Rządy wilków. Dylogia Król z bliznami. Tom 2 ebook

Mapa

Król-demon

1. Kró­lowa Makhi

1 Kró­lowa Makhi

Kró­lowa Makhi Kir-Taban, Zro­dzona z Nie­bios, pocho­dziła z dłu­giej linii kró­lo­wych.

I wszyst­kie one były głu­pie, pomy­ślała. Serce zabiło jej żywiej, gdy czy­tała trzy­mane w dłoni zapro­sze­nie. Gdyby nie ich głu­pota, nie była­bym dzi­siaj w takich tara­pa­tach.

Po jej twa­rzy nie było znać zło­ści. Na policz­kach nie poja­wiły się rumieńce. Była kró­lową i zacho­wy­wała się sto­sow­nie do zaj­mo­wa­nego sta­no­wi­ska: plecy pro­ste, poza ide­alna, nie­wzru­szony wyraz twa­rzy. Palce jej nie zadrżały, cho­ciaż każdy mię­sień w ciele aż się rwał, żeby zetrzeć list na proch.

Król Niko­łaj Lan­cov, Wielki Książę Udovy, Naj­wyż­szy Władca Wiel­kiej Ravki, oraz Księż­niczka Ehri Kir-Taban, Córka Nie­bios, Naj­wznio­ślej­sza Potom­kini rodu Taban, mają zaszczyt zapro­sić Kró­lową Makhi Kir-Taban na cere­mo­nię zaślu­bin, która odbę­dzie się w kaplicy kró­lew­skiej w Os Alcie.

Do ślubu został mie­siąc. Dość czasu, żeby służba Makhi zdą­żyła spa­ko­wać sto­sowne suk­nie i klej­noty, zebrać wierny orszak i przy­szy­ko­wać oddział Tavgha­radu – eli­tar­nej gwar­dii ochra­nia­ją­cej kró­lew­ską rodzinę od cza­sów, gdy pierw­sza Taban zasia­dła na tro­nie. Dość czasu, by dotrzeć na miej­sce – czy to drogą lądową, czy też na pokła­dzie nowego luk­su­so­wego statku powietrz­nego, który nie­dawno zbu­do­wali jej inży­nie­ro­wie.

Dość czasu, by sprytna kró­lowa zdą­żyła wsz­cząć wojnę.

Na razie jed­nak musiała grać swoją rolę na uży­tek mini­strów zebra­nych przed nią w sali rady. Jej matka zmarła zale­d­wie przed mie­sią­cem. Korona mogła wró­cić na skro­nie babki Makhi, ale Leyti Kir-Taban dobie­gała osiem­dzie­siątki i miała ser­decz­nie dość rzą­dze­nia pań­stwem; zamie­rzała prze­nieść się na wieś, zmie­niać zabój­czo przy­stoj­nych kochan­ków jak ręka­wiczki i sku­pić się na hodo­wa­niu uko­cha­nych róż, dała więc Makhi swoje bło­go­sła­wień­stwo i wyco­fała się z życia publicz­nego. Makhi została koro­no­wana dosłow­nie parę dni po śmierci matki – pano­wała więc od nie­dawna, zamie­rzała jed­nak dopil­no­wać, by jej pano­wa­nie trwało jak naj­dłu­żej, a pod­dani żyli spo­koj­nie i dostat­nio. Do tego potrze­bo­wała popar­cia lojal­nych mini­strów, któ­rzy w tej chwili wpa­try­wali się w nią jak w obra­zek. Na ich twa­rzach malo­wało się wycze­ki­wa­nie.

– Nie ma żad­nej oso­bi­stej wia­do­mo­ści od Ehri – zauwa­żyła, roz­siadł­szy się wygod­nie na tro­nie. Poło­żyła liścik na kola­nach. Zmarsz­czyła brwi. – To nie­po­ko­jące.

– Powin­ni­śmy się rado­wać – zauwa­żył mini­ster Nagh.

Miał na sobie ciem­no­zie­loną urzęd­ni­czą mary­narkę z mosięż­nymi guzi­kami, taką samą, jakie nosili inni mini­stro­wie. W klapę wpiął dwa skrzy­żo­wane klu­cze, sym­bol Shu Hanu. Tłu­mek biu­ro­kra­tów przy­wo­dził na myśl las suro­wych drzew.

– Czyż nie na to wła­śnie liczy­li­śmy? – cią­gnął Nagh. – Mał­żeń­stwo pie­czę­tu­jące sojusz mię­dzy naszymi pań­stwami?

Może wy fak­tycz­nie na to liczy­li­ście, pomy­ślała Makhi. Naj­chęt­niej nie wyściu­bia­li­by­ście nosa zza gór.

– Istot­nie – przy­znała z uśmie­chem. – Po to wła­śnie zary­zy­ko­wa­li­śmy wysła­nie naszej dro­giej księż­niczki Ehri do takiego dzi­kiego kraju. Powinna była jed­nak dołą­czyć odręcz­nie pisany list, dać znać, że wszystko w porządku.

Mini­ster Zihun odkaszl­nęła.

– Wasza Nie­biań­ska Wyso­kość, Ehri może nie być szczę­śliwa… – zaczęła. – Może po pro­stu pogo­dziła się z losem. Ni­gdy nie pra­gnęła życia na świecz­niku, a co dopiero życia z dala od jedy­nego domu, jaki kie­dy­kol­wiek znała.

– Pocho­dzimy z rodu Taban. Pra­gniemy tego, co jest potrzebne kra­jowi.

Mini­ster z sza­cun­kiem pochy­liła głowę.

– Natu­ral­nie, Wasza Wyso­kość. Czy mamy przy­go­to­wać odpo­wiedź?

– Sama się tym zajmę – odparła kró­lowa. – To będzie wyraz sza­cunku. Warto dobrze wejść w ten nowy sojusz.

– Dosko­nale, Wasza Wyso­kość – powie­dział Nagh, jakby Makhi wyko­nała wyjąt­kowo udane dygnię­cie.

Z jakie­goś powodu jego apro­bata roz­draż­niła ją bar­dziej niż ewen­tu­alny sprze­ciw.

Wstała. Posłuszni pro­to­ko­łowi mini­stro­wie zgod­nie zro­bili krok w tył. Makhi zeszła z tronu, gwar­dzistki z Tavgha­radu zajęły miej­sca i ruszyły za nią dłu­gim kory­ta­rzem do kom­nat kró­lew­skich. Jedwabny tren jej sukni wzdy­chał i szem­rał na mar­mu­ro­wej posadzce jak któ­ryś z nie­spo­koj­nych dorad­ców. Dokład­nie znała liczbę kro­ków dzie­lą­cych ją od pry­wat­nych apar­ta­men­tów; prze­mie­rzyła tę drogę mnó­stwo razy w towa­rzy­stwie matki, a wcze­śniej babki. Teraz też odli­czała je wstecz – pięć­dzie­siąt sześć, pięć­dzie­siąt pięć – pró­bu­jąc się uspo­koić i oczy­ścić umysł.

Wyczu­wała za ple­cami obec­ność mini­stra Yer­weia, mimo że ryt­miczny tupot butów Tavgha­radu zagłu­szał szu­ra­nie jego miękko obu­tych stóp. Czuła się jak śle­dzona przez ducha. Gdyby kazała gwar­dzist­kom pode­rżnąć mu gar­dło, zro­bi­łyby to bez waha­nia. A potem, gdy byłaby sądzona za mor­der­stwo – w Shu Hanie nawet kró­lową mógł cze­kać taki los – zgod­nie zezna­wa­łyby prze­ciwko niej.

Dotarł­szy do apar­ta­men­tów, prze­szła pod zło­co­nym łukiem i zna­la­zła się w nie­wiel­kim pokoju gościn­nym wyło­żo­nym jasno­zie­lo­nym mar­mu­rem. Odpra­wiła cze­ka­jącą tu służbę i zwró­ciła się do Tavgha­radu:

– Nie prze­szka­dzaj­cie nam.

Yer­wei prze­szedł za nią przez salo­nik i pokój muzyczny aż do wiel­kiego salonu, w któ­rym nie­gdyś Makhi sia­dy­wała u stóp matki i słu­chała opo­wie­ści o pierw­szych kró­lo­wych z rodu Taban, wojow­nicz­kach, które w towa­rzy­stwie wier­nych oswo­jo­nych soko­łów przy­były z naj­wyż­szych Gór Siku­rzoi, by objąć wła­dzę w Shu Hanie. „Taban yenok-yun”, tak je nazy­wano. „Burza, która nie prze­mi­nęła”. To one zbu­do­wały ten pałac, pozo­sta­jący po dziś dzień dzie­łem sztuki i cudem inży­nie­rii, a teraz, przez tę krótką chwilę, ot, zale­d­wie kilka odmie­rzo­nych kro­ków w trium­fal­nym mar­szu rodu Taban, nale­żał do Makhi.

Weszli do Sali Zło­tego Skrzy­dła i od razu poczuła się lepiej. Prze­sy­cona zło­tym świa­tłem kom­nata roz­brzmie­wała szme­rem pły­ną­cej wody. Ciąg iden­tycz­nych smu­kłych łuków obra­mo­wy­wał naj­pierw taras, a potem także widok na wypie­lę­gno­wane żywo­płoty i bul­go­czące fon­tanny w roz­po­ście­ra­ją­cym się w dole kró­lew­skim ogro­dzie. Jesz­cze dalej roz­cią­gały się śliw­kowe sady Ahm­rat Jen z drze­wami usta­wio­nymi w równe sze­regi jak żoł­nie­rze kar­nych puł­ków. W Ravce zapa­no­wała zima, ale tutaj, w Shu Hanie, bło­go­sła­wio­nej kra­inie, na­dal świe­ciło cie­płe słońce.

Wyszła na taras. Był jed­nym z wielu miejsc, w któ­rych czuła, że może bez­piecz­nie roz­ma­wiać, z dala od wścib­skich oczu i cie­kaw­skich uszu słu­żą­cych i szpie­gów. Na stole z zie­lo­nego szkła wysta­wiono karafki z winem i pół­mi­sek póź­nych fig. W ogro­dzie dostrze­gła sio­strze­nicę, Akeni, bawiącą się z synem jed­nego z ogrod­ni­ków. Makhi już posta­no­wiła, że jeżeli z żad­nym z kró­lew­skich fawo­ry­tów nie uda jej się spło­dzić córki, to wła­śnie Akeni pew­nego dnia odzie­dzi­czy po niej tron. Nie była naj­star­szą z dziew­czy­nek w rodzie Taban, za to z całą pew­no­ścią była wśród nich naj­by­strzej­sza. Wła­ści­wie to dziwne, zwa­żyw­szy że jej matka miała w sobie tyle głębi co pła­ski talerz.

– Cio­ciu Makhi! – zawo­łała z dołu Akeni. – Zna­leź­li­śmy pta­sie gniazdo!

Syn ogrod­nika nie mógł się zwró­cić wprost do kró­lo­wej, nawet na nią nie spoj­rzał. Stał bez słowa obok przy­ja­ciółki, wbi­ja­jąc wzrok w swoje sfa­ty­go­wane san­dałki.

– Tylko nie doty­kaj­cie jajek! – ostrze­gła ich Makhi. – Może­cie popa­trzeć, ale nie doty­kaj­cie.

– Nie dotknę ich. Chcesz kwia­tek?

– Przy­nie­ście mi żółtą śliwkę.

– Ale śliwki są kwa­śne!

– Przy­nie­ście mi śliwkę, a ja opo­wiem wam bajkę.

Makhi odpro­wa­dziła wzro­kiem dzieci, które pognały pod mur oka­la­jący ogród od połu­dnia. Owoce wisiały wysoko na drze­wach; zerwa­nie ich wyma­gało czasu i pomy­sło­wo­ści.

– To dobre dziecko – ode­zwał się Yer­wei. Stał pod jed­nym z łuków za jej ple­cami. – Choć może nieco zbyt ule­głe, żeby być dobrą kró­lową.

Makhi udała, że go nie sły­szy.

– Księż­niczka Ehri żyje – dodał.

Zła­pała karafkę i zrzu­ciła ją z tarasu na dół, gdzie naczy­nie roz­trza­skało się na kamien­nych pły­tach.

Zerwała zasłony z okien i paznok­ciami podarła je na strzępy.

Zato­piła twarz w jedwab­nych podusz­kach i wrza­snęła.

Nie zro­biła żad­nej z tych rze­czy.

Rzu­ciła zapro­sze­nie na stół i zdjęła z głowy masywną koronę, wykutą z czy­stej pla­tyny i wysa­dzaną szma­rag­dami; od jej cię­żaru zawsze bolał ją kark. Odło­żyła ją obok fig i nalała sobie wina. Powinni się tym zająć słu­żący, ale w tej chwili nie miała ochoty ich oglą­dać.

Yer­wei wyśli­znął się na taras i bez pyta­nia poczę­sto­wał się winem.

– Twoja sio­stra nie powinna żyć – powie­dział.

Księż­niczka Ehri Kir-Taban – uko­chana przez lud, uwiel­biana z powo­dów, któ­rych Makhi ni­gdy nie potra­fiła zro­zu­mieć. Nie była mądra, ładna ani inte­re­su­jąca; umiała tylko się mazać i przy­gry­wać na kha­tu­urze, a mimo to wszy­scy ją ubó­stwiali.

Ehri miała zgi­nąć. Co poszło nie tak? Makhi wszystko sta­ran­nie zapla­no­wała, powinni mieć z głowy zarówno króla Niko­łaja, jak i księż­niczkę Ehri, a wina za ich śmierć miała spaść na Fjerdę. Pod pre­tek­stem pomsz­cze­nia śmierci uko­cha­nej sio­stry Makhi zamie­rzała następ­nie wma­sze­ro­wać do pozba­wio­nego króla i steru kraju, zgar­nąć gri­szów, wcie­lić ich do pro­gramu two­rze­nia kher­gu­udów i wyko­rzy­stać Ravkę jako bazę, w któ­rej popro­wa­dzi wojnę z Fjerdą.

Dobrze wybrała swoją agentkę: Mayu Kir-Kaat nale­żała do oso­bi­stego Tavgha­radu księż­niczki Ehri. Młoda i uta­len­to­wana wojow­niczka nie tylko świet­nie wła­dała sza­blą, ale – co waż­niej­sze – była podatna na naci­ski. Jej słu­żący w woj­sku brat-bliź­niak znik­nął bez śladu. Rodzi­nie powie­dziano, że zgi­nął w walce, ale Mayu domy­śliła się prawdy: został wybrany do tego, by stać się kher­gu­udem; przy­jęty do pro­gramu Żela­zne Serce, miał stać się sil­niej­szy i bar­dziej śmier­cio­no­śny, choć zara­zem mniej ludzki. Mayu bła­gała, by go zwol­nić, zanim przej­dzie osta­teczną prze­mianę, i przy­wró­cić do zwy­kłej służby woj­sko­wej.

Kró­lowa Makhi wie­działa, że pro­ce­dura prze­miany w kher­gu­uda – wzmoc­nie­nia kości stalą gri­szów albo przy­twier­dze­nia mecha­nicz­nych skrzy­deł do ple­ców – jest bole­sna. Cho­dziły jed­nak słu­chy, że pro­ces jest bar­dziej zło­żony; że pod­dani mu żoł­nie­rze zostają prze­mie­niani na różne strasz­liwe spo­soby; że pod­czas prze­miany kher­guud traci jakąś klu­czową cząstkę sie­bie, tak jakby ból wypa­lał z niego to, co czy­niło go czło­wie­kiem. Oczy­wi­ście Mayu Kir-Kaat nie chciała, żeby jej brat podzie­lił ten los. Byli bliź­nię­tami, keb­ben; łączyła ich naj­bliż­sza z moż­li­wych więzi. Mayu była gotowa ode­brać życie sobie i kró­lowi, byle tylko oca­lić brata.

Makhi odsta­wiła kie­li­szek i zamiast wina nalała sobie wody. Pod­czas zbli­ża­ją­cych się wyda­rzeń musiała zacho­wać trzeź­wość myśle­nia. Mamka powie­działa jej kie­dyś, że też miała mieć brata–bliź­niaka, ale chłop­czyk przy­szedł na świat mar­twy.

– Pożar­łaś jego siłę – wyszep­tała mamka.

Już wtedy Makhi wie­działa, że pew­nego dnia zosta­nie kró­lową. Co by było, gdyby jej bra­ci­szek uro­dził się żywy? Kim by wtedy była?

Teraz nie miało to żad­nego zna­cze­nia.

Król Ravki żył i miał się dosko­nale. Jej sio­stra rów­nież.

Źle się stało – tyle że kró­lowa nie miała pew­no­ści, jak bar­dzo źle. Czy Niko­łaj Lan­cov wie­dział o spi­sku? Czy Mayu stra­ciła zimną krew i zdra­dziła księż­niczce Ehri praw­dziwy plan? Nie. Nie­moż­liwe. Makhi nie chciała w to wie­rzyć. Więź keb­ben była na to zbyt silna.

– To zapro­sze­nie wygląda jak pułapka.

– Więk­szość mał­żeństw jest pułap­kami.

– Oszczędź mi swo­jego poczu­cia humoru, Yer­weiu. Jeżeli król Niko­łaj wie…

– Może cokol­wiek udo­wod­nić?

– Ehri może być cał­kiem roz­mowna. Wiele zależy od tego, co ona wie.

– Twoja sio­stra to łagodna dusza. Nie uwie­rzy­łaby, że jesteś zdolna do takiego pod­stępu, a już z całą pew­no­ścią nie powie­dzia­łaby złego słowa prze­ciwko tobie.

– W takim razie wyja­śnij mi to! – Makhi ude­rzyła dło­nią w stół, przy­ci­ska­jąc zapro­sze­nie do blatu.

– Może się zako­chała? Podobno król potrafi być cza­ru­jący.

– Nie bądź śmieszny.

Ehri zajęła miej­sce Mayu w Tavgha­ra­dzie, a Mayu prze­brała się za księż­niczkę. Mayu miała zbli­żyć się do króla Niko­łaja, zamor­do­wać go, a następ­nie ode­brać sobie życie. Z punktu widze­nia księż­niczki Ehri na tym sprawa miała się zakoń­czyć. Jed­nakże pod­czas póź­niej­szego zamie­sza­nia nale­żało się spo­dzie­wać pokaź­nej liczby ofiar śmier­tel­nych i rolą Tavgha­radu było dopil­no­wa­nie, żeby Ehri zna­la­zła się wśród nich; gwar­dzistki dostały wpraw­dzie przy­dział do ochrony księż­niczki, ale pod­le­gały tylko i wyłącz­nie kró­lo­wej. Mini­stro­wie nie mieli o niczym poję­cia. Co zatem poszło nie tak?

– Musisz przy­jąć zapro­sze­nie – pouczał ją Yer­wei. – Wszy­scy mini­stro­wie tego ocze­kują, to urze­czy­wist­nie­nie ich pla­nów poko­jo­wych. Uwa­żają, że powin­naś być zachwy­cona.

– Twoim zda­niem nie byłam dosta­tecz­nie zachwy­cona?

– Wyglą­da­łaś tak samo jak zawsze: kró­lowa ide­alna. Tylko ja dostrze­głem sygnały.

– Zda­rza się, że ludzie, któ­rzy widzą za dużo, tracą oczy.

– Zda­rza się rów­nież, że kró­lowe, które są prze­sad­nie nie­ufne, tracą tron.

Odwró­ciła się gwał­tow­nie w jego stronę.

– Co chcesz przez to powie­dzieć?

Tylko Yer­wei znał prawdę, i to prawdę wykra­cza­jącą poza szcze­góły planu zamor­do­wa­nia ravkań­skiego króla i sio­stry Makhi. Peł­nił rolę oso­bi­stego medyka jej matki i babki i był obecny przy łożu śmierci tej pierw­szej, kró­lo­wej Keyen Kir-Taban, Zro­dzo­nej z Nie­bios, gdy ta wybrała na swoją następ­czy­nię nie Makhi, lecz Ehri. Kró­lowa z rodu Taban miała pełne prawo wska­zać dzie­dziczkę tronu, ale nie­mal zawsze zaszczyt ten przy­pa­dał naj­star­szej córce. Tak było przez setki lat, a prze­zna­cze­niem Makhi było zosta­nie kró­lową. Uro­dziła się do tej roli, a potem została do niej wycho­wana. Siłą dorów­ny­wała gwar­dzist­kom z Tavgha­radu, świet­nie jeź­dziła konno i była zna­ko­mi­tym stra­te­giem, pod­stęp­nym niczym pająk. Mimo to jej matka wybrała Ehri – łagodną, słodką, kochaną, wiel­bioną przez lud Ehri.

– Obie­caj mi – powie­działa matka. – Obie­caj, że usza­nu­jesz moją wolę. Przy­się­gnij na Sześć Żoł­nie­rek.

– Obie­cuję – odparła szep­tem Makhi.

Yer­wei sły­szał to wszystko. Wśród dorad­ców matki wyróż­niał się naj­dłuż­szym sta­żem i Makhi nie miała w grun­cie rze­czy poję­cia, jak długo stąpa po ziemi. Wyglą­dał, jakby w ogóle się nie sta­rzał. Spoj­rzała wtedy na niego, spoj­rzała w te wod­ni­ste oczy w pomarsz­czo­nej twa­rzy, zasta­na­wia­jąc się, czy powie­dział matce o dziele, które wspól­nie pod­jęli, o pota­jem­nych eks­pe­ry­men­tach i naro­dzi­nach pro­gramu kher­gu­udów. Wszystko to prze­pa­dłoby, gdyby Ehri zasia­dła na tro­nie.

– Ale Ehri wcale nie chce rzą­dzić… – pró­bo­wała opo­no­wać.

– Tylko dla­tego, że zawsze spo­dzie­wała się, że ty będziesz kró­lową.

Makhi ujęła dłoń matki w swoją.

– Powin­nam nią być – powie­działa. – Uczy­łam się. Tre­no­wa­łam.

– Nikt nie wpoił ci łaska­wo­ści. Żaden nauczy­ciel nie nauczył cię miło­sier­dzia. Masz serce żądne wojny, nie wiem dla­czego.

– Mam sokole serce – odparła z dumą Makhi. – Serce Shu Hanu.

– Masz sokolą wolę. To nie to samo. Przy­się­gnij mi, że zro­bisz, o co pro­szę. Pocho­dzisz z rodu Taban. Pra­gniemy tego, co jest potrzebne kra­jowi. A ten kraj potrze­buje Ehri.

Makhi nie pła­kała, nie pró­bo­wała się spie­rać. Po pro­stu zło­żyła przy­sięgę.

A potem matka wydała ostat­nie tchnie­nie. Makhi pomo­dliła się do Sze­ściu Żoł­nie­rek i zapa­liła świece zmar­łym kró­lo­wym z rodu Taban. Ucze­sała się i przy­gła­dziła jedwab sukni. Wkrótce będzie musiała przy­brać błę­kit, kolor żałoby. A miała co opła­ki­wać: w jed­nej chwili stra­ciła matkę i koronę.

– Powiesz Ehri? – zapy­tała Yer­weia. – Czy ja mam to zro­bić?

– O czym?

– Matka…

– Nic nie sły­sza­łem. Cie­szę się, że nie cier­piała.

Tak zawarli pakt nad sty­gną­cym cia­łem matki. I tak naro­dziła się nowa kró­lowa.

Teraz Makhi oparła się o balu­stradę i zacią­gnęła ogro­do­wymi aro­ma­tami – wonią jaśminu i słod­kich poma­rań­czy. Wsłu­chała się w śmiech sio­strze­nicy i syna ogrod­nika. Przej­mu­jąc należną sio­strze koronę, nie spo­dzie­wała się, jak nie­wiele pro­ble­mów to roz­wiąże; nie prze­wi­działa, że będzie musiała stale rywa­li­zo­wać z miłą, niczego nie­świa­domą Ehri. Tylko jedno mogło poło­żyć kres jej cier­pie­niu.

– Pojadę na ślub sio­stry – zde­cy­do­wała. – Ale naj­pierw muszę wysłać wia­do­mość.

– Co zamie­rzasz? – Yer­wei pod­szedł bli­żej. – Zda­jesz sobie sprawę, że twoi mini­stro­wie prze­czy­tają list, nawet jeśli go opie­czę­tu­jesz?

– Nie jestem głu­pia.

– Można być nie­mą­drym, nie będąc głu­pim. Jeżeli… – Yer­wei urwał w pół słowa.

– Co się stało? – zdzi­wiła się Makhi.

Spoj­rzała w tym samym kie­runku co on. Cień padł na sad śliw­kowy za pała­co­wym murem. Spo­dzie­wała się zoba­czyć sta­tek powietrzny, ale niebo było puste. Cień tym­cza­sem rósł, roz­le­wał się jak plama i pędził w ich stronę. Dotknięte prze­zeń drzewa waliły się na zie­mię, ich gałę­zie czer­niały, a potem zni­kały bez śladu. Po jego przej­ściu zosta­wały smużki dymu i popie­lata zie­mia.

– Co to takiego? – spy­tał z zapar­tym tchem Yer­wei.

– Akeni! – zawo­łała kró­lowa ile sił w płu­cach. – Akeni, zejdź z drzewa! Złaź i wra­caj tutaj, natych­miast!

– Ale ja zbie­ram śliwki! – odkrzyk­nęła ze śmie­chem dziew­czynka.

– Powie­dzia­łam: natych­miast!

Akeni nie się­gała wzro­kiem za mury, nie widziała nad­cią­ga­ją­cej bez­gło­śnie fali zagłady.

– Straż! – zawo­łała kró­lowa. – Pomóż­cie jej!

Było już jed­nak za późno. Cień prze­śli­znął się nad murem, czer­niąc złote cegły, i opadł na śliwę, jakby czarny całun otu­lił Akeni i syna ogrod­nika i uci­szył ich śmiech.

– Nie! – krzyk­nęła Makhi.

– Kró­lowo… – ode­zwał się naglą­cym tonem Yer­wei. – Powin­naś stąd iść.

Ale nisz­czy­ciel­ski cień znie­ru­cho­miał przy skraju fon­tanny, jego skraj ryso­wał się na ziemi wyraź­nie jak gra­nica przy­pływu na plaży. Wszystko, czego tknął, stało się szare i mar­twe; wszystko, co leżało poza nim, pozo­stało zie­lone, bujne i pełne życia.

– Akeni… – zaszlo­chała Makhi.

Tylko wiatr jej odpo­wie­dział, powiał znad sadu i roz­snuł ostat­nie blade macki cie­nia. Został jedy­nie słodki zapach kwia­tów, szczę­śli­wych, niczego nie­świa­do­mych, zwró­co­nych ku słońcu.

2. Nina

2 Nina

Sma­ku­jąc w ustach sło­nawe powie­trze, Nina chło­nęła zgiełk bazaru: nawo­ły­wa­nia han­dla­rzy, jazgo­ta­nie mew nad por­tem w Djer­hol­mie, pokrzy­ki­wa­nia mary­na­rzy na stat­kach. Prze­nio­sła wzrok na szczyt urwi­ska, gdzie nad mia­stem góro­wał Lodowy Dwór o wyso­kich bia­łych murach lśnią­cych jak odsło­nięta kość, i powstrzy­mała prze­szy­wa­jący ją dreszcz. Miło było znów zna­leźć się na otwar­tej prze­strzeni, z dala od klau­stro­fo­bicz­nych cel Bia­łej Wyspy, ale nie mogła się oprzeć wra­że­niu, że pra­stary gmach ją obser­wuje. Wydało jej się, że sły­szy jego szept:

– Wiem, kim jesteś. To nie jest twoje miej­sce.

– Zamknij się, z łaski swo­jej – mruk­nęła.

– Co? – spy­tała Hanne. Szły we dwie nabrze­żem.

– Nic – odparła pośpiesz­nie Nina.

Roz­ma­wia­nie z nie­oży­wio­nymi budow­lami ni­gdy nie jest dobrym zna­kiem. Za długo była sama, nie tylko w Lodo­wym Dwo­rze, ale w ciele Mili Jan­ders­dat, któ­rej twarz i kształty – dzieło for­ma­torki – skry­wały sekret jej praw­dzi­wej toż­sa­mo­ści. Posłała Lodo­wemu Dwo­rowi jesz­cze jedno zło­wiesz­cze spoj­rze­nie. Powia­dano, że jego mury są nie do zdo­by­cia; że nie zmo­gła ich żadna najeźdź­cza armia. Jej przy­ja­ciele sobie pora­dzili: zabrali Fjer­da­nom jeden z ich wła­snych czoł­gów i za jego pomocą wybili w murze otwór. Ale teraz? Czuła się jak mysz, wielka blon­d­włosa mysz zaku­tana w zbyt grube spód­nice i pod­gry­za­jąca fun­da­menty lodo­wej twier­dzy.

Przy­sta­nęła przy stra­ga­nie kra­wiec­kim, któ­rego wie­szaki ugi­nały się pod cię­ża­rem tra­dy­cyj­nych kami­ze­lek i szali noszo­nych z oka­zji Vinetkälli. Wbrew sobie dała się Djer­hol­mowi zauro­czyć od pierw­szego wej­rze­nia. Był schludny w spo­sób, w jaki schludne mogły być tylko fjer­dań­skie mia­steczka: domy malo­wane na różowo, nie­bie­sko i żółto, stło­czone nad wodą i tulące się do sie­bie, jakby chciały roz­grzać się nawza­jem. Więk­szość miast, które widziała (ile ich było? Iloma języ­kami w nich mówiła?), pobu­do­wano wokół rynku albo jed­nej głów­nej ulicy. Djer­holm był inny. W jego żyłach pły­nęła słona woda, a rynek przy­le­gał do morza: z roz­sta­wio­nych na nabrzeżu skle­pów, kra­mów i wozów sprze­da­wano świeże ryby, suszone mięso i cia­sta owi­jane wokół rożna, pie­czone na roz­ża­rzo­nych węglach i opró­szane cukrem. Kamienne sale Lodo­wego Dworu były wynio­słe i zimne; tu, na dole, pano­wały oży­wie­nie i zamęt.

Gdzie­kol­wiek spoj­rzała, dostrze­gała sym­bole Djela – gałę­zie jego świę­tego jesionu, poza­pla­tane w serca i ozdobne węzły z myślą o zimo­wym świę­cie Vinetkälla. W Ravce szy­ko­wano się teraz do święta Sankt Niko­łaja. I do wojny. Ta świa­do­mość cią­żyła jej każ­dego wie­czoru, gdy kła­dła się spać; każ­dego dnia ści­skała ją w gar­dle i wydu­szała oddech z piersi. Jej roda­kom gro­ziło nie­bez­pie­czeń­stwo, a ona nie wie­działa, jak im pomóc. Zamiast tego sie­działa na tyłach wroga, zajęta oglą­da­niem dzier­ga­nych cza­pe­czek i sza­licz­ków.

Obok niej stała Hanne zaku­tana w płaszcz koloru kwia­tów ostu, w któ­rym jej płowa skóra lśniła wła­snym bla­skiem nawet w tak pochmurny dzień jak dzi­siaj. Krótko przy­cięte włosy nakryła ele­gancką weł­nianą cza­peczką, żeby nie­po­trzeb­nie nie zwra­cały uwagi. Nina szcze­rze nie­na­wi­dziła zamknię­tych prze­strzeni Lodo­wego Dworu, ale musiała przy­znać, że Hanne cierpi bar­dziej od niej – ona naprawdę potrze­bo­wała ruchu, biegu, jazdy kon­nej, świe­żych woni śniegu i sosen, przy­tul­nej gościny lasów. Z wła­snej woli towa­rzy­szyła Ninie w Lodo­wym Dwo­rze, ale nie można było mieć wąt­pli­wo­ści, że dłu­gie dni uprzej­mych debat przy nud­nych posił­kach odci­skają na niej swoje piętno. Nawet ta odro­bina wol­no­ści – wycieczka na targ pod okiem rodzi­ców i straż­ni­ków – przy­wra­cała jej błysk w oku i rumieńce na policz­kach.

– Mila! – zawo­łała Ylva. – Hanne! Nie odda­laj­cie się za bar­dzo!

– Jak­by­śmy były dziećmi. – Hanne prze­wró­ciła oczami i wzięła do ręki leżący na wozie han­dla­rza kłę­bek nie­bie­skiej wełny.

Nina obej­rzała się przez ramię. Rodzice Hanne – Jarl i Ylva Bru­mo­wie – znaj­do­wali się dosłow­nie parę jar­dów za ich ple­cami i ścią­gali na sie­bie pełne podziwu spoj­rze­nia: oboje wysocy i szczu­pli, Ylva w cie­płych brą­zo­wych weł­nach, Brum w znie­na­wi­dzo­nym przez Ninę czar­nym mun­du­rze ze srebr­nym wil­kiem drüskelle na ręka­wie. Za nimi szło dwóch mło­dych łow­ców cza­row­nic, dłu­go­wło­sych, gładko ogo­lo­nych blon­dy­nów – dopiero po zakoń­cze­niu szko­le­nia i wysłu­cha­niu słów Djela w dniu święta Hringkälla będą mogli zapu­ścić brody. A potem ruszą rado­śnie w świat, by mor­do­wać gri­szów.

– Tato? Szy­kuje się jakieś przed­sta­wie­nie. – Hanne wska­zała miej­sce przy nabrzeżu, w któ­rym budo­wano wła­śnie pro­wi­zo­ryczną scenę. – Możemy iść popa­trzeć?

– Mam nadzieję, że nie jest to któ­raś z tych ker­cheń­skich trup? – Brum zmarsz­czył lekko brwi. – Z tymi ich maskami i spro­śnymi żar­tami…

Nie­stety nie, pomy­ślała smęt­nie Nina. Tęsk­niła do sza­lo­nych ket­ter­dam­skich ulic. Wola­łaby setkę rubasz­nych, zgieł­kli­wych spek­ta­kli Kome­die Brute od nie­ma­ją­cej końca pię­cio­ak­to­wej fjer­dań­skiej opery, na któ­rej była zmu­szona wysie­dzieć poprzed­niego wie­czoru; gdyby nie Hanne, która co rusz sprze­da­wała jej sójkę w bok, nie­chyb­nie by przy­snęła.

– Nie chrap – wyszep­tała w któ­rymś momen­cie Hanne. Łzy spły­wały jej po policz­kach, gdy despe­racko usi­ło­wała powstrzy­mać się od śmie­chu.

Na widok jej zaczer­wie­nio­nych policz­ków i wil­got­nych oczu matka pokle­pała ją po kola­nie.

– Wzru­sza­jąca histo­ria, nie­praw­daż?

Han­nie nie pozo­stało nic innego jak ski­nąć głową i moc­niej ści­snąć dłoń Niny.

– Ależ Jarl… – zwró­ciła się teraz Ylva do męża. – Jestem prze­ko­nana, że to nie będzie nic zdroż­nego.

– No dobrze – ustą­pił Brum i wszy­scy ruszyli w stronę sceny; han­dlarz wełną był nie­po­cie­szony. – Cho­ciaż zdzi­wi­ły­by­ście się, jak bar­dzo zmie­niło się to mia­sto: zepsu­cie, here­zja, a wszystko tu, w naszej sto­licy. Spójrz­cie. – Wska­zał witrynę sklepu, obok któ­rego prze­cho­dzili. Daw­niej dzia­łał tam rzeź­nik, ale sklep spło­nął, okna były powy­bi­jane, a ściany uczer­nione sadzą. – Dwie noce temu tłum wdarł się do sklepu. Zna­le­ziono dwa ołta­rze: jeden poświę­cony rze­ko­mej Sło­necz­nej Świę­tej, drugi tej… Jak ona się nazywa? Lin­nea od Wód?

– Leoni – popra­wiła go pół­gło­sem Hanne.

Nina sły­szała o napa­dzie na sklep od swo­ich ludzi w Hring­sie, siatce szpie­gow­skiej wal­czą­cej o wyzwo­le­nie gri­szów na tery­to­rium Fjerdy. Towary z jatki wylą­do­wały na ulicy, kre­densy i regały poroz­bi­jano i roz­wle­czono, żeby zna­leźć ukryte reli­kwie: pali­czek z palca Sło­necz­nej Świę­tej i nama­lo­waną przez ama­tora ikonę pięk­nej Leoni z wło­sami zaple­cio­nymi w war­ko­cze, która roz­po­ście­rała ramiona, by wysą­czyć tru­ci­znę z rzeki i oca­lić mia­sto.

– To nawet gor­sze niż po pro­stu odda­wa­nie czci świę­tym – cią­gnął Brum, dźga­jąc powie­trze pal­cem, jakby poczuł się oso­bi­ście przez nie ura­żony. – Ci ludzie twier­dzą, że gri­szo­wie są uko­cha­nymi dziećmi Djela. Że ich moc jest w rze­czy­wi­sto­ści dowo­dem jego bło­go­sła­wień­stwa!

Od tych słów Ninę zakłuło w sercu. Mat­thias tak wła­śnie mówił, tuż przed śmier­cią. Przy­jaźń z Hanne pomo­gła jej zale­czyć tamtą ranę. Ta misja, ten nowy cel też pomo­gły, ale ból nie znik­nął i przy­pusz­czała, że już ni­gdy nie znik­nie. Życie Mat­thiasa zostało skra­dzione, nie miał szans zna­leźć wła­snego celu w życiu.

Zro­bi­łem swoje, naj­droż­sza. Chro­ni­łem cię do samego końca.

Prze­łknęła grudę w gar­dle.

– Hanne? – wykrztu­siła z wysił­kiem. – Mia­ła­byś ochotę na wodę mio­dową?

Wola­łaby wpraw­dzie wino, może nawet coś jesz­cze moc­niej­szego, ale Fjer­dan­kom nie wolno było pić alko­holu – na pewno nie w miej­scu publicz­nym.

Sprze­dawca uśmiech­nął się do nich, ale na widok mun­duru Bruma roz­dzia­wił usta ze zdu­mie­nia.

– Komen­dant Brum! Gorący napój dla pań­skiej rodziny? Coś na pokrze­pie­nie w ten chłodny dzień?

Bar­czy­sty kupiec miał gruby kark i sumia­ste rude wąsy. Wyta­tu­owane na prze­gu­bach dłoni kręgi fal zdra­dzały, że w prze­szło­ści mógł być żegla­rzem. Albo kimś wię­cej.

Patrząc, jak kupiec i Brum podają sobie ręce, Nina doznała oso­bli­wego poczu­cia roz­dwo­je­nia. Bli­sko dwa lata temu, nie­da­leko miej­sca, w któ­rym się teraz znaj­do­wali, wal­czyła z tym czło­wie­kiem. Zmie­rzyła się z dowódcą drüskelle w swo­jej praw­dzi­wej postaci, jako Nina Zenik, z jurdą parem buzu­jącą w żyłach. Nar­ko­tyk pozwo­lił jej sta­wić czoło setce żoł­nie­rzy, uczy­nił ją nie­wraż­liwą na kule i na zawsze zmie­nił jej dar gri­szów: od tam­tej pory posia­dła wła­dzę nad umar­łymi. Oszczę­dziła wów­czas Bruma, ale zdarła mu skalp. To za jej sprawą był dziś łysy, a pod­stawę czaszki oka­lała mu wąska bli­zna, jak gruby, różowy szczu­rzy ogon.

To Mat­thias ubła­gał ją o łaskę – dla swo­jego ludu i dla czło­wieka, który był dla niego jak drugi ojciec. Po dziś dzień nie była pewna, czy dobrze zro­biła, przy­sta­jąc na jego prośbę. Gdyby zabiła Bruma, nie pozna­łaby Hanne, może w ogóle nie wró­ci­łaby do Fjerdy. Może Mat­thias na­dal by żył. Kiedy za dużo roz­my­ślała o prze­szło­ści, zatra­cała się w niej i błą­dziła wśród wszyst­kiego, co mogło być, a nie było – a teraz nie mogła sobie na to pozwo­lić. Mimo fał­szy­wej toż­sa­mo­ści i mistrzow­sko prze­for­mo­wa­nej przez Genyę twa­rzy nie prze­stała być gri­szą, żoł­nierką Dru­giej Armii i ravkań­skim szpie­giem.

Zacho­waj czuj­ność, Zenik, zbesz­tała się w duchu.

Brum chciał zapła­cić sprze­dawcy wody mio­do­wej, ale ten odmó­wił przy­ję­cia pie­nię­dzy.

– To pre­zent z oka­zji Vinetkälli, komen­dan­cie. Niech twoje noce będą krót­kie, a twój puchar zawsze pełny.

Od strony sceny dobie­gły wesołe dźwięki fuja­rek i bęb­nów obwiesz­cza­jące począ­tek przed­sta­wie­nia. Kur­tyna poszła w górę, odsła­nia­jąc nama­lo­wane urwi­sko, pod któ­rym roz­ło­żył się malutki targ. Widzo­wie zare­ago­wali entu­zja­stycz­nymi okla­skami: oto mieli przed sobą Djer­holm, mia­sto, w któ­rym się znaj­do­wali, opa­trzone trans­pa­ren­tem Histo­ria Lodo­wego Dworu.

– Widzisz, Jarl? – ode­zwała się Ylva. – Żad­nych beze­ceństw. Porządna, patrio­tyczna histo­ria.

Brum spoj­rzał z roz­tar­gnie­niem na zega­rek.

Na co on tak czeka? – zdzi­wiła się Nina.

Roko­wa­nia pomię­dzy Fjerdą i Ravką trwały, Fjerda nie wypo­wie­działa jesz­cze wojny, ale Nina czuła, że bitwa jest nie­uchronna. Brum będzie do niej parł za wszelką cenę. Prze­ka­zała wszyst­kie infor­ma­cje, jakie udało jej się zdo­być, kiedy pod­słu­chi­wała go pod drzwiami i pod­czas posił­ków, ale to nie wystar­czyło.

Brzęk­nęły czy­nele i roz­po­częła się opo­wieść o Egmon­dzie, małym geniu­szu, który już w dzie­ciń­stwie pro­jek­to­wał i budo­wał nie­zwy­kłe zamki i inne wspa­niałe gma­chy. Akro­baci poroz­cią­gali dłu­ga­śne pasma jedwab­nych nici, two­rząc z nich nie­bo­tyczną rezy­den­cję z mnó­stwem sza­rych iglic i lśnią­cych łuków. Publika kla­skała z zapa­łem, ale aktor o wynio­słym wyra­zie twa­rzy – ary­sto­krata, który nie zamie­rzał pła­cić za swój wymyślny nowy dom – prze­klął Egmonda i młody, przy­stojny archi­tekt został zakuty w kaj­dany i zawle­czony do sta­rego zamku, który stał nie­gdyś na szczy­cie wzno­szą­cego się nad por­tem urwi­ska.

Sce­ne­ria się zmie­niła: Egmond sie­dział w celi, dud­nie­nie bęb­nów zapo­wia­dało nadej­ście potęż­nego sztormu. Błę­kitne jedwabne fale prze­lały się przez scenę, sym­bo­li­zu­jąc powódź: woda pode­szła pod zamek, w któ­rym znaj­do­wali się król i kró­lowa Fjerdy.

Praca szpiega nie spro­wa­dzała się do opa­no­wa­nia języka i przy­swo­je­nia sobie paru lokal­nych zwy­cza­jów, dla­tego Nina znała rów­nież fjer­dań­skie mity i legendy. W tej czę­ści opo­wie­ści Egmond powi­nien dotknąć korzeni drzewa, które roz­sa­dziły ścianę celi, i – czer­piąc z mocy Djela – użyć siły świę­tego jesionu do wzmoc­nie­nia murów zamku, oca­lić króla i kró­lową i poło­żyć fun­da­menty pod budowę potęż­nego Lodo­wego Dworu.

Zamiast tego na scenę wyszły trzy postaci: kobieta oble­czona w czer­wone papie­rowe róże, młoda dziew­czyna w bia­łej peruce, z wień­cem z jele­niego poroża na szyi, i czar­no­włosa kobieta w nie­bie­skiej sukni.

– A to kto? – nastro­szył się Brum.

Zbio­rowe sap­nię­cie, z jakim widzo­wie wstrzy­mali oddech, wyja­śniało wszystko: na scenę wyszły Sankta Liza­beta od Róż, Sło­neczna Święta Alina Star­kov oraz – to było zna­ko­mite posu­nię­cie, zda­niem Niny – Zoya Nazy­alen­sky, burzowa wiedźma.

Każda ze świę­tych poło­żyła jedną dłoń na ramie­niu Egmonda, a drugą przy­tknęła do ściany celi. Poskrę­cane pasma tka­niny miały sym­bo­li­zo­wać roz­ra­sta­nie się i roz­wi­ja­nie jesionu Djela, niczym roz­cho­dze­nie się korzeni pod zie­mią.

– Dość tego! – powie­dział Brum.

Jego pod­nie­siony głos poniósł się nad tłu­mem. Na pozór brzmiał cał­kiem spo­koj­nie, ale Nina wychwy­ciła w nim draż­liwą nutę. Brum ruszył w stronę sceny. Drüskelle podą­żyli za nim, się­ga­jąc po zawie­szone u pasa pałki i bicze.

– Pogoda się psuje – dodał Brum. – Dokoń­czy­cie póź­niej.

– Zostaw­cie ich w spo­koju! – zawo­łał z tłumu jakiś męż­czy­zna.

Gdzieś roz­pła­kało się dziecko.

– Czy to część przed­sta­wie­nia? – zapy­tała skon­ster­no­wana kobieta.

– Powin­ny­śmy iść – powie­działa Ylva, pró­bu­jąc odcią­gnąć Hanne i Ninę od sceny.

Ale gęst­nie­jący tłum napie­rał w prze­ciw­nym kie­runku.

– Rozejść się – pole­cił wład­czym tonem Brum. – Sta­wia­nie oporu będzie karane aresz­tem i grzywną.

Nagle nad por­tem prze­to­czył się grzmot – praw­dziwy burzowy grzmot, nie meta­liczny tur­kot teatral­nych bęb­nów. Ciemne chmury zasnuły niebo tak szybko, jakby zapa­dał zmierzch. Morze ożyło, fale się spie­niły, statki na kotwi­cach się roz­ko­ły­sały.

– Djel się zło­ści – powie­dział ktoś w tłu­mie.

– To święci się złosz­czą! – odkrzyk­nął ktoś inny.

– Rozejść się! – powtó­rzył Brum, prze­krzy­ku­jąc tumult nad­cią­ga­ją­cej burzy.

– Patrz­cie!

Od zatoki pędziła ku nim fala. Rosła z każdą chwilą, ale zamiast roz­trza­skać się o falo­chron, wspięła się na nabrzeże i ściana wzbu­rzo­nej wody zawi­sła nad tłu­mem. Ludzie zaczęli krzy­czeć, a fala jakby skrę­ciła się w powie­trzu i runęła w dół – pro­sto na Bruma i jego żoł­nie­rzy. Oba­liła ich na zie­mię i roz­pra­so­wała na bruku.

Gapie jesz­cze przez chwilę wstrzy­my­wali oddech, a potem zgod­nie wybuch­nęli śmie­chem.

– Jarl! – Ylva rzu­ciła się Bru­mowi na pomoc.

– Zacze­kaj, mamo – powstrzy­mała ją Hanne. – Na pewno wolałby nie oka­zy­wać sła­bo­ści.

– Sankta Zoya! – zawo­łał ktoś. – To ona spro­wa­dziła burzę!

Kil­koro widzów uklęk­nęło.

– Święci! – roz­legł się inny głos – Święci widzą i chro­nią swo­ich wier­nych.

Morze się burzyło, fale wyglą­dały, jakby tań­czyły.

Brum dźwi­gnął się na nogi, czer­wony na twa­rzy i prze­mo­czony do suchej nitki.

– Wsta­wać! – wark­nął, poma­ga­jąc wstać mło­dym pod­ko­mend­nym. W następ­nej chwili wpa­ro­wał w tłum, żeby wywlec poboż­ni­siów za koł­nierz. – Natych­miast wstań­cie z kolan albo aresz­tuję was wszyst­kich za wichrzy­ciel­stwo i here­zję!

– Myślisz, że posu­nę­ły­śmy się za daleko? – spy­tała Hanne szep­tem i ści­snęła dłoń Niny.

– Raczej nie dość daleko – odparła pół­gło­sem Nina.

Samo przed­sta­wie­nie i wielka fala miały tylko odwró­cić uwagę. Akto­rzy wysta­wia­jący sztukę nale­żeli do siatki Hringsy. Fala była dzie­łem akwa­tyka dzia­ła­ją­cego dys­kret­nie z pokładu jed­nego z cumu­ją­cych w por­cie stat­ków. Teraz zaś, kiedy Jarl Brum i jego ludzie wryli się w ciżbę, sprze­dawca wody mio­do­wej – który na samym początku przed­sta­wie­nia skrył się w pobli­skim zaułku – wyko­nał szybki gest rękami, jakby roz­ga­niał chmury.

Słońce wyj­rzało zza chmur, jego pro­mie­nie padły na znisz­czony dwa dni wcze­śniej sklep rzeź­nika. Ściana sklepu z początku wyda­wała się pusta – dopóki kra­marz nie odkor­ko­wał butelki pod­rzu­co­nej mu przez Ninę do wózka. Chmura amo­niaku owio­nęła mur, na któ­rym obja­wiła się nagry­zmo­lona wia­do­mość: Lin­hol­menn fe Djel ner werre peje.

„Dzieci Djela są wśród was”.

To była tania jar­marczna sztuczka, w prze­szło­ści Nina i inne sie­roty wyko­rzy­sty­wali ją do prze­ka­zy­wa­nia sobie taj­nych wia­do­mo­ści – ale, jak nie­dawno nauczyła się w Ket­ter­da­mie, pod­stawą każ­dego dobrego prze­krętu było efek­towne wido­wi­sko. Dookoła niej ludzie gapili się na wypi­sane na ścia­nie słowa, poka­zy­wali pal­cami na morze, które nagle się uspo­ko­iło, i na chmury odpły­wa­jące z powro­tem w dal. Sprze­dawca wody mio­do­wej nie­dba­łym gestem zatarł ręce i wró­cił do swo­jego kramu.

Czy to coś zmieni? Tego nie wie­działa, ale takie i podobne małe cuda wyda­rzały się ostat­nio w całej Fjer­dzie. W Hja­rze uszko­dzona łódź rybacka miała wła­śnie pójść na dno, gdy cała zatoka zamar­zła i żegla­rze bez­piecz­nie wró­cili po lodzie do domu, oca­liw­szy przy tym cały połów. Następ­nego ranka na murze kościoła poja­wił się wize­ru­nek świę­tej latarni mor­skiej Sankt Vla­di­mira.

W Fel­sted mimo chłod­nej aury jabło­nie w sadzie buch­nęły kwie­ciem, jakby muśnięte cie­płym doty­kiem Sankt Feliksa. Oka­zało się, że konary drzew są przy­stro­jone gałąz­kami jesionu: sym­bo­lem bło­go­sła­wień­stwa Djela.

Połowa miesz­kań­ców małego Kje­reku nagle zapa­dła na ospę ogni­stą, co ozna­czało dla nich nie­mal pewny wyrok śmierci. Tyle że następ­nego dnia o świ­cie jeden z gospo­da­rzy doświad­czył wizji: nad mia­stecz­kiem uno­siła się Sankta Ana­sta­sia w wieńcu z jesio­no­wych liści na gło­wie. Miesz­kańcy prze­bu­dzili się zdrowi, bez gorączki i wrzo­dów na skó­rze.

Cuda były dzie­łem Hringsy i szpie­gów Dru­giej Armii. Akwa­tycy skuli zatokę lodem, ale wcze­śniej wywo­łali sztorm, który uszko­dził łódź. Szkwal­nicy ścią­gnęli na Fel­sted wcze­sny przy­mro­zek, a żoł­nie­rze słońca wywo­łali kwit­nie­nie drzew. Agenci Hringsy nie spro­wa­dzili wpraw­dzie ospy na Kje­rek, ale dopil­no­wali, by na miej­scu zna­leźli się soma­tycy, któ­rzy uzdro­wili miesz­kań­ców. Co się zaś tyczy wizji Ana­sta­sii… To naprawdę nie do wiary, jak wiele można zdzia­łać za pomocą rudej peruki i odro­biny teatral­nego oświe­tle­nia.

A potem nie­zwy­kła plaga zaata­ko­wała pół­noc Djer­holmu. Nina nie miała poję­cia, skąd się wzięła, czy była natu­ral­nym zja­wi­skiem, czy dzie­łem jakie­goś zbun­to­wa­nego agenta Hringsy, sły­szała jed­nak plotki o tym, że to zemsta Bez­gwiezd­nego Świę­tego za prze­śla­do­wa­nia reli­gijne i aresz­to­wa­nia doko­ny­wane przez ludzi Bruma.

Z początku wąt­piła, czy ich cuda cokol­wiek zmie­nią; bała się, że wszel­kie ich wysiłki zostaną zlek­ce­wa­żone jak dzie­cinne żar­ciki i do niczego nie dopro­wa­dzą. Tym­cza­sem fakt, że Brum anga­żo­wał coraz więk­sze siły i środki w próbę wyru­go­wa­nia kultu świę­tych, wskrze­sił w niej utra­coną nadzieję.

Komen­dant wró­cił do nich cięż­kim kro­kiem, z twa­rzą wykrzy­wioną w gry­ma­sie gniewu. Trudno go było poważ­nie trak­to­wać, kiedy wyglą­dał jak zmo­kła kura, któ­rej w dodatku w każ­dej chwili może wysko­czyć z buta zabłą­kana ryba. Mimo to Nina spu­ściła głowę i przy­brała obo­jętny wyraz twa­rzy. Brum był w tej chwili nie­bez­pieczny jak gotowa do deto­na­cji mina; co innego być znie­na­wi­dzo­nym, co innego zaś – wyśmie­wa­nym. Ale o to jej wła­śnie cho­dziło: żeby Fjerda prze­stała widzieć w Bru­mie i jego drüskelle ludzi, któ­rych należy się bać, i dostrze­gła, kim są naprawdę – zestra­cha­nymi tyra­nami, któ­rymi należy pogar­dzać, zamiast się im przy­po­chle­biać.

– Odpro­wa­dzę rodzinę do Lodo­wego Dworu – mruk­nął do swo­ich ludzi. – A wy spisz­cie nazwi­ska, wszyst­kie. Wszyst­kich akto­rów i wszyst­kich widzów na placu.

– Ale tłum…

Brum zmru­żył groź­nie oczy.

– Nazwi­ska – powtó­rzył z naci­skiem. – To mi śmier­dzi robotą Hringsy. Jeżeli gri­szo­wie są w mojej sto­licy, cho­dzą po moich uli­cach, chcę o tym wie­dzieć.

Gri­sza mieszka w twoim domu, pomy­ślała z satys­fak­cją Nina.

– Nie szar­żuj – ostrze­gła ją pół­gło­sem Hanne.

– Za późno.

Wsie­dli do prze­stron­nego powozu. Król i kró­lowa poda­ro­wali Bru­mowi jeden z tych nowych, hała­śli­wych pojaz­dów, które nie wyma­gały zaprzę­ga­nia koni, ale Ylva wolała pojazd nie­par­ska­jący czar­nym dymem i nie gro­żący zepsu­ciem się na stro­mym pod­jeź­dzie do Lodo­wego Dworu.

– Po co ci to, Jarl? – zagad­nęła Ylva, gdy otu­lił ich kom­fort aksa­mit­nych sie­dzeń. – Im ostrzej zare­agu­je­cie na te przed­sta­wie­nia, tym śmie­lej będą je wysta­wiali.

Nina spo­dzie­wała się, że Brum wybuch­nie gnie­wem, on jed­nak długo mil­czał, patrząc przez okno na falu­jące w dole szare morze. Kiedy w końcu prze­mó­wił, jego głos był spo­kojny i mia­rowy, a gniew okieł­znany.

– Powi­nie­nem był nad sobą zapa­no­wać – przy­znał i wziął żonę za rękę.

Nina zwró­ciła uwagę, jak silny wpływ miał ten drobny gest na Hanne, dostrze­gła w jej oczach prze­lotny cień wyrzu­tów sumie­nia. Jej samej łatwo było nie­na­wi­dzić Bruma, widzieć w nim wyłącz­nie złego czło­wieka, któ­rego należy znisz­czyć. Był jed­nak ojcem Hanne i w takich chwi­lach jak ta – kiedy był łagodny, roz­sądny, sym­pa­tyczny – zupeł­nie nie wyglą­dał na potwora. Był po pro­stu czło­wie­kiem, który chce dla swo­jego kraju jak naj­le­piej.

– Pro­blem nie ogra­ni­cza się jed­nak do burdy na tar­go­wi­sku – pod­jął znu­żo­nym gło­sem. – Jeżeli ludzie zaczną postrze­gać naszych wro­gów jako świę­tych…

– Mamy prze­cież fjer­dań­skich świę­tych – pod­su­nęła jakby z nadzieją Hanne.

– Ale oni nie są gri­szami.

Nina ugry­zła się w język. Może są, może nie są. Sënj Egmond, wielki archi­tekt, miał się ponoć modlić do Djela, by ten wzmoc­nił fun­da­menty Lodo­wego Dworu dla ochrony przed sztor­mem. Ist­niały jed­nak także inne legendy, takie, w któ­rych modlił się do świę­tych. Nie­któ­rzy wie­rzyli, że doko­ny­wane przez niego cuda nie miały nic wspól­nego z boską inter­wen­cją i były efek­tem dzia­ła­nia daru gri­szów; że Egmond był po pro­stu uta­len­to­wa­nym fabry­ka­to­rem, zdol­nym kształ­to­wać metal i kamień wedle swej woli.

– Fjer­dań­scy święci byli praw­dzi­wymi świę­tymi ludźmi – mówił dalej Brum. – Wybrań­cami Djela, nie tam­tych… demo­nów. Ale to nie wszystko. Roz­po­zna­ły­ście trze­cią z tych para­du­ją­cych po sce­nie świę­tych? To była Zoya Nazy­alen­sky, gene­rał Dru­giej Armii. W tej kobie­cie nie ma nic świę­tego ani natu­ral­nego.

– Kobieta jest gene­ra­łem? – zapy­tała Hanne z miną nie­wi­niątka.

– O ile takie coś można w ogóle nazwać kobietą. Jest uoso­bie­niem wszyst­kiego co ohydne i odra­ża­jące. Gri­szo­wie to esen­cja Ravki. Fjer­da­nie wyzna­jący tych fał­szy­wych świę­tych… ślu­bują lojal­ność obcemu pań­stwu, i to pań­stwu, z któ­rym za chwilę będziemy w sta­nie wojny. Dla­tego ta nowa reli­gia sta­nowi poważ­niej­sze zagro­że­nie niż ewen­tu­alna porażka na polu bitwy. Jeżeli stra­cimy tych ludzi, prze­gramy, zanim walka w ogóle się roz­pocz­nie.

Pod warun­kiem, że zro­bię, co do mnie należy, dopo­wie­działa w duchu Nina.

Musiała liczyć na to, że miłość zwy­kłych Fjer­dan do wła­snych synów i córek prze­waża nad nie­na­wi­ścią, jaką żywią wobec gri­szów, i że więk­szość z nich zna kogoś, kto musiał znik­nąć: przy­ja­ciel, sąsiadka, może nawet ktoś z rodziny; kobieta, która porzu­ciła rodzinę i całe dawne życie z obawy przed odkry­ciem jej mocy; chło­piec porwany nocą z domu, pod­dany tor­tu­rom, a następ­nie zamor­do­wany przez sie­pa­czy drüskelle. Może dzięki jej małym cudom Fjerda zyska coś, wokół czego będzie mogła się zjed­no­czyć. Może znaj­dzie powód, by odrzu­cić nie­na­wiść i strach, które od dawna sta­no­wiły broń w rękach Bruma.

– Obec­ność Appa­rata podaje w wąt­pli­wość wszystko, o co wal­czymy – cią­gnął Brum. – Jak mam wyru­go­wać obce wpływy z naszych miast, jeżeli w sercu naszego rządu zasiada here­tyk? My wycho­dzimy na hipo­kry­tów, a on ma szpie­gów w każ­dym kącie.

Ylva się wzdry­gnęła.

– Roz­ta­cza nie­po­ko­jącą aurę – powie­działa.

– To wszystko na pokaz. Ta broda, te ciemne szaty… Lubi stra­szyć kobiety swo­imi dzi­wacz­nymi oświad­cze­niami i cza­je­niem się w naj­bar­dziej zaska­ku­ją­cych miej­scach, ale w grun­cie rze­czy jest zwy­kłym kra­czą­cym pta­szy­skiem. Poza tym potrze­bu­jemy go, jeśli mamy osa­dzić Demi­dova na tro­nie. Popar­cie kapłana będzie dla Ravkań­czy­ków bar­dzo ważne.

– Zala­tuje od niego cmen­ta­rzem – powie­działa Hanne.

– To tylko kadzi­dło. – Brum zabęb­nił pal­cami o półkę pod oknem. – Trudno powie­dzieć, w co naprawdę wie­rzy. Twier­dzi, że król Ravki jest opę­tany przez demony, a święci nama­ścili Vadika Demi­dova na pra­wo­wi­tego władcę kraju.

– Skąd w ogóle wziął się ten Demi­dov? – zacie­ka­wiła się Nina. – Bar­dzo chcia­ła­bym go poznać.

– Dobrze go pil­nu­jemy, na wypa­dek gdyby jakie­muś ravkań­skiemu zabójcy przy­szła ochota go odstrze­lić.

Szkoda, pomy­ślała Nina.

– Naprawdę jest Lan­co­vem? – dopy­ty­wała dalej.

– Ma więk­sze prawo do tronu niż ten bękart Niko­łaj.

Powóz zatrzy­mał się z szarp­nię­ciem i zaczęli wysia­dać. Nim stopa Niny zdą­żyła dotknąć żwiru na ścieżce, żoł­nierz pod­biegł do Bruma i wrę­czył mu zło­żony arkusz papieru. Ninie mignęła kró­lew­ska pie­częć: srebrny wosk i wilk Grim­je­rów w koro­nie na gło­wie.

Brum zła­mał pie­częć i prze­czy­tał list. Kiedy pod­niósł wzrok, serce Niny zamarło. Mimo upo­ko­rze­nia, jakiego doświad­czył w por­cie, Brum pro­mie­niał.

– Już czas – powie­dział.

Ylva uśmiech­nęła się smutno w odpo­wie­dzi.

– Zatem zosta­wisz nas. Co wie­czór będę cze­kała z ser­cem peł­nym lęku.

– Bez obaw. – Brum scho­wał list do kie­szeni mun­duru. – Nie mają z nami szans. To nasz czas.

Miał rację. Fjer­da­nie mieli czołgi. Mieli też jeń­ców – gri­szów uza­leż­nio­nych od parem. Ich zwy­cię­stwo było prze­są­dzone. Zwłasz­cza że Ravka została cał­kiem sama, bez sojusz­ni­ków.

Powin­nam tam być, pomy­ślała Nina. Tam jest moje miej­sce.

– Udaje się pan w daleką podróż? – zapy­tała.

– By­naj­mniej. Milu, nie lękaj się! Aż tak nie­wiele wiary we mnie pokła­dasz?

Odpo­wie­działa wysi­lo­nym uśmie­chem.

– Skądże. Po pro­stu oba­wiam się o pań­skie bez­pie­czeń­stwo, jak my wszyst­kie. Cze­kaj­cie, wezmę wasze płasz­cze, a wy wejdź­cie już do środka, ogrzej­cie się. Powin­ni­ście nacie­szyć się każdą wspólną chwilą przed wyjaz­dem komen­danta.

– Jesteś praw­dzi­wym bło­go­sła­wień­stwem, Milu – przy­znała z czu­ło­ścią Ylva.

Nina wzięła od niej płaszcz, zabrała także okry­cia Hanne i Bruma… i od razu się­gnęła do kie­szeni, do któ­rej komen­dant wło­żył list.

Nad­cią­gała wojna.

Nina musiała powia­do­mić króla.

3. Niko­łaj

3 Niko­łaj

Niko­łaj pró­bo­wał uspo­koić ner­wo­wego rumaka, pokle­pu­jąc go po zadzie. Sta­jenny suge­ro­wał, że król nie powi­nien dosia­dać wierz­chowca imie­niem Puenta, ale Niko­łaj miał sła­bość do małej sro­ka­tej kla­czy z kośla­wymi uszami. Puenta na pewno nie była naj­pięk­niej­szym oka­zem w kró­lew­skich staj­niach, potra­fiła za to nie­zmor­do­wa­nie biec przez wiele mil i była z natury nie­wzru­szona jak kamień. Zazwy­czaj, bo aku­rat w tej chwili nie mogła ustać spo­koj­nie w miej­scu, krę­ciła się, tań­czyła na boki i szar­pała wodze. Nie podo­bało jej się to miej­sce.

Niko­łaj wcale jej się nie dzi­wił.

– Powiedz­cie, że nie widzę tego, co mi się wydaje, że widzę – ode­zwał się, żywiąc skromną nadzieję w sercu.

– A co ci się wydaje, że widzisz? – spy­tała Tamar.

– Masowe znisz­cze­nia. Pewną zagładę.

– Nie do końca pewną – zapro­te­sto­wała Zoya.

Niko­łaj spoj­rzał na nią z ukosa. Ścią­gnęła czarne włosy w kucyk i prze­wią­zała gra­na­tową wstążką. Było to nie­zwy­kle prak­tyczne roz­wią­za­nie, miało jed­nak tę wadę, że odczu­wał nie­ustanną pokusę roz­wią­za­nia wstążki.

– Czyż­bym wyczu­wał opty­mizm u mojego naj­bar­dziej pesy­mi­stycz­nego gene­rała?

– Praw­do­po­dobną zagładę – spre­cy­zo­wała i deli­kat­nie ścią­gnęła wodze swo­jej bia­łej kla­czy. Wszyst­kie konie były nie­spo­kojne.

Jutrzenka zakra­dła się do Yar­je­no­szu, różowa poświata kła­dła się na uli­cach i dachach. Na pastwi­skach pod mia­stem pasło się stado kuców, które mimo gęstej i dłu­giej zimo­wej sier­ści przy­tu­py­wały z zimna. Cała scena mogłaby być uro­kliwa – kra­jo­braz jak ze snu, w sam raz dla mala­rza pra­cu­ją­cego na zle­ce­nie boga­tego kupca z nad­mia­rem gotówki i nie­do­stat­kiem dobrego smaku – gdyby nie połać mar­twej popie­la­tej ziemi, pla­miąca oko­licę jak kleks roz­chla­pa­nego atra­mentu. Pora­żony plagą obszar cią­gnął się od odle­głych wybie­gów na tere­nie stad­niny aż do skra­jów mia­steczka.

– Dwie mile? – zga­dy­wał Niko­łaj, sza­cu­jąc roz­miar znisz­czeń.

– Co naj­mniej – potwier­dził Tolya przy­glą­da­jący się oko­licy przez długą lunetę. – Może nawet trzy.

– Dwa razy więk­szy obszar niż pod Bala­ki­re­vem.

– Jest coraz gorzej – zauwa­żyła Tamar.

– Nie wia­domo – zaopo­no­wał Tolya. Podob­nie jak sio­stra, miał na sobie oliw­ko­wo­bru­natny mun­dur. Mimo chłodu pod­wi­nął rękawy, odsła­nia­jąc musku­larne ramiona z wyta­tu­owa­nymi wize­run­kami słońca. – To jesz­cze nie musi być żadna pra­wi­dło­wość.

– To Ravka! – prych­nęła Tamar. – Tu może być tylko gorzej.

– To jest pra­wi­dło­wość. – Spoj­rze­nie nie­bie­skich oczu Zoi prze­śli­znęło się po wid­no­kręgu. – Ale czy to jego pra­wi­dło­wość?

– A w ogóle jest taka moż­li­wość? – spy­tał Tolya. – Trzy­mamy go zamknię­tego w sło­necz­nej celi, odkąd… powró­cił.

Powró­cił.

Oso­bli­wie to brzmiało, tak jakby Zmrocz po pro­stu wró­cił z waka­cji na Wyspie Tuła­czej, gdzie dla roz­rywki szki­co­wał ruiny zam­ków i zaja­dał się lokal­nymi potra­wami. Jakby wcale nie został przy­wró­cony do życia w pra­sta­rym rytu­ale zapla­no­wa­nym przez krwio­żer­czą świętą mającą sła­bość do psz­czół.

– Sta­ram się nie lek­ce­wa­żyć naszego zna­mie­ni­tego więź­nia – powie­dział Niko­łaj. – Jeśli zaś cho­dzi o to, co jest, a co nie jest moż­liwe…

Prawdę mówiąc, to słowo stra­ciło dla niego wszelki sens. Sta­nął oko w oko ze świę­tymi, był świad­kiem ich uni­ce­stwie­nia i sam omal nie zgi­nął, a na koniec został opę­tany przez demona. Dawno nie­ży­jący czło­wiek zmar­twych­wstał na jego oczach. Był też pewien, że w ciele sto­ją­cej obok niego kobiety skrywa się duch pra­sta­rego smoka. Jeżeli „moż­liwe” było rzeką, to rzeka ta dawno wystą­piła z brze­gów.

– Patrz­cie – powie­dział Tolya. – Dym.

– I jeźdźcy – dodała Tamar. – Będą kło­poty.

Na obrze­żach mia­sta, bli­sko miej­sca zaata­ko­wa­nego przez plagę, Niko­łaj dostrzegł grupę kon­nych. Wiatr niósł ich pod­nie­sione głosy.

– Sulij­skie wozy – zauwa­żyła oschle Zoya.

Roz­legł się strzał.

Spoj­rzeli po sobie i ruszyli z kopyta na dół, w dolinę.

Dwie grupy ludzi stały naprze­ciwko sie­bie w cie­niu olbrzy­miego cedru, tuż poza gra­nicą obszaru, na któ­rym plaga pozba­wiła zie­mię wszel­kiego życia. Znaj­do­wali się na skraju sulij­skiego obo­zo­wi­ska i było oczy­wi­ste, że wozy usta­wiono w spo­sób zapew­nia­jący nie tylko wygodę, ale także ochronę. Ni­gdzie nie było widać dzieci, Sulij­czycy przy­go­to­wali się na odpar­cie ataku – może dla­tego, że zawsze musieli być na to przy­go­to­wani. Stare prze­pisy ogra­ni­cza­jące im moż­li­wość podró­żo­wa­nia i posia­da­nia ziemi znie­siono, zanim ojciec Niko­łaja zasiadł na tro­nie, ale uprze­dzeń nie dało się rów­nie łatwo wykre­ślić z kodek­sów. A w cięż­kich cza­sach Sulij­czy­kom zawsze żyło się trud­niej. Sto­jąca przed nimi tłusz­cza – nie było na to innego dobrego okre­śle­nia – była tego naj­lep­szym dowo­dem.

– Odstąp­cie! – zawo­łał Niko­łaj, gdy tylko zna­leźli się bli­żej, ale tylko dwie osoby odwró­ciły się na dźwięk jego głosu i spoj­rzały na nich.

Tolya wysfo­ro­wał się naprzód i pchnął cięż­kiego rumaka wprost mię­dzy dwie zwa­śnione grupy.

– W imie­niu króla naka­zuję wam zło­żyć broń! – zagrzmiał. Wyglą­dał jak święty-wojow­nik, który z kart książki zstą­pił na świat.

– Impo­nu­jące – przy­znał Niko­łaj.

– Popi­suje się – powie­działa Tamar.

– Nie bądź małost­kowa. Kiedy czło­wiek jest wielki jak dąb, powi­nien mieć z tego tytułu jakieś przy­wi­leje.

Zarówno miesz­kańcy mia­steczka, jak i Sulij­czycy cof­nęli się o krok, roz­dzia­wiw­szy usta na widok odzia­nego w mun­dur olbrzyma z Shu Hanu z potęż­nymi, wyta­tu­owa­nymi rękami. Niko­łaj roz­po­znał Kiryła Mirova, miej­sco­wego guber­na­tora. Mirov zbił mają­tek na han­dlu solo­nym dor­szem i pro­duk­cji nowych środ­ków loko­mo­cji gwał­tow­nie wypie­ra­ją­cych tra­dy­cyjne wozy i powozy. Nie wywo­dził się z ary­sto­kra­cji, był nato­miast sza­le­nie ambitny. Chciał być trak­to­wany poważ­nie jako przy­wódca, dla­tego stale czuł, że ma coś do udo­wod­nie­nia. Z takimi zawsze są kło­poty.

– Dzień dobry! – zawo­łał wesoło Niko­łaj, w lot chwy­ta­jąc pod­su­niętą przez Tolyę oka­zję. – Czyż­by­śmy spo­tkali się wszy­scy na wcze­snym śnia­da­niu?

Ludzie z mia­steczka zgięli się w głę­bo­kich ukło­nach. Sulij­czycy tego nie zro­bili. Nie uzna­wali kró­lów.

– Wasza Wyso­kość – ode­zwał się Mirov, szczu­pły męż­czy­zna z obwi­słymi policz­kami jak z roz­to­pio­nego wosku. – Nie mia­łem poję­cia, że Wasza Wyso­kość jest w pobliżu. Gdy­bym wie­dział, wyje­chał­bym na spo­tka­nie.

– Co tu się dzieje? – zapy­tał spo­koj­nie Niko­łaj, sta­ra­jąc się nie popaść w oskar­ży­ciel­ski ton.

– Zobacz­cie, co zro­bili z naszymi polami! – wykrzyk­nął jeden z ludzi Mirova. – I z mia­stem! Dzie­sięć domów znik­nęło, roz­wiały się jak dym! Dwie rodziny prze­pa­dły bez śladu, i jesz­cze Gavosz, nasz tkacz.

„Roz­wiały się jak dym”. Podobne sygnały docho­dziły z innych rejo­nów Ravki: plaga ude­rzała zni­kąd, fala cie­nia zagar­niała mia­sta, zie­mie uprawne, porty, a wszystko, czego tknęła, roz­pły­wało się w nicość, zni­kało jak zdmuch­nięty pło­mień świecy. Zosta­wiała po sobie pola i lasy cał­ko­wi­cie pozba­wione życia. Podobno ludzie nazy­wali ją „kiły­kłavą”, wam­pi­rem, mitycz­nym potwo­rem.

– To nie tłu­ma­czy, dla­czego doby­li­ście broni – zauwa­żył z nie­zmą­co­nym spo­ko­jem Niko­łaj. – Wyda­rzyło się coś strasz­nego, ale Sulij­czycy nie są temu winni.

– Ich obóz pozo­stał nie­tknięty – zauwa­żył Mirov. Niko­ła­jowi nie podo­bała się mia­rowa kaden­cja jego głosu: co innego pró­bo­wać uspo­koić war­czą­cego psa, a co innego nego­cjo­wać z czło­wie­kiem, który się oko­pał na umoc­nio­nej pozy­cji. – To… to coś, ta potwor­ność nad­cią­gnęła dosłow­nie kilka dni po tym, jak zja­wili się na naszej ziemi.

– Na waszej ziemi? – powtó­rzył Sulij­czyk sto­jący w samym środku swo­jej grupy. – Sulij­czycy zamiesz­ki­wali wszyst­kie kra­iny po tej stro­nie Morza Praw­dzi­wego w cza­sach, gdy nie miały one jesz­cze nazw!

– I co tu zbu­do­wa­li­ście? – zapy­tał rzeź­nik w brud­nym far­tu­chu. – Nic. To są nasze domy, nasze sklepy i warsz­taty, nasze pastwi­ska i nasze stada.

– Oni są prze­klęci – dodał Mirov takim tonem, jakby stwier­dzał jakiś oczy­wi­sty fakt, na przy­kład poda­wał suma­ryczną wiel­kość zeszło­rocz­nych opa­dów albo cenę psze­nicy. – Każdy to wie.

– Nie cier­pię, kiedy nie dopusz­cza się mnie do sekre­tów, ale ni­gdy nie sły­sza­łem o takiej klą­twie – przy­znał Niko­łaj. – Poza tym taka sama kata­strofa wyda­rzyła się także w innych miej­scach. To zja­wi­sko natu­ralne; jeden z moich mate­rial­ni­ków już je ana­li­zuje i wkrótce znaj­dzie reme­dium.

Efek­towny zle­pek kłamstw pod­lany opty­mi­zmem. Cóż, odro­bina prze­sady jesz­cze nikomu nie zaszko­dziła.

– Bez­praw­nie wkro­czyli na zie­mie hra­biego Nereń­skiego!

– Jestem kró­lem Ravki – odparł Niko­łaj z całym monar­szym maje­sta­tem Lan­co­vów. – To z mojej łaski hra­bia zarzą­dza tymi zie­miami. Oświad­czam, że ci ludzie są tu mile widziani i znaj­dują się pod moją ochroną.

– Powie­dział król-bękart – burk­nął rzeź­nik.

Zro­biło się cicho jak makiem zasiał.

Zoya zaci­snęła pię­ści. Grzmot prze­to­czył się nad polami.

Niko­łaj pod­niósł dłoń w pojed­naw­czym geście. Tej wojny nie mogli wygrać siłą.

– Zechciał­byś powtó­rzyć? – popro­sił.

Rzeź­nik spo­chmur­niał i poczer­wie­niał. Wyglą­dał, jakby mógł lada chwila umrzeć na serce, chyba że wcze­śniej zabije go wła­sna głu­pota.

– Powie­dzia­łem, że jesteś bękar­tem nie­god­nym dosia­dać tego fiku­śnego konika.

– Sły­sza­łaś, Puenta? Nazwał cię „fiku­śnym koni­kiem”. – Niko­łaj ponow­nie spoj­rzał na rzeź­nika. – Mówisz, że jestem bękar­tem. Dla­czego? Powta­rzasz po naszych wro­gach?

Nie­pewny szmer w tłu­mie. Szu­ra­nie stóp. Ale nikt się nie ode­zwał.

To dobrze, pomy­ślał Niko­łaj.

– Czy teraz to Fjerda jest waszym zwierzch­ni­kiem? – Jego głos poniósł się nad tłu­mem miej­sco­wych i Sulij­czy­ków. – Zamier­za­cie się uczyć ich języka? Pokło­nić się przed ich kró­lem i kró­lową z pra­wego łoża, kiedy ich czołgi prze­kro­czą gra­nice Ravki?

– Nie! – zawo­łał Mirov i splu­nął na zie­mię. – Ni­gdy!

Jeden zała­twiony.

– To Fjer­da­nie nabili waszą broń kłam­stwami o moim pocho­dze­niu. Mają nadzieję, że zwró­ci­cie się prze­ciwko mnie, prze­ciwko swoim kra­ja­nom, któ­rzy strzegą w tej chwili naszych gra­nic, gotowi bro­nić ich za wszelką cenę. Mają nadzieję, że wyrę­czy­cie ich w krwa­wym wojen­nym dziele.

Oczy­wi­ście kła­mał, ale kró­lo­wie robią to, co chcą, a bękarty to, co muszą.

– Nie jestem zdrajcą – wark­nął rzeź­nik.

– A mówi­łeś jak zdrajca – wytknął mu Mirov.

Rzeź­nik wypiął pierś.

– Wal­czy­łem w osiem­na­stym pułku. Mój syn też się zacią­gnie.

– Założę się, że pogo­ni­łeś kota paru Fjer­da­nom, co? – spy­tał Niko­łaj.

– A pew­nie, że pogo­ni­łem! – przy­tak­nął rzeź­nik.

Ale męż­czy­zna sto­jący za nim nie był zachwy­cony.

– Nie chcę, żeby moje dzieci wal­czyły w kolej­nej woj­nie – powie­dział. – Niech wiedźmy idą w pierw­szym sze­regu.

Przy­wo­łany przez Zoyę pio­run roz­darł z trza­skiem powie­trze.

– Gri­szo­wie popro­wa­dzą natar­cie – odparła. – A ja pierw­sza przyjmę kulę, jeśli będzie trzeba.

Ludzie Mirova cof­nęli się przed nią.

– Powi­nie­nem ci podzię­ko­wać. – Niko­łaj się uśmiech­nął. – Kiedy Zoya posta­na­wia zostać boha­terką, potrafi być prze­ra­ża­jąca, czyż nie?

– Jesz­cze jak! – zakwi­lił rzeź­nik.

– Zgi­nęli ludzie – nie ustę­po­wał Mirov, wal­cząc o zacho­wa­nie resz­tek auto­ry­tetu. – Ktoś musi odpo­wie­dzieć…

– A kto odpo­wiada za susze? – Głos Zoi prze­ciął powie­trze jak dobrze naostrzony miecz. – Trzę­sie­nia ziemi? Hura­gany? Czy tym wła­śnie jeste­śmy? Isto­tami, które lamen­tują przy pierw­szych zapo­wie­dziach pro­ble­mów? Czy może jed­nak jeste­śmy Ravkań­czy­kami: prag­ma­tycz­nymi, nowo­cze­snymi, nie­bę­dą­cymi już więź­niami sta­rych prze­są­dów?

Nie wszy­scy mia­stowi byli zachwy­ceni, ale nie­któ­rzy dali się sku­tecz­nie zga­nić. W innym życiu Zoya byłaby strasz­liwą guber­na­torką: pro­sta jak trzcina, z wiecz­nie skwa­szoną miną, zdolna dopro­wa­dzić każ­dego męż­czy­znę do posi­ka­nia się ze stra­chu. Jedna Sulijka przy­glą­dała się jej jed­nak podejrz­li­wie, a Zoya – na którą zawsze można było liczyć, że na zuchwałe spoj­rze­nie odpo­wie wzro­kiem zdol­nym spo­pie­lać lasy – albo niczego nie zauwa­żyła, albo celowo ją igno­ro­wała.

– Khaj pa ve – powie­działa kobieta. – Khaj pa ve.

Niko­łaj był zain­try­go­wany, ale chwi­lowo miał na gło­wie pil­niej­sze sprawy.

– Wiem, że to wątła pocie­cha, ale powin­ni­śmy poroz­ma­wiać o tym, jaką rekom­pen­satę może wam zapew­nić korona za utra­cone domy i zie­mię. Oso­bi­ście…

– Poroz­ma­wiam z guber­na­to­rem – weszła mu w słowo Zoya.

Niko­łaj zamie­rzał sam roz­mó­wić się z Miro­vem, który – prze­wraż­li­wiony na punk­cie swo­jego sta­tusu – mógł być podatny na uroki monar­chii, ale Zoya już pchnęła klacz w stronę guber­na­tora.

– Bądź cza­ru­jąca – rzu­cił za nią pół­gło­sem.

Posłała mu ser­deczny uśmiech i mru­gnęła poro­zu­mie­waw­czo.

– Będę.

– To było bar­dzo prze­ko­nu­jące.

Natych­miast spo­waż­niała.

– Od lat jestem zmu­szona patrzeć, jak pod­li­zu­jesz się wszyst­kim w Ravce. Nauczy­łam się paru sztu­czek.

– Nikomu się nie pod­li­zuję.

– Ow­szem, zda­rza ci się – wtrą­cił Tolya.

– Może i tak – zgo­dził się Niko­łaj. – Ale jestem w tym prze­uro­czy.

Patrzył, jak Zoya zsuwa się z koń­skiego grzbietu, bie­rze Mirova pod ramię i odpro­wa­dza na stronę. Nie­wiele bra­ko­wało, żeby guber­na­to­rowi dosłow­nie opa­dła szczęka – czę­sty sku­tek uboczny urody Zoi i ota­cza­ją­cej ją mor­der­czej aury. Może jed­nak ist­niały dla niego rze­czy bar­dziej odu­rza­jące od sta­tusu.

Zoya jed­nak nie zamie­rzała wcale wyko­rzy­sty­wać swo­jej prze­wagi nad guber­na­to­rem. Zoya ucie­kała. Nie miała ochoty na kon­fron­ta­cję z tamtą Sulijką, a to już było zupeł­nie nie w jej stylu. W każ­dym razie kie­dyś byłoby nie w jej stylu, bo od czasu bitwy w Fał­dzie, odkąd stra­ciła Jurisa, Zoya się zmie­niła. Niko­łaj miał wra­że­nie, że ogląda ją z pew­nej odle­gło­ści, jakby odsu­nęła się o krok od wszyst­kich i wszyst­kiego – a przy tym pozo­stała tą samą kobietą co zawsze, jej pan­cerz był na swoim miej­scu, a ona szła przez świat z pre­cy­zją i gra­cją, nie tra­cąc czasu na litość.

Niko­łaj zwró­cił się do Sulij­czy­ków:

– Lepiej by było, gdy­by­ście przed zmierz­chem stąd odje­chali. Dla wła­snego bez­pie­czeń­stwa.

Ich przy­wódca cały się naje­żył.

– Czym­kol­wiek jest to okro­pień­stwo, nie mie­li­śmy z nim nic wspól­nego.

– Wiem, ale po zapad­nię­ciu nocy zdrowy roz­są­dek może się oka­zać nie­wy­star­cza­jący.

– Czy tak wła­śnie wygląda opieka ze strony króla Ravki? Ogra­ni­cza się do pole­ce­nia, żeby­śmy czmych­nęli w mrok?

– To nie pole­ce­nie, tylko dobra rada. Mógł­bym wysta­wić zbrojne straże wokół waszego obozu, ale przy­pusz­czam, że nie byli­by­ście tym zachwy­ceni.

– Słusz­nie przy­pusz­czasz.

Niko­łaj nie chciał jed­nak zosta­wiać Sulij­czy­ków na pastwę losu.

– Jeśli chce­cie, mogę zawia­do­mić hra­binę Gre­cynę, udo­stępni wam swoje pola.

– Przyj­mie Sulij­czy­ków na swo­jej ziemi?

– Jeżeli odmówi, nie dosta­nie ani jed­nej z nowych młoc­karni, które roz­pro­wa­dzamy wśród far­me­rów.

– Król posłu­guje się nie tylko bro­nią, ale i szan­ta­żem.

– Król rzą­dzi ludźmi, nie świę­tymi. Cza­sem modli­twa to za mało.

Sulij­czyk par­sk­nął śmie­chem.

– Pełna zgoda.

– Co takiego powie­dzia­łaś do gene­rał Nazy­alen­sky? – zapy­tał Niko­łaj sto­jącą obok przy­wódcy kobietę. Silił się na poufały ton.

– Nazy­alen­sky – powtó­rzyła i się roze­śmiała.

Niko­łaj uniósł brwi.

– Wła­śnie. Co jej powie­dzia­łaś?

– Yej menina enu jebra zheji, yepa Korol Rezni.

Sulij­czyk też się roze­śmiał.

– Mówi, że jej słowa były prze­zna­czone dla pani gene­rał, nie dla cie­bie, Królu…

– Ten frag­ment zro­zu­mia­łem – uciął Niko­łaj.

Korol Rezni. Król z bli­znami. Spo­śród licz­nych przy­dom­ków, jakimi go obda­rzano, ten z pew­no­ścią nie był naj­gor­szy, ale na dźwięk tych słów demon w nim drgnął.

Spo­koj­nie. Zawar­li­śmy prze­cież umowę, prawda?

Tyle że demon nie był wiel­kim zwo­len­ni­kiem logiki.

Następną godzinę Niko­łaj i Tamar poświę­cili na roz­mowy z tymi spo­śród Sulij­czy­ków, któ­rzy mieli coś do powie­dze­nia na temat plagi. Następ­nie spo­tkali się z Tolyą i Zoyą.

– I co? – zapy­tał Niko­łaj, gdy wra­cali konno na szczyt wzgó­rza.

– To samo co w Bala­ki­re­vie – odparł Tolya. – Plama cie­nia prze­wa­la­jąca się nad zie­mią jak zbyt szybko nad­cią­ga­jący zmierzch. Wszystko, czego cień dotknie, pada ofiarą plagi: żywy inwen­tarz, budynki, nawet ludzie roz­pły­wają się w dym. Zostaje po nich tylko jałowa zie­mia.

– Zale­d­wie wczo­raj prze­cho­dzili tędy piel­grzymi – powie­działa Zoya. – Wyznawcy Bez­gwiezd­nego. Twier­dzą, że to kara za pano­wa­nie nie­wier­nego króla.

– To nie­uczciwe – sprze­ci­wił się Niko­łaj. – Mam w sobie mnó­stwo wiary.

– W co? – Tolya uniósł brew.

– W solidną inży­nie­rię i jesz­cze lep­szą whi­sky. Czy Mirov i jego kum­ple prze­ła­mali się z piel­grzy­mami chle­bem i dali posłuch ich zdra­dziec­kim sło­wom?

– Nie – odparła z nie­jaką satys­fak­cją Zoya. – Dosta­tecz­nie wielu z nich pamięta wojnę i znisz­cze­nie Novo­kri­bir­ska przez Zmro­cza. Prze­pę­dzili tych fana­ty­ków w czerni na cztery wia­try.

– Nie ma to jak yar­je­no­ska tłusz­cza… A co ci powie­działa ta kobieta?

– Nie mam poję­cia – odparła Zoya. – Nie znam sulij­skiego.

Tamar zer­k­nęła na nią podejrz­li­wie.

– Spra­wia­łaś wra­że­nie, jak­byś ją zro­zu­miała. I jak­byś czym prę­dzej chciała zejść jej z oczu.

Czyli nie tylko Niko­łaj to zauwa­żył.

– Nie żar­tuj – zbyła ją Zoya. – Mia­łam robotę do wyko­na­nia.

Tolya ski­nął głową na Niko­łaja.

– Sulij­czycy chyba za tobą nie prze­pa­dają, co?

– Raczej nie mają powodu, żeby mnie lubić – przy­znał Niko­łaj. – Nie powinni żyć w naszym pań­stwie w usta­wicz­nym stra­chu. Za mało zro­bi­łem dla zapew­nie­nia im bez­pie­czeń­stwa.

Kolejna z jego licz­nych pora­żek. Odkąd zasiadł na tro­nie, pro­wa­dził wojnę na zbyt wielu fron­tach jed­no­cze­śnie: Zmrocz, Fjer­da­nie, Shu Han, jurda parem i jesz­cze ten prze­klęty demon w jego gło­wie.

– Wszy­scy żyjemy w stra­chu – zauwa­żyła Zoya i pona­gliła konia do galopu.

– Cóż, jest to jakiś spo­sób na zmianę tematu – przy­znał Tolya.

Pośpie­szyli za nią, a gdy wje­chali na grzbiet wzgó­rza, Tamar odwró­ciła się i spoj­rzała na wielką ranę pozo­sta­wioną przez plagę na polach.

– W jed­nej kwe­stii Bez­gwiezdni mają rację: to ma jakiś zwią­zek ze Zmro­czem.

– Też się tego oba­wiam – przy­znał Niko­łaj. – Wszy­scy widzie­li­śmy pia­sek w Fał­dzie: jest szary i mar­twy, dokład­nie tak samo, jak obszary pora­żone plagą. Myśla­łem, że po zapad­nię­ciu się Fałdy Cie­nia i roz­pro­sze­niu ciem­no­ści skry­wana przez nie wcze­śniej zie­mia zdoła się sama uzdro­wić.

– Ale tam nic nie uro­sło – powie­dział Tolya. – To zie­mia prze­klęta.

Tym razem Niko­łaj nie potra­fił zbyć tych słów jak uczy­niłby w przy­padku zwy­czaj­nego prze­sądu. W doli­nie Tula znaj­do­wały się naj­święt­sze ravkań­skie zie­mie, na któ­rych Sankt Feliks miał upra­wiać swój sad – albo las cier­niowy, w zależ­no­ści od tego, w którą wer­sję legendy czło­wiek wolał wie­rzyć. Tam rów­nież pierw­szy raz odbyło się obis­baya, rytuał mający oddzie­lić bestię od czło­wieka. Jed­nakże Zmrocz splu­ga­wił to wszystko. Pod­jęte przez niego próby two­rze­nia wła­snych ampli­fi­ka­to­rów i wyko­rzy­sta­nie do tego merzo­sti ska­lały jego moc i prze­mie­niły Tulę w mroczną kra­inę, w któ­rej roiło się od potwo­rów. Cza­sem Niko­łaj powąt­pie­wał, czy kie­dy­kol­wiek zdo­łają się na dobre pozbyć spu­ści­zny Zmro­cza.

Naj­pierw musisz zmie­rzyć się z fak­tem, że sam nie jesteś bez winy, pomy­ślał.

Naj­wyż­sza pora przy­znać przed samym sobą, jakie jest praw­dziwe zna­cze­nie plagi.

– Nie ma innego wytłu­ma­cze­nia – powie­dział. – Fałda się roz­sze­rza. Z naszej winy.

– Tego nie wie­cie… – zaczęła Tamar.

– Wiemy – ucięła lodo­wa­tym tonem Zoya.

Niko­łaj przy­po­mniał sobie trzę­sie­nia ziemi odczu­walne w całej Ravce i poza jej gra­ni­cami, kiedy roz­pę­kły się gra­nice Fałdy. Eli­za­veta została poko­nana. Troje świę­tych, gri­szów obda­rzo­nych nie­skoń­czoną mocą, zgi­nęło gwał­towną śmier­cią. Niko­łaj usi­ło­wał prze­trwać obis­baya i pozbyć się swo­jego demona. Bez powo­dze­nia: moc Zmro­cza prze­trwała w nim, a teraz i sam Zmrocz znów kro­czył po świe­cie. To musiało mieć swoje kon­se­kwen­cje.

– Pobie­rzemy próbki gleby, ale i bez tego wiemy, co tu się dzieje – powie­dział.

– Świet­nie – zgo­dziła się Tamar. – To wasza wina. Jak możemy to powstrzy­mać?

– Musimy zabić Zmro­cza – odparła Zoya.

Tolya prze­wró­cił oczami.

– To twoja odpo­wiedź na każde pyta­nie.

Zoya wzru­szyła ramio­nami.

– Skąd mamy wie­dzieć, dopóki nie spró­bu­jemy?

– A co z demo­nem uwię­zio­nym w ciele króla? – spy­tała Tamar.

– To detal. – Zoya zmarsz­czyła brwi.

– Mogli­by­śmy jesz­cze raz spró­bo­wać obis­baya – pod­su­nął Tolya. – Odkry­łem nowy tekst, w któ­rym…

– Ostat­nim razem omal przy tym nie zgi­nął! – wark­nęła Zoya.

– To detal – odparł Niko­łaj. – Musimy roz­wa­żyć tę moż­li­wość.

– Po ślu­bie – powie­działa Zoya.

– Ow­szem – przy­tak­nął Niko­łaj, pró­bu­jąc wykrze­sać w sobie choć odro­binę entu­zja­zmu. – Po ślu­bie.

Zoya zapa­trzyła się na hory­zont.

– Pro­szę cię, powiedz, że poczy­ni­łeś jakieś postępy z księż­niczką Ehri.

– Wyobra­ża­nie sobie, że znów prze­bi­jam sobie cier­niem serce, przy­cho­dzi mi z więk­szą łatwo­ścią niż uwo­dze­nie księż­niczki.

– Z pew­no­ścią wymaga więk­szej fine­zji – zgo­dziła się z nim. – A tej ci nie bra­kuje.

– To nie do końca brzmi jak kom­ple­ment…

– Bo nim nie jest. Masz wię­cej uroku oso­bi­stego niż rozumu. Jest to wpraw­dzie iry­tu­jące, ale w deli­kat­nej mate­rii dyplo­ma­tycz­nej powinno być zaletą.

– Prawdę mówiąc, pra­wie nie mia­łem oka­zji z nią poroz­ma­wiać – przy­znał.

Zamie­rzał zapro­sić Ehri na ucztę w dniu świę­tych, ale jakoś się nie zło­żyło. Zda­wał sobie sprawę, że naprawdę powi­nien z nią poroz­ma­wiać. Ba, musiał to zro­bić, jeśli chciał mieć jaką­kol­wiek nadzieję na reali­za­cję swo­ich pla­nów. Jed­nakże od tam­tej fatal­nej nocy, kiedy zgi­nął Isaak, a kobieta, którą wszy­scy brali za Ehri, oka­zała się zabój­czy­nią, uni­kał towa­rzy­stwa księż­niczki: praw­dziwa Ehri została zamknięta w odosob­nie­niu, w luk­su­so­wych apar­ta­men­tach w prak­tyce sta­no­wią­cych wię­zie­nie. Jej gwar­dzistki z Tavgha­radu trzy­mano w naj­przy­tul­niej­szej czę­ści lochów, pod dawną staj­nią, zabój­czyni zaś – dziew­czyna, która pchnęła Iza­aka nożem w serce, myśląc, że zabija króla – tra­fiła pod klucz i w dal­szym ciągu lizała rany. Jeśli zaś cho­dzi o innego więź­nia Niko­łaja… No, ten miał naprawdę wyjąt­kową poje­dyn­czą celę.

– Ehri mięk­nie, ale jest uparta – dodał.

– To pożą­dana cecha u kró­lo­wej – zauwa­żyła Zoya.

– Tak myślisz?

Obser­wo­wał jej twarz, nie mógł się powstrzy­mać. Zer­k­nęła w jego stronę tak szybko, że pra­wie mógłby to zło­żyć na karb swo­jej wyobraźni: błysk błę­kitu, jak niebo, które mignęło wśród gałęzi drzew. Zna­cze­nie tego spoj­rze­nia? Coś. Albo nic. Łatwiej byłoby wyczy­tać przy­szłość z chmur.

Przy­trzy­mu­jąc wodze jedną ręką, Zoya popra­wiła ręka­wiczki.

– Za nie­spełna mie­siąc przy­je­dzie kró­lowa Makhi i będzie ocze­ki­wała nie­za­po­mnia­nej cere­mo­nii – przy­po­mniała. – Jeżeli nie­do­szła panna młoda nie zechce współ­pra­co­wać, wyszy­ku­jesz sobie poważny incy­dent dyplo­ma­tyczny.

– Incy­dent i tak może mu się przy­tra­fić – zauwa­żyła Tamar.

– To prawda, ale jeśli nie doj­dzie do ślubu, nie będzie się musiał mar­twić Fjer­da­nami, Shu Hanem ani Fałdą.

– Naprawdę? – zdzi­wił się Niko­łaj.

– Naprawdę. Bo wtedy Genya cię zamor­duje. Masz poję­cie, ile wysiłku wło­żyła w pla­no­wa­nie tej fety?

Niko­łaj wes­tchnął.

– Będzie ślub. Zamó­wi­łem już gar­ni­tur.

– Gar­ni­tur! – Zoya wznio­sła oczy ku niebu. – Ele­ganc­kie wdzianko na wła­sny pogrzeb. Poroz­ma­wiaj z Ehri. Ocza­ruj ją.

Miała rację – i to wła­śnie naj­bar­dziej draż­niło Niko­łaja.

W pierw­szej chwili ucie­szył się na widok jeźdźca zbli­ża­ją­cego się od strony obo­zo­wi­ska, potem jed­nak powaga malu­jąca się na twa­rzy przy­by­sza zmro­ziła mu serce. Posłańcy nio­sący dobre wie­ści ni­gdy się tak nie śpie­szą.

– O co cho­dzi? – zapy­tał, gdy jeź­dziec do nich dołą­czył.

– Przy­był latacz z Os Alty, Wasza Wyso­kość – wysa­pał zzia­jany posła­niec. – Wia­do­mość od Ter­mita.

I podał kró­lowi zapie­czę­to­wany list.

Kątem oka Niko­łaj dostrzegł, jak Zoya pochyla się w sio­dle; naj­chęt­niej wyrwa­łaby mu list z ręki. „Ter­mit” był pseu­do­ni­mem ope­ra­cyj­nym Niny Zenik.

Prze­biegł list wzro­kiem. Miał nadzieję, że będą mieli wię­cej czasu, ale dzięki Ninie zyskali przy­naj­mniej uczciwą szansę, żeby powal­czyć.

– Musimy wra­cać do obozu – zwró­cił się do posłańca. – Jedź przo­dem i każ przy­go­to­wać dwa lata­cze.

Goniec znik­nął w tuma­nie kurzu.

– Zaczęło się, prawda? – spy­tała Zoya.

– Fjerda ruszyła. Tamar, będziesz musiała zawia­do­mić Davida i naszych fabry­ka­to­rów. Ja wyślę latacz do naszych ludzi na zacho­dzie.

– Poci­ski nie są jesz­cze gotowe – przy­po­mniała Tamar.

– Wiem, ale Fjer­da­nie nie będą cze­kać. – Niko­łaj odwró­cił się do Zoi. – Hiram Schenck jest w Os Kervo. Wiesz, co robić. To nasza jedyna szansa, żeby zała­twić tę sprawę, jak należy.

– Jeste­śmy przy­go­to­wani? – zapy­tał Tolya.

– W żad­nym razie, ale i tak damy im popa­lić – odpo­wie­działa mu sio­stra.

Drze­miący w Niko­łaju demon pod­niósł łeb, wyraź­nie oży­wiony tą myślą. Wojna przy­po­mi­nała ogień: nie­spo­dzie­wana, żar­łoczna i naj­ła­twiej­sza do powstrzy­ma­nia, zanim roz­hula się na dobre. Niko­łaj był gotów zro­bić wszystko, co w jego mocy, żeby ogra­ni­czyć pożogę. Bał się o sie­bie i swój kraj, byłby głup­cem, gdyby nie odczu­wał stra­chu, ale jakaś jego cząstka – może kor­sarz, może demon, a może książę, który pazu­rami wyszar­pał sobie drogę do tronu – nie mogła się docze­kać bitwy.

– Wyobraź­cie sobie, że wyda­je­cie przy­ję­cie – powie­dział i szarp­nął wodze, zmu­sza­jąc klacz do ruchu. – Teraz będzie tak samo: kiedy przyjdą goście, okaże się, kto jest waszym praw­dzi­wym przy­ja­cie­lem.

4. Nina

4 Nina

Hanne sta­nęła przy łóżku Niny i obu­dziła ją potrzą­śnię­ciem za ramię. Serce Niny waliło jak mło­tem, pościel była mokra od potu. Mówiła przez sen? Śniła o lodzie i o wilku Mat­thiasa: Tras­sel jadł jej z ręki, ale kiedy przyj­rzała mu się uważ­nie, stwier­dziła, że śnież­no­biały pysk ma czer­wony od krwi. Poży­wiał się mię­sem trupa.

– Ktoś przy­szedł – powie­działa Hanne. – Ktoś z klasz­toru.

Nina usia­dła. Nocne powie­trze chło­dziło jej spo­cone ciało. Oprzy­tom­niała w oka­mgnie­niu i w tej chwili gwał­towne bicie serca nie miało już nic wspól­nego z roz­pły­wa­ją­cym się snem. Hanne uczyła się w klasz­to­rze w Gäfvalle, gdzie do spółki z Niną odkryły potworny plan Bruma, w który zaan­ga­żo­wane były Źró­dlane Panny i pobli­ska pla­cówka woj­skowa. Hanne z Niną zdo­łały pokrzy­żo­wać plany komen­danta i ura­to­wać gri­szów, a Nina bez żalu ska­zała Źró­dlaną Matkę na śmierć.

– Kto taki? – spy­tała szep­tem.

Zaku­tała się po szyję w weł­niany szla­frok i mocno się nim otu­liła. Wło­żyła kap­cie, ale i tak cie­szyła się, że kom­naty na Bia­łej Wyspie mają pod­grze­wane posadzki.

– Nie wiem. Matka kazała wezwać nas obie.

– Słodki Djelu… Nie mar­z­niesz? Włóż coś na sie­bie.

Hanne była w samej baweł­nia­nej koszuli noc­nej. Jej krótko przy­cięte rudawe włosy lśniły w bla­sku trzy­ma­nej przez nią lampy naf­to­wej.

– Jestem tak prze­ra­żona, że nie czuję zimna.

Razem zaczęły buszo­wać w nie­wiel­kiej gar­de­ro­bie łączą­cej zaj­mo­wany przez Ninę pokoik z więk­szą sypial­nią Hanne.

Fort w Gäfvalle został znisz­czony w wybu­chu zor­ga­ni­zo­wa­nym przez ekipę Niny. Korzy­sta­jąc z zamie­sza­nia, jakie wtedy zapa­no­wało, Hanne i Nina zdo­łały się wykpić z całej sprawy, uda­jąc nie­wi­niątka. Jarl Brum nie miał poję­cia ani o praw­dzi­wej toż­sa­mo­ści Niny, ani o tym, że to ona była odpo­wie­dzialna za znisz­cze­nie jego labo­ra­to­rium i pro­gramu tor­tur. Powi­tał w swoim domu Milę Jan­ders­dat ze świa­do­mo­ścią – cał­kiem słuszną – że pomo­gła jego córce oca­lić mu życie. Oczy­wi­ście nie zda­wał sobie sprawy, że gdyby to od niej zale­żało, wykoń­czy­łaby go raz na zawsze.

Od tam­tej pory żyły w prze­ko­na­niu, że wszystko to uszło im na sucho. Może się myliły; może kiedy kurz opadł, ktoś z klasz­toru odkrył i poskła­dał w całość ele­menty ich pod­stępu; może Źró­dlane Panny zna­la­zły wykra­dziony przez Hanne mun­dur drüskelle; może ktoś je widział, jak wywle­kały z wozu nie­przy­tom­nego Jarla Bruma.

– Masz.

Nina przy­trzy­mała Hanne szla­frok, żeby ta mogła się ubrać. Na fjer­dań­ską modłę uszyto go z gład­kiej sza­rej wełny, ale pod­bito obfi­cie gęstym futrem, tak jakby wszel­kie oznaki wygody i luk­susu nale­żało sta­ran­nie ukry­wać.

– Co robimy? – spy­tała Hanne. Cała się trzę­sła.

Nina okrę­ciła ją w miej­scu i prze­wią­zała szarfą.

– Nic – odparła. – Niech inni mówią.

– Nie musisz uda­wać mojej słu­żą­cej – przy­po­mniała jej Hanne. – Nie, kiedy jeste­śmy same.

– Nie prze­szka­dza mi to. – Nina skon­cen­tro­wała się na zawią­za­niu szarfy w ozdobną kokardę; nie chciała patrzeć w oczy Hanne, które w tym świe­tle lśniły jak płynna miedź. – Udamy cno­tliwe nie­wi­niątka, wyson­du­jemy, co wie­dzą, i wszyst­kiemu zaprze­czymy. A gdyby przy­szło co do czego, to byłam okrut­nym szpie­giem, który omo­tał cię swoją sie­cią.

– Nie powin­naś tyle czy­tać, naprawdę.

– A może to ty powin­naś czy­tać wię­cej? Masz lodo­wate ręce.

– Jestem prze­mar­z­nięta.