Siła niższa ebook i audiobook

Rozdział 1

W przeciwieństwie do swej wyżej postawionej i pomysłowej kuzynki, która nawet z głupiego jabłka potrafiła wycisnąć wyprawę na tysiąc okrętów i jednego drewnianego konia, siła niższa dysponowała znacznie skromniejszym arsenałem. Nie miała głowy do skomplikowanej logistyki katastrof naturalnych, uparcie myliła geopolitykę z geoplastyką, a do odkryć natury dziejowej brakowało jej i szczęścia, i kompetencji. Za to po mistrzowsku łamała obcasy, tłukła filiżanki z kompletu, pryskała keczupem na śnieżnobiałe koszule, puszczała oczka w pończochach i zacinała windy między piętrami. I to wszystko. Niby nic wielkiego, niby proza życia zamiast dramatu w trzech aktach, poświęcała się jej jednak z prawdziwym oddaniem, gorliwością nadrabiając braki w potencjale bojowym.

Czasem jednak siła niższa spoglądała na świat i puszczała wodze fantazji. Lubiła sobie wtedy wyobrażać, że jeśli w odpowiednim momencie rozwiąże sznurowadła bujnej brodzie z doczepionym do niej rachitycznym młodzieńcem, która mknęła rączo przez pasy na czerwonym, by zdążyć na tramwaj, albo przebije strategiczny fragment ogumienia tamtej miłej parze migdalącej się pod siedemnastką, to uruchomi lawinę zrządzeń losu znacznie większego kalibru.

Tak też było i tego ponurego dnia, kiedy to jesień postanowiła na dobre porzucić ciepły złotopolski image, którym mamiła zmysły przez cały wrzesień, a nawet większość października, uśpiwszy w ten sposób powszechną czujność społeczeństwa, i w ciągu jednego przedpołudnia przestawiła się na szaroburą chlapę, ziąb i ogólną pizga­wicę. Zaskoczeni przechodnie kulili się zziębnięci pod niesfornymi paraso­lami, czy to drepcząc wężykiem chodnikami, czy to stercząc na przystankach, wpatrzeni w czubki butów wystające spod przemoczonych nogawek; równie zaskoczeni kierowcy zderzak w zderzak sunęli niemrawo ulicami, jak gdyby zahipnotyzowani rytmicznymi pląsami włas­nych wycieraczek; zaskoczeni drogowcy zaś… cóż, wcale nie byli tacy znowu zaskoczeni. Za to wszyscy, bez względu na środek transportu czy stopień zmarznięcia, psioczyli jak jeden mąż na tę wszędobylską, bezlitosną pluchę, po cichu tęskniąc już za śniegiem i mrozem – co prawda dokuczliwszym dla ciała i akumulatorów, za to w pakiecie z milszymi sercu świętami, do których wciąż pozostawało tak strasznie dużo czasu. I nawet wizja kolęd dobiegających dzień w dzień przez bite dwa miesiące zza każdego węgła chwilowo nie była w stanie im tego obrzydzić.

Siła niższa lubiła święta. Nic tak jak one nie sprzyjało drobnym urazom.

Westchnęła z rozrzewnieniem, myśląc już o poparzonych barszczem podniebieniach, o knykciach startych do sałatki śledziowej razem z jabłuszkiem i niemal niezauważalnych gołym okiem, lecz jakże bolesnych skaleczeniach ozdobnym papierem w podejrzanie rumiane Mikołaje. Tymczasem miasto coraz głębiej zanurzało się w deszczu i wieczornych ciemnościach niczym w kipieli, której powierzchnia zdawała się niemalże bulgotać od to rozbłyskujących, to gasnących świateł. Potencjalne ofiary zaszywały się w swoich domach i zbrojne w rozliczne piloty zabijały czas i szare komórki przed ekranami telewizorów. Ktoś oblał się herbatą, ktoś zakrztusił orzeszkiem, ktoś nie mógł znaleźć okularów. Siła niższa nie próżnowała, nudziła się jednak jak mops, cóż więc się dziwić, że zaczęła wypatrywać jakiegoś ciekawszego zajęcia.

Po kolejnym z wielu kwadransów bezowocnych poszukiwań już miała się poddać i wrócić do upychania orzeszków w niewinnych tchawicach, gdy wtem na jednym ze skrzyżowań dostrzegła samochodzik w kształcie wyjątkowo pokracznej mydelniczki, wyklepanej pobieżnie z jednej strony. Stał grzecznie na światłach, niepozorny i niemiłosiernie ubłocony, siódme dziecko ubogiej praczki pośród lśniących od deszczu, dorodniejszych przedstawicieli swego gatunku, by po chwili ruszyć z werwą, której nikt by się po nim nie spodziewał.

Dojrzawszy, kto też siedzi w mknącym jezdnią kancias­tym autku, siła niższa aż kwiknęła z radości. Mało kto nadawał się równie wyśmienicie na ofiarę przewrotnego losu.

***

Minęła dwudziesta druga, kiedy bramy raju rozsunęły się bezszelestnie i Konrad Romańczuk wkroczył do krai­ny szczęśliwości. Minąwszy zwalistego ochroniarza, który mimo odcisków trwał na straży ładu, bezpieczeństwa i michałków na wagę, ruszył świetlistą doliną, przez tę krótką chwilę nie lękając się ni zła, ni debetu na koncie.

Jego dusza taplała się w błogości niebiańskiej, zapadnięta pierś z każdym oddechem chłonęła boskie wonie, a przekrwione oczy napawały się orgią świateł i barw. Zupełnie jak wtedy, gdy pętakiem nieledwie wystającym znad parkietu będąc, podczas nudnych rodzinnych spędów w mieszkaniu pradziadków wymykał się do mikroskopijnego pokoiku za salonem, by z zadartą głową i rozdziawioną gębą gapić się do upojenia na imponujące akwarium. Z perspektywy podłogi wydawało się wręcz niebotyczne. Zajmowało niemal całą ścianę, a jego szczyt ginął gdzieś w cieniach zalegających pod wysokim sufitem. W środku zaś, skąpane w sztucznym blasku i filtrowanej wodzie, pływały tycie, połyskliwe neonki, olśniewająco jaskrawe pielęgnice, gupiki z pawimi ogonami i pasiaste skalary wielkości dłoni ówczesnego Konrada, oszołomionego tą wielobarwną egzotyką w szaroburym świecie jego peerelowskiego dzieciństwa.

Ledwie Romańczuk wyrósł ponad stół i pomaszerował do pierwszej klasy, by ćwiczyć z mozołem szlaczki, brzdąkanie na cymbałkach i pierwsze cięte riposty, pradziadkowi się zmarło i mikroskopijny pokoik za salonem opustoszał. Wielkie akwarium odkupił kolega hobbysta, a pstrokate rybki trafiły do miejskiego zoo. Pozostałą po nich kolorystyczną pustkę w życiu chłopca wkrótce zapełniły światy z kolejnych książek, potem wymarzone, wyproszone resoraki z Pewexu, aż wreszcie istoty najbarwniejsze z barwnych, czyli koleżanki. Przy czym resoraki poszły w kąt na długo przed końcem podstawówki, za to z książek i koleżanek Konrad nie wyleczył się już nigdy – choć tak po prawdzie nigdy nie próbował. Lecz nawet w chwilach największych uniesień dowolnej natury nie podejrzewał, że ów bezgraniczny, nieskalany błogostan, jaki osiągał w dzieciństwie przed bajecznym akwarium pradziadka, powróci do niego dopiero przed regałem z musztardą w całodobowym Tesco.

Zaparkował wózek przy majonezach i westchnął głęboko, pieszcząc rozmarzonym wzrokiem rzędy słoików i tub ze złocistą zawartością. Sarepska, czeska, francuska, rosyjska? Chrzanowa dla odmiany? Może klasyczna dijon? Osiołkowi w żłoby dano, lecz ten osiołek nie musiał się nigdzie spieszyć. Nikt mu nie wisiał nad głową, nie popędzał, nie marudził. Nikt też na niego nie czekał – w poniedziałki o tej porze Licho zwykle już dawno spało, otoczone wianuszkiem różowych królików, Turu Brząszczyk oddawał się swemu hobby, a utopiec pewnie znowu zaanektował laptopa i cichaczem zużywał transfer, wciągając internet megabit po megabicie. Tylko Konrad i lista zakupów na cotygodniowym tête-à-tête w blasku sklepowych halogenów. Mógł do woli przebierać w gatunkach, producentach i gramaturach, studiować składy, a nawet kręcić nosem nad stylistyką etykiet, szukając tej, która najlepiej wkomponowałaby się w zawartość domowej lodówki. A potem – na tę myśl jego dusza aż załkała, zdjęta niewypowiedzianą rozkoszą – potem, gdy do koszyka trafi w końcu musztarda marzenie, musztarda ideał, godna bez mała osobnej gabloty w Sèvres, wtedy, ach, wtedy przyjdzie pora na koncentrat do jutrzejszej pomidorówki…

Sterczał zatem od dziesięciu minut przed tym samym regałem i z upodobaniem oddawał się analizom, wewnętrznie wniebowzięty, zewnętrznie zaś oklapnięty i zmizerniały. Jego diaboliczna uroda, która swego czasu skutecznie wodziła na pokuszenie, teraz zdawała się wyblakła i sprana, jak gdyby ktoś nadgorliwie wypłukał z niej wszelkie oznaki życia. Siwe pasma poczynały sobie coraz śmielej w zmierzwionej czarnej czuprynie, okolone sińcami brązowe oczy zapadły się i przygasły. Wychudły, blady już nie intrygująco, lecz niepokojąco, ubrany w ciemny, krótki płaszcz, spod którego sterczały patykowate nogi w dżinsach, z jednej strony zwieńczone stopami w dawno niepastowanych butach, z drugiej zaś kościstym pozorem pośladków, Konrad Romańczuk w niczym nie przypominał posępnego muszkietera. Raczej przywiędły szczypiorek.

Gdy pod koniec minionego lata przyszło mu niespodziewanie opuścić Lichotkę – jako że ta w ciągu jednej nocy przeistoczyła się z nieco upiornego, lecz przytulnego ceglanego domiszcza z gotycką wieżyczką w mało przytulne zgliszcza pośrodku niczego – i przenieść się do miasta, nawet przez chwilę nie podejrzewał, że ten nieplanowany powrót w rodzinne strony będzie go tak wiele kosztował. Początkowo nie widział żadnego problemu. Owszem, w nowym domu czuł się trochę jak gość w hotelu, z tą drobną różnicą, że tu nikt nikomu nie zmieniał niepostrzeżenie ręczników, ale znał dobrze ten stan i zdawał sobie sprawę z tego, że to wkrótce minie. Kwestia czasu, niczego więcej. Uzbroił się zatem w cierpliwość i co rusz przetrząsał kolejne pomieszczenia w niekończących się poszukiwaniach utensyliów codziennej przyziemności: a to świeżej rolki papieru toaletowego, a to cieplejszego koca, a to średniego rondelka w sam raz na dwa jajka na półtwardo, stopniowo oswajając nieznaną mu przestrzeń, jej skrytki i tajemnice. O ile z tym jakoś sobie jeszcze radził, o tyle z całą resztą szło mu już nieco gorzej. Nim się obejrzał, zrazu chwilowa bezsenność zyskała status chronicznej, gdy mimo upływu czasu nadal nie mógł się przyzwyczaić do nocnych dźwięków nowego domu, które aż do późnych godzin nie dawały mu zmrużyć oka. Potem, o poranku, zasiadał półprzytomny do pracy przy obcym biurku, z obcym kubkiem pełnym kawy i spoglądając przez obce okno, chłonął obce widoki. I czekał, wytrwale czekał, aż mu przejdzie.

Tyle że wcale nie przechodziło. O czym najlepiej świadczyło to, że chociaż minął już wrzesień, a październik zdecydowanie zbliżał się ku listopadowi, który z kolei groził rychłym nadejściem grudnia, skromny dobytek Romańczuka wciąż spoczywał nierozpakowany w torbie przy obcym łóżku.

Na dodatek szybko się okazało, że bez Krakersa na podorędziu nie było komu ogarnąć gotowania i wielu innych, boleśnie przyziemnych, acz niezbędnych domowych czynności. Zatem z braku wprawnych macek musiały się tym zająć mniej lub bardziej ludzkie ręce. Żywiący się poprzez namaczanie utopiec tylko prychnął i popukał się wymownie w czoło. Licho owszem, bez słowa protestu podjęło wyzwanie, czemu pozostali domownicy najpierw przyklas­nęli ochoczo, po czym zmienili zdanie, odkryli bowiem, że nieodłącznym elementem każdego posiłku w jego wykonaniu była solidna porcja przypalonego pierza. Anioł został więc, pod pozorem wieloletnich zaniedbań w tej materii, delikatnie oddelegowany do tego, w czym przodował, czyli do sprzątania. Tym sposobem przyszła kolej Tura Brząszczyka, który co prawda na gotowaniu znał się mniej więcej tak jak Konrad na partenogenezie, za to nie zdradzał żadnych kompleksów na tym punkcie. Po dwóch tygodniach konsumpcji na przemian chińskich zupek, smażonej mortadeli i gumowych tostów z serem o smaku wosku Romańczuk, chcąc nie chcąc, odsunął na bok twórczość własną i zaczął zgłębiać tajniki kucharzenia.

Po czym pewnego słonecznego przedpołudnia wyciągnął ze skrzynki plik dawno niewidzianych kopert. To wtedy uświadomił sobie ze zgrozą, że domu nie wystarczy posiadać – trzeba go jeszcze utrzymać, że to jemu właśnie, jako nowemu właścicielowi, przypadł w udziale ten zaszczyt i że bez cudownych właściwości Licha w przestrzeni świętej pamięci Lichotki, które dotąd pozwalały mu zapomnieć o czymś tak przykrym jak płacenie rachunków, jego oszczędności wkrótce zaczną pomalutku, lecz nieodwołalnie topnieć. W związku z tym nie miał innego wyjścia, jak tylko na powrót rzucić się na wszelkie dostępne mu zlecenia. Tym oto sposobem błędne koło zamknęło się niepostrzeżenie – dopiero wraz z oficjalnym nastaniem jesieni Konrad ni stąd, ni zowąd odkrył, że nie wiedzieć jak i kiedy znalazł się w potrzasku, na okrągło uwięziony między kolejną fuchą a mielonymi na dwa dni.

Krótko mówiąc, Konrada Romańczuka dopadła codzienność. Dopadła, cisnęła na glebę i skopała po nerkach.

Odskocznią od problemów niespodziewanie okazały się wyprawy do jedynego w mieście całodobowego Tesco. W każdy poniedziałek późnym wieczorem, tak aby nikomu nie przyszło przypadkiem do głowy mu towarzyszyć, Konrad wsiadał do tico i zostawiwszy za sobą codzienność pełną wszystkich i wszystkiego, ruszał w daleką podróż aż za ścisłe centrum, gdzie w bezpiecznej odległości od domu rozpościerała się magiczna kraina, jego wielkopowierzchniowa strefa komfortu. Przez dwie, trzy godziny wędrował alejkami, upojony samotnością, świętym spokojem i syntetyczną wonią świeżego pieczywa. A co najlepsze, przez cały ten czas ani razu nie musiał otwierać ust.

Także teraz, gdy w koszyku spoczywała już perfekcyjna musztarda w towarzystwie koncentratu doskonałego, pogrążony we włas­nych myślach Romańczuk przeszedł krokiem spacerowym do następnej alejki, gdzie wsiąkł ponownie, tym razem w makarony. Głęboko gardząc pomidorową z ryżem jako ostateczną profanacją tej szlachetnej zupy, osobiście preferował makaron w postaci jak najdłuższych nitek, wymagających konsumpcji metodą zamaszystych siorbnięć; tymczasem pozostali domownicy obstawali przy mniej upierdliwych w obsłudze świderkach bądź – o zgrozo! – drobnych muszelkach, które wykazywały skłonność do masowego przysysania się do talerza, czym doprowadzały Konrada do białej gorączki. W przypadku rosołu wszyscy jednogłośnie wybierali krajankę, lecz gdy chodziło o pomidorową, każdy uważał włas­ną wersję za bez mała kanoniczną. Rzecz jasna, Romańczuk mógł wziąć po paczce jedynego słusznego makaronu na łebka, jak to robił najczęściej, nie przeszkadzało mu to jednak w wykorzystaniu kolejnej okazji do głębokiej, niespiesznej zadumy.

Refleksyjny nastrój zburzyła dobiegająca jego niechętnych uszu dyskusja, jaka toczyła się z ożywieniem w przyległej alejce, którą opuścił przed zaledwie paroma minutami.

– …to może ten? – Głos był męski i bez wątpienia udręczony.

– Zaledwie sto dwanaście gramów pomidorów na sto gramów keczupu – wytknął mu precyzyjnie głos drugi, oschły i nosowy. – I syrop glukozowo-fruktozowy zamiast cukru!

– No dobrze… A co powiesz na ten?

– Z koncentratu? Ty tak poważnie?

– Nie no, przecież, z koncentratu, gdzie ja mam głowę! A ten?

– Woda, zagęstniki, konserwanty…

– Na litość boską, keczupów na pół ściany, a my znów wrócimy z niczym! – W głosie pierwszym wyraźnie rozbrzmiewała już nuta histerii. Jego właściciel ewidentnie nie miał serca do zakupów długodystansowych, czego nie dało się powiedzieć o jego towarzyszu, żarliwym wyznawcy kultu etykiet i składów.

– Słusznie. Jedna łyżka keczupu zawiera pół łyżeczki cukru – odparł rzeczowo głos drugi.

– Cukier krzepi!!!

– Doprawdy, alleluja! Wyłącznie próchnicę!

Z jedną ręką już wyciągniętą ku paczce świderków i paczką nitek w drugiej Konrad Romańczuk zdębiał. Alleluja? Alleluja? Ale… ale… jak to – alleluja? Jak? Skąd?!

W pierwszej chwili sądził, że się przesłyszał albo ma jakieś omamy. A może naprawdę nie powinien był dziś dojadać ziemniaczanej zapiekanki z sobotniego obiadu?… Coś uparcie mu jednak mówiło, że to nie wina zbyt intensywnego oświetlenia w sklepie ani nadmiaru starych tłuszczów na kolację, że ten stanowczy, wyniosły głos naprawdę rzucił gromkim „alleluja”. Zostawiwszy swój wózek, pomału, na miękkich nogach Konrad przeszedł na koniec alejki i wyjrzał ostrożnie zza węgła.

Na wysokości keczupów, w pozie charakterystycznej dla krańcowej rozpaczy, stał facet mniej więcej w jego wieku. Przeciętnego wzrostu i tężyzny, w okularach, z delikatną sugestią zakoli, które wgryzały się w linię ciemnoblond włosów, w szarym sweterku wyglądającym spod kurtki, wydawał się całkiem zwyczajny. Nijaki wręcz. Konrad minąłby go na ulicy bez choćby jednego spojrzenia, za to jego towarzysza – za nic w świecie. Być może inni, niczego nieświadomi przechodnie dawali się nabrać na ten numer, lecz on wiedział aż za dobrze, skąd się biorą takie rozłożyste garby w kształcie paralotni.

Nie licząc ukrytych skrzydeł i skłonności do charakterystycznego wykrzyknienia, ten anioł stróż w niczym nie przypominał jednak drobnego, milusińskiego Licha. Ubrany w obszerny prochowiec w stylu porucznika Colombo, z kapturem dresowej bluzy naciągniętym głęboko na czoło i przysłaniającym – choć z tej odległości Konrad nie mógł ich dostrzec, był tego niemalże pewien – niespotykane u ludzi tęczowe oczy, nie tylko wyraźnie górował nad swoim człowiekiem posturą, ale też zdawał się go przytłaczać ogromem nieskrywanego potępienia, gdy tak z butelką keczupu w dłoni tokował na temat zawartości cukru w produktach spożywczych. Gdyby w połowie wywodu wyciągnął zza pazuchy miecz ognisty, by przykładnie ukarać faceta w sweterku za zbrodnie przeciwko zdrowemu żywieniu i nieprzemyślane decyzje konsumenckie, Romańczuk wcale nie byłby zdziwiony. Co innego ochrona obiektu.

W pewnym momencie facet w sweterku zdał sobie sprawę, że ich dyskusja przyciągnęła niepożądaną uwagę. Obróciwszy się gwałtownie, dostrzegł wystającego konspiracyjnie zza regału Konrada i zbladł.

– Idziemy! – wychrypiał, wyrywając aniołowi butelkę keczupu i odstawiając ją pospiesznie na półkę.

– A co z kiszoną kapustą? Zawarte w kiszonej kapuście bakterie Lactobacillus…

– A srał je pies, idziemy!!! W tej chwili!

Anioł zmarszczył surowo brwi, za nic mając to, że zdenerwowany facet w sweterku szarpał nim jak oszalały.

– Doprawdy, Pawle, człowiek z twoim wykształceniem i poziomem kultury osobistej…

– Rany boskie, czy ten jeden jedyny raz mógłbyś ze mną nie dyskutować i po prostu zrobić to, co mówię?!

Konrad tymczasem zebrał się w sobie i wyłonił zza zakrętu, wymownym gestem potrząsając w powietrzu paczką nitek.

– Alleluja! – wykrzyknął triumfalnie. – Alleluja!

– C… c-co?… – Facet w sweterku zastygł z palcami zaciśniętymi na anielskim prochowcu.

– On! – Romańczuk wycelował makaron w rosłego anioła stróża. – Alleluja! Tak powiedział, alleluja!

Facet w ułamku sekundy przeszedł z trupiej bieli w czerwień pomidora.

– Ja pana nie znam! – zakrzyknął piskliwym głosem. – Nie znam pana! Pan mnie z kimś pomylił!

– Nie, nie, nie, ja wyraźnie słyszałem, jak pański…

– Nic pan nie słyszał! Nic a nic!

W przypływie nadludzkich sił facet szarpnął anioła raz jeszcze, tym razem ruszając go wreszcie z miejsca, i zaczął wlec za sobą w stronę wyjścia. Gdy znaleźli się na końcu alejki, ponownie obejrzał się na osłupiałego Konrada, któremu nawet do głowy nie przyszło, by za nimi pędzić, i wycharczał z dramatycznym wytrzeszczem:

– I żadne alleluja! Nie ma żadnego alleluja!!!

Rozdział 2

Turu Brząszczyk był człowiekiem z zasadami.

Zasady te w przeważającej i przerażającej części zawierały silny pierwiastek rzyciowy, w związku z czym nie nadawały się za bardzo do cytowania w co elegantszym towarzystwie, takim w jednokolorowych skarpetkach, jako że zawierały tak zwane słownictwo, słownictwo zaś budziło konsternację. Turu bezbłędnie rozpoznawał objawy tej przykrej przypadłości. Przypominała zaparcie, tylko bardziej znienacka.

Tak czy owak, Turu swoje zasady miał i kultywował, wręcz hołubił, jak również chętnie przywoływał z niezmąconą beztroską, w razie czego służąc porażonemu atakiem konsternacji życzliwą poradą natury nieomal medycznej, ze szczególnym uwzględnieniem mądrości ludowych i osobistych doświadczeń. Gdyż choć natury dość grubo ciosanej, był przy tym człowiekiem niezmiernie przyjaznym otoczeniu, bez względu na to, czy otoczenie raczyło owo uczucie przyjąć do wiadomości, a co dopiero odwzajemniać.

Wiadomość o dokwaterowaniu zgrai pogorzelców powitał z ukontentowaniem. Na brak zajęć nie narzekał, ale życie w domu wypełnionym głównie pustką i wspomnieniami dłużyło mu się niemiłosiernie, odkąd przed półroczem został w nim sam jak palec. Wcześniej, przez dwadzieścia lat z okładem, jakie zdążył już spędzić pod tym dachem, Turu miał dziadunia, dziadunio zaś miał fantazję i bogatą kolekcję fobii. Z biegiem czasu gromadził ich zresztą coraz więcej, niczym znaczki albo fikuśne muszelki ze spacerów po plaży. Zapamiętale dyskutował z telewizorem, rozstawiał po kątach spodki ze skondensowanym mlekiem dla pająków, uchylał drzwi szaf, żeby się ubrania nie podusiły, głaskał uspokajająco gwoździe przed wbiciem, w książkach wyskrobywał żyletką kropki ze średników, których organicznie nie cierpiał, bał się pieprzu w ziarnach, a każdy dzień rozpoczynał od policzenia schodów od parteru aż po strych, co do stopnia, dla pewności, czy aby któryś się nie zawieruszył pod osłoną nocy. Przy okazji, acz niezamierzenie, oswajał dorastającego wnuka z myślą, że cały świat, a ludzki umysł w szczególności, bardziej niż schludnie zwinięty kłębek z jasnym początkiem, końcem i czymś na kształt sensu istnienia przypominał raczej wielobarwne pomieszanie z poplątaniem oraz mnogością supełków, którego nijak nie szło rozplątać, by wydziergać coś konkretniejszego według sprawdzonego wzoru.

W rezultacie Turu przyjmował życie we wszelkich jego formach na klatę i nie dziwił się absolutnie niczemu, czym – paradoksalnie – często budził zdziwienie innych przedstawicieli swego gatunku. Gdy więc tego lata na progu stanęli nowi mieszkańcy, z dziedzicem włości na czele, wieloletnia zaprawa z fantazyjnym dziaduniem przydała się mu jak nigdy dotąd. Zasmarkany anioł stróż tuptający po domu w bamboszkach? Kąśliwy utopiec, cały w oślizgłe pypcie? Przerośnięta kałamarnica zawodząca w rurach, bo nie sięgała z zaświatów do piekarnika? Proszę bardzo, wszak – i tu posiadacze jednobarwnych skarpet odruchowo zwierali pośladki – czym chata bogata, tym goście rzygają. Turu nie miał absolutnie nic przeciwko istotom nadprzyrodzonym, nawet gdy wyrywały sobie pierze na ganku. I tylko różowe króliki od początku budziły w nim podskórny niepokój, głównie za sprawą zbyt nachalnego, jak na jego gust, umaszczenia.

Jak się wkrótce okazało, nie było to uczucie całkowicie pozbawione uzasadnienia.

Przyczajony wśród orgii roślinności dom, nad którym Turu od lat zawodowo, w zamian za dach nad głową, sprawował opiekę – wpierw wespół w zespół z dziaduniem i jego fantazją, potem zaś na własną rękę – mógł w pierwszej chwili sprawiać przytłaczające wrażenie. Zewnętrzna okazałość podsuwała rozbuchane wizje sali balowej z co najmniej jednym gigantycznym żyrandolem, biblioteki bez mała pub­licznej oraz kominka, w którym z łatwością dałoby się upiec konia z kopytami albo zaparkować średnich rozmiarów samochód. Tymczasem na wnętrze składały się nieprzeliczone schowki, zaułki i zakamarki, a między nimi pomieszczenia, poupychane gdzie bądź i byle jak, byle więcej; pod względem powierzchni bardziej zasługiwały na miano klitek niż pełnowymiarowych pokojów. Owszem, w najprzestronniejszej z nich wszystkich kuchni do stołu mogły zasiąść aż cztery osoby jednocześnie, pod warunkiem jednak, że przez cały posiłek trzymały łokcie przy sobie i nikomu nie przyszło do głowy kiwać się na krześle.

Mimo postury zarówno wertykalnie, jak i horyzontalnie słusznej, którą osiągnął już w wieku wczesnomłodzieńczym, Turu Brząszczyk zawsze czuł się tu jak w raju. Architektoniczny malkontent zapewne uznałby ten budynek za rażący przykład planistycznego chaosu; realista od razu zwróciłby uwagę na wszechobecną ciasnotę i zasugerował wyburzenie tego lub owego; w oczach wszakże niepoprawnego optymisty, takiego jak Turu, który nie tyle poruszał się po domu, ile przez niego przeciskał, był on ucieleśnieniem przytulnego zacisza, nawet jeśli owa przytulność w praktyce oznaczała nieplanowane chwile intymności ze stropami albo ścianami.

W tej gmatwaninie pomieszczeń, schodów i korytarzy miejsce dla nowo przybyłych znalazło się w zasadzie samo. Dom ochoczo nadstawił puste kąty, jak gdyby tylko czekał na ten nagły wzrost popytu na przestrzeń mniej więcej zdatną do zamieszkania. Utopiec od razu zaanektował zapomnianą łazienkę na parterze, gdzie przy akompaniamencie potępieńczego wycia z kranu nad żeliwną wanną leciała skąpym ciurkiem brązowa ciecz o upojnej dla utopcowych nozdrzy woni dojrzewającego zbuka. Licho z kolei wybrało piętro i zainstalowało się we wciśniętej między komin a schody ustronnej dziupli hen, na tyłach domu. Natomiast Konrad Romańczuk, choć bez wahania oddałby królestwo, konia i pół księżniczki za cichy azyl gdzieś na uboczu, z dala od wszelkich form życia i dźwięków, trafił do długiej, wąskiej klitki nad samym gankiem, która oprócz nieco osobliwego umeblowania – pamiątki po dziaduniu – i widoku na ogród miała też do zaoferowania światło dzienne w dawce większej niż homeopatyczna.

I tylko króliki, te po stokroć przeklęte, wściekle różowe gadziny, zamiast zagnieździć się w pierwszej lepszej szafie albo kanciapie i tam oddawać czynnościom właściwym ich gatunkowi, rozpleniły się po całym domu i nim się Turu obejrzał, wpierdzieliły mu pierwszego Jezuska razem z całą frasobliwością.

Albowiem Turu Brząszczyk, z braku szans na tradycyjną wyprawę łupieżczą z elementami światopoznawczymi, od lat wczesnoszkolnych oddawał się w skrytości zarówno ducha, jak i ciała innej wielkiej pasji, jaką było majstrowanie dłutem. Wszystko zaczęło się od pewnej lekcji plastyki w czwartej klasie i kostki szarego mydła, którą po długich i zaciętych bojach zdołał przeistoczyć w coś pomiędzy Światowidem, klasycznym pucharem z czaszki pokonanego wroga a wyjątkowo zestresowaną wiewiórką. Nagrodzony czwórką na szynach bardziej za zapał niż dokonania natury artystycznej, wrócił owego przełomowego dnia do domu z buchniętym narzędziem w tornistrze i podniosłą pieśnią w sercu. Porzuciwszy wkrótce mydło na rzecz wdzięczniejszego drewna, od tamtej pory każdą wolną chwilę poświęcał dłubaniu. Szybko też poszerzył repertuar i oprócz pucharowiewiórek zaczął popełniać rozmaite postacie, ze szczególnym uwzględnieniem frasobliwych Jezusków i przysadzistych aniołków z zezem rozbieżnym, które dziwnym trafem wyjątkowo dobrze schodziły w pobliżu cmentarzy i reperowały permanentne dziury w domowym budżecie. Lata praktyki pozwoliły mu doprowadzić frasunek do perfekcji – zez rozbieżny natomiast mniej więcej do okolic uszu.

Dziadunio, zbyt pochłonięty tropieniem średników, aż do końca swych dni pozostawał nieświadomy snycerskiej pasji wnuka. Co innego Konrad Romańczuk, który już na wstępie wyrżnął piszczelą o suszący się akurat na ganku solidny pniak. Gdzieś między starannie dławionymi przekleństwami wyraził jednak zrozumienie, a nawet coś na kształt powściągliwej aprobaty dla pasji miejskiego wikinga. Trzy godziny i dwie zgrzewki piwa później aprobata wyraźnie zyskała na intensywności, obaj panowie zaś na promilach w wydychanym powietrzu. Po tak udanym początku Turu Brząszczyk stwierdził, że Konrad, choć z pozoru sztywny, jak gdyby go przy każdym kroku kij w rectum intestinum uwierał, w sprzyjających okolicznościach rozluźniał odpowiednie zwieracze i stawał się przyjemnym, dowcipnym kompanem, takim i do wypitki, i do śmichów-chichów, i do pseudo­filozoficznych dysput na ganku do późnych godzin nocnych.

Potem jednak wraz z jesienią nadciągnęła szara rzeczywistość, przy okazji podrzucając rachunki, i ku wielkiej żałości Tura czort bombki strzelił. Świat Romańczuka skurczył się do kuchni, biurka z laptopem i coponiedziałkowej trasy dom–Tesco. O ile pracę zawodową jeszcze jako tako ogarniał, o tyle w kuchni sprawował się wprost fatalnie, cierpiąc przy tym za miliony, choć gotował zaledwie dla trojga. A gotował, trzeba mu oddać sprawiedliwość, z rozmachem i ambi­cjami. Zamiast zacząć od podstaw, na przykład banalnych schabowych, którym groziło co najwyżej przypalenie, rzucił się od razu na głęboką wodę kuchni świata. Szalę przeważyło danie z miejsca obwołane Starym Meksykaninem – gdyż tylko przedstawiciel tego narodu, ze szczęką wytrenowaną przez lata nieustannego żucia tytoniu i suszonego oślego mięsa, zdołałby uporać się z tym, co trafiło na talerze domowników. Znalazły się w tym kawałki żylas­tej wołowiny, niedogotowane warzywa z przewagą łykowatych strączków i, dla odmiany, kompletnie rozgotowany ryż, wymieszane razem w niedosoloną, za to przepieprzoną breję. I chociaż jedna z kluczowych dla przeżycia zasad Tura głosiła, że w dupie przegród nie ma, a co cię nie zabije, z pewnością spróbuje ponownie, to nawet jemu niełatwo było się zmierzyć z tym, co tego feralnego dnia zaserwował Romańczuk. Na ich szczęście grobowe milczenie, jakie zawisło wtedy nad kuchennym stołem niczym smog nad Krakowem, nie zdołało ujść jego uwadze. Stary Meksykanin wkrótce odszedł w niepamięć, choć nie obyło się bez pomocy herbaty miętowej w znacznych ilościach, a Konrad, ku powszechnej radości, oddał się szlachetnej sztuce rosołu.

W rezultacie rosół jedli przez bite dwa tygodnie.

Przez następne dwa – pomidorową na tymże rosole.

Po miesiącu na stole zaczęły się dla odmiany nieśmiało pojawiać mielone, po nich zaś pierogi ruskie i placki ziemniaczane polane śmietaną albo sosem z torebki, wszystko to albo bez smaku, albo ze smaku nadmiarem. Nikt nie ośmielił się jednak protestować i wszyscy pałaszowali ten żelazny repertuar dwóch zup i trzech dań drugich, tak silna była wśród domowników pamięć o Starym Meksykaninie. Ale nie tylko dlatego. Bo Konrad – o czym dożywotnicy wiedzieli już od dawna, Turu zaś dopiero się przekonywał na własnej skórze i żołądku – był zarówno w życiu, jak i w kuchni pracoholikiem z przerostem odpowiedzial­ności oraz złośnikiem z tendencją do popadania w przesadę, która równie dobrze mogła się objawić popisowym wybuchem sarkazmu, jak i hałdą ruskich na następne trzy dni.

Co innego takie Licho. W przeciwieństwie do swojego człowieka było roztkliwiająco kochane, prostolinijne, po dziecięcemu naiwne, a przy tym złaknione życzliwości – i bardzo, ale to bardzo przygaszone, co umykało Romańczukowi, natomiast dobrotliwemu Turowi już nie. A że frasobliwe anioły, na dodatek bez zeza, nijak nie mieściły się w jego światopoglądzie, to wszystko aż się w nim skręcało, gdy tak patrzył, jak z każdym rzuconym w biegu przez wiecznie pochłoniętego czymś Konrada „Licho, nie teraz” pocieszne stworzonko markotniało coraz bardziej, a potem człapało zrezygnowane do swojego pokoju, by nie wyściubić stamtąd nosa przez następne godziny.

Zasięgnąwszy dyskretnie rady utopca po tym, jak Romańczuk spławił go swoją mantrą, Turu zastosował wielokrotnie sprawdzoną broń, czyli uderzeniowe dawki cukru. Dzień w dzień, zgodnie z przenajświętszą ze wszystkich zasad, która mówiła, że kto rano wstaje, ten idzie po bułki, zrywał się skoro świt przed dziewiątą i pędził do najbliższej piekarni za kilkoma rogami, by potem z dumą postawić przed aniołem stróżem talerzyk kruchych ciasteczek z marmoladą albo prawie domową szarlotkę oraz kubek kakao z górą pianek. I również dzień w dzień Licho konsumowało grzecznie podsuwane mu słodkości, a Turu dalej rwał włosy z brody, nie mogąc dojść, w czym dokładnie tkwi sęk. W tym układzie, z osowiałym aniołem zamkniętym w pokoju i drażliwym pisarzem miotającym się ustawicznie między laptopem a garami, Turu Brząszczyk zaczął się w końcu poważnie zastanawiać, jak by tu sprowadzić na pomoc owego Krakersa, którego zawodzenie co rusz dobiegało z głębin wszechświata za pośrednictwem domowej hydrauliki. Wszak co jak co, ale kilka par solidnych, wprawnych macek zapewne zdołałoby wbić Konradowi to i owo do łba, a przy okazji może upichcić coś zjadliwego.

Niestety, nawet one nie rozwiązałyby ostatniego problemu, jaki ni stąd, ni zowąd zwalił się im na głowę.

Konrad twardo udawał, że nie było tematu. Że nic się nie stało. Zagajony, nie reagował. Sam z siebie nie mówił o tym, pewnie też nawet nie myślał. Śnić nie miał kiedy. Co innego Licho, które najpierw wylało morze łez, potem nieśmiało próbowało pytać, aż w końcu dało sobie spokój i tylko od czasu do czasu stawało w jednym z okien na parterze i machinalnie zraszając badylka, jak urzeczone wypatrywało znajomej postaci, która nie wracała ranki i wieczory. Utopiec zaś, jak to utopiec, generalnie miał gdzieś wszystko, co wykraczało poza jego porastającą glonami wannę.

Turu Brząszczyk natomiast…

Cóż. W każdy poniedziałek późnym wieczorem, kiedy Licho już spało, a Konrad wyruszał z misją po chleb tostowy, mydło i święty spokój, Turu Brząszczyk zachodził potajemnie do wysokiej, zimnej piwnicy, przystawał na najwyższym stopniu, zapalał światło i przez kilka chwil wpatrywał się w swoją największą miłość i dumę – na wpół ukończony drewniany drakkar w skali mikro. I myślał. Myślał o dziaduniu i jego średnikach. O zapadającym się w sobie, wiecznie zagonionym Romańczuku, z którym nie tak znowu dawno temu całymi wieczorami przesiadywał na ganku, nigdzie się z niczym nie spiesząc. O tych nielicznych chwilach, kiedy w tęczowych oczach Licha zapalała się szczera, niczym niezmącona radość. O Jezuskach, które musiał jeszcze wykończyć, zanim nadejdzie listopad.

A przede wszystkim o swoim pięknym, wymarzonym drakkarze z imponującą smoczą głową na dziobnicy, w którym głęboko na dnie, z dala od niepowołanych spojrzeń, na posłaniu z pachnących lasem wiórów, spowite w stary jutowy worek spoczywało zimne, nieruchome ciało.

Korekta: Krystian Gaik

Projekt okładki, ilustracja wykorzystana na I stronie okładki:

Agnieszka Zawadka

Zdjęcie autorki: Wojtek Biały

Skład i łamanie: Plus 2 Witold Kuśmierczyk

Konwersja do EPUB/MOBI: InkPad.pl

Wydawnictwo Mięta Sp. z o.o.

03-707 Warszawa, ul. Floriańska 14 m 3

[email protected]

www.wydawnictwomieta.pl

ISBN 978-83-67690-21-8