Odkupienie Venturi ebook

Copyright 2023

Karolina Wilczęga

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, elektroniczne przetwarzanie oraz przesyłanie zawartości w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wszelkie rozpowszechnianie fragmentów książki w całości lub w części bez zgody autora powoduje naruszenie praw autorskich.

Redakcja:

Roma Wośkowiak

Korekta:

Agata Bogusławska

Skład DtP:

PanDawer – www.pandawer.pl

Projekt okładki:

Katarzyna Małecka

Zdjęcie na okładce:

Depositphotos.com

Druk:

WZDZ Drukarnia LEGA, Opole

Wydawnictwo K&D Wilczęga

Karolina Wilczęga

www.kdwilczega.pl

E-mail: [email protected]

Numer ISBN: 978-83-967797-0-0

Powieść ta jest wyłącznie dziełem mojej wyobraźni, dlatego wszelkie zdarzenia, imiona czy miejsca są przypadkowe.

Chcę cierpieć. To moja pokuta, moje odkupienie i – jeśli to możliwe – rozgrzeszenie. Jak inaczej zdołam zmyć krew z moich rąk?

Orson Scott Card

PROLOG

ANTONIO

– Kim pan jest?

Trzy słowa, które zabijają mnie w środku.

Trzy słowa, które niszczą nasz związek.

Trzy słowa, które prześladują mnie każdej nocy, kiedy nie ma jej przy mnie.

Kobieta, którą kocham, straciła pamięć.

Przypominam sobie noc, gdy Wiktoria mnie nie poznała. Próbowałem się do niej zbliżyć, ale za każdym razem krzyczała i uciekała. Kiedy Matteo przywiózł ją do Palermo, myślałem, że gdy się obudzi, padniemy sobie w ramiona. Tęskniłem za nią i za wszystkim, co razem dzieliliśmy. Teraz wiem, że sytuacja z Vincentem przeraziła ją do tego stopnia, że straciła pamięć. Wiktorię badali najlepsi lekarze, jednak za każdym razem słyszałem to samo: „Musi pan uzbroić się w cierpliwość. Pacjentka przeżyła ogromny stres, co spowodowało utratę pamięci. Musimy czekać”.

Ilekroć to sobie przypominam, mam ochotę rozpieprzyć każdemu głowę. Nie umiem patrzeć na Wiki, widząc w jej oczach strach. Boję się do niej podejść, dotknąć jej, bo wiem, że wywołam jedynie atak paniki. Lekarze nie określili, kiedy odzyska pamięć. Może się to stać za tydzień albo za rok. Jedyną osobą, którą pamięta, jest jej ojciec. Gdy tylko go zobaczyła, pobiegła do niego i trzymała tak mocno, jakby nic innego się dla niej nie liczyło. Wielu specjalistów doradzało, aby na jakiś czas Wiktoria zmieniła otoczenie. Wiem, że w tej sytuacji nie mam wyboru. Nie chcę jej stracić po raz kolejny. Nieuchronnie zbliża się to, czego najbardziej się boję.

Jej odejście.

Parę dni po przyjeździe Wiktorii do rezydencji zaprosiłem Wasilewskiego do gabinetu. Postanowiłem z nim porozmawiać o wyjeździe jego i mojej ukochanej do Polski.

Głośne pukanie do drzwi sprowadza mnie na ziemię.

– Chciał pan ze mną rozmawiać – mówi twardym głosem.

– Tak. Jutro odrzutowiec zabierze pana i Wiktorię do Polski. – Staram się mówić pewnym głosem, ale w środku krzyczę.

Tomasz unosi brwi w zdziwieniu. Poprawia się nerwowo na krześle, po czym rozgląda po pomieszczeniu.

– Gdzie jest haczyk?

Prycham, kręcąc głową.

– Nie ma żadnego. Wiktoria musi zmienić otoczenie, a w domu rodzinnym będzie szybciej dochodzić do siebie.

Chciałbym, żeby została, ale póki nie mogę zapewnić jej bezpieczeństwa, muszę odesłać ją tam, gdzie nikt nie będzie jej szukał.

Siadam za biurkiem, obserwując mojego rozmówcę.

Potakuje głową, a następnie wstaje i udaje się do wyjścia. Zanim wychodzi z gabinetu, odwraca się i mówi:

– Ty naprawdę ją kochasz.

Podnoszę głowę i widzę, jak patrzy na mnie ze współczuciem.

– Powiem ci coś, synu, i mam nadzieję, że weźmiesz to sobie do serca. Wiktoria jest całym moim światem. Nie umiem zapomnieć tego, że to przez ciebie jest w takim stanie. Wasz świat jest zły i nie ma w nim miejsca na tak delikatne kobiety jak ona. Pamiętam jednak, jaka była szczęśliwa parę tygodni temu. Dzwoniła do mnie, wysyłała wasze zdjęcia i pokochała twoją córkę. Nigdy nie widziałem, żeby jej oczy tak błyszczały ze szczęścia. Zaopiekuję się nią najlepiej, jak potrafię. Jeśli jednak coś sobie przypomni, sama zadecyduje, czy wróci do ciebie, czy nie.

Analizuję jego słowa, a gula w moim gardle rośnie. Wiem, co muszę zrobić. Nie chcę tego, ale muszę postąpić właściwie.

– Masz zaprzeczyć – mówię łamiącym się głosem.

Tomasz ponownie podchodzi do biurka i patrzy na mnie, zdziwiony.

– Słucham?

– Jeśli Wiktoria cokolwiek sobie przypomni, zaprzeczysz i nigdy o mnie nie wspomnisz. Raz przeze mnie cierpiała, nie pozwolę, aby tak się stało ponownie. Zasługuje na normalne życie. Za bardzo ją kocham, aby z własnych egoistycznych pobudek po raz kolejny ją tutaj ściągać.

– Co mam powiedzieć, kiedy przypomni sobie wszystko, co się działo?! Myślisz, że mogę ją okłamywać?!

– Powiesz, że to skutek traumatycznych wydarzeń, a ze mnie zrobisz… wspomnienie.

Odwracam się w stronę regału, nie chcąc pokazywać, jak bardzo pragnę cofnąć moje słowa. Nie mogę okazywać uczuć. Nie tego uczył mnie ojciec. Jednak teraz mam ochotę wyć z bezradności i bólu.

– Skoro tego chcesz – mówi cichym głosem. – Zacznę przygotowania do lotu.

Kiedy słyszę, jak zamyka drzwi, po moich policzkach spływają pojedyncze łzy. Mam w dupie, że powinienem być twardym capo. Nie umiem zatrzymać lawiny uczuć względem Wiktorii. Nie mam pojęcia, jak sobie bez niej poradzę. Moje serce roztrzaskuje się na milion kawałków. Wiem, że w Polsce może poznać innego mężczyznę, pokochać go i założyć rodzinę. Tracę coś, czego sam potrzebuję. Stworzyłem świat razem z nią, aby teraz zostać w nim sam. Jedyne pocieszenie widzę w mojej córce. Jednak i ona przeżywa fakt, że Wiki jej nie poznaje.

Nie złamało mnie pobicie przez Vincenta.

Nie złamał mnie ojciec w dzieciństwie.

Złamała mnie ona. Miłość.

Nie wiem, co się stanie w przyszłości. Nie umiem wyobrazić sobie świata bez Wiktorii. Przeraża mnie ta wizja, jednak wspomnienia o niej w mojej głowie na zawsze pozostaną żywe.

***

Dzień wyjazdu jest najgorszy. Nie jestem na to gotowy, jednak wiem, że decyzja zapadła. Pomimo tego, że Wiki się mnie boi, postanawiam się z nią pożegnać.

Kurwa!

Nie wiem, czy potrafię powiedzieć „żegnaj” kobiecie, którą tak kocham i którą zdobyłem, aby teraz ją stracić.

Pukam do jej sypialni i powoli wchodzę do środka. Zastaję ją siedzącą na łóżku.

Na mój widok staje na równe nogi i przygląda się nieufnie.

– Nie bój się – mówię cichym głosem. – Chciałem się pożegnać.

Marszczy brwi, a następnie na jej ustach pojawia się delikatny uśmiech.

– Ojciec mówił, że dobrze się pan nami zajmował. Dziękuję – odpowiada, a mi coś ściska serce, gdy zwraca się do mnie w ten sposób.

Pan.

– Bezpiecznego lotu. – Chcę jak najszybciej zakończyć tę rozmowę i wyjść. Kiedy jestem przy drzwiach, odwracam się do niej i patrzę jej prosto w oczy. – Tu sei I’amore della mia vita. Lo sei sempre stato e lo sarai sempre1.

Wychodzę szybko, zostawiając ją samą w sypialni. Biorę głęboki wdech i ruszam w kierunku pokoju Vivianne.

– Vivi! – wołam, bo nigdzie jej nie widzę.

– Tutaj, tato. – Słyszę smutny głos dobiegający z balkonu.

Podchodzę do córki, która rysuje coś w notesie. Widzę, że jest przygnębiona przez całą sytuację. Obiecałem jej, że kiedy Wiki wróci do domu, będziemy szczęśliwą rodziną. Zawiodłem moją kobietę i córkę.

– Jutro wracamy do Katanii, do domu. – Głaszczę ją delikatnie po głowie.

– A Wiki? – pyta szeptem, a moje serce po raz kolejny rozpada się na kawałki.

– Wraca ze swoim ojcem do Polski. Musi wyzdrowieć, a tylko tam będzie mieć spokój.

Uśmiecha się smutno, po czym przytula się do mnie. Pokochała ją i wiem, że rozstanie będzie dla niej trudne.

– Zrobiłam dla niej rysunek. Myślisz, że mogę jej go dać?

– Oczywiście, że możesz. Pokażesz mi go? – pytam, patrząc córce w oczy.

– Nie, tylko Wiktoria może zobaczyć.

Podchodzi do biurka i wyciąga z szafki kopertę, na której widnieje napis:„Dla mojej mamy”. Przyciska ją do piersi, a następnie wychodzi z pokoju. Kiedy docieramy na korytarz, zauważamy Wasilewskiego idącego w kierunku wyjścia.

– Proszę pana! – Krzyk Vivi wypełnia całe pomieszczenie.

Tomasz się odwraca, a Vivianne podbiega do niego, po czym wręcza mu kopertę.

– To dla Wiktorii.

Wasilewski patrzy na nią, a następnie kieruje wzrok na moją córkę. Kuca przed nią i z lekkim uśmiechem mówi:

– Na pewno ucieszy się z twojego prezentu.

Kiedy widzi, że podchodzę, wstaje i wyciąga dłoń.

Ujmuję ją, a potem obserwuję, jak opuszcza dom. Staję w pewnej odległości od okna i widzę Wiktorię, która siedzi w aucie, czekając na ojca. Nie może mnie widzieć, ale patrzy dokładnie w miejsce, w którym teraz stoję. Tak jakby czuła, że jestem obok. Chcę, aby wszystko sobie przypomniała, aby wybiegła z samochodu i rzuciła się w moje ramiona. To jednak się nie dzieje, a wiozący ją samochód znika za zakrętem.

Miłość mojego życia odeszła, więc teraz ja wymorduję wszystkich, którzy mi ją odebrali.

ROZDZIAŁ 1

WIKTORIA

Rok później

– Skarbie, proszę, nie płacz. Mama już jest przy tobie – szepczę mojemu synkowi do ucha, gdy w nocy po raz kolejny atakuje go kolka.

Macierzyństwo spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Gdy wróciłam z ojcem do domu, bardzo źle się czułam. Nie podejrzewałam ciąży, ponieważ nie pamiętałam ostatnich miesięcy. Kiedy poranne mdłości zaczęły występować częściej, a miesiączka dalej się nie pojawiała, udałam się do ginekologa. Tam dowiedziałam się, że od czterech tygodni jestem w ciąży. Na początku byłam przerażona. Nie miałam pojęcia, jak sobie poradzę, a przede wszystkim nie wiedziałam, kto jest ojcem dziecka. Gdy zapytałam tatę, czy wie, z kim się spotykałam, zanim straciłam pamięć, odpowiedział, że nie miałam żadnego poważnego związku. Mówił coś o imprezie, więc nietrudno było dodać dwa do dwóch. Całą ciążę przeszłam wzorowo. Ojciec był dla mnie oparciem, a moja siostra starała się być bardziej znośna.

Tak, ją pamiętam doskonale!

Kiedy nadszedł termin porodu, byłam przerażona. Jadąc na salę, dostrzegłam mężczyzn czekających na swoje kobiety i dzieci. Ukłucie smutku przeszyło moje serce, ponieważ nawet nie znałam ojca małego. Poród był okropny. Ból okazał się straszny, a ja prosiłam Boga, żeby to się już skończyło. Pot lał mi się z czoła, a łzy same cisnęły się do oczu. Wyczerpana, zaczynałam przymykać powieki, kiedy głos pielęgniarki przywołał mnie do rzeczywistości.

– Urodziła pani zdrowego syna. – Uśmiechnęła się, po czym podała mi małe zawiniątko.

Pierwsze spojrzenie na mojego chłopca wywołało uśmiech na twarzy. Miał czarne oczka i włoski, których – jak na noworodka – było aż za dużo, ale dzięki temu wyglądał jak najsłodsze dziecko pod słońcem.

Pocałowałam go w główkę, a do oczu napłynęły mi łzy.

– Michaś – wyszeptałam. – Postaram się być najlepszą mamą na świecie.

Wspomnienie porodu jest najgorszym, a jednocześnie najpiękniejszym momentem w moim życiu. Mój synek ma dopiero trzy miesiące, a zdążył owinąć mnie sobie wokół palca. Nie tylko mnie. Mój ojciec jest nim urzeczony i robi wszystko, aby było nam dobrze. Życie powoli zaczyna się układać, ale czuję, że nie wszystko jest na swoim miejscu. Brakuje mi czegoś, co pozwoliłoby mi naprawdę żyć. Tata bardzo lakonicznie odpowiada na moje pytania, które tyczą się porwania i naszego pobytu we Włoszech. Pamiętam dzień, kiedy przyjechaliśmy do domu.

– Nareszcie, tato. Tak się cieszę, że jesteśmy w domu – mówię, uśmiechając się do niego.

Podchodzi i całuje mnie w głowę.

Widziałam, że był zdenerwowany. Przez całą drogę go obserwowałam i dopiero kiedy wzbiliśmy się w powietrze, zmarszczka na jego czole zniknęła.

Idę do swojego pokoju, patrząc na wszystko z zachwytem. Pamiętam każdy szczegół, każdy detal.

Czuję, że jestem w domu.

– Wszystko w porządku? – pyta, wnosząc moją walizkę do pokoju.

– Tak, tato. – Uśmiecham się, po czym siadam na łóżku. – Możemy porozmawiać?

Ojciec nerwowo przełyka ślinę.

– Oczywiście, ale najpierw coś zjemy. Zgłodniałem po podróży.

Szybkim krokiem wychodzi z pokoju, zostawiając mnie samą. Mam wiele pytań, a odpowiedź na każde z nich mogę uzyskać jedynie od niego.

Dlaczego byłam we Włoszech? Kim byli ci ludzie? Dlaczego spałam z jednym z nich w łóżku?

Muszę poznać prawdę. Ostatnie wspomnienie, które mam w głowie, to świętowanie z tatą mojej udanej prezentacji w firmie. Dalej nie pamiętam nic. Jakby ktoś wyrwał kawałek mnie i wyrzucił w ciemną otchłań.

Po chwili słyszę w domu znajomy damski głos. Wszędzie poznałabym ten pisk i stukot obcasów.

Laura.

Wychodzę z pokoju i udaję się do kuchni. Słyszę, jak prowadzi ożywioną rozmowę z ojcem, a jej głos staje się coraz cichszy. Kiedy mnie zauważają, milkną. Podchodzę do stołu i siadam na jednym z krzeseł, a Laura zajmuje miejsce obok mnie.

– Eee… – duka, a następnie przełyka głośno ślinę. – Cieszę się, że jesteś w domu.

Jej słowa mnie zaskakują, ponieważ doskonale pamiętam, jaka była dla mnie wcześniej. Jednak dopiero przyjechałam, więc uśmiecham się do niej ciepło.

– Dzięki.

Nagle tata się odwraca i patrzy na mnie smutnym wzrokiem. Widzę, że coś ciąży mu na sercu, ale postanawiam nie naciskać.

– Zostałaś porwana. Twój brat zadawał się z niewłaściwymi ludźmi, a ty padłaś ich ofiarą. Nie znam szczegółów, ale jak się dowiedziałem, że jesteś we Włoszech, od razu po ciebie przyleciałem.

Patrzę na niego z przerażeniem.

Porwana? Z powodu interesów brata? To chore!

– Mam brata? I co on ma wspólnego z Włochami?

– Narkotyki.

Nie rozumiem tej sytuacji. Jestem zdezorientowana, a moje myśli szaleją. Tak bardzo chcę sobie przypomnieć, co działo się ze mną przez ten czas, ale mój umysł oplótł te wspomnienia ostrym drutem kolczastym.

– Gdzie on teraz jest? – pytam, zastanawiając się, czy w ogóle żyje.

Ojciec chrząka i podchodzi do okna. Intensywnie wpatruje się w dal.

– Nie wiem, ale nie chcę go widzieć. To on sprowadził na nas to nieszczęście. Gdyby nie Antonio… – Nie kończy, tylko kręci głową.

Kiedy wymawia to imię, czuję przyjemne ciepło w sercu, choć kompletnie nie wiem, dlaczego tak się dzieje.

– Antonio? To ten mężczyzna z domu, w którym mieszkaliśmy?

– Tak. Posłuchaj, córeczko. Musisz ruszyć dalej. Nieważne, co się stało w Katanii, ważne, że jesteś cała i zdrowa. Jeśli chcesz, mogę załatwić lekarza i psychologa, który pomoże ci stanąć na nogi. Jesteś dla mnie całym światem i już nigdy nie pozwolę cię skrzywdzić, rozumiesz?

Przytakuję i uśmiecham się do niego. Rozumiem, że cała sytuacja z pewnością go przerosła. Umierał ze strachu na samą myśl o tym, gdzie jestem, a na dodatek jego syn okazał się kryminalistą. Postanowiłam pójść za jego radą i ruszyć dalej, a pamięć być może wróci sama. Zastanawiam się jednak, czy chcę, aby wspomnienia powróciły, czy lepiej żyć w niewiedzy.

Rzadko rozmawiam o tym z ojcem, bo on nie odpowiada na wiele pytań. Podejrzewam, że albo nie zna odpowiedzi, albo po prostu nie chce mi powiedzieć prawdy.

Postanowiłam kontynuować studia i wrócić do pracy. Zdziwiłam się, że mimo nieobecności mogłam objąć swoje poprzednie stanowisko. Nikt nie wie, że zostałam porwana. W pracy miałam zaznaczony urlop, a na studiach rok dziekański, który na szczęście udało się odkręcić.

Rzuciłam się w wir obowiązków, nie rozpamiętując przeszłości. Skoro los postawił mnie w takim miejscu, muszę stawić temu czoła. Powrót do studiowania okazał się dobrym pomysłem. Poznawałam nowych ludzi, a wykładowcy okazywali wyrozumiałość, kiedy prosiłam o czas na nadrobienie materiału. Każdy był dla mnie życzliwy i służył pomocą. W pracy nie było już tak kolorowo. Pojawiło się wiele młodych pracowników, którzy nie cieszyli się z mojego powrotu. Na moje szczęście szef bardzo doceniał mnie jako pracownika i doskonale wiedział, jaką jestem osobą.

Studia i praca zapełniły mi dni, ale do szczęścia brakowało mi mojej przyjaciółki. Ania wyjechała bez słowa, zmieniła numer telefonu, a jej salon został tymczasowo zamknięty. Przez chwilę się zastanawiałam, czy sama nie została uprowadzona, ale ojciec mnie uspokoił. Zapewniał, że nic jej nie jest, a jej nieobecność może być spowodowana wakacyjnym wyjazdem. Tęskniłam za nią. Była dla mnie jak siostra, więc być może powiedziałaby coś więcej o okresie, w którym zostałam porwana.

O ciąży dowiedziałam się trzy tygodnie po powrocie do Polski. Gdyby nie ojciec i Laura nie miałabym nikogo. Są moim wsparciem, a Laura postanowiła przestać zachowywać się jak suka chociaż na czas ciąży. Patrząc na mojego synka, zastanawiam się, kim jest jego ojciec. Czy to dobry człowiek? Czy mieszka gdzieś obok nas? Czy wie, że ma syna? Im bardziej dochodzę do siebie, tym więcej pytań pojawia się w mojej głowie.

Chodzę do terapeutki, z którą rozmawiam wiele godzin, jednak ona nie umie udzielić mi żadnych odpowiedzi. Wiem jedynie, że pamięć może powrócić w każdej chwili, jednak teraz mój mózg, na skutek traumatycznych przeżyć, nie jest w stanie się odblokować, bo nie chce przechodzić tego po raz drugi. Czasem się zastanawiam, czy chcę wiedzieć, co się działo. Czy nie lepiej żyć w niewiedzy.

Oczywiście, że nie! Mam prawo do prawdy, nawet jeśli miałaby mnie zabić. Wiem, że tylko ona pozwoli mi zostawić ten czas za sobą i chcę ją poznać, mimo że mogłaby mnie złamać. Moje dziecko nie potrzebuje matki, która wpada w paranoję.

Michaś przestaje płakać, a jego oddech się uspokaja. Jest najpiękniejszym dzieckiem na świecie. Wiele osób mówi mi, że nie widziało piękniejszego. Oczywiście, każde jest śliczne, ale mój syn jest wyjątkowy. Pani doktor na jednej z wizyt kontrolnych stwierdziła, że muszę mieć przystojnego męża, skoro mam tak cudownego synka.

Męża.

Uśmiechnęłam się jedynie, ponieważ nie miałam zamiaru tłumaczyć się obcej kobiecie z mojego życia. Co miałam powiedzieć? „Byłam na imprezie, a ojca dziecka nawet nie pamiętam”? Brzmiałabym wtedy jak gówniara, która nie wie, jak się zabezpieczać. Jednak z perspektywy czasu myślę, że syn to największe błogosławieństwo, jakim obdarzył mnie Bóg. W momencie kiedy nie wiedziałam, jak pozbierać życie w całość, pojawił się on i wszystko naprawił. Nawet jeśli nie znam jego taty, będę najlepszą mamą na świecie. Postaram się, aby nigdy nie odczuł braku ojca.

Wkładam małego do łóżeczka, po czym sama oddaję się w objęcia Morfeusza.

***

Poniedziałek. Kiedyś najbardziej znienawidzony przeze mnie dzień. Dzisiaj się uśmiecham, słysząc pierwsze krzyki oznaczające:„Mamo, mleko, już!”.

Pamiętam, jakim problemem było dla mnie wstawanie do pracy. Dzisiaj mam prywatny budzik, który o konkretnych porach daje o sobie znać i nie ma opcji drzemki.

Wstaję i biorę małego na ręce, po czym zaczynam go karmić. Najedzony i przebrany błądzi oczkami, a ja w tym czasie zaczynam się ogarniać.

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, myślałam, że wylecę z pracy. Aby uniknąć niepotrzebnych plotek, sama wyznałam szefowi, że spodziewam się dziecka. Jakie było moje zdziwienie, kiedy otrzymałam możliwość zatrzymania stanowiska i pracy zdalnej. Dla mnie to najlepsze rozwiązanie. Dzięki temu mam wszystko pod kontrolą i nie tracę czasu z małym. Tata pomaga mi, jak może, a Laura od czasu do czasu zostaje z Michasiem, jeśli muszę pojawić się w firmie.

Schodzącz synem do kuchni, czuję przyjemny zapach kawy.

– Cześć, tato.

Sięgam po kubek z napojem bogów. Biorę pierwszy łyk i od razu się krzywię.

Ojciec uśmiecha się do mnie, po czym mówi:

– Wyczytałem, że kawa zbożowa ma bezpieczny skład i nie szkodzi maluchowi. Tak więc na zdrowie!

– Mój mózg potrzebuje normalnej kawy, bo inaczej nici z dzisiejszej konferencji – burczę, oburzona.

– Twój mózg potrzebuje odpoczynku – odpowiada, a następnie odbiera ode mnie małego. – Odkąd przyjechałaś, studiujesz i pracujesz cały czas. Nawet będąc po porodzie, odpisywałaś na cholerną korespondencję. Musisz o siebie zadbać. Michaś potrzebuje zdrowej mamy, a nie kościstego zombie.

Uśmiecham się i całuję go w policzek.

– Kocham cię, tato, ale wiesz, że praca nie pozwala mi zwariować. Potrzebuje jej, a mały jest szczęśliwy, czując, że mama jest zadowolona.

Całuję syna w główkę, udaję się do pokoju i włączam komputer. Mam jeszcze piętnaście minut do spotkania, więc przeglądam Facebooka. Wchodzę na czat i po raz setny wysyłam Ani wiadomość, aby dała znać, gdzie jest. Oprócz mnie i babci nie ma nikogo. Martwię się, jednak czuję, że w końcu się odezwie.

Moje spotkania z terapeutką przynoszą efekty. Małymi kroczkami zbliżam się do prawdy o wydarzeniach sprzed roku. Mój mózg powoli się otwiera i wysyła zamazane obrazy. Po jednej z sesji miałam sen, który w połowie był okropnie zły, a w drugiej niesamowicie dobry.

Leżę na łóżku i trzęsę się z zimna. Nie wiem, gdzie jestem, a ściany przybierają intensywnie czerwony kolor. Nagle zostaję poderwana i odwrócona twarzą do pościeli. Szorstka dłoń mężczyzny zjeżdża po moich nogach, a jego oddech paraliżuje moje ciało.

– Teraz, kochanie, trochę się zabawimy – mówi ochrypłym głosem. – Tak, jak lubię.

– Błagam, nie rób tego – łkam w poduszkę, jednak nie mogę się poruszyć.

Czuję, jak we mnie wchodzi, a ruchy stają się gwałtowne. Jego dotyk pali, a każde pchnięcie rozrywa mnie na strzępy. Czuję się martwa, wypruta z uczuć. Kiedy się przekręcam, obraz się zamazuje, a ja znajduję się w innym miejscu.

Siedzę w ogrodzie, gdy podchodzi do mnie dziewczynka.

– Przestań czytać i chodź się ze mną pobawić! – krzyczy radośnie, po czym macha do kogoś ręką.

Patrzę w tamtą stronę i dostrzegam postać za szybą. Obraz niestety znowu się zamazuje i nie widzę nikogo. Odwracam się do dziewczynki, ale jej też już nie ma.

Nagle ktoś przytula mnie od tyłu, a jego oddech delikatnie muska moją szyję.

– Wróciłaś – mówi szeptem. – Czekałem na tę chwilę tak długo… – Całuje mnie w czubek głowy. – Chcę zapamiętać każdy szczegół twojego ciała. – Całuje w szyję. – Każdy pieg na twoim nosie. – Całuje w ramię.

Jego słowa działają na mnie jak balsam. Jego zapach przywołuje ciepło i miłość. Przywołuje czas, kiedy byłam szczęśliwa. Odwracam się do mężczyzny, ale go nie widzę.

Budzę się zlana potem, a moje serce wyrywa się z piersi. Za każdym razem sen jest taki sam. Pragnę dostrzec twarz kogokolwiek ze snu, ale umysł mi na to nie pozwala.

Myślę o dziewczynce, która bawiła się ze mną w ogrodzie.

Kim była? Kim był człowiek, który potraktował mnie tak okrutnie? A kim ten, który okazał się moim wybawieniem?

Dźwięk nadchodzącego połączenia sprowadza mnie na ziemię. Wybiła ósma, a zatem spotkanie czas zacząć.

– Witam państwa. Czy dobrze mnie słychać? – pytam, uśmiechając się do kamery.

– Tak, pani Wasilewska. Słyszymy i doskonale widzimy – mówi Jakub, który odkąd wróciłam do pracy, próbuje umówić się ze mną na randkę.

Nie wiem, ile razy odmawiałam, ale najwidoczniej dopóki nie powiem „spierdalaj”, facet będzie jak kula u nogi.

– Cieszę się. W takim razie przejdźmy do zestawienia obrotów za zeszły miesiąc. Pani Joanno, czy przygotowała pani prognozę rachunku zysków i strat, jeśli zgodzilibyśmy się na współpracę z firmą pana Wrońskiego?

– Oczywiście, już udostępniam materiały – odpowiada dziewczyna, a następnie zerka na mnie.

– Świetnie, w takim razie słuchamy.

ROZDZIAŁ 2

ANTONIO

Mija rok.

Rok samotności, pustki i krwi. Przelewam ją litrami, chcąc chociaż na chwilę zapomnieć o wszystkim, co miało miejsce. Bezustannie szukam Vincenta, który zaszył się jak mysz w norze. Wybiłem połowę jego śmiesznej bandy. Uciekają przede mną w popłochu jak szczury.

Teraz siedzę w piwnicy, patrząc na moją ostatnią ofiarę.

– Powiesz mi, gdzie ukrywa się Russo, czy odcinamy kolejny palec? – pytam poważnie, oglądając z zaciekawieniem noże, które ostatnio kupiłem na specjalne okazje.

Takowa nadarzyła się, kiedy poznałem człowieka, który – jak zdążył mi już wykrzyczeć – brał udział w porwaniu Wiktorii.

– Nie wiem, gdzie jest – odpowiada, po czym wyje z bólu. Krew sączy się z jego nóg i rąk, a ciało staje się coraz bardziej wiotkie.

Uderzam go kolejny raz i ponownie daję mu chwilę oddechu.

– Zapytam jeszcze raz, Felipe. Gdzie jest mój brat?

Pluje krwią na ziemię i patrzy na mnie spod wpół przymkniętych powiek.

– Miałem doprowadzić pana kobietę do hotelu i pilnować, aż Russo nie wróci. Wiedziałem, że czeka na pana w gabinecie, nic więcej.

Podchodzę do stolika, wybieram nożyk z ostrym zakończeniem i zbliżam się do mojego gościa, a ten zaczyna się szarpać.

– Powiedziałem wszystko, co wiem! Błagam! – skamle, spuszczając głowę.

Przystaję, obracając nóż w rękach.

– Wiesz, co masz mi powiedzieć. Póki nie dowiem się tego, czego chcę, będziemy się bawić. Mam mnóstwo czasu. – Ostatnie zdanie wypowiadam spokojnym tonem.

Kręci głową i zaczyna szlochać.

– Mam rodzinę. Kobietę z dzieckiem – jęczy. – Błagam o litość.

Nie tym razem. Podchodzę jeszcze bliżej, a mężczyzna się wzdryga i zaczyna się szarpać i krzyczeć.

– Powiem wszystko!

Odsuwam się od niego i patrzę z góry.

– Ostatnia szansa – mówię twardo.

– Zabiłem ochroniarzy pilnujących pana kobiety. Naszpikowałem ją lekami, a potem pilnowałem do momentu, aż pojawił się Russo. Ma mieszkanie w Madrycie. Byłem tam, kiedy pana kobieta próbowała go zabić. Brałem udział w poszukiwaniach Wiktorii, ale dostaliśmy informację, że ją przejęliście.

– Dalej nie mówisz, gdzie jest Russo – warczę, tracąc cierpliwość.

– Jest w Madrycie. Ma tam swoich ludzi i wszystko pod kontrolą. – Patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. – To wszystko, co wiem.

Odkładam nóż na stół i ruszam w kierunku wyjścia. Stoi tam Matteo, który na moje polecenie ma dzisiaj zakończyć zabawę z tym leszczem. Żadnego człowieka Vincenta nie oszczędziłem. Miałem ku temu wiele powodów. Nie chciałem, aby którykolwiek z tych robaków wszedł mi kiedyś w drogę.

– Poczekaj! – chrypi, a ja odwracam się ostatni raz i patrzę na mężczyznę, który siedzi pokonany w mojej sali zabaw. – Vincent jest szaleńcem i znajdzie to, czego pragnie.

Prycham, po czym zakładam marynarkę.

– Vincent jest szaleńcem, którego chętnie poznam, aby móc wypatroszyć go jak rybę.

– On jej pragnie i nie spocznie, dopóki jej nie odnajdzie – mówi i znów spuszcza głowę.

Wie, że zaraz umrze, a wcześniej jeszcze pocierpi. Wychodzę, zanim znowu zacznie błagać o litość.

– Jak się trzymasz? – pyta Matteo, stając obok mnie.

– Dobrze. Jutro mają przywieźć kolejnego delikwenta. Nie mogę się doczekać. – Uśmiecham się na samą myśl o kolejnym popołudniu spędzonym w tej piwnicy.

Mężczyzna przygląda mi się z niepokojem, po czym odpala papierosa. Stoimy i milczymy, jednak atmosfera między nami jest coraz cięższa.

– Antonio, musisz przestać – wypala nagle.

Marszczę brwi, nie rozumiejąc jego słów.

– Czemu mam przestać?

– Odkąd Wiki wyjechała, a ty wróciłeś do domu, mordujesz po kolei wszystkich ludzi Vincenta i szukasz go, zapominając o córce i kobiecie, którą kochasz.

Odwracam się i patrzę na niego lodowatym wzrokiem. Nie powinien mi mówić, co mam robić. Dla mnie to terapia. Dzięki zabijaniu tych pionków zapominam o miłości. Staję się maszyną zaprogramowanąna to, aby niszczyć.

– Nigdy nie zapominam o Vivianne – mówię dosadnie. – A Wiktorii nie ma i już nigdy nie będzie. Nie pamięta tego, co się stało, a jej ojciec ma zrobić wszystko, żeby nigdy mnie nie szukała.

– A co, jeśli sobie przypomni? – pyta i dopala papierosa. – Wtedy wyrzekniesz się wszystkiego, co czułeś? Wyrzekniesz się miłości, dzięki której stałeś się człowiekiem?

Utrata Wiki to dla mnie największy cios, jaki dostałem od losu. Nigdy bym się nie spodziewał, że pokocham kogoś tak mocno i równie szybko stracę.

– Daj spokój, Matteo. – Ruszam w kierunku samochodu.

Wiele razy się zastanawiałem, co by było, gdyby sobie przypomniała.

Czy wróciłaby do mnie? Pragnęłaby mnie tak, jak dawniej?

Kurwa.

Im więcej pytań, tym mniej odpowiedzi.

– Ania mówiła, że non stop do niej wypisuje! – krzyczy Matteo. – Martwi się o nią i prosi o kontakt.

– Żadnego kontaktu – mówię ostrym tonem. – Gdyby coś jej groziło, wiedziałbym pierwszy. Masz skończyć z Felipe do rana.

Mój brat dostał pierdolca na punkcie przyjaciółki Wiki – Ani, ale nie spodziewałem się, że dziewczyna tak szybko zjawi się w naszym domu. Nie wiem, co zrobił, ale z dnia na dzień przyleciała do Włoch. Pojawiła się kilka dni przed felernym lotem do Palermo. Matteo nic nie mówił, ponieważ miała to być niespodzianka dla Wiki po naszym powrocie do domu. Niestety, los nie był łaskawy i rozdzielił nas w momencie, kiedy wszystko układało się idealnie.

Zatrzaskuję drzwi i jadę w kierunku mojej posiadłości.

Katania, jak każdego wieczoru, tętni życiem, a imprezowicze wychodzą na ulice.

Pogrążony w myślach, zastanawiam się, co teraz robi. Jak się czuje albo czy wypiła rano ulubioną kawę. Nie przestaję o niej myśleć. Budzę się każdego dnia i marzę, aby wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem i uśmiechnęła się do mnie.

Kiedy Wiktoria z ojcem wylecieli do Polski, wysłałem za nimi dwóch moich ludzi. Mają sprawdzać, czy jest bezpieczna, a przede wszystkim, czy nie kręci się koło niej ktoś z kręgów Vincenta. Póki ten człowiek żyje i oddycha tym samym powietrzem, muszę ją chronić. Zastrzegłem jednak, że nie chcę wiedzieć nic poza tym, czy jest bezpieczna. Nie przeżyłbym informacji, że spotyka się z innym mężczyzną. Na samą myśl o tym mój żołądek boleśnie się skręca.

Podjeżdżam pod dom i wchodzę do środka. Ciemność wita mnie z otwartymi ramionami. Od razu kieruję się do sypialni, ale po drodze delikatnie uchylam drzwi do pokoju córki. Zwinięta w kulkę, śpi spokojnie, więc podchodzę i całuję ją w głowę. Potem idę do swojej sypialni i wchodzę pod prysznic. Woda chłodzi moje ciało, a myśli powoli wracają na bezpieczne tory.

Bez niej.

Zostały mi jedynie wspomnienia, które będę pielęgnować aż do śmierci.

Wychodzę z łazienki i spoglądam na zdjęcia, które wywołałem od razu po wyjeździe Wiki. Zawsze się śmialiśmy, że zrobimy wielki album z naszych fotografii, a sypialnie wykleimy tymi najdziwniejszymi. Uśmiecham się, wspominając wszystkie chwile, które spędziliśmy wspólnie. Po raz kolejny zasypiam z nadzieją, że jutro Wiki będzie obok mnie.

ROZDZIAŁ 3

VINCENT

– Ile razy mam wam powtarzać?! – krzyczę na jednego z pracowników, który doniósł, że Antonio dopadł kolejnego mojego człowieka.

Odkąd Wiktoria uciekła, Venturi zaczął atakować mnie z każdej możliwej strony. Nie przypuszczałem, że Wiki zrobi coś takiego. Była taka ufna, kiedy na mnie patrzyła. Starałem się być dla niej delikatny, jednak doprowadziła mnie do ostateczności. Wybrała jego. Słowa, które powiedziała, dotknęły mnie, i nie potrafiłem myśleć racjonalnie. Być może byłem zbyt surowy, ale to ja dałem jej wszystko – przestrzeń, miłość i to, czego nie miała przy moim cholernym braciszku.

– Szefie, Felipe został z tyłu. Musieliśmy wiać, było ich za dużo – mówi niepewnym głosem Diego.

Jest jednym z ostatnich ludzi, którym mogłem zaufać. Antonio niszczył mnie od środka, zamieniając się w pieprzoną maszynę do zabijania. Czekał, aż wychynę na powierzchnię, aby móc zmiażdżyć mnie jak robaka.

– Musimy uważać – burczę, zaciskając pięści. – Nie będziemy w stanie go pokonać, jeśli stracimy wszystkich ludzi.

Siadam na fotelu, wpatrując się w zdjęcie Wiktorii – mojej kobiety. Mimo że chciała mnie zabić i uciekła, tęsknię za nią. Udowodniła, że jeszcze bardziej pasuje do mojego świata. Wiem jednak, że z własnej woli nie wróci. Muszę ją ponownie zabrać i rozkochaćw sobie na nowo. Przecież już raz mi się udało.

– Szefie, Wasilewski czeka przed drzwiami – mówi jeden z ochroniarzy.

Nie spodziewałem się nikogo, a szczególnie tego szczura, który zniknął od razu po tym, jak Wiktoria odeszła. Zastanawiam się, po co przyszedł, skoro i tak go zabiję.

– Niech wejdzie.

Podchodzę do szafki i nalewam sobie whisky. Wypijam szybko bursztynowy płyn, czekając na swojego gościa.

Drzwi się otwierają, a w nich staje Wasilewski, który wygląda jak żebrak. Stare ubrania, okropny zarost i strach, który czuć od niego z daleka.

– Szefie – duka pokonanym głosem. – Ja nie chciałem…

Nie kończy, ponieważ w sekundę jestem koło niego i z całej siły uderzam go w twarz. Z nosa i ust zaczyna sączyć mu się krew. Patrzy na mnie przerażonym wzrokiem, odsuwając się nieznacznie.

– Czego nie chciałeś? – pytam groźnym, choć cichym głosem. – Zostawić mnie na śmierć? Kryć się jak szczur? Po co tutaj jesteś, skoro wiesz, że cię zabiję?

Jego oczy robią się coraz większe. Nie spodziewał się takiego przyjęcia? Strasznie mi, kurwa, przykro.

– Nie możesz mnie zabić! Byłem lojalny wobec ciebie! Zbierałem wszystkie informacje na temat Antonio i oddałem ci siostrę! – krzyczy, plując krwią na dywan.

Policzkuję go kolejny raz, mocniej. Upada na podłogę, uderzając po drodze o szafkę. Widzę, że na moment traci kontakt z rzeczywistością, po czym jego wzrok ponownie skupia się na mnie.

– Jedyne, co potrafisz, to handlować siostrą, co? – prycham. – Najpierw Antonio, teraz ja. Cóż za to chcesz, Igorze, lojalny pracowniku? Wychujasz mnie jakmojego brata przy pierwszej lepszej okazji?

Zaczynam się śmiać. Dał dowód swojego tchórzostwa. Gdyby został wtedy ze mną, miałbym go za oddanego człowieka. On jednak uciekł niczym mysz z tonącego statku, gdy straciłem grunt pod nogami, byleby uratować swoją dupę.

Wyciągam pistolet i celuję w niego. Nie mam zamiaru dłużej patrzeć na jego zdradziecką gębę.

– Nie, proszę! – krzyczy, osłaniając się rękami. – Pomogę ci!

– Nie potrzebuję twojej pomocy – mówię twardym głosem. – Rok temu jej potrzebowałem, ale ty spierdoliłeś, więc nie mamy o czym rozmawiać. Krew za krew.

– Wiem, gdzie ona jest! – skamle jak ciota.

Znowu się śmieję, bo każdy wie, gdzie jest Wiktoria. Ukryta gdzieś w bezpiecznym miejscu przez Venturiego. Będzie na niego grzecznie czekać, aż Antonio się upewni, że wydałem ostatnie tchnienie.

– Mój braciszek na pewno dobrze ją schował. – Kucam, przystawiając broń do jego skroni. – Ale powiem ci w sekrecie, że ją znajdę. Będzie moją królową, z którą podbiję ten pieprzony świat.

– Gówno wiesz – prycha, patrząc na mnie przerażonymi oczami. – Wyjechała do Polski z moim ojcem.

Zastanawiam się nad tym, co mówi. Ostatnie, o czym pomyślałby Antonio, to wysłanie jej do Polski.

– Łżesz, psie. Mój brat jest za cwany. Nigdy nie wystawiłby jej w ten sposób.

Wasilewski podnosi się delikatnie z podłogi. W dalszym ciągu trzymam go na muszce, więc wszystko robi powoli.

– Ona straciła pamięć. Nic nie pamięta. Nikogo – mówi, a ja zastygam w miejscu.

Jeśli to prawda, a Wiki nic nie pamięta, sytuacja jest dla mnie jeszcze prostsza, niż myślałem. Czyżby Antonio odesłał miłość życia, aby móc spokojnie mnie zabić?

Uśmiecham się coraz szerzej, a potem patrzę na Wasilewskiego.

– Skąd wiesz?

– Od ojca. Ukradłem parę drobnych na telefon. Chciałem, żeby mi pomógł, ale powiedział, że mi nie wybaczy i…

Strzał.

Ciało osuwa się na ziemię, a wokół zaczyna zbierać się coraz większa kałuża krwi. Strzał niósł śmierć. Dowiedziałem się wszystkiego, czego chciałem.

– Diego! – krzyczę, a ochroniarz od razu się zjawia.

Patrzy na mnie, po czym zerka na martwego Wasilewskiego.

– Posprzątajcie ciało i przygotujcie się do lotu – mówię, uśmiechając się jak zwycięzca.

Diego krzywi się na mój rozkaz.

– Gdzie lecimy?

– Polska.

Omijam go i wychodzę z pokoju. Ruszam pod prysznic, ciesząc się, że niedługo spotkam moją waleczną kobietę. Teraz rozkochanie jej w sobie będzie jeszcze prostsze, niż zakładałem.

ROZDZIAŁ 4

WIKTORIA

Z każdym dniem dostrzegam, jak mój synek rośnie i patrzy radosnymi oczami na świat. Jestem najszczęśliwszą mamą na świecie, a jego uśmiech codziennie przypomina mi o tym, że mam dla kogo żyć.

Dzisiaj jest sobota, a piękna pogoda zachęca do spędzenia czasu w ogrodzie. Tata wyjechał na weekend z kolegami z komendy, a Laura wyszła gdzieś ze znajomymi. Osobiście spakowałam ojca, ponieważ nie chciał zostawiać mnie samej. Musiałam zdecydowanie postawić sprawę i przede wszystkim pokazać, że powinien zacząć żyć swoim życiem. Cały czas nie odstępuje mnie i Michasia na krok. Wiem, że chce być moim murem i wsparciem, ale on również zasługuje na odpoczynek.

Synek śpi w ogrodzie, a ja obok czytam książkę. Chwila relaksu nie trwa jednak długo, bo nie umiem odpoczywać. Zerkam na śpiące w wózku dziecko i widzę, jak spokojnie oddycha. Wykorzystuję wolną chwilę, biorę segregatory z pracy i laptopa i analizuję wszystkie dokumenty, które będą potrzebne dla nowych klientów.

Po godzinie Michaś wybudza się z drzemki. Kiedy zaczyna płakać, biorę go na ręce i całuję ciemne włoski. Mały od razu się uspokaja, a ja zabieram go do domu. W tym samym czasie dzwoni mój telefon. Nietrudno się domyślić, kto się dobija.

– Cześć, córeczko. Radzicie sobie? – pyta ojciec zatroskanym głosem.

Wzdycham.

– Tato, nie ma cię w domu od paru godzin.

– Wiem, kochanie, ale cały czas o was myślę – mówi, a w tle słyszę odgłosy bawiących się kolegów.

– Dajemy sobie radę i proszę, nie martw się, tylko baw! Słyszę, jak tam macie wesoło, dlatego masz wyluzować – odpowiadam pogodnym głosem.

Ojciec się śmieje, po czym się żegnamy. Mam nadzieję, że chociaż przez chwilę postara się dobrze bawić. Patrzę na syna i zaczynam muskać nosem jego nosek, za co zostaję nagrodzona najsłodszym uśmiechem na świecie.

– Damy sobie radę, co? – pytam, a on patrzy na mnie małymi oczkami. – Dziadek Tomek musi się trochę wyluzować, bo zaraz zamknie nas w piwnicy.

Śmieję się na samą myśl o tym, jak ojciec się zmienił, od kiedy zostałam mamą. Jest z nami praktycznie cały czas, a Michasia pokochał od pierwszego wejrzenia. Pamiętam wieczór, gdy byłam przed ważnym spotkaniem w firmie, a mały nie chciał spać. Wtedy tata zabrał go do siebie i opiekował się nim całą noc, abym mogła wypocząć. Jest moją skałą, ale musi od czasu do czasu wyjść do ludzi. Dzisiaj jesteśmy z Michasiem sami, a to oznacza kupę zabawy.

Po południu mam umówione spotkanie z terapeutką. Izabella jest psychologiem, z którym pracuję, odkąd wróciłam do Polski. Bardzo chcę poznać prawdę, a tylko rozłożenie każdego aspektu na czynniki pierwsze da mi możliwość powrotu do tych wspomnień. Oprócz tego zawiązała się między nami nić przyjaźni. Bardzo łatwo mi się z nią rozmawia. Ufam jej i wiem, że wszystko, co powiem, zostaje między nami. Dzięki temu, że prywatnie się polubiłyśmy, Iza postawiła sobie za cel odszukanie prawdy w mojej głowie. Jej zawziętość mi imponuje. Zawsze spokojna i opanowana, a z drugiej strony szalona i zabawna kobieta.

Na razie spędzam czas tylko z małym, kołysząc go i przytulając do serca. Kiedy na niego patrzę, czuję się spełniona, bo trzymam w swoich rękach cały sens życia. Po paru godzinach Michaś kolejny raz zasypia, a ja szykuję się na przyjazd Izy. Cała nasza znajomość jest wynikiem braku mojej przyjaciółki Ani. Tęsknię za nią. Codziennie wypisuję do niej na Facebooku. Nie wiem, co się z nią dzieje, a każdy dzień bez niej napawa mnie obawą. Nawet nie wiem, do cholery, czy żyje. Przebieram się w luźny dres, a włosy upinam w kok. Kiedy słyszę dzwonek, zbiegam szybko po schodach, aby przywitać mojego gościa.

– Cześć, Wiki, cóż za artystyczna fryzura – mówi Iza, wchodząc do środka.

– Mam małe dziecko! – Szturcham ją w ramię. – Nie mam czasu na chodzenie do fryzjera, tak jak ty.

Iza zaczyna się śmiać, po czym gości się w moim salonie.

Robię nam latte i siadam naprzeciwko niej. Mimo że jest to prywatne spotkanie, czuję się jak na wizycie w jej gabinecie. Upijam łyk kawy, delektując się jej smakiem. Odkąd tata zaczął czytać poradniki dla mam i wczytywał się w temat laktacji, nie mogę napić się normalnej kawy. Trudno przemówić mu do rozsądku.

– Jak się czujesz? – pyta kobieta, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Ogólnie czuję się dobrze. Fizycznie nie narzekam, ale psychicznie szukam odpowiedzi na coraz więcej pytań. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Czuję, że żyję, a jednocześnie cały czas czegoś mi brakuje – wyznaję, bawiąc się uszkiem od kubka.

Słyszę głębokie westchnienie mojego gościa, po czym biję się w myślach w twarz.

– Przepraszam, Iza – mówię, skruszona. – Nie jesteśmy w gabinecie.

Zawsze, kiedy się z nią spotykam, czuję, że mogę powiedzieć jej o wszystkim, co mnie dręczy, jednak nie chcę, aby pomyślała, że specjalnie zapraszam ją na kawę, aby gadać o swoich problemach.

– Wiki, jestem tutaj dla ciebie. Nie jestem tylko twoją terapeutką, ale przede wszystkim przyjaciółką. Doskonale wiesz, że zawsze cię wysłucham.

Uśmiecham się do niej z wdzięcznością. Cieszę się, że ją mam i że zawsze jest moim wsparciem. Oprócz ojca to Iza okazała mi najwięcej uczuć i zrozumienia.

– Ostatnio rozmyślałam o twoim przypadku. Trochę dziwi mnie fakt, że od roku nie umiesz sobie niczego przypomnieć. Wykorzystałam już wachlarz prób rozbudzenia twojej pamięci, jednak za każdym razem zatrzymujemy się w tym samym miejscu.

Wzdycham, bo sama nie umiem nad tym zapanować. Mój mózg wymazał cały okres porwania, a tata bardzo lakonicznie odpowiada na wszelkie pytania, które mu zadaję.

– Wiesz, jestem naprawdę szczęśliwa. Mam synka, pracę i rodzinę. Wszystko jest na swoim miejscu, jednak kiedy patrzę w oczy mojego syna, zastanawiam się, kim jest jego ojciec. Wiem, że przyjdzie czas, kiedy mały też o to zapyta – mówię, bezradna.

– Wiem, że ci ciężko, ale musisz sobie uświadomić, że prawda nie jest ważna tylko dla twojego syna, ale także dla ciebie. Twój ojciec powiedział, że zostałaś porwana, ale co, jeśli prawda jest inna?

Patrzę na nią, zdziwiona, ponieważ nigdy dobitnie nie powiedziała mi, że tata mógłby kłamać. Wiele razy sugerowała mi tę możliwość, jednak zawsze ją odrzucałam. Wierzyłam ojcu, bo dlaczego miałby mnie oszukiwać.

– Mówiłam ci już, że tata powiedział mi całą prawdę. Zostałam porwana i…

– I nic więcej nie wiesz – kończy za mnie. – A jeśli twój ojciec celowo nie chce wyjawić prawdy, bo wie, że wpłynęłaby ona na twoje dotychczasowe życie?

Przez moment zastanawiam się nad jej słowami. Faktycznie, ojciec jest w stosunku do mnie zaborczy i nadopiekuńczy, ale nie wyobrażam sobie, aby mógł cokolwiek przede mną zataić. Doskonale wie, że nic nie pamiętam, a sam obiecał, że pomoże mi odzyskać pamięć.

Iza, zapewne widząc moją minę, odkłada kubek z kawą, krzyżuje ręce i pochyla się nad stolikiem.

– Wiem, że nie dopuszczasz do siebie myśli, że ojciec może działać przeciwko tobie. Zdaję sobie sprawę, że go kochasz, jednak póki nie przypomnisz sobie, co się działo, słowa twojego ojca nie są niczym poparte. Byłaś porwana i zdecydowanie przeżyłaś piekło, sądząc po tym, jak się wzbraniasz przed odkryciem prawdy, ale zawsze jest druga część snu, prawda? Ta lepsza, kiedy czujesz błogość i miłość – mówi pewnym głosem.

Jej słowa uderzają we mnie ze zdwojoną siłą. Wiem, że jest psychologiem, ale przede wszystkim jest człowiekiem. Musi badać każdy aspekt, dlatego podaje w wątpliwość słowa taty.

Być może tylko tak odnajdę prawdę.