Przyjęcie ebook

Bo także i to jest mar­ność i po­goń za wia­trem.[1]

Już do­brze

Mu­sisz z tym skoń­czyć, po­wie­działa.

Z czym, prze­cież nic nie ro­bimy. Miała ochotę go po­pra­wić. Nie było żad­nego my. Był on, pod­miot, i ona, przed­miot, ale po­wie­dział tylko słu­chaj, nie ma sensu się pod­nie­cać głu­po­tami.

Czę­sto sia­dała w ostat­niej ka­bi­nie dam­skiej to­a­lety i ga­piła się na drzwi. Po­tra­fiła tam prze­sie­dzieć całą prze­rwę, cze­ka­jąc, aż uda jej się wy­srać, roz­pła­kać albo ze­brać w so­bie na tyle, by wró­cić do biurka.

Wi­dział ją przy biurku ze swo­jego ga­bi­netu i re­gu­lar­nie wy­bie­rał jej nu­mer, żeby sko­men­to­wać to, co wi­dzi (i co o tym my­śli): włosy (sza­lone), skórę (eg­zo­tyczną), bluzkę (w któ­rej le­dwo miesz­czą jej się piersi).

Wy­da­wał jej drobne po­le­ce­nia przez te­le­fon. To było bar­dziej upo­ka­rza­jące niż więk­sze rze­czy, które przy­szły póź­niej. A jed­nak pod­no­siła zszy­wacz wy­soko, zgod­nie ze wska­zówką. Wy­pi­jała dusz­kiem szklankę wody. Wy­plu­wała gumę na rękę.

Po­szła na lunch z ko­le­gami z pracy. Była to szóstka męż­czyzn w róż­nym wieku, o róż­nych syl­wet­kach i tem­pe­ra­men­tach. Za­mó­wili ni­giri z wo­ło­winą i w cza­sie po­siłku raz po raz na­wią­zy­wali do jej po­zy­cji w fir­mie, rzu­ca­jąc nie­ja­sne alu­zje i oskar­ży­ciel­skie kon­sta­ta­cje.

Je­den ze star­szych, gruby fa­cet z si­wie­ją­cym za­ro­stem wo­kół ró­żo­wych warg, odło­żył wi­de­lec, by wy­ra­zić się wprost. Za­czął po­woli: wie, no prze­cież wie, że ona nie jest ty­pem osoby, która by to wy­ko­rzy­sty­wała. Za­milkł dla efektu, de­lek­tu­jąc się oka­zją do po­wie­dze­nia dziew­czy­nie, jak jest. Ale! Ale sama musi przy­znać, że ma le­piej od niego i od reszty przy tym stole. Chyba mo­głaby to przy­znać, prawda?

Uśmiech­nął się sze­roko, roz­ło­żył ra­miona i wy­god­nie roz­parł się na krze­śle. Po­zo­stali ga­pili się na nią, część po­ta­ki­wała. Się­gnął po wi­de­lec i wpa­ko­wał do ust ko­lejną por­cję su­ro­wego mięsa.

Jego ga­bi­net miał trzy prze­szklone ściany. Po obu stro­nach cią­gnęły się rzędy biu­rek, ni­czym ga­le­ria w te­atrze. Ona tkwiła po­środku sceny. Mó­wił do niej na sie­dząco, mocno oży­wiony.

Wcze­śniej li­czył, że za­chowa się doj­rzale, do­ceni jego wy­siłki. Wstał i prze­cho­dząc obok, otarł się o nią lekko, choć miał mnó­stwo miej­sca, bo ga­bi­net był duży. Po­winna my­śleć per­spek­ty­wicz­nie, za­sta­no­wić się nad swoją przy­szło­ścią i nad tym, ile tu zna­czy jego słowo. Mó­wiąc to, otwo­rzył drzwi.

Nic się nie stało, po­my­ślała, jak każ­dego ranka. A po­tem jesz­cze raz, za­pi­na­jąc bluzkę i wkła­da­jąc w uszy ma­leń­kie kol­czyki. I znów, zwi­ja­jąc włosy w schludny kok. Nie uma­lo­wała się, wy­gła­dziła wą­ską, szarą spód­nicę.

Po­wta­rzała to so­bie, je­dząc, choć za­po­mniała, jak się sma­kuje i łyka. Pró­bo­wała gryźć. Nic się nie stało. Wark­nęła, że nic jej nie jest, po­tem już ła­god­niej ro­zej­rzała się po sa­lo­nie. Za­py­tała matkę, jak jej mi­nął dzień.

Ko­la­cja po pracy, zgo­dziła się na nią. Przed wej­ściem do re­stau­ra­cji chwy­cił ją za ra­miona, wpił się w nią war­gami.

Pa­trzyła na jego drga­jące po­wieki, gdy na­pie­rał i trą­cał ję­zy­kiem jej ję­zyk. Wy­obra­żała so­bie wła­sne ciało, skrzy­żo­wane ra­miona, nogi uło­żone równo w skrzyni. On się od­su­nął, par­sk­nął krót­kim śmie­chem, po­tem spoj­rzał na nią z góry. Do­tknął jej ręki, pal­ców, twa­rzy. Już do­brze, po­wie­dział. Już do­brze, do­brze.

Jak to jest

Nie, ale tak w ogóle. Skąd na przy­kład są twoi ro­dzice. Z Afryki, prawda?

To jest tak. Miesz­kam tu­taj już pięć lat. Żona sie­dem, osiem. Pra­cu­jemy, pła­cimy po­datki. Na­wet ki­bi­cu­jemy An­glii w Pu­cha­rze Świata! Więc gdy ka­zano nam się re­je­stro­wać, ścią­gnąć spe­cjalną płatną apli­ka­cję – za­bo­lało. Tu jest nasz dom. Po­czu­li­śmy, że nas nie chcą. Tak jakby ci po­wie­dzieli: wra­caj do Afryki. Wy­obraź so­bie, że mó­wią: nie, nie je­steś stąd, wra­caj do Afryki. Wła­śnie tak to wy­gląda.

Cał­kiem jakby... no prze­cież sama wiesz. Ro­zu­miesz to dużo le­piej niż An­glicy.

Po kie­liszku na tra­wie­nie się roz­kręca

Ro­zu­miała gniew męż­czy­zny, który z ko­lei ro­zu­miał, czuł w ciele, ko­ściach, krwi i skó­rze, że jego miej­sce jest na bar­kach po­tęż­nego ol­brzyma, nad któ­rym ni­gdy nie za­cho­dzi słońce. Bo już był wie­czór, a on był pi­jany. Te­raz po­czuł się ma­lutki, jak usta. Jak warga albo ząb, albo szorstki, bo­le­sny py­peć na su­chym, bia­łym ję­zyku, śli­skim od flegmy u na­sady, bli­sko gar­dła. Gar­dła męż­czy­zny z ob­wi­słym brzu­chem i krót­kimi rzed­ną­cymi wło­sami. Więc gdy te usta się otwo­rzyły i za­częły pluć ja­dem, przez co inni przy sto­liku po­czuli się nie­zręcz­nie, ro­zu­miała, skąd wy­pływa ten gniew, cho­ciaż sama była jego ce­lem. Cze­kała, aż uwolni ją dzwo­nek te­le­fonu, a w mię­dzy­cza­sie ro­zu­miała go, po ci­chu, uprzej­mie.

SPO­TKA­NIE

To jest opo­wieść. Są wy­zwa­nia. Ciężka praca, za­ka­sane rę­kawy, za­ci­śnięte zęby. Droga w górę. Prze­zwy­cię­ża­nie, prze­kra­cza­nie i tak da­lej. Wie­cie, o co cho­dzi. To nie moje ży­cie, ale te­raz wy­świe­tla się za mną, wy­so­kie na dwa me­try, a ja za­świad­czam o nim swoją obec­no­ścią wo­bec rzę­dów mięk­kich, pla­stycz­nych twa­rzy na wy­cią­gnię­tych szy­jach wy­sta­ją­cych z koł­nie­rzy mun­dur­ków. Wy­gła­szam stare kwe­stie ni­czym słowa wta­jem­ni­cze­nia. Klik i ko­lejny slajd. Wiel­kie, róż­no­rodne, uśmiech­nięte twa­rze w sza­rych gar­ni­tu­rach stoją obok wy­kre­sów, ści­skają so­bie dło­nie, ma­chają. Przy wtó­rze szumu pro­jek­tora ich uśmie­chy mor­fują w ja­skrawe logo banku. Czas koń­czyć. Obej­muję wzro­kiem rzędy uczen­nic. Dzię­kuję za uwagę i za­chę­cam do za­da­wa­nia py­tań.

Któ­raś pyta, czy miesz­kam w wiel­kim domu.

To był hit, mówi ko­or­dy­na­torka pro­gramu, a dy­rek­torka o znisz­czo­nych, równo przy­cię­tych po­si­wia­łych wło­sach przy­ta­kuje. Roz­chyla na­pięte wargi, uka­zu­jąc żółte od kawy zęby. Od­pro­wa­dzają mnie wą­skimi tyl­nymi scho­dami, a ja dła­wię się cie­płym po­wie­trzem i cha­rak­te­ry­styczną szkolną wo­nią go­to­wa­nych wa­rzyw. Dy­rek­torka dzię­kuje mi za przyj­ście, mówi: to było in­spi­ru­jące. Stru­mień uczen­nic wy­lewa się z auli, krzyki, śmiech i me­lo­dyjny gwar roz­mów niosą się dud­nią­cym echem po be­to­no­wych ko­ry­ta­rzach. In­spi­ru­jące, po­wta­rza dy­rek­torka.

Kiedy wra­cam, w biu­rze nie ma jesz­cze Lou. Rzadko zja­wia się przed je­de­na­stą. Jakby każ­dego ranka nowy zle­pek prze­cięt­no­ści wy­ła­niał się z oce­anu i prze­peł­zł­szy po omsza­łych ska­łach, wy­pusz­czał ru­chliwe macki, które da­lej w głąb lądu wy­dłu­żają się, skrę­cają w koń­czyny, aż wresz­cie w pełni ufor­mo­wany Lou! wkra­cza do holu na dwóch pła­skich sto­pach w lśnią­cych bu­tach. Lśniący but po­stu­kuje o pod­łogę w ocze­ki­wa­niu na windę. Głowa po­dry­guje w takt mu­zyki z di­zaj­ner­skich słu­cha­wek. I nikt go ni­gdy nie wra­bia w prze­ma­wia­nie. To moja działka – wy­stępy w szko­łach, na uczel­niach, w ko­bie­cych pa­ne­lach dys­ku­syj­nych i na tar­gach pracy – re­gu­lar­nie, co kilka ty­go­dni. Mój nie­pi­sany obo­wią­zek. Róż­no­rod­ność musi być wi­doczna. Ile już ko­biet i dziew­czy­nek okła­ma­łam? Ile pa­trzyło na moją uśmiech­niętą twarz, gdy wy­chwa­la­łam tę czy inną firmę, branżę, uczel­nię, ta­kie wła­śnie ży­cie? Nie, to nie są kon­struk­tywne py­ta­nia. Czas nad­ro­bić kilka go­dzin pracy.

Jako dziecko wiele lat miesz­ka­łam przy cmen­ta­rzu. Przez okna od frontu oglą­da­łam su­nące ulicą kon­dukty po­grze­bowe: kare ko­nie, po­tem ka­ra­wany, po­tem zwy­kłe ko­lo­rowe auta. Przo­dem kro­czył cza­sami męż­czy­zna w cy­lin­drze i z la­ską. No i byli tam lu­dzie – wy­sia­da­jący z aut i ka­ra­wa­nów, zbie­ra­jący siły, nio­sący wieńce i czapki. Oraz trumnę, jak są­dzę. Tego jed­nak nie pa­mię­tam. Zbie­rali się przy świeżo roz­ko­pa­nej ziemi i cze­kali obok uło­żo­nych równo wień­ców albo po pro­stu stali z kwia­tami. Cza­sem się obej­mo­wali. Małe, da­le­kie istoty, tu­lące się do sie­bie, szu­ka­jące po­cie­chy. Ob­ser­wo­wa­łam wszystko z góry.

W ze­szłym roku ku­pi­łam miesz­ka­nie na ostat­nim pię­trze geo­r­giań­skiego domu w do­brze ro­ku­ją­cej oko­licy. Po­zo­stałe pię­tra wy­naj­mują dwie młode, ner­wowe pary. Co wie­czór wy­bu­chają mię­dzy nimi sprzeczki o gło­śne pusz­cza­nie mu­zyki.

Par­ter zaj­mują Adam i Evie, o dziwo są to ich praw­dziwe imiona. Kiedy po­zna­li­śmy się na scho­dach, Evie przed­sta­wiła się pierw­sza, jako dziew­czyna Adama. Od­gar­nąw­szy z czoła pa­smo cien­kich ja­snych wło­sów, oznaj­miła, że pra­cuje w branży wy­daw­ni­czej. Gdy na gó­rze jest za gło­śno, Evie stuka do drzwi i woła, żeby ści­szyć mu­zykę. Że ona bar­dzo prosi. Cho­ciaż odro­binę! Jej sta­ran­nie ar­ty­ku­ło­wane roz­draż­nie­nie wdziera mi się do miesz­ka­nia przez pod­łogę.

Są­siadki z dołu są bur­kliwe i nie lu­bią to­wa­rzy­stwa. Rzadko się od­zy­wają, ale cza­sem sły­szę, jak ocho­czo wy­dzie­rają się przy hi­tach z lat dzie­więć­dzie­sią­tych. Obie są ładne: bru­netki o wy­ra­zi­stych ry­sach i drob­nych sto­pach. W każde czwart­kowe przed­po­łu­dnie pod ich drzwiami su­szą się dwie pary ubło­co­nych kor­ków.

Swoj­ski rytm na­szej pię­tro­wej co­dzien­no­ści zro­dził swego ro­dzaju bli­skość.

W pracy tę­sk­nię za miesz­ka­niem, pew­nie tak jak inni za dziećmi, kiedy wi­dzą ich uśmiech­nięte twa­rze, opra­wione w ramki, wśród pa­pie­rów i kub­ków na biurku. Za to moja przy­ja­ciółka Rach – drobna, roz­piesz­czona, ener­giczna – nie­wiele so­bie robi z wła­snych czte­rech ką­tów na zie­lo­nych obrze­żach za­chod­niego Lon­dynu. Chce więk­szy dom, lep­szego chło­paka, wię­cej kasy! Pra­gnie tego bez­wstyd­nie i wprost, a jej ape­tyt mnie jed­no­cze­śnie prze­raża i mi im­po­nuje. Mój wła­sny cał­kiem za­nikł. Za­pa­dłam się już zbyt głę­boko i na­dal cią­gnie mnie w dół ja­kiś pod­stępny, du­szący ucisk w koń­czy­nach. Mimo to wstrzy­muję od­dech.

No bo co mi po­zo­stało?

Całe po­ko­le­nia po­świę­ceń – ciężka praca i jesz­cze cięż­sze ży­cie. Masa cier­pień i masa wy­rze­czeń – dla tej szansy. Że­bym miała wła­śnie ta­kie ży­cie. I na­prawdę pró­bo­wa­łam, pró­bo­wa­łam oka­zać się godna. Ale po la­tach zma­gań, brnię­cia pod prąd, je­stem go­towa zwol­nić. Już się nie mio­tać. Wcią­gnąć wodę do płuc. Mam dość. Może pora za­koń­czyć tę opo­wieść.

Oho – przy­szedł Lou.