Scooby-Doo! i Szalejący Karateka ebook

Rozdział 1

– Puk, puk! – zawołał Kudłaty z tylnego siedzenia Wehikułu Tajemnic.

Fred, Daphne i Velma popatrzyli na siebie znacząco.

– Co on powiedział? – spytała Velma.

– Puk, puk! – powtórzył Kudłaty.

– Kto tam? – rzuciła Daphne, wzruszając ramionami.

– Pani Potrzeba – odparł Kudłaty.

– Potrzeba? A jak jej na imię? – pytała wytrwale Daphne.

– Potrzeba pizzy, umieramy z głodu! – zawołał słabym głosem Kudłaty. Po chwili on i jego przyjaciel wybuchnęli śmiechem.

– To sobie ucięłaś pogawędkę, Daphne – skwitował Fred.

– Kiedy wreszcie będziemy u Louisa? – dopytywał się Kudłaty, wpychając głowę pomiędzy siedzące na przednim fotelu dziewczyny.

– No właśnie, kiedy? – wtórował mu Scooby-Doo.

– Za parę minut – uspokajała ich Velma. – Zachowujecie się jak małe dzieci, które pierwszy raz jadą do pizzerii.

– Tak właśnie się czuję – podsumował Kudłaty.

– Ej, byliśmy u Louisa kilka tygodni temu! – zauważyła Daphne.

– No co, tylko się martwimy, czy aby właściciel o nas nie zapomniał.

– Nie ma takiej opcji. Kto raz widział was przy jedzeniu, zapamięta to na całe życie. Tego się nie da zapomnieć – zauważył Fred. – Od tamtej wizyty stał się waszym zagorzałym fanem.

Fred skręcił na przydrożny parking. Detektywi wyskoczyli z Wehikułu Tajemnic i ruszyli w dół chodnikiem.

– No tak, a jeżeli on zamknął swoją pizzerię po naszej ostatniej wizycie? – niepokoił się Kudłaty. – Gdzie wtedy znajdziemy naszą ulubioną pizzę z ananasem, pieczarkami, czekoladą i chrupiącą skorupką z roztopionej mozzarelli?

Scooby oblizywał się nerwowo, gdy jego przyjaciel wygłaszał to krótkie przemówienie. Już na samo wspomnienie tych pyszności robił się nieludzko głodny.

– Pizzeria Louisa jest w tym miejscu od ponad czterdziestu lat. I nigdzie się nie wybiera – zapewniła przyjaciół Velma.

Właśnie wtedy Fred przystanął gwałtownie naprzeciwko opuszczonego magazynu.

– Wygląda na to, że trochę się pospieszyłaś z tymi zapewnieniami – powiedział. – Popatrz. – Wskazał przyklejoną do szyby kartkę z odręcznym napisem.

– Przyszły lokal pizzerii Louisa – przeczytała na głos Daphne.

– Patrz, Scooby, otwierają kolejną pizzerię Louisa w mieście – zauważył Kudłaty. – Mam nadzieję, że pizza będzie tu równie dobra jak w naszej.

– Kudłaty, to nie jest kolejna pizzeria Louisa –powiedziała Velma. – To jest nasza pizzeria. Wygląda na to, że Louis przenosi swój lokal do tego pustego budynku.

– Velma ma rację – potwierdziła Daphne, przyglądając się bacznie kartce na szybie. – Tu poniżej jest notka, w której Louis prosi mieszkańców, żeby uczestniczyli w dzisiejszym posiedzeniu rady miejskiej. Decyzja o przeznaczeniu budynku będzie poddana pod głosowanie.

– Ale czemu Louis miałby chcieć się przenosić? – dziwił się Kudłaty. – Przecież teraz pizzeria ma idealną lokalizację.

– Jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać – oświadczył Fred i poprowadził detektywów z Tajemniczej Spółki przez ulicę, do znajomego lokalu.

Kiedy detektywi zbliżali się do drzwi, dobiegł ich wspaniały zapach pizzy.

Scooby uniósł wysoko łeb i wziął głęboki oddech.

– AAAAAAAAACH! – Na jego pysku zagościł błogi uśmiech.

– Jeśli o mnie chodzi, to proszę dwie, Scooby! – Kudłaty nie lubił niedomówień.

– Ale pamiętajcie, chłopaki, że w środku zwykle panuje nieziemski tłok – studził ich entuzjazm Fred. – Być może zatem trzeba będzie trochę poczekać.

– Nie ma sprawy, Fred – uspokoił go Kudłaty. – Dopóki nasze pizze nie będą gotowe, mamy zamiar delektować się zapachami.

Detektywi weszli do środka.

– Nie wierzę! – wykrzyknęła Velma.

– A niech to! – warknął Scooby.

– Gdzie się podziali goście? – Daphne też nie mogła się nadziwić.

Sala była zupełnie pusta. Na ścianie widniało malowidło, teraz zachlapane farbą. Wielki napis głosił: STRZEŻ SIĘ KLĄTWY KEE-YA!

– Nie wiem jak ty, Scooby, ale ja coś straciłem apetyt. Całkiem odechciało mi się pizzy – zauważył ze smutkiem Kudłaty.

– Mnie też – przytaknął posępnie Scooby-Doo.

Lecz nim zdołali zrobić krok, ich uszu dobiegł mrożący krew w żyłach krzyk.