Splątane sieci ebook

Kamienie

Biały

Żółty

Oko Tygrysa

Różowy

Letnie Niebo

Purpurowy Zmierzch

Opal*

Zielony

Szafir

Czerwony

Szary

Czarnoszary

Czarny

Składając Ofiarę Ciemności, dana osoba może otrzymać Kamień o trzy poziomy niższy od Kamienia otrzymanego na mocy Przyrodzonego Prawa.

Przykład: Biały otrzymany na mocy Przyrodzonego Prawa może obniżyć się do Różowego. Im niższy poziom, tym większa moc.

Uwaga autorki:

„Sc” w nazwach Scelt, Sceval i Sceron należy wymawiać jak „sz”.

Hierarchia Krwawych

Mężczyźni:

Plebejusze – przedstawiciele wszystkich ras, którzy nie są Krwawymi 

Krwawy – ogólny termin oznaczający wszystkich mężczyzn Krwawych; odnosi się także do wszystkich mężczyzn Krwawych nienoszących Kamieni 

Wojownik – mężczyzna noszący Kamień; równy statusem czarownicy 

Książę – mężczyzna noszący Kamień; równy statusem Kapłance lub Uzdrowicielce

Książę Wojowników – niebezpieczny, niezwykle agresywny mężczyzna noszący Kamień; ma status nieco niższy niż Królowa

Kobiety:

Plebejuszki – przedstawicielki wszystkich ras, które nie należą do Krwawych

Krwawa – ogólny termin oznaczający wszystkie kobiety Krwawych; najczęściej odnosi się do kobiet Krwawych nienoszących Kamieni 

Czarownica – kobieta Krwawych, która nosi Kamienie, ale nie jest przedstawicielką żadnego z pozostałych szczebli hierarchii; oznacza także każdą kobietę noszącą Kamień

Uzdrowicielka – czarownica, która leczy rany i choroby; równa statusem Kapłance i Księciu

Kapłanka – czarownica, która opiekuje się ołtarzami, Sanktuariami i Ciemnymi Ołtarzami; prowadzi ceremonie składania ofiar; równa statusem Uzdrowicielce i Księciu

Czarna Wdowa – czarownica, która leczy umysł; tka splątane sieci snów i wizji; jest wyszkolona w dziedzinie iluzji i trucizn

Królowa – czarownica, która rządzi Królestwem; uważana jest za serce kraju, moralną ostoję Krwawych i centralny punkt ich społeczeństwa

Do Czytelnika

Drogi Czytelniku,

w Królestwach Krwawych stoczono zwycięską wojnę, a epicka opowieść dobiegła końca. Jednak życie płynie dalej, trzeba stawić czoła kolejnym wyzwaniom, stoczyć mniejsze bitwy i spisać kolejne opowieści.

Oto jedna z nich.

Prolog

Położył dłoń na okładce swej ostatniej książki i zamknął oczy, żeby odciąć się od świata. Smakował nową rzeczywistość, która nadal była tak boleśnie słodka.

Spodobała im się jego poprzednia powieść o Landrym Langstonie. Rozczytywali się w ledwie zawoalowanej historii o odkrywaniu własnej natury i kupili więcej egzemplarzy tej książki niż któregokolwiek z jego poprzednich dzieł.

Był jednym z nich. Przez tak wiele lat pozbawiony dziedzictwa, swą prawdziwą naturę odkrył przez przypadek, ale teraz wreszcie mógł stanąć pośród nich jak równy pośród równych. Niektórzy – ludzie bez znaczenia – cenili go i dopuszczali do swego kręgu, ponieważ jego zdolności pisarskie przyniosły mu sławę i bogactwo. Otrzymywał zaproszenia na przyjęcia i dyskusje literackie, które zwyczajnie nie byłyby dostępne dla plebejusza.

Jednak teraz przyjmą go ze względu na moc, która płynie w jego żyłach.

Przytłoczyło go to odkrycie. Przez tyle miesięcy trzymał je w tajemnicy – no, może niezupełnie w tajemnicy, w końcu opisał je w poczytnej książce – ale teraz był gotów chodzić między nimi, był gotów wstąpić do ich świata. Przyjęcie przez prawdziwych arystokratów. Wykonał już nawet pierwszy krok, żeby dać im do zrozumienia, że jest zainteresowany takim zaproszeniem.

Wyobrażał sobie siebie w jadalni Pałacu SaDiablo, w gronie nielicznych, doborowych gości. Będzie ich zabawiał wesołymi historyjkami i będzie flirtował z Panią – oczywiście nie na tyle, by zaniepokoić gospodarza. Słyszał pogłoski o głupcu, który śmiał obrazić w ten sposób Daemona Sadiego.

Czy Sadi naprawdę wypalił temu mężczyźnie umysł za pomocą ognia czarownicy? Intrygujące, prawda? Może…

Tak wiele musiał się jeszcze dowiedzieć, skoro został jednym z nich! I tak wiele mógł uczynić, skoro nie podlegał już prawom plebejuszy. Tylu rzeczy dotąd nie spróbował. Mógł tylko pisać o nich w swoich książkach.

Przez długi czas obawiał się, że coś jest z nim nie tak, skoro przepełnia go pragnienie przemocy, któremu może dać upust jedynie w literackiej fikcji. Obecnie rozumiał, że ta potrzeba była po prostu częścią jego natury.

O tak! Był teraz jednym z nich. Jednym z tych, którzy krążyli po Królestwach w mrocznej chwale.

Nie był już nic nie znaczącym plebejuszem, skrępowanym cudzymi prawami.

Był Krwawym.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Jeden

– Na ognie piekielne! – Surreal SaDiablo oderwała wzrok od stronicy książki, którą właśnie czytała, i opuściła tom na kolana. – Trup w szafie? Co za idiota chowa trupa w szafie?

– Ktoś, kto nie posiada dużych, futrzastych przyjaciół, którzy uważają słowa „człowiek” i „przekąska” za synonimy? – Daemon wyraził to przypuszczenie obojętnym tonem, wskazującym na to, że wprawdzie słucha Surreal, ale bardziej zajmują go przeglądane papiery.

Inna kobieta mogłaby się poczuć urażona podobnym traktowaniem, ale Surreal znała Daemona Sadiego zbyt dobrze, żeby czuć urazę. Wolała poczekać.

Obserwowanie go zawsze było interesującym zajęciem, zwłaszcza dziś, tutaj, w domowym otoczeniu. Czarne włosy miał potargane od przeczesywania palcami, co robił nieświadomie zawsze podczas czytania raportów i notowania spraw, które chciał przedyskutować z królowymi Dhemlanu. Biała jedwabna koszula była częściowo rozpięta, odsłaniając złocistobrązową skórę, pięknie rzeźbione mięśnie i należny Daemonowi z urodzenia Czerwony Kamień, zawieszony u szyi na złotym łańcuszku. Nagie stopy opierał na poduszce, którą rzucił na niski stolik stojący przed kanapą.

W jego głębokim, wyrafinowanym głosie zawsze kryły się erotyczne podteksty, które wywoływały u kobiet przyspieszone bicie serca, i to nawet wtedy, gdy wyraz jego złocistych oczu zapowiadał ból, a nie przyjemność. Twarz Daemona była zbyt piękna, by można było określić ją jako bardzo męską, ale posiadał temperament typowy dla kasty, do której należał.

Ponieważ jako jeden z dwóch mężczyzn w całej historii Krwawych nosił Czarny Kamień, był równie niebezpieczny, jak i piękny. I na domiar złego był jej krewnym.

Właśnie dlatego miała pewność, że już wkrótce zyska sobie całą jego uwagę. W naturze Księcia Wojowników leżały opiekuńczość i zaborczość – ale również agresja i okrucieństwo – więc po prostu musiał poświęcić uwagę kobiecie ze swojej rodziny.

Zmrużyła złocistozielone oczy, myśląc o tym, dlaczego Daemon siedzi w bawialni należącego do rodziny domu w Amdarh, stolicy terytorium Dhemlanu, zamiast wykonywać papierkową robotę we własnym gabinecie, w Pałacu SaDiablo, gdzie było jego miejsce.

– Na ognie piekielne, Sadi – zawarczała. – Stanowisko Księcia Wojowników Dhemlanu nie zapewnia ci dość zajęć, żebyś odpuścił sobie śledzenie mojego księżycowego czasu?

Jeśli będzie tu nadal siedział, za godzinę będą mieli problem.

Daemon odłożył papiery i spojrzał na nią, a w jego złocistych oczach malowały się czułość i rozbawienie.

– Jesteś żonaty – dodała, jakby trzeba było przypomnieć mu o ceremonii, która odbyła się ledwie kilka tygodni temu. – Powinieneś pilnować żony, nie mnie.

Żadnej odpowiedzi. Tylko to irytujące rozbawienie.

– Dlaczego nie pilnujesz Marian, skoro tak ci zależy?

Czułość i rozbawienie w jego oczach stały się jeszcze wyraźniejsze.

Kurwa, kurwa, kurwa! Czyli pilnował również szwagierki.

Poczuła lekki skurcz żołądka. Daemon Sadi i Lucivar Yaslana. Przyrodni bracia, których łączyła osoba ojca, Hayllańczyka – Księcia Ciemności, Wielkiego Lorda Piekła. Lód i ogień, wspólnie opiekujący się kobietami z rodziny – szczególnie podczas tych kilku dni cyklu miesięcznego, kiedy nie mogły używać Fachu i były narażone na niebezpieczeństwo.

Nagle przypomniała sobie wojownika, którego poznała wkrótce po przejęciu przez Daemona rządów na terytorium Dhemlanu w królestwie Kaeleer. Udało mu się zachować maskę interesującego towarzysza, póki nie zgodziła się iść z nim do teatru – dopiero wtedy okazał swą prawdziwą naturę. Zamierzała z nim pójść, żeby odkryć, czego tak naprawdę chce, ale odwołał spotkanie – przysłał jedynie liścik, w którym wyrażał żal w związku z tym, że został nagle wezwany z miasta. Wtedy się nad tym nie zastanawiała, po prostu doszła do wniosku, że czegoś się o niej dowiedział i uznał, iż lepiej nie ryzykować wypatroszenia w antrakcie spektaklu. Mężczyźni gotowi towarzyszyć byłej kurwie spokrewnionej z najsilniejszą rodziną w Kaeleer robili się zwykle nerwowi, gdy odkrywali, że swego czasu była ona również zabójczynią.

Teraz zaczęła się zastanawiać, czy ten mały fiutek nie odwołał spotkania z obawy przed połamaniem kości (metoda pozbywania się głupców stosowana często przez Lucivara) albo czymś jeszcze gorszym (gdyby miało się skończyć na rozmowie z drugim z braci).

– Jaki trup w szafie? – przerwał jej rozmyślania Daemon.

Przez chwilę nie wiedziała, o czym mówi.

– Ten. – Puknęła wreszcie palcem w stronicę książki. – Coś jest nie tak z tymi ludźmi. Dlaczego chowają trupy i czekają, aż ktoś je odkryje, zamiast pozbyć się ich w jakiś rozsądny sposób? I co jest nie tak z tym facetem, który znalazł ciało? I to przy pomocy kota? Po co mu ten kot? Nawet człowiek potrafi wywęszyć zepsute mięso.

– Co ty czytasz?

Rozbawienie Daemona przykrył cień ostrożności. Usprawiedliwionej, zważywszy na to, że nim Surreal przeniosła się do Kaeleer, gdzie znalazła aż nazbyt wielu silnych męskich krewnych, zarabiała nieźle jako zabójczyni. Choć to go raczej nie niepokoiło. W końcu sam nauczył ją najpaskudniejszych sztuczek w tej profesji.

Uniosła książkę, żeby mógł przeczytać tytuł.

– Ach, to.

W głosie Daemona dało się wyczuć narastający niepokój.

– Powinnam coś wiedzieć o tej książce? I co to za nazwisko, Jarvis Jenkell? Myślisz, że jest prawdziwe?

– Nie mam pojęcia – odparł sucho. – Mogę ci natomiast powiedzieć, że Jaenelle ma zakaz czytania tej serii w łóżku. Śmieje się tak strasznie, że zaczyna się rzucać jak w konwulsjach.

– Co…? Och. Skopała cię?

Przybrał kamienny wyraz twarzy.

No tak. A zatem wracamy do tematu.

– Więc powiedz mi, dlaczego ci ludzie nie mają dość rozsądku, żeby zakopać ciało w miejscu, gdzie nie zostanie znalezione, zamiast upychać je w szafie… albo w kufrze w gościnnym pokoju – nawet nie na strychu, rozumiesz, gdzie trudniej byłoby je znaleźć – albo w szopie za domem, żeby wabiło łase na padlinę zwierzęta. – Przyłożyła dłonie do twarzy i otworzyła szeroko oczy. – Och! Patrzcie! Ogrodnik, który nie żyje. I… hej, widzicie? Krew na sekatorze! Myślicie, że to coś znaczy?

Daemon parsknął dziwnie, przez chwilę próbował odzyskać nad sobą kontrolę, ale w końcu poddał się, odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem.

Zawtórowała mu, ale po chwili pokręciła głową z dezaprobatą. Była zawodowcem i nie cierpiała fuszerek, nawet w powieści.

– Naprawdę, Sadi, wiem, że plebejusze muszą się bardziej napracować niż my, żeby pozbyć się ciała, ale przecież mają łopaty!

– To powieść sensacyjna, Surreal – powiedział, kiedy odzyskał głos. – Chodzi w niej o tajemnicę. Ktoś znajduje ciało, zostaje uwikłany w okoliczności zbrodni i musi odkryć, dlaczego ten ktoś został zamordowany i kto go zabił, a przy okazji sam uniknąć śmierci. Póki nie natrafisz na ciało, nie masz powodu szukać poszlak.

– I wtedy powieść jest pozbawiona celu. – Kiwnęła głową. Brzmiało sensownie. – To jednak nie wyjaśnia zachowania bohatera, który podobno jest Krwawym, a już na pewno nie wyjaśnia wątku kota. Co to ma być? Nowa rasa krewniaków, która postanowiła żyć w ukryciu i udawać domowe koty? I tylko ten rudzielec się wyłamał, żeby pomóc biednemu, głupiemu i pozbawionemu węchu człowiekowi odkryć zbrodnię?

Daemon wstał i podszedł do narożnego stolika, na którym stały otwarta butelka wina i kieliszki. Wziął butelkę i spojrzał pytająco na Surreal. Pokręciła głową.

Napełnił tylko jeden kieliszek i wrócił na kanapę.

– Spokrewnione psy i konie ujawniły swoją obecność stosunkowo niedawno, więc można założyć, że jakaś rasa postanowiła pozostać w ukryciu. Mało prawdopodobne, ale możliwe. A jeśli chodzi o tego bohatera, to jest to druga książka o nim. W pierwszej odkrył, że jest Krwawym, i dopiero uczy się używać mocy.

– Czy to nie przypomina czasem historii o Tracker i Cieniu, które pisze Lady Fiona? – spytała Surreal.

– Cóż, zapewne to właśnie jej sukces skłonił Jenkella do pisania. Jest znany w plebejskich kołach literackich i zbił całkiem spory majątek na pisaniu powieści sensacyjnych. Czytałem kilka jego wcześniejszych książek. Są całkiem dobre.

Surreal prychnęła i potrząsnęła książką.

– Ale ta? Ten człowiek chyba nigdy nie był w jednym pokoju z Krwawym. A przynajmniej z takim Krwawym, o jakim chce pisać. Widać wyraźnie, że kompletnie nas nie rozumie.

Daemon uśmiechnął się.

– Wiem. Przez lata był uważany za mistrza gatunku głównie dlatego, że jego postaci były inteligentne i błyskotliwie znajdowały wyjścia z trudnych sytuacji.

– I bawiły zarówno plebejuszy, jak i Krwawych?

Kiwnął głową.

– A potem, kiedy książki Fiony o Tracker i Cieniu zyskały popularność wśród plebejuszy i Krwawych, prawdopodobnie temperament albo ego wzięły górę nad rozsądkiem i zaczął pisać nową serię. O Krwawym i jego spokrewnionym partnerze.

– I nadal jest popularny wśród nas? – spytała z niedowierzaniem.

– Tak, ale już nie dlatego, że pisze dobre książki. – Daemon uniósł kieliszek w toaście. – Jego poglądy na temat Krwawych są tak błędne, że aż przeraźliwie śmieszne. Bardzo wiele osób tak uważa.

Najwyraźniej on do nich nie należał.

– Czy on wie, że Krwawi kupują jego książki, żeby się z nich pośmiać? To musi go boleć. – Przekartkowała książkę, aż dotarła do kolejnego rozdziału.

– Zapewne. Co robisz?

– Chcę zobaczyć, co jeszcze wypisuje o Krwawych.

– Takie powieści należy czytać od początku do końca, żeby zyskiwać wiedzę stopniowo razem z bohaterem.

Znów ten apodyktyczny ton. Nie była pewna, czy to rodzinna apodyktyczność, czy apodyktyczność Księcia Wojowników, ale Daemon patrzył na nią zdecydowanie zbyt uważnie. Kiedy wreszcie wróci do domu, będzie mogła…

Kurwa!

Rzuciła okiem na zegar na kominku, a potem na mężczyznę, który nadal nie spuszczał z niej wzroku, i postanowiła nie tracić czasu na subtelności.

– Musisz wracać do domu.

– Nie.

Cóż, wiedziała, że nie uda jej się tak po prostu wydać mu polecenia, do którego się zastosuje, ale nie musiał być tak grzecznie uparty w tej kwestii. Pozostawała tylko jedna metoda pozbycia się go. Powiedzieć mu prawdę.

– Niedługo przyjdzie Rainier – oświadczyła.

– I?

Coś w jego uprzejmym tonie przywiodło jej na myśl kota ostrzącego pazury przed zabawą z myszą.

– Lubisz Rainiera – przypomniała mu. – Pracuje dla ciebie.

Daemon rozparł się wygodnie na kanapie.

– Wiem. – Zamilkł na chwilę. – Dlaczego przychodzi tu dziś wieczorem?

Z tego samego powodu, dla którego ty wysiadujesz dziurę w tej kanapie, pomyślała. Choć akurat tego czarownica nie powinna mówić męskiemu krewnemu, który jest od niej większy i nosi ciemniejsze Kamienie.

– Nie ma własnej rodziny do rozpieszczania?

Na ognie piekielne! Postanowił się wkurzyć z tego powodu.

– Tak się składa, że nie – powiedziała. Błysk w oku Daemona ostrzegł ją, że jest świadomy jej kłamstwa. Wiedział doskonale, że rodzina Rainiera mieszka w Dharo, nie wiedział natomiast, że w jej słowach jest wiele prawdy. Bardzo nie chciała być tą osobą, która mu o tym powie. – Jego rodzina woli, by trzymał się od niej z dala.

– Dlatego, że woli grzać łóżka mężczyzn, a nie kobiet?

Zupełnie jakby nadciągała burza, przed którą nie sposób się schronić.

– Nie – odparła cicho. – Dlatego że jest Księciem Wojowników.

Uderzenie serca. Tak krótko to trwało. Daemon, jej rozbawiony kuzyn, zniknął. Książę Wojowników, który na nią teraz patrzył… Ciemności niech będą dzięki, nie był to Sadysta, który potrafił zadawać śmierć z nienaganną elegancją, to nie ta strona jego osobowości przejęła teraz kontrolę. Miała przed sobą księcia Sadiego, władcę Dhemlanu, który oceniał właśnie obrazę zawartą w jej słowach.

– Nie są tacy jak nasza rodzina – dodała pospiesznie.

Nastąpiła chwila ciszy.

– Wyjaśnij – zażądał nagle niebezpiecznie łagodnym tonem.

Nie śmiała spojrzeć na zegar i sprawdzić, ile czasu jej jeszcze zostało. Nie miało to znaczenia. Ta dyskusja musi dobiec końca. I to szybko.

– Większość mężczyzn w rodzinie SaDiablo-Yaslana to Książęta Wojowników, więc żaden z was się nie wyróżnia. Wiecie, jak się obchodzić z Książętami Wojowników. Kobiety w tej rodzinie wiedzą, jak sobie z nimi radzić. Ale Rainier… Z tego, co zrozumiałam, w jego rodzinie, jak dotąd, pojawili się tylko dwaj Książęta Wojowników, ale nosili jaśniejsze Kamienie, więc ich agresywna, drapieżna natura – Kurwa! Nie przypominaj mu o tym! – równoważona była brakiem mocy. Jednak Rainier nosi Opal, który jest uważany za Ciemny Kamień. Jego rodzina nie miała pojęcia, jak z nim postępować już wtedy, kiedy był młody i nosił należny mu z urodzenia Purpurowy Zmierzch. I jasne jest jak to, że słońce nie świeci w Piekle, iż teraz tym bardziej tego nie potrafią.

– Więc go odrzucają.

O tak. Rozmowa zdecydowanie nabierała tempa.

– I dobrze, ponieważ nie zasługują na niego – Surreal powiedziała to uszczypliwie, chcąc go rozbawić.

Bez powodzenia.

– Książę Wojowników potrzebuje kobiety, którą mógłby rozpieszczać. Jeśli nie kogoś z rodziny, to chociaż przyjaciółkę – zakończyła cicho.

– Nie mam nic przeciwko jego wieczornej wizycie, ale…

– Zostanie na śniadanie.

Nastała długa chwila milczenia.

– Ufasz mu do tego stopnia?

Dotarli do sedna. Czy jest w stanie zaufać mężczyźnie nienależącemu do rodziny podczas snu i to w okresie, kiedy jest praktycznie bezbronna?

– Tak. Tak, ufam mu do tego stopnia. Wracaj do domu, do żony, Sadi.

Wtedy będę mogła czytać tę książkę, jak mi się spodoba.

Zapadło długie milczenie. Potem Książę Wojowników Dhemlanu głęboko zaczerpnął powietrza – a wypuścił je z westchnieniem już Daemon. – Dobrze – powiedział, wstając.

Za pomocą Fachu zniknął papiery i przywołał marynarkę, po czym przeczesał włosy palcami. Teraz jego fryzura wyglądała – wypisz, wymaluj – jak po zapasach w sypialni, a częściowo rozpięta koszula zdawała się wabić i kusić.

Przez głowę Surreal przebiegały szalone myśli. Przecież jedyną kobietą, która mogła bezpiecznie przyjąć Daemona Sadiego na kochanka, była Jaenelle Angelline. Była bowiem jedyną kobietą, którą on chciał za kochankę.

Nie siedź tak. Wstań. Rusz się. W tej pozycji nie możesz walczyć.

Jej wzrok przyciągnął lekki błysk tuż przy podłodze. Nie było tam nic, prócz…

Nadal był boso. W tym fakcie było coś niezwykle pociągającego, szczególnie że miał na sobie jedwabną koszulę, drogą marynarkę i perfekcyjnie skrojone spodnie. Coś, co drażniło kobiety, które nie mogły go mieć.

Przyglądała się jego stopom, nie zastanawiając się, w jakim kierunku zmierzają, póki nie pochylił się nad nią, opierając się jedną ręką o oparcie fotela, a drugą kładąc na stronicy książki, przykrywając jednocześnie kciuk i nadgarstek Surreal.

Czuła, jak rytm jej serca przyspiesza w oczekiwaniu pocałunku. A potem jeszcze bardziej, jak u przerażonego królika.

Dlaczego to robił? Czego od niej chciał? Te złociste oczy wpatrywały się w nią uważnie, domagając się jej uwagi. Sposób w jaki jego usta wygięły się w przelotnym uśmiechu, zdawał się obiecywać rozkosz. Zapewne to właśnie widziały przed śmiercią królowe Terreille, kiedy próbowały go wykorzystywać.

Nagle musnął ustami jej policzek i poczuła, jak zalewa ją fala jego zmysłowego żaru.

– Miłego wieczoru, kuzynko – powiedział.

Wyprostował się i wyszedł z pokoju.

Nie wiedziała, czy za pomocą Fachu otworzył i zamknął drzwi, czy może po prostu przez nie przeszedł. I nie miało to dla niej znaczenia. Brakowało jej tchu i czuła się naprawdę przerażona. Kiedy Daemon był Sadystą, seks stawał się jego straszliwą bronią. Miała wrażenie, że właśnie otarła się o tę stronę jego natury, ale nie miała pojęcia, dlaczego był na nią wściekły.

A może nie był? Może to wcale nie było wymierzone w nią? Może po prostu wkurzył się na rodzinę Rainiera?

To przypomniało jej o wizycie.

Otrząsnęła się z seksualnego zamroczenia – na które i tak nie miała nastroju – i spojrzała na zegarek. Rainier się spóźniał. Świetnie. Teraz, kiedy już wiedziała, że ta książka ma być głupia, miała ochotę wrócić do lektury. Przekartkować i poszukać kolejnych głupot, jakie według Jarvisa Jenkella były domeną Krwawych.

Podniosła książkę i spróbowała ją przewertować.

Spróbowała ponownie.

I jeszcze raz.

– Co za kurewski skurwysyński syn brudnej kurwy!

Schodząc po schodach, Daemon sięgnął do kieszeni czarnej marynarki i zamarł, zaskoczony. Sięgnął właśnie po papierośnicę, której nie nosił od kilku lat.

Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy dokładnie przestał palić czarne papierosy. Musiało to nastąpić w czasach, kiedy jego umysł był rozbity i krążył po ścieżkach Wykrzywionego Królestwa, jak Krwawi zwykli nazywać szaleństwo. Kiedy powoli odzyskiwał zdrowe zmysły, ukrywany przez Surreal i Manny, rozważniej było nie zwracać na siebie niczyjej uwagi, zamawiając drogie używki, skoro kaleki – i fikcyjny – właściciel wyspy, na której mieszkali, nigdy wcześniej nie zamawiał papierosów. Teraz mógłby je sobie sprowadzić z Królestwa Terreille, ale nie chciał mieć nic wspólnego z tym miejscem. Zupełnie nic.

Nie wyjaśniało to jednak nagłego powrotu starego nawyku.

Daemon spojrzał w okna bawialni i uśmiechnął się. Sięgnął po papierosa, dlatego że setki razy spędzali w ten sposób wieczory z Surreal, ciesząc się swoim towarzystwem i zajmując własnymi sprawami. A to oznaczało, że wreszcie znów są przyjaciółmi.

Miała dwanaście lat, kiedy poznał ją i jej matkę Titian. Ładna, długonoga dziewczynka o jasnobrązowej cerze i czarnych hayllańskich włosach, odziedziczonych po mężczyźnie, który ją spłodził, Kartane SaDiablo. Jej oczy były jednak za duże jak na Hayllankę i złocistozielone zamiast po prostu złociste, a uszy miała lekko spiczaste. Te cechy i smukłe ciało, które było silniejsze, niż się wydawało, odziedziczyła po Titian, będącej Czarną Wdową i Królową z Dea al Mon, a także Dzieckiem Lasu.

Surreal była więc podwójnej krwi, jak to uprzejmie nazywano w Kaeleer. Hayllańczycy stanowili długowieczną rasę, natomiast Dzieci Lasu nie, więc jej ciało dojrzało w tempie właściwym dla krótko żyjących ras, natomiast jej uczucia…

Ponieważ widywał ją tylko od czasu do czasu, a po zabójstwie Titian musiała szybko dorosnąć w brutalnym świecie, nie wpadło mu do głowy, że może nie być dojrzała emocjonalnie, że nawet po kilku wiekach pracy jako kurwa i zabójczyni nadal jest nastolatką, a nie dojrzałą kobietą. Więc w pewnym sensie ta noc, która zniszczyła ich przyjaźń, była również jego winą.

Była młoda, głupia i pijana, kiedy poprosiła go, żeby jej pokazał, co hayllańska kurwa potrafi zrobić w łóżku. Powiedziała, że dzięki temu podniesie swą pozycję, ponieważ żadna inna dziwka z domu Czerwonego Księżyca nie mogła się pochwalić, że spała z samym Daemonem SaDiablo. A on, choć uważał ją za młodą kuzynkę, poczuł się dotknięty i uznał, że zawiodła jego zaufanie. Więc zareagował zimną furią i pokazał jej, co to znaczy zatańczyć z Sadystą.

Ta jedna noc zmieniła między nimi wszystko i tylko dzięki Jaenelle ich przyjaźń zaczęła powracać. Jaenelle, która była Czarownicą, żyjącym mitem, ucieleśnionym marzeniem. Kiedy ją poznali, była jeszcze dzieckiem, a wyrosła na niezwykłą Królową. Potem poświęciła siebie, by nie dopuścić do wojny uknutej przez Hekatah i Dorotheę SaDiablo – Najwyższą Kapłankę Piekła i Najwyższą Kapłankę Hayll.

Ponieważ oboje byli oddani Jaenelle, nauczyli się na powrót być przyjaciółmi. I rodziną. Może to dlatego, że znów czuli się ze sobą dobrze, jego pożegnanie było równocześnie ostrzeżeniem? Nawet Surreal nie mogła sobie pozwolić na zapomnienie, kim Daemon był w istocie.

A teraz pojawił się kolejny związek, który musi rozważyć. Rainier.

Książę Rainier został swego czasu zatrudniony jako nauczyciel tańca Jaenelle i sabatu. W przeciwieństwie do poprzednich nauczycieli był zaledwie kilka lat starszy od nich i skorzystał na kontaktach z młodymi królowymi, które już wkrótce miały rządzić Kaeleer. Kiedy Jaenelle oficjalnie została Królową Ebon Askavi, Rainer służył w Drugim Kręgu jej dworu, choć nadal zarabiał na życie jako nauczyciel tańca.

Teraz nie było już dworu w Ebon Askavi, a przynajmniej nie istniał on oficjalnie. I tu tkwił problem. Wojownicy i Książęta Wojowników, którzy służyli w Pierwszym Kręgu, związani byli już wcześniej z innymi dworami – zwykle z dworem Królowej, którą poślubili albo z którą byli spokrewnieni. Jednak Rainier nie miał takich związków, więc kiedy Ciemny Dwór został rozwiązany, nie mógł się już legitymować służbą u Królowej. Och, przez pierwszy rok nikt na niego nie naciskał, szczególnie kiedy okazało się, że Jaenelle przeżyła. Nikt nie kwestionował jego zapewnień, że nadal nieoficjalnie służy Czarownicy. Nieuchronnie jednak zbliżał się dzień, kiedy inne królowe miały uznać, że nie ma już wystarczających powodów, by odmawiać służby na innym dworze.

To dlatego zatrudnił Rainiera i podpisał z nim pięcioletni kontrakt, przy czym obowiązki określił w nim bardzo swobodnie. Choć od żadnego mężczyzny, który urodził się w Królestwie Cieni, nie domagano się służenia, było rzeczą ogólnie przyjętą, że posługiwał na jakimś dworze. A Książęta Wojowników, niebezpieczni ze względu na swój temperament i naturę, czasami traktowani byli wręcz jak banici, jeśli nie panowała nad nimi żadna Królowa. Nawet w Kaeleer.

Pomimo opinii, jaką miała o nim jego własna rodzina, Rainier byłby cennym nabytkiem dla każdego dworu. Był przystojny, miał smukłą figurę tancerza, jasną skórę, zielone oczy i grzywę brązowych włosów. Z natury przyjacielski, wykazywał umiarkowany temperament, jak na Księcia Wojowników. Choć był cudownym i opiekuńczym towarzyszem, nie nadawał się do spełniania obowiązków w sypialni. Nawet gdyby podpisał kontrakt z którąś z członkiń sabatu – a ponieważ był ich przyjacielem, wszystkie mu go zaoferowały – i tak wiązałyby się z tym łóżkowe obowiązki wobec pań z Pierwszego Kręgu Królowej. Był to niepisany, acz dla wszystkich oczywisty warunek służby.

Dlatego praca dla Księcia Wojowników Dhemlanu stanowiła najlepsze rozwiązanie. Nie było dworu, a więc i pań, które domagałyby się usług Rainiera. I nikt nie mógł twierdzić, że Daemon nie potrafi kontrolować Księcia Wojowników.

Taki układ przynosił korzyść im obu.

I oto nadchodzi niewinność, pomyślał Daemon, powstrzymując uśmiech na widok Rainiera, który wyszedł zza rogu lekkim, wdzięcznym krokiem.

– Witaj, książę Sadi – przywitał się, kiedy dotarł do schodów.

– Witaj, książę Rainierze – odparł Daemon.

Rainier rzucił okiem na drzwi domu, po czym skoncentrował się na Daemonie.

– Wychodzę – wyjaśnił spokojnie Sadi. – Jak rozumiem, ty właśnie wchodzisz. I zostajesz na noc.

– Czy to jakiś problem?

– Nie dla mnie. – Daemon cofnął się i poczekał, aż Rainier wejdzie na schody i zapuka kołatką. – Jak się dziś miewa twój refleks?

Rainier odwrócił się i spojrzał na niego z wyraźnym zaskoczeniem.

– Świetnie. Dlaczego pytasz?

– Może się okazać potrzebny.

Powiedziawszy to, Daemon ruszył w swoją stronę. Letni wieczór był przyjemny, a ponieważ nie spodziewano się go w domu, postanowił zajść do swej ulubionej księgarni i sprawdzić, czy pokazało się coś nowego, co pobudziłoby literacki apetyt Jaenelle.

Potem wróci do domu i przekona się, czy zdoła rozbudzić jej apetyt również na coś innego.

– Spotkałem na schodach księcia Sadiego – powiedział Rainier, wchodząc do bawialni. – Wydawał się czymś rozbawiony.

– Zobaczymy, czy będzie rozbawiony, kiedy przepuszczę mu jaja przez maszynkę do mięsa! I to zanim mu je odetnę!

Na korzyść Rainiera trzeba przyznać, że nie odwrócił się i nie uciekł z pokoju. Jednak nie podszedł też bliżej. Surreal nie była pewna, czy ta nieufność była szczera, czy też miała na celu podbudowanie jej ego, ponieważ pomimo że to ona nosiła Szary, a on tylko Opal, w tych dniach Rainier przewyższał ją swoją mocą. Zresztą wszystko jej było jedno, czy był szczery, czy udawał. Po prostu miała ochotę na kogoś nawrzeszczeć.

– Zobacz tylko, co on zrobił z moją książką! – wrzasnęła, potrząsając tomem. – Sam zobacz!

Ostrożnie podszedł bliżej. Uspokojona, że nie straci publiczności, teatralnym gestem spróbowała przekartkować książkę, żeby przekonał się na własne oczy.

– Strony są zlepione – stwierdził niewzruszony Rainier. – Wada druku?

– On to zrobił! – Odwróciła stronę, jakby właśnie przeczytała poprzednią. Tyle mogła zrobić. Natomiast kiedy próbowała szybko przerzucać kartki, strony się zlepiały. – Mogę odwracać stronę po stronie, ale kiedy próbuję kartkować…

– Przecież w ten sposób zepsujesz zagadkę – zdziwił się Rainier, przerywając jej tyradę.

– Przestań myśleć jak mężczyzna! – zawarczała ostrzegawczo.

Uśmiechnął się szeroko. Jednak kiedy zmierzyła go wzrokiem, natychmiast spoważniał.

– Przepraszam – powiedział, przybierając potulny wyraz twarzy.

Spojrzała na książkę, a w oczach zakręciły jej się łzy. To niemądre płakać z powodu takiego głupstwa. Humory księżycowych dni. Nieczęsto jej się to przytrafiało, Ciemności niech będą dzięki, ale przecież czasami mogła mieć humory, kiedy nie czuła się dobrze i na domiar złego nie mogła używać Fachu.

Łza spadła na grzbiet jej dłoni. Surreal pociągnęła nosem i usłyszała nagle cichy, złowrogi dźwięk. Warczenie? Podniosła wzrok, żeby zapytać Rainiera, co się dzieje, i…

– Doprowadził cię do płaczu – oświadczył Rainier, patrząc na nią szklistymi oczami Księcia Wojowników, który wpadł w morderczą furię. – Ten drań zrobił okrutny dowcip i doprowadził cię do łez. – Zrobił krok w kierunku wyjścia.

Na ognie piekielne! Matko Noc, niech Ciemność ma nas w opiece, zamierzał iść za Sadim! Zobaczył, że Surreal płacze, i zamierzał zaatakować Sadiego, który był najpotężniejszym mężczyzną w Królestwie. Daemon zapewne najpierw da mu szansę na wycofanie się, a potem poniesie go jego drapieżna natura, która w końcu zniszczy Rainiera.

– Nie. – Książka spadła na podłogę, kiedy Surreal poderwała się z fotela i chwyciła Rainiera za ramię. – Nie zrobisz tego.

– Doprowadził cię do płaczu.

– Wkurwił mnie, a jestem w płaczliwym nastroju. Nie zrobiłby tego, gdyby wiedział. – To była prawda. W każdej innej sytuacji powściekałaby się kilka minut, a potem spróbowałaby rozgryźć, jak działa to zaklęcie. Albo poszłaby do najbliższej księgarni i kupiła sobie inny egzemplarz tej cholernej książki. – Rainier.

W tym momencie czuła pewne współczucie dla jego rodziny, która nie potrafiła sobie poradzić z Księciem Wojowników. Nie zamierzała pozwolić mu wyjść. Znała dużo schludniejszych sposobów popełnienia samobójstwa niż stawianie wyzwania Daemonowi Sadiemu. A jeśli będzie musiała użyć mocy, żeby go powstrzymać, choć jej ciało nie było w stanie tego znieść, trudno. Otoczy Rainiera taką liczbą osłon, że w końcu będzie musiał się zatrzymać. Będzie bolało jak cholera, ale to zrobi. A potem złapie jakiegoś posłańca i pośle go migiem na Wiatrach do Ebon Rih z wiadomością do Lucivara. Yaslana przybędzie tu maksymalnie wkurwiony z całym tym swoim eyrieńskim temperamentem i nawrzeszczy na Rainiera za to, że jest taki głupi. I na nią też, że sprawiła sobie ból, używając Fachu w nieodpowiednim czasie. A potem obaj z Rainierem będą ją bezlitośnie rozpieszczać, ponieważ ich zdaniem właśnie tego będzie potrzebować.

Co jej zawsze powtarzała Jaenelle? Współpracuj z naturą Księcia Wojowników, zamiast działać przeciw niej.

Oparła się o Rainiera tak nagle, że musiał się jej przytrzymać, żeby nie stracić równowagi.

– Surreal?

Ton nadal ostry jak brzytwa, ale już nie mordercza furia. Teraz to była troska. Był skoncentrowany wyłącznie na niej.

Dobrze.

– Obiecałeś, że posiedzisz dziś ze mną – powiedziała.

Nie mów takim żałosnym tonem. Nie uwierzy ci, jeśli będziesz się tak zachowywać.

– Wiem, ale…

– To tylko hormony, nic więcej. Nie będziesz przecież walczył na śmierć i życie z powodu hormonów. – Przynajmniej nie w Kaeleer. Suki w Terreille robiły to przez cały czas.

Przyjrzał się jej. Poczuła, jak jego napięcie opada.

– Jesteś pewna? – spytał wreszcie. – To tylko hormony?

Pokiwała głową, po czym oparła ją na jego ramieniu. Miło było mieć przyjaciela. Jedyna próba związania się z mężczyzną przyniosła jej tyle bólu, że straciła wszelkie zainteresowanie seksem. Przynajmniej chwilowo. Więc dobrze było spędzać czas z kimś, kto chciał mieć w niej wyłącznie przyjaciółkę.

Nie mogła tylko dopuścić do jego śmierci.

– Masz na coś ochotę? – spytał Rainier.

Nagle wpadła na doskonały pomysł.

– No wiesz – zaczęła niewinnie. – Zaciekawiła mnie ta książka, szczególnie że są tam powypisywane takie głupoty o Krwawych, ale denerwują mnie te pozlepiane strony. – Nie omieszka posłać Daemonowi ostrego listu na temat sztuczek, które omal nie kosztowały czyjegoś życia.

Nie. Nie Daemonowi. Pośle ten list wujkowi Saetanowi. Może i zrezygnował ze stanowiska Księcia Wojowników Dhemlanu, może i przeniósł się do Stołpu i wycofał z czynnego życia, ale nadal był głową rodziny SaDiablo i nikt nie potrafił jednym spojrzeniem czy uwagą tak wygarbować synowi skóry, jak Wielki Lord Piekła.

Pocieszona tą myślą, omal nie zapomniała zareagować, kiedy Rainier zaproponował:

– Mogę ci przeczytać tę książkę, jeśli chcesz.

– Chcę. – Cofnęła się. – Ale najpierw pójdę się odświeżyć. Możesz poprosić, żeby nam przynieśli jakieś przekąski?

Dostrzegła swobodny uśmiech i oczekiwanie w jego oczach.

– Oczywiście.

Poszła na górę do swojego pokoju. Ten wieczór mógł się okazać strasznie denerwujący. Miała ochotę poczytać, a tymczasem Rainier chciałby się nią opiekować, co doprowadziłoby ją do furii. A tak, poczyta jej to, na co miała ochotę, będą mieli o czym rozmawiać i z czego się pośmiać. Oboje spędzą naprawdę sympatyczny wieczór.

Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami swego pokoju, rozważając wszystko, co zaszło tego dnia.

Jedno zaklęcie, rzucone, żeby ją trochę rozzłościć. Mężczyzna, który aż za dobrze rozumiał naturę Księcia Wojowników.

Cóż, może jednak nie pośle tego listu wujkowi Saetanowi? W końcu Daemon znalazł sprytny sposób na zaopiekowanie się i nią, i Rainierem.

Wchodząc do sypialni, pokręciła głową i uśmiechnęła się do własnych myśli.

– Pokrętny bękart.