Happy Ever After ebook i audiobook

ROZ­DZIAŁ 1

Prze­bu­dze­nie

Raz za ra­zem tra­ci­łam przy­tom­ność i w końcu nie mia­łam już ro­ze­zna­nia, co jest snem, a co jawą. Wszystko prze­mie­niło się w ka­ko­fo­nię dźwię­ków i roz­ma­za­nych ob­ra­zów, a je­śli pró­bo­wa­łam coś po­wie­dzieć, to z mo­ich ust wy­do­sta­wał się je­dy­nie le­dwo do­sły­szalny beł­kot. By­łam otę­piona bó­lem i przej­mu­ją­cym stra­chem. Ale nie sama. Mimo braku świa­do­mo­ści wy­czu­wa­łam obec­ność Ka­je­tana. Nie po­tra­fi­łam stwier­dzić, na ile to prawda i czy fak­tycz­nie prze­by­wał ze mną cały czas, jed­nak czu­łam, że mnie nie opu­ścił. Póź­niej wszystko... ustało. Wy­ci­szyło się. Za­marło.

Przy­tom­ność od­zy­ska­łam już na sali. Obu­dziły mnie cie­płe pro­mie­nie za­cho­dzą­cego słońca oraz chłodny do­tyk czy­ichś dłoni. Ka­je­tan trzy­mał mnie tak mocno, że nie­mal miaż­dżył mi palce. To zu­peł­nie przy­wró­ciło mi świa­do­mość. Mimo ze­sztyw­nia­łego ciała spró­bo­wa­łam się unieść, jed­no­cze­śnie obej­mu­jąc brzuch.

– Majka! Obu­dzi­łaś się! – Po­de­rwał głowę i sko­czył na nogi, by przy­trzy­mać mnie w miej­scu. – Cze­kaj, nie wsta­waj.

Przy­tak­nę­łam nie­wy­raź­nie i po­zwo­li­łam, by po­mógł mi się po­ło­żyć. Na­stęp­nie od­na­lazł ja­kiś gu­zik na pa­nelu nad moją głową i go wci­snął.

Ka­je­tan wy­glą­dał upior­nie. Był blady, oczy miał za­czer­wie­nione i pod­krą­żone, a w jego ru­chach wy­czu­łam ner­wo­wość. Ni­gdy wcze­śniej nie wi­dzia­łam go tak spię­tego, na­wet gdy na mnie wrzesz­czał.

– Czy... – wy­szep­ta­łam ochry­ple.

To py­ta­nie... To jedno naj­waż­niej­sze py­ta­nie nie chciało mi przejść przez za­ci­śnięte gar­dło. Za­czę­łam pła­kać z bez­sil­no­ści i stra­chu.

Po­chy­lił się nade mną i de­li­kat­nie mnie ob­jął.

– Nie bój się, dziecku nic nie grozi.

Chwy­ci­łam jego dłoń i spoj­rza­łam mu w oczy.

– To przeze mnie, prawda? – Pa­nika ści­snęła mi gar­dło i za­czę­łam krztu­sić się łzami. – To wszystko moja wina? Zro­bi­łam coś nie tak i dla­tego...

– Majka, pro­szę, mu­sisz się te­raz uspo­koić – prze­rwał mi. Kom­pul­syw­nie za­ci­skał szczęki. Jego dło­nie drżały, gdy opusz­kami pal­ców zbie­rał łzy z mo­jego po­liczka. – Krwa­wie­nie... Było ob­fite, ale dziecko ma się do­brze. To coś... z ło­ży­skiem? W sen­sie krwa­wie­nie to od stresu czy... czy ja­koś tak. I przez ja­kiś czas po­win­naś le­żeć.... – Plą­tał mu się ję­zyk. Wziął głę­boki wdech i ner­wowo po­tarł twarz. – Prze­pra­szam, by­łem tak sko­ło­wany, że le­dwo co­kol­wiek za­pa­mię­ta­łem z pa­pla­niny le­ka­rza. No i do­sta­łem ochrzan, bo nie mia­łem ze sobą karty ciąży ani... Ani nic nie wie­dzia­łem. Który to ty­dzień, czy przej­mu­jesz na stałe ja­kieś leki, ja­kie mia­łaś ostat­nio ro­bione ba­da­nia, py­tali o wy­niki... A ja nie wie­dzia­łem kom­plet­nie nic, na­wet jaką masz cho­lerną grupę krwi! – Sap­nął i sfru­stro­wany za­ci­snął po­wieki.

Po po­liczku Ka­je­tana spły­nęły łzy. Za­raz jed­nak za­czerp­nął po­wie­trza i po­chy­la­jąc się, po­ca­ło­wał moją dłoń.

– Spie­przy­łem po ca­ło­ści. Wtedy, kiedy mó­wi­łaś mi o tym, że się uczysz opieki nad dziec­kiem, że ćwi­czysz, prze­ra­ziło mnie to, jak bar­dzo za­wa­li­łem, nie in­te­re­su­jąc się tak pod­sta­wo­wymi rze­czami – cią­gnął cha­otycz­nie. – Po­wi­nie­nem cho­dzić z tobą do tej szkoły ro­dze­nia, a tak... Ale obie­cuję ci, że to się zmieni, że ja się zmie­nię – do­dał z ża­rem w oczach. – To moje dziecko... Na­sze dziecko. Je­stem jego oj­cem i lada chwila twoim mę­żem. Je­stem od­po­wie­dzialny za was oboje. Prze­czy­tam wszyst­kie książki, wy­kuję na bla­chę każde pa­ra­me­try, każde war­to­ści, każde dziwne ba­da­nia i... – urwał i przy­ło­żył czoło do mo­jej dłoni.

Jego go­rące łzy zna­czyły moją skórę. To, czy czuł wstyd, czy był do tego stop­nia prze­ra­żony, że nie pa­no­wał nad emo­cjami... Nie miało dla mnie zna­cze­nia. Był tu ze mną i tylko to się li­czyło.

– Nie mu­sisz wie­dzieć wszyst­kiego o ciąży – po­wie­dzia­łam, prze­su­wa­jąc kciu­kiem po jego mo­krym po­liczku. – Sama do­piero się uczę. Tylko... nie kłóćmy się już, pro­szę.

Ka­je­tan uniósł głowę. Trzę­sła mu się broda. Jed­nak za­nim zdo­łał coś po­wie­dzieć, do sali we­szła pie­lę­gniarka (którą od razu za­czął za­drę­czać licz­nymi py­ta­niami), a chwilę póź­niej le­karz. Wów­czas Ka­je­tan usły­szał, że musi wyjść na ko­ry­tarz. Nie wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego i nim opu­ścił salę, po­ca­ło­wał mnie w czoło.

Od dok­tora do­wie­dzia­łam się, że za­trzy­mano krwa­wie­nie i pra­cują nad usta­bi­li­zo­wa­niem mo­jego stanu. Przy­czyną wszyst­kiego oka­zał się nad­mierny stres. Po­wód mógł wy­da­wać się błahy, jed­nak gdyby Ka­je­tan nie przy­wiózł mnie do szpi­tala na czas, kon­se­kwen­cje by­łyby nie­od­wra­calne. Dla­tego zde­cy­do­wali się za­trzy­mać mnie przez kilka dni na ob­ser­wa­cji. Stwier­dzono, że je­śli wszystko bę­dzie w po­rządku, opusz­czę szpi­tal z na­ka­zem ab­so­lut­nego uni­ka­nia sy­tu­acji, które mo­głyby wy­trą­cić mnie z rów­no­wagi. I oczy­wi­ście mu­sia­łam zgło­sić się do swo­jego le­ka­rza ce­lem mo­ni­to­ro­wa­nia stanu zdro­wia oraz dal­szego le­cze­nia.

Po ba­da­niu pie­lę­gniarka po­pro­siła mnie, bym prze­mó­wiła na­rze­czo­nemu do ro­zumu i ode­słała go do domu. Przez to, że czu­wał przy mnie całą noc, stał się dla wszyst­kich praw­dzi­wym utra­pie­niem. Wzy­wał per­so­nel za każ­dym ra­zem, gdy skrzy­wi­łam się przez sen albo kiedy apa­ra­tura wy­dała z sie­bie pik­nię­cie. Jed­nak mimo że za­lazł pra­cow­nicy szpi­tala za skórę, to z uśmie­chem na­zwała go „prze­wraż­li­wio­nym ta­tu­siem”.

Cóż, może Ka­je­tan tak wy­glą­dał w jej oczach, jed­nak ja z tru­dem ma­sko­wa­łam za­sko­cze­nie. Nie zna­łam go od tej strony. Ale fak­tycz­nie mu­siała w nim zajść ja­kaś ogromna prze­miana, bo gdy pie­lę­gniarka uchy­liła drzwi, wpadł do środka, pra­wie ją przy tym ta­ra­nu­jąc.

Sia­da­jąc na krze­sełku, nie­cier­pli­wie po­cie­rał dło­nie o uda.

– I co... Co mó­wił le­karz? – spy­tał, zer­ka­jąc na mnie lę­kli­wie.

Przez chwilę zu­peł­nie nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć. Po­przed­niego wie­czoru Ka­je­tan twier­dził, że łą­czy nas je­dy­nie umowa, a jesz­cze wcze­śniej, że nie ma za­miaru ba­wić się w dom i ro­dzinę, na­to­miast te­raz...? Chcia­łam w to wie­rzyć. Wie­rzyć, że to nie była wy­łącz­nie luźna obiet­nica ani pu­ste słowa rzu­cone na wiatr.

Po­wtó­rzy­łam mu wy­tyczne, które do­sta­łam. Ni­czego nie po­mi­ja­łam ani nie ubar­wia­łam. Po wszyst­kim Ka­je­tan ostroż­nie ujął moją dłoń i po­ca­ło­wał miej­sce tuż pod wkłu­ciem kro­plówki.

– Wiem, że to przeze mnie. Przez to, jak cię trak­to­wa­łem, że krzy­cza­łem, co ci za­rzu­ci­łem... Cho­ler­nie tego ża­łuję – po­wie­dział głu­cho. – Nie chcia­łem tego po­wie­dzieć, na­wet tak nie my­ślę! Po pro­stu... Wy­stra­szy­łem się, że cię nie ma. Że znowu cię od sie­bie od­stra­szy­łem. Że cię znowu zra­ni­łem. Prze­pra­szam. Prze­pra­szam was obie – wy­szep­tał i po­ca­ło­wał mój brzuch.

Wy­cią­gnę­łam rękę i nie­pew­nie po­gła­ska­łam Ka­je­tana po gło­wie.

– Prze­pro­siny przy­jęte.

– Przy­się­gam, to się wię­cej nie po­wtó­rzy. Nie chcę... nie chcę być taki jak mój oj­ciec, ale też nie wiem, jak po­wi­nie­nem się za­cho­wać. Mam świa­do­mość, że to żadne uspra­wie­dli­wie­nie.

– Może po­sta­ramy się po pro­stu być do­brymi ro­dzi­cami? – pod­su­nę­łam, prze­cze­su­jąc pal­cami jego włosy. – O ile przej­dziemy przez to ra­zem.

– Ra­zem – po­wtó­rzył żar­li­wie. – Prze­pra­szam, Majka. Obie­cuję, że już ni­gdy cię nie zra­nię.

Czy mu uwie­rzy­łam? W tam­tym mo­men­cie tak, bo wy­da­wało się, że te słowa płyną z głębi serca. Spra­wiał wra­że­nie wia­ry­god­nego i prze­ko­nu­ją­cego. Bliż­szego niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej. Na ra­zie nie chcia­łam ma­mić się wi­zją, że to po­jed­na­nie jest rów­no­znaczne z wy­zna­niem uczuć, z pro­po­zy­cją zbu­do­wa­nia trwa­łego związku. Bo tak nie było. Mie­li­śmy sku­pić się wy­łącz­nie na by­ciu do­brymi ro­dzi­cami, by za­pew­nić bez­pieczny dom na­szej córce. Ba­zo­wać na od­po­wie­dzial­no­ści i tro­sce, na za­an­ga­żo­wa­niu i zro­zu­mie­niu. Wła­śnie od tego po­win­ni­śmy za­cząć. Nie wy­bie­ga­łam w przy­szłość, tak prze­cież wąt­pliwą, bo w tym mo­men­cie naj­waż­niej­sze było, aby­śmy uwie­rzyli w sie­bie i wza­jem­nie się wspie­rali. A je­śli uda nam się obro­nić te prio­ry­tety... Cóż... wtedy wszystko przed nami.

– Po­wi­nie­neś po­je­chać do domu – po­wie­dzia­łam, pal­cem za­ry­so­wu­jąc ciemne ob­wódki pod jego oczami. – Strasz­nie wy­glą­dasz.

Ka­je­tan sta­now­czo po­krę­cił głową.

– Nie­ważne, co po­wiesz i jak mi przy­ga­dasz, nie mam za­miaru...

– Och, nie bądź uparty. Sam wi­dzia­łeś, mam naj­lep­szą opiekę.

– Majka – za­czął, głę­boko na­bie­ra­jąc po­wie­trza. Na chwilę też przy­mknął po­wieki. – Prze­raża mnie świa­do­mość, że zo­sta­wię cię tu samą.

Nie mo­głam po­wie­dzieć, że go nie ro­zu­mia­łam. Nie igno­ro­wa­łam jego uczuć ani stra­chu. Bał się o mnie i o dziecko, a ja ba­łam się o niego. I wła­śnie te­raz po­win­nam mu po­ka­zać, co to zna­czy pod­no­sić ko­goś na du­chu.

– Wiesz, co mnie i ma­łej po­może szyb­ciej wró­cić do zdro­wia? To, że w domu wy­śpisz się i wy­pocz­niesz. Obie bę­dziemy wtedy spo­koj­niej­sze. – Uśmiech­nę­łam się prze­kor­nie. – I pro­szę, nie wra­caj sa­mo­cho­dem. Za­mów tak­sówkę albo le­piej, żeby przy­je­chał po cie­bie Ste­ven­son...

– Bła­gam, nie wspo­mi­naj na­zwi­ska tego su­kin­syna – wark­nął wście­kle, jed­nak gdy tylko za­uwa­żył, że drgnę­łam za­sko­czona, za­raz się uspo­koił. – Może so­bie wy­dzwa­niać, mam go w du­pie. Nie chcę go wi­dzieć. Nie po­wie­dział mi, że mnie szu­ka­łaś ani że źle się czu­łaś. Kurwa, to wszystko moja wina. Nie po­wi­nie­nem na­wet na krok...

– Ci­chutko – uspo­ka­ja­łam go, obej­mu­jąc dłońmi jego po­sza­rzałą twarz. – Nie wra­cajmy do tego.

– Tak, masz ra­cję, nie mo­żesz się de­ner­wo­wać, prze­pra­szam...

– Ej, nie pa­ni­kuj. – Ro­ze­śmia­łam się po­błaż­li­wie. Wtedy Ka­je­tan ujął moje nad­garstki i po­ca­ło­wał czule wnę­trze dłoni. – Zro­bisz to dla mnie?

Wes­tchnął po­ko­nany i spoj­rzał z urazą. Nie spodo­bał mu się ten po­mysł.

– Je­śli na­prawdę tego chcesz.

– Chcę – przy­tak­nę­łam gor­li­wie. – Za­dzwoń, jak... Aa, chyba nie mam przy so­bie te­le­fonu.

– Lo­uis spa­ko­wał i przy­wiózł twoje rze­czy. Do­ku­menty i wy­niki ba­dań są w szu­fla­dzie.

Cóż, do­brze, że przy­naj­mniej z Lo­uisem był w kon­tak­cie. Cho­ciaż skoro Lo­uis wie­dział, że prze­by­wam w szpi­talu, to i Ste­ven­son też... Nie, Ka­je­tan do­brze po­wie­dział. Nie po­win­ni­śmy te­raz o nim my­śleć, zwłasz­cza że lwia część tego, co zda­rzyło się po­przed­niego wie­czoru, to wina jego nie­do­pil­no­wa­nia. Mia­łam tylko na­dzieję, że Ka­je­tan nie bę­dzie miał pro­ble­mów przez to, że ole­wał swo­jego me­na­dżera.

Z na­dzieją, że po­cie­szę na­rze­czo­nego i cho­ciaż odro­binę do­dam mu sił, prze­su­nę­łam kciu­kiem po jego po­liczku, a spo­mię­dzy mo­ich ust wy­do­stał się ci­chy szept:

– Dzię­kuję, Kaj­tek.

Drgnął i w ułamku se­kundy spoj­rzał mi pro­sto w oczy. Nie wie­dzia­łam, co ta­kiego zro­bi­łam, ale wy­glą­dał na szcze­rze prze­ję­tego. Wpa­try­wał się we mnie jak za­uro­czony.

Oszo­ło­miona cof­nę­łam rękę, za­nim zda­łam so­bie sprawę, że nie ro­bię nic złego. Prze­cież tylko obej­mo­wa­łam mo­jego na­rze­czo­nego, ale mimo to wo­la­łam nie oka­zy­wać czu­ło­ści, zwłasz­cza na oczach pie­lę­gniarki, która wła­śnie zaj­rzała do sali i zna­cząco wska­zała na Ka­je­tana. Zro­zu­mia­łam, o co jej cho­dzi.

– J’y tra­va­ille![1]– za­wo­ła­łam i z uśmie­chem unio­słam kciuk.

W od­po­wie­dzi mru­gnęła kon­spi­ra­cyj­nie i wy­szła usa­tys­fak­cjo­no­wana. Na­to­miast Ka­je­tan ob­rzu­cił mnie za­bor­czym spoj­rze­niem.

– Już zdą­ży­łaś za­przy­jaź­nić się z per­so­ne­lem?

– Jak mó­wi­łam, wszy­scy są mili. No już, nie prze­dłu­żaj, tylko ucie­kaj się wy­spać – do­da­łam, wie­dząc, że szu­kał spo­sobu, by opóź­nić swoje wyj­ście.

Ale by­łam nie do ru­sze­nia, na­wet gdy zro­bił oczy po­rzu­co­nego szcze­niaka. W końcu wes­tchnął po­ko­nany i na­dy­ma­jąc usta, po­wie­dział:

– Do­bra, wy­gra­łaś. Dzwoń do mnie, okej? Na­wet, a ra­czej zwłasz­cza wtedy gdy bę­dzie ci się nu­dzić – na­ka­zał, a po­tem po­ca­ło­wał mnie w czoło. Ten sam czuły gest wy­ko­nał, po­chy­la­jąc się nad moim brzu­chem. – Pa, mała. Obie­cuję, że wię­cej nie będę już roz­ra­biał – wy­szep­tał do na­szej córki.

Za­ma­ru­dził jesz­cze chwilę, jed­nak kiedy sta­now­czo po­ka­za­łam mu drzwi, wy­szedł z ni­sko zwie­szoną głową. W samą porę, bo za­raz po­tem po­tęż­nie ziew­nę­łam. By­łam kosz­mar­nie zmę­czona. Czu­łam, że głowa za­czyna mi co­raz bar­dziej cią­żyć, a oczy same się za­my­kają. Nim za­snę­łam, jesz­cze raz wspo­mnia­łam mo­ment, gdy Ka­je­tan że­gnał się z na­szą có­reczką.

Coś złego, coś do­brego. Może lu­dzie mają ra­cję, mó­wiąc, że cza­sami trzeba przejść przez pie­kło, by los w końcu się od­mie­nił. Go­rąco pra­gnę­łam, aby ta sen­ten­cja oka­zała się prawdą i w moim przy­padku.

– Co masz na my­śli, pi­sząc: tylko się nie de­ner­wuj?! Co się stało?!

Rada na przy­szłość – zde­cy­do­wa­nie nie po­win­nam za­czy­nać żad­nej roz­mowy (lub, jak w tym przy­padku, wia­do­mo­ści) od słów „tylko się nie de­ner­wuj”. Przy­nosi to od­wrotny efekt do za­mie­rzo­nego.

Swoim krzy­kiem Pola zmu­siła mnie do od­su­nię­cia te­le­fonu na dłu­gość ręki. Lecz i ta od­le­głość oka­zała się nie­wy­star­cza­jąco bez­pieczna dla słu­chu.

– Je­śli tylko po­zwo­li­ła­byś mi do­koń­czyć...

Prze­bi­łam się, ale tylko na krótką chwilę, gdyż za­raz za­lała mnie la­wina trud­nych do zro­zu­mie­nia słów. Do­piero gdy zzia­jana za­czerp­nęła po­wie­trza, wy­ko­rzy­sta­łam oka­zję i ukró­ci­łam jej ner­wową pa­pla­ninę.

– Wczo­raj, po po­wro­cie z przy­ję­cia... źle się po­czu­łam. Ka­je­tan za­wiózł mnie do szpi­tala. To nic po­waż­nego, ale dla pew­no­ści zo­sta­wili mnie na ob­ser­wa­cji. – Po dru­giej stro­nie za­pa­dło mil­cze­nie. Było ci­cho jak ma­kiem za­siał. – Pola? Je­steś?

– Je­stem – od­parła głu­cho. – Po pro­stu za­sta­na­wiam się, jak głę­boki dół mu­szę wy­ko­pać, żeby zmie­ścił się w nim ten...

– To nie jego wina – sta­now­czo ucię­łam mor­der­cze wy­wody przy­ja­ciółki. – Od rana kiep­sko się czu­łam. W ogóle to był zwa­rio­wany dzień, naj­pierw ten wy­wiad, a póź­niej przy­ję­cie...

– Nie jego wina? – prych­nęła opie­szale. – Majka, pła­ka­łaś mi do słu­chawki.

– To z ner­wów...

– I stresu, któ­rego masz aż nadto! I co? Ka­je­tan tego nie wi­dzi? Nie kiw­nie na­wet pal­cem, żeby cho­ciaż tro­chę cię od­cią­żyć, przy­sto­po­wać to po­pie­przone tempo? Je­steś w ciąży, więc to lo­giczne, że po­win­naś dbać o sie­bie i dziecko, a nie ba­wić się w wy­wiady czy se­sje! I jesz­cze ten jego cho­lerny ro­mans...!

– Skoń­czy­łaś?

– Oj, do­piero się roz­krę­cam!

– Nie tego te­raz po­trze­buję. Nie krzy­ków ani ner­wo­wej at­mos­fery. – Nie po­zna­wa­łam wła­snego głosu. Stał się szorstki i oschły. – Masz ra­cję, to wszystko mnie prze­ra­sta. Wy­wiady, przy­ję­cia, se­sje, to, co mam mó­wić, jak wy­glą­dać, na­wet jak cho­dzić... Prze­raża mnie ten świat. Jest mi obcy. Wszyst­kie te za­sady, które nim rzą­dzą, in­trygi, kon­takty... Nie znam go i nie wiem, czy kie­dy­kol­wiek go po­lu­bię. – Ża­ło­śnie po­cią­gnę­łam no­sem, ale mimo to brnę­łam: – I dla­tego chcia­ła­bym, że­byś była moją ko­twicą. Kimś, kogo znam, kogo ko­cham, kimś, przy kim czuję się sobą. Wiem, chcesz mi do­ra­dzić, chcesz wo­jo­wać za mnie, tyle że... Cza­sami wy­star­czy­łoby tylko, że­byś mnie wy­słu­chała i przy mnie była – wy­szep­ta­łam na wy­de­chu. – To wszystko, o co cię pro­szę.

– Majka.... Majka, ja...

– Mu­szę koń­czyć. Póź­niej za­dzwo­nię.

Roz­łą­czy­łam się, za­nim prze­szłoby mi przez myśl, by prze­pro­sić. Może po­win­nam, ale nie w tym mo­men­cie. W mo­jej gło­wie pa­no­wał chaos, by­łam zbyt przy­gnę­biona i zła­mana, by wa­żyć słowa. Wpra­wiły Polę w osłu­pie­nie, ale wła­śnie tak się czu­łam. Nie­po­trzebne były mi do­dat­kowe bodźce, salwy nie­chęci wo­bec Ka­je­tana czy to, do czego zo­sta­łam zo­bli­go­wana przez Ste­ven­sona. Już sama świa­do­mość, że tkwi­łam w fał­szy­wym związku, cią­żyła mi ni­czym ka­mień u szyi.

Te­raz mu­sia­łam sku­pić się wy­łącz­nie na so­bie. Na zdro­wiu, bo prze­cież mój stan rzu­to­wał na roz­wój mo­jej có­reczki. To ja by­łam za nią od­po­wie­dzialna.

Ko­cha­łam Polę, była moją przy­ja­ciółką, sio­strą, ale... To za­brnęło za da­leko. Od lat trwała w prze­świad­cze­niu, że Ka­je­tan jest naj­więk­szym „złem”, ja­kie mnie w ży­ciu spo­tkało. Była do tego stop­nia ne­ga­tyw­nie na­sta­wiona, że cza­sami nie da­wała wiary moim sło­wom, gdy mó­wi­łam jej o tych drob­nych krocz­kach, które czy­ni­li­śmy w swoją stronę. Cho­ciaż... Może miała ra­cję? Co, je­śli...

Nie! Nie po­win­nam o tym my­śleć. Obie­ca­łam Ka­je­ta­nowi, że spró­bu­jemy jesz­cze raz, że dam mu szansę i spró­buję za­ufać po­now­nie. Je­śli zwąt­pię, zwłasz­cza te­raz, gdy jest tak zde­ter­mi­no­wany, wszystko le­gnie w gru­zach. A wów­czas nie bę­dzie do czego wra­cać.

Te­le­fon za­wi­bro­wał w mo­jej dłoni. Prze­ko­nana, że to Pola, spoj­rza­łam na ekran nie­chęt­nie, ale za­raz... uśmiech­nę­łam się ckli­wie.

Jak się czu­jesz?

Mo­gła­bym za­py­tać go o to samo. Czy wy­po­czął, czy prze­stał się de­ner­wo­wać, ob­wi­niać. Nie wi­dzie­li­śmy się od wczo­raj­szego po­po­łu­dnia.

Do­brze. Wy­niki wra­cają do normy. I chyba wy­spa­łam się za wszyst­kie czasy.

To miło. A mała?

Jest bar­dzo ru­chliwa :)

Zer­k­nę­łam na ze­ga­rek. O tej po­rze Ka­je­tan za­zwy­czaj wra­cał z tre­ningu. Prze­łknę­łam go­rycz za­wodu. Chcia­ła­bym go zo­ba­czyć.

Lo­uis pla­nuje wpaść wie­czo­rem. Czy mógł­byś po­dać mu mój czyt­nik? Chyba zo­sta­wi­łam go na szafce obok łóżka.

Pra­wie na­tych­miast od­czy­tał wia­do­mość, jed­nak nie do­cze­ka­łam się od­po­wie­dzi. Może uwa­żał, że to bez sensu, skoro w szpi­talu spę­dzę za­le­d­wie kilka dni? Tyle że książki po­zwo­li­łyby mi, cho­ciaż na chwilę, ode­rwać się od po­sęp­nych my­śli i ca­łej reszty rze­czy zwią­za­nych z na­szą nie­pewną przy­szło­ścią.

Za­mie­rza­łam się wy­co­fać, pro­sić, by zi­gno­ro­wał wia­do­mość i na­pi­sać, że Lo­uis sam so­bie po­ra­dzi, kiedy...

Lo­uis nie znaj­dzie czyt­nika w domu.

Moje palce znie­ru­cho­miały, a serce przy­spie­szyło.

Czy to moż­liwe...?

Gdzie je­steś?

Na ko­ry­ta­rzu.

A jed­nak eks­cy­ta­cja rów­nie szybko wy­pa­ro­wała, gdy za­czę­łam za­cho­dzić w głowę, dla­czego do mnie nie zaj­rzał. Był za­le­d­wie kilka me­trów ode mnie.

Uśmie­cha­jąc się, na chwilę za­ci­snę­łam po­wieki. Oby tym ra­zem prze­czu­cie mnie my­liło.

Nie wej­dziesz?

Wła­śnie tak, za­chę­ca­jąco, bez pre­sji. Tyle że wcale nie mu­sia­łam długo cze­kać, jak wtedy gdy wy­sy­ła­łam wia­do­mość. Ka­je­tan pod­jął de­cy­zję, że jed­nak mnie od­wie­dzi. Wszedł do po­koju, acz­kol­wiek uni­kał mo­jego spoj­rze­nia. Wy­glą­dał odro­binę le­piej niż wczo­raj, co nie zna­czy, że zu­peł­nie się po­zbył po­twor­nych siń­ców pod oczami. Ale mój nie­po­kój wzbu­dziła jego po­sza­rzała, wy­prana z emo­cji twarz. Nie była mi obca i do­brze wie­dzia­łam, że Ka­je­tan skry­wał się za ma­ską obo­jęt­no­ści w mo­men­cie, gdy prze­ra­stały go wy­zwa­nia, z któ­rymi miał się zmie­rzyć.

Bez dwóch zdań sły­szał moją roz­mowę z Polą – czy ra­czej to, jak wy­lały się ze mnie żal i nie­pew­ność.

– Za­nim coś po­wiesz... Która ręka?

Do­piero te­raz za­uwa­ży­łam, że trzyma coś za ple­cami.

– Prawa – od­par­łam, a wtedy wy­cią­gnął w moją stronę czyt­nik w żół­tym etui. Ob­ró­ci­łam urzą­dze­nie w dło­niach. Te małe kroczki... Do­wód na to, jak do­brze mnie znał. Że my­ślał o mnie.

– Prze­szło mi przez głowę, żeby wziąć któ­rąś z two­ich ksią­żek, ale w su­mie nie wie­dzia­łem, które masz już prze­czy­tane, a które nie. Wy­bra­łem bez­piecz­niej­szą opcję i przy­wio­złem ci czyt­nik.

– Bły­sko­tliwa droga de­duk­cji – po­chwa­li­łam, uśmie­cha­jąc się do niego pro­mien­nie.

Wzrok Ka­je­tana spo­tkał się w końcu z moim spoj­rze­niem, a z jego piersi ule­ciało krót­kie wes­tchnie­nie. Z nieco więk­szym prze­ko­na­niem po­dał mi coś, co skry­wał w dru­giej ręce.

– A tu... Po­my­śla­łem, że może mia­ła­byś ochotę na te twoje bur­gery. Mo­gły już tro­chę wy­sty­gnąć...

Och, do dia­bła... Jak długo sie­dział na ko­ry­ta­rzu?

– Są pyszne – wy­szep­ta­łam z ustami peł­nymi je­dze­nia. Fak­tycz­nie były let­nie, ale... czy to miało te­raz ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie?

Ka­je­tan ro­ze­śmiał się ni­sko i przy­siadł na brzegu łóżka. Ob­jął mnie ra­mie­niem w ta­lii, a kciu­kiem prze­gar­nął coś z mo­jego po­liczka.

– Tak pyszne, że aż pła­czesz? – spy­tał, przy­pa­tru­jąc mi się czule.

Oboje wie­dzie­li­śmy, że moje łzy nie­wiele mają wspól­nego ze sma­kiem bur­gera.

Przy­pisy