I
Do Truskawca tego lata z pewnością nie pojedziemy, pomyślała z goryczą Lilka, ściągając mocniej cugle.
Niemrawa Szmonka wlokła się ospale, z trudem podnosząc nogi, i co kilka kroków zwieszała smętnie łeb. Najwyraźniej nie miała dziś ochoty na przejażdżkę. Z posiwiałych chrap wydobywały się kłęby pary, by za chwilę rozpłynąć się w mroźnym powietrzu. Dolna warga klaczy zwisała w sposób charakterystyczny dla wiekowych koni, a przejrzyste niegdyś oczy, ocienione długimi rzęsami, z dnia na dzień coraz bardziej zasnuwały się mleczną mgłą, jakby Szmonkę powoli przestawał interesować świat. Nawet gdyby dziewczyna wbiła jej w bok ostrogi, i tak nie zmusiłaby zapewne klaczy do żwawszego ruchu.
Mama z trudem znosiła fakt, że Lilka jeździ konno, i mowy nie było, żeby dostała prawdziwe buty z ostrogami. Zresztą, co tu mówić o butach, skoro nawet nie wolno jej było dosiadać Huragana, najpiękniejszego ogiera w całym województwie lwowskim, a kto wie, może i na całym Podolu.
Na Szmonce mogła jeździć, bo klacz była stara i mądra. Mama po cichu uważała, że to zwierzę ma więcej rozsądku niż jej córka. Szmonkę przyprowadził kiedyś stary Żyd. Już wtedy lata źrebięctwa miała za sobą. Kupiona za grosze od gospodarza, który zamierzał strzelić jej w łeb, gdy po złamaniu nogi niezbyt prędko dochodziła do siebie, narażając go jedynie na koszty, dorastała wraz ze swoją właścicielką i była powierniczką wszystkich jej sekretów. Była spokojną kobyłką o dość niemrawym temperamencie, z której Lilka swego czasu usiłowała bez większych efektów zrobić konia wyścigowego. Gdy ojciec kolejny raz przegrał w kasynie większość pieniędzy i jak zwykle przyszli po meble i inwentarz – jedynie Szmonki nie zabrali. Powiedzieli, że więcej byłoby z nią zachodu niż pieniędzy z jej sprzedaży. Chyba że na mięso…
Lilka, wówczas nie więcej niż ośmioletnia, z płaczem przypadła do kolan ojca. Gustaw Lindner, mimo że utracjusz i lekkoduch, miał miękkie serce. Szczególnie rozczulała go jego mała królewna i chociaż nie przeszkadzało mu to w powierzaniu doli całej rodziny kapryśnym rękom hazardowej wróżki, co wieczór kusząco unoszącej się pod szklaną kopułą kasyna przy Mickiewicza, nie umiał córce niczego odmówić. Jakimś więc cudem Szmonka została.
Na szczęście ojciec oprócz słabości do kart miał również głowę do interesów, odziedziczoną zapewne po pradziadku, pruskim junkrze, zatem chude czasy nigdy nie trwały zbyt długo. Owa kombinacja cech powodowała, że życie rodziny jawiło się jako niekończące pasmo spektakularnych wzlotów i równie efektownych upadków. Jednego dnia jechali do wód i jedli kawior, by następnego spoglądać ze zgrozą w czarno malującą się przyszłość.
Gustaw traktował te chwilowe przestoje w dobrej passie jak przystało na rasowego hazardzistę: uśmiechał się i oświadczał, że za kilka miesięcy znów będzie dobrze, lecz gdy następowały lata chude, tylko dzięki Mariannie, znającej na wylot swojego lekkomyślnego męża, mieli gdzie mieszkać i co jeść. Kiedy na świecie pojawiły się dzieci, posłała po rejenta i stanowczo zażądała, żeby przepisać na nią dom we Lwowie, na Żółkiewskim Przedmieściu. Zadbała również, by zaprzyjaźniony z Lindnerami mecenas Załucki zabezpieczył część majątku, na wypadek gdyby Gustawowi przyszło do głowy kolejny raz pozbawić rodzinę wiktu i opierunku.
Ojciec zgodził się bez szemrania. Kochał żonę i w domowym zaciszu chętnie poddawał się jej dyktatowi. W efekcie dobrze na tym wyszedł. Kiedy rodziły się dzieci, najpierw Jakub, potem Lilka, a na końcu mały Michaś, było pewne, że zawsze będą miały dach nad głową i pieniądze, bo zapobiegliwa mama skrzętnie je gromadziła, gdy ojcu dobrze szły interesy. A gdy było trzeba, bez żalu sprzedawała biżuterię, futra i inne dowody mężowskiej hojności, prosząc, żeby następnym razem obdarowywał ją wyłącznie złotem i diamentami jako najlepszą lokatą kapitału, a jednocześnie najłatwiejszą do ukrycia.
Mimo kryzysu, jaki ogarnął świat na początku lat trzydziestych dwudziestego wieku, w rodzinie Lindnerów trwały lata tłuste. Gustaw wszedł w spółkę z bogatymi przedsiębiorcami z Turcji i zajął się hodowlą koni czystej krwi arabskiej. Interes kręcił się jak złoto, stadniny powstawały jedna po drugiej, konie całymi stadami podążały na Bliski Wschód, a wracało stamtąd czyste złoto. Lilka była zachwycona, że co niedziela może dosiadać innego wierzchowca. Oczywiście z wyjątkiem Huragana. Zarówno ojciec, jak i Jakub, który miał rękę do koni, twierdzili zgodnie, że Huragan to diabeł wcielony w końskim wydaniu.
Jeszcze nigdy rodzinie tak dobrze się nie powodziło. Widmo biedy i niepewność jutra przestały straszyć po nocach, ich miejsce zajęły marzenia o realizowaniu tych wszystkich zamierzeń, na które do tej pory brakowało pieniędzy. Długodystansowo, dalekosiężnie. Mama już wybierała najlepsze uczelnie i rozglądała się za kamienicami wystawionymi na sprzedaż, by dzieci nie zaczynały dorosłego życia z pustymi rękami. Początkowo zamierzano sprzedać dom na Żółkiewskim Przedmieściu, by przenieść się do jakiejś bardziej reprezentacyjnej i eleganckiej dzielnicy Lwowa, ale w końcu pomysł został zarzucony. Zarówno mama, jak i ojciec lubili zieloną ciszę niskich domków położonych w cieniu góry Zamkowej, i mimo bliskości hałaśliwego i ordynarnego Zamarstynowa, postanowili nie pozbywać się kamienicy.
Ojciec, zajęty interesami, ograniczył do minimum wizyty w kasynie, a nawet gdy tam zaglądał, starał się trzymać z dala od wysokich licytacji. Od czasu do czasu widywano go jeszcze w loży toru wyścigów konnych na Persenkówce, jednak twierdził uparcie, że to z powodów zawodowych i miłości do koni, nie do hazardu. Wychowany na wsi, kupił duży majątek w niewielkich podlwowskich Winniczkach i więcej czasu, szczególnie latem, rodzina spędzała właśnie tam.
Najszczęśliwszy z tego powodu był Jakub. Coraz rzadziej wracał z rodzicami do Lwowa, przedkładając wiejskie uroki nad pęd miejskiego życia. Całe dnie spędzał w siodle lub pomagał chłopom w gospodarstwie. Razem z wieśniaczkami wyłapywał kury i kaczki, gdy opodal Winniczek rozbił obóz cygański tabor i wyciągał krowy z bagna, kiedy zabłądziły w drodze na pastwisko. Lubił rozrechotane odgłosy stawu za domem, a mroźnymi, zimowymi porankami wymykał się na tokowiska cietrzewi, żeby posłuchać ich czuhania i gulgotów.
Marzył, by jego przyszły folwark był nowoczesny, na miarę czasów. Z nowymi domami o większych oknach i podłogach zamiast klepiska, i z angielską kuchnią, którą można przykryć stalową płytą, a dym odprowadzać przewodem kominowym. Gospodarze zaczną posyłać dzieci do szkoły i nie będą się obawiać biedy na przednówku. Podczas wakacji w byłym zaborze pruskim widywał czyste, nowoczesne wsie, ozdobione ukwieconymi ogródkami, zamieszkane przez coraz bardziej wykształconych, aktywnych społecznie chłopów, którzy poprzez liczne organizacje gospodarcze i kulturalne świadomie uczestniczyli w życiu publicznym. Mówili „teraz to nasze”, i robili wszystko, żeby owo „nasze” rozwijało się coraz lepiej i bardziej świadomie.
Pod tym względem Kresy prezentowały się raczej marnie. Ludzie na wsiach niejednokrotnie żyli w skrajnej biedzie, a pola uprawiali metodami swoich przodków. Kultura agrarna stała na bardzo niskim poziomie. Lata spędzone pod zaborem austriackim nie przyczyniły się do rozwoju rolnictwa. Życie chłopów nadal wypełniała apatia i bezradność. Na maszyny i modernizację nie mieli ani pieniędzy, ani chęci. Brak wiedzy i świadomości powodował, że wiele małych gospodarstw rolnych prowadzono nieefektywnie. Galicja była krainą zabiedzoną, przeludnioną, bez przemysłu, komunikacji i handlu, a uwłaszczonych chłopów pozostawiono własnemu losowi. O ich położenie nie dbał ani rząd austriacki, ani tym bardziej dwór. Kiedy nadeszła wolność, sytuacja niewiele się poprawiła, choć gdzieniegdzie widać już było pierwsze jaskółki postępu. Niespełna dwudziestoletni Jakub zamierzał dokonać radykalnych zmian. Mieszkańcy Winniczek, zarówno Polacy, jak i Rusini, lubili go i traktowali jego zapał z wyrozumiałą pobłażliwością.
Mama początkowo protestowała, z czasem jednak pogodziła się z faktem, że jej najstarszy syn jest już dorosły i nic nie wskazuje na to, żeby chciał związać swoją przyszłość z intratnym zawodem bankiera, co po cichu jej się marzyło. Owszem, ukończył gimnazjum, zdał maturę z bardzo dobrym wynikiem, lecz o studiach już nie chciał słyszeć. Gustaw usprawiedliwiał go, choć w głębi ducha marzył, że syn po maturze zdecyduje się na szkołę podchorążych rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim lub w Grudziądzu. Tłumaczył wszakże małżonce, że lepiej, iż Jakub czuje pociąg do natury i pracy na roli, niżby miał całymi dniami przesiadywać u Szałabojdka, kiwając się smętnie nad kieliszkiem wódki.
W zeszłym miesiącu wpadł na któregoś z dawnych kolegów syna, niejakiego Spirydiona, i usłyszał od niego, że tamci co czwartek spotykają się w szynku i urządzają konkurs na najmocniejszą głowę oraz najbardziej wytrzymały pęcherz. Zwycięzcą zostaje ten, kto w ciągu godziny wypije najwięcej butelek Marcowego, nie korzystając z toalety, na ten czas komisyjnie zamykanej. Zawody nosiły dumną nazwę akademickich, jako że głównymi uczestnikami byli studenci, a zwycięzca otrzymywał tytuł Wielkiego Marcowego Akademika.
Mama co prawda wątpiła, żeby jedynym zajęciem studentów były wizyty u Szałabojdka, ale z biegiem czasu i ona zrozumiała, że Jakub po prostu kocha wieś.
Szczególnie wiosną i latem okolica była pełna uroku i tak różna od głośnego i zatłoczonego Lwowa: łagodne pagórki porośnięte gdzieniegdzie lasami, ciągnące się bez umiaru łąki poprzecinane migotliwymi wstążkami rzeczek i rwących strumieni. Za wsią rozciągały się żyzne czarnoziemy, tłuste i urodzajne, na których kręcili się chłopi, zapobiegliwym okiem doglądając młodych zbóż i zielonych rzędów ziemniaczanych naci ginących hen, na horyzoncie.
Początkowo Lilka była trochę zła. Nie chciała na dobre wynosić się na wieś, lubiła miasto i jego uroki. Nie wyobrażała sobie życia bez cotygodniowego seansu w „Muzie” albo „Marysieńce”, bez koncertów organizowanych przez Polskie Towarzystwo Muzyczne, bez kolorowych, gwarnych ulic, pełnych roześmianych ludzi albo bez tego przyjemnego podniecenia, gdy na placu przy Pełczyńskiej, naprzeciwko Cytadeli, rozbijał swój kolorowy namiot cyrk braci Staniewskich, a ona wraz z koleżankami od rana zajmowała kolejkę, by zdobyć bilet na jak najlepsze miejsce, oczywiście najbliżej areny.
Lubiła poranne odgłosy budzącego się Lwowa. Początkowo jakby nieśmiałe, pojedyncze, niesione przez echo po pustych zaułkach i placach, z każdą chwilą nabierały intensywności, żeby w końcu zaginąć w południowym brzęczeniu rojnego, ludzkiego ula. Nawoływania przekupek, brzęk butelek mleczarza i śpiewne zaciąganie handełesów odwiedzających podwórza kamienic. Do ostrzenia noży! Tani opał! Garnki drutuję, kości kupuję! Odgłosy z pobliskiej remizy tramwajowej, bicie zegara u bernardynów. W drodze do szkoły gonił ją stukot końskich kopyt, gdy podchmielony fiakier, bujając się sennie na koźle, zjeżdżał z nocnej zmiany, litościwie ciągnięty przez zmęczoną chabetę, na pamięć znającą drogę do domu.
Ogarniało ją wówczas uskrzydlające poczucie radości, że jest nieodłączną częścią tego miasta. Może drobną i jeszcze niewiele znaczącą, ale już to czuła, zrośniętą z nim na zawsze.
Od września miała zacząć ostatni rok nauki, kończący się tym, co już teraz śniło się po nocach jej i jej koleżankom z „Magdusi”, czyli gimnazjum Świętej Marii Magdaleny, mieszczącego się przy ulicy Sapiehy. Zwłaszcza od czasu, gdy w „Chwili” zaczęto drukować w odcinkach dramatyczną powieść pod tytułem Kurt Gelber zdał maturę. Biegały po gazetę do trafiki za rogiem, a następnie z wypiekami na twarzy śledziły losy nieszczęsnego Kurta maturzysty, wyobrażając sobie, bliskie omdlenia, że już niedługo doświadczą tego samego.
Wszystkie uważały się za postępowe, nowoczesne i na dodatek ambitne młode kobiety i nie zamierzały wzorem swoich matek oraz babek oddawać się w mężowską opiekę i dyspozycję.
– Niedoczekanie! – oświadczyła kiedyś ruda i piegowata jak indycze jajo Janka Szymonowiczówna. – Sama będę decydować, na co wydaję pieniądze.
– Najpierw sama musisz je zarobić – zauważyła przytomnie Wanda Daszyńska. – A do tego, moje panienki, potrzebna nam matura, bez dwóch zdań, bo teraz najwyżej możemy stanąć na Korsie i śpiewać piosenki o Mańce Pryszcz, licząc, że ktoś nam wrzuci grosik do kapelusza.
– Jeśli już, to co najmniej na Zamarstynowie. Albo jeszcze dalej – roześmiała się Janka. – Tam moja matka nie zagląda, a na Korsie co niedzielę razem z ojcem wydeptują szlaki. Zachwycona by raczej nie była…
Na Zamarstynowie nie bywał nikt, kto zaliczał się do tak zwanej lepszej sfery. Zamarstynów włączono do Lwowa dopiero niedawno i od razu zyskał sobie złą sławę. Dzielnica miała opinię siedliska robotniczej biedy i lumpenproletariatu, a więc miejsca zupełnie nieodpowiedniego dla młodych panienek z dobrych domów.
– Tak czy siak maturę trzeba mieć, nie ma innej możliwości.
Od wielu miesięcy wszystkie rozmowy kończyły się w podobny sposób.
Egzamin dojrzałości był patentem wielkiej wagi, przepustką do wyróżnionej grupy społecznej. Matura stała się modna, „ludzie z maturą” cieszyli się różnymi przywilejami, pozycją towarzyską i szansą na karierę w wybranej przez siebie dziedzinie. Dla Lilki i jej koleżanek z „Magdusi” matura była również swego rodzaju manifestem kobiecej emancypacji i obwieszczeniem światu, że zamierzają wziąć życie we własne ręce.
Jeszcze do niedawna mogłyby jedynie zgłębiać arkana haftów, uczyć się przyrządzania półgęsków oraz sprawnego zarządzania służbą, bo tego świat wymagał od dobrej pani domu.
Mama kiedyś po cichu marzyła, że Lilka skończy tę samą pensję dla dziewcząt – u sióstr sakramentek – na którą ona uczęszczała w latach młodości i wspominała z wielkim sentymentem przy każdej okazji. Wykładano tam głównie przedmioty odpowiednie dla młodych panienek oraz takie, które mogły się przydać przyszłym matkom Polkom. Przesadne wykształcenie uważano nie tylko za niepotrzebne, jako że dziewczęta i tak nie miały nigdy pracować, ale wręcz za szkodliwe. Panna zbytnio wyedukowana i wymądrzająca się na salonach mogła zyskać opinię emancypantki, co odstraszało kandydatów do małżeństwa.
Uczono więc historii Polski, szczególny nacisk kładąc na postawy patriotyczne, biologii, oczywiście w okrojonym zakresie ze względu na przyzwoitość, podstaw matematyki i, rzecz jasna, języka francuskiego, który każda należycie wykształcona panna z dobrego domu powinna znać. Posługiwano się nim w wyższych sferach i znalezienie się tam bez biegłej jego znajomości było niemożliwe. Oprócz francuskiego za niezwykle istotny element wykształcenia panny uważano grę na fortepianie.
Biedna mama! Ten element edukacji wspominała niechętnie, jako nieprzerwane pasmo upokorzeń. Niestety, Bóg nie obdarzył jej ani słuchem, ani talentem muzycznym, więc godzinami, z zaciśniętymi zębami i łzami w oczach, bębniła w fortepian, ćwicząc gamy i wprawki, katując tym samym siebie i domowników, a później także gości, gdyż nieuniknionym elementem każdego przyjęcia był popis artystyczny młodej panienki, którym przybyli mieli obowiązek należycie się zachwycić. Na szczęście dla Lilki, również nieposiadającej słuchu muzycznego, za to często prezentującej własne zdanie, siostry sakramentki zamknęły pensję, zanim dziewczynka doszła do wieku szkolnego.
W „Magdusi” ostał się jeszcze pewien relikt minionej epoki, czyli przedmiot zwany w skrócie elegancją. Uczennice traktowały go raczej jak przeżytek, zabawne kuriozum.
– Czy ja jestem gorsza od mężczyzny, że nie wolno mi w towarzystwie założyć nogi na nogę? – oburzała się Lilka. – I dlaczego jak z kimś rozmawiam, mam skromnie spuszczać oczy? Nawet moja babcia była bardziej postępowa niż panna Duszenko! Czy ona nie zauważyła, że czasy się zmieniły i świat wygląda inaczej niż w latach jej młodości? Sufrażystki już dwadzieścia lat temu walczyły o równouprawnienie, a ta mi każe oczy spuszczać!
Mówiło się, że dyrektor z litości, a może z sentymentu, zatrzymał pannę Duszenko na posadzie, choć osiągnęła już wiek pozwalający jej udać się na zasłużony odpoczynek. „Magdusia” była jej całym życiem, tu spędziła swoją młodość i późniejsze lata, najpierw jako uczennica, potem nauczycielka. Chodziły słuchy, że jej narzeczony zginął w wielkiej wojnie zaraz po tym, jak poprosił o jej rękę, i od tamtego czasu nie przestała go opłakiwać.
Chuda, niemal przezroczysta, w niemodnej, czarnej sukni, snuła się korytarzami wpatrzona w dal, owinięta kilometrami tiulowych czarnych szali. Zdawała się wiecznie zamyślona i jakby nieobecna. Zagadnięta, najpierw przystawała, obrzucając rozmówcę niewidzącym spojrzeniem, i dopiero po chwili w jej oczach pojawiały się przytomniejsze błyski. Nieodmiennie sprawiała wrażenie, jakby właśnie powróciła z zaświatów.
Dziewczęta uwielbiały płatać jej figle. Gdy się zorientowały, że starsza dama, delikatnie mówiąc, nie jest entuzjastką nowoczesnej Wesołej Lwowskiej Fali, Marysia Szczurko, zwana powszechnie Szczurkiem, bardziej z powodu wyglądu niż nazwiska, przyniosła gramofon na wystawę zorganizowaną w szkolnej świetlicy i poprosiła pannę Duszenko, żeby po lekcjach pokazała im kroki walca wiedeńskiego. Nauczycielka ożywiła się nieco i nawet nabrała rumieńców. Była szczęśliwa, że dziewczęta przestały wreszcie rozmawiać o jazzie i charlestonie i zapragnęły poznać taniec, który powinna umieć tańczyć każda dama.
Szczurek już czekała. Kiedy panna Duszenko w swoich zwiewnych, czarnych szatach niemal wpłynęła do świetlicy, z gramofonu popłynął lwowski bałak dwóch batiarów: Szczepcia i Tońcia. Panna Duszenko najpierw złapała się za gors, otwierając i zamykając usta jak ryba wyrzucona na brzeg, a następnie zrobiła uczennicom długi wykład o kulturze ulicy, a raczej jej braku.
Skończyło się na tym, że dyrektor ukarał dziewczęta i przez kolejny miesiąc nie urządzano wystaw, a panna Duszenko, chociaż pozwoliła się w końcu przeprosić, przez dłuższy czas patrzyła na swoje podopieczne z bolesnym wyrzutem w oczach.
W ciszy zimowego lasu rżenie Szmonki poniosło się echem nad drzewami. Lilka porzuciła rozmyślania i uniosła głowę. Sanie z rodzicami zostały nieco w tyle. Widocznie gdy ona błądziła po zakamarkach swego umysłu, Szmonka postanowiła pokazać, co potrafi. Czasem jej się to zdarzało, ale nie robiło na Lilce większego wrażenia. Już dawno pogodziła się z faktem, że konia wyścigowego z niej nie będzie.
– I gdzie gonisz? – mruknęła, ciaśniej owijając się chustą. Styczniowy poranek był rześki, ale mroźny. – Jeszcze kawał drogi, lepiej oszczędzaj siły, potem znów przez tydzień będziesz nie do życia.
Z tyłu dobiegło wołanie mamy. Lilka zawróciła i zrównała się z saniami.
Ojciec niedawno kupił auto i był z niego niezmiernie dumny. Piękny mercedes-benz 320D lśnił niklem i czerwienią, ale zimą, gdy zjeżdżali na wieś, wygodniej było korzystać z sań. Zwłaszcza gdy wybierali się w odwiedziny do wujostwa do Sosnówki. Droga prowadziła przez ośnieżony las i jedynie powóz, przerobiony na sanie przez pomysłowego Jakuba, dawał radę śnieżnym zaspom.
– Kochanie, nie oddalaj się tak. – Mama uśmiechnęła się do Lilki i poprawiła bezkształtny tobołek owinięty w futra i koce, który na co dzień był jej najmłodszym synkiem Michasiem. – Stary Kuryłło mówił, że w tych lasach zimą pojawiają się watahy wilków, lepiej trzymajmy się razem.
– Ależ moja droga, jesteśmy zaledwie kilka kilometrów od Lwowa – odparł ojciec. – Stary bajdurzy, co mu ślina na język przyniesie, a ty to łykasz jak kura ziarno! – Roześmiał się zadowolony z trafnego porównania.
Żona czasami naprawdę przypominała mu kurę; nieco nerwowa i energiczna, jak kwoka trzęsła się nad swoją rodziną. Najbardziej nad małym Michasiem, choć i dorosłego Jakuba nie omijała nieco uciążliwa matczyna troska. Mimo nadpobudliwości Marianna Lindnerowa miała również skłonności do melancholii. Bywały dni, gdy zaszywała się w swojej sypialni, w której stał niewielki regał z oprawionymi w skórę dziełami Schillera, Goethego, Balzaka, a przede wszystkim jej ukochanego Stendhala i przez długie godziny czytała francuskich klasyków, tęskniąc za Paryżem i podróżami.
Przy tym wszystkim potrafiła być operatywna i zapobiegliwa. Kiedy wstępował w nią duch działania, z energią zabierała się do plewienia ogrodu, smażenia powideł i wietrzenia pościeli albo dyrygowała służbą, jeśli akurat ją mieli, aż furczało.
Nawet wyglądem nieco przypominała kurę, co na szczęście nie ujmowało jej urody, a wręcz dodawało swoistego uroku. Miała małą zgrabną główkę osadzoną na smukłej szyi i niedużą, trójkątną twarz z nosem trochę zbyt ostro zakończonym i uroczymi dołeczkami w policzkach. Dołeczki odziedziczyła po niej Lilka, która oprócz tego dostała w spadku również piękne brwi, ciemne jak skrzydła jaskółki, kontrastujące z jasnymi, popielatymi włosami, identycznymi w odcieniu jak włosy mamy. Marianna Lindnerowa pomimo trzech ciąż wciąż była szczupła, a figury mogłaby jej pozazdrościć niejedna młoda panna.
Gustaw nieodmiennie odczuwał dumę, gdy towarzyszyła mu na spotkaniach z kontrahentami czy oficjalnych przyjęciach. Na tle innych żon wypadała nad wyraz korzystnie. Z czasem przyzwyczaił się nawet do jej oszczędnego i skromnego sposobu ubierania się i zaczął doceniać klasę, którą prezentowała. W prostej sukni ozdobionej jedynie sznurem pereł i białą różą przy dekolcie wyglądała oszałamiająco, przyciągając zachwycone spojrzenia panów i budząc zazdrość ich żon.
– Ja to bym chciał spotkać wilka – doleciało z tobołka. – Mamo, mogę jechać z Lilusią? Mamo, proszę, jestem już duży!
– Duży jak łeb kurzy! – zażartował ojciec. Widać nie dane mu było odczepić się dziś od kur.
– Nie gadaj tyle! – Mama ofuknęła Michasia, naciągając mu czapkę głębiej na oczy. – Mówiłam, żebyś oddychał przez nos. Jeszcze zapalenie gardła mi potrzebne.
– Oddycham przez nos! – oburzył się malec. – Nie wciskaj mi tak tej czapki, przecież przez oczy nie oddycham.
– Michał! Jak ty się zwracasz do matki! – skarcił go ojciec.
W głębi duszy poczuł jednak dumę z synka: taki malec, a już potrafi walczyć o swoje!
Gustaw Lindner był dumny z całej swojej rodziny. Kochał ich wszystkich ogromnie, choć nie zawsze umiał to okazywać. Miał szczęście, że trafiła mu się taka mądra, wyrozumiała żona, która wiedziała, że w każdym mężczyźnie, niezależnie od wieku, jest coś z małego chłopca, a szczęście małżeńskiego stadła w dużej mierze zależy od tego, czy będzie się owego chłopca tolerować i przymykać oko na jego wybryki, czy też bezdusznie zażąda, by dorósł.
Marianna, wyposażona w geny swoich prababek, tolerowała mężowskie wybryki i Gustaw nieba by jej przychylił, nawet jeśli tu, na ziemi, nie zawsze zachowywał się jak wzorowy małżonek.
Na szczęście już mu przeszła złość. Zamierzał w inny sposób świętować koniec roku, ale Marianna uparła się, żeby jechać całą rodziną do Sosnówki, majątku swojej starszej siostry Elizy i jej męża. Zaproszenie czekało już od połowy listopada, ale wcześniej Gustaw zawsze miał jakąś wymówkę: a to interesy, a to konie trzeba było odstawić albo podjąć wykwintną kolacją w hotelu „George” nowego wspólnika w interesach, co niechybnie zakończyło się wizytą w pobliskim kasynie.
Tym razem jednak Marianna się uparła, a że czyniła to niezmiernie rzadko, Gustaw wolał nie przeciągać struny, zwłaszcza że obawiał się, iż ktoś w końcu doniesie małżonce, że podczas wizyty w kasynie panom towarzyszyły damy, których nie przyjmowało się w towarzystwie.
Początkowo Lilka również była niechętna wyprawie. Wujostwo Strońscy nie mieli dzieci, mieszkali w leśnej głuszy, ponieważ wuj był leśniczym, bała się więc, że zanudzi się u nich na śmierć. Marianna jednak nie chciała słyszeć, żeby córka została sama w domu. Nie pomogło tłumaczenie, że nie będzie sama, tylko z panią Helenką – kucharką – i starym koniuszym Kuryłłą, a kilka domów dalej, we wsi, mieszka ogrodnik i kowal Antoni, obsługujący stadninę w Winnikach.
– Ani kowal, ani ogrodnik nie są odpowiednim towarzystwem dla młodej panienki – oświadczyła mama krótko, tym samym ucinając dalszą dyskusję.
Do tej pory nie miała nic przeciwko ogrodnikowi ani kowalowi, lecz skoro teraz użyła tego argumentu, Lilka zrozumiała, że nie ma szans. W duchu pożegnała się ze spotkaniem z koleżankami, westchnęła ciężko i poszła spakować podręczniki szkolne. Mimo że trwały ferie świąteczne, postanowiła, że skoro na kilka dni zostanie odcięta od cywilizacji i pozbawiona rozrywek, to chociaż pożytecznie spędzi ten czas.
Ale gdy Jakub szepnął jej do ucha, żeby się nie martwiła, bo razem z wujem zaplanowali moc atrakcji: kulig z pochodniami, ognisko, a nawet pokaz z kinematografu – humor jej się poprawił. Zwłaszcza kiedy się dowiedziała, że wujostwo zaprosili również rodziców Olgi Niementowskiej, a tak się składało, że Olga była jedną z ulubionych koleżanek Lilki ze szkoły. Mama Olgi, Leokadia Niementowska, była rodzoną siostrą wuja Strońskiego, a tym samym przyszywaną ciotką trójki rodzeństwa Lindnerów.
Wbrew wcześniejszym obawom Lilka bawiła się doskonale. Podczas kuligu jechała w jednych saniach z Olgą. Otulone ciepłymi futrami zachłannie chłonęły atmosferę ciemnego, nocnego lasu i rozgwieżdżonego nieba. Było w tym coś dekadenckiego. Coś, co pachniało spirytyzmem i kuszącym życiem cyganerii.
– Mogłabym tak jechać w nieskończoność, bez celu. Noce pod gwiazdami, obozowiska na polanach. Taniec, śpiew i miłość – rozmarzyła się Olga, szeroko rozkładając ręce, jakby w nadziei, że od samego mówienia wyrosną jej skrzydła i wyfrunie z sań.
– Już to widzę, szybko by ci tyłek przemarzł – roześmiała się bardziej pragmatyczna Lilka. Jednak i ona dała się ponieść nastrojowi.
Dwie pary sań wesoło sunęły zaśnieżoną drogą, oświetlone księżycem i ciepłą łuną pochodni umocowanych z boku. Gdzieś z przodu, przed nimi, Jakub z wujem Strońskim nawoływali się ze śmiechem, a mroźne powietrze niosło echa głosów. Spod kopyt rozpryskiwał się na boki śnieg. Zewsząd dobiegały dźwięki dzwonków i parskanie koni. Ojciec, w baranicy i futrzanej czapie z lisich ogonów, jak zawsze elegancki, siedział na koźle i powoził z zapałem.
– Jak tam, panienki?! – Odwrócił się do dziewcząt. – Nie zmarzłyście? Jeszcze jedno okrążenie i wracamy! W domu czeka ciepła kolacja i grzaniec. Ech, ty, życie! Piękne jesteś! – wyrwało mu się na koniec.
Córka uśmiechnęła się do niego z czułością. Mama to mama, wiadomo, ale Lilka najbardziej na świecie kochała ojca. Była dumna, że jest tak różny od ojców jej koleżanek: szarmancki, wysoki, przystojny, a przy tym pełen fantazji i zawsze skory do zabawy. Choć skończył już czterdzieści pięć lat, w niczym nie przypominał szacownych, łysiejących panów z brzuszkami, których spotykała, gdy zdarzało jej się odwiedzać koleżanki. Miał nienaganną, wysportowana sylwetkę, a konno jeździł lepiej niż niejeden ułan.
Gdy czasem zabierał ją na pączki do cukierni Zalewskiego na Akademicką albo do jej ulubionej „Szkockiej” na bitą śmietanę z czekoladą, była dumna jak paw. Mimo że miała dopiero szesnaście lat, Gustaw traktował ją z atencją, jak damę: podsuwał krzesło, odwieszał palto i adorował jak prawdziwą, dorosłą kobietę. Lilka nieraz chwytała przelotne spojrzenia pań i jeszcze bardziej puchła z dumy, że ma takiego ojca.
Jadzia Cwinarska i Marysia Szczurko utrzymywały nawet, że jest podobny do Aleksandra Żabczyńskiego, w którym kochała się cała żeńska społeczność „Magdusi”. Lilka i Olga aż trzy razy były w kinie na Pani minister tańczy, a w tym roku szykowały się na nowy film z jego udziałem. Plakaty na wszystkich lwowskich słupach krzyczały o tym od tygodni.
– On jest taki cudny! – jęczały dziewczęta, pokrywając soczystymi pocałunkami fotosy z filmów.
Wzdychały do Żabczyńskiego prawie wszystkie koleżanki z klasy Lilki, oprócz Janki Szymonowiczówny, Marysi Baczyńskiej i Niny Dejnis. One wolały Eugeniusza Bodo. Na pauzach bez przerwy przerzucały się argumentami, przy czym zwykle wygrywała frakcja Bodo, bo mimo że mniej liczna, była bardziej wygadana.
– Do pioruna! – wyrwało się naraz Lilce. Szmonka zastrzygła uszami.
– Lilianno! – skarciła ją natychmiast mama. Mimo znacznej odległości czujne ucho rodzicielki wyłowiło niestosowne słowo.
– Przepraszam. – Lilka podjechała bliżej. – Zapomniałam podręcznika do literatury. Tato, muszę wrócić do Sosnówki. W poniedziałek będzie klasówka z całego romantyzmu i oświecenia, a ja nic nie umiem, wszystko mi się pomieszało. Miałam się uczyć, ale… Sam rozumiesz, Olga i w ogóle… – dukała.
Nie zamierzała się przyznawać, że zamiast zakuwać do sprawdzianu, wolały z Olgą ze szczegółami omawiać walory aktora Żabczyńskiego, a także znajomych chłopców, w szczególności zaś Oresta Bondera.
– Pani Jałowowa już mi nie przepuści… Na ostatnich zajęciach nie miałam kajetu…
– A to dlaczego? – zainteresował się ojciec.
Nie miał jednak szansy usłyszeć odpowiedzi, bo mama zaprotestowała przeciwko samotnej eskapadzie córki.
– Mowy nie ma, ojciec z tobą pojedzie – oświadczyła stanowczo.
– A ty, kochanie, będziesz sama powoziła? Eksplozja bywa wybuchowa, nomen omen. Nie bez kozery nosi to imię.
Eksplozja – jego ulubiona klacz – nie była koniem pociągowym, ale czasem zaprzęgano ją do sań. Ojciec utrzymywał, że bardzo to lubiła.
– To później można pojechać autem. Niech się na coś przyda. – Mama nie dawała za wygraną.
– Auto nie pokona tych zasp. Daj spokój, przecież to zaledwie kilka kilometrów. Jest ranek, drogę zna na pamięć, a z powrotem pojedzie z nią Jakub. Miał wracać po południu, więc najwyżej na niego zaczeka. – Ojciec nieoczekiwanie ujął się za córką. – Lilka nie jest już dzieckiem, w siodle trzyma się lepiej niż ja. A Szmonka nie Huragan.
– Chwała Bogu, do niej mam większe zaufanie niż do własnej córki – mruknęła mama i więcej już się nie odezwała.
Jednak gdy Lilka znikała za zakrętem, nie wytrzymała.
– I niech ci nie przyjdzie do głowy drogi skracać! Masz objechać jezioro! – krzyknęła jeszcze.
Ostatnich słów Lilka już nie słyszała. Puściła się galopem, nie czekając, aż rodzice zmienią zdanie.
Zima roku tysiąc dziewięćset trzydziestego siódmego zapisała się w pamięci ludzi jako mroźna i śnieżna. Przyszła niespodziewanie już w początkach listopada. W Dzień Zaduszny spadł śnieg i nie stopniał aż do stycznia. Zasypało całe Podole i Roztocze; otuliło bielą i skuło mrozem na kilka miesięcy, zamieniając wszystko w bajkowy krajobraz.
Dla wielu nie stanowiło to powodu do radości. Długa zima, zwłaszcza na zagubionej w lasach, ubogiej wsi, była trudna do przeżycia. Przednówek zabierał ze sobą wiele istnień. Zdychały z głodu zwierzęta, a zdarzało się, że słabe i chore niemowlęta, powitawszy świat zimową porą, nie doczekały wiosny.
Jasną stronę mrozów dostrzegali jedynie mieszkańcy nizinnego, płaskiego i podmokłego Pobuża. Tylko wtedy wszystkie drogi i trakty, utwardzone mrozem, stawały się przejezdne. W pozostałych miesiącach tonęły w rozmokłym błocie, zamieniając się w grzęzawiska, i utrudniały życie podróżnym zmierzającym do Lwowa na zakupy bądź w interesach.
Lilka z przyjemnością zaciągnęła się mroźnym powietrzem. Z chrap Szmonki szła para. Klacz początkowo wydawała się zdziwiona, że zawracają, ale po chwili pogodziła się z losem i posłusznie poddała woli pani.
Okolica wyglądała jak zaczarowana. Świerki, nabrzmiałe śniegiem, pozwieszały gałęzie, tworząc tajemne leśne labirynty. Między nimi wiły się tropy zwierząt. Szeroki trakt ciągnął się nieprzerwanie kilkaset metrów, aż po horyzont zalany ostrym światłem poranka.
Powietrze stało przejrzyste, pełne rześkich aromatów i ostrych, nasyconych kolorów. Wyostrzyły się kontury drzew. Świty w tych stronach malowane były zimnymi barwami. Choćby nie wiem jak się starać, wczesnym rankiem próżno by szukać bursztynowych żółci czy ciepłych, miodowych brązów. Dominowała nagła, porażająca biel i skrzący się błękit, od którego bolały oczy. Wyprane z koloru słońce dopiero późnym popołudniem nabierało czerwonawych, pogodnych rumieńców, obdarzając świat ciepłem zgaszonych barw.
Lilka musiała mrużyć oczy. Jechała prosto w migotliwy poblask i ogarnęło ją z tego powodu narastające podniecenie.
Cudowne wrażenie wolności, samotna pustka, nieprzebrana przestrzeń lasu i poczucie beztroskiej młodości podziałały na nią jak narkotyk. Była dorosła, a przynajmniej tak się czuła. W dawnych czasach kobiety w jej wieku rodziły dzieci, zakładały rodziny i nikt się nie zastanawiał, czy nie są za młode na samotne przejażdżki po lesie. Troskliwość i nadmierna opiekuńczość mamy nieco jej ciążyła. Za rok zda maturę, pójdzie na studia. Może wyjedzie do Warszawy… Będzie żyła całą pełnią, robiła mnóstwo ciekawych rzeczy i cieszyła się wolnością.
Myśli na powrót pobiegły do Truskawca.
Po ostatnich wakacjach nie było szans, by rodzice ponownie dali się namówić na odpoczynek w lubianym dotąd uzdrowisku. Do mamy, zakochanej w tej miejscowości, przestał nawet przemawiać argument, że sam Piłsudski lubił spędzać tam wakacje. Zupełnie nieoczekiwanie Marianna przypomniała sobie, że to właśnie w Truskawcu, całkiem niedawno, zamachowcy z OUN zastrzelili Tadeusza Hołówkę, jednego z głównych architektów linii porozumienia z Ukraińcami. W jednej chwili Bogu ducha winny, spokojny kurort stał się dla niej siedliskiem reakcyjnego podziemia, wywrotowych elementów i wszelkiej innej zarazy.
Lilka jednak dobrze wiedziała, że nie chodzi o żaden zamach, a mama nagle nie zaczęła się bać ukraińskich bojówek. Zagadnięty na lekcji historii profesor Broniewski wyjaśnił, że do zabójstwa doszło siedem lat temu. Tak naprawdę mama bała się o nią i jej wakacyjne fascynacje. Pewnego razu Lilka zupełnie przypadkiem podsłuchała, jak mówiła do ojca, że nie pozwoli, aby nieodpowiedzialny młokos o lewackich poglądach znowu zawracał głowę jej córce.
Dziewczyna zmarszczyła brwi. Wiktor Kozicki wcale nie był nieodpowiedzialny. Wiktor, choć od niej starszy jedynie o dwa lata, wydawał się stokroć bardziej dojrzały. Mieszkał z rodzicami w stolicy, studiował na Uniwersytecie Warszawskim, pisał wiersze i opowiadania. Mimo młodego wieku już zdobył uznanie, jego utwory drukowano w „Wiadomościach Literackich”, a także w „Prosto z mostu”. Najbardziej był jednak dumny z nagrody Polskiego Klubu Literackiego. Z niedbałą nonszalancją pokazał Lilce umowę z warszawskim wydawnictwem na publikację swojego najnowszego zbioru opowiadań. Należał do Wolnego Harcerstwa i głowę miał pełną wyobrażeń o idealnym świecie.
W ciągu tego miesiąca, który spędzili razem, zdążył zarazić ją entuzjazmem do rzeczy i idei, o których istnieniu dotąd nie miała zielonego pojęcia. Wieczory były duszne i parne od natłoku emocji. W powietrzu strzelały iskry, a strumienie energii naładowanej młodzieńczymi zachwytami przepływały pomiędzy nimi, niemal widoczne i gotowe się zmaterializować, gdyby któreś odważyło się na głos wyjawić, co skryte było w sercu. Zamiast tego siadywali wieczorami na tarasie pensjonatu „Kryształowy Pałac”, w milczeniu podziwiając niknącą w zmierzchu panoramę Gorganów.
Wiktor często z zapałem mówił o konieczności odnowy harcerstwa, przywrócenia mu charakteru ruchu.
– Nie może być tak – tłumaczył jej kiedyś – żeby harcerstwo było zbiurokratyzowaną organizacją, duszną od nadętych działaczy w mundurach, którzy za nic mają problemy biednych. Ich nie obchodzi, że dzieci robotników nie mogą chodzić do szkoły! Że nie potrafią czytać, nie mają na buty. Oni takich brudnych i zawszonych dzieci nie chcą mieć w swojej pięknej organizacji, bo jeszcze, nie daj Bóg, popsują im etos inteligenta. Wolą nie widzieć problemów zaniedbanej wiejskiej młodzieży. Ich harcerstwo to elitarny dogmatyzm! Czas z tym skończyć! Przywłaszczyli sobie wzniosłe idee i zamykają je w mundurach albo klerykalnych sutannach. Skostniałe formy tylko przysłaniają treść, krępują indywidualność. Naszym obowiązkiem jest pomóc tym, którzy pomocy wymagają, bo nie mieli tyle szczęścia co my, żeby urodzić się w lepszych warunkach. Trzeba o tym mówić, trzeba pisać! To obowiązek każdego świadomego obywatela!
Lilka słuchała jak urzeczona. W głosie Wiktora było tyle żaru, tyle zapału! Pięknie dobierał słowa, z nieprawdopodobną pasją wtajemniczał ją w swój świat ideowych poszukiwań, literackich wyzwań, młodzieńczego zaangażowania i niczym nieograniczonej wyobraźni.
Ciepły blask lamp z hotelowej restauracji padał na czoło chłopaka; wyraźnie widziała pionową zmarszczkę między gęstymi brwiami, niestety, oczy pozostawały w mroku. Mimo to potrafiła sobie wyobrazić, jak płoną i mienią się wszystkimi odcieniami zieleni. Mogłaby tak siedzieć całą wieczność. Modliła się w duchu, żeby mama nie zawołała jej na kolację.
– Braterstwo skautowe będzie pierwszym krokiem ku braterstwu ludzkości! – dodał Wiktor, biorąc ją za rękę. Był tak pochłonięty swoim wywodem, że nie miała pewności, czy zrobił to świadomie.
Znad odległych gór nadleciał wiatr, niosąc ze sobą upajające aromaty ziemi i czegoś nowego, nieuchwytnego i trudnego do nazwania, a jednocześnie niepokojąco intrygującego. Zapowiedź następnych dni, przyszłych emocji, niezaznanych jeszcze wzruszeń. Lilka poczuła niespodziewany dreszcz, niczym wyładowanie elektryczne przeszywający jej ciało.
Wiktor był tak różny od jej kolegów, którzy tylko głupstwa mieli w głowie. Nawet Orest Bonder, przystojny student, do którego wzdychała połowa jej koleżanek, wypadał przy nim blado. Oczytany, mądry, patrzący dalej i widzący więcej – to był cały Wiktor. Tak pięknie potrafił opowiadać o prawdzie, braterstwie i równości, że Lilka, słuchając go, zapragnęła dokonać czegoś wzniosłego i wielkiego.
To właśnie w tamtej chwili uświadomiła sobie, jak puste i nic niewarte jest jej wygodne życie. Gdyby przynajmniej ojciec znowu przegrał cały majątek… Mogłaby rzucić szkołę i iść do pracy, żeby pomóc utrzymać rodzinę. Niestety, ostatnio interesy szły mu nadzwyczaj dobrze i w najbliższym czasie nie zanosiło się na bankructwo.
Nawet nie zauważyła, kiedy las się skończył. Szmonka musiała już być mocno zmęczona i coraz mniej pewnie stawiała nogi. Lilka czuła, że powinna ją oszczędzać, ale chciała jak najszybciej znaleźć się z powrotem w Winniczkach. Jeszcze dziś mieli wrócić do Lwowa i liczyła, że uda jej się wyrwać na spotkanie z Marysią Baczyńską, która święta i sylwestra spędziła z rodzicami w Warszawie. Marysia miała przywieźć list od Wiktora, ten wyśniony, wyczekany. Lilka już się nie mogła doczekać. Na samą myśl drżały jej ręce i dostawała wypieków.
Wiktor nie mógł pisać bezpośrednio do niej. Zarówno mama, jak i ojciec nie życzyli sobie, aby ich córka kontynuowała tę znajomość. Pozostały więc jedynie potajemne wiadomości przysyłane do Marysi Baczyńskiej, dzięki czemu Lilka czuła się jak bohaterka romantycznych powieści, a konspiracja tylko dodawała smaku całej sprawie. Jako nadawcę Wiktor podawał Krzysztofa, stryjecznego brata Marysi. Jej rodzice mogli trochę się dziwić, że córka zapałała nagłą sympatią do introwertycznego kuzyna, za którym do tej pory nie przepadała, lecz oczywiście nie mieli nic przeciwko ożywionej niespodziewanie korespondencji.
Wiatr zupełnie ucichł, mroźne powietrze szczypało w policzki i sklejało dziurki w nosie przy każdym oddechu. Szmonka szła coraz wolniej i coraz bardziej dyszała. Skóra jej parowała. Lilka wsunęła dłoń pod siodło i wyczuła wilgoć. Przy tej temperaturze było wielce prawdopodobne, iż stara klacz nabawi się w końcu jakiejś choroby, co w jej wieku mogło się okazać niebezpieczne.
– Szmoneczko, jeszcze trochę, już niedaleko – szepnęła, nachylając się nad nią i całując ją w ucho. – Zostawię cię w Sosnówce, odpoczniesz sobie, a jutro poproszę Antoniego, żeby cię przyprowadził. Jeszcze trochę, dasz radę.
Klacz w odpowiedzi zarżała i zastrzygła uszami, jakby zrozumiała.
– Pojedziemy przez jezioro – zdecydowała Lilka. – Będzie o wiele szybciej. Wuj Andrzej mówił, że jest skute od wielu tygodni… Spokojnie, damy radę, a ty się tak nie zmęczysz.
Na horyzoncie zamajaczyła rozświetlona, bezkresna tafla. Nieskazitelną biel zakłócały jedynie czarne szczątki tataraku i trzcin w ciągu lata bujnie porastających brzegi.
Jezioro miało kształt rynny. Wyrastało w poprzek wprost na drodze biegnącej od lasu, zmuszając ją do rozwidlenia, a wędrowca do nadłożenia dobrych kilku kilometrów. Podróżni zazwyczaj w pokorze godzili się z ową niedogodnością i mało kto próbował zimą przeprawiać się na skróty.
Otchłań zaczynała się niespodziewanie, jak nożem uciął, bez łagodnych brzegów stopniowo przechodzących w głębię. Jezioro było jak nagła szczelina ziemi, zdradliwe pęknięcie wypełnione wodą. Mówiono, że na jego dnie przez okrągły rok pulsują gorące źródła, tworząc śmiercionośne wiry, i nawet latem kąpiel stanowiła ryzyko. Ponoć błotniste dno pochłonęło już niejedno ludzkie istnienie. Wśród miejscowych krążyły legendy, że gdy brzegi jeziora zbliżą się do siebie i pęknięcie się zrośnie, zalewając wodą wszystkie okoliczne sioła, nadejdzie dzień Sądu Ostatecznego.
Szmonka zawahała się przed wejściem na gładką taflę. Zarżała niespokojnie, zastrzygła uszami i kilka razy okręciła się w miejscu, nerwowo przebierając nogami.
Lilka westchnęła z rezygnacją. Aby uspokoić konia, zeskoczyła z siodła i pewnie stanęła na lodzie.
– Gruby i mocny, widzisz? – oświadczyła z wyrzutem. Podskoczyła wysoko i z przytupem wylądowała na zamarzniętej powierzchni. – Chyba nie myślisz, że narażałabym cię na niebezpieczeństwo. Jeśli lepiej się poczujesz, to proszę! – Przytargała spory kamień i wzięła zamach. Kamień poleciał łukiem i z głuchym łoskotem wylądował kilka metrów dalej, nawet nie zadrasnąwszy lodu.
Do przejechania miały zaledwie kilkaset metrów. Klacz szła niespokojnie, rozważnie stawiając kopyta, jakby wiedziała, że pod warstwą śniegu czai się zdradliwa śliskość.
Kiedy były już prawie na drugim brzegu, nagle coś się zmieniło. Ze starej, pochyłej wierzby poderwało się stado ptaków i z głośnym krakaniem odleciało na północ.
Odgłos ledwie słyszalnych zgrzytów wypełnił powstałą nagle ciszę. Echo huku i trzasków, jakby z daleka nadciągała burza, po chwili zamieniło się w przeciągłe skrzypienie starych drzwi. Jak gdyby cała energia wszechświata skumulowała się w tym właśnie miejscu i szukała dogodnego momentu, by pokazać, co potrafi.
Szmonka zastrzygła uszami i przystanęła. Zadrżała. Lilka rozejrzała się nerwowo, ale niebo było przejrzyste, bez śladu choćby najmniejszej chmury. Jedynie na horyzoncie świetlistą biel zmąciła mglista szarość. Spięła konia, zmuszając go do pójścia naprzód. Szmonka ruszyła posłusznie i w tym samym momencie pod jej kopytami zapadł się lód. Przerażona klacz straciła oparcie dla tylnych nóg, ale nim runęła do wody, jeszcze próbowała się odbić, rżąc przeraźliwie i bijąc kopytami w rozjeżdżające się tafle.
Podczas tej szamotaniny Lilka wyleciała z siodła. Upadła na plecy z takim impetem, że na chwilę zabrakło jej tchu, a przed oczami zobaczyła ciemność. Jęcząc i przytrzymując się jakiegoś przymarzniętego konara, częściowo wystającego spod lodu, z wysiłkiem zdołała przewrócić się na brzuch.
Otworzyła oczy. Pęknięcia z cichym trzaskiem podpełzały ku niej jak ciemne, wijące się zdradliwie węże. Wystraszona i mokra, leżała na dużej krze, z całej siły ściskając kawałek drewna, i z przerażeniem patrzyła, jak Szmonka walczy o życie w czarnej kipieli.
Klacz rozpaczliwie waliła kopytami, jednak przy każdym uderzeniu lód łamał się albo odsuwał. Kopyta nie znajdowały oparcia, więc raz po raz zanurzała się z głową w lodowatym jeziorze. Rżała i parskała rozdzierająco, rozbryzgując wodę, ale w ten sposób tylko pogarszała sytuację. Za którymś razem się zachłysnęła.
Zdesperowana Lilka usiłowała doczołgać się do niej w bezrozumnej nadziei, że może uda się chwycić klacz za uzdę. W głębi duszy zdawała sobie sprawę, że nawet wówczas nie miałaby dość sił, by ją wyciągnąć, lecz nie mogła tak leżeć i patrzeć, jak jej ukochana Szmonka raz za razem podejmuje desperacką walkę o kolejny haust powietrza.
Podkurczając na przemian nogi, zdołała przesunąć się nieco do przodu. Długi płaszcz utrudniał każdy ruch, a szalik zaplątany gdzieś w okolicy kolan zaciskał się na szyi niczym pętla.
Donośny huk pękającego lodu docierał już z każdej strony, złowieszczo potęgowany przez ścianę lasu. Mając w głowie tylko jedną myśl i starając się nie poddawać rozpaczy, Lilka z zaciśniętymi zębami parła naprzód.
Kiedy jej twarz znalazła się zaledwie metr od pyska Szmonki, ujrzała w oczach klaczy potworny, zwierzęcy strach, jakiego doświadczają wszyscy, ludzie i zwierzęta, gdy śmierć znienacka w nie zajrzy, bezlitośnie odbierając nadzieję na jeszcze jeden oddech.
Wyciągnęła rękę, usiłując dosięgnąć uzdy, lecz właśnie w tym momencie Szmonka jakby zrozumiała, że walka o życie została przegrana. Przegrana była właściwie od samego początku; temperatura wody sprawiła, że klacz szybko straciła siły, w dodatku złamała nogę i nawet cud nie mógł już pomóc. Pogodzona z losem, zarżała przejmująco, posłała swojej pani ostatnie, bezradne spojrzenie i zniknęła w czarnej, lodowatej czeluści.
CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI
