A jeśli jutra nie będzie ebook

Edward Guziakiewicz A jeśli jutra nie będzie

Fragment powieści

Opisywane tu wydarzenia miały naprawdę miejsce, jednak wskutek kosmicznej korekty czasu nikt ich nie pamięta.

Prolog

Ude­rzy­ło mnie bo­gac­two flo­ry i fau­ny tej pla­ne­ty, rzu­co­nej na da­le­kie obrze­ża ga­lak­ty­ki. Ży­cie ple­ni­ło się tu nie­mal wszę­dzie — na lą­dach, w at­mos­fe­rze i w głę­bi­nach oce­anów. Na­tu­ra trium­fo­wa­ła, zaś w wy­ni­ku ewo­lu­cji wy­kształ­ci­ło się wie­le mi­lio­nów ga­tun­ków owa­dów, zwie­rząt i ryb. Kil­ka razy opły­ną­łem glob i za­bra­łem się do ka­ta­lo­go­wa­nia or­ga­ni­zmów ży­wych. Nie zna­la­złem tu wpraw­dzie wy­bit­nie in­te­li­gent­nych form ży­cia, za któ­ry­mi roz­glą­da­łem się w ko­smo­sie, nie­mniej jed­nak ba­da­ne cia­ło nie­bie­skie wy­da­ło mi się in­try­gu­ją­ce i zaj­mu­ją­ce pod każ­dym wzglę­dem. Kor­ci­ło mnie, by w nie­da­le­kiej przy­szło­ści od­dać je Me­onom, ro­ku­ją­cej ra­sie kla­sy zero trzy. Ten do­brze się za­po­wia­da­ją­cy ga­tu­nek szyb­ko ewo­lu­ował i wy­ma­gał le­piej przy­sto­so­wa­ne­go śro­do­wi­ska. Wy­glą­da­ją­cy jak świe­tli­ste lar­wy Me­ono­wie czu­li­by się do­sko­na­le w mo­krych la­sach tro­pi­kal­nych, nie mó­wiąc o tym, że do­pa­so­wa­li­by się bez tru­du do tu­tej­sze­go łań­cu­cha po­kar­mo­we­go.

Nie ze wszyst­kim jed­nak ewo­lu­cja so­bie po­ra­dzi­ła. Za­ła­ma­ła się na ga­tun­ku, od­gry­wa­ją­cym klu­czo­wą rolę na tej pla­ne­cie i szyb­ko prze­kształ­ca­ją­cym oto­cze­nie. Dziw­nym tra­fem do­szło do jego de­ge­ne­ra­cji.

— Ka­ta­stro­fa — mru­cza­łem z nie­sma­kiem, oglą­da­jąc brud­ną mgłę wi­szą­cą nad ogrom­ny­mi me­tro­po­lia­mi, wy­ro­sły­mi na róż­nych kon­ty­nen­tach. — Jak tak moż­na?

Do­brze roz­wi­nię­ty i po­jem­ny mózg tu­tej­szych ssa­ków na­czel­nych o spio­ni­zo­wa­nej po­sta­ci z nie­zro­zu­mia­łych dla mnie po­wo­dów wy­ko­rzy­sty­wał ni­kły pro­cent swe­go po­ten­cja­łu. Co wy­wo­ły­wa­ło fa­tal­ne skut­ki. Do­cie­kli­wi dwu­noż­ni byli nie­bez­piecz­ny­mi pa­so­ży­ta­mi. Nie umie­li żyć w har­mo­nii z przy­ro­dą, bez­myśl­nie ją eks­plo­ato­wa­li i nisz­czy­li wszyst­ko, co tyl­ko się dało. Strasz­li­wie za­śmie­ca­li oto­cze­nie. Nie po­zo­sta­wi­li w spo­ko­ju na­wet prze­strze­ni ko­smicz­nej. Wie­rzy­li, że ich ce­lem jest do­mi­na­cja tech­no­lo­gicz­na w świe­cie na­tu­ry. Gdy­bym po­zo­sta­wił ich wła­sne­mu lo­so­wi, star­li­by ży­cie z po­wierzch­ni glo­bu. To już był ostat­ni dzwo­nek.

Aby ura­to­wać tę pla­ne­tę i za­cho­wać jej cu­dow­ną fau­nę i olśnie­wa­ją­cą flo­rę, na­le­ża­ło wy­ple­nić ten ga­tu­nek. Roz­pra­wić się z nim raz na za­wsze. Po głęb­szym na­my­śle zde­cy­do­wa­łem się jed­nak po­zo­sta­wić przy ży­ciu jed­ną set­ną nie­szczę­snej po­pu­la­cji. No, może gdzie­nie­gdzie jed­ną pięć­dzie­sią­tą. U nie­wiel­kiej czę­ści osob­ni­ków wy­kry­łem bo­wiem obie­cu­ją­ce se­kwen­cje ge­ne­tycz­ne.

Kie­dy upo­ra­łem się z pra­cą, świe­tli­sta strza­ła z za­bój­czym wi­ru­sem wy­strze­li­ła w stro­nę glo­bu. Ja zaś wy­bra­łem się w dal­szą dro­gę, szu­ka­jąc in­nych sku­pisk ży­cia w ko­smo­sie. Tu już po­sprzą­ta­łem.

Z dzien­ni­ka po­kła­do­we­go En-A-Rina

Rozdział pierwszy

Po­nie­dzia­łek, 7 kwiet­nia 2014 r.

Zmu­to­wa­ny wi­rus za­ata­ko­wał naj­pierw od­le­głą Ja­po­nię, jak­by tam go stwo­rzo­no i jak­by tam wy­mknął się z la­bo­ra­to­rium sza­lo­nych na­ukow­ców. Sko­śno­ocy prze­chod­nie w To­kio, Jo­ko­ha­mie i Osa­ce pa­da­li na uli­cach jak mu­chy. Ich cia­ła schły i roz­sy­py­wa­ły się w pył. Pio­ru­nem ogar­nął całą Azję, do­tarł do Eu­ro­py i ude­rzył we wschod­nie wy­brze­ża Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki. Pie­kło oka­za­ło się szyb­sze od ludz­kiej wy­obraź­ni. Lu­dzie ma­so­wo gi­nę­li. Nie mie­li cza­su, by wpaść w pa­ni­kę, więc oby­wa­ło się bez dan­tej­skich scen. W nie­dziel­nych wia­do­mo­ściach wie­czor­nych in­for­ma­cję o tra­ge­dii po­da­wa­no jako cie­ka­wost­kę, zaś w po­nie­dzia­łek było już po wszyst­kim. Do­szło do bio­lo­gicz­nej za­gła­dy ga­tun­ku. Epi­de­mia bły­ska­wicz­nie ogar­nę­ła cały świat, ko­sząc bli­sko sto pro­cent po­pu­la­cji. Nie omi­nę­ła Flo­ry­dy. Była czymś gor­szym od hu­ra­ga­nów tro­pi­kal­nych, od cza­su do cza­su ata­ku­ją­cych wy­brze­że i wy­wo­łu­ją­cych duże szko­dy, oraz od trzę­sień zie­mi i po­tęż­nych tsu­na­mi.

Oscar Mo­ore nie zda­wał so­bie spra­wy z tego, co się w nocy sta­ło. W po­wie­trzu wi­siał lęk, lecz jesz­cze nie zdą­żył wy­wo­łać w nim de­ner­wu­ją­ce­go bi­cia ser­ca. Chło­pak nie był ran­nym ptasz­kiem, jed­nak mu­siał się na­uczyć wcze­śnie wsta­wać. Skrył się pod prysz­ni­cem, obej­rzał w lu­strze swo­ją gład­ką twarz, póki co nie wy­ma­ga­ją­cą ma­szyn­ki do go­le­nia, zjadł w kuch­ni płat­ki z mle­kiem, za­ło­żył wy­god­ne dżin­sy i ko­szu­lę z cien­kiej fla­ne­li, prze­niósł się do ga­ra­żu i wy­pro­wa­dził srebr­ne vo­lvo mat­ki. Nie był daw­no u fry­zje­ra i nie­sfor­ne wło­sy w ko­lo­rze głę­bo­kie­go brą­zu opa­da­ły mu na koł­nie­rzyk ko­szu­li. Jak co dnia wy­brał się do szko­ły.

Do­tarł do skrzy­żo­wa­nia. Świa­tła się zmie­nia­ły, zie­lo­ne, żół­te i czer­wo­ne, a sto­ją­ce bez­ład­nie sa­mo­cho­dy blo­ko­wa­ły prze­jazd. Do­szło tu do krak­sy. Dwa po­li­cyj­ne ra­dio­wo­zy z mi­ga­ją­cy­mi ko­gu­ci­ka­mi do­peł­nia­ły ob­ra­zu ca­ło­ści. Pa­no­wa­ła dziw­na ci­sza. Cze­goś tu bra­ko­wa­ło. Kie­row­cy znik­nę­li jak kam­fo­ra. Wy­da­wa­ło się, że po­rzu­ci­li swe ga­blo­ty i po­spo­łu wy­bra­li się na piwo. Za nim pod­je­cha­ła do za­to­ru bia­łą to­yo­tą sek­sow­na bru­net­ka z na­prze­ciw­ka. Była jego są­siad­ką, po ci­chu się w niej pod­ko­chi­wał, więc znał ją z imie­nia i na­zwi­ska. Rita Ben­nett mia­ła oko­ło trzy­dziest­ki i pra­co­wa­ła w ban­ku przy Da­tu­ra Stre­et. Wie­dział o tym, bo kie­dyś ni­czym wy­na­ję­ty de­tek­tyw po­je­chał za nią, chcąc skry­cie spraw­dzić, co robi. Zaj­mo­wa­ła pię­tro­wy dom z ład­ną we­ran­dą i ogro­dem. Miesz­ka­ła sama i dzi­wił się, że taka mo­del­ka nie do­chra­pa­ła się fa­ce­ta. Za­wsze cie­szy­ła oczy wy­strza­ło­wą fry­zu­rą i po­ka­zy­wa­ła się w mod­nych ciu­chach. Nikt jej nie od­wie­dzał, poza dwie­ma le­ci­wy­mi da­ma­mi, nie­chyb­nie jej ciot­ka­mi. Cza­sa­mi wie­czo­ra­mi usi­ło­wał ją pod­glą­dać z po­ko­ju na pię­trze przez usta­wio­ną na sta­ty­wie przy oknie lu­ne­tę, któ­rą do­stał na sie­dem­na­ste uro­dzi­ny.

Rita wy­sia­dła, chcąc spraw­dzić, co się dzie­je i zdję­ła oku­la­ry prze­ciw­sło­necz­ne, mru­żąc lek­ko oczy. Była pierw­szą żywą isto­tą, któ­rą spo­tkał tego ran­ka i wziął to za do­bry znak. Kie­dy wi­dział ją w mini, czuł ra­do­sny przy­pływ pod­nie­ce­nia. Miał na­dzie­ję, że za­mie­ni z nim kil­ka słów. Wpraw­dzie jej po­czu­cie wła­snej war­to­ści gra­ni­czy­ło z próż­no­ścią, ale mu to nie prze­szka­dza­ło. W chwi­lę póź­niej źle się po­czu­ła. Opar­ła się o drzwicz­ki wozu i bez­rad­nie osu­nę­ła na as­falt. Wy­padł jej z dło­ni te­le­fon ko­mór­ko­wy. Pod­biegł, pró­bu­jąc po­móc, ale nic nie mógł wskó­rać. Zmar­ła na jego rę­kach. Pa­trzył stru­chla­ły na to, co z nią się dzie­je. Gład­ka skó­ra mo­del­ki zwiot­cza­ła, jak­by jej na­gle przy­by­ło wie­le lat, ze­sta­rza­ła się w kil­ka se­kund, cia­ło za­czę­ło się kur­czyć, za­mie­nia­jąc się w wy­schłą mu­mię, a po dwóch mi­nu­tach zo­sta­ła z niej tyl­ko kup­ka mia­łu. Srebr­na bran­so­le­ta, któ­rą mia­ła na nad­garst­ku, po­to­czy­ła się na po­bo­cze.

Z prze­ra­że­niem wpa­try­wał się w bluz­kę z ża­bo­tem, krót­ką spód­nicz­kę i czar­ne dam­skie pan­to­fle. Czy to nie był zły sen? Usi­ło­wał za­cho­wać zim­ną krew, ale bez po­wo­dze­nia. Wpadł w po­płoch. Ro­sną­ca pa­ni­ka dła­wi­ła mu od­dech, zaś w jego gło­wie dźwię­czał alarm. Du­si­ło go w żo­łąd­ku. Po­my­ślał, że zwy­mio­tu­je, ale się opa­no­wał. Do­pie­ro te­raz po­jął, że to nie żar­ty. Miał nóż na gar­dle i ko­stu­cha zaj­rza­ła mu w oczy. Zna­lazł się w cen­trum zda­rzeń, któ­re nie po­win­ny były mieć miej­sca. Prze­czy­ły po­rząd­ko­wi, w któ­ry moc­no wie­rzył. Czy strasz­li­wy wi­rus mu­siał do­trzeć do West Palm Be­ach? Czy nie mógł się za­trzy­mać za Atlan­ty­kiem?

Wy­łą­czył sil­nik to­yo­ty Rity, na ugi­na­ją­cych się z prze­ra­że­nia no­gach do­tarł do vo­lvo i schro­nił za kie­row­ni­cą. Prze­tarł spo­co­ne czo­ło. Jego ręce drża­ły. Stra­cił ocho­tę na jaz­dę po mie­ście i po­śpiesz­nie za­wró­cił do domu. Nie miał au­ty­stycz­nych skłon­no­ści, jed­nak ma­rzył, by na­tych­miast ukryć się w my­siej dziu­rze. Za­uwa­żył dwóch snu­ją­cych się po­bo­czem gów­nia­rzy z de­sko­rol­ka­mi. O dzi­wo, byli cali i zdro­wi. Ba­wi­li się i nic so­bie nie ro­bi­li z tego, co się sta­ło. W sa­lo­nie włą­czył te­le­wi­zor, pró­bu­jąc się do­wie­dzieć cze­goś wię­cej o tra­ge­dii. Lu­dzie zni­ka­li, a po nich zo­sta­wa­ły tyl­ko odzie­nia. Cia­ła wra­ca­ły do nie­orga­nicz­nej po­sta­ci. Czło­wiek po­wstał z pro­chu i w proch miał się ob­ró­cić. Prze­szu­ki­wał pi­lo­tem ka­na­ły, od­kry­wa­jąc, że część sta­cji już nie na­da­je. Mó­wio­no o pan­de­mii, na któ­rą nie ma le­kar­stwa. O ka­ta­kli­zmie bez pre­ce­den­su. Wy­stę­pu­ją­cy przed ka­me­rą po­si­wia­ły roz­mów­ca z wą­si­ska­mi jak u Al­ber­ta Ein­ste­ina nie miał wąt­pli­wo­ści, że za­bój­czy wi­rus po­cho­dzi z ko­smo­su. Roz­ga­dał się, za­ra­ża­jąc te­le­wi­dzów swo­im pe­sy­mi­zmem. To dia­bel­stwo roz­prze­strze­ni­ło się w bły­ska­wicz­nym tem­pie. Nie było wi­docz­ne go­łym okiem, a ru­sza­ło z po­sad góry. De­mo­nicz­ne siły zmie­rzy­ły się z aniel­ski­mi huf­ca­mi. Bi­blia nie kła­ma­ła, nad­cho­dził Ar­ma­ge­don, jed­nak nie za­po­wia­da­ło się, żeby w tej wal­ce do­bro mia­ło zwy­cię­żyć. „To naj­więk­szy skan­dal od cza­sów, w któ­rych wy­gi­nę­ły di­no­zau­ry! — pie­nił się. — Ba, co jak mó­wię, od cza­sów, kie­dy osty­gła Zie­mia. W cią­gu jed­nej do­bry wy­ciąć w pień prze­szło sied­mio­mi­liar­do­wą cy­wi­li­za­cję? Obcy, któ­rzy się na to po­rwa­li, po­win­ni sma­żyć się w pie­kle!”

Oscar po­padł w nie­po­ko­ją­cą za­du­mę.

— Jak to moż­li­we? Lu­dzie mają prze­chla­pa­ne — wy­szep­tał. — Dla­cze­go tak się sta­ło?

Mgła wy­peł­nia­ją­ca jego umysł po­wo­li ustę­po­wa­ła. Nie wy­ry­wał so­bie wło­sów z gło­wy i nie roz­pa­czał, bo to by mu nic nie dało. Nie ro­zu­miał, dla­cze­go omi­nę­ła go ko­stu­cha i cze­mu uda­ło mu się ujść z ży­ciem. Czyż­by na­le­żał do w czep­ku uro­dzo­nych? Szczę­śliw­ców nie było wie­lu, nie­mniej jed­nak oka­za­ło się, że zło­śli­wy wi­rus nie wszyst­kich wy­słał na tam­ten świat, jak­by nie­któ­rzy ce­cho­wa­li się wy­jąt­ko­wą od­por­no­ścią. Czy da­wa­ło się oce­nić to dziw­ne zja­wi­sko z punk­tu wi­dze­nia teo­rii praw­do­po­do­bień­stwa? A co na to współ­cze­sna me­dy­cy­na? Krą­ży­ły mu po gło­wie te i inne my­śli.

Pró­bo­wał po­łą­czyć się z ro­dzi­ca­mi, któ­rzy wy­je­cha­li na week­end aż do Cape Co­ral, ale ich ko­mór­ki mil­cza­ły jak za­klę­te. Mie­li wró­cić w nie­dzie­lę póź­nym wie­czo­rem, jed­nak mat­ka za­dzwo­ni­ła, że prze­no­cu­ją u zna­jo­mych, u któ­rych go­ści­li i że zo­sta­ną u nich do po­nie­dział­ku. Do­my­ślił się, że już ni­g­dy ich nie uj­rzy. Nad Za­to­ką Mek­sy­kań­ską na pew­no nie było ina­czej niż nad Atlan­ty­kiem. Póź­niej otrzy­mał ese­me­sa od roz­kosz­nej Emi­ly Ste­ward o tre­ści „Zbie­ra­my się, przy­jedź do budy!”

To go pod­nio­sło na du­chu. Po­czuł, że nie jest sam jak pa­lec w świe­cie opa­no­wa­nym przez de­mo­nicz­ne moce i mimo wszyst­ko po­sta­no­wił wy­brać się do szko­ły. My­sia dziu­ra tyl­ko z po­zo­ru była do­brą kry­jów­ką.

— Weź się w garść — mruk­nął, pró­bu­jąc do­dać so­bie otu­chy. — Masz ze sto po­wo­dów, dla któ­rych war­to żyć. Nie mo­żesz tchórz­li­wie zwi­jać ża­gli.

Wcze­śniej zaj­rzał w kuch­ni do lo­dów­ki. Świe­ci­ło pust­ka­mi. Po­wi­nien był w dro­dze po­wrot­nej wstą­pić do su­per­mar­ke­tu. Mat­ka ro­bi­ła za­ku­py w so­bo­ty i za­pa­sy zwy­kle wy­star­cza­ły na cały ty­dzień, ale w tę so­bo­tę jej nie było. Jak dłu­go mo­gły dzia­łać chło­dziar­ki i za­mra­żar­ki? Tak dłu­go jak pły­nął prąd. A co po­tem?

Emi­ly Ste­ward była jego do­brą przy­ja­ciół­ką, ale nie mógł przy­jąć, że z nią cho­dził, cho­ciaż raz się ca­ło­wa­li. Jej usta sma­ko­wa­ły jak owoc brzo­skwi­ni. Wi­dy­wa­li się w szko­le i trzy­ma­li szta­mę. Kru­chut­ka blon­dy­necz­ka o ślicz­nej buzi nie pro­te­sto­wa­ła, kie­dy niby przy­pad­kiem do­ty­kał ją lub obej­mo­wał. Odro­bi­nę nad nim do­mi­no­wa­ła, lecz mu to nie prze­szka­dza­ło. Po­cho­dzi­ła z za­moż­nej ro­dzi­ny, oj­ciec był w za­rzą­dzie du­że­go ban­ku, a to jej da­wa­ło na­tu­ral­ną prze­wa­gę nad chło­pa­kiem. Pew­ne rze­czy w jego ży­ciu bie­gły wła­snym try­bem, nie miał na nie wpły­wu, więc ostroż­nie prze­wi­dy­wał, że wcze­śniej czy póź­niej, może gdy bę­dzie na uni­wer­sy­te­cie, kupi pier­ścio­nek za­rę­czy­no­wy zdo­bio­ny drob­nym dia­men­tem i po­pro­si Emi­ly o rękę. Gdyż tak bę­dzie wy­pa­da­ło. Od­czu­wał de­li­kat­ną pre­sję, by zbu­do­wać z nią coś trwa­łe­go. I nie przy­pusz­czał, by mia­ła szu­kać in­ne­go fa­ce­ta. Ale na ra­zie nie rwał się, by ofi­cjal­nie od­gry­wać rolę jej chło­pa­ka. A poza tym i ona o to nie za­bie­ga­ła. Krót­ko mó­wiąc, nie nu­dził go ten zwią­zek, ale i nie przy­wią­zy­wał do nie­go du­żej wagi.

Po dro­dze mu­siał zwol­nić, bo szo­sa była za­la­na. Z mi­ja­nej po­se­sji spły­wa­ła woda.

— Chry­ste, ko­goś zła­pa­ło w wan­nie — od­kryw­czo za­uwa­żył, po raz ko­lej­ny poj­mu­jąc, że to nie są żar­ty. Pę­kła rura? Lało się z prze­peł­nio­ne­go ba­se­nu?

Kor­ci­ło go, by tam wejść i za­krę­cić do­pływ wody, ale z tego zre­zy­gno­wał.

— No me im­por­ta — mruk­nął.

Nie miał za­dat­ków na do­bre­go Sa­ma­ry­ta­ni­na. Łu­dził się na­dzie­ją, że ktoś inny tym się zaj­mie.

Rozdział drugi

Ko­ry­ta­rze świe­ci­ły pust­ką, w od­da­li mi­gnął mu tyl­ko umię­śnio­ny wu­efi­sta, zaś słod­ką blon­dyn­kę zna­lazł do­pie­ro w auli. Mia­ła na so­bie prze­wiew­ną tu­ni­kę i krót­kie dżin­sy. Wło­sy za­plo­tła w luź­ny fan­ta­zyj­ny war­kocz, któ­ry spa­dał jej na pra­we ra­mię. Sie­dzia­ła tam w to­wa­rzy­stwie kil­ku ró­wie­śni­ków. Wszy­scy byli z kół­ka eko­lo­gicz­ne­go, do któ­re­go sam na­le­żał. Nie wy­glą­da­li na spe­cjal­nie prze­ra­żo­nych, nie­mniej jed­nak mie­li nosy po­spusz­cza­ne na kwin­tę. Jak przy­sta­ło na ich wiek, gra­li rolę twar­dzie­li, od­por­nych na prze­ciw­no­ści losu.

Emi­ly Ste­ward ucie­szy­ła się na jego wi­dok. Wska­za­ła mu miej­sce na schod­kach obok sie­bie.

— Głów­ku­je­cie, jak prze­żyć? — za­py­tał, wi­dząc, że nikt nie kwa­pi się do roz­mo­wy.

— Nie prze­ży­je­my — za­opo­no­wa­ła Emma. — Kop­nie­my w ka­len­darz jak nic. Cza­icie? Sły­sza­łam, że ma na­dejść dru­ga fala.

Nie była to do­bra wia­do­mość. W głę­bi du­szy po­zo­sta­wał prze­ko­na­ny, że nic mu się nie sta­nie, więc ciar­ki prze­szły mu po ple­cach. Lo­do­wa­te pal­ce stra­chu za­czę­ły wę­dro­wać wzdłuż jego krę­go­słu­pa, a po­tem za­ci­snę­ły się na jego ser­cu.

— Nie są­dzę — mruk­nął.

— Trze­ba ko­rzy­stać z ży­cia — mó­wiąc to, Emi­ly py­ta­ją­co zaj­rza­ła mu w twarz. — Wa­ga­ru­je­my, nie mamy in­ne­go wyj­ścia. Może po­win­ni­śmy się gdzieś wy­brać? Czas się za­ba­wić, tyl­ko tyle nam zo­sta­ło, prze­cież nie do­cią­gnie­my do dy­plo­mu. Nie bę­dzie balu ma­tu­ral­ne­go.

Szpry­chy były nie­po­cie­szo­ne i zdru­zgo­ta­ne, a ona pró­bo­wa­ła po­sta­wić je na nogi. Emma hi­ste­rycz­nie się ro­ze­śmia­ła.

— Po co nam dy­plo­my, sko­ro nad­szedł ko­niec świa­ta?

— To nie jest ko­niec świa­ta — za­pro­te­sto­wa­ła Sa­rah. Ba­wi­ła się ro­go­wy­mi oku­la­ra­mi, któ­re za­kła­da­ła do czy­ta­nia. — Szlag tra­fił tyl­ko je­den ga­tu­nek. Nas! Moje pa­puż­ki mają się do­brze. Świn­ka mor­ska też. — I do­da­ła: — A pro­pos dy­plo­mów… Bi­blio­te­ki za­pra­sza­ją. Pa­pier dłu­go wy­trzy­ma, więc bę­dzie moż­na się do­kształ­cać. Bo na czyt­ni­ki nie ma co li­czyć. W ogó­le na nic, co jest na prąd. Cof­nie­my się do XIX wie­ku.

— Cie­ka­we, ilu lu­dzi zo­sta­ło? Mó­wi­li w te­le­wi­zji, że ura­to­wa­ła się jed­na set­na — za­sta­na­wia­ła się Ju­dith. Oglą­da­ła swo­je pa­znok­cie. Była ruda i pie­go­wa­ta, ale nie bra­ko­wa­ło jej wdzię­ku. Umia­ła ma­ni­pu­lo­wać chło­pa­ka­mi.

— To w ta­kim ra­zie Sta­ny Zjed­no­czo­ne mają te­raz nie­ca­łe czte­ry mi­lio­ny miesz­kań­ców — pod­li­czył Car­los. Jego ro­dzi­ce byli ucie­ki­nie­ra­mi z Kuby. — Za­miast trzy­stu sie­dem­dzie­się­ciu mi­lio­nów. To już nie jest pra­wo wiel­kich liczb. Psia­mać, wszyst­ko pad­nie.

— Pró­bo­wa­łam się do­dzwo­nić do mo­je­go den­ty­sty, nie od­po­wia­dał. Ukru­szył mi się ząb — po­ża­li­ła się Sa­rah. Wy­glą­da­ła po­waż­nie. Ja­sne wło­sy mia­ła za­cze­sa­ne do tyłu, uło­żo­ne w bomb­kę i lek­ko spię­te. Su­kien­kę wy­cią­gnę­ła chy­ba z sza­fy mat­ki.

— I tak prze­cież sta­li­śmy w ob­li­czu za­gła­dy ga­tun­ku ludz­kie­go, zwa­żyw­szy za­gro­że­nie wy­wo­ła­ne prze­lud­nie­niem — sar­ka­stycz­nie za­uwa­żył Car­los. — Mam wam to tłu­ma­czyć? Prze­cież na­le­ży­cie do kół­ka eko­lo­gicz­ne­go. Roz­mna­ża­li­śmy się w ab­so­lut­nie nie­kon­tro­lo­wa­ny spo­sób. A gór­na do­pusz­czal­na gra­ni­ca wy­no­si­ła czte­ry mi­liar­dy. Prze­kro­czy­li­śmy ją oko­ło czter­dzie­stu lat temu, ma­jąc w no­sie glo­bal­ne ocie­ple­nie, za­nik war­stwy ozo­no­wej i zwięk­szo­ną emi­sję dwu­tlen­ku wę­gla oraz kil­ka in­nych kosz­mar­nych pa­ra­me­trów. — Za­milkł na chwi­lę i do­rzu­cił, dzie­ląc coś w my­ślach: — No, ale co in­ne­go czte­ry mi­liar­dy, a co in­ne­go sie­dem­dzie­siąt mi­lio­nów. Je­den pro­cent. Za­dzi­wia­ją­cy efekt de­mo­gra­ficz­ny. Tyl­ko tylu lu­dzi zo­sta­ło na ca­lut­kiej Zie­mi. Ale jaja! — wy­świe­tlił ta­be­lę. — Z taką po­pu­la­cją mie­li­śmy do czy­nie­nia… oko­ło V wie­ku p.n.e.

— Czy to bę­dzie świat bez haj­su?

— Bez haj­su? A jak do­ła­du­ję te­le­fon? Jak wy­ślę ese­me­sa?

— Wi­dzia­łam dwa po­ża­ry na po­łu­dniu — przy­po­mnia­ło się An­ge­li­nie. Była wy­so­ką lo­lit­ką o re­gu­lar­nych ry­sach twa­rzy, dłu­gich no­gach, wą­skich bio­drach i peł­nych pier­siach, któ­re sta­ran­nie ukry­wa­ła pod ubio­ra­mi. Jej kasz­ta­no­we wło­sy, któ­re nie­kie­dy roz­ja­śnia­ła, opa­da­ły cza­ru­ją­cą ka­ska­dą, a uło­żo­na na bok grzyw­ka do­da­wa­ła jej uro­ku. Przed ro­kiem zgrab­na czir­li­der­ka zdo­by­ła ty­tuł miss szko­ły, ale nie kor­ci­ło jej, by zo­stać mo­del­ką. Nie była prze­czu­lo­na na punk­cie wła­snej uro­dy i na co dzień odzie­wa­ła się bar­dzo skrom­nie.

— Pew­nie nie miał kto ga­sić — gorz­ko skwi­to­wał Oscar. Lu­bił An­ge­li­nę Thom­son. I gdy­by nie to, że ustę­po­wa­ła pla­cu Emi­ly, któ­ra nie do­pusz­cza­ła do nie­go ko­le­ża­nek, chy­ba by się z nią za­przy­jaź­nił. Do­dał po chwi­li na­my­słu: — A co się sta­nie z elek­trow­nia­mi ato­mo­wy­mi, któ­rych nikt nie ob­słu­gu­je? Jest ich u nas po­nad sto, z tego pięć na Flo­ry­dzie. Mie­siąc temu pi­sa­li­śmy pra­cę na ich te­mat.

Ku­bań­czyk pod­niósł gło­wę znad lap­to­pa. — O, rany! Pa­dła prze­glą­dar­ka — do­rzu­cił po chwi­li. — Bing jest, Go­ogle — nie.

Wy­jął z ple­cacz­ka pusz­kę coca-coli i ją otwo­rzył. Syk­nę­ło. Emma pod­nio­sła się i zaj­rza­ła mu przez ra­mię. Był roz­gar­nię­ty i miły, ale przy tym tro­chę nie­po­zbie­ra­ny.

— Od­śwież! — rzu­ci­ła su­ro­wo. Czar­no­wło­sy chło­pak po­słu­chał i po chwi­li po­ja­wił się zna­ny na ca­łym świe­cie ko­lo­ro­wy na­pis. Dziew­czy­na czu­ła się od­po­wie­dzial­na za Car­lo­sa i przy po­mo­cy drob­nych im­per­ty­nen­cji wy­mu­sza­ła na nim tro­skę o hi­gie­nę. Dzię­ki niej Ku­bań­czyk nie przy­cho­dził do szko­ły z prze­tłusz­czo­ny­mi wło­sa­mi i brud­ny­mi pa­znok­cia­mi.

— Wró­ci­ło. Nie wia­do­mo, na jak dłu­go.

Wy­mie­nia­li się da­lej uwa­ga­mi, ale nie do­szli do żad­ne­go kon­struk­tyw­ne­go wnio­sku. Wresz­cie za­mil­kli. Sa­rah za­ło­ży­ła słu­chaw­ki. Emi­ly bez­wied­nie ba­wi­ła się war­ko­czem. Za­mie­rza­ła coś po­wie­dzieć, ale nic nie rze­kła.

Emma zaj­mo­wa­ła się słow­ni­kiem sy­no­ni­mów.

— Ka­ta­stro­fa, za­gła­da, he­ka­tom­ba, tra­ge­dia, nie­szczę­ście, dra­mat, ka­ta­klizm, klę­ska, zgu­ba, pla­ga, apo­ka­lip­sa, kara nie­bios, ko­niec świa­ta, sąd­ny dzień, sąd osta­tecz­ny… — wy­li­cza­ła.

To nie było za­baw­ne, więc Oscar opie­sza­le wstał i po­pra­wił ręką wło­sy. Ob­le­ciał go tchórz. Ro­bi­li do­bre miny do złej gry, a prze­cież ich bez­pie­czeń­stwo było ilu­zją. Przez krót­ką chwi­lę mę­czy­ło go wra­że­nie, że to nie dzie­je się na­praw­dę i że śnią so­bie, pod­łą­cze­ni do Ma­tri­xa, któ­ry wsku­tek ja­kie­goś błę­du zmie­nił na­gle fa­bu­łę zda­rzeń.

Emi­ly nie chcia­ła, by ich opu­ścił.

— Mu­szę zro­bić za­ku­py — mruk­nął, wi­dząc nie­me zna­ki za­py­ta­nia w jej oczach.

— Wie­cie, co? — kla­snę­ła w dło­nie, pró­bu­jąc oży­wić to­wa­rzy­stwo. — Po­jedź­my do City Pla­ce! Całą sió­dem­ką!

Po­biegł my­śla­mi na So­uth Ro­se­ma­ry Ave­nue i Hi­bi­scus Stre­et, a po­tem na plac przed The Har­riet Him­mel The­ater, jed­nak nie miał ocho­ty spę­dzać tam cza­su.

— Ju­tro się spo­tka­my — rzu­cił do Emi­ly.

Nie pro­te­sto­wa­ła. Czu­le po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek. Zro­bi­ła to osten­ta­cyj­nie, pierw­szy raz na oczach ca­łej gru­py, a An­ge­li­na nie umia­ła ukryć zmie­sza­nia, ma­lu­ją­ce­go się na jej twa­rzy.

— Okay — rze­kła blon­dy­necz­ka. — Za­dzwo­nię do cie­bie.

Emma zna­la­zła nowe ha­sło.

— Ko­lek­tyw, ko­mu­na, wspól­no­ta, gro­mad­ka, sta­dło — de­lek­to­wa­ła się ko­lej­ny­mi sło­wa­mi, ale Oscar już tego nie sły­szał.

W dro­dze po­wrot­nej za­sta­na­wiał się nad tym, w ja­kie ga­blo­ty po­wi­nien się wy­po­sa­żyć. Do­szedł do wnio­sku, że po­wi­nien po­sta­rać się o nie­za­wod­ny sa­mo­chód spor­to­wy, naj­le­piej mar­ki Che­vro­let, ka­brio­le­ty wy­klu­czył, a nie­za­leż­nie od tego o po­jem­ne­go vana, przy­dat­ne­go w przy­pad­ku du­żej prze­pro­wadz­ki. Na­le­ża­ło za ta­ki­mi mo­de­la­mi ro­zej­rzeć się po mie­ście. Uli­ce się wy­lud­ni­ły, jed­nak auta po­zo­sta­ły i było w czym wy­bie­rać bez ko­niecz­no­ści się­ga­nia po nowe, cho­ciaż i taka moż­li­wość wcho­dzi­ła w grę.

Zro­bił za­ku­py w su­per­mar­ke­cie, do któ­re­go zwy­kle jeź­dzi­ła mat­ka. Było otwar­te, jed­nak w środ­ku krę­ci­ła się tyl­ko jed­na oso­ba z ob­słu­gi. Mło­da za­pła­ka­na Mek­sy­kan­ka wło­sy mia­ła w nie­ła­dzie. Pew­nie stra­ci­ła wszyst­kich bli­skich. Nie mógł jej po­móc. Zresz­tą za­raz ode­szła na za­ple­cze. Szu­kał pro­duk­tów, któ­re nie mu­sia­ły le­żeć w lo­dów­ce i mia­ły od­le­głą datę waż­no­ści, za­ła­do­wał do wóz­ka spo­ro kon­serw mię­snych, a po­tem po­ło­żył na wierz­chu duży wo­rek wę­gla drzew­ne­go do gril­la. Przy ka­sie do­rzu­cił do tego ze dwa­dzie­ścia za­pal­ni­czek ga­zo­wych i ba­te­rie do la­tar­ki. Za­bez­pie­czał się na wy­pa­dek bra­ku ener­gii elek­trycz­nej. Nie za­pła­cił, bo nie miał komu. Przez mo­ment czuł się osob­ni­kiem, cier­pią­cym na klep­to­ma­nię. Czy był zło­dzie­jem? Nie. Pierw­szy raz coś wy­no­sił, omi­ja­jąc kasy i nie oglą­da­jąc się na ochro­nia­rza. Iro­nicz­nie po­my­ślał, że ci, co prze­ży­li, mo­gli bez koń­ca brać udział w wiel­kiej ab­sur­dal­nej wy­prze­da­ży. Na wszyst­ko. Ceny dla nich spa­dły o całe sto pro­cent. Czy to nie było za­baw­ne? Do­pie­ro gdy wra­cał do domu, uprzy­tom­nił so­bie, że za­po­mniał o świecz­kach.

W gło­wie miał rój po­my­słów na to, co po­wi­nien ro­bić. Przy­go­to­wał so­bie obiad, oj­ciec go uczył, że fa­cet pod tym wzglę­dem musi umieć so­bie ra­dzić, umył na­czy­nia, po­tem pe­dan­tycz­nie po­sprzą­tał w kuch­ni, jed­nak jego my­śli cały czas gra­wi­to­wa­ły w stro­nę po­se­sji Rity Ben­nett. Pod­nie­ca­ło go to, że wresz­cie bę­dzie mógł po­bu­szo­wać w jej domu. Wcze­śniej nie od­wa­żył­by się tam wła­mać. Póki co zbi­jał bąki. Po­sie­dział przy włą­czo­nym te­le­wi­zo­rze i przy lap­to­pie, za­lo­go­wał się do por­ta­lu spo­łecz­no­ścio­we­go, miał kon­to na Twit­te­rze, z Fa­ce­bo­oka zre­zy­gno­wał, kie­dy do­stał od mamy za­pro­sze­nie do gro­na zna­jo­mych, do­wie­dział się, że w nocy do­szło do sze­re­gu ka­ta­strof lot­ni­czych, po­cią­gi nie kur­su­ją, a w mia­stach są two­rzo­ne ko­mi­te­ty oca­le­nia pu­blicz­ne­go. Za­jął się ścią­ga­niem fil­mów i pli­ków mu­zycz­nych, póki jesz­cze było moż­na. Po­tem jeź­dził na swych ulu­bio­nych rol­kach. Nie było ru­chu, więc mógł su­nąć środ­kiem szo­sy. Mi­nął go je­dy­nie zie­lo­ny ca­dil­lac co­upe de vil­le, któ­rym rzu­ca­ło na obie stro­ny, bo za kie­row­ni­cą sie­dział nie­do­ro­stek. Gło­wa le­d­wo co wy­sta­wa­ła nad kie­row­ni­cę. By mu ustą­pić, mu­siał zje­chać na po­bo­cze.

Dzień umie­rał w krwa­wej łu­nie. Za­cho­dzą­ce słoń­ce za­bar­wi­ło szkar­ła­tem nie­bo, a jego ostat­nie pro­mie­nie kła­dły się na me­blach. Sa­mot­ny Oscar me­dy­to­wał nad sobą i swo­im lo­sem. Nie miał bo­le­snych wspo­mnień, ży­cie ob­cho­dzi­ło się z nim w mia­rę ła­ska­wie, choć i sam nie za wie­le od nie­go wy­ma­gał, a do­pie­ro te­raz za­da­ło mu po­twor­ny cios. Cho­dził po domu, za­glą­da­jąc w róż­ne kąty. Wy­jął z se­kre­ta­rzy­ka w sy­pial­ni ro­dzi­ców ulu­bio­ny na­szyj­nik mat­ki i ści­snął go moc­no, jak­by chcąc w ten spo­sób przy­wo­łać ją do sie­bie. Ich gło­sy, aura, któ­rą roz­ta­cza­li, mia­ły już nie wró­cić.

— Ja­koś to bę­dzie — mruk­nął z przy­gnę­bie­niem. Nie za­mie­rzał pła­kać jak bóbr. Tyl­ko z po­zo­ru moż­na było w tej spo­sób dać upust swe­mu bó­lo­wi. Gdy­by raz uległ i roz­ma­zał się jak dzie­ciak, to już by się nie po­zbie­rał.

Sta­nął przy oknie i wbił wzrok w pu­stą prze­strzeń. Uciekł my­śla­mi do domu na­prze­ciw­ko. Nie był noc­nym mar­kiem, ale wo­lał wy­brać się do ad­o­ro­wa­nej są­siad­ki po zmierz­chu, więc cze­kał, aż zro­bi się ciem­no. Za­pa­da­ją­ca noc otu­li­ła wresz­cie mro­kiem zie­mię. Wy­łą­czył te­le­wi­zor. Z okna sy­pial­ni Rity prze­bi­ja­ła się sła­ba po­świa­ta, co go odro­bi­nę za­nie­po­ko­iło, ale nie przy­pusz­czał, żeby ktoś tam był. Ru­szył, za­bie­ra­jąc ze sobą la­tar­kę elek­trycz­ną ze świe­żo za­ło­żo­ną ba­te­rią i scy­zo­ryk o wie­lu ostrzach. Do środ­ka wdarł się od tyłu. Drzwi ku­chen­ne ustą­pi­ły. Sta­rał się być ostroż­ny, ale i tak uru­cho­mił alarm. Włą­czy­ła się sy­re­na. Od­stra­sza­ją­ce dźwię­ki wy­peł­ni­ły cały dom. Uspo­ko­ił się do­pie­ro wte­dy, kie­dy wy­łą­czył to dia­bel­stwo. Po­jął, że nie zro­bił­by ka­rie­ry jako wła­my­wacz. Wy­tarł ręką spo­co­ne z wra­że­nia czo­ło i ro­zej­rzał się po wnę­trzu.

Kli­ma­ty­za­cja dzia­ła­ła jak na­le­ży, więc czuł miły chłód na twa­rzy. Po­kój dzien­ny był ty­po­wy, za­go­spo­da­ro­wa­ny jak w wie­lu in­nych ame­ry­kań­skich do­mach. Rzu­cał się w oczy wy­god­ny ze­staw wy­po­czyn­ko­wy. Ławę ze szkla­nym bla­tem zdo­bił fla­kon z kwia­ta­mi. Przy­cią­ga­ła wzrok ko­lo­ro­wa mi­ska peł­na po­ma­rań­czy. Na ścia­nach obok ob­ra­zów wi­sia­ły zdję­cia Rity ze stu­diów. Wy­glą­da­ła na nich bar­dzo mło­do.

W kuch­ni pa­no­wał po­rzą­dek. Od­krył nie­wiel­ką salę do ćwi­czeń fi­zycz­nych. Na chwi­lę za­szył się w ła­zien­ce. Oglą­dał ko­sme­ty­ki, mia­ła ich moc, jego mat­ka tylu nie ku­po­wa­ła. Wi­sia­ły ręcz­ni­ki i szla­frok Rity. Po­mad­ką do ust wy­ma­lo­wał na lu­strze ser­dusz­ko. Po­tem wspiął się po scho­dach na pię­tro.

Ja­sno­ró­żo­wa sy­pial­nia za­par­ła mu dech w pier­siach i wy­wo­ła­ła przy­spie­szo­ne bi­cie ser­ca. Zna­lazł się na­gle jak­by w in­nym świe­cie. Czuł się w jej pie­le­szach jak wa­lecz­ny ry­cerz, któ­ry wdarł się wresz­cie do nie­zdo­by­tej wie­ży, za­ję­tej przez pięk­ną księż­nicz­kę.

Me­bel­ki były bia­łe. Pa­li­ła się od rana noc­na lamp­ka z aba­żu­rem, wi­docz­nie wła­ści­ciel­ka za­po­mnia­ła ją zga­sić. Ścią­gnął z nóg adi­da­sy i rzu­cił się na łóż­ko, wtu­la­jąc twarz w po­dusz­ki i po­mię­tą po­ściel. Za­pach dro­gich per­fum dzia­łał na nie­go jak nar­ko­tyk. Cie­szył oczy dwu­czę­ścio­wą ko­szul­ką noc­ną z czar­ne­go je­dwa­biu, po­rzu­co­ną na po­sła­niu. Wy­cią­gnął się wresz­cie jak dłu­gi, wpa­tru­jąc w su­fit i wsłu­chu­jąc w ci­szę domu. Było to ide­al­ne miej­sce na świą­ty­nię du­ma­nia. Mógł pu­ścić wo­dze fan­ta­zji i na ja­kiś czas uciec od rze­czy­wi­sto­ści, a jego wy­obraź­nia mia­ła się czym kar­mić. Nie prze­szka­dza­ło mu, że zja­wi­sko­wa ma­don­na ob­ró­ci­ła się w proch. W jego ma­rze­niach na­dal żyła. Tu mógł ją od­kry­wać tak, jak­by mia­ła się do­brze i za­mie­rza­ła za­raz wró­cić, a na­stęp­nie wpaść w jego ra­mio­na.

Prze­stał bu­jać w ob­ło­kach, od­wa­żył się i za­pa­lił gór­ne świa­tło, a po­tem z cie­ka­wo­ścią zaj­rzał do po­jem­nej ścien­nej gar­de­ro­by, za­trzy­mu­jąc wzrok na wi­szą­cych na wie­sza­kach su­kien­kach, spód­ni­cach i bluz­kach. Wy­cią­gał je po ko­lei i oglą­dał z obu stron.

Do­pie­ro po nie­ja­kim cza­sie zo­rien­to­wał się, że tyl­na ścia­na sza­fy nie jest wca­le za­mon­to­wa­na na sta­łe, choć stwa­rza ta­kie wra­że­nie. Za­cie­ka­wi­ła go chro­mo­wa­na gał­ka, któ­rej tam nie po­win­no było być. Ku swe­mu zdu­mie­niu tra­fił na prze­suw­ne drzwi. Po­ru­sza­ły się lek­ko po nie­wi­docz­nym to­rze z ło­ży­ska­mi.

— Ki czort? — za­py­tał. Prze­cież nie zna­lazł się w śre­dnio­wiecz­nym zam­ku, w któ­rym z na­tu­ry rze­czy nie bra­ko­wa­ło ta­jem­nic, a przede wszyst­kim ukry­tych przejść, ale w obiek­cie współ­cze­snym pod każ­dym wzglę­dem, wy­god­nym, funk­cjo­nal­nym i uży­tecz­nym.

Za­pu­ścił tam żu­ra­wia. Prze­ci­snął się mię­dzy wie­sza­ka­mi z ubra­nia­mi i przy­wi­ta­ło go za­ma­sko­wa­ne po­miesz­cze­nie. Ciem­ne wnę­trze nie mia­ło okna. Sprzę­żo­ny z prze­suw­ny­mi drzwia­mi au­to­mat włą­czył oświe­tle­nie, za­pło­nę­ły ża­rów­ki ha­lo­ge­no­we i nogi się pod nim ugię­ły.

— Ja­sny gwint! — wy­szep­tał. — To nie­moż­li­we.

Zna­lazł się w praw­dzi­wej zbro­jow­ni. Le­ża­ło tu w ga­blo­tach kil­ka­dzie­siąt sztuk krót­kiej bro­ni pal­nej. Za­cho­wy­wał się jak ma­lec, wpusz­czo­ny do po­ko­ju, w któ­rym nie wol­no mu było ni­cze­go do­ty­kać, ale nie umie­ją­cy oprzeć się po­ku­sie. Szkla­ne przy­kry­wy lek­ko się pod­no­si­ły. Wziął ko­lej­no do ręki kil­ka sztuk. Nie na­le­ża­ły do eg­zem­pla­rzy pro­du­ko­wa­nych se­ryj­nie, nie mia­ły logo fir­my i do­my­ślił się, że wy­ko­na­no je na spe­cjal­ne za­mó­wie­nie. Świad­czy­ła o tym ja­kość ma­te­ria­łów. Po­słu­żo­no się dro­gi­mi kom­po­zy­ta­mi i były pra­wie tak lek­kie jak pi­sto­le­ty ga­zo­we. Po­tem go za­cie­ka­wi­ły ka­ra­bin­ki wy­bo­ro­we, wy­po­sa­żo­ne w ce­low­ni­ki optycz­ne i nok­to­wi­zo­ry. W ką­tach sta­ły ciem­no­zie­lo­ne skrzyn­ki, do któ­rych nie pró­bo­wał za­glą­dać. Otarł się no­ga­mi o kil­ka dłu­gich gra­na­to­wych wa­li­zek, a po­tem zaj­rzał do jed­nej z nich.

— Boże, ona była snaj­pe­rem! — wy­szep­tał zbie­la­ły­mi war­ga­mi.

Nie wie­dział, co o tym są­dzić i to od­kry­cie omal nie ścię­ło go z nóg. Po­cią­ga­ją­ca Rita Ben­nett mia­ła dwie twa­rze. Dla ka­mu­fla­żu pra­co­wa­ła w ban­ku, uda­jąc na­iw­ną ma­don­nę, roz­ko­cha­ną w mod­nych kre­acjach, cen­nej bi­żu­te­rii i dro­gich ko­sme­ty­kach. Na­praw­dę jed­nak zaj­mo­wa­ła się czymś, co już na od­le­głość śmier­dzia­ło i było moc­no po­dej­rza­ne. Co wła­ści­wie ro­bi­ła? Nie miał zie­lo­ne­go po­ję­cia. Była groź­ną ter­ro­ryst­ką? Wol­nym strzel­cem, po­dej­mu­ją­cym się płat­nych zle­ceń? Mor­der­cą na za­mó­wie­nie? Kimś w ro­dza­ju ma­fij­ne­go cyn­gla, spe­ca od mo­krej ro­bo­ty? Po­śred­ni­czy­ła w nie­le­gal­nym han­dlu bro­nią? Na­le­ża­ła do dzia­ła­ją­cej w ukry­ciu eli­tar­nej jed­nost­ki woj­sko­wej?

Mi­nę­ła dwu­dzie­sta dru­ga i do­szedł do wnio­sku, że po­wi­nien wy­nieść się ze świą­ty­ni Rity. Roz­szy­fro­wy­wa­nie ta­jem­ni­czej bru­net­ki odło­żył na na­stęp­ne dni. Mu­siał do­kład­niej po­szpe­rać w jej rze­czach. Za­mknął sza­fę w jej sy­pial­ni i ci­cho zszedł po scho­dach. Nie miał od­wa­gi po nocy za­glą­dać do piw­ni­cy. Gdy wy­cho­dził z tyłu domu, ude­rzy­ła go myśl, że mógł­by wy­po­sa­żyć się w kil­ka ar­te­fak­tów z jej groź­ne­go ar­se­na­łu. Na wszel­ki wy­pa­dek na­le­ża­ło mieć coś do sa­mo­obro­ny. Li­cho nie spa­ło.

Rozdział trzeci

Kie­dy prze­cho­dził na dru­gą stro­nę ulicz­ki, w wie­czor­nej ci­szy usły­szał ka­sła­nie. Za­bi­ło mu moc­niej ser­ce. Zdzi­wi­ło go, bo we wszyst­kich oknach było ciem­no. Za­trzy­mał się. Atak kasz­lu trwał do­brą chwi­lę. Je­śli się nie my­lił, po pra­wej stro­nie ktoś czu­wał na ob­ro­słej win­nym gro­nem we­ran­dzie. Księ­życ był w pierw­szej kwa­drze. Kto się ostał? Po­dej­rza­ny dom są­sia­do­wał z po­se­sją Rity Ben­nett i do­pa­dło go wra­że­nie, że wa­ru­je tam agent, ma­ją­cy oko na jej skar­by. Czy to było moż­li­we? Z du­szą na ra­mie­niu zbli­żył się do par­ce­li, nie po­sta­wio­no w tym miej­scu la­tar­ni, a kie­dy wy­si­lił wzrok, zo­rien­to­wał się, że w drzwiach stoi naga ko­bie­ca po­stać. Nie wie­rzył wła­snym oczom. Strip­tiz na skra­ju dro­gi?

— Hej! — nie­pew­nie pod­niósł rękę w przy­ja­znym ge­ście.

Nie­odzia­na anie­li­ca po­ru­szy­ła się, więc na pew­no żyła. Jed­nak nie od­wza­jem­ni­ła po­wi­ta­nia.

Od­wa­żył się i wszedł po ni­skich schod­kach. Gdy już wy­łu­skał z ciem­no­ści jej twarz, ze zdzi­wie­niem uzmy­sło­wił so­bie, że ją do­brze zna. Ciem­ne wło­sy pod­trzy­my­wa­ły z obu stron wsuw­ki.

O rok star­sza od nie­go, była uczen­ni­cą Scho­ol of the Arts. In­te­re­su­ją­ca się ma­lar­stwem mat­ka przy­nio­sła kie­dyś jed­no z jej nie­wiel­kich płó­cien i po­wie­si­ła na ścia­nie w sa­lo­nie. Szpa­ra przy­wo­dzi­ła mu na myśl żonę Go­me­za z fil­mu „The Ad­dams fa­mi­ly”, względ­nie jego cór­kę, prze­mą­drza­łą We­dnes­day. Wy­so­ka i smu­kła, no­si­ła zwy­kle dłu­gie czar­ne su­kien­ki. Za­mknię­ta w so­bie, na uli­cy nie za­mie­ni­ła ni­g­dy z chło­pa­kiem ani sło­wa.

— Ka­tie? — po­wścią­gli­wie za­py­tał.

Do­pie­ro te­raz po­jął, w co się wpa­ko­wał. Wy­sta­ją­ca na pro­gu ślicz­not­ka mia­ła fi­gu­rę jak z okład­ki „Play­boya”. Oczy mu się roz­bie­gły z wra­że­nia, a nogi się pod nim ugię­ły. Przez chwi­lę nie mógł wy­krztu­sić sło­wa. Nie była brzyd­kim ka­cząt­kiem i ser­ce wa­li­ło mu jak młot. Spo­ci­ły mu się dło­nie. Ni­g­dy nie stał sam na sam z bez­wstyd­nie ro­ze­bra­ną młód­ką. Szpry­chy z jego oto­cze­nia za­wsze mia­ły coś na so­bie, czy to na bo­isku, czy to na pły­wal­ni. Nie­pew­nym wzro­kiem zje­chał na jej bose sto­py. Wy­zy­wa­ją­ce kształt­ne pier­si aż pro­si­ły, by je ob­jąć i przy­tu­lić.

Przy­tak­nę­ła i po­cią­gnę­ła no­sem. Nie umia­ła ukryć sta­nu głę­bo­kie­go przy­gnę­bie­nia i wy­glą­da­ła tak, jak­by przez po­mył­kę wy­pusz­czo­no ją ze szpi­ta­la psy­chia­trycz­ne­go. Jej twarz nie wy­ra­ża­ła żad­nych ludz­kich uczuć, bo tłu­mi­ło je nie­wy­obra­żal­ne, wręcz zwie­rzę­ce prze­ra­że­nie. Była jak ku­lą­cy się na środ­ku szo­sy gry­zoń, spa­ra­li­żo­wa­ny świa­tła­mi nad­jeż­dża­ją­ce­go sa­mo­cho­du i nie­zdol­ny do uciecz­ki.

— Cze­mu sto­isz naga? — usi­ło­wał do­ciec, gdy już opa­no­wał wsty­dli­wy oczo­pląs. Głos prze­szedł mu wresz­cie przez gar­dło.

— Cze­kam na śmierć — wy­ją­ka­ła.

Z po­wąt­pie­wa­niem przy­jął jej de­kla­ra­cję. Nie poj­mo­wa­ła, na czym stoi. W prze­ci­wień­stwie do nie­go nie opu­ści­ła domu i nie po­krę­ci­ła się mię­dzy tymi, któ­rzy prze­ży­li. Od rana mę­czy­ła się w sa­mot­no­ści, mal­tre­tu­jąc my­ślą, że musi na­dejść jej ko­niec.

Wziął głęb­szy od­dech.

— Je­śli do­tąd nie umar­łaś, to już nie umrzesz — po­cie­szył wy­stra­szo­ną do ostat­nich gra­nic la­lu­nię. — Wi­dzisz? Ja żyję — rzu­cił z prze­ko­na­niem. — I mam się do­brze.

Za­sta­na­wia­ła się nad tym, co po­wie­dział. Od­niósł wra­że­nie, że za­pa­lił małe świa­teł­ko w ciem­nym tu­ne­lu.

— Chodź, zo­ba­czysz! — po­cią­gnę­ła go za rę­kaw ba­weł­nia­nej ko­szu­li.

W po­ko­ju go­ścin­nym na ła­wie pło­nę­ła mi­go­tli­wym świa­tłem czer­wo­na świe­ca, po­zo­sta­wia­ją­ca w po­wie­trzu za­pach pa­ra­fi­ny i wo­sku pal­mo­we­go. Obok niej sta­ły dwa krysz­ta­ło­we fla­ko­ny na cię­te kwia­ty, wy­peł­nio­ne ce­gla­stym py­łem wia­do­me­go po­cho­dze­nia. O je­den z nich było opar­te nie­wiel­kie zdję­cie z al­bu­mu ro­dzin­ne­go.

— Tyle zo­sta­ło z mo­ich sta­rych — zno­wu po­cią­gnę­ła no­sem. Ła­mał się jej głos. — Umar­li na mo­ich oczach.

Uświa­do­mił so­bie, że w cią­gu doby Zie­mia sta­ła się cmen­ta­rzy­skiem dla mi­liar­dów lu­dzi. Nie miał kto od­pra­wiać ce­re­mo­nii po­grze­bo­wych i mo­dlić się w ich in­ten­cji. Ci, co prze­ży­li, roz­pacz­li­wie pró­bo­wa­li się po­zbie­rać i zaj­mo­wa­li się sobą. Nie w gło­wie były im ob­rzę­dy.

Po­my­ślał, że dziew­czy­na po­win­na coś na sie­bie wło­żyć. Za­uwa­żył po­rzu­co­ny na fo­te­lu bia­ły płaszcz ką­pie­lo­wy frot­te i pró­bo­wał ją nim okryć.

— Nie — ode­pchnę­ła jego tro­skli­wą rękę. Nie­po­rad­nie przy­tu­li­ła się do Osca­ra, a po­tem za­czę­ła drżą­cy­mi pal­ca­mi roz­pi­nać gu­zi­ki przy jego ko­szu­li. — Zo­stań — po­pro­si­ła, lę­ka­jąc się zaj­rzeć mu w oczy. — Ina­czej coś so­bie zro­bię. Nie wy­trzy­mam sama.

Była war­ta grze­chu. Po­czuł, że na­ra­sta w nim pod­nie­ce­nie i że nie oprze się po­ku­sie. Udzie­li­ło się mu jej sza­leń­stwo i choć­by bar­dzo chciał, nie umiał­by od­mó­wić.

Roz­dy­go­ta­na Ka­tie za­cią­gnę­ła Osca­ra do sy­pial­ni. Prze­ję­ła w lot ini­cja­ty­wę, nie chcąc stra­cić ani se­kun­dy, jak­by się oba­wia­ła, że chło­pak może się roz­my­ślić i dać nura w ciem­ność. Nie za­mie­rza­ła grać roli nie­zdo­by­tej księż­nicz­ki z wy­so­kiej wie­ży. Ner­wo­wo ze­rwa­ła z nie­go ba­weł­nia­ną ko­szu­lę. Trza­snął ostat­ni gu­zik. Po dro­dze nie­do­szły ko­chaś po­zbył się swo­ich adi­da­sów. W drzwiach po­czuł jej dło­nie na swym lek­ko za­ro­śnię­tym brzu­chu. Za­pa­li­ła ja­sne świa­tło i do­rwa­ła się do jego dżin­sów. Pchnę­ła go na łóż­ko i ścią­gnę­ła je wraz ze skar­pet­ka­mi. Jak na moc­no prze­ra­żo­ną dziu­nię, ra­dzi­ła so­bie cał­kiem nie­źle. Sli­pa­mi sam się za­jął. Pod­kur­czył nogi i zsu­nął je aż do ko­stek, ale znie­nac­ka do­padł go wstyd.

— Zga­si­my świa­tło? — za­kło­po­ta­ny za­py­tał, go­tów scho­wać się pod cien­kie na­kry­cie.

Po­trzą­snę­ła prze­czą­co gło­wą, szyb­ciut­ko wyj­mu­jąc wsuw­ki z wło­sów. Odło­ży­ła je, wpa­tru­jąc się w nie­go sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma. Jej spoj­rze­nie nie­mal pa­rzy­ło. Prze­mknę­ła mu przez gło­wę trwoż­na myśl, że Ka­tie po­słu­gu­je się cza­ra­mi i że na­praw­dę ma coś wspól­ne­go z fil­mo­wą ro­dzi­ną Ad­dam­sów lub Sa­bri­ną z se­ria­lu o cza­ro­dziej­kach. Stłu­mił ją, bo prze­cież to nie było moż­li­we.

— Nie — od­par­ła, po­chy­la­jąc się nad chło­pa­kiem i za­bie­ra­jąc się za nie­go.

Zna­lazł się pierw­szy raz w ży­ciu z la­ską w łóż­ku i wy­czy­ta­ła to z jego za­kło­po­ta­nej twa­rzy. Ni­g­dy nie prze­kro­czył gra­nic in­tym­ne­go tête-à-tête, nie za­ba­wiał się z pro­sty­tut­ka­mi, ani z roz­pusz­czo­ny­mi gów­nia­ra­mi, więc bra­ko­wa­ło mu do­świad­cze­nia. Był nie­win­ny ni­czym chło­piec z chó­ru ko­ściel­ne­go. Nie­po­rad­nie pró­bo­wa­ła mu po­móc. Uło­ży­ła się obok i uję­ła pal­ca­mi jego pta­ka. Jed­no­cze­śnie wo­dzi­ła war­ga­mi po jego opa­lo­nym ra­mie­niu i szyi. Uży­wa­ła per­fum in­nych niż Rita, mniej in­ten­syw­nych, le­d­wo wy­czu­wal­nych, a jed­nak da­ją­cych się za­pa­mię­tać. Gdy pe­nis na­brzmiał, prze­wró­ci­ła się na ple­cy i ścią­gnę­ła chło­pa­ka mię­dzy swo­je uda. Po­ra­zi­ła go myśl, że nie tra­fi tam, gdzie po­wi­nien, prze­cież był to jego de­biut, ale so­bie po­ra­dził. Nie­fart w łóż­ku nad­wą­tlił­by jego mę­skie ego. Wbił się w jej mo­krą szpar­kę. Od­po­wie­dzia­ła stłu­mio­nym ję­kiem. Po­czuł się wresz­cie jak mło­dy bóg i za­gu­bił w mi­ło­snym ga­lo­pie. Boże, co to była za roz­kosz!

Oko­ło dru­giej w nocy od­krył, że jest głod­ny. Za­bur­cza­ło mu w brzu­chu. Nie jadł ko­la­cji, a ma­ra­ton mi­ło­sny oka­zał się wy­czer­pu­ją­cy. Ko­cha­li się raz, po­tem się ca­ło­wa­li, na­stęp­nie dru­gi raz, aż wresz­cie na chwi­lę za­snął.

— Zro­bić ci ka­nap­kę? — za­py­ta­ła.

Za­ło­żył sli­py, któ­re zna­lazł obok łóż­ka i po­cią­gnął za nią do kuch­ni. Po dro­dze zaj­rzał do ła­zien­ki. Usiadł przy dę­bo­wym sto­le, śle­dząc wzro­kiem jej krzą­ta­ni­nę. Pod­grza­ła mu w ku­chen­ce mi­kro­fa­lo­wej duży ka­wa­łek piz­zy.

— Do­brze być ży­wym, nie? — rzu­cił, kie­dy przy­nio­sła mu ta­lerz i sztuć­ce.

Po­wo­li jadł, nie od­ry­wa­jąc od niej wzro­ku. Zi­gno­ro­wa­ła to py­ta­nie. Usia­dła na są­sied­nim krze­śle, z wdzię­kiem krzy­żu­jąc nogi. Bez­wied­nie po­pra­wi­ła so­bie opa­da­ją­ce wło­sy. Na­dal była naga, nie na­rzu­ci­ła nic na sie­bie, jak­by chcia­ła, by każ­dy szcze­gół jej cza­row­ne­go cia­ła do­brze utkwił mu w pa­mię­ci. Ala­ba­stro­wej bie­li skó­ry nie zna­czy­ły śla­dy opa­le­ni­zny. Dzi­wi­ło go, że Ka­tie nie od­czu­wa za­kło­po­ta­nia, zmie­sza­nia ani wsty­du. To­wa­rzy­szy­ła mu wpraw­dzie, po­tul­na i ci­cha, jed­nak przy tym nie­ru­cho­ma, mil­czą­ca i pra­wie nie­obec­na. Nie mia­ła ocho­ty z nim roz­ma­wiać. Po­wia­da­no, że seks bez mi­ło­ści jest jak czar­na kawa bez cu­kru. A choć w jej ra­mio­nach nie czuł bra­ku sło­dy­czy, to jed­nak cze­goś mu nie do­sta­wa­ło. Jed­nak nie wie­dział cze­go.

Rzu­cił kil­ka ko­lej­nych py­tań, prze­ry­wa­jąc ci­szę, lecz za każ­dym ra­zem spusz­cza­ła gło­wę, za­sła­nia­jąc twarz wło­sa­mi. Od­po­wia­da­ła mo­no­sy­la­ba­mi. Łą­czą­ca ich więź była tak cien­ka jak nić pa­ję­cza i wy­da­wa­ło się, że dziew­czy­na nie chce, aby się wzmoc­ni­ła.

Wró­ci­li do sy­pial­ni. Za­in­te­re­so­wa­ły go opar­te o ścia­nę szty­chy w kar­to­no­wych okład­kach. Z cie­ka­wo­ści kil­ka obej­rzał. Zna­lazł tu uję­cia sie­dzą­ce­go przy ogni­sku sta­re­go In­dia­ni­na z or­lim no­sem, trzy­ma­ją­ce­go na ko­la­nach sznur z pi­smem wę­zeł­ko­wym. Jego wy­ra­zi­sta twarz z za­pa­dły­mi po­licz­ka­mi mia­ła w so­bie coś ta­jem­ni­cze­go. W ko­bie­cie w ele­ganc­kiej suk­ni roz­po­znał mat­kę, a po­tem nie­ocze­ki­wa­nie tra­fił na swo­ją po­do­bi­znę. Nie bra­ko­wa­ło jej ta­len­tu i po­do­bień­stwo było ude­rza­ją­ce, więc jego brwi po­wę­dro­wa­ły wy­so­ko w wy­ra­zie nie­bo­tycz­ne­go zdu­mie­nia. Je­że­li są­dził, że w jej ży­ciu nie ma ni­ko­go szcze­gól­ne­go, to się my­lił. Szpe­rał da­lej i z tecz­ki wy­pa­dło kil­ka mniej­szych ry­sun­ków w ołów­ku, przed­sta­wia­ją­cych Osca­ra i Ka­tie w mi­ło­snych ob­ję­ciach, opar­tych na po­zy­cjach Ka­ma­su­try. Nie przy­pusz­czał, że może być obiek­tem jej skry­tych fan­ta­zji ero­tycz­nych. Gdy­by nie de­mo­nicz­ny wi­rus, pew­nie ni­g­dy nie od­sło­ni­ła­by swo­ich kart.

Nie po­czu­ła się za­kło­po­ta­na. Jak­by to, co uj­rzał było naj­zu­peł­niej na­tu­ral­ne, ni­czym zmia­na kie­run­ków na skrzy­żo­wa­niu i jak­by był tyl­ko przy­pad­ko­wym mo­de­lem, któ­re­mu pła­ci się za po­zo­wa­nie do aktu. Cier­pli­wie cze­ka­ła na nie­go w łóż­ku, chcąc się do nie­go przy­tu­lić. Tym ra­zem po­zwo­li­ła mu zga­sić świa­tło.

(...)