9,90 zł
Przypisy końcowe to literacka próba dotknięcia napięcia między logosem a mythosem, w ramach którego pojawiają się rozmaite relacje wiary i rozumu. Narrator w przypisach końcowych do eseju o Odysie snuje osobistą opowieść o swoich spotkaniach z Homerem. Pojawiają się w niej liczne apokryficzne dzieje króla Itaki, a także opowieść o pracach nad teatralną inscenizacją motywów Odysei. Dla narratora przypisy to miejsce na mythos, na opowieść, na zwierzenie. Tekst główny eseju, gdzie rządzi logos, pozostanie dla czytelnika nieznany.
Przypisy końcowe są rozmową, ale możemy usłyszeć tylko jednego rozmówcę i tylko domyślać się, na jakie pytania odpowiada i jakie odpowiedzi sam dostaje.
seria PIĄTY WYMIAR
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 47
1 | W tym kierunku idzie Auerbach, kiedy pisze o równoważności wszystkich zdarzeń u Homera: wszystko wydarza się na pierwszym planie [por. Auerbach 1968, s. 47n.]
2 | U Herberta w dramacie Rekonstrukcja poety Homer mówi: „Dla moich poprzedników epopeja to była równina. Bębnili monotonnym głosem bitwy, pochody, zburzone miasta i ogień. Wszystko widoczne z daleka i dlatego bardzo płaskie. Ja wszedłem w środek. Zrobiłem z eposu górę, ciężką materię, która się dźwiga z ziemi do nieba i sięga bogów” [por. Herbert 1997, s. 60].
3 | Wodziński w swoim eseju czyta Odyseję przez pryzmat pojęcia gościnności. Ta nieoczywista w tym przypadku kategoria pozwala na poszukiwania wyjścia poza nieusuwalną, jak się wydaje, aporię gościnności sformułowaną przez Derridę: absolutna gościnność nie może nakładać na gościa żadnych warunków wstępnych. Gospodarz, choć jest u siebie, aby ugościć, musi zawiesić swoją władzę nad domem. Ugościć zatem to być gotowym na radykalne zakwestionowanie tego, co swoje. Gość może przecież okazać się wrogiem, może zabić. Może też przemienić życie gospodarza swoim pojawieniem się.
4 | Dwuznaczność Derridańskiego terminu Hostipitalité tłumaczka Anastazja Dwulit oddaje kongenialnie przez Wrogościnność.
5 | Jeśli nie jest podane inaczej, fragmenty Odysei cytuję w tłumaczeniu Jana Parandowskiego [Homer 1956]. Do tego wydania odsyłać będzie większość odnośników w tekście.