Tytuł oryginału
By Fate I Conquer
Copyright © 2022 by Cora Reilly
All rights reserved
Copyright © for Polish edition
Wydawnictwo NieZwykłe Zagraniczne
Oświęcim 2023
Wszelkie Prawa Zastrzeżone
Redakcja:
Angelika Oleszczuk
Korekta:
Justyna Nowak
Dominika Kalisz
Barbara Hauzińska
Redakcja techniczna:
Mateusz Bartel
Projekt okładki:
Paulina Klimek
www.wydawnictwoniezwykle.pl
Numer ISBN: 978-83-8362-072-5
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Greta
Dwanaście lat
Byłam mała i miałam na sobie swoją ulubioną spódniczkę tutu, kiedy odkryłam, że mężczyźni w mojej rodzinie przypominają potwory ze strasznych filmów, które Nevio tak uwielbiał.
I wtedy pękło mi serce.
***
Rozbrzmiały krzyki i śmiech, wypełniając ogród na tyłach domu, a woń węgla łaskotała mnie w nos.
Mama spojrzała mi w oczy. Leżała na leżaku obok naszego ogromnego basenu z wodospadami, w którym trwała walka wodna pomiędzy moim bratem bliźniakiem Nevio oraz kuzynami, Alessio i Massimo, a synem Fabiano, Davide’em, i moim wujkiem Savio. Kobiety z rodziny delektowały się napojami, odpoczywając na leżakach wokół basenu, natomiast Aurora – młodsza ode mnie tylko o trzy lata – stała na jego krawędzi i oglądała walkę. Wyglądała, jakby chciała się przyłączyć. Ja siedziałam na tarasie, ponieważ potrzebowałam trochę przestrzeni, ale nawet tutaj rozbrzmiewające dookoła dźwięki były dla mnie przytłaczające. Miałam za sobą długi dzień z prezentami, tortem, śpiewem i uściskami, bo wszyscy świętowali moje dwunaste urodziny.
Gdybym nie musiała dzielić ich z bratem, w ogóle bym ich nie obchodziła, lecz ten dzień należał także do Nevio, więc jakoś zniosłam to całe podekscytowanie.
Posłałam mamie przepraszający uśmiech, po czym wstałam z krzesła. Ona pokiwała głową, co sprawiło, że kilka kosmyków wysunęło się z niedbałego koka. Wiedziała, że muszę odejść i wyciszyć się w swoim pokoju. Rozejrzałam się w poszukiwaniu taty, żeby powiedzieć mu „dobranoc”, ponieważ zawsze robiłam to przed snem. Odnalazłam go, a przy okazji Nino i Fabiano, we wspólnej części naszej rezydencji. To miejsce zazwyczaj było pełne ludzi. Pod tym dachem mieszkały aż trzy rodziny i wszyscy zawsze korzystali z tej części domu. Zbierali się tu, by świętować i się kłócić. No i Fabiano, który był dla mojego taty oraz wujków jak brat, chociaż nie był z nimi spokrewniony, też tu często wpadał.
Rozmawiali cicho, więc od razu wiedziałam, że coś się szykuje. Roztaczali wokół siebie aurę podenerwowania. Na moim ciele pojawiła się gęsia skórka, a ja miałam ochotę schować się w jakimś ciemnym kącie. Tata umilkł, kiedy mnie zauważył. Przez chwilę w jego ciemnobrązowych oczach – tak podobnych do moich – był widoczny dziwny błysk, którego nie potrafiłam rozszyfrować, ale zaraz jego spojrzenie stało się czułe. Podeszłam bliżej i uścisnęłam go szybko, obejmując w pasie.
– Idę spać.
– Dobrze. – Pocałował mnie w czubek głowy.
Odsunęłam się, następnie posłałam Nino i Fabiano uśmiech, którego tak bardzo dzisiaj nadużywałam, że teraz wydawał mi się napięty, po czym ruszyłam w kierunku skrzydła należącego do mojej rodziny, gdzie znajdował się mój pokój.
Jeszcze parę lat temu dzieliłam pokój z Nevio, ale kiedy przytłaczały mnie różne wydarzenia, często potrzebowałam całkowitej ciszy, a mój brat nie należał do cichych osób. Jego pokój wyglądał, jakby przeszło przez niego tornado, podczas gdy mój był nieskazitelnie czysty i wszystko miało w nim swoje miejsce. Jednakże między pomieszczeniami znajdowały się drzwi, więc nadal mogliśmy z łatwością odwiedzać siebie nawzajem.
Choć widziałam, że jest dopiero ósma, przygotowałam się już do spania, ponieważ byłam zmęczona i wolałam poczytać w łóżku.
Dochodziła jedenasta, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że mój umysł i ciało nie zaznają w najbliższym czasie spokoju. Wciąż za bardzo przeżywałam wydarzenia tego dnia.
Na zewnątrz zrobiło się ciszej. Wstałam z łóżka, włożyłam swój ulubiony biały trykot, rajstopy, tutu i baletki, po czym zeszłam na parter. Przez drzwi francuskie zobaczyłam, że mama, żona Nino, Kiara, żona Savio, Gemma, i żona Fabiano, Leona, ciągle rozmawiają i piją wino. Kawałek dalej widać było jakieś ruchy, wykonywane zapewne przez pozostałe dzieciaki.
Postanowiłam nie iść do swojej sali baletowej znajdującej się w domku ogrodowym. Nie lubiłam tam tańczyć, kiedy w ogrodzie znajdowało się tak dużo osób.
Dlatego też zeszłam do piwnicy. Tata nie chciał, żebym tam chodziła, ale po tym, jak Nevio odkrył kod otwierający stalowe drzwi, często tu schodziłam, gdy nie mogłam znaleźć miejsca, gdzie mogłabym pobyć sama.
Zawsze uwielbiałam mrok. Często szukałam zakamarków i zakątków w naszej rezydencji, by się ukryć, kiedy otaczający mnie świat stawał się przytłaczający, a dźwięki oraz zapachy zasypywały mój mózg niczym lawina, która mogłaby mnie całkowicie pochłonąć. Już niezliczoną ilość razy przemierzałam nocą tunele i pokoje ciągnące się pod naszą rezydencją, a także dwoma pobliskimi domami. Jeden z nich należał do Fabiano i jego rodziny, natomiast drugi stał zazwyczaj pusty. Tata kupił go, ponieważ nie chciał mieć żadnych bliskich sąsiadów, i korzystał z niego wujek Adamo, kiedy przyjeżdżał tu z rodziną.
Dzisiejszej nocy piwnica wydawała się jakaś inna. Moje oczy dopiero po chwili przyzwyczaiły się do ciemności i właśnie wtedy zorientowałam się, że nieco dalej jest zapalone światło. Szłam w tamtym kierunku, aż dotarłam do pierwszego korytarza rezydencji obok. To właśnie on był oświetlony. Zmarszczyłam brwi, gdy za jednymi z drzwi usłyszałam męskie głosy.
Gdzieś z korytarza dobiegł mnie dźwięk szurania, jakby ktoś przesuwał butami po kamieniu, więc weszłam cicho do pomieszczenia obok celi. To miejsce także nie było zaciemnione, a kiedy się odwróciłam, zrozumiałam dlaczego. Otóż znajdowało się tu okno na długość i szerokość całej ściany, dzięki czemu widać było, co się dzieje w celi. Dostrzegłam w niej Nevio i tatę, lecz oni wyglądali, jak gdyby mnie nie widzieli. Zdałam sobie sprawę z tego, że przez to okno można coś zauważyć tylko z jednej strony. Podeszłam bliżej, zastanawiając się, o co chodzi. Nevio nadal miał mokre włosy i był boso. Wtedy otworzyły się drzwi celi, a do środka weszli Nino z Fabiano, ciągnąc za sobą bardzo wysokiego, ale chudego mężczyznę.
Wciągnęli go na nosze znajdujące się na środku pomieszczenia i przypięli do nich kajdankami.
– Naciesz się swoim prezentem urodzinowym – powiedział Fabiano, kręcąc głową, nim wyszedł z jakimś dziwnym uśmiechem na twarzy.
Nevio spojrzał na tatę, a potem na Nino, zwilżając usta.
– To mój prezent?
Zadrżałam w reakcji na dźwięk zapału w jego głosie.
– Możesz sam się nim zająć – odparł tata, wskazując mężczyznę, który patrzył szeroko otwartymi z przerażenia oczami to na niego, to na mojego brata.
Nevio zaśmiał się mrocznie, pochylił i wyciągnął swoje noże. Zawsze nosił dwa w skórzanej kaburze na łydce. Nie miał na stopach butów ani skarpetek, jednak miał przy sobie broń.
Zrobiłam krok do tyłu, kręcąc głową.
Co tu się dzieje?
Mój brat doskoczył do faceta leżącego na noszach niczym kot rzucający się na ranną mysz i szybko przeciągnął kilka razy ostrzami po jego policzku. Rozbrzmiał krzyk, a ja, z łomoczącym sercem, okręciłam się na pięcie. Wszystko wokół się rozmazało.
Ruszyłam przed siebie biegiem i nie przystanęłam, dopóki nie dotarłam do ciemnego korytarza. Oddychając ciężko, próbowałam pojąć, co właśnie zobaczyłam, zrozumieć znaczenie tego wszystkiego.
Tata dał Nevio mężczyznę, którym ten miał się zająć…
Byłam świadoma, że wszyscy w Las Vegas boją się taty. To naturalne, skoro był capo Camorry, ale on zawsze pilnował, żebym nie wiedziała za dużo na temat jego pracy. Zresztą nie chodziłam do szkoły ani nie utrzymywałam kontaktów z ludźmi spoza naszego świata, więc nigdy nie słyszałam szczegółów plotek.
Jednak nawet posiadając tak ograniczoną wiedzę, mogłam założyć, że tata podarował tego faceta mojemu bratu, by ten go skrzywdził.
Policzyłam do siedemdziesięciu pięciu i, napędzana zarówno ciekawością, jak i strachem, wróciłam na oświetlony korytarz. Tata zawsze kazał nam stawiać czoła lękom, bo w przeciwnym razie mogły one przejąć nad nami kontrolę. Weszłam do pokoju obok celi, a kiedy zbliżyłam się do ściany ze szkła, na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Po drugiej stronie Nevio wciąż klęczał obok mężczyzny na noszach, ale wszystko inne zmieniło się drastycznie. Twarz mojego brata, tak samo jak jego ubrania, podłogę wokół niego, a nawet jego stopy, pokrywała krew. Nieznajomy wyglądał makabrycznie. Z początku byłam pewna, że nie żyje, lecz wtedy on powoli otworzył oczy, a białka wyróżniły się na tle czerwonej twarzy i posiekanej skóry. Jęknął cicho. Nevio uśmiechnął się okrutnie i znów przyłożył nóż do twarzy mężczyzny. Rozbrzmiał ogłuszający krzyk. Odwróciłam się gwałtownie plecami do ściany ze szkła, oddychając nierównomiernie. Oblał mnie zimny pot, a serce biło tak szybko, że byłam pewna, że zaraz dostanę zawału. Musiałam sprawdzić w jednej z książek medycznych w naszej bibliotece, czy coś takiego może się wydarzyć, kiedy jest się młodym i nie ma chorób serca.
– Jeśli zawsze będziesz przestawał kontrolować się podczas torturowania ludzi, nie wyciągniesz z nich żadnych przydatnych informacji – stwierdził z dezaprobatą tata.
– No i nagły przypływ tak intensywnego bólu w takim krótkim czasie nie jest tak męczący co niewielkie ilości agonii przez dłuższy okres – powiedział powoli Nino.
Zadrżałam.
Muszę stąd wyjść. Muszę to zatrzymać. Muszę… Muszę.
– Co się tutaj dzieje? – zapytała mama piskliwym głosem, który świdrował w uszach.
– O kurwa – wymamrotał tata.
Gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że do celi weszła mama. Sprawiała wrażenie całkowicie obrzydzonej, rozwścieczonej i przerażonej. Wylękniona, wpatrywała się szeroko otwartymi, niebieskimi oczami w Nevio. Ostatnio, kiedy ją widziałam, była szczęśliwa i wstawiona, ale teraz wyglądała zupełnie inaczej.
A mój brat po prostu posłał jej szeroki uśmiech.
– Tata dał mi najlepszy prezent urodzinowy na świecie.
Mama przełknęła głośno ślinę. Miałam wrażenie, że nie może uwierzyć własnym oczom. Tata podszedł do niej powoli, złapał ją za rękę i, pomimo jej oporu, wyprowadził z celi. Szybko schowałam się pod biurko, które znajdowało się przy ścianie, i skuliłam w rzucanym przez nie cieniu, by zajmować jak najmniej przestrzeni.
Chwilę później drzwi otworzyły się z rozmachem i uderzyły o kamienną ścianę. Tata wciągnął mamę do pomieszczenia. Zamknął za nimi drzwi, po czym nacisnął guzik przy framudze, co sprawiło, że nagle przestały do nas docierać dźwięki z celi. Jak zakładałam, Nino i Nevio też już nas nie słyszeli.
Mama wyrwała się tacie.
– Jak mogłeś to zrobić?! – krzyknęła. Po jej czerwonych policzkach spływały łzy. – Co cię napadło?
Do tej pory nigdy nie słyszałam, żeby podniosła głos na tatę.
Zaczęła uderzać go pięściami w klatkę piersiową.
– Co. Cię. Napadło? Jak mogłeś dać taki prezent dwunastolatkowi?
Tata z przerażającym wyrazem twarzy chwycił ją za nadgarstki.
Nie pojmowałam, co się dzieje. Jeszcze nigdy nie widziałam, aby moi rodzice się kłócili. I nigdy nie widziałam, by mama tak się zachowywała. Zawsze była taka spokojna i wyrozumiała.
– Więc chcesz, żeby Nevio stał się tak popieprzony jak ty?
Mamo!
Z zapartym tchem zmusiłam się do pozostania w bezruchu.
Tata gwałtownie przyciągnął mamę do siebie i przycisnął ją do swojej klatki piersiowej. Jego uśmiech sprawiał, że serce biło mi jeszcze szybciej.
– Może ty nie chcesz dostrzec prawdy, aniele, ale ja ją widzę. Może nie widzisz, a może nie chcesz zobaczyć tego, że ja nie muszę zamieniać naszego syna w potwora, ponieważ on już nim jest. On już jest popieprzony, a ja próbuję przekierować jego energię w odpowiednie miejsca, zanim uwolni ją w sposób, jakiego żadne z nas by nie chciało. Kurwa, spójrz tylko na niego.
Nevio właśnie przeciągał czubkiem ostrza po brzuchu mężczyzny, patrząc z zaciekawieniem.
– Przestań! Przestań w tej chwili! – wyszeptała mama surowym tonem.
Tata patrzył na nią przez dłuższy czas w milczeniu, aż wreszcie zacisnął na moment usta.
– Idź na górę. Zakończę to. Na dzisiaj. Ale nie uda ci się powstrzymać tego, w kogo zamienia się Nevio, a tak właściwie tego, kim jest od urodzenia. On ma to w genach.
– Może moglibyśmy znaleźć dla niego pomoc?
– To my jesteśmy dla niego pomocą. On nie potrzebuje niczego innego. A teraz idź na górę – odpowiedział warkliwie tata.
Nigdy nie rozkazywał tak mamie. Zadrżałam, słysząc jego ton.
Mama wyrwała mu się i szybko wyszła z pokoju. Tata zrobił głośny wydech, po czym też zniknął za drzwiami. A ja wyczołgałam się spod biurka, wstałam niepewnie, następnie podeszłam do przycisków w ścianie i wcisnęłam ten, który tata nacisnął wcześniej. Chwilę później zobaczyłam, jak wchodzi do celi obok.
– Koniec przedstawienia – oznajmił.
Nevio pokręcił głową, nie przestając krzywdzić mężczyzny nożami.
– Jeszcze nie skończyłem.
Brzmiał na tak chętnego, co było… bardzo złe.
Tata chwycił mojego brata za ramię i pociągnął go gwałtownie do góry.
– Powiedziałem, że to koniec. A ty powinieneś pamiętać, kto ustanawia prawa w tym domu i na całym Zachodzie.
Nevio przez moment wpatrywał się w niego bez ruchu, a potem upuścił noże i pokiwał głową.
Nino odepchnął się od szyby i poklepał mojego brata po ramieniu.
– Musisz nauczyć się, kiedy należy skończyć. Kiedy się kontrolować.
– Ale w kontrolowaniu się nie ma zabawy – stwierdził Nevio z szerokim uśmiechem.
Tata i Nino spojrzeli po sobie, lecz nie potrafiłam odczytać emocji widocznych na ich twarzach. Tata pokręcił głową.
– Musisz nauczyć się nad sobą panować.
– Po co? Ty, jako capo, nie musisz nad sobą panować.
– Nie muszę, ale i tak to robię – odparł, nim wypchnął Nevio z celi.
Nino tymczasem podszedł do zakrwawionego faceta.
– Wrócę tu. To jeszcze nie koniec.
Po tych słowach wyszedł za moim tatą i bratem.
Przez chwilę po prostu oddychałam, zastygła w bezruchu, aż zmusiłam się do ruszenia z miejsca. Opuściłam pomieszczenie i, stojąc już na korytarzu, policzyłam do pięćdziesięciu pięciu, kiedy to znów poczułam, że mogę się ruszać. Powinnam była wrócić na górę, do rezydencji. Zamiast tego jednak weszłam do celi. Nigdy nie czułam większego smutku ani większej desperacji niż w tym momencie.
Cała podłoga pokryta była krwią, lecz największa kałuża znajdowała się obok mężczyzny leżącego na noszach. Dostrzegłam w niej noże oraz obcęgi. To była sprawka mojego brata. A tata i Nino pokazali mu, jak to robić.
Nie rozumiałam, jakim cudem ludzie, którzy mnie chronią i kochają, są zdolni do czegoś takiego.
Kiedy zrobiłam krok w kierunku mężczyzny, ten otworzył oczy, ale jedno z nich wyglądało nie tak, jak powinno.
Rozchylił suche, zakrwawione usta i coś powiedział, jednak miał tak zachrypnięty głos, że go nie zrozumiałam. Czując ogarniające mnie panikę i nudności, podeszłam bliżej. Moje baletki nasiąknęły krwią, gdy zatrzymałam się obok niego.
– Pomóż mi – wychrypiał.
Przykucnęłam przy nim na noszach, przerażona.
Co miałabym dla niego zrobić? Nie mogłam pomóc mu stąd uciec. Co, jeśli to zaszkodziłoby mojej rodzinie?
Do oczu napłynęły mi łzy.
Mężczyzna spojrzał na mnie błagalnie.
– Proszę, pomóż mi. – Zrobił drżący wdech. – Zabij mnie.
Zamarłam i otworzyłam szerzej oczy.
Przechylił głowę w kierunku ostrzy upuszczonych wcześniej przez Nevio.
– Dźgnij mnie – błagał.
Marszcząc brwi, zeskoczyłam z noszy i drżącą dłonią sięgnęłam po nóż znajdujący się bliżej mnie. Zacisnęłam palce na zakrwawionej rączce. Ostrze pokrywała krew mężczyzny, która wypłynęła z niezliczonych nacięć, jakie wykonał na jego skórze Nevio. Nie przyglądałam się ciału nieznajomego. Nie mogłam znieść tego dowodu na potworność mojej rodziny. Zamiast tego wpatrywałam się w przezroczysty tiul spódniczki tutu. On też powoli nabierał czerwonej barwy z powodu otaczającej mnie krwi.
– Szybko. Zanim wrócą – wychrypiał mężczyzna. W jego głosie wyraźnie było słychać prośbę.
Popatrzyłam na jego twarz, a raczej na to, co z niej pozostało.
Po moich policzkach spłynęły łzy.
– Okaż mi litość, dziewczynko, i mnie zabij.
Jak zabicie kogoś mogłoby być jednoznaczne z okazaniem mu litości?
Przysięgałam sobie kiedyś, że nigdy nie skrzywdzę żadnej żywej istoty, dlatego też nie jadłam mięsa, nabiału ani jaj, a teraz ten oto nieznajomy prosił mnie, żebym skróciła jego życie.
Zacisnęłam palce na rączce noża, ale nie ruszyłam się z miejsca. Pomimo obrzydzenia, jakie czułam, wyciągnęłam drugą dłoń i bardzo delikatnie dotknęłam ramienia mężczyzny. Nigdy nie dotykałam ludzi, których nie znałam. Ten człowiek jednak potrzebował pocieszenia, więc musiałam przezwyciężyć lęk.
– Nie mogę – odpowiedziałam łamiącym się głosem i cofnęłam rękę.
Choć nieznajomy próbował przekręcić się w moją stronę, by być bliżej mnie, kajdanki przytrzymały go w miejscu. Z pomrukiem położył się z powrotem na plecach.
– To daj mi ten nóż. Nie pozwól, żebym cierpiał.
– Mogę porozmawiać ze swoim ojcem. On okaże ci litość.
Zaśmiał się, a z jego ust wypłynęła krew.
– Twój ojciec i jego bracia robią to codziennie. Dla nich torturowanie ludzi to część biznesu i sposób na miłe spędzenie czasu. Oni nie wiedzą, co to litość.
Właśnie tego się obawiałam po tym, co usłyszałam wcześniej. Serce biło mi coraz szybciej i szybciej, a pulsowanie w skroniach było teraz niemal nie do zniesienia. W oddali usłyszałam jakieś gwizdanie. Potrzebowałam ciszy. Potrzebowałam mroku. Potrzebowałam słodkiej nicości.
Mężczyzna otworzył szerzej oczy, gdy zobaczył coś, co znajdowało się za mną, następnie zaczął drżeć i płakać.
– Greta – powiedział bardzo ostrożnie Nino.
Nie odwróciłam się do niego, tylko dalej wpatrywałam w pełną przerażenia twarz desperacko łkającego nieznajomego. Ja nigdy nie czułam takiego przerażenia. Przerażenia z powodu mężczyzn, których kochałam z całego serca.
– Zejdź, w tej chwili – rozkazał Nino. Zaraz pojawił się obok mnie i zwrócił do leżącego na noszach faceta: – Jeśli przesuniesz się choćby o centymetr w jej kierunku, to tego pożałujesz – oznajmił znacznie innym tonem. Takim, którego nigdy nie używał wobec mnie.
Nieznajomy zamknął oczy. Jego ramiona zaczęły się trząść od powstrzymywanego łkania. A ja rozpłakałam się jeszcze bardziej, widząc jego udrękę.
– Oddaj mi nóż, Greta.
Zacisnęłam palce na rączce, nie odrywając wzroku od mężczyzny.
Nino wyciągnął do mnie rękę, ale ja odsunęłam się od niego, okręciłam na pięcie i stanęłam pod ścianą. Zrobiłam gwałtowny wdech.
Nino zmarszczył brwi. Podniósł dłonie, wewnętrzną stroną do mnie.
– Nie skrzywdzę cię. Wiesz to. Oddaj mi ten nóż i pójdź na górę.
Zbliżył się o krok, a ja podniosłam ostrze tak, by przylegało do miękkiego punktu tuż pod moimi żebrami. Oglądałam sporo sparingów, więc wiedziałam, że właśnie tam należy celować, jeśli chce się kogoś zabić, no i zawsze słuchałam, kiedy Nino objaśniał anatomię człowieka.
Nino zerknął na nóż i powoli pokiwał głową.
– W porządku.
– Co tu się znowu, kurwa, dzieje? – wymamrotał tata, wchodząc do celi.
Zamarł na mój widok. Surowość zniknęła z jego twarzy, lecz teraz nie potrafiłam odczytać jej wyrazu, ponieważ było na niej zbyt wiele emocji.
Po moich policzkach spłynęły kolejne łzy. Zadrżałam.
Tata zerknął na Nino, a potem na nóż, który ściskałam w pięści, celując w miękki punkt pod swoimi żebrami.
– Co ty robisz, mia cara?
Mówił łagodnym głosem przypominającym pieszczotę. Ten głos kojarzył mi się z pocieszeniem i miłością. Kochałam ten głos.
Zaczął podchodzić bliżej, ale zatrzymał się, gdy mocniej przycisnęłam ostrze do ciała.
– Co widziałaś?
Spojrzałam mu w oczy i głośno przełknęłam ślinę. Wszystko. Zbyt wiele. Choć nie mogłam wydusić z siebie ani słowa, on chyba zobaczył to w moich oczach. Tata z łatwością odczytywał myśli innych ludzi.
Znów spojrzał na Nino, a następnie na mężczyznę leżącego na noszach.
– On na to zasługiwał, wiesz?
Załkałam, kręcąc głową. Nie chciałam słyszeć ani słowa więcej. Chciałam po prostu stąd wyjść, wydostać się z tego miejsca. Potrzebowałam ciemności i ciszy. Ale nie mogłam teraz wyjść. Najpierw musiałam zrobić to, co musiało zostać zrobione.
Chociaż każde słowo bolało tak, jakby w moim gardle ugrzęzły odłamki po wybuchu, wychrypiałam:
– Nie krzywdź go już.
– Może chciałabyś pójść na górę? – zapytał tata, wyciągając do mnie rękę.
On i Nino znów spojrzeli po sobie, a wujek przeniósł ciężar ciała na drugą nogę. Może myśleli, że tego nie zauważyłam, ale ja to widziałam. Widziałam wszystko, każdy, nawet najmniejszy, najmniej istotny szczegół. Właśnie na tym polegał mój problem, lecz obecnie było to moim wybawieniem.
Wycofałam się jeszcze bardziej, po czym mocniej przycisnęłam nóż do skóry. Kiedy ostrze ją przebiło, jęknęłam, ponieważ nie byłam przyzwyczajona do bólu. Byłam jednak gotowa stawić mu czoła.
Nino znów podniósł dłonie.
– Mia cara, upuść nóż.
– Okaż litość.
Tata zerknął na mężczyznę. Po jego spojrzeniu od razu wiedziałam, że nie zamierza spełnić mojej prośby. Nigdy mnie nie okłamywał i nie zrobił tego również teraz.
– Nie zrobię tego. Nawet dla ciebie. Nie zrozumiesz tego teraz.
Nieznajomy otworzył oczy i popatrzył na mnie. Pragnął śmierci.
– W takim razie go zabij. Tylko go już więcej nie krzywdź.
Tata wbił wzrok najpierw we mnie, a następnie w mężczyznę. Jego wyraz twarzy znów stał się surowszy. Nino pokręcił głową, jakby zirytowany tą całą sytuacją. Podszedł do mężczyzny, złapał go za głowę i mocno ją przekręcił. Usłyszałam chrupnięcie i zobaczyłam, jak z oczu nieznajomego uchodzi życie, ale zniknęły też przerażenie oraz męka.
Upuściłam nóż, a ten z brzękiem uderzył o podłogę. Tata i Nino popatrzyli na mnie, jak gdybym zaraz miała się załamać.
Wybiegłam z celi, wymykając się tacie. Pędziłam szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Znałam te korytarze na pamięć. Potrafiłam poruszać się nimi nawet w ciemności, która je teraz spowijała. Przez ostatnie kilka lat bardzo często chodziłam nimi w nocy.
Światło mnie goniło, kiedy tata i Nino próbowali mnie złapać, włączając po drodze lampy zwisające nisko z sufitu. Ale ja skręcałam z jednego korytarza w następny, ani na chwilę nie zwalniając.
Ich nawoływania odbijały się echem od ścian podziemi, dręcząc mnie.
Do oczu napłynęły mi łzy i wszystko wokół się rozmazało. Nie musiałam jednak widzieć, dokąd biegnę. Podążałam ścieżkami, które wyryły się w mojej pamięci, aż dotarłam do piwnicy pod rezydencją rodziny Fabiano, gdzie ukryłam się w dużym kartonie do połowy wypełnionym ubraniami.
Zwinęłam się w kłębek, po czym zamknęłam karton nad swoją głową.
Wpatrywałam się w ciemność, walcząc z nudnościami i starając się uciszyć szumienie w uszach. Wkrótce mrok i cisza podziałały – moje serce zaczęło bić wolniej, a później przestało mi szumieć w uszach. Nastała słodka nicość.
ROZDZIAŁ DRUGI
Greta
W pomieszczeniu rozbrzmiały głosy.
– Co za rozpierdol – wymamrotał Fabiano.
– Wyobrażasz sobie, jaka ona musi być teraz przerażona? – zapytała Leona.
Poczułam ukłucie w sercu, słysząc rozpacz w jej głosie. I wtedy zdałam sobie sprawę z tego, o kim mówi – o mnie.
Była zrozpaczona przeze mnie. Martwiła się, że się boję. A bałam się? Powinnam się bać?
Taty? Każdego mężczyzny ze swojej rodziny? Własnego brata? Nie wiedziałam, co czuję. Przede wszystkim nie chciałam czuć niczego. Chciałam po prostu istnieć, w ciemności i ciszy, zupełnie sama.
– Tu raczej nie chodzi wyłącznie o przerażenie. Taki widok zmienia człowieka – odpowiedział Fabiano.
Nie wiedzieli, że tu jestem, bo nie mieli pojęcia, że znam kod do ich części piwnicy.
Wkrótce ich głosy ucichły. Pewnie poszli pomóc mojej rodzinie w poszukiwaniach.
***
Osiem godzin później – w pewnym momencie zaczęłam liczyć ciche tykanie dłuższej wskazówki swojego zegarka – musiałam opuścić kryjówkę. Chciało mi się siusiu, a nogi zaczęły mnie boleć, ponieważ zbyt długo pozostawały zgięte. Kiedy byłam pewna, że w pobliżu nikogo nie ma, otworzyłam karton i wyszłam z niego. Moje ubrania zesztywniały od pokrywającej je krwi, ale już nie czułam charakterystycznego metalicznego zapachu. Przyzwyczaiłam się do niego.
Zadrżałam. W piwnicy było chłodno, nawet o tej porze roku. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, lecz moje palce u rąk i stóp zesztywniały z zimna. Rozejrzałam się dookoła, szukając miejsca, w którym mogłabym zrobić siusiu, jednak każdy kąt wydawał się równie nieodpowiedni. Miałam wyrzuty sumienia z powodu tego, że chcę tak zabrudzić piwnicę Fabiano.
Przed oczami stanął mi obraz kałuży krwi w celi i znów zadrżałam. Może wytrzymałabym kilka godzin… ale później co? Nie mogłam wrócić do domu. Jeszcze nie.
Objęłam się rękami i ponownie zadrżałam, tym razem jednak mocniej niż poprzednio.
Co ja mogę teraz zrobić?
Zerknęłam w prawo, po czym stanęłam w kącie. Miałam odruch wymiotny, kiedy dotknęłam zakrwawionego materiału trykotu, żeby odsunąć go na bok i zrobić siku. Ukucnęłam, prędko opróżniłam pęcherz i ubrałam się równie szybko, co się rozebrałam. Następnie wróciłam do swojej kryjówki. Potrzebowałam ciszy, potrzebowałam ciemności, nawet bardziej nieprzeniknionej niż ta, by zaciemniła zbyt jaskrawe wspomnienie pełnej utrapienia twarzy mężczyzny. Nawet nie wiedziałam, jak się nazywał. Czy ktokolwiek będzie go pamiętał? Ja chciałam o nim zapomnieć, ale może przez to byłam złym człowiekiem? Zwinęłam się w kłębek na ubraniach, a potem zamknęłam karton.
I choć byłam zmęczona i nie spałam od ponad jednego dnia, nie zasnęłam. Dalej odliczałam sekundy, starając się uspokoić dzięki temu znajomemu dźwiękowi.
Minęło jedenaście godzin od mojej ucieczki, kiedy znów usłyszałam głosy, lecz tym razem nie należały one jedynie do Fabiano i Leony. Byli tu też tata, Nino oraz Nevio.
Zwinęłam się w jeszcze ciaśniejszy kłębek, po czym zaczęłam oddychać wolniej i ciszej, żeby mnie nie usłyszeli. Nie byli w składziku, tylko stali na korytarzu tuż przy nim. Nastawiłam uszu.
– Na pewno nie zna pierdolonych kodów do bram? – zapytał opryskliwym tonem tata. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć, bo ty ciągle się wymykasz.
– Może i zna. Greta jest spostrzegawcza – odparł Nevio.
Pomimo tego, co zrobił, część mnie wciąż chciała pójść do brata. On zawsze mnie pocieszał i chronił. A teraz ukrywałam się przed nim i przed całą swoją rodziną.
– Nie ma jej w naszej piwnicy ani w piwnicy zapasowego domu, więc musi być tutaj – stwierdził tata.
– Jeszcze nie opuściła terenu posiadłości od naszej strony. Sprawdziłem zapisy z ostatnich dwunastu godzin – powiedział powoli Nino. – Jedyny kod, który został użyty na terenie naszej posesji, to ten do drzwi w piwnicy prowadzących do twojej posesji, Fabiano.
Nie wiedziałam, że mogą sprawdzić, gdzie został wpisany kod.
– Ja nie mam zapisu wprowadzanych kodów. Leona uznała, że to zbyt stalkerowskie. Alarm uruchamia się tylko wtedy, kiedy zostanie wprowadzony błędny kod, a się nie uruchomił.
– Więc mogła uciec przez twoją posesję – odparł z napięciem tata.
– Wątpię w to.
– Nie powinieneś wątpić w fakty – oznajmił Nino.
– Ja pierdolę – powiedział warkliwie tata. – Musimy ją znaleźć. Jeśli coś jej się stanie…
– Może powinieneś zawiadomić swoich żołnierzy, w razie gdyby była poza posesją? – zasugerował Fabiano.
– Nie. Nie chcę, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Nie powierzyłbym żadnemu z nich Grety. Znajdziemy ją.
– Przeszukamy twoją piwnicę, rezydencję i podwórko, a jeśli jej tam nie znajdziemy, rozważymy dalsze działania – stwierdził Nino.
Ich głosy ucichły. Przełknęłam ślinę. Prędzej czy później mnie znajdą. Gdy już byłam pewna, że nie ma ich nigdzie w pobliżu, wyszłam z kartonu i podeszłam cicho do drzwi. Nie do końca wiedziałam, na co czekam. Ale po prostu nie byłam jeszcze gotowa stawić im czoła.
Wyjrzałam na korytarz. Był pusty, lecz spod drzwi dwóch pokojów na końcu wylewało się światło. Spojrzałam w drugą stronę, na schody prowadzące do domu. Zrobiłam głęboki wdech, popędziłam w ich kierunku, a następnie weszłam po stopniach. Cicho wyszłam z piwnicy. Z parteru dobiegały mnie głosy Fabiano i Nino.
Ruszyłam szybko w stronę schodów i wbiegłam na pierwsze piętro. Byłam kilka razy w domu Fabiano, więc pamiętałam, gdzie co się znajduje. Przyłożyłam ucho do drzwi pokoju Aurory. W środku panowała prawie kompletna cisza, słyszałam tylko jej ciche nucenie. Bez pukania wślizgnęłam się do środka.
Aurora siedziała na podłodze, plecami do mnie, w otoczeniu swoich lalek Barbie, którymi się bawiła.
Odwróciła się i otworzyła szeroko oczy, zaniepokojona.
– Greta?
– Ciii. – Przyłożyłam palec do ust. – Mogę schować się w twoim pokoju?
Wstała powoli, przyglądając mi się uważnie.
– Co masz na ubraniach?
– Krew – odpowiedziałam.
Zbladła. Wyglądała, jakby zrobiło jej się niedobrze.
– Naprawdę?
Pokiwałam głową. Głosy stawały się coraz głośniejsze.
– Mogę się ukryć? Naprawdę muszę się ukryć.
– Zrobiłaś coś złego? – zapytała Aurora, nie zbliżając się do mnie.
Teraz już sama nie byłam tego pewna.
– Nie wiem. Pomożesz mi?
Potaknęła niepewnie i wskazała szafę. Weszłam cicho do środka, a potem usiadłam na podłodze, ukrywając się za sukienkami Aurory. Nie miałam pojęcia, po co jej ich aż tyle, ponieważ nigdy jej w żadnej nie widziałam. Zamykając ażurowe drzwi szafy, Aurora patrzyła na mnie pytającym wzrokiem.
Kiedy wróciła do swoich lalek i usiadła w tym samym miejscu co wcześniej, rozbrzmiało pukanie. Przez szparki w okiennicach zobaczyłam czyjeś długie nogi, a następnie białe adidasy, jakie nosi Fabiano. Chwilę później usłyszałam jego głos.
– Wszystko w porządku?
– Tak – odparła Aurora, wciąż pochylając się nad lalkami. Właśnie rozbierała jedną z nich. – Siedzę w swoim pokoju, tak jak mnie prosiłeś.
On nie ruszył się z miejsca.
– To dobrze. Słyszałaś coś? Albo może widziałaś Gretę?
– Gretę? – zapytała Aurora, podnosząc na moment głowę.
– Uciekła. Chyba źle zrozumiała coś, co zobaczyła, i może nie wiedzieć do końca, co się dzieje.
Przygryzłam wargę. Wiedziałam, co się dzieje. Powiedział tak tylko po to, żeby Aurora mnie wydała, gdyby coś wiedziała.
– Okej – odpowiedziała powoli Aurora. – Co takiego zobaczyła?
– O to się nie martw. Powiesz mi, jeśli ją zobaczysz, tak?
Podszedł bliżej i ukucnął obok niej. Spięłam się, kiedy dostrzegłam jego twarz. Chociaż Fabiano raczej mnie nie widział, gdyż ja chowałam się w ciemności, a oni siedzieli w oświetlonym pokoju.
Aurora zaczęła skubać ubranie lalki Barbie. Pomyślałam, że jeśli dalej będzie się tak zachowywać, to jej ojciec nabierze podejrzeń.
– Chciałabyś mi coś powiedzieć? – zapytał cicho.
Wstrzymałam oddech.
– Greta i ja nie jesteśmy ze sobą blisko. Próbowałam się do niej zbliżyć, ale ona trzyma się z chłopcami, a nie ze mną i Carlottą.
Fabiano dotknął jej ramienia.
– Greta jest inna. Tu nie chodzi o ciebie, wiesz?
Aurora pokiwała głową, a Fabiano pocałował ją w czoło, po czym wstał.
– Zostań w swoim pokoju. Ja albo twoja matka przyjdziemy po ciebie w czasie lunchu.
Po tych słowach wyszedł z pomieszczenia.
Greta jest inna.
Nie ruszyłam się z miejsca. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jestem inna. Nie lubiłam przebywać w pobliżu osób, które nie należą do mojej rodziny. W otoczeniu zbyt wielu ludzi czułam niepokój. Nie przeszkadzało mi to, że jestem inna. Ale teraz zaczęłam się zastanawiać, czy będąc sobą, krzywdzę Aurorę.
Aurora podniosła się z podłogi, podeszła do szafy i ją otworzyła. Spojrzała na mnie, uśmiechając się niepewnie.
– Dziękuję.
Potaknęła.
– Możesz zostać w moim pokoju tak długo, jak zechcesz. Mogę później spróbować przemycić tu trochę jedzenia.
Pokręciłam głową.
– Nie jestem głodna, ale chciałabym tu zostać.
– Chcesz wziąć prysznic i ubrać się w coś mojego?
Zerknęłam na zakrwawione trykot, tutu, rajstopy oraz baletki.
– Nie.
Z jakiegoś powodu nie chciałam jeszcze pozbywać się tej krwi. Miałam wrażenie, że gdybym to zrobiła, okazałabym brak szacunku tamtemu mężczyźnie.
– Och, okej. Ale jestem pewna, że moje ubrania by na ciebie pasowały, nawet jeśli nie są w twoim stylu.
Zmarszczyłam brwi. Nawet jeśli nie są w moim stylu? Nie miałam stylu. Lubiłam wygodne ubrania, a Aurora często nosiła ogrodniczki, które były kwintesencją wygody. Mimo to nie odpowiedziałam, ponieważ nie wiedziałam, jak wytłumaczyć Aurorze swój tok rozumowania. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jej ubrania by na mnie pasowały. Chociaż była o trzy lata młodsza ode mnie, byłyśmy prawie tego samego wzrostu. Moją mamę jednak stale martwiło to, że jestem za chuda.
– Chcę tu po prostu posiedzieć – oznajmiłam wreszcie.
Aurora głośno przełknęła ślinę i pokiwała głową.
– Och, pewnie. W takim razie zamknę drzwi i wrócę do lalek.
***
Ukrywanie się w pokoju Aurory miało tę zaletę, że mogłam skorzystać z ubikacji, jeśli czułam taką potrzebę. Minęło trzydzieści osiem godzin od mojej ucieczki, a Aurora uszanowała moje życzenie i nie próbowała wchodzić ze mną w interakcję. Powiedziała, że mogę spać z nią w jej łóżku, ale ja wolałam siedzieć w szafie albo leżeć pod łóżkiem i wpatrywać się w drewniane listwy ramy. Z pewnością okropnie śmierdziałam z powodu wyschniętej krwi, lecz ona nie narzekała.
Nie spałam ani nie jadłam od ponad dwóch dni i zaczynałam to odczuwać. Oczy mnie piekły, jakbym miała w nich piasek, w dodatku strasznie bolał mnie brzuch. Aurora poszła na lunch siedemdziesiąt pięć minut temu. Pewnie znów planowała przynieść mi jedzenie. Jedzenie, którego nie mogłam tknąć. Nie dlatego, że nie było wegańskie, ale dlatego, że jedzenie po tym, co widziałam, wydawało mi się czymś niemożliwym.
Drzwi się otworzyły, lecz ja nie ruszyłam się z miejsca, ponieważ to mogła nie być Aurora.
– Naprawdę nie mam teraz czasu bawić się lalkami – wymamrotał Nevio, wchodząc za Aurorą do pokoju.
Zamarłam pod łóżkiem, gdzie leżałam już od dwóch godzin.
– Przepraszam, ale musiałam go tu przyprowadzić. On szalał ze zmartwienia o ciebie – powiedziała nieszczęśliwie Aurora.
– Co? – zapytał Nevio, po czym umilkł na chwilę. – Kurwa.
Podszedł do łóżka, uklęknął przy nim, a następnie zajrzał pod nie. Na jego twarzy ujrzałam ulgę i na ten widok ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Zawsze czułam się źle, kiedy brat się przeze mnie martwił. Wyciągnął dłoń, lecz ja się spięłam i cofnęłam. Udręka, która pojawiła się na jego twarzy, była dla mnie niczym cios w serce. Nevio opuścił rękę, a moment później położył się na plecach na podłodze, po czym odwrócił głowę w moim kierunku.
– Daj nam chwilę, Rory, i pilnuj, żeby nikt nam nie przeszkodził.
Aurora wyszła bez wahania, niemal bezdźwięcznie zamykając za sobą drzwi.
Nevio znów wyciągnął dłoń, ale tym razem położył ją między nami, wewnętrzną stroną do góry. Zaproszenie, którego nie przyjęłam.
Spojrzałam na niego. W te ciemne oczy tak podobne do moich, a jednak zupełnie inne. Ja miałam łagodny wyraz twarzy, z kolei Nevio – surowy. Ja byłam szczupła i niska, natomiast on był wysoki i umięśniony od sparingów oraz parkouru.
Podczas gdy ja nienawidziłam przemocy, Nevio jej potrzebował.
– Przez ten cały czas szukaliśmy cię non stop. Wszyscy się martwią, Greta. Myśleliśmy, że coś ci się stało.
Bo coś się stało. Coś, czego nie potrafiłam jeszcze do końca wytłumaczyć. Język przywarł mi do podniebienia. Dziwny osad, jaki na nim czułam, przypomniał o tym, że już zbyt długo nie myłam zębów. Moje serce zaczęło bić szybciej na myśl o tym, jaki to mogło mieć wpływ na moje zęby.
– Greta?
Po prostu nadal wpatrywałam się w swojego brata. Patrzenie innym w oczy kosztowało mnie sporo wysiłku, ale przy nim nie miałam tego problemu.
– Boisz się mnie? – zapytał zdławionym głosem.
Do oczu napłynęły mi łzy. W głębi duszy od początku wiedziałam, kim jest Nevio. Czułam to. Ale nie rozumiałam w pełni tej potworności. Nie pojmowałam tego, jak mroczne jest pragnienie Nevio. To, co zrobili on, tata i Nino, otworzyło mi oczy na brutalną prawdę, z którą nie potrafiłam sobie poradzić.
– Greta – powiedział Nevio, przysuwając się nieco bliżej mnie.
Zerknęłam na jego dłoń z krzyżującymi się bliznami. Dla mojego brata ból niewiele znaczył. On lubił ból. Lubił go czuć, lubił go też zadawać.
– Nie boję się ciebie – wydusiłam. Nevio rozluźnił się, a kąciki jego ust uniosły się w lekkim, smutnym uśmiechu. – Boję się tego, do czego jesteś zdolny. Boję się o ludzi, których ścieżki skrzyżują się z twoją w złym momencie.
– Właśnie tak działa natura, wiesz? – wymamrotał. – Istnieją mrok i światło, zawsze musi tak być. Może tak samo jest z bliźniakami, tylko że między nami nie zostało to rozdzielone po równo. Ja dostałem cały mrok, a ty całe światło.
– To za duży ciężar, za dużo mroku – wyszeptałam, czując ból z powodu tego, że musi radzić sobie z czymś takim.
Na jego ustach pojawił się sardoniczny uśmiech.
– Lubię mrok, Greta. Tam jest moje miejsce.
Chciałam zaprzeczyć, kłócić się z nim o to, ale po tym, jak zobaczyłam jego wyraz twarzy w celi, nie mogłam.
– Niewielu może znieść to, kim jestem – dodał cicho.
– Ja mogę.
Nevio spojrzał mi w oczy.
– Uciekłaś przed tym.
– Nie przed twoim mrokiem. Przed… – Zadrżałam, kiedy przypomniało mi się to wszystko. Do oczu znów napłynęły mi łzy.
Nevio pokiwał głową, jakby rozumiał. Jak mógł to rozumieć, skoro nawet ja sama nie umiałam tego pojąć?
– Nigdy nie będę przed tobą uciekała, Nevio. Zawsze będę przy tobie, bez względu na wszystko.
– Przysięgasz?
– Przysięgam.
Wyciągnęłam rękę i położyłam ją na jego dłoni. Nie czułam obrzydzenia, gdy go dotykałam. A może powinno tak być. Czemu potrafiłam wytrzymać jego dotyk po tym, co widziałam, chociaż nie umiałam znieść bliskości większości osób? Może moje światło nie było tak jasne, jak Nevio sądził.
– Powinniśmy wracać do domu. Tata wyśle zaraz do miasta wszystkich swoich ludzi, żeby cię znaleźli.
Poczułam w brzuchu ogromny ciężar, ale pozwoliłam, by Nevio wyciągnął mnie spod łóżka. Przyjrzał się moim zakrwawionym ubraniom, lecz tego nie skomentował.
Cała drżałam, ponieważ nie jadłam już zbyt długo. Brat złapał mnie mocniej, po czym wyprowadził z pokoju. Teraz, kiedy szedł tuż obok, trzymając mnie za rękę, różnica wzrostu między nami była bardzo widoczna. Aurora opierała się o ścianę w korytarzu, jednakże na nasz widok wyprostowała się i posłała mi przepraszające spojrzenie, a Nevio uśmiech.
On skinął do niej głową.
– Jestem ci winien przysługę.
Wyminęliśmy ją i ruszyliśmy dalej korytarzem. Kiedy prawie dotarliśmy do schodów, a ja spojrzałam na Aurorę przez ramię, ona wciąż stała w tym samym miejscu, w którym ją zostawiliśmy. Powiedziałam do niej bezgłośnie: „Dziękuję”. Po tym zaczęliśmy schodzić po stopniach, więc wkrótce zniknęła mi z oczu. I zaraz szliśmy korytarzami w podziemiach, aż znaleźliśmy się w naszej rezydencji. Nevio nie zatrzymał się, dopóki nie dotarliśmy do wspólnej części domu, gdzie znajdowała się większość naszej rodziny. Alessio i Massimo siedzieli na jednej kanapie, a naprzeciwko nich dostrzegłam Nino oraz Savio. Tata chodził po pomieszczeniu, z kolei Kiara przytulała mamę, która wyglądała okropnie.
– Gdzie ty, kurwa, byłeś? – wymamrotał tata, ale wtedy wyszłam zza pleców Nevio i jego spojrzenie powędrowało na mnie.
W pokoju zapanowała cisza. Mama odsunęła się od Kiary, następnie zmierzyła mnie wzrokiem, a na jej twarzy pojawiła się mieszanka przerażenia i ulgi. Podbiegła do mnie i przycisnęła do siebie tak mocno, jakby chciała mnie zmiażdżyć.
– Och, Greto. – Załkała. – Greta.
Poddałam się jej uściskowi, lecz patrzyłam na resztę przebywających tutaj ludzi. Nevio podszedł do taty, zbijając po drodze piątki z Massimo i Alessio, następnie coś mu powiedział – pewnie jak mnie znalazł.
Gdy tata popatrzył mi w oczy, ogarnął mnie smutek. Odwróciłam wzrok i wyrwałam się mamie. Nie spoglądałam już na nikogo z zebranych tu osób, ponieważ to było dla mnie zbyt wiele.
– Musimy cię umyć, dobrze? – odezwała się ostrożnie mama.
– Nie – odparłam stanowczo.
– Greta. – Mama ujęła moją twarz w dłonie. – Naprawdę musimy zdjąć z ciebie te ubrania. Poczujesz się wtedy lepiej.
Wycofałam się, ale to, jak odmawiałam sobie jedzenia oraz picia, wreszcie mnie dopadło, i nogi się pode mną ugięły. Mama zrobiła głośny wdech i wyciągnęła ręce, żeby mnie przytrzymać, lecz ja uderzyłam kolanami o podłogę, zanim ona zdążyła mnie złapać. Tata w mgnieniu oka znalazł się przy mnie i uklęknął.
Spięłam się, gdy wziął mnie na ręce.
– Kiedy ostatnio jadłaś? – zapytał cicho.
Popatrzyłam mu w oczy, ale szybko odwróciłam wzrok i wzruszyłam delikatnie ramionami.
– Jest odwodniona. Widzę to po jej skórze – oznajmił Nino, który stanął obok nas.
Wyciągnął dłoń, by złapać za mój nadgarstek, jednak szybko cofnęłam rękę. Tata przytulił mnie do siebie mocniej, ale nic nie powiedział.
– Chcę zbadać ci puls, Greto – wyjaśnił ze spokojem Nino.
– Nie chcę, żebyś mnie dotykał – odpowiedziałam.
Nino zerknął na tatę.
– Zabiorę cię teraz do twojego pokoju, mia cara. Mama pomoże ci się umyć i ubrać, a kiedy już Nino cię obejrzy, ty coś zjesz i się napijesz, zrozumiano?
Zamrugałam, wpatrując się w jego ciemne, poważne oczy, następnie spuściłam wzrok. Pokiwałam głową.
– Ty tu zostań – zwrócił się tata do Nevio.
– Czemu? – zapytał z pomrukiem mój brat.
– Zostań.
Tata zaniósł mnie na górę, a mama i Nino szli za nami. Postawił mnie na marmurowej podłodze w mojej łazience, lecz nadal trzymał moje ręce.
– Teraz ja się nią zajmę – oznajmiła mama surowym tonem. Wymieniła z tatą pełne napięcia spojrzenia, a on wreszcie mnie puścił i wyszedł.
Mama zamknęła oczy, po czym odwróciła się w moją stronę z nieszczerym uśmiechem na twarzy.
Nie próbowała ze mną rozmawiać, gdy mnie rozbierała. A jeśli przeszkadzał jej widok krwi na moich ubraniach i skórze, nie okazała tego w żaden sposób. Pewnie jako żona taty przez lata widziała gorsze rzeczy. Kiedy ściągnęłyśmy rajstopy, skrzywiłam się, ponieważ poczułam ostry ból w podeszwie stopy.
Miałam tam rozcięcie. Rana wyglądała tak, jakby wdało się w nią zakażenie.
– Nino będzie musiał rzucić na to okiem – stwierdziła mama. – Czy może wolałabyś, żebym zadzwoniła po lekarza?
Od razu pokręciłam głową. Nino zawsze się mną zajmował, kiedy byłam chora. Nie chciałam, by robił to ktoś, kogo nie znam.
– Okej. Właśnie tak myślałam. Po prostu uznałam, że powinnam cię o to zapytać, zważywszy na wszystko, co się wydarzyło.
Widziałam, że mama jest rozgniewana.
– Jesteś na mnie zła?
Rozbrzmiał jej przenikliwy śmiech. Pokręciła głową, przesuwając dłonią po moich włosach, na które puściła wodę.
– Nie. Czemu miałabym być?
– Ale jesteś zła.
– Tak, jestem.
– Na tatę.
Podała mi słuchawkę prysznicową, a ja wzięłam ją od niej i zmyłam z siebie brud oraz krew. Mama podniosła mój miękki szlafrok.
– Dlaczego oni są tacy, jacy są?
– Nie wiem. – Mama podała mi szlafrok. Nie byłam pewna, czy mówi prawdę. Spojrzenie jej niebieskich oczu było łagodne, kiedy na mnie popatrzyła, ale usta miała zaciśnięte w zmartwieniu. Nie pomalowała się, a jej blond włosy były potargane. – Żałuję, że zobaczyłaś to, co zobaczyłaś. Chciałabym móc zabrać od ciebie ten ciężar.
– Czemu myślisz, że mogłabyś go ponieść lepiej ode mnie? – zapytałam, szczerze zaciekawiona.
Mama się uśmiechnęła.
– Wcale tak nie myślę. Po prostu uważam, że powinnam to zrobić. Jestem twoją mamą. Chcę cię chronić.
– Nie potrzebuję ochrony przed Nevio, tatą i Nino.
Mama dotknęła mojego policzka.
– Nie, nie potrzebujesz. Cieszę się, że o tym wiesz. I nie o to mi chodziło.
Pokiwałam głową, ponieważ już rozumiałam, o co jej chodziło.
– Kiedyś i tak bym się o tym dowiedziała.
– Może. Ale to był bardzo brutalny sposób na poznanie prawdy. To sporo informacji jak na jeden raz.
Nie zaprzeczyłam. Bo przecież teraz nie miałam odwagi zasnąć. Po osuszeniu się włożyłam miękką piżamę w króliczki, szukając pocieszenia w jej znajomym zapachu. Mama podniosła coś z półki i wyciągnęła do mnie rękę, w której trzymała mojego pluszowego królika. Miałam go od zawsze, lecz ostatnio przestałam z nim sypiać. Wzięłam go od niej.
– Co mogę zrobić? – zapytałam szeptem, przyciskając go do klatki piersiowej. Był miękki i biały.
Mama westchnęła. Wyglądała na wyczerpaną. Ona pewnie też nie spała od dwóch dni.
– Kochaj ich.
***
Kiedy wyszłam z mamą z łazienki, tata i Nino czekali na mnie w moim pokoju. Tata przyglądał mi się uważnie, marszcząc brwi, jakby bał się, że zaraz znów ucieknę.
Mama ich zignorowała i pomogła mi ułożyć się w łóżku. Pocałowała mnie w czoło, po czym się wyprostowała.
– Połóż się i odpocznij. Dołączę do ciebie, gdy już porozmawiam z Gretą – zwrócił się tata do mamy.
Ona jednak nawet na niego nie zerknęła. Przez cały czas nie odrywała wzroku ode mnie.
– Mam zostać?
W spojrzeniu taty zobaczyłam złość.
– Nie, idź spać.
Przez chwilę mama stała bez ruchu, jakby nie była pewna, co zrobić, ale w końcu pokiwała głową i się odwróciła. Tata złapał ją za nadgarstek, kiedy przechodziła obok niego, lecz ona zgromiła go wzrokiem, więc ją puścił. Wreszcie wyszła z mojego pokoju, ale zostawiła drzwi szeroko otwarte.
Nino posłał tacie spojrzenie, którego nie rozumiałam. Często się tak porozumiewali. Tata podszedł do mnie, usiadł na łóżku, następnie wskazał szklankę wody oraz talerz z tofucznicą i tostem stojące na stoliku nocnym. Wypiłam połowę szklanki, po czym skubnęłam tost.
– A teraz obejrzy cię Nino.
Pokiwałam głową, ponieważ wiedziałam, że w tym momencie tata nie przyjąłby „nie” za odpowiedź, a poza tym to było rozsądne posunięcie. Wolałam uniknąć zakażenia. Gdybym przez tę ranę w stopie musiała przestać tańczyć, tobym tego nie zniosła. Spędziłabym wiele samotnych nocy w swoim studio baletowym, by to jakoś przeboleć.
Nino usiadł po drugiej stronie łóżka.
– Zacznę od rany pod żebrami.
Podniosłam górę od piżamy na tyle, by mógł obejrzeć niewielkie rozcięcie, które sama sobie zrobiłam. Nino ostrożnie je oczyścił i nakleił na nie plaster.
– Sprawdziliśmy, czy tamten mężczyzna nie miał żadnych chorób, ponieważ na nożu, którym to sobie zrobiłaś, była jego krew, ale niczego nie znaleźliśmy.
Mówił rzeczowym, profesjonalnym tonem, co zazwyczaj w nim lubiłam. Zawsze, gdy chciałam usłyszeć neutralną opinię albo naprawdę coś zrozumieć, pytałam o to Nino, lecz dzisiaj nie mogłam znieść jego beznamiętnego głosu. Od razu przeszedł do rozcięcia na mojej stopie.
– Jakie to uczucie, kiedy krzywdzisz kogoś tak bardzo, że błaga cię o śmierć, chociaż mógłbyś wykorzystać swoje zdolności, by tego kogoś ocalić? – wyszeptałam.
Nino zamarł na chwilę. Zerknął na mnie, a następnie na tatę.
Nie wiedziałam, co się między nimi wydarzyło, ale najwyraźniej zadecydowali, że to tata powinien mi odpowiedzieć.
– On zasługiwał na śmierć.
– Według czyich standardów? – zapytałam.
– Moich. Tylko one się liczą.
Wbiłam wzrok w oczy taty. Wyrażały niewzruszenie. Nie widziałam w nich ani odrobiny poczucia winy czy zwątpienia. Zawsze wiedziałam, że jest capo. Chociaż długo zajęło mi pojęcie, co to oznacza, i nadal nie byłam pewna, czy ze wszystkiego zdaję sobie sprawę. Nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy wolą niewiedzę od pozyskiwania informacji. Ludzi, których nie napędza silna dociekliwość, chęć, by pojąć jak najwięcej. A teraz chyba sama powoli stawałam się jedną z tych osób.
– Chcesz, żebym wytłumaczył ci czemu?
– Nie – odpowiedziałam stanowczo. – To nie zmieni tego, jak myślę.
– Nie możesz wiedzieć tego na pewno – wtrącił Nino.
– Mam swoje przekonania.
Nino wstał i zaczął odkładać wszystko z powrotem do swojej apteczki.
– Nie każdego stać na taki luksus.
W pokoju zapadła cisza. Gdy Nino zamknął apteczkę, przez moment patrzył na tatę, który przybrał maskę opanowania. To ich nieme komunikowanie się przypominało mi to, w jaki sposób ja i Nevio czasami się porozumiewamy, jednak tata oraz Nino myśleli znacznie podobniej niż my.
Przełknęłam ślinę, kiedy przypomniały mi się słowa mamy.
– Dziękuję, Nino, za to, że opatrzyłeś moje rany. Doceniam to.
Skinął głową.
– Nie ma za co.
– Nie boję się ciebie, wiesz? – odezwałam się, zanim wyszedł z pomieszczenia.
Przyjrzał mi się z zaciekawieniem, po czym na jego ustach pojawił się pełen napięcia uśmiech.
– Nie musisz się bać żadnego z nas.
Wyszedł i zamknął za sobą drzwi.
– Powinnaś spróbować zasnąć – powiedział cicho tata. Nadal siedział na krawędzi łóżka, nie dotykając mnie.
Już miał wstać, jednak wtedy ja się podniosłam i go przytuliłam. Nie chciałam, żeby myślał, że moje uczucia względem niego się zmieniły. Na początku się spiął, lecz zaraz mnie objął i z westchnieniem odwzajemnił uścisk.
– Kocham cię, tato.
Pocałował mnie w skroń.
– Kocham cię ponad życie, mia cara. Nigdy o tym nie zapominaj.
Pokiwałam głową, gdyż nie mogłabym o tym zapomnieć. Nigdy nie wątpiłam w to, że mnie kocha, nawet kiedy byłam w piwnicy.
– Wokół ciebie jest mnóstwo mroku, czarnego jak smoła, i choć bardzo się staram cię przed nim chronić, jest to nieuniknione, że część tego mroku dosięgnie także ciebie, ponieważ jesteś członkiem tej rodziny. Ale przysięgam ci, że dopilnuję, by żaden inny mrok nie miał okazji się do ciebie zbliżyć.
Zamknęłam oczy, nasłuchując miarowego bicia jego serca.
Zastanawiałam się, jak czują się mama i Kiara, wiedząc, kim są tata i Nino. One wybrały ich pomimo tego, kim są. Ja chyba nigdy nie mogłabym być z kimś takim. Chociaż zawsze kochałam swoją rodzinę, to ich nie wybrałam. A czy mogłabym świadomie wybrać kogoś, kto był zdolny do takich okropieństw, do tak okrutnych czynów? Nie, nie mogłabym.
Mężczyźni w mojej rodzinie byli złymi ludźmi. Nevio, moja druga połówka, był prawdopodobnie najgorszym z nich. Ale nie miałam wpływu na to, że go kocham.
***
Więc naturalnie powinnam zakochać się w równie złym, równie brutalnym, równie okrutnym mężczyźnie jak ci, którzy mnie wychowali.
