Misja Everest ebook

MISJA EVEREST

MISJA EVEREST

FOTOGRAFIE

WOJCIECH JERZCIONKA MARTYNA WOJCIECHOWSKA DARIUSZ ZAŁUSKI

.4 2^2 'N29-t9SlJ'2o^.

MBP Słupsk Centrala niiiiiii 197130

WYDAWNICTWO OTWARTE | KRAKÓW 2006

Martyna Wojciechowska: Wspinaczką interesowałam się od dzieciństwa. Dorastałam w latach osiemdziesiątych, złotych czasach polskiego himalaizmu. I jak jednemu dziecku rozbudza wyobraźnię wspaniały piłkarz, innemu — muzyk, a jeszcze innemu — naukowiec, który odkrywa genotyp człowieka, tak moimi idolami byli Jerzy Kukuczka, Krzysztof Wielicki i Wanda Rutkiewicz. My-ślałam: Też chciałabym taka być! Człowiek odczuwa pierwotną potrzebę pokonywania wysokości. I ja, choć brakowało mi odwagi, przez wiele lat my-ślałam o najważniejszej próbie, jaką jest wejście na Mount Euerest. To marzenie odżyło, kiedy leżałam w sanatorium, dochodząc do siebie po wypadku samochodowym na Islandii. Miałam uszkodzony kręgosłup, a w pamięci — Rafała, operatora kamery, który zginął w katastrofie. Byłam załamana, nie mogłam znaleźć motywacji, żeby ćwiczyć i rehabilitować się. Po pewnym czasie zaczęłam tłumaczyć sobie, że ćwiczę już nie tylko po to, by odzyskać normalną sprawność. Teraz robiłam to dla Euerestu. Spojrzenie znacznie dalej niż w dzień jutrzejszy i najwyżej, jak się da, podziałało na mnie ożywczo.

Darek Załuski: O Euereście marzyłem zawsze. Wtedy, kiedy wędrowałem po Beskidach, i wtedy, gdy już zdobyłem kilka ośmiotysięczników. Jest to w końcu góra wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju, z pasjonującą historią — góra symbol. Wcale nie przeszkadza to, że nie jest najtrudniejsza ani najpiękniejsza i że ciągną na nią tłumy. Świadomość, że można stanąć na najwyższym szczycie Ziemi, działa jak magnes. Praca z kamerą w Himalajach nie jest łatwa. Trzeba nosić dodatkowe kilogramy, przeganiać, doganiać, starać się być wszędzie — i na dodatek ryzykuje się odmrożenie rąk. Ale sprawia ogromną satysfakcję. Wracam z wyprawy i przed komputerem, gdy montuję film, przeżywam na nowo przygodę z górami.

Tomek Kobielski: Od najmłodszych lat miałem kontakt z górami i ludźmi gór; podobały mi się, lubiłem ich atmosferę, więc przemierzanie górskich szlaków i wspinaczka były dla mnie czymś naturalnym. Gdyby było inaczej, na pewno nie byłoby kolejnych lat w górach, a tym bardziej dzisiejszych wypraw. Uprawiałem w klubach inne sporty, ale w końcu wybrałem wspinaczkę. Gdy byłem członkiem Klubu Wysokogórskiego w Gliwicach, wyjeżdżałem w góry już bardzo świadomie, chciałem pokonywać kolejne etapy. Potem przyszła chęć poznania Gór Wysokich. Oczywiście gdy tylko zdobyłem siedem tysięcy

Obok: Zejście z Obozu 1 do Bazy po kilku dniach śnieżycy

metrów, zapragnąłem pokonać najwyższą granicę — osiem tysięcy. Everest to najwyższa góra i choć nie najtrudniejsza, kto by nie chciałjej zdobyć...?

Janusz Adamski: W Górach Wysokich człowiek uczy się cierpliwości, pokory, przyjaźni i lojalności. Uczy się także radzenia z samym sobą. Każdy musi znaleźć własny sposób na góry, na trudności, samotność i tęsknotę za najbliższymi. Kilka lat temu na Elbrusie kompletnie załamała się pogoda. Wycofałem się z ataku trzydzieści metrów przed szczytem. Myślę jednak, że nie była to porażka, wręcz przeciwnie, najdojrzalsza decyzja, jaką mogłem podjąć. Odpowiedzialność za życie własne i mojego partnera wspinaczkowego wzięła górę nad emocjami i... moim charakterem. Zdobycie Everestu to moje największe osiągnięcie wspinaczkowe.

Wojtek Trzcionka: Gdy dowiedziałem się o możliwości wyjazdu w Himalaje, przygotowywałem się do innej wyprawy — do Peru. Miałem już nawet kupione bilety... Oddałem je. Peru mogło poczekać, a Himalaje nie. Tym bardziej że dziennikarz nieczęsto ma możliwość uczestniczenia w prawdziwej wyprawie wysokogórskiej. Nie zastanawiałem się nawet przez chwilę. Gdy dostałem propozycję wyjazdu, od razu się zgodziłem. Od żony Ewy, która wtedy była w trzecim miesiącu ciąży, zdziwiony usłyszałem: „Jestem z ciebie dumna. Jedźl”. Od początku zakładano, że dojdę do Bazy i tam zostanę, by relacjonować wydarzenia, opiekować się radiem, satelitą, pilnować obozu. Obowiązków przybywało (nie wspomnę o myciu włosów Martyny)... Po 5 400 metrach byłem pewien, że dałbym radę wejść na szczyt. Ale jeszcze wszystko przede mną.

2^ MARCA 2006

Początek był jak z filmów Hitchcocka. Rano dotarła do nas informacja o porwaniu Polaków spod Everestu. Dziennikarze zarzucili nas pytaniami, czy nie zamierzamy odwołać wyprawy. Dopiero w Nepalu okazało się, że bojówki maoistyczne, owszem, mają w zwyczaju porywać cudzoziemców, jednak są to działania raczej umowne i mezwiązane z polityką. Chodzi po prostu o okup. Zatrzymany turysta płaci określoną sumę i może spokojnie iść dalej. Dostaje nawet specjalny dokument z pieczątką stwierdzający, że wpłacił już swoją dolę. Jeśli spotka mną bojówkę, pokazuje pokwitowanie i jest zwolniony z kolejnej opłaty. Opowiedział nam o tym wszystkim, już w Namche Bazar, Peter Hadyk, Polak na stałe mieszkający w Niemczech, którego spotkaliśmy podczas trekkmgu do Bazy pod Everestem. Jego kwit opiewał na pięć tysięcy rupii (czyli mniej więcej na osiemdziesiąt dolarów) za „wsparcie dla rewolucji demokratycznej w Nepalu”.

Potem awaria oświetlenia na pasie lotniska oraz gęsta mgła opóźniły nasz wylot do Moskwy. Czy zdążymy na samolot do Delhi? Ostatnie godziny na lotnisku były dla nas wszystkich szalenie emocjonujące. Pożegnanie z rodzinami i ciągły niepokój, czy aby na pewno wszystko wzięliśmy...