Przeznaczenie. ebook

PRZEZNACZENIE

Mieszkały razem i wydawało się, że są szczęśliwe. Pewnego dnia jedna zabiła drugą. Posłała po swego przyjaciela i powiedziała: „Zabiłam Louise. To bardzo smutne, ale widziałam, jak wstępuje w nią diabeł. Poczułam się w obowiązku ją zabić”. To przerażające. Zastanawiasz się dlaczego? Pewnego dnia lekarze wytłumaczą ci, że to jakaś deformacja chromosomów czy genów. Coś, co niszczy prawidłową pracę mózgu.

- 1 myśli pan, że tak właśnie było w tym wypadku? - spytała Marple.

- Tak. Długo szukano ciała. Verity po prostu zniknęła. Wyszła z domu i nie wróciła. Ale musiało się to zdarzyć właśnie tego dnia... Policja podejrzewała Michaela od początku. Widziano go z Verity w jego samochodzie. Byli pewni, że to on. Przesłuchiwano także innych mężczyzn, którzy znali Verity, ale mieli alibi; brak było innych dowodów. Cały czas podejrzewali Michaela, aż wreszcie znaleziono ciało. Uduszona, ze zmasakrowaną twarzą. Okrutny atak. Nie mógł być normalny, gdy zadawał te ciosy.

Wydawni c two

PHANTOM PRESS INTERNATIONAL proponuje książki AGATHY CHRISTIE:

BOŻE NARODZENIE HERCULESA POIROT

PUŁAPKA NA MYSZY     X

PIERWSZE, DRUGIE... ZAPNU MI OBUWIE

KARAIBSKA TAJEMNICA

TAJEMNICZY PRZECIWNIK

PRZEZNACZENIE

DWANAŚCIE PRAC HERKULESA

AGATHA CHRISTIE

PRZEZNACZENIE

Przełożyła Monika Strupińska

I-

PHANTOM PRESS INTERNATIONAL GDAŃSK 1992

Tytuł oryginału

Nemesis

Redaktor

Barbara Jaszczak

Ilustracja

© Mirosław Miadziólko

Opracowanie graficzne

Phantom Press International

© Agatha Christie Limited 1971

© Copyright for the Polish edition

by PHANTOM PRESS INTERNATIONAL Gdańsk 1992

Wydanie I

ISBN 83-7075-255-1

1. PRZYGOTOWANIE

lane Maiple popołudniami zwykle zabierała się do czytania kolejnej gazety. Pierwszą, jeśli oczywiście przychodziła na czas, czytała, sącząc poranną herbatę. Pocztę dostarczano do jej domu każdego ranka. Chłopiec, który ją roznosił, wybitnie niewłaściwie pojmował czas. Często zresztą pojawiał się ktoś nowy zastępujący go. Każdy z nich miał indywidualne podejście do geograficznego rozkładu tras. Może urozmaicało im to monotonię pracy. Jednakże niektórzy odbiorcy, przyzwyczajeni do wczesnego czytania gazet, jeszcze przed wyjściem do pracy i wychwytywania co pikantniejszych szczegółów, denerwowali się, gdy poczta nie przychodziła o właściwej porze. Aczkolwiek kobiety w średnim wieku i starsze matrony, prowadzące raczej spokojne życie w St.Mary Mead, nie miały nic przeciwko przeglądaniu prasy dopiero przy śniadaniu.

Tego dnia Marple przejrzała pierwszą stronę, jak go nazwała, dziennika „Wszystko i nic”. To ironiczne określenie miało swoje uzasadnienie. Po zmianie właściciela gazety zniknęły z niej wszystkie ważne doniesienia, może tylko z wyjątkiem pierwszej strony. Na dalszych trzeba było ich żmudnie szukać. Maiple, będąc osobą starej daty, lubiła, gdy gazety informacyjne dostarczały przede wszystkim informacji.

Skończywszy podwieczorek, Maiple oddała się dwudziestominutowej drzemce, zagłębiona w wysokim fotelu, specjalnie w tym celu zakupionym, który doskonale zaspokajał potrzeby jej reumatycznego krzyża. Następnie otworzyła Timesa. Tę gazetę traktowała raczej jako rozrywkę. Nie dlatego, że pismo to nie było już tym czym dawniej, ale dlatego, że nie można było w nim nic znaleźć. Nie wystarczało dokładne przestudiowanie pierwszej strony, żeby szybko trafić na najbardziej interesujące artykuły. Teraz gazeta, która zdawałoby się, szanowała czas, zawalona była niezwykłymi przerywnikami. Ni stąd, ni zowąd pojawiały się nagle dwie strony upstrzone zdjęciami, traktujące całkowicie o podróżach na Capri. Obecnie znacznie więcej uwagi poświęcano wydarzeniom sportowym. Nekrologi i kronika sądowa stały się bardziej zrutynizowane. Wzmianki o narodzinach, zgonach i ślubach, które dawniej przyciągały uwagę Maiple ze względu na ich centralne usytuowanie, powędrowały gdzieś dalej, jak ostatnio zauważyła, na sam koniec gazety.

Marple zatrzymała się trochę dłużej przy wiadomościach z pierwszej strony. Były one powieleniem tego, co czytała już w gazecie porannej, no może tylko podane w bardziej dostojnym stylu. Przejrzała spis treści: artykuły, komentarze, nauka, sport. Jak zwykle, zaczęła czytać gazetę od ostatniej strony. Szybko przejrzała listę narodzin, ślubów i zgonów, aby przejść następnie na stronę poświęconą korespondencji z redakcją, gdzie zawsze znajdowała coś zabawnego. Następnie przejrzała wiadomości z domów aukcyjnych. Zwykle znajdował się tam również krótki artykuł naukowy, ale Maiple nigdy nie starała się go czytać; rzadko kiedy mogła dopatrzyć się jakiegoś sensu. Znowu przerzuciła kartki na ostatnią stronę i, jak zwykle, pomyślała: „To przykre, niestety, że w naszym wieku interesujemy się już tylko zgonami”.

Przejrzała też listę nowo narodzonych dzieci. Maiple nie znała ich nawet z imienia. Może, gdyby była kolumna poświęcona wnukom, Maiple mogłaby się mile zdziwić i wykrzyknąć: „Nie do wiary, Mary Prendergast ma trzecią wnuczkę!” Ale i to było już chyba niemożliwe. Szybko więc przebiegła wzrokiem przez śluby, gdyż córki czy synowie jej starych przyjaciółek pobrali się już dawno. Dłużej zatrzymała się przy zgonach, tak aby nie ominąć żadnego nazwiska: Alloway, Angopastro, Ar-den, Barton, Bedshaw, Burgoweisser (ależ to niemieckie nazwisko, a zdaje się, że pochodził z Leeds), Caipenter, Camper-down, Clegg. Clegg? Czy to jeden z Cleggów, których znała? Nie, chyba nie. Janet Clegg. Gdzieś w Yorkshire. McDonald, McKenzie, Nicholson, Nicholson? Nie. Chyba to też nie ten, którego znała. Ogg, Ormerod. „To pewnie jedna z ciotek” - po-myślato. Linda Ormerod. Nie, tej nie znała. Quantril? O Boże. To musi być Elizabeth! Osiemdziesiąt pięć lat! Niesamowite. Sądziła, że umarła już kilka lat temu. Czyżby żyła aż tak długo? Zawsze była taka delikatna. Nikt nie przypuszczał, że dożyje tego wieku. Race, Radley, Rafiel. Rafiel? Zaraz, zaraz... To nazwisko wydało się jej znajome. Belford Park, Maidstone. Nie, nie mogła sobie przypomnieć takiego adresu. Nie składać kwiatów Jason Rafiel. Tak, imię niezbyt popularne. Gdzieś je słyszała. Ross-Perkins. To może być... nie, raczej nie. Ryland. Emily Ryland. Nigdy o niej nie słyszała. Szczerze oddany mąż i kochające dzieci - głosił podpis. Tak, to bardzo miłe... albo bardzo smutne. Zależy, jak na to spojrzeć.

Maiple odłożyła gazetę. Leniwie przeglądając hasto krzyżówki, zastanawiała się, dlaczego stale powraca jej na myśl nazwisko Rafiel.

- Przypomnę sobie - powiedziała Maiple, znając już doskonale pracę umysłu starszych ludzi - Na pewno sobie przypomnę.

Wyjrzała przez okno do ogrodu. Po chwili wróciła spojrzeniem do pokoju. Usilnie starała się nie myśleć o ogrodzie. Swego czasu był on dla niej źródłem wielkiej radości, ale też i wielkiej pracy przez wiele, wiele lat.

Teraz, niestety, wskutek przewrażliwienia lekarzy, zabroniono jej pracy w ogrodzie. Kiedyś próbowała złamać ten zakaz, ale w końcu postanowiła postępować zgodnie z zaleceniami

Ustawiła fotel w taki sposób, aby wyglądanie przez okno było utrudnione, ale możliwe, gdyby jednak zdecydowała się to uczynić. Weestchnęła, podniosła koszyk z wełną i wyciągnęła mały dziecinny sweterek. Robótka była już na ukończeniu, zostały jeszcze tylko rękawy. Najnudniejsza część: dwa rękawy, oba takie same. Tak, to bardzo nużące.

Jaskrawa, różowa wełna. Różowa wełna! Chwileczkę, z czym to się jej kojarzyło? Ależ tak! Z nazwiskiem z gazety. Różowa wełna, błękitne morze, Morze Karaibskie, piaszczysta plaża, słońce, ona robiąca na drutach i... ależ oczywiście! Pan Rafiel. To ta podróż na Karaiby, hotel StHonore, zafundowana

Agatha Christie jej przez kuzyna Raymonda. Pamięta jak Joan, jej kuzynka, upominała: „Ciociu Jane, tylko nie wplącz się znowu w jakieś morderstwo. To nie służy twemu zdrowiu”.

Wcale nie chciała wplątywać się w żadne morderstwo, ale to po prostu samo się jej zdarzało. To wszystko. Jakiś starszy major ze sztucznym okiem nalegał, aby opowiedziała swoja długa i nudna historię. Biedny major. Jak on się nazywał? Już zapomniała. Pan Rafiel i jego sekretarka pani... pani Walters. Tak, Esther Walters i jego masażysta Jackson. Wszystko sobie teraz przypomniała. Tak, tak Biedny pan Rafiel. Zdawał sobie sprawę, że niedługo umrze. Rozmawiał z nią o tym. I tak żył dłużej, niż przewidywali lekarze. Był silnym, upartym człowiekiem... i bardzo bogatym.

Maiple rozmyślała, automatycznie poruszając drutami. Starała się przypomnieć sobie wszystko, co miało związek z panem Rafielem. A był to człowiek, którego trudno zapomnieć. Bez większych trudności mogła przywołać w pamięci jego obraz. Tak, bardzo silna osobowość, trudny człowiek, denerwujący czasami szokująco niegrzeczny. Jednak nikt nigdy nie czuł się urażony jego opryskliwością, ponieważ był bogaty.O tak, bardzo bogaty. Towarzyszyli mu stale sekretarka i służący, wykwalifikowany masażysta. Zawsze potrzebował kogoś do pomocy.

„Dziwny człowiek ten służący-pielęgniarz” - pomyślała Marple. Pan Rafiel często bardzo źle się z nim obchodził. A on nie wydawał się kiedykolwiek tym dotknięty. Oczywiście dlatego, że pan Rafiel był tak bogaty. „Nikt nie zapłaciłby mu nawet połowy tego co ja - mawiał pan Rafiel. -1 on o tym wie. Ale trzeba przyznać, że dobrze wypełnia swoje obowiązki”.

Marple zastanawiała się, czy Jackson (może Johnson) pracował dla pana Rafiela do końca, czyli jeszcze gdzieś około roku. Roku i chyba trzech, czy czterech miesięcy. Raczej nie. Pan Rafiel był człowiekiem lubiącym zmiany. Ludzie szybko go nudzili swoimi twarzami, głosami, zachowaniami. Maiple doskonale to rozumiała. Ona czasem też to odczuwała, na przykład w stosunku do swojej dawnej gosposi - miłej, usłużnej ko-

bieciny o miękkim szczebiotliwym głosiku, który doprowadzał ją do szału.

- Och! - westchnęła. - Co za ulga, że... o Boże, znowu zapomniałam jej nazwiska. Bishop? Nie, oczywiście, że nie Bishop. Skąd mi to przyszło do głowy? Ach, jakie to wszystko trudne!

Znowu pomyślała o panu Rafielu i o Johns..., ależ nie, to nie był Johnson tylko Jackson, Arthur Jackson.

- Och! - westchnęła znowu. - Zawsze przekręcam nazwiska. Oczywiście, miałam na myśli Knight, a nie Bishop. Dlaczego pomyślałam, że nazywała się Bishop... Ach, no przecież, szachy! Figury szachowe: konik i goniec1. Następnym razem nazwę ją pewnie Castle albo Rook, chociaż nie była osobą zdolną do oszukiwania innych.2 Absolutnie nie. A jak się nazywała ta miła sekretarka pana Rafiela? Ach tak, Esther Walters. Ciekawe, co się z nią dzieje? Czy otrzymała coś w spadku? Przypuszczam, że tak. Pan Rafiel, jak pamiętam, coś o tym wspominał... och, jak sprawy potrafią się gmatwać, gdy człowiek stara się zapamiętać wszystko dokładnie! Pani Walters bardzo mocno przeżyła to, co się wydarzyło na Karaibach, ale prawdopodobnie, już doszła do siebie. Chyba była wtedy w domu. Mam nadzieję, że powtórnie wyszła za mąż, za kogoś miłego, na kim można polegać. Aczkolwiek to mało prawdopodobne. Esther Walters miała talent do wiązania się z niewłaściwymi mężczyznami.

Maiple wróciła myślami do pana Rafiela: Nie składać kwiatów. Nie dlatego, że chciała sama wysłać mu kwiaty. Mógł wykupić wszystkie szklarnie w Anglii, gdyby tylko chciał, poza tym nie byli w tak zażyłych stosunkach. Nie byli nawet dobrymi znajomymi. Ich stosunki można było określić jako partnerskie. Jakie tu pasuje słowo? Sojusznicy? Tak, sojusznicy. Przez bardzo krótki czas, który obfitował w emocjonujące wydarzenia. Był partnerem, którego warto mieć. Wiedziała o tym dobrze, gdy wtedy, na Karaibach, biegła w ciemną tropikalną noc i nagle wpadła na niego. Tak, pamięta, że miała na sobie różowy wełniany szal zawiązany wokół głowy. Spojrzał na nią i tylko się uśmiechnął. Później powiedziała coś, co go rozbawiło. Ale pod koniec już się nie śmiał. Nie, zrobił to, co mu poradziła i w ten sposób...

- Och! - westchnęła Marple. - To wszystko było takie podniecające, naprawdę - myślała.

Nigdy o tym nie opowiedziała ani kuzynowi, ani drogiej Joan, gdyż zrobiła to, przed czym ją stale ostrzegano.

Potrząsnęła lekko głową.

- Biedny pan Rafiel. Mam nadzieję, że nie cieipiał - powiedziała cicho.

Prawdopodobnie opiekowali się nim najlepsi lekarze, dawali środki znieczulające, łagodząc ostatnie chwile cierpienia. Wtedy, na Karaibach, męczył się strasznie. Ból go nie opuszczał. Dzielny człowiek Żałowała, że odszedł, bo chociaż był niedołężny i w podeszłym wieku, świat dużo stracił przez jego śmierć. Zastanawiała się, jakim człowiekiem był w pracy. Na pewno bezwzględnym, opryskliwym, władczym i agresywnym. Atakował wszystko i wszystkich, ale mimo to był dobrym przyjacielem, a gdzieś głębiej, człowiekiem o wielkiej wrażliwości, co starał się zresztą ukrywać. To mężczyzna, którego podziwiała i szanowała. Miała nadzieję, iż nie żałował, że umiera i opuszcza ten świat. Jego zwłoki pewnie ulegną kremacji i zostaną złożone w jakimś pięknym marmurowym grobowcu. Nie wiedziała nawet, czy był żonaty. Nigdy nie mówił ani o żonie, ani o dzieciach. Samotnik. A może życie dostarczało mu tylu wrażeń, że nigdy nie odczuwał samotności?

Siedziała tak dłuższy czas, wspominając pana Rafiela. Nigdy nie myślała, że po powrocie do Anglii zobaczy go i rzeczywiście nigdy to się nie stało. Jednocześnie w jakiś dziwny sposób był jej bliski. Czy przez to, że wspólnie uratowali komuś życie? A może łączyła ich inna więź?

- Czyżby... - uświadomiła sobie nagle. - Czyżby więzią łączącą nas była bezwzględność? Czy Jane Maiple kiedykolwiek była bezwzględna? - Przeraziła się. - Czy to możliwe? To niesamowite, nigdy o tym nie myślałam. Cóż, wydaje mi się, że mogłabym być bezwzględna - powiedziała głośno Marple.

Drzwi nagle otworzyły się i ukazała się w nich głowa o ciemnych kręconych włosach. Cherry, następczyni pani Bishop, czy też panny Knight.

- Czy pani coś mówiła? - spytała Cherry.

- Mówiłam do siebie - odparła Marple. - Zastanawiałam się po prostu, czy mogłabym być bezwzględna.

- Co? Pani? Nigdy! Pani jest samą uprzejmością.

- A jednak - powiedziała Maiple - wydaje mi się że w pewnych okolicznościach potrafiłabym być bezwzględna.

- W jakich?

- Jeśli w grę wchodziłaby sprawiedliwość.

- A rzeczywiście, zauważyłam to w pani zachowaniu w stosunku do małego Gary’ego Hopkinsa - zgodziła się Cherry. - Wtedy, gdy złapała go pani na torturowaniu kota. Nigdy nie podejrzewałabym pani o taką reakcję. Był śmiertelnie przerażony. Z pewnością zapamięta to sobie do końca życia.

- Mam nadzieję, że nie będzie torturował już więcej kotów.

- W każdym razie upewni się, że nie ma pani w pobliżu. Nie widziałam jeszcze tak przerażonego chłopca. Patrząc na panią, spokojnie robiącą na drutach te śliczne rzeczy, każdy pomyślałby, że jest pani łagodna jak baranek. Ale czasami zamienia się pani w lwicę, jeśli coś panią wyprowadzi z równowagi.

Marple nie wyglądała na osobę przekonaną. Nie całkiem zgadzała się z obrazem siebie samej, jaki przedstawiła Cherry. „Czy kiedykolwiek”... - zatrzymała się na chwilę, przywołując na myśl pewne zdarzenia: to ciągłe rozdrażnienie spowodowane panią Bishop, Knight Naprawdę, nie powinna przekręcać nazwisk w ten sposób. Ale jej irytacja przejawiała się jedynie w postaci ironicznych uwag. Lwice raczej nie używają ironii. Nie ma w nich nic ironicznego. Prężą się do skoku, ryczą i wyciągają pazury, którymi prawdopodobnie wyszaipują całkiem niezłe kawałki ze swej ofiary.

- Naprawdę, nie wydaje mi się - rzekła Maiple - abym kiedykolwiek zachowywała się w ten sposób.

Tego wieczora, gdy przechadzała się wolno po ogrodzie, z charakterystycznym dla niej narastającym uczuciem niepokoju, znowu przyszło jej na myśl porównanie do lwicy. Spowodowane to było widokiem kwiatu lwiej paszczy. Ciągle powtarzała George’owi, że chce mieć w swym ogrodzie tylko szare kwiaty, a nie ten okropny odcień puipury, który tak fascynuje ogrodników.

- Szaro-żółte - powiedziała głośno Marple.

Nagle usłyszała głos dochodzący z drugiej strony płotu okalającego trawnik.

- Przepraszam, pani mówi do mnie?

- Ach, mówiłam do siebie, niestety - wyjaśniła Maiple, spoglądając na nieznajomą.

Była to obca dla niej kobieta, mimo że znała prawie wszystkich w St Mary Mead. Jeśli nie osobiście, to chociaż z widzenia. Tęga, ubrana w starą, ale porządną tweedową spódnicę i robocze buty, w szmaragdowy pulower i ręcznie robiony wełniany szal.

- W moim wieku to się zdarza - dodała Maiple.

- Bardzo piękny ogród - zauważyła kobieta.

- Już nie taki piękny jak kiedyś - powiedziała Maiple. -Gdybym mogła sama o niego dbać.

- Tak, wiem, co pani czuje. Przypuszczam, że pani ogrodnik to jeden z tych starych niedołęgów - mam dla nich wiele innych, raczej wulgarnych określeń - którzy uważają, że wszystko wiedzą najlepiej. Nieraz może mają rację, sale w gruncie rzeczy to całkowici ignoranci. Przychodzą, popijają ciągle herbatkę, a pielą jedynie od czasu do czasu. Niektórzy są całkiem sympatyczni, ale wszyscy działają mi na nerwy. Sama też jestem zapalonym ogrodnikiem.

- Pani tu mieszka? - zapytała zaciekawiona Marple.

- Wynajmuję pokój u pani Hastings. Zdaje się, że wspominała mi kiedyś o pani. Pani nazywa się Maiple, czy tak?

- Tak.

- Ja pomagam przy drobnych pracach w ogrodzie. Nazywam się Bartlett - przedstawiła się kobieta. - Niewiele jest tu pracy. Zajmuję się między innymi roślinami jednorocznymi. Nic, czym można by się dokładnie zajad - powiedziała, ukazując w uśmiechu rząd zębów. - Pomagam także przy zakupach i innych pracach. Gdyby pani chciała, znalazłabym dla pani ogrodu ze dwie godziny. Mogłabym więcej zdziałać niż niejeden zawodowy ogrodnik.

- U mnie to raczej lekka praca - powiedziała Marple. -Przede wszystkim lubię kwiaty. Warzywami się nie zajmuję.

- Przy warzywach pomagam pani Hastings. Nudne, ale konieczne. No, muszę już iść. - Prześliznęła się wzrokiem po Maiple, jakby chciała utrwalić jej obraz w pamięci. Skinęła radośnie głową i odeszła ciężko stąpając.

Hastings. Maiple nie mogła przypomnieć sobie nikogo o tym nazwisku. Z pewnością nie była to żadna z jej starych przyjaciółek ani też żadna z wielbicielek ogrodów. Ach, to pewnie jedna z tych z nowo wybudowanych domów na końcu ulicy Gibraltar. Ostatniego roku wprowadziło się tam kilkanaście rodzin. Marple westchnęła i ze złością spojrzała na lwie paszcze. Zauważyła kilka chwastów i nagle zatęskniła do pielenia. Z przyjemnością zaatakowałaby sekatorem rozrastające się pijawki. Odetchnęła i opanowawszy mężnie pokusę, zrobiła tylko rundkę dookoła ogrodu i wróciła do domu. Bezustannie myślała o panu Rafarielu. Przypomniała sobie wiersz z czasów młodości Statki przepływające nocą, który doskonale pasuje na określenie ich związku, gdy się bliżej nad tym zastanowić. Statki przepływające nocą... Tamtej nocy przyszła do niego prosić... nie - żądać pomocy. Nie było chwili do stracenia. Zgodził się i natychmiast podjął działanie. A może wtedy zachowywała się jak l^jfitt^rbsol^tnie nie. Nie gniew odczuwała wtedy. Był 13 to przymus zrobienia czegoś, co było niezbędnie konieczne. I on to zrozumiał.

Biedny pan Rafiel. Jeżeli przyzwyczaiło się do jego opry-skliwości, można było go uznać za całkiem przyzwoitego człowieka. Nie! Pan Rafiel nigdy nie był przyjemny. No cóż, powinna przestać o nim myśleć.

Statki przepływające nocą, porozumiewają się ze sobą.

Tylko światło i daleki odgłos w ciemności.

Raczej nigdy więcej o nim nie wspomni. Może tylko sprawdzi, czy jest jakieś wspomnienie o nim w Timesie, ale to mało prawdopodobne. Nie był żadna znana osobistością, lecz jedynie bogatym człowiekiem. Oczywiście, o wielu osobach zamieszczano w gazecie wspomnienia tylko z racji ich bogactwa. Jednakże bogactwo pana Rafiela należało do innego rodzaju. Nie był sławnym przemysłowcem czy bankierem. Przez całe swoje życie robił po prostu wielkie pieniądze.

1

ang. knight - konik, bishop - goniec (przyp. tłum.)

2

gra słów: ang. castle - wieża, rook - wieża lub oszukiwać (przyp. tłum.).

2. HASŁO: NEMEZIS

Tydzień po śmierci pana Rafiela Marple, przeglądając poranną pocztę, wśród jakichś rachunków i pokwitowań, natknęła się na list, który niezmiernie ją zainteresował: stempel pocztowy Londynu, adres napisany na maszynie, długa elegancka koperta. Marple starannie rozcięła ją nożykiem, który zawsze miała pod ręką.Nadawcą był Urząd Notarialny i Adwokacki -„Broadribb & Schuster” z adresem w Bloomsbury. W urzędo-wo-grzecznościowym stylu proszono ją o zgłoszenie się do biura w przyszłym tygodniu, w celu przedyskutowania propozycji, która może okazać się dla niej interesująca. Proponowano czwartek, dwudziestego czwartego. Jeśli data ta nie odpowiadałaby jej, miała zaproponować dzień, w którym będzie mogła przyjechać do Londynu. Wyjaśniono także, że list wysłano z polecenia pana Rafiela, z którym, jak zrozumiano, Maiple była zaprzyjaźniona.

Marple zmarszczyła brwi nieco zdziwiona. Rozmyślając nad otrzymanym listem, powoli uniosła się z fotela. Po korytarzu krążyła jak zwykle Cherry, zawsze gotowa pomóc jej w zejściu po schodach, które były strome i mocno kręcone.

- Bardzo się o mnie troszczysz, Cherry - zauważyła Marple.

- Muszę - odrzekła Cherry. - Trudno teraz znaleźć porządnego człowieka.

- Dziękuję za komplement - powiedziała Marple, stawiając ostrożnie nogę na ostatnim schodku.

- Wszystko w porządku? - zapytała Cherry. - Wygląda pani na trochę podnieconą.

- Otrzymałam dość niezwykły list z urzędu adwokackiego.

- Chyba nie podano pani do sądu? - zaniepokoiła się Cherry, która uważała, że listy od adwokatów wiążą się zawsze z jakimś nieszczęściem.

- Och, nie. Nic w tym rodzaju. Poproszono mnie tylko, żebym zgłosiła się do nich w przyszłym tygodniu.

- Może dostała pani spadek - zawołała Cherry z nadzieją w głosie.

- To raczej mało prawdopodobne.

- Nigdy nic nie wiadomo.

Sadowiąc się na krześle, Marple wyjęła robótkę ze specjalnego haftowanego woreczka i zaczęła myśleć o możliwości otrzymania spadku. Ale w tej chwili wydało się to jej jeszcze mniej prawdopodobne, niż gdy wspominała o tym Cherry. Pan Rafiel nie był człowiekiem szczodrym.

Nie mogła zjawić się w umówionym dniu. Brała wtedy udział w spotkaniu w Instytucie Kobiet, na temat zbiórki pieniędzy na dobudowanie kilku dodatkowyćlTpokoi. Napisała więc list, proponując inną datę. Odpowiedź ostatecznie potwierdzająca spotkanie przyszła natychmiast. Marple zastanawiała się, jak też wyglądają panowie Broadribb i Schuster. List podpisał JJL Broadribb, który najwyraźniej był szefem. A może jednak pan Rafiel zapisał jej w testamencie jakiś drobiazg, na pamiątkę ich znajomości. Może książkę o rzadkich okazach kwiatów, którą miał w swojej bibliotece i myślał, że zainteresuje starszą panią zafascynowaną ogrodami, może broszkę w kształcie kamei, należącą do jego przodków. Bawiła się tymi domysłami, które pozostały tylko domysłami, gdyż tego rodzaju rzeczy zostałyby wysłane pocztą przez wykonawców testamentu. Nie proszono by jej na rozmowę.

- No, cóż - westchnęła Maiple - wszystkiego dowiem się w pizyszły wtorek.

1

- Ciekaw jestem, jak ona wygląda? - zwrócił się Bro-adribb do Schustera, spoglądając na zegar ścienny.

- Powinna zjawić się za piętnaście minut - zauważył Schuster.

- Jak myślisz, będzie punktualnie?

- Raczej tak, to starsza pani i, jak sądzę, bardziej obowiązkowa niż te dzisiejsze roztrzepane młodziki.

- Szczupła czy tęga?

Broadribb potrząsnął głową.

- Czy Rafiel nigdy ci jej nie opisywał? - zapytał Schuster.

- Był wyjątkowo mało konkretny we wszystkim, co jej dotyczyło.

- Cała ta sprawa jest bardzo dziwna. Gdybyśmy tylko wiedzieli coś więcej.

- To może mieć związek z Michaelem - zasugerował Broadribb.

- Po tylu latach? Niemożliwie. Co spowodowało, że tak myślisz? Czy on o czymś ci wspominał?

- Nie. Nie powiedział nic, co ułatwiłoby mi działanie. Wydał tylko polecenia.

- Uważasz, że stał się ekscentrykiem?

- Nie, w żadnym razie. Umysłowo funkcjonował świetnie, jak zawsze. Jego fizyczne dolegliwości nigdy nie miały wpływu na psychikę. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy zarobił kolejne dwieście tysięcy funtów. Ot, tak po prostu.

- Kierował się szóstym zmysłem - stwierdził Schuster z szacunkiem. - Niewątpliwie miał talent

- Wielki umysł finansowy - potwierdził Broadribb melancholijnie. - Niestety, niewielu jest takich jak on.

Zadzwonił telefon. Schuster podniósł słuchawkę. Kobiecy głos oznajmił:

- Przyszła pani Jane Maiple na umówione spotkanie.

Schuster spojrzał na kolegę i wyczekująco uniósł brwi. Broadribb skinął głową.

- Proszę wprowadzić - odrzekł Schuster. - Teraz wszystko się wyjaśni.

Marple weszła do pokoju. Przywitał ją szczupły mężczyzna w średnim wieku o melancholijnym wyrazie twarzy. To zapewne pan Broadribb, którego wygląd zewnętrzny zaprzeczał nazwisku.

Towarzyszył mu nieco młodszy mężczyzna o obfitych kształtach, czarnych włosach, przenikliwych oczach i podwójnym podbródku.

- Mój współpracownik, pan Schuster.

- Mam nadzieję, że nie zmęczyła się pani zbytnio wcho-dzenim po schodach - powiedział Schuster. - „Ma chyba z siedemdziesiąt... może osiemdziesiąt lat” - pomyślał.

- Zawsze brakuje mi tchu, gdy wchodzę po schodach.

- To stary budynek - tłumaczył się Broadribb - brak tu windy. Jesteśmy starą firmą i nie przywiązujemy wagi do nowoczesnego wyposażenia wnętrz, jak prawdopodobnie oczekują tego nasi klienci.

- Pokój jest bardzo przyjemny - powiedziała uprzejmie Marple.

Usiadła na krześle. Schuster wycofał się dyskretnie.

- Mam nadzieję, że pani wygodnie - powiedział Broadribb. - Zasłonię trochę okna, żeby nie raziło pani słońce.

- Dziękuję - odparła z wdzięcznością Marple.

Siedziała wyprostowana, jak miała to w zwyczaju.

Ubrała się w lekki tweedowy kostium ozdobiony sznurem pereł. Na głowie miała welwetowy toczek. Broadribb, patrząc na nią, pomyślał: „Prowincjuszka, w pozytywnym znaczeniu. Roztrzepana starsza pani, ale niekoniecznie. Całkiem bystre spojrzenie. Ciekawe, gdzie ją Rafiel poznał. Może ciotka ze wsi?” Rozmyślał i jednocześnie prowadził uprzejmą rozmowę o pogodzie, o fatalnym wpływie ostatnich przymrozków, wypowiadając przy tym inne stosowne uwagi.

Maiple grzecznie odpowiadała, spokojnie czekając, aż rozmowa zejdzie na właściwy temat

- Pewnie zastanawia się pani, dlaczego panią wezwaliśmy - zaczął Broadribb, przekładając w ręku kilka kartek i uśmiechając się uprzejmie. - Słyszała pani, niewątpliwie, o śmierci panaRafiela?

- Tak, przeczytałam notatkę w gazecie - odparła Marple.

- Rozumiem, że był pani znajomym.

- Po raz pierwszy spotkałam go rok temu... w Indiach Zachodnich.

- Tak, pamiętam. Pojechał tam ze względów zdrowotnych. Ten wyjazd może mu pomógł, ale już wtedy czuł się bardzo źle.

- O, tak - potwierdziła Marple.

- Znała go pani dobrze?

- Nie, raczej nie. Byliśmy tylko sąsiadami w hotelu. Rozmawialiśmy kilka razy. Po powrocie do Anglii więcej już go nie spotkałam. Mieszkam poza miastem, a przypuszczam, że pan Rafiel był cakowicie pochłonięty pracą.

- Prowadził interesy, aż do... No tak, można by powiedzieć, aż do samej śmierci -powiedział Broadribb. - Wspaniały umysł biznesmena.

- Och, z pewnością - rzekła Marple. - Szybko zorientowałam się, że to niezwykły człowiek.

- Czy domyśla się pani, a może pan Rafiel wcześniej pani wyjaśnił, czego dotyczy propozycja, którą mam pani przedstawić?

- Nie mam pojęcia, jakiego rodzaju propozycję mógł mieć dla mnie pan Rafiel. To dziwne.

- Bardzo panią szanował.

- To miło z jego strony, ale trudno mi to zrozumieć - zdziwiła się Marple. - Jestem prostą kobietą.

- Jak pani zapewne wiadomo, pan Rafiel zostawił ogromny majątek. Testament jest jasny i krótki. Już przed śmiercią wydał dyspozycje dotyczące podziału majątku, ustalił spadkobierców i tym podobne.

- To chyba zwykła procedura. Nie znam się na sprawach spadkowych.

- Celem naszego spotkania jest powiadomienie o pieniądzach, które mamy pani przekazać pod koniec roku, pod warunkiem jednak, że przyjmie pani pewną propozycję.

Broadribb sięgnął do szuflady biurka, wyjął długą, zapieczętowaną kopertę i podał ją Marple.

- Lepiej, jeśli pani sama zapozna się z treścią listu. Proszę się nie spieszyć. Mamy czas.

Marple wzięła kopertę i rozcięła brzegiUst napisany był na jednej kartce papieru maszynowego. Przeczytała go dwukrotnie i spojrzała na Broadribba.

- To wszystko jest bardzo niejasne. Czy mógłby pan przybliżyć mi tę sprawę?

- Niestety, nie. Miałem tylko dostarczyć list i ujawnić sumę zapisu. Wynosi ona dwadzieścia tysięcy funtów, bez podatku spadkowego.

Marple siedziała nieruchomo wpatrzona w niego. Zdziwienie odebrało jej mowę. Broadribb również milczał, obserwując ją uważnie. Robiła wrażenie wyraźnie zaskoczonej. Niewątpliwie była to ostatnia rzecz, którą spodziewała się usłyszeć. Broadribb zastanawiał się, jakie będą jej pierwsze słowa. Patrzyła mu prosto w oczy z uporczywością charakterystyczną dla jednej z jego ciotek. Gdy przemówiła, zabrzmiało to jak oskarżenie:

- Wielka suma pieniędzy.

- Już nie taka jak dawniej. - Ledwie powstrzymał się, aby nie powiedzieć, że dzisiaj to tyle, co kot napłakał.

- Muszę przyznać, że jestem szczerze zdumiona - oznajmiła Marple. Wzięta do ręki list i jeszcze raz przeczytała.

- Zna pan szczegóły? - spytała.

- Tak, pan Rafiel osobiście mi go dyktował.

- I nic panu nie wyjaśnił?

- Niestety, nie.

- Ale zapewne prosił go pan o to? - Głos Marple zabrzmią! cieipko.

- Owszem, dokładnie tak. Sugerowałem, że może mieć pani trudności w zrozumieniu, o co mu chodziło.

- Nadzwyczajne.

- Oczywiście, nie musi pani decydować się natychmiast.

- Tak, chciatabym się zastanowić.

- Jak pani zauważyła, jest to duża suma pieniędzy.

- Jestem stara - powiedziała Maiple. - Jak to mówią: starsza pani, ale stara jest lepszym określeniem. Zdecydowanie stara. Przypuszczając, źe podejmę się tej sprawy, mogę nie dożyć końca roku i nie otrzymam pieniędzy.

- Nigdy nie należy gardzić pieniędzmi - stwierdził Bro-adribb.

- Mogłabym wspomóc instytucje charytatywne, poza tym zawsze są ludzie, którym chciałoby się pomóc, a własne fundusze na to nie pozwalają. Nie ukrywam też, źe każdy ma pewne zachcianki i marzenia, których nie jest w stanie zrealizować. Myślę, że pan Rafiel doskonale wiedział, iż stworzenie takich możliwości, sprawi starszej osobie wielką przyjemność.

- To prawda - zgodził się Broadribb. - Albo wycieczka za granicę, jeden z tych fantastycznych wyjazdów, których tyle się dziś organizuje; teatry, koncerty, możliwość zapełnienia półek w spiżami.

- Moje potrzeby są skromniejsze - powiedziała Marple. -Kuropatwy... - zamyśliła się. - Bardzo trudno dzisiaj o kuropatwy i są takie drogie. Z przyjemnością zjadłabym jedną i to całą na raz. Albo pudełko mrożonych kasztanów, na które nigdy nie było mnie stać. A może wieczór w operze? Ale to pociąga za sobą koszt taksówki do Covent Garden i z powrotem oraz koszt jednej nocy w hotelu... Dość już tych marzeń. Wezmę list ze sobą i pomyślę nad nim. Naprawdę nie wiem, co skłoniło pana Rafiela... Nie domyśla się pan skąd ta propozycja i dlaczego uważał, że właśnie ja mogłabym mu pomóc? Chyba zdawał sobie sprawę, że od naszego ostatniego spotkania minęły prawie dwa lata i mogę być w znacznie gorszej kondycji fizycznej, niezdolna do wykorzystania tych niewielu talentów, których się we mnie dopatrzył. Ryzykował. Myślę, że znalazłoby się wiele innych osób bardziej odpowiednich do przeprowadzenia tego rodzaju badań.

- Mówiąc prawdę, też tak uważam, ale wybrał panią. Proszę wybaczyć moją ciekawość, czy była pani kiedyś... nie wiem

jak mam to wyrazić, zamieszana w sprawę kryminalną lub związana z jakimś dochodzeniem?

- Ściśle mówiąc, nie, to znaczy nie zawodowo. Nigdy nie byłam opiekunem społecznym młodocianych przestępców ani też sędzią pomocniczym, ani w jakikolwiek inny sposób związana z agencją detektywistyczną. Mogę tylko panu wyjaśnić, co powinien zrobić pan Rafiel, kiedy podczas naszego pobytu w Indiach Zachodnich zostaliśmy wplątani w morderstwo, które tam się wydarzyło. Nieoczekiwane i bardzo zagmatwane.

- I wspólnie rozwiązaliście tę sprawę.

- Wyraziłabym to w inny sposób - powiedziała Marple. -Pan Rafiel, siłą swej osobowości, i ja, po złożeniu kilku oczywistych faktów w logiczną całość, zapobiegliśmy następnemu morderstwu. Nie udałoby się to, gdybyśmy działali oddzielnie. Ja byłam zbyt słaba, a pan Rafiel ciężko chory. Można powiedzieć: byliśmy sojusznikami.

- Chciałbym zadać pani jeszcze jedno pytanie: Czy słowo. Nemezis coś pani mówi?

- Nemezis - powtórzyła i na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Tak i to bardzo dużo. Mnie i panu Rafielowi. Był mocno rozbawiony, gdy określiłam tak siebie.

Broadribb nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Spojrzał na Marple z tym samym zdumieniem na twarzy, co pan Rafiel wtedy, w pokoju nad Morzem Karaibskim. Sympatyczna starsza pani, inteligentna, ale żeby od razu bogini sprawiedliwości?

- Pan też jest zaskoczony?

Maiple podniosła się z krzesła.

- Jeśli otrzyma pan jakieś dalsze instrukcje w tej sprawie, z pewnością powiadomi mnie pan, prawda? To niezwykłe, że pan Rafiel niczego bliżej nie wyjaśnił. W tej sytuacji zupełnie nie wiem, co mam robić.

- Nie zna pani jego rodziny, przyjaciół?

- Nie. Jak mówiłam, był tylko towarzyszem podróży zagranicznej. Byliśmy związani jedną zagadkową sprawą. To wszystko. - Podeszła do drzwi, nagle odwróciła się i spytała: 22

- Czy to naruszy tajemnicę spadkową, jeśli spytam, czy pan Rafiel zostawił coś swojej sekretarce, pani Esther Walters?

- Zapisy, których dokonał, ukażą się w prasie - poinformował Broadribb. - Tak, pani Walters otrzymała pięćdziesiąt tysięcy funtów.Obecnie nazywa się Anderson, wyszła za mąż.

- Bardzo się cieszę.Była wdową, miała córkę. Znakomita sekretarka, doskonale rozumiała pana Rafiela. Miła kobieta. Cieszę się, że otrzymała spadek.

Tego wieczoru Maiple siedząc w swoim wysokim fotelu z nogami wyciągniętymi w stronę kominka, w którym paliło się - na Anglię, jak zwykle niespodziewanie, nadeszła fala chłodu - wyjęła dokument z długiej koperty i ciągle jeszcze nie wierząc, zaczęła czytać:

Do rąk pani Jane Marple zamieszkałej w miasteczku StMary Mead.

Ten list zostanie doręczony pani po mojej śmierci za pośrednictwem mojego prawnika Jamesa Broadribba. Zatrudniłem go w sprawach spadkowych dotyczących mojego życia prywatnego. Jest solidnym i zaufanym adwokatem. Niestety» jak większość rasy ludzkiej» cierpi na niezdrową ciekawość. Nie zaspokoiłem jej. Z wielu względów sprawa ta pozostanie tylko między nami. Naszym hasłem jest: Nemezis. Nie zapomniała pani chyba» w jakim miejscu i w jakich okolicznościach po raz pierwszy pani je wypowiedziała. W trakcie czynności zawodowych» podczas mojego długiego życia» nauczyłem się zatrudniać ludzi, których charakteryzuje pewna cecha: jest nią intuicja» szósty zmysł, który pomaga im w wykonywaniu zleconej pracy. Nie jest to wiedza ani doświadczenie. Po prostu wewnętrzny dar efektywnego działania.

Pani, moja droga - jeśli mogę użyć tego określenia - ma intuicję w sprawach związanych ze sprawiedliwością. Ma pani intuicyjną zdolność wykrywania przestępcy. I właśnie dlatego chciałbym, aby pani zajęła się jednym przestępstwem. Zapisałem pewną sumę, która zostanie przekazana w całości do pani dyspozycji, jeśli przyjmie pani moją propozycję i wyświetli tę sprawę. Daję pani rok na wypełnienie tej misji. Nie jest pani młoda, ale - jeśli mogę tak powiedzieć - twarda. Myślę, że mogę zaufać losowi, iż pozwoli pani przeżyć jeszcze jeden rok.

Sądzę, że praca, którą pani zlecam, nie będzie zbyt męczą-caMa pani wrodzony dar rozwiązywania zagadek. Niezbędne fundusze, które można określić jako koszty prowadzenia śledztwa, zostaną przekazane w trakcie dochodzenia, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Propozycja ta może zmienić pani dotychczasowy tryb życia.

Wyobrażam sobie, że siedzi teraz pani w wygodnymfotelu przystosowanym do dolegliwości, na które prawdopodobnie się pani uskarża. Wszystkie osoby w starszym wieku cierpią na ten czy inny rodzaj reumatyzmu. Jeśli ta dolegliwość umiejscowiła się w kręgosłupie lub nogach to trudno się pani poruszać i głównie spędza pani czas, robiąc na drutach. Widzę panią, jak tamtej nocy, gdy poderwałem się z łóżka obudzony wołaniem o pomoc... otoczoną kłębkami różowej wełny.

Wyobrażam sobie, jak dzierga pani sweterki, chustki i mnóstwo innych rzeczy, których nazw pewnie nawet nie znam. Jeśli postanowi pani kontynuować ten rodzaj spędzania czasu, jest to pani decyzja. Jeśli woli pani służyć sprawiedliwości, mam nadzieję, że zainteresuje się pani moją propozycją.

„Niech sprawiedliwość wystąpi jak woda z brzegów

I prawość jak potok nie wysychający wyleje”

Amos*

Biblia Tysiąclecia, Am 5,24 (przyp. tłum.).

3. MARPLE PODEJMUJE DZIAŁANIE

Marple przeczytała list trzy razy, po czym odłożyła na bok i zaczęła zastanawiać się nad jego sensem. Właściwie nie było w nim żadnych konkretnych informacji. Pewnych szczegółów mogłaby dowiedzieć od pana Broadribba, ale wiedziała, że nic takiego się nie zdarzy.

Nie pasowałoby to do planu pana Rafiela. Ale, jak u licha pan Rafiel mógł liczyć na to, że zajmie się sprawą, o której nie ma najmniejszego pojęcia. To intrygujące. Po kilku minutach doszła do wniosku, że właśnie o to chodziło panu Rafielowi. Wróciła myślami do czasów znajomości z nim, wspominając jego chorobę, napady złości, błyskotliwość, okazjonalnie dobry humor. Lubił bawić się ludźmi. Lubił, czego dowodził ten list, żartować sobie z ciekawości pana Broadribba.

W liście, który do niej napisał, nie było nic, co dawałoby jej jakąkolwiek wskazówkę, o co w tym wszystkim chodzi. W niczym jej nie pomógł. „Ale pan Rafiel pewnie nie chciał jej pomóc” - pomyślała. Miał inny plan. Jednakże nie mogła zaczynać, nic nie wiedząc. Można to było porównać do rozwiązywania krzyżówki bez haseł. Muszą być jakieś wskazówki. Musi wiedzieć, co ma robić, dokąd się udać, czy też rozwiązywać ten problem, siedząc w fotelu. A może pan Rafiel chciał, aby pojechała statkiem lub poleciała samolotem do Indii Zachodnich, Ameryki Południowej lub w inne miejsce?

Miała dwa wyjścia: samej zdobyć informacje, albo czekać na ich otrzymanie. Być może uważał, że jest wystarczająco zdolna, żeby zgadnąć, o co mu chodziło. Ależ to niemożliwe, aby tak myślał.

- Jeśli tak uważa - powiedziała na głos Marple - to jest starym draniem... to znaczy, był.

Ale naprawdę wcale tak nie myślała.

- Na pewno otrzymam jakieś instrukcje - przekonywała samą siebie. - Tylko jakie i kiedy?

Wtedy uświadomiła sobie nagle, że mówi tak, jakby przyjęła propozycję. Jeszcze raz powiedziała głośno, jakby pan Ra-fiel stał przed nią:

- Wierzę w życie pozagrobowe. Nie wiem dokładnie, gdzie pan się znajduje, ale nie mam żadnych wątpliwości, że gdzieś pan jest. Zrobię co w mojej mocy, aby spełnić pańskie życzenia.

2

Trzy dni później Marple napisała do Broadribba krótki list:

Szanowny panie Broadribb!

Rozważyłam przedstawioną mi propozycję. Uprzejmie zawiadamiam, ze zdecydowałam się ją przyjąć. Zrobię wszystko, aby spełnić prośbę pana Rafiela, chociaż nie jestem pewna, czy mi się to uda. Prawdę mówiąc, nie wiem, czy w ogóle będzie to możliwe. Nie otrzymałam w liście żadnych wskazówek. Jeśli ma pan jakiekolwiek informacje, byłabym wdzięczna za przesłanie ich, ale skoro nie uczynił pan tego do tej pory, na nic nie liczę.

Sądzę, że pan Rafiel był w pełni władz umysłowych, gdy umierał. Wydaje mi się, że mogę spytać: czy był ostatnio zamieszany w jakąś sprawę kryminalną, w życiu zawodowym lub prywatnym? Czy nie zauważył pan, aby pan Rafiel był czymś poruszony? Jeśli tak, prosiłabym o informacje. Czy może ktoś z jego rodziny lub przyjaciół doznał nieprzyjemności, padł ofiarą bezprawnej działalności lub czegoś w tym rodzaju? Jestem pewna, że pan domyśla się, dlaczego zadaję te pytania. Zresztą pan Rafiel pewnie oczekiwał, że to uczynię.

3

Broadribb pokazał list Schusterowi, który odchylił się do tyłu na krześle i zagwizdał.

- No i co, przyjęła propozycję? Energiczna staruszka. -Po chwili dodał: - Ale chyba nie bardzo wie, o co chodzi w tym wszystkim, prawda?

- Wydaje mi się, że nie bardzo - zgodził się Broadribb.

- Szkoda, że my też nie wiemy. A swoja droga, to był dziwny facet.

- Trudny człowiek

- Nie mam zielonego pojęcia, a ty?

- Też nie - odpowiedział Broadribb. - Pan Rafiel nie chciał, abym cokolwiek rozumiał.

- Wszystko utrudniał - stwierdził Schuster. Nie ma nawet cienia szansy, aby jakaś starsza kobiecina z małego miasteczka była w stanie zrozumieć myśli zmarłego i wyjaśnić, jakie fantazje go męczyły. Chyba nie chciał jej oszukać, a może to rodzaj żartu? Albo chciał udzielić przykrej lekcji tej staruszce, która uważała się za nie wiadomo kogo?

- Nie wydaje mi się. Rafiel nie był człowiekiem tego rodzaju.

- Czasem zachowywał się bardzo przewrotnie - zauważył Schuster.

- Owszem, ale... Myślę, że tę sprawę traktował poważnie. Wyraźnie czymś się martwił. Jestem pewny, że coś go męczyło.

- Nie powiedział ci o tym?

- Nie, zupełnie nic.

- Więc jak, do diabła, mógł oczekiwać, że... - Schuster zawiesił głos.

- Ale czego on mógł oczekiwać od niej? - zastanawiał się Broadribb.

- Według mnie to czysty żart.

- Dwadzieścia tysięcy funtów to dużo pieniędzy.

- Tak, ale jeśli zakładał, że jej się nie uda?

- Nie byłby tak perfidny. Musiał dać jej szansę zrobienia lub znalezienia czegoś, cokolwiek by to było.

- A co my mamy robić?

- Czekać - odpowiedział Broadribb. - Czekać i patrzeć, co będzie dalej. Musi się w to jakiś sposób rozwiązać.

- Masz chyba dalsze listy z instrukcjami?

- Drogi Schusterze. Pan Rafiel miał do mnie bezgraniczne zaufanie, a także do mojej dyskrecji i do mojego postępowania etycznego jako prawnika. Te instrukcje zostaną ujawnione, ale tylko w pewnych warunkach, które jeszcze nie nastąpiły.

- I nigdy nie nastąpią - zakończył dyskusję Schuster.

4

Broadribb i Schuster mieli to szczęście, źe rozciągała się przed nimi perspektywa rozkwitu życia zawodowego. Marple była w zupełnie innej sytuacji. Robiła na drutach, rozmyślała i chodziła na spacery, za które zresztą często byk strofowana przez Cherry.

- Wie pani, co powiedział doktor. Nie wolno się pani przemęczać.

- Chodzę bardzo wolno - rzekła Marple. - Poza tym, nic nie robię. Nie kopię, nie pielę, po prostu stawiam jedną nogę przed drugą i rozmyślam.

- A o czym pani tak rozmyśla? - zainteresowała się Cherry.

- Sama chciałabym wiedzieć - powiedziała Maiple i poprosiła ją o przyniesienie jeszcze jednego szalika, gdyż zerwał się przejmujący wiatr.

- Zastanawiam się, co ją trapi - powiedziała Cherry do męża, stawiając przed nim talerz z ryżem i cynaderkami. -Obiad po chińsku - oznajmiła.

- Z każdym dniem stajesz się coraz lepszą kucharką -rzekł z aprobatą.

- Martwię się o nią. Martwię się, bo i ona się martwi. Otrzymała list, który bardzo zaprząta jej myśli

- Ona po prostu potrzebuje spokoju - stwierdził mąż Cherry. -Powinna wypożyczyć nowe książki z bilioteki, zaprosić przyjaciół na kawę i pogawędki.

- Chyba w coś się zaangażowała. Zachowuje się tak, jakby miała rozpocząć jakaś działalność. Tak mi się wydaje.

Przerwała, wzięła tacę z kawą i zaniosła do pokoju Marple.

- Czy znasz kobietę o nazwisku Hastings, podobno gdzieś tu mieszka w pobliżu? - spytała Maiple. -1 niejaką panią Bartlett?

- Ma pani na myśli ten odnowiony dom na końcu miasteczka? Mieszkają tam od niedawna. Nie wiem, jak się nazywają, poza tym nie są zbytnio interesujące. A dlaczego pani pyta?

- Czy są ze sobą spokrewnione?

- Chyba nie. Po prostu znajome.

- Zastanawiam się, dlaczego...

- Dlaczego, co?

- Nic. Czy mogłabyś uprzątnąć mi stolik, podać pióro i papier listowy. Chcę napisać list.

- Do kogo? - zaciekawiła się Cherry.

- Do siostry pastora - wyjaśniła Marple. - Pani Canon Prescott.

- Tej, którą spotkała pani w Indiach Zachodnich? Pokazywała mi pani jej zdjęcie w albumie.

- Tak, właśnie.

- Ale czuje się pani dobrze? Pisząc list do pastora i...

- Wyjątkowo dobrze - zapewniła Marple. - Zamierzam zająć się pewną sprawą. Pani Prescott może być mi pomocna.

Droga pani Prescott - pisała Maiple. - Mam nadzieję, ie nie zapomniała pani o mnie. Spotkałyśmy się wraz z pani brą-tem w Indiach Zachodnich, na St. Honore. Mam nadzieję, ie brat pani czuje się dobrze i nie cierpi na astmę, jak zeszłego roku w te zimne dni.

Piszę do pani z prośbą o przydanie mi adresu pani Walters, Esther Walters, którą może pani pamięta z pobytu na Karaibach.

Była sekretarką pana Rafiela. Dała mi wtedy swój adres, ale niestety, gdzieś go zapodziałam. Zamierzam do niej napisać w związku z jej problemami dotyczącymi ogrodnictwa, których nie mogłam wtedy rozwiązać. Słyszałam, że wyszła powtórnie za mąż. Może pani mogłaby udzielić mi więcej informacji?

Mam nadzieję, że nie sprawię pani zbyt wiele kłopotu. Serdecznie pozdrawiam panią i pani brata.

Z poważaniem Jane Marple.

Po napisaniu listu Maiple poczuła się znacznie lepiej.

- Przynajmniej coś robię - powiedziała. - Nie liczę na wiele, ale może czegoś się dowiem.

Pani Prescott odpisała natychmiast, to bardzo energiczna kobieta.

Nie miałam żadnych informacji bezpośrednio od pani Wal-ters, ale tak jak pani słyszałam, że powtórnie wyszła za mąż. Nazywa się teraz Alderson czy też Anderson. Mieszka w Wins-low Lodge niedaleko Alton, w Hants. Mój brat przesyła pani pozdrowienia.

Szkoda, że mieszkamy tak daleko od siebie. My w północnej Anglii, a pani w Londynie. Ale mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości dane nam będzie spotkać się.

Z poważaniem Joann Prescott

Winslow Lodge, Alton - zapisała na kartce Marple. - „To nawet niedaleko stad - pomyślała. - Mogłabym zamówić taksówkę u Incha. Sama nie wiem, od czego zaczać? Ale to raczej szalony pomysł. A jeśli wizyta okaże się owocna? Można to będzie wliczyć w koszty dochodzenia. Czy powinnam ja zawia-30

domić wcześniej, czy też zdać się na los? Chyba lepiej będzie zaufać losowi. Biedna Esther. Nie wspomina mnie z życzliwością”.

Maiple zagłębiła się w myślach. Jej działalność na Karaibach prawdopodobnie uratowała życie Esther Walters. Tak uważała Maiple. Esther Walters miała na to zupełnie inny pogląd.

- Przyjemna osoba - powiedziała cicho Maiple. - Całkiem sympatyczna, ale należy do tych kobiet, które bardzo łatwo łączą się z niewłaściwymi mężczyznami. Wyszłyby na mordercę, jeśliby tylko stworzyć im taką możliwość. A jednak, wydaje mi się - kontynuowała jeszcze bardziej zniżając głos -że uratowałam ją od śmierci. Jestem tego pewna, lecz Esther na pewno by się z tym nie zgodziła. Chyba bardzo mnie nie lubi, to utrudnia wykorzystanie jej jako źródła informacji. Nie zaszkodzi jednak spróbować. To lepsze niż siedzieć tu i czekać. Czy pan Rafiel bawił się ze mną, pisząc ten list? Nie zawsze był sympatyczny. Potrafił zupełnie nie liczyć się z ludzkimi uczuciami.

- No, cóż. - Maiple spojrzała na zegar i zdecydowała położyć się już do łóżka. - Rozważania tuż przed snem mogą doprowadzić do całkiem nieoczekiwanych rozwiązań. Może i tym razem się uda.

- Dobrze pani spała? - spytała Cherry, stawiając przed Maiple tacę z herbatą.

- Miałam dziwny sen - odparła Marple.

- Koszmar?

- Nie, nic w tym rodzaju. Rozmawiałam z kimś, kogo nie znam. Po chwili, gdy spojrzałam na tą osobę okazało się, że to nie jest ta osoba, z którą zaczęłam rozmowę. Bardzo dziwne.

- Rzeczywiście niesamowite.

- To mi się z czymś kojarzy, a raczej z kimś, kogo znałam. Mogłabyś zamówić mi taksówkę u Incha na wpół do dwunastej?

Pierwszym właścicielem taksówki był pan Inch. Po jego śmierci odziedziczył ją czterdziestoczteroletni syn. Inch-junior rozwinął interes, zakupując dwa używane samochody i garaż. Po jego śmierci przyszedł nowy właściciel. Od tego czasu szyld głosił: „Samochody Pipsa, taksówki Jamesa i wypożyczalnia pojazdów Arthura”. Mimo to, starzy mieszkańcy ciągle używali nazwiska Incha.

- Chyba nie wybiera się pani do Londynu?

- Nie. Zjem lunch w Haslemere.

- Cóż nowego pani wymyśliła? - spytała podejrzliwie Cherry.

- Moim zadaniem jest spotkać się z kimś przypadkiem, tak aby to wyglądało zupełnie naturalnie. Trudna sprawa, ale może się uda.

Piętnaście po jedenastej przyjechała taksówka. Maiple wydała Cherry instrukcje:

- Zadzwoń pod ten numer i zapytaj, czy pani Anderson jest w domu. Jeśli ona odbierze, powiedz, że jesteś sekretaiką pana Broadribba. Jeśli wyszła, dowiedz się kiedy wróci.

- Tak.

- Spytaj, którego dnia w przyszłym tygodniu mogłaby spotkać się z panem Broadribbem w Londynie. Wszystko dokładnie zanotuj.

- Po co to wszystko? Dlaczego pani chce, żebym to ja zadzwoniła?

- Pamięć działa w bardzo dziwny sposób - rzekła Maiple. Nieraz pamięta się głos, który słyszało się rok temu.

- Aha, pani, jak jej tam, nie będzie miała okazji usłyszeć mnie nigdy więcej.

- Dokładnie tak.

Cherry spełniła prośbę Maiple. Dowiedziała się, że pani Anderson wyszła po zakupy, ale pojawi się w domu na lunch i będzie już całe popołudnie.

- To ułatwia nam zadanie - ucieszyła się Maiple. - Czy Inch już jest? Och, dzień dobry Edwardzie - przywitała się z obecnym kierowcą taksówki Arthura, który tak naprawdę nazywał się George.

- Chciałabym pojechać w pewne miejsce. To nie zabierze nam więcej niż półtorej godziny.

Wyruszyli w drogę.