Przypadkowe szczęście ebook

Ty­tuł ory­gi­nal­ny:Twi­sted Per­fec­tion

Au­tor: Abbi Gli­nes

Tłu­ma­cze­nie: Aga­ta Żbi­kow­ska

Re­dak­cja: Ewa Res­sel

Ko­rek­ta: Ka­ta­rzy­na Zio­ła-Ze­mczak

Skład: Wła­dy­sław Gól­ski

Pro­jekt gra­ficz­ny okład­ki: Ka­ta­rzy­na Bor­kow­ska

Zdję­cie na okład­ce: De­bo­rah Jaf­fe/Get­ty Ima­ges

Przy­go­to­wa­nie eBo­oka: Ja­ro­sław Ja­błoń­ski/Wła­dy­sław Gól­ski

Co­py­ri­ght © 2013by Abbi Gli­nes

Co­py­ri­ght for the Po­lish edi­tion © Wy­daw­nic­two Pas­cal

First Atria Pa­per­back edi­tion July 2013, Atria Bo­oks a Di­vi­sionof Si­mon & Schu­s­ter, Inc.

Ta książ­ka jest fik­cją li­te­rac­ką. Ja­kie­kol­wiekpo­do­bień­stwo do rze­czy­wi­stych osób, ży­wych lub zmar­łych, au­ten­tycz­nych miejsc, wy­da­rzeńlub zja­wisk jest czy­sto przy­pad­ko­we. Bo­ha­te­ro­wie i wy­da­rze­nia opi­sa­ne w tej książ­ce są two­rem wy­obraź­ni au­tor­ki bądź zo­sta­ły zna­czą­co prze­two­rzo­nepod ką­tem wy­ko­rzy­sta­nia w po­wie­ści.

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Ko­pio­wa­nie, prze­cho­wy­wa­nielub wpro­wa­dza­nie do sys­te­mu wy­szu­ki­wa­nia, dys­try­bu­cja w ja­kiej­kol­wiek for­mie lubza po­mo­cą ja­kich­kol­wiek środ­ków (elek­tro­nicz­nych, me­cha­nicz­nych, ko­piu­ją­cych, na­gry­wa­ją­cych i in­nych)bez wcze­śniej­szej pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy jest za­bro­nio­ne.

Biel­sko-Bia­ła 2014

Wy­daw­nic­two Pas­cal Spół­ka z o.o.

ul. Za­po­ra 25, 43-382Biel­sko-Bia­ła

tel. 338282828, faks 338282829

pas­cal@pas­cal.pl, www.pas­cal.pl

Po­dzię­ko­wa­nia

Dzię­ku­ję Ke­itho­wi, mo­je­mu mę­żo­wi, któ­ry to­le­ro­wał ba­ła­gan w domu, brak czy­stych ubrań i moją huś­taw­kę na­stro­jów pod­czas pi­sa­nia tej książ­ki (zresz­tą nie tyl­ko tej).

Moim trzem wspa­nia­łym dzie­ciom. Zja­da­ły ogrom­ne ilo­ści płat­ków ku­ku­ry­dzia­nych, corn do­gów i piz­zy, kie­dy ja za­my­ka­łam się w po­ko­ju, żeby pi­sać. Obie­ca­łam, że po wszyst­kim przy­go­tu­ję im wie­le do­brych, go­rą­cych po­sił­ków.

Dzię­ku­ję Col­le­en Ho­over, Ti­nie Re­ber, Au­tumn Hull i Liz Re­in­hardt za ich opi­nie na te­mat tej po­wie­ści. Je­stem wdzięcz­na za wa­szą po­moc, dro­gie pa­nie!

Ge­nial­nej Sa­rah Han­sen, któ­ra za­pro­jek­to­wa­ła ory­gi­nal­ną okład­kę. Ko­cham ją tak­że za to, że świet­nie moż­na spę­dzić z nią czas. Uwierz­cie mi… coś o tym wiem!

Dzię­ku­ję naj­faj­niej­szej agent­ce w li­te­rac­kim świe­cie, Jane Dys­tel. Uwiel­biam ją. To ta­kie pro­ste. Tak­że Lau­ren Abra­mo, zaj­mu­ją­cej się sprze­da­żą praw do mo­ich po­wie­ści; to dzię­ki jej pra­cy moje książ­ki pu­bli­ko­wa­ne są na świe­cie.

Przede wszyst­kim jed­nak Bogu. To On dał mi umie­jęt­ność pi­sa­nia. Fakt, że każ­de­go dnia ro­bię to, co ko­cham, jest da­rem, jaki tyl­ko On może dać.

Dla Au­tumn Hull. Kie­dy za­tra­cam się w pro­ce­sie two­rze­nia, nie­ła­two się ze mną roz­ma­wia. By­wam iry­tu­ją­ca. Świa­do­mość, że mam ko­goś, do kogo mogę za­dzwo­nić i kto wy­słu­cha mo­ich na­rze­kań, jest bez­cen­na. Dzię­ku­ję ci, Au­tumn.

Trzy lata wcze­śniej…

Della

Ach śpij, ko­cha­nie. Je­śli gwiazd­kę z nie­ba chcesz, do­sta­niesz. Cze­gopra­gniesz, daj mi znać…

Nie prze­sta­waj te­raz śpie­wać, ma­mu­siu. Niete­raz. Prze­pra­szam, żeode­szłam. Chcia­łam tyl­ko za­znać tro­chę ży­cia. Nieboję się tak jak ty. Pra­gnę, że­byś śpie­wa­ła. Pro­szę, za­śpie­wajdla mnie. Nie rób tego. Nie idź donie­go. Onnie był praw­dzi­wy. Nie wi­dzisz? Ni­g­dy nie był praw­dzi­wy. Umarłszes­na­ście lat temu.

Po­win­nam była ko­muś oto­bie po­wie­dzieć. Towszyst­ko moja wina. Po­trze­bo­wa­łaś po­mo­cy, ajajej dla cie­bienie zna­la­złam. Może jed­nak się ba­łam… żemicie­bie za­bio­rą.

* * *

– Del­lo, ko­cha­nie, po­daj mi ręce. Mu­szę je wy­czy­ścić. Spójrz na mnie, Del­lo. Wróć do mnie. Jej już nie ma, ale to­bie nic się nie sta­ło. Mu­si­my cię oczy­ścić. Za­bra­li jej cia­ło. Na­de­szła pora, że­byś opu­ści­ła ten dom, na za­wsze. Nie wra­caj tu. Pro­szę, Del­lo, spójrz na mnie. Po­wiedz coś.

Za­mru­ga­łam, pró­bu­jąc po­zbyć się wspo­mnień, i za­ga­pi­łam się na Bra­den, moją naj­lep­szą przy­ja­ciół­kę. Zmy­wa­ła krew z mo­ich dło­ni mo­krą myj­ką. Łzy pły­nę­ły jej po twa­rzy. Po­win­nam wstać i sama wszyst­ko po­sprzą­tać, ale nie by­łam w sta­nie. Mu­sia­ła to zro­bić za mnie.

* * *

Za­wsze wie­dzia­łam, że ten dzień na­dej­dzie. Może ina­czej go so­bie wy­obra­ża­łam. Nie spo­dzie­wa­łam się, że mama może umrzeć. Za­zwy­czaj, kie­dy my­śla­łam o tej chwi­li, czu­łam się win­na. Ale nie prze­sta­wa­łam ma­rzyć. Po­czu­cie winy nie było wy­star­cza­ją­co moc­ne, że­bym nie śni­ła o wol­no­ści.

* * *

Ktoś mu­siał się zo­rien­to­wać, że moja mama nie jest do koń­ca nor­mal­na, a przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło. Są­dzi­łam, że ko­goś za­sta­no­wi, co dzie­je się w domu tego dziw­ne­go dziec­ka, któ­re cały dzień sie­dzi z mat­ką i od­ma­wia wyj­ścia na ze­wnątrz. Chcia­łam, żeby tak się sta­ło… i jed­no­cze­śnie ba­łam się tego. Gdy­bym zy­ska­ła wol­ność, jed­no­cze­śnie stra­ci­ła­bym mat­kę. Wie­dzia­łam, że jest sza­lo­na, ale po­trze­bo­wa­ła mnie. Nie mo­głam po­zwo­lić na to, żeby ją za­bra­li. Ona tak bar­dzo się bała… wszyst­kie­go.

Czte­ry mie­sią­ce wcze­śniej

Della

Kiedy Bra­den dała mi swój sta­ry sa­mo­chód i ka­za­ła je­chać w świat, żad­na z nas nie po­my­śla­ła o tym, że prze­cież nie umiem go za­tan­ko­wać. Mia­łam pra­wo jaz­dy za­le­d­wie od trzech mie­się­cy. A auto, któ­rym mo­gła­bym jeź­dzić, do­pie­ro od pię­ciu go­dzin. Wie­dza, jak się tan­ku­je, nie była mi po­trzeb­na… aż do te­raz.

Się­gnę­łam do to­reb­ki i wy­ję­łam te­le­fon. Po­sta­no­wi­łam za­dzwo­nić do Bra­den i spraw­dzić, czy mo­gła­by mnie prze­pro­wa­dzić przez ten pro­ces. Z dru­giej stro­ny była w po­dró­ży po­ślub­nej, więc nie chcia­łam jej prze­szka­dzać. Kie­dy wcze­śniej tego dnia we­pchnę­ła mi klu­czy­ki do ręki, mó­wiąc, że chcia­ła­by, abym „wy­bra­ła się w po­dróż i za­sma­ko­wa­ła ży­cia”, tak bar­dzo prze­ję­łam się wspa­nia­ło­ścią tego ge­stu, że nie po­my­śla­łam, aby za­py­tać o co­kol­wiek in­ne­go. Po pro­stu ją przy­tu­li­łam i pa­trzy­łam, jak ra­zem ze swo­im no­wym mę­żem, Ken­tem Fre­dric­kiem, wsia­da do li­mu­zy­ny.

Myśl, że nie po­tra­fię za­tan­ko­wać sa­mo­cho­du, nie przy­szła mi do gło­wy. Aż do te­raz. Mia­łam tak mało pa­li­wa, że le­d­wie do­to­czy­łam się do nie­du­żej sta­cji ben­zy­no­wej w ja­kimś nad­mor­skim mia­stecz­ku w środ­ku kom­plet­nej głu­szy. Śmie­jąc się z sie­bie, pró­bo­wa­łam do­dzwo­nić się do Bra­den. „Nie mogę ode­brać te­le­fo­nu. Je­śli chcesz się ze mną skon­tak­to­wać, pro­po­nu­ję się roz­łą­czyć i wy­słać ese­mes”. Skrzyn­ka gło­so­wa. Pew­nie sie­dzia­ła w sa­mo­lo­cie. Sama będę mu­sia­ła wy­my­ślić, jak to zro­bić.

Wy­sia­dłam z ma­łej czer­wo­nej hon­dy ci­vic. Na szczę­ście za­trzy­ma­łam się po wła­ści­wej stro­nie dys­try­bu­to­ra. Zna­la­złam klap­kę, przez któ­rą wkła­da­ło się koń­ców­kę pi­sto­le­tu. Wi­dzia­łam, jak Bra­den to ro­bi­ła. Dam so­bie radę. Może.

Pierw­szy pro­blem po­le­gał na tym, że nie wie­dzia­łam, jak otwo­rzyć te ma­gicz­ne drzwicz­ki. Były tam. Wi­dzia­łam je, ale nie mia­ły rącz­ki. Przez mo­ment przy­glą­da­łam im się, po czym ro­zej­rza­łam się za kimś, kto nie wy­glą­dał­by prze­ra­ża­ją­co. Po­trze­bo­wa­łam po­mo­cy. Mu­sia­łam przejść dwa lata te­ra­pii, za­nim na­uczy­łam się roz­ma­wiać z nie­zna­jo­my­mi. Te­raz czę­sto to ro­bi­łam. Tak na­praw­dę Bra­den mia­ła w tym wię­cej za­sług niż psy­cho­log, do któ­re­go mu­sia­łam co ty­dzień cho­dzić. Wy­pchnę­ła mnie w świat i na­uczy­ła żyć.

Cy­tat z Fran­kli­na D. Ro­ose­vel­ta, „Je­dy­ną rze­czą, ja­kiej po­win­ni­śmy się bać, jest sam strach”, mia­łam przy­kle­jo­ny do lu­stra w ła­zien­ce. Czy­tam go co­dzien­nie, a ra­czej czy­ta­łam przez ostat­nie trzy lata. Po­wtó­rzy­łam go te­raz w my­ślach i roz­luź­ni­łam się. Nie ba­łam się. Nie by­łam moją mat­ką. By­łam Del­lą Slo­ane i wy­ru­szy­łam w po­dróż, żeby się od­na­leźć.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? Po­trze­bu­jesz po­mo­cy? – Głę­bo­ki ak­sa­mit­ny głos zu­peł­nie mnie za­sko­czył. Po­de­rwa­łam gło­wę i zo­ba­czy­łam, że ja­kiś chło­pak uśmie­cha się do mnie z prze­ciw­nej stro­ny dys­try­bu­to­ra. Kie­dy mi się przy­glą­dał, jego ciem­no­brą­zo­we oczy zda­wa­ły się błysz­czeć od śmie­chu. Nie mia­łam zbyt du­że­go do­świad­cze­nia z chło­pa­ka­mi, ale wie­dzia­łam, że na­wet je­śli wy­glą­da­ją jak gwiaz­dy fil­mo­we jak ten tu­taj, nie ozna­cza to, że są do­bry­mi ludź­mi. Stra­ci­łam dzie­wic­two z ta­kim przy­stoj­nia­kiem z po­łu­dnia. Miał fan­ta­stycz­ną gad­kę i uśmiech, na wi­dok któ­re­go pan­ny ścią­ga­ły majt­ki przez gło­wę. To było naj­gor­sze do­świad­cze­nie w moim ży­ciu. Ale ten ko­leś mógł mi się przy­dać. W koń­cu nie ofe­ro­wał sek­su, tyl­ko po­moc. Tak przy­naj­mniej są­dzi­łam.

– Nie umiem… ja, hm… Wi­dzisz, ni­g­dy… – Boże, nie po­tra­fi­łam na­wet tego z sie­bie wy­du­sić. Jak dzie­więt­na­sto­let­nia dziew­czy­na ma wy­ja­śnić, że nie ma po­ję­cia, jak za­tan­ko­wać sa­mo­chód? W mo­jej klat­ce pier­sio­wej za­czął na­ra­stać śmiech i mu­sia­łam za­kryć usta. Po­my­śli, że je­stem szur­nię­ta. Wszyst­ki­mi si­ła­mi zdu­si­łam w so­bie chi­chot, po czym uśmiech­nę­łam się do nie­go.

– Nie wiem, jak za­tan­ko­wać auto.

Ele­ganc­kie brwi chło­pa­ka wy­strze­li­ły w górę. Przez mo­ment przy­glą­dał mi się. Wie­dzia­łam, że za­sta­na­wia się, czy mó­wię praw­dę. Gdy­by tyl­ko wie­dział… nie mia­łam po­ję­cia o tylu rze­czach. Bra­den pró­bo­wa­ła na­uczyć mnie tego i owe­go o świe­cie, ale te­raz wy­szła za mąż i nad­szedł czas, że­bym za­czę­ła sama od­kry­wać, jak co dzia­ła. Nie mo­głam dłu­żej opie­rać się na niej jak na ku­lach.

– Ile masz lat? – spy­tał. Za­uwa­ży­łam, że uważ­nie tak­su­je mnie wzro­kiem. Nie wy­glą­da­łam na na­sto­lat­kę. Już w wie­ku szes­na­stu lat mia­łam w peł­ni roz­wi­nię­te cia­ło. Wi­dzia­łam, że pró­bu­je mnie roz­gryźć. Mło­dy wiek był naj­wy­raź­niej je­dy­nym wy­tłu­ma­cze­niem dla fak­tu, że nie umiem sama za­tan­ko­wać, ja­kie przy­cho­dzi­ło mu do gło­wy.

– Mam dzie­więt­na­ście lat, ale jeż­dżę od nie­daw­na i po raz pierw­szy mu­szę uzu­peł­nić pa­li­wo. – Wes­tchnę­łam i ro­ze­śmia­łam się. To brzmia­ło idio­tycz­nie, na­wet dla mnie. – Wiem, że to mało praw­do­po­dob­ne, ale se­rio, po­trze­bu­ję po­mo­cy. Je­śli pod­po­wiesz mi, co mam ro­bić, dam so­bie radę.

Po­pa­trzy­łam na jego wy­pa­sio­ny sa­mo­chód. Cały błysz­czą­cy, czar­ny i wiel­ki. Pa­so­wał do jego wy­so­kie­go mu­sku­lar­ne­go cia­ła, oliw­ko­wej kar­na­cji i ciem­nych wło­sów. Był jed­nym z tych sek­sow­nych, pięk­nych, nie­bez­piecz­nych ko­le­si. Zga­dłam to po jego uśmie­chu.

Ob­szedł moje auto i za­uwa­ży­łam, że był znacz­nie wyż­szy, niż mi się z po­cząt­ku wy­da­wa­ło. Ale z dru­giej stro­ny, sama mia­łam tyl­ko sto sześć­dzie­siąt sie­dem cen­ty­me­trów wzro­stu. Do­pa­so­wa­ne dżin­sy i wy­so­kie buty z ciem­no­brą­zo­wej skó­ry spra­wia­ły, że jego nogi wy­glą­da­ły nie­sa­mo­wi­cie. Zda­łam so­bie spra­wę – odro­bi­nę za póź­no – że ga­pię się na nie­go jak sro­ka w gnat. Pod­nio­słam szyb­ko wzrok i spoj­rza­łam pro­sto w jego roz­ba­wio­ne oczy. Miał na­praw­dę ład­ny uśmiech z bia­ły­mi, ide­al­nie rów­ny­mi zę­ba­mi. Po­licz­ki wy­glą­da­ły, jak­by od kil­ku dni nie wi­dzia­ły ży­let­ki. Ten nie­chluj­ny wy­gląd kon­tra­sto­wał z dro­gim sa­mo­cho­dem.

– Naj­pierw mu­sisz otwo­rzyć te drzwicz­ki. – Stuk­nął w klap­kę kost­ka­mi pal­ców. Spo­sób, w jaki jego usta uwo­dzi­ciel­sko wy­po­wia­da­ły ko­lej­ne sło­wa, za­fa­scy­no­wał mnie do tego stop­nia, że prze­stra­szy­łam się, iż prze­sta­nę ro­zu­mieć jego in­struk­cje. Wła­śnie mia­łam za­dać py­ta­nie, kie­dy ob­szedł mnie do­oko­ła i otwo­rzył drzwi od stro­ny kie­row­cy. Schy­lił się, po­zwa­la­jąc swo­bod­nie po­dzi­wiać dżin­sy opi­na­ją­ce się na sma­ko­wi­cie jędr­nych po­ślad­kach. To był na­praw­dę pięk­ny wi­dok.

Ma­gicz­ne drzwicz­ki, któ­rych dzia­ła­nia nie mo­głam zro­zu­mieć, na­gle się otwo­rzy­ły, cał­ko­wi­cie mnie za­ska­ku­jąc. Pi­snę­łam i od­wró­ci­łam się.

– Och! – wy­krzyk­nę­łam pod­eks­cy­to­wa­na. – Jak to zro­bi­łeś?

Jego wiel­kie cie­płe cia­ło zna­la­zło się za mo­imi ple­ca­mi. Czu­łam aro­mat tra­wy i jesz­cze inną, sil­ną woń… może skó­ry? Ten za­pach mnie ocza­ro­wał. Po­nie­waż nie by­łam oso­bą, któ­ra nie ko­rzy­sta z oka­zji (zbyt wie­le ich prze­le­cia­ło mi w ży­ciu przed no­sem), zro­bi­łam mały kro­czek do tyłu i moje ple­cy do­tknę­ły jego klat­ki pier­sio­wej.

Nie od­su­nął się, cho­ciaż na­ru­szy­łam jego oso­bi­stą prze­strzeń. Za­miast tego po­chy­lił się i ode­zwał wprost do mo­je­go ucha. Miał ni­ski głos, któ­ry przy­jem­nie wi­bro­wał.

– Wci­sną­łem spe­cjal­ny przy­cisk. Jest w sa­mo­cho­dzie, tuż pod ta­bli­cą roz­dziel­czą.

– Och. – Tyl­ko taką od­po­wiedź zdo­ła­łam wy­my­ślić.

Ro­ze­śmiał się ci­cho, a jego klat­ka pier­sio­wa za­drża­ła.

– Chcesz, że­bym ci te­raz po­ka­zał, jak na­le­wa się ben­zy­ny do sa­mo­cho­du?

Hmm, to był do­bry po­mysł, ale sta­nie w tej po­zy­cji rów­nież bar­dzo mi się po­do­ba­ło. Zdo­ła­łam ski­nąć gło­wą, wdzięcz­na, że jego cia­ło się nie po­ru­szy­ło. Może ten kon­takt fi­zycz­ny po­do­bał mu się tak samo jak mnie. Po­win­nam się ru­szyć. Tacy fa­ce­ci jak on nie trak­tu­ją do­brze ko­biet. Tyl­ko dla­cze­go mu­szą pach­nieć i wy­glą­dać tak wspa­nia­le?

– Bę­dziesz mu­sia­ła mnie prze­pu­ścić, skar­bie. – Po­czu­łam, jak cie­pły od­dech owie­wa wło­sy nad moim wraż­li­wym uchem. Sta­ra­jąc się po­wstrzy­mać drże­nie, zdo­ła­łam ski­nąć gło­wą i po­spiesz­nie się od­su­nę­łam, przy­ci­ska­jąc ple­cy do sa­mo­cho­du, żeby mógł przejść obok.

Na­sze klat­ki pier­sio­we do­tknę­ły się lek­ko, kie­dy prze­ci­skał się koło mnie. Nie spusz­czał ze mnie ba­daw­cze­go spoj­rze­nia. Oczy w cie­płym cze­ko­la­do­wym ko­lo­rze ze zło­ty­mi re­flek­sa­mi nie wy­da­wa­ły się już ta­kie roz­ba­wio­ne.

Gło­śno prze­łknę­łam śli­nę i spu­ści­łam wzrok. Kie­dy zna­la­złam się już w bez­piecz­nej od­le­gło­ści od jego cia­ła, stwier­dzi­łam, że czas po­pa­trzeć, jak tan­ku­je mi ben­zy­nę. Mu­sia­łam się skon­cen­tro­wać. To mia­ła być lek­cja, któ­rej bar­dzo po­trze­bo­wa­łam.

– Naj­pierw mu­sisz za­pła­cić. Masz kar­tę czy wo­lisz go­tów­ką? – Znów mó­wił nor­mal­nie. Ko­niec z sek­sow­ny­mi szep­ta­mi do ucha.

Pie­nią­dze. Za­po­mnia­łam o pie­nią­dzach. Ski­nę­łam gło­wą, się­gnę­łam do sa­mo­cho­du, żeby zna­leźć to­reb­kę i wy­cią­gnę­łam port­fel. Zła­pa­łam kar­tę kre­dy­to­wą i wy­pro­sto­wa­łam się, żeby mu ją po­dać. Tym ra­zem to on pa­trzył na moją pupę. Myśl o tym, że przy­glą­da się moim po­ślad­kom, spra­wi­ła, że się uśmiech­nę­łam. Ciut­kę za sze­ro­ko.

– Pro­szę. – Po­da­łam mu kar­tę, kie­dy on pod­no­sił wzrok. Wziął ją i pu­ścił do mnie oczko. Wie­dział, że przy­ła­pa­łam go na przy­glą­da­niu mi się i był za­do­wo­lo­ny. Wy­traw­ny gracz. Każ­da mą­dra dziew­czy­na ucie­kła­by od ta­kie­go. Ale ja nie by­łam mą­dra. Od­da­łam dzie­wic­two iden­tycz­ne­mu chło­pa­ko­wi. To się wy­da­rzy­ło w miesz­ka­niu jego naj­lep­sze­go kum­pla. Nie mia­łam po­ję­cia, że ten „naj­lep­szy kum­pel” był tak na­praw­dę dziew­czy­ną, w do­dat­ku na za­bój w nim za­ko­cha­ną. Ta hi­sto­ria nie mia­ła szczę­śli­we­go za­koń­cze­nia.

Przy­glą­dał się ba­daw­czo mo­jej kar­cie kre­dy­to­wej.

– Del­la. Po­do­ba mi się to imię. Pa­su­je do cie­bie. Jest sek­sow­ne i ta­jem­ni­cze.

W tym mo­men­cie zda­łam so­bie spra­wę, że ja nie znam jego imie­nia.

– Dzię­ku­ję, ale te­raz masz nade mną prze­wa­gę. Nie wiem, jak się na­zy­wasz.

Uśmiech­nął się.

– Wo­ods.

Wo­ods. Nie­zwy­kłe imię. Ni­g­dy wcze­śniej się z ta­kim nie spo­tka­łam.

– Ład­ne imię. Jak­by dla cie­bie stwo­rzo­ne – od­par­łam.

Wy­glą­dał, jak­by chciał po­wie­dzieć coś jesz­cze, ale na­gle spo­waż­niał i pod­niósł kar­tę.

– Lek­cja nu­mer je­den: jak pła­cić za ben­zy­nę.

Przy­glą­da­łam się i słu­cha­łam uważ­nie, kie­dy wy­jaś­niał po ko­lei, jak dzia­ła dys­try­bu­tor. Cięż­ko było się sku­pić, gdy tak się rzą­dził. Zro­bi­ło mi się smut­no, kie­dy odło­żył pi­sto­let na­le­wo­wy i od­darł wą­ski pa­sek mo­je­go ra­chun­ku. Nie chcia­łam, żeby ta chwi­la się skoń­czy­ła, ale mia­łam przed sobą dal­szą po­dróż. Po tych wszyst­kich la­tach mu­sia­łam się skon­cen­tro­wać na od­na­le­zie­niu sie­bie. Nie mo­głam za­trzy­mać się w tym mo­men­cie tyl­ko dla­te­go, że spodo­bał mi się ja­kiś ko­leś na sta­cji ben­zy­no­wej. To by­ło­by głu­pie.

– Bar­dzo ci dzię­ku­ję. Na­stęp­ny raz bę­dzie znacz­nie ła­twiej­szy. – Wzię­łam kar­tę kre­dy­to­wą i ra­chu­nek, nie­zgrab­nie pró­bu­jąc we­pchnąć je do kie­sze­ni spode­nek.

– Po­le­cam się. Przy­je­cha­łaś na wa­ka­cje? – spy­tał.

– Nie. Je­stem tyl­ko prze­jaz­dem. W po­dró­ży zni­kąd do­ni­kąd.

Wo­ods zmarsz­czył brwi i przy­glą­dał mi się z uwa­gą.

– Na­praw­dę? To in­te­re­su­ją­ce. Wiesz, gdzie się w koń­cu za­trzy­masz?

Nie mia­łam po­ję­cia. Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi.

– Nie. Chy­ba od­kry­ję to do­pie­ro wte­dy, kie­dy tam do­trę.

Sta­li­śmy przez chwi­lę w mil­cze­niu. Po­ru­szy­łam się, kie­dy Wo­ods się­gnął ręką i do­tknął mo­je­go ra­mie­nia.

– Pój­dziesz ze mną na ko­la­cję, za­nim znów wy­ru­szysz w dro­gę? Za go­dzi­nę za­pad­nie zmrok. I tak bę­dziesz mu­sia­ła gdzieś się za­trzy­mać na noc.

Miał ra­cję. To było sym­pa­tycz­ne małe mia­stecz­ko – bar­dzo ele­ganc­ki nad­mor­ski ku­rort. Wy­da­wa­ło się bez­piecz­nym wy­bo­rem. Inna spra­wa, że umiar­ko­wa­nie przej­mo­wa­łam się bez­pie­czeń­stwem. Wresz­cie ży­łam. Na nic nie zwa­ża­łam. Po­pa­trzy­łam na ciem­no­wło­se­go nie­zna­jo­me­go, sto­ją­ce­go przede mną. Nie był bez­piecz­ny. Wręcz prze­ciw­nie.

– Ko­la­cja brzmi nie­źle. Mo­żesz mi też po­ka­zać, gdzie naj­le­piej się tu za­trzy­mać.

Woods

Jecha­łem tak, żeby cały czas wi­dzieć mały czer­wo­ny sa­mo­chód w lu­ster­ku wstecz­nym. Po­pro­si­łem Del­lę, żeby trzy­ma­ła się za mną. Kie­ro­wa­łem się poza gra­ni­ce mia­stecz­ka, do mek­sy­kań­skiej re­stau­ra­cji, w któ­rej ser­wo­wa­li na­praw­dę do­bre je­dze­nie. Poza tym była mniej­sza szan­sa, że wpad­nę tam na ko­goś zna­jo­me­go.

Ten wie­czór miał być dla mnie wy­tchnie­niem od stre­su, któ­re­go nie bra­ko­wa­ło ostat­nio w moim ży­ciu. Oj­ciec wy­wie­rał na mnie co­raz więk­szą pre­sję i po­wie­rzał mi co­raz trud­niej­sze za­da­nia. Nie wie­dzia­łem, cze­go ode mnie chciał. Nie, to nie była praw­da. Wie­dzia­łem, ja­kie ma wo­bec mnie pla­ny. Pra­gnął, że­bym się oże­nił. Ale nie z kimś, kogo sam wy­bio­rę. Zna­lazł mi już żonę – An­ge­li­nę Grey­sto­ne. Przez całe moje ży­cie oj­ciec pla­no­wał po­łą­cze­nie rodu Ker­ring­to­nów z Grey­sto­ne’ami. Sku­piał na tym wszyst­kie swo­je dzia­ła­nia. Każ­de­go roku spę­dza­li­śmy z nimi ty­dzień na Ha­wa­jach, a tata za­wsze za­chę­cał mnie do tego, że­bym zbli­żył się z An­ge­li­ną. Chciał, że­by­śmy spę­dza­li ra­zem czas. Po­py­chał nas w swo­ją stro­nę tak moc­no i od tak mło­de­go wie­ku, że w koń­cu w wie­ku pięt­na­stu lat po­szli­śmy do łóż­ka. My­śla­łem, że je­stem jej pierw­szym fa­ce­tem – do cza­su, aż na­praw­dę prze­spa­łem się z dzie­wi­cą. Wte­dy zda­łem so­bie spra­wę z fak­tu, że An­ge­li­na kła­ma­ła. Może ja by­łem tam­te­go roku pra­wicz­kiem, ale z pew­no­ścią ona nie była dzie­wi­cą. Z tego po­wo­du za­czą­łem ina­czej pa­trzeć na tę ślicz­ną blon­dyn­kę. Im była star­sza i bar­dziej cza­ru­ją­ca, tym bar­dziej chcia­łem ucie­kać od niej jak naj­da­lej. Mia­ła szpo­ny i chcia­ła za­to­pić je głę­bo­ko we mnie. Wie­dzia­łem, że przyj­dzie dzień, kie­dy się pod­dam, aby uszczę­śli­wić oj­czul­ka, ale od­wle­ka­łem go tak dłu­go, jak się da. A do­kład­nie do cza­su, kie­dy An­ge­li­na prze­nio­sła się na po­łu­dnie. Te­raz miesz­ka­ła przy pla­ży, w let­niej re­zy­den­cji swo­ich ro­dzi­ców, a mój oj­ciec cały czas mi ją wci­skał.

Mu­sia­łem zdy­stan­so­wać się do tego gów­na, któ­re wią­za­ło się z by­ciem Ker­ring­to­nem. Mia­łem na­dzie­ję na kil­ka mi­łych chwil w to­wa­rzy­stwie tej ślicz­nej wa­riat­ki o cie­le bo­gi­ni sek­su i twa­rzy anio­ła.

Z po­cząt­ku wy­da­wa­ła mi się pło­chli­wa, ale po­tem wy­ło­ni­ła się z niej dzi­ka, bez­tro­ska dziew­czy­na, a ja nie mia­łem w zwy­cza­ju od­ma­wiać, je­śli ktoś tak sek­sow­nie pro­sił. To cia­ło i te wiel­kie nie­bie­skie oczy wy­star­czy­ły, że­bym po­jął, cze­go pra­gnie. Co naj­lep­sze, dziew­czy­na mia­ła za­raz wy­je­chać. Ro­ze­rwę się bez ko­niecz­no­ści za­wra­ca­nia so­bie gło­wy la­ską, któ­ra wy­ma­ga­ła­by póź­niej wy­so­kich na­kła­dów pra­cy. Po pro­stu stąd znik­nie.

Wspo­mnie­nie jej wy­pię­te­go w po­wie­trze ty­łecz­ka w kró­ciut­kich szor­tach, któ­re le­d­wie go za­kry­wa­ły, spra­wi­ło, że mu­sia­łem prze­su­nąć się na sie­dze­niu, żeby pod­nie­ce­nie prze­sta­ło mnie uwie­rać. Del­la Slo­ane była do­kład­nie tym, cze­go dziś po­trze­bo­wa­łem.

Zje­cha­łem na wy­sy­pa­ny żwi­rem par­king re­stau­ra­cji El Me­xi­ca­no i za­trzy­ma­łem się przy prze­ciw­le­głym koń­cu bu­dyn­ku. W ten spo­sób, na­wet gdy­by prze­jeż­dżał tędy ktoś zna­jo­my, nie za­uwa­żył­by mo­jej fury. Ten wie­czór po­wi­nien prze­bie­gać bez za­kłó­ceń. Za­mie­rza­łem upra­wiać dziś seks. Ostry i bez zo­bo­wią­zań.

Wy­sia­dłem z sa­mo­cho­du, pa­trząc, jak Del­la wy­cho­dzi ze swo­je­go auta. Pod wią­za­ną na szyi czar­ną bluz­ką nie mia­ła sta­ni­ka. Jej cyc­ki uno­si­ły ma­te­riał, nie­ustan­nie pro­wo­ku­jąc. Cho­le­ra, to bę­dzie do­bra noc. By­łem bar­dziej niż pe­wien, że ona też tego chce. W koń­cu przy­ci­snę­ła ty­łek do mo­je­go fiu­ta, kie­dy otwie­ra­łem zbior­nik pa­li­wa. Ta mała wie­dzia­ła, co robi, i po­tra­fi­ła do­piąć swe­go.

– Do­bry wy­bór. Uwiel­biam mek­sy­kań­skie je­dze­nie. – Uśmiech­nę­ła się do mnie.

Pa­trzy­łem, jak jej bio­dra ko­ły­szą się za­chę­ca­ją­co, gdy szła w moją stro­nę. Mo­głem spo­koj­nie da­ro­wać so­bie po­si­łek i iść pro­sto do ho­te­lo­we­go po­ko­ju. Jej ciem­ne wło­sy opa­da­ły tuż po­ni­żej ra­mion w mięk­kich, na­tu­ral­nych lo­kach. By­łem też pe­wien na sto pro­cent, że te dłu­gie czar­ne rzę­sy za­wdzię­cza do­brym ge­nom, a nie ma­ki­ja­żo­wym sztucz­kom. Wi­dzia­łem wie­le ko­biet ze sztucz­ny­mi rzę­sa­mi. Te wy­glą­da­ły na praw­dzi­we.

– Cie­szę się. – Zro­bi­łem krok w jej stro­nę i po­ło­ży­łem rękę na ple­cach dziew­czy­ny, żeby po­pro­wa­dzić ją do środ­ka.

* * *

Kie­dy za­mó­wi­li­śmy je­dze­nie, Del­la upi­ła łyk swo­jej te­qu­ili i uśmiech­nę­ła się do mnie.

– Czym się zaj­mu­jesz, Wo­ods?

Nie za­mie­rza­łem mó­wić jej praw­dy. Nie lu­bi­łem opo­wia­dać ko­bie­tom zbyt wie­le o moim ży­ciu, chy­ba że pla­no­wa­łem spę­dzić z nimi wię­cej cza­su.

– Pra­cu­ję jako me­ne­dżer.

Del­la nie zmarsz­czy­ła brwi ani nie wy­glą­da­ła na zi­ry­to­wa­ną fak­tem, że wy­wi­ną­łem się od od­po­wie­dzi. Wciąż się uśmie­cha­ła i są­czy­ła słod­ki żół­ty drink.

– Naj­wy­raź­niej nie je­steś jesz­cze go­to­wy na trud­ne py­ta­nia. To dla mnie nie pro­blem. W ta­kim ra­zie może opo­wiesz mi o tym, co naj­bar­dziej lu­bisz ro­bić?

– Kie­dy mam czas, gram w gol­fa albo za­bie­ram bar­dzo sek­sow­ne ko­bie­ty do mek­sy­kań­skich knajp – od­par­łem, uśmie­cha­jąc się kpią­co.

Del­la od­rzu­ci­ła gło­wę do tyłu i ro­ze­śmia­ła się. To się na­zy­wa dziew­czy­na bez za­ha­mo­wań! Wca­le nie sta­ra­ła się zro­bić na mnie wra­że­nia. To było od­świe­ża­ją­ce. Kie­dy znów na mnie spoj­rza­ła, w jej oczach po­ja­wił się błysk.

– Cze­go naj­bar­dziej się bo­isz?

O rany. Dziw­ne py­ta­nie.

– Chy­ba nie mam żad­nych lę­ków – od­par­łem.

– Ja­sne, że masz. Wszy­scy je mają – stwier­dzi­ła, po czym zli­za­ła sól z brze­gu szklan­ki.

Czy ona cze­goś się oba­wia­ła? Z pew­no­ścią na to nie wy­glą­da­ła.

– Boję się, że sta­nę się taki sam jak mój oj­ciec – pal­ną­łem, za­nim zdą­ży­łem się za­sta­no­wić, co mó­wię. Za dużo jej o so­bie po­wie­dzia­łem. Wię­cej niż ko­mu­kol­wiek.

Za­ga­pi­ła się w prze­strzeń nad moim ra­mie­niem i za­my­śli­ła się.

– To dziw­ne. Ja się boję, że sta­nę się taka sama jak moja mat­ka.

Jej wiel­kie nie­bie­skie oczy na­gle szyb­ko za­mru­ga­ły, po czym na twarz wró­cił uśmiech. Do­kąd­kol­wiek od­le­cia­ła, już wró­ci­ła. Nie chcia­ła my­śleć o swo­jej ma­mie, a ja to ro­zu­mia­łem.

– A ty co ko­chasz ro­bić? – spy­ta­łem, chcąc zmie­nić te­mat na lżej­szy.

– Tań­czyć w desz­czu, spo­ty­kać no­wych lu­dzi, śmiać się, oglą­dać fil­my z lat osiem­dzie­sią­tych. I lu­bię też śpie­wać. – Uśmiech­nę­ła się do mnie, po czym upi­ła ko­lej­ny łyk. Je­śli jej nie przy­pil­nu­ję, w tym tem­pie za­raz kom­plet­nie się na­stu­ka.

* * *

Dwie te­qu­ile póź­niej opie­ra­ła klat­kę pier­sio­wą o moje przed­ra­mio­na i śmia­ła się ze wszyst­kich mo­ich dow­ci­pów. Nie za­ma­wia­łem jej wię­cej drin­ków, bo była te­raz ide­al­nie wsta­wio­na. Nie chcia­łem, żeby się cał­kiem upi­ła.

– Je­steś go­to­wa, żeby zna­leźć po­kój ho­te­lo­wy i po­zwo­lić mi roz­grzać dla cie­bie łóż­ko? – spy­ta­łem, szcze­rząc zęby i wsu­wa­jąc rękę po­mię­dzy jej nogi. Za­mar­ła, po czym po­wo­li je roz­su­nę­ła, dzię­ki cze­mu mo­głem pod­nieść dłoń wy­star­cza­ją­co wy­so­ko, by po­czuć wil­goć jej maj­te­czek. Chcia­ła mnie tak samo jak ja prag­ną­łem jej. To było dla mnie wy­star­cza­ją­cym po­twier­dze­niem. Prze­su­ną­łem czub­kiem pal­ca po mo­krym ma­te­ria­le bie­li­zny. Za­drża­ła.

Na­par­ła moc­niej na moją dłoń, po czym za­mknę­ła oczy i lek­ko roz­chy­li­ła usta. Wy­glą­da­ła na wnie­bo­wzię­tą. Fuck, ależ była chęt­na.

– Tego wła­śnie pra­gniesz? – szep­ną­łem jej do ucha, wsu­wa­jąc pa­lec pod ma­te­riał. Po­czu­łem go­rą­cą wil­got­ną po­ku­sę bez żad­nych ba­rier.

– Tak – szep­nę­ła. – Ale tyl­ko pod wa­run­kiem, że do­pro­wa­dzisz mnie do or­ga­zmu.

Kur­wa. Wy­rwa­łem rękę z jej maj­tek i zła­pa­łem za port­fel. Rzu­ci­łem na stół stu­do­la­ro­wy bank­not. Nie mie­li­śmy cza­su, żeby cze­kać na ra­chu­nek.

Chcia­łem do­kład­nie tego, co obie­cy­wa­ła. Za­mie­rza­łem do­pro­wa­dzić ją do ta­kie­go sta­nu, że stra­ci przy­tom­ność od wszyst­kich or­ga­zmów, któ­re jej za­fun­du­ję. Ni­g­dy nie rzu­caj Ker­ring­to­no­wi po­dob­ne­go wy­zwa­nia. Zro­bi­my wszyst­ko co w na­szej mocy i jesz­cze tro­szecz­kę.

Nie mo­gła w tym sta­nie pro­wa­dzić sa­mo­cho­du. Po­sta­no­wi­łem póź­niej się za­sta­no­wić, jak jej go prze­par­ko­wać. Te­raz nie mia­łem cza­su, żeby o tym my­śleć. Otwo­rzy­łem drzwi wozu i we­pchną­łem ją do środ­ka z więk­szą siłą, niż za­mie­rza­łem. Jej wiel­kie nie­bie­skie oczy zro­bi­ły się okrą­głe ze zdzi­wie­nia. Za­mar­łem, żeby zła­pać od­dech i prze­my­śleć spra­wę. Może nie po­wi­nie­nem tego ro­bić? Czy ten ner­wo­wy błysk w jej spoj­rze­niu to na­praw­dę nie­win­ność? Jej cia­ło mó­wi­ło jed­no, ale te oczy opo­wia­da­ły inną hi­sto­rię.

Wcią­gnę­ła dol­ną war­gę i za­gry­zła ją. Chcia­łem po­sma­ko­wać tych ust.

Nie ob­sze­dłem sa­mo­cho­du. Bę­dzie na to czas. Wspią­łem się na sie­dze­nie koło niej i za­mkną­łem za sobą drzwi, obej­mu­jąc dłoń­mi jej gło­wę i prze­chy­la­jąc pod wła­ści­wym ką­tem. Moje usta przy­kry­ły jej war­gi. Po­czu­łem ich smak. Każ­dy naj­mniej­szy jęk, jaki wy­do­by­wał się z jej ust, spra­wiał, że ser­ce za­czy­na­ło moc­niej pom­po­wać mi krew. Peł­na dol­na war­ga dziew­czy­ny po­ru­sza­ła się, do­ty­ka­jąc mo­ich ust z gło­dem zdra­dza­ją­cym brak do­świad­cze­nia. To mnie do­pro­wa­dza­ło do sza­leń­stwa.

Zmu­si­łem się, żeby się od­chy­lić i spoj­rzeć w jej pół­przy­mknię­te oczy.

– Je­steś pew­na, że tego chcesz? Bo je­śli nie, po­win­ni­śmy w tej chwi­li prze­stać.

Mie­li­śmy się ni­g­dy wię­cej nie zo­ba­czyć. Mu­sia­łem wie­dzieć, że nie jest tak nie­win­na, jak mi się wy­da­wa­ło, kie­dy mnie do­ty­ka­ła. Nie mia­łem nic prze­ciw­ko jed­no­ra­zo­wym nu­mer­kom, je­śli dziew­czy­na wie­dzia­ła, na co się pi­sze. Chcia­łem, żeby była tego pew­na.

– Ja… – za­czę­ła, po czym za­mil­kła i prze­łknę­ła głoś­no śli­nę. Nie ta­kiej od­po­wie­dzi ocze­ki­wa­łem. Od­su­ną­łem się odro­bi­nę, ale ona wy­cią­gnę­ła rękę i zła­pa­ła mnie za ko­szul­kę. – Nie, po­cze­kaj. Chcę tego. Po­trze­bu­ję tego. Pro­szę, nie prze­sta­waj.

Wciąż nie by­łem pe­wien. Nie wy­da­wa­ła się prze­ko­na­na.

– To twój pierw­szy jed­no­ra­zo­wy nu­me­rek? – spy­ta­łem. Po­my­śla­łem, że może dla­te­go tak dziw­nie się za­cho­wu­je.

Po­krę­ci­ła gło­wą i na jej ustach po­ja­wił się sła­by, smut­ny uśmie­szek.

– Nie. Tam­ten ostat­ni raz był okrop­ny. Po pro­stu kosz­mar­ny. Chcę, że­byś mi po­mógł o nim za­po­mnieć. Chcę wie­dzieć, jak to jest, zro­bić to dla sa­mej przy­jem­no­ści. Nic wię­cej. Po pro­stu spraw, że­bym się do­brze po­czu­ła.

Nie była dzie­wi­cą. To do­brze. Kiep­ski nu­me­rek rze­czy­wi­ście mógł spra­wić, że czło­wie­ko­wi się ode­chcie­wa. Mu­sia­łem się po­sta­rać, żeby o nim za­po­mnia­ła.

– Przy mnie po­czu­jesz się na­praw­dę do­brze, skar­bie – za­pew­ni­łem ją. Po­tem się­gną­łem w dół, zła­pa­łem ską­pą ko­szul­kę i ścią­gną­łem ją dziew­czy­nie przez gło­wę. Nie no­si­ła sta­ni­ka. Wie­dzia­łem o tym wcze­śniej, ale i tak wi­dok jej na­gich pier­si spra­wił, że za­bra­kło mi tchu.

– Och! – pi­snę­ła i opa­dła na łok­cie, co spra­wi­ło, że jej sut­ki wy­strze­li­ły w górę. Ko­cha­łem cy­cusz­ki. Nie było co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści. W tej wła­śnie chwi­li po­my­śla­łem, że umar­łem i po­sze­dłem do nie­ba.

– Kur­wa, te ma­leń­stwa są nie­sa­mo­wi­te – za­klą­łem, po czym po­chy­li­łem gło­wę i wcią­gną­łem w usta je­den z jej okrą­głych, czer­wo­nych jak ja­błusz­ka sut­ków.

– O, tak! – krzyk­nę­ła. Uśmiech­ną­łem się do sie­bie. Za­zwy­czaj nie lu­bi­łem krzy­ka­czek, ale te dźwię­ki nie brzmia­ły jak wy­ćwi­czo­ne. Del­la była au­ten­tycz­na. Każ­dy jej okrzyk brzmiał jak praw­dzi­wy jęk roz­ko­szy. Ob­ją­łem obie jej pier­si dłoń­mi i przez chwi­lę draż­ni­łem je i ssa­łem. By­łem prze­ko­na­ny, że mógł­bym spę­dzić w ten spo­sób całą noc i wca­le by mi się nie znu­dzi­ło.

– Ach! Pro­szę, wejdź we mnie. Chcę skoń­czyć – jęk­nę­ła Del­la.

Ja też chcia­łem, żeby skoń­czy­ła, ale wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że je­śli nie przy­sto­pu­je z tymi sek­sow­ny­mi po­le­ce­nia­mi, naj­pierw spusz­czę się w spodnie.

Się­gną­łem do jej spode­nek i zdją­łem je ra­zem z majt­ka­mi. Rzu­ci­łem wszyst­ko na pod­ło­gę, po czym roz­chy­li­łem jej nogi obie­ma rę­ka­mi. Była wy­de­pi­lo­wa­na. O ja pier­do­lę, cu­dow­nie! Sek­sow­ny za­pach jej pod­nie­ce­nia do­tarł do mo­ich noz­drzy i jęk­ną­łem z uzna­niem. Mu­sia­łem jej spró­bo­wać. Chcia­łem, żeby do or­ga­zmu, o któ­ry mnie bła­ga­ła, naj­pierw do­pro­wa­dzi­ły ją moje usta.

Do­tkną­łem gład­kiej skó­ry i prze­su­ną­łem pa­lec po­mię­dzy fałd­ka­mi. Del­la za­drża­ła gwał­tow­nie na skó­rza­nym sie­dze­niu.

– Po­ca­łu­ję ją – ostrze­głem, po czym przy­ci­sną­łem war­gi do do­ma­ga­ją­cej się uwa­gi na­brzmia­łej, wy­sta­ją­cej łech­tacz­ki.

– O-mój-Boże! – jęk­nę­ła, ła­piąc mnie rę­ka­mi za gło­wę. Nie mo­głem po­wstrzy­mać uśmie­chu.

Po­li­za­łem ją naj­pierw ła­god­nie, po­tem moc­niej. Na­praw­dę była pysz­na. Pró­bo­wa­łem wie­lu ko­biet, ale ta rze­czy­wi­ście sma­ko­wa­ła słod­ko. Opar­łem czu­bek nosa o jej łech­tacz­kę, po czym wsu­ną­łem ję­zyk do środ­ka. Za­ci­snę­ła dło­nie w pię­ści na mo­ich wło­sach i wy­krzyk­nę­ła moje imię. Za­je­bi­ście było to sły­szeć. Po­do­ba­ło mi się to bar­dziej, niż­by wy­pa­da­ło, bio­rąc pod uwa­gę, że to miał być jed­no­ra­zo­wy nu­me­rek i mie­li­śmy się wię­cej nie zo­ba­czyć.

Kie­dy so­bie przy­po­mnia­łem, że to na­sza je­dy­na wspól­na noc, lek­ko mi od­bi­ło. Po­trze­bo­wa­łem wię­cej. Za­czą­łem li­zać ją z więk­szą in­ten­syw­no­ścią. Aż do mo­men­tu, kie­dy jej pierw­szy or­gazm wy­buchł na moim ję­zy­ku, a ona krzy­cza­ła moje imię. Od cza­su, kie­dy skoń­czy­łem li­ceum, nie by­łem tak bli­sko tego, żeby skoń­czyć w spodnie.

Wy­ci­sną­łem na jej wraż­li­wym cie­le jesz­cze je­den po­ca­łu­nek, po czym pod­nio­słem się i roz­pią­łem dżin­sy. Po­wi­nie­nem po­cze­kać z tym do cza­su, aż znaj­dzie­my się w po­ko­ju ho­te­lo­wym, ale mu­sia­łem naj­pierw tro­chę się wy­ła­do­wać. Sko­ro mia­łem spę­dzić z tą dziew­czy­ną jed­ną noc, za­mie­rza­łem cie­szyć się nią nie tyl­ko raz. Pierw­sze rżnię­cie spra­wi, że uspo­ko­ję się na tyle, by za­wieźć ją do naj­bliż­sze­go ho­te­lu.

Szarp­ną­łem za klam­kę schow­ka na rę­ka­wicz­ki i wy­cią­gną­łem jed­ną z le­żą­cych tam pre­zer­wa­tyw. Zdar­łem opa­ko­wa­nie i wsu­ną­łem ją na fiu­ta, po czym spoj­rza­łem na Del­lę. Przy­glą­da­ła mi się uważ­nie. Ró­żo­wy ję­zyk wy­su­nął się i ob­li­za­ła nim war­gi. Jęk­ną­łem, po czym za­dar­łem jej nogę na swo­je ra­mię, żeby móc swo­bod­nie się po­ru­szać.

– A je­śli ktoś bę­dzie prze­cho­dził? – spy­ta­ła, wciąż pró­bu­jąc zła­pać od­dech.

Ro­ze­śmia­łem się. Te­raz o tym po­my­śla­ła?

– Okna są przy­ciem­nio­ne, za­pa­dła noc, a wo­kół nie ma la­tar­ni. Poza tym w wo­zie je­ste­śmy dość wy­so­ko. Nikt nas nie zo­ba­czy.

Uśmiech­nę­ła się do mnie sek­sow­nie, po czym po­ło­ży­ła ra­mio­na za gło­wę. Jej cy­cusz­ki pod­sko­czy­ły. To nie mia­ło trwać dłu­go. By­łem zbyt bli­sko.

Wci­sną­łem głów­kę fiu­ta w jej roz­war­cie i po­wo­li za­czą­łem wci­skać się do środ­ka. Była wą­ska. Zbyt wą­ska. „Do cho­le­ry, niech nie oka­że się dzie­wi­cą” – po­my­śla­łem. Dziew­czy­nom w jej wie­ku i o ta­kim wy­glą­dzie ra­czej to nie gro­zi­ło. Była stwo­rzo­na do pie­prze­nia.

– Je­steś cia­sna – wy­krztu­si­łem.

Ski­nę­ła gło­wą i jęk­nę­ła, roz­chy­la­jąc sze­rzej nogi.

– Ale nie je­stem dzie­wi­cą – przy­po­mnia­ła mi.

Ja­sne. Dla­cze­go więc chcia­łem zwol­nić i wejść w nią stop­nio­wo? Była go­rą­ca i…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej