Far Far Away ebook

Dawno, dawno temu żyli chło­pak i dziew­czyna,któ­rzy się nie ro­zu­mieli...A byli so­bie prze­zna­czeni.

ROZ­DZIAŁ 1

Krótka hi­sto­ria skra­dzio­nego po­ca­łunku

POLA

Fi­lip Ba­rań­ski był moim utra­pie­niem, marą, która prze­śla­do­wała mnie od cza­sów szkol­nych.

Aro­gancki, wiecz­nie za­dzie­ra­jący nosa, wku­rza­jący typ i na nie­szczę­ście przy­brany brat mo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki. I co skrzęt­nie udało mi się ukryć – był też ko­le­siem, w któ­rym za­ko­cha­łam się na za­bój.

Wie­dzia­łam, że z pew­no­ścią coś jest ze mną nie tak. Czy nor­malna na­sto­latka wzdy­cha do chło­paka, z któ­rym gry­zie się jak pies z ko­tem? W su­mie czemu się dzi­wić. Moja ro­dzina od po­ko­leń sły­nęła z tego, że nie ma szczę­ścia w mi­ło­ści. Po­winno być ja­sne jak słońce, że i moje spa­czone serce wy­wi­nie po­dobny nu­mer, a ja skoń­czę nie­szczę­śli­wie za­ko­chana. Cho­ciaż był taki czas, gdy my­śla­łam, że prze­zna­cze­nie można zmie­nić. Tyle że ta na­dzieja umarła rów­nie szybko, jak się po­ja­wiła.

Li­ceum słusz­nie na­zywa się przed­sion­kiem pie­kła. Je­śli nie je­steś po­pu­larna bądź nie trzy­masz się z ekipą „faj­nych lu­dzi”, sta­jesz się lu­ze­rem, fra­je­rem, po­py­cha­dłem. Osta­tecz­nie masz to szczę­ście i jako nie­wi­dzialna prze­my­kasz przez ostat­nie lata obo­wiąz­ko­wej na­uki. Ja nie na­le­ża­łam do żad­nej z tych grup, ale mia­łam w so­bie coś, co spra­wiało, że mnie lu­biano, a przez to by­łam za­pra­szana na im­prezy or­ga­ni­zo­wane przez star­sze rocz­niki. Nie że­bym po­ja­wiała się na każ­dej bi­bie, co to to nie, ale z cza­sem za­uwa­ży­łam, że moje od­mowy skut­ko­wały na­war­stwia­niem się za­pro­szeń na randki czy do­mówki. Cóż, by­łam ładna, zgrabna, wy­ga­dana i czu­łam modę, a to naj­bar­dziej po­żą­dane ce­chy u lu­dzi po­pu­lar­nych, któ­rzy chcą się ota­czać rów­nie faj­nymi ludźmi. No i dzięki moim kon­tak­tom chro­ni­łam Majkę.

To było wi­dać jak na dłoni – na­dal nie wy­le­czyła się z Wer­nera, jed­nak po od­rzu­ce­niu, które spre­zen­to­wał jej na oczach ca­łej szkoły, stała się przy­ga­szona i uni­kała tłu­mów jak ognia. Ze względu na jej dzie­cinny wy­gląd oraz to, że więk­szość czasu spę­dzała z no­sem w książce, z pew­no­ścią zo­sta­łaby ze­pchnięta na mar­gi­nes i na­ra­żona na szy­kany, jed­nak dzięki na­szej nie­za­chwia­nej przy­jaźni sku­tecz­nie od­stra­sza­łam każ­dego, kto cho­ciażby spoj­rzał w jej kie­runku z kpiną w oczach. I dla­tego też, gdy w końcu zgo­dzi­łam się przy­jąć za­pro­sze­nie na im­prezę or­ga­ni­zo­waną w domu te­go­rocz­nego ma­tu­rzy­sty, nie za­mie­rza­łam cią­gnąć Majki na siłę do miej­sca prze­peł­nio­nego na­wia­nymi i na­grza­nymi na­sto­lat­kami. Za to po­sta­no­wi­łam, że pod­bu­duję swoją po­zy­cję dla do­bra przy­ja­ciółki.

Na­sto­latki są bez­względne, je­śli cho­dzi o szkolną hie­rar­chię. Za­sada jest jedna: nie po­tra­fisz się do­sto­so­wać, zy­sku­jesz rangę fra­jera. A je­śli masz wła­sne zda­nie i umiesz go bro­nić, je­steś nie­ty­kalna. Mu­sia­łam się taka stać, bo nie mo­głam po­zwo­lić, by ko­lejny „po­pu­larny” zła­mał moją przy­ja­ciółkę.

Je­śli kie­dy­kol­wiek są­dzi­łam, że do­mówki przed­sta­wiane w se­ria­lach są prze­sa­dzone, to ta jedna sku­tecz­nie roz­wiała moje wąt­pli­wo­ści. W domu stło­czyło się tyle lu­dzi, że za­kra­wało to już na im­prezę ma­sową. Al­ko­hol był wszę­dzie: w kuchni, w sa­lo­nie, na ko­ry­ta­rzu, przy ła­zience (my­śla­łam, że to po­mysł od czapy, do­póki nie zo­ba­czy­łam, jak lu­dzie umi­lają so­bie czas, po­pi­ja­jąc bro­warki i drinki w ko­lejce do klopa). Były też inne, mniej le­galne używki, ale te ką­ciki za­baw omi­ja­łam sze­ro­kim łu­kiem. Nie pla­no­wa­łam do­bro­wol­nego uśmier­ce­nia sza­rych ko­mó­rek, dla­tego wy­bra­łam bez­pieczne ni­sko­pro­cen­towe piwo i z nim bu­ja­łam się przez więk­szość wie­czoru.

Po­ga­da­łam z kil­koma zna­jo­mymi, po­tań­czy­łam i w mo­men­cie, gdy mia­łam już od­wie­dzić ła­zienkę na pię­trze (do­sta­łam prze­pustkę od sa­mego go­spo­da­rza), po­czu­łam szarp­nię­cie za ra­mię i sto­czy­łam się z kilku stopni. Zde­rze­nie z czymś twar­dym na chwilę mnie za­mro­czyło. Udało mi się jed­nak od­zy­skać re­zon i za­mie­rza­łam zru­gać ko­le­sia, lecz wów­czas czy­jeś usta mu­snęły pła­tek mo­jego ucha i usły­sza­łam ni­ski szept, po któ­rym wszyst­kie wło­ski na karku sta­nęły mi dęba.

– Co tu, do cho­lery, ro­bisz? – za­py­tał wku­rzony Fi­lip.

Fuck. Za­po­mnia­łam, że rów­nież jest te­go­rocz­nym ma­tu­rzy­stą. W su­mie to do­brze, że tak kur­czowo trzy­ma­łam się jego ra­mie­nia, bo nogi od­mó­wiły mi po­słu­szeń­stwa.

– Do­brze się ba­wię, nie wi­dać? – od­par­łam, ły­piąc na niego wrogo. – Po­le­cam ci, bo po two­jej skwa­szo­nej mi­nie wnio­skuję, że...

– Masz do­piero sie­dem­na­ście lat – uciął, od­bie­ra­jąc mi bu­telkę z pi­wem.

– Wiel­kie dzięki za przy­po­mnie­nie, sztyw­niaku – prych­nę­łam i ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, że szu­kał miej­sca, by od­sta­wić bu­telkę, wy­plą­ta­łam się z jego uści­sku i ru­szy­łam po scho­dach na pię­tro.

– Za­raz, a ty do­kąd?!

– Byle da­lej od cie­bie.

– Masz wró­cić do domu, ja­sne? W tej chwili. W ogóle czy twoja bab­cia wie...

Za­ha­mo­wa­łam tak ostro, że aż pod­wi­nę­łam dy­wan, ale nie to było te­raz naj­waż­niej­sze. Dźgnę­łam Fi­lipa pal­cem w pierś, hardo za­dar­łam brodę i syk­nę­łam zło­wiesz­czo:

– Weź się wy­pchaj, okej? Przy­szłam tu z tobą? Nie, więc dla­czego, do cięż­kiej cho­lery...

– Czuję się za cie­bie od­po­wie­dzialny. Je­steś... Je­steś przy­ja­ciółką Majki – do­koń­czył i za­ci­snął szczęki. Za­raz się zje­żył i ro­zej­rzał wo­koło. – Mo­ment, tylko mi nie mów, że ona też tu jest?!

– Daj na wstrzy­ma­nie. Majka i im­preza? Bła­gam. Poza tym co cię ob­cho­dzi, co i z kim ro­bię? Nie je­stem twoją sio­strą – za­uwa­ży­łam, spla­ta­jąc ręce na piersi.

Stę­żałą z gniewu twarz Fi­lipa prze­ciął dziwny cień. Chło­pak zmie­rzył mnie prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem, a pię­ści we­pchnął głę­boko w kie­sze­nie mod­nych wor­ko­wa­tych dżin­sów.

– Nie. Nie je­steś – przy­znał głu­cho.

– No więc wła­śnie – przy­tak­nę­łam, jakby to prze­są­dzało sprawę, po czym za­czę­łam wy­co­fy­wać się na schody. – Więc z ła­ski swo­jej idź do swo­ich kum­pli, a ja pójdę do swo­ich. Nara!

– Pola! Cze­kaj... Pola!

Mógł so­bie wo­łać do woli, nie za­mie­rza­łam się za­trzy­mać. Wmie­sza­nie się w tłum nie oka­zało się dla mnie szcze­gól­nym wy­zwa­niem, lecz dla ko­goś po­stury Fi­lipa już tak – był wy­soki i sze­roki w ba­rach, a re­ak­cje na­szych pod­chmie­lo­nych ko­le­gów i ko­le­ża­nek opóź­nione.

Na całe szczę­ście nie czu­łam aż tak pil­nej po­trzeby sko­rzy­sta­nia z to­a­lety. Ma­jąc świa­do­mość, że Fi­lip, jak ten pies ogrod­nika, bę­dzie na mnie cza­to­wał, przez ja­kiś czas za­mie­rza­łam omi­jać schody pro­wa­dzące na pię­tro sze­ro­kim łu­kiem. W tym cza­sie wy­ha­czyły mnie zna­jome ze star­szej klasy i wy­cią­gnęły na par­kiet. Prze­tań­czy­łam z nimi kilka pio­se­nek, sta­now­czo od­mó­wi­łam też kilku chło­pa­kom, któ­rych ręce le­piły się, jakby za­nu­rzyli je w me­la­sie, i do­piero po ja­kimś cza­sie po­no­wi­łam atak na ła­zienkę. Tym ra­zem mi­sja za­koń­czona suk­ce­sem.

Wy­cho­dząc ze środka, zer­k­nę­łam na te­le­fon. Do­cho­dziła pół­noc, ale mimo że im­preza do­piero się roz­krę­cała, ma­rzy­łam już o po­wro­cie do ci­chego, spo­koj­nego domu i mięk­kiego łóżka. Tym bar­dziej że rano obie­ca­łam babci po­móc w warsz­ta­cie, więc...

– Ale się urżnął!

– Cze­kaj­cie! Cyknę mu fotkę. Na­je­bany Ba­rań­ski, to do­piero news!

Za­cie­ka­wiona pod­eks­cy­to­wa­nymi wrza­skami (i też tym, kto te­raz znaj­dzie się na ustach ca­łej szkoły), zer­k­nę­łam za róg. Ta­kiego wi­doku kom­plet­nie się nie spo­dzie­wa­łam. Mo­men­tal­nie prze­pchnę­łam się przez zbie­go­wi­sko fra­je­rów ma­ją­cych czel­ność na­śmie­wać się z nie­przy­tom­nego Fi­lipa.

– Po­je­bało was? Spie­przać stąd! – krzyk­nę­łam, klę­ka­jąc przy chło­paku. Spró­bo­wa­łam go ocu­cić. Bez­sku­tecz­nie. Był za­lany w trupa.

– Ej, mała, spły­waj, bo...

– Bo co? – Sta­nę­łam na pal­cach, by wzro­stem zrów­nać się z ko­le­siem, który to po­wie­dział. – Ar­ty­kuł osiem­dzie­siąty pierw­szy mówi o roz­po­wszech­nia­niu wi­ze­runku bez zgody osoby na nim przed­sta­wio­nej. I wiesz co? Pod­lega to ka­rze grzywny bądź wię­zie­nia do pię­ciu lat.

Typ drgnął i opu­ścił te­le­fon.

– Za­le­wasz. Prze­cież to tylko dla fanu. Ni­komu nie dzieje się krzywda.

– Taki z cie­bie choj­rak? To pro­szę, cy­kaj do woli! Pierw­sza będę ze­zna­wać.

– Ale on nie bę­dzie są­dzony! Jest nie­letni. – Usły­sza­łam. Prze­śli­zgnę­łam się spoj­rze­niem po „ad­wo­ka­cie” i po­krę­ci­łam z po­li­to­wa­niem głową.

– Może być są­dzony jak do­ro­sły po skoń­cze­niu szes­na­stego roku ży­cia. Coś jesz­cze, nie­uki?

W tłu­mie ga­piów zna­la­zła się osoba, która wy­go­oglo­wała wiek, w ja­kim można zo­stać po­cią­gnię­tym do od­po­wie­dzial­no­ści kar­nej (do­brze, że tylko to!), i na­tych­miast wszy­scy spo­kor­nieli. Roz­go­ni­łam to­wa­rzy­stwo, po czym wró­ci­łam do nie­przy­tom­nego chło­paka.

– Chodź, idziemy od­po­cząć. Fi­lip, współ­pra­cuj, do cho­lery!

– Do­bra... Do-oobra – wy­mru­czał i w końcu dźwi­gnął się na nogi.

Bli­skość Fi­lipa nie sta­no­wiła dla mnie żad­nego pro­blemu. Przez lata do per­fek­cji opra­co­wa­łam sys­tem, który po­zwa­lał za­tu­szo­wać re­ak­cje mo­jego ciała. Po pro­stu zmu­sza­łam się do my­śle­nia o in­nych rze­czach. Naj­sku­tecz­niej­sze oka­zy­wało się po­wta­rza­nie w my­ślach czyn­no­ści, które wy­ko­ny­wa­łam pod­czas ozda­bia­nia bi­żu­te­rii i pracy z me­ta­lem. Dzięki temu mo­głam z czy­stym su­mie­niem po­wie­dzieć, że plą­czący się ję­zyk, rwący od­dech, pło­mie­nie bu­cha­jące pod skórą, mro­wie­nie w miej­scach, gdzie mnie do­ty­kał, scho­dziły na dal­szy plan. Pa­no­wa­łam nad wszyst­kim, ale za Chiny nie po­tra­fi­łam uspo­koić serca, które wy­czy­niało nie­po­ko­jące akro­ba­cje.

– A ten ko­deks? Nie wie­dzia­łem, że... Je­steś ta­aaaaka mą­dra – wy­du­kał z uśmie­chem.

Wła­ści­wie to po­czu­łam, że wargi Fi­lipa roz­cią­gnęły się w uśmie­chu. Po­ję­cia nie mia­łam, czy ro­bił to umyśl­nie, czy był to­tal­nie nie­świa­domy, ale jego usta niby od nie­chce­nia mu­skały moją szyję.

– Więk­szość zmy­śli­łam na po­cze­ka­niu – od­par­łam i skrzy­wi­łam się, sły­sząc swój pi­skliwy głos. – Za kogo mnie masz? To ja­sne, że nie znam się na pra­wie. Ale po­łknęli ha­czyk i to dzięki mnie twoja spita morda nie sta­nie się me­mem.

– Cwa­niara. Moja zło­śnica to cwa­niara.

Gło­śno prze­łknę­łam ślinę.

– Jaka twoja? – Za­śmia­łam się ner­wowo i pchnę­łam pierw­sze lep­sze drzwi. Całe szczę­ście była to sy­pial­nia i chyba prze­zna­czona dla go­ści. Po­pro­wa­dzi­łam po­ty­ka­ją­cego się o wła­sne nogi Fi­lipa do łóżka i wró­ci­łam, by za­mknąć drzwi. Ci­sza dzwo­niła mi w uszach, czyli by­li­śmy tu sami. Spoj­rza­łam przez ra­mię i wes­tchnę­łam ciężko. Co za ża­ło­sny wi­dok. – Se­rio, nie­źle od­le­cia­łeś.

– Nie, nie od­le­cia­łem – za­pro­te­sto­wał, po czym padł na ma­te­rac jak kłoda.

– Co­kol­wiek – mruk­nę­łam z prze­ką­sem i wi­dząc jego śla­ma­zarne ru­chy, gdy pró­bo­wał pod­nieść się z łóżka, wy­wró­ci­łam oczami. – Weź nie utrud­niaj, okej? Prze­śpij się tro­chę, a póź­niej po­my­ślimy, jak do­star­czyć cię do domu. W ogóle jak to moż­liwe, że się tak za­ła­twi­łeś? Mi­nęło rap­tem pół go­dziny, a ty je­steś pi­jany jak bela.

– Ping... Pong – oznaj­mił, wy­ko­nu­jąc ruch, jakby ce­lo­wał pi­łeczką do wy­ima­gi­no­wa­nego kubka za­wie­szo­nego gdzieś mię­dzy su­fi­tem a mną.

– Piwny ping-pong? – Przy­sia­da­jąc na brzegu łóżka, wznio­słam oczy do nieba. – W to się jesz­cze gra?

Fi­lip po­krę­cił głową, a jego przy­dłu­gie ciemne włosy sku­tecz­nie za­sło­niły szkli­ste oczy w od­cie­niu mlecz­nej cze­ko­lady.

– Nie piwny.

– Szoty? Jesz­cze le­piej. Pew­nie, ty mo­żesz się ba­wić do woli, ale za­łożę się, że gdy­bym to ja była przy tym stole...

Nie­ocze­ki­wa­nie się pod­niósł i cał­kiem zręcz­nie chwy­cił mój unie­siony pa­lec.

– Je­steś taka śliczna, kiedy się zło­ścisz.

Coś... Coś było nie tak.

To mię­dzy nami... było zde­cy­do­wa­nie coś nie tak. Jego prze­siąk­nięty al­ko­ho­lem od­dech mie­szał się z moim, też nie­ko­niecz­nie po­zba­wio­nym pro­cen­tów. Nor­mal­nie ode­pchnę­ła­bym Fi­lipa z obrzy­dze­niem, ale te­raz nie mo­głam ode­rwać wzroku od jego oczu, w któ­rych wi­dzia­łam wła­sne nie­wy­raźne i lekko roz­ma­zane od­bi­cie. A prze­cież to nie­moż­liwe, bo w po­koju było ciemno.

Ozna­czało to jedno.

By­li­śmy za bli­sko.

– Więc co? – spy­ta­łam i bez­wied­nie zwil­ży­łam usta czub­kiem ję­zyka. Czu­łam su­chość w gar­dle, a ciało ogar­nęła ja­kaś dziwna nie­cier­pli­wość. – Ce­lowo do­pro­wa­dzasz mnie do szew­skiej pa­sji?

– Może tak. Może nie. Sam nie wiem – od­parł, wo­dząc wzro­kiem po mo­ich war­gach. – Lu­bię, jak je za­ci­skasz na chwilę, za­nim stra­cisz nad sobą pa­no­wa­nie. I lu­bię te iskierki w oczach.

Nie mo­głam się ru­szyć. Nie, gdy czub­kami chłod­nych pal­ców ob­ry­so­wał li­nię tuż pod moją dolną wargą. Fi­lip ni­gdy nie do­ty­kał mnie w ten spo­sób. Czuły i in­tymny do­tyk spra­wił, że moje po­wieki stały się cięż­kie jak z oło­wiu, a od­dech rwał się i z każdą se­kundą co­raz trud­niej było mi za­czerp­nąć tchu. Na­si­la­jący się szum w gło­wie pra­wie po­zba­wił mnie świa­do­mo­ści. Mu­sia­łam to prze­rwać. Ina­czej doj­dzie do cze­goś, czego oboje bę­dziemy cho­ler­nie ża­ło­wać.

– Ma­so­chi­sta. A te­raz prze­stań bła­zno­wać i w końcu się po...

Mu­śnię­cie.

Po­czu­łam mu­śnię­cie w ką­ciku ust. Fi­lip, wi­dząc, że nie pro­te­stuję, na­krył moje wargi swo­imi i przy­gar­nął mnie bli­żej. Jego dło­nie zsu­nęły się po mo­jej ta­lii wprost na bio­dra, a palce za­wę­dro­wały pod ob­szytą ce­ki­nami bluzkę. Po­czu­łam, jak suną nie­spiesz­nie po że­brach i gdy do­tarły do ko­ronki sta­nika, dra­ma­tycz­nie za­ssa­łam po­wie­trze. A Fi­lip to wy­ko­rzy­stał. Jego ję­zyk wsu­nął się do wnę­trza mo­ich ust i... zmię­kłam. Po­czu­łam, jak moje ciało staje się lek­kie, nie­bez­piecz­nie ule­głe. Fru­nę­łam. Tak przy­naj­mniej mi się wy­da­wało. Fi­lip ob­ró­cił nas i na­tych­miast na­krył mnie swoim cia­łem. Jego cię­żar oraz za­chę­ca­jący ruch bio­der spra­wiły, że z mo­jego gar­dła ule­ciał dziwny, nie­po­ko­jący dźwięk. Do­piero póź­niej do­tarło do mnie, że jęk­nę­łam zu­peł­nie jak te go­rące la­ski w por­no­sach.

– W końcu. Na­resz­cie – wy­szep­tał zmie­nio­nym gło­sem, na prze­mian sku­biąc i mu­ska­jąc moje usta.

To mnie ocu­ciło. Po­czu­łam się trzeźwa jak ni­gdy wcze­śniej.

Opar­łam dło­nie na tor­sie Fi­lipa i całą sobą sta­ra­łam się zi­gno­ro­wać fakt, jak bar­dzo był roz­grzany. Ode­pchnę­łam chło­paka i wy­stra­szona spoj­rza­łam w jego roz­iskrzone oczy.

– Czemu to zro­bi­łeś?

Uśmiech­nął się ospale, po czym przy­tu­lił się do mo­jego boku.

– Po­do­basz mi się. Za­wsze cię lu­bi­łem – wy­szep­tał wprost do mo­jego ucha. – Za­wsze.

To był pierw­szy raz, gdy ba­łam się za­czerp­nąć po­wie­trza. I pierw­szy raz, gdy zu­peł­nie nie wie­dzia­łam, co się dzieje.

Fi­lip za­snął w oka­mgnie­niu i nie mu­sia­łam tego spraw­dzać, by mieć stu­pro­cen­tową pew­ność. Jego spo­kojny, mia­rowy od­dech ła­sko­tał wraż­liwe miej­sce na moim karku. Na­wet nie wie­dzia­łam, że ta­kowe mam. Ale co gor­sza, nie mo­głam się wy­swo­bo­dzić – Fi­lip trzy­mał mnie w sztyw­nym uści­sku i to cud, że w ogóle od­dy­cha­łam. Mimo to ba­łam się po­ru­szyć. Co, je­śli się obu­dzi? Ale prze­cież i tak w końcu otwo­rzy oczy! Czy nie le­piej prze­cze­kać gdzieś obok, cho­ciażby na fo­telu, za­miast le­żeć sku­lona u jego boku i czer­pać bli­żej nie­okre­śloną roz­kosz z po­czu­cia bli­sko­ści...

– Fi­lip? Je­steś tu­taj?

Moje ciało za­re­ago­wało szyb­ciej niż sko­ło­wany umysł. Gdy pu­ka­nie i na­wo­ły­wa­nie roz­le­gło się po­now­nie, ja już wska­ki­wa­łam do pierw­szej lep­szej kry­jówki. W tym przy­padku była to szafa. Nie zdą­ży­łam zu­peł­nie za­mknąć skrzy­pią­cych drzwi i przez szparę (chcąc nie chcąc) ob­ser­wo­wa­łam, jak do po­koju wcho­dzi Ma­ria, Fi­lipa ko­le­żanka z klasy. Zry­wa­jąc się z łóżka, mu­sia­łam go obu­dzić, bo roz­glą­dał się wo­koło błęd­nym wzro­kiem.

– Fi­lip? Wszystko gra? – spy­tała blon­dynka, sia­da­jąc na brzegu łóżka. Tro­skli­wie ujęła ra­mię Fi­lipa. – Chcesz sko­rzy­stać z ła­zienki?

Łajza – prych­nę­łam w my­ślach, wi­dząc, jak Ma­ria miz­drzy się do chło­paka. Może po­su­wa­łam się za da­leko, bo tylko (i aż!) się ca­ło­wa­li­śmy i zde­cy­do­wa­nie nie po­win­nam ro­ścić so­bie żad­nych praw do Fi­lipa, ale... do cięż­kiej cho­lery! Za­ci­ska­jąc do bólu zęby, cier­pli­wie cze­ka­łam, aż ten prze­gna ją na cztery wia­try.

– Ma­ryś? – wy­chry­piał, jakby do­piero co za­uwa­żył dziew­czynę.

– Ma­ria. Wiesz, że nie lu­bię, jak się zdrab­nia moje imię.

Och, dzięki wiel­kie za przy­po­mnie­nie, a te­raz SPA­DAJ STĄD!

Jed­nak Ma­ria naj­wy­raź­niej nie miała za­miaru brać tyłka w troki i jesz­cze bar­dziej po­chy­liła się nad sko­ło­wa­nym Fi­li­pem.

– Co jest? Źle się czu­jesz? Może przy­niosę ci wody... – Urwała, gdy chło­pak sta­now­czo chwy­cił ją za rękę.

– Gdzie jest Pola?

– Po­ję­cia nie mam. Przy­pro­wa­dziła cię, a póź­niej so­bie po­szła.

CO?!

– Czyli... Czy my...? Czy ja cię...? – Wska­zał na sie­bie, a póź­niej na Ma­rię. Nie trzeba było być ge­niu­szem, żeby roz­wi­kłać tę za­gadkę.

I po­waż­nie, na­prawdę po­waż­nie my­śla­łam, że la­ska ma ja­kie­kol­wiek po­czu­cie god­no­ści. Ro­zu­mia­łam, że w mi­ło­ści i na woj­nie wszyst­kie chwyty do­zwo­lone, ale to... To było świń­stwo.

– Och, masz na my­śli tam­ten po­ca­łu­nek? – Ro­ze­śmiała się per­li­ście, przy­sia­dła tuż przy nim... i za­rzu­ciła mu ręce na ra­miona. – Tro­chę mnie za­sko­czy­łeś, ale było miło.

– A...ha...

– Cie­szę się, że oboje czu­jemy to samo. Na­prawdę cię ko­cham, Fi­lip.

Przy­tknę­łam dłoń do ust i na­tych­miast od­wró­ci­łam głowę.

Nie mo­głam na to pa­trzeć. Nie mo­głam znieść wi­doku Fi­lipa, który ca­ło­wał się w naj­lep­sze z Ma­rią. Prze­cież po­wie­dział, że to mnie lubi! To mnie skradł pierw­szy po­ca­łu­nek! To mnie...

Po­win­nam wy­sko­czyć z tej prze­klę­tej szafy i za­sa­dzić mu tak so­czy­stego li­ścia, na ja­kiego za­słu­gi­wał, ale czy to miało sens? Czy to co­kol­wiek by zmie­niło? Tylko bym się zbłaź­niła, bo wy­szłoby na to, że scho­wana w sza­fie pod­glą­da­łam Fi­lipa i Ma­rię. A on? Był za­lany. Nie wie­dział, kogo ca­łuje. Skoro te­raz w naj­lep­sze ob­ła­piał inną, to zna­czyło, że wcale nie my­ślał o mnie po­waż­nie.

Nie są­dzi­łam, że to w ogóle moż­liwe. W jed­nej chwili moje serce pod­ska­ki­wało ura­do­wane, a w ko­lej­nej wy­da­wało się mar­twe. I to z mo­jej winy. Nie­po­trzeb­nie ro­bi­łam so­bie ja­kieś na­dzieje.

Po tej nocy przy­się­głam so­bie jedną rzecz:

Ani te­raz, ani póź­niej nie po­zwolę, by ja­ki­kol­wiek fa­cet za­wró­cił mi w gło­wie.

Zwłasz­cza Fi­lip Ba­rań­ski, który miał czel­ność ukraść mi pierw­szy po­ca­łu­nek i o nim za­po­mnieć.