Scooby-Doo! i fałszywa wróżka ebook

Rozdział 1

–No, jesteśmy prawie na miejscu! – powiedział Fred, siedząc za kierownicą Wehikułu Tajemnic.

– Człowieku, to oczekiwanie nas dobija! – narzekał Kudłaty. – Może powiesz nam w końcu, co to za niespodzianka?

– Dobra, powiem wam – roześmiał się Fred. – Wyruszamy w rejs statkiem kapitana Hornsby’ego. Będzie tam bankiet, pokaz magii oraz mnóstwo innych atrakcji.

– Statkiem?! Przecież ja i Scooby zaraz dostaniemy ataku choroby morskiej! – narzekał Kudłaty.

– Będziecie tak zajęci zabawą, że nawet nie zdążycie pomyśleć o chorobie morskiej! – zapewniła go Daphne.

– Obyś miała rację… – mruknął Kudłaty, a Scooby tylko ciężko westchnął.

Tymczasem Wehikuł Tajemnic wjechał na duży parking. Oczywiście wolne miejsce znalazło się dopiero na samym jego końcu. Po chwili ekipa Tajemniczej Spółki wyskoczyła z furgonetki i ruszyła w stronę portu. Już z daleka dostrzegli ogromną łódź zacumowaną przy przystani.

– To pewnie statek kapitana Hornsby’ego! –

stwierdziła Velma. – Wygląda jak żywcem wyjęty ze starych książek przygodowych!

– Jak miło, że ten mechanik, który reperował nasz Wehikuł Tajemnic, dał nam bilety na ten rejs – powiedziała Daphne.

– Chyba chciał się odwdzięczyć za to, że za każdym razem, kiedy oddajemy mu samochód do naprawy, znajduje w nim mnóstwo smakołyków – roześmiał się Fred.

– Ha! Wszystko jasne, Scooby-Doo! To dlatego nasze zapasy jedzenia wciąż gdzieś znikają! – zawołał Kudłaty. – No cóż, trzeba będzie znaleźć nową skrytkę.

Kiedy członkowie Tajemniczej Spółki dotarli do portu, ujrzeli grupę pasażerów czekających na pomoście. Strażnik dokładnie sprawdzał ich bagaże oraz bilety.

– Wygląda na to, że podjęto dziś wszelkie możliwe środki ostrożności – zauważyła Velma.

– To dlatego, że na pokładzie jest C.C. McGraw – powiedziała stojąca obok kobieta. W klapie jej fioletowego żakietu połyskiwał zielony znaczek. – To ten słynny potentat przemysłowy, który dąży do przejęcia kontroli nad naszym życiem.

– Pani musi należeć do S.L.N. – powiedziała Velma, spoglądając na jej zielony znaczek.

– Oczywiście, jestem członkiem założycielem – odparła z dumą kobieta. – Nazywam się Dorothy Cobb.

– Co to jest S.L.N.? – zapytała Daphne.

– To Stowarzyszenie Ludzi Niezależnych – wyjaśniła Dorothy. – Naszym głównym zadaniem jest walka z wielkimi przedsiębiorstwami, które próbują szpiegować zwykłych ludzi, takich jak ja i wy! Chcą wiedzieć wszystko o naszym życiu, żeby skuteczniej sprzedawać nam swoje produkty. Ale w ten sposób naruszają naszą prywatność! S.L.N. chce ich powstrzymać! – tłumaczyła Dorothy.

– Ale jak? – zapytał Fred.

– Urządzamy protesty, wiece, piszemy listy do rządu i prezesów tych firm. Ale potrafimy też walczyć w bardziej zdecydowany sposób – powiedziała Dorothy. – Musimy być gotowi na wszystko. Chodzą pogłoski, że McGraw wynalazł ostatnio czip nowej generacji.

– Czips? No super! – ucieszył się Kudłaty. – Ziemniaczany czy czekoladowy?

– Mówię o czipie komputerowym – odparła kobieta. – Z tego, co słyszałam, ten wynalazek zrewolucjonizuje cały światowy biznes! Dzięki niemu ludzie tacy jak McGraw będą nas mieć na oku przez całą dobę!

– Ach, więc jest pani tutaj, żeby pokrzyżować mu plany? – zaciekawiła się Velma.

– Powiedzmy, że mam ochotę na miły rejs statkiem. Chyba że nadarzy mi się okazja... Ale póki co, nie zdradzę wam swoich planów! – Dorothy uśmiechnęła się tajemniczo i pokazała strażnikowi swój bilet. Minęła bramkę i weszła na pokład.

– No dobra, ja mam już dosyć! Najwyższy czas opuścić ten statek – słabym głosem powiedział Kudłaty.

– Chyba nie powiesz mi, że już cię dopadła choroba morska?! – roześmiała się Velma. – Przecież nie weszliśmy jeszcze na pokład!

– Ani do bufetu, gdzie czeka mnóstwo pysznego jedzenia – dodała Daphne.

– Chyba nie chcesz, żeby Scooby sam musiał zjeść te wszystkie smakołyki? – zapytał Fred.

– No jasne, że nie chcę! Pomogę mu. Przecież jesteśmy kumplami! – ochoczo wykrzyknął Kudłaty.

– Dzięki, chłopie – warknął w odpowiedzi Scooby i z wdzięcznością polizał go po twarzy.

– O rany, jesteś gorszy niż tsunami – skrzywił się Kudłaty.

– Dobra, chłopaki! Dosyć tego ociągania się! – powiedział Fred. – Nadchodzi nasza kolej, wchodzimy na pokład!