Nigdy nie jest za późno na miłość – opowiadanie erotyczne ebook

Można śmiało powiedzieć, że wyuzdanie dwudziestego pierwszego wieku ją przerażało. Chwilami patrzyła na swoje wnuki, które raz po raz pojawiały się z innymi partnerami, i gubiła się w tym, jak szybko zmieniały się imiona kolejnych gości. Wnuczka Madzia pokazała jej ostatnio aplikację do randkowania w telefonie, ale forma wydała jej się zupełnie pozbawiona romantyzmu. Bo w dwudziestym pierwszym wieku jak dla niej romantyzm umarł. Miała internet, netflixa, chodziła do kina regularnie – śmiało można było określić Genowefę Chrust jako kobietę nowoczesną. A jednak perspektywa szukania miłości przez elektroniczną aplikację sprawiała, że jej entuzjazm gasł.

I pewnie darowałaby sobie, gdyby nie wydarzenie, które miało miejsce tydzień wcześniej. Jej oddana przyjaciółka, przez całe życie zadeklarowana singielka, oświadczyła znienacka, że się zakochała i wyjeżdża wziąć ślub na Wyspach Kanaryjskich. Powiecie, że to nic szczególnego? Nie do końca, gdy ma się osiemdziesiąt lat i narzeczonego, który mógłby być (trochę na upartego) prawnukiem panny młodej. Powiecie: łowca posagów? Możliwe. Genowefa też to pomyślała, a potem stwierdziła: „No i?”. Przecież pieniędzy nie zabierze się do grobu, a wspomnienia może i owszem. Później doszła do wniosku, że spędzenie kolejnych dni, tygodni i miesięcy tylko z wyliniałym kotem będzie pozbawione sensu. Zupełnie. Genowefa Chrust należała do kobiet, które zawsze podejmowały decyzje szybko i pewnie, a potem mierzyły się z ich konsekwencjami w sposób godny.

– Madziu, czy ja bym mogła prosić, abyś przyjechała do mnie na kilka minut?

Jej ulubiona wnuczka mieszkała najbliżej, z jakiegoś powodu przebiła sobie ostatnio nos i nosiła w nim śmieszny kolczyk, a na ramieniu pojawił się u niej duży tatuaż przedstawiający wielkiego pająka. Genowefa nie skomentowała tego faktu, chociaż za każdym razem miała ochotę pacnąć robala ścierką i dognieść butem. Przypominał jej czasy, gdy miała pokój na małym poddaszu, na strychu poniemieckiego budynku, a pająki tej wielkości łaziły czasami po suficie, przyprawiając ją o spazmy obrzydzenia. Zastanawiała się, czy nie jest to forma współczesnej młodzieży walki z lękami, ale nie poruszała tego tematu.