Przekleństwo amuletu ebook i audiobook

Książkę „Prze­kleń­stwo amu­letu”

de­dy­kuję mo­jemu mę­żowi Je­sme­nowi.

Dzięki To­bie je­stem w sta­nie re­ali­zo­wać

swoje pi­sar­skie pa­sje.

WPRO­WA­DZE­NIE

Evil eye („złe oko”) to prze­sąd wy­wo­dzący się ze sta­ro­żyt­nych tra­dy­cji ca­łego świata, ta­kich jak kul­tura grecka, rzym­ska, ży­dow­ska, is­lam­ska, hin­du­ska czy bud­dyj­ska. Wy­stę­puje rów­nież w wielu po­mniej­szych wie­rze­niach lu­do­wych i tu­byl­czych. Aby zgłę­bić po­cho­dze­nie złego oka, na­leży naj­pierw zro­zu­mieć róż­nicę mię­dzy amu­le­tem a sa­mym złym okiem. Choć czę­sto na­zy­wany evil eye, amu­let oka jest w rze­czy­wi­sto­ści uro­kiem ma­ją­cym od­stra­szać praw­dziwe złe oko, czyli klą­twę prze­ka­zy­waną przez zło­śliwe spoj­rze­nie, zwy­kle in­spi­ro­wane nie­życz­li­wo­ścią. Uważa się, że osoby za­możne, od­no­szące suk­cesy, atrak­cyjne, a także ko­biety w ciąży, dzieci i zwie­rzęta są bar­dziej skłonne do wzbu­dza­nia za­zdro­ści niż inni lu­dzie. Złe spoj­rze­nie rzuca klą­twę na ofiarę, prze­kli­na­jąc ją ja­kimś nie­szczę­ściem, na przy­kład cho­robą, a w skraj­nych przy­pad­kach może spo­wo­do­wać cięż­kie ob­ra­że­nia lub na­wet śmierć. Naj­czę­ściej oskar­żane o rzu­ca­nie złego oka są osoby zde­for­mo­wane, ko­biety bez­dzietne i star­sze. Na Bli­skim Wscho­dzie i w ba­se­nie Mo­rza Śród­ziem­nego sta­ro­żytni wie­rzyli, że lu­dzie o nie­bie­skich oczach mogą prze­kląć jed­nym spoj­rze­niem.

Uważa się, że klą­twa oraz ta­li­zman evil eye zo­stały stwo­rzone ty­siące lat temu, a po raz pierw­szy były uży­wane w sta­ro­żyt­nej cy­wi­li­za­cji Me­zo­po­ta­mii (zna­nej jako dzi­siej­szy Irak. W szer­szym sen­sie hi­sto­ryczny re­gion Me­zo­po­ta­mii obej­muje rów­nież nie­które te­reny dzi­siej­szego Iranu, Tur­cji, Sy­rii i Ku­wejtu), na­stęp­nie przez Asy­ryj­czy­ków i Fe­ni­cjan, Cel­tów, Rzy­mian, Ży­dów aż do miesz­kań­ców Eu­ropy i współ­cze­snego świata. Rzeźby oczu wy­ko­nane z gipsu ala­ba­stro­wego zo­stały od­kryte w Tell Brak w Sy­rii i uważa się, że po­cho­dzą sprzed 3500 r. p.n.e.

W śre­dnio­wiecz­nej Eu­ro­pie uwa­żano, że pech przy­nosi po­chwała lub za­chwyt nad dziećmi i do­brami ma­te­rial­nymi, dla­tego też po­wszech­nie uży­wano zwro­tów ta­kich jak: „Niech Bóg bło­go­sławi” lub „Jak Bóg chce”.

Aby za­po­biec klą­twie, wiele kul­tur na ca­łym świe­cie ko­rzy­sta z roz­ma­itych amu­le­tów i ta­li­zma­nów. Azja­tyc­kim dzie­ciom w ce­lach ochron­nych czę­sto czerni się twa­rze, szcze­gól­nie w oko­li­cach oczu. Wśród nie­któ­rych lu­dów azja­tyc­kich i afry­kań­skich pa­nuje prze­ko­na­nie, że złe oko jest szcze­gól­nie nie­bez­pieczne pod­czas je­dze­nia i pi­cia, po­nie­waż ry­zyko utraty du­szy wzra­sta, gdy ma się otwarte usta. Dla­tego spo­ży­wa­nie po­sił­ków w tych kul­tu­rach od­bywa się w sa­mot­no­ści, ewen­tu­al­nie w gro­nie naj­bliż­szej ro­dziny i za za­mknię­tymi drzwiami. Inne środki ochrony, wspólne dla wielu tra­dy­cji, obej­mują pi­cie wy­wa­rów ochron­nych, no­sze­nie świę­tych tek­stów, amu­le­tów lub ta­li­zma­nów, które mogą być rów­nież wie­szane na zwie­rzę­tach w celu ich ochrony, sto­so­wa­nie pew­nych ge­stów oraz eks­po­no­wa­nie ry­tu­al­nych ry­sun­ków lub przed­mio­tów.

PRO­LOG

GA­MILA

Mia­łam wszystko. Pie­nią­dze, kosz­towne stroje, wy­kwintne ko­la­cje w naj­droż­szych re­stau­ra­cjach Du­baju, a do kom­pletu przy­stoj­nych męż­czyzn na pstryk­nię­cie pal­cem. Ad­o­ro­wa­łam i by­łam ad­o­ro­wana. Pra­gnę­łam i by­łam pra­gnie­niem. Uczest­ni­czy­łam w wy­staw­nych bie­sia­dach, tań­czy­łam do bia­łego rana i bez umiaru za­ja­da­łam się wy­myśl­nymi po­tra­wami kuchni z ca­łego świata. Ży­łam jak w bajce, choć ra­czej ta­kiej w stylu Mary Len­nox z po­wie­ści Ta­jem­ni­czy ogród, po­nie­waż ta eks­tra­wa­gancka część mo­jego ży­cia była ta­jem­nicą dla świata ze­wnętrz­nego. Se­kre­tem, któ­rego pil­nie strze­głam za za­mknię­tymi drzwiami swo­jej sy­pialni. Tak, mogę śmiało po­wie­dzieć, że pro­wa­dzi­łam po­dwójne ży­cie.

By­łam więc Ga­milą, nie­śmiałą Egip­cjanką, je­dyną oca­lałą z ro­dzin­nej tra­ge­dii, która po śmierci ro­dzi­ców i młod­szego bra­ciszka, za­miesz­kała w naj­wspa­nial­szym mu­zuł­mań­skim kraju. Z da­leka od przy­krych wspo­mnień i cię­żaru spoj­rzeń oce­nia­ją­cych mnie krew­nych, któ­rzy na­wet po la­tach od wy­padku ocze­ki­wali, że będę pła­kać rzew­nymi łzami. Miesz­ka­łam we wła­snym apar­ta­men­cie, ku­pio­nym dzięki pie­nią­dzom ze sprze­daży odzie­dzi­czo­nego po ro­dzi­cach ma­jątku. Se­zo­nowo wy­naj­mo­wa­łam tu­ry­stom wolny po­kój i uda­wa­łam tre­nerkę per­so­nalną elit Du­baju w luk­su­so­wej, zna­nej je­dy­nie bo­ga­czom si­łowni.

By­łam też drugą Ga­milą – pro­fe­sjo­nalną tan­cerką brzu­cha, mi­strzy­nią prze­bie­ra­nek, dziew­czyną do to­wa­rzy­stwa, ku­si­cielką. Ko­bietą, którą stać na wszystko, i to nie tylko w sen­sie ma­te­rial­nym. Dla ad­re­na­liny by­łam go­towa prze­kro­czyć każdą gra­nicę, a na­wet sko­czyć w prze­paść. Tę me­ta­fo­ryczną, ale i tę praw­dziwą. Po­trze­bo­wa­łam jej ni­czym nar­ko­man uko­cha­nej he­ro­iny, bo tylko ona po­zwa­lała mi za­po­mnieć o mo­jej prze­szło­ści. Prze­szło­ści mrocz­nej i cho­ler­nie nie­spra­wie­dli­wej, któ­rej piętno mia­łam za­brać ze sobą do grobu.

Wie­rzy­łam jed­nak, że los już za­wsze bę­dzie mi przy­chylny. Od­bie­ra­jąc mi ro­dzinę i zmu­sza­jąc mnie do wcze­snego usa­mo­dziel­nie­nia się, chyba już wy­star­cza­jąco na­sy­cił się moim smut­kiem. Mia­łam żyć speł­niona, za­mknięta w mo­ich dwóch świa­tach. Tym spo­koj­nym i bez­piecz­nym – oraz tym dzi­kim i bez­pru­de­ryj­nym. Oto ja, Ga­mila, czyli „piękna” lub wręcz „cu­downa”. Wy­brana spo­śród wielu. Wy­jąt­kowa ko­bieta, za którą sza­leli liczni męż­czyźni. „Każdy, kto raz skosz­to­wał Ga­mili, pra­gnął za­trzy­mać jej sło­dycz na dłu­żej” – po­wta­rzała moja men­torka. Męż­czyźni wra­cali do mnie na­wet z naj­dal­szych za­kąt­ków świata. Pra­gnęli mnie i po­żą­dali, a ja do­sko­nale umia­łam wy­ko­rzy­sty­wać ich sza­leń­stwo. Poić nim ego swo­jej dru­giej na­tury, praw­dzi­wej femme fa­tale.

Tak ży­łam przez lata, pewna swo­jego po­wo­dze­nia. Aż pew­nego dnia, zu­peł­nie przy­pad­ko­wego, je­den z tych męż­czyzn po­sta­no­wił wziąć wię­cej, niż chcia­łam mu po­da­ro­wać. Ode­brał mi god­ność i wol­ność, ale wciąż było mu mało. Dla­tego za­pra­gnął ode­brać mi na­wet od­dech.

DZIEŃ, W KTÓ­RYM UMAR­ŁAM

Za­inab, moja współ­lo­ka­torka, po raz pierw­szy po­le­ciała na urlop do swo­jej oj­czy­zny i przy­znaję, że jej nie­obec­ność mocno mi do­skwie­rała. Tyle lat miesz­ka­łam sama, je­dy­nie cza­sem wy­naj­mu­jąc wolny po­kój tu­ry­stom – na krótko i bez zo­bo­wią­zań. Ła­twa forma do­dat­ko­wego za­robku. Za­inab zresztą też miała zo­stać tylko na mie­siąc...

Nie mo­głam uwie­rzyć, że mi­nął już rok od na­szego pierw­szego spo­tka­nia. Był to do­bry czas, bo Li­banka sta­no­wiła dla mnie ide­alną to­wa­rzyszkę. Przy­naj­mniej dla tej spo­koj­nej wer­sji mnie – po­ukła­da­nej dziew­czyny ze smutną prze­szło­ścią, o któ­rej ni­komu nie chcia­łam opo­wia­dać. Za­przy­jaź­ni­ły­śmy się i do­brze się czu­ły­śmy w swoim to­wa­rzy­stwie. Dwie nu­dziary, które wolne wie­czory spę­dzały przed te­le­wi­zo­rem, z kub­kiem go­rą­cej her­baty.

Żeby nie dać się chan­drze, po­sta­no­wi­łam wy­brać się na za­kupy. Po­trze­bo­wa­łam no­wego stroju spor­to­wego, by nie zde­ma­sko­wać się przed współ­lo­ka­torką. Kie­dyś Za­inab spy­tała mnie, jak to moż­liwe, że pra­cuję na si­łowni, do tego eli­tar­nej, a mam tylko jedną parę leg­gin­sów. Trudno mi było wy­my­ślić ja­kieś zgrabne kłam­stewko. W końcu opo­wie­dzia­łam jej bajkę o uni­for­mach, które po tre­nin­gach są prane w pralni. Chyba mi uwie­rzyła, jed­nak od tam­tej pory dla za­cho­wa­nia po­zo­rów co ja­kiś czas ku­po­wa­łam so­bie nowe ubra­nia spor­towe.

Wła­śnie dla­tego wcze­śniej tak ce­ni­łam so­bie sa­motne ży­cie. Nikt nie wty­kał nosa w moje sprawy, nie za­da­wał nie­wy­god­nych py­tań. Nie­stety prze­szłość co­raz czę­ściej upo­mi­nała się o moje my­śli i kiedy nie pra­co­wa­łam, do­słow­nie od­cho­dzi­łam od zmy­słów. Mroczne wspo­mnie­nia oraz prze­ra­ża­jące kosz­mary od dłuż­szego już czasu nie da­wały mi spo­koju. Za­inab spa­dła mi ni­czym anioł z nieba. Szybko się po­lu­bi­ły­śmy, może dla­tego, że żadna z nas nie miała ła­twego ży­cia. Ja do­ra­sta­łam bez ro­dziny, sa­mot­nie, ze świa­do­mo­ścią by­cia prze­klętą. Ją zo­sta­wił uko­chany męż­czy­zna, który po la­tach se­kret­nego związku oświad­czył, że bie­rze ślub z inną ko­bietą – wy­braną dla niego przez ro­dzi­ców i bar­dziej pa­su­jącą do jego sta­tusu. Oczy­wi­ście uwa­żał, że na­dal po­winni się ze sobą spo­ty­kać, obie­cy­wał, że kie­dyś może na­wet weź­mie ją za drugą żonę, bo mu­zuł­ma­nom prze­cież wolno, ale w tam­tej chwili naj­waż­niej­sza była jego ka­riera. Tacy wła­śnie byli arab­scy męż­czyźni. Albo ko­bieta za­mąci mu w gło­wie tak, że świata poza nią nie bę­dzie wi­dział, albo bę­dzie mu­siała po­go­dzić się z rolą tej dru­giej. A je­śli na­wet zrobi z niej pierw­szą żonę, bę­dzie zmu­szona przy­my­kać oczy na te inne, któ­rych na prze­strzeni lat po­jawi się wiele. Wier­ność nie leży w na­tu­rze Ara­bów, prze­ciw­nie – czę­sto jest czymś nie­do­rzecz­nym. Tak było od wie­ków i nic się w tej kwe­stii nie zmie­niło. A kiedy ja­kimś cu­dem ko­bieta tra­fiła na uczci­wego part­nera, który ją sza­no­wał i dbał o nią, jego bli­scy oskar­żali ją o rzu­ce­nie na uko­cha­nego uroku i do końca ży­cia szcze­rze jej nie­na­wi­dzili.

Wresz­cie i mnie ode­chciało się sa­mot­nej eg­zy­sten­cji, ale zmu­szona by­łam do ostroż­no­ści. Skrzęt­nie ukry­wa­łam przed współ­lo­ka­torką swoją drugą toż­sa­mość, tę, którą stwo­rzy­łam z po­trzeby prze­trwa­nia, a która od wielu lat była mi tak bli­ska. Od­wa­ży­łam się po­dzie­lić z kimś zu­peł­nie ob­cym czę­ścią mo­jej praw­dzi­wej oso­bo­wo­ści. Spo­koj­nej i po­ukła­da­nej dziew­czyny, która wprost uwiel­bia mo­no­to­nię dnia co­dzien­nego. W osta­tecz­nym roz­ra­chunku wcale tego nie ża­ło­wa­łam. Cie­szy­łam się, że przy Za­inab mogę być sobą, Ga­milą sprzed tra­ge­dii. Szczę­śliwą, gdy znajdę w za­mra­żarce pu­dełko lo­dów z przy­cze­pioną kar­teczką: „Chyba mia­łaś wczo­raj zły dzień, a lody są naj­lep­szym le­kar­stwem na chan­drę. Smacz­nego!”. Znów mia­łam pro­ste ma­rze­nia, szczery uśmiech na twa­rzy i wol­ność wy­boru. Znowu mo­głam ro­bić to, na co sama mia­łam ochotę, a nie to, czego ocze­ki­wali ode mnie inni.

Wra­ca­jąc po za­ku­pach do sa­mo­chodu, po­czu­łam się nie­swojo. Chyba każdy zna to uczu­cie – niby wszystko wy­daje się w po­rządku, ale z ja­kie­goś po­wodu serce bije ci szyb­ciej, nie­spo­koj­nie. Prze­czu­cie, po­my­śla­łam. Ktoś bar­dziej udu­cho­wiony na­zwałby to pod­szep­tem anioła stróża, ktoś inny – in­tu­icją. Zi­gno­ro­wa­łam to oczy­wi­ście, bo cóż złego gro­ziło mi w tak bez­piecz­nym kraju jak Zjed­no­czone Emi­raty Arab­skie? Tu­taj mo­gło mnie po­grą­żyć co naj­wy­żej moje za­mi­ło­wa­nie do mar­ko­wych to­re­bek. Jedną z nich zresztą dzier­ży­łam te­raz dum­nie, opa­ko­waną w piękną pa­pie­rową torbę z krzy­kli­wym logo po­pu­lar­nej pro­jek­tantki. Może to po­czu­cie winy wy­wo­łało we mnie ten nie­po­kój? Do­sko­nale zda­wa­łam so­bie sprawę, że nie stać mnie w tym roku na za­kup no­wej to­rebki, tym bar­dziej tak kosz­tow­nej. A jed­nak znów sta­łam się ofiarą mar­ke­tin­go­wych sztu­czek, prze­ko­nu­ją­cych, że dzięki naj­now­szemu mo­de­lowi to­rebki na­resz­cie za­znam pełni szczę­ścia. Tak na­prawdę jed­nak będę gorzko pła­kać, gdy przyj­dzie mi pła­cić od­setki za uży­cie karty kre­dy­to­wej. Taka była cena wy­staw­nego ży­cia w Du­baju.

Kiedy za­par­ko­wa­łam na swoim osie­dlu, uczu­cie nie­po­koju jesz­cze się wzmo­gło. Do­sta­łam gę­siej skórki po­mimo pa­nu­ją­cego na ze­wnątrz upału. Wy­łą­czy­łam mu­zykę i ci­szę wy­peł­niło ko­ła­ta­nie mo­jego serca. Co się, do cho­lery, dzieje? – po­my­śla­łam. Prze­cież je­stem bez­pieczna. Roz­draż­niona wła­snym ro­ze­dr­ga­niem, chwy­ci­łam za torby z za­ku­pami i ru­szy­łam do miesz­ka­nia. Gdy wsu­wa­łam klucz do zamka, ręce do­słow­nie trzę­sły mi się ze stra­chu. Za­po­bie­gaw­czo ro­zej­rza­łam się do­okoła, ale nie do­strze­głam żad­nego za­gro­że­nia. Za­trza­snę­łam za sobą drzwi i przy­war­łam do nich ple­cami. Wa­riatka. Głu­pia wa­riatka z ma­nią prze­śla­dow­czą, psio­czy­łam na sie­bie w du­chu. Rzu­ci­łam torby na stół, za­sta­wiony szklan­kami i kub­kami, któ­rych oczy­wi­ście nie wsta­wi­łam do zmy­warki. By­łam straszną ba­ła­ga­niarą, to Za­inab dbała w na­szym domu o po­rzą­dek. Na­gle je­den z kub­ków za­chwiał się na skraju blatu, po czym spadł na pod­łogę, roz­bi­ja­jąc się w drobny mak. Serce pod­sko­czyło mi w piersi. Przy­ci­snę­łam rękę do klatki i ro­zej­rza­łam się po pu­stym po­miesz­cze­niu. Wszystko wy­glą­dało tak jak przed moim wyj­ściem. Lekki nie­po­rzą­dek, ale jesz­cze nie ba­ła­gan. Za­le­d­wie kilka ubrań prze­rzu­co­nych przez opar­cie ka­napy, no i te kubki.

– Ni­kogo tu nie ma! – po­wie­dzia­łam gło­śno, jakby to miało mnie prze­ko­nać.

Dla pew­no­ści obe­szłam jesz­cze całe miesz­ka­nie, po­woli uspo­ka­ja­jąc sko­ła­tane serce. Na­stęp­nie się­gnę­łam po moją dzi­siej­szą zdo­bycz. Od­wi­nę­łam ele­gancki pa­pier i prze­su­nę­łam pal­cami po tło­czo­nym em­ble­ma­cie. To­rebka była prze­piękna. Po­de­szłam do lu­stra i za­czę­łam przy­bie­rać różne pozy, wy­obra­ża­jąc so­bie, jak do­sko­nale bę­dzie się kom­po­no­wać ze szpil­kami w iden­tycz­nym ko­lo­rze. Uśmiech­nę­łam się za­lot­nie, jak­bym stała przed jed­nym z tych przy­stoj­nia­ków, któ­rych uwiel­bia­łam ko­kie­to­wać. Uło­ży­łam usta w dzió­bek, a po­tem za­czę­łam stroić do sie­bie głu­pie miny.

Wresz­cie zre­lak­so­wana, odło­ży­łam to­rebkę na stół i po­sta­no­wi­łam za­brać się do uprząt­nię­cia ba­ła­ganu, któ­rego chwilę wcze­śniej na­ro­bi­łam. Chwy­ci­łam za mio­tłę i szu­felkę, ale kiedy tylko ze­bra­łam odłamki ce­ra­miki, usły­sza­łam dzwo­nek do drzwi. Znowu po­czu­łam ukłu­cie lęku, choć prze­cież mógł to być każdy – sprze­dawca ku­po­nów na ni­sko­so­dową wodę mi­ne­ralną, stróż apar­ta­men­towca, a na­wet cał­kiem przy­pad­kowy czło­wiek, który po­my­lił pię­tra. Wyj­rza­łam przez wi­zjer. Za drzwiami stał męż­czy­zna w kap­tu­rze na gło­wie i z owi­niętą wo­kół szyi ara­fatką. Wy­glą­dał jak je­den z do­staw­ców, któ­rzy owi­jają głowę, żeby nie za­po­cić ka­sku, gdy w upale jeż­dżą na mo­to­rze. Ob­ser­wo­wa­łam go przez chwilę z po­dejrz­li­wo­ścią. Ni­czego prze­cież nie za­ma­wia­łam. Męż­czy­zna za­dzwo­nił po raz ko­lejny. Fak­tycz­nie miał w ręku ja­kieś pu­dełko.

– Kto tam? – za­py­ta­łam.

– Ara­mex – od­po­wie­dział. – Mam prze­syłkę dla Za­inab Kho­ury.

– Pro­szę zo­sta­wić pod drzwiami – na­ka­za­łam, wciąż bacz­nie mu się przy­glą­da­jąc.

Męż­czy­zna bez sprze­ci­wów po­ło­żył pa­ku­nek na wy­cie­raczce, a po­tem od­szedł. Znów zga­ni­łam się w my­ślach za swoje nie­do­rzeczne za­cho­wa­nie. Wa­riatka, no po pro­stu wa­riatka! Od­cze­ka­łam kilka se­kund, żeby mieć pew­ność, że do­stawca się od­da­lił, i otwo­rzy­łam drzwi. Schy­li­łam się i pod­nio­słam paczkę. Była za­ska­ku­jąco lekka. Kar­ton, choć spo­rych roz­mia­rów, wy­da­wał się pu­sty. Cie­kawe, co ta­kiego Za­inab za­mó­wiła...

Za­nim zdą­ży­łam się wy­pro­sto­wać, zo­sta­łam we­pchnięta z po­wro­tem do miesz­ka­nia. Nie da­łam rady na­wet krzyk­nąć, bo męż­czy­zna za­krył mi usta wielką dło­nią. Serce za­biło mi sza­leń­czo. Spa­ni­ko­wa­łam. Za­czę­łam się sza­mo­tać, choć nie mia­łam naj­mniej­szych szans z tak sil­nym na­past­ni­kiem.

– Uspo­kój się, ślicz­notko.

Zna­łam ten głos, ale nie po­tra­fi­łam sko­ja­rzyć go z kon­kretną osobą. Prze­sta­łam jed­nak wal­czyć. Przy­naj­mniej na ze­wnątrz, bo moje serce wciąż szar­pało się w piersi, jakby chciało wy­sko­czyć.

Wi­dząc, że się uspo­ka­jam, na­past­nik ode­rwał rękę od mo­ich ust, a po­tem zsu­nął z twa­rzy chu­stę i zdjął kap­tur.

– To ty? – zdzi­wi­łam się na wi­dok czło­wieka, z któ­rym spę­dzi­łam wiele na­mięt­nych nocy. W tym dziw­nym ubra­niu nie przy­po­mi­nał sie­bie. – Co ty tu ro­bisz?

– Tę­sk­ni­łem za tobą – od­parł. – Mu­sia­łem cię znów zo­ba­czyć.

– Nie po­wi­nie­neś przy­cho­dzić do mo­jego miesz­ka­nia, to wbrew za­sa­dom. Je­śli ktoś się do­wie, oboje bę­dziemy mieć kło­poty. Do­sko­nale o tym... – Nie zdą­ży­łam do­koń­czyć, bo męż­czy­zna za­mknął mi usta na­mięt­nym po­ca­łun­kiem. Dłu­gim i bar­dzo przy­jem­nym. Gdy­bym nie czuła po­trzeby, żeby od­świe­żyć się po za­ku­pach, może na­wet prze­cią­gnę­ła­bym tę przy­jem­ność chwilę dłu­żej. – Nie mo­żemy, przy­stoj­niaku, nie tu­taj... – wy­sa­pa­łam, gdy uwol­nił moje usta. – Spo­tkamy się za ty­dzień.

– Nie ma mowy – sprze­ci­wił się. – Po­trze­buję cię te­raz. Dzi­siaj, na­tych­miast. Każ­dego dnia my­ślę o mo­jej pięk­nej Ga­mili. Je­steś tu­taj. – Wska­zał na swoją głowę. – Dniem i nocą. – Zsu­nął rękę na moje łono i za­czął wal­czyć z su­wa­kiem je­an­sów. – Poza tym tam pa­nują za­sady, któ­rych nie­na­wi­dzę. Ty rów­nież, prawda? Wiem, że masz ochotę na wię­cej, wie­lo­krot­nie wi­dzia­łem to w twoim spoj­rze­niu. Nie­za­spo­ko­jo­nym, go­rą­cym...

– Nie wiem, o czym mó­wisz. Prze­cież za­wsze było nam do­brze. Je­śli tylko masz ochotę, po­wtó­rzymy to w przy­szłym ty­go­dniu. Ale te­raz na­prawdę mu­sisz już iść. Jak w ogóle do­wie­dzia­łeś się, gdzie miesz­kam? – Mu­sia­łam to wie­dzieć, bo naj­praw­do­po­dob­niej mie­li­śmy ja­kieś prze­cieki w sys­te­mie. Sta­ra­łam się, żeby mój głos był życz­liwy, ale też sta­now­czy. Męż­czyźni tacy jak on lu­bili po­słuszne dziew­czyny, ale nie­stety na­krę­cali się jesz­cze moc­niej, kiedy mu­sieli o nie po­wal­czyć. Dla­tego chcia­łam dać mu ja­sno do zro­zu­mie­nia, że do ni­czego dzi­siaj nie doj­dzie.

Nie od­po­wie­dział. Ob­ser­wo­wał mnie bez słowa. Czu­łam jed­nak, że po­luź­nił uścisk wo­kół mo­jej ta­lii, co dało mi na­dzieję, że za­raz ska­pi­tu­luje. Od­su­nął się ode mnie, ale tylko na kilka cen­ty­me­trów.

– Chcę te­raz – od­po­wie­dział krótko, a po­tem, ku mo­jemu za­sko­cze­niu, zła­pał mnie za ra­mię i za­czął cią­gnąć w stronę sofy.

Syk­nę­łam z bólu. Prze­szło mi przez myśl, że może le­piej bę­dzie, jak się pod­dam. To tylko seks, prze­ko­ny­wa­łam samą sie­bie. Lep­sze to, niż wpaść w ręce ja­kie­goś sa­dy­sty. Do tej pory nie było mi z nim źle, ja­koś to prze­trzy­mam.

– Do­brze, tylko po­zwól mi się od­świe­żyć – po­pro­si­łam. – Do­piero co wró­ci­łam z za­ku­pów, po­trze­buję do­słow­nie kilku mi­nut.

Ką­tem oka spoj­rza­łam w stronę te­le­fonu, który le­żał na szafce, tuż przy drzwiach do ła­zienki. Po­my­śla­łam, że je­śli za­mknę się z nim w środku, zdążę wy­brać nu­mer alar­mowy albo skon­tak­to­wać się z moim opie­ku­nem – może wtedy uda mi się unik­nąć tego zbli­że­nia. Wa­ha­łam się. Nie mia­łam ochoty na to­wa­rzy­stwo tego fa­ceta, poza tym taka schadzka mo­gła mieć dla mnie przy­kre kon­se­kwen­cje. Or­ga­ni­za­cja, do któ­rej przy­na­le­ża­łam, rzą­dziła się ści­słymi za­sa­dami. Jedna z nich brzmiała: „Żad­nych pry­wat­nych spo­tkań z klien­tami”. Je­śli kie­dyś wy­szłoby na jaw, że za­ba­wia­łam się z jed­nym z nich we wła­snym miesz­ka­niu, moja ka­riera do­bie­głaby końca. I wcale nie dla­tego, że fa­cet był na­chalny, ale po­nie­waż nie zgło­si­łam jego wy­stępku do cen­trali. Mu­sia­łam cho­ciaż spró­bo­wać. Naj­wy­żej się na mnie ob­razi i ni­gdy wię­cej nie da mi na­piwku.

Kiedy ski­nął głową, unio­słam się z sofy i skie­ro­wa­łam w stronę ła­zienki. Jak mi się wy­da­wało, nie­po­strze­że­nie się­gnę­łam po ko­mórkę. Zo­stało mi do­słow­nie pół kroku, żeby za­trza­snąć za sobą drzwi, gdy po­czu­łam opór z dru­giej strony. Ma­sywne, drew­niane skrzy­dło za­trzy­mało się kilka cen­ty­me­trów od fu­tryny.

– Przy­stoj­niaku, co ty ro­bisz? – za­py­ta­łam spa­ni­ko­wana. – Mó­wi­łam ci, że po­trze­buję paru mi­nut.

Pró­bo­wa­łam siłą cią­gnąć za klamkę, ale nie mia­łam z nim szans – drzwi otwo­rzyły się na oścież. Te­le­fon wy­padł im z ręki, gdy zo­ba­czy­łam mo­jego klienta trzy­ma­ją­cego w ręku pla­sti­kowy wo­rek oraz ta­śmę izo­la­cyjną. Krew za­wrzała mi w ży­łach, a puls znowu przy­spie­szył sza­leń­czo. Nie umia­łam już uda­wać, że co­kol­wiek mam pod kon­trolą. Za­czę­łam wy­dzie­rać się na całe gar­dło, de­spe­racko wo­ła­jąc o po­moc.

Wtedy męż­czy­zna do­sko­czył do mnie i z im­pe­tem zdzie­lił mnie w twarz. Za­sko­czyło mnie to tak bar­dzo, że na­tych­miast za­mil­kłam. Ni­gdy wcze­śniej nikt mnie nie ude­rzył. Ani oj­ciec, ani matka, ani na­wet moja men­torka, która sły­nęła z nie­kon­wen­cjo­nal­nych me­tod utrzy­my­wa­nia po­rządku w or­ga­ni­za­cji.

Zszo­ko­wana, zła­pa­łam się za pie­kący po­li­czek, nie mo­gąc uwie­rzyć w to, co się stało. Męż­czy­zna jed­nak zda­wał się na to zu­peł­nie obo­jętny. Ujął mnie pod brodę, zmu­sza­jąc, bym spoj­rzała w jego uśmiech­niętą twarz.

– My­śla­łaś, że mnie prze­chy­trzysz? – Wzro­kiem wska­zał le­żący na pod­ło­dze te­le­fon.

– To nie tak, przy­się­gam... – za­czę­łam się tłu­ma­czyć, ale nie do­koń­czy­łam, bo chwy­cił mnie za szyję. Nie wie­dzia­łam, czy chce mnie udu­sić, czy tylko uka­rać. Jego palce bo­le­śnie wbi­jały się w moją krtań. – Puść... – wy­char­cza­łam, dła­wiąc się. – Puść, pro­szę...

On jed­nak tylko moc­niej za­ci­snął rękę. Za­śmiał się, kiedy od­ru­chowo skie­ro­wa­łam wzrok na wo­rek i ta­śmę, zwi­sa­jące z jego ma­łego palca.

– O ta­aak – po­wie­dział. – Dzi­siaj się za­ba­wimy. Bez re­guł, bez kon­troli. – Pchnął mnie tak, że bo­le­śnie ude­rzy­łam ple­cami o zimne ka­felki. Z mo­ich oczu po­pły­nęły łzy. – Bez ka­mer... – wy­szep­tał mi pro­wo­ka­cyj­nie do ucha, nie zwa­ża­jąc na to, jak wielki spra­wia mi ból. – Tak jak lu­bię.

Po tych sło­wach kop­nął mnie w brzuch, uwal­nia­jąc jed­no­cze­śnie szyję. Zgię­łam się wpół i jesz­cze przez chwilę nie by­łam w sta­nie zła­pać od­de­chu, choć de­spe­racko pró­bo­wa­łam. Mia­łam wra­że­nie, że czas się za­trzy­mał. Ni­czego nie sły­sza­łam, ni­czego nie czu­łam. Ale tylko przez chwilę, przez jedną krótką chwilę. Bo na­gle moim cia­łem za­wład­nął ból, pro­mie­niu­jący od brzu­cha aż po ko­niuszki pal­ców. Wcią­gnę­łam do płuc po­wie­trze, za­chłan­nie i głę­boko. Wtedy męż­czy­zna na­cią­gnął mi na głowę czarny wo­rek, a wo­kół mo­jej szyi owi­nął ta­śmę izo­la­cyjną. Na­pę­dzana pa­niką, znów pró­bo­wa­łam krzy­czeć – fo­lia wy­peł­niała się po­wie­trzem, a po chwili przy­wie­rała do mo­jej twa­rzy ni­czym druga skóra.

Gło­śny śmiech męż­czy­zny prze­ra­ził mnie do szpiku ko­ści. Na­past­nik od­wró­cił mnie do sie­bie ple­cami i tą samą ta­śmą unie­ru­cho­mił moje ręce. Po­tem za­czął mnie gdzieś pro­wa­dzić. Wie­dzia­łam, że mi­jamy sa­lon i idziemy do mo­jej sy­pialni. Tam mnie po­pchnął i upa­dłam brzu­chem na łóżko. Usiadł na mnie okra­kiem i znów się ode­zwał:

– Krzycz. Lu­bię, jak krzy­czy­cie. Krzycz, ile sił w płu­cach – do­dał z kpiną. – A wiesz, co lu­bię naj­bar­dziej? Mo­ment, w któ­rym do­ciera do was, że krzyk nic nie da i po­kor­nie pod­da­je­cie się mo­jej woli, li­cząc, że po wszyst­kim ro­ze­rwę wo­rek. – Znów za­niósł się śmie­chem, po­twor­nym, de­mo­nicz­nym. – My­ślisz, że go ro­ze­rwę?

Nie li­czy­łam na to, ale po­my­śla­łam, że je­śli się opa­nuję i wcią­gnę głę­boko po­wie­trze ustami, uda mi się za­ssać fo­lię i ją prze­gryźć. W mo­jej gło­wie po­ja­wiła się ma­leńka okru­szyna na­dziei. Myśl, któ­rej chwy­ci­łam się jak ostat­niej de­ski ra­tunku. De­spe­racko wal­czy­łam, zu­peł­nie nie przej­mu­jąc się tym, co męż­czy­zna robi z moim cia­łem. Mia­łam tylko je­den cel – prze­gryźć ten cho­lerny wo­rek i za­czerp­nąć po­wie­trza.