Scooby-Doo! i Szaman ebook

Rozdział 1

– Kto się spóźni na hawajską ucztę luau, temu wiatr po kiszkach będzie hulał! – zawołał Kudłaty, wybiegając za Scoobym zhotelu. Tradycyjne na­szyjniki zkwiatów, zwane lei, powiewały im wokół szyi, gdy pędzili przez parking wstronę najbliższych straganów zhawajskimi smakołykami.

–Kudłaty, Scooby! – rozległ się nagle za ich plecami głos Velmy. – Wracajcie!

Kudłaty iScooby odwrócili się itruchcikiem, lecz bez entuzjazmu, podbiegli do stojących pod drzwiami hotelu Velmy, Daphne iFreda.

–Dajcie spokój, chłopaki – powiedział Fred – do wieczora nie ma mowy oobżeraniu się.

–Do wieczora? – jęknął Kudłaty. – To co będziemy robić wtym miasteczku przez cały dzień? Wdodatku nie ma tu mojej ulubionej pizzerii ani baru zhamburgerami.

Fred, Daphne iVelma pokręcili głowami zdezaprobatą.

–Słuchaj, Kudłaty – zaczęła Daphne – mój wujek nie po to zaprosił nas na Hawaje, żebyśmy przesiadywali wpizzerii albo wbarze.

–Daphne ma rację – dorzuciła Velma. – Powinniśmy jak najlepiej wykorzystać ten czas, poznając polinezyjską kulturę ipodziwiając piękno wulkanicznego krajobrazu.

–Oczywiście najpierw musimy spełnić życzenie wuja ispotkać się zHoracym Goodbinem – dodała Daphne.

Kudłaty iScooby spojrzeli po sobie.

–Nie będzie wyżerki? – zapytał Scooby.

–Nie będzie – westchnął Kudłaty.

–Nie martwcie się, chłopaki – próbowała ich pocieszyć Daphne. – Pojedziemy na fantastyczną iekscytującą wycieczkę.

–Uwierz mi, Daphne – burknął Kudłaty – nie ma nic bardziej ekscytującego na świecie niż leżenie wcieniu rozłożystej palmy isączenie przez słomkę koktajlu kokosowego. No, może oprócz pochłaniania chrupiących pyszności, świeżo podpieczonych na grillu – rozmarzył się znowu.

–Doprawdy? – zapytał Fred. – Aco powiecie na to?

Fred wyciągnął rękę nad prawym ramieniem Kudłatego. Kudłaty iScooby odwrócili się ipopatrzyli we wskazanym kierunku. Przed nimi stał rząd zaparkowanych pojazdów.

–Chodzi ci oten bordowy samochód? – zdziwił się Kudłaty.

–A może otego niebieskiego jeepa? – zgadywał Scooby.

–Przecież nie przyjechaliśmy tutaj, żeby oglądać auta – jęknęła załamana Velma. – Spójrzcie wyżej, ponad samochodami. Widzicie coś interesującego?

Kudłaty iScooby wlepili wzrok wprzestrzeń za parkingiem.

– No nie wiem – bąknął Kudłaty. – Widzę tam tylko palmy.

–No ijakąś górę – dodał Scooby.

–To nie jest zwykła góra – obruszył się Fred. – To szczyt Kumbaya.

–Miejsce, gdzie Horacy Goodbine prowadzi swoje laboratorium – dorzuciła Daphne.

–No ijest to... wulkan – przypomniała Velma.

Kudłaty iScooby wytrzeszczyli oczy ze zdumienia.

–Wu-wu-wulkan? – zająknął się Scooby.

–Prawdziwy? – przeraził się Kudłaty. – Zlawą rozlewającą się jak gorący sos do pizzy – tak piekący podniebienie, że trzeba zjeść górę lodów, aby ochłodzić sobie usta?

–Coś wtym stylu – skinęła głową Daphne.

–Super – Scooby’emu pociekła zpyska ślina na myśl opizzy.

–Super? – ofuknął go Kudłaty. – Zmienisz zdanie, gdy wulkan wybuchnie, arozżarzona lawa zamieni cię wkawałki psiej karmy.

–Wyluzuj, Kudłaty – uspokoiła go Velma. – Wulkan Kumbaya nie wybucha od setek lat.

Rozmowę przerwał im nagle klakson samochodu. Grupa przyjaciół dostrzegła wyjeżdżający zza hotelu minibus, pomalowany wbrązową kratkę izwieńczony wielkim pióropuszem sztucznych liści.

–Mniam, ananas – oblizał się Scooby.

–Czyż ta wyspa nie jest urocza? – Kudłaty błyskawicznie odzyskał dobry humor. – Nawet samochody przypominają jedzenie. Chciałbym spotkać tego, kto to wymyślił.

–Zaraz będziesz miał okazję – rzucił Fred – bo właśnie do tego samochodu wsiadamy.

Ananasowy minibus zatrzymał się przed nimi, az jego okna wychyliła się kobieca głowa.

–Aloha, przyjaciele! – nieznajoma powitała ich hawajskim pozdrowieniem. – Wskakujcie do środka.

–Nie zmusicie mnie, żebym wsiadł do olbrzymiego ananasa na kółkach ipojechał na wycieczkę wpobliże tego niebezpiecznego wul­kanu – zaczął znów marudzić Kudłaty.

–Nie wiedziałam, czy jedliście już śniadanie – kobieta zminibusu nie zwracała uwagi na narzekania Kudłatego – więc przywiozłam wam trochę orzechowych ciasteczek domowej roboty. Może się poczęstujecie?

Kudłatemu zaświeciły się oczy. Przepchnął się między przyjaciółmi ipierwszy wskoczył do samochodu.

–No to na co czekamy? – zapytał. – Jedzmy! To znaczy, chciałem powiedzieć: jedźmy!