Nie chcę cię stracić ebook

Ty­tuł ory­gi­na­łu: Lo­sing the Field

Au­tor: Abbi Gli­nes

Tłu­ma­cze­nie: Re­gi­na Mo­ścic­ka

Re­dak­cja: Agniesz­ka Pie­trzak

Ko­rek­ta: Mag­da­le­na Ła­piak

Skład: Iza­be­la Kruź­lak

Pro­jekt gra­ficz­ny okład­ki: Ka­ta­rzy­na Bor­kow­ska

Zdję­cie na okład­ce: Va­syl Do­lma­tov (Istock)

Re­dak­tor pro­wa­dzą­ca: Bar­ba­ra Jon­kisz

Kie­row­nik re­dak­cji: Agniesz­ka Gó­rec­ka

SI­MON PUL­SE

An im­print of Si­mon & Schu­s­ter Chil­dren’s Pu­bli­shing Di­vi­sion 1230 Ave­nue of the Ame­ri­cas, New York, New York 10020 First Si­mon Pul­se hard­co­ver edi­tion Au­gust 2017.

Co­py­ri­ght © 2018 by Abbi Gli­nes

Co­py­ri­ght for Po­lish trans­la­tion © Wy­daw­nic­two Pas­cal sp. z o.o.

Fa­bu­ła tej książ­ki jest fik­cją li­te­rac­ką. Ja­kie­kol­wiek po­do­bień­stwo do rze­czy­wi­stych osób, ży­wych lub zmar­łych, au­ten­tycz­nych miejsc, wy­da­rzeń lub zja­wisk jest czy­sto przy­pad­ko­we. Bo­ha­te­ro­wie i wy­da­rze­nia opi­sa­ne w tej książ­ce są two­rem wy­ob­raź­ni au­tor­ki bądź zo­sta­ły w spo­sób istot­ny prze­two­rzo­ne pod ką­tem wy­ko­rzy­sta­nia w po­wie­ści.

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Żad­na część tej książ­ki nie może być po­wie­la­na lub prze­ka­zy­wa­na w ja­kiej­kol­wiek for­mie bez pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy przez ni­ko­go, z wy­jąt­kiem re­cen­zen­tów, któ­rzy mogą przy­to­czyć krót­kie frag­men­ty tek­stu.

Biel­sko-Bia­ła 2019

Wy­daw­nic­two Pas­cal sp. z o.o.

ul. Za­po­ra 25

43-382 Biel­sko-Bia­ła

tel. 338282828, fax 338282829

pas­cal@pas­cal.pl, www.pas­cal.pl

ISBN 978-83-8103-526-2

Przy­go­to­wa­nie eBo­oka: Ma­riusz Kur­kow­ski

Czy­tel­nicz­ce zra­nio­nej przez sło­wa.

Pa­mię­taj, że je­steś taka, jaką wi­dzisz się sama, a nie jaką wi­dzą cię inni. Żad­ne sło­wa nie po­zba­wią cię szczę­ścia, mo­żesz to zro­bić je­dy­nie ty.

Po­ko­chaj samą sie­bie, a inni też cię po­ko­cha­ją.

Czy­tel­nicz­ce, któ­ra stra­ci­ła ma­rze­nia.

Ży­cie po­tra­fi zmie­nić się w jed­nej chwi­li. Wte­dy mo­żesz albo się pod­dać, albo pójść zu­peł­nie nową dro­gą, któ­ra po­pro­wa­dzi cię do jesz­cze lep­szej przy­szło­ści.

PROLOG

Pro­log

Wszyst­ko za­czę­ło się w pierw­szej kla­sie pod­sta­wów­ki. Miał oczy błę­kit­ne jak nie­bo, do­łecz­ki w po­licz­kach i naj­ład­niej­szy od­cień skó­ry, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam. Nash Lee jako je­dy­ny ze wszyst­kich dzie­ci uśmiech­nął się do mnie pierw­sze­go dnia szko­ły. Resz­ta na mój wi­dok od razu za­czę­ła się ze mnie na­śmie­wać. Czu­łam ucisk w żo­łąd­ku i ma­rzy­łam tyl­ko o tym, żeby jak naj­szyb­ciej wró­cić do domu. Ża­ło­wa­łam, że za­ło­ży­łam ku­pio­ne mi nie­daw­no przez mamę nowe spoden­ki. Czu­łam w nich ocie­ra­ją­ce się o sie­bie uda, a no­gaw­ki zwi­ja­ły się i pod­cią­ga­ły, od­sła­nia­jąc wy­so­ko moje bla­de, pulch­ne nogi.

A mimo to Nash Lee ani razu nie na­zwał mnie gru­ba­ską czy oku­lar­ni­cą. W pew­nym mo­men­cie dziew­czyn­ki za­czę­ły się ze mnie śmiać, bo po­tknę­łam się, idąc do biur­ka na­uczy­ciel­ki na­ostrzyć ołów­ki, ale on ka­zał im prze­stać. Kie­dy wy­cho­waw­czy­ni prze­krę­ca­ła moje imię dzień w dzień przez okrą­gły mie­siąc, śmia­ły się wszyst­kie dzie­ci oprócz Na­sha. Za­czął ją na­wet po­pra­wiać, choć ja da­łam so­bie spo­kój już po trzech dniach. Szyb­ko się prze­ko­na­łam, że gru­ba i nie­śmia­ła dziew­czyn­ka nie może li­czyć na sym­pa­tię nie tyl­ko uczniów, ale i na­uczy­cie­lek. Nie­ustan­nie ko­men­to­wa­ły za­war­tość mo­jej śnia­da­niów­ki, a jed­na z nich po­le­ci­ła mi za­kła­dać spoden­ki w więk­szym roz­mia­rze.

Nic dziw­ne­go, że uzna­łam Na­sha Lee za ko­goś wy­jąt­ko­we­go, wręcz bo­ha­te­ra. Był dla mnie miły, a na do­da­tek nie­zwy­kle lu­bia­ny w szko­le i bar­dzo przy­stoj­ny. W li­ceum uzna­wa­no go za gwiaz­dę fut­bo­lu. In­te­re­so­wa­li się nim łow­cy ta­len­tów z róż­nych uczel­ni, a przy­naj­mniej cho­dzi­ły ta­kie po­gło­ski. By­łam prze­ko­na­na, że nie ma i ni­g­dy nie bę­dzie na świe­cie więk­sze­go ide­ału niż on.

Aż do ostat­nie­go dnia szko­ły w trze­ciej kla­sie li­ceum. Wte­dy wszyst­ko się zmie­ni­ło.

To był cu­dow­ny dzień, któ­re­go wy­cze­ki­wa­łam z utę­sk­nie­niem przez cały rok szkol­ny. Po­dob­nie jak resz­ta uczniów, choć z zu­peł­nie in­nych po­wo­dów. Nie prze­szka­dza­ły mi spraw­dzia­ny czy za­da­nia do­mo­we. Wręcz prze­ciw­nie, bar­dzo lu­bi­łam się uczyć. I uwiel­bia­łam czy­tać. Po­świę­ci­łam wie­le go­dzin na przej­rze­nie stron in­ter­ne­to­wych po­nad pięć­dzie­się­ciu uczel­ni, któ­re bra­łam pod uwa­gę przy wy­bo­rze stu­diów.

Moim naj­więk­szym pro­ble­mem było to, jak trak­to­wa­no mnie w szko­le. Nikt nie zwra­cał na mnie uwa­gi, nie li­cząc sy­tu­acji, gdy moż­na się było ze mnie po­śmiać.

Kie­dy nad­cho­dził czas prze­słu­chań do szkol­nych przed­sta­wień, pil­nie uczy­łam się roli na pa­mięć. Po­tem ca­ły­mi go­dzi­na­mi ćwi­czy­łam ją przed lu­strem i na­gry­wa­łam się, żeby spraw­dzić, nad czym po­win­nam jesz­cze po­pra­co­wać. Ale nie­waż­ne, jak do­brze mi szło, ani razu mnie nie za­an­ga­żo­wa­li. Naj­wy­raź­niej się do tego nie nada­wa­łam. Nikt nie chciał dać mi szan­sy wy­stą­pie­nia na sce­nie.

By­łam gru­ba i się z tym po­go­dzi­łam. Za­miast po­my­śleć o die­cie, wra­ca­łam ze szko­ły i po­chła­nia­łam pacz­kę cia­stek na po­pra­wę hu­mo­ru. W domu na­resz­cie nikt się ze mnie nie śmiał, a je­dze­nie było moim je­dy­nym po­cie­sze­niem. Uszczę­śli­wia­ło mnie, po­dob­nie jak czy­ta­nie. Do­słow­nie po­że­ra­łam jed­ną książ­kę za dru­gą. Prze­czy­ta­łam ich tyle, że sama za­czę­łam pi­sać re­cen­zje w sie­ci. Za­ło­ży­łam blog, na któ­rym opi­sy­wa­łam swo­je wra­że­nia z lek­tur, któ­re wpa­dły mi w ręce, od fan­ta­sy po hor­ro­ry. Ga­tu­nek nie miał zna­cze­nia, lu­bi­łam czy­tać wszyst­ko.

Tam­te­go ostat­nie­go dnia szko­ły ocza­mi wy­ob­raź­ni wi­dzia­łam się już w domu, z książ­ką w ręku, usa­do­wio­ną wy­god­nie na huś­taw­ce na gan­ku. Samą, z dala od okru­cień­stwa, ja­kie­go na co dzień do­zna­wa­łam. Po­rząd­ko­wa­łam przed wyj­ściem swo­je rze­czy, cie­sząc się, że przede mną ostat­nia kla­sa, a wte­dy już na pew­no do­sta­nę gór­ną szaf­kę, o któ­rą bez­sku­tecz­nie pro­si­łam od dwóch lat. Z ple­ca­kiem wy­pcha­nym tym, co na­gro­ma­dzi­łam w swo­jej szaf­ce w cią­gu mi­nio­nych dzie­wię­ciu mie­się­cy, ru­szy­łam do wyj­ścia. Uszczę­śli­wio­na, że nie mu­szę tu wra­cać wcze­śniej niż do­pie­ro za dwa­na­ście ty­go­dni.

Za­nim do­tar­łam do drzwi, do szko­ły we­szli Nash Lee i jego ku­zyn Ry­ker. Śmia­li się i dys­ku­to­wa­li o czymś z oży­wie­niem. Wi­dać było po nich, że są za­do­wo­le­ni z ży­cia. Czę­sto za­sta­na­wia­łam się, ja­kie to uczu­cie mieć wszyst­ko. Być lu­bia­nym, ak­cep­to­wa­nym, po­pu­lar­nym.

– Wy­cho­dzisz już, Tal­lu­lah? – spy­tał Nash, nie prze­sta­jąc się uśmie­chać.

W szko­le nikt ni­g­dy do mnie nie za­ga­dy­wał ani nie na­zy­wał mnie po imie­niu. Nikt, z wy­jąt­kiem Na­sha. W ze­szłym roku moja naj­lep­sza ko­le­żan­ka, An­na­mae, prze­pro­wa­dzi­ła się do Geo­r­gii, a ja zo­sta­łam sama jak pa­lec. Nie by­łam to­wa­rzy­ska i nie po­tra­fi­łam na­wią­zy­wać no­wych przy­jaź­ni.

– Tak – od­par­łam, czu­jąc, że za­czy­na­ją pa­lić mnie po­licz­ki, jak za­wsze gdy roz­ma­wiał ze mną Nash.

– Mi­łych wa­ka­cji. Przed nami na­resz­cie ostat­nia kla­sa! – Ostat­nie zda­nie wy­po­wie­dział wy­jąt­ko­wo oży­wio­nym to­nem. Nic dziw­ne­go, na pew­no za­in­te­re­so­wa­ła się nim już ja­kaś do­bra uczel­nia i speł­nią się wszyst­kie jego ma­rze­nia.

– Na­wza­jem.

Do­kład­nie w tym sa­mym mo­men­cie zda­łam so­bie spra­wę, jak głu­pio to za­brzmia­ło. Zu­peł­nie jak­by Nash Lee mógł mieć w wa­ka­cje ja­kie­kol­wiek pro­ble­my i trze­ba mu było ży­czyć po­wo­dze­nia. By­łam pew­na, że każ­de lato w jego ży­ciu było, jest i bę­dzie fan­ta­stycz­ne. Spę­dzi je na im­pre­zach, w gro­nie przy­ja­ciół. Może iść na pla­żę i nie musi się wsty­dzić za­ło­żyć ką­pie­ló­wek. Ja nie po­ka­za­łam się w stro­ju pla­żo­wym, od­kąd mia­łam sie­dem lat i ktoś na ba­se­nie miej­skim na­zwał mnie tłu­stą świ­nią.

Nie przy­sta­nę­łam wów­czas, żeby po­roz­ma­wiać dłu­żej z Na­shem. Uzna­łam, że za­gad­nął mnie tyl­ko z grzecz­no­ści, więc po­zdro­wi­łam go i po­szłam w swo­ją stro­nę. Od­da­li­łam się od chło­pa­ków już spo­ry ka­wa­łek, gdy do­biegł mnie tro­chę za gło­śny szept Ry­ke­ra:

– O kur­de, mam na­dzie­ję, że ona nie ma za­mia­ru po­ka­zy­wać się la­tem w stro­ju ką­pie­lo­wym. Le­piej, żeby lu­dzie tego nie wi­dzie­li.

Po tych sło­wach Ry­ker ro­ze­śmiał się na cały głos, jak­by po­wie­dział coś nie­sły­cha­nie za­baw­ne­go.

By­łam pew­na, że Nash go za to ochrza­ni. Po­wie mu, że to nie było miłe. Cze­ka­łam w na­pię­ciu, aż mój idol jak zwy­kle udo­wod­ni, że jest wy­jąt­ko­wy.

Ale za­miast tego… usły­sza­łam naj­gor­szą rzecz na świe­cie. Coś, cze­go kom­plet­nie się nie spo­dzie­wa­łam.

Nash rów­nież się za­śmiał. Po­szli w głąb szko­ły, a gdy się od­da­la­li, stop­nio­wo cichł też ich śmiech. Mnie jed­nak na­dal dźwię­czał w uszach, przy­po­mi­na­jąc mi, że oprócz mamy nie mam na świe­cie ni­ko­go, kto by mnie ko­chał i komu by­ła­bym po­trzeb­na. Na­wet oj­ciec nie wy­trzy­mał i mnie zo­sta­wił.

Po­bie­głam wte­dy do swo­jej bia­łej hon­dy ci­vic i, cho­ciaż przez cały dzień tę­sk­ni­łam za do­mem i po­czu­ciem bez­pie­czeń­stwa, po­je­cha­łam gdzie in­dziej. Za­miast wró­cić do sie­bie, pod­je­cha­łam w po­bli­że ścież­ki spa­ce­ro­wej w par­ku miej­skim, wy­sia­dłam z auta i ma­sze­ro­wa­łam nią tak dłu­go, aż nie by­łam w sta­nie zro­bić ko­lej­ne­go kro­ku. Moja ko­szul­ka prze­mo­kła od potu, sto­py bo­la­ły tak bar­dzo, że nie wie­dzia­łam, czy dam radę do­wlec się z po­wro­tem do sa­mo­cho­du, a po po­licz­kach stru­mie­nia­mi cie­kły mi łzy. Mimo to na­stęp­ne­go dnia wró­ci­łam tu i zro­bi­łam to samo.

A po­tem ko­lej­ne­go i jesz­cze ko­lej­ne­go…

ROZDZIAŁ 1

Wąt­pię, że­byś zwra­cał uwa­gę na gru­ba­ski

Tallulah

– To ja­kaś nowa? – roz­legł się czyjś szept. Ko­lej­ny raz, od­kąd prze­stą­pi­łam próg li­ceum Law­ton High. Sły­sza­łam to py­ta­nie co naj­mniej trzy razy, mi­ja­jąc grup­ki uczniów. Tych sa­mych, z któ­ry­mi cho­dzi­łam do pod­sta­wów­ki i któ­rych zna­łam od przed­szko­la. Po­dej­rze­wa­łam, że część z nich na­wet nie wie, jak mam na imię, bo ni­g­dy ze mną nie roz­ma­wia­li. Zu­peł­nie jak­by w ogó­le mnie nie za­uwa­ża­li.

Od­kąd pa­mię­ta­łam, za­wsze mia­łam im to za złe. Ale tego lata uświa­do­mi­łam so­bie parę waż­nych spraw. Mię­dzy in­ny­mi, że to ja sama za­wsze sta­ra­łam się być nie­wi­dzial­na. By­łam nie­śmia­ła i nie chcia­łam zwra­cać na sie­bie uwa­gi. Bo gdy już ktoś się mną za­in­te­re­so­wał, zwy­kle tyl­ko po to, żeby spra­wić mi przy­krość. Dla­te­go nie­ustan­nie kry­łam się po ką­tach. Nic dziw­ne­go, że ża­den z uczniów nie znał mo­je­go imie­nia, sko­ro nie zro­bi­łam nic god­ne­go uwa­gi i ni­czym się nie wy­róż­nia­łam. Nie było ani jed­nej rze­czy, któ­rą mo­gła­bym po la­tach wspo­mi­nać z przy­jem­no­ścią i dumą.

Dla­te­go po­sta­no­wi­łam, że ten rok szkol­ny bę­dzie wy­glą­dał ina­czej. Nie mia­łam za­mia­ru dłu­żej się ukry­wać. Ni­g­dy wię­cej nie sta­nę się obiek­tem głu­pich żar­tów. Ostat­nia kla­sa li­ceum bę­dzie zu­peł­nie inna. Za­pa­mię­tam ją na za­wsze i będę z za­do­wo­le­niem wspo­mi­nać. Może na­wet… gdzieś się za­pi­szę. Na przy­kład do gru­py przy­go­to­wu­ją­cej księ­gę ab­sol­wen­tów albo do kół­ka ta­necz­ne­go. Po­tra­fi­łam nie­źle tań­czyć – to moja mała słod­ka ta­jem­ni­ca. Kie­dy jesz­cze wa­ży­łam za dużo jak na szkol­ne stan­dar­dy, ni­g­dy nie od­wa­ży­łam się za­tań­czyć na oczach wszyst­kich, ale dużo ćwi­czy­łam w do­mo­wym za­ci­szu.

– Ej, ty, nowa! – roz­legł się mę­ski okrzyk. Nie by­łam nową uczen­ni­cą, więc uda­łam, że nie sły­szę, ale zer­k­nę­łam ukrad­kiem w bok, żeby prze­ko­nać się, kto to.

Asa Grif­fith.

Za­wa­ha­łam się, czy jed­nak nie przy­sta­nąć i z nim nie po­roz­ma­wiać. Asa od za­wsze kum­plo­wał się z Ry­ke­rem i Na­shem Lee. Ry­ker nic mnie nie ob­cho­dził, ale Nash… Po­wiedz­my, że to z jego po­wo­du moja ura­żo­na duma i gniew mo­ty­wo­wa­ły mnie do od­chu­dza­nia przez całe lato. Gdy na ze­wnątrz pa­no­wał taki skwar, że wy­da­wa­ło się, że za­raz się roz­pły­nę, nie re­zy­gno­wa­łam z co­dzien­ne­go mar­szu. Kie­dy aż mnie skrę­ca­ło, żeby spa­ła­szo­wać świe­żo upie­czo­ne ciast­ka, za­miast nich się­ga­łam po jabł­ko. Chcia­łam się w ten spo­sób ze­mścić na Na­shu. Ow­szem, to nie był dla mnie po­wód do dumy, ale nic nie mog­łam na to po­ra­dzić. Nie­na­wi­dzi­łam Na­sha Lee i to uczu­cie do­da­wa­ło mi ener­gii do dzia­ła­nia.

Nie na­my­śla­jąc się dłu­żej, za­trzy­ma­łam się i od­wró­ci­łam do Asy Grif­fi­tha. Był przy­stoj­ny, bar­dzo lu­bia­ny w szko­le i za­po­wia­dał się na praw­dzi­wą gwiaz­dę fut­bo­lu, od­kąd prze­jął po­zy­cję bie­ga­cza w dru­ży­nie Lwów po We­ście Ash­bym, któ­ry w ze­szłym roku skoń­czył li­ceum. Asa po­słał mi za­lot­ny uśmiech, ja­kie­go nie wi­dzia­łam – jak do­tąd – u żad­ne­go chło­pa­ka. Fa­ce­ci po­kro­ju Asy nie uśmie­cha­li się do ta­kich dziew­czyn jak ja. Przy­naj­mniej kie­dyś. Do­pie­ro te­raz, gdy ze­szczu­pla­łam, do­tar­ło do mnie, jacy oni wszy­scy są po­wierz­chow­ni. Mój plan, żeby się na nich ze­mścić, mógł wy­da­wać się per­fid­ny, ale z dru­giej stro­ny na­le­ża­ło im się za to, jak trak­to­wa­li dziew­czy­ny przy ko­ści. Prze­cież w środ­ku po­zo­sta­łam taką samą oso­bą, jak kie­dyś. Choć może nie do koń­ca.

Mia­łam w so­bie te­raz wię­cej zło­ści.

Nie wie­dzia­łam, jak flir­to­wać z chło­pa­ka­mi, bo do tej pory kry­łam się po ką­tach szko­ły. Dla­te­go przy­glą­da­łam się Asie bez sło­wa, cze­ka­jąc na to, co ma mi do po­wie­dze­nia.

– Asa – przed­sta­wił się i ski­nął gło­wą, kie­dy sta­nął na­prze­ciw­ko mnie. – Prze­nio­słaś się do na­sze­go mia­sta?

– Nie. – By­łam przy­go­to­wa­na na to py­ta­nie i przy­ję­łam je ze skry­wa­ną sa­tys­fak­cją. Nie mo­głam się do­cze­kać min szkol­nych ko­le­ża­nek i ko­le­gów, gdy się zo­rien­tu­ją, że zna­my się od lat.

Asa nie prze­sta­wał się uśmie­chać, ale wi­dać było, że jest zdez­o­rien­to­wa­ny.

– Mia­łaś edu­ka­cję do­mo­wą?

– Nie, Asa. W ze­szłym roku cho­dzi­li­śmy ra­zem na za­ję­cia z li­te­ra­tu­ry. A rok wcze­śniej z eko­no­mii. W pią­tej kla­sie pod­sta­wów­ki pod­sta­wi­łeś mi nogę na ko­ry­ta­rzu i wszyst­kie moje książ­ki roz­sy­pa­ły się po pod­ło­dze. To było nie­chcą­cy, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło, bo po­mo­głeś mi je po­zbie­rać.

Ta sy­tu­acja była o wie­le za­baw­niej­sza, niż się spo­dzie­wa­łam. Asa ga­pił się na mnie kom­plet­nie zba­ra­nia­ły. Cie­ka­we, czy w ogó­le pa­mię­ta moje imię? Na tę myśl znów się we mnie za­go­to­wa­ło i ze­msta wy­da­ła mi się w peł­ni uspra­wie­dli­wio­na.

– Asa! – za­wo­łał zna­jo­my głos, po czym umilkł.

Od­wró­ci­łam gło­wę w tam­tą stro­nę i spoj­rza­łam pro­sto w oczy pod­cho­dzą­ce­mu do nas chło­pa­ko­wi. To nie był obiekt mo­jej nie­na­wi­ści. Ten z ko­lei ani razu nie zwró­cił na mnie uwa­gi. Nie był chło­pa­kiem, któ­re­go uwa­ża­łam za mą­drzej­sze­go od wszyst­kich. To nie Nash. Ale Ry­ker Lee śmiał się wte­dy przed wa­ka­cja­mi wraz z nim i zło­śli­wie ko­men­to­wał mój wy­gląd. To jego sło­wa spra­wi­ły, że po­sta­no­wi­łam zmie­nić swo­je ży­cie.

– Cześć – ode­zwał się Ry­ker Lee, prze­cią­ga­jąc śpiew­nie gło­ski.

Kie­dy pod­szedł bli­żej, do­strze­głam w jego oczach za­sko­cze­nie prze­ra­dza­ją­ce się wol­no w błysk roz­po­zna­nia. A więc już wie­dział, kim je­stem.

– O, kur­de – wy­mam­ro­tał.

Cze­ka­łam cier­pli­wie, pod­czas gdy on chło­nął wzro­kiem moją me­ta­mor­fo­zę. Wresz­cie gwizd­nął ci­cho z wy­raź­nym po­dzi­wem, co mnie wy­jąt­ko­wo znie­sma­czy­ło.

– Co jest? – zdzi­wił się Asa. Naj­wy­raź­niej na­dal nie do­my­ślał się praw­dy.

– Tal­lu­lah, no nie? – ode­zwał się Ry­ker, od­ry­wa­jąc w koń­cu wzrok od mo­jej fi­gu­ry i spo­glą­da­jąc mi w oczy.

– Tak.

– Ale nu­mer – stwier­dził krót­ko.

– Tal­lu­lah – po­wtó­rzył z na­my­słem Asa, jak­by moje imię brzmia­ło zna­jo­mo, ale nie po­tra­fił przy­po­mnieć so­bie, do kogo na­le­ży.

– Wa­ka­cje ci się uda­ły – ode­zwał się po dłuż­szym mil­cze­niu Ry­ker i na jego twarz po­wo­li wy­pły­nął sze­ro­ki uśmiech.

Omal mi się nie wy­rwa­ło, że jed­nak za­ło­ży­łam tego lata strój ką­pie­lo­wy, ale w ostat­niej chwi­li ugry­złam się w ję­zyk. Le­piej, żeby Ry­ker nie wie­dział, że ich pod­słu­cha­łam. A poza tym nie uśmie­cha­ło mi się wy­słu­chi­wać te­raz jego prze­pro­sin.

– Mam na­dzie­ję, że to­bie też – od­par­łam, po­sy­ła­jąc mu wy­mu­szo­ny uśmiech. – Mi­łe­go dnia – do­da­łam i ru­szy­łam ko­ry­ta­rzem przed sie­bie.

Na ra­zie wy­star­czy. Mia­łam za sobą pierw­szą roz­mo­wę z chło­pa­ka­mi z pacz­ki Na­sha. Co nie zna­czy, że spra­wi­ło mi to przy­jem­ność. Zwłasz­cza że Ry­ker ni­g­dy wcze­śniej się do mnie nie ode­zwał. Dla­cze­go więc mia­ła­bym te­raz wda­wać się z nim w po­ga­węd­ki? Nie­ste­ty, to było ko­niecz­ne, bo na tym po­le­gał mój plan. Chcia­łam wkrę­cić się do to­wa­rzy­stwa Na­sha, a po­tem w ogó­le nie zwra­cać na nie­go uwa­gi. Za­wsty­dzić go na oczach ko­le­gów. Po­ka­zać mu, ja­kie to uczu­cie być trak­to­wa­nym w ten spo­sób. A gdy już po­czu­ję sa­tys­fak­cję, po­rzu­cę ich bez cie­nia żalu. Pój­dę wła­sną dro­gą i będę szczę­śli­wa. Ale to sta­nie się póź­niej, jesz­cze nie te­raz.

– Po­cze­kaj! – za­wo­łał za mną Asa.

Za­trzy­ma­łam się i obej­rza­łam za sie­bie.

– Tak?

– Je­steś w ostat­niej kla­sie, no nie?

Z tru­dem po­wstrzy­ma­łam się, żeby nie prze­wró­cić ocza­mi, i tyl­ko przy­tak­nę­łam.

– Ja­kie masz pierw­sze za­ję­cia?

Se­rio? To na­praw­dę ta­kie ła­twe? Asa w ogó­le mnie nie znał. Nie miał po­ję­cia, że je­stem in­te­li­gent­na, mam po­czu­cie hu­mo­ru i am­bi­cję, żeby coś w ży­ciu osią­gnąć. Wy­star­czy­ło mu to, jak wy­glą­dam w mini, i nic wię­cej się nie li­czy­ło. Z miej­sca wpa­dłam mu w oko.

– Try­go­no­me­trię.

Asa uniósł zna­czą­co brwi.

– Pięk­na i mą­dra. Też tam idę. Chodź­my ra­zem.

Uczęsz­cza­li­śmy na te same za­ję­cia dla za­awan­so­wa­nych od pierw­szej kla­sy li­ceum. On so­bie tego nie przy­po­mi­nał, ale ja do­brze pa­mię­ta­łam.

– Do­bra – zgo­dzi­łam się i w tym mo­men­cie za­uwa­ży­łam przy­glą­da­ją­ce­go mi się z da­le­ka Ry­ke­ra. Po­sła­łam mu uśmiech i lek­ko po­ma­cha­łam sa­my­mi pal­ca­mi, za­lot­nym – w moim prze­ko­na­niu – ge­stem, po czym po­szłam na za­ję­cia w to­wa­rzy­stwie Asy.

– Trud­no uwie­rzyć, że cho­dzi­my ra­zem do szko­ły od pod­sta­wów­ki, a ja w ogó­le so­bie cie­bie nie przy­po­mi­nam. Choć two­je imię brzmi zna­jo­mo.

Mia­łam go za in­te­li­gent­ne­go chło­pa­ka. Czy on nie wi­dzi, że robi z sie­bie idio­tę, sko­ro przy­zna­je, że mnie nie pa­mię­ta?

– Wąt­pię, że­byś zwra­cał uwa­gę na gru­ba­ski – stwier­dzi­łam, nie sta­ra­jąc się spe­cjal­nie ukryć nie­sma­ku w gło­sie. Moja cier­pli­wość też mia­ła swo­je gra­ni­ce.

– Gru­ba­ski? – po­wtó­rzył. – Prze­cież ty nie je­steś gru­ba.

Od­wró­ci­łam gło­wę i spoj­rza­łam mu pro­sto w oczy.

– Nie, Asa, te­raz nie. Już nie. Ale Tal­lu­lah, któ­rej nie pa­mię­tasz, była gru­ba.

Po jego mi­nie wi­dać było, że po­wo­li do­cie­ra do nie­go, kim je­stem. Otwo­rzył sze­rzej oczy i roz­chy­lił lek­ko usta ze zdu­mie­nia. Pew­nie przy­po­mniał so­bie gru­ba­skę kry­ją­cą się po ką­tach. Mia­łam te­raz szczu­plej­szą twarz, ale moje rysy się nie zmie­ni­ły. Gdy­by daw­niej choć raz na mnie spoj­rzał, od razu by mnie roz­po­znał.

– Po­ży­czy­łaś mi no­tat­ki w ze­szłym roku, kie­dy przez ty­dzień cho­ro­wa­łem na gry­pę – wy­szep­tał, zu­peł­nie jak­by nie mógł wyjść z po­dzi­wu i bał się ode­zwać nor­mal­nym to­nem.

– Tak.

Asa przy­glą­dał mi się bez sło­wa. Cie­ka­we, ile wspo­mnień ze mną zwią­za­nych był w sta­nie przy­wo­łać. Po­zwo­li­łam mu ga­pić się do woli. Niech so­bie przy­po­mni dziew­czy­nę z prze­szło­ści, bo tam­ta ja była lep­sza i mil­sza. W od­róż­nie­niu od tej, któ­rą sta­ła się te­raz.

Nowa Tal­lu­lah prze­pro­wa­dzi swój plan, a po­tem pój­dzie wła­sną dro­gą.

ROZDZIAŁ 2

Wszy­scy cie­szy­my się, że z nami je­steś

Nash

Spóź­ni­łem się do szko­ły, ale wca­le nie śpie­szy­ło mi się wcho­dzić do środ­ka. Przy­glą­da­łem się bu­dyn­ko­wi i wszyst­ko, co w tej chwi­li czu­łem, to roz­cza­ro­wa­nie, ból oraz po­czu­cie stra­ty. To miał być mój naj­waż­niej­szy rok w li­ceum. Mia­łem bar­dzo am­bit­ne pla­ny. Ostat­nia kla­sa, a po­tem pój­dę na stu­dia i zo­sta­nę kimś. Fut­bol był ca­łym moim ży­ciem, wią­za­łem z nim swo­ją przy­szłość. Je­dy­nym ma­rze­niem, o któ­re go­tów by­łem wal­czyć, od­kąd na­uczy­łem się cho­dzić z pił­ką w ręku na tyle do­brze, żeby się nie prze­wra­cać.

A te­raz to ma­rze­nie pry­sło jak bań­ka my­dla­na. Ko­niec. Tak po pro­stu. W ogó­le nie chcia­łem wra­cać do szko­ły, ale tata mnie zmu­sił. Stwier­dził, że ży­cie cza­sem daje so­lid­ne­go kopa w ty­łek i od tego, jak so­bie z tym po­ra­dzę, za­le­ży, ja­kim sta­nę się czło­wie­kiem. Je­śli cho­dzi­ło o mnie, wie­dzia­łem jed­no – moje ży­cie już się skoń­czy­ło. Nie chcia­łem z ni­czym so­bie „ra­dzić”, a je­dy­nie stąd uciec. Jak naj­da­lej od swo­je­go daw­ne­go ży­cia. Wszyst­kie moje ma­rze­nia le­gły w gru­zach.

Za­dzwo­nił już dru­gi dzwo­nek na lek­cje, ale nie ru­szy­łem się z miej­sca i na­dal sta­łem wpa­trzo­ny w szko­łę. Ko­le­dzy bar­dzo mnie wspie­ra­li, ale nie mo­głem znieść li­to­ści w ich oczach. Do­pro­wa­dza­ła mnie do wście­kło­ści.

Z ocią­ga­niem ru­szy­łem w stro­nę wej­ścia, uty­ka­jąc na jed­ną nogę. De­fekt ten miał mi to­wa­rzy­szyć już do koń­ca ży­cia, by ani na chwi­lę nie dać mi za­po­mnieć, co stra­ci­łem. I cze­go już ni­g­dy nie osią­gnę.

Po­czu­łem, jak znów ogar­nia mnie czar­na roz­pacz. Za­le­d­wie dwa mie­sią­ce temu nie mo­głem się do­cze­kać, co przy­nie­sie przy­szłość. Moje ży­cie wy­glą­da­ło do­kład­nie tak, jak za­pla­no­wa­łem. Mia­łem w per­spek­ty­wie ostat­nią kla­sę li­ceum, a po­tem sty­pen­dium na do­brym uni­wer­sy­te­cie. Ry­ker i ja wy­bie­ra­li­śmy się na stu­dia ra­zem. Na­sza dwój­ka two­rzy­ła na bo­isku zgra­ny tan­dem. Pla­no­wa­li­śmy wspól­nie grać w me­czach, któ­re na­sze ro­dzi­ny i przy­ja­cie­le oglą­da­li­by w so­bot­nie wie­czo­ry w te­le­wi­zji. Uczel­nia mia­ła być na­szym kró­le­stwem.

Ry­ker na­dal za­cho­wał swo­ją szan­sę, ale moja prze­pa­dła. Na do­da­tek nie mia­łem bla­de­go po­ję­cia, co te­raz zro­bić ze swo­im ży­ciem. Po co w ogó­le iść na stu­dia? Prze­cież ni­g­dy na­wet nie prze­szło mi przez gło­wę, że będę zaj­mo­wał się czym­kol­wiek poza grą w fut­bol.

– Wcho­dzisz do środ­ka czy bę­dziesz da­lej tu stał i się dą­sał?

Od­wró­ci­łem gło­wę i zo­ba­czy­łem tuż obok tre­ne­ra Di. Stał z rę­ka­mi w kie­sze­niach, wpa­tru­jąc się w szko­łę tak samo jak ja. Był tu nowy. Za­trud­ni­li go pod ko­niec ze­szłe­go roku, więc nie zdą­ży­łem le­piej go po­znać. Wie­dzia­łem tyl­ko, że ma dwa­dzie­ścia sie­dem lat, grał w dru­ży­nie uni­wer­sy­te­tu w Ten­nes­see i skoń­czył stu­dia pe­da­go­gicz­ne. W na­szej dru­ży­nie peł­nił funk­cję ko­or­dy­na­to­ra obro­ny.

– Nie pana spra­wa. – Za­brzmia­ło to dużo ostrzej, niż wy­pa­da­ło. Nie­po­trzeb­nie, bo ten czło­wiek prze­cież nie zro­bił mi nic złe­go. Przy­po­mi­nał mi jed­nak o tym, co na za­wsze utra­ci­łem.

– Tech­nicz­nie rzecz bio­rąc, chy­ba jed­nak moja. Je­stem na­uczy­cie­lem. Tak­że two­im, je­śli cho­dzi o ści­słość. Mu­szę pil­no­wać uczniów. Taka fu­cha. Przy­naj­mniej ofi­cjal­nie.

Wi­dać było, że sta­ra się roz­luź­nić at­mos­fe­rę. Ostat­nio wie­le osób w ten spo­sób za­cho­wy­wa­ło się w mo­jej obec­no­ści, a ja tego nie zno­si­łem. Wszyst­ko mnie draż­ni­ło.

– I tak już się spóź­ni­łem.

Tre­ner po­ki­wał gło­wą.

– Mhm, nie da się ukryć. Ja zresz­tą też. Rano padł mi aku­mu­la­tor w au­cie. Ale nic dziw­ne­go, sko­ro jeż­dżę ta­kim gru­cho­tem.

Nie by­li­śmy przy­ja­ciół­mi i nie ro­ze­gra­li­śmy ra­zem ani jed­ne­go me­czu. Kie­dy w szko­le roz­po­czę­ły się tre­nin­gi, moja noga była już do ni­cze­go. Nie chcia­łem się z nim za­przy­jaź­nić ani nie po­trze­bo­wa­łem ni­ko­go, żeby po­ga­dać – a by­łem pra­wie pew­ny, że za­raz pad­nie taka pro­po­zy­cja. Do­słow­nie wi­sia­ła w po­wie­trzu, bez­błęd­nie ją wy­czu­wa­łem. I strasz­nie mnie to wku­rza­ło. Tre­ner lada chwi­la po­wie, że chęt­nie mnie wy­słu­cha. Że wszyst­ko ro­zu­mie i tym po­dob­ne bzde­ty.

Nie ode­zwa­łem się ani sło­wem. Kie­dy usły­sza­łem, jak wes­tchnął, za­zgrzy­ta­łem zę­ba­mi, do­brze wie­dząc, ja­kie będą jego na­stęp­ne sło­wa. Za­ofe­ru­je się, że mo­że­my po­roz­ma­wiać czy coś w ten de­seń. Gad­ka szmat­ka, któ­rą może so­bie wsa­dzić gdzieś.

– Mam tu ro­bo­tę, więc idę do środ­ka. Bę­dziesz mu­siał bo­czyć się na szko­łę beze mnie. Po­wo­dze­nia – rzu­cił i ru­szył w stro­nę wej­ścia. Ot tak mnie wy­mi­nął i so­bie po­szedł. Zero psy­cho­lo­gicz­nej gad­ki. Po pro­stu nic.

– Tyl­ko tyle? – wy­rwa­ło mi się, za­nim zdą­ży­łem się za­sta­no­wić.

Tre­ner przy­sta­nął i obej­rzał się na mnie.

– Słu­cham? – spy­tał zdez­o­rien­to­wa­ny.

Mach­ną­łem ręką w stro­nę szko­ły z wście­kło­ścią, któ­rej sam się po so­bie nie spo­dzie­wa­łem.

– Kiep­ski z pana na­uczy­ciel. Sto­ję tu sam jak pa­lec, a pan tyl­ko tyle ma mi do po­wie­dze­nia?

Tre­ner wzru­szył ra­mio­na­mi.

– No ra­czej. Chcesz tkwić we wła­snym pie­kieł­ku, pro­szę bar­dzo. Nic, co po­wiem, nie zwró­ci ci daw­ne­go ży­cia, Nash. Po co strzę­pić ję­zyk?

Po tych sło­wach od­szedł, a ja pa­trzy­łem za nim, do­pó­ki nie znik­nął za drzwia­mi. W pierw­szej chwi­li moż­na było od­nieść wra­że­nie, że ten fa­cet to zwy­kły du­pek. Ale po raz pierw­szy, od­kąd… W koń­cu ktoś roz­ma­wiał ze mną nor­mal­nie, nie jak z in­wa­li­dą wy­ma­ga­ją­cym spe­cjal­nej tro­ski.

Kie­dy tre­ner znik­nął za drzwia­mi, ru­szy­łem w jego śla­dy. Nie było sen­su urzą­dzać de­mon­stra­cji. Do­stał­bym od ojca za swo­je, gdy­by za­dzwo­ni­li do nie­go i do­nie­śli, że nie po­ka­za­łem się w szko­le. Prze­ży­wał moją kon­tu­zję rów­nie moc­no jak ja. Nic dziw­ne­go, mie­li­śmy prze­cież wspól­ne ma­rze­nia. Ale za nic nie po­zwo­lił­by mi opusz­czać lek­cji.

Drzwi wej­ścio­we oka­za­ły się cięż­sze, niż za­pa­mię­ta­łem. Ale gdy wy­cho­dzi­łem stąd przed wa­ka­cja­mi, by­łem in­nym, za­do­wo­lo­nym z ży­cia czło­wie­kiem. Daw­niej lu­bi­łem szko­łę, lecz dziś mia­łem wra­że­nie, że ze mnie szy­dzi. Za­wie­szo­ny na ścia­nie herb Lwów wraz z ba­ne­rem z ze­szło­rocz­nych mi­strzostw bił mnie po oczach jak neon. Gra­łem w tam­tej dru­ży­nie i przy­czy­ni­łem się do jej zwy­cię­stwa.

Po­czu­łem, jak­by wo­kół mo­jej klat­ki pier­sio­wej za­cis­nęła się że­la­zna ob­ręcz. Wi­docz­ny z da­le­ka lew wy­raź­nie so­bie ze mnie kpił. Daw­niej wi­dok her­bu dru­ży­ny do­słow­nie wpra­wiał mnie w eks­ta­zę.

Bo kie­dyś sam by­łem Lwem.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej

Spis treści

Kar­ta ty­tu­ło­wa

Kar­ta re­dak­cyj­na

Pro­log

Roz­dział 1

Roz­dział 2