Larwy (t.3) ebook

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja: GRAFOMAN Bartosz Andrzej Szpojda

Redaktor prowadzący: Małgorzata Burakiewicz

Redakcja techniczna: Grzegorz Włodek

Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski

Korekta: Katarzyna Szajowska, Beata Kozieł

© by Maciej Kaźmierczak

© for this edition by MUZA SA, Warszawa 2024

ISBN 978-83-287-3030-4

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Wydanie I

Warszawa 2024

–fragment–

Nikt z nas nie jest tak naprawdę w pełni normalny.

Robert Bloch, Psychoza

(przeł. Ewa Spirydowicz)

CZĘŚĆ PIERWSZA

1

Edyta uderzyła pięścią w kierownicę. Nie miała pomysłu, co jeszcze mogłaby zrobić.

– Pieprzony rzęch – warknęła i po raz kolejny spróbowała odpalić silnik.

Nie świeciła się żadna kontrolka, ale Edyta wcale by się nie zdziwiła, gdyby wszystkie od dawna były przepalone. Może miesiąc temu system dawał znać, że brakuje oleju, a może wczoraj zepsuł się wskaźnik paliwa i w baku nie ma już nic, choć tankowała tydzień temu. Teraz jednak było to bez znaczenia, samochód nie chciał odpalić, zapadał zmierzch, zaczynało padać i robiło się coraz zimniej, a ona nie miała jak wrócić do domu.

– I tak nikt na mnie nie czeka – mruknęła, wysiadając.

Jechała obejrzeć parterowy domek na prowincji. Znudził jej się już warszawski zgiełk, chciała zmienić otoczenie, do którego nie mogła się przekonać, i pracę, która miała jedynie umożliwić jej ucieczkę. Tymczasem świat dawał znaki, że nie może liczyć na poprawę swojej sytuacji. Samochód stanął mniej więcej w połowie drogi, ale nie miała pewności, dokąd konkretnie udało jej się dotrzeć. Edyta nigdy nie była w tej okolicy, GPS jeszcze w Warszawie podpowiadał, że dojedzie na miejsce w ciągu dwóch godzin. Zaufała w pełni technologii, a teraz i ona odmawiała posłuszeństwa, nie chcąc połączyć się z internetem.

Wylądowała w bezkresnym lesie, który przecinała jedynie wąska droga. Nawigacja miała poprowadzić ją najkrótszą trasą, omijającą wieczorne korki, ale wyglądało na to, że sama się poplątała. Sytuacji nie poprawiał deszcz, który z każdą chwilą przybierał na sile.

– No oczywiście… – mruknęła, gdy starała się dodzwonić do jedynej znajomej, która mogłaby jej pomóc, ale brak zasięgu znów dawał o sobie znać. Próbowała skontaktować się z nią kilkukrotnie, jednak za każdym razem było to równie nieskuteczne.

Znalazła numer do ubezpieczyciela, ale nie miała pojęcia, czy jej pakiet obejmuje holowanie. Tak czy inaczej, musiała wyjść na deszcz i poszukać pomocy oraz zasięgu. Nie wiedziała, w którym momencie GPS go stracił, ale za kilka kilometrów powinna minąć jakąś większą miejscowość, gdzie na pewno znajdzie kogoś, kto ją poratuje.

– Szybkim krokiem powinnam dojść tam maksymalnie w godzinę – dodała sobie otuchy, choć godzina marszu podczas deszczu i tak ją przerażała.

Zabrała najważniejsze rzeczy, włożyła je do torebki i narzuciła na ramiona bluzę.

– Idziemy – powiedziała, jakby ktoś z nią był, i wyszła z samochodu. Zamknęła go, przezornie sprawdziła klamkę i ruszyła przed siebie. Po chwili zdała sobie sprawę, że mogła chociaż zajrzeć pod maskę, ale samochód szybko zniknął za zakrętem w cieniu drzew, a ona miała świadomość, że nawet gdyby tylko odpiął się jakiś kabel, to i tak nie potrafiłaby tego nie tylko naprawić, ale nawet dostrzec.

Szła nierównym, popękanym asfaltem, raz po raz patrząc między drzewa. Miała nadzieję, że drogi nie zastąpi jej żadne dzikie zwierzę, chociaż co chwila słyszała, jak w oddali pęka gałąź, zupełnie jakby była śledzona.

– Halo! – zawołała w nadziei, że ktoś ją usłyszy. – Możesz mi pomóc?! – krzyknęła, a echo jej słów przetoczyło się po okolicy i utonęło w gęstym lesie.

Stała chwilę, nasłuchując, ale nikt nie odpowiedział. Ruszyła więc dalej, aż w końcu jej oczom ukazał się znak informujący, że wchodzi na teren miejscowości Rybiki. Nie kojarzyła jej, ale sądziła, że za chwilę ujrzy domy, może spotka kogoś na ulicy, jednak ku jej zdziwieniu po przejściu może pięciuset metrów zobaczyła identyczny znak, tyle że przekreślony czerwoną linią.

– To chyba jakieś żarty – warknęła.

Wróciła do rozwidlenia, które minęła może dwieście metrów wcześniej. Jeszcze gorszej jakości asfaltowa droga biegła przez las, lecz w zapadającym zmroku nie dało się zauważyć, czy zmierza w jakimkolwiek istotnym kierunku. Z tamtego miejsca widziała tylko drzewa zamykające drogę w żelaznym uścisku i coraz ciemniejsze niebo nad gęstymi koronami.

Wzięła głęboki oddech i ruszyła boczną odnogą.

Z drzew kapało mocniej niż z nieba, dlatego starała się iść środkiem jezdni. Rozglądała się na boki, ale zdawało się, że z każdym krokiem widzi coraz mniej. W pewnym jednak momencie, co Edyta spostrzegła z ulgą, drzewa zaczęły się przerzedzać. W końcu ustąpiły miejsca niskiemu ceglanemu murkowi, za którym ciągnęły się dziesiątki zaniedbanych mogił.

– Wspaniale – syknęła przez zęby, bo nie mogła się zorientować, czy powinna iść dalej. Mimo to przeszła jeszcze kawałek, ale gdy drzewa znów zgęstniały, zawróciła do bramy cmentarnej. Wtedy w końcu dostrzegła czyjąś obecność.

2

Przemoknięta Edyta weszła na cmentarz, chociaż coś w jej głowie mówiło, żeby tego nie robiła. Nie widziała jednak innego wyjścia. Powrót do samochodu nie miał większego sensu. Był ostatecznością, chociaż przerażała ją wizja spania pośród drzew przy odgłosach ciągłego stukotu kropel o dach i szyby. Nawet gdyby zasnęła, to co rusz by się z przerażeniem przebudzała, była o tym przekonana.

– A tam ewidentnie ktoś jest – mruknęła, samą siebie przekonując, że wyjdzie cało z tej sytuacji.

Między sypiącymi się, pozostawionymi na pastwę pogody mogiłami ktoś niespiesznie krążył. Edyta dostrzegła zgarbionego mężczyznę, który powłóczył nogami; jego ruchy były niepewne, a on sam zachowywał się głośno, cały czas rzucając pod nosem niezrozumiałe komentarze.

Czuła, jak serce z sekundy na sekundę bije jej coraz mocniej, ale musiała w końcu przekroczyć granicę nekropolii. Mogła krzyknąć, ale nie sądziła, żeby tajemnicza postać się tu do niej pofatygowała.

– Przepraszam! – zawołała, gdy weszła na błotnistą ścieżkę, a ostatnie smugi czerwieni pozwoliły jej wyraźniej dostrzec mężczyznę. Starała się nie zwracać uwagi na jego dziwną posturę, nieadekwatną do wieku może czterdziestu lat, które miał wypisane na zmęczonej twarzy. – Mógłby mi pan pomóc? – spytała, gdy mężczyzna nie zatrzymał się na dźwięk pierwszego słowa.

Szedł dalej, przeciskając się między nagrobkami. Edyta szybko podeszła bliżej, co nie było trudne. Chociaż czuła zmęczenie, a jej ubrania zupełnie przemokły, to jednak mężczyzna nie miał szans uciec. Dlatego niespecjalnie się go obawiała. Nie wydawał się groźny, choć jego twarz zdradzała dziwne zagubienie. Przekrzywiona na bok sylwetka wyraźnie mówiła, że mężczyzna ciężko pracuje fizycznie, a szczególnie narażony na wysiłek jest jego prawy bark.

– Proszę pana! – zawołała, zagradzając drogę kilka metrów przed nim. Dopiero wtedy wzdrygnął się, zamarł i w końcu spojrzał na zdezorientowaną kobietę.

– Tak? – rzucił tylko szorstkim głosem. Nie nieprzyjemnym, co najwyżej zmęczonym, zdartym palonymi przez lata papierosami.

Zakasłał głośno, splunął na ziemię obok nagrobka, którego litery dawno temu zatarły wiatr i deszcz, po czym wgapił się w nią dziwnie mętnym wzrokiem.

– Przepraszam, nie chciałam pana przestraszyć – zaczęła przyjemniejszym tonem. Sądziła, że mężczyzna nie chce być niemiły, a po prostu jest zmęczony, nocna praca z pewnością go nie uszczęśliwiała. Edyta domyślała się, że zarządzał nekropolią, a może był grabarzem, który przygotowywał nowe miejsce pochówku dla kogoś, kto odszedł niespodziewanie dziś albo wczoraj.

Miała tylko nadzieję, że żadne ciało nie spoczywa teraz w kaplicy, chociaż wcale by się nie zdziwiła, gdyby tak było. Ciało mogłoby przetrwać w chłodnym wnętrzu ten krótki czas do pogrzebu, bez potrzeby opłacania firmy pogrzebowej, na którą z pewnością wielu okolicznych mieszkańców nie było stać.

– O co chodzi? – spytał dobrodusznie, wycierając o spodnie brudne od ziemi dłonie.

– Zepsuł mi się samochód – powiedziała, po czym zrobiła pauzę, bo sądziła, że to zdanie wyczerpuje temat, ale okazało się, że mężczyzna czekał na ciąg dalszy wyjaśnień. – Telefon nie ma zasięgu, a ja cała zmokłam. Znajdę tu jakiś dom, w którym mogłabym się ogrzać i zadzwonić po pomoc?

Podczas marszu co chwila próbowała złapać zasięg, ale bateria w telefonie niestety tego nie wytrzymała.

– Hm… – Mężczyzna westchnął. – Domostwa tu daleko od cmentarza są, a już się ściemnia. Trudno byłoby trafić, a też nie sądzę, żeby ktoś chciał panią wpuścić do siebie o tej godzinie.

– Jasne, rozumiem. Ale mimo to chciałabym spróbować. Muszę tylko zadzwonić. – Sądziła, że gdy znajdzie jakiś dom, to będzie mogła wezwać pomoc pod konkretny adres. – Ktoś na pewno mi pomoże. Chyba że pan by mógł.

– Ja niestety nie mogę wiele zrobić.

– Rozumiem… – powtórzyła z bólem w głosie. – Więc co mi pan radzi? Może chociaż przeczekam deszcz w kaplicy? Albo…

– Nie. – Prawie to wykrzyknął. – Kaplica to nie jest dobre miejsce.

– Myślę, że pan Bóg by się nie obraził – spróbowała zażartować.

– Ale ludzie na pewno.

Pokiwała głową, przyznając mu rację, chociaż nie wiedziała, co mężczyzna może mieć właściwie na myśli. Domyślała się, że temu, kto tu przychodzi, miłosierne uczynki raczej nie są obce.

– Niech mi więc pan powie, w którą stronę pójść, żeby na kogoś trafić.

Mężczyzna zastanawiał się chwilę. Oparł ręce na biodrach i rozejrzał się, jakby nie do końca znał tę okolicę. Widziała, jak jego wzrok zatrzymuje się czasem na niektórych nagrobnych płytach. Dreszcze raz po raz przechodziły jej po mokrych i zmarzniętych plecach, bo wyglądał, jakby szukał dla niej nie odpowiedniego kierunku, lecz grobu.

– Niech pani idzie dalej tą drogą. Za jakiś kilometr trafi pani na polną dróżkę biegnącą na zachód. W lewo – doprecyzował, gdy Edyta się skrzywiła. Za dnia może i by się domyśliła, gdzie jest zachód, a gdzie wschód, ale nocą nawet mech na drzewach by jej nie pomógł. – Dojdzie pani w końcu do starej leśniczówki. To drewniany dom, prawie zabytek. Na pewno pani go nie przegapi.

– Znajdę tam kogoś?

– Leśnika aktualnie nie ma, z tego, co mi wiadomo.

Edyta westchnęła, zawiedziona.

– Czy w takim razie…

– Ale może się tam pani zatrzymać na noc – nie dał jej dokończyć. – Co jakiś czas organizowane są tam spotkania edukacyjne i narady okolicznych leśniczych. W prawym skrzydle znajduje się pokój dla gości. Wiem, bo czasem bywam u nich.

– Myśli pan, że mogłabym tam przeczekać deszcz albo przenocować?

– Nad ranem powinienem się spotkać z opiekunem domu, więc dam mu o wszystkim znać.

– Naprawdę byłby pan tak miły? – ucieszyła się.

– Oczywiście, to żaden kłopot. Tylko proszę nie chodzić po domu, bo to teren prywatny.

– Ma się rozumieć. Prawe skrzydło, tak? – upewniła się.

– Tak. Główne wejście będzie i tak zamknięte, ale prawe ma tylko skobel, który łatwo odskoczy. Pokoje są na parterze, niech pani pójdzie korytarzem na prawo. W nim samym powinien znajdować się telefon stacjonarny, kontakt. Jeśli jednak nie uda się pani do nikogo dodzwonić, to rano pomożemy z samochodem. Zajrzymy pod maskę i coś wymyślimy. Teraz niestety nie dam rady, mam przed jutrzejszym dniem bardzo dużo pracy.

– I tak bardzo mi pan pomógł. Czy jednak leśnik na pewno nie będzie miał z tym problemu?

– Bez obaw. To dobry starszy pan, który jeszcze zrobi pani śniadanie. Proszę mi wierzyć.

Edyta odetchnęła z ulgą.

– Dziękuję panu bardzo.

– Żaden problem. A teraz niech już pani lepiej tam idzie, bo zaraz może się bardziej rozpadać. Drogi przez las nie proponuję, bo może byłaby i krótsza, ale w tych warunkach na pewno nie szybsza.

– Też tak myślę. Życzę dobrej nocy – rzuciła i zaczęła się oddalać.

Zamiast prosto do bramy skierowała się w stronę kaplicy. Nadłożyła kilkanaście kroków, ale teraz to i tak nie miało większego znaczenia. Wolała iść utwardzoną ścieżką niż błotnistymi alejkami między nagrobkami.

Odwróciła się, gdy stanęła przy drzwiach kaplicy, ale mężczyzna już zniknął w mroku nocy. Złapała za klamkę i bardzo delikatnie ją nacisnęła. Ta zaskrzypiała głośno, podobnie skrzydło drewnianych drzwi, ale ostatecznie udało jej się zajrzeć do środka.

Żołądek prawie wywrócił jej się na lewą stronę.

3

Zaklęła, gdy ujrzała spoczywające na katafalku zwłoki. Nie zostały włożone do trumny, tę zapewne dopiero przygotowywano. Owinięte w materiał ciało niczym mumia spoczywało na podwyższeniu. Edyta mogłaby przysiąc, że wokół unosi się stado much, a materiał powoli przesiąka od płynów, które wydzielało.

Szybko zamknęła za sobą drzwi i przyspieszonym krokiem skierowała się we wskazanym przez mężczyznę kierunku. Uważnie przyglądała się mijanym drzewom, aby nie przegapić bocznej dróżki. W końcu ją zauważyła i, dziękując Bogu, chociaż w niego nie wierzyła, skierowała się w stronę leśniczówki.

Drewniany budynek wyłonił się z mroku po kilkunastu minutach marszu, podczas których Edyta zabłociła sobie nie tylko buty, ale też spodnie, i to niemal do kolan. W ciemnościach nie widziała kałuż, a woda chlapała na wszystkie strony, gdy nieostrożnie wchodziła w dziury.

Stanęła na granicy lasu i polany. Wpatrzyła się w drewnianą posiadłość, która z pewnością była równie stara jak otaczająca ją gęstwina. W końcu zbliżyła się powoli do leśniczówki, ostrożnie, obawiając się, że zaraz wyskoczy na nią pilnujący tego terenu pies. Nigdzie jednak nie było budy, nie słyszała też żadnych podejrzanych głosów. Chociaż las już wiele razy straszył ją szumem i dziwnym stukotem, to jednak przez całą drogę tutaj zdążyła się już nieco do niego przyzwyczaić. Teraz próbowała wyłowić z szumu inne dźwięki, ale ostatecznie podeszła do bocznych drzwi nie niepokojona przez nic ani przez nikogo.

Zapukała delikatnie, potem drugi raz, nieco mocniej, ale przestała, gdy głuche echo tylko odbiło się od ściany lasu. Poczekała chwilę, ale nikt nie odpowiedział. Miała nadzieję, że mężczyzna na cmentarzu mówił prawdę i że gdy teraz wejdzie do środka, to nie natknie się na rozzłoszczonego leśnika z dwururką wycelowaną w jej stronę niczym w zwierzynę łowną.

Odsunęła zardzewiały skobel, kojarzący się raczej z mechanizmem zamykającym starą furtkę, a nie drzwi, i pociągnęła za drewniany uchwyt, ale w pierwszej chwili nie przyniosło to żadnego efektu. Dopiero przy kolejnym, mocniejszym szarpnięciu drzwi otworzyły się z hukiem.

– Jeśli ktoś jest w środku, to teraz na pewno mnie usłyszał – powiedziała na głos, żeby w razie czego usprawiedliwić się przed domownikiem.

W środku panował jeszcze większy mrok niż na zewnątrz.

Zrobiła krok za próg i poczekała chwilę, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności. Jednocześnie nos musiał zaakceptować nieprzyjemny odór, którym przesiąknięte były drewniane ściany i wiszące na ścianach poroża. Między nimi dało się dostrzec także głowy jeleni, saren i dzików, ale Edyta starała się nie zatrzymywać na nich wzroku. Odrzucał ją ten widok. Nie była obrończynią praw zwierząt, ale zbieranie podobnych trofeów było dla niej chorym nieporozumieniem.

W końcu przemogła się i weszła dalej. Niemal po omacku sunęła wzdłuż wilgotnej ściany, aż trafiła dłonią na coś, co przypominało włącznik. Nacisnęła na niego, a korytarz zalało blade światło lichej żarówki na uchwycie w formie świecznika.

Od razu lepiej, pomyślała. O ile w ogóle mogę tak powiedzieć w tej sytuacji.

Zdjęła bluzę, kilkoma mocnymi szarpnięciami strzepała z niej wodę przez próg, po czym zamknęła za sobą drzwi. W środku było niewiele cieplej niż na zewnątrz. Ściany i okna musiały być nieszczelne. Chociaż był już czerwiec, to jednak deszczowe noce w dziwny sposób przeszywały chłodem do szpiku kości, jakby pogoda wciąż przypominała o zimie i groziła, że może tę apokalipsę powtórzyć.

Edyta dość szybko odnalazła pokój, o którym mówił mężczyzna. Trafiła do małego pomieszczenia, w którym stały stara wersalka, pusta szafa i komoda. Położyła na niej wszystkie upchane w kieszeniach rzeczy i ruszyła dalej korytarzem. Kilkoro drzwi było zamkniętych na klucz. Bardziej masywne w połowie korytarza musiały prowadzić do głównego budynku, więc wolała ich nie przekraczać, mając w pamięci ostrzeżenie mężczyzny. Niedaleko nich znalazła jednak stojący na rozklekotanym stoliku stary telefon stacjonarny z tarczą.

– Oczywiście… – mruknęła zawiedziona, bo chociaż wtyczka była podłączona i do aparatu, i do gniazdka, to jednak nie usłyszała sygnału dobiegającego ze słuchawki. Na wszelki wypadek wykręciła numer alarmowy, lecz nie przyniosło to żadnego efektu. – Byle do rana i końca deszczu – powiedziała do siebie, kładąc się na wysłużonej wersalce.

Zdjęła przemoczone buty, spodnie zawiesiła na plastikowym wieszaku, który znalazła w szafie, podobnie zrobiła z bluzą i w samej koszulce i majtkach spoczęła pod zatęchłym kocem, który złożony niedbale w kostkę czekał na nią w komodzie.

Zasnęła naprawdę szybko. Wycieńczyły ją stres i długi marsz. Uśpiło natomiast ciepło koca i szumiący za oknem wiatr. Niedługo później jednak coś zaczęło zakłócać jej odpoczynek. Nie do końca wiedziała, czy odgłosy, które rodziły się wokół, były prawdziwe, czy stanowiły wyłącznie wytwór jej wyobraźni. Zastanawiała się nad tym gorączkowo, ale jednocześnie nie mogła się wyrwać z półsnu, żeby wstać i sprawdzić, o co chodzi.

Gdy dziwne szuranie na chwilę ustało, coś nagle zaczęło kapać jej na czoło. Domyślała się, że ulewa przybrała na sile, a nieszczelny dach nie mógł sobie poradzić z naporem wody. Cały czas nie mogąc otworzyć oczu, próbowała jakoś się przesunąć albo zetrzeć krople z twarzy i czoła, ale te wciąż spadały wprost na nią.

W końcu jednak zmęczone ciało dało za wygraną i wyrwało ją ze snu. Przetarła twarz ramieniem, lecz krople w dziwny sposób jeszcze bardziej rozlały jej się po twarzy. Były dziwnie oleiste, cuchnące i trudno było się ich pozbyć.

Po kilku sekundach obudziła się ostatecznie i podniosła ociężale na łokciach. Wtedy dostrzegła, jak z jej twarzy zsuwają się na koszulkę tłuste, oślizgłe larwy, których biały kolor zakłócało czerwone, mięsiste wnętrze, wypełnione tym, co jeszcze przed chwilą jadły.

Edyta na początku nie zrozumiała, o co chodzi. Odruchowo spojrzała w górę i dostrzegła majaczącą w suficie szczelinę. Wtedy na jej twarz spadło kilka kolejnych larw. Musiały odkleić się od ciała, które ktoś właśnie przesuwał po podłodze pomieszczenia nad nią.

Krzyknęła przerażona i poderwała się z łóżka. Splunęła na podłogę tym, co dostało się jej między wargi.

– Kurwa! – zaklęła, czując, jak robactwo pełza jej we włosach. Próbowała je jakoś wyplątać, strzepać z ubrania, zetrzeć pozostałości z twarzy, ale zdawało się to wręcz niemożliwe, larw było zbyt wiele, a kolejne wciąż spadały.

Pomyślała, że ten jeden raz deszcz może okazać się pomocny. Wypadła na korytarz i pognała w stronę drzwi. Otworzyły się z hukiem, lecz to nie ona pociągnęła za uchwyt.

W progu stanęła zwalista postać.

Edyta już wiedziała, że pełzające po głowie larwy nie są w tym momencie jej największym problemem.

* * *

koniec darmowego fragmentuzapraszamy do zakupu pełnej wersji

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

ul. Sienna 73

00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: [email protected]

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl

Wersja elektroniczna: MAGRAF sp.j., Bydgoszcz