Uwierzyć w miłość ebook

− Boisz się igieł? – dopytuje mój ortopeda.

− Panicznie się boję... – odpowiadam i czuję, jak zaczynam drżeć.

− Alicjo, musimy to zrobić...

Kiedy tylko te słowa opuszczają jego usta, do sali wchodzi pielęgniarka z całym zestawem, który autentycznie mnie przeraża.

− Już mnie nie boli – mówię natychmiast.

− Nie boli, bo na razie działa tabletka. Kiedy przestanie, ból będzie nie do zniesienia. Naprawdę musimy założyć wenflon – tłumaczy cierpliwie Łukasz.

− Wytrzymam. Jestem twarda – odpowiadam.

− Pani Joanno, ja się tym zajmę – mówi mężczyzna do pielęgniarki, która wraz z drugim lekarzem opuszcza moją salę.

− A więc spadłaś ze schodów, tak? – pyta, gdy zostajemy już sami.

− Niestety – odpowiadam.

Kątem oka zauważam, że zaczyna przeglądać wszystko, co znajduje się na tacy, łącznie z długą igłą, którą za chwilę wprowadzi do mojej żyły. Na szczęście w tym momencie odzywa się mój telefon, Julia.

− Przepraszam, muszę odebrać – mówię do lekarza, który nieznacznie kiwa głową.

− No, hej – witam się z przyjaciółką.

− Kochanie, nie wpuścili mnie do środka, ale miła pani obiecała, że wszystko ci zaraz przekaże.

− Dziękuję – mówię.

− Jak się czujesz? – pyta dziewczyna.

− Bywało lepiej – odpowiadam i zerkam na Łukasza, który cierpliwie czeka. – Muszę już kończyć, bo lekarz zamierza wbić wielką igłę w moje ciało – mówię.

− Trzymaj się i dzwoń, jakbyś czegoś potrzebowała.

− Julia?

− Słucham? – dopytuje moja przyjaciółka.

− Szczęśliwych walentynek.

− Dzięki, wzajemnie! Przebiłaś wszystkie dotychczasowe święta zakochanych.

− Wiem... Miał być Walenty, a będzie wenflon.

− Odpoczywaj – żegna się Julia.

Miła pani, która obiecała dostarczyć przesyłkę działa ekspresowo. Kiedy tylko odkładam telefon, wchodzi do sali i wręcza mi torbę przygotowaną przez Julię. Ewidentnie jest zaskoczona widokiem doktora – Łukasza, siedzącego na łóżku szpitalnym. Uprzejmie jej dziękuję i kładę torbę na krześle.

− Może najpierw się przebiorę? – Próbuję grać na czas.

Pogodziłam się już z tym, że za chwilę będę musiała zmierzyć się ze swoim lękiem, ale miło byłoby to odwlec chociaż o kilka minut.

− Pomogę ci – oferuje mężczyzna, a ja zerkam na niego, nie do końca przekonana do tego pomysłu. – Jestem twoim lekarzem, trochę więcej zaufania – odpowiada, zauważając moje spojrzenie.

− Postępujesz tak ze wszystkimi swoimi pacjentkami? – pytam, bo autentycznie jestem tego ciekawa.

− Nie, ale ty nie jesteś tylko moją pacjentką.

− A to ciekawe – śmieję się.

− Bardzo ciekawe... – Mówiąc to, patrzy mi głęboko w oczy.

Czuję się onieśmielona, gdy tak się we mnie wpatruje. Tym bardziej nie rozumiem, dlaczego wtedy uciekł z restauracji, a teraz mówi do mnie takie rzeczy.

− Pomóc ci, Alicjo? – ponawia pytanie.

W sumie już mi wszystko jedno. Bieliznę mam świetną, więc niech sobie popatrzy na to, co stracił, kiedy zwiał z restauracji. Wyciągam z torby przygotowane przez Julię rzeczy i oczom nie wierzę! Zapakowała mi pidżamę w serduszka! Serio?! Długie dopasowane spodnie i koszulka na ramiączkach – wszędzie są czerwone serca.

− Niezła pidżama – mówi z uśmieszkiem Łukasz.

− Widocznie walentynki zobowiązują – odpowiadam i zaczynam kombinować, od czego zacząć.

− Może rozepnę suwak? – proponuje mój lekarz.

Wciąż w mojej głowie słyszę głos, który pyta: „czy tak powinien zachowywać się lekarz”?