Zaczarowany uber ebook

Seria prozatorska pod redakcją Piotra Mareckiego

• Jerzy Franczak, Trzy historye

• Sławomir Shuty, Bełkot

• Łukasz Orbitowski, Szeroki, głęboki, wymalować wszystko

• Piotr Cegiełka, Sandacz w bursztynie

• Sławomir Shuty, Cukier w normie

• Michał Palmowski, Przygody Hiszpana Dete

• Michał Witkowski, Lubiewo

• Marta Dzido, Małż

• Marian Pankowski, Rudolf

• Maciek Miller, Pozytywni

• Ewa Schilling, Głupiec

• Adam Wiedemann, Sceny łóżkowe

• Jan Dzban, Dentro

• Piotr Szulkin, Socjopatia

• Marian Pankowski, Bal wdów i wdowców

• Jerzy Nasierowski, Zbrodnia i...

• Piotr Czerski, Ojciec odchodzi

• Maciek Miller, Zakręt hipokampa

• Łukasz Orbitowski, Horror Show

• Joanna Pawluśkiewicz, Pani na domkach

• Joanna Wilengowska, Zęby

• Marta Dzido, Ślad po mamie

• Jan Krasnowolski, Klatka

• Marian Pankowski, Pątnicy z Macierzyzny

• Hubert Klimko-Dobrzaniecki, Raz. Dwa. Trzy

• Michał Zygmunt, New Romantic

• Joanna Pawluśkiewicz, Telenowela

• Jerzy Franczak, Przymierzalnia

• Wojciech Bruszewski, Fotograf

• Krzysztof Niemczyk, Kurtyzana i pisklęta

• Sylwia Chutnik, Kieszonkowy atlas kobiet

• Juliusz Strachota, Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego

• Natalia Rolleczek, Drewniany różaniec

• Marian Pankowski, Niewola i dola Adama Poremby

• Maciek Miller, Cockring

• Dominika Ożarowska, Nie uderzy żaden piorun

• Ewa Schilling, Codzienność

• Marian Pankowski, Tratwa nas czeka

• Piotr Szulkin, Epikryza

• Jerzy Franczak, NN

• Sławomir Shuty, Jaszczur

• Darek Foks, Kebab Meister

• Tomasz Pułka, Vida Local

• Ziemowit Szczerek, Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian

• Wojciech Bruszewski, Big Dick. Fikcja dokumentalna

• Jan Krasnowolski, Afrykańska elektronika

• Daniel Kot, Kierunkowy 22

• Marian Pankowski, Nastka, śmiej się! Opowiadania

• Sławomir Shuty, Dziewięćdziesiąte

• Łukasz Orbitowski, Horror Show [wyd. II popr.]

• Joanna Dziwak, Gry losowe

• Søren Gauger, Nie to / nie tamto

• Maciej Bobula, Katarzyna Gondek, Adam Miklasz, Aleksander Przybylski, Michał Zantman, Bękarty Wołgi. Klechdy miejskie

• Ziemowit Szczerek, Siódemka

• Juliusz Strachota, Relaks amerykański

• Flash fiction. Antologia

• Dariusz Orszulewski, Zjednoczone Siły Królestwa Utopii

• Stanisław Czycz, Nie wierz nikomu. Baza

• Konrad Janczura, Przemytnicy

• Maciej Piotr Prus, Przyducha

• Marta Dzido, Frajda

• Olga Hund, Psy ras drobnych

• Juliusz Strachota, Turysta polski w ZSRR

• Jakub Michalczenia, Gigusie

• Anna Mazurek, Dziwka

• Natalka Suszczyńska, Dropie

• Antonina Kardaś, Czernucha

• Aleksandra Wstecz, Kwiaty rozłączki

• Jarek Skurzyński, Zrolowany wrześniowy Vogue

• Zenon Sakson, Zaczarowany uber

Zrodzone z podziemia psychoaktywne bajdy tajemniczego geniusza, którego tropem idą tylko prawdziwi dzicy detektywi literatury polskiej. Zaszyfrowany anty-jaszczurzy przekaz, literackie mołotowy rzucone ku chwale Santa Muerte. Meskalina kipi w garczku, ciało zabitego Buddy gnije na trakcie z Polski do Meksyku, wirują tęczowe gawrony, czas ucieka, obracając w palcach krwawy księżyc. Poza tym, bardzo śmieszne i szybko się czyta.

Jakub Żulczyk

O tym, że palec wskazujący księżyc nie jest księżycem, wie każdy początkujący. Ale tylko nieliczni wtajemniczeni wiedzą, że palec wskazujący księżyc nie jest palcem.

Mucosa Nasal

Zaczarowany uber

Wychodzisz z biura i zamawiasz usługę UberPool, podajesz swoją lokalizację na rogu Puebla i Medellín oraz cel podróży: Calle Berlín w Colonia del Carmen. Dwie minuty później podjeżdża zielone renault, siadasz z tyłu po prawej stronie. Kierowca, młody i śniady brunet z gęstym wąsem porastającym nad szczerym kaukaskim uśmiechem, skręca szyję i pyta z półobrotu:

– Señor Olgierd?

Potwierdzasz skinieniem głowy.

– Jedziemy na Berlin?

– Na Berlin – odpowiadasz.

Ruszacie w stronę fontanny Cibeles, kiedy na ekranie przypiętego do deski rozdzielczej smartfona Huawei pojawia się powiadomienie.

– Weźmiemy pasażera – informuje Grigorij, skręcając w ulicę Sinaloa.

– Buenas tardes – mówi Janek Kos, zajmując miejsce po prawej stronie kierowcy.

W jego nogach zwija się w placek młody pies rasy owczarek alzacki. Kilkoma ciosami kolby Janek wybija w przedniej szybie otoczony pajęczyną pęknięć otwór, przez który wysuwa lufę swojego cekaemu, i zaczyna ostrzeliwać długimi seriami okna mijanych budynków. Forsujecie Insurgentes na wysokości Colimastraße, po drugiej stronie alei, schowany za roztrzaskanym ceglanym murkiem, czeka kolejny pasażer. Kiedy wyjeżdżacie zza rogu, skulony biegnie w stronę pojazdu, klucząc, żeby zmniejszyć ryzyko trafienia przez snajpera czy przypadkowy odłamek. Po intensywnym sprincie na ostatnich metrach Gustlik dopada do wozu i siada na tylnym siedzeniu po twojej lewej stronie, szybko zatrzaskuje za sobą właz i od razu zaczyna ładować zapalne na przemian z przeciwpancernymi.

Pędzicie teraz z maksymalną szybkością, na jaką pozwalają gąsienice, przez mocno obsadzoną przez Niemców aleję Cuauhtémoc, cały czas ostrzeliwując się na wszystkie strony z armaty i cekaemu. Nie zważając na niebezpieczeństwo, wydajesz kierowcy komendę, żeby otworzył szyberdach. Grigorij posłusznie spełnia polecenie i możesz wysunąć górną połowę ciała z wieżyczki, pożoga zgliszcz przypieka twoją osmoloną twarz, patrzysz przez chwilę przez lornetkę, zapinasz ciaśniej hełmofon pod brodą i chowasz się z powrotem pod skorupę karoserii. Dookoła toczy się zażarta walka o każdą ulicę, każdy dom, każde piętro. Esesman w panterce, schowany na klatce schodowej zbombardowanej eklektycznej kamienicy, z której została praktycznie tylko dymiąca fasada, strzela do was z pancerfausta. Janek kosi go serią, dostajecie jednak w prawą burtę, wnętrze ubera wypełnia się czarnym dymem, współpasażerowie kaszlą, ale Grigorij pędzi dalej przed siebie, unikając korków i ostrzału artyleryjskiego. Z uznaniem obserwujesz, jak sprawnie lawiruje między płonącymi wrakami trolejbusów, stertami gruzu i barykadami obsadzonymi przez niedołężnych starców, dzierżących w drżących dłoniach jednostrzałowe, nabijane od lufy muszkiety pamiętające kampanię napoleońską, oraz gotowe na wszystko, dzielne zuchy z Hitlerjugend w opadających na oczy, przydużych hełmach.

Przy przeprawie przez Río Churubusco jest trochę problemów, dwa zamaskowane Tygrysy pilnują skrzyżowania, ale jeden zostaje unieszkodliwiony celnym strzałem, a drugiego udaje się zmylić i wyminąć, i po chwili Grigorij zjeżdża z alei Coyoacán w ulicę Berlín. Zbliżając się do podanego numeru, widzisz, że impreza już się zaczęła, wśród tłumu żołnierzy strzelających z pepeszy na wiwat i podrzucających w górę hełmy i furażerki dostrzegasz kilka znajomych twarzy. Jest Lidka, która jak zwykle rozmawia przez telefon komórkowy, kapral Wichura rozładowuje z ciężarówki skrzynki z piwem Victoria, Marusia z podręcznej apteczki wyjmuje proszki dla chętnych i potrzebujących. Między dogasającymi zgliszczami i zasiekami z drutów kolczastych otaczającymi pola minowe polscy i radzieccy żołnierze, razem z głównymi bohaterami twojego serialu, świętują zwycięstwo nad faszystowskim okupantem, którego niedobitki bronią się jeszcze podobno na zamku Chapultepec, ale to już cię nie obchodzi, zostawiasz tę sprawę dywizjom Koniewa, Żukowa i Rokossowskiego. Zeskakujesz z wieżyczki na chodnik, wchodzisz przez bramę i witasz się ze wszystkimi.

– O, jest wreszcie Olgierd – cieszą się wszyscy i klepią cię po plecach, ktoś podaje ci otwarte piwo i zostajesz zasypany serią pytań.

– A Janek? Co z Jankiem? – dopytuje Marusia.

– Grigorij przyjedzie? – szarpie cię za rękaw Lidka.

Odwracasz się, żeby wskazać na zaparkowane za plecami T34, ale widzisz tylko tył zielonego renault z Ubera odjeżdżającego w gęstniejący mrok jednej z ostatnich nocy upadającej stolicy Tysiącletniej Rzeszy, która rozmywa się i rozwiewa z dymem pożarów, a wszystko dookoła znowu staje się potwornie zwyczajne i meksykańskie, w ciągu kilku sekund następuje brutalny powrót do boleśnie normalnej, codziennej rzeczywistości. Pułkownik Tadeusz przemawia z uniesionym w górę kieliszkiem, ale teraz widzisz, że to nie żaden pułkownik, tylko zwykły kierownik. Zamiast kaprala Wichury jest księgowy Vásquez, Lidka i Marusia to Lupita i María z działu marketingu, statystujący sowieccy fizylierzy to ci sami co zawsze anonimowi nudziarze z pracy, zamiast łuny pożarów nad Reichstagiem i Bramą Brandenburską migoczą kiczowate światełka na pobliskim supermarkecie, a te rozbłyski i echa wybuchów to nie katiusze Pierwszego Frontu Białoruskiego, tylko odgłosy jednego z wielu lokalnych świąt, których miejscowi nie potrafią obchodzić bez pokazów pirotechnicznych.

Już nie jesteś Olgierdem, jesteś zwyczajnym gostkiem na kolejnej idiotycznej imprezie branżowej, która rozegra się w identyczny sposób jak wszystkie poprzednie i następne, pośród banalnej scenografii i przygnębiających rekwizytów zastanej rzeczywistości. Patrzysz na stoły z żarciem, rechoczącą grubą babę włączającą głośną muzykę taneczną i grupy współpracowników luzujących krawaty i dodających sobie alkoholem sił i odwagi przed całonocną sesją karaoke. Gula rośnie ci w gardle, kiedy pomyślisz, że ten brawurowy przejazd T34 przez siermiężną rzeczywistość meksykańskiej stolicy już za chwilę pozostanie jedynie coraz bardziej blednącym wspomnieniem i tylko w marzeniach będziesz mógł wracać do tych wspaniałych, ziarnistych, czarno-białych realiów serialowego czołgisty.

Wybiegasz wtedy na ulicę i chcesz gonić za zaczarowanym uberem, ale ten zakończył już twoją podróż w swojej magicznej aplikacji i odjeżdża, wcielając się zapewne w inną postać, która będzie wozić innych bohaterów innych seriali, i widzisz tylko niknące w mroku ostatnie refleksy wybuchających dookoła fajerwerków na jego tylnym zderzaku, aż w końcu znika zupełnie z pola widzenia i zostajesz sam na pustej Calle Berlín, pod koronami palm targanych przez niespokojne wiatry.