Sublimacja. Dziesięć krótkich historii sennych ebook

Se­ria pro­za­tor­ska pod re­dak­cją Pio­tra Ma­rec­kiego

Je­rzy Fran­czak, Trzy hi­sto­rye

Sła­wo­mir Shuty, Beł­kot

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Sze­roki, głę­boki, wy­ma­lo­wać wszystko

Piotr Ce­giełka, San­dacz w bursz­ty­nie

Sła­wo­mir Shuty, Cu­kier w nor­mie

Mi­chał Pal­mow­ski, Przy­gody Hisz­pana Dete

Mi­chał Wit­kow­ski, Lu­biewo

Marta Dzido, Małż

Ma­rian Pan­kow­ski, Ru­dolf

Ma­ciek Mil­ler, Po­zy­tywni

Ewa Schil­ling, Głu­piec

Adam Wie­de­mann, Sceny łóż­kowe

Jan Dzban, Den­tro

Piotr Szul­kin, So­cjo­pa­tia

Ma­rian Pan­kow­ski, Bal wdów i wdow­ców

Je­rzy Na­sie­row­ski, Zbrod­nia i...

Piotr Czer­ski, Oj­ciec od­cho­dzi

Ma­ciek Mil­ler, Za­kręt hi­po­kampa

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Hor­ror Show

Jo­anna Paw­luś­kie­wicz, Pani na dom­kach

Jo­anna Wi­len­gow­ska, Zęby

Marta Dzido, Ślad po ma­mie

Jan Kra­sno­wol­ski, Klatka

Ma­rian Pan­kow­ski, Pąt­nicy z Ma­cie­rzy­zny

Hu­bert Klimko-Do­brza­niecki, Raz. Dwa. Trzy

Mi­chał Zyg­munt, New Ro­man­tic

Jo­anna Paw­luś­kie­wicz, Te­le­no­wela

Je­rzy Fran­czak, Przy­mie­rzal­nia

Woj­ciech Bru­szew­ski, Fo­to­graf

Krzysz­tof Niem­czyk, Kur­ty­zana i pi­sklęta

Syl­wia Chut­nik, Kie­szon­kowy atlas ko­biet

Ju­liusz Stra­chota, Cień pod blo­kiem Mi­rona Bia­ło­szew­skiego

Na­ta­lia Rol­le­czek, Drew­niany ró­ża­niec

Ma­rian Pan­kow­ski, Nie­wola i dola Adama Po­remby

Ma­ciek Mil­ler, Coc­kring

Do­mi­nika Oża­row­ska, Nie ude­rzy ża­den pio­run

Ewa Schil­ling, Co­dzien­ność

Ma­rian Pan­kow­ski, Tra­twa nas czeka

Piotr Szul­kin, Epi­kryza

Je­rzy Fran­czak, NN

Sła­wo­mir Shuty, Jasz­czur

Da­rek Foks, Ke­bab Me­ister

To­masz Pułka, Vida Lo­cal

Zie­mo­wit Szcze­rek, Przyj­dzie Mor­dor i nas zje, czyli tajna hi­sto­ria Sło­wian

Woj­ciech Bru­szew­ski, Big Dick. Fik­cja do­ku­men­talna

Jan Kra­sno­wol­ski,Afry­kań­ska elek­tro­nika

Da­niel Kot, Kie­run­kowy 22

Ma­rian Pan­kow­ski, Na­stka, śmiej się! Opo­wia­da­nia

Sła­wo­mir Shuty, Dzie­więć­dzie­siąte

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Hor­ror Show [wyd. II popr.]

Jo­anna Dzi­wak, Gry lo­sowe

Søren Gau­ger, Nie to / nie tamto

Ma­ciej Bo­bula, Ka­ta­rzyna Gon­dek, Adam Mi­klasz, Alek­san­der Przy­byl­ski, Mi­chał Zant­man, Bę­karty Wołgi. Klechdy miej­skie

Zie­mo­wit Szcze­rek, Sió­demka

Ju­liusz Stra­chota, Re­laks ame­ry­kań­ski

Flash fic­tion. An­to­lo­gia

Da­riusz Or­szu­lew­ski, Zjed­no­czone Siły Kró­le­stwa Uto­pii

Sta­ni­sław Czycz, Nie wierz ni­komu. Baza

Kon­rad Jan­czura, Prze­myt­nicy

Ma­ciej Piotr Prus, Przy­du­cha

Marta Dzido, Frajda

Olga Hund, Psy ras drob­nych

Ju­liusz Stra­chota, Tu­ry­sta pol­ski wZSRR

Ja­kub Mi­chal­cze­nia, Gi­gu­sie

Anna Ma­zu­rek, Dziwka

Na­talka Susz­czyń­ska, Dro­pie

An­to­nina Kar­daś, Czer­nu­cha

Alek­san­dra Wstecz, Kwiaty roz­łączki

Ja­rek Sku­rzyń­ski, Zro­lo­wany wrze­śniowy Vo­gue

Ze­non Sak­son, Za­cza­ro­wany uber

Sła­wo­mir Shuty, Hi­sto­rie o lu­dziach z wol­nego wy­biegu. Pa­sty i skity

Ma­ciej To­pol­ski, Niż

Ja­kub Mi­chal­cze­nia, Kor­sza­kowo [wyd. II popr. i uzu­peł.]

Ma­ciej Piotr Prus, Wy­spa i inni lu­dzie

Jan Dzban, Den­tro De Luxe

Anna Su­doł, Pro­jekt

Sła­wo­mir Shuty, Beł­kot [wyd. II popr.]

Jaga Sło­wiń­ska, Czar­no­las

Sła­wo­mir Shuty, Cu­kier w nor­mie [wyd. III popr.]

Sła­wo­mir Shuty, Nowy wspa­niały smak

Ma­rian Pi­lot, Dzi­kie mieso

So­ren Gau­ger, Imi­ta­cja ży­cia

Ma­te­usz Gór­niak, Trash Story

Gaba Krzy­ża­now­ska, Jedna czwarta wró­bla

Marta Ko­złow­ska, Ber­dy­czów

Z. Szcze­rek, Przyj­dzie Mor­dor i nas zje, czyli tajna hi­sto­ria Sło­wian [wyd. II]

M. Pi­lot, Za­kaz zwałki

M. Czub, Ob­ja­wie­nie Bo­gini-Świni

A. Ka­cza­now­ski, Ze Sło­wac­kiego

J. Bliź­niak, Dźwięki z Ha’Tun

N. Susz­czyń­ska, Chipsy dla go­ści

J. Sło­wiń­ska, Sio­stro

K. Kra­sny, Love song

Z. Skrzy­pu­lec, Eks­pe­ry­ment ze zni­ka­niem

M. Grze­siak, Sub­li­ma­cja. Dzie­sięć krót­kich hi­sto­rii sen­nych

Prze­miana ja­kie­goś zda­rze­nia w słowa, znak, se­rię zna­ków i słów to inne zda­rze­nia, które ni­gdy nie od­twa­rzają pierw­szego, po­cząw­szy od tego, od któ­rego za­cznę za­pi­sy­wać.

Jean Ge­net, Za­ko­chany je­niec

Wszel­kie po­do­bień­stwo do re­al­nych osób i zda­rzeń jest zu­peł­nie przy­pad­kowe.

O pew­nym pro­ce­sie

Ko­perta była brą­zowa. Urzę­dowa. Nie­wy­raź­nie od­bita pie­czątka, można było od­czy­tać tylko „Sąd” i „ulica Za”, reszta roz­ma­zana. Li­sto­nosz po­dał mi ją z prze­pra­sza­ją­cym uśmie­chem:

– Taką już do­sta­łem. Chyba ko­muś spa­dła do ka­łuży.

Tak wy­glą­dała. Odło­ży­łam ko­pertę na ro­snący stos ko­re­spon­den­cji, któ­rej na­wet nie chciało mi się otwie­rać; same ko­perty z nie­wia­domą za­war­to­ścią i ulotki wy­cią­gane co kilka dni ze skrzynki. Nie in­te­re­so­wa­łam się nimi. Do­piero po dwóch dniach do­tarło do mnie, że to prze­cież jest list z sądu. Pod­pi­sa­łam od­biór. Roz­są­dek na­ka­zy­wał, aby ko­pertę otwo­rzyć. Już dawno nie słu­cha­łam roz­sądku, ale w tym mo­men­cie to on zwy­cię­żył nad moją obo­jęt­no­ścią wo­bec ota­cza­ją­cego świata.

Otwo­rzy­łam. Biała kartka z czar­nym na­pi­sem: WE­ZWA­NIE. Krzy­czący na­głó­wek od razu mnie za­nie­po­koił. Da­lej czy­ta­łam już kom­plet­nie prze­ra­żona. Pi­smo z sądu kar­nego. Po­ważna sy­gna­tura akt. We­zwa­nie na roz­prawę są­dową w dniu, o go­dzi­nie, ulica, sala. Ja w roli oskar­żo­nej. Ja oskar­żona? Nie mo­głam na­brać po­wie­trza. Ja oskar­żona?! O co? Wy­mie­nione ar­ty­kuły ko­deksu kar­nego nic mi nie mó­wiły. Ja­kie oskar­że­nie? Na­dal nie mo­głam zro­zu­mieć. Nikt mnie w żad­nej spra­wie nie prze­słu­chi­wał, ni­g­dzie mnie nie wzy­wano. Skąd na­gle sąd? Sąd karny? Nie ro­zu­mia­łam. Sie­dzia­łam przy stole onie­miała. Nie mo­głam się po­ru­szyć przez dłuż­szy czas.

Mi­nęły ko­lejne dni, za­nim od­wa­ży­łam się spraw­dzić, co kryją wid­nie­jące w oskar­że­niu ar­ty­kuły ko­deksu. Na­ra­że­nie na utratę zdro­wia i nę­ka­nie. To mu­siało być ja­kieś nie­po­ro­zu­mie­nie. To czy­jaś po­myłka. Może zbież­ność na­zwisk? Czy ja ko­goś nę­ka­łam? Szu­ka­łam w pa­mięci wśród wy­da­rzeń dal­szych i bliż­szych cze­go­kol­wiek, co można tak na­zwać. Nic mi nie wia­domo, abym ko­go­kol­wiek kie­dy­kol­wiek nę­kała. A na­ra­że­nie na utratę zdro­wia? To ko­lejny ab­surd. Po­sta­no­wi­łam za­po­mnieć o ca­łej spra­wie. Zi­gno­ro­wać we­zwa­nie. A może le­piej nie. Na końcu we­zwa­nia wy­mie­niono po­waż­nie brzmiące prze­pisy, które gro­ziły do­pro­wa­dze­niem mnie na roz­prawę siłą, je­żeli nie sta­wię się do­bro­wol­nie. Przyj­dzie po mnie po­li­cja? Po mnie? Chcia­łam za­dzwo­nić, po­je­chać do kan­ce­la­rii sądu, do­wie­dzieć się cze­goś, wy­ja­śnić. Wy­da­wało mi się to jed­nak zbyt trudne, po­nad moje siły. Nie mia­łam wąt­pli­wo­ści, że to musi być po­myłka.

W wy­zna­czo­nym dniu po­je­cha­łam do sądu. Sta­nę­łam przed salą roz­praw po­nad kwa­drans przed wy­zna­czoną go­dziną roz­po­czę­cia sprawy. Na krze­śle sie­dział młody męż­czy­zna, trzy­mał teczkę z ak­tami, obok le­żała czarna toga. Spoj­rzał na mnie bez więk­szego za­in­te­re­so­wa­nia. Prze­rzu­cał po­spiesz­nie pa­piery w teczce.

– Jak się pani na­zywa? – za­py­tał po dłuż­szej chwili.

Od­po­wie­dzia­łam.

– Je­stem pani obrońcą z urzędu.

Ja­kim obrońcą? Nic nie ro­zu­mia­łam.

– Jako oskar­żo­nej przy­słu­guje pani obrońca z urzędu. Chyba że ma pani swo­jego ad­wo­kata.

– Nie, nie mam ni­kogo. To chyba jest po­myłka. Prze­cież ja nic złego nie zro­bi­łam.

– Tak, wszy­scy tak mó­wią. Jesz­cze ni­gdy nie spo­tka­łem oskar­żo­nego, który po­wie­działby szcze­rze: „Je­stem winny”. Może mi pani coś po­wie­dzieć o tej spra­wie? Nie mia­łem czasu przej­rzeć do­kład­nie akt. Do­sta­łem je dzi­siaj rano.

– To jak chce mnie pan bro­nić, je­żeli nie zna pan sprawy?

– To pro­sta sprawa. Nie ma szans pani obro­nić, jest pani winna, co do tego nikt nie ma wąt­pli­wo­ści. To tylko ro­dzaj te­atru. Ja będę uda­wał, że pa­nią bro­nię, sę­dzia bę­dzie uda­wał, że przyj­muje, iż ja pa­nią bro­nię, a pani bę­dzie uda­wała, że jest nie­winna. Każdy ode­gra swoją rolę, sąd ogłosi wy­rok i, miejmy na­dzieję, wszystko szybko się skoń­czy.

– Pan żar­tuje? – za­py­ta­łam ci­cho, bar­dzo ci­cho.

– Ja? Nie, skądże, mó­wię zu­peł­nie po­waż­nie.

– Prze­cież sam pan po­wie­dział, że nie miał pan czasu na­wet przej­rzeć akt. Jak może pan prze­są­dzać o mo­jej wi­nie?

– By­stry je­stem. Rzu­ci­łem okiem na to, co mi dali w teczce. Wina pani jest oczy­wi­sta, reszta to tylko szcze­góły po­trzebne do ode­gra­nia roli.

– Na­wet nie wiem, o co je­stem oskar­żona.

– Chyba pani kpi, każdy wie, co mu za­rzu­cają, tylko krzy­czy, że jest nie­winny, że za­szła po­myłka itepe.

– Nie wiem, kto i o co mnie po­są­dza.

– Nie wie pani? – Te­raz spoj­rzał na mnie z pew­nym za­cie­ka­wie­niem. – Na­prawdę pani nie wie? Oskarża pa­nią święta ro­dzina.

– Święta ro­dzina?

– Tak, święta ro­dzina. Tak ich na­zwa­łem. Jó­zef i Ma­ria N. Zna ich pani?

– Nie wiem. Mój były mąż ma na imię Jó­zef, ale zmie­nił na­zwi­sko. Nie chcia­łam po roz­wo­dzie wró­cić do pa­nień­skiego, więc on zmie­nił swoje ro­dowe, aby nie mieć ze mną nic wspól­nego, na­wet na­zwi­ska.

– Wy­gląda na to, że to on ze swoją nową żoną pa­nią oskar­żają.

– O co?

– O to, że ich pani nęka i na­raża na utratę zdro­wia.

– Nę­kam? W jaki spo­sób? Od po­nad roku go nie wi­dzia­łam, nie sły­sza­łam. Nie dzwo­nię, nie pi­szę. Nie wiem, co robi, nie wiem, gdzie mieszka. Jak mogę go nę­kać?

– To cie­kawe. Nęka pani nie tylko jego, ale przede wszyst­kim jego młodą, wraż­liwą żonę, która przez pa­nią nie może cie­szyć się w pełni po­ży­ciem z pani by­łym, uro­czym mał­żon­kiem – za­śmiał się, chyba nieco szy­der­czo.

Nic wię­cej nie zdą­żył mi wy­ja­śnić. Po­pro­szono nas do sali. Usia­dłam obok mo­jego obrońcy z po­czu­ciem, że biorę udział w ja­kimś dziw­nym spek­ta­klu. Jak to po­wie­dział ten młody ad­wo­kat? Każdy tu musi ode­grać ja­kąś rolę, to ro­dzaj te­atru. Mia­łam po­czu­cie ode­rwa­nia od rze­czy­wi­sto­ści. Znowu dziwny sen? Do sali we­szły ko­lejne osoby. Usia­dły na­prze­ciwko. Serce mi za­marło. On. Mój były mąż z młodą, bar­dzo mło­dziutką żoną i ich ad­wo­kat, moi oskar­ży­ciele. Ona roz­ba­wiona, roz­glą­dała się wo­kół z za­cie­ka­wie­niem, jakby przy­szła na ja­kieś przed­sta­wie­nie. On pa­trzył w pod­łogę. Na­wet na chwilę nie spoj­rzał w moją stronę. Jakby mnie nie było. Za­mar­łam. Wie­dzia­łam, że dzieje się coś dziw­nego, ale jed­no­cze­śnie nie­do­brego. Nie­do­brego dla mnie.

Roz­po­częła się roz­prawa. Do­wie­dzia­łam się, o co mnie oskar­żono. Wresz­cie. Po­cząt­kowo uzna­łam, że jest to tak ab­sur­dalne, iż sta­ra­łam się wy­łą­czyć, nie pa­trzeć, nie słu­chać. Do­piero po chwili zro­zu­mia­łam, że ten ab­surd może się dla mnie źle skoń­czyć.

Naj­pierw przed są­dem sta­nął on. Od­po­wia­dał na py­ta­nia. Ze szcze­gó­łami opi­sy­wał, ja­kie okropne lata ze mną spę­dził. Po­wta­rzał to samo, co mó­wił na roz­pra­wie roz­wo­do­wej, kiedy udo­wad­niał, że to nie jego zdrada była po­wo­dem roz­wodu, ale moja okropna, nisz­cząca go osoba. Piękny tekst przy­go­to­wany na tamtą roz­prawę nie po­zo­stał za­po­mniany – były mąż od­świe­żył so­bie ten mo­no­log i te­raz z peł­nym za­an­ga­żo­wa­niem go re­cy­to­wał. Iden­tycz­nie jak po­nad rok temu w tych sa­mych miej­scach za­wie­szał głos, spo­glą­dał smutno wo­kół, po­cią­gał no­sem. Znowu mó­wił o tym, jak wy­kań­czała go moja nie­ustanna po­nu­rość, przy­gnia­tał mój pe­sy­mizm, od­strę­czał mój scep­ty­cyzm, jak mal­tre­to­wa­łam go wy­nu­rze­niami o bez­sen­sie ży­cia, cią­ga­łam do kina na po­nure filmy; czuł się udrę­czony, ucie­mię­żony, przy­bity, zmę­czony, itede, itepe.

Wy­łą­czy­łam się. Nie mo­głam tego słu­chać, to było bo­le­sne. Wciąż zbyt bo­le­sne. Zo­ba­czy­łam mo­tyle wla­tu­jące przez lekko uchy­lone okno, je­den za dru­gim; przy­le­ciały, jakby umó­wione na ja­kieś spo­tka­nie. Po­my­śla­łam, że mo­głyby osło­nić mnie przed tymi kłu­ją­cymi sło­wami, za­wi­snąć na po­do­bień­stwo dźwię­kosz­czel­nej osłony. Słowa nie były nowe, ale na­dal spra­wiały ból. Mo­tyle za­częły krą­żyć pod su­fi­tem ni­czym barwna chmura, po­krę­ciły się koło mnie przez krótką chwilę, a po­tem prze­le­ciały do niej, no­wej żony mo­jego by­łego męża. Fru­wały wo­kół ko­biety, jakby była dla nich słod­kim kwia­tem. Cie­szyła się jak dziecko, pisz­czała i ro­biła zdję­cia mo­ty­lom przy­sia­da­ją­cym na jej ra­mie­niu, wło­sach. On na chwilę prze­rwał swoją prze­mowę, pró­bo­wał uspo­koić żonę, coś jej mó­wił szep­tem, ale ona nie zwra­cała na to uwagi, była za­jęta ro­bie­niem so­bie zdjęć z mo­ty­lami. Sąd po­pro­sił o za­cho­wa­nie po­wagi miej­sca.

– Dla­czego za­tem żył pan przez kil­ka­na­ście lat z taką okropną ko­bietą? – za­py­tał sę­dzia, gdy on skoń­czył swój mo­no­log ofiary.

– Kie­dyś wy­da­wało mi się, że ją ko­cham. Wi­dać wcze­śniej oplo­tła mnie tym swoim kosz­mar­nym po­czu­ciem bez­na­dziej­no­ści, może my­śla­łem, że żad­nej lep­szej już w ży­ciu nie spo­tkam. Nie chcia­łem być sam, ba­łem się sa­mot­no­ści, więc trwa­łem przy niej w tym udrę­cze­niu. Po­my­li­łem się. Zro­zu­mia­łem to do­piero wtedy, gdy po­zna­łem ko­bietę mo­jego ży­cia. Moją naj­więk­szą, a wła­ści­wie je­dyną mi­łość.

Od­wró­cił się i spoj­rzał na młodą ko­bietę, która ro­biła ko­lejne zdję­cie, tym ra­zem wła­snej stopy z sie­dzą­cym na srebr­nym pan­to­flu mo­ty­lem. Mąż spoj­rzał na żonę wy­mow­nie, aby nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, która ko­bieta jest jego je­dyną mi­ło­ścią. Znowu ukłu­cie.

Po­tem długo i szcze­gó­łowo opi­sy­wał, jak drę­czę jego i jego nową ro­dzinę. Nic z tego nie ro­zu­mia­łam, wszystko, co działo się wo­kół, było ja­kimś ab­sur­dem, może kosz­mar­nym snem.

– Nęka nas swoim smut­kiem. Przez nią nie mo­żemy się cie­szyć na­szą mi­ło­ścią. Ten smu­tek co­dzien­nie do­ciera do na­szego miesz­ka­nia, od­kłada się na pół­kach, wisi na lam­pach, wci­ska do szaf i sza­fek. Jest jak nie­wi­dzialna pa­ję­czyna roz­ra­sta­jąca się wciąż od nowa. Co­dzien­nie ją usu­wamy, wy­cie­ramy, a za chwilę jest z po­wro­tem. Nie­kiedy ten jej prze­raź­liwy, pe­łen sło­nej wil­goci smu­tek wci­ska się do łóżka, układa się mię­dzy nami, wszystko od razu staje się mo­kre, jakby wpły­nęły tam gę­ste, na­siąk­nięte wodą mgły. Nie mo­żemy się ko­chać, ba, cza­sami na­wet nie mo­żemy się przy­tu­lić, smu­tek od­dziela nas, ziębi, mo­czy. Trzeba wstać, wy­rzu­cić, zmie­nić mo­krą po­ściel. To wszystko trwa. Je­ste­śmy nie­wy­spani, zmę­czeni. I jesz­cze te sny. Jej sny też nas nę­kają. Pra­wie co noc, a przy­naj­mniej co drugą noc wpły­wają do łóżka ob­razy, hi­sto­rie, które ona śni.

– Skąd pan wie, że to są sny oskar­żo­nej? – za­in­te­re­so­wał się sę­dzia.

– Nikt inny nie śni ta­kich idio­ty­zmów. Wciąż te same bzdury, zni­ka­nie, zmniej­sza­nie, spa­da­nie. Mroczne i przy­gnia­ta­jące. Kosz­marne. Pod­rzuca nam te sny spe­cjal­nie, aby nas drę­czyć.

– W jaki spo­sób? Jak można prze­słać ko­muś sny, które sa­memu się śni?

– Nie wiem, wy­soki są­dzie. Ale wi­dać można, skoro tak się dzieje. Ona jest dziwna, to i dziwne rze­czy może ro­bić.

„Dziwne to są rze­czy, któ­rych wy­słu­chuję te­raz na swój te­mat” – po­my­śla­łam.

Po­tem na py­ta­nia sądu od­po­wia­dała ona. Co chwilę po­pra­wiała za­lot­nie ciemne włosy i roz­glą­dała się po Sali, jakby spraw­dzała, ja­kie wra­że­nie robi na nie­licz­nych sie­dzą­cych tu­taj oso­bach. Po­wtó­rzyła wszystko, co on już po­wie­dział, że ich mę­czę, drę­czę, że nie od­pusz­czam, cho­ciaż już tyle czasu mi­nęło.

– Każda nor­malna ko­bieta, wy­soki są­dzie, już dawno da­łaby so­bie spo­kój. A ta – Od­wró­ciła się i wska­zała mnie pal­cem, cho­ciaż było wia­domo, o kogo cho­dzi – a ta nie, wciąż ko­cha mo­jego męż­czy­znę, mo­jego męża. To nie jest nor­malne, prawda? Ko­cha i smęci, wspo­mina i pła­cze, śni ja­kieś idio­ty­zmy i to nam pod­rzuca. Sta­ram się, chcę być do­brą żoną i matką. Bar­dzo się sta­ram. Ale to po­nad moje siły. Ca­łymi dniami usu­wam ten jej smu­tek z na­szego gniazdka. Chcę, aby było ra­do­sne, pełne ży­cia, śmie­chu, ale jej przy­gnę­bie­nie wszystko przy­tła­cza, przy­gniata nas. Pro­szę spoj­rzeć na mo­jego męża, wy­soki są­dzie, to prze­cież wrak czło­wieka. Za­miast cie­szyć się ży­ciem u mo­jego boku, wal­czy z jej snami, wspo­mnie­niami i tym wil­got­nym smut­kiem. Gdyby tylko wy­soki sąd po­czuł, jak w nocy wśli­zguje się ta ża­łość pod koł­drę, roz­pełza się mię­dzy nami, ziębi i mo­czy wszystko. Mnie to na­pawa obrzy­dze­niem, ale mo­jego męża przy­gniata, jest udrę­czony, zgnę­biony, a z ta­kim męż­czy­zną trudno jest mi wy­trzy­mać.