Bohater wieków (wydanie julileuszowe) ebook

Przed­mowa

PRZED­MOWA

Tą książką musia­łem udo­wod­nić, że potra­fię to zro­bić – zarówno sobie, jak i swoim czy­tel­ni­kom.

Przez te lata, kiedy pró­bo­wa­łem się prze­bić do świata fan­tasy, dostrze­głem pewną cechę mło­dych pisa­rzy. Było wśród nich bar­dzo wielu twór­ców wspa­nia­łych świa­tów, jak rów­nież wielu, któ­rzy pisali świetne roz­działy, two­rzyli przy­cią­ga­ją­cych uwagę boha­te­rów i przed­sta­wiali inte­re­su­jące sytu­acje.

Jed­nak kon­se­kwent­nie roz­cza­ro­wy­wały mnie zakoń­cze­nia tych powie­ści. Jasne, chęt­niej prze­czy­tam książkę, która ma słabe zakoń­cze­nie, ale świet­nych boha­te­rów niż odwrot­nie – odno­si­łem jed­nak wra­że­nie, że wielu pisa­rzy zanie­dby­wało ten klu­czowy ele­ment swo­ich opowie­ści. Skoro prze­czy­ta­łem epicką powieść albo całą serię, w któ­rej cał­ko­wi­cie się zanu­rzy­łem i poświę­ci­łem jej całe tygo­dnie, pra­gną­łem rów­nie epic­kiego zakoń­cze­nia.

W Boha­te­rze Wie­ków musia­łem poprzeć słowa czy­nami. Napi­sa­łem te trzy powie­ści wła­ści­wie jedna po dru­giej, skoń­czy­łem tę zanim pierw­sza tra­fiła do dru­karni. Wło­ży­łem w to tak wiele wysiłku, bo chcia­łem się upew­nić, że ostat­nia książka zachowa cią­głość z pierw­szymi dwoma.

Nie robi­łem tego jed­nak ni­gdy wcze­śniej. Zagłę­bi­łem się na tery­to­rium, które było dla mnie nowe. Do tej pory napi­sa­łem pięt­na­ście czy szes­na­ście powie­ści, ale żadna nie była koń­cem serii. Dla­tego ta książka była dla mnie stre­su­jąca. Tak bar­dzo chcia­łem, żeby wyszła dobrze, że kiedy coś poszło kiep­sko (jak wątek Sazeda w pierw­szej wer­sji) czu­łem się pod ogromną pre­sją, by zna­leźć inną drogę.

Jed­no­cze­śnie pisa­nie Boha­tera Wie­ków miało w sobie pewien impet. Tom drugi wyma­gał ode mnie naj­więk­szego wysiłku ze wszyst­kich trzech, nawet jeśli wątek Sazeda w tym tomie był dla mnie naj­więk­szym poje­dyn­czym pro­ble­mem. Pisa­łem tę powieść z zapa­łem, a (krótka) prze­rwa na napi­sa­nie pierw­szego tomu cyklu Alca­traz dodała mi ener­gii. Pró­bo­wa­łem umie­ścić w niej wszyst­kie pomy­sły na temat apo­ka­lipsy fan­tasy, jakie mia­łem przez lata i z niczego nie rezy­gno­wać.

Ta książka miała być dosko­na­łym zakoń­cze­niem. Wydaje mi się, że w dużej mie­rze mi się to udało. Podob­nie jak w przy­padku wszyst­kich pozo­sta­łych tomów z cyklu Z Mgły Zro­dzony, ma swój uni­ka­towy punkt sku­pie­nia. To jed­no­cze­śnie mała ksią­żeczka i bar­dzo duża. Kiedy pisa­łem tę serię, powta­rza­łem sobie „Napisz w trzech tomach to, do czego inne serie potrze­bują dzie­się­ciu”. Aby to osią­gnąć i jed­no­cze­śnie nie przy­tło­czyć książki pobocz­nymi wąt­kami, musia­łem sku­pić się na kilku głów­nych boha­te­rach – poka­zać, jak świat roz­pada się wokół nich, ale sku­piać uwagę na nich i ich pro­ble­mach.

Jestem bar­dzo dumny z efektu. Podoba mi się, że jest bar­dzo intymna, mimo epic­kiego cha­rak­teru serii. Podoba mi się, jak zwię­zła jest (choć obszerna, na­dal jest o połowę krót­sza od prze­cięt­nego tomu Archi­wum Burzo­wego Świa­tła). Podoba mi się, że wizja świata two­rzy jedną spójną całość, a przede wszyst­kim, że trzy tomy dobrze ze sobą współ­grają. Zarówno jako podróż boha­te­rów, jak i jako ele­ment dekon­struk­cji fan­tasy jako gatunku.

Z Mgły Zro­dzony to moja wizy­tówka w tym świe­cie.

Boha­ter wie­ków

Pro­log

PRO­LOG

Marsh pró­bo­wał się zabić.

Jego dłoń zadrżała, gdy sta­rał się zebrać siły, by pod­nieść rękę, wyrwać kolec z ple­ców i zakoń­czyć potworną egzy­sten­cję. Nie pró­bo­wał się już uwol­nić. Trzy lata. Trzy lata w postaci Inkwi­zy­tora, trzy lata uwię­zie­nia we wła­snych myślach. Te lata udo­wod­niły, że nie ma ucieczki. Nawet teraz jego myśli się zaćmiły.

A póź­niej To prze­jęło kon­trolę. Świat wokół niego jakby wibro­wał – i nagle zaczął widzieć wszystko wyraź­nie. Dla­czego wal­czył? Dla­czego się mar­twił? Wszystko było w jak naj­lep­szym porządku.

Zro­bił krok do przodu. Choć nie widział już tak jak zwy­czajni ludzie – w końcu w jego oczo­doły wbito potężne sta­lowe kolce – wyczu­wał pomiesz­cze­nie wokół sie­bie. Kolce wysta­wały z tyłu jego czaszki. Gdyby wycią­gnął rękę i go dotknął, poczułby ostre końce. Nie było krwi.

Kolce dawały mu moc. Wszystko ota­czały nie­bie­skie allo­man­tyczne linie, roz­ja­śnia­jąc świat. Pomiesz­cze­nie było śred­nich roz­mia­rów, a wraz z Mar­shem znaj­do­wało się w nim kilku towa­rzy­szy – rów­nież oto­czo­nych błę­ki­tem, allo­man­tyczne linie wska­zy­wały na metale w ich krwi. Każdy miał kolce w oczo­do­łach.

To zna­czy, każdy poza męż­czy­zną przy­wią­za­nym przed nim do stołu. Marsh uśmiech­nął się, wziął kolec ze stołu i uniósł go. Wię­zień nie został zakne­blo­wany. To by stłu­miło krzyki.

– Pro­szę – wyszep­tał wię­zień i zadrżał. Nawet ter­ri­sań­ski lokaj zała­my­wał się, mając w per­spek­ty­wie wła­sną gwał­towną śmierć.

Męż­czy­zna pró­bo­wał się szar­pać. Znaj­do­wał się w bar­dzo nie­wy­god­nej pozy­cji, został bowiem przy­wią­zany na innej oso­bie. Stół zapro­jek­to­wano w taki wła­śnie spo­sób, wgłę­bie­nie mie­ściło ciało poni­żej.

– Czego chce­cie? – spy­tał Ter­ri­sa­nin. – Nic już wam nie powiem o Syno­dzie.

Marsh poma­cał mosiężny kolec, czu­jąc jego ostry koniec. Miał pracę do wyko­na­nia, lecz zawa­hał się, sma­ku­jąc ból i prze­ra­że­nie w gło­sie męż­czy­zny. Zawa­hał się, żeby móc…

Marsh zapa­no­wał nad wła­snym umy­słem. Słodki aro­mat sali znik­nął, zastą­piony przez smród krwi i śmierci. Jego radość zmie­niła się w grozę. Wię­zień był ter­ri­sań­skim Opie­ku­nem, czło­wie­kiem, który całe życie pra­co­wał dla dobra innych. Zabi­cie go będzie nie tylko zbrod­nią, ale i tra­ge­dią. Marsh pró­bo­wał unieść rękę i wyrwać naj­waż­niej­szy kolec z ple­ców – jego usu­nię­cie zabi­łoby go.

To jed­nak było zbyt silne. Moc. Jakimś spo­so­bem pano­wała nad Mar­shem – i potrze­bo­wała go oraz innych Inkwi­zy­to­rów jako swo­ich rąk. Była wolna – Marsh wciąż czuł, jak się tym raduje – lecz coś nie pozwa­lało jej zbyt mocno wpły­wać na świat. Prze­ciw­nik. Siła, która ota­czała świat niczym tar­cza.

To nie było jesz­cze pełne. Potrze­bo­wało wię­cej. Cze­goś jesz­cze… cze­goś ukry­tego. A Marsh to odnaj­dzie, przy­nie­sie swo­jemu panu. Panu, któ­rego Vin uwol­niła. Isto­cie, która została uwię­ziona w Studni Wstą­pie­nia.

Nazy­wała się Znisz­cze­niem.

Marsh uśmiech­nął się, gdy jego wię­zień zaczął pła­kać. Póź­niej zro­bił krok do przodu, uno­sząc kolec. Przy­tknął go do piersi skam­lą­cego męż­czy­zny. Kolec musiał prze­bić jego ciało, prze­szy­wa­jąc serce, a póź­niej wbić się w ciało Inkwi­zy­tora przy­wią­za­nego poni­żej. Hema­lur­gia była brudną sztuką.

I dla­tego była taka zabawna. Marsh uniósł drew­niany młot i zaczął ude­rzać.

Część pierw­sza

Nie­stety, jestem Boha­te­rem Wie­ków.

1

1

Fatren zmru­żył oczy i spoj­rzał w czer­wone słońce, które kryło się za zasłoną ciem­nych opa­rów. Czarny popiół opa­dał z nieba, jak nie­mal każ­dego dnia. Grube płatki spa­dały pro­sto, powie­trze było nie­ru­chome i gorące, bez śladu wie­trzyka, który mógłby popra­wić nastrój męż­czy­zny. Wes­tchnął, oparł się o umoc­nie­nia i spoj­rzał na Veti­tan. Swoje mia­sto.

– Jak długo? – spy­tał.

Druf­fel podra­pał się po nosie. Na twa­rzy miał ciemne plamy popiołu. Ostat­nio nie dbał zbyt­nio o higienę. Oczy­wi­ście, Fatren wie­dział, że bio­rąc pod uwagę wyda­rze­nia z ostat­nich kilku mie­sięcy, sam też nie wygląda naj­le­piej.

– Może godzinę – odparł Druf­fel, splu­wa­jąc na ziemny wał.

Fatren wes­tchnął i wpa­trzył się w opa­da­jący popiół.

– Myślisz, że to prawda, Druf­fel? To, co mówią ludzie?

– Co? – odpo­wie­dział tam­ten pyta­niem. – Że świat się koń­czy?

Fatren poki­wał głową.

– Nie wiem. Nie obcho­dzi mnie to.

– Jak możesz tak mówić?

Druf­fel wzru­szył ramio­nami i znów się podra­pał.

– Jak tylko przy­będą te kolossy, zginę. Dla mnie to koniec świata.

Fatren zamilkł. Nie lubił wypo­wia­dać swo­ich wąt­pli­wo­ści, uwa­żano go w końcu za sil­nego. Kiedy pano­wie opu­ścili mia­sto – rol­ni­czą osadę, nieco bar­dziej cywi­li­zo­waną niż plan­ta­cje na pół­nocy – to Fatren prze­ko­nał skaa, by na­dal pra­co­wali na roli. To Fatren ochro­nił ich przed wer­bow­ni­kami. W cza­sach, gdy w więk­szo­ści wio­sek i plan­ta­cji wszy­scy zdrowi męż­czyźni tra­fili do takiej czy innej armii, w Veti­tan wciąż miał kto pra­co­wać. Musieli poświę­cić dużą część zbio­rów na łapówki, ale Fatren zapew­nił im bez­pie­czeń­stwo.

W więk­szo­ści.

– Mgły ustą­piły dziś dopiero koło połu­dnia – powie­dział cicho Fatren. – Zostają coraz dłu­żej. Widzia­łeś rośliny, Druff. Jesienny zasiew źle zniósł zimę i wszyst­kie są kar­ło­wate… pew­nie za mało słońca. Nie mamy dość jedze­nia, żeby prze­żyć do czasu, aż wio­senne plony doj­rzeją.

– Nie prze­trwamy lata – stwier­dził jego towa­rzysz. – Nie dotrwamy do wie­czora.

Co smutne – naprawdę przy­gnę­bia­jące – to Druf­fel był kie­dyś opty­mi­stą. Fatren od wielu mie­sięcy nie sły­szał śmie­chu swego brata. Ten śmiech był ulu­bio­nym dźwię­kiem Fatrena.

Nawet młyny Ostat­niego Impe­ra­tora nie wymłó­ciły z Druffa jego śmie­chu, pomy­ślał Fatren. Ale ostat­nie dwa lata tego doko­nały.

– Fats! – zawo­łał ktoś. – Fats!

Fatren pod­niósł wzrok, gdy na wał wspiął się chło­piec. Z tru­dem ukoń­czyli umoc­nie­nia – pomysł Druf­fela, w cza­sach, zanim się pod­dał. Veti­tan miało około sied­miu tysięcy miesz­kań­ców, czyli było cał­kiem spore. Mnó­stwo wysiłku wyma­gało oto­cze­nie go wałem.

Fatren miał może tysiąc praw­dzi­wych żoł­nie­rzy – w tak małej gru­pie trudno było zebrać ich wię­cej – i może kolejny tysiąc zbyt mło­dych, zbyt sta­rych lub zbyt słabo wyszko­lo­nych, by dobrze wal­czyć. Nie wie­dział, jak wielka była armia kolos­sów, lecz z pew­no­ścią więk­sza niż dwa tysiące. Wał im nie pomoże.

Chło­pak – Sev – w końcu dotarł do Fatrena.

– Fats! Ktoś idzie!

– Już? – spy­tał Fatren. – Druff mówił, że kolossy są jesz­cze daleko.

– Nie kolossy, Fats – popra­wił go chło­pak. – Czło­wiek. Chodź­cie go zoba­czyć!

Fatren odwró­cił się do Druffa, który wytarł nos i wzru­szył ramio­nami. Podą­żyli za Sevem wzdłuż wału, w stronę głów­nej bramy. Popiół i kurz kłę­biły się nad ubitą zie­mią, zbie­ra­jąc się w rogach. Ostat­nio nie mieli czasu na sprzą­ta­nie. Kobiety musiały pra­co­wać na polach, gdy męż­czyźni szko­lili się i przy­go­to­wy­wali do wojny.

Przy­go­to­wa­nia do wojny. Fatren mówił sobie, że ma dwa tysiące „żoł­nie­rzy”, choć naprawdę miał tysiąc skaa z mie­czami. Szko­lili się przez dwa lata, to prawda, lecz bra­ko­wało im doświad­cze­nia.

Grupa męż­czyzn tło­czyła się przy bra­mie, sto­jąc na wale lub opie­ra­jąc się o niego. Może nie powi­nie­nem tyle poświę­cać na szko­le­nie żoł­nie­rzy, pomy­ślał Fatren. Gdyby ten tysiąc pra­co­wał w kopani, mie­li­by­śmy rudę na łapówki.

Tyle tylko, że kolossy nie przyj­mo­wały łapó­wek. Zabi­jały. Fatren zadrżał, myśląc o Gar­th­wood. To mia­sto było więk­sze od jego, lecz do Veti­tan dotarła mniej niż setka ucie­ki­nie­rów. Wszystko wyda­rzyło się przed trzema mie­sią­cami. Miał irra­cjo­nalną nadzieję, że kolossy zado­woli znisz­cze­nie tam­tego mia­sta.

Powi­nien był się domy­ślić. Kolossy ni­gdy nie były zado­wo­lone.

Fatren wspiął się na wał, a za nim podą­żyli żoł­nie­rze w poła­ta­nych ubra­niach z pona­szy­wa­nymi kawał­kami skóry. Spoj­rzał poprzez spa­da­jący popiół na ciemny kra­jo­braz, który wyglą­dał tak, jakby pokry­wał go głę­boki, czarny śnieg.

Zbli­żał się samotny jeź­dziec, ubrany w ciemny płaszcz z kap­tu­rem.

– Jak myślisz, Fats? – spy­tał jeden z żoł­nie­rzy. – Zwia­dowca kolos­sów?

Fatren prych­nął.

– Kolossy nie wysła­łyby zwia­dowcy, a szcze­gól­nie czło­wieka.

– Ma konia – powie­dział Druf­fel, chrzą­ka­jąc. – Przy­dałby się nam jesz­cze jeden.

Mia­sto miało ich tylko pięć, a wszyst­kie były nie­do­ży­wione.

– Kupiec – stwier­dził jeden z żoł­nie­rzy.

– Żad­nych towa­rów – sprze­ci­wił się Fatren. – I musiałby być bar­dzo odważ­nym kup­cem, żeby samot­nie zapu­ścić się w te oko­lice.

– Ni­gdy nie widzia­łem ucie­ki­niera na koniu – zauwa­żył jeden z męż­czyzn. Uniósł łuk, spo­glą­da­jąc na Fatrena.

Przy­wódca pokrę­cił głową. Nikt nie wystrze­lił, gdy obcy zbli­żał się do nich nie­śpiesz­nie. Zatrzy­mał wierz­chowca tuż przed bramą mia­sta. Fatren był z niej bar­dzo dumny. Praw­dziwa drew­niana brama w ziem­nym wale. Drewno i kamień wziął z pań­skiego dworu w cen­trum mia­sta.

Gruby, ciemny płaszcz, noszony dla ochrony przed popio­łem, ukry­wał postać przy­by­sza. Fatren przyj­rzał się obcemu ponad szczy­tem wału, a póź­niej posłał spoj­rze­nie bratu i wzru­szył ramio­nami.

Obcy zesko­czył z konia.

Wzniósł się pro­sto w niebo, jakby pod­rzu­cony, a jed­no­cze­śnie zrzu­cił płaszcz. Pod spodem męż­czy­zna nosił ide­al­nie biały mun­dur.

Fatren zaklął i odsko­czył do tyłu, gdy obcy wzniósł się ponad wałem i wylą­do­wał na szczy­cie bramy. Męż­czy­zna był Allo­mantą. Szla­chet­nie uro­dzony. Fatren miał nadzieję, że tamci zajmą się swo­imi prze­py­chan­kami na pół­nocy i zosta­wią jego ludzi w spo­koju.

A przy­naj­mniej dadzą im w spo­koju umrzeć.

Przy­bysz odwró­cił się. Miał krótką brodę i krótko obcięte ciemne włosy.

– Dobrze – powie­dział, idąc po szczy­cie bramy z nie­na­tu­ral­nym wyczu­ciem rów­no­wagi – nie mamy czasu. Zabie­rajmy się do roboty.

Zstą­pił z bramy na wał. Druf­fel natych­miast wycią­gnął miecz.

Ostrze wyrwało się z dłoni Druf­fela, przy­cią­gnięte nie­wi­dzialną mocą. Obcy chwy­cił broń, gdy mijała jego rękę. Obró­cił miecz i przyj­rzał mu się uważ­nie.

– Dobra stal – stwier­dził, kiwa­jąc głową. – Jestem pod wra­że­niem. Jak wielu waszych żoł­nie­rzy jest tak dobrze wypo­sa­żo­nych? – Obró­cił broń ręko­je­ścią do przodu i podał ją Druf­fe­lowi.

Druf­fel spoj­rzał na brata, wyraź­nie zdez­o­rien­to­wany.

– Kim jesteś? – spy­tał Fatren, zebraw­szy się na odwagę. Nie wie­dział zbyt wiele na temat Allo­man­cji, ale był prze­ko­nany, że obcy jest Zro­dzo­nym z Mgły. Mógł pew­nie samą myślą zabić wszyst­kich na wale.

Obcy zigno­ro­wał pyta­nie i odwró­cił się w stronę mia­sta.

– Ten wał ota­cza całe mia­sto? – spy­tał, odwra­ca­jąc się w stronę jed­nego z żoł­nie­rzy.

– Yyy… tak, milor­dzie – odparł zapy­tany.

– Ile macie bram?

– Tylko jedną, milor­dzie.

– Otwórz­cie ją i wpro­wadź­cie mojego konia do środka – stwier­dził przy­bysz. – Zakła­dam, że macie staj­nie?

– Tak, milor­dzie – odparł żoł­nierz.

Cóż, pomy­ślał z nie­za­do­wo­le­niem Fatren, gdy żoł­nierz odbiegł, ten przy­bysz z pew­no­ścią umie dowo­dzić ludźmi. Żoł­nierz nawet przez chwilę się nie zawa­hał, nie pomy­ślał, że wyko­nuje roz­kazy obcego, nie pro­sząc o pozwo­le­nie. Fatren widział już, jak pozo­stali się pro­stują, tra­cąc rezerwę. Ten przy­bysz mówił tak, jakby się spo­dzie­wał, że jego roz­kazy zostaną wypeł­nione, a żoł­nierze na to reago­wali. To nie był szla­chet­nie uro­dzony, jakich znał Fatren, gdy słu­żył w dwo­rze pana. Ten męż­czy­zna był inny.

Obcy wciąż przy­glą­dał się mia­stu. Popiół opa­dał na jego piękny biały mun­dur i Fatren pomy­ślał, że to szkoda, by strój się pobru­dził. Przy­bysz poki­wał głową, po czym zaczął scho­dzić z wału.

– Zacze­kaj – powie­dział Fatren, zmu­sza­jąc obcego do zatrzy­ma­nia się. – Kim jesteś?

Przy­bysz odwró­cił się i spoj­rzał Fatre­nowi w oczy.

– Nazy­wam się Elend Ven­ture. Jestem waszym cesa­rzem.

Z tymi sło­wami męż­czy­zna odwró­cił się i ruszył dalej w dół umoc­nień. Żoł­nie­rze roz­stą­pili się przed nim, po czym wielu podą­żyło za nim.

Fatren spoj­rzał na brata.

– Cesarz? – mruk­nął Druf­fel i splu­nął.

Fatren zga­dzał się z jego podej­ściem. Co miał robić? Ni­gdy wcze­śniej nie wal­czył prze­ciwko Allo­man­cie, nie był nawet pewien, jak zacząć. „Cesarz” z pew­no­ścią bez trudu roz­bro­iłby Duf­fela.

– Zor­ga­ni­zuj­cie miesz­kań­ców mia­sta – rzu­cił obcy… Elend Ven­ture. – Kolossy nadejdą z pół­nocy. Zigno­rują bramę i wejdą na wał. Chcę, żeby starsi i dzieci sku­pili się w połu­dnio­wej czę­ści mia­sta. Zgro­madź­cie ich w jak naj­mniej­szej licz­bie domów.

– A co to da? – spy­tał Fatren. Nie widząc innej moż­li­wo­ści, pośpie­szył za „cesa­rzem”.

– Kolossy są naj­bar­dziej nie­bez­pieczne, kiedy opa­no­wuje je żądza krwi – odparł Ven­ture, nie prze­ry­wa­jąc mar­szu. – Jeśli uda im się zdo­być mia­sto, to powinny jak naj­wię­cej czasu zmar­no­wać na szu­ka­nie waszych ludzi. Jeśli żądza krwi kolos­sów minie pod­czas poszu­ki­wań, opa­nuje je fru­stra­cja i zabiorą się za łupie­nie. Wtedy twoim ludziom może uda się uciec.

Ven­ture prze­rwał i spoj­rzał w oczy Fatre­nowi. Miał ponurą minę.

– To nie­wielka nadzieja. Ale zawsze coś.

Wypo­wie­dziaw­szy te słowa, ruszył dalej, główną ulicą mia­steczka.

Za ple­cami Fatren sły­szał szepty żoł­nie­rzy. Wszy­scy sły­szeli o męż­czyź­nie nazy­wa­ją­cym się Elend Ven­ture. To on ponad dwa lata temu zdo­był wła­dzę w Lutha­del po śmierci Ostat­niego Impe­ra­tora. Wie­ści z pół­nocy poja­wiały się rzadko i nie były wia­ry­godne, ale wszyst­kie wspo­mi­nały o Ven­ture. Wal­czył z rywa­lami do tronu, nawet zabił swo­jego ojca. Ukry­wał fakt, że jest Zro­dzo­nym z Mgły i podobno poślu­bił wła­śnie tę kobietę, która zabiła Ostat­niego Impe­ra­tora. Fatren wąt­pił, by ktoś tak ważny – pew­nie bar­dziej legenda niż praw­dziwy czło­wiek – przy­był do tak małego mia­steczka w Połu­dnio­wym Domi­nium, i to jesz­cze samot­nie. Nawet kopal­nie nie miały więk­szego zna­cze­nia. Obcy musiał kła­mać.

Ale… na pewno był Allo­mantą…

Fatren przy­śpie­szył kroku, by nadą­żyć za obcym. Ven­ture – czy też kim­kol­wiek był – zatrzy­mał się przed dużą budowlą w pobliżu cen­trum mia­sta. Stara sie­dziba Sta­lo­wego Zakonu. Fatren kazał zabić deskami wej­ścia i okna.

– Tam zna­leź­li­ście broń? – spy­tał Ven­ture, zwra­ca­jąc się do Fatrena.

Męż­czy­zna mil­czał przez chwilę. W końcu potrzą­snął głową.

– W dwo­rze lorda.

– Zosta­wił swoją broń? – spy­tał zasko­czony Ven­ture.

– Myślimy, że pew­nie miał zamiar wró­cić – wyja­śnił Fatren. – Żoł­nie­rze, któ­rych pozo­sta­wił, w końcu zde­zer­te­ro­wali, dołą­cza­jąc do mija­ją­cej nas armii. Zabrali wszystko, co mogli unieść. My zużyt­ko­wa­li­śmy resztę.

Ven­ture podra­pał się po bro­dzie i wpa­trzył w stary budy­nek Zakonu. Budowla była wysoka i robiła zło­wro­gie wra­że­nie, mimo opusz­cze­nia – a może ze względu na nie.

– Wasi ludzie wyglą­dają na dobrze wyszko­lo­nych. Nie spo­dzie­wa­łem się tego. Czy mają doświad­cze­nie w walce?

Druf­fel cicho prych­nął, co ozna­czało, że uważa przy­by­sza za wścib­skiego.

– Nasi ludzie wal­czyli wystar­cza­jąco wiele, by stali się nie­bez­pieczni, obcy – powie­dział Fatren. – Kie­dyś ban­dyci chcieli ode­brać nam mia­sto. Uwa­żali, że jeste­śmy słabi i damy się łatwo zastra­szyć.

Jeśli obcy uznał te słowa za groźbę, nie poka­zał tego po sobie. Po pro­stu poki­wał głową.

– Czy wal­czy­li­ście prze­ciwko kolos­som?

Bra­cia wymie­nili się spoj­rze­niami.

– Ludzie, któ­rzy wal­czą prze­ciwko kolos­som, giną, obcy – powie­dział w końcu Fatren.

– Gdyby to była prawda – stwier­dził Ven­ture – zgi­nął­bym już parę razy. – Odwró­cił się w stronę zbie­ra­ją­cego się tłumu żoł­nie­rzy i miesz­kań­ców mia­sta. – Nauczę was wszyst­kiego, co wiem o walce prze­ciwko kolos­som, ale nie mamy zbyt wiele czasu. Chcę, żeby kapi­ta­no­wie i dowódcy oddzia­łów zebrali się przy bra­mie w ciągu dzie­się­ciu minut. Żoł­nie­rze mają sta­nąć w szyku wzdłuż wału… nauczę dowód­ców kilku sztu­czek, które mogą prze­ka­zać swoim ludziom.

Nie­któ­rzy żoł­nie­rze się poru­szyli, lecz trzeba im przy­znać, że więk­szość została na swo­ich miej­scach. Przy­bysz nie wyda­wał się obra­żony, że jego roz­kazy nie zostały wyko­nane. Stał w mil­cze­niu, wpa­tru­jąc się w uzbro­jony tłum. Nie wyglą­dało na to, że jest prze­stra­szony ani też zły czy pełen dez­apro­baty. Wyglą­dał… maje­sta­tycz­nie.

– Milor­dzie – spy­tał w końcu jeden z żoł­nie­rzy. – Czy… przy­pro­wa­dzi­li­ście ze sobą armię, by nam pomo­gła?

– Nawet dwie – odparł Ven­ture. – Ale nie mamy czasu na nie cze­kać. – Spoj­rzał Fatre­nowi w oczy. – Napi­sa­łeś i popro­si­łeś mnie o pomoc. A ja, jako twój suwe­ren, przy­by­łem z nią. Czy na­dal jej pra­gniesz?

Fatren zmarsz­czył czoło. Ni­gdy nie pro­sił tego czło­wieka – ani żad­nego lorda – o pomoc. Otwo­rzył usta, by wyra­zić sprze­ciw, ale się zawa­hał. Pozwoli mi uda­wać, że posła­łem po niego, pomy­ślał. Takie uda­wa­nie było czę­ścią jego planu. Mógł­bym oddać mu wła­dzę bez poczu­cia porażki.

Zgi­niemy. Choć, patrząc w oczy tego czło­wieka, mogę pra­wie uwie­rzyć, że mamy szansę.

– Nie… spo­dzie­wa­łem się, że przy­bę­dzie­cie samot­nie, milor­dzie – powie­dział w końcu Fatren. – Zasko­czył mnie wasz widok.

Ven­ture poki­wał głową.

– To zro­zu­miałe. Chodź, omó­wimy tak­tykę.

– Dobrze – odparł Fatren.

Gdy zro­bił krok do przodu, Druf­fel chwy­cił go za ramię.

– Co ty wypra­wiasz? – syk­nął. – Posła­łeś po tego czło­wieka? Nie wie­rzę.

– Zbie­raj żoł­nie­rzy, Druff – powie­dział Fatren.

Jego brat stał przez chwilę bez ruchu, po czym zaklął cicho i odszedł. Nie wyglą­dało na to, że ma zamiar zebrać ludzi, więc Fatren gestem naka­zał to zro­bić dwóm kapi­ta­nom. Potem dołą­czył do Ven­ture i razem ruszyli w stronę bramy. Ven­ture kazał paru żoł­nie­rzom pójść przo­dem i uto­ro­wać im drogę, by mogli z Fatre­nem poroz­ma­wiać na osob­no­ści. Popiół na­dal padał z nieba, zasy­pu­jąc czer­nią ulicę, zbie­ra­jąc się na dachach pochy­lo­nych par­te­ro­wych dom­ków.

– Kim jesteś? – spy­tał cicho Fatren.

– Jestem tym, kim powie­dzia­łem – odparł Ven­ture.

– Nie wie­rzę ci.

– Ale mi ufasz.

– Nie, po pro­stu nie chcę się kłó­cić z Allo­mantą.

– To na razie wystar­czy – stwier­dził obcy. – Posłu­chaj, przy­ja­cielu, na twoje mia­sto masze­ruje dzie­sięć tysięcy kolos­sów. Potrze­bu­jesz wszel­kiej pomocy.

Dzie­sięć tysięcy? – pomy­ślał z oszo­ło­mie­niem Fatren.

– Jak zakła­dam, kie­ru­jesz tym mia­stem? – spy­tał Ven­ture.

Fatren się otrzą­snął.

– Tak – odparł. – Nazy­wam się Fatren.

– Dobrze, lor­dzie Fatre­nie, możemy…

– Nie jestem lor­dem – sprze­ci­wił się Fatren.

– Wła­śnie nim zosta­łeś – odparł Ven­ture. – Póź­niej możesz wybrać sobie nazwi­sko. A teraz, zanim ruszymy dalej, musisz poznać warunki, na jakich udzielę wam pomocy.

– Jakie to warunki?

– Nie­pod­le­ga­jące nego­cja­cjom – stwier­dził Ven­ture. – Jeśli zwy­cię­żymy, przy­się­gniesz mi lojal­ność.

Fatren zmarsz­czył czoło i zatrzy­mał się na ulicy. Popiół padał wokół niego.

– Czyli o to cho­dzi? Wcho­dzicie tu przed walką, twier­dzi­cie, że jeste­ście jakimś tam wyso­kim lor­dem, byście mogli przy­pi­sać sobie zasługi za nasze zwy­cię­stwo. Dla­czego miał­bym przy­siąc lojal­ność czło­wie­kowi, któ­rego pozna­łem przed kil­koma chwi­lami?

– Ponie­waż jeśli tego nie zro­bisz – odparł cicho Ven­ture – i tak odbiorę ci dowo­dze­nie. – Po czym ruszył dalej.

Fatren stał jesz­cze przez chwilę, lecz zaraz pośpiesz­nie dołą­czył do towa­rzy­sza.

– Ach, rozu­miem. Nawet jeśli prze­ży­jemy tę bitwę, skoń­czymy pod wła­dzą tyrana.

– Tak – odparł Ven­ture.

Fatren się skrzy­wił. Nie spo­dzie­wał się, że męż­czy­zna będzie mówił tak otwar­cie.

Ven­ture potrzą­snął głową, wpa­tru­jąc się w mia­sto przez spa­da­jący popiół.

– Kie­dyś sądzi­łem, że da się to prze­pro­wa­dzić ina­czej. I wciąż wie­rzę, że pew­nego dnia mi się to uda. Ale na razie nie mam wyboru. Potrze­buję two­ich żoł­nie­rzy i two­jego mia­sta.

– Mojego mia­sta? – powtó­rzył Fatren. – Po co?

Ven­ture uniósł dłoń.

– Musimy naj­pierw prze­żyć tę bitwę. Póź­niej zaj­miemy się innymi kwe­stiami.

Fatren zawa­hał się i z zasko­cze­niem uświa­do­mił sobie, że rze­czy­wi­ście ufa temu obcemu. Nie umiałby wyja­śnić, dla­czego tak się czuje. To po pro­stu był czło­wiek, za któ­rym chciał podą­żać – przy­wódca, jakim on sam zawsze pra­gnął się stać.

Ven­ture nie cze­kał, aż Fatren zgo­dzi się na „warunki”. To nie była pro­po­zy­cja, lecz ulti­ma­tum.

Fatren znów pośpiesz­nie ruszył za Ven­ture i dogo­nił go przy wej­ściu na nie­wielki plac przed bramą.

Wokół kłę­bili się żoł­nie­rze. Nie mieli mun­du­rów – kapi­ta­nów od zwy­kłych żoł­nie­rzy odróż­niała jedy­nie czer­wona opa­ska na ramie­niu. Ven­ture nie dał im wiele czasu na zbiórkę, ale wszy­scy wie­dzieli, że mia­sto wkrótce zosta­nie zaata­ko­wane.

– Mamy mało czasu – powtó­rzył gło­śno przy­bysz. – Mogę was nauczyć tylko kilku rze­czy, ale one wam pomogą.

Kolossy mają różne roz­miary, od małych, wyso­kich na pięć stóp, do wiel­kich, góru­ją­cych na dwa­na­ście stóp. Jed­nakże nawet te małe są sil­niej­sze od was. Bądź­cie na to przy­go­to­wani. Całe szczę­ście, stwory wal­czą bez koor­dy­na­cji mię­dzy jed­nost­kami. Jeśli jeden koloss ma kło­poty, inne mu nie pomogą. Nie mar­tw­cie się stwo­rami, które miną wasze szyki i wejdą do mia­sta – ukry­jemy cywi­lów na samym końcu mia­sta, a kolossy, które miną nasze sze­regi, naj­pew­niej zajmą się plą­dro­wa­niem, walkę pozo­sta­wia­jąc innym. Tego wła­śnie chcemy! Nie goń­cie ich po mie­ście. Wasze rodziny będą bez­pieczne. Wal­cząc z dużym kolos­sem, ata­kuj­cie nogi, powal­cie go, zanim spró­bu­je­cie go zabić. Wal­cząc z małym kolos­sem, upew­nij­cie się, że wasze mie­cze albo włócz­nie nie zaplą­czą się w fał­dach ich skóry. Pamię­taj­cie, że kolossy nie są głu­pie – jedy­nie nie­skom­pli­ko­wane. Prze­wi­dy­walne. Zaata­kują was w naj­prost­szy moż­liwy spo­sób i jedy­nie bez­po­śred­nio. Naj­waż­niej­sze, żeby­ście zro­zu­mieli, że można je poko­nać. Dziś to zro­bimy. Nie daj­cie się zastra­szyć! Walcz­cie w szyku, nie trać­cie głowy, a obie­cuję wam, że prze­ży­jemy!

Kapi­ta­no­wie stali w nie­wiel­kiej grupce, wpa­tru­jąc się w Ven­ture’a. Nie wiwa­to­wali, ale wyda­wali się nieco bar­dziej pewni sie­bie. Ode­szli, by prze­ka­zać wska­zówki swoim ludziom.

Fatren pod­szedł do cesa­rza.

– Jeśli dobrze liczy­cie, mają prze­wagę pię­ciu na jed­nego.

Ven­ture poki­wał głową.

– Są więk­sze, sil­niej­sze i lepiej wyszko­lone od nas.

Ven­ture znów poki­wał głową.

– To jeste­śmy zgu­bieni.

Ven­ture zmarsz­czył czoło. Czarny popiół spa­dał na jego ramiona.

– Nie jeste­ście zgu­bieni. Macie coś, czego oni nie mają, coś bar­dzo waż­nego.

– Co takiego?

Ven­ture spoj­rzał mu w oczy.

– Macie mnie.

– Wasza Wyso­kość! – zawo­łał ktoś ze szczytu wału. – Kolossy!

Już zaczęli zwra­cać się do niego jako pierw­szego, pomy­ślał Fatren. Nie wie­dział, czy powi­nien czuć się ura­żony, czy podzi­wiać.

Ven­ture natych­miast wsko­czył na szczyt wału, wyko­rzy­stu­jąc Allo­man­cję, by prze­być odle­głość jed­nym sko­kiem. Więk­szość żoł­nie­rzy kuliła się albo ukry­wała za umoc­nie­niami, nie wychy­la­jąc się, mimo że wróg znaj­do­wał się dość daleko. Ven­ture jed­nak stał dumny w bia­łej pele­ry­nie i mun­du­rze, zasła­nia­jąc oczy dło­nią i wpa­tru­jąc się w hory­zont.

– Roz­bi­jają obóz – powie­dział z uśmie­chem. – Dobrze. Lor­dzie Fatre­nie, pro­szę przy­go­to­wać ludzi do natar­cia.

– Natar­cia? – spy­tał Fatren, wspi­na­jąc się na wał za Ven­ture.

Cesarz poki­wał głową.

– Kolossy będą zmę­czone po mar­szu i roz­pro­szone pod­czas roz­bi­ja­nia obozu. To naj­lep­sza oka­zja do ataku.

– Ale my pozo­sta­jemy w defen­sy­wie!

Ven­ture pokrę­cił głową.

– Jeśli zacze­kamy, w końcu ogra­nie je żądza krwi i nas zaata­kują. Musimy sami zaata­ko­wać, a nie cze­kać, aż nas zarżną.

– I porzu­cić wał.

– Umoc­nie­nia robią wra­że­nie, lor­dzie Fatre­nie, ale są bez­u­ży­teczne. Jest was za mało, by bro­nić całej ich dłu­go­ści, a kolossy są wyż­sze i bar­dziej sta­bilne od ludzi. Odbiorą wam wał, po czym wyko­rzy­stają wznie­sie­nie, by zepchnąć was do mia­sta.

– Ale…

Ven­ture spoj­rzał na niego. Miał spo­kojny wzrok, lecz jed­no­cze­śnie sta­now­czy i pełen ocze­ki­wa­nia. Wia­do­mość była krótka. „Ja tu dowo­dzę”. Wię­cej kłótni nie będzie.

– Tak, milor­dzie – powie­dział Fatren i wezwał goń­ców, by prze­ka­zali roz­kazy.

Ven­ture patrzył ze swo­jego miej­sca, jak chłopcy bie­gną we wszyst­kie strony. Żoł­nie­rze wyda­wali się nieco zdez­o­rien­to­wani, nie spo­dzie­wali się ataku. Kie­ro­wali spoj­rze­nia w stronę Elenda, który stał wypro­sto­wany na wale.

Naprawdę wygląda jak cesarz, pomy­ślał wbrew sobie Fatren.

Roz­kazy zostały prze­ka­zane wzdłuż sze­re­gów. Czas mijał. Ven­ture wyjął miecz i uniósł go wysoko na tle przy­sło­nię­tego popio­łem nieba. Po chwili ruszył w dół wału z nad­ludzką pręd­ko­ścią, kie­ru­jąc się ku obo­zowi kolos­sów.

Przez chwilę biegł sam. Wów­czas, zaska­ku­jąc samego sie­bie, Fatren zaci­snął szczę­ka­jące zęby i podą­żył za nim.

Na wale zapa­no­wało poru­sze­nie, żoł­nie­rze z rykiem ruszyli do ataku, bie­gnąc z unie­sioną bro­nią na spo­tka­nie śmierci.

Trzy­ma­nie mocy uczy­niło dziwne rze­czy z moim umy­słem. W ciągu kilku chwil zazna­jo­mi­łem się z samą mocą, jej histo­rią i spo­so­bami, w jakie mogła zostać wyko­rzy­stana.

Jed­nakże wie­dza róż­niła się od doświad­cze­nia czy nawet umie­jęt­no­ści wyko­rzy­sta­nia mocy. Na przy­kład, wie­dzia­łem, jak poru­szyć pla­netę na nie­bo­skło­nie. Nie wie­dzia­łem jed­nak, gdzie ją umie­ścić, by nie zna­la­zła się za bli­sko Słońca lub zbyt daleko od niego.

2

2

Jak zawsze, dzień Ten­So­ona zaczął się w ciem­no­ściach. Czę­ściowo wyni­kało to oczy­wi­ście z faktu, że nie miał oczu. Mógłby je sobie stwo­rzyć – nale­żał do Trze­ciego Poko­le­nia, czyli był stary, nawet według stan­dar­dów kan­dra. Prze­tra­wił wystar­cza­jąco wiele ciał, by umieć instynk­tow­nie stwo­rzyć narządy zmy­słów, bez modelu do sko­pio­wa­nia.

Nie­stety, oczy nie dałyby mu zbyt wiele. Nie miał czaszki, a zdą­żył już odkryć, że więk­szość orga­nów nie działa zbyt dobrze bez peł­nego ciała – i szkie­letu – jako pod­pory. Jego wła­sna masa zmiaż­dży­łaby oczy, gdyby się poru­szył w nie­od­po­wiedni spo­sób, a ich odwra­ca­nie w różne strony byłoby bar­dzo trudne.

Poza tym, i tak nie miał na co patrzeć. Ten­Soon prze­su­nął nieco swoją masę wewnątrz wię­zien­nej celi. Jego ciało wyglą­dało teraz jak zbiór prze­zro­czy­stych mię­śni – niczym masa wiel­kich śli­ma­ków, połą­czo­nych ze sobą, nieco bar­dziej ela­stycz­nych niż ciało mię­czaka. Gdyby się sku­pił, mógłby roz­pu­ścić jeden z mię­śni i albo połą­czyć go z innym, albo stwo­rzyć coś nowego. Nie­stety, bez szkie­letu był nie­mal bez­silny.

Znów poru­szył się w celi. Jego skóra miała swój wła­sny zmysł – coś w rodzaju smaku. W tej chwili sma­ko­wała smród jego odcho­dów po bokach celi, ale nie ważył się odłą­czyć tego zmy­słu. Nie miał innych spo­so­bów na kon­takt ze świa­tem.

Cela była przy­krytą kratą kamienną jamą, w któ­rej led­wie mie­ściło się jego ciało. Nad­zorcy zrzu­cali z góry jedze­nie, a od czasu do czasu wyle­wali wodę, by go nawod­nić i spłu­kać odchody przez nie­wielki otwór ście­kowy w dnie. Zarówno otwór, jak i prze­strze­nie mię­dzy prę­tami kraty na górze były zbyt wąskie, by się przez nie prze­ci­snął – ciała jego rodzaju były ela­styczne, ale ist­nieją pewne ogra­ni­cze­nia w ści­ska­niu sterty mię­śni.

Więk­szość ludzi osza­la­łaby, gdyby została zamknięta w tak ogra­ni­czo­nej prze­strzeni przez… nawet nie wie­dział, ile czasu minęło. Mie­siące? Ten­Soon jed­nak miał Bło­go­sła­wień­stwo Przy­tom­no­ści. Jego umysł nie pod­da­wał się tak łatwo.

Skup się, powie­dział sobie. Nie miał mózgu, nie tak jak ludzie, ale był zdolny do myśle­nia. Nie rozu­miał tego. Nie był pewien, czy kto­kol­wiek z kan­dra to rozu­mie. Może ci z Pierw­szego Poko­le­nia wie­dzieli wię­cej, ale jeśli nawet, to nie dzie­lili się swoją wie­dzą.

Nie mogą cię tu trzy­mać bez końca, powie­dział sobie. Pierw­szy Kon­trakt sta­nowi…

Zaczy­nał już wąt­pić w Pierw­szy Kon­trakt – a raczej w to, czy Pierw­sze Poko­le­nie się nim kie­ro­wało. Czy mógł mieć do nich pre­ten­sje? Ten­Soon zła­mał Kon­trakt. Jak sam przy­znał, wystą­pił prze­ciwko woli swo­jego pana, by pomóc komuś innemu. Ta zdrada skoń­czyła się śmier­cią jego pana.

Jed­nakże nawet tak kary­godny czyn był naj­mniej­szą z jego zbrodni. Karą za zła­ma­nie Kon­traktu była śmierć i gdyby Ten­Soon się na tym zatrzy­mał, pozo­stali by go po pro­stu zabili. Nie­stety, cho­dziło o coś wię­cej. Zezna­nia Ten­Soona – które zło­żył na zamknię­tym prze­słu­cha­niu przed Dru­gim Poko­le­niem – ujaw­niły o wiele bar­dziej nie­bez­pieczne i waż­niej­sze uchy­bie­nie.

Ten­Soon zdra­dził tajem­nicę swo­jego ludu.

Nie mogą mnie stra­cić, pomy­ślał, wyko­rzy­stu­jąc tę myśl, by zacho­wać kon­cen­tra­cję. Muszą się naj­pierw dowie­dzieć, komu powie­dzia­łem.

Tajem­nica. Cenna, jakże cenna tajem­nica.

Ska­za­łem nas wszyst­kich na zagładę. Mój lud. Znów będziemy nie­wol­ni­kami. Nie, już jeste­śmy nie­wol­ni­kami. Sta­niemy się czymś innym – auto­ma­tami, z umy­słami opa­no­wa­nymi przez innych. Uwię­zieni i wyko­rzy­stani, nasze ciała nie będą już nale­żeć do nas.

To wła­śnie zro­bił – to poten­cjal­nie roz­po­czął. Przy­czyna, dla któ­rej zasłu­gi­wał na uwię­zie­nie i śmierć. Ale pra­gnął żyć. Powi­nien sobą gar­dzić. Mimo to, z jakie­goś powodu wciąż czuł, że postą­pił wła­ści­wie.

Znów się poru­szył, masy śli­skich mię­śni prze­su­wały się po sobie. W poło­wie ruchu zamarł. Wibra­cje. Ktoś nad­cho­dził.

Przy­go­to­wał się, odpy­cha­jąc mię­śnie na bok, two­rząc wgłę­bie­nie pośrodku ciała. Potrze­bo­wał całego dostęp­nego jedze­nia – nie dawali mu zbyt wiele. Tym razem jed­nak przez kratę nie spa­dły pomyje. Cze­kał w napię­ciu, aż krata się otwo­rzy. Choć nie miał uszu, wyczu­wał wibra­cję, gdy kratę odsu­wano, aż żelazo ude­rzyło o pod­łogę nad jego głową.

Co?

Następ­nie poja­wiły się haki. Oto­czyły jego mię­śnie, chwy­ta­jąc go i roz­ry­wa­jąc ciało, gdy wycią­gały go z jamy. Bolało. Nie tylko szar­pa­nie hakami, ale też nagła wol­ność, gdy jego ciało roz­lało się po posadzce wię­zie­nia. Nie­chęt­nie posma­ko­wał kurz i wysu­szone pomyje. Jego mię­śnie drżały, brak ogra­ni­czeń po opusz­cze­niu celi wyda­wał mu się dziwny. Napiął się, poru­sza­jąc swoją masę w spo­sób, który wyda­wał mu się nie­mal zapo­mniany.

I wtedy nade­szło. Czuł je w powie­trzu. Kwas, gęsty i gry­zący, pew­nie w pozła­ca­nym wia­drze nie­sio­nym przez nad­zor­ców. A jed­nak mieli go zabić.

Ale nie mogą! Pomy­ślał. Pierw­szy Kon­trakt, prawo naszego ludu…

Coś na niego spa­dło. Nie kwas, ale coś twar­dego. Dotknął tego z prze­ję­ciem, mię­śnie się poru­szały, sma­ko­wały, spraw­dzały, macały. Było okrą­głe, z otwo­rami i kil­koma ostrymi kra­wę­dziami… czaszka.

Smród kwasu stał się ostrzej­szy. Czy go mie­szali? Ten­Soon poru­szył się szybko, ota­cza­jąc czaszkę, wypeł­nia­jąc ją. Już przy­go­to­wał sobie roz­pusz­czone ciało w wewnętrz­nej sakiewce. Teraz je wyko­rzy­stał, oblał nim czaszkę, szybko two­rząc skórę. Pomi­nął oczy, pra­co­wał nad płu­cami, two­rzył język, na razie igno­ru­jąc wargi. Pra­co­wał z despe­ra­cją, gdy smak kwasu sta­wał się coraz sil­niej­szy, a wtedy…

Tra­fił w niego. Spa­lił mię­śnie jed­nej połowy jego ciała, omy­wa­jąc jego masę, roz­ta­pia­jąc go. Naj­wy­raź­niej Dru­gie Poko­le­nie zre­zy­gno­wało z wycią­ga­nia z niego tajem­nic. Zanim go zabiją, muszą mu dać szansę na wypo­wie­dze­nie ostat­nich słów. Wyma­gał tego Pierw­szy Kon­trakt – stąd czaszka. Tyle że straż­nicy naj­wy­raź­niej mieli roz­kaz zabić go, nim zdąży powie­dzieć cokol­wiek w swo­jej obro­nie. Trzy­mali się litery prawa, jed­no­cze­śnie igno­ru­jąc jego ducha.

Nie uświa­da­miali sobie jed­nak, jak szybko pra­co­wał Ten Soon. Nie­wielu kan­dra spę­dziło na Kon­trak­tach tyle czasu co on – wszy­scy z Dru­giego Poko­le­nia i więk­szość z Trze­ciego już dawno ode­szli ze służby. Pro­wa­dzili łatwe życie w Ojczyź­nie.

A łatwe życie nie­wiele uczyło.

Więk­szość kan­dra potrze­bo­wała godzin, by stwo­rzyć ciało – nie­któ­rzy młodsi nawet kilku dni. Jed­nak Ten­Soon w ciągu kilku sekund ukształ­to­wał pod­sta­wowy język. Gdy kwas zale­wał jego ciało, zmu­sił się do stwo­rze­nia krtani, napeł­nił płuco i wychry­piał jedno słowo.

– Sąd!

Kwas prze­stał się lać. Jego ciało wciąż pło­nęło. Pra­co­wał mimo bólu, two­rząc pry­mi­tywne narządy słu­chu wewnątrz jamy czaszki.

W pobliżu ktoś szep­nął:

– Głu­piec.

– Sąd! – powtó­rzył Ten­Soon.

– Przyj­mij śmierć – wysy­czał ktoś. – Nie sta­wiaj się w pozy­cji, w któ­rej możesz wyrzą­dzić więk­szą krzywdę naszemu ludowi. Pierw­sze Poko­le­nie dało ci tę szansę na śmierć ze względu na twoje lata dodat­ko­wej służby!

Ten­Soon się zawa­hał. Pro­ces będzie publiczny. Na razie tylko wybrane jed­nostki znały roz­miary jego zdrady. Mógł umrzeć, prze­kli­nany za zła­ma­nie Kon­traktu, lecz zacho­wu­jąc pewną dozę sza­cunku ze względu na wcze­śniej­szą karierę. Gdzieś – pew­nie w jamach w tym wła­śnie pomiesz­cze­niu – znaj­do­wali się inni, cier­piący nie­koń­czące się uwię­zie­nie, które osta­tecz­nie łamało nawet umy­sły tych obda­rzo­nych Bło­go­sła­wień­stwem Przy­tom­no­ści.

Czy chciał się stać jed­nym z nich? Wyja­wia­jąc swoje czyny na otwar­tym forum, skaże się na wiecz­ność w cier­pie­niu. Wymu­sza­nie pro­cesu było głu­potą, nie mógł bowiem mieć nadziei na oczysz­cze­nie z zarzu­tów. Jego zezna­nia już go pogrą­żały.

Jeśli miał się ode­zwać, to nie dla­tego, by się bro­nić. Cho­dziło o coś zupeł­nie innego.

– Sąd – powtó­rzył, tym razem cichym szep­tem.

W pew­nym sen­sie posia­da­nie takiej mocy było zbyt przy­tła­cza­jące, tak sądzę. Wyma­gała ona całych tysiąc­leci na zro­zu­mie­nie. Stwo­rze­nie świata od nowa byłoby łatwe dla kogoś, kto rozu­miał moc. Ja jed­nak zrozu­miałem nie­bez­pie­czeń­stwo zwią­zane z moją igno­ran­cją. Jak dziecko, które nagle zyskało ogromną siłę, mógł­bym ude­rzyć zbyt mocno i zmie­nić świat w popsutą zabawkę, któ­rej nie umiał­bym napra­wić.

3

3

Elend Ven­ture, drugi władca Ostat­niego Impe­rium, nie uro­dził się wojow­ni­kiem. Był szla­chet­nie uro­dzo­nym – co w cza­sach Ostat­niego Impe­ra­tora czy­niło z niego zawo­do­wego bywalca salo­nów. Spę­dził mło­dość, pozna­jąc błahe gierki Wiel­kich Domów, żyjąc wygod­nym życiem impe­rial­nej elity.

Nic dziw­nego, że skoń­czył jako poli­tyk.

„Nie sądzę, byś kie­dy­kol­wiek popro­wa­dził natar­cie na siły wroga”. Te słowa wypo­wie­działa Tin­dwyl – kobieta, która udzie­lała mu lek­cji poli­tyki. To wspo­mnie­nie spra­wiło, że na twa­rzy Elenda poja­wił się uśmiech, gdy jego żoł­nie­rze wpa­dli do obozu kolos­sów.

Elend roz­ja­rzył cynę z oło­wiem. Uczu­cie cie­pła – teraz już zna­jome – wypeł­niło jego pierś, a mię­śnie napięły się od dodat­ko­wej siły i ener­gii. Wcze­śniej połknął metal, by wyko­rzy­stać jego moc w bitwie. Był Allo­mantą. Wciąż go to cza­sem zadzi­wiało.

Jak prze­wi­dy­wał, atak zasko­czył kolossy. Przez kilka chwil stały bez ruchu, wstrzą­śnięte – choć musiały widzieć nową armię Elenda rusza­jącą do ataku. Kolossy nie umiały sobie radzić z czymś nie­spo­dzie­wa­nym. Nie potra­fiły pojąć, że nie­liczna armia sła­bych ludzi ata­kuje ich obóz. Musiało więc minąć tro­chę czasu, zanim się dosto­so­wały.

Armia Elenda dobrze wyko­rzy­stała ten czas. Sam Elend ude­rzył jako pierw­szy, roz­ja­rza­jąc cynę z oło­wiem, by zyskać jesz­cze więk­szą siłę, kiedy ude­rzył pierw­szego kolossa. To był jeden z mniej­szych. Jak wszyst­kie inne, z wyglądu przy­po­mi­nał czło­wieka, za wyjąt­kiem prze­ro­śnię­tej, pofał­do­wa­nej skóry, która wyglą­dała tak, jakby była oddzie­lona od ciała. W jego pacior­ko­wa­tych, czer­wo­nych oczach malo­wało się nie­ludz­kie zasko­cze­nie, gdy umarł z mie­czem Elenda wbi­tym w pierś.

– Ata­kuj­cie szybko! – ryk­nął, gdy kolejne kolossy zaczęły się odwra­cać od ognisk. – Zabij­cie ich jak naj­wię­cej, zanim ogar­nie je żądza krwi!

Jego żoł­nie­rze – prze­ra­żeni, lecz zde­ter­mi­no­wani – ata­ko­wali wokół niego, powa­la­jąc kilka pierw­szych grup kolos­sów. „Obóz” był wła­ści­wie miej­scem, gdzie kolossy zdep­tały popiół i rośliny pod nim, po czym wyko­pały doły, w któ­rych roz­pa­liły ogni­ska. Elend widział, jak począt­kowy suk­ces dodaje jego ludziom pew­no­ści sie­bie. Dodał im otu­chy, allo­man­tycz­nie Przy­cią­ga­jąc ich uczu­cia, czy­niąc ich odważ­niej­szymi. Z tą formą Allo­man­cji czuł się zde­cy­do­wa­nie lepiej – wciąż nie do końca pojął sztukę ska­ka­nia za pomocą metali, tak jak czy­niła to Vin. Uczu­cia nato­miast rozu­miał dobrze.

Fatren, przy­sa­dzi­sty przy­wódca mia­sta, trzy­mał się bli­sko Elenda, pro­wa­dząc grupę żoł­nie­rzy w stronę dużej grupy kolos­sów. Elend miał na niego oko. Fatren był władcą tego mia­steczka, a jego śmierć byłaby cio­sem dla morale. Razem zaata­ko­wali nie­wielką grupkę kolos­sów. Naj­więk­szy miał około jede­na­stu stóp wzro­stu, a jego skóra była nacią­gnięta na prze­ro­śnię­tym ciel­sku. Kolossy nie prze­sta­wały rosnąć, lecz ich skóra zawsze pozo­sta­wała tej samej wiel­ko­ści. Na młod­szych isto­tach wisiała luźno i fał­do­wała się. Na wiel­kich była nacią­gnięta i popę­kana.

Elend spa­lił stal i rzu­cił przed sie­bie garść monet. Ode­pchnął kawałki metalu swoim cię­ża­rem, zasy­pu­jąc nimi kolossy. Stwory były zbyt twarde, by zwy­czajne monety je zabiły, ale odłamki metalu mogły je zra­nić i osła­bić.

Wypu­ściw­szy monety, Elend zaata­ko­wał dużego kolossa. Bestia zdjęła z ple­ców wielki miecz i wyda­wała się uszczę­śli­wiona per­spek­tywą walki.

Koloss zamach­nął się jako pierw­szy, a miał osza­ła­mia­jący zasięg. Elend musiał odsko­czyć do tyłu; cyna z oło­wiem doda­wała mu zwin­no­ści. Mie­cze kolos­sów były potężne i pry­mi­tywne, tak tępe, że bar­dziej przy­po­mi­nały pałki. Siła ude­rze­nia wstrzą­snęła powie­trzem – Elend nie miałby szansy na spa­ro­wa­nie ciosu, nawet z pomocą cyny z oło­wiem. Ponadto miecz – a raczej koloss, który go trzy­mał – ważył tyle, że Elend nie mógłby wyko­rzy­stać Allo­man­cji, by Ode­pchnąć go z rąk stwora. Odpy­cha­nie stalą opie­rało się na sile i masie. Gdyby Elend Pchnął coś cięż­szego od sie­bie, pole­ciałby do tyłu.

Dla­tego musiał pole­gać na dodat­ko­wej szyb­ko­ści i zręcz­no­ści cyny z oło­wiem. Usko­czył w prawo i cze­kał na powrót ostrza. Stwór obró­cił się w mil­cze­niu, spoj­rzał na Elenda, ale nie zaata­ko­wał. Jesz­cze nie do końca ogar­nęła go żądza krwi.

Elend spoj­rzał na swo­jego prze­ro­śnię­tego prze­ciw­nika. Jak tu tra­fi­łem? – pomy­ślał, nie po raz pierw­szy. Jestem uczo­nym, nie wojow­ni­kiem. Do nie­dawna był prze­ko­nany, że w ogóle nie nadaje się na przy­wódcę.

Cza­sami docho­dził do wnio­sku, że za dużo myśli. Teraz rzu­cił się pochy­lony do przodu i ude­rzył. Koloss prze­wi­dział ten ruch i pró­bo­wał opu­ścić swoje ostrze na głowę Elenda. Ten jed­nak Przy­cią­gnął miecz innego kolossa – to wytrą­ciło stwora z rów­no­wagi i pozwo­liło dwóm żoł­nie­rzom na zabi­cie go, ale jed­no­cze­śnie Przy­cią­gnęło Elenda w bok. Led­wie unik­nąw­szy ciosu prze­ciw­nika, obró­cił się w powie­trzu, roz­ja­rzył cynę z oło­wiem i ude­rzył z boku.

Na wylot prze­ciął nogę stwora na wyso­ko­ści kolana, oba­la­jąc go. Vin zawsze powta­rzała, że allo­man­tyczne moce Elenda są nad­zwy­czaj silne. On sam nie miał zbyt wiel­kiego doświad­cze­nia z Allo­man­cją, by móc to oce­nić, ale siła jego wła­snego ciosu spra­wiła, że się zato­czył. Zaraz jed­nak odzy­skał rów­no­wagę i odciął kolos­sowi głowę.

Kilku żoł­nie­rzy wpa­try­wało się w niego. Jego biały mun­dur spla­miła jaskra­wo­czer­wona krew kolossa. Nie po raz pierw­szy. Elend ode­tchnął głę­boko, gdy usły­szał nie­ludz­kie wrza­ski w obo­zie. Stwory zaczy­nały wpa­dać w mor­der­czy szał.

– Utwo­rzyć szyk! – krzyk­nął Elend. – Trzy­mać się razem, przy­go­to­wać się na atak.

Żoł­nie­rze reago­wali powoli. Byli o wiele mniej zdy­scy­pli­no­wani niż oddziały, do któ­rych Elend się przy­zwy­czaił, lecz na jego roz­kaz zbili się w gro­madę. Ven­ture rozej­rzał się po oko­licy. Zabili kilka setek kolos­sów – zadzi­wia­jący wyczyn.

Tyle że łatwa część się skoń­czyła.

– Nie cofać się! – ryczał Elend, bie­gnąc przed sze­re­gami żoł­nie­rzy. – Wal­czyć! Musimy zabić ich jak naj­wię­cej jak naj­szyb­ciej! Wszystko od tego zależy! Niech poznają waszą furię!

Spa­lił mosiądz i Ode­pchnął ich uczu­cia, Uspo­ka­ja­jąc ich strach. Allo­manta nie potra­fił zapa­no­wać nad umy­słami – w każ­dym razie nie nad ludz­kimi – umiał jed­nak pod­sy­cić pewne uczu­cia, jed­no­cze­śnie tłu­miąc inne. I znów, Vin twier­dziła, że Elend umiał wpły­nąć na o wiele więk­szą liczbę ludzi niż powinno to być moż­liwe. Była to kolejna wska­zówka potwier­dza­jąca przy­pusz­cze­nie, że jego umie­jęt­no­ści pocho­dziły z tego samego źró­dła, które wyko­rzy­stali pier­wotni Allo­manci, by zdo­być swoje moce.

Pod wpły­wem Uspo­ka­ja­nia jego żoł­nie­rze się wypro­sto­wali. Elend znów poczuł sza­cu­nek dla tych pro­stych skaa. Choć doda­wał im odwagi, deter­mi­na­cja nale­żała do nich. To byli dobrzy ludzie.

Jeśli będzie miał szczę­ście, ura­tuje część z nich.

Kolossy zaata­ko­wały. Jak miał nadzieję, spora grupa stwo­rów ode­rwała się od obozu i ruszyła w stronę mia­steczka. Nie­któ­rzy żoł­nie­rze krzy­czeli, ale byli zbyt zajęci walką, by za nimi podą­żyć. Elend rzu­cał się do walki w miej­scach, gdzie szyk się chwiał, wzmac­nia­jąc słaby punkt. Robiąc to, spa­lał mosiądz i pró­bo­wał Odpy­chać uczu­cia pobli­skich kolos­sów.

Nic się nie działo. Stwory były odporne na emo­cjo­nalną Allo­man­cję, szcze­gól­nie kiedy już mani­pu­lo­wał nimi ktoś inny. Jed­nak jeśli udało mu się prze­bić, przej­mo­wał cał­ko­witą kon­trolę nad nimi. To wyma­gało czasu, szczę­ścia i deter­mi­na­cji do walki.

I to wła­śnie robił. Wal­czył u boku swo­ich ludzi, patrzył, jak umie­rają, zabi­jał kolossy. Zwi­nął sze­regi, two­rząc pół­okrąg, by unik­nąć oto­cze­nia swo­ich sił. Mimo to walka była ponura. W miarę, jak kolejne grupki kolos­sów wpa­dały w szał i ata­ko­wały, szanse ludzi Elenda malały. Kolossy wciąż opie­rały się jego mani­pu­la­cji. Zbli­żały się coraz bar­dziej…

– Jeste­śmy zgu­bieni! – wrza­snął Fatren.

Elend odwró­cił się, z nie­ja­kim zasko­cze­niem stwier­dza­jąc, że przy­sa­dzi­sty lord stoi u jego boku i wciąż żyje. Ludzie na­dal wal­czyli. Od poja­wie­nia się żądzy krwi minęło może pięt­na­ście minut, ale sze­regi już zaczy­nały się chwiać.

Na nie­bie poja­wiła się plamka.

– Popro­wa­dzi­łeś nas na śmierć! – wrza­snął Fatren. Pokry­wała go krew kolos­sów, poza plamą na ramie­niu, która wyglą­dała na jego wła­sną krew. – Dla­czego?

Elend jedy­nie wska­zał na plamkę.

– Co to? – spy­tał Fatren.

Ven­ture się uśmiech­nął.

– To pierw­sza z armii, które ci obie­ca­łem.

***

Vin spa­dła z nieba w chmu­rze pod­ków, lądu­jąc dokład­nie pośrodku armii kolos­sów. Bez waha­nia wyko­rzy­stała Allo­man­cję, by Ode­pchnąć parę pod­ków w stronę odwra­ca­ją­cego się kolossa. Jedna tra­fiła w czoło stwora, odrzu­ca­jąc go do tyłu, a druga prze­le­ciała nad jego głową i ude­rzyła kolej­nego stwora. Vin obró­ciła się na pię­cie, rzu­ciła kolejną pod­kowę, która minęła szcze­gól­nie dużego kolossa i tra­fiła sto­ją­cego za nim mniej­szego pobra­tymca.

Roz­ja­rzyła żelazo, Przy­cią­ga­jąc tę pod­kowę i zacze­pia­jąc ją o nad­gar­stek więk­szego ze stwo­rów. Przy­cią­ga­nie natych­miast pocią­gnęło ją w stronę kolossa, ale jed­no­cze­śnie wytrą­ciło istotę z rów­no­wagi. Potężny żela­zny miecz ude­rzył w zie­mię w chwili, gdy Vin tra­fiła kolossa w pierś. Wów­czas Ode­pchnęła się od leżą­cej broni i zro­biła w powie­trzu salto do tyłu, gdy inny koloss zamach­nął się w jej stronę.

Unio­sła się na wyso­kość pięt­na­stu stóp. Cios był nie­celny, miecz obciął głowę jed­nego ze stwo­rów poni­żej. Istota, która to zro­biła, nie wyda­wała się zmar­twiona, że zabiła swo­jego towa­rzy­sza – jedy­nie spoj­rzała na Vin z nie­na­wi­ścią w czer­wo­nych oczach.

Vin Przy­cią­gnęła leżący miecz, który uniósł się w jej stronę, ale jed­no­cze­śnie pocią­gnął ją w dół. Chwy­ciła go, opa­da­jąc – ostrze było nie­mal jej wzro­stu, lecz roz­ja­rzona cyna z oło­wiem doda­wała jej sił – i odrą­bała ramię ata­ku­ją­cego kolossa.

Póź­niej obcięła mu nogi na wyso­ko­ści kolan i zosta­wiła na śmierć, zwra­ca­jąc się w stronę kolej­nych prze­ciw­ni­ków. Jak zawsze, kolossy wyda­wały się zafa­scy­no­wane Vin, choć jed­no­cze­śnie roz­ju­szone i zdez­o­rien­to­wane. Koja­rzyły duży roz­miar z nie­bez­pie­czeń­stwem i z tru­dem rozu­miały, jak drobna kobieta w rodzaju Vin – dzie­więt­na­ście lat, led­wie pięć stóp wzro­stu, deli­katna niczym wierzba – mogła sta­no­wić zagro­że­nie. Jed­nak widziały, jak zabija, i to je do niej przy­cią­gało.

Vin to nie prze­szka­dzało.

Wrza­snęła, ata­ku­jąc, choćby po to, by na zbyt cichym polu walki roz­legł się jakiś dźwięk. Kolossy zazwy­czaj prze­sta­wały ryczeć, gdy wpa­dały w szał, i sku­piały się na zabi­ja­niu. Rzu­ciła garść monet, Odpy­cha­jąc je w stronę grupy za ple­cami, po czym sko­czyła do przodu, Przy­cią­ga­jąc się do mie­cza.

Koloss przed nią potknął się. Wylą­do­wała mu na ple­cach, ata­ku­jąc stwora obok. Upadł, a wtedy Vin wbiła miecz w plecy kolossa, na któ­rym stała. Ode­pchnęła się w bok i Przy­cią­ga­niem wycią­gnęła ostrze z umie­ra­ją­cej istoty. Chwy­ciła broń, cięła trze­ciego stwora, po czym rzu­ciła miecz, Odpy­cha­jąc go niczym ogromną strzałę w pierś czwar­tego potwora. To Odpy­cha­nie jed­no­cze­śnie odrzu­ciło ją do tyłu, dzięki czemu unik­nęła ataku. Chwy­ciła miecz wbity w grzbiet stwora, któ­rego prze­biła wcze­śniej, wyry­wa­jąc go, i jed­nym płyn­nym ruchem prze­biła nim oboj­czyk i pierś pią­tej bestii.

Wylą­do­wała na ziemi. Wokół niej kolossy padały mar­twe.

Vin nie była furią. Nie była grozą. Wyro­sła z tego. Widziała, jak Elend umiera – trzy­mała go wtedy w ramio­nach – i wie­działa, że sama na to pozwo­liła. Świa­do­mie.

A jed­nak wciąż żył. Każdy oddech był nie­spo­dzie­wany, być może nie­za­słu­żony. Nie­gdyś bała się, że go zawie­dzie. Jed­nakże jakimś spo­so­bem odna­la­zła spo­kój w zro­zu­mie­niu, że nie powstrzyma go przed ryzy­ko­wa­niem życia. W zro­zu­mie­niu, że wcale nie chce go przed tym powstrzy­my­wać.

Dla­tego nie wal­czyła już ze stra­chu o męż­czy­znę, któ­rego kochała. Miast tego wal­czyła ze zro­zu­mie­niem. Była nożem – nożem Elenda, nożem Ostat­niego Impe­rium. Nie wal­czyła, by chro­nić jed­nego czło­wieka, ale by chro­nić spo­sób życia, jaki stwo­rzył, i ludzi, któ­rych sta­rał się obro­nić.

Spo­kój doda­wał jej sił.

Kolossy umie­rały wokół niej, a szkar­łatna krew, zbyt jaskrawa, by mogła nale­żeć do ludzi, two­rzyła mgiełkę w powie­trzu. W tej armii było ich dzie­sięć tysięcy – zbyt wiele, by zdo­łała je zabić. Nie musiała jed­nak zabi­jać każ­dego z nich.

Musiała je jedy­nie prze­stra­szyć.

Ponie­waż, wbrew temu, co kie­dyś zakła­dała, kolossy odczu­wały strach. Widziała, jak zaczyna wypeł­niać ota­cza­jące ją istoty, ukryty pod fru­stra­cją i wście­kło­ścią. Koloss zaata­ko­wał ją, a wtedy usko­czyła w bok, poru­sza­jąc się z pręd­ko­ścią cyny z oło­wiem. Nie prze­ry­wa­jąc ruchu, wbiła miecz w jego plecy i obró­ciła się, dostrze­ga­jąc potężną istotę prze­bi­ja­jącą się pośród armii w jej stronę.

Dosko­nale, pomy­ślała. Był wielki – być może naj­więk­szy, jakiego kie­dy­kol­wiek widziała. Musiał mieć pra­wie trzy­na­ście stóp wyso­ko­ści. Jego serce już dawno powinno było się pod­dać, a skóra była poroz­ry­wana, wisiała na wie­trze.

Zary­czał, a jego głos odbił się echem wokół dziw­nie cichego pola bitwy. Vin uśmiech­nęła się i spa­liła dura­lu­mi­nium. Pło­nąca w niej cyna z oło­wiem natych­miast wybu­chła, gwał­tow­nie doda­jąc jej sił. Dura­lu­mi­nium spa­lane razem z innym meta­lem wzmac­niało ten drugi metal. Spra­wiało, że bły­ska­wicz­nie pło­nął, odda­jąc w jed­nej chwili całą moc.

Vin spa­liła stal i Ode­pchnęła we wszyst­kie strony. Jej wspo­ma­gane dura­lu­mi­nium Pchnię­cie ude­rzyło niczym fala w mie­cze bie­gną­cych ku niej stwo­rów. Broń wyry­wała się z rąk, kolossy leciały do tyłu, a potężne ciała roz­pro­szyły się niczym płatki popiołu pod krwa­wym słoń­cem. Tylko dzięki wspo­ma­ganej dura­lu­mi­nium cynie z oło­wiem nie została zmiaż­dżona przez wła­sne Odpy­cha­nie.

Jej cyna z oło­wiem i stal znik­nęły, wypa­lone w jed­nym wybu­chu mocy. Wycią­gnęła nie­wielki fla­ko­nik z pły­nem – roz­twór alko­holu z płat­kami metalu – i połknęła go jed­nym hau­stem, uzu­peł­nia­jąc zapasy. Wów­czas spa­liła cynę z oło­wiem i prze­sko­czyła nad powa­lo­nymi, zdez­o­rien­to­wa­nymi kolos­sami, rusza­jąc w stronę wiel­kiej istoty, którą zoba­czyła wcze­śniej. Mniej­szy stwór pró­bo­wał ją powstrzy­mać, lecz chwy­ciła go za nad­gar­stek i prze­krę­ciła, miaż­dżąc staw. Wzięła miecz kolossa, uchy­liła się przed ata­kiem innego i obró­ciła się, za jed­nym zama­chem powa­la­jąc trzy stwory, roz­ci­na­jąc ich kolana.

Skoń­czyw­szy obrót, wbiła miecz w zie­mię. Jak się spo­dzie­wała, ogromny, trzy­na­sto­sto­powy koloss zaata­ko­wał chwilę póź­niej, zamach­nął się mie­czem tak wiel­kim, że aż roz­legł się gwizd powie­trza. Vin wbiła swoje ostrze w ostat­niej chwili, gdyż nawet z pomocą cyny z oło­wiem nie uda­łoby jej się spa­ro­wać takiego ciosu. Broń kolossa ude­rzyła jed­nak w jej usta­bi­li­zo­wane ostrze. Metal zadrżał w jej dło­niach, lecz powstrzy­mał cios.

Palce Vin zamro­wiły od tak potęż­nego ude­rze­nia. Puściła miecz i sko­czyła. Nie Ode­pchnęła się – nie musiała – lecz wylą­do­wała na jelcu swo­jego mie­cza i odbiła się od niego. Na pysku kolossa malo­wało się znane Vin cha­rak­te­ry­styczne zasko­cze­nie, gdy ujrzał, jak kobieta wznosi się na wyso­kość trzy­na­stu stóp, powie­wa­jąc pasmami mgiel­nego płasz­cza.

Kop­nęła kolossa w bok głowy. Kości czaszki pękły. Kolossy były nie­ludzko wytrzy­małe, lecz roz­ja­rzona cyna z oło­wiem wystar­czyła. Stwór wywró­cił oczami i upadł. Vin Ode­pchnęła się lekko od mie­cza, utrzy­mu­jąc się w górze na tyle długo, że kiedy upa­dła, wylą­do­wała dokład­nie na piersi powa­lo­nego stwora.

Ota­cza­jące ją istoty znie­ru­cho­miały. Nawet opę­tane żądzą krwi poczuły wstrząs, gdy jed­nym kop­nię­ciem powa­liła tak ogromną bestię. Może ich umy­sły nie potra­fiły zana­li­zo­wać tego, co wła­śnie zoba­czyły. A może stwory, prócz stra­chu odczu­wały też odro­binę ostroż­no­ści. Vin nie znała ich na tyle, by wie­dzieć na pewno. Wie­działa jed­nak, że w zwy­czaj­nej armii kolos­sów ten czyn zapew­niłby jej posłu­szeń­stwo wszyst­kich stwo­rów, które ją obser­wo­wały.

Nie­stety, tę armię kon­tro­lo­wano z zewnątrz. Wypro­sto­waw­szy się, Vin widziała nie­wielką, zde­spe­ro­waną armię Elenda wal­czącą w pew­nej odle­gło­ści. Z jego pomocą utrzy­mali się. Wal­czący ludzie wywie­rali na kolossy wpływ podobny co tajem­ni­cza siła Vin – istoty nie rozu­miały, jak tak nie­wielka armia może wytrzy­mać ich atak. Nie widzieli strat ani roz­pacz­li­wej sytu­acji grupki Elenda – postrze­gały ich jako mniej­szą, gor­szą armię, która wciąż stoi i wal­czy.

Vin pod­jęła walkę. Kolossy zbli­żały się do niej – z nie­po­ko­jem, ale wciąż nad­cho­dziły. To wła­śnie było dziwne w tych isto­tach. Nie wyco­fy­wały się. Czuły strach, lecz nie umiały na niego zare­ago­wać. A jed­nak osła­biał je. Widziała to w spo­so­bie, w jaki się do niej zbli­żały, jak wyglą­dały. Pra­wie się zła­mały.

Dla­tego spa­liła mosiądz i Ode­pchnęła uczu­cia jed­nego z mniej­szych stwo­rów. Na początku się opie­rał. Pchnęła moc­niej. W końcu w stwo­rze coś pękło i nale­żał już do niej. Ktoś, kto nad nim pano­wał, znaj­do­wał się zbyt daleko i sku­piał się na zbyt wielu kolos­sach naraz. Ta istota – zdez­o­rien­to­wana z powodu żądzy krwi, w cha­osie wstrząsu, stra­chu i fru­stra­cji – zna­la­zła się cał­ko­wi­cie pod men­talną kon­trolą Vin.

Natych­miast kazała mu zaata­ko­wać towa­rzy­szy. Chwilę póź­niej został powa­lony, lecz wcze­śniej zabił dwa inne kolossy. Wal­cząc, Vin prze­chwy­ciła kolej­nego kolossa, póź­niej jesz­cze jed­nego. Ata­ko­wała przy­pad­kowo, macha­jąc mie­czem dla odwró­ce­nia uwagi kolos­sów, gdy wybie­rała człon­ków ich grupy i przej­mo­wała pano­wa­nie nad nimi.

Wkrótce wokół niej zapa­no­wał chaos, a garstka kolos­sów wal­czyła dla niej. Za każ­dym razem, gdy jeden z nich padał, zastę­po­wała go dwoma innymi.

Wal­cząc, znów spoj­rzała w stronę Elenda i poczuła ulgę na widok spo­rej gro­mady kolos­sów wal­czą­cych u boku ludzi. Elend krą­żył wśród nich, już nie wal­czył, lecz przej­mo­wał stwora po stwo­rze. Samotne przy­by­cie Elenda do tego mia­steczka było bar­dzo ryzy­kowne i Vin nie wie­działa, czy je pochwala. Na razie cie­szyła się, że dogo­niła go na czas.

Ona rów­nież prze­stała wal­czyć i skon­cen­tro­wała się na kie­ro­wa­niu swoją nie­wielką armią kolos­sów, jeden po dru­gim wer­bu­jąc nowe stwory. Wkrótce miała ich około setki.

Już nie­długo, pomy­ślała. I rze­czy­wi­ście, wkrótce ujrzała plamkę w powie­trzu, pędzącą w jej stronę wśród pada­ją­cego popiołu. Plamka zmie­niła się w postać w ciem­nych sza­tach, która uno­siła się nad armią, Odpy­cha­jąc się od mie­czy kolos­sów. Męż­czy­zna był łysy i miał wyta­tu­owaną twarz. W pociem­nia­łym od popiołu świe­tle dnia Vin widziała dwa grube kolce wbite w oczo­doły. Sta­lowy Inkwi­zy­tor – nie roz­po­zna­wała go. Celowo wywa­biła go – zabi­ja­jąc i kon­tro­lu­jąc jego kolossy – zmu­sza­jąc go, żeby się ujaw­nił. Teraz musiała się nim zająć.

Inkwi­zy­tor ude­rzył mocno, powa­la­jąc jed­nego z ukra­dzio­nych kolos­sów Vin parą obsy­dia­no­wych topo­rów. Skie­ro­wał ślepe spoj­rze­nie na Vin, a wtedy kobieta wbrew sobie poczuła rodzącą się panikę. W jej umy­śle poja­wiły się kolejne wspo­mnie­nia. Ciemna noc, desz­czowa i pełna cieni. Iglice i wieże. Ból w boku. Długa noc spę­dzona w uwię­zie­niu w pałacu Ostat­niego Impe­ra­tora.

Kel­sier, Oca­lały z Hath­sin, umie­ra­jący na uli­cach Lutha­del.

Vin spa­liła elek­trum. Oto­czyła ją chmura obra­zów, cieni rze­czy, które mogła zro­bić w przy­szło­ści. Elek­trum, allo­man­tyczny stop złota. Elend nazy­wał je „atium dla ubo­gich”. Nie wpły­wało na prze­bieg bitwy, jedy­nie neu­tra­li­zo­wało atium, gdyby Inkwi­zy­tor je miał.

Vin zaci­snęła zęby i rzu­ciła się do przodu, gdy armia kolos­sów miaż­dżyła resztki jej skra­dzio­nych stwo­rów. Sko­czyła, lekko Odpy­cha­jąc się od leżą­cego na ziemi mie­cza i pozwo­liła, by pęd poniósł ją w stronę Inkwi­zy­tora. Stwór uniósł topory i zamach­nął się, lecz Vin w ostat­niej chwili Przy­cią­gnęła się w bok. Jej Przy­cią­ga­nie wyrwało miecz z rąk zasko­czo­nego kolossa. Chwy­ciła broń, obra­ca­jąc się w powie­trzu, i pchnęła ją w stronę Inkwi­zy­tora.

Nie­mal bez wysiłku Ode­pchnął w bok potężny kawał metalu. Kel­sie­rowi udało się poko­nać Inkwi­zy­tora, ale po wiel­kich wysił­kach. Sam zgi­nął kilka minut póź­niej, zabity przez Ostat­niego Impe­ra­tora.

Żad­nych wspo­mnień! – powie­działa sobie Vin. Skup się na chwili obec­nej.

Popiół kłę­bił się wokół niej, gdy obró­ciła się w powie­trzu, wciąż w locie po Ode­pchnię­ciu mie­cza. Wylą­do­wała, pośli­zgnęła się na krwi kolos­sów, po czym rzu­ciła się na Inkwi­zy­tora. Świa­do­mie go ścią­gnęła, zabi­ja­jąc jego kolossy i przej­mu­jąc nad nimi pano­wa­nie, zmu­sza­jąc go do uka­za­nia się. Teraz musiała się nim zająć.

Wycią­gnęła szklany szty­let – Inkwi­zy­tor mógłby Ode­pchnąć miecz kolossa – i roz­ja­rzyła cynę z oło­wiem. Pręd­kość, siła i rów­no­waga wypeł­niły jej ciało. Nie­stety, Inkwi­zy­tor też miał cynę z oło­wiem, co czy­niło ich rów­nymi sobie.

Poza jed­nym. Inkwi­zy­tor miał pewną sła­bość. Vin unik­nęła ciosu topo­rem, Przy­cią­ga­jąc się do mie­cza kolossa, by usko­czyć. Póź­niej Ode­pchnęła się od tej samej broni, rzu­ca­jąc się do przodu, i cięła szyję Inkwi­zy­tora. Spa­ro­wał cios mach­nię­ciem ręki, zatrzy­mu­jąc jej ramię. Lecz wtedy drugą ręką chwy­ciła go za szatę.

Vin roz­ja­rzyła żelazo i Przy­cią­gnęła za sie­bie, szar­piąc tuzin mie­czy kolos­sów. Nagłe Przy­cią­ga­nie pocią­gnęło ją do tyłu. Odpy­cha­nie stali i Przy­cią­ga­nie żelaza były raczej potężne i pry­mi­tywne niż sub­telne. Roz­ja­rzyw­szy cynę z oło­wiem, Vin trzy­mała szatę, Inkwi­zy­tor zaś naj­wy­raź­niej zacho­wał rów­no­wagę dzięki Przy­cią­ga­niu mie­czy kolos­sów, które stały przed nim.

Szata się pod­dała, roze­rwała wzdłuż boku, zosta­wia­jąc Vin ze spo­rym kawał­kiem tka­niny w ręku. Plecy Inkwi­zy­tora były odsło­nięte i kobieta powinna zoba­czyć poje­dyn­czy kolec – przy­po­mi­na­jący te w oczach – wysta­jący pomię­dzy łopat­kami istoty. Jed­nakże kolec zasła­niała tar­cza z gru­bej skóry, która przy­kry­wała plecy Inkwi­zy­tora niczym sko­rupa żół­wia, owi­jała się pod pachami i ota­czała jego przód jak dopa­so­wany napier­śnik.

Inkwi­zy­tor obró­cił się z uśmie­chem, a Vin zaklęła. Grzbie­towy kolec był naj­słab­szym punk­tem każ­dego Inkwi­zy­tora. Wyrwa­nie go zabi­jało stwora. I stąd wła­śnie pan­cerz – Vin podej­rze­wała, że Ostatni Impe­ra­tor by na to nie pozwo­lił. On lubił, by jego słu­dzy mieli sła­bo­ści, dzięki temu nad nimi pano­wał.

Vin nie miała wiele czasu na myśle­nie, kolossy bowiem wciąż ata­ko­wały. W chwili, gdy wylą­do­wała na ziemi, odrzu­ca­jąc porwaną tka­ninę, wielki, nie­bie­sko­skóry stwór zamach­nął się na nią. Vin prze­sko­czyła nad mie­czem prze­ciw­nika i Ode­pchnęła się od niego, by wznieść się wyżej.

Inkwi­zy­tor podą­żył za nią; teraz to on ata­ko­wał. Popiół uno­sił się w powie­trzu wokół Vin, gdy ska­kała nad polem walki, pró­bu­jąc myśleć. Znała tylko jesz­cze jeden spo­sób zabi­cia Inkwi­zy­tora – powinna obciąć mu głowę. To jed­nak było łatwiej powie­dzieć niż zro­bić, bio­rąc pod uwagę fakt, że potwór był wspo­ma­gany cyną z oło­wiem.

Wylą­do­wała na opusz­czo­nym wzgó­rzu na skraju pola walki. Inkwi­zy­tor ude­rzył w pokrytą popio­łem zie­mię za jej ple­cami. Vin unik­nęła ciosu topo­rem, pró­bu­jąc zbli­żyć się na tyle, by zadać cios. Wtedy Inkwi­zy­tor zamach­nął się dru­gim ostrzem i Vin została ranna w rękę, gdy paro­wała ude­rze­nie swoim szty­le­tem.

Po jej nad­garstku pły­nęła cie­pła krew. Krew barwy czer­wo­nego słońca. Vin wark­nęła i spoj­rzała na swo­jego nie­ludz­kiego prze­ciw­nika. Uśmie­chy Inkwi­zy­to­rów wytrą­cały ją z rów­no­wagi. Rzu­ciła się do przodu, by znów zadać cios.

Coś zami­go­tało w powie­trzu.

Poru­sza­jące się szybko błę­kitne linie – allo­man­tyczne świa­dec­two pobli­skich kawał­ków metalu. Vin led­wie zdą­żyła prze­rwać atak, gdy garść monet zasko­czyła Inkwi­zy­tora od tyłu, wbi­ja­jąc się w jego ciało w dzie­siątki miejsc.

Stwór wrza­snął i obró­cił się, kapiąc krwią, gdy Elend ude­rzył w zie­mię na szczy­cie wzgó­rza. Jego biały mun­dur spla­miły popiół i krew, lecz twarz męż­czy­zny była czy­sta, a jego oczy błysz­czące. W jed­nej dłoni trzy­mał laskę poje­dyn­kową, drugą oparł o zie­mię, odzy­sku­jąc rów­no­wagę po skoku. Wciąż nie był do końca wyszko­lony w fizycz­nej Allo­man­cji.

Był jed­nak Zro­dzo­nym z Mgły, jak Vin. Inkwi­zy­tor zaś został ranny. Kolossy tło­czyły się wokół wzgó­rza, wspi­na­jąc się na szczyt, lecz Vin i Elend wciąż mieli kilka chwil. Rzu­ciła się do przodu, uno­sząc szty­let, Elend rów­nież zaata­ko­wał. Inkwi­zy­tor pró­bo­wał obser­wo­wać ich oboje naraz, aż wresz­cie jego uśmiech znik­nął. Inkwi­zy­tor pró­bo­wał odsko­czyć.

Elend rzu­cił monetę w powie­trze. Poje­dyn­czy, błysz­czący kawa­łek metalu zawi­ro­wał wśród płat­ków popiołu. Inkwi­zy­tor to zoba­czył i znów się uśmiech­nął, naj­wy­raź­niej cze­ka­jąc na Ode­pchnię­cie Elenda. Zało­żył, że jego masa zosta­nie prze­ka­zana przez monetę, a póź­niej ude­rzy w Elenda, gdyż Elend rów­nież Odpy­chał. Dwaj Allo­manci o podob­nym cię­ża­rze, odpy­cha­jący się od sie­bie. Obaj zostaną odrzu­ceni do tyłu – Inkwi­zy­tor w stronę Vin, gdzie ją zaata­kuje, Elend w stronę gro­mady kolos­sów.

Inkwi­zy­tor nie prze­wi­dział jed­nak allo­man­tycz­nej siły Elenda. Elend rze­czy­wi­ście się potknął, lecz Inkwi­zy­tor został odrzu­cony do tyłu nagłym bru­tal­nym Ode­pchnię­ciem.

Jest taki potężny! – pomy­ślała Vin, obser­wu­jąc upa­dek zasko­czo­nego Inkwi­zy­tora. Elend nie był zwy­czaj­nym Allo­mantą – jesz­cze nie do końca pano­wał nad swo­imi zdol­no­ściami, ale kiedy roz­ja­rzył metale i Odpy­chał, to naprawdę Odpy­chał.

Vin rzu­ciła się do ataku, gdy Inkwi­zy­tor pró­bo­wał odzy­skać pano­wa­nie nad sobą. Udało mu się chwy­cić ją za rękę, gdy opusz­czała nóż, jego potężny chwyt spra­wił, że przez jej ranne ramię prze­szła fala bólu. Krzyk­nęła, gdy odrzu­cił ją w bok.

Vin ude­rzyła o zie­mię i prze­to­czyła się, pod­ry­wa­jąc się znów na równe nogi. Świat zawi­ro­wał i widziała, jak Elend unosi laskę poje­dyn­kową w stronę Inkwi­zy­tora. Stwór zablo­ko­wał cios ręką, miaż­dżąc drewno, po czym rzu­cił się do przodu i wbił łokieć w pierś Elenda. Ten sap­nął.

Vin Ode­pchnęła się od kolos­sów, które znaj­do­wały się w odle­gło­ści zale­d­wie kilku stóp, i znów rzu­ciła się w stronę Inkwi­zy­tora. Upu­ściła nóż, ale on stra­cił topory. Widziała, jak spo­gląda w bok, w stronę porzu­co­nej broni, nie dała mu jed­nak szansy po nią się­gnąć. Ude­rzyła w niego, pró­bu­jąc go oba­lić na zie­mię. Nie­stety, był o wiele więk­szy – i sil­niej­szy – niż ona. Rzu­cił ją na zie­mię, pozba­wia­jąc tchu.

Kolossy dotarły do nich. Elend chwy­cił jeden z upusz­czo­nych topo­rów i zaata­ko­wał Inkwi­zy­tora.

Stwór poru­szył się gwał­tow­nie. Jego postać się zamgliła i Elend prze­ciął powie­trze. Ven­ture się obró­cił. Na jego twa­rzy malo­wał się wstrząs, gdy Inkwi­zy­tor zbli­żył się do niego, uno­sząc nie topór, lecz – co dziwne – meta­lowy kolec, przy­po­mi­na­jący te wbite w jego ciało, lecz węż­szy i dłuż­szy. Istota unio­sła kolec, poru­sza­jąc się nie­ludzko szybko, szyb­ciej niż jaki­kol­wiek Allo­manta.

To nie cyna z oło­wiem, pomy­ślała Vin. To nawet nie dura­lu­mi­nium. Pod­nio­sła się, obser­wu­jąc Inkwi­zy­tora. Jego ruchy były już wol­niej­sze, lecz na­dal znaj­do­wał się w odpo­wied­niej pozy­cji, by wbić kolec w plecy Elenda. Vin znaj­do­wała się za daleko, by pomóc.

Ale kolossy nie. Wspi­nały się na wzgó­rze, kilka stóp od Elenda i jego prze­ciw­nika. Zde­spe­ro­wana Vin roz­ja­rzyła mosiądz i pochwy­ciła uczu­cia kolossa naj­bliż­szej Inkwi­zy­tora. Gdy tam­ten ruszył do ataku na Elenda, jej koloss odwró­cił się, zamach­nął kli­no­wa­tym mie­czem i ude­rzył Inkwi­zy­tora w twarz.

Nie odciął głowy od ciała, jedy­nie zmiaż­dżył czaszkę. Naj­wy­raź­niej to wystar­czyło, gdyż Inkwi­zy­tor upadł i znie­ru­cho­miał.

Armię kolos­sów prze­szedł dreszcz.

– Elen­dzie! – powie­działa Vin. – Teraz!

Cesarz odwró­cił się od umie­ra­ją­cego Inkwi­zy­tora i Vin widziała kon­cen­tra­cję na jego twa­rzy. Widziała raz, jak Ostatni Impe­ra­tor wpływa emo­cjo­nalną Allo­man­cją na uczu­cia placu peł­nego ludzi. Był sil­niej­szy niż ona, sil­niej­szy nawet od Kel­siera.

Nie widziała, jak Elend spala dura­lu­mi­nium, a póź­niej mosiądz, lecz poczuła to. Poczuła, jak napiera na jej uczu­cia, gdy wysłał ogólną falę mocy, Uspo­ka­ja­jąc tysiące kolos­sów jed­no­cze­śnie. Wszyst­kie prze­stały wal­czyć. W pew­nej odle­gło­ści Vin widziała nie­do­bitki chłop­skiej armii Elenda, sto­jące w kręgu tru­pów. Popiół wciąż padał. Ostat­nio pra­wie nie prze­sta­wał.

Kolossy opu­ściły broń. Elend zwy­cię­żył.

Jak sądzę, to wła­śnie stało się z Rashe­kiem. Zbyt mocno naci­skał. Pró­bo­wał wypa­lić mgły, przy­bli­ża­jąc pla­netę do słońca, ale prze­niósł ją za daleko, czy­niąc świat zbyt gorą­cym dla jego miesz­kań­ców.

Popielne góry były spo­so­bem, w jaki roz­wią­zał tę sytu­ację. Nauczył się, że prze­py­cha­nie pla­nety wymaga zbyt wiele pre­cy­zji, więc spra­wił, że góry wybu­chły, wyrzu­ca­jąc w powie­trze popiół i dym. Czą­steczki w atmos­fe­rze odbi­jały pro­mie­nio­wa­nie sło­neczne, schło­dziły świat i nadały słońcu czer­woną barwę.

4

4

Sazed, główny amba­sa­dor Nowego Impe­rium, czy­tał leżący przed nim arkusz papieru. Zasady ludu Cazzi. O pięk­nie śmier­tel­no­ści, wadze śmierci i nie­zbęd­nej roli ludz­kiego ciała jako czę­ści boskiej cało­ści.

Słowa te napi­sał wła­sną ręką, prze­ko­pio­wał je z jed­nej z mie­dzio­my­śli, w któ­rych prze­cho­wy­wał zawar­tość tysiąca ksiąg. Pod nagłów­kiem, wypeł­nia­jąc ści­śnię­tym pismem nie­mal cały arkusz, wypi­sał pod­sta­wowe wie­rze­nia Cazzi i zasady ich reli­gii.

Oparł się wygod­niej na krze­śle, uniósł papier i po raz kolejny przyj­rzał się swoim notat­kom. Od dobrego dnia sku­piał się na tej reli­gii i chciał pod­jąć decy­zję na jej temat. Od dawna dużo wie­dział na temat wie­rzeń Cazzi, gdyż badał je – podob­nie jak inne wiary z okresu przed Wstą­pie­niem – przez więk­szość życia. Reli­gie były jego namięt­no­ścią, punk­tem klu­czo­wym badań.

A póź­niej nad­szedł dzień, kiedy uświa­do­mił sobie, że cała jego nauka była bez zna­cze­nia.

Reli­gia Cazzi jest sprzeczna wewnętrz­nie, uznał, robiąc pió­rem notatkę na mar­gi­ne­sie. Wyja­śnia, że wszyst­kie istoty są czę­ścią „boskiej cało­ści”, i suge­ruje, że każde ciało jest dzie­łem sztuki stwo­rzo­nym przez ducha, który pra­gnie żyć na tym świe­cie.

Jed­nakże, zgod­nie z inną z jej zasad, źli są karani cia­łami, które nie dzia­łają popraw­nie. Zda­niem Sazeda, wstrętna dok­tryna. Ci, któ­rzy uro­dzili się z ułom­no­ściami umy­sło­wymi lub fizycz­nymi, zasłu­gi­wali na współ­czu­cie, być może na litość, lecz nie pogardę. Poza tym, które z ide­ałów reli­gii były praw­dziwe? To, że duchy wybie­rały i two­rzyły sobie ciała zgod­nie z wła­sną wolą, czy te, że były karane cia­łem wybra­nym dla nich? A co z wpły­wem pocho­dze­nia na rysy i tem­pe­ra­ment dziecka?

Poki­wał głową i zro­bił notatkę na dole arku­sza papieru. „Logicz­nie nie­spójna. Wyraź­nie nie­praw­dziwa”.

– Co ty tu masz? – spy­tał Bre­eze.

Sazed uniósł wzrok. Bre­eze sie­dział przy nie­wiel­kim sto­liku, popi­ja­jąc wino i zaja­da­jąc wino­grona. Miał na sobie typowy strój szla­chet­nie uro­dzo­nego, łącz­nie z ciem­nym sur­du­tem, jaskra­wo­czer­woną kami­zelką i laską poje­dyn­kową, którą lubił gesty­ku­lo­wać, kiedy mówił. Odzy­skał więk­szość wagi utra­co­nej pod­czas oblę­że­nia Lutha­del i póź­niej­szych dni, i znów można go było okre­ślić jako kor­pu­lent­nego.

Sazed spu­ścił wzrok. Sta­ran­nie dołą­czył arkusz do wielu innych w teczce, po czym zamknął obitą płót­nem okładkę i zawią­zał sznurki.

– To nic waż­nego, lor­dzie Bre­eze – stwier­dził.

Bre­eze popi­jał wino.

– Nic waż­nego? Zawsze masz koło sie­bie te papiery. Kiedy tylko masz wolną chwilę, wyj­mu­jesz jeden z nich.

Sazed poło­żył teczkę obok krze­sła. Jak to wyja­śnić? Na każ­dym arku­szu znaj­do­wał się zarys jed­nej z ponad trzy­stu reli­gii, jakie opi­sali Opie­ku­no­wie. Każda była obec­nie „mar­twa”, gdyż Ostatni Impe­ra­tor wyko­rze­nił je na początku swo­ich rzą­dów, ponad tysiąc lat temu.

Przed rokiem uko­chana Sazeda umarła. Teraz chciał wie­dzieć… nie, musiał wie­dzieć… czy reli­gie świata miały dla niego odpo­wiedź. Odnaj­dzie prawdę albo wyeli­mi­nuje każde z wie­rzeń.

Bre­eze wciąż się w niego wpa­try­wał.

– Wolał­bym raczej o tym nie roz­ma­wiać, lor­dzie Bre­eze – powie­dział w końcu Sazed.

– Jak sobie życzysz – odparł Bre­eze, uno­sząc kubek. – Może mógł­byś wyko­rzy­stać swoje feru­che­miczne moce, by pod­słu­chać roz­mowę w sąsied­niej kom­na­cie…

– Nie sądzę, by to było uprzejme.

Bre­eze się uśmiech­nął.

– Mój drogi Ter­ri­sa­ni­nie, tylko ty możesz naje­chać mia­sto, a następ­nie mar­twić się „uprzej­mo­ścią” wobec dyk­ta­tora, któ­remu gro­zisz.

Sazed spu­ścił wzrok, czu­jąc nie­ja­kie zawsty­dze­nie. Nie mógł jed­nak zaprze­czyć uwa­gom Bre­eze’a. Choć obaj nie przy­pro­wa­dzili armii do mia­sta Lekal, to rze­czy­wi­ście mieli zamiar je pod­bić. Po pro­stu zamie­rzali to zro­bić za pomocą kartki papieru, nie mie­cza.

Wszystko zale­żało od tego, co się działo w sąsied­niej kom­na­cie. Czy król pod­pi­sze trak­tat, czy też nie? Sazed i Bre­eze mogli jedy­nie cze­kać. Kusiło go, żeby wyjąć teczkę i przej­rzeć kolejną reli­gię na ster­cie. Przez ponad dzień roz­wa­żał Cazzi, a teraz, gdy pod­jął decy­zję, pra­gnął przejść do następ­nego arku­sza. Przez ostatni rok przej­rzał około dwóch trze­cich reli­gii. Pozo­stała mu już nie­cała setka, choć ta liczba była raczej bliż­sza dwu­stu, jeśli uwzględni wszyst­kie odłamy i sekty.

Był bli­sko. W ciągu kolej­nych kilku mie­sięcy zaj­mie się resztą reli­gii. Pra­gnął nad każdą uczci­wie się zasta­no­wić. Z pew­no­ścią jedna z pozo­sta­łych ude­rzy go jako zawie­ra­jąca kwin­te­sen­cję prawdy, któ­rej szu­kał. Z pew­no­ścią jedna z nich powie mu, co się stało z duchem Tin­dwyl bez wewnętrz­nych sprzecz­no­ści w kilku róż­nych miej­scach.

Na razie jed­nak czułby się skrę­po­wany, czy­ta­jąc w obec­no­ści Bre­eze’a. Dla­tego też zmu­sił się do sie­dze­nia i cier­pli­wego cze­ka­nia.

Kom­nata, w któ­rej się znaj­do­wali, była bogato zdo­biona, zgod­nie z naj­lep­szymi wzor­cami sta­rej impe­rial­nej ary­sto­kra­cji. Sazed nie był przy­zwy­cza­jony do takich ozdób, już nie. Elend sprze­dał lub spa­lił więk­szość wystaw­nych deko­ra­cji – jego lud potrze­bo­wał jedze­nia i cie­pła pod­czas zimy. Wyda­wało się, że król Lekal tego nie zro­bił, choć być może dla­tego, że zimy na połu­dniu były łagod­niej­sze.

Sazed wyj­rzał przez okno, obok któ­rego sie­dział. Mia­sto Lekal nie miało praw­dzi­wego pałacu – jesz­cze przed dwoma laty była to jedy­nie wiej­ska posia­dłość. Z okien rezy­den­cji można było jed­nak oglą­dać roz­wi­ja­jące się mia­sto – które w tej chwili bar­dziej przy­po­mi­nało dużą dziel­nicę bie­doty niż praw­dziwe mia­sto.

Mimo to, owa dziel­nica bie­doty pano­wała nad zie­miami, które znaj­do­wały się nie­bez­piecz­nie bli­sko gra­nic Elenda. Potrze­bo­wali lojal­no­ści króla Lekala. I dla­tego Elend wysłał kon­tyn­gent – w tym Sazeda, swo­jego głów­nego amba­sa­dora – by zapew­nić sobie współ­pracę władcy mia­sta Lekal. Ten czło­wiek nara­dzał się w sąsied­niej kom­na­cie ze swo­imi dorad­cami, pró­bu­jąc zade­cy­do­wać, czy pod­pi­sać trak­tat – który uczy­niłby ich pod­da­nymi Elenda Ven­ture.

Główny amba­sa­dor Nowego Impe­rium…

Sazed nie­zbyt lubił swój nowy tytuł, suge­ro­wał on bowiem, że jest oby­wa­te­lem impe­rium. Ter­ri­sa­nie, jego lud, przy­się­gali, że ni­gdy wię­cej nie będą mieli panów. Prze­żyli tysiąc lat uci­sku, hodo­wani jak zwie­rzęta i prze­mie­nieni w dosko­na­łych, ule­głych słu­żą­cych. Dopiero upa­dek Ostat­niego Impe­rium dał Ter­ri­sa­nom moż­li­wość samo­sta­no­wie­nia.

Na razie nie szło im z tym naj­le­piej. Oczy­wi­ście nie pomo­gło im to, że Sta­lowi Inkwi­zy­to­rzy wymor­do­wali całą radę, która nimi rzą­dziła, pozo­sta­wia­jąc lud Sazeda bez wła­dzy i przy­wódz­twa.

W pew­nym sen­sie i tak jeste­śmy hipo­kry­tami, pomy­ślał. Ostatni Impe­ra­tor był Ter­ri­sa­ni­nem. Jeden z naszych uczy­nił nam te straszne rze­czy. Jakim pra­wem mamy się upie­rać, by nie nazy­wać żad­nego obcego naszym panem? To nie cudzo­zie­miec znisz­czył nasz lud, naszą kul­turę i reli­gię.

I tak oto Sazed peł­nił funk­cję głów­nego amba­sa­dora Elenda Ven­ture. Elend był przy­ja­cie­lem, czło­wie­kiem, któ­rego sza­no­wał bar­dziej niż kogo­kol­wiek. W oczach Sazeda nawet sam Oca­lały nie miał takiej siły cha­rak­teru, jak Elend Ven­ture. Cesarz nie pró­bo­wał zdo­być wła­dzy nad Ter­ri­sa­nami, nawet kiedy przy­jął uchodź­ców na swoje zie­mie. Sazed nie był pewien, czy jego rodacy są wolni, ale z pew­no­ścią mieli ogromny dług wobec Elenda Ven­ture. Z rado­ścią peł­nił funk­cję jego amba­sa­dora.

Nawet jeśli czuł, że powi­nien robić coś innego. Na przy­kład prze­wo­dzić swo­jemu ludowi.

Nie, pomy­ślał, spo­glą­da­jąc na teczkę. Nie. Nie może im prze­wo­dzić czło­wiek pozba­wiony wiary. Naj­pierw muszę zna­leźć prawdę. Jeśli ist­nieje.

– Z pew­no­ścią zaj­muje im to dużo czasu – powie­dział Bre­eze, zja­da­jąc wino­grono. – Można by pomy­śleć, że po tym wszyst­kim, co im powie­dzie­li­śmy, żeby dotrzeć do tego punktu, powinni już wie­dzieć, czy mają zamiar pod­pi­sać trak­tat.

Sazed spoj­rzał w stronę rzeź­bio­nych drzwi po dru­giej stro­nie kom­naty. Co zade­cy­duje król Lekal? Czy naprawdę ma wybór?

– Jak sądzisz, lor­dzie Bre­eze, czy postą­pi­li­śmy dobrze? – spy­tał Sazed.

Bre­eze prych­nął.

– Dobro i zło się nie liczą. Gdy­by­śmy my nie przy­byli, żeby zastra­szyć króla Lekala, zro­biłby to ktoś inny. Tu cho­dzi o koniecz­ność stra­te­giczną. Albo przy­naj­mniej ja tak to postrze­gam… może jestem bar­dziej wyra­cho­wany niż inni.

Sazed spoj­rzał na przy­sa­dzi­stego męż­czy­znę. Bre­eze był Uspo­ka­ja­czem – w rze­czy samej, był naj­bar­dziej bez­wstyd­nym, osten­ta­cyj­nym Uspo­ka­ja­czem, jakiego Sazed kie­dy­kol­wiek poznał. Więk­szość z nich korzy­stała ze swo­ich mocy z ostroż­no­ścią i deli­kat­no­ścią, kie­ru­jąc emo­cjami wyłącz­nie w naj­bar­dziej dogod­nych chwi­lach. Bre­eze jed­nak bawił się uczu­ciami wszyst­kich wokół. Sazed nawet w tej chwili czuł dotknię­cie męż­czy­zny na swo­ich uczu­ciach – choć tylko dla­tego, że wie­dział, czego się spo­dzie­wać.

– Jeśli mi wyba­czysz tę uwagę, lor­dzie Bre­eze – powie­dział Sazed – to wiedz, nie oszu­ku­jesz mnie z taką łatwo­ścią, jak ci się wydaje.

Bre­eze uniósł brew.

– Wiem, że jesteś dobrym czło­wie­kiem – mówił dalej Ter­ri­sa­nin. – Bar­dzo sta­rasz się to ukryć. Wszem wobec poka­zu­jesz swoją bez­dusz­ność i ego­izm. Tyle że dla tych, któ­rzy patrzą na to, co robisz, a nie tylko na to, co mówisz, jesteś o wiele bar­dziej przej­rzy­sty.

Bre­eze spo­chmur­niał, a Sazed poczuł odro­binę zado­wo­le­nia, że udało mu się go zasko­czyć. Naj­wy­raź­niej nie spo­dzie­wał się, że Sazed będzie mówił tak otwar­cie.

– Mój drogi – powie­dział Uspo­ka­jacz, pocią­ga­jąc łyk wina – jestem roz­cza­ro­wany. Czy przed chwilą nie wspo­mi­na­łeś o uprzej­mo­ści? Nie jest wcale uprzej­mie wyja­wiać mroczną tajem­nicę sta­rego, zrzę­dli­wego pesy­mi­sty.

– Mroczną tajem­nicę? – powtó­rzył Sazed. – Że masz dobre serce?