Sekta z Wyspy Mgieł ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU: Sekten På Dimön

Copyright © 2015 Mariette Lindstein by Agreement with BookLab Agency, Poland and Enberg Agency, Sweden All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone

Copyright © for the Polish edition and translation by Dressler Dublin Sp. z o.o., 2017, 2023

ISBN 978-83-8074-585-8 Nr 24000296

PROJEKT OKŁADKI: Mariusz Banachowicz REDAKCJA: Renata Otolińska KOREKTA: Bogusława Otfinowska REDAKCJA TECHNICZNA: Natalia Wielęgowska

WYDAWCA: Wydawnictwo Bukowy Las ul. Sokolnicza 5/76, 53-676 Wrocławbukowylas.pl Wrocław 2023

WYŁĄCZNY DYSTRYBUTOR: Dressler Dublin Sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (+ 48 22) 733 50 31/32

Przedmowa

Czym właściwie jest sekta? Jeśli zapytać ludzi, większość ma na ten temat dość zdecydowane poglądy. Wszyscy „wiedzą”, co to jest sekta, i często potrafią podać wiele przykładów. Mają też zazwyczaj wyobrażenia, jaki typ ludzi przyłącza się do sekt, i sami oczywiście nigdy by się w nich nie znaleźli. Problem polega na tym, że całkowicie się mylą. Częściowo to wina mass mediów, które koncentrują się na ekstremalnych zjawiskach i spektakularnych przykładach. W konsekwencji wypaczonego obrazu, który rozpowszechniają, ludzie tak naprawdę nie uczą się, jak rozpoznać sektę. Sceptycyzm wobec szalonych idei to jeden ze sposobów, lecz to również cecha wielu z nas i nie trzeba jej uczyć. Ale tak naprawdę nie szaleństwo charakteryzuje sekty, choć wiele z nich ma pomysły, które można uważać za „szalone”. Nie, to nie do sekty z szalonymi pomysłami ryzykujesz przyłączenie, tylko do grupy przemiłych ludzi o ideologii, która jest bliska twojemu systemowi wartości. Jednocześnie żadna ideologia nie jest odporna na fundamentalizm. Wszędzie możemy znaleźć fundamentalizm i sekciarstwo.

Mówi się, że miłość jest ślepa. Dołączenie do sekty jest podobne do zakochania się. Różnica polega na tym, że w czasie fazy zaślepienia sekta wpływa na ciebie i manipuluje tobą, abyś porzucił osobistą odpowiedzialność za swoje życie. Można to porównać do związku opartego na przemocy. Każda sekta ma swoje metody, ale w końcowym rozrachunku zawsze chodzi o to, że jako jej członek musisz zrzec się samostanowienia na rzecz wyższej siły lub nauki.

Jest to proces, na który przymykasz oczy, bo jesteś zakochany, ale on dość szybko staje się oczywisty dla twojego otoczenia. Nazywa się go rozwijaniem osobowości sekciarskiej i uważa, że może przebiegać bardzo szybko. Kiedy mu się poddasz, łatwo cię skłonić do zrobienia na dobrą sprawę wszystkiego, co nauka albo przywódca wskażą, jak na przykład nakłonienie młodych dziewcząt do prostytucji lub grupy do popełnienia zbiorowego samobójstwa, albo skłonienia członków do jak największego wsparcia finansowego organizacji.

Nie ideologia jest więc charakterystyczna dla sekty, tylko techniki manipulacyjne używane po to, aby ludzie wyrzekli się osobistej odpowiedzialności za swoje życie i aby związać ich z grupą oraz zapobiec jej opuszczeniu. Jednocześnie ze względu na wyrzeczenie się przez ofiarę sekty samostanowienia odejście z niej może być trudne. Większość ludzi w końcu zostawia grupę, ale to może trwać i wielu potwierdza psychiczną i fizyczną przemoc, a także zmaga się z różnymi problemami, których wcześniej nie mieli. Jako dyplomowany psycholog staram się pomagać ludziom, którzy opuścili sekty, i upowszechniać wiedzę na ten temat. Właśnie dlatego chcę polecić Sektę z Wyspy Mgieł. Jest to nie tylko fascynująca powieść, lecz również książka warta przeczytania dlatego, że pozwala lepiej zrozumieć proces stawania się członkiem sekty. Nie myśl, że jesteś odporny, to może spotkać każdego, nawet wtedy gdy się tego najmniej spodziewa.

Håkan Järvå, dyplomowany psycholog, autor książki Sektsjuka (Choroba sektowa)

Prolog

Długo leży w ciemności bez snu. Odmierza czas, licząc oddechy. Wdech zajmuje trzy sekundy. Wydech kolejne trzy. Z sekund robią się minuty. Niedługo minie godzina, a wtedy ta chwila nadejdzie.

Ciemność jest gęsta. Nie widać cieni, zarysów ani cyfr radia z zegarem. Leżąc tak, czuje się niczym w stanie nieważkości, jakby lewitowała. Ale odliczanie trzyma ją na jawie, i tak jest za bardzo spięta, aby teraz zasnąć. Niepewność kołacze się po głowie. Strach przed niepowodzeniem powoduje, że nerwy zgrzytają jak struny niestrojonych skrzypiec. Obawa osnuła niewyraźną powłoką wszystkie jej myśli. Najlepiej tylko oddychać, nie myśleć, jedynie być, aż przyjdzie czas.

Słyszy delikatne stukanie w okno, które przeradza się w uparte bębnienie. Deszcz, mimo wszystkich zapowiedzi. Przeklina w duchu prognozę pogody i myśli o tym, jak trudno będzie biec przez las.

Wreszcie nadchodzi ta chwila. Ostrożnie wysuwa się spod kołdry i klęka nisko na podłodze. Maca rękami pod łóżkiem. Znajduje tobołek będący jej plecakiem – jest w nim wszystko, co potrzebne, a jednocześnie tyle co nic. Stoją tam też sportowe buty, w które wystarczy wsunąć stopę, bo nie ma czasu na wiązanie sznurówek. Uważnie wciąga na siebie kurtkę owiniętą wokół plecaka i wkłada buty. Stąpa po podłodze małymi, ostrożnymi, cichymi krokami. Ciało wydaje się jak ze snu, ciężkie.

Z jednego z łóżek dobiega mamrotanie, a ona zastyga w bezruchu. Ktoś się przekręca tak, że łóżko trzeszczy. Odczekuje, aż z głębi pokoju znów słychać głębokie oddechy. Robi ostatnie kroki. Maca ciemność przed sobą i chwyta klamkę. Podmuch chłodnego powietrza z korytarza wpada do środka po uchyleniu drzwi. Na zewnątrz nocne oświet­lenie maluje białe ściany na bladożółto. Ma wrażenie, jakby sunęła w dół korytarza. Popycha ciężkie, żeliwne drzwi prowadzące na schody do piwnicy, gdzie znajduje się główny wyłącznik prądu. Teraz. Teraz albo nigdy. Dziesięć, może maksymalnie piętnaście minut to czas, który ma. Potem zauważą, że jej brakuje. Aż za dobrze zna procedury. Kiedy pierwsze zamieszanie minie, zbierają się i liczą personel. Później zaczyna się polowanie na ludzi.

Nie boję się, nie boję się.

Powtarza w myślach te słowa niczym mantrę. Bierze kilka głębokich oddechów. Jeszcze może zmienić zdanie. Zawrócić. Wślizgnąć się do ciepłego łóżka. Ale jeśli teraz nie ucieknie, nie ucieknie nigdy, a ta myśl jest tak bardzo nie do zniesienia, że znów budzi się w niej odwaga.

Kiedy pociąga za wajchę wyłącznika prądu, rozlega się stuk, trzask i robi się tak ciemno, że kołysze się i chwieje w czarnej próżni. Dotyka ściany, po omacku przesuwa się do wyjścia awaryjnego i otwiera drzwi. Uderza ją zimne, wilgotne powietrze. Deszcz wisi nad podwórzem grubą kotarą i już zmoczył trawnik, który skąpał teraz jej stopy.

Trawa chlupoce, kiedy po niej przebiega, teraz całkiem wystawiona na dzieło przypadku. Jeśli nie będzie miała szczęścia, ktoś ją zobaczy z okien dworu. Ale nic się nie dzieje. Słychać jedynie bębnienie deszczu o dachy, wodę ściekającą z rynien i odgłos jej kroków.

Drabina ogrodowa stoi oparta o mur. Dzięki Bogu.

Musi przejść szybko, bo niedługo włączy się zapasowy generator prądu, podwórze skąpie się w świetle, a drut kolczasty na murze będzie pod dużym napięciem.

Wchodzi po drabinie, po omacku znajduje oparcie dla stopy między ostrymi kolcami drutu i staje na śliskim murze.

To chwila, o której marzyła. Do której tęskniła i której się obawiała. Tam, w dole, po drugiej stronie, nie ma odwrotu. Powiew podniecenia przemyka przez umysł, zanim znowu ogarnie ją strach.

Najpierw zrzuca plecak, a potem skacze z impetem. Ponad drutem kolczastym, jak najdalej od niebezpieczeństwa z tyłu, w mrok. Przy lądowaniu coś jej trzaska w stopie. Przeciąga po niej dłonią, ból mija. Wzrokiem szuka początku ścieżki. Znajduje. Jak szalona pędzi szlakiem. Czasem przegapia zakręt i prawie wpada w zarośla, ale za każdym razem wraca na ścieżkę. Biegnie teraz wysoko na fali adrenaliny. Naprzód. Naprzód, to jedyne, co się liczy.

Nie boję się, nie boję się.

Stara się rozróżnić, co jest w podłożu. Przeskakuje nad poskręcanymi korzeniami przecinającymi drogę. Serce łomoce, a w piersiach pali. Z tyłu rozlega się wycie alarmu w posiadłości. Omiatający blask poszukiwawczych świateł odbija się od listowia. Teraz przez chwilę będzie zamieszanie. Potem ruszy za nią zorganizowana pogoń.

Ubrania są ciężkie od wody, a plecak wrzyna się w ramiona. W końcu widać przebłyski światła między drzewami. Jest teraz blisko swojej kryjówki. Tak bardzo blisko.

Zwalnia. Przystaje.

Szuka oczami końca ścieżki.

W lesie coś trzaska.

Serce podchodzi jej do gardła. Mięśnie tężeją w panice.

Spomiędzy drzew wychodzi on i staje naprzeciwko. Ona jest teraz bez szans, nie ma gdzie uciekać. Po obu stronach ścieżki są zarośla nie do przejścia.

Rozczarowanie jest niebotyczne. Jej przepona zwija się w wielki, twardy kłąb.

To przecież niemożliwe.

A jednak stało się.

A jednak on tam stoi.

Gdzieś szczeka pies.

Alarm wyje.

Ostatnia jej myśl to powracające wyblakłe wspomnienie, głos.

Nigdy, przenigdy stąd nie wyjdziesz. Żebyś wiedziała.

Krew pulsuje w skroniach.

Deszcz skrzących płatków pada gdzieś pod powiekami.

Potem zawroty głowy napływają gwałtownymi falami i wszystko staje się czarne.

Pozwalam trzmielowi jakiś czas polatać w niewielkim akwarium. Próbuje się wydostać, bzyczy zeźlony, ale tylko obija się o ścianki.

W końcu poddaje się na chwilę i siada bez ruchu na wyłożonym korkiem dnie akwarium.

Podnoszę szklany dach, powoli, ostrożnie. Wstrzymuję oddech, wkładając bez pośpiechu rękę ze szpilką. W przeciągu milisekundy trzmiel jest przypięty do korka. Brzmi teraz wściekle, kręci się w kółko na szpilce w szalonym, lecz bezsensownym tańcu. Skrzydła pracują gwałtownie, ale nigdzie nie odlatuje. Wyciągam więc korek z akwarium, kładę przed sobą i biorę pęsetę.

Lily przygląda mi się z otwartymi ustami. Oblizuje dolną wargę. Szukam czegoś w jej oczach, strachu albo wstrętu, ale jest w nich jedynie ogromna, głęboka, czarna przepaść, która mnie wsysa i wciąga.

Wyrywam kolejno skrzydełka, potem nóżki. Powoli. Układam je w rządku na stole, przed nią. Cały czas ten głupi trzmiel bzyczy, kręci się na szpilce, już tylko sam korpus, tak jakby w ogóle miał jakąś szansę.

– Dlaczego to robisz? – pyta Lily.

– Bo mnie to bawi – odpowiadam.

– Co takiego? Patrzenie, jak się męczy?

– Nie, twoja mina, kiedy się przyglądasz.

Niemal tracę dech, kiedy dostrzegam, że cała lekko drży.

Tak się wszystko zaczyna. Od małego trzmiela.

1

Niewielki statek przechylał się na martwych falach ciemnej wody. Znajdowali się już blisko, ale jeszcze nie było widać wyspy, poranna mgła rozpościerała się gęstą kołdrą ponad morzem. Horyzont zanikł.

Sofia poczuła ulgę, kiedy stały ląd po drugiej stronie schował się za kotarą mgły. Odległość od Ellisa się zwiększyła. Dobrze było oderwać się od niego choćby na chwilę.

Związek z nim miał zawsze w sobie coś gorączkowego i dzikiego, pewną intensywność, która tak naprawdę mogła się skończyć jedynie katastrofą. Jego okropne usposobienie powinno było uruchomić w niej system ostrzegawczy, jednak początkowo uważała, że raczej czyniło go interesującym. Kłócili się dosłownie o wszystko i skończyło się tym, że Ellis pomiatał nią w Internecie. Tak była przez to rozkojarzona, że omal nie oblała ostatniego kolokwium na uniwersytecie. Ledwo co zdała.

Właśnie w samym środku tej katastrofy pojawiło się w jej skrzynce mailowej zaproszenie na odczyt Franza Oswalda. I to z powodu odczytu znajdowała się teraz na statku, w drodze na nieznaną wyspę na krańcach archipelagu.

Wilma, najlepsza przyjaciółka Sofii, siedziała obok i spoglądała we mgłę. Było między nimi lekkie napięcie. Niewielkie odczucie niepokoju przed tym, co je czeka na wyspie.

*

Poranek, w którym pojawiło się zaproszenie na odczyt, Sofia spędzała przed komputerem, guglując słowa takie jak „wizje przyszłości” czy „wybór kariery”, i zrozumiała, że to wcale jej nie pomoże w podjęciu decyzji, co ma zrobić ze swoim życiem. Kiedy przeczytała e-mail, przyszło jej od razu na myśl, iż to dziwne, że nie wylądował w spamie.

Odczyt Franza Oswalda na temat ViaTerra. Dla ciebie, jeśli chcesz się dowiedzieć, jak wędrować drogą ziemi – brzmiało zaproszenie.

Jak to się, kurde, robi? Sofia uważała, że tekst był nieco dziwaczny, ale słyszała o Franzu Oswaldzie. Mówiono o nim na uniwerku. Pojawił się znikąd i prowadził prelekcje na temat swojej nauki o życiu w czystości, nazywał ją ViaTerra. Dziewczyńskie plotki o Oswaldzie głosiły przede wszystkim, że był przystojny i nieco mistyczny.

Jeszcze raz przeczytała e-mail. Upewniła się, że wstęp był wolny. Pomyślała, że nie zaszkodzi posłuchać, co ten Oswald ma do powiedzenia. Wysłała SMS-a do Wilmy, której wcale nie trzeba było namawiać. W tym czasie robiły prawie wszystko razem.

Na odczyt przyszły późno i siadły w pierwszym rzędzie w wypełnionej po brzegi sali. Nad sceną wisiał wielki baner z napisem ViaTerra: wędrujemy drogą ziemi! dużymi, zielonymi literami. Poza tym sala była surowa i sterylna, silnie pachniała środkiem do szorowania.

Szmer zdziwienia przebiegł przez publiczność, kiedy Oswald wszedł na scenę z taczką wypełnioną po brzegi czymś białym. Mąką albo cukrem. Nie widziała, co to jest, bo światło skierowane było na podium i dużo słabsze tam, gdzie stał. Kobieta siedząca obok Sofii stęknęła. Ktoś za nią szepnął: „Co jest, kurna?”.

Oswald odstawił taczkę i przez moment stał nieruchomo, zanim podszedł do podium i oparł się o pulpit.

– Cukier – powiedział. – Tyle właśnie przeciętna rodzina pakuje go w siebie przez trzy miesiące.

Nagle Sofia pożałowała, że przyszły, i poczuła impuls, żeby wstać i wyjść. Uczucie było tak silne, że drgnęły jej nogi. Pomyślała, że w zasadzie powinna szukać pracy, nie słuchać prelekcji, a Oswald sprawia, że czuje się nieswojo.

Był wysoki i dobrze zbudowany, ubrany w szarą marynarkę i czarny T-shirt. Ciemne włosy miał zaczesane do tyłu w koński ogon. Opalenizna na pewno sztuczna, ale było mu w niej do twarzy. Sprawiał wrażenie schludnego i wymuskanego, a jednocześnie biło od niego coś prymitywnego, niemal zwierzęcego. Ale przede wszystkim czuło się wyraźny autorytet, od którego powietrze drgało w gorączkowym wyczekiwaniu.

Stał przez chwilę w milczeniu. Wśród publiczności zapanowała spokojniejsza, wyczekująca atmosfera. Wtedy zaczął mówić, narzucając zawrotne tempo, które tylko rosło w czasie prelekcji. Głosem strzelał jak z karabinu. Pokazywał prezentację w PowerPoincie – mózgi, układy nerwowe, płuca i ciała z ukrytą otyłością, które padły ofiarą trucizn i stresu.

Sofia zaczynała rozumieć, co prezentował. Swoistą filozofię „wróćmy-do-Matki-Ziemi”, w świetle której sztuczne substancje są przyczyną całego zła.

– Zróbmy przerwę – powiedział nagle. – Potem przedstawię wam rozwiązanie.

W drugiej części wykładał powoli i spokojnie. Teraz mówił o takich rzeczach jak spanie w całkowitej ciemności, picie czystej wody i jedzenie ekologicznej żywności. Nic nowego czy sensacyjnego. A jednak brzmiało to w jego ustach jak coś całkowicie przełomowego.

– Mamy też w naszym programie część duchową – powiedział – ale to nie tak, jak myślicie, więc słuchajcie teraz uważnie.

Zrobił pauzę, a Sofia pomyślała, że się jej przygląda, i poruszyła się na krześle. Wbił w nią wzrok, mówiąc dalej.

– Czy nie męczy was słuchanie o tym, że trzeba być uważnym i żyć w teraźniejszości? Musimy skończyć ze słuchaniem tych wszystkich religijnych odmieńców prawiących kazania, że liczy się tylko tu i teraz. Z kupowaniem ich książek i płaceniem za kursy, dzięki którym nauczymy się siedzieć, gapiąc się i oddychając głęboko. W ViaTerra nie negujemy przeszłości. Czerpiemy z niej siłę.

Ręka Sofii wystrzeliła w górę automatycznie.

– Ale jak to robicie?

Oswald uśmiechnął się protekcjonalnie.

– Jak masz na imię?

– Sofia.

– Sofio, dobrze, że pytasz, odpowiedź jest w naszych tezach. Program fizyczny zajmuje się ciałem. Tezy są dla sfery duchowej. Ale w dużym skrócie – uczysz się czerpać siłę ze wszystkiego, co ci się przydarzyło w życiu. Nawet ze złych wspomnień.

– Ale jak?

– Zrozumienie przychodzi po przeczytaniu tez. Jest to powiązane z intuicją. Kiedy przestaje się negować swoją przeszłość, znika cała masa zahamowań. Uwalniają się predyspozycje i znów można ufać swojej intuicji.

– Czy można przeczytać te tezy?

– Oczywiście, można, ale trzeba uczestniczyć w całym programie. Mamy ośrodek na Zachodniej Wyspie Mgieł na wysokości Bohuslän[1], to azyl, w którym pomagamy naszym gościom odnaleźć równowagę w życiu. Tezy można przyswoić jedynie w otoczeniu pozbawionym zakłóceń zewnętrznych. Dlatego nasz ośrodek leży na wyspie.

Mężczyzna siedzący za Sofią podniósł rękę.

– Czy jesteście religią?

– Nie, tak naprawdę jesteśmy pierwszą antyreligią.

– Antyreligią? Co to jest?

– To znaczy, że czegokolwiek nie znosisz we wszelakich religiach, my jesteśmy tego całkowitym przeciwieństwem – odpowiedział Oswald.

– Nienawidzę tego, że w większości religii trzeba się modlić do Boga – stwierdził mężczyzna.

– W ViaTerra nie modlimy się do Boga. Jesteśmy realistami stąpającymi mocno po ziemi.

Korpulentna ruda kobieta podniosła się z pierwszego rzędu.

– Nie znoszę tych cholernych ksiąg i tekstów, które trzeba czytać. I jeszcze wierzyć w ten szajs.

Teraz prawie wszyscy się roześmiali.

– U nas w ViaTerra nie ma żadnych ksiąg. Jedynie kilka prostych tez, z których korzystamy, ale to jest dobrowolne.

Dyskusja trwała jakiś czas. Oswald umiejętnie radził sobie z pytaniami. Był teraz w swoim żywiole.

W końcu wstał mężczyzna w schludnym czarnym garniturze i okrągłych okularach.

– Czy macie na to wszystko dowody naukowe? Czy jesteście uznaną nauką, czy tylko sektą?

– Wszystko, co robimy, bazuje na zdrowym rozsądku. Nie ma to nic wspólnego z nauką ani religią. Przecież najważniejsze, że działa, czyż nie?

– A skąd wiadomo, że ta twoja filozofia działa?

– Przyjedź i przekonaj się sam. Albo nie.

– Nie, sądzę, że podziękuję.

Mężczyzna przecisnął się pomiędzy rzędami krzeseł i opuścił salę.

– No cóż – rzekł Oswald, wzruszając ramionami. – To porozmawiamy dalej z wami, którzy jesteście naprawdę zainteresowani.

*

Po zakończonej prelekcji zostali wyprowadzeni z sali przez młodych ludzi w szarych garniturach. Zaprowadzono ich do obszernego holu, gdzie pod ścianami ustawiono rząd stołów. Rozdano długopisy i ankiety. Szczupły chłopak z przylizanymi do tyłu włosami i kozią bródką stał nad Sofią i Wilmą, dopóki nie wypełniły swoich ankiet, które zachłannie wyciągnął im z rąk, kiedy były gotowe. Dziewczyny pokrążyły po holu, zamieniając parę słów z ludźmi. Trochę pogadały z parą rówieśniczek.

Nagle pojawił się on. Wyrósł za Sofią. Wilma zauważyła go pierwsza i drgnęła. Kiedy Sofia się odwróciła, stał tuż za nią. Dopiero z bliska zobaczyła, że jest bardzo młody. Dwadzieścia pięć, góra trzydzieści lat. Miał gładką cerę, poza zalążkiem może ze dwóch bruzd na czole. Szeroka żuchwa i ten rodzaj zarostu, który nigdy nie znika całkiem, dodawały męskości łagodnym rysom. To oraz gęste, czarne brwi. Ale w pierwszej kolejności zwróciła uwagę na oczy. Jego spojrzenie było tak intensywne, że czuła się nieswojo. I ten wyrazisty zapach wody po goleniu, cytrusy i las iglasty. Był osobą wykraczającą poza przeciętność, nie dawało się tego nie odczuć, stojąc tak blisko.

Z początku nic nie mówił, aż cisza stała się niezręczna. Zwróciła uwagę na jego dłonie. Długie, smukłe palce z krótko przyciętymi paznokciami. Nie miał żadnej obrączki. Wyraz jego oczu był nie do odczytania. Przełknęła ślinę i szukała w myślach, co powiedzieć, ale zauważyła, że język odmówił jej posłuszeństwa.

– Sofio, odniosłem wrażenie, że masz więcej pytań? – odezwał się w końcu, akcentując jej imię.

– W zasadzie nie. Jesteśmy tylko zaciekawione. – Jej głos zabrzmiał ochryple.

Uniósł i opuścił brwi, lekko się uśmiechając, tak jakby dzielili jakąś tajemnicę. Miał doskonałą, taką irytującą, świadomość swojego świetnego wyglądu.

– Przyjedźcie w odwiedziny. Chętnie pokażę wam nasz ośrodek. Żadnych zobowiązań, tylko zwiedzanie posiadłości.

Podał jej swoją wizytówkę. Zieleń i biel, wypukłe litery.

– To jest numer do Madeleine, mojej sekretarki. Zadzwońcie do niej, by się umówić.

Przytrzymał przez chwilę wizytówkę tak, że Sofia nie mog­ła mu jej wyjąć z dłoni. Jakiś blask przebiegł po jego twarzy, po czym puścił kartonik. Sofia miała mu właśnie odpowiedzieć, ale już zdążył się odwrócić i ruszyć w kierunku tłumu. Wilma pociągnęła Sofię za rękaw koszuli.

– Przestań się tak gapić. Pojedziemy na tę całą wyspę obejrzeć sobie miejsce. To chyba nie zaszkodzi?

Odchrząkuje kilka razy. Nie wie właściwie, jak ma to powiedzieć.

Tylko patrzę na nią, wiem, że ona czuje się nieswojo, i sprawia mi to przyjemność.

– Nie możemy posunąć się za daleko – mówi. – To może być przecież bardzo niebezpieczne.

– A czy nie o to właśnie chodzi?

– No tak, ale... wiesz, co mam na myśli.

– Nie, nie całkiem. Wytłumacz.

– Nie chcę mieć śladów.

Prycham.

– Przecież możesz chodzić w golfie. Nie bądź taka kapryś­na. Przecież to lubisz, prawda?

Teraz spuszcza wzrok, tak niewinnie.

To coś nowego. Ten jej strach.

Wycieka z niej, a mnie to nakręca, nieskończenie podnieca.

Muszę wziąć kilka głębokich oddechów, uspokoić się, żeby jej nie złapać i nie potrząsnąć mocno.

Ta osoba jest moją własnością. Mam ją całkowicie w mocy.

Chyli się przede mną jak trawa przed wiatrem.

Odwracam się do niej plecami.

Czuję, jak wciąga ją próżnia.

Myślę o tym, jak się potoczy wieczór.

2

– Panienka się rozmarzyła?

Pytanie zadał mężczyzna kierujący statkiem, Edwin Björk. Przy tuszy, z ogorzałą twarzą z bokobrodami; czuć było od niego olejem napędowym i wodorostami. Sofia i Wilma ulokowały się blisko niego na czas przeprawy. Sofia oderwała się od wspomnień z prelekcji i spojrzała na Björka.

– Nie, zastanawiam się tylko, czy tu zazwyczaj latem jest mgła.

– Nie jest to rzadkie – odpowiedział Björk. – To miejsce nie nazywa się Wyspą Mgieł bez powodu. Ale najgorzej jest jesienią. Wtedy mgła potrafi być tak gęsta, że nie mogę płynąć statkiem. Co macie zamiar robić na wyspie?

– Odwiedzić grupę, która mieszka we dworze, ViaTerra.

Björk zmarszczył nos.

– No to musicie uważać. To miejsce jest przeklęte.

– Naprawdę? Żartuje pan? – spytała Wilma.

– Nie, wcale nie żartuję. Hrabina tam straszy. Sam ją widziałem na własne oczy.

– Niech pan opowie.

Zaczął opowiadać, z takim uczuciem i tak przekonująco, że Sofię przebiegały dreszcze. Mgła wkradła się pod ubrania i położyła zimną kołdrą na skórze. Obrazy ukazywały się, przemykając przez jej głowę podczas opowieści. Okropne obrazy, których nie dawało się przegnać.

– Dwór wybudowano na początku dwudziestego wieku. Dwory tutaj, w archipelagu, są rzadkością. Wyspy były przede wszystkim domem rybaków i szkutników. Jednak hrabia von Bärensten uparł się, aby tu zamieszkać, więc zlecił budowę tego skarania boskiego. Ale jego żona, hrabina, zaczęła się tu nudzić, rozumiecie. Często jeździła na stały ląd. Tam się zakochała w kapitanie marynarki, z którym się spotykała po kryjomu. Pewnego wieczoru, przy gęstej mgle, okręt kapitana wszedł na mieliznę, a potem zatonął w pobliżu wyspy. Była zima, woda lodowata i wszyscy na pokładzie zginęli. To była wielka tragedia.

– To prawda czy tylko legenda? – przerwała Wilma.

– Każde słowo jest prawdą. Ale słuchajcie dalej, bo niedługo dopłyniemy do wyspy i będę musiał cumować.

Wilma zamilkła i słuchały z zapartym tchem, gdy Björk mówił dalej.

– Kiedy hrabina pojęła, co się stało z kapitanem, wyszła na skałę, którą nazywamy Diabelskim Blokiem, i rzuciła się prosto w lodowatą wodę ku swojej śmierci.

Björk poprawił czapkę i potrząsnął głową z zamyśleniem.

– A kiedy hrabia się o tym dowiedział... Musiało mu odbić, bo podpalił dwór i strzelił sobie w łeb. Gdyby nie było tam służby, na pewno całe to tałatajstwo by się spaliło. Służbie udało się uratować dwór i dzieci, ale hrabia był martwy na amen. Po tej tragedii z okrętem zainstalowano buczek przy latarni morskiej. Kiedy wył, przesądni mieszkańcy wyspy mówili, że to hrabina stoi na Diabelskim Bloku i woła swojego kochanka. A potem ludzie zaczęli widywać hrabinę na skale. Zawsze w czasie mgły. Pokazywała się przez wiele lat.

– To musiało być przywidzenie – powiedziała Sofia.

– Nie sądzę – odpowiedział Björk. – Była prawdziwa, słowo daję. Jednocześnie dzieci hrabiny, co dalej tam mieszkały, zaczęły chorować, stodoły się spaliły. Czary trwały przez wiele lat, aż syn hrabiego miał dość i wyprowadził się za granicę. Dwór stał pusty latami.

– A potem?

– Potem wciąż była z tym bieda. Pewien lekarz kupił dwór pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Zamieszkał tam z córką. Miał wobec budynku duże plany, chciał go przerobić na swego rodzaju sanatorium. Ale córka zginęła w pożarze jednej z szop. Wypadek, mówili, lecz mnie się nie oszuka. To miejsce jest przeklęte. – Björk podniósł palec. – Jeszcze nie skończyłem… W tym samym czasie pewien chłopiec, który skoczył z Diabelskiego Bloku, uderzył głową o skałę i utonął. Zabrały go prądy. Od tej pory jest zakaz skakania ze skały.

Sofia zastanawiała się, czy staruszek tylko wymyśla, ale nie było w jego oczach ani śladu rozbawienia. Dlaczego ten Oswald chciał mieć swoje centrum w takim miejscu? Wydawało się to całkiem niedorzeczne.

– Czyli można pójść to wszystko zobaczyć, latarnię i skałę? – zapytała Wilma.

– Tak, latarnia nadal stoi, ale buczek już nie jest używany. Poza tym wszystko jest, jak było. A teraz dworem znów rządzą wariaci, same zobaczycie. – Z jego gardła nareszcie wydobył się gromki śmiech.

– Zna pan Oswalda? – spytała Wilma.

– Nie, jest zbyt wyniosły, żeby się zadawać z nami, wieśniakami. Zawsze siedzi w samochodzie przy przeprawie promem.

Sofia spojrzała we mgłę. Wydawało jej się, że dostrzega niewyraźne kontury tam, gdzie powinien być horyzont.

– Oto i ona! – zawołał Björk.

Wyspa wyłaniała się powoli i majestatycznie. Zarysy świerków na wzniesieniach, łódki zacumowane na przystani, cienie domów tu i tam. Krzyk mew dobiegał do statku. Mgła się przerzedzała. Wyblakłe słońce, które nie dawało rady przebić się przez chmury, wisiało niczym żółta kula na szarym niebie.

– To do zobaczenia na wieczornym rejsie – powiedział Björk, manewrując ku pomostowi. – Prom z wyspy odpływa dwa razy dziennie. Poranny o ósmej i wieczorny o piątej.

Kiedy wysiadły, od razu znalazły się we wsi będącej małym letnim rajem. Niewielkie domki z blankami i wieżyczkami, uliczki z kocimi łbami, sklepiki. Dzieci bawiące się wzdłuż nadbrzeża. Letnicy siedzieli przy kawie w kawiarnianym ogródku. Był dopiero początek czerwca, ale urlopowe życie tutaj już kwitło.

Niecałe pięćdziesiąt metrów od przystani zobaczyły kamienny plac z fontanną. Stała tam czekająca na nie kobieta ubrana w szary uniform. Była szczupła i prawie tak niska jak Sofia. Jasne włosy upięła w kok, miała delikatnie ciosaną, bladą twarz, oczy duże, niemal bezbarwne, a brwi białe.

– Sofia i Wilma? Mam na imię Madeleine i jestem sekretarką Franza Oswalda. Oprowadzę was dzisiaj. Najpierw szybko rzucimy okiem na wyspę, a potem pojedziemy do dworu.

Zaprowadziła je do kombi zaparkowanego przy placu i otworzyła przed nimi tylne drzwi samochodu.

– Drogi prowadzą wzdłuż wybrzeża, po obu stronach wyspy – tłumaczyła. – W głębi są przede wszystkim lasy i nieużytki, ale chcę wam pokazać wybrzeże, zanim pojedziemy do ViaTerra. Na północnym krańcu wyspy jest punkt widokowy, z którego można obejrzeć Skagerrak.

– Gdzie leży dwór? – zapytała Sofia.

– W części północnej. Tylko kawałek spacerem od punktu widokowego.

Krajobraz na zachodnim brzegu był płaski, z piaszczystymi plażami i trawnikami, na których zobaczyły stoły ogrodowe i miejsca na grilla. Kilka pomostów wyciągało się niczym mosty w mglistym świetle słonecznym wiszącym nad powierzchnią morza. Łódki czekały przycumowane do pomostów, a budki szkutników okalały pas nadmorski. Wschodni brzeg wyspy był dziki i nieurodzajny. Tu skały spadały przepaścią w morze tuż przy brzegu drogi.

Dojechały do jej końca i zaparkowały samochód. Przeszły przez duże wrzosowisko do punktu widokowego, gdzie skały opadały do wody.

Mgła zniknęła. Słońce stało wysoko na niebie. Wszystko błyszczało błękitem, gdzie okiem sięgnąć, oprócz świecącej na biało w blasku słońca latarni na skalistej wysepce. Sofia od razu zauważyła duży blok skalny, który wystawał w morze. Wyglądał jak trampolina.

– Czy to jest ta skała, którą nazywacie Diabelskim Blokiem?

Madeleine prychnęła.

– Nie my, tylko ci przesądni wieśniacy. Ale to tylko skała, jak widzicie.

– Ostrzegano nas po drodze. Facet na statku, Björk, opowiadał nam straszne rzeczy o dworze.

Madeleine pokręciła głową.

– E tam, on ma nie po kolei w głowie. Gada tylko po to, żeby odstraszyć naszych gości. Mieszkańcy wyspy są bardzo podejrzliwi, od kiedy się tu wprowadziliśmy. Są uczuleni na wszelkie zmiany. Ale my się nie przejmujemy. Chodźcie, jedziemy do ViaTerra!

Zawróciły kawałek drogą wzdłuż brzegu i skręciły w szeroką żwirowaną aleję obramowaną wielkimi dębami, których listowie zwisało nad nimi niczym kopuła. W końcu stanęły przed bramą dworu, wysoką na co najmniej trzy metry, wykutą z żelaza, przyozdobioną w esy-floresy, aniołki i diabełki, z ogromną dziurką od klucza.

– A teraz wyciągniesz wielgachny klucz? – zażartowała Wilma.

Madeleine tylko potrząsnęła głową.

– Nie, nie, oczywiście jest wartownik.

Sofia go teraz zauważyła. Siedział we wbudowanej w mur budce. Machnął na znak, żeby wjechały, a brama otworzyła się powoli ze zgrzytem.

Nie wiedziała w zasadzie, czego się spodziewała za bramą. Może dużej, strasznej rudery z blankami i wieżą? Zamiast tego rozpościerał się przed nimi istny pałac. Włości były z pewnością długie i szerokie na pół kilometra. Dwór w centrum przypominał zamek i miał trzy piętra. Fasadę musieli dopiero co piaskować, bo była lśniąco biała. Na środku trawnika przed dworem znajdował się duży staw, po którym pływały kaczki i łabędzie pary. Maszt flagowy stał na dziedzińcu, ale chorągiew na nim nie była flagą szwedzką, tylko zielono-białą.

Wzdłuż zachodniej strony muru rząd hanseatyckich szeregowców wtulał się w leśny zagajnik. Szczytowa ściana stodoły widoczna była za dworem, a na samym końcu znajdowała się zagroda, w której pasły się owce. Niewielu ludzi było widać – parę popijającą kawę w ogrodzie przed domem i dwie osoby w uniformach, szybko przemierzające dziedziniec.

Sofia jeszcze raz spojrzała na dwór i dostrzegła, że w górnej części fasady coś wyryto dużymi literami.

Wędrujemy drogą ziemi głosił napis.

Stała jak wmurowana i podziwiała przepych. Wymieniła z Wilmą znaczące spojrzenia i zwróciła się do Madeleine.

– Co za miejsce!

– Fantastyczne, prawda? Ciężko nad tym pracowaliśmy. Franz miał marzenie i można uznać, że udało nam się je urzeczywistnić.

Sofia czuła instynktownie, że coś w tym było. Coś, co warto mieć. Zobaczyła nie tylko piękne miejsce. Włości cechowało coś więcej. Niezwykły spokój. Miała wrażenie, jakby się przeniosły do równoległego wszechświata, w którym każdy telewizor, komórka, komputer i tablet zostały jednocześnie wyłączone. Jakby wieczny gwar świata ucichł w tych grubych murach. Zarazem panowała niepojęta, lekko złowieszcza atmosfera. Nie mogła tego dokładnie określić. To jest tak piękne, że aż zapiera mi dech, a jednocześnie przechodzą mnie ciarki, pomyślała.

Ale odrzuciła to uczucie. Doszła do wniosku, że to muszą być wciąż żywe w jej pamięci historie Edwina Björka o duchach.

– Teraz zobaczycie, gdzie pracujemy we dworze – powiedziała Madeleine. – Potem pokażę wam szeregowce, w których mieszkają goście uczestniczący w naszym programie.

Sofię ciekawiło, czy Oswald tam jest. Przyglądała się licznym oknom dworu i pomyślała, że może patrzy na nie z góry. Uświadomiła sobie, że chciałaby go znów spotkać.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

O zdarzeniach i postaciach w książce

Wszystkie postacie i zdarzenia w tej książce są fikcyjne. Pozwoliłam sobie na pewną dowolność, opisując Fjelie, Haparandę i hotel Lundia, i mam nadzieję, że nikt mi nie weźmie tego za złe. Zachodnia Wyspa Mgieł i ViaTerra są wytworami mojej wyobraźni. Nie mogłam jednak nie czerpać inspiracji z prawdziwych zdarzeń z tych dwudziestu pięciu lat, gdy sama należałam do sekty.

Mam nadzieję, że moja opowieść przyczyni się do głębszego zrozumienia, co się odczuwa, dołączając do sekty. Łatwo jest się wciągnąć, a prawie niemożliwe wyrwać się stamtąd. Ale to się udaje i nigdy nie jest za późno na stworzenie nowego, lepszego życia.

Dziękuję!

Dziękuję wszystkim, którzy pomogli mi napisać tę książkę:

Mojej cudownej rodzinie w Szwecji, Los Angeles i San Francisco. Mojemu mężowi Danowi, który uczestniczył w harówce, od kiedy ta historia zaczerpnęła swój pierwszy oddech.

Ann-Catrin Sköld, która czytała tak wiele razy, redagowała, szlifowała i poprawiała. Nie byłoby żadnej powieści bez twojej pomocy.

Wam, którzy czytaliście i opiniowaliście: Andrei Lindblom, Helenie Braggins i Emmie Ellman.

Håkanowi Järvå i Magnusowi Utvikowi, którzy tak mocno walczą, żeby pomóc innym, którzy doznali przemocy i ucisku w sektach.

Lawrence’owi Wrightowi, który nakłonił mnie, bym się odważyła opowiedzieć prawdę.

I na koniec, lecz w nie mniejszym stopniu, dziękuję mojemu wydawcy – Fridzie Arwen Rosesund.

Pragnę także podziękować mojemu nowemu wydawnictwu Forum, które dopieściło tę książkę i opatrzyło ją wspaniałą nową okładką.