Bezkres magii ebook

Tytuł oryginału: Arcanum Unbounded. The Cosmere Collection

Copyright © 2017 by Dragonsteel Entertainment, LLC Copyright for the Polish translation © 2016 by Wydawnictwo MAG

Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Dominik Broniek Opracowanie graficzne okładki: Dark Crayon Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń

ISBN 978-83-7480-763-0 Wydanie II

Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228 134 743 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl

Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

Nathanowi Hatfieldowi,

Podziękowania

Gdybym miał podziękować indywidualnie każdej osobie, która pomogła mi przy każdym z zawartych w tym zbiorze tekstów, ten fragment miałby długość jednego z opowiadań! Dlatego zamierzam skupić się na ludziach, którzy pomogli w stworzeniu całego zbioru. (Jak również tych, którzy pracowali nad Tancerką Krawędzi, jedynym nowym opowiadaniem w zbiorze).

Chciałbym jednak poświęcić chwilę, by z całego serca podziękować tym, którzy przez lata współpracowali ze mną przy tworzeniu krótszych tekstów. Na początku kariery nie odważyłbym siebie nazwać autorem opowiadań – ale dziesięć lat ćwiczeń się opłaciło, a ich efektem są teksty w tym zbiorze. (Choć musicie pamiętać, że słowa „krótkie” używam dość swobodnie. Większość z nich jest dość długa).

Przez lata pomagało mi wielu wspaniałych ludzi, większość ich nazwisk spotykacie regularnie na początku moich powieści. Jestem szczęściarzem, że przez lata kariery pisarskiej otrzymałem tyle wsparcia, informacji zwrotnych i pomocy.

Jeśli chodzi o Bezkres magii, mój wieloletni współpracownik Isaac Stewart odpowiada za piękne wyklejki, schematy układów gwiezdnych i większość symboli, na jakie natraficie w książce. Ben McSweeney przygotował ilustracje do opowiadań, Dave Palumbo okładkę, a Greg Collins zaprojektował układ graficzny.

Moshe Feder, redaktor wszystkich moich powieści fantasy, był redaktorem tego projektu – i choć oficjalnie nie zajmował się dużą częścią tych tekstów, kiedy się ukazywały, ma zwyczaj wtrącania się i robienia redakcji, za darmo, każdego opowiadania, które napisałem. (W rzeczy samej, wścieka się, jeśli mu ich nie przysyłam, i odmawia wystawienia faktury, kiedy próbuję mu zapłacić). Innymi słowy, przez lata wykonał dużo darmowej pracy, pomagając mi zostać autorem opowiadań. Zasługuje za to na dodatkowe podziękowania.

Peter Ahlstrom jak zawsze zajmował się wewnętrzną redakcją. („Wewnętrzną” należy traktować dosłownie – kierował nią ode mnie z domu). Peter jest odpowiedzialny za zebranie uwag od wszystkich ludzi pracujących nad tekstami, dodanie swoich własnych szczegółowych komentarzy, a później wygładzenie wszystkiego po tym, jak zasiadłem do tekstów z piłą.

Za korektę odpowiada Terry McGarry. Na podziękowania zasługują również Tom Doherty, Marco Palmieri, Patti Garcia, Karl Gold, Rafal Gibek i Robert Davis z wydawnictwa Tor.

Moim agentem w Stanach był Joshua Bilmes, a w Wielkiej Brytanii John Berlyne. Dziękuję wszystkim w ich agencjach.

Do czytelników alfa i gamma Tancerki Krawędzi zaliczają się: Alice Arneson, Ben Oldsen, Bob Kluttz, Brandon Cole, Brian T. Hill, Darci Cole, David Behrens, Eric James Stone, Eric Lake, Gary Singer, Ian McNatt, Karen Ahlstrom, Kellyn Neumann, Kristina Kugler, Lyndsey Luther, Mark Lindberg, Matt Wiens, Megan Kanne, Nikki Ramsay, Paige Vest, Ross Newberry i Trae Cooper.

Zgodnie z tradycją serdecznie dziękuję rodzinie: Joelowi, Dallinowi, Oliverowi i Emily. Jesteście wspaniali!

Przedmowa

Cosmere zawsze miało wiele tajemnic.

Mogę cofnąć się pamięcią do kilku kluczowych momentów, dzięki którym narodził się ten wielki plan. Pierwszym jest pojawienie się Hoida. Kiedy jeszcze byłem nastolatkiem, wymyśliłem mężczyznę, który łączył różnorodne światy, wzajemnie nieświadome swojego istnienia. Człowieka znającego tajemnicę, której nikt inny nie pojmował. Czytając książki innych autorów, w myślach umieszczałem go w tle, wyobrażając go sobie jako przypadkową osobę opisaną w tłumie, i marzyłem o opowieści kryjącej się za opowieścią, której był częścią.

Drugim momentem, który pomógł mi złożyć wszystko w jedną całość, było przeczytanie dalszych powieści Isaaka Asimova z cyklu Fundacja. Oszołomił mnie sposób, w jaki udało mu się połączyć cykl o robotach z Fundacją w jedną wielką opowieść. Wiedziałem, że chcę stworzyć coś takiego, epopeję większą od epopei. Opowieść obejmującą światy i epoki.

Trzecim momentem było pierwsze pojawienie się Hoida w powieści. Umieściłem go z niepewnością, martwiłem się, czy wszystko będzie do siebie pasować. Wtedy jeszcze nie stworzyłem swojego wielkiego planu cosmere, miałem jedynie niejasną wizję tego, co chciałem osiągnąć.

Tą powieścią było Elantris. Moja następna książka, Dragonsteel, nie została nigdy opublikowana (nie jest zbyt dobra). Ale na jej potrzeby wymyśliłem historię Hoida, a wraz z nią historię całego uniwersum, które nazwałem cosmere. Elantris zostało wydane dopiero wiele lat później – a kiedy do tego doszło, miałem już gotów cały wielki plan. Jego sednem stały się ZMgły Zrodzony, Burzowe Światło i Elantris. (W tym zbiorze znajdziecie opowiadania związane z nimi wszystkimi).

Podejrzewam, że duża część czytelników nie wie, iż większość moich książek jest ze sobą powiązana, a w opowieści kryje się inna opowieść. To mnie cieszy. Często powtarzałem, że nie chcę, by czytelnicy czuli, że muszą znać na pamięć całą moją twórczość, by cieszyć się jedną historią. Jak na razie ZMgły Zrodzony jest tylko ZMgły Zrodzonym, a Burzowe Światło jest tylko Burzowym Światłem. Opowieści z tych światów są na pierwszym miejscu.

Co nie znaczy, że nie ma wskazówek. Mnóstwa. Pierwotnie zakładałem, że te drobne sugestie istnienia różnych światów będą o wiele mniejsze, zwłaszcza z początku. Wielu czytelników je jednak pokochało – a ja uświadomiłem sobie, że nie muszę tak skąpo wydzielać ukrytej opowieści.

Wciąż balansuję na cienkiej linie. Każda z opowieści, którą czytacie, ma być samodzielna, przynajmniej w kontekście świata, w którym się dzieje. Jednak jeśli sięgnąć głębiej, można dowiedzieć się o wiele więcej. Kolejna tajemnica, jak powiedziałby Kelsier.

Ten zbiór robi krok w stronę połączonej natury cosmere. Każde opowiadanie poprzedza przedmowa autorstwa Khriss, kobiety tworzącej dodatki Ars Arcanum na końcu każdej powieści. Znajdziecie też mapy każdego układu gwiezdnego. Dzięki temu zbiór bardziej niż kiedykolwiek łączy światy. Sugeruje również to, co w końcu nadejdzie – pełne połączenia w obrębie cosmere.

Czas na to jeszcze nie nadszedł. Jeśli czujecie się przytłoczeni, wiedzcie, że większość opowiadań można czytać niezależnie. Akcja kilku toczy się po wydarzeniach opisanych w już opublikowanych powieściach – co zaznaczamy wcześniej, żebyście wiedzieli, jak ewentualnie uniknąć spoilerów.

Żadne z opowiadań nie wymaga znajomości cosmere jako całości. Tak naprawdę większość wydarzeń w cosmere nie została jeszcze ujawniona, nie moglibyśmy się więc spodziewać, że jesteście ich świadomi.

Mimo wszystko obiecuję, że ten zbiór dostarczy nie tylko pytań, ale nareszcie również odpowiedzi.

BEZKRES MAGII

Zbiór opowiadań z cosmere

UKŁAD SEL

Układ Sel

Sercem tego układu jest planeta Sel – ojczyzna wielu imperiów, które, co niezwykłe, pozostają nie do końca świadome swojej obecności. Jest to celowa ignorancja, gdyż każda z trzech wielkich krain udaje, że pozostałe są jedynie niegodnymi zainteresowania plamami na mapie.

Sama planeta to ułatwia, jest bowiem większa niż przeciętnie, o średnicy równej 1,5 standardu cosmere, a ciążeniu 1,2. Ogromne kontynenty i potężne oceany tworzą różnorodny krajobraz, wyjątkowo zróżnicowany jak na jedną planetę. Znajdziecie na niej zarówno śnieżne równiny, jak i olbrzymie pustynie, co w czasie pierwszych odwiedzin uznałabym za wyjątkowe, gdybym nie odkryła, że jest to naturalne dla wielu planet cosmere.

Sel jest wyjątkowa również ze względu na dwuodpryskowość, to znaczy jako jedna z niewielu planet w cosmere przyciągnęła dwa Odpryski Adonalsium: Dominację i Oddanie. Te Odpryski wywarły ogromny wpływ na rozwój ludzkiego społeczeństwa na planecie, wywodzi się od nich większość tradycji i religii. Co wyjątkowe, również języki i alfabety wykorzystywane po dziś dzień na całej planecie powstały pod bezpośrednim wpływem dwóch Odprysków.

Wierzę, że z początku Odpryski nie interesowały się ludzkością – a społeczeństwo kształtowało powolne, spokojne odkrywanie mocy, które przepełniały świat. Trudno jednak być pewnym, gdyż w dalekiej przeszłości zarówno Dominację, jak i Oddanie zniszczono. Ich Napełnienie – ich moc – zostały Rozszczepione, ich umysły zniszczone, a dusze odesłane Poza. Nie mam pewności, czy ich nieokiełznana moc przez jakiś czas niszczyła świat, czy też została natychmiast powstrzymana. Wszystko to wydarzyło się w czasach ludzkiej prehistorii na Sel.

Obecnie większość Napełnienia, tworzącego moce Dominacji i Oddania, jest uwięziona w Krainie Umysłu. Zbiorowo moce te – które są sobie przeciwstawne – zwane są Dor. Uwięzione razem, zamknięte i pragnące się wyzwolić zasilają rozliczne rodzaje magii na Sel.

Ponieważ Kraina Umysłu (w przeciwieństwie do Krainy Ducha, gdzie przebywa większość rodzajów Napełnienia) ma wyraźnie rozdzielone lokalizacje, magia na Sel jest w dużym stopniu uzależniona od miejsca przebywania. Ponadto zasady percepcji i intencji są znacznie wzmocnione, do tego stopnia, że język – lub podobne elementy – bezpośrednio kształtuje magię podczas jej czerpania z Krainy Umysłu i wykorzystywania.

To nakładanie się języka, miejsca i magii na planecie stało się tak integralną częścią systemu, że drobne zmiany w jednym z nich mogą mieć ogromny wpływ na dostęp do Dor. W rzeczy samej, wierzę, że sam krajobraz został Napełniony, do takiego stopnia, że zaczyna zyskiwać samoświadomość, co jest niespotykane na innych planetach cosmere. Nie wiem, jak do tego doszło ani jakie będą konsekwencje.

Zaczęłam się zastanawiać, czy na Sel dzieje się coś większego, niż przypuszczaliśmy na uniwersytetach Srebrnoświatła. Coś, czego początki nikną w pomrokach dziejów. Może Ire wiedzą coś więcej, ale nie rozmawiają na ten temat i wielokrotnie odrzucali moje prośby o współpracę.

Należy również wspomnieć o istotach zwanych seonami i skaze, Drzazgach samoświadomego Napełnienia, które zachowują się niemal jak ludzie. Wierzę, że istnieje związek między nimi a zagadką natury Sel.

Reszta układu nie ma większego znaczenia. Choć krąży w nim kilka planet, to tylko jedna w strefie zdatnej do zamieszkania – choć ledwie. Jest jałowa, niegościnna i często szaleją na niej burze piaskowe. Jej bliskość do słońca, Mashe, sprawia, że jest na niej nieprzyjemnie gorąco, nawet komuś, kto spędził sporą część życia na Stronie Dnia Taldainu.

Dusza Cesarza

Prolog

Gaotona przeciągnął palcami po grubym płótnie i uważnie przyjrzał się jednemu z najwspanialszych dzieł sztuki, jakie widział w życiu. Niestety, było falsyfikatem.

Zza jego pleców dobiegały szepty.

– Ta kobieta jest niebezpieczna. To, co robi, jest odrażające.

Gaotona pochylił płótno w stronę czerwonopomarańczowego światła padającego z kominka i zmrużył oczy. Na starość wzrok mu się pogorszył. Cóż za precyzja, pomyślał, wpatrując się w ślady pociągnięcia pędzlem i macając warstwy gęstej olejnej farby. Dokładnie takie jak w oryginale.

Sam by nigdy nie zauważył pomyłek. Kwiat odrobinę przesunięty na bok. Księżyc nieco zbyt nisko na niebie. Ich znalezienie wymagało od ekspertów wielu dni starannych badań.

– To jedna z najlepszych Fałszerzy w całym cesarstwie. – Głosy należały do innych arbitrów, najważniejszych urzędników cesarstwa. – Jej reputacja jest znana bardzo szeroko. Musimy ją skazać na śmierć, by dać przykład innym.

– Nie. – Frava, przywódczyni arbitrów, miała ostry, nosowy głos. – Ta kobieta jest cennym narzędziem. Może nas ocalić. Musimy ją wykorzystać.

Dlaczego? – pomyślał znów Gaotona. Dlaczego ktoś zdolny do takiego artyzmu, takiej wspaniałości, zwrócił się ku fałszerstwu? Dlaczego nie tworzy oryginalnych obrazów? Dlaczego nie została prawdziwą artystką?

Muszę zrozumieć.

– Tak – kontynuowała Frava – kobieta jest złodziejką i uprawia ohydną sztukę. Ale ja nad nią zapanuję, a z pomocą jej talentów możemy uprzątnąć ten bałagan, w którym wylądowaliśmy.

Pozostali mamrotali, wyrażając sprzeciw i troskę. Kobieta, o której mówili, Wan ShaiLu, była kimś więcej niż tylko zwyczajną oszustką. O wiele więcej. Umiała zmieniać naturę rzeczywistości. I tu pojawiała się kolejna wątpliwość. Dlaczego w ogóle nauczyła się malować? Przecież jej umiejętności malarskie były całkiem przyziemne w porównaniu z bardziej mistycznymi talentami?

Tak wiele pytań. Gaotona podniósł wzrok ze swojego miejsca przy kominku. Inni stali skupieni wokół biurka Fravy, a ich długie, barwne szaty migotały w blasku ognia.

– Zgadzam się z Fravą – powiedział Gaotona.

Pozostali popatrzyli na niego. Ich miny sugerowały, że nie przejmują się jego zdaniem, ale postawa świadczyła o czymś zupełnie innym. Ich szacunek pozostawał głęboko ukryty, ale nie zniknął.

– Poślijcie po Fałszerza – powiedział Gaotona, podnosząc się. – Chcę wysłuchać, co ma do powiedzenia. Podejrzewam, że będzie nad nią trudniej zapanować, niż utrzymuje Frava, ale nie mamy wyboru. Albo wykorzystamy zdolności tej kobiety, albo zrezygnujemy z panowania nad cesarstwem.

Szepty ucichły. Ile lat minęło od czasu, kiedy Frava i Gaotona po raz ostatni zgodzili się w jakiejkolwiek kwestii, nie wspominając już o czymś tak kontrowersyjnym jak wykorzystanie Fałszerza?

Jedno po drugim, pozostała trójka arbitrów pokiwała głowami.

– Niech tak się stanie – powiedziała cicho Frava.

Dzień drugi

Shai wbiła paznokieć w jeden z kamiennych bloków stanowiących ściany jej więziennej celi. Kamień ustąpił nieco. Roztarła pył między palcami. Wapień. Dziwny materiał jak na mur więzienia, ale nie cała ściana była z wapienia, jedynie ta pojedyncza żyła w bloku.

Uśmiechnęła się. Wapień. Tę małą żyłę łatwo było przegapić, ale jeśli się nie myliła, w końcu zidentyfikowała wszystkie czterdzieści cztery typy kamienia tworzące ściany jej okrągłej, przypominającej studnię celi. Uklękła obok posłania i za pomocą widelca – odgięła do tyłu wszystkie zęby poza jednym – zaczęła wydrapywać notatki na jednej z drewnianych nóg łóżka. Bez okularów musiała mrużyć oczy, kiedy pisała.

Aby coś Sfałszować, trzeba było znać jego przeszłość, jego naturę. Była niemal gotowa. Jej zadowolenie zniknęło jednak, kiedy w migoczącym blasku świecy zauważyła inny zestaw znaków na nodze łóżka. Dzięki nim odliczała dni uwięzienia.

Tak mało czasu, pomyślała. Jeśli dobrze liczyła, pozostał tylko jeden dzień do wyznaczonej daty jej publicznej egzekucji.

W głębi czuła nerwy napięte jak struny instrumentu. Jeden dzień. Jeden dzień, by stworzyć pieczęć duszy i uciec. Ale nie miała kamienia duszy, jedynie prymitywny kawał drewna, a jej jedynym narzędziem rytowniczym był widelec.

Zadanie było niewiarygodnie trudne. I o to właśnie chodziło. Celę wybudowano dla ludzi takich jak ona, z kamieni przecinanych różnymi żyłami, by utrudnić ich Sfałszowanie. Pochodziły z różnych kamieniołomów i każdy miał wyjątkową historię. A ponieważ wiedziała o nich tak niewiele, Sfałszowanie było niemal niemożliwe. Zresztą nawet gdyby udało jej się przeobrazić kamień, pewnie istniały jeszcze inne zabezpieczenia, by ją powstrzymać.

Na Noce! Ale się wpakowała w tarapaty.

Zakończywszy robienie notatek, wpatrzyła się w wygięty widelec. Po oderwaniu metalowej części, zaczęła rzeźbić drewnianą rączkę, by stworzyć z niej prymitywną pieczęć duszy. Nie wydostaniesz się w taki sposób, Shai, powiedziała sobie. Potrzebujesz innej metody.

Czekała sześć dni, szukając innej drogi wyjścia. Strażników, których mogłaby wykorzystać, kogoś, kogo mogłaby przekupić, wskazówek związanych z naturą jej celi. Jak na razie nic...

Gdzieś wysoko ktoś otworzył drzwi do lochów.

Shai poderwała się na równe nogi i wcisnęła rączkę widelca za pasek na plecach. Przesunęli datę jej egzekucji?

Na stopniach prowadzących do lochów rozległy się ciężkie kroki. Zmrużyła oczy, wpatrując się w ludzi, którzy pojawili się nad jej celą. Czterech było strażnikami, towarzyszyli mężczyźnie o pociągłej twarzy i długich palcach. Wielki, członek rasy, która rządziła cesarstwem. Niebiesko-zielona szata oznaczała urzędnika niższej rangi, który zdał egzaminy kwalifikujące do służby w administracji, ale nie awansował zbyt wysoko.

Shai czekała z napięciem.

Wielki pochylił się i spojrzał na nią przez kratę. Zawahał się, po czym gestem kazał strażnikom ją otworzyć.

– Arbitrzy pragną cię przesłuchać, Fałszerzu.

Shai cofnęła się, kiedy otworzyli sufit jej celi, a później opuścili drabinę. Ostrożnie wspięła się na górę. Gdyby to ona zamierzała zaprowadzić kogoś na przyśpieszoną egzekucję, pozwoliłaby więźniowi myśleć, że chodzi o coś innego, żeby nie stawiał oporu. Jednak strażnicy nie zakuli jej w kajdany, gdy wyprowadzali ją z więzienia.

Wydawało się, że rzeczywiście prowadzili ją do gabinetu arbitrów. Shai zapanowała nad sobą. W takim razie nowe wyzwanie? Czy odważy się mieć nadzieję na okazję? Nie powinna dać się złapać, ale na to nic już nie mogła poradzić. Została pokonana, zdradzona przez cesarskiego błazna, choć założyła, że może mu zaufać. Zabrał jej kopię Księżycowego Berła i podłożył ją w miejsce oryginału, a później uciekł.

Wuj Won nauczył Shai, że porażka jest częścią życia. Niezależnie od tego, jak dobrym się było, zawsze był ktoś jeszcze lepszy. Jeśli człowiek postępował w życiu zgodnie z tą wiedzą, nigdy nie nabierał nadmiernej pewności siebie i nie stawał się niedbały.

Ostatnio przegrała. Teraz wygra. Odepchnęła od siebie wszelką frustrację związaną z faktem, że została pojmana, i stała się osobą, która mogła wykorzystać tę nową szansę, czymkolwiek miała się okazać. Wykorzysta ją i rozkwitnie.

Tym razem grała nie o bogactwo, ale o życie.

Strażnicy byli Uderzającymi – a w każdym razie tak nazywali ich Wielcy. Oni sami niegdyś nazywali się Mulla’dil, ale ich naród został wchłonięty przez cesarstwo przed tak wielu laty, że niewielu używało tej nazwy. Uderzający byli wysocy, szczupli i bladzi. Włosy mieli niemal równie ciemne jak włosy Shai, ale kręcone, podczas gdy jej włosy były długie i proste. Z niejakim sukcesem spróbowała nie czuć się przez nich przytłoczona. Jej lud, MaiPon, nie słynął z wysokiego wzrostu.

– Ty – powiedziała do pierwszego Uderzającego, kiedy znalazła się na przedzie grupki. – Pamiętam cię.

Starannie uczesane włosy świadczyły o tym, że młody kapitan rzadko nosił hełm. Uderzający cieszyli się sympatią Wielkich, zdarzało im się nawet Wyniesienie. Stojący przed nią młodzieniec wydawał się przejęty. Ten wypolerowany pancerz, staranny ubiór. Tak, wierzył, że w przyszłości czekają go ważne zadania.

– Ten koń – powiedziała Shai. – Po tym, jak zostałam pojmana, przerzuciłeś mnie przez grzbiet swojego konia. Wysokie zwierzę, całkiem białe, z Gurish. Dobry wierzchowiec. Znacie się na koniach.

Uderzający patrzył przed siebie, ale mruknął pod nosem:

– Zabicie cię sprawi mi wielką przyjemność, kobieto.

Cudownie, pomyślała Shai, gdy wkroczyli do cesarskiego skrzydła pałacu. Zdobiła je wspaniała kamieniarka w starożytnym stylu Lamio, wysokie marmurowe kolumny pokryte płaskorzeźbami. Te wielkie urny między kolumnami stworzono, by naśladowały ceramikę Lamio sprzed wielu lat.

Właściwie, przypomniała sobie, Stronnictwo Dziedzictwa wciąż rządzi, więc...

Cesarz należał do tego stronnictwa, podobnie jak rada pięciu arbitrów, która w rzeczywistości sprawowała rządy. Ich stronnictwo uważało za chwalebne poznawanie dawnych kultur, posunęli się nawet tak daleko, że przebudowali swoje skrzydło pałacu na podobieństwo starożytnej budowli. Shai podejrzewała, że na dnie tych „starożytnych” urn znajdowały się pieczęcie duszy, które przeobrażały je w doskonałą imitację słynnych zabytków.

Tak, Wielcy nazywali moce Shai ohydnymi, ale jedynym ich aspektem, który był oficjalnie zakazany, było stworzenie Fałszerstwa, które zmieniało człowieka. Uprawiane po cichu Fałszowanie przedmiotów było w cesarstwie dopuszczone, nawet wykorzystywane, jeśli tylko Fałszerz był starannie kontrolowany. Gdyby ktoś odwrócił jedną z tych urn i usunął pieczęć z dna, zmieniłaby się w prostą, niczym nieozdobioną ceramikę.

Uderzający zaprowadzili ją do drzwi inkrustowanych złotem. Kiedy się otworzyły, Shai zauważyła czerwoną pieczęć duszy na dolnej krawędzi skrzydła, która zmieniała drzwi w imitację jakiegoś dzieła z przeszłości. Strażnicy wprowadzili ją do przytulnego pomieszczenia z ogniem płonącym na kominku, grubymi dywanami i meblami z ciemnego drewna. Chatka myśliwska z piątego wieku, domyśliła się Shai.

Cała piątka arbitrów ze Stronnictwa Dziedzictwa czekała na nią w środku. Troje – dwie kobiety, jeden mężczyzna – siedziało na krzesłach z wysokimi oparciami przy kominku. Za stojącym tuż przy drzwiach biurkiem siedziała jeszcze jedna kobieta. Frava, najwyższy rangą arbiter ze Stronnictwa Dziedzictwa, była najprawdopodobniej najpotężniejszą osobą w całym cesarstwie poza samym cesarzem Ashravanem. Siwiejące włosy zaplotła w długi warkocz ozdobiony złotymi i czerwonymi wstążkami, który opadał na złotą szatę. Shai od dawna zastanawiała się, jak obrabować tę kobietę, gdyż jednym z jej licznych obowiązków było nadzorowanie Cesarskiej Galerii, a jej biura znajdowały się tuż obok.

Frava najwyraźniej kłóciła się z Gaotoną, starszym Wielkim, który stał obok biurka – wyprostowany, z rękami splecionymi za plecami, w pozie pełnej namysłu. Gaotona był najstarszym z rządzących arbitrów. Powiadano, że jest też najmniej wpływowy, gdyż wypadł z łask cesarza.

Oboje umilkli, kiedy Shai weszła do środka. Patrzyli na nią, jakby była kotem, który właśnie zrzucił cenny wazon. Shai brakowało okularów, ale starała się nie mrużyć oczu, kiedy podeszła bliżej, by stawić czoło tym ludziom. Musiała robić wrażenie jak najsilniejszej.

– Wan ShaiLu – powiedziała Frava, podnosząc z biurka arkusz papieru. – Przypisuje ci się długą listę zbrodni.

Sposób, w jaki to mówisz... W co gra ta kobieta? Chce czegoś ode mnie, uznała Shai. To jedyny powód, by mnie w ten sposób przyjąć.

Pojawiły się nowe możliwości.

– Podszywanie się pod wysoko postawioną arystokratkę – mówiła dalej Frava – włamanie do Cesarskiej Galerii w pałacu, Sfałszowanie własnej duszy i oczywiście usiłowanie kradzieży Księżycowego Berła. Naprawdę zakładałaś, że nie rozpoznamy prostego falsyfikatu tak cennej cesarskiej własności?

Wygląda na to, pomyślała Shai, że właśnie tak się stało, jeśli błaznowi udało się uciec z oryginałem. Przeszedł ją przyjemny dreszczyk na myśl, że sfałszowany przez nią przedmiot zajmował teraz honorowe miejsce Księżycowego Berła w Cesarskiej Galerii.

– A to?

Frava zamachała długimi palcami w stronę jednego z Uderzających, by przyniósł coś z rogu pomieszczenia. Obraz, który strażnik umieścił na biurku. Mistrzowskie dzieło Hana ShuXena, Lilia na wiosennym stawie.

– Znaleźliśmy to w twoim pokoju w gospodzie – powiedziała Frava, stukając palcami w obraz. – To kopia dzieła, które należy do mnie, jednego z najsłynniejszych w cesarstwie. Oddaliśmy je naszym rzeczoznawcom, którzy oceniają, że to fałszerstwo jest w najlepszym przypadku dziełem amatora.

Shai spojrzała kobiecie w oczy.

– Powiedz mi, dlaczego stworzyłaś to fałszerstwo? – Frava pochyliła się. – Wyraźnie zamierzałaś zastąpić nim obraz w moim biurze obok Cesarskiej Galerii. A jednocześnie chciałaś zdobyć samo Księżycowe Berło. Dlaczego planowałaś ukraść również obraz? Chciwość?

– Wuj Won powtarzał, że zawsze powinnam mieć plan awaryjny. Nie mogłam mieć pewności, że berło w ogóle będzie wystawiane.

– Ach... – powiedziała Frava. Jej twarz przybrała niemal matczyny wyraz, choć jednocześnie kryły się w niej kiepsko ukrywana odraza i protekcjonalność. – Poprosiłaś, by twoją sprawę rozpatrzyli arbitrzy, jak większość więźniów. Pod wpływem kaprysu zgodziłam się spełnić twoją prośbę, gdyż byłam ciekawa, dlaczego stworzyłaś ten obraz. – Pokręciła głową. – Ale, dziecko, nie możesz chyba wierzyć, że cię wypuścimy. Z takimi grzechami na sumieniu? Twoja sytuacja jest ogromnie trudna, a nasze miłosierdzie ma swoje ograniczenia...

Shai posłała spojrzenie pozostałym arbitrom. Wydawało się, że ci siedzący przy kominku nie zwracają na nią uwagi, ale nie rozmawiali między sobą. Słuchali. Coś się stało, pomyślała Shai. Martwią się.

Gaotona stał nieco z boku. Wpatrywał się w Shai oczyma, które nie zdradzały żadnych uczuć.

Frava zachowywała się jak dorosły besztający małe dziecko. Jej ostatnie słowa miały na celu wzbudzenie w Shai nadziei na uwolnienie. Całość miała ją zmiękczyć, skłonić do zgody na wszystko w nadziei, że zostanie uwolniona.

To rzeczywiście okazja...

Nadszedł czas, by przejąć inicjatywę.

– Czegoś ode mnie chcecie – powiedziała Shai. – Jestem gotowa omówić wynagrodzenie.

– Wynagrodzenie? – powtórzyła Frava. – Dziewczyno, jutro masz zostać stracona! Gdybyśmy rzeczywiście czegoś od ciebie chcieli, wynagrodzeniem byłoby twoje życie.

– Moje życie należy do mnie – stwierdziła Shai. – I to już od kilku dni.

– Daj spokój. Zostałaś zamknięta w celi Fałszerza, ze ścianami z trzydziestu różnych rodzajów kamienia.

– A dokładniej: czterdziestu czterech.

Gaotona uniósł z podziwem brew.

Na noce! Cieszę się, że mi się udało...

Shai popatrzyła na Gaotonę.

– Myśleliście, że nie rozpoznam kamienia szlifierskiego, prawda? Bez żartów. Jestem Fałszerzem. Poznałam rodzaje skał w pierwszym roku szkolenia. Tamten blok bez wątpienia pochodził z kamieniołomu Laio.

Frava otworzyła usta, by się odezwać, a na jej wargach pojawił się delikatny uśmiech.

– Tak, wiem o płytach z ralkalestu, metalu, który nie poddaje się Fałszerstwu, ukrytych za kamiennym murem mojej celi – domyśliła się Shai. – Mur był zagadką, która miała mnie rozproszyć. Nie wybudowalibyście celi ze skał takich jak wapień, na wypadek gdyby więzień zrezygnował z Fałszerstwa i postanowił wykuć sobie drogę na wolność. Wybudowaliście mur, a później zabezpieczyliście go z tyłu płytą z ralkalestu, żeby odciąć drogę ucieczki.

Frava zamknęła usta.

– Problem z ralkalestem – mówiła dalej Shai – polega na tym, że nie jest zbyt wytrzymały. Owszem, krata na górze mojej celi była dość masywna i tamtędy bym się nie wydostała. Ale cienka płyta? Bez żartów. Słyszeliście o antracycie?

Frava zmarszczyła czoło.

– To skała, która się pali – powiedział Gaotona.

– Daliście mi świecę – stwierdziła Shai i sięgnęła za plecy. Rzuciła na biurko prowizoryczną drewnianą pieczęć duszy. – Musiałam tylko Sfałszować ścianę i przekonać kamienie, że są antracytem... co nie byłoby trudne, kiedy już poznałam czterdzieści cztery rodzaje kamienia. Mogłabym je spalić, a one stopiłyby płytę za nimi.

Shai przyciągnęła sobie krzesło i usiadła przy biurku. Odchyliła się do tyłu. Za jej plecami kapitan Uderzających warknął cicho, ale Frava zacisnęła wargi i nic nie powiedziała. Shai rozluźniła mięśnie i bezgłośnie wyszeptała modlitwę do Nieznanego Boga.

Na Noce! Wydawało się, że rzeczywiście to kupili. Martwiła się, że mogli wiedzieć dość o Fałszowaniu, by przejrzeć jej kłamstwa.

– Zamierzałam uciec dziś w nocy – powiedziała Shai – ale czymkolwiek jest to, czego ode mnie chcecie, musi być ważne, skoro szukacie pomocy takiego szubrawca jak ja. I tak oto przechodzimy do kwestii mojego wynagrodzenia.

– Wciąż mogłabym nakazać cię stracić – zauważyła Frava. – Tu i teraz.

– Ale nie zrobisz tego, prawda?

Frava zacisnęła zęby.

– Ostrzegałem cię, że nie będzie łatwo nią manipulować – powiedział Gaotona do Fravy.

Shai widziała, że zrobiła na nim wrażenie, ale jednocześnie jego oczy wydawały się... smutne? Czy to było właściwe uczucie? Odkryła, że odczytanie tego mężczyzny jest równie trudne jak lektura książki napisanej po svordyjsku.

Frava uniosła palec, a później przesunęła go w bok. Podszedł do niej służący z niewielką, obitą tkaniną szkatułką. Na jej widok Shai zadrżało serce.

Mężczyzna otworzył zamek z przodu i uniósł wieko. Szkatułka była wyłożona miękką tkaniną z pięcioma wgłębieniami, w których znajdowały się pieczęcie duszy. Każda cylindryczna kamienna pieczęć miała długość palca i grubość męskiego kciuka. Spoczywający na nich oprawiony w skórę notatnik był zużyty – Shai wciągnęła nozdrzami jego znajomą woń.

Nazywane Znakami Esencji były najpotężniejszym rodzajem pieczęci duszy. Każdy Znak Esencji należało dostroić do określonej jednostki, co pozwalało na krótki czas na nowo stworzyć ich historię, osobowość i duszę. Te pięć dostrojono do Shai.

– Pięć pieczęci, by na nowo stworzyć duszę – powiedziała Frava. – Każda z nich jest plugawa i nielegalna. Te Znaki Esencji miały zostać zniszczone tego popołudnia. Nawet gdybyś uciekła, utraciłabyś je. Ile zajmuje stworzenie jednego z nich?

– Całe lata – szepnęła Shai.

Nie istniały inne kopie. Notatki i diagramy były zbyt niebezpieczne, by je przechowywać, nawet w ukryciu, gdyż dawały innym zbyt wielki wgląd w jej duszę. Nigdy nie spuszczała z oczu Znaków Esencji, pomijając te rzadkie przypadki, gdy zostały jej odebrane.

– Przyjmiesz je jako zapłatę? – spytała Frava.

Wykrzywiła usta, jakby omawiała posiłek składający się ze śluzu i zepsutego mięsa.

– Tak.

Frava pokiwała głową, a służący zatrzasnął szkatułkę.

– W takim razie pozwól, że pokażę ci, co masz zrobić.

* * *

Shai nigdy wcześniej nie spotkała cesarza, nie wspominając już o macaniu jego twarzy.

Cesarz Ashravan Osiemdziesięciu Słońc – czterdziesty dziewiąty władca Różanego Imperium – nie zareagował, gdy Shai trąciła go palcem. Patrzył tępo przed siebie, na jego okrągłych policzkach malował się zdrowy rumieniec, ale twarz pozostawała całkowicie bez wyrazu.

– Co się stało? – spytała Shai, podnosząc się znad cesarskiego łoża.

Wykonano je w stylu starożytnego ludu Lamio, jego wezgłowie miało kształt feniksa wznoszącego się do niebios. Kiedyś widziała szkic takiego wezgłowia w jakiejś księdze – pewnie Fałszerstwo opierało się na tym właśnie źródle.

– Skrytobójcy – wyjaśnił arbiter Gaotona. Stał po drugiej stronie łoża, obok dwóch chirurgów. Spośród wszystkich Uderzających na wejście zezwolono jedynie ich kapitanowi Zu. – Mordercy włamali się dwie noce temu, zaatakowali cesarza i jego żonę. Ją zamordowali, a cesarza trafili w głowę bełtem z kuszy.

– Trzeba przyznać, że mimo to wygląda doskonale – zauważyła Shai.

– Słyszałaś kiedyś o zamykaniu? – spytał Gaotona.

– Niewiele – przyznała Shai.

Jej lud nazywał je Fałszerstwem Ciała. Z jego pomocą doskonały chirurg mógł wpłynąć na ciało tak, by usunąć rany i blizny. Procedura wymagała wielkiej specjalizacji. Aby uzdrawiać, Fałszerz musiał znać każde ścięgno, każdą żyłę i mięsień.

Zamykanie było jedną z nielicznych gałęzi Fałszerstwa, których Shai nie zgłębiała. Jeśli zrobiło się błąd przy zwykłym fałszowaniu, otrzymywało się kiepskiej jakości dzieło. Pomyłka w Fałszerstwie Ciała mogła kosztować kogoś życie.

– Nasi zamykający są najlepsi na świecie – powiedziała Frava. Założywszy ręce za plecami, obeszła łoże. – Po zamachu szybko zajęli się cesarzem. Rana głowy została uleczona, ale...

– Ale jego umysł nie? – spytała Shai, znów machając ręką przed twarzą mężczyzny. – Nie nazwałabym tego dobrą robotą.

Jeden z chirurgów odchrząknął. Drobny mężczyzna miał uszy jak okiennice, które zostały szeroko otwarte w słoneczny dzień.

– Zamykanie naprawia ciało i je odnawia. Przypomina to jednak ponowne oprawienie księgi po pożarze. Owszem, może wyglądać zupełnie tak samo i może być całkowicie nieuszkodzona. Słowa jednak... słowa zniknęły. Daliśmy cesarzowi nowy mózg, ale on jest po prostu pusty.

– Aha – mruknęła Shai. – Dowiedzieliście się, kto próbował go zabić?

Piątka arbitrów popatrzyła po sobie. Tak, wiedzieli.

– Nie jesteśmy pewni – stwierdził Gaotona.

– Co znaczy – dokończyła Shai – że wiecie, ale nie macie dość dowodów, by kogokolwiek oskarżyć. Inne stronnictwo z dworu, tak?

Gaotona westchnął.

– Stronnictwo Chwały.

Shai zagwizdała cicho, ale uznała, że to ma sens. Gdyby cesarz zginął, istniało spore prawdopodobieństwo, że to Stronnictwo Chwały zwyciężyłoby w walce o prawo mianowania jego następcy. Cesarz Ashravan miał czterdzieści lat, czyli jak na Wielkiego był całkiem młody. Spodziewano się, że będzie rządził kolejne pięćdziesiąt lat.

Gdyby zastąpił go ktoś inny, piątka arbitrów w tej komnacie utraciłaby swoje stanowiska – co byłoby ogromnym ciosem dla ich pozycji. Z najpotężniejszych ludzi na świecie staliby się jednym z najmniej liczących się spośród osiemdziesięciu dworskich stronnictw.

– Skrytobójcy nie przeżyli zamachu – powiedziała Frava. – Stronnictwo Chwały nie wie jeszcze, czy ich spisek się powiódł. Ty zastąpisz duszę cesarza... – Odetchnęła głęboko. – Fałszerstwem.

Oszaleli, pomyślała Shai. Sfałszowanie własnej duszy było bardzo trudne, a jej nie trzeba było budować od zera.

Arbitrzy nie mieli pojęcia, o co prosili. Ale to oczywiste. Nienawidzili Fałszerstw, w każdym razie tak utrzymywali. Stąpali po imitacjach płytek posadzki obok kopii starożytnych waz, pozwalali chirurgom naprawiać ciała, ale żadnej z tych procedur nie nazywali w swoim języku „Fałszerstwem”.

Fałszowanie duszy uważali za ohydne. A to znaczyło, że Shai była ich jedyną szansą. Nikt w ich rządzie nie byłby do tego zdolny. Skądinąd ona też pewnie nie.

– Możesz to zrobić? – spytał Gaotona.

Nie mam pojęcia, pomyślała Shai.

– Tak – odpowiedziała.

– Fałszerstwo musi być dokładne – powiedziała surowo Frava. – Jeśli Stronnictwo Chwały domyśli się, co zrobiliśmy, zaatakują. Cesarz nie może się zachowywać niewłaściwie.

– Powiedziałam, że mogę to zrobić – odparła Shai. – Ale nie będzie łatwo. Potrzebuję informacji o Ashravanie i jego życiu, wszystkiego, co tylko uda się zdobyć. Oficjalne kroniki to początek, ale one są zbyt jałowe. Będę musiała dużo rozmawiać i prosić o wypowiedzi pisemne tych, którzy znali go najlepiej. Służbę, przyjaciół, członków rodziny. Czy prowadził dziennik?

– Tak – przyznał Gaotona.

– Doskonale.

– Te dokumenty są zapieczętowane – zauważył jeden z pozostałych arbitrów. – Chciał, żeby zostały zniszczone...

Wszyscy obecni spojrzeli w jego stronę. Mężczyzna przełknął ślinę i spuścił wzrok.

– Dostaniesz wszystko, o co prosisz – powiedziała Frava.

– Potrzebuję też obiektu do prób – dodała Shai. – Kogoś, na kim będę mogła sprawdzać swoje Fałszerstwo. Wielkiego, mężczyznę, kogoś, kto często przebywał w otoczeniu cesarza i dobrze go znał. Muszę się upewnić, że stworzyłam właściwą osobowość. – Na Noce! Właściwa osobowość to kwestia wtórna. Pierwszym krokiem było przygotowanie pieczęci, która rzeczywiście się przyjmie. Nie miała pewności, czy w ogóle jej się to uda. – I oczywiście będę potrzebować kamienia duszy.

Frava patrzyła na nią z założonymi rękami.

– Chyba nie spodziewacie się, że poradzę sobie bez kamienia duszy – rzuciła oschle Shai. – Mogłabym wyrzeźbić pieczęć w drewnie, gdybym musiała, ale to, czego ode mnie oczekujecie, już i tak jest bardzo trudne. Kamień duszy. I to dużo.

– W porządku – zgodziła się Frava. – Ale przez te trzy miesiące będziesz obserwowana. I to uważnie.

– Trzy miesiące? – powtórzyła Shai. – Planowałam, że zajmie to co najmniej dwa lata.

– Masz sto dni – stwierdziła Frava. – A w tej chwili już dziewięćdziesiąt osiem.

Niemożliwe.

– Oficjalnym wyjaśnieniem, dlaczego przez te ostatnie dwa dni nikt nie widział cesarza – wtrąciła inna z arbitrów – jest żałoba po śmierci żony. Stronnictwo Chwały będzie zakładać, że rozpaczliwie próbujemy sobie kupić czas po śmierci cesarza. Po zakończeniu stu dni izolacji zażądają, by Ashravan pokazał się na dworze. Jeśli tego nie zrobi, jesteśmy skończeni.

„I ty też”, sugerował ton jej głosu.

– Będę potrzebować złota – stwierdziła Shai. – Weźcie tyle, ile spodziewacie się, że za to zażądam, i pomnóżcie razy dwa. Zamierzam opuścić ten kraj bogata.

– Zgoda – powiedziała Frava.

Za łatwo mi poszło, pomyślała Shai. Cudownie. Zamierzają zabić ją po zakończeniu całej sprawy.

Cóż, to dawało jej dziewięćdziesiąt osiem dni na wymyślenie sposobu, by uciec.

– Dajcie mi te zapiski – powiedziała. – Potrzebuję miejsca do pracy, dobrego zaopatrzenia i wszystkich swoich rzeczy. – Uniosła rękę, nim zdążyli zaprotestować. – Nie chodzi mi o Znaki Esencji, ale całą resztę. Nie zamierzam pracować przez trzy miesiące w tym samym ubraniu, które nosiłam w więzieniu. A, skoro już przy tym jesteśmy, niech przygotują mi też kąpiel.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.