Supermoc książek w przedszkolu. Jak rozwijać zainteresowania czytelnicze dzieci? ebook

Okładka

Strona tytułowa

SUPERMOC KSIĄŻEK W PRZEDSZKOLU

Jak rozwijać zainteresowania czytelnicze dzieci?

Maria Deskur Agnieszka Szprycer-Brodowska

Supermoc książek w przedszkolu. Jak rozwijać zainteresowania czytelnicze dzieci?

CELE

Nieustanne poszukiwanie ciekawych metod z uwzględnieniem celów, które chcemy i mamy osiągnąć, to podstawowy element życia nauczyciela. Definiujmy precyzyjnie cele, analizujmy, co sprzyja ich realizacji i zastanawiajmy się, czy nasze metody pracy są odpowiednio dobrane do realizacji tychże celów. Takiej analizie służy pierwsza część publikacji.

Bardzo dobrym wstępem będzie także lektura broszury „Supermoc książek”, którą można pobrać tu: www.fpc.org.pl/supermoc.

DZIECKO CZYTELNIKIEM

Oczywistym i najważniejszym odbiorcą działań proczytelniczych jest dziecko. Nasze działania powinny mieć na celu doprowadzenie dziecka do autodefinicji, którą najprościej można wyrazić zdaniami: „tak, jestem czytelnikiem” czy „tak, czytanie, to moja rzecz” lub po prostu „lubię czytać, czytanie jest fajne”.

W tym procesie superważny będzie dostęp do książek oraz pozytywne skojarzenie z książką jako przyjemnością (zabawą), którą dzielimy z innymi (koleżanki, koledzy, opiekunowie).

BIBLIOTECZKI DOMOWE

Dostęp do książek to oczywiście możliwość wypożyczenia książki z biblioteki, lecz także posiadanie książek na własność. Aż 30% polskich rodzin nie ma w domu książek – jest to jedna z największych przeszkód w rozwoju czytelnictwa, tak więc zdecydowanie warto:

namawiać rodziców do kupowania książek jako prezentów urodzinowych czy na zakończenie roku przedszkolnego;

organizować wymiany książek i kiermasze;

prosić rodziców odchodzących dzieci o podarowanie młodszym przedszkolakom książek, z których ich dzieci „wyrosły”.

Temat wydaje się banalny i błahy, a jest fundamentalny. Wspierajmy budowanie biblioteczek domowych naszych podopiecznych. Bez książek w domu nie będzie czytelników.

KSIĄŻKA JAKO PRZYJEMNOŚĆ

Dziecko dojdzie do autodefinicji siebie jako czytelnika, jeśli książka będzie się mu kojarzyła z przyjemnością. To kolejne „banalne” stwierdzenie oznacza, że należy wsłuchiwać się w to, co dzieciom się podoba, starać się dostosowywać lektury do wyborów i etapów rozwoju dzieci – powinny móc się pośmiać, nawet jeśli dowcip jest dla dorosłego infantylny czy wręcz niesmaczny (!). Akcje, w których dzieci mają wpływ na to, co czytają, przynoszą udowodnione pozytywne efekty.

„Czytanie na śniadanie” książek wybranych przez dzieci,

zabawy ilustracyjne,

deklamowanie,

rysowanie treści,

odgrywanie scenek z książki,

projektowanie okładek – to wszystko może zbudować skojarzenie książki z przyjemnością i dobrą zabawą.

Takie skojarzenie może z pozoru wydawać się mało użyteczne pod względem edukacyjnym. Bo przecież książka pełna kiepskich dowcipów bawi, ale niewiele uczy. Oczywiście, taka książka nie przekazuje wiedzy. Jest za to narzędziem do osiągnięcia celów pierwotnych i fundamentalnych: buduje silne skojarzenie książki z przyjemnością, które pociąga za sobą zdefiniowanie się dziecka jako czytelnika i gotowość do regularnego czytania. To z kolei otwiera nam drogę do budowania wiedzy i kompetencji dziecka – w nieskończoność.

Olbrzymi wpływ na autodefinicję dziecka ma oczywiście otoczenie, w tym rolę nie do przecenienia odgrywa przykład rodzica i nauczyciela.

DOROSŁY, CZYLI WZORZEC

Jako nauczyciele, rodzice czy bibliotekarze mamy olbrzymi wpływ na naszych podopiecznych. Jesteśmy dla nich autorytetem i wzorem do naśladowania. Jeśli wypełniamy swoją rolę dobrze, wspomnienia z dzieciństwa będą pozytywnymi, kształtującymi i definiującymi przeżyciami. Obecność książki w tych wspomnieniach jest niewypowiedzianie ważna. Regularne głośne czytanie książek dziecku przez osobę, która jest mu bliska, sprawia, że książka staje się przedmiotem lubianym, oczywistym, koniecznym.

Spotkania z bibliotekarzami pasjonatami czy twórcami książek;

Regularne głośne czytanie w domu i w przedszkolu – przez nauczycieli, rodziców, dziadków czy starszych kolegów (wolontariuszy ze szkoły podstawowej czy liceum) – wszystko to buduje wzór dorosłego czytającego.