Neutralność ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU

Neutral

Copyright © 2018. Neutral by Jaymin Eve and Jane WashingtonCopyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2022Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2022Redaktor prowadząca: Beata Bamber Redakcja: D. B. Foryś Korekta: Patrycja Siedlecka, Karolina Andrzejewska Opracowanie graficzne okładki: Marcin Bronicki, behance.net/mbronicki Projekt typograficzny, skład i łamanie: Beata BamberWydanie 1 Gołuski 2022 ISBN 978-83-67303-16-3Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski Przygotowanie wersji ebook: Agnieszka Makowska www.facebook.com/ADMakowskawww.papierowka.com.pl

PRZEŁOŻYŁA Anna Piechowiak

SŁOWNICZEK

klik – minuta

rotacja – godzina

cykl słońca – dzień

cykl księżyca – miesiąc

cykl życia – rok

JEDEN EMMY

Umieranie okazało się łatwiejsze, niż sądziłam, jednak powrót do życia? To trudne. Śmierć nadeszła w oślepiającym rozbłysku bólu. Zostałam przez nią zupełnie przytłoczona, a potem wszystko się skończyło.

Tylko że wcale tak nie było.

Wcale!

Usłyszałam błagalne wołanie Willi, ale czułam się tak bezpiecznie i komfortowo w śmierci, że nie chciałam wracać do cierpienia. Ona natomiast, jak na Willę przystało, nie dała mi wyboru. Wywlekła mnie z powrotem przez mrok, lecząc po drodze. Moje ciało zrosło się na nowo, stało się silniejsze i przepłynęła przez nie moc.

Wokół szalał chaos, odgłosy zagłuszały myśli, a żar buchał w twarz. Wreszcie niezidentyfikowane dźwięki zamieniły się w głosy i powoli odzyskiwałam świadomość – tym razem świadomość żywej istoty. Dryfowałam w tym stanie przez jakiś czas, aż wszystko zatonęło w brzęczącej ciemności. Choć zapewne mogłabym zmusić się do uniesienia powiek, jakaś część mnie nie była na to gotowa.

Lubiłam swój uporządkowany świat, lubiłam wiedzieć, czego dokładnie mogę oczekiwać każdego cyklu słońca. Pomijając Willę oczywiście – jedyne zakłócenie, jakie akceptowałam. W umieraniu nie było niczego uporządkowanego, a przymusowy powrót do życia okazał się jeszcze bardziej chaotyczny. Nie miałam pojęcia, co zobaczę po przebudzeniu, ani gdzie wyląduję. Po części oczekiwałam, że ocknę się w jakimś stanie pośrednim – w wymiarze zarezerwowanym dla ziemian, którzy nie doświadczyli przyjemności całkowitej śmierci.

Niestety nie mogłam dłużej się ukrywać.

Rzęsy mi zadrżały, światło zaś wdarło się pod powieki. Ból całkowicie zniknął, a kiedy wreszcie otworzyłam oczy, poczułam siłę płynącą w całym ciele. Przerzuciłam nogi przez ramę łóżka i zdezorientowana rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wszystko było tutaj białe. Jęknęłam i schowałam twarz w dłoniach, gdy wspomnienia wróciły gwałtowną falą. Siedziałam, myśląc o tym, co zaszło i co zdawało się po prostu niemożliwe, aż drzwi nagle się otworzyły, po czym ktoś wszedł do środka.

Albo… Coś weszło do środka.

– Obudziłaś się, o Święta – rozległ się głos Donald.

Podniosłam głowę na chwilę i zaraz znów ukryłam ją w dłoniach, ale słowa sługi zdołały przebić się przez gonitwę myśli. Ponownie rozejrzałam się po pokoju. Nigdzie nie widziałam Willi, więc kogo Donald nazywała „Świętą”? I gdzie, do diabła, podziewała się moja siostra? Wiedziałam, że to ona mnie uratowała, lecz już jej tu nie było. Zostałam zupełnie sama, nie licząc Donald.

– Gdzie jest Święta? – wydusiłam.

Donald wskazała na mnie. Odsunęłam się sprzed palca, a on podążył za mną. Jęknęłam.

– Masz jakąś usterkę, prawda? Gdzie jest Willa?

– Święta Willa Wspaniała i Jedyna śpi – odparła Donald.

Jeszcze parę cykli słońca temu nawet bym nie pomyślała, że będę siedzieć na łóżku i mrugać w oszołomieniu, wpatrzona w topijską sługę.

– Gdzie śpi Wspaniała i Jedyna? – zapytałam sucho.

– W swojej nowej sypialni – odpowiedziała Donald.

– Możesz mnie tam zabrać?

Pokręciła głową.

– Nie, o Święta.

– Dlaczego? – Wstałam nagle rozdrażniona. Moje emocje zdawały się nieco bardziej chaotyczne niż zwykle.

– Święta Willa znajduje się pod ochroną i nie może przyjmować gości – poinformowała Donald. Brzmiała przy tym wręcz radośnie.

– Jasne. Kto jej pilnuje? – dociekałam, spuszczając wzrok na własne ciało.

Dopiero teraz zauważyłam, że mam na sobie szaty w kolorze głębokiej, niemal niebieskawej zieleni. Tak na dobrą sprawę nie potrafiłam nazwać tej barwy. Zdawała się przechodzić z zieleni w błękit, kiedy poruszałam ręką, w dodatku materiał falował.

Dziwne.

– Święty Coen Potężny i Bolesny, Święty Rome Wspaniały i Silny, Święty Aros Piękny i Seksowny, Święty Yael, który jest lepszy od pozostałych, oraz Święty Siret, który nauczył mnie tych wszystkich oficjalnych tytułów.

Nie zdołałam powstrzymać parsknięcia.

– No tak. Mogłabyś tam pójść i zapytać jeszcze raz? Gdy mówili, że chronią Willę, na pewno nie chodziło im o pilnowanie jej przede mną.

– Jak sobie życzysz, o Święta. – Donald ukłoniła się krótko i energicznie, po czym zniknęła.

– Święta? – powtórzyłam, równie zdezorientowana jak poprzednio, ale sługi już nie było.

Zbyt podenerwowana, by usiedzieć w miejscu, zaczęłam spacerować po nieznanym pomieszczeniu i dotykać książek oraz innych przedmiotów, dopóki Donald nie zmaterializowała się ponownie przy drzwiach. Tym razem jej nagłe pojawienie się nie wytrąciło mnie z równowagi, bo wyczułam, że nadchodzi – wychwyciłam nieznaczną wibrację w powietrzu, zakłócającą cichą i nieruchomą przestrzeń. Coś takiego jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło.

– Gdzie się znajduję? – zapytałam, zanim Donald zdążyła się odezwać.

– W sypialni, o Święta.

– Dlaczego ciągle tak mnie nazywasz?

– Jesteś boginią. Świętą.

Zamarłam i przez moment niemal jej uwierzyłam, bo w końcu umarłam, a do tego zostałam ubrana w szaty… Ale przecież to niemożliwe. Pokręciłam głową. Donald na pewno znowu miała usterkę, i tyle.

– W czyjej sypialni? – Zamaszystym ruchem wskazałam wszystko wokół siebie.

– To sekretny dom Świętego Neutralności.

– Świętego Dupka – mruknęłam, mrużąc oczy.

– Świętego Neutralności – poprawiła mnie Donald.

– Świętego Dupka – powtórzyłam z naciskiem. – Byłaś w błędzie przez cały czas.

Wydała cichy, mechanicznie brzmiący zduszony okrzyk.

– Tak mi przykro! Natychmiast pójdę go przeprosić.

Wypadła z pomieszczenia, więc podążyłam za nią przez przestronny biały salon, krótki biały korytarz oraz wysokie przejście z białymi drzwiami prosto do – tak, całkowicie białej łaźni. Cyrus stał pod cienkimi strużkami wody, płynącymi przez liczne otwory w suficie. Wnętrze wypełniała para i tylko półścianka z białego kamienia, na szczycie której znajdowały się różne szklane fiolki i kolekcja mydeł, zasłaniała mi widok na bardzo nagiego boga Neutralności.

– Co, do kurwy?! – Cyrus wychylił się do przodu i położył dłonie na półściance. – Ile razy mam ci powtarzać, Donald, żebyś nie wparowywała do łazienki za każdym razem, gdy poczujesz potrzebę przeproszenia za coś?

Cofnęła się o kilka kroków, a wzrok boga spoczął na mnie. Zmusiłam się do nieodrywania spojrzenia od jego twarzy oraz przymrużenia powiek, aby wyglądać na rozgniewaną.

– Nie odzywaj się do niej w taki sposób. – Wycelowałam w niego palcem.

– Tak bardzo przepraszam, o Święty Dupku! – zawołała Donald i lekko się ukłoniła.

Wyprostowałam ją pospiesznie. Cyrus westchnął, wciąż ze wzrokiem utkwionym we mnie, najwidoczniej już nie zaprzątając sobie głowy sługą.

– Obudziłaś się – oznajmił nieco spokojniejszym i głębszym tonem, w którym zdawało się pobrzmiewać coś, co nie do końca rozumiałam.

Głośno przełknęłam ślinę.

– Powinieneś, uhm… Wiesz co? Po prostu zaczekam na zewnątrz.

Odwróciłam się szybko i słysząc za sobą chichot Cyrusa, wywlekłam Donald z powrotem do sąsiedniego pomieszczenia, po czym zatrzasnęłam drzwi.

– Gdzie jest Willa? – zapytałam, gdy weszłyśmy do salonu. – Powiedzieli, że mogę ją zobaczyć, prawda?

– Tak, o Święta. Willa jest na platformie Świętej Piki.

– Czyli gdzie?

Donald wskazała palcem, najwyraźniej w kierunku platformy bogini. Westchnęłam, pocierając skronie. To oznaczało, że będę musiała poczekać na Cyrusa. Z jakiegoś powodu spodziewałam się, że spędzi w łaźni jeszcze dużo czasu. Specjalnie, żebym musiała sobie zaczekać na jego „świętą” osobę. Był dostatecznie arogancki, by to zrobić – zachowywał się, jakby oba światy kręciły się wokół niego. Wszyscy bogowie okazywali się tacy sami. Poza Abklętymi, ponieważ ich świat kręcił się wokół Willi. Stanowiło to jedyną pozytywną cechę, którą do tej pory odkryłam u znanych mi bogów.

– Jak się czujesz?

Podskoczyłam na dźwięk głosu – pierwszej rzeczy, jaka naprawdę mnie zaskoczyła, odkąd się przebudziłam. Gdzieś z tyłu głowy musiałam zdawać sobie sprawę, że się zbliża, lecz byłam zbyt zajęta własnymi myślami. Odwróciłam się, aby zobaczyć Cyrusa kilka metrów dalej, owiniętego ręcznikiem. Pierś miał upstrzoną kroplami wody, które ściekały po torsie do ukośnych linii na podbrzuszu, znikających pod ręcznikiem.

„Jasny gwint, Święty Dupek jest… przeciętny”, skłamałam przed sobą samą.

Zmusiłam się, żeby wrócić wzrokiem do jego twarzy. Nie zamierzałam pozwolić sobie ulec temu gnojkowi. Owszem, całowaliśmy się, od czego mój świat zadrżał w posadach, ale to było wcześniej, zanim umarłam. Stałam się odmienioną ziemianką. Wszystko się skomplikowało i nie potrzebowałam dodatkowego problemu w postaci Cyrusa.

– W porządku – odparłam. – Chcę zobaczyć się z Willą. Zabierz mnie do niej.

Cyrus najwyraźniej nie żywił takiej samej awersji do patrzenia na mnie jak ja do patrzenia na niego. Powiódł wzrokiem po moim ciele i chłonął widok tak, jakby do dziś nic ciekawszego niż ja nie przerwało mu kąpieli.

– Ładne szaty – skomentował w końcu, ignorując żądanie. – Nigdy dotąd nie widziałem takiego koloru.

Skrzyżowałam ręce na piersi. Czułam się trochę odsłonięta, mimo iż materiał zakrywał mnie od stóp po szyję. Wreszcie zrozumiałam, o czym mówiła Willa. Szaty były niesamowicie wygodne, utkane z jedwabnej, lekkiej tkaniny, która delikatnie muskała skórę. Zaraz… Czy ja miałam na sobie bieliznę?

Nie, nie ma opcji, żebym to sprawdziła przy Największym Dupku Topii. Musiałam zbadać tę sprawę przy innej okazji.

– Dobra. Liczę do trzech – oświadczyłam powoli spokojnym tonem. – Zabierz. Mnie. Do. Willi. Jeśli nie zrobisz tego, zanim doliczę do trzech…

Przerwały mi jego usta. Poruszył się tak szybko, że zupełnie się tego nie spodziewałam. A może nie chciałam się spodziewać, bo robiłam wszystko, aby nie patrzeć na niego zbyt uważnie. Całe powietrze uleciało mi z płuc, kiedy nasze ciała się ze sobą zderzyły – jego silne i twarde, a moje kompletnie nielojalne wobec mnie, przylegające ciasno do niego. Instynktownie wspięłam się na palce, objęłam go za kark i przyciągnęłam bliżej.

Do tej pory poruszały mnie tylko pocałunki Attiego i choć naprawdę je uwielbiałam, całowanie Cyrusa było czymś zupełnie innym. Czymś dewastującym.

Wiedziałam, że nigdy nie przestanę opłakiwać Attiego. Był idealny pod tak wieloma względami, dobrze się ze sobą czuliśmy i do siebie pasowaliśmy. Próbowałam przypomnieć sobie to komfortowe, znajome uczucie, gdy Cyrus całował mnie do utraty tchu, lecz wymykało mi się zbyt szybko, bym mogła je pochwycić.

– Jestem na ciebie tak kurewsko wściekły – wymamrotał w moje usta.

Odsunęłam się, kręcąc głową, i położyłam mu dłoń na piersi, jakby to miało powstrzymać go przed kolejnymi pocałunkami. – Wściekły na mnie? Nie gadaj. Co zrobiłam tym razem? – wycedziłam sarkastycznie.

Na jego czole pojawiła się zmarszczka, z kolei oczy wyglądały jak niebo przed burzą. Przytulił mnie jeszcze mocniej, aż poczułam dreszcz – najprzyjemniejszy z możliwych.

– Postawiłaś się w sytuacji, w której Staviti mógł cię wykorzystać. Skrzywdzić. Zabić. Ściągnęłaś na siebie uwagę. Sprawiłaś, że bogowie zdali sobie sprawę z twojego istnienia.

Jęknęłam i zaczęłam się szarpać, próbując uwolnić się z uścisku Cyrusa.

– Nie zrobiłam żadnej z tych rzeczy. Zawsze byłam perfekcyjną ziemianką. Abklęci sprowadzili Willę do tego świata, a tam, gdzie ona, tam i ja. Więc to wszystko przez bogów. To ich wina! – Położyłam drugą dłoń na piersi Cyrusa i go odepchnęłam. – Zabierz mnie do siostry albo zamienię twoje wieczne życie w piekło.

Wydał dźwięk, od którego podniósł mi się każdy włosek na rękach. Cyrus potrafił być przerażający, kiedy odpalała mu się Neutralność. Odsunął się i odwrócił w kierunku sypialni, mamrocząc pod nosem coś, co brzmiało jak: „Już to robisz”. Ale musiałam się przesłyszeć, bo przecież nie było mnie w jego życiu dostatecznie długo, bym zdołała zamienić je w piekło. Oczywiście nie licząc faktu, że jako trup przez pewien czas zalegałam mu w łóżku, a potem wparowałam do łazienki, gdy brał prysznic.

Neutralność wyszedł, a ja zorientowałam się, że Donald wciąż przebywa w pomieszczeniu. Stała w kącie i gapiła się w podłogę. Zupełnie o niej zapomniałam. Cyrus zawładnął całą moją uwagą, co często miał w zwyczaju. Podeszłam do sługi, usiłując stłumić niewielkie ukłucie w piersi. W głębi duszy wiedziałam, że to nie jest już mama Willi ani moja przyszywana, jednak trudno było mi w to uwierzyć, kiedy patrzyłam na burzę jej jasnych włosów i puste spojrzenie.

Wyglądała tak jak zwykle. Za życia była chaotyczną ziemianką, a teraz stała się chaotyczną sługą. Willa opowiadała o wozie transportującym ciała ziemian poza siódmy pierścień, gdzie zamieniano ich w sługi. Wspominała też coś na temat wymagań, jakie człowiek musiał spełnić, aby zostać jednym z nich. Co miało sens, biorąc pod uwagę zachowanie Donald. Ziemianie, którzy posiadali niepożądane cechy charakteru w poprzednim życiu, prawdopodobnie nie kwalifikowali się na służbę dla bogów. Wcale mnie nie zaskoczyło, że po stworzeniu Donald i odesłaniu jej do Willi Staviti zupełnie zapomniał, że istnieje. Miała być wyłącznie wiadomością, groźbą. Nigdy nie planował stworzyć z niej prawdziwej sługi.

– Donald, czemu powiedziałaś, że jestem boginią? – zapytałam łagodnie.

Jej słowa nie dawały mi spokoju. Donald pewnie nie działała prawidłowo, mimo to nie mogłam odpuścić. Musiałam wiedzieć, dlaczego to zasugerowała. Nawet kiedy nie funkcjonowała poprawnie, zawsze krył się jakiś powód za tym, co mówiła i robiła.

– Bo jesteś teraz boginią, o Święta. Święta Willa użyła swoich świętych darów i uczyniła cię Świętą.

– To… To nie jest możliwe – zaprzeczyłam, chociaż gdzieś z tyłu mojej głowy zapłonęła iskierka nadziei. Chciałam wierzyć w te słowa. – Ziemianie nie stają się bogami, to fakt, a ja znam się na faktach, Donald. Mogę ci o nich co nieco opowiedzieć.

Obróciłam się błyskawicznie na dźwięk cichego chichotu Cyrusa. Wyrwało mi się pełne ulgi westchnienie, gdy zobaczyłam, że jest już w pełni ubrany w charakterystyczne białe szaty.

– Owszem, jesteś imponująco zorientowana, jeżeli chodzi o, zdawałoby się, niewyczerpaną pulę ziemiańskich i przeważnie bezużytecznych faktów, Emmanuelle, ale akurat w tej sprawie Donald ma rację. Stałaś się boginią, bo ziemianie mogą nimi zostać. Twoja siostra jest jedną z nich. Czyżbyś zdążyła już zapomnieć?

– Mam nadzieję, że żartujesz – warknęłam. – Odmawiam bycia boginią. Nie jestem jedną z was, wy egoistyczne dupki.

Cyrus do mnie podszedł i musiałam wykorzystać całą siłę woli, aby się nie cofnąć. Kiedy znajdował się zbyt blisko, jego obecność sprawiała, że mózg mi się smażył, a w tej chwili pragnęłam zachować panowanie nad sobą.

– Jesteś boginią, robaczku. Nie ubrałem cię w te szaty, utworzyły się same wokół twojego ciała, gdy wróciłaś do życia. Sprowadzono cię ze świata zmarłych i przemieniono w coś innego, ale nie wiem w co. Nigdy wcześniej nie widziałem szat w takim kolorze.

– Słucham? – wykrztusiłam, analizując jego słowa w poszukiwaniu ukrytych wskazówek lub dowodów, które mogłam przeoczyć.

W równym stopniu chciałam i nie chciałam mu uwierzyć. Byłam szczęśliwa jako ziemianka, chętnie walczyłam o lepsze miejsce dla nas w tym świecie, jednak nie potrafiłam zaprzeczyć, że zmieniło się we mnie coś fundamentalnego.

Zaszła jakaś drastyczna transformacja. Jeżeli Donald i Neutralność mieli rację, jeżeli naprawdę byłam boginią…

To boginią czego?

DWA CYRUS

Nie zamierzałem tu sterczeć i kłócić się o to, czy jest boginią czy nie. Nie kiedy wiedziałem, że mam rację.

– Udowodnię ci to – powiedziałem do Emmy, unosząc palec wskazujący.

Spojrzała na niego tak, jakby zastanawiała się, w jaki sposób mi go urwać. Odwróciłem się i wyszedłem z pomieszczenia, nie czekając na odpowiedź. Moja szafa z bronią znajdowała się za fałszywymi drzwiami, ukryta we wnęce jaskini. Właśnie tam poszedłem, podczas gdy Emmy czekała w sąsiednim pokoju. Nie pomaszerowała za mną tylko dlatego, że była zbyt wściekła albo zdezorientowana, by się ruszyć – wiedziałem o tym doskonale.

Z jakiegoś powodu podobały mi się jej wzmożone emocje, to, jak sztywniała od stóp po samą szyję.

Sprawiała, że miałem ochotę wziąć ją na ręce i nią wstrząsnąć, żeby odzyskała zdolność ruchu. Z chęcią rozgrzałbym krew Emmy i naciskał pewne miejsca na ciele wyłącznie po to, aby zobaczyć, jak ustępuje pod moim dotykiem. Jednak to nie pomogłoby w udowodnieniu, że mam rację.

Złapałem to, czego potrzebowałem, następnie wróciłem do dziewczyny, która błyskawicznie obróciła się ku mnie. Uniosłem kuszę i wycelowałem.

– Czekaj! – krzyknęła, podnosząc ręce. Oczy miała rozszerzone przerażeniem. Zbliżyłem się, a ona zrobiła kilka chwiejnych kroków do tyłu. – Czekaj… – powtórzyła, jakby próbowała uspokoić szaleńca. – Cyrus… Nie sądzę, by to zadziałało. Proszę, nie rób tego. Wierzę ci, uwierzę we wszystko, co powiesz, tylko nie strzelaj do mnie z tego czegoś. Wierzę ci, przysięgam!

Zmarszczyłem brwi i zerknąłem na kuszę.

– Wybrałem niewłaściwą broń? Myślałem, że ta będzie odpowiednia. Bardziej wygodna dla ziemianki.

Tak naprawdę wcale nie zamierzałem do niej strzelić, ale o tym Emmy nie musiała wiedzieć. Przez ułamek kliku już unosiła kąciki ust, chcąc na mnie warknąć, lecz szybko odzyskała nad sobą panowanie.

„Bogowie, jaka ona słodka”.

– To nie jest najprzyjemniejszy sposób, żeby umrzeć.

Odstawiłem kuszę.

– Tak, przypuszczam, że masz rację.

Rozluźniła się, napięcie opuściło jej ramiona, a gniew powrócił na twarz. Uniosłem prawą rękę, kierując swoją energię w stronę Emmy.

– Zrobię to inaczej – ustąpiłem.

Ruszyła, jakby chciała się na mnie rzucić, ale zdążyła zrobić zaledwie dwa kroki, zanim pozbawiłem ją przytomności. Oczy uciekły jej w tył głowy i osunęłaby się na podłogę, gdybym nie zareagował. Złapałem Emmy, wziąłem na ręce i zaniosłem na kanapę. Położyłem dziewczynę, kucnąłem obok i czekałem, aż się obudzi i zrobi się trochę mniej kłótliwa w kwestii swojego nowego, boskiego stanu.

Przecież tak naprawdę jej nie zabiłem, jednak na tym etapie Emmy nie odróżni omdlenia od śmierci – dla boga w Topii jedno i drugie wyglądało mniej więcej tak samo, jeżeli został śmiertelnie ranny. Zakładając rzecz jasna, że nie użyto wobec niego jednej z broni Śmierci. Charakterystyczne odgłosy z tyłu podpowiedziały mi, że zbliża się do mnie Donald.

– Oto co spotyka tych, którzy wchodzą do łazienki, kiedy biorę prysznic – oświadczyłem donośnym głosem.

Moim słowom odpowiedział zduszony okrzyk, lecz nie strachu czy przemożnej grozy. Był to raczej dźwięk wyrażający… niedowierzanie. Może nawet ekscytację. Zmarszczyłem brwi i odwróciłem się od Emmy, która zaczynała się już wiercić.

Donald upuściła poskładane ręczniki, a jej szeroko otwarte oczy, pełne zdumienia i wdzięczności, były utkwione we mnie. Zerknąłem krótko na stertę ręczników na podłodze. Odesłałem swoją sługę w bezpieczne miejsce, poza zasięg Stavitiego, co oznaczało, że Donald przejęła jej obowiązki.

– No co? – zapytałem. Rzadko bywałem zdezorientowany, a niemożliwość zrozumienia jej reakcji była bardzo irytująca.

– Uczynisz ze mnie Świętą? – wydyszała z nabożną czcią. – Dziękuję, Święty Dupku. Zrobię dokładnie to, o co prosiłeś.

Ukłoniła się, wciąż z tym ekstatycznym zdumieniem na woskowej twarzy, aż zaczynałem się obawiać, że zostanie jej tak na zawsze. Patrzyłem, jak zbiera ręczniki i odchodzi, zbyt zszokowany, żeby wyjaśnić nieporozumienie. Zamiast tego odwróciłem się do Emmy i wsunąłem dłoń pod głowę dziewczyny, by odrobinę ją unieść. Jedwabiste włosy prześlizgnęły się po moim nadgarstku i na chwilę rozproszył mnie lok, który najwidoczniej próbował owinąć mi się wokół przedramienia. Emmy wymamrotała coś pod nosem, więc nachyliłem się nad nią, skupiony na ustach. Próbowałem wychwycić, co mówiła.

„Za… bi… ję”.

– Zabiję – wychrypiała, powoli unosząc powieki. Źrenice raptownie jej się rozszerzyły, gdy mnie zobaczyła. – Zabiję cię, złamasie!

Ponownie uniosłem palec, a ona go złapała. Drugą dłonią ścisnąłem ją za przegub, na co Emmy natomiast uderzyła mnie wolną ręką w nos, łamiąc go momentalnie. Zatoczyłem się i od razu przycisnąłem szatę do twarzy, żeby zatamować krwotok. Złamanie już się zrastało, co nie zmieniało faktu, że Emmy to zrobiła. I bolało. No, powiedzmy. Bolałby, gdyby moja moc nie odezwała się samoistnie, by pochłonąć ból – zdążyłem wykształcić w sobie ten obronny odruch. Emmy zdawała się nie mniej zaskoczona ode mnie, bo uniosła dłoń i przyglądała jej się z niedowierzaniem.

– Jestem boginią – wymamrotała zszokowana.

– To właśnie próbowałem ci powiedzieć. – Puściłem fragment szaty, który trzymałem przy nosie, i zerknąłem w dół na niewielką plamę krwi. Wspaniale, teraz będę musiał się przebrać. – Jedyne pytanie brzmi: czego boginią jesteś?

– To wcale nie jest jedyne pytanie, do cholery! – Zerwała się na równe nogi. Machnąłem ręką od niechcenia, sprawiając, że ugięły się pod nią kolana i opadła z powrotem na kanapę. Warknęła, ale nie próbowała znów wstać. – To nie jest jedyne pytanie – powtórzyła, patrząc na mnie zmrużonymi oczami. – Jakim cudem Willa to zrobiła? Jak do tego doszło?

Wyprostowałem się, a potem zrobiłem dwa kroki przed siebie, aż przycisnąłem łydki Emmy do sofy.

– Nie jest to nawet w połowie tak istotne co pytanie, w jaki sposób zareaguje Staviti, gdy się dowie… O ile jeszcze nie wie. Zanim to nastąpi, musimy odkryć, na czym polega twoja moc, żebyś nie była zupełnie bezbronna.

– To nie ja przywróciłam się do życia. Nie powinniśmy raczej opracować planu ochronienia Willi?

– Jesteś dowodem – wyjaśniłem, pochylając się nad nią odrobinę, jako że Emmy była zbyt pochłonięta swoim problemem, aby pamiętać, że za żadne skarby świata nie chciała znajdować się tak blisko mnie. – Wojna, którą Staviti wypowiedział Willi, już się rozpoczęła. Abil, Adeline, Pica i ja dołączyliśmy do walki. Staviti nie wycofał się, dlatego że został pokonany. Zrobił to, bo jest inteligentny i zdał sobie sprawę, że Willa dorobiła się niezłej armii, więc jeśli chce ją pokonać, będzie musiał zgromadzić własną.

– A co to ma wspólnego ze mną? – Jej głos złagodniał i wyczuwałem w nim przede wszystkim dezorientację. Zbliżyłem się jeszcze bardziej. Wydawała się uległa, zatem oparłem dłonie na kanapie po obu stronach głowy dziewczyny.

– Jeżeli Willa pokaże, co potrafi, czyli coś, do czego w teorii powinien być zdolny wyłącznie Staviti, może inni bogowie wezmą jej stronę.

Moje słowa najwyraźniej oszołomiły Emmy na moment. Zauważyłem to, bo akurat ona zawsze nadążała za rozmową i nigdy nie musiałem w kółko jej wyjaśniać, o co mi chodzi. Jak większości ziemian.

– Przypuszczam – ciągnąłem – że przeszłaś przemianę na skutek mocy Willi, jednak twoja wewnętrzna siła mogła mieć pewien wpływ na ten proces, który wcale nie jest łatwo przetrwać. Jesteś wyjątkowa jak na ziemiankę, więc… powinnaś być dumna, Emmanuelle. Masz w sobie coś niezwykłego. Jak na ziemiankę, oczywiście.

Nieudany komplement sprawił, że oszołomienie na jej twarzy ustąpiło miejsca irytacji. – Ależ dziękuję, Święty Dupku.

Poczułem lekkie rozbawienie. Mogłem się domyślić, że Donald sama nie wymyśliła mi tego nowego tytułu.

– Nie ma za co.

Emmy próbowała mnie odepchnąć i choć teraz posiadała więcej siły niż dawniej, wciąż nie mogła się ze mną równać. Jako że nie należałem do bogów, którzy używają mięśni bez powodu, cofnąłem się, dając jej upragnioną przestrzeń.

– Jesteś taki arogancki – prychnęła, zrywając się na nogi. – Skoro tak bardzo cię irytuję, czemu, do diabła, zawsze kręcisz się w pobliżu? Czaisz się na mnie za każdym rogiem.

– Ja…

Cholera, nie wiedziałem, jak na to odpowiedzieć. Nie szukałem jej świadomie, tego byłem pewien, mimo to nie myliła się. Chodziłem za Emmy niczym jakieś otumanione zwierzątko, obrażając ją przy każdej możliwej okazji i całując zawsze wtedy, gdy opuściła gardę na tyle, że mogłem się zbliżyć.

„Co ja wyprawiam?”

– Jesteś gotowa, bym zabrał cię do Willi? – zmieniłem temat.

Uniosła brew, ale nie skomentowała ewidentnego dyskomfortu, jaki wywołało we mnie jej pytanie.

– Tak, muszę zobaczyć siostrę.

– Poczekaj klik, przebiorę się – rzuciłem. Mój temperament z jakiegoś powodu znowu dał o sobie znać.

Zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek, wypadłem z pomieszczenia. Kiedy byłem już przebrany w inne szaty – uprzednio rozpuściwszy jednym ruchem dłoni te poplamione – znów nad sobą panowałem. Przez ostatnie cykle słońca znajdowałem się na skraju eksplozji. Odkąd nagle zdałem sobie sprawę, że stoję przed Stavitim w Szczycie Czempionów, coś we mnie pękło. Zareagowałem zbyt wolno, by powstrzymać go przed zabiciem Emmy, a fakt ten sprawił, że wszystko wymknęło mi się spod kontroli. Moje pole widzenia zasnuła biała mgła, tymczasem zza niej nie przebijało się nic poza potrzebą wymierzenia sprawiedliwości.

Czułem się zobowiązany do pomszczenia śmierci, do której doprowadził Staviti. W innych okolicznościach nie przejąłbym się zabójstwem ziemianki, jednak nie byłem już tym samym pozbawionym uczuć mężczyzną co wcześniej. Emmy stała się dla mnie równie ważna co sam Kreator. Zgaszono istnienie kluczowe dla obu światów, a energia obudziła się w odpowiedzi, zupełnie przerastając moją zwykłą kontrolę nad sobą.

Nie potrafiłem rozsądzić, czy to emocje nadały tak wielką wagę obecności Emmy, czy naprawdę była w jakiś sposób ważna dla Topii. Czy to możliwe, aby Willa mogła tak drastycznie zachwiać równowagą? Sprawić, by ludzie istotni dla niej stali się niezbędni również dla Topii?

– Chodźmy – odezwałem się, wracając do salonu i wyrzucając natrętne myśli z głowy. Dziewczyna podskoczyła i odwróciła się z szeroko otwartymi oczami.

– Na litość Topii, Cyrusie! Mógłbyś nosić jakiś dzwonek?

– Dzwonek? – powtórzyłem. Tak, wciąż obecna w niej ziemianka zdecydowanie czasem dawała o sobie znać. – Bogowie nie noszą dzwonków jak zwierzęta domowe. Jeżeli nie chcemy, żebyś wiedziała o naszym nadejściu, to nie będziesz się go spodziewać. Ciesz się, że w ogóle cię ostrzegłem.

– Ostrzegłeś przed czym? – Zmarszczyła brwi.

– Przed tym – odparłem, łapiąc ją za rękę.

Wśród rozbłysku mocy zostaliśmy przeniesieni na pobliską platformę. Powietrze było czyste i rześkie, niebo jasne od światła i energii. Czułem, jak napełnia tę moją, którą czerpałem z tego świata.

Puściłem Emmy, a ona pochyliła się i oparła dłonie na kolanach, dysząc i sapiąc.

– Dupek – wyrzęziła.