Perska zazdrość ebook

Copyright © Laila Shukri, 2016

Projekt okładki

Agencja Interaktywna Studio Kreacji

www.studio-kreacji.pl

Zdjęcia na okładce

fotolia/Galyna Andrushko

fotolia/Kassandra

Redaktor prowadzący

Michał Nalewski

Redakcja

Roman Honet

Korekta

Katarzyna Kusojć

Sylwia Kozak-Śmiech

ISBN 978-83-8234-459-2

Warszawa 2016

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

ROZDZIAŁ I 

Baśniowy Dubaj

Joanna siedziała w jednej z okalających sztuczne jezioro restauracji i podziwiała najwyższy budynek świata. Smukła, srebrzysta konstrukcja strzelała w górę i przywoływała na myśl piękną, wyniosłą kobietę w sukni haute couture1 od najlepszego projektanta. Joanna, która zwykle towarzyszyła w zagranicznych podróżach swojemu mężowi Alemu, bogatemu kuwejckiemu biznesmenowi, często bywała w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Ali prowadził interesy na całym świecie i posiadał swoje biura w wielu dużych miastach. Dubaj był oddalony o zaledwie półtorej godziny lotu od Kuwejtu, gdzie małżeństwo mieszkało w okazałej, bogato urządzonej rezydencji. W Dubaju – nowoczesnym mieście, w ciągu ostatnich kilkunastu lat wyrosłym na pustyni na baśniową metropolię – Joanna czuła się znakomicie.

– Hi, Jo! Miło cię znowu widzieć! – Do stolika Joanny przysiadła się Angelika, jej przyjaciółka.

Jak zwykle Angelika wzbudzała duże zainteresowanie i przyciągała wzrok wielu mężczyzn. Mimo że w Dubaju roiło się od atrakcyjnych kobiet różnych narodowości, pochodząca z Kalifornii Angelika roztaczała wokół siebie nieodparty czar, który nie pozwalał żadnemu mężczyźnie przejść koło niej obojętnie. Miała lekko kręcone, sięgające ramion blond włosy, zielone oczy i twarz o klasycznej urodzie przypominającą Marilyn Monroe. Jej kocie spojrzenie i pełne czerwone usta sprawiały, że jeżeli znalazła się w większym towarzystwie, stawała się od razu gwiazdą, którą mężczyźni adorowali na wyścigi, nie zważając na obecność własnych żon. Mąż Angeliki, Hamid, był partnerem biznesowym Alego i należał do rodu panującego w jednym z siedmiu emiratów. Kiedy pierwszy raz spotkali się w czwórkę, Joanna poczuła nieprzyjemne ukłucie zazdrości, widząc olśniewającą urodę Angeliki, jej idealną figurę i zmysłowy chód. Amerykanka emanowała naturalnym seksapilem, któremu trudno było się oprzeć.

– Hi, Angelika! – Joanna podniosła się, żeby przywitać koleżankę.

Znały się już od kilku lat i zdążyły się w tym czasie zaprzyjaźnić. Aśka przekonała się, że nie ma się czego obawiać ze strony Angeliki, która była nieprzytomnie zakochana w Hamidzie. W małżeństwie Joanny, mimo kilkunastoletniego stażu i trójki dorastających dzieci, też dobrze się układało.

– Co słychać? – Angelika sięgnęła po podaną przez kelnerkę kartę.

– Wszystko świetnie! – odpowiedziała Aśka. – A u ciebie?

– Znakomicie! Hamid zastanawia się, czy nie kupić mi na urodziny podwodnej willi. Co dziś wybierasz? Kuchnia włoska czy japońska?

Restauracja Scoozi szczyciła się pizzą, pieczoną w opalanym drewnem otwartym piecu, której ciasto, podobnie jak serwowane tu różnego rodzaju makarony, było ręcznie wyrabiane na miejscu. Wyśmienite sałatki i desery uzupełniały ofertę kuchni włoskiej w najlepszym wydaniu, która przyciągała codziennie mnóstwo gości chcących spędzić miło czas w najważniejszym miejscu turystycznym Dubaju. Z tarasu Scoozi rozciągał się fantastyczny widok na otwarty uroczyście w dwa tysiące dziesiątym roku, mierzący prawie osiemset trzydzieści metrów, wieżowiec Burdż Chalifa. Był to też wspaniały punkt obserwacji wieczornych, oszałamiających pokazów tańczących fontann.

– Zdecydowanie włoska! – Aśka z uwagą przeglądała menu. – Wezmę zupę, bruschettę, sałatkę, spaghetti… i może jakąś pizzę… A na deser… mhm… tiramisu…

Angelika otworzyła szeroko oczy i spojrzała na Joannę.

– Jo!!! Nie za dużo tego?! Dasz radę to wszystko zjeść?!

– No jasne! – Aśka zaśmiała się dźwięcznym, radosnym śmiechem. – Może jeszcze zamówię sobie gnocchi! A ty co wybierasz? Pizza? Lasagne?

– Nie, nie! – Angelika odruchowo wciągnęła brzuch. – Kuchnia włoska to stanowczo nie dla mnie. Wolę japońską. Co my tu mamy… – Amerykanka przeglądała drugą część menu restauracji, która żeby zadowolić jak największą liczbę klientów, poszerzyła swoją ofertę o koncepcję Scoozi Conveyor, polegającą na serwowaniu przygotowywanego na oczach gości wybornego sushi. – Sałatka japońska i… – Angelika się zastanawiała. – Wzięłabym któryś z zestawów, ale to za dużo…

– No coś ty, Angelika! – zawołała ze zdziwieniem Aśka. – Parę sztuk sushi i sashimi to za dużo?! To ledwie przekąska!

– Muszę dbać o figurę… – powiedziała Angelika i po chwili już dyktowała nazwy potraw skwapliwie notującej wszystko kelnerce. – Sałatka japońska, sashimi z kraba i ośmiornicy… i może… rożek temaki z krewetką… Aha… I jeszcze butelkę niegazowanej wody mineralnej. To wszystko, dziękuję.

Kelnerka zwróciła się w stronę Joanny i po zapisaniu jej zamówienia oddaliła się od stolika.

– Podwodna willa? A co to jest? Nic o tym nie słyszałam. – Aśka podjadała postawione przed nią gorące bułeczki, które rwała na kawałki i maczała w pesto z oliwek.

– To nowy projekt w obrębie archipelagu Świat. – Angelika sięgnęła po szklankę z wodą.

– Ach, tych trzystu sztucznych wysp tworzących mapę świata? – upewniła się Joanna.

– Dokładnie. Byliśmy z Hamidem na prezentacji i mówię ci, te wille są naprawdę wyjątkowe. – Angelika się ożywiła. – Mają trzy poziomy, z których najniższy usytuowany jest pod wodą. Wyobrażasz sobie? Siedzisz w salonie, a wokół otacza cię lazur wody i fascynujący, kolorowy, żyjący, prawdziwy podwodny świat! To jest coś!

– Brzmi wspaniale! – zgodziła się Joanna. – Muszę powiedzieć o tym Alemu. W zasadzie to my też chcemy coś tu kupić. Ali niedawno sprzedał nasz apartament w Dubaju i teraz rozgląda się za czymś nowym… Wiesz, dzieci już podrosły, potrzebne nam jest teraz coś większego…

– A jak tam twoje córki i syn?

– Normalnie, jak to nastolatki. A twoje dzieci?

– Nadal są w tych samych szkołach z internatem w Stanach. Świetnie sobie radzą.

Pojawiła się kelnerka i postawiła na stoliku zamówione potrawy.

– Mów dalej o tych domach… – Joanna zaczęła jeść zupę.

– Cudne są! – Angelika nie mogła ukryć zachwytu. – To pływające wille, zanurzone prawie cztery metry w wodzie. Mają po sto sześćdziesiąt metrów kwadratowych i są, jak już ci wcześniej mówiłam, trzypoziomowe. Na najniższym poziomie, tym pod wodą, masz cały apartament: kuchnię, łazienkę, jadalnię i salon.

– Marzenie!

– Prawda? – Zafascynowana nowinką Angelika nawet nie tknęła jedzenia. – Na drugim piętrze masz sypialnię z łazienką, a na samej górze taras do opalania. A z każdego poziomu możesz cieszyć się absolutnie niepowtarzalnym widokiem!

– To rzeczywiście rewelacja! Jedz swoją sałatkę! – Aśka zachęciła koleżankę.

– Okej! – Angelika wzięła pałeczki i chwyciła nimi sprawnie kawałek kraba. – Słuchaj! Cały projekt powstaje dokładnie w Sercu Europy…

– W Sercu Europy?

– Tak nazwano sześć sztucznych wysp, na których ma być odtworzona atmosfera i architektura najpiękniejszych europejskich zakątków…

Z głośników rozległ się charakterystyczny głos Whitney Houston i koleżanki musiały przerwać rozmowę. Zaczynało się imponujące widowisko największych na świecie tańczących fontann. Wokół sztucznego jeziora zgromadził się tłum, z wielkim zainteresowaniem obserwujący unikalny spektakl. Siedzący dalej goście restauracji Scoozi wstali i podeszli do jeziora, żeby mieć lepszy widok. Joanna z Angeliką zajmowały znakomicie zlokalizowany stolik, z którego można było podziwiać nie tylko tańczące fontanny, ale również otaczającą je scenerię. Mieniąca się po prawej stronie w blasku zachodzącego słońca Burdż Chalifa, odcinające się w bladoróżowej poświacie wysokościowce na przeciwległym brzegu jeziora oraz stylizowany na tradycyjną arabską architekturę Souk al-Bahar po lewej stronie stanowiły idealne tło dla niezwykłego pokazu.

Z głośników płynęła nastrojowa piosenka I Will Always Love You, w rytm której wzbijające się w górę strumienie wody tworzyły wyszukane figury. Początkowo pojedyncze strugi, niczym utalentowane baletnice, wyginały się subtelnie w doskonałej harmonii z głosem piosenkarki. Kiedy dołączyła do tego muzyka, liczba tańczących smug zwiększyła się, formując koła, wijące się linie i serpentyny. Podświetlone setkami kolorowych reflektorów kaskady wody wznosiły się i opadały w rytm romantycznej melodii, a kiedy popłynęły mocne tony kulminacyjnego momentu I Will Always Love You, wystrzeliły pod niebo gigantycznymi fontannami w wielu wyrafinowanych konfiguracjach. Joanna ciepło pomyślała o swoim mężu, Alim, z którym już od tak wielu lat wiodła luksusowe życie zadowolonej mężatki. Kiedy ucichły oklaski zachwyconej publiczności, koleżanki wróciły do interesującego je tematu.

– Mówiłaś o Sercu Europy… – przypomniała Aśka.

– Tak, chodzi o to, aby tu, w Dubaju, można było cieszyć się eleganckim stylem życia w duchu europejskim. – Angelika zrobiła poważną minę i wyrecytowała: – „Każdy detal będzie podkreślony przez luksus i doskonałość czerpiące z najlepszych europejskich wzorów” – tak powiedział ten ich prawnik na prezentacji, ten ich „biały kołnierzyk”!

Przyjaciółki roześmiały się serdecznie. Oprócz tego, że ich mężowie prowadzili razem interesy, łączyło je również podobne poczucie humoru i spontaniczna żywiołowość.

– A tak poważnie, to inspiracją mają być tak wyjątkowe miejsca jak Wiedeń, Barcelona, Rzym, Paryż, Sankt Petersburg, Szwajcaria, Szwecja, Andaluzja, Monako… Ma nawet powstać replika Lazurowego Wybrzeża… – Angelika sięgnęła po sashimi i zamoczyła je w sosie sojowym z wasabi. – I właśnie przy wyspie Monako powstają te podwodne wille.

– A ile kosztują? – zapytała Joanna.

– Wiesz co, nawet nie tak dużo. Za taki wyjątkowy dom zapłacisz tylko niecałe półtora miliona dolarów.

– Rzeczywiście, wart jest swojej ceny…

– Biorąc pod uwagę, jak wyglądać ma cały kompleks, to z pewnością tak jest! – stwierdziła z przekonaniem Angelika. – Słyszałaś o najważniejszym założeniu władcy Dubaju, szajcha Muhammada ibn Raszida al-Maktuma2? Wizja! Wizja była początkiem tego, czym obecnie jest Dubaj, z jego wszystkimi światowymi „naj…” i ponad setką wpisów w Księdze rekordów Guinnessa. Sama dobrze to znasz… Najeksluzywniejszy hotel, najnowocześniejsze metro, które nie potrzebuje maszynistów, największy zautomatyzowany parking samochodowy, najwyżej położona restauracja na sto dwudziestym drugim piętrze Burdż Chalify, najdłuższe i najszybsze windy, najwyżej położony taras widokowy, największy kompleks handlowy…

– Chyba ten ostatni pokaz fajerwerków w ostatniego sylwestra, żeby przywitać nowy, dwa tysiące piętnasty rok, też uznano za rekord Guinnessa? – wtrąciła Aśka.

– Tak, masz rację! Największy pokaz pirotechniczny na świecie! Wystrzelono pół miliona fajerwerków w czterystu różnych miejscach jednocześnie! Nad całym przedstawieniem czuwało czterystu techników, a całość kosztowała sześć milionów dolarów.

– To prawie cztery nasze podwodne wille!

Przyjaciółki zaśmiały się.

– I wyobraź sobie, że zaraz potem padły następne dubajskie rekordy – powiedziała Angelika.

– Znowu?! Przecież mamy dopiero koniec lutego!

– To jest Dubaj! W styczniu, z okazji dwudziestolecia Dubai Shopping Festival, zrobiono ponad pięciokilometrowy łańcuch z dwudziestodwukaratowego złota. Łańcuch ma cztery miliony połączeń i stu złotników pracowało po dziesięć godzin na dobę przez czterdzieści pięć dni, żeby go skończyć na czas. Już w listopadzie ogłoszono, że taki łańcuch powstanie i po ceremonii jubileuszowej będzie sprzedawany we fragmentach. Sześćdziesiąt procent rozeszło się na pniu już w trakcie pierwszej przedsprzedaży. Podwodne wille też cieszą się dużym zainteresowaniem, zwłaszcza że mają być gotowe już za dwa lata.

– Muszę koniecznie namówić na jedną z nich Alego. – Aśka zabrała się do spaghetti.

– To będziemy sąsiadkami!

– Super! Spodziewam się, że Serce Europy to następny projekt, który zadziwi świat.

– Z pewnością! Władca Dubaju wielokrotnie powtarza maksymę: „Zawsze należy dążyć do osiągnięcia niemożliwego” – powiedziała z dumą Angelika. – I dzięki temu powstało najbardziej spektakularne miasto świata ze śnieżnym stokiem narciarskim na pustyni.

– To ciekawa jestem, jakie będzie otoczenie naszych willi! – Joannie zaświeciły się oczy. – Na pewno to będzie coś absolutnie wyjątkowego, jak to w Dubaju.

– No jasne! – powiedziała z wielkim zaangażowaniem Angelika, która wyraźnie była pod dużym wrażeniem nowego projektu. – W Sercu Europy, położonym cztery kilometry od linii brzegowej miasta, powstaną pierwsze w świecie ulice ze sztucznie padającym śniegiem i deszczem. Inne będą miały kontrolowany klimat, który pozwoli cieszyć się atmosferą ogródków kawiarnianych Starego Kontynentu w europejskiej aurze pogodowej.

– Czyli będziemy mieszkać w dubajskiej Europie! – stwierdziła ze śmiechem Joanna.

– Biorąc pod uwagę cały projekt, to właściwie w Europie! – rzuciła radośnie Angelika. – Inwestorzy obiecują, że wspaniała architektura, smaki, zapachy i tętniąca życiem atmosfera europejskich ulic mają być odtworzone w każdym szczególe. Wyobraź sobie, że pomyślano nawet o artystach ulicznych, którzy będą grać, malować, tańczyć, wystawiać akrobatyczne przedstawienia…

– Następna zrealizowana dubajska wizja, która przyciągnie rzesze turystów.

– Z pewnością. Przecież w dwa tysiące dwudziestym roku Dubaj będzie gospodarzem World Expo. Hamid mówi, że spodziewają się dwudziestu pięciu milionów ludzi w czasie trwania tej wystawy.

– No właśnie, Expo – westchnęła Joanna. – To chyba przez to w ogóle nie widuję Alego.

– Cóż, to najlepszy czas na inwestycje. Hamid też jest wciąż zajęty.

– Ale jak mają kupić nam te wille…

Zabrzmiały pierwsze tony Thrillera Michaela Jacksona i zaczął się następny pokaz tańczących fontann. Tym razem wspaniałe układy choreograficzne smug wody przypominały grupę tancerzy baletu nowoczesnego. Rytmiczne uderzenia przeboju idealnie współgrały z dynamicznie pulsującymi, podświetlonymi strugami wody. Zmieniające się w szybkim tempie konfiguracje z wystrzelającymi w górę strumieniami i charakterystycznym szumem opadającej wody doskonale harmonizowały z tempem znanego utworu. Joanna, która nieraz widziała pokazy fontann, zarówno w Dubaju, jak i w wielu innych miejscach, w tym fontanny Bellagio w Las Vegas do hitu Michaela Jacksona Billie Jean, musiała przyznać, że rozmach i aranżacja przedstawienia w Dubaju nie miały sobie równych w świecie. Oszałamiające widowiska, prezentowane przy dźwiękach różnych gatunków muzycznych, włącznie z muzyką klasyczną i arabską, nieodmiennie zapierały dech w piersiach i wywoływały spontaniczne ochy i achy oglądających. I tym razem po skończonym pokazie z ust wielu widzów wyrwały się entuzjastyczne okrzyki zachwytu.

Przyjaciółki kończyły swoje dania, a do ich uszu dobiegała rozmowa siedzących przy sąsiednim stoliku turystek.

– Fantastyczne są te fontanny! Podobno strumienie wody strzelają na wysokość ponad stu pięćdziesięciu metrów, czyli równą pięćdziesięciopiętrowemu budynkowi!

– W Dubaju wszystko musi być naj… To wizja władcy tego emiratu.

– A wiesz coś o problemie szajcha?

– Nie. Jakim problemie?

– Z jego haremem3?

– To on ma harem?

– W końcu jesteśmy na Bliskim Wschodzie.

– Ale haremy? To już chyba przeszłość?

– Nie wiem, ale czytałam, że czterdzieści żon władcy ma miesiączkę w jednym czasie i to, co jest słodkim marzeniem każdego mężczyzny, może łatwo przekształcić się w najgorszy koszmar!

Turystki roześmiały się, a potem Angelika zwróciła się do Joanny:

– Słyszałaś? Czterdzieści żon! Chyba trochę przesadziły.

– Nawet nie trochę! Przecież muzułmanin według prawa może mieć tylko cztery żony jednocześnie. A w rzeczywistości to rzadko który ma nawet dwie.

– Wiesz, co mówią tu mężczyźni… – Angelika z gracją popijała wodę. – Jedna żona to już wystarczający ból głowy. Trzeba ją utrzymać, znosić jej zmienne humory, kupować nowe torebki i samochody…

– I podwodne wille… – dodała pogodnie Aśka, dojadając tiramisu.

– To nawet zawsze osiągający swoje cele władca Dubaju ze swoimi miliardami nie nadążyłby zbudować ich dla czterdziestu żon! – stwierdziła Angelika.

Przyjaciółki zachichotały, po czym Aśka zapytała:

– A tak naprawdę to ile władca Dubaju, szajch Muhammad ibn Raszid al-Maktum, ma żon?

– Wiadomo na pewno, że minimum dwie…

– A ile on ma lat?

– Sześćdziesiąt sześć czy siedem. Z pierwszą żoną, nazywaną „żoną seniorką”, szajchą Hind bint Maktum bin Dżuma al-Maktum, ma dwanaścioro dzieci: pięciu synów i siedem córek.

– A druga żona?

– To księżniczka Haja bint al-Husajn, córka zmarłego w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym roku króla Jordanii, Husajna I z dynastii Haszymidów4, i przyrodnia siostra obecnego króla Jordanii, Abd Allaha Drugiego. Nazywana jest „żoną juniorką”. Szajch ma z nią dwoje dzieci: syna i córkę.

– Ale z tego, co wiem, to on ma jeszcze więcej dzieci… Oficjalnie uznanych chyba dwadzieścioro troje…

– Tak. Z Marokanką ma dwóch synów i cztery córki, z Libanką jedną córkę, z Greczynką też ma córkę, z modelką z Niemiec ma syna…

– Angelika! – podniosła głos Aśka. – To przecież cały harem!

– No niezupełnie. Z tego, co wiem, to on rozwiódł5 te żony. Na przykład małżeństwo z Greczynką trwało tylko rok…

– Jak zwał, tak zwał… – mruknęła pod nosem Joanna.

– Ale rzeczywiście kiedy w dwa tysiące czwartym roku szajch w Ammanie zawierał małżeństwo z księżniczką Hają, to w Dubaju wybuchł wielki skandal. Jego pierwsza żona, szajcha Hind, jest ogólnie poważana i lubiana przez poddanych, a w dodatku to jego kuzynka z rodu al-Maktum. Wielu krytykowało księżniczkę Haję za jej zbyt nowoczesny i zachodni tryb życia. Początkowo księżniczka Haja została odrzucona zarówno przez rodzinę swojego męża, jak i przez dubajskie elity.

– Nie sądzisz, że to się zmieniło, bo na publicznych imprezach widziałam szajcha właśnie z księżniczką Hają? – Aśka odsunęła pusty talerzyk.

– Masz rację, trzy lata po ślubie, od momentu narodzin ich córeczki, sytuacja się poprawiła. Ale początkowo to małżeństwo miało zły wpływ na całą rodzinę szajcha. Jego pierwsza żona, szajcha Hind, przeżyła szok, gdy dowiedziała się o jego ślubie, jego pierworodny syn, szajch Raszid, stanowczo odmówił zaakceptowania nowej żony ojca, a jedna z jego córek, piętnastoletnia wtedy szajcha Latifa, przestała chodzić do szkoły… W dodatku krążą plotki, że ci, którzy robili sobie żarty z księżniczki Hai i śmiali się z niej, zostali przez szajcha Muhammada surowo ukarani.

– Wyobrażam sobie, co czuła szajcha Hind. Mąż przywozi drugą żonę do kraju i jeszcze się z nią publicznie afiszuje. Brrrr… – Joanna się wstrząsnęła.

– Na pewno pierwsza żona nie ma łatwego życia – przyznała z westchnieniem Angelika. – Musiała wychowywać w rodzinnej siedzibie, pałacu Zabeel, syna swojego męża i tej niemieckiej modelki.

– Naprawdę? Dlaczego?

– Tego nikt do końca nie wie. Wiadomo, że szajch ożenił się z tą Niemką i wkrótce ją rozwiódł, ale syna zatrzymał w Dubaju. To dorosły już dzisiaj szajch Marwan. Rzadko pojawia się na publicznych imprezach i jego status jest dużo niższy niż dzieci „żony seniorki”, szajchy Hind. – Angelika skinęła na kelnerkę, aby przyniosła rachunek. – W Dubaju pierwszy w kolejce do sukcesji władzy jest drugi z synów szajcha Muhammada i szajchy Hind, szajch Hamdan, którego ojciec w dwa tysiące ósmym roku oficjalnym dekretem ustanowił następcą tronu.

Przyszła kelnerka i Joanna wyjęła portfel.

– Ja dziś zapłacę, Angeliko.

– Dziękuję, Jo. To w takim razie jutro moja kolej. Zapraszam cię na kolację do podwodnej restauracji Al-Mahara w Burdż al-Arab6.

– Ach, dziękuję, to świetnie! Poczujemy się tak, jakbyśmy już siedziały w salonie naszej podwodnej willi!

– Dlatego właśnie wybrałam „Muszlę ostrygi7”!

Zadowolone kobiety wstały od stolika.

– Podwieźć cię gdzieś? – zapytała Angelika. – Zaraz przyjeżdża po mnie mój kierowca.

– Nie, dziękuję. – Joanna cmoknęła przyjaciółkę na pożegnanie. – Chcę jeszcze wejść do paru sklepów.

– Dobrze, to przyjadę po ciebie jutro. A gdzie się zatrzymaliście?

– W hotelu InterContinental.

– Okej, to będę jutro o siódmej wieczorem; odpowiada ci?

– Jasne, do zobaczenia jutro.

– Pa, do zobaczenia.

Joanna podeszła do barierki otaczającej jezioro i podniosła głowę, aby jeszcze raz spojrzeć na najwyższą konstrukcję, której widok zawsze wzbudzał jej uznanie zarówno dla twórcy budowli, jak i dla emira Dubaju potrafiącego urzeczywistniać swoje najfantastyczniejsze wizje. Zwężająca się uskokowo ku górze finezyjna sylwetka Burdż Chalify zakończona była iglicą, która zdawała się sięgać nieba. Na elewacji zamontowano różnych rozmiarów panele szklane, które sprawiały, że w zależności od kąta padającego światła budynek mógł przybierać rozmaite barwy. Joannie przywodziło to na myśl elegancką kobietę, która zmienia suknie w zależności od pory dnia. Szata mogła mienić się srebrem, żółcią, błękitem, czernią, purpurą lub złotem i za każdym razem wspaniale prezentowała się na tle dubajskiego nieboskłonu. Kiedy u wąskiego zwieńczenia Burdż Chalify iskrzyło silne słońce, wieża wyglądała niczym dumna dama w kolii z kosztownych brylantów na smukłej szyi.

Rozległy się tony arabskiej muzyki i fontanny ponownie zaczęły swój nadzwyczajny taniec. Wpatrzeni w fascynujący pokaz turyści od czasu do czasu wymieniali się uwagami w różnych językach świata. Angielski, niemiecki, rosyjski, włoski, francuski, chiński, hindi i wiele innych języków rozbrzmiewało wokół jak w wieży Babel. Wśród oglądających było też dużo Kuwejtczyków, którzy przyjechali do Dubaju celebrować swoje narodowe święta. Założone przez nich bluzki, czapki i szaliki oraz przypięte kotyliony i metalowe znaczki w kolorach kuwejckiej flagi podkreślały tę szczególną okazję. Zgromadzeni podziwiali falujące w rytm arabskiej melodii strumienie, które odbijając się w tafli jeziora, tworzyły niezapomniane widowisko. Kiedy zabrzmiały słowahabibi, ja habibi8, strugi wody wystrzeliły na maksymalną wysokość i Joanna znów pomyślała o swoim mężu. Aśka żałowała, że ostatnio tak mało przebywają razem, bo Ali, wymawiając się nawałem obowiązków zawodowych, miał dla niej coraz mniej czasu. Nawet odradzał jej tę wspólną podróż do Dubaju, mówiąc, że ze względu na jego napięty grafik biznesowych spotkań te parę dni i tak spędzą osobno.

Omijając widzów, Joanna weszła do połączonego z Burdż Chalifą największego centrum handlowego na świecie, The Dubai Mall. Przy recepcji prowadzącej do najwyższego wieżowca duża grupa ludzi czekała na wjazd windą na sto dwudzieste czwarte piętro, gdzie znajdował się taras widokowy At the Top. W Dubaju, który rocznie odwiedzały tłumy turystów, wszędzie panowała doskonała organizacja i chętni do obejrzenia panoramy miasta z lotu ptaka mieli wykupione bilety na określoną godzinę. Joanna przypomniała sobie, jak jeszcze parę lat temu Ali pokazywał jej z daleka wielki plac budowy, mówiąc, że w tym miejscu powstanie najwyższy budynek świata. Szara, bezkształtna konstrukcja niewiele odstawała od ziemi, wkoło roztaczała się pustynia i trudno było sobie wtedy wyobrazić, że za niecałe dziesięć lat zaczną tu przybywać miliony ludzi ze wszystkich zakątków świata.

The Dubai Mall znany był z luksusowych sklepów i właśnie do nich skierowała się Joanna, która chciała obejrzeć ostatnie kolekcje zegarków koktajlowych. Aśka lubiła przylatywać do Dubaju na zakupy, bo znajdujące się w nim niezliczone sklepy, nawet tych samych firm, oferowały dużo większy wybór towarów, niż można było znaleźć w Kuwejcie. Szklane, otoczone gustownym marmurem drzwi salonu Tiffany & Co. były otwarte, a stojący w nich w czarnym garniturze i białej koszuli odźwierny witał wchodzących uśmiechem. Joanna pewnym krokiem weszła do środka, spojrzała na wystawione w gablotkach zegarki i poprosiła o jeden z nich. Ekspedient w eleganckim, czarnym garniturze, w białych rękawiczkach, przyniósł wybrany model na tacy pokrytej czarnym welurem.

– Madame, to osiemnastokaratowe białe złoto z czterysta trzydziestoma diamentami – zachwalał dyskretnie ściszonym głosem sprzedawca. – Mechanizm kwarcowy, wodoodporny do trzydziestu metrów…

Raczej nie będę w tych diamentach nurkować – pomyślała z właściwym sobie humorem Aśka, a głośno zapytała:

– Ile kosztuje?

– Siedemdziesiąt tysięcy dolarów.

Joanna przymierzyła zegarek i zmieniając położenie ręki, uważnie mu się przyglądała. Diamenty cudownie błyszczały w blasku światła, rzucając po całym sklepie liczne jasne refleksy. Aśka uwielbiała zegarki koktajlowe, te jubilerskie cacka, które zdobiły kobiece nadgarstki jak najbardziej wyszukane, eleganckie bransoletki.

– No nie wiem… – zastanawiała się głośno. – Zegarek jest ogólnie ładny, ale ta tarcza… ten podłużny kształt… Wolę chyba okrągłe.

– Madame, mamy też modele z okrągłą tarczą – powiedział pospiesznie sprzedawca, ale Joanna już zbierała się do wyjścia.

– Nie, dziękuję. – Odprowadzana zawiedzionym wzrokiem ekspedienta, opuściła sklep z zamiarem obejrzenia oferty innych firm.

Ekskluzywne salony z luksusową biżuterią usytuowane były niedaleko siebie, więc już po paru minutach Joanna siedziała na wygodnym krześle, oglądając następny zegarek z kolekcji High Jewelry Watches Cartiera.

– Piękny jest! – Joanna wpatrywała się w unikalny zegarek z motywem łabędzia. Brylanty iskrzyły się wokół niewielkiej okrągłej tarczy i na delikatnie wygiętej nad nią szyi łabędzia, a zielony szmaragd imitował oko. Kilkanaście białych sznurów pereł z każdej strony tworzyło bransoletkę przypominającą rozpięte skrzydła tego królewskiego ptaka. Wśród nich brylanty różnych kształtów i kolorów promieniowały niecodziennym blaskiem, a z dołu tarczy zwisał duży diament w formie kropli wody, wieńcząc ten jubilerski majstersztyk.

– Madame, to osiemnastokaratowe białe złoto, tysiąc siedemset pięknych pereł, czterysta osiemdziesiąt brylantów, sześć różowych diamentów i ten prawie dwukaratowy diament o unikalnym szlifie… – Sprzedawca jak zwykle starał się zachęcić klientkę do kupna. Po chwili nachylił się nieznacznie w stronę Joanny. – Madame, w naszej tegorocznej kolekcji mamy coś zupełnie wyjątkowego. The Ballon Bleu de Cartier Vibrating Diamond! Na czarnej tarczy znajduje się kilkadziesiąt okrągłych diamentów, a ich wyjątkowy szlif pozwala na odbijanie światła w taki sposób, że przy najmniejszym ruchu lśnią najjaśniejszym blaskiem. Obwódka tarczy i bransoletka wykonane są z osiemnastokaratowego białego złota i wysadzane diamentami, więc to jest absolutnie diamentowy zegarek! I to za jedyne dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące dolarów! – Ekspedient podsunął Joannie broszurkę, w której zdjęcia pokazywały to niepowtarzalne jubilerskie arcydzieło. – To oferta tylko dla wybranych. Zostanie wyprodukowanych zaledwie dwadzieścia takich zegarków. Szczególny produkt dla naszych wyjątkowych klientów!

– Dziękuję, zastanowię się. – Joanna miała do odwiedzenia jeszcze parę sklepów. Wiodące marki prześcigały się, żeby stworzyć absolutnie unikalne małe dzieła sztuki, które otworzą portfele milionerów, więc Aśka miała pewność, że inne salony także zaoferują równie ciekawe modele. Posiadanie dużych pieniędzy dawało tę uprzywilejowaną pozycję, że to inni myśleli i zabiegali o to, żeby znaleźć tak niepowtarzalny produkt, który mógłby zaspokoić jak najbardziej wyrafinowane gusta bogaczy, a tym samym dostarczyć im jak najwięcej przyjemności.

Joanna odwiedziła firmowe salony Rolexa, Piageta, Graffa i Bregueta, po czym skierowała się w stronę sklepu Van Cleef & Arpels, w którego witrynie już z daleka można było zobaczyć umieszczone na białym tle hasło reklamowe: The Poetry of Time. Jak ma się miliony, to niewątpliwie czas jest poezją – pomyślała Aśka, ale w tym samym momencie zatrzymała się na chwilę, bo wydawało jej się, że zobaczyła wychodzącego z salonu jubilerskiego swojego męża. Joanna nie była pewna, czy to jest Ali, bo dzieliła ją od niego dość spora odległość oraz dziesiątki turystów, przemieszczających się i co chwilę zasłaniających jej widok. Po chwili ze sklepu wyszła atrakcyjna, szczupła, zgrabna kobieta, która zbliżyła się do mężczyzny i z uśmiechem zaczęła coś do niego mówić, delikatnie dotykając jego ramienia. Joanna poczuła niemiły ucisk w żołądku. Ali tutaj?! Z inną kobietą?! – przelatywało jej przez głowę. Przecież mówił, że ma niezwykle ważne spotkanie w interesach! Mężczyzna odwrócił się na chwilę w stronę partnerki i wzrok Aśki przykuł zwracający uwagę krawat ze wzorem w duże czerwone kwiaty. Joanna odetchnęła z ulgą. Na szczęście to nie był Ali, który nie miał takiego krawata, gdyż gustował w bardziej tradycyjnych wzorach.

Kiedy Joanna weszła do salonu Van Cleef & Arpels, od razu zajął się nią sprzedawca, który zaczął zachwalać kolekcję zegarków inspirowanych mottem The Poetry of Time. Tym razem ekspedient nie skupiał się na szczegółach dotyczących drogich kamieni i złota, ale niczym poeta szeptał wersy obrazujące inspiracje artystów firmy.

– Madame… Czas jest częścią naszego życia. Gonimy za nim, staramy się go zatrzymać, dogonić albo wyprzedzić. Ale niezależnie od siły naszych starań czas sam określa swoje tempo… Czyni to niezależnie i majestatycznie. Dla Van Cleef & Arpels czas jest synonimem poezji. Wyzwaniem artystycznym naszych twórców jest uchwycenie jego przelotnej esencji tak, by go nie ograniczać. Proszę tylko spojrzeć na nasze czasomierze. – Ekspedient wskazał na zegarki, których wyszukane kompozycje na tarczach wydawały się opowiadać kolejne interesujące historie. – To bicie serca, wstrzymanie oddechu, emocje, pamięć, momenty nieustającego szczęścia, wciąż wzbogacanego o nowe, cenne chwile…

Zasłuchana Joanna poddawała się słowom sprzedawcy, który pragnął przekonać klientkę, że nabycie wartego ponad sto tysięcy dolarów zegarka przeniesie ją do magicznej krainy wiecznej szczęśliwości.

– Piękne są… – powiedziała zapatrzona. – Pomyślę… Porozmawiam z mężem.

– To unikatowy produkt tylko dla wyjątkowych klientek! – wygłosił z emfazą ekspedient, podkreślając, że Joanna należy do tych wybrańców, którzy mogą cieszyć się rzadkimi wyrobami jednej z najdroższych firm jubilerskich.

Po opuszczeniu salonu Joanna jeszcze odwiedziła parę sklepów z odzieżą, ale jej głowę zaprzątały myśli o dopiero co obejrzanych zegarkach. Każda z wiodących marek miała do zaproponowania zupełnie niespotykany model i Aśce trudno było się zdecydować. Zegarek Tiffany’ego był niezwykle elegancki, ale przez to może trochę zanadto standardowy. Delikatny zegarek w kształcie łabędzia Cartiera okazał się wyjątkowo delikatny i kobiecy, ale właściwie pasował tylko do niezmiernie eleganckich sukien wieczorowych. Wibrujące diamenty tej firmy były niezwykle efektowne, ale Aśka miała wrażenie, że mogą szybko się znudzić. A poetycki zegarek Van Cleef & Arpels? Ten był chyba najciekawszy i można go było nosić niezależnie od pory dnia i okazji. Wykonany z białego złota miał tarczę otoczoną diamentami i pasek z krokodylej skóry. Co ten sprzedawca jeszcze mówił? – zastanawiała się Aśka. Aha, że to jest symfonia motyli, których trzepot skrzydeł w locie z czułością informuje nas o czasie. Umieszczony na tarczy jeden z cennych motyli wskazywał minuty, a drugi godziny. Joanna z rozrzewnieniem przypominała sobie słowa ekspedienta, który jak w poetyckim natchnieniu recytował: „W pogoni za prawdziwą miłością o brzasku rozpoczyna się podróż motyli, które oddzielone ogromnym drzewem niezauważalnie tkają czas w labiryncie liści. Tęsknią za momentem, kiedy słońce osiągnie najwyższy punkt na niebie, zmieniając jego kolor z jasnoniebieskiego na rozpalone płomienie. Południe jest to pierwszy moment, kiedy motyle mogą rzucić na siebie przelotne spojrzenie. Ogarnia ich chwila czystego spokoju, a siła emocji sprawia, że wszystko inne staje się niewidoczne. A kiedy powoli zapada zmierzch, złowieszcza obecność nocy zaczyna nabierać kształtu. Wraz z wybiciem północy motyle błyszczą i iskrzą się ze szczęścia na tle opalizującej masy perłowej, jednocząc się w błogiej rozkoszy, aby w końcu w pełnej krasie doświadczyć czystego piękna bez skazy. A później ponownie niecierpliwie czekają na ten niepowtarzalny moment, kiedy znowu będą mogły się połączyć na mgnienie oka w nieograniczonej szczęśliwości ozdobionej chwilami drogocennych doznań. I to jest poezja czasu…” – przekonująco dodawał ekspedient. Warta prawie sto trzydzieści tysięcy dolarów… – podsumowała w myślach Joanna, odwiedzając kolejne sklepy.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

ROZDZIAŁ I. Baśniowy Dubaj

ROZDZIAŁ II. Tajemnice emiratu

ROZDZIAŁ III. Nocne życie

ROZDZIAŁ IV. Rodzinne niesnaski

ROZDZIAŁ V. Wielożeństwo w Rijadzie

ROZDZIAŁ VI. Arabski Londyn

ROZDZIAŁ VII. Darra

ROZDZIAŁ VIII. Współczesny harem

ROZDZIAŁ IX. Gdzie jest Sara?

ROZDZIAŁ X. Haremowa walka