– Tomek, mam prośbę – zmieniła wreszcie temat Janka, drapiąc się po głowie – ale taką nietypową.
– No to proś, Janeczka. Najwyżej się nie zgodzę – mrugnął do niej z rozbrajającym uśmiechem, odsłaniając kołnierz równiutkich zębów.
– Mam problem z takim jednym gościem… – Było jej niezręcznie.
– Faktycznie nietypowo – spoważniał. – Mam ogarnąć kogoś do ochrony, czy sam to załatwić? Może trzeba szepnąć na komisariacie, żeby podesłali radiowóz?
Janka zaczęła chichotać.
– Nie. Myślę, że to nie będzie konieczne. Chodź, sam zobaczysz – ruszyła w kierunku łazienki.
Tomek posłusznie poszedł za nią. Jedno spojrzenie w kierunku wanny i on też zaczął się śmiać.
– Syndrom rycerza mi się załączył, przepraszam. Już się nim zajmuję. – Wziął do ręki słuchawkę prysznica.
– Nie! – krzyknęła. – Nie zabijaj go, proszę.
Spojrzał na nią zaskoczony, ale zrezygnował z zamiaru utopienia pająka. Zamiast tego sięgnął po leżącą przy wannie ścierkę i delikatnie zawinął w nią zwierzątko. Janka w tym czasie odsunęła się na bezpieczną odległość i z założonymi w obronnym geście rękami czekała, aż Tomek wyniesie pająka na drugi koniec podwórka. Czuła się bardziej niż niezręcznie. Stara baba, a pająków się boi. Choć ten wielkością dorównywał pieskowi jej koleżanki z pracy. A na pewno był równie owłosiony, co maleńka chihuahua.
– Myślisz, że tu wróci? – zapytała, kiedy odkładał ścierkę.
– On? Nie sądzę. Szepnąłem mu słówko. Nie będzie ryzykował – odparł Tomek z powagą.
– Czyli jednak rycerz. Don Kichot z Zalesia – skwitowała Janka. – Dziękuję. Naprawdę. Pewnie bym sobie poradziła, ale ryzyko zawału było ogromne.
– Z chęcią bym cię reanimował – palnął, zanim pomyślał. – To znaczy, nie żebym chciał… Ja to jak coś walnę, nie powinienem się w ogóle odzywać – podniósł dłonie w przepraszającym geście.
– Nic się nie stało – uśmiechnęła się lekko zarumieniona. – Też tak często mam. Najpierw powiem, dopiero potem pomyślę. A później są z tego kłopoty. Życie…
– Pojadę już. Jakbyś miała jeszcze jakieś pająki do eksmisji, to dawaj znać. Albo jakbyś potrzebowała jakiejś pomocy, czy coś.
– Czy coś… – zamyśliła się i spojrzała na niego smutno. – Dziękuję jeszcze raz. Za pająka. I za kwiaty.
Uśmiechnął się i podał jej rękę na pożegnanie. Miał ciepłą, delikatną dłoń. Przeszedł ją dreszcz, mimo że gest był zupełnie przyjacielski i pozbawiony podtekstu. W oczach Tomka było jednak coś intrygującego. Nie chciała, by tak na nią patrzał. Nie chciała wchodzić w nowe relacje. To było zbyt ryzykowne, a choć lubiła adrenalinę, to jednak innego rodzaju. Na razie miała dość mężczyzn. Musiała od nich odpocząć. Tomek był kolegą z dzieciństwa. Nigdy nie myślała o nim inaczej. Stary znajomy, po prostu. Napisał do niej na Messengerze kilka tygodni wcześniej o tej szybkiej kolei. Wiedziała, że jest właścicielem firmy transportowej i że jest po rozwodzie, ale nie znała szczegółów. Szczerze mówiąc, nigdy jej to nie interesowało. Aż do teraz – pomyślała zaskoczona swoją reakcją.
– Nie ma sprawy. Jesteśmy w kontakcie. – Przytrzymał jej dłoń trochę dłużej, niż powinien, po czym odwrócił się i odszedł szybkim krokiem w stronę auta.
