Trzynastka ebook

Podzię­ko­wa­nia

Podzię­ko­wa­nia

To było trudne zada­nie i wielu oso­bom jestem winien mnó­stwo podzię­ko­wań. Aby napi­sać Trzy­nastkę żebra­łem, poży­cza­łem i kra­dłem prak­tycz­nie zewsząd.

Ponie­waż jest to powieść fan­ta­styczno-naukowa, zacznijmy od nauki:

Pier­wotny pomysł na wariant trzy­na­ście został zain­spi­ro­wany przez teo­rie Richarda Wran­ghama doty­czące zaniku ludz­kiej agre­sji, opi­sane przez Matta Ridleya w jego dosko­na­łej książce Nature via Nur­ture. Pozwo­li­łem sobie na bar­dzo dużą swo­bodę w inter­pre­ta­cji tych pomy­słów i wariant trzy­na­ście opi­sany w tej książce w naj­mniej­szym stop­niu nie ma odpo­wia­dać pomy­słom panów Wran­ghama ani Ridleya. Oni po pro­stu dostar­czyli mi tram­po­liny – dość paskudne chlup­nię­cie pod nią to wyłącz­nie moje dzieło.

Pomysł plat­form ze sztucz­nych chro­mo­so­mów rów­nież jest poży­czony, w tym przy­padku z fascy­nu­ją­cej i tro­chę strasz­nej książki Gre­gory’ego Stocka Rede­si­gning Humans, a bły­sko­tliwe dzieła Ste­vena Pin­kera Tabula rasa. Spory o naturę ludzką i Jak działa umysł były główną inspi­ra­cją dla więk­szo­ści futu­ry­stycz­nej gene­tyki, którą tu sobie wymy­śli­łem. I znów, wszystko co zmie­ni­łem i uży­łem nie­zgod­nie z zamie­rze­niami auto­rów, jest wyłącz­nie moją winą.

Funk­cja intu­icyjna Yaro­shanko, choć to mój pomysł, w dużym stop­niu zain­spi­ro­wana została bar­dzo rze­czy­wi­stymi bada­niami doty­czą­cymi sieci spo­łecz­nych opi­sa­nych w książce Marka Bucha­nana Small World. Jestem też dłuż­ni­kiem Hannu Raja­niemi z uni­wer­sy­tetu w Edyn­burgu za poświę­ce­nie czasu na próbę wyja­śnie­nia mi teo­rii gier kwan­to­wych i jej poten­cjal­nych zasto­so­wań, co dało mi pod­stawy dla Nowej Mate­ma­tyki i jej sub­tel­nego, ale wszech­ogar­nia­ją­cego wpływu na spo­łe­czeń­stwo. Muszę rów­nież podzię­ko­wać redak­to­rowi Simo­nowi Span­to­nowi za cier­pliwą pomoc w upo­ra­niu się z tech­nicz­nymi i logi­stycz­nymi aspek­tami kap­suł zamra­ża­ją­cych w dro­dze z Marsa na Zie­mię.

W dzie­dzi­nie poli­tyki mocno wpły­nęły na mnie dwie bar­dzo wni­kliwe i dość depre­syjne książki o Sta­nach Zjed­no­czo­nych, The Right Nation Johna Mic­kle­th­wa­ita i Adriana Wool­ridge’a, oraz What’s the Mat­ter with Ame­rica autor­stwa Tho­masa Franka, a także bły­sko­tliwa i nieco mniej depre­syjna Stif­fed, Susan Faludi. Choć wszyst­kie te książki zło­żyły się na kon­cep­cję Sece­sji i kwe­stii płcio­wych opi­sa­nych w Trzy­na­stce, sama Skon­fe­de­ro­wana Repu­blika (ina­czej Jezu­sowo) została zain­spi­ro­wana przez sławny już mem mapy Jezu­sowa (Jesu­sland), zgod­nie z infor­ma­cją z Wiki­pe­dii stwo­rzo­nej przez nie­ja­kiego G. Webba w biu­le­ty­nie yakyak.org. Dobra robota, G.! Szcze­gólne, oso­bi­ste podzię­ko­wa­nia należą się Ala­nowi Beat­t­sowi z Bor­der­lands books w San Fran­ci­sco za wysłu­chi­wa­nie moich wynu­rzeń przy whi­skey i sza­łar­mie, oraz podzie­le­niu się ze mną prze­my­śle­niami dobrze zorien­to­wa­nego Ame­ry­ka­nina, które nieco wygła­dziły moje kon­cep­cje.

Za uwagi doty­czące moż­li­wej przy­szło­ści (oraz mocno nie­zro­zu­mia­nej prze­szło­ści) Islamu jestem rów­nież wdzięczny Tari­qowi Aliemu za The Clash of Fun­da­men­ta­li­sms, Karen Arm­strong za Krótką histo­rię Islamu i bar­dzo odważ­nemu Irsha­dowi Man­jiemu za The Tro­uble with Islam Today. Tu także sporo namie­sza­łem i to, co zapre­zen­to­wa­łem w Trzy­na­stce, nie­ko­niecz­nie jest zwią­zane z tym, co stwo­rzyli tamci auto­rzy.

Osta­tecz­nie jestem winien bez­denną wdzięcz­ność wszyst­kim tym, któ­rzy tak cier­pli­wie cze­kali i wciąż powta­rzali, żebym się nie śpie­szył:

Simo­nowi Span­to­nowi – znów! – i Jo Flet­cher z wydaw­nic­twa Gol­lancz, Chri­sowi Schlu­epowi i Betsy Mit­chell z wydaw­nic­twa Del Rey, mojej agentce Caro­lyn Whi­ta­ker oraz wszyst­kim tym, któ­rzy słali do mnie maile w 2006 z kon­do­len­cjami, wyra­zami otu­chy i wspar­cia. Bez Was ta książka by nie powstała.

PRO­LOG

PRO­LOG

W stronę domu

Lśniąca stal, lśniąca stal…

Lar­sen mruga i poru­sza się słabo na auto­ma­tycz­nym wózku szpi­tal­nym, suną­cym pod kolej­nymi pane­lami świetl­nymi i poprzecz­nymi bel­kami sufitu. Z obra­zem powoli poja­wia się nie­pewne roz­po­zna­nie: jedzie grzbie­to­wym kory­ta­rzem. W górze świa­tło odbija się pod kątem od każ­dego meta­lo­wego wspor­nika, prze­cho­dząc od bły­sku do peł­nego bla­sku i gasnąc z powro­tem po minię­ciu go. Przy­pusz­cza, że obu­dziły ją wła­śnie te powta­rza­jące się bły­ski. Albo kolano, które potwor­nie ją boli, nawet przez zna­jome opary środ­ków wybu­dza­ją­cych. Jedna ręka spo­czywa na piersi, wci­ska­jąc się w cienką tka­ninę try­kotu krio­ge­nicz­nego. Chłodny dotyk powie­trza na skó­rze zdra­dza, że nie ma na sobie nic wię­cej. Ogar­nia ją upiorne uczu­cie déjà vu. Kaszle słabo, podraż­niona reszt­kami wypom­po­wa­nego z jej płuc żelu ze zbior­nika. Znów się poru­sza i mam­ro­cze coś pod nosem.

…znowu…?

– Tak, znowu. Tak, ponow­nie dzie­dzic­two kor­mo­rana.

To dziwne. Nie spo­dzie­wała się obcego głosu, zwłasz­cza mówią­cego zagad­kami. Wybu­dza­nie było zazwy­czaj cał­ko­wi­cie mecha­nicz­nym pro­ce­sem, z kom­pu­te­rem zapro­gra­mo­wa­nym na obu­dze­nie ich przed przy­lo­tem, i o ile coś się nie zepsuło…

Czyli jesteś teraz super­ek­spertką od kap­suł krio­ge­nicz­nych, co?

Nie jest. Całe jej wcze­śniej­sze doświad­cze­nie spro­wa­dza się do trzech wybu­dzeń testo­wych i jed­nego praw­dzi­wego, na końcu podróży w tamtą stronę. Przy­pusz­cza też, że stąd wła­śnie uczu­cie déjà vu. Mimo wszystko…

…wię­cej niż trzy… …to nie jest wię­cej, to nie…

Gwał­tow­ność odpo­wie­dzi szar­pie zadrą, która wcale się jej nie podoba. Gdyby usły­szała ją w gło­sie kogoś innego, na przy­kład bada­nego pacjenta, pomy­śla­łaby o środ­kach uspo­ka­ja­ją­cych, może nawet wezwa­niu ochrony. We wła­snych myślach było to nie­ocze­ki­wane i mro­żące krew w żyłach, jak nagłe uświa­do­mie­nie sobie, że w domu jest ktoś jesz­cze, nie­pro­szony gość. Jak poja­wia­jąca się zni­kąd myśl, że może nie jest się do końca przy zdro­wych zmy­słach.

To pro­chy, Ellie. Daj spo­kój, prze­cze­kaj to.

Lśniąca sta…

Wózek pod­ska­kuje lekko, skrę­ca­jąc w prawo. Z jakie­goś powodu wzbu­dza to w niej gwał­towne przy­śpie­sze­nie pulsu, reak­cję, w któ­rej, w obec­nym sta­nie, otu­ma­niona pro­chami, pra­wie nie­dbale roz­po­znaje panikę. Niczym strużka wody prze­biega przez nią dreszcz prze­czu­cia nad­cho­dzą­cej zagłady. Roz­biją się, ude­rzą w coś lub coś wal­nie w nich, coś potęż­nego, sta­ro­żyt­nego i poza ludz­kim zro­zu­mie­niem, wiru­ją­cego odwiecz­nie w nie­skoń­czo­nej nocy na zewnątrz statku. Podróże kosmiczne nie są bez­pieczne, była sza­lona, myśląc ina­czej, zga­dza­jąc się na kon­trakt i sądząc, że ujdzie jej to pła­zem, tam i z powro­tem do domu w jed­nym kawałku, jakby nie róż­niło się to niczym od lotu sub­or­bi­tal­nego nad Pacy­fi­kiem, po pro­stu nie dało się…

Daj spo­kój, Ellie. To przez pro­chy.

Wtedy zdaje sobie sprawę, gdzie jest. W polu jej widze­nia poja­wiają się zło­żone, paję­cze ramiona auto­ma­tycz­nego chi­rurga, a wózek wjeż­dża na sta­no­wi­sko dia­gno­styczne. Ogar­nia ją fala ulgi. Coś jest nie tak, ale zna­la­zła się we wła­ści­wym miej­scu. Hor­kan’s Pride wypo­sa­żono w naj­lep­sze auto­ma­tyczne sys­temy medyczne, jakie potrafi zbu­do­wać INKOL, prze­czy­tała to w Wia­do­mo­ściach Kolo­nii, a kilka tygo­dni przed wylo­tem cała SI statku prze­szła grun­towną aktu­ali­za­cję. Zresztą są pewne gra­nice tego, co może się stać z zamro­żo­nym cia­łem, prawda, Ellie? Funk­cje orga­niczne spo­wol­nione do nie­moż­li­wo­ści, podob­nie jak wszel­kie paskudz­twa, które mogłaby w sobie cho­wać.

Ale nie chce jej opu­ścić panika, poczu­cie nie­uchron­no­ści strasz­nego losu. Czuje się otę­piała i uparta, jak pies nie­po­tra­fiący prze­stać przej­mo­wać się znie­czu­loną nogą.

Obraca głowę w bok i go dostrzega.

Niczym prąd ude­rza w nią kolejna fala roz­po­zna­nia, tym razem ostrzej­sza.

Kie­dyś, będąc w Euro­pie, odwie­dziła Museo della Sin­done w Tury­nie i obej­rzała trzy­maną tam tka­ninę z obra­zem tor­tu­ro­wa­nego czło­wieka. Stała w mroku po dru­giej stro­nie kulo­od­por­nej szyby, oto­czona naboż­nymi szep­tami wier­nych. Choć sama ni­gdy nie była wie­rząca, Lar­sen dziw­nie poru­szyły ostre i puste linie twa­rzy w her­me­tycz­nej komo­rze próż­nio­wej. Była świa­dec­twem ludz­kiego cier­pie­nia, które cał­ko­wi­cie porzu­ciło swoje boskie pre­ten­sje, przez co poświę­cone mu modli­twy sta­wały się zupeł­nie nie­do­rzeczne. Gdy patrzyła na tę twarz, ude­rzyła ją uparta chęć prze­trwa­nia orga­nicz­nego życia, dzie­dzic­two wbu­do­wa­nego, ukry­tego oporu, będą­cego darem dłu­giego mar­szu ewo­lu­cji.

To mógł być ten sam czło­wiek. Tu i teraz.

Opiera się o wysoką szafkę w rogu i patrzy na nią, z żyla­stymi ramio­nami zło­żo­nymi na wychu­dłej klatce pier­sio­wej, a jego żebra widać nawet przez koszulkę. Dłu­gie pro­ste włosy wiszą po obu stro­nach wąskiej twa­rzy o rysach zaostrzo­nych jesz­cze przez ból i pra­gnie­nie. Usta zaci­ska w wąską kre­skę zary­so­waną mię­dzy ostrym pod­bród­kiem i wąskim nosem. Policzki ma zapad­nięte.

Spo­gląda mu w oczy i jej serce opor­nie zrywa się do gwał­tow­niej­szej pracy.

– Czy to…? – Wraz ze sło­wami budzi się w niej teraz okropne zro­zu­mie­nie, potworne roz­po­zna­nie, któ­rego jej świa­do­mość wciąż stara się unik­nąć. – Czy to moje kolano? Moja noga?

Nagle znaj­duje w sobie siłę, pod­piera się na łok­ciach i zmu­sza do spoj­rze­nia.

Widok zde­rza się ze wspo­mnie­niami.

Budzi się w niej wrzask, momen­tal­nie roz­dzie­ra­jąc otu­la­jące jej świa­do­mość zasłony pro­chów. Nie zdaje sobie sprawy, jak słabo to brzmi w zim­nym pomiesz­cze­niu sali ope­ra­cyj­nej, ale w jej wnę­trzu krzyk nie­mal roz­rywa bębenki, a wie­dza przy­cho­dząca wraz z nim zakrywa jej oczy mro­kiem gro­żą­cym wessa­niem w pustkę. Zdaje sobie sprawę, że nie krzy­czy z powodu tego, co widzi.

Nie z powodu równo zaban­da­żo­wa­nego kikuta koń­czą­cego prawą nogę dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów poni­żej bio­dra. To nie to.

Nie przez zro­zu­mie­nie, że ból w kola­nie to złudny ból w koń­czy­nie, któ­rej już nie ma. To nie to.

Wrzesz­czy z powodu wspo­mnie­nia.

Wspo­mnie­nia jazdy wóz­kiem przez cichy kory­tarz, lek­kiego pod­skoku i skrętu do sali ope­ra­cyj­nej, a potem otę­pie­nia lekami, nara­sta­ją­cego jęku piły tar­czo­wej, paskud­nego dźwięku cię­cia i cichego trza­sku podą­ża­ją­cego za ostrzem kau­te­ry­zu­ją­cego lasera. Wspo­mnie­nia poprzed­niego razu i obrzy­dli­wego, wykrę­ca­ją­cego wnętrz­no­ści zro­zu­mie­nia, że wszystko to się powtó­rzy.

– Nie – szep­cze. – Pro­szę.

Cie­pła, dłu­go­palca dłoń dotyka jej czoła. Pochyla się nad nią obli­cze z całunu turyń­skiego.

– Ciiii… kor­mo­ran wie, czemu…

Za jego twa­rzą dostrzega ruch. Dzięki wspo­mnie­niom wie, czym jest. Ciche, mecha­niczne ruchy paję­czych nóg budzą­cego się do życia auto­chi­rurga.

Lśniąca stal…

CZĘŚĆ I

CZĘŚĆ I

Gło­śny upa­dek

Ponad wszystko inne trudne lek­cje tego stu­le­cia nauczyły nas, że konieczne jest wpro­wa­dze­nie sta­łego nad­zoru i sku­tecz­nych ogra­ni­czeń, oraz że wyma­gane w związku z tym sys­temy porząd­kowe muszą dzia­łać na naj­wyż­szym pozio­mie zin­te­gro­wa­nia i wspar­cia.

Raport Jacob­sena sier­pień 2091

Roz­dział 1

Graya zna­lazł w końcu w mar­sjań­skim obo­zie przy­go­to­waw­czym w Peru, tuż za gra­nicą Boli­wii, ukry­wa­ją­cego się za tanią chi­rur­gią pla­styczną i nazwi­skiem Rodri­guez. Samo w sobie nie było to złym spo­so­bem na znik­nię­cie i praw­do­po­dob­nie wystar­czy­łoby dla stan­dar­do­wych kon­troli. Wery­fi­ka­cje toż­sa­mo­ści w obo­zach przy­go­to­waw­czych nie były zbyt grun­towne, bo tak naprawdę nikogo nie obcho­dziło, kim był czło­wiek, zanim się zgło­sił. Mimo wszystko zosta­wił po sobie kilka dość ewi­dent­nych śla­dów, któ­rych można było poszu­kać, jeśli wie­działo się jak, a Carl z się­ga­ją­cym już despe­ra­cji meto­dycz­nym upo­rem szu­kał go od wielu tygo­dni. Wie­dział, że Gray jest gdzieś na Alti­plano, ponie­waż tam pro­wa­dził jego ślad z Bogoty oraz dla­tego, że wariant trzy­na­sty nie miał wła­ści­wie innego miej­sca, do któ­rego mógłby ucie­kać. Wie­dział, że jest tylko kwe­stią czasu odna­le­zie­nie śla­dów i zgar­nię­cie go. Z dru­giej strony zda­wał sobie też sprawę, że dzięki coraz bar­dziej pobież­nym pro­gra­mom wstęp­nym, celu­ją­cym w zaspo­ko­je­nie rosną­cego zapo­trze­bo­wa­nia, czas był po stro­nie ucie­ka­ją­cego. Musiał jak naj­szyb­ciej coś zna­leźć, bo Gray prze­pad­nie, a Carl nie dosta­nie swo­jej nagrody.

Kiedy więc doszło do prze­łomu, gdy z sieci kon­tak­tów, któ­rymi posłu­gi­wał się przez wszyst­kie te tygo­dnie, dostał wresz­cie drobny strzę­pek infor­ma­cji, trudno było nie zare­ago­wać gwał­tow­nie. Trudno było nie spa­lić swo­jej uciąż­li­wie kon­stru­owa­nej toż­sa­mo­ści, użyć bla­chy i linii kre­dy­to­wej Agen­cji i wyna­jąć zestawu naj­szyb­szych pojaz­dów tere­no­wych dostęp­nych w Copa­ca­ba­nie. Trudno było nie prze­kro­czyć gra­nicy przy pręd­ko­ściach Agen­cji, wzbu­dza­jąc kurz i plotki całą drogę do obozu, w któ­rym Graya oczy­wi­ście już by nie było.

Carl tego nie zro­bił.

Zamiast tego popro­sił parę osób o spłatę dłu­gów i zdo­łał zała­twić sobie prze­lot przez gra­nicę z woj­skową jed­nostką łącz­no­ści, jakimś star­sza­wym trans­por­tow­cem z logo kor­po­ra­cji Kolo­nii na pra­wie cał­kiem wybla­kłym od słońca pan­ce­rzu. Żoł­nie­rze nale­żeli do regu­lar­nej armii peru­wiań­skiej, powo­łani z bied­nych rodzin nabrzeż­nych pro­win­cji, prze­nie­sieni następ­nie do ochrony kor­po­ra­cji. Dosta­wali za to odro­binę wię­cej niż stan­dar­dowy żołd pobo­ro­wego, a wnę­trze trans­por­towca było sto­sun­kowo wygodne jak na woj­skowe stan­dardy, nawet z kli­ma­ty­za­cją. W każ­dym razie byli mło­dzi i twar­dzi, z rodzaju, jakiego nie widy­wało się już czę­sto na Zacho­dzie, nie­win­nie dumni ze swo­jej ciężko zdo­by­tej spraw­no­ści fizycz­nej i taniego pre­stiżu khaki. Wszy­scy sze­roko się do niego uśmie­chali, odsła­nia­jąc zepsute zęby, a żaden nie prze­kro­czył dwu­dziestki. Carl uznał, że ich dobry humor wynika z igno­ran­cji. Mógł się zało­żyć, że dzie­ciaki nie wie­działy, ile dowódz­two bie­rze za ich usługi od kor­po­ra­cyj­nych klien­tów.

Zamknięty we wnę­trzu szar­pią­cego i śmier­dzą­cego potem pojazdu, roz­pa­mię­tu­jąc swoje szanse prze­ciw Gray­owi, Carl naprawdę wolałby w ogóle się nie odzy­wać. Ni­gdy nie był zbyt roz­mowny. Zde­cy­do­wa­nie uwa­żał, że to zbyt prze­re­kla­mo­wany spo­sób na spę­dza­nie czasu. Z dru­giej strony, gdy korzy­stało się z dar­mo­wego prze­jazdu, obo­wią­zy­wały pewne stan­dardy uprzej­mo­ści, zdo­był się więc na tro­chę nie­zo­bo­wią­zu­ją­cej roz­mowy na temat przy­szło­ty­go­dnio­wych roz­gry­wek Argen­tyny z Bra­zy­lią, dorzu­ca­jąc do kon­wer­sa­cji tylko tyle, ile uznał za abso­lut­nie konieczne. Jakieś komen­ta­rze na temat Patri­cii Mocatty i sensu kobiety kapi­tana w dru­ży­nie, która wciąż w więk­szo­ści skła­dała się z męż­czyzn. Listy nazwisk gra­czy. Porów­na­nia tak­tyki. Wyda­wało się, że wszystko szło w miarę gładko.

– Eres Mar­ciano? – padło w końcu nie­unik­nione pyta­nie.

Pokrę­cił głową. Tak naprawdę był kie­dyś na Mar­sie, ale to była długa i skom­pli­ko­wana histo­ria i nie miał ochoty jej opo­wia­dać.

– Soy con­ta­ble – odpo­wie­dział im, ponie­waż cza­sami tak wła­śnie się czuł. – Con­ta­ble de bio­tec­no­lo­gia.

Wszy­scy się wyszcze­rzyli. Nie był pewien, czy dla­tego, że wcale nie wyglą­dał jak księ­gowy od bio­tech­no­lo­gii, czy po pro­stu mu nie uwie­rzyli. W każ­dym razie nie naci­skali. Przy­wy­kli już do męż­czyzn, któ­rych twa­rze nie paso­wały do opo­wia­da­nych histo­rii.

– Habla bien el espa­nol – pochwa­lił jeden z nich.

Fak­tycz­nie dobrze mówił po hisz­pań­sku, choć przez ostat­nie dwa tygo­dnie uży­wał głów­nie quechua, z mar­sjań­skim akcen­tem, ale wciąż bli­skim swo­ich peru­wiań­skich korzeni. Tego wła­śnie języka uży­wała więk­szość miesz­kań­ców Alti­plano, a oni wła­śnie sta­no­wili pod­stawę siły robo­czej w obo­zach przy­go­to­waw­czych, podob­nie jak na Mar­sie. Co nie zmie­niało faktu, że języ­kiem przed­sta­wi­cieli prawa wciąż był tu hisz­pań­ski. Poza powierz­chowną zna­jo­mo­ścią uży­wa­nego w sieci aman­giel­skiego faceci z Wybrzeża nie znali niczego innego. Nie był to ide­alny układ z punktu widze­nia kor­po­ra­cji, ale przy pod­pi­sy­wa­niu kon­trak­tów INKOL rząd w Limie był nie­ugięty. Odda­nie kon­troli kor­po­ra­cjom gringo to jedno, wła­ści­wie miało już za sobą wspar­cie pre­ce­den­sów histo­rycz­nych, ale pozwo­le­nie miesz­kań­com Alti­plano na kul­tu­ralne uwol­nie­nie się od wła­dzy Wybrzeża… cóż, na to już nie można było pozwo­lić. Na szali leżał zbyt duży balast histo­rii. Ory­gi­nalni Inko­wie sześć­set lat temu i ich uparta, trzy­dzie­sto­let­nia odmowa zacho­wy­wa­nia się tak, jak powi­nien pod­bity lud, krwawy odwet Tupac Amaru w 1780, maoiści Sen­dero Lumi­noso rap­tem sto lat temu i jesz­cze cał­kiem nie­dawne wrze­nie fami­lias andi­nas. Lek­cja została opa­no­wana, słowo wypo­wie­dziane. Ni­gdy wię­cej. Pil­no­wali tego mówiący po hisz­pań­sku mun­du­rowi i urzęd­nicy.

Trans­por­to­wiec zatrzy­mał się z szarp­nię­ciem i tylne drzwi ciężko otwarły się na zewnątrz. Do środka wdarło się ostre świa­tło wyżyn, a wraz z nim dźwięki i zapa­chy obozu. Usły­szał zna­jome, nie hisz­pań­skie tona­cje quechua wykrzy­ki­wane ponad odgło­sami pra­cu­ją­cej maszy­ne­rii. Stłu­mił je głos impor­to­wa­nego robota, rycząc w aman­giel­skim „pojazd cofa, pojazd cofa!”. Skądś dobie­gała muzyka, wokal huayno zre­mik­so­wany do jakie­goś tanecz­nego rytmu. Przez wonie oleju sil­ni­ko­wego i pla­sti­ków prze­bi­jał się wszech­obecny, ciężki zapach ante­cu­chos pie­czo­nych nad ogniem z drewna. Carl miał wra­że­nie, że sły­szy też wir­niki star­tu­ją­cego gdzieś w oddali śmi­głowca.

Żoł­nie­rze wybie­gli ze środka, cią­gnąc za sobą ple­caki i broń. Carl pozwo­lił im ruszyć przo­dem, wyszedł jako ostatni i rozej­rzał się wokół, uży­wa­jąc ich roz­krzy­cza­nego tłumku jako osłony. Trans­por­to­wiec zatrzy­mał się na wiecz­no­be­to­no­wym pasie naprze­ciw kilku zaku­rzo­nych auto­bu­sów kur­su­ją­cych do Cuzco i Are­qu­ipy. Za nimi wzno­siła się dźwi­ga­rowa kon­struk­cja budynku ter­mi­nalu, a jesz­cze dalej na wzgó­rzu roz­cią­gał się obóz Gar­rod Hor­kan 9, zbu­do­wany z par­te­ro­wych dom­ków na ste­ryl­nym pla­nie kra­tow­nicy. Co kilka ulic nad skrzy­żo­wa­niami powie­wały bia­ławe flagi kor­po­ra­cji z prze­ple­cio­nymi lite­rami G i H w pier­ście­niu gwiazd. Przez pozba­wione szyb okna ter­mi­nalu Carl zauwa­żył ludzi w kom­bi­ne­zo­nach ozdo­bio­nych tym samym logo na pier­siach i ple­cach.

Cho­lerne kor­po­ra­cyjne mia­sta.

Zło­żył swój ple­cak w schowku na dworcu, zapy­tał sprzą­ta­cza w kom­bi­ne­zo­nie o kie­ru­nek i wyszedł z powro­tem na słońce wzno­szą­cej się ulicy. Po prze­ciw­nej stro­nie błysz­czało bole­śnie jasne i błę­kitne jezioro Titi­caca. Zsu­nął na oczy inte­li­gentne szkła Cebe, na głowę wci­snął wymię­tego peru­wiań­skiego stet­sona ze skóry i ruszył w górę pochy­ło­ści, podą­ża­jąc za muzyką. Ubra­nie było bar­dziej spo­so­bem na wto­pie­nie się w tłum niż koniecz­no­ścią – skórę miał ciemną i dosta­tecz­nie stward­niałą, by nie mar­twić się o słońce, ale szkła i kape­lusz umoż­li­wiały ukry­cie twa­rzy. Czarni nie byli tacy znów powszechni w obo­zach na Alti­plano i, choć było to mało praw­do­po­dobne, Gray mógł pole­cić komuś obser­wo­wać ter­mi­nal. Im mniej się wyróż­niał, tym lepiej.

Po poko­na­niu kilku prze­cznic w górę ulicy Carl zna­lazł to, czego szu­kał. Budy­nek z pre­fa­bry­ka­tów dwu­krot­nie więk­szy od pozo­sta­łych, ema­nu­jący z zasło­nię­tych okien i podwój­nych drzwi pul­su­ją­cym ryt­mem remiksu huayno. Ściany oble­piono pla­ka­tami lokal­nych kapel, a otwarte do środka drzwi obsta­wiały dwa panele przed­sta­wia­jące kara­ib­skie życie nocne według wyobra­żeń jakiejś agen­cji rekla­mo­wej z Limy. Biały pia­sek i palmy, impre­zowe świa­tła. Dziew­czyny criolla w bikini dwu­znacz­nie trzy­ma­jące butelki z piwem i rusza­jące bio­drami w rytm nie­sły­szal­nej muzyki w towa­rzy­stwie face­tów o euro­pej­skim wyglą­dzie. Oprócz orkie­stry – ide­al­nie umię­śnio­nej i bry­ka­ją­cej rado­śnie w tle, z daleka od kobiet – nikt nie miał skóry ciem­niej­szej niż szkla­neczka szkoc­kiej z wodą.

Carl pokrę­cił z roz­ba­wie­niem głową i wszedł do środka.

W środku muzyka była gło­śniej­sza, ale wciąż zno­śna. Dach wzno­sił się sko­sem na wyso­ko­ści pierw­szego pię­tra, a pod nim znaj­do­wała się otwarta prze­strzeń, zatem dźwięki ucie­kały tam­tędy. Przy sto­liku w rogu grało w karty trzech męż­czyzn i kobieta. Gra wyma­gała licy­ta­cji i wyraź­nie nie mieli pro­ble­mów ze zro­zu­mie­niem tego, co mówią part­ne­rzy. Przy innych sto­łach toczyły się roz­mowy. Przez drzwi i okien­nice wpa­dało świa­tło słońca, two­rząc na pod­ło­dze lśniące kre­chy, ale nie się­gało daleko i jeśli popa­trzyło się wprost na nie, a potem w głąb, przez porów­na­nie reszta sali wyda­wała się pogrą­żona w pół­mroku.

W prze­ciw­nym rogu pomiesz­cze­nia zakrzy­wiony bar z nito­wa­nych kawa­łów bla­chy mie­ścił pół tuzina piją­cych. Stał dosta­tecz­nie daleko od okien, by pipy beczek z piwem na ścia­nie z tyłu lśniły łagod­nie w pół­mroku. W tejże ścia­nie znaj­do­wały się drzwi otwarte na rów­nie słabo oświe­tloną kuch­nię, naj­wy­raź­niej pustą i nie­uży­waną. Jedyna widoczna obsługa miała postać przy­sa­dzi­stej kel­nerki indi­gena, snu­ją­cej się mię­dzy sto­łami i zbie­ra­ją­cej na tacę butelki i szklanki. Carl przy­glą­dał się jej przez chwilę z uwagą, po czym ruszył za nią, gdy skie­ro­wała się do baru.

Dogo­nił ją w chwili, gdy odsta­wiła tacę na blat.

– Butelkę red stripe’a – ode­zwał się w quechua. – Bez szklanki.

Zanur­ko­wała pod uno­szo­nym na zawia­sach frag­men­tem blatu i bez słowa otwarła sto­jącą na pod­ło­dze lodówkę. Wyjęła z niej butelkę i wypro­sto­wała się, trzy­ma­jąc ją pra­wie jak criol­las z paneli na zewnątrz. Potem spraw­nie zdjęła kap­sel nieco pod­rdze­wia­łym otwie­ra­czem wiszą­cym u jej pasa i posta­wiła ją na barze.

– Pięć soli.

Jedyna gotówka, jaką miał przy sobie, pocho­dziła z Boli­wii. Wycią­gnął wafel INKOL i wysu­nął go, trzy­ma­jąc dwoma pal­cami.

– Może być?

Posłała mu spoj­rze­nie pełne cier­pie­nia i poszła po ter­mi­nal. Spraw­dził godzinę wyświe­tlaną w lewym gór­nym rogu szkieł Cebe, po czym je zdjął. Co prawda prze­sta­wiły się już na słabe oświe­tle­nie, ale do tego, co pla­no­wał, wolał mieć wyraźny kon­takt wzro­kowy. Poło­żył kape­lusz na barze i oparł się obok niego, zwró­cony twa­rzą w stronę sali, sta­ra­jąc się przy­brać wygląd kogoś, kto niczego nie chce i świet­nie tu pasuje.

W teo­rii powi­nien po przy­by­ciu zgło­sić się do zarządcy osie­dla z ramie­nia GH. Taka obo­wią­zy­wała zapi­sana w Kar­cie pro­ce­dura, jed­nak bole­sne doświad­cze­nia z prze­szło­ści, czę­ściowo opła­cone wła­sną krwią, nauczyły go, by daro­wać sobie ten etap. Wszę­dzie tu pano­wało pełne spek­trum nie­chęci do tego, czym był Carl Mar­sa­lis, mają­cej swe źró­dła na każ­dym pozio­mie ludz­kiej egzy­sten­cji. Od strony wysu­bli­mo­wa­nego pozna­nia poli­tycy potę­piali jego egzy­sten­cję jako nie­mo­ralną. Na pozio­mie bar­dziej emo­cjo­nal­nym doty­kała go ogól­no­ludzka odraza wią­żąca się z ety­kietką „zdrajca”. Jesz­cze głę­biej, na fali suchej ter­mi­no­lo­gii raportu Jacob­sena, ale zaha­cza­jąc o hor­mo­nalne pod­stawy instynk­tów, krył się przy­pra­wia­jący o zawrót głowy strach, że pomimo wszystko wciąż był jed­nym z nich.

Ale naj­gor­szy z tego wszyst­kiego był fakt, że w oczach kor­po­ra­cji Kolo­nii Carl był cho­dzącą złą prasą. Oraz gwa­ran­to­waną dziurą w budże­cie. Do czasu, gdy ktoś taki jak Gray był gotów do wysła­nia, Gar­rod Hor­kan mógł wpa­ko­wać w niego już kil­ka­dzie­siąt tysięcy dola­rów w for­mie róż­nego rodzaju szko­leń i siatki bio­te­chu. Nie był to rodzaj inwe­sty­cji, który chciało się zoba­czyć wykrwa­wia­jący się w pyle Alti­plano pod nagłów­kami o nie­do­sta­tecz­nych zabez­pie­cze­niach w obo­zie INKOL.

Cztery lata temu zgło­sił się do zarządcy obozu na połu­dnie od La Paz, a jego cel tajem­ni­czo wypa­ro­wał, gdy Carl wciąż wypeł­niał for­mu­la­rze w budynku admi­ni­stra­cji. Kiedy wszedł do jego domku, w kuchni na stole wciąż dymił talerz zupy. Tylne drzwi były otwarte, podob­nie jak pusta skrzy­nia w nogach łóżka w pokoju obok. Tam­ten czło­wiek już ni­gdy wię­cej się nie poja­wił i Carl musiał przy­znać sobie i Agen­cji, że najprawdopodob­niej prze­bywa już na Mar­sie. Nikt w INKOL nie potwier­dziłby tej infor­ma­cji, więc nie zawra­cał sobie głowy pyta­niem.

Sześć mie­sięcy póź­niej Carl zgło­sił się póź­nym wie­czo­rem do innego zarządcy obozu, odmó­wił wypeł­nia­nia for­mu­la­rzy i chwilę po wyj­ściu z budynku admi­ni­stra­cyj­nego został zaata­ko­wany przez pię­ciu męż­czyzn z kijami bejs­bo­lo­wymi. Na szczę­ście nie byli zawo­dow­cami i w ciem­nej alejce wcho­dzili sobie nawza­jem w drogę. Ale do chwili, gdy udało mu się wyrwać jeden z kijów bejs­bo­lo­wych i prze­go­nić napast­ni­ków, cały obóz był już na nogach. Ulicę roz­świe­tlały latarki i szybko prze­ka­zy­wano sobie wia­do­mość: przy budynku admi­ni­stra­cji poja­wił się nowy czar­no­skóry i spra­wia kło­poty. Carl nie zawra­cał sobie głowy prze­bi­ja­niem się przez ulice pełne wro­gich spoj­rzeń, by spraw­dzić obo­zowy adres swo­jego celu. Wie­dział, co zasta­nie.

Zostały jesz­cze skutki walki, rów­nie prze­wi­dy­walne. Pomimo licz­nych prze­chod­niów, a nawet jed­nego czy dwóch bez­czel­nych gapiów, nagle oka­zało się, że nie ma żad­nych świad­ków. Męż­czy­zna, któ­rego Carl obił dosta­tecz­nie mocno, by nie mógł uciec, nie puścił pary z gęby na temat powodu ataku. Zarządca nie pozwo­liła Car­lowi na prze­słu­cha­nie go w cztery oczy i nawet nad­zo­ro­wane prze­słu­cha­nie ogra­ni­czyła, tłu­ma­cząc się wzglę­dami medycz­nymi. „Wię­zień ma pewne prawa”, oświad­czyła powoli, jakby Carl był ogra­ni­czony umy­słowo. „Dość go już pan skrzyw­dził”.

Carl, wciąż krwa­wiący z roz­bi­tego policzka i ze zła­ma­nym przy­naj­mniej jed­nym pal­cem, tylko na nią popa­trzył.

Obec­nie infor­mo­wał zarząd obozu, gdy było już po wszyst­kim.

– Szu­kam sta­rego kum­pla – powie­dział kel­nerce, gdy wró­ciła z urzą­dze­niem. Dał jej wafel INKOL i odcze­kał, aż go prze­su­nęła. – Nazywa się Rodri­guez. To bar­dzo ważne, żebym go zna­lazł.

Jej palce zawi­sły nad kla­wia­turą. Wzru­szyła ramio­nami.

– Rodri­guez to czę­ste nazwi­sko.

Carl wycią­gnął jeden z wydru­ków pli­ków ścią­gnię­tych z kli­niki w Bogo­cie i pchnął go w jej stronę po barze. Wyge­ne­ro­wany kom­pu­te­rowo obraz miał zapre­zen­to­wać klien­towi, jak będzie wyglą­dał, gdy zej­dzie już opu­chli­zna. W cza­sie rze­czy­wi­stym, tak szybko po tak taniej ope­ra­cji, nowa twarz Graya paso­wa­łaby pew­nie do ofiary lin­czu z Jezu­sowa, ale męż­czy­zna uśmie­cha­jący się na kli­nicz­nym obra­zie wyglą­dał zdrowo i zdu­mie­wa­jąco prze­cięt­nie. Sze­ro­kie kości policz­kowe i usta, stan­dar­dowe rysy ame­rin­diań­skie. Carl, który miał pra­wie para­noję w tych spra­wach, kazał Mat­thew wró­cić tej nocy do stru­mieni danych kli­niki, by się upew­nić, że nie pró­bo­wali oszu­kać go jakimś stan­dar­do­wym obraz­kiem. Mat­thew narze­kał, ale zro­bił to praw­do­po­dob­nie, żeby dowieść, że potrafi. Nie było wąt­pli­wo­ści. Gray wła­śnie tak teraz wyglą­dał.

Kel­nerka przez chwilę bez zain­te­re­so­wa­nia przy­glą­dała się wydru­kowi, po czym wystu­kała dla wafla kwotę zde­cy­do­wa­nie wyż­szą od pię­ciu soli. Kiw­nęła głową w stronę sie­dzą­cego przy dru­gim końcu baru masyw­nego, jasno­wło­sego faceta, patrzą­cego w szkla­neczkę takim wzro­kiem, jakby była jego oso­bi­stym wro­giem.

– Jego zapy­taj.

Ręka Carla wystrze­liła z pręd­ko­ścią siatki. Tego ranka się pod­ła­do­wał. Wygiął jej palec wska­zu­jący, zanim ude­rzyła w kla­wisz zatwier­dze­nia trans­ak­cji, i wykrę­cił go lekko, tylko tyle, by zablo­ko­wać stawy kostek. Poczuł, jak jej kości zacze­piają o sie­bie.

– Cie­bie pytam – powie­dział spo­koj­nie.

– A ja odpo­wia­dam. – Jeśli się bała, nie oka­zała tego. – Znam tę twarz. Przy­cho­dzi tu i pije z Rubio dwa albo trzy razy w tygo­dniu. To wszystko, co wiem. Puścisz mój palec czy mam ścią­gnąć na cie­bie uwagę? Może wezwać ochronę obozu?

– Nie. Ale musisz mnie przed­sta­wić temu Rubio.

– Cóż. – Posłała mu miaż­dżące spoj­rze­nie. – Wystar­czyło popro­sić.

Puścił ją i odcze­kał, aż zakoń­czy trans­ak­cję. Oddała mu wafel, kiw­nęła głową i ruszyła nie­śpiesz­nie wzdłuż baru, aż sta­nęła naprze­ciw blon­dyna i jego szkla­neczki. Męż­czy­zna zer­k­nął na nią, potem na pod­cho­dzą­cego Carla i z powro­tem na nią. Ode­zwał się po angiel­sku.

– Cześć, Gaby.

– Cześć, Rubio. Widzisz tego gościa? – Ona też prze­szła na angiel­ski, z moc­nym akcen­tem, ale płynny. – Szuka Rodri­gu­eza. Mówi, że jest jego kum­plem.

– Serio? – Rubio prze­su­nął się tro­chę i spoj­rzał na Carla. – Jesteś kum­plem Rodri­gu­eza?

– Tak, by…

Wtedy poja­wił się nóż.

Póź­niej, gdy miał czas, Carl roz­pra­co­wał sztuczkę. Broń wypo­sa­żono w samo­lep na ręko­je­ści i blon­dyn przy­pusz­czal­nie przy­kleił ją do baru w zasięgu ręki gdy tylko zoba­czył, że kel­nerka roz­ma­wia z obcym. Bez­tro­skie podej­ście Carla – przy­ja­ciel Rodri­gu­eza, jasne – prze­są­dziło sprawę. Oboje byli przy­ja­ciółmi Graya. Wie­dzieli, że nie ma innych.

Tak więc Rubio ode­rwał nóż i tym samym płyn­nym ruchem dźgnął Carla. Ostrze mignęło nie­wy­raź­nie w sła­bym świe­tle, opusz­cza­jąc głęb­szy cień baru, roz­cięło bluzę i gwał­tow­nie wyha­mo­wało na webla­rze pod spodem. Kol­czuga z mody­fi­ko­wa­nej gene­tycz­nie paję­czej nici, droga rzecz. Jed­nak pchnię­cie napę­dzane było zbyt dużą dawką nie­na­wi­ści i furii, by łatwo dało się zatrzy­mać, zresztą pew­nie pomo­gło mono­mo­le­ku­larne ostrze. Carl poczuł, jak czu­bek prze­bija się i wcho­dzi w jego ciało.

Ponie­waż tak naprawdę liczył się z czymś takim, był już w ruchu, a weblar pozwo­lił mu na luk­sus rezy­gna­cji z uni­ków. Ude­rzył Rubio cio­sem tanindo – pod­stawą dłoni, dwa krót­kie ciosy, łamiąc nos i miaż­dżąc skroń męż­czy­zny, posy­ła­jąc go gwał­tow­nie na pod­łogę baru. Nóż wyszedł z rany – paskudna, bole­sna intym­ność metalu w ciele – a on stęk­nął, uwal­nia­jąc się od niego. Rubio drgnął i prze­to­czył się na pod­ło­dze, praw­do­po­dob­nie w ago­nii. Carl dla pew­no­ści kop­nął go w głowę.

Wszystko znie­ru­cho­miało.

Ludzie gapili się na niego.

Pod osłoną weblaru poczuł krew, spły­wa­jącą w dół brzu­cha z rany po nożu.

Za jego ple­cami Gaby wybie­gła przez drzwi do kuchni. Tego rów­nież w zasa­dzie się spo­dzie­wał: według jego źró­dła była bli­sko z Grayem. Nie­zgrab­nie prze­sko­czył bar – dziki błysk bólu z nowej rany – i ruszył za nią.

Przez kuch­nię – cia­sne, usmo­lone pomiesz­cze­nie, z włą­czo­nymi pal­ni­kami gazo­wymi i drzwiami wciąż odbi­ja­ją­cymi się po przej­ściu Gaby. Bie­gnąc, Carl zaha­czył o parę ron­dli, zosta­wia­jąc za sobą brzęk metalu. Wypadł przez drzwi w alejkę na tyłach budynku. W oczy ude­rzył go nagły blask słońca. Po pra­wej dostrzegł kel­nerkę bie­gnącą sprin­tem w górę wzgó­rza. Miała około trzy­dzie­stu metrów prze­wagi.

W sam raz.

Pobiegł za nią.

Wraz z walką w pełni uak­tyw­niła się siatka. Wypeł­niła go teraz, cie­pła jak słońce, a ból w boku ogra­ni­czył się do wspo­mnie­nia i luź­nej świa­do­mo­ści, że krwawi. Jego wzrok wyostrzył się na ucie­ka­ją­cej kobie­cie, roz­ma­zu­jąc w jasną plamę skraje pola widze­nia. Kiedy skrę­ciła w lewo i znik­nęła, zmniej­szył dzie­lącą ich prze­strzeń o jakąś jedną trze­cią. Dotarł do skrzy­żo­wa­nia i wyj­rzał w mroczną alejkę, tym razem led­wie sze­ro­ko­ści jego ramion. Nie­po­ma­lo­wane ściany pre­fa­bry­ko­wa­nych budyn­ków z małymi, wysoko umiesz­czo­nymi okien­kami, o ściany oparte sterty pla­sti­ko­wych płyt budow­la­nych i ram kon­struk­cyj­nych, na ziemi mnó­stwo pustych puszek. Stopą zacze­pił o kawa­łek folii jed­nej z ram. W głębi Gaby skrę­cała wła­śnie w prawo. Nie sądził, żeby się oglą­dała.

Dobiegł do następ­nego rogu i zatrzy­mał się, wal­cząc z chę­cią wysta­wie­nia głowy. Tym razem Gaby wybie­gła na główną ulicę, wyło­żoną wiecz­no­be­to­nem i luźno zapeł­nioną ludźmi. Przy­kuc­nął, wycią­gnął oku­lary Cebe i wyj­rzał za róg na wyso­ko­ści kolan. Ponie­waż tym razem nie musiał mru­żyć oczu przed ostrym słoń­cem, nie­mal natych­miast wypa­trzył ucie­ka­jącą dziew­czynę. Oglą­dała się przez ramię, ale zde­cy­do­wa­nie go nie zoba­czyła. Nie gnała już panicz­nie, tylko ciężko dyszała, a po chwili ruszyła dalej ulicą, bie­gnąc. Carl przy­glą­dał się jej przez kilka sekund, pozwa­la­jąc jej zwięk­szyć odle­głość do dobrych pięć­dzie­się­ciu metrów, po czym wyszedł na ulicę i ruszył jej śla­dem. Ugi­nał kolana, by jego głowa nie wysta­wała nad gło­wami prze­chod­niów. Zebrał parę zdzi­wio­nych spoj­rzeń, ale nikt się do niego nie ode­zwał i co waż­niej­sze, nikt nie sko­men­to­wał tego na głos.

Z jasno­ścią zapew­nianą przez siatkę zdał sobie sprawę, że ma około dzie­się­ciu minut. Tyle potrwa, zanim wia­do­mość o walce w barze dotrze do władz, a te wyślą w powie­trze nad uli­cami Gar­rod Hor­kan 9 śmi­gło­wiec patro­lu­jący. Jeśli do tego czasu nie znaj­dzie Graya – gra skoń­czona.

Trzy prze­cznice dalej Gaby nie­ocze­ki­wa­nie prze­szła na drugą stronę ulicy i weszła do par­te­ro­wego domku z pre­fa­bry­ka­tów. Carl zauwa­żył, jak wyciąga z kie­szeni jean­sów szary pro­sto­kąt karty kodo­wej i prze­suwa go przez zamek. Drzwi otwarły się, a ona znik­nęła w środku. Zbyt daleko, by odczy­tać numer na tabliczce, ale z przodu domku zawie­szono koszyki z kwit­ną­cymi na żółto kak­tu­sami. Carl dotarł do bliż­szego końca budynku, wśli­zgnął się w alejkę mię­dzy nim a sąsied­nim i prze­szedł na tyły. Okno łazienki było otwarte, więc ostroż­nie pod­cią­gnął się do para­petu. Nie­wy­raźny ból rany po nożu, mię­śnie ocie­ra­jące się o sie­bie w nie­ty­powy spo­sób. Led­wie unik­nął wdep­nię­cia w klo­zet, usko­czył w bok i krzy­wiąc się, przy­kuc­nął przy drzwiach.

Przez ściany gru­bo­ści palca prze­ni­kały głosy, nieco basowe od rezo­nansu, ale wyraźne. W tych cza­sach zewnętrzne wyci­sze­nie pre­fa­bry­ko­wa­nych dom­ków było dość przy­zwo­ite, ale za to samo we wnę­trzu trzeba było już zapła­cić eks­tra. Nie było to coś, co GH sfi­nan­so­wa­łoby w bazie – trzeba było zaku­pić opcję, a wła­ści­ciel domku, Gaby czy Gray, wyraź­nie tego nie zro­bił. Carl znów usły­szał mocno akcen­to­waną angielsz­czy­znę kobiety, a potem inny głos, znany mu z nagrań.

– Ty cho­lerna głu­pia suko, czemu tu przy­szłaś?

– Ja… ty… – Nie tego się spo­dzie­wała. – Żeby cię ostrzec.

– Jasne, a on przyj­dzie tu zaraz za tobą!

Pla­śnię­cie, otwartą dłoń w jej twarz. Carl usły­szał przez ścianę, jak gwał­tow­nie wcią­gnęła powie­trze, nic wię­cej. Była twarda, przy­wy­kła do tego, albo jedno i dru­gie. Naci­snął klamkę, uchy­lił drzwi i zaj­rzał. Przez wąską szparę dostrzegł masywną postać. Unie­siona w górę, gesty­ku­lu­jąca ręka, jed­nak mignęła zbyt szybko, by stwier­dzić, czy trzyma w niej broń. Carl się­gnął pod kurtkę po pisto­let haag. W pokoju obok na pod­ło­dze wylą­do­wało coś cięż­kiego.

– On pew­nie wła­śnie cię śle­dzi, puścił cię, żeby mógł to zro­bić. Ty durna cipo, ty…

Teraz.

Carl pchnął drzwi i sta­nął na wprost dwojga ludzi, znie­ru­cho­mia­łych po dru­giej stro­nie maleń­kiego salonu wyło­żo­nego jaskra­wymi dywa­nami. Gray był na wpół obró­cony, góru­jąc nad krzy­wiącą się Gaby, która, wyco­fu­jąc się, wywró­ciła wysoki kwia­tek donicz­kowy przy drzwiach. Na jej twa­rzy, w miej­scu ude­rze­nia, ryso­wał się zaczer­wie­niony odcisk dłoni. Wokół pokoju usta­wiono wię­cej kwiat­ków, półki zasta­wiono tanią cera­miką oraz iko­nami Pacha­mama i jakie­goś hisz­pań­skiego świę­tego, a na ścia­nie zawie­szono tekst hisz­pań­skiej modli­twy. Byli w domu Gaby.

Nadał gło­sowi twarde i spo­kojne brzmie­nie.

– To koniec, Frank. Gra skoń­czona.

Gray odwró­cił się powoli, z roz­my­słem, i, cho­lera, tak, miał broń, potężną armatę, która wyglą­dała jak przy­spa­wana do jego dłoni. Drobna część umy­słu Carla, odporna na siatkę i beta­mie­linę wypeł­nia­jącą resztę sys­temu, ziden­ty­fi­ko­wała ją jako zabój­czą broń, bez­łu­sko­wego smi­tha 61. Miała ponad czter­dzie­ści lat, ale mówili, że można ją wyrzu­cić na orbi­cie, pod­jąć po peł­nym okrą­że­niu, a ona wciąż by zabi­jała, jakby wyszła pro­sto z fabryki. Pierw­szy raz od dawna ucie­szył się z chłod­nej masy haaga we wła­snej dłoni.

Nie pomo­gło to, gdy Gray uśmiech­nął się do niego.

– Cześć, oen­ze­to­wiec.

Carl kiw­nął głową.

– Odłóż broń, Frank. To koniec.

Gray zmarsz­czył brwi, jakby naprawdę się nad tym zasta­na­wiał.

– Kto cię przy­słał? Jezu­sowo?

– Bruk­sela. Odłóż broń.

Tam­ten nawet nie drgnął. Mógłby być zatrzy­ma­nym holo­gra­mem. Nawet zmarszczka na czole nie zmie­niła poło­że­nia. Może tro­chę się pogłę­biła, jakby Gray pró­bo­wał zro­zu­mieć, jak do tego doszło.

– Znam cię, prawda? – ode­zwał się nagle. – Mar­ceau, tak? Facet z lote­rii?

Niech mówi.

– Bli­sko. Mar­sa­lis. Podoba mi się twoja nowa twarz.

– Serio? – Smith wciąż zwi­sał luźno w jego opusz­czo­nej przy boku ręce. Carl zasta­na­wiał się, czy Gray został już osiat­ko­wany. Jeśli tak, decy­do­wa­łoby to o jego szyb­ko­ści, ale gorzej, że mia­łoby istotny wpływ na nasta­wie­nie Graya. – Wiesz, pró­buję się dopa­so­wać. Deru kui wa uta­reru.

– Nie sądzę.

– Nie? – Powolny, groźny uśmie­szek, któ­rego Carl miał nadzieję nie zoba­czyć.

– Ni­gdy nie mia­łeś zamiaru dać się wtło­czyć, Frank. Żaden z nas nie chce, na tym polega nasz pro­blem. I masz paskudny akcent w japoń­skim. Chcesz mojej rady? Lepiej wypo­wia­daj swoje mądro­ści ludowe po angiel­sku.

– Nie chcę. – Uśmiech prze­ro­dził się w sze­ro­kie wyszcze­rze­nie zębów. Pod­da­wał się pro­chom. – To zna­czy… nie chcę two­jej rady.

– Czemu nie odło­żysz broni, Frank?

– Chcesz cho­ler­nej listy?

– Frank. – Carl stał w abso­lut­nym bez­ru­chu. – Spójrz na moją dłoń. Ta broń to haag. Nawet jeśli mnie dosta­niesz, nie muszę zro­bić nic wię­cej niż cię dra­snąć. I po wszyst­kim. Może spró­bu­jesz coś ura­to­wać?

– Tak jak ty? – Gray potrzą­snął głową. – Nie będę niczyim psem, oen­ze­towcu.

– Och, doro­śnij, Frank. – Zasko­czył go nagły gniew we wła­snym gło­sie. – Wszy­scy jeste­śmy czy­imiś psami. Chcesz zgi­nąć, pro­szę bar­dzo, zmuś mnie do tego. Zapłacą mi tyle samo.

Gray widocz­nie się sprę­żył.

– Tak, założę się, że ow­szem.

Carl opa­no­wał wła­sne uczu­cia. Wolną ręką wyko­nał powolny, uspo­ka­ja­jący ruch.

– Słu­chaj…

– Niczego nie będę słu­chać. – Bez­li­to­sny uśmiech. – Znam swoje szanse. Trzech euro­gli­nia­rzy, paru sta­no­wych żoł­nie­rzy Jezu­sowa. Myślisz, że nie wiem, co to zna­czy?

– Czło­wieku, to Bruk­sela. Mają tu jurys­dyk­cję. Nie musisz ginąć. Zamkną cię, ale…

– Wła­śnie, zamkną mnie. Sie­dzia­łeś kie­dyś w obo­zie?

– Nie. Ale nie może to być wiele gor­sze od Marsa, a tam wła­śnie się wybie­ra­łeś.

Gray potrzą­snął głową.

– Błąd. Na Mar­sie będę wolny.

– To wcale nie tak, Frank.

Gaby rzu­ciła się na niego z krzy­kiem.

Nie miała do prze­by­cia dużej odle­gło­ści i zanim ją zastrze­lił, poko­nała już połowę z unie­sio­nymi rękami i pal­cami wygię­tymi jak szpony. Haag kaszl­nął głę­boko, a pocisk tra­fił ją gdzieś w oko­licy pra­wego oboj­czyka. Ude­rze­nie wykrę­ciło nią i rzu­ciło na Graya, który uno­sił już swo­jego Smi­tha. Udało mu się wystrze­lić, z ogłu­sza­ją­cym w tak małym pomiesz­cze­niu hukiem, i wybił potężną dziurę w ścia­nie obok lewego ucha Carla. Ogłu­szony i tra­fiony w twarz odłam­kami Carl rzu­cił się nie­zgrab­nie w bok i posłał w prze­ciw­nika cztery poci­ski. Gray zato­czył się do tyłu, jak bok­ser pod sil­nymi cio­sami, ude­rzył w ścianę, po czym zsu­nął się do pozy­cji sie­dzą­cej na pod­ło­dze. Pisto­let wciąż zaci­skał w dłoni. Patrzył przez chwilę na Carla, a ten, pod­cho­dząc ostroż­nie, strze­lił mu jesz­cze dwu­krot­nie w pierś. Potem przy­glą­dał się uważ­nie, z wciąż wyce­lo­waną bro­nią, aż z oczu Graya ule­ciało życie.

Konto bio­te­chu: zamknięte.

Na pod­ło­dze Gaby pró­bo­wała się pod­nieść i pośli­zgnęła się na wła­snej krwi. Krew z rany na jej ramie­niu spły­wała obfi­cie po ręce na barwny dywan. Poci­ski haaga zapro­jek­to­wano tak, by zosta­wały w ciele – ściana za Grayem była nie­tknięta – ale wcho­dząc, robiły straszny bała­gan. Popa­trzyła na niego, gul­go­cząc coś ze stra­chem.

Potrzą­snął głową.

– Pójdę po jakąś pomoc – powie­dział w quechua.

Omi­nął ją, pod­szedł do fron­to­wych drzwi i je otwo­rzył.

Potem, w pro­mie­niach słońca, obró­cił się cicho i strze­lił do niej jesz­cze raz, w tył głowy.

Roz­dział 2

Oczy­wi­ście aresz­to­wali go.

Przy­cią­gnięty odgło­sami strze­la­niny przy­biegł oddział opan­ce­rzo­nych ochro­nia­rzy obozu, kry­jąc się za rogami budyn­ków i sto­ją­cymi pojaz­dami niczym grupa żuków wiel­ko­ści czło­wieka. Słońce lśniło na ich mato­wych nie­bie­skich pan­cer­zach i heł­mach, bły­skało na krót­kich lufach kara­bin­ków sztur­mo­wych. Byli też cisi jak żuki – naj­praw­do­po­dob­niej ich wypo­sa­że­nie obej­mo­wało nie tylko broń i pan­ce­rze, ale i mikro­fony induk­cyjne oraz sprzęt łącz­no­ści. Wyobra­ził sobie, jak to wygląda z ich strony. Przy­ci­szone, pełne szoku głosy w słu­chaw­kach. Obraz zza gogli.

Zastali Carla sie­dzą­cego ze skrzy­żo­wa­nymi nogami we fron­to­wych drzwiach domku, z pustymi dłońmi wysta­wio­nymi na zewnątrz. Była to pozy­cja medy­ta­cyjna tanindo, któ­rej nauczył się od Suther­landa, ale daleko mu było do medy­ta­cji. Mijały wła­śnie skutki dzia­ła­nia siatki i zaczy­nał z powro­tem czuć ból w zra­nio­nym boku. Kon­tro­lo­wał go odde­chem i utrzy­my­wał ciało w bez­ru­chu. Uważ­nie przy­glą­dał się, jak oddział ochrony posuwa się ulicą w jego stronę. Swo­jego haaga i licen­cję Agen­cji poło­żył na ulicy dobre cztery czy pięć metrów od miej­sca, gdzie usiadł, i gdy tylko pierw­sza z opan­ce­rzo­nych postaci pode­szła do niego z kara­bi­nem zwie­szo­nym na ramie­niu, powoli uniósł ręce nad głowę. Chło­pak w pan­ce­rzu ochron­nym oddy­chał gwał­tow­nie, a młoda twarz zdra­dzała stres.

– Jestem agen­tem licen­cjo­no­wa­nia gene­tycz­nego – wyre­cy­to­wał gło­śno po hisz­pań­sku Carl. – Zatrud­nio­nym na kontr­ak­cie przez ONZALG. Tam na ulicy, obok broni, leżą moje doku­menty. Jestem nie­uzbro­jony.

Pode­szła reszta dru­żyny, wciąż z czuj­nie trzy­maną bro­nią. Wszy­scy mieli po dwa­dzie­ścia parę lat. Nieco star­szy dowódca oddziału wziął papiery, ale jego spo­cona twarz wcale nie zdra­dzała pew­no­ści sie­bie. Carl sie­dział nie­ru­chomo i wciąż powta­rzał swoje słowa. Musiał się do nich prze­bić, nim zaj­rzą do domku. Musiał zyskać jakiś auto­ry­tet, choćby poży­czony. Za nowo­cze­snym sprzę­tem do tłu­mie­nia zamie­szek kryli się pobo­rowi, tacy sami jak ci, któ­rzy go tu przy­wieźli. Więk­szość z nich skoń­czyła szkołę w wieku czter­na­stu lat, część pew­nie jesz­cze wcze­śniej. Sąd euro­pej­ski mógł nic dla nich nie zna­czyć, a ich sto­su­nek do ONZ mógł być w naj­lep­szym razie ambi­wa­lentny, jed­nakże licen­cja Agen­cji sta­no­wiła impo­nu­jący kawał pla­stiku i holo­pro­jek­cji. Jeśli będzie miał szczę­ście, to prze­waży, gdy znajdą ciała.

Dowódca grupy opu­ścił kara­bin, przy­kuc­nął obok licen­cji i ją pod­niósł. Prze­chy­lił holoz­dję­cie, porów­nu­jąc je z twa­rzą Carla. Wstał i ostroż­nie szturch­nął haaga czub­kiem buta.

– Sły­sze­li­śmy strzały – powie­dział.

– Zga­dza się. Usi­ło­wa­łem aresz­to­wać dwoje podej­rza­nych w spra­wie ONZALG, ale mnie zaata­ko­wali. Oboje nie żyją.

Wymiana spoj­rzeń mię­dzy mło­dzień­cami w heł­mach. Kapi­tan kiw­nął na dwójkę z oddziału, chło­paka i dziew­czynę, a oni pode­szli do drzwi budy­neczku. Dziew­czyna wykrzyk­nęła ostrze­że­nie do wnę­trza.

– Nie ma tam nikogo żywego – zapew­nił ich Carl. – Naprawdę.

Dwójka poli­cjan­tów poko­nała drzwi w pod­ręcz­ni­kowy spo­sób, wpa­da­jąc do środka i zwie­dza­jąc pokoje, przed każ­dym wywrza­sku­jąc nie­po­trzebne wezwa­nia do pod­da­nia się. Reszta cze­kała, z bro­nią wciąż wyce­lo­waną w Carla. W końcu kobieta wyszła z domu z kara­bi­nem sztur­mo­wym prze­wie­szo­nym przez ramię, pode­szła do kapi­tana i zaczęła mówić coś szep­tem. Carl widział, jak twarz męż­czy­zny ciem­nieje z wście­kło­ści. Gdy dziew­czyna skoń­czyła raport, kiw­nął głową i zdjął oku­lary prze­ciw­sło­neczne. Carl wes­tchnął i przy­jął zwy­cza­jowe spoj­rze­nie. Ta sama co zawsze mie­szanka stra­chu i obrzy­dze­nia. I młody czło­wiek odpi­nał już od pasa nie­bie­skie, pla­sti­kowe kaj­danki. Wska­zał na Carla jak na coś brud­nego.

– Wsta­waj – powie­dział zimno. – I dawaj cho­lerne ręce za plecy.

***

Zanim znów roz­cięli, stra­cił czu­cie w pal­cach, a stawy bar­kowe bolały go od prób moc­niej­szego ści­śnię­cia nad­garst­ków. Pętle zadzierz­gnęli z dziką siłą – nawet zaci­śnię­cie przy tym pię­ści nie zapew­niło mu odro­biny luzu, a natu­ralne napię­cie ramion roz­su­wało mu nad­garstki, więc jak­kol­wiek się usta­wił, pla­stik wży­nał się w ciało. Bio­rąc pod uwagę ranę w boku, tylko tego mu bra­ko­wało.

Zna­leźli ranę, gdy go prze­szu­ki­wali, ale bar­dziej inte­re­so­wało ich opróż­nie­nie mu kie­szeni niż opa­trze­nie ran. Nie ścią­gnęli kaj­da­nek. Przy­pusz­czał, że jeśli tylko nie umrze w aresz­cie, nie obcho­dziło ich, w jakim jest sta­nie. W cen­trum ochrony obozu roz­cięli mu ubra­nie. Obo­jętny medyk obma­cał ranę, uznał, że jest powierz­chowna, opry­skał ją anty­bio­ty­kiem, skleił i przy­ło­żył pla­ster. Żad­nych środ­ków prze­ciw­bó­lo­wych. Potem wsa­dzili go do pla­sti­ko­wej, lekko śmier­dzą­cej szczy­nami celi, a dyrek­tor GH przez dwie godziny uda­wał, że ma na gło­wie waż­niej­sze sprawy niż dwa zabój­stwa w swoim obo­zie.

Carl spę­dził ten czas, odtwa­rza­jąc swoją kon­fron­ta­cję z Grayem i szu­ka­jąc spo­sobu na takie jej roze­gra­nie, w któ­rym Gaby nie musiała ginąć. Oce­niał podej­ścia, użyte słowa, spo­sób, w jaki poto­czyła się roz­mowa. Kil­ka­na­ście razy docho­dził do tego samego wnio­sku: był tylko jeden spo­sób, na oca­le­nie życia Gaby, a mia­no­wi­cie zastrze­le­nie Graya w chwili, gdy tylko wyszedł z łazienki.

Wie­dział, że Suther­land by się wku­rzył.

„Nie ma cze­goś takiego, jak podróże w cza­sie”, tłu­ma­czył kie­dyś cier­pli­wie. „Żyjesz po pro­stu z tym, co zro­bi­łeś, i w przy­szło­ści pró­bu­jesz robić tylko to, z czym jest ci dobrze. Na tym to wszystko polega, zła­ma­sie, to wszystko”.

Nie­sione wspo­mnie­niami wró­ciły do Carla jego wła­sne myśli.

Nie chcę już tego wię­cej robić.

W końcu przy­szło po niego dwóch ochro­nia­rzy, męż­czyzn bez pan­ce­rzy. Zabrali go z celi, nie zdjąw­szy kaj­da­nek, i zapro­wa­dzili do małego biura na dru­gim końcu budynku. Dyrek­tor obozu sie­dział za biur­kiem w rogu i macha­jąc nogą, przy­glą­dał się, jak bez­ce­re­mo­nial­nie uwal­niają Carla. Wyci­śnięty z tubki roz­pusz­czal­nik kap­nął mu na skórę, przy­pa­la­jąc ją. Miał wra­że­nie, że nie był to przy­pa­dek.

– Bar­dzo mi przy­kro z powodu tego wszyst­kiego – ode­zwał się po angiel­sku dyrek­tor, bez śladu żalu. Był to dość typowy, wysoki biały facet po czter­dzie­stce, w swo­bod­nym stroju dobrej firmy. Z wcze­śniej­szego wywiadu Carl wie­dział, że nazywa się Axel Bailey, ale nie przed­sta­wił się, tak samo jak nie wycią­gnął ręki.

– Mnie też.

– Tak, naj­wy­raź­niej nie­po­trzeb­nie pana aresz­to­wano. Gdyby jed­nak zgło­sił się pan do nas, nim zaczął pan się bawić w detek­tywa w moim obo­zie, mogli­by­śmy unik­nąć wielu nie­przy­jem­no­ści.

Carl nie odpo­wie­dział, po pro­stu roz­cie­rał dło­nie i cze­kał, aż ból w rękach odnowi zna­jo­mość z krą­że­niem krwi.

Bailey odchrząk­nął.

– Cóż, tak, potwier­dzi­li­śmy, że Rodri­guez fak­tycz­nie był osobą, o któ­rej pan mówi. Wygląda na to, że udało mu się oszu­kać nasze pro­ce­dury. W każ­dym razie pań­skie biuro chce, żeby skon­tak­to­wał się pan z nimi w celu zda­nia wstęp­nego raportu doty­czą­cego strze­la­niny, ale ponie­waż nie zamie­rzamy kwe­stio­no­wać jurys­dyk­cji, oczy­wi­ście na tym eta­pie nie ma potrzeby dal­szych dzia­łań. Chciał­bym jed­nak uzy­skać pań­skie zapew­nie­nie, że złoży pan pełny raport w INKOL, gdy tylko wróci pan do Lon­dynu, infor­mu­jąc o naszej współ­pracy. Jeśli to wszystko, jest pan wolny. Wła­ści­wie to nawet możemy panu pomóc w zna­le­zie­niu trans­portu.

Carl kiw­nął głową. W pal­cach uak­tyw­niły się pierw­sze igły bólu.

– Rozu­miem. Chce pan, żebym znik­nął, zanim poja­wią się tu dzien­ni­ka­rze.

Bailey zaci­snął usta w kre­skę.

– Zosta­nie pan prze­wie­ziony heli­kop­te­rem wprost do Are­qu­ipy – oświad­czył z naci­skiem – gdzie będzie pan mógł zła­pać połą­cze­nie do domu. Pro­szę uznać to za gest dobrej woli. Na miej­scu zostaną panu zwró­cone licen­cja i pisto­let.

– Nie. – Carl pokrę­cił głową. Zgod­nie z man­da­tem ONZALG teo­re­tycz­nie i tak mógł zażą­dać wywie­zie­nia heli­kop­te­rem. Teo­re­tycz­nie. – Sam odda mi pan moją licen­cję i pisto­let, i to teraz.

– Przepr…

– Pisto­let haag jest wła­sno­ścią ONZALG. Nie wolno go posia­dać żad­nej nie­upo­waż­nio­nej oso­bie. Pro­szę mi go przy­nieść.

Bailey prze­stał machać nogą. Przez chwilę patrzył Car­lowi w oczy, praw­do­po­dob­nie zoba­czył w nich to, co się tam kryło, i odchrząk­nął. Kiw­nął głową w stronę jed­nego z ochro­nia­rzy, wyraź­nie odczy­tu­jąc jego nazwi­sko z pla­kietki na kie­szeni mun­duru.

– Ach, San­chez. Idź i przy­nieś rze­czy pana Mar­sa­lisa.

Straż­nik odwró­cił się w stronę wyj­ścia.

– Nie. – Carl zer­k­nął na San­cheza, który znie­ru­cho­miał z ręką na klamce. Wie­dział, że zacho­wuje się dzie­cin­nie, ale nie potra­fił się powstrzy­mać. Spoj­rzał z powro­tem na dyrek­tora. – Powie­dzia­łem, że pan ma mi go przy­nieść.

Bailey się zaczer­wie­nił. Zerwał się z miej­sca, opie­ra­jąc się o brzeg biurka.

– Słu­chaj no, Mar­sa­lis, nie moż…

Carl objął bole­śnie zdrę­twiałą pięść drugą dło­nią. Skrzy­wił się. Głos dyrek­tora ucichł.

– Idź i mi go przy­nieś – powtó­rzył cicho Carl.

Chwila zawi­sła i pękła. Wciąż zaczer­wie­niony po czu­bek sta­ran­nie ucze­sa­nej głowy Bailey prze­pchnął się obok i otwo­rzył drzwi.

– Pil­nuj­cie go – wark­nął na straż­ni­ków i wyszedł. Carl zauwa­żył wymianę uśmiesz­ków mię­dzy męż­czy­znami. Przez chwilę roz­cie­rał pięść, potem zamie­nił dło­nie.

– To który z was tak huma­ni­tar­nie poczę­sto­wał mnie roz­pusz­czal­ni­kiem?

Uśmiech zmie­nił się we wrogą czuj­ność i sztywną ciszę trwa­jącą do czasu, aż Bailey wró­cił z jego rze­czami i doku­men­tami do pod­pi­sa­nia.

– Będzie pan musiał to pokwi­to­wać – rzu­cił chmur­nie.

Ochrona obozu opa­ko­wała wszystko czter­dzie­sto­cen­ty­me­tro­wej sze­ro­ko­ści taśmą izo­la­cyjną, z każ­dym przed­mio­tem szczel­nie zamknię­tym próż­niowo w pla­stiku. Carl wziął taśmę, roz­wi­nął ją na biurku i spraw­dził, czy niczego nie bra­kuje. Wska­zał na klucz do szafki.

– To do szafki na dworcu auto­bu­so­wym – wyja­śnił. – W środku jest moja torba.

– Może ją pan zabrać w dro­dze do heli­kop­tera – odpo­wie­dział Bailey i nie­cier­pli­wie prze­su­nął w jego stronę doku­menty. – Moi ludzie pana odpro­wa­dzą.

Carl wziął for­mu­larz, poło­żył go na biurku, ode­rwał osłonkę akty­wa­cyjną z naklejki holo­re­je­stra­tora w rogu i nachy­lił się nad nim.

– Carl Mar­sa­lis, SIN s810dr576 – wyre­cy­to­wał z wie­lo­let­nią wprawą wypo­wia­da­nia tych słów – kod auto­ry­za­cyjny ONZALG 31 nefryt. Niniej­szym oświad­czam, że przed­mioty na liście w pełni odpo­wia­dają sta­nowi posia­da­nia zabra­nemu mi przez ochronę obozu GH 18 czerwca 2107 i zwró­co­nego tego samego dnia.

Kciu­kiem zapie­czę­to­wał dysk i ode­pchnął go od sie­bie po powierzchni biurka. W chwili gdy recy­to­wał poświad­cze­nie, opa­no­wało go dziwne, duszące uczu­cie, jakby to on został zapa­ko­wany próż­niowo w pla­stik, nie jego rze­czy.

Nie chcę już tego wię­cej robić.

Nie, to nie to. Spoj­rzał w górę i zauwa­żył spo­sób, w jaki patrzyli na niego Bailey i dwaj straż­nicy.

Nie chcę wię­cej być tym.

***

Heli­kop­ter wywiózł go z obozu, skrę­ca­jąc nad lśnią­cym błę­ki­tem jeziora, potem prze­la­tu­jąc nad ciem­nymi, pięk­nymi górami w dro­dze z Alti­plano do Are­qu­ipy. Tego typu maszyny wypo­sa­żono w inte­li­gentne sys­temy nawi­ga­cji dzia­ła­jące na bazie aktu­ali­zo­wa­nego w cza­sie rze­czy­wi­stym sate­li­tar­nego modelu terenu i pogody, co ozna­czało, że leciały prak­tycz­nie same. Mimo wszystko pilot upar­cie igno­ro­wał go przez cały lot. Sie­dział samot­nie w prze­dziale pasa­żer­skim i wyglą­dał przez okno na kra­jo­braz w dole, luźno dopa­so­wu­jąc go do wspo­mnień z Marsa. Podo­bień­stwa były oczy­wi­ste – INKOL symu­lo­wał tu nie tylko roz­rze­dzone powie­trze – ale mimo wszystko to wciąż był dom, z błę­kit­nym nie­bem w górze i sze­ro­kim hory­zon­tem dużej pla­nety, oraz dzia­ła­ją­cym na kości solid­nym cią­że­niem jed­nego g.

„Nie akcep­tuj namia­stek”. Przez głowę prze­mknęły mu slo­gany z nadaj­ni­ków poli­tycz­nych par­tii Naj­pierw Zie­mia. „Nie słu­chaj­cie kor­po­ra­cyj­nych reklam. Stą­paj­cie twardo po ziemi. Walcz­cie o lep­sze życie tutaj i lep­szy świat teraz”.

Na lot­ni­sku w Are­qu­ipie użył swo­ich papie­rów ONZALG do zdo­by­cia miej­sca sypial­nego na pokła­dzie pierw­szego bez­po­śred­niego pozio­mego lotu do Miami, liniami Delty. Wolałby lot sub­or­bi­talny, ale w tym celu na­dal trzeba było poje­chać do Limy, a to praw­do­po­dob­nie nie było warte dodat­ko­wego czasu i zachodu. W ten spo­sób przy­naj­mniej będzie mógł odpo­cząć. Zostało mu około godziny do odlotu, kupił więc kode­inę bez recepty, wziął podwójną zale­caną dawkę i doci­snął ją byle czym z baru Woło­winy z Buenos Aires. Jadł nie­śpiesz­nie na tara­sie obser­wa­cyj­nym, nie czu­jąc smaku, oglą­da­jąc ośnie­żony, wul­ka­niczny sto­żek El Misti i zasta­na­wia­jąc się, czy naprawdę gdzieś tam nie było cze­goś, czym mógłby zara­biać na życie.

Jasne. Po powro­cie idź poga­daj z Zooly, może będzie miała wolne sta­no­wi­sko bram­ka­rza.

Kwa­śny uśmiech. Zaczęli zwo­ły­wać pasa­że­rów na jego lot. Dokoń­czył zimne pozo­sta­ło­ści pam­pa­bur­gera olé, wytarł palce i poszedł.

Pod­czas lotu źle spał, męczyły go sny z cichymi kory­ta­rzami Felipe Souza i ślad prze­ra­że­nia, że w ciszy niskiego cią­że­nia sunie za nim duch Gaby, z twa­rzą spo­kojną i cudow­nie nie znie­kształ­coną przez śmier­telny strzał, z mózgiem wycie­ka­ją­cym przez otwór z tyłu jej czaszki. Waria­cje na temat, ale nic nowego – po pro­stu zazwy­czaj w opusz­czo­nym statku kosmicz­nym uno­siła się za nim inna kobieta, ni­gdy go nie doty­ka­jąc, szep­cząc sycząco do ucha tuż powy­żej progu sły­szal­no­ści.

Ze snu wyrwał go komu­ni­kat pilota infor­mu­jący, że scho­dzą do lądo­wa­nia, ale port został zamknięty ze wzglę­dów bez­pie­czeń­stwa, więc w naj­bliż­szym cza­sie nie wystar­tują żadne samo­loty. Infor­ma­cje o lokal­nych hote­lach dostępne są za pośred­nic­twem…

Szlag.

Prom sub­or­bi­talny Vir­gin zawió­złby go nad Lon­dyn czter­dzie­ści pięć minut po star­cie z Miami. Mógłby wró­cić do domu na kola­cję w Ban­ners i wylą­do­wać we wła­snym łóżku pod osło­nię­tym drze­wami oka­pem miesz­ka­nia na Cro­uch End. Mógłby obu­dzić się następ­nego ranka przy śpie­wie pta­ków i pro­mie­niach słońca prze­bi­ja­ją­cych się przez chmury i liście. Wresz­cie tro­chę urlopu na wyspach – przy jego ranie Agen­cja nie mia­łaby wyboru – i z całym Atlan­ty­kiem mię­dzy nim a emo­cjo­nalną topo­gra­fią mar­sjań­skich obo­zów przy­go­to­waw­czych.

Zamiast tego poniósł swoją walizkę wzdłuż sze­ro­kich, jasno oświe­tlo­nych hal peł­nych olbrzy­mich ekra­nów holo­gra­ficz­nych, dora­dza­ją­cych: myślisz, że to WYŁĄCZ­NIE czer­wone skały i śluzy POWIETRZNE? Zasta­nów się, na marsa wysy­łamy tylko naj­lep­szych. Miami było punk­tem prze­siad­ko­wym Ame­ryk, a to ozna­czało ośro­dek każ­dej firmy bio­rą­cej udział w Ini­cja­ty­wie Kolo­ni­za­cyj­nej Państw Zachodu. Kilka lat temu prze­czy­tał osza­co­wa­nia jakiejś dzien­ni­karki, któ­rej udało się dostać wię­cej mocy obli­cze­nio­wej, niż na to zasłu­gi­wała, według któ­rej „obec­nie co siódma osoba prze­cho­dząca przez lot­ni­sko mię­dzy­na­ro­dowe Miami przy­la­tuje tu w spra­wie zwią­za­nej bez­po­śred­nio lub pośred­nio z Mar­sem i pro­gra­mem INKOL. Ta liczba musi wzro­snąć”. Teraz była to już pew­nie jedna na cztery.

Jechał rucho­mymi chod­ni­kami i scho­dami, wciąż czu­jąc się tro­chę otę­piały po kode­inie. Po dru­giej stro­nie kom­pleksu ter­mi­nalu wszedł do nowego Mar­riotta, wziął pokój z wido­kiem na lot­ni­sko i z menu usług zamó­wił wizytę lekar­ską. Wszystko to na koszt Agen­cji. Jako pra­cow­nik kon­trak­towy miał dość ogra­ni­czone konto kre­dy­towe – jego praca i tak w więk­szo­ści wyma­gała pła­ce­nia gotówką lub waflami, które póź­niej odbie­rał sobie w ramach hono­ra­rium, ale bio­rąc pod uwagę, że nawet w naj­gor­szym wypadku do zamknię­cia sprawy Graya zostało kilka dni, wciąż zostało mu na kon­cie sporo środ­ków.

Czas z nich sko­rzy­stać.

W pokoju ścią­gnął kurtkę i webla­rową kol­czugę, rzu­cił prze­po­cone ubra­nia na pod­łogę i przez pięt­na­ście minut stał pod prysz­ni­cem. Siatka scho­wała się z powro­tem do swo­jego lego­wi­ska w krę­go­słu­pie, a on sta­no­wił jedną wielką lita­nię sinia­ków, odczu­wa­nych przez coraz cień­szą war­stwę kode­ino­wej osłony. Skle­jona rana w boku rwała go przy każ­dym ruchu.

Osu­szył się wiel­kim, puszy­stym ręcz­ni­kiem Mar­riotta i wkła­dał wła­śnie naj­czyst­sze ze swo­ich zuży­tych spodni, gdy roz­legł się dzwo­nek do drzwi. Zła­pał T-shirt, spoj­rzał w dół na ranę i wzru­szył ramio­nami. Ubie­ra­nie się nie miało sensu. Rzu­cił koszulkę i pod­szedł do drzwi nagi do pasa.

Hote­lo­wym leka­rzem oka­zała się bar­dzo ładna laty­no­ska, która mogła zali­czyć prak­tykę w jakimś repu­bli­kań­skim szpi­talu w cen­trum, bo na widok rany led­wie unio­sła jedną ze sta­ran­nie wypie­lę­gno­wa­nych brwi.

– Pan od dawna w Miami? – zapy­tała.

Uśmiech­nął się i pokrę­cił głową.

– To nie stało się tutaj. Wła­śnie przy­le­cia­łem.

– Rozu­miem. – Mimo to nie odpo­wie­działa uśmie­chem. Sta­nęła za nim i dłu­gimi, chłod­nymi pal­cami zaczęła obma­cy­wać ciało wokół rany, spraw­dza­jąc klej. Nie była przy tym zbyt deli­katna. – A więc jest pan jed­nym z naszych wspa­nia­łych dorad­ców woj­sko­wych?

Prze­szedł na angiel­ski.

– Co? Z takim akcen­tem?

Lek­kie skrzy­wie­nie ust, gdy obe­szła go i sta­nęła z przodu.

– Pan jest Angli­kiem? Prze­pra­szam, myśla­łam…

– Nic nie szko­dzi. Też nie lubię sukin­sy­nów. – Wolał nie wspo­mi­nać, że zabił jed­nego w zeszłym roku w barze w Cara­cas. Przy­naj­mniej na razie. Prze­szedł z powro­tem na hisz­pań­ski. – Ma pani rodzinę w Wene­zu­eli?

– Kolum­bii. Ale to ta sama histo­ria, tylko z koką, nie ropą. I dłu­żej. Toczy się to, od kiedy moi dziad­ko­wie wyje­chali, i ni­gdy się nie zmieni. – Pode­szła do zosta­wio­nej na sto­liku torby i wycią­gnęła ręczny sono­graf. – Nie uwie­rzyłby pan, co opo­wia­dają mi kuzyni.

Carl pomy­ślał o mun­du­rach widzia­nych na uli­cach Bogoty parę tygo­dni temu. I doraź­nej egze­ku­cji, któ­rej był świad­kiem.

– Prze­ciw­nie, uwie­rzył­bym – zapew­nił.

Uklę­kła przed nim i znów dotknęła rany, tym razem deli­kat­niej. Co dziwne, jej palce wyda­wały się też cie­plej­sze. Prze­su­nęła sono­gra­fem kilka razy po ciele, po czym wstała. Pochwy­cił przy tym zapach jej ciała, a rów­no­cze­śnie ona spoj­rzała mu w oczy i zauwa­żyła, co robi. Przez chwilę roz­bły­sło mię­dzy nimi napię­cie, po czym lekarka pode­szła do swo­jej torby. Wycią­gnęła z niej opa­trunki i odchrząk­nęła, uno­sząc brwi i ucie­ka­jąc spoj­rze­niem przed tym, co wła­śnie się stało.

– Nie mogę dla pana zro­bić wiele wię­cej ponad to, co już zro­biono – stwier­dziła tro­chę pośpiesz­nie. – Kto­kol­wiek to lepił, znał się na rze­czy. To dobra robota, rana powinna szybko się zagoić. Opry­skali to?

– Ow­szem.

– Chce pan coś prze­ciw­bó­lo­wego?

– Panuję nad bólem.

– W takim razie, jeśli pan chce, założę nowy opa­tru­nek, chyba że chce pan iść pod prysz­nic.

– Zro­bi­łem to przed chwilą.

– Dobrze, w takim razie mogę zosta­wić…

– Zja­dłaby pani ze mną kola­cję?

Uśmiech­nęła się.

– Jestem mężatką – oświad­czyła, wycią­ga­jąc dłoń z pro­stą złotą obrączką. – Nie robię takich rze­czy.

– Och, prze­pra­szam. Nie zauwa­ży­łem – skła­mał.

– Żaden pro­blem. – Znów się uśmiech­nęła, ale ze śla­dem nie­do­wie­rza­nia, a ton jej głosu zdra­dzał, że nie dała się oszu­kać. – Jest pan pewien, że nie chce żad­nych środ­ków prze­ciw­bó­lo­wych? Zamie­rzam obcią­żyć pana mini­malną stawką, i tak wcho­dzą w zakres usługi.

– Dzię­kuję, nie trzeba – zapew­nił.

Spa­ko­wała swoją torbę, posłała mu jesz­cze jeden uśmiech i zosta­wiła go, żeby sam sobie zało­żył opa­tru­nek.

***

Wyszedł.

Zapewne nie było to zbyt mądre, ale pchało go zmy­słowe wspo­mnie­nie nie­osią­gal­nej pani dok­tor. Jej palce na nim, jej zapach, głos. Spo­sób, w jaki przed nim klę­czała.

Auto­ma­tyczna tak­sówka zabrała go na wschód od lot­ni­ska, sunąc sze­ro­kimi, wie­lo­pa­smo­wymi uli­cami. Więk­szość lokali wciąż była otwarta – blask paneli LCSL z fron­tów zapra­szał, ale wciąż wyda­wał się dziw­nie odle­gły, jak świa­tła nabrzeż­nego mia­sta widziane z morza. Przy­pusz­czał, że to kode­ina, może w połą­cze­niu z czymś z siatki. Przez chwilę z satys­fak­cją przy­glą­dał się, jak wszystko prze­mija. Potem, gdy ruch zaczął gęst­nieć, wysiadł w przy­pad­ko­wym miej­scu, gdzie świa­tła wyda­wały się naj­ja­skraw­sze. Aleja nazwana ku czci jakie­goś boha­tera z cza­sów Odzy­ska­nia Kuby, z przy­mo­co­waną do cegieł na rogu brą­zową tabliczką z przy­czół­kiem i bagne­tami. Z sze­roko otwar­tych drzwi wyle­wał się remiks kla­syka Zequ­iny i Rey­esa, wewnątrz i na ulicy wokół niego prę­żyły się opa­lone ciała. Było cie­pło i parno, a ubra­nia skur­czyły się do powie­wa­ją­cych pasków jedwa­biu na stroje kąpie­lowe dla kobiet i lnia­nych lub skó­rza­nych spodni oraz sze­ro­kich, gołych klat u męż­czyzn. Kolo­rem skóry Carl mógł się świet­nie wto­pić – była to jedna z nie­wielu rze­czy, które podo­bały mu się w Miami – ale wszystko psuł jego strój. Płó­cienne spodnie, naj­lżej­sze z butów tre­kin­go­wych i T-shirt z cza­sów gorączki Brad­bury’ego w ‘97. Wyglą­dał jak cho­lerny tury­sta.

W końcu, zmę­czony wro­gimi spoj­rze­niami lokal­nych uczest­ni­ków ulicz­nego życia, mówią­cymi „nie pasu­jesz tu”, zszedł z głów­nej ulicy i zanu­rzył się w pół­mroku klubu o nazwie Picante. Miej­sce było obskurne i pra­wie puste, nie bliż­sze jego fan­ta­zjom o zwień­cze­niu wie­czoru niż reklama przed barem w Gar­rod Hor­kan 9 w porów­na­niu z rze­czy­wi­sto­ścią Kara­ibów. W głębi umy­słu kłę­biły się obrazy jak z kre­skówki, w któ­rych spo­tyka laty­no­ame­ry­kań­ską lekarkę – cóż, przy­naj­mniej jej bli­ski odpo­wied­nik – w jakimś ele­ganc­kim barze salsy peł­nym świa­tła z dys­ko­te­ko­wych reflek­to­rów, odbi­ja­ją­cym się na kok­taj­lo­wych szklan­kach i per­fek­cyj­nych zębach. Przej­ście do spo­koj­nego, pogrą­żo­nego w łagod­nym pół­mroku miej­sca zapew­nia­ją­cego więk­szą intym­ność, rów­nie wyso­kiej klasy, a potem już pro­sto do jej domu, gdzie­kol­wiek on był. Świeża pościel na wiel­kim łóżku i okrzyk kobiety w szczy­cie orga­zmu. Cich­nący, potem odle­gły, chwi­lowy kom­fort nocy w domu nie­zna­nej kobiety.

Cóż, masz przy­naj­mniej cie­nie, przy­znał w duchu z kwa­śnym uśmie­chem. W Picante zain­sta­lo­wano kilka tanecz­nych paneli LCLS, nie­wiele więk­szych niż jego hote­lowa łazienka, tra­dy­cyjny pro­sty bar i oświe­tle­nie ścienne, które spra­wiało wra­że­nie zapro­jek­to­wa­nego z myślą o gar­ści dość oczy­wi­stych pro­stytutek, sie­dzą­cych przy sto­łach przy papie­ro­sach i drin­kach, w ocze­ki­wa­niu na zapro­sze­nie do tańca. Carl zamó­wił sobie drinka – nie mieli red stripe’a, więc zde­cy­do­wał się na coś, co nazy­wało się Torero, i już po chwili tego żało­wał – i usa­do­wił się przy barze koło drzwi. Mogła to być zawo­dowa ostroż­ność albo po pro­stu dziwny kom­fort zapew­niany przez moż­li­wość obser­wa­cji ulicy – poczu­cie, że nie musi tu zostać, jeśli nie będzie miał ochoty.

Ale wciąż był tam pra­wie godzinę póź­niej, gdy weszła i usia­dła obok niego przy barze. Zbli­żył się bar­man, pole­ru­jąc szklankę.

– Cześć. Daj mi whi­skey z colą. I dużo lodu. Cześć, przy­stoj­niaku.

Carl zdał sobie sprawę, że to ostat­nie skie­ro­wano do niego. Pod­niósł wzrok znad resz­tek kolej­nego piwa i kiw­nął głową, pró­bu­jąc w sła­bym świe­tle doko­nać kali­bra­cji. Pró­bu­jąc zde­cy­do­wać, czy dziew­czyna pra­cuje.

– Nie wyglą­dasz, jak­byś dobrze się bawił – zauwa­żyła.

– Nie wyglą­dam?

– Nie.

Nie była to doctora z Mar­riotta – miała ostrzej­szą i bled­szą twarz, mniej obfite krzy­wi­zny, a mety­skie włosy nie były tak zadbane. Nie miała też ślub­nej obrączki, po pro­stu kilka tanich i ozdob­nych srebr­nych pier­ścion­ków na pal­cach obu dłoni. Obci­sły gor­set wyglą­dał, jakby zro­biono go z rzeź­bio­nego metalu, koń­cząc się tuż pod pachami i ostro kon­tra­stu­jąc z ciemną, nie­zbyt obci­słą spód­nicą. Do tego obo­wiąz­kowe wyso­kie obcasy. Poka­zy­wała cał­kiem sporo jędr­nego ciała w kolo­rze kawy – uda poni­żej spód­nicy, ramiona i krzy­wi­znę pod­nie­sio­nych piersi nad gor­setem oraz pasek brzu­cha mię­dzy dwoma ele­men­tami gar­de­roby, jed­nak nie wię­cej niż prze­cięt­nie w tym upale, więc nie musiało to nic zna­czyć w żadną stronę. Maki­jażu tro­chę za dużo, przy tym nie­zbyt dobrze ukry­wał pory z boku jej nosa. Tak, pra­co­wała. Prze­stał pró­bo­wać się oszu­ki­wać, przez chwilę wahał się przed pod­ję­ciem decy­zji jak sko­czek w drzwiach samo­lotu, a potem puścił.

– Wła­śnie przy­le­cia­łem – powie­dział. – Podróż służ­bowa. Wciąż jesz­cze nie dosze­dłem do sie­bie.

– Tak? – Prze­chy­liła głowę i zało­żyła nogę na nogę. Spód­nica pod­je­chała do góry. – Może ci w tym pomóc?

***

Póź­niej, gdzie indziej i uwol­niony z napię­cia, jakby to była para cia­snych, skó­rza­nych spodni, któ­rych nie potra­fił zdjąć sam, leżał oparty o zagłó­wek i przy­glą­dał się jej, jak cho­dzi po bia­łym sze­ścia­nie pokoju. Od brzegu łóżka do drzwi łazienki nie było wiele wię­cej niż metr, ale miał wra­że­nie, że wkro­czyła do innego wszech­świata, dźwięki i odgłosy dobie­gały do niego z olbrzy­miej odle­gło­ści, nawet plusk wody w łazience, stuki przy­bo­rów kosme­tycz­nych, wszyst­kie były jakoś przy­ci­szone, jakby przecho­dziły przez grubą szklaną szybę w jakimś cia­snym wiwa­rium obco­pla­ne­tar­nego zoo.

Przyjdź­cie obej­rzeć ludzi.

Zobacz­cie, jak upra­wiają gody w natu­ral­nym oto­cze­niu.

Skrzy­wił się w duchu, lecz gry­mas był ukryty zbyt głę­boko, by odbić się w mię­śniach twa­rzy.

Obej­rzyj­cie rytuał iry­ga­cyjny samicy po sto­sunku.

Kolejny dreszcz powie­dział mu, że powi­nien wstać z łóżka, ubrać się i wyno­sić w cho­lerę. Naprawdę nie miał tu już nic do roboty. Ska­so­wała jego wafel, gdy tylko prze­szli przez drzwi – prze­cią­gnęła go przez szcze­linę czyt­nika z tą samą cyniczną wprawą, jakiej użyła póź­niej przy natry­śnię­ciu pre­zer­wa­tywą jego nabrzmia­łego penisa i wsu­nię­ciu go w sie­bie. Potem dostał tro­chę pod­sta­wo­wych sztu­czek z płat­nych kana­łów – ssa­nie wła­snych pal­ców, gdy wbi­jał się w nią, ści­ska­nie piersi – kilka dobrze odmie­rzo­nych zmian pozy­cji i seria gar­dło­wych jęków tuż przed jego orga­zmem. Teraz, gdy pocięte liśćmi drzew świa­tła ulicy prze­su­wały żół­tawe cie­nie po ścia­nach i sufi­cie ciem­nego pokoju, a alka­liczny zapach świeżo odby­tego sto­sunku wypeł­zał z pościeli splą­ta­nej przy jego pasie, nagle poczuł się stary, zmę­czony i chory. Znów zaczęła boleć rana w boku i odniósł wra­że­nie, że opa­tru­nek się powoli odrywa.

Zamiar dotarł wresz­cie do jego sys­temu rucho­wego. Usiadł i spu­ścił nogi z brzegu łóżka. Ze wszech­świata łazienki dobiegł odgłos spusz­cza­nia wody w toa­le­cie. Z jakie­goś powodu dźwięk go pona­glił i zanim weszła do pokoju, zna­lazł swoje spodnie i zaczął je wkła­dać.

– Idziesz? – zapy­tała tępo.

– Tak, chyba już na mnie pora. – Ścią­gnął koszulkę z opar­cia sofy i ją nacią­gnął. – Jestem zmę­czony, a ty, cóż, pew­nie musisz jesz­cze gdzieś iść, prawda?

Cisza. Stała tam, patrząc na niego. Usły­szał cichy odgłos jakby klik­nię­cia, potem gło­śniej­sze prze­łknię­cie śliny. Nagle zdał sobie sprawę, że kobieta w mroku pła­cze. Znie­ru­cho­miał zasko­czony, z na wpół wcią­gniętą koszulką, patrząc na nią. Dobie­gło go łka­nie. Odwró­ciła się od niego, obej­mu­jąc się ramio­nami.

– Słu­chaj… – ode­zwał się.

– Nie, idź. – Głos był twardy i pra­wie nie znie­kształ­cony łzami, zapewne wyszko­lony przez upra­wiany zawód. Nie usi­ło­wała go doić, chyba że znacz­nie lepiej szło jej uda­wa­nie żalu niż sek­su­al­nej eks­tazy. Sta­nął za nią i popa­trzył na nie­zgrab­nie splą­tane strąki wil­got­nych wło­sów.

Obrazy roz­la­tu­ją­cego się tyłu głowy Gaby.

Skrzy­wił się i poło­żył dłoń na jej ramie­niu z waha­niem, które powinno być farsą po taniej intym­no­ści kupio­nej u niej dwa­dzie­ścia minut temu. Wzdry­gnęła się lekko pod jego doty­kiem.

– Jestem w ciąży – powie­działa.

Słowa odbiły się ryko­sze­tem od skraju jego umy­słu i przez chwilę sądził, że źle usły­szał. Potem, gdy tego nie powtó­rzyła, zdjął rękę z jej ramie­nia. Puszkę sprayu Tro­jana wycią­gnęła wcze­śniej z torebki z cyr­kową spraw­no­ścią i użyła jej w taki sam spo­sób. Przy­glą­da­nie się temu było chłodno uspo­ka­ja­jące, wra­że­nie, że – głupi uśmie­szek – tra­fił w dobre ręce. Teraz ta sama durna część jego czuła się zdra­dzona tym przy­zna­niem się do wcze­śniejszego błędu, pra­wie jakby oskar­żała go, że ma z tym coś wspól­nego.

– Cóż – zary­zy­ko­wał. – To zna­czy, nie możesz? No wiesz.

Jej ramiona zady­go­tały.

– To Flo­ryda. To jest tu nie­le­galne już od dzie­się­cio­leci. Trzeba poje­chać do Unii albo na Wybrzeże, a ja nie mam takiej dro­giej polisy. Nie wystar­czy­łoby mi nawet, gdy­bym sprze­dała wszystko, co mam.

– I nie ma tu nikogo, kto…

– Nie sły­sza­łeś? To cho­ler­nie nie­le­galne.

Obu­dziła się w nim odro­bina pro­fe­sjo­nal­nej pew­no­ści sie­bie, wra­że­nie zna­le­zie­nia się na wła­snym podwórku.

– Jasne, prawo nie ma z tym nic wspól­nego. Nie o to pyta­łem. Zawsze są miej­sca, gdzie możesz pójść.

Odwró­ciła się do niego, ście­ra­jąc dło­nią łzy z policzka. Powstałe przy tym smugi lśniły we wpa­da­ją­cym przez okna świe­tle z ulicy. Prych­nęła.

– Jasne, miej­sca, gdzie może ty możesz iść. Miej­sca, gdzie może iść córka guber­na­tora. Myślisz, że mam takie pie­nią­dze? A może sądzisz, że chcę ryzy­ko­wać czar­no­ryn­kową skro­bankę, po któ­rej wrócę do domu, żeby umrzeć od krwo­toku wewnętrz­nego lub zejść na zapaść enzy­ma­tyczną, bo nie chciało im się wła­ści­wie wyko­nać pro­fi­lo­wa­nia? Czło­wieku, skąd tyś się urwał? Cho­ro­wa­nie kosz­tuje tu mnó­stwo pie­nię­dzy.

Miał już na końcu języka słowa odsy­ła­jące ją w dia­bły. To nie był jego pro­blem, nie pisał się na to gówno. Zamiast tego znów zoba­czył roz­pa­da­jącą się głowę Gaby i jakby z dystansu usły­szał, jak pyta cicho:

– Ile potrze­bu­jesz?

Pie­przyć to. Prze­kie­ro­wał rosnącą iry­ta­cję na dziew­czynę i sie­bie, wyce­lo­wał ją na pół­nocny wschód. Niech cho­lerna ONZALG zapłaci dla odmiany za coś sen­sow­nego. Stać ich, do cho­lery. Niech ten gno­jek di Palma spró­buje to kwe­stio­no­wać, jeśli się odważy.

Gdy już ją uspo­koił, uci­szył jej płacz i uciął dekla­ra­cje wdzięcz­no­ści, nim zaczęły brzmieć pusto, wyja­śnił, że potrze­buje punktu dostę­po­wego do ścią­gnię­cia wafli kre­dy­to­wych, któ­rych mogłaby użyć. A to mogło wyma­gać powrotu do hotelu. Sły­sząc to, dziew­czyna zaci­snęła dłoń na jego ramie­niu i domy­ślił się, że kie­ruje nią strach, że jeśli go straci z oczu, a przy­naj­mniej wypu­ści z oko­licy, to on zmieni zda­nie. Znała bez­pieczny punkt dostę­powy parę prze­cznic dalej, korzy­stali z niego cza­sami jej klienci z cen­trum. Mogła mu poka­zać, gdzie to jest, choćby zaraz, tylko się ubie­rze, to zaj­mie moment.

Ulice były prak­tycz­nie opusz­czone, oko­lica nale­żała do tań­szej wer­sji osie­dli dom­ków i o tej porze jej miesz­kańcy albo sie­dzieli w domach, albo balo­wali w cen­trum. Wszyst­kie fronty skle­pów osła­niały meta­lowe rolety z jaskrawo-żół­tymi nalep­kami infor­mu­ją­cymi o ukry­tych wewnątrz ładun­kach prze­ciw­wła­ma­nio­wych. Kilka barów wciąż było otwar­tych, świe­cąc nad wej­ściami wybla­kłymi neo­nami, niczym słabe miej­skie latar­nie. Przed jed­nym zebrała się banda mło­do­cia­nych zbi­rów, opar­tych o ściany i zapar­ko­wane samo­chody, groź­nie przy­glą­da­jąc się nie­licz­nym prze­chod­niom. Carl poczuł, jak powoli i suge­styw­nie budzi się jego siatka. Zigno­ro­wał ją i sta­rał się uni­kać patrze­nia w oczy. Objął dziew­czynę ramie­niem i odro­binę przy­śpie­szył kroku. Odda­la­jąc się, usły­szał, jak chłopcy roz­ma­wiają w cięż­kim hisz­pań­skim dia­lek­cie. Nie potrze­bo­wał prze­sad­nej wyobraźni do roz­pra­co­wa­nia tematu. „Pie­przeni tury­ści, cho­lerni obco­kra­jowcy, pie­przą nasze kobiety”. Odwieczny rant. Wła­ści­wie nie potra­fił mieć do nich pre­ten­sji. Potem znik­nęli za rogiem, a ich głosy zostały zastą­pione muzyką z otwar­tego okna, cięż­kim kubań­skim jaz­zem brzmią­cym, jakby ktoś grał na pia­ni­nie, uży­wa­jąc tylko pię­ści.

Punkt dostę­powy mie­ścił się w beto­no­wej naro­śli dwa na dwa metry, przy­le­pio­nej do ściany sklepu niczym jakiś archi­tek­to­niczny rak. Wypo­sa­żono go w solidne drzwi ze stopu tan­talu, a wej­ście oświe­tlały od góry mocno zakra­to­wane panele LCLS. Carl wszedł w ich świa­tło i nie­ocze­ki­wa­nie poczuł się jak arty­sta estra­dowy. Wystu­kał na kla­wia­tu­rze swój ogólny kod dostę­powy i drzwi się otwarły. Stare wspo­mnie­nia i bli­zna z Cara­cas kazały mu wepchnąć dziew­czynę do wnę­trza i akty­wo­wać zamknię­cie drzwi, gdy tylko zna­leźli się w środku. Drzwi się zatrza­snęły.

Wnę­trze wyglą­dało prak­tycz­nie tak samo jak bez­pieczne moduły, z któ­rych korzy­stał na całym świe­cie: czyt­nik siat­kówki na ela­stycz­nym sta­ty­wie, sze­roki ekran z gło­śni­kiem z boku i podaj­ni­kiem wafli powy­żej, do tego podwój­nej sze­ro­ko­ści krze­sło wyra­sta­jące z pod­łogi, raczej dla oty­łych klien­tów, a nie szu­ka­ją­cych intym­no­ści par. W każ­dym razie dziew­czyna nie usia­dła i osten­ta­cyj­nie nie patrzyła na ekran. Naprawdę była tu już z klien­tami.

– Dzień dobry panu – ode­zwał się nieco skrze­kli­wie punkt dostę­powy. – Chciałby pan usły­szeć listę opcji dostęp­nych dla kli…

– Nie. – Carl zało­żył sobie czyt­nik siat­kówki, mru­gnął kilka razy w soczewki i odcze­kał na dźwięk potwier­dze­nia skanu. Naszła go luźna myśl, co by się stało, gdyby kie­dyś musiał zro­bić to z pod­bi­tym okiem.

– Dzię­kuję. Ma pan teraz dostęp do swo­ich kont.

Wziął kre­dyt w dzie­się­ciu waflach ogra­ni­czo­nej pojem­no­ści, stwier­dza­jąc, że dziew­czyna nie będzie chciała zaufać nie­le­gal­nej kli­nice jedną płat­no­ścią z góry. Kiedy poda­wał je jej w cia­snej prze­strzeni, zdał sobie sprawę, że nie zna nawet jej imie­nia. Kilka sekund póź­niej dotarło do niego, że wła­ści­wie wcale nie chce. W ciszy przy­jęła wafle, patrząc na niego w taki spo­sób, że pomy­ślał sobie, że może zechcieć z wdzięcz­no­ści zro­bić mu tu loda. Ale potem wyszep­tała podzię­ko­wa­nia gło­sem tak cichym, że pra­wie ich nie dosły­szał i zaczął się zasta­na­wiać, czy nie jest po pro­stu kolej­nym zbo­czo­nym dra­niem z prze­sadną wyobraź­nią. Naci­snął blo­kadę zamka i drzwi otwarły się z cichym sykiem. Wyszedł za nią na zewnątrz.

– Dobra, stary! Rączki do góry tak, żebym je widział!

Krzyk dobiegł z lewej, a posta­cie, które na niego sko­czyły, wyło­niły się z obu stron. Siatka momen­tal­nie obu­dziła się do życia. Chwy­cił rękę, zablo­ko­wał ją i rzu­cił wła­ści­cie­lem w stronę milk­ną­cego echa głosu. Prze­kleń­stwa i odgłosy upadku. Druga postać pró­bo­wała go unie­ru­cho­mić, był w tym ślad jakiejś tech­niki, ale… szarp­nął mocno, ścią­gnął osła­nia­jące ramię w dół i wbił łokieć w twarz. Poczuł, jak pod cio­sem ugina się nos. Napast­nik krzyk­nął z bólu. Prze­sta­wił nogę, pod­su­nął stopę i pchnął. Ten ze zła­ma­nym nosem pole­ciał na zie­mię. Poja­wił się kolejny, znów z lewej strony. Wykrę­cił się, z dra­pież­nym uśmie­chem i zgię­tymi rękami, i zoba­czył swój cel. Masywny, ze sko­śnymi ramio­nami, typ pod­sta­rza­łego zapa­śnika. Carl zamar­ko­wał, po czym kop­nął prze­ciw­nika w brzuch. Płacz­liwe stęk­nię­cie i wra­że­nie solid­nego tra­fie­nia, ale impet męż­czy­zny poniósł go do przodu i Carl musiał ostro usko­czyć w bok, by unik­nąć powa­le­nia.

Wtedy ktoś ude­rzył go w głowę, zza ple­ców.

Usły­szał nad­cho­dzący cios, poczuł ruch powie­trza przy uchu, zaczął się obra­cać w stronę ataku, ale było za późno. Eks­plo­do­wała w nim czerń pełna drob­niut­kich iskier. Obró­cił się i padł na zie­mię w kry­sta­licz­nym świe­tle punktu dostę­po­wego. Przez chwilę nic nie widział, potem odzy­skał wzrok. Poja­wiła się kolejna masywna postać, sta­jąc nad nim. Przez tęczę barw znie­kształ­ca­jącą obraz zoba­czył lufę broni i prze­stał się spi­nać.

– Poli­cja oby­cza­jowa Miami, dupku. Zostań na ziemi, bo zro­bię ci dziurę w gło­wie.

Oczy­wi­ście aresz­to­wali go.

Roz­dział 3

6:13.