Pozostała rodzina audiobook

Pa­mięci Steve’a Sim­mondsa

Ro­dziny spod Cheyne Walk 16

Lam­bo­wie

Henry Lamb sen. i Mar­tina Lamb

Henry Lamb jun., ich syn, który na­zy­wał sie­bie rów­nież Phi­ne­asem Thom­so­nem

Lucy Lamb, ich córka, nie­gdyś żona Mi­cha­ela Rim­mera; matka Libby, Marca i Stelli

Libby Jo­nes, córka Lucy, daw­niej Se­re­nity Lamb; w związku z dzien­ni­ka­rzem Mil­le­rem Roe

Thom­se­no­wie

Da­vid Thom­sen i Sally Thom­sen

Cle­mency Thom­sen, ich córka, te­raz za­miesz­kała w Korn­wa­lii

Phi­neas Thom­sen, znany też jako Finn Thom­sen, te­raz za­miesz­kały w Bot­swa­nie

Bir­die Dun­lop-Evers, mu­zyczka

Ju­stin Red­ding, chło­pak Bir­die

Pro­log

CZER­WIEC 2019

Sa­muel

– Ja­son Mott?

– Tak. Tu­taj. To ja.

Pa­trzę na mło­dego czło­wieka, który stoi ni­żej, po kostki w bło­cie na brzegu Ta­mizy. Ma włosy pia­sko­wego ko­loru, które wi­szą po obu stro­nach jego de­li­kat­nej, pie­go­wa­tej twa­rzy. Na nogi wcią­gnął się­ga­jące ko­lan gu­miaki, do tego wło­żył ka­mi­zelkę ko­loru khaki z licz­nymi kie­sze­niami, a ota­cza go krąg ga­piów. Pod­cho­dzę do niego, sta­ra­jąc się nie ubru­dzić bu­tów.

– Dzień do­bry – mó­wię. – Je­stem in­spek­tor Sa­muel Owusu. A to Saf­fron Brown z na­szego ze­społu tech­ni­ków me­dy­cyny są­do­wej. – Wi­dzę, że Ja­son Mott bar­dzo się stara ukryć swoją eks­cy­ta­cję obec­no­ścią dwojga praw­dzi­wych de­tek­ty­wów. Nie idzie mu to naj­le­piej. – Sły­sza­łem, że coś pan zna­lazł. Może mógłby pan wy­tłu­ma­czyć?

Ja­son kiwa z za­pa­łem głową.

– Tak. No więc, jak już mó­wi­łem przez te­le­fon, je­stem prze­wod­ni­kiem zbie­ra­czy. Pro­fe­sjo­nal­nym. I by­łem tu dzi­siaj rano ze swoją grupą, kiedy ten młody czło­wiek – wska­zuje chło­paka, na oko dwu­na­sto­let­niego – grze­bał w bło­cie i otwo­rzył tę torbę. – Te­raz kie­ruje na­szą uwagę na czarny wo­rek sto­jący na ja­kimś ka­mie­niu. – Pierw­szą za­sadą zbie­ra­czy jest nie do­ty­kać, ale to tak so­bie le­żało, jakby ktoś to tu­taj przed chwilą wy­rzu­cił, więc chyba mógł to otwo­rzyć.

Cho­ciaż nie mam bla­dego po­ję­cia o za­sa­dach zbie­ra­czy, rzu­cam chło­pa­kowi po­krze­pia­jące spoj­rze­nie, a on wzdy­cha z ulgą.

– Tak czy ina­czej, nie wiem, to zna­czy ża­den ze mnie eks­pert... – Ja­son Mott uśmie­cha się ner­wowo do Saf­fron i tro­chę się przy tym ru­mieni. – Ale po­my­śla­łem, że wy­glą­dają, jakby, no, były ludz­kie.

Pod­cho­dzę ostroż­nie do ka­mie­nia i roz­chy­lam lekko wo­rek. Saf­fron po­dąża za mną i za­gląda mi przez ra­mię. Pierw­sze, co nam się rzuca w oczy, to ludzka szczęka. Od­wra­cam się i pa­trzę na tech­niczkę. Ona kiwa głową, po czym wciąga rę­ka­wiczki i roz­kłada fo­lię.

– Cóż – rzu­cam, wsta­jąc i spo­glą­da­jąc na grupkę sto­jącą w bło­cie. – Mu­simy wszyst­kich stąd wy­pro­sić. Był­bym wdzięczny za współ­pracę.

Przez chwilę nikt się nie ru­sza. Po­tem Ja­son Mott na­gle ożywa i udaje mu się spra­wić, by wszy­scy wy­co­fali się z plaży na dal­szą część na­brzeża, gdzie stoją i da­lej się ga­pią. Za­raz w ich rę­kach po­ja­wiają się smart­fony, więc wo­łam:

– Pro­szę. Żad­nego fil­mo­wa­nia. To bar­dzo de­li­katna sprawa po­li­cji. Z góry dzię­kuję.

Te­le­fony zni­kają.

Ja­son Mott za­trzy­muje się w po­ło­wie scho­dów pro­wa­dzą­cych na brzeg i od­wraca do mnie.

– Czy to... – za­czyna. – To ludz­kie?

– Na to wy­gląda – od­po­wia­dam. – Ale nie bę­dziemy wie­dzieć na pewno, do­póki nie zo­staną zba­dane. Dzię­kuję za po­moc, pa­nie Mott. – Uśmie­cham się do niego cie­pło, li­cząc, że w ten spo­sób dam mu znak, by prze­stał za­da­wać py­ta­nia i od­szedł.

Saf­fron od­wraca się z po­wro­tem do ko­ści i za­czyna je wyj­mo­wać z worka na fo­lię.

– Małe – mówi. – Moż­liwe, że na­le­żały do dziecka. Albo drob­nej osoby do­ro­słej.

– Lecz zde­cy­do­wa­nie czło­wieka?

– Tak, zde­cy­do­wa­nie.

Sły­szę czyjś głos wo­ła­jący z na­brzeża. To Ja­son Mott. Wzdy­cham i spo­koj­nie zwra­cam się ku niemu.

– Wia­domo, ile mają lat? – krzy­czy Ja­son. – Tak na pierw­szy rzut oka?

Saf­fron uśmie­cha się do mnie cierpko, po czym mówi do Ja­sona:

– W tej chwili trudno oce­nić. Pro­szę prze­ka­zać swoje dane funk­cjo­na­riu­szowi przy ra­dio­wo­zie. Bę­dziemy pana in­for­mo­wać.

– Dzię­kuję. Na­prawdę dzię­kuję. Su­per.

Chwilę póź­niej Saf­fron wyj­muje z czar­nego worka nie­dużą czaszkę. Ob­raca ją i kła­dzie na fo­lii.

– Tu­taj – wska­zuje. – Spójrz. Wi­dzisz? Pęk­nię­cie na li­nii wło­sów.

Ku­cam. I wi­dzę to. Praw­do­po­dobna przy­czyna śmierci.

Uno­szę wzrok i wo­dzę nim po plaży aż do za­krętu rzeki, jakby za­bójca mógł w tej chwili biec tam­tędy z na­rzę­dziem zbrodni w ręce. A po­tem znowu spo­glą­dam na ma­leńką czaszkę w ko­lo­rze po­piołu i moje serce wy­peł­nia się za­równo smut­kiem, jak i de­ter­mi­na­cją.

W tym ma­łym worku ko­ści znaj­duje się cały świat.

Czuję, jak pro­wa­dzące do niego drzwi wła­śnie się otwie­rają, a ja wcho­dzę do środka.

Część pierw­sza

1

LI­PIEC 2018

Wciąż za­spana, Ra­chel zer­k­nęła na wy­świe­tlacz te­le­fonu. Dzwo­nił ktoś z fran­cu­skiego nu­meru. Ko­mórka wy­śli­zgnęła jej się z rąk i spa­dła na pod­łogę, Ra­chel znowu ją chwy­ciła, ga­piąc się na cy­fry sze­roko otwar­tymi oczami. Ad­re­na­lina bu­zo­wała jej w ży­łach, cho­ciaż nie wy­biła na­wet siódma rano.

Wresz­cie Ra­chel ode­brała. Wcią­gnęła po­wie­trze.

– Halo?

– Bon­jour, dzień do­bry. Z tej strony de­tek­tyw Avril Lo­ubet z Po­lice Mu­ni­ci­pale Nice Côte d’Azur. Czy mam przy­jem­ność z pa­nią Ra­chel Rim­mer?

– Tak – od­parła. – To ja.

– Pani Rim­mer, oba­wiam się, że dzwo­nię z bar­dzo smut­nymi wie­ściami. Pro­szę mi po­wie­dzieć, czy jest pani sama?

– Tak. Tak, je­stem sama.

– A czy jest ktoś, kto mógłby pani te­raz to­wa­rzy­szyć?

– Mój oj­ciec. Mieszka nie­da­leko. Ale pro­szę, niech pani mówi.

– Cóż, nie­stety dzi­siaj wcze­śnie rano ciało pani męża, Mi­cha­ela Rim­mera, zo­stało od­na­le­zione przez go­spo­się w piw­nicy jego domu w An­ti­bes.

Ra­chel wcią­gnęła gwał­tow­nie po­wie­trze, wy­da­jąc przy tym dźwięk tro­chę po­dobny do pa­ro­wozu.

– Och, nie!

– Tak mi przy­kro. Oba­wiam się, że to prawda. I naj­wy­raź­niej zo­stał za­mor­do­wany przez za­da­nie rany kłu­tej wiele dni temu. Nie żyje przy­naj­mniej od week­endu.

Ra­chel wy­pro­sto­wała się i przy­ło­żyła ko­mórkę do dru­giego ucha.

– Czy to... Czy wie­dzą pań­stwo, dla­czego ktoś to zro­bił? Albo cho­ciaż kto?

– Tech­nicy są na miej­scu. Od­kry­jemy każdy ślad, jaki jest do od­kry­cia. Jed­nak pan Rim­mer nie uru­cho­mił ka­mer bez­pie­czeń­stwa, a tylne drzwi były otwarte. Bar­dzo mi przy­kro, że nie mam żad­nych kon­kre­tów, pani Rim­mer. Na­prawdę mi przy­kro.

Ra­chel zga­siła te­le­fon i opu­ściła go na ko­lana.

Przez chwilę pa­trzyła onie­miała w okno, gdzie let­nie słońce prze­są­czało się przez ża­lu­zję. Wes­tchnęła ciężko. Póź­niej na­cią­gnęła z po­wro­tem opa­skę na oczy, po­ło­żyła się na boku i znów po­grą­żyła we śnie.

2

CZER­WIEC 2019

Je­stem Henry Lamb. Mam czter­dzie­ści dwa lata. Miesz­kam w naj­lep­szym apar­ta­men­cie w ele­ganc­kim bloku art déco tuż za ro­giem od Har­ley Street. Skąd wiem, że to naj­lep­szy apar­ta­ment? Bo tak mi po­wie­dział por­tier. Kiedy przy­nosi mi na górę paczkę – nie musi tego ro­bić, ale jest cie­kaw­ski – za­gląda mi przez ra­mię i oczy mu błysz­czą na wi­dok tego frag­mentu wnę­trza miesz­ka­nia, który wi­dzi z progu. Sko­rzy­sta­łem z usług pro­jek­tanta. Mam do­sko­nały gust, jed­nak zwy­czaj­nie nie wiem, jak po­łą­czyć ze sobą gu­stowne rze­czy, by stwo­rzyć choć cień wi­zu­al­nej har­mo­nii. Nie. Nie na­daję się do two­rze­nia wi­zu­al­nej har­mo­nii. To nic, je­stem do­bry w wielu in­nych rze­czach.

W tej chwili nie miesz­kam sam i od­czu­wam to na każ­dym kroku. Przed ich przy­by­ciem za­wsze mi się wy­da­wało, że je­stem sa­motny. Wra­ca­łem do swo­jego nie­ska­zi­tel­nego, bo­gato wy­po­sa­żo­nego miesz­ka­nia i na­dą­sa­nych per­sów, my­śląc: och, jak miło by­łoby po­roz­ma­wiać z kimś o tym, jak mi mi­nął dzień. Albo jak miło by było, gdyby ktoś te­raz przy­go­to­wy­wał w kuchni smaczny obiad, otwie­rał bu­telkę cze­goś zim­nego czy, jesz­cze le­piej, szy­ko­wał ja­kiś kok­tajl. Bar­dzo długo uża­la­łem się nad sobą. Jed­nak już od roku mam go­ści – swoją sio­strę Lucy i dwójkę jej dzieci – i ni­gdy, prze­nigdy nie je­stem sam.

W mo­jej kuchni nie­ustan­nie kręcą się lu­dzie, ale nikt nie mie­sza kok­tajli ani nie otwiera ostryg, nie pyta mnie, jak mi­nął dzień; za­miast tego ko­rzy­stają z grilla do pa­nini, żeby przy­go­to­wać coś, co na­zy­wają „to­stecz­kami”, pod­grze­wają cze­ko­ladę w złym garnku, wrzu­cają nie­se­gre­go­wane śmieci do po­jem­nika na se­gre­go­wane i od­wrot­nie. Oglą­dają ha­ła­śliwe, nie­mą­dre rze­czy na smart­fo­nach, które im ku­pi­łem, i krzy­czą do sie­bie zu­peł­nie bez po­wodu. No i jesz­cze jest pies. W ty­pie jack rus­sell te­riera, moja sio­stra zna­la­zła go na ni­cej­skiej ulicy pięć lat temu, kiedy grze­bał w śmiet­ni­kach. Na­zywa się Fitz i mnie uwiel­bia. Z wza­jem­no­ścią. W sercu je­stem psia­rzem, a koty wzią­łem tylko dla­tego, że są ła­twiej­sze w opiece dla ego­istycz­nych lu­dzi. Roz­wią­za­łem test w in­ter­ne­cie – Jaka jest twoja ide­alna ko­cia rasa? – i po od­po­wie­dze­niu na trzy­dzie­ści py­tań do­wie­dzia­łem się, że to pers. Wy­daje mi się, że słusz­nie. Wcze­śniej, jesz­cze jako dziecko, zna­łem tylko jed­nego kota, to było wredne stwo­rze­nie z ostrymi pa­zu­rami. Jed­nak te persy są zu­peł­nie inne. Żą­dają mi­ło­ści i nie ma wyj­ścia, trzeba je ko­chać. Nie­stety nie prze­pa­dają za Fit­zem i nie po­doba im się to, że ja za nim prze­pa­dam, więc at­mos­fera mię­dzy zwie­rzę­tami jest prze­okrop­nie na­pięta.

Moja sio­stra wpro­wa­dziła się rok temu z po­wo­dów, któ­rych chyba nie umiał­bym wy­tłu­ma­czyć. Krót­sza wer­sja jest taka, że była bez­domna. Bar­dziej skom­pli­ko­wana wer­sja wy­ma­ga­łaby na­pi­sa­nia ca­łego wy­pra­co­wa­nia. Gdzieś mię­dzy jedną i drugą znaj­duje się opo­wieść o tym, jak mia­łem dzie­sięć lat, a nasz (bar­dzo duży) dom zo­stał prze­jęty przez sa­dy­stycz­nego oszu­sta i jego ro­dzinę. Przez po­nad pięć lat ten czło­wiek zdo­łał opa­no­wać umy­sły mo­ich ro­dzi­ców i stop­niowo po­zba­wić ich wszyst­kiego, co po­sia­dali. Wy­ko­rzy­stał nasz dom jako oso­bi­ste wię­zie­nie i plac za­baw, bez skru­pu­łów zdo­by­wa­jąc do­kład­nie to, czego chciał, od lu­dzi do­koła, w tym swo­jej żony i dzieci. Przez ten czas wy­da­rzyła się nie­zli­czona ilość nie­moż­li­wych do opi­sa­nia rze­czy, na przy­kład moja sio­stra za­szła w ciążę jako trzy­na­sto­latka, uro­dziła jako czter­na­sto­latka, a po­tem zo­sta­wiła swoje dzie­się­cio­mie­sięczne dziecko w Lon­dy­nie i ucie­kła do po­łu­dnio­wej Fran­cji, kiedy miała za­le­d­wie pięt­na­ście lat. Póź­niej uro­dziła dwójkę ko­lej­nych dzieci, spło­dzo­nych przez dwóch męż­czyzn, za­ra­bia­jąc na ich utrzy­ma­nie grą na skrzyp­cach na uli­cach Ni­cei, spę­dziła kilka nocy bez da­chu nad głową i w końcu po­sta­no­wiła wró­cić do domu, kiedy (po­mi­ja­jąc parę in­nych rze­czy) wy­czuła, że może do­stać cał­kiem po­kaźny spa­dek z fun­du­szu po­wier­ni­czego za­ło­żo­nego przez na­szych ro­dzi­ców.

Do­bre wie­ści są ta­kie, że w ze­szłym ty­go­dniu te pie­nią­dze zo­stały wy­pła­cone w peł­nej kwo­cie – przy­da­łyby się tu­taj ja­kieś fan­fary – i te­raz oboje je­ste­śmy mi­lio­ne­rami, co ozna­cza, że ona może ku­pić swój wła­sny dom i prze­pro­wa­dzić się tam z dziećmi i psem, a ja po­now­nie zo­stanę sam.

I wtedy będę mu­siał sta­wić czoła ko­lej­nej fa­zie swo­jego ży­cia.

Czter­dzie­ści dwa lata to dziwny wiek. Ani się nie jest mło­dym, ani sta­rym. Gdy­bym był he­tero, pew­nie wła­śnie roz­pacz­li­wie szu­kał­bym żony z funk­cjo­nu­ją­cymi jaj­ni­kami. Jed­nak he­tero nie je­stem i nie je­stem też kimś, z kim inni męż­czyźni chcie­liby się wią­zać na stałe, więc po­zo­staję w naj­gor­szej sy­tu­acji z moż­li­wych – nie­ko­cha­nego geja z ga­snącą urodą.

Do­bij­cie mnie.

Ale po­ja­wiła się iskierka cze­goś no­wego. Pie­nią­dze są przy­jemne, lecz pie­nią­dze nie iskrzą. Iskrzy za­gi­niony frag­ment ukła­danki mo­jej prze­szło­ści; męż­czy­zna, któ­rego ko­cha­łem, gdy by­li­śmy jesz­cze chłop­cami w moim ro­dzin­nym domu grozy. Męż­czy­zna, który te­raz ma czter­dzie­ści trzy lata, rzadką brodę i głę­bo­kie zmarszczki mi­miczne, a pra­cuje w re­zer­wa­cie przy­rody w Bot­swa­nie. Męż­czy­zna, który jest – nie­spo­dzianka – sy­nem oszu­sta, tego który znisz­czył moje dzie­ciń­stwo. A także – druga nie­spo­dzianka – oj­cem mo­jej sio­strze­nicy, Libby. Tak, Phi­neas za­płod­nił Lucy, kiedy miał szes­na­ście lat, a ona trzy­na­ście, i tak, to nie­wła­ściwe pod wie­loma wzglę­dami i można by po­my­śleć, że z tego po­wodu po­czuję nie­chęć, i fak­tycz­nie przez ja­kiś czas tak było. Tylko że wszy­scy ro­bi­li­śmy złe rze­czy w tam­tym domu, nikt nie wy­szedł stam­tąd nie­ska­zi­telny. Na­uczy­łem się trak­to­wać na­sze grze­chy jako stra­te­gie prze­trwa­nia.

Nie wi­dzia­łem Phi­ne­asa Thom­sena od czasu, kiedy ja mia­łem szes­na­ście, a on osiem­na­ście lat. Jed­nak w ze­szłym ty­go­dniu na przy­ję­ciu uro­dzi­no­wym mo­jej sio­strze­nicy jej chło­pak, który pra­cuje jako dzien­ni­karz śled­czy, po­wie­dział, że go dla niej na­mie­rzył. Taki nie­zwy­kły pre­zent uro­dzi­nowy dla dziew­czyny. Patrz! Mam dla cie­bie za­gi­nio­nego ojca!

I w taki oto spo­sób zna­la­złem się tu­taj, w ten ja­sny śro­dowy po­ra­nek w czerwcu, skryty w ci­chej sy­pialni, z otwar­tym lap­to­pem, opusz­kami pal­ców głasz­czę to­uch­pad, de­li­kat­nie pro­wa­dząc kur­sor po stro­nie po­świę­co­nej re­zer­wa­towi, dla któ­rego pra­cuje Phin i który za­mie­rzam od­wie­dzić bar­dzo, bar­dzo nie­długo.

Zna­łem go jako Phina Thom­sena, kiedy miesz­ka­li­śmy ra­zem w dzie­ciń­stwie.

Finn Thom­sen to pseu­do­nim, za któ­rym ukry­wał się przez te wszyst­kie lata.

By­łem tak bli­sko. F za­miast Ph. Tyle czasu i mógł­bym go zna­leźć, gdy­bym tylko wpadł na to, by po­ba­wić się al­fa­be­tem. Sprytne. Bar­dzo sprytne. Phin za­wsze był naj­bar­dziej bły­sko­tliwą osobą, jaką zna­łem. Cóż, poza mną, oczy­wi­ście.

Pod­ska­kuję, sły­sząc pu­ka­nie do drzwi. Wzdy­cham.

– Tak?

– Henry, to ja. Mogę wejść?

Moja sio­stra. Wzdy­cham jesz­cze raz i za­my­kam lap­topa.

– Tak, pew­nie.

Otwiera drzwi na tyle, by wśli­zgnąć się do środka, a po­tem ostroż­nie za­myka je za sobą.

Lucy jest piękną ko­bietą. Kiedy zo­ba­czy­łem ją w ze­szłym roku pierw­szy raz, od­kąd by­li­śmy na­sto­lat­kami, za­sko­czyła mnie jej uroda. Jej twarz opo­wiada wiele hi­sto­rii, od­biło się na niej każde z czter­dzie­stu lat, Lucy pra­wie o sie­bie nie dba, ubiera się w szmaty, a jed­nak za­wsze ja­koś udaje jej się wy­glą­dać bar­dziej uro­czo niż wszyst­kim in­nym ko­bie­tom w oto­cze­niu. Rzecz chyba w po­łą­cze­niu jej bursz­ty­nowo-orze­cho­wych oczu ze zło­ci­stymi pa­smami brud­nego blondu we wło­sach, jej nie­waż­ko­ści, słod­kiego głosu i tego, w jaki spo­sób do­tyka, pa­trzy i się po­ru­sza. Mój oj­ciec wy­glą­dał jak cho­dzący ka­wa­łek wie­przo­winy w cie­ście, a sio­stra miała fart odzie­dzi­czyć wy­gląd po na­szej ele­ganc­kiej matce pół-Tur­czynce. Ja pla­suję się gdzieś po­środku. Też do­pi­sało mi szczę­ście i cie­szę się do­brym wy­glą­dem matki, lecz do­sta­łem także w spadku cał­kiem sporo grubo cio­sa­nych ry­sów ojca. Zro­bi­łem, co w mo­jej mocy, by wy­ko­rzy­stać do cna, co dała mi na­tura. Pie­nią­dze może nie ku­pią mi­ło­ści, ale za to wy­rzeź­bioną szczękę, ide­al­nie równe zęby i pełne usta – ow­szem.

Moja sy­pial­nia wy­peł­nia się za­pa­chem olejku do wło­sów z brą­zo­wej bu­te­leczki, która wy­gląda tak, jakby sio­stra ku­piła ją na wiej­skim targu.

– Chcia­łam po­ga­dać – mówi, zdej­mu­jąc ma­ry­narkę z krze­sła na środku po­koju, żeby móc tam usiąść. – O tym, co było w ze­szłym ty­go­dniu na uro­dzi­nach Libby.

Po­sy­łam jej spoj­rze­nie, które mówi „tak, słu­cham, kon­ty­nuuj”.

– O czym roz­ma­wia­łeś z Libby i Mil­le­rem?

Libby to moja sio­strze­nica. Córka Lucy i Phina. Mil­ler to jej chło­pak, dzien­ni­karz. Ki­wam głową.

– O tym, że po­le­cisz z nimi do Bot­swany, prawda?

Znowu po­twier­dzam. Wiem, co za­raz usły­szę.

– Rze­czy­wi­ście za­mie­rzasz?

– Tak, oczy­wi­ście.

– I my­ślisz... my­ślisz, że to do­bry po­mysł?

– Tak. Uwa­żam, że to wspa­niały po­mysł. Dla­czego nie?

– Nie wiem. To chyba miał być ro­man­tyczny wy­jazd tylko dla dwojga...

Cmo­kam.

– Mil­ler wspo­mi­nał o za­bra­niu swo­jej matki, więc chyba jed­nak nie taki ro­man­tyczny.

Oczy­wi­ście ga­dam głu­poty, ale czuję po­trzebę, żeby się bro­nić. Mil­ler chce za­brać Libby do Bot­swany, żeby spo­tkała ojca, który ostatni raz wi­dział ją, kiedy była nie­mow­lę­ciem. Jed­nak Phin jest też czę­ścią mnie. Nie tylko czę­ścią mnie, lecz nie­mal ca­łym mną. My­śla­łem o nim do­słow­nie (i uży­wam tu­taj tego słowa w naj­bar­dziej do­słow­nym sen­sie) przy­naj­mniej raz w każ­dej go­dzi­nie, od­kąd skoń­czy­łem szes­na­ście lat. Jak miał­bym nie le­cieć do niego te­raz, na­tych­miast?

– Nie będę im wcho­dził w drogę – rzu­cam. – Dam im pełną swo­bodę.

– Ja­sne – od­po­wiada Lucy z po­wąt­pie­wa­niem. – A co bę­dziesz ro­bił?

– No... – Wa­ham się. Co będę ro­bił? Nie mam po­ję­cia. Po pro­stu będę z Phi­nem.

A po­tem, cóż, po­tem zo­ba­czymy, prawda?

3

SIER­PIEŃ 2016

Ra­chel po­znała Mi­cha­ela w ap­tece na Mar­tha’s Vi­ney­ard pod ko­niec lata w roku dwa ty­siące szes­na­stym. Cze­kała, aż pe­wien młody i nieco osą­dza­jący męż­czy­zna zre­ali­zuje jej re­ceptę na pi­gułkę dzień po. Mi­chael sta­nął przed nią i przy­wi­tał far­ma­ceutę szyb­kim:

– Go­towe?

Kry­tyczny far­ma­ceuta za­mru­gał po­woli i po­wie­dział:

– Nie, pro­szę pana. Czy mógł­bym pro­sić, żeby pan usiadł? To nie zaj­mie długo.

Mi­chael za­jął miej­sce obok Ra­chel. Skrzy­żo­wał ręce na piersi i wes­tchnął. Wy­da­wał się chętny do roz­mowy i fak­tycz­nie za­raz za­gaił.

– Przy­jem­nia­czek – mruk­nął.

Ra­chel za­śmiała się i od­wró­ciła, żeby przyj­rzeć się nie­zna­jo­memu. On był po czter­dzie­stce, ona de­kadę młod­sza. Był też opa­lony, co oczy­wi­ste, w końcu wła­śnie koń­czyło się lato na Mar­tha’s Vi­ney­ard i nie ostał się nikt bez opa­le­ni­zny. Jego wło­som przy­da­łoby się strzy­że­nie; pew­nie cze­kał z tym do po­wrotu do mia­sta.

– I tak pa­trzy kry­tycz­nie – od­parła ci­chym szep­tem.

– No – zgo­dził się Mi­chael. – Dziwne, prze­cież jest taki młody.

W tam­tym mo­men­cie Ra­chel zda­wała so­bie sprawę, że do jej skóry przy­warł świeżo zmyty pod prysz­ni­cem pot chło­paka o imie­niu Aiden, że pie­cze ją po­draż­niona skóra po we­wnętrz­nej stro­nie ud, gdzie wpi­jały się jego ko­ści bio­drowe, a w za­ka­mar­kach jej ciała wciąż krył się cu­krowy za­pach od­de­chu tego mło­dego czło­wieka. A te­raz sie­działa tu­taj, cze­ka­jąc na an­ty­kon­cep­cję awa­ryjną, i flir­to­wała z męż­czy­zną, który mógłby być oj­cem Aidena.

Na­prawdę nad­szedł już czas, żeby Ra­chel wró­ciła do domu. Lato było de­spe­rac­kie i brudne, a ona czuła się zu­żyta i zmę­czona.

Far­ma­ceuta ścią­gnął pa­pie­rową to­rebkę z ka­ru­zeli z klip­sami, która znaj­do­wała się za nim, i spoj­rzał na ety­kietę.

– Panna Ra­chel Gold? – za­wo­łał. – Mam pani za­mó­wie­nie.

– Och. – Uśmiech­nęła się do Mi­cha­ela. – To ja. Mam na­dzieję, że nie bę­dziesz mu­siał cze­kać zbyt długo.

– Cwa­niara, prze­sko­czy­łaś ko­lejkę – rzu­cił Mi­chael z sar­do­nicz­nym uśmie­chem.

Wpi­sała swój PIN na czyt­niku kart i ode­brała pi­gułki od far­ma­ceuty. Gdy od­wró­ciła się do wyj­ścia, Mi­chael wciąż na nią pa­trzył.

– Skąd je­steś? – za­py­tał.

– Z An­glii.

– Tak, to oczy­wi­ste, ale z ja­kiej czę­ści An­glii.

– Z Lon­dynu.

– A skąd do­kład­nie?

– A znasz Lon­dyn?

– Mam miesz­ka­nie w Ful­ham.

– Och, no pro­szę. Ja miesz­kam w Cam­den Town.

– A gdzie do­kład­nie?

Ro­ze­śmiała się.

– Prze­pra­szam, je­stem an­glo­fi­lem. Mam ob­se­sję na punk­cie An­glii. Nie za­daję wię­cej py­tań i nie za­trzy­muję cię, Ra­chel Gold.

Unio­sła wolną rękę i po­ma­chała mu z roz­tar­gnie­niem, a po­tem wy­szła szybko z ap­teki na ulicę.

Dwa mie­siące póź­niej Ra­chel ja­dła lunch przy biurku w swoim stu­diu, kiedy w jej skrzynce od­bior­czej po­ja­wiła się wia­do­mość z ty­tu­łem „Od ame­ry­kań­skiego an­glo­fila do an­giel­skiej cwa­niary”.

Po­trze­bo­wała chwili, żeby jej mózg mógł po­łą­czyć kropki i roz­wi­kłać za­gadkę na pierw­szy rzut oka po­zba­wio­nych sensu słów. A po­tem klik­nęła na e-mail.

Cześć, Ra­chel Gold,

to ja, Mi­chael. Spo­tka­li­śmy się w ap­tece na Mar­tha’s Vi­ney­ard w sierp­niu. Pach­nia­łaś dy­mem drzew­nym i pi­wem. W po­zy­tyw­nym sen­sie. Wy­bie­ram się na kilka mie­sięcy do Lon­dynu i za­sta­na­wia­łem się, czy po­le­ci­ła­byś mi ja­kieś cie­kawe miej­sca w Cam­den. Nie by­wa­łem w oko­licy od cza­sów na­sto­let­nich – chcia­łem wtedy ku­pić ha­szysz, a osta­tecz­nie za­miast tego wró­ci­łem stam­tąd z pa­sia­stym ple­ca­kiem i bon­giem. Je­stem pe­wien, że w Cam­den można zna­leźć coś wię­cej niż nar­ko­tyki, i z chę­cią po­słu­chał­bym po­rad ko­goś, kto tam mieszka. Je­śli moja wia­do­mość wzbu­dziła w To­bie prze­ra­że­nie, pro­szę, ska­suj ją, zi­gno­ruj albo od razu za­dzwoń po po­li­cję. (Nie, pro­szę, nie dzwoń!) Je­śli nie, by­łoby mi miło, gdy­byś od­pi­sała. Swoją drogą, to moja nieco ob­se­syjna zna­jo­mość ko­dów pocz­to­wych Lon­dynu na­pro­wa­dziła mnie na Twój ad­res e-mail. Wy­go­oglo­wa­łem „Ra­chel Gold” i „NW1”, po czym po­ja­wiła się Twoja strona in­ter­ne­towa. Cóż za do­sko­nały zbieg oko­licz­no­ści, że pro­jek­tantka bi­żu­te­rii ma na na­zwi­sko Gold. Gdy­bym tylko ja na­zy­wał się Dia­mond, stwo­rzy­li­by­śmy ide­alną parę. Nie­stety je­stem Rim­mer. Nie wiem, co Ty na to. Tak czy ina­czej, je­śli się ode­zwiesz, faj­nie, a je­śli nie, ku­pię coś z Two­jej strony i po­da­ruję matce na uro­dziny. Je­steś bar­dzo, bar­dzo uta­len­to­wana.

Ser­decz­no­ści,

Mi­chael

Ra­chel sie­działa przez chwilę, wstrzy­mu­jąc od­dech i za­sta­na­wia­jąc się, czy chce się te­raz uśmiech­nąć, czy skrzy­wić. Przy­wo­łała w pa­mięci twarz tam­tego męż­czy­zny, ale nie do końca po­tra­fiła. Cały czas wra­cał do niej ob­raz Mi­cha­ela C. Halla. Na dole e-ma­ila znaj­do­wał się pod­pis z na­zwą firmy. MCR In­ter­na­tio­nal. Wpi­sała ją w wy­szu­ki­warkę i zna­la­zła dość ano­ni­mową stronę, naj­wy­raź­niej na­le­żącą do ja­kie­goś ro­dzaju lo­gi­styczno-trans­por­to­wej or­ga­ni­za­cji, z ad­re­sem w An­ti­bes na po­łu­dniu Fran­cji. Wy­go­oglo­wała „Mi­chael Rim­mer An­ti­bes” i po chwili grze­ba­nia wresz­cie zna­la­zła go w lo­kal­nym ser­wi­sie in­for­ma­cyj­nym, jak trzyma kie­li­szek szam­pana na przy­ję­ciu z oka­zji otwar­cia no­wej re­stau­ra­cji. Po­więk­szyła jego twarz i ga­piła się na nią przez mo­ment. W ni­czym nie przy­po­mi­nał Mi­cha­ela C. Halla. Wy­glą­dał... przy­stoj­nie w ta­kim kla­sycz­nym stylu, tak by to okre­śliła. Kla­syczny przy­stoj­niak. Jed­nak w tym, jak jego biały pod­ko­szu­lek spo­ty­kał się z pa­skiem pary nie­bie­skich dżin­sów, było coś po­cią­ga­ją­cego. Nie był scho­wany. Nie wi­siał. Dwa brzegi de­li­kat­nie się do­ty­kały. Jakby za­pra­sza­jąco. Ra­chel po­czuła nie­spo­dzie­waną i na­głą eks­cy­ta­cję, a kiedy jej wzrok wró­cił na jego twarz, wy­da­wał się już wię­cej niż kla­sycz­nie przy­stojny. Wy­da­wał się twardy. Nie­mal okrutny. Jed­nak Ra­chel nie prze­szka­dzały ta­kie ce­chy w męż­czyź­nie. Mo­gła to wy­ko­rzy­stać, gdyby chciała.

Wy­łą­czyła pocztę. Pod­jęła de­cy­zję, że od­po­wie. Spo­tka się z nim. Bę­dzie upra­wiać z nim seks. Tylko że jesz­cze nie te­raz. Niech chwilę po­czeka. W końcu nie śpie­szyło jej się.

4

CZER­WIEC 2019

Na­stęp­nego ranka wy­bie­ram się na prze­bieżkę. Mu­szę być szczery i przy­znać, że na­prawdę nie lu­bię bie­gać. Jed­nak nie lu­bię też cho­dzić na si­łow­nię i pa­trzeć na tych wszyst­kich ide­al­nych chło­pa­ków, któ­rzy nie od­wza­jem­niają tego na­wet jed­nym spoj­rze­niem. Si­łow­nia kie­dyś była moim pla­cem za­baw, lecz to już prze­szłość. Te­raz już się nie stroję, spusz­czam wzrok i za­ci­skam zęby, aż po­czuję to ko­jące, sa­tys­fak­cjo­nu­jące po­łą­cze­nie mię­dzy swo­imi sto­pami, zie­mią, my­ślami i ryt­mem mu­zyki w uszach, a po­tem ro­bię to przez pełne okrą­że­nie wo­kół Re­gent’s Park. Póź­niej reszta dnia jest już moja.

Ale dzi­siaj ja­koś nie mogę się zgrać. Od­dy­cham ciężko i cały czas mam ochotę przy­sta­nąć, usiąść. Coś jest nie tak. Wszystko wy­daje się nie tak, od­kąd do­wie­dzia­łem się, że Phin wciąż ist­nieje.

Moje stopy ude­rzają w as­falt tak mocno, że nie­mal czuję dro­binki kru­szywa przez po­de­szwy bu­tów. Słońce na­gle wy­ła­nia się zza cien­kiej ko­tary czerw­co­wych chmur, kłu­jąc mnie w oczy. Wkła­dam oku­lary i w końcu się za­trzy­muję.

Zgu­bi­łem drogę. I tylko Phin może po­móc mi ją na po­wrót od­na­leźć.

W domu dzwo­nię do Libby.

Ko­cha­nej Libby.

– Hej, hej!

Jest wła­śnie kimś ta­kim, kto mówi „hej, hej”.

Od­wza­jem­niam to po­wi­ta­nie na tyle wy­lew­nie, na ile mnie stać.

– Hej, hej!

– Co tam?

– Co tam? Och, nic wła­ści­wie. Wła­śnie wró­ci­łem z bie­ga­nia. Wzią­łem prysz­nic. I tak so­bie my­ślę o tym, o czym roz­ma­wia­li­śmy na twoim przy­ję­ciu uro­dzi­no­wym.

– Masz na my­śli sa­fari?

– Tak, sa­fari. Lucy mówi, że nie po­wi­nie­nem z wami le­cieć.

– Och, dla­czego?

– Jej zda­niem chce­cie z Mil­le­rem, by to był ro­man­tyczny wy­jazd tylko dla was dwojga.

– Och, skądże. Oczy­wi­ście, że je­steś mile wi­dziany. Ale mamy mały kło­pot.

– Kło­pot? – Pro­stuję się.

– Tak. Mil­ler za­dzwo­nił do domku let­ni­sko­wego, żeby za­py­tać o moż­li­wość do­da­nia ko­lej­nej osoby do re­zer­wa­cji, i naj­wy­raź­niej Phin... – Za­wie­sza głos.

– Tak?

– Wy­je­chał.

Opa­dam ciężko na opar­cie, z szoku otwie­ram sze­roko usta.

– Wy­je­chał?

– Tak. Po­wie­dział, że to pilne sprawy ro­dzinne. Nie wia­domo, kiedy wróci.

– Ale... – Ro­bię pauzę. Je­stem wście­kły. Chło­pak Libby jest bar­dzo sza­no­wa­nym de­tek­ty­wem śled­czym. Po­świę­cił rok na szu­ka­nie Phina (nie dla mnie, oczy­wi­ście, lecz dla Libby), by pięć se­kund po ofi­cjal­nym na­mie­rze­niu go zro­bić coś naj­wy­raź­niej wy­star­cza­jąco głu­piego, żeby Phin uciekł. To taki dzien­ni­kar­ski ekwi­wa­lent na­stą­pie­nia na su­chą ga­łązkę w trak­cie po­lo­wa­nia. – Nie ro­zu­miem – mó­wię, si­ląc się na spo­kój. – Co po­szło nie tak?

Libby wzdy­cha i wy­obra­żam so­bie, jak do­tyka swo­ich rzęs; czę­sto jej się to zda­rza w trak­cie roz­mowy.

– Nie wiemy. Mil­ler był bar­dzo dys­kretny przy re­zer­wo­wa­niu noc­legu. Je­dyne, co nam przy­szło do głowy, to że Phin ja­koś roz­po­znał moje na­zwi­sko. Za­ło­ży­li­śmy, no wiesz, że bę­dzie znał tylko to nadane przy na­ro­dzi­nach. Ale może znał też to ad­op­cyjne. Z ja­kie­goś po­wodu.

– Za­kła­dam, oczy­wi­ście, że Mil­ler swo­jej re­zer­wa­cji do­ko­ny­wał pod pseu­do­ni­mem?

Na mo­ment za­pada ci­sza. Wzdy­cham i prze­cią­gam dło­nią po mo­krych wło­sach.

– Z pew­no­ścią o tym po­my­ślał, prawda?

– Nie wiem. A dla­czego miałby to zro­bić?

– Bo na­pi­sał długi ar­ty­kuł o na­szej ro­dzi­nie, który uka­zał się cztery lata temu w po­pu­lar­nym cza­so­pi­śmie. I może Phin zaj­muje się czymś wię­cej niż tylko sie­dze­niem na je­epie i po­zo­wa­niem do zdjęć. Może, no wiesz, ko­rzy­sta z in­ter­netu? – Za­my­kam usta. Brzydko brzydko brzydko. Nie mów brzydko do Libby. – Prze­pra­szam. Wy­bacz, to po pro­stu fru­stru­jące i tyle. Po­my­śla­łem, że...

– Wiem – od­po­wiada. – Wiem.

Jed­nak wcale nie wie. Nie ma po­ję­cia.

– No to co pla­nu­je­cie zro­bić? – py­tam. – Na­dal się tam wy­bie­ra­cie?

– Nie je­stem pewna. Za­sta­na­wiamy się. Może to prze­ło­żymy.

– A może mo­gli­by­ście – za­czy­nam, gdy w mo­jej gło­wie for­muje się po­ten­cjalne roz­wią­za­nie – usta­lić, gdzie on te­raz jest?

– Tak. Mil­ler pró­buje wpły­nąć na tego go­ścia z re­zer­watu. Spraw­dza, czy da się z niego coś wy­cią­gnąć. Nie­stety chyba nikt nie wie zbyt wiele na te­mat Phina Thom­sena.

Do­pro­wa­dzam roz­mowę do końca. Dro­binki rze­czy, o któ­rych nie mogę wspo­mi­nać Libby, bzy­czą mi w gło­wie i po­trze­buję ci­szy oraz spo­koju, żeby mo­gły się osta­tecz­nie ufor­mo­wać w ko­he­rentne my­śli.

Znowu wcho­dzę na stronę in­ter­ne­tową re­zer­watu Phina. To bar­dzo sza­no­wany re­zer­wat dzi­kich zwie­rząt. O mię­dzy­na­ro­do­wej sła­wie. O do­sko­na­łej wia­ry­god­no­ści w kwe­stiach eko­lo­gicz­nych, śro­do­wi­sko­wych i spo­łecz­nych. Oczy­wi­ście, prze­cież Phin nie pra­co­wałby byle gdzie.

Kiedy miał pięt­na­ście lat, po­wie­dział mi, że pew­nego dnia bę­dzie prze­wod­ni­kiem na sa­fari. Nie mam po­ję­cia, jak po­kie­ro­wał swoim ży­ciem, żeby do­trzeć tam, star­tu­jąc z na­szego domu grozy, ale ja­koś tego do­ko­nał. Czy ja chcia­łem wtedy być współ­za­ło­ży­cie­lem mod­nej bu­ti­ko­wej firmy zaj­mu­ją­cej się roz­wią­za­niami so­ftware’owymi? Nie, wia­domo, że nie. Chcia­łem, żeby ży­cie wy­brało za mnie. Że­bym zo­stał tym, kim można zo­stać, kiedy się nie spę­dzało dzie­ciń­stwa w domu grozy, a wcze­snej do­ro­sło­ści sa­memu w ka­wa­ler­kach, bez żad­nego wy­kształ­ce­nia, przy­ja­ciół czy ro­dziny. Chcia­łem być wła­śnie kimś ta­kim. Jed­nak w hi­sto­rii, jaką dał mi ten wiecz­nie ob­ra­ca­jący się wi­zy­tow­nik z nie­koń­czą­cymi się i bez­kre­snymi wszech­świa­tami, wła­śnie w ta­kim miej­scu się zna­la­złem i po­wi­nie­nem się cie­szyć, po­wi­nie­nem być wdzięczny. I w pew­nym sen­sie je­stem. Chyba w in­nym ze wszech­świa­tów mo­głem, jak kie­dyś mój oj­ciec, usiąść i utu­czyć się, cze­ka­jąc, aż ro­dzice umrą, prze­ka­zu­jąc mi swój ma­ją­tek. Mo­głem pro­wa­dzić ży­cie wy­peł­nione nudą i gnu­śno­ścią. Ale nie mia­łem in­nego wyj­ścia, niż pra­co­wać, dzięki temu osią­gną­łem suk­ces i to chyba do­brze, prawda?

Jed­nak Phin, oczy­wi­ście, Phin na­wet wtedy wie­dział, czego chce. Nie cze­kał, aż ukształ­tuje go wszech­świat. To on ukształ­to­wał wszech­świat we­dle swo­jej woli.

Idę do pracy i przez dwa spo­tka­nia oraz te­le­kon­fe­ren­cję drę­czy mnie ten sam brak sku­pie­nia. War­czę na lu­dzi, na któ­rych nie zda­rzyło mi się war­czeć, a po­tem czuję od­razę do sa­mego sie­bie. Wra­cam o siód­mej do domu i wi­dzę swo­jego sio­strzeńca Marca, jak sie­dzi na so­fie ze szkol­nym ko­legą, mi­łym chłop­cem, któ­rego po­zna­łem już kie­dyś i na­wet wy­si­li­łem się, by być dla niego uprzej­mym. Kiedy wcho­dzę, on wstaje i mówi:

– Dzień do­bry, pa­nie Henry. Marco po­wie­dział, że mogę przyjść. Mam na­dzieję, że się pan nie gniewa.

Chło­piec ma na imię Alf i jest roz­koszny. Jed­nak w tej chwili nie chciał­bym, żeby sie­dział na mo­jej so­fie, więc na­wet się do niego nie uśmie­cham.

– Pro­szę, tylko nie mów­cie, że pla­nu­je­cie go­to­wać? – mam­ro­czę.

Alf rzuca Mar­cowi nie­pewne spoj­rze­nie; obaj po­trzą­sają gło­wami.

– Nie – od­po­wiada Alf. – Nie, tak tylko so­bie sie­dzimy.

Ki­wam sztywno głową i ru­szam do swo­jego po­koju.

Wiem, co zro­bię. I na­prawdę mu­szę coś zro­bić, bo eks­plo­duję. Nie mogę sie­dzieć i cze­kać, aż za­ła­twi to smętny Mil­ler Roe. Mu­szę wziąć sprawy w swoje ręce.

Wcho­dzę na Bo­oking.com i re­zer­wuję so­bie czte­ro­dniowy po­byt – all in­c­lu­sive, ze „złotą gwiazdką” – w Chobe Game Lodge w Bot­swa­nie.

Dla jed­nej osoby.

5

PAŹ­DZIER­NIK 2016

W wieku trzy­dzie­stu dwóch lat Ra­chel sta­rała się nie my­śleć zbyt dużo o tym, że całe jej do­ro­słe ży­cie to mi­raż. Wła­ści­cie­lem jej miesz­ka­nia był oj­ciec, który też wspie­rał fi­nan­sowo jej biz­nes. Ta za­leż­ność od uwiel­bie­nia i szczo­dro­ści ojca po­stę­po­wała po­woli, więc Ra­chel na­wet nie za­uwa­żyła, kiedy sy­tu­acja zmie­niła się z „tak po­stę­pują ro­dzice, żeby po­móc dzie­ciom w star­cie” na coś, o czym wsty­dziła się mó­wić. Jej sa­lon z bi­żu­te­rią przy­no­sił ja­kieś pie­nią­dze, lecz jesz­cze nie zy­ski. Ra­chel mo­gła się oszu­ki­wać, że to zysk, gdy przy­cho­dził prze­lew z jej kie­szon­ko­wym i spła­cał de­bet. Ale w rze­czy­wi­sto­ści od za­ra­bia­nia na sie­bie dzie­lił ją co naj­mniej rok, a na­wet wtedy pod wa­run­kiem, że wszystko bę­dzie szło do­brze i nic nie pój­dzie źle. Za sześć mie­sięcy Ra­chel skoń­czy trzy­dzie­ści trzy lata, już dawno wy­pły­nęła da­leko poza bez­pieczne brzegi trzy­dziestki, a spo­dzie­wała się w tym wieku być w pełni nie­za­leżna od ojca.

Jed­nak dla po­stron­nego ob­ser­wa­tora Ra­chel Gold była im­po­nu­jącą osobą: miała metr sie­dem­dzie­siąt osiem wzro­stu, była wy­spor­to­wana i za­dbana, trzy­mała lekki dy­stans. Wy­glą­dała jak ko­bieta, która do­szła do wszyst­kiego sama, która sama spła­cała kre­dyt, sama fi­nan­so­wała so­bie kar­net na si­łow­nię i prze­jazdy ube­rem.

W piąt­kowy wie­czór pod ko­niec paź­dzier­nika, ty­dzień po nie­spo­dzie­wa­nej wia­do­mo­ści od Ame­ry­ka­nina, na którą jesz­cze nie od­po­wie­działa, Ra­chel wy­brała się po pracy na drinka z ko­bietą z są­sied­niego stu­dia w kom­plek­sie na rogu West Hamp­stead i Kil­burn. Pa­ige miała dwa­dzie­ścia trzy lata i wciąż miesz­kała z mamą, lecz za­ra­biała dość dużo, żeby do­kła­dać się do czyn­szu, pła­cić za swoje wa­ka­cje, drinki i rzęsy u ko­sme­tyczki. Pa­ige two­rzyła bi­żu­te­rię z me­tali nie­szla­chet­nych, w prze­ci­wień­stwie do Ra­chel, która uży­wała złota i pla­tyny. Pa­ige żyła skrom­nie i od­kła­dała pie­nią­dze. Rap­tem dwa lata wcze­śniej skoń­czyła szkołę ar­ty­styczną, a już była bar­dziej do­ro­sła od Ra­chel.

W pu­bie Ra­chel po­sta­wiła pierw­szą ko­lejkę – bu­telkę pi­not gri­gio. Ta­ras był ogrze­wany, więc piły na ze­wnątrz, z ko­cami na ko­la­nach. Ra­chel za­py­tała Pa­ige, czy się z kimś spo­tyka.

– Coś ty – od­parła tamta. – Ci­sza, spo­kój, żad­nych ran­dek. A ty?

– Jest taki ko­leś – za­częła Ra­chel, z po­czątku z wa­ha­niem, a póź­niej z nie­spo­dzie­waną pew­no­ścią, że po­winna o tym po­roz­ma­wiać. – Po­zna­łam go w Sta­nach, w te wa­ka­cje, a po­tem na­mie­rzył mnie przez in­ter­net i na­pi­sał wia­do­mość przez moją stronę. I chyba... – Wło­żyła bu­telkę do wia­derka z lo­dem. – I chyba nie mogę prze­stać o nim my­śleć. Z po­czątku wy­da­wało mi się to ta­kie, no wiesz, tro­chę nie na miej­scu. No i jest star­szy.

– Boże. Ile lat star­szy?

– Bo ja wiem, ja­kieś dzie­sięć? Tak na oko jest tuż po czter­dzie­stce. Zo­bacz. – Ob­ró­ciła te­le­fon wy­świe­tla­czem do Pa­ige, po­ka­zu­jąc jej zdję­cie Mi­cha­ela Rim­mera, które za­pi­sała so­bie w ga­le­rii.

– Seksi.

– Tak uwa­żasz?

– Pew­nie. Tak, wiesz, na swój spo­sób.

– Jaki spo­sób? – Po­pa­trzyła na Pa­ige zmru­żo­nymi oczami, nie chcąc, by ko­le­żanka wy­po­wie­działa na głos te same dziwne my­śli, które krą­żyły jej po gło­wie na te­mat tego nie­spo­dzie­wa­nego czło­wieka.

– Wy­gląda, jakby mógł cię nie­źle wy­pie­przyć. A po­tem le­żałby zu­peł­nie nagi, z rę­kami za głową, i po­pro­sił o drinka.

– Cho­lera. – Wy­rwała te­le­fon z ręki Pa­ige.

– Ale w ta­kim, no, po­zy­tyw­nym sen­sie, wiesz?

– Boże. Nie wiem. Może. To do­brze i nie­do­brze, nie? W przy­szłym roku skoń­czę trzy­dzie­ści trzy lata. Czy tego wła­śnie chcę?

– Nie wiem, sama mi po­wiedz. – Pa­ige spoj­rzała na nią py­ta­jąco, pro­wo­ku­jąc ją do od­po­wie­dzi.

– Nie. Nie. To zna­czy tak. Dla za­bawy. Jed­nak nie do mał­żeń­stwa, dzieci i tak da­lej.

– A czy chcesz mał­żeń­stwa, dzieci i tak da­lej?

– Nie­ko­niecz­nie, ale może bym ze­chciała, a utknę z ko­le­siem, który nie ma w so­bie nic z opie­kuna, prawda? Trzeba mieć ko­le­sia z opie­kuń­czym ge­nem, je­śli chcesz mieć dzieci. A ten gość – raz jesz­cze spu­ściła wzrok na Mi­cha­ela Rim­mera z kie­lisz­kiem szam­pana w tan­det­nej re­stau­ra­cji na La­zu­ro­wym Wy­brzeżu – nie wy­gląda jak opie­kun.

– Cóż – stwier­dziła Pa­ige – je­śli nie je­steś go­towa na mał­żeń­stwo i dzieci, może po­trak­tuj go jako tego ostat­niego, który nie jest tym je­dy­nym. Skoro przy­jeż­dża do Lon­dynu na kilka mie­sięcy, po pro­stu go wy­ko­rzy­staj.

Po su­ge­stii Pa­ige Ra­chel po­czuła dreszcz ner­wo­wej ener­gii. Wła­śnie usły­szała, jak ktoś for­mu­łuje na głos jej nie­wy­po­wie­dziane my­śli.

– Tak – zgo­dziła się. – Tak, może to zro­bię.

6

CZER­WIEC 2019

Lucy pod­cho­dzi do mło­dego męż­czy­zny w ob­ci­słym sza­rym gar­ni­tu­rze, który ści­ska pod pa­chą ak­tówkę. Wy­ciąga do niego rękę.

– Max Blac­kwood – przed­sta­wia się męż­czy­zna. – Miło pa­nią po­znać. Mam na­dzieję, że nie miała pani pro­ble­mów z do­tar­ciem na miej­sce?

– Żad­nych – od­po­wiada Lucy. – Wpi­sa­łam ad­res do Go­ogle Maps. W tych cza­sach szu­ka­nie drogi jest dzie­cin­nie pro­ste, prawda?

– Prawda – przy­znaje Max, a po­tem za­ba­wia ją aneg­dot­kami o Go­ogle Maps pro­wa­dzą­cych lu­dzi do śle­pych za­uł­ków albo na łąki pełne owiec i pry­watne ogródki. W tym cza­sie po­woli idą w stronę domu. Lucy stara się nie po­ka­zać po so­bie, jaka jest pod­eks­cy­to­wana i za­chwy­cona. Ma na so­bie strój wy­brany przez Henry’ego, jej brata. Po­wie­dział jej, że je­śli szuka domu za mi­lion fun­tów, musi wy­glą­dać, jakby miała mi­lion fun­tów. Prze­cią­gnął ją po mod­nych fran­cu­skich bu­ti­kach przy Ma­ry­le­bone High Street i ka­zał jej ku­pić ubra­nia spe­cjal­nie na po­lo­wa­nie na dom, a skła­dały się one z mięk­kich blu­zek, do­brze skro­jo­nych spodni, dłu­gich zwiew­nych su­kie­nek, ble­ze­rów i bia­łych te­ni­só­wek z me­ta­licz­nymi wzo­rami. Po­tem za­pro­wa­dził ją na trzy go­dziny do sa­lonu z męż­czy­zną o imie­niu Jed, który ob­ciął jej dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów spa­lo­nych słoń­cem wło­sów, a resztę po­ma­lo­wał w pa­semka ko­loru wa­ni­lio­wego blondu.

Krótko po tym, jak za­miesz­kała u Henry’ego, ka­zał jej wy­bie­lić zęby. Za­uwa­żyła, że wzdryga się za każ­dym ra­zem, gdy się uśmie­chała, więc w końcu za­py­tała:

– Czy coś jest nie tak z mo­imi zę­bami?

A on na to:

– Chyba ła­two zba­ga­te­li­zo­wać ta­kie rze­czy, kiedy przez dłuż­szy czas nie ma się re­gu­lar­nego do­stępu do lu­stra.

Straszny du­pek z tego jej brata. Ukry­wał to pod płasz­czy­kiem czar­nego po­czu­cia hu­moru, ale cza­sami Lucy po­dej­rze­wała, że ta czerń się­gała znacz­nie głę­biej.

Prze­suwa oku­lary z nosa na czu­bek głowy i spo­gląda na sto­jący przed nią dom. To dawna ple­ba­nia z czte­rema sy­pial­niami, tuż za gra­nicą St Al­bans. Na po­dwórku znaj­duje się sad, drew­niana huś­tawka, tram­po­lina oraz pra­wie dwa­dzie­ścia me­trów kwa­dra­to­wych ogrodu po­ro­śnię­tego trawą, z al­taną na końcu. Jego wie­lo­dziel­nych ka­mien­nych okien strzegą gar­gulce. Po­dwójne drzwi wej­ściowe z mo­sięż­nymi ko­łat­kami i skro­bacz­kami do bu­tów są oflan­ko­wane przez wbu­do­wane ławki. Ca­łość jest za­nie­dbana i tro­chę znisz­czona. Za­słony wi­doczne w oknach wy­pło­wiały na słońcu i po­rwały się. Jed­nak poza tym to wła­ści­wie je­den z naj­pięk­niej­szych do­mów, ja­kie kie­dy­kol­wiek wi­działa.

– Ładny – mówi z miną po­ke­rzystki.

– Na­prawdę ładny – zga­dza się agent, szu­ka­jąc klu­cza do drzwi fron­to­wych. – Ta­kie domy rzadko się tra­fiają. Zna pani tę oko­licę?

– Tak, moja córka mieszka w St Al­bans, nie­da­leko cen­trum.

Te słowa wciąż przy­pra­wiają ją o przy­jemny dreszcz. Moja córka. Libby Jo­nes. Se­re­nity Lamb. Mu­siała ją po­rzu­cić, kiedy mała była jesz­cze nie­mow­lę­ciem, ale od­na­la­zła ją rok temu, gdy Libby skoń­czyła dwa­dzie­ścia pięć lat. Ma mięk­kie ja­sne włosy i ja­sno­nie­bie­skie oczy, a kiedy się z nią roz­ma­wia, pa­trzy w taki spo­sób, że ma się po­czu­cie, jakby się mo­gło po­wie­dzieć jej o wszyst­kim, a ona przyj­mie to bez oce­nia­nia. Ma lon­dyń­ski ak­cent, nie wy­tworny an­giel­ski ak­cent jak Lucy, która cho­dziła do szkoły, gdzie ka­zali jej no­sić słom­kowy ka­pe­lusz i bluzkę z wy­so­kim koł­nie­rzy­kiem, lecz ak­cent z ob­cię­tymi kra­wę­dziami i spły­cony, po­zba­wiony koń­có­wek w nie­któ­rych sło­wach. Taki ak­cent bie­rze się z pu­blicz­nych szkół i pod­miej­skich sze­re­gow­ców. Ma piegi na ra­mio­nach i nosi włosy z prze­dział­kiem z boku; chowa je za uchem co kilka mi­nut i cza­sami do­tyka czub­ków rzęs pal­cem, jakby spraw­dzała, czy cią­gle tam są. Pach­nie wa­ni­lią. Czę­sto myje ręce. Lubi owoce. Bar­dzo schlud­nie pi­sze. Jest nie­sa­mo­wita.

– Och – rzuca Max, od­wra­ca­jąc się do niej z uśmie­chem. – To do­brze. Z pew­no­ścią się ucie­szy, gdy mama za­mieszka tak bli­sko.

Dom jest pu­sty. Wła­ści­ciele zdą­żyli już się prze­nieść do miesz­ka­nia w no­wym bu­dynku. Zo­sta­wili po so­bie kilka me­bli, by stwo­rzyć ilu­zję do­mo­wego ogni­ska, jed­nak one tylko pod­kre­ślają fakt, że ist­nie­jący tu nie­gdyś bo­gaty wszech­świat prze­padł: dzieci wy­le­ciały z gniazda, ro­dzinny har­mi­der i chaos skar­lał do pary w śred­nim wieku, eg­zy­stu­ją­cej w ja­kimś miesz­ka­niu, od wi­zyty do wi­zyty, od te­le­fonu do te­le­fonu.

– Wy­maga lek­kich na­praw – tłu­ma­czy Max, szu­ka­jąc po dro­dze włącz­ni­ków świa­tła. – Wła­ści­ciele wy­dali na re­mont duże pie­nią­dze tuż po za­ku­pie, ale oczy­wi­ście to było po­nad dwie de­kady temu. Dla­tego tro­chę czuć tu­taj, po­wiedzmy, po­przedni wiek.

Lucy już wie, że go kupi. Wie­działa to, gdy tylko zo­ba­czyła szcze­góły w in­ter­ne­cie. Bu­dy­nek ma nie­ty­powy roz­kład po­miesz­czeń. Lucy wy­cho­wała się w domu opar­tym na sy­me­trii: cen­tralny ko­ry­tarz pro­wa­dzący do po­koi o rów­nych roz­mia­rach, drzwi w drzwi. Już dość tej sy­me­trii. Lucy chce ką­ci­ków i wnęk, i ma­łych śmiesz­nych za­uł­ków, i nie­spo­dzie­wa­nych przejść pro­wa­dzą­cych do po­miesz­czeń, które nie mają sensu.

Drzwi po­koi na pię­trze wciąż są ozna­czone imio­nami dzieci, które nie­gdyś w nich spały. Oscar. Maddy. Milly.

To ła­god­nie brzmiące imiona, lecz nie można po­wie­dzieć, by dzieci ła­god­nie obe­szły się z do­mem: Lucy wi­dzi po­zry­waną ta­petę, ba­zgroły na ścia­nach i coś neo­no­wo­zie­lo­nego, co przy­kle­iło się do ta­niego dy­wanu – pew­nie masa że­lowa.

Po roku miesz­ka­nia w nie­ska­zi­tel­nym apar­ta­men­cie Henry’ego, zdej­mo­wa­nia bu­tów w progu, uży­wa­nia spe­cjal­nych sprayów do usu­wa­nia nie­szko­dli­wych plam i spe­cjal­nych ście­re­czek do róż­nego ro­dzaju po­wierzchni, nie­ustan­nego pil­no­wa­nia dzieci, żeby ni­czego nie upu­ściły, nie po­bru­dziły i nie znisz­czyły, Lucy chce wła­śnie tego – domu, w któ­rym można się tłuc, w któ­rym można wgnieść masę że­lową w dy­wan, który przyj­mie ich wraz z ich nie­do­sko­na­ło­ściami.

Lucy igno­ruje plamy rdzy na umy­wal­kach i se­de­sach, zie­lone ślady po wo­dzie wo­kół kra­nów, bra­ku­jący wi­traż w sza­fie na pra­nie, który za­stą­piono brą­zową płytą wió­rową. Z przy­jem­no­ścią za­płaci mi­lion fun­tów za dom, który jest po­ry­so­wany i po­ła­tany, za brudne dy­wany, po­roz­bi­jane szyby i tram­po­linę po­ro­śniętą mchem. Za­płaci każdą cenę za dach nad głową tej ma­łej ro­dziny, którą wy­cho­wy­wała na uli­cach, na pla­żach, na so­fach, w tym­cza­so­wych kwa­te­rach – a przez kilka pierw­szych lat ży­cia Marca także w domu prze­mo­cowca.

Po obej­rze­niu bu­dynku Lucy wraca do sa­mo­chodu i od­biera do­ku­menty ze szcze­gó­ło­wymi da­nymi od Maxa, jesz­cze raz ści­ska jego dłoń i że­gna się. Kła­dzie pa­piery na fo­telu pa­sa­żera, po­tem wpi­suje ad­res Henry’ego w Go­ogle Maps. Jed­nak za­nim od­je­dzie, wstu­kuje też krótką wia­do­mość do Libby:

Wła­śnie obej­rza­łam dom przy Bur­row’s End. Jest ide­alny. Złożę ofertę. Su­per!

Na­stęp­nie wkłada te­le­fon w uchwyt i ru­sza, pa­trząc na dom w lu­sterku wstecz­nym, aż cał­kiem za­sło­nią go drzewa.

7

PAŹ­DZIER­NIK 2016

Póź­niej tego sa­mego wie­czoru Ra­chel na­pi­sała od­po­wiedź Mi­cha­elowi Rim­me­rowi. Nie była do końca trzeźwa, ale też nie na tyle pi­jana, by prze­ro­sła ją ob­sługa kla­wia­tury.

Drogi Mi­cha­elu,

by­łam KOM­PLET­NIE za­sko­czona, wi­dząc Twoją wia­do­mość. Na­prawdę KOM­PLET­NIE za­sko­czona. Jed­nak nie nie­miło. I dzię­kuję za kom­ple­menty na te­mat mo­ich pro­jek­tów. Może dla lep­szego ob­razu do­dam, że ze swo­jego miesz­ka­nia mam wi­dok na ka­nał w dro­dze do King’s Cross. Miesz­kam sama. Nie mam zwie­rząt. Piję al­ko­hol i cza­sami palę pa­pie­rosy. Tak, je­stem Brid­get Jo­nes, dzię­kuję, że py­tasz.

Z przy­jem­no­ścią za­bra­ła­bym Cię na zwie­dza­nie oko­licy. Po­daję swój nu­mer te­le­fonu – wy­ślij mi ese­mesa, kiedy bę­dziesz wolny, i za­pla­nu­jemy coś.

Ser­decz­no­ści,

Ra­chel

Sczy­tała ca­łość tylko raz, po czym na­ci­snęła przy­cisk „wy­ślij” i po­słała wia­do­mość z mocą, z we­rwą, bez za­sta­no­wie­nia w świat, tym sa­mym zmie­nia­jąc swoje ży­cie w spo­sób, ja­kiego ni­gdy nie by­łaby w sta­nie so­bie wy­obra­zić.

Gdy obu­dziła się na­stęp­nego dnia, od­po­wiedź od Mi­cha­ela już na nią cze­kała. Było pra­wie po­łu­dnie. Prze­ga­piła za­ję­cia jogi. Cią­gle prze­ga­piała za­ję­cia jogi. Osiem ty­go­dni temu za­re­zer­wo­wała i opła­ciła dwa­na­ście za­jęć, do tej pory udało jej się do­trzeć na dwa. Się­gnęła po te­le­fon i odłą­czyła ła­do­warkę, od­blo­ko­wała ekran i po­ja­wił się on, Mi­chael Rim­mer, któ­rego po­śpiesz­nie za­pro­siła do swo­jego ży­cia ze­szłego wie­czoru po bu­telce wina, sho­cie wódki i ma­łej mi­seczce fa­sze­ro­wa­nych oli­wek.

Cześć, Ra­chel!

Miło, że od­pi­sa­łaś! I pew­nie już się do­my­ślasz, że Brid­get Jo­nes to moja wy­ma­rzona ko­bieta, więc wszystko się zga­dza. Przy­la­tuję ósmego, może spo­tkamy się któ­re­goś wie­czoru w tym ty­go­dniu? Ode­zwę się, gdy już do­trę na miej­sce. I nie mogę się do­cze­kać. Na­prawdę.

Ser­decz­no­ści,

Mi­chael

Ra­chel wes­tchnęła. Czyżby do­pa­dły ją wąt­pli­wo­ści? Nie do końca. Cho­ciaż, może tro­chę. Tak czy ina­czej, do ósmego zo­stało jesz­cze dzie­sięć dni. Do tego czasu Mi­chael Rim­mer mógłby umrzeć. Ona mo­głaby umrzeć. Jego sa­mo­lot mógłby spaść do Atlan­tyku. Nie ma sensu się tym stre­so­wać. Nie ma sensu o tym roz­my­ślać. Je­śli Mi­chael Rim­mer jest jej pi­sany, wszystko się samo ułoży.

Dzie­sięć dni póź­niej po­ja­wiła się wia­do­mość:

Cześć! Ra­chel, tu­taj Mi­chael Rim­mer! Wła­śnie przy­le­cia­łem do Lon­dynu. Co ro­bisz ju­tro wie­czo­rem?

Ra­chel po­czuła ucisk w żo­łądku. Mi­chael nie ode­zwał się ani sło­wem od czasu, gdy od­po­wie­dział na jej pi­jac­kiego e-ma­ila. Ona ostat­nio roz­ma­wiała z pew­nym ko­le­siem z Tin­dera, tro­chę od niej młod­szym, ale cał­kiem doj­rza­łym. Miał na imię Char­lie. Pra­co­wał jako ku­rier me­dyczny. Miesz­kał gdzieś w po­łu­dniowo-wschod­nim Lon­dy­nie. Bóg je­den wie gdzie. Tamta część mia­sta to dla Ra­chel za­gadka. Nie­mniej zna­jo­mość była dość in­ten­sywna. Roz­ma­wiali już o ro­dzi­nie i ma­rze­niach, o tym, ja­kie mają cele i czego ża­łują, a na­wet za­ha­czyli o po­li­tykę. Jed­nak Char­lie wciąż nie za­pro­po­no­wał jej spo­tka­nia i, szcze­rze mó­wiąc, Ra­chel ma już swoje lata i nie za­mie­rza cze­kać, aż chło­piec o imie­niu Char­lie za­prosi ją na drinka. A tu­taj po­ja­wił się Mi­chael Rim­mer, śmiało prze­pchnął się na po­czą­tek ko­lejki swoją czte­roz­da­niową wia­do­mo­ścią, prze­cho­dząc od razu do sedna w spo­sób, który su­ge­ro­wał Ra­chel, że może ju­tro o tej po­rze bę­dzie upra­wiać seks. A na­prawdę miała ochotę upra­wiać seks ju­tro o tej po­rze.

Przej­rzała ga­le­rię na te­le­fo­nie, szu­ka­jąc zdję­cia Mi­cha­ela Rim­mera, które za­pi­sała so­bie po tym, jak pierw­szy raz się z nią skon­tak­to­wał; stoi na nim z kie­lisz­kiem szam­pana w ręku, wy­daje się do­brze od­ży­wiony i pewny sie­bie. Przy­bli­żyła so­bie ob­raz pal­cami i przez chwilę prze­su­wała go po ekra­nie, wy­obra­ża­jąc so­bie Mi­cha­ela.

Po­tem prze­łą­czyła apli­ka­cję, żeby od­pi­sać, i szybko wstu­kała:

Ja­sne. Przyjdź do mnie, ru­szymy stąd.

Mi­chael Rim­mer po­ja­wił się przed drzwiami jej miesz­ka­nia o dzie­więt­na­stej na­za­jutrz, pro­mie­nie­jąc opa­le­ni­zną po po­wro­cie z kraju, w któ­rym na­dal jest lato. Miał ze sobą kwiaty. I szam­pana. Bu­kiet wsa­dziła do wody, a szam­pana do lo­dówki, po­tem zaś za­brała Mi­cha­ela na kok­tajle, bo gdyby otwo­rzyli szam­pana te­raz, upra­wia­liby seks za dwa­dzie­ścia mi­nut, a ona chciała roz­ko­szo­wać się do­świad­cze­niem praw­dzi­wej randki i na­ra­sta­ją­cym nie­zno­śnie sek­su­al­nym na­pię­ciem, za­nim prze­kro­czą tę gra­nicę.

Oka­zał się przy­stoj­niej­szy, niż go za­pa­mię­tała. Mniej zwy­czajny. Ubrał się w ja­sno­nie­bie­ską ko­szulę, dżinsy i buty spor­towe. Pach­niał rze­czami świeżo wy­ję­tymi z wa­lizki i lekką wodą po go­le­niu, któ­rej Ra­chel nie po­tra­fiła roz­po­znać. Przy­trzy­mał jej drzwi i przy­su­wał krze­sła, czego ra­czej nie spo­dzie­wa­łaby się po ku­rie­rze me­dycz­nym Char­liem.

Za­mó­wił so­bie mar­ga­ritę, a dla Ra­chel dark’n’stormy, i za­częli roz­ma­wiać.

– Masz dzieci? – za­py­tał ją.

Nieco ją to za­sko­czyło. Po­my­ślała, że to tro­chę dziwne, jakby py­tał, czy wciąż ma wszyst­kie swoje zęby. Ra­chel na­dal czuła się młodo, o wiele zbyt młodo, żeby być po­strze­gana jako matka. Jed­nak Mi­chael nie był pierw­szym męż­czy­zną, który ją o to za­py­tał w ostat­nim roku czy dwóch; w ja­kiś spo­sób, nie za­uwa­ża­jąc tego, prze­szła przez pewną nie­wi­dzialną gra­nicę do strefy ma­tek. Sta­rała się nie dać po so­bie po­znać zdu­mie­nia i rzu­ciła:

– Nie, nie. Jesz­cze nie. A ty?

Zo­ba­czyła, jak jego twarz się roz­pro­mie­nia.

– Tak – od­parł. – Tak, jedno. Synka. Marca. Cóż... uro­dził się w dwa ty­siące szó­stym, więc, Boże, ma te­raz ja­kieś dzie­sięć lat?

– Nie wy­da­jesz się zbyt pewny.

– To skom­pli­ko­wane. Dawno go nie wi­dzia­łem.

– Roz­wio­dłeś się?

– Tak, roz­wio­dłem się. A moja eks... – Wy­pu­ścił po­wie­trze z płuc w spo­sób, który su­ge­ro­wał, że była pro­ble­ma­tyczna. – No wiesz, to nie­ła­twe sprawy, moja eks wie, gdzie mnie zna­leźć, jed­nak woli tego nie ro­bić. Ma nie­po­ukła­dane ży­cie. Pro­po­no­wa­łem wspar­cie, dla niej i dla chłopca. Tylko że wła­ści­wie ze­rwała ze mną kon­takt. No więc, smutne. A Marco... Boże, gdy­byś mo­gła go zo­ba­czyć, to naj­wspa­nial­szy i naj­pięk­niej­szy chło­piec. Nie­stety ta­kie ży­cie nie przy­nie­sie mu nic do­brego.

Ra­chel zo­ba­czyła, jak oczy Mi­cha­ela za­cho­dzą łzami, i po­czuła, jak ich spo­tka­nie wcho­dzi na inny po­ziom, który wy­da­wał się rzu­to­wać na nie­wy­po­wie­dzianą obiet­nicę nie­unik­nio­nego seksu, wy­raź­nie obecną w ca­łej ich po­przed­niej roz­mo­wie, ale też mógł za­brać ich w ja­kieś inne miej­sce, zu­peł­nie nie­spo­dzie­wane, praw­dziwe, do­ro­słe.

Wy­cią­gnęła rękę i do­tknęła jego dłoni. On ob­ró­cił swoją i za­ci­snął palce wo­kół jej pal­ców.

– To nic – po­wie­dział, a jego oczy znowu były su­che. – Po pro­stu szkoda, wiesz, że ży­cie po­trafi za­brać czło­wieka da­leko od tego, co na­prawdę ważne.

– Wal­czy­łeś o prawo do opieki?

– Nie – od­po­wie­dział, głasz­cząc ją de­li­kat­nie. – Nie, to był szybki roz­wód. Ni­czego ode mnie nie chciała. My­śla­łem, że kie­dyś się do­ga­damy. Z po­czątku bar­dzo czę­sto wi­dy­wa­łem Marca. Jed­nak póź­niej po­le­cia­łem do Sta­nów na kilka ty­go­dni, w spra­wach za­wo­do­wych, a gdy wró­ci­łem na po­łu­dnie Fran­cji... – Za­brał rękę, żeby ge­stem po­ka­zać, że ko­bieta roz­pły­nęła się w po­wie­trzu.

– Czyli miesz­kasz na po­łu­dniu Fran­cji?

– Miesz­kam w wielu miej­scach. Ale tak, mam dom w An­ti­bes. Jest ró­żowy. Mam ró­żowy dom. Spodo­bałby ci się.

– W ja­kim od­cie­niu? Chyba nie lan­dryn­ko­wym?

– Nie. Nie. To bar­dzo sub­telny róż. Moja była ma­wiała, że to ko­lor zwię­dłych róż.

– Zwię­dłych róż? Nie­źle. Dziw­nie po­etyc­kie.

– Cóż, Lucy jest taka wła­śnie dziw­nie po­etycka.

Lucy, po­my­ślała Ra­chel. Lucy. To imię tam­tej ko­biety. Tej, która była wcze­śniej.

8

CZER­WIEC 2019

Lucy ob­raca klucz w zamku drzwi wej­ścio­wych miesz­ka­nia Henry’ego, wstrzy­mu­jąc od­dech, jak za­wsze przy po­wro­cie. Nie tyle boi się, że coś się stało, ile po pro­stu wie, że Henry wo­lałby już ni­gdy nie sły­szeć chro­botu jej klu­cza w jego zamku, a sam fakt, że wcho­dzi do apar­ta­mentu, od­kłada to­rebkę, woła jego imię, otwiera jego lo­dówkę, wciąga i wy­pusz­cza po­wie­trze w prze­strzeni utwo­rzo­nej przez cztery ściany wy­zna­cza­jące jego wła­sną, bar­dzo pry­watną strefę, wy­woła u niego tego ro­dzaju dys­kom­fort, który prze­łoży się na ostry ko­men­tarz, pe­dan­tyczną uwagę albo po­nurą obec­ność za drzwiami jego sy­pialni – drzwiami, które ostat­nio co­raz czę­ściej po­zo­stają za­mknięte.

Stella spę­dza dzi­siaj czas z Freyą G (na­zy­wają ją Freyą G, po­nie­waż jej druga naj­lep­sza ko­le­żanka też ma na imię Freya), a Marco gra w coś na wiel­kim te­le­wi­zo­rze w sa­lo­nie ze swoim mi­łym ko­legą, Al­fem. Lucy rzuca ner­wowe spoj­rze­nie na przej­ście pro­wa­dzące do sy­pialni, w na­dziei, że dźwięki nie niosą się na tyle, by do­trzeć do po­koju Henry’ego.

– Ścisz­cie tro­chę – prosi ła­god­nie. Marco nie od­rywa wzroku, ale sięga po pi­lota i zmniej­sza gło­śność.

Alf od­wraca się i uśmie­cha do Lucy.

– Cześć, Lucy – mówi. – Jak ci mi­nął dzień?

– Do­brze. A to­bie?

– Też do­brze... O cho­lera. – I już go nie ma, znowu sku­pia uwagę na grze, a Lucy idzie do kuchni i na­lewa so­bie kie­li­szek wina.

Chce po­wie­dzieć Henry’emu o nie­sa­mo­wi­tym domu w St Al­bans, jed­nak wie, że wy­star­czy mu jedno spoj­rze­nie na szcze­góły, by oznaj­mił, że chyba osza­lała, że się myli, że za chwilę po­pełni ogromny błąd. Za­cznie ją ostrze­gać, że wy­rzuca pie­nią­dze w błoto, że nie ro­zu­mie rynku nie­ru­cho­mo­ści, że bę­dzie tego ża­ło­wać. Lucy nie ma ochoty tego wy­słu­chi­wać.

Za­nim Henry zdąży za­siać w niej zia­renko nie­pew­no­ści albo skłoni ją do zmiany zda­nia, Lucy pi­sze wia­do­mość do agenta nie­ru­cho­mo­ści i składa ofertę.

Na­stęp­nego ranka o ósmej trzy­dzie­ści, gdy wraca po pod­rzu­ce­niu Stelli do szkoły, Lucy za­uważa, że drzwi do po­koju Henry’ego są w dal­szym ciągu za­mknięte. Nor­mal­nie jej brat wła­śnie wy­cho­dzi do pracy, cza­sami na­wet mi­jają się na chod­niku pod blo­kiem. Lucy na pal­cach prze­cho­dzi ko­ry­ta­rzem i bar­dzo ci­cho na­ci­ska klamkę, po­tem otwiera drzwi i wtedy zdaje so­bie sprawę, że po­kój Henry’ego jest pu­sty, łóżko za­słane, a ża­lu­zje pod­nie­sione.

Woła do niego, na wy­pa­dek gdyby był w ła­zience, jed­nak od­po­wiada jej ci­sza.

Lucy za­kłada, że jej brat wy­szedł na wcze­sne spo­tka­nie. Jed­nak nie było jej w domu za­le­d­wie dwa­dzie­ścia mi­nut. Jego ka­bina prysz­ni­cowa jest su­cha. Nie ma pary na lu­strze. Henry zde­cy­do­wa­nie jesz­cze nie wstał, kiedy ona wy­cho­dziła; nie­moż­liwe, żeby zdą­żył się obu­dzić, wy­szy­ko­wać i wyjść pod­czas jej nie­obec­no­ści. Henry ni­gdy nie opu­ściłby domu bez po­ran­nego prysz­nica.

Już sięga po te­le­fon, żeby na­pi­sać wia­do­mość, kiedy coś zwraca jej uwagę: w ła­zience nie ma szczo­teczki do zę­bów Henry’ego, ga­dże­ciar­skiej, elek­trycz­nej, która ła­duje się przez ka­bel USB. Urzą­dze­nie ma wiele usta­wień i nie­bie­ską diodę, za­wsze stoi na mar­mu­ro­wym bla­cie, mru­ga­jąc. Te­raz go nie wi­dać.

Wtedy Lucy czuje ucisk w żo­łądku. Przy­po­mina so­bie: okruch chwili, prze­bu­dze­nie z głę­bo­kiego snu, gdy na ze­wnątrz wciąż jest ciemno, Fitz leży w no­gach łóżka z na­sta­wio­nymi uszami, ni­ski po­mruk wy­do­sta­jący się z jego gar­dła. Oboje sie­dzieli przez mo­ment zu­peł­nie nie­ru­chomo, na­słu­chu­jąc głu­chego od­głosu ja­dą­cej windy, który niósł się z ko­ry­ta­rza za drzwiami miesz­ka­nia, a po­tem z po­wro­tem za­snęli.

Za­kła­dała, że to ktoś z są­sia­dów ich obu­dził, ale może nie.

Od­blo­ko­wuje te­le­fon i pi­sze wia­do­mość do Henry’ego:

Gdzie je­steś?

Wbija wzrok w ptaszka. Po­zo­staje po­je­dyn­czy i szary. Apli­ka­cja twier­dzi, że Henry ostatni raz był on­line kwa­drans przed ósmą rano.

Lucy otwiera jego szafę i wy­suwa szu­flady. Nie wie, czego wła­ści­wie szuka, za to nie ma wąt­pli­wo­ści, co jej cho­dzi po gło­wie. Henry wy­szedł z miesz­ka­nia w środku nocy, żeby zła­pać sa­mo­lot do Bot­swany i szu­kać Phina. I z ja­kie­goś głę­boko za­ko­rze­nio­nego w niej, przy­pra­wia­ją­cego o mdło­ści po­wodu myśl o tym, że miałby go zna­leźć, na­pawa ją lę­kiem.

9

Po­dróż w kla­sie biz­ne­so­wej. Je­śli się jej nie od­było, trudno ją so­bie wy­obra­zić. A kiedy się już ją od­bę­dzie, nie da się jej so­bie nie wy­obra­żać – po­zo­sta­wia w to­bie trwałe ślady. To praw­do­po­dob­nie naj­waż­niej­szy po­wód, żeby być bo­ga­tym.

Po­pi­jam szam­pana. Jest do­piero ósma rano, a ja nie śpię od trze­ciej, moje pod­nie­bie­nie nie jest go­towe na jego kwa­śną wy­traw­ność, ale i tak piję, bo mogę. Przy­wo­łuję ob­raz Lucy w Lon­dy­nie, jak wraca ze szkoły, za­sta­na­wia­jąc się, dla­czego nie krzą­tam się po kuchni i gdzie je­stem. Po­dej­rze­wam, że szybko się do­my­śli. Może i róż­nimy się od sie­bie, jed­nak na­sza więź jest głę­boka, na­wet po dwu­dzie­stu pię­ciu la­tach ży­cia od­dziel­nie. Tak już jest z dziećmi, które łą­czy wspólna trauma: jest zu­peł­nie tak, jakby biegł mię­dzy nami cienki drut i od czasu do czasu któ­reś z nas czuje, jak szar­pie. Na przy­kład te­raz. Wiem, że Lucy za mo­ment za­dzwoni do Libby, Libby za­dzwoni do Mil­lera, a moje znik­nię­cie sta­nie się sprawą, dramą. Ale ej, je­stem w po­wie­trzu. Kiedy wy­siądę z sa­mo­lotu, nie będą mieli po­ję­cia, jak mnie wy­śle­dzić.

Uznają, że po­le­cia­łem do Bot­swany. Tylko że nie. Wła­śnie je­stem w dro­dze do Chi­cago.

Wszystko wy­da­rzyło się tro­chę szybko. Oczy­wi­ście.

Za­bu­ko­wa­łem lot na lot­ni­sko Vic­to­ria Falls i wy­na­ją­łem auto, które miało mnie za­brać na te­ren re­zer­watu. Stra­ci­łem mnó­stwo pie­nię­dzy, ale na szczę­ście re­zer­wa­cję ho­telu dało się od­wo­łać, cho­ciaż tyle. I szcze­rze mó­wiąc, cie­szę się, że jed­nak nie mu­szę je­chać do re­zer­watu dzi­kiej przy­rody w Afryce. Moim zda­niem to nie jest spo­sób na do­bre spę­dze­nie czasu, ina­czej niż Chi­cago.

No więc dla­czego aku­rat Chi­cago?

Cóż, późną nocą wsze­dłem na Tri­pa­dvi­sora, żeby po­czy­tać opi­nie o Chobe Lodge Re­sort. Po­my­śla­łem, że do­brze by­łoby mieć lep­sze po­ję­cia o tym miej­scu i o tym, na co się po­rwa­łem. Na­tra­fi­łem na re­cen­zję bar­dzo we­so­łej, roz­mow­nej ko­biety, która za­trzy­mała się tam w po­je­dynkę dwa ty­go­dnie wcze­śniej. W tek­ście za­warła imiona człon­ków ob­sługi, któ­rzy oka­zali się szcze­gól­nie po­mocni i uprzejmi, a wy­da­wała się przy tym osobą, która z przy­jem­no­ścią po­dzieli się wra­że­niami z kimś zu­peł­nie ob­cym, kto pi­sze do niej znie­nacka. Moje prze­czu­cia były słuszne. Nancy Ro­mano z New Jer­sey. Bar­dzo ga­da­tliwa. Za­py­ta­łem, czy mo­głaby po­le­cić ja­kie­goś prze­wod­nika; czy w re­zer­wa­cie był ktoś, kogo po­wi­nie­nem po­szu­kać, kto ma więk­szą wie­dzę od po­zo­sta­łych?

„Tak! – od­pi­sała. – Szu­kaj Finna! Jest An­gli­kiem, tak jak ty, dość ma­ło­mów­nym, ale bar­dzo in­te­li­gent­nym i obe­zna­nym w te­ma­cie. Po­trafi ład­nie opo­wia­dać, ta­kim barw­nym ję­zy­kiem. Prze­miły z niego czło­wiek”.

Od­po­wie­dzia­łem mniej wię­cej tak, że szkoda, bo ktoś inny już mi go po­le­cił, ale od ob­słu­gu­ją­cych re­zer­wa­cję do­wie­dzia­łem się, że po­dobno wy­je­chał z po­wodu na­głego wy­padku w ro­dzi­nie.

„Och, tak – od­pi­sała Nancy. – Ma ro­dzinę w Chi­cago, o ile do­brze pa­mię­tam. Mam na­dzieję, że nie wy­da­rzyło się nic złego”.

Kto wie, czy ta „ro­dzina w Chi­cago” ist­nieje na­prawdę, czy nie?

Na­sza czwórka – ja, Lucy, Phin i jego sio­stra Cle­mency – mu­sie­li­śmy żyć skry­cie i w fał­szu, każdy mu­siał się ukry­wać, zmie­nić na­zwi­sko, wy­my­ślić nie­praw­dziwe ży­cie i hi­sto­rie. Do­piero dzie­sięć lat temu za­ła­twi­łem so­bie pasz­port; kie­dyś uda­wa­łem, że boję się la­tać, by wy­mi­gać się od za­gra­nicz­nych wy­cie­czek z przy­ja­ciółmi, a póź­niej na­ba­wi­łem się też lęku przed tu­ne­lami, gdy ktoś za­su­ge­ro­wał, że po­je­dziemy do Fran­cji Eu­ro­sta­rem. Dla­tego bar­dzo moż­liwe, że Phin przy­go­to­wał so­bie ja­kąś ba­jeczkę, któ­rej używa do tłu­ma­cze­nia się przed nie­zna­jo­mymi. Jed­nak mam silne prze­czu­cie, że to jego dru­gie ży­cie w Chi­cago może być praw­dziwe. Tak czy ina­czej, nie­długo się prze­ko­nam.

10

LI­STO­PAD 2016