Słodka obsesja ebook

Ty­tuł ory­gi­nal­ny: Swe­et Ob­ses­sion

Au­tor: J. Da­niels

Tłu­ma­cze­nie: Re­gi­na Mo­ścic­ka

Re­dak­cja: Pra­cow­nia CO­GI­TO

Ko­rek­ta: Ka­ta­rzy­na Zio­ła-Ze­mczak

Pro­jekt gra­ficz­ny okład­ki: Stu­dio KA­RAN­DASZ

Skład: Ma­riusz Kur­kow­ski

Zdję­cia na okład­ce: Luc­ky Bu­si­ness, Ka­mil Mac­niak, Ruth Black | Shut­ter­stock

Re­dak­tor pro­wa­dzą­ca: Agniesz­ka Pie­trzak

Re­dak­tor ini­cju­ją­ca: Agniesz­ka Skow­ron

Re­dak­tor na­czel­na: Agniesz­ka Het­nał

Swe­et Ob­ses­sion (Swe­et Ad­dic­tion, #3) © 2015

Co­py­ri­ght © 2015 J. Da­niels. All Ri­ghts Re­se­rved

Co­py­ri­ght for the Po­lish edi­tion © Wy­daw­nic­two Pas­cal

Ta książ­ka jest fik­cją li­te­rac­ką. Ja­kie­kol­wiek po­do­bień­stwo do rze­czy­wi­stych osób, ży­wych lub zmar­łych, au­ten­tycz­nych miejsc, wy­da­rzeń lub zja­wisk jest czy­sto przy­pad­ko­we. Bo­ha­te­ro­wie i wy­da­rze­nia opi­sa­ne w tej książ­ce są two­rem wy­obraź­ni au­tor­ki bądź zo­sta­ły zna­czą­co prze­two­rzo­ne pod ką­tem wy­ko­rzy­sta­nia w po­wie­ści.

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Żad­na część tej książ­ki nie może być po­wie­la­na lub prze­ka­zy­wa­na w ja­kiej­kol­wiek for­mie bez pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy, za wy­jąt­kiem re­cen­zen­tów, któ­rzy mogą przy­to­czyć krót­kie frag­men­ty tek­stu.

Biel­sko-Bia­ła 2017

Wy­daw­nic­two Pas­cal sp. z o.o.

ul. Za­po­ra 25

43-382 Biel­sko-Bia­ła

tel. 338282828, fax 338282829

pas­cal@pas­cal.pl

www.pas­cal.pl

ISBN 978-83-8103-014-4

Książ­kę tę de­dy­ku­ję swo­im nie­sa­mo­wi­tym fan­kom z gru­py J’s Swe­eties.

Dziew­czy­ny, na­praw­dę wy­mia­ta­cie!

Od au­tor­ki

Słod­ka ob­se­sja to trze­cia po­wieść z se­rii Swe­et Ad­dic­tion, któ­rą moż­na czy­tać nie­za­leż­nie od po­zo­sta­łych, na­wią­zu­ją­ca do se­rii Ala­ba­ma Sum­mer. Jej ak­cja to­czy się po­mię­dzy wy­da­rze­nia­mi opi­sa­ny­mi w Słod­kich wię­zach a All I Want oraz When I Fall.

Roz­dział 1

Bro­oke

– I co, kot­ku? Chcesz dojść na moim fiu­cie?

Wbi­jam pa­znok­cie w ra­mio­na Pau­la i wy­gi­nam ple­cy w łuk nad łóż­kiem, ła­piąc spa­zma­tycz­nie od­dech.

– Och, tak! Jesz­cze, jesz­cze! Nie prze­sta­waj...

– Aaa! – Za­ci­ska kur­czo­wo pal­ce na mo­ich bio­drach i wbi­ja się we mnie w nie­przy­tom­nym ryt­mie. Na jego czo­le i owło­sie­niu klat­ki pier­sio­wej błysz­czą kro­pel­ki potu. Chwi­lę po­tem od­rzu­ca gwał­tow­nie gło­wę do tyłu, od­sła­nia­jąc na­brzmia­łe żyły na szyi, i z prze­cią­głym stęk­nię­ciem osią­ga speł­nie­nie.

A ja kil­ka se­kund po nim.

– Ju­uuż! – krzy­czę, czu­jąc, jak wzdłuż krę­go­słu­pa spły­wa mi fala cie­pła, któ­ra eks­plo­du­je w dole mię­dzy uda­mi. Za­pla­tam mu sto­py na ple­cach, za­ci­ska­jąc nogi na jego mu­sku­lar­nym cie­le, żeby po­czuć go głę­bo­ko w so­bie, do­kład­nie tak, jak naj­bar­dziej te­raz po­trze­bu­ję. Moje cia­ło przy­jem­nie wi­bru­je, a za­ci­śnię­te uda drżą z roz­ko­szy.

Rany, jak ja uwiel­biam seks. Czy może być w ży­ciu coś lep­sze­go? Mo­gła­bym od­dać za nie­go wszyst­ko, na­wet ba­becz­ki.

Ocie­ram się bio­dra­mi o Pau­la, a przed mo­imi ocza­mi prze­su­wa­ją się ob­ra­zy z ży­cia bez kre­mu kar­me­lo­we­go z solą.

Ba­becz­ki ser­ni­ko­we... red ve­lvet... z ma­li­na­mi i bia­łą cze­ko­la­dą...

No do­bra, może jed­nak nie ba­becz­ki i nie­ko­niecz­nie aku­rat za seks z tym fa­ce­tem. Kil­ka razy mu­sia­łam po­móc so­bie sama.

– Nie­cier­pli­wa dziew­czyn­ka – mam­ro­cze Paul, wsu­wa­jąc dłoń mię­dzy moje cyc­ki i szczy­piąc su­tek.

– Mmm... – mru­czę i wol­no pod­no­szę gło­wę z bło­gim uczu­ciem speł­nie­nia.

Na­po­ty­kam wzro­kiem jego le­ni­wy uśmiech. Za­raz jed­nak zmie­nia wy­raz twa­rzy i nie­spo­dzie­wa­nie opa­da na mnie ca­łym cię­ża­rem cia­ła, jak­by na­gle za­bra­kło mu sił.

– Zejdź ze mnie, do cho­le­ry! – Krę­cę bio­dra­mi, chwy­ta­jąc go za ra­mio­na i od­py­cha­jąc. – Zejdź, idio­to, za­raz mnie zgnie­ciesz!

Zsu­wa się ze śmie­chem na bok i prze­wra­ca na ple­cy. Po­tem ze stęk­nię­ciem zdej­mu­je pre­zer­wa­ty­wę i sta­ran­nie ją za­wią­zu­je.

– Nie­źle. Nie pa­mię­tam, żeby kie­dyś była aż tak peł­na. Mój fiut bę­dzie po­trze­bo­wał cza­su, żeby od­re­ago­wać. Co naj­mniej ty­dzień.

Aha. Chy­ba po­win­nam uznać to za kom­ple­ment. Bra­wo, Bro­oke! Ty to po­tra­fisz wy­kań­czać pe­ni­sy!

Kie­dy Paul zni­ka w ła­zien­ce, wsta­ję z łóż­ka, zbie­ram swo­je ciu­chy z pod­ło­gi i za­czy­nam się po­śpiesz­nie ubie­rać. Wsu­wam sto­py w szpil­ki i od­wra­cam się, żeby za­brać z noc­nej szaf­ki to­reb­kę, a wte­dy nie­spo­dzie­wa­nie zde­rzam się z jego na­gim tor­sem.

– Och, sor­ki – mam­ro­czę pod no­sem, prze­stę­pu­jąc nie­cier­pli­wie z nogi na nogę. – Za­bio­rę tyl­ko swo­je rze­czy i już mnie nie ma.

Chwy­ta mnie za bio­dra i przy­trzy­mu­je, za­ci­ska­jąc pal­ce na ma­te­ria­le su­kien­ki.

– Do­kąd się tak śpie­szysz? Zo­stań jesz­cze chwil­kę.

– Nie mogę. Mu­szę wra­cać do domu.

– Może za­mó­wi­my coś do je­dze­nia? Co ty na to? Nie je­steś głod­na?

– Już ja­dłam.

Marsz­czy brwi, roz­luź­nia­jąc uścisk pal­ców. Po­tem od­ry­wa dło­nie od mo­ich bio­der i zwie­sza z re­zy­gna­cją ra­mio­na.

– Po­czu­łem się tro­chę wy­ko­rzy­sta­ny.

Tłu­miąc z wy­sił­kiem na­ra­sta­ją­cy w gar­dle śmiech, wy­mi­jam go i za­bie­ram z szaf­ki swo­ją to­reb­kę.

– Było miło, na­praw­dę. Może się jesz­cze kie­dyś spo­tka­my.

– I co wte­dy? Zno­wu to zro­bi­my? Bo szcze­rze mó­wiąc, Bro­oke, nie­zbyt mi się to uśmie­cha.

Pod­no­szę na nie­go wzrok. W jego ciem­nych oczach po­ja­wia się nie­pew­ność, a po mi­nie wy­raź­nie wi­dać, że jest ura­żo­ny.

No, no, no, Paul, nie po­dej­rze­wa­łam cię o to, że je­steś blusz­czem.

Wsu­wam to­reb­kę pod ra­mię, ca­łu­ję go prze­lot­nie w po­li­czek i szep­czę:

– Nie uda­waj, że nie wie­dzia­łeś, o co w tym cho­dzi.

Stu­ka­jąc ob­ca­sa­mi o drew­nia­ną pod­ło­gę, idę w stro­nę drzwi. Pod­świa­do­mie cze­kam na choć­by cień żalu czy wy­rzu­tów su­mie­nia. Lub cze­go­kol­wiek in­ne­go, co skło­ni­ło­by mnie, żeby od­wró­cić się i dać temu fa­ce­to­wi odro­bi­nę na­dziei. Ale nic ta­kie­go się nie po­ja­wia.

Nie czu­ję się z tego po­wo­du win­na. Na pew­no nie tuż po sek­sie, na­wet je­śli swój or­gazm w du­żym stop­niu za­wdzię­czam so­bie sa­mej. Bo tak na­praw­dę nie ma po­wo­du, praw­da? Prze­cież Paul też do­szedł, i to jak. Na tyle in­ten­syw­nie, by po­tem ga­pić się na zu­ży­tą gum­kę jak dum­ny ta­tuś na nowo na­ro­dzo­ne­go po­tom­ka. Obo­je wy­cho­dzi­my z tego usa­tys­fak­cjo­no­wa­ni, na­wet je­śli fi­zycz­nie wy­cho­dzę stąd tyl­ko ja.

Żal? Wy­rzu­ty su­mie­nia? W ży­ciu! Na­zy­wam się Bro­oke Wicks i uwiel­biam seks. Dużo i czę­sto. I co z tego, że in­te­re­su­ją mnie tyl­ko jed­no­ra­zo­we nu­mer­ki? Ro­bię, co chcę, z fa­ce­ta­mi, na któ­rych mam ocho­tę.

I krop­ka.

Kła­dąc rękę na klam­ce, od­wra­cam się w stro­nę Pau­la i rzu­cam mu po­że­gnal­ne, cie­plej­sze spoj­rze­nie.

– Do­bra­noc.

Po­wo­li pod­no­si gło­wę i spo­glą­da na mnie nie­obec­nym wzro­kiem.

– Tak... Do­bra­noc, do­bra­noc...

Bez dal­sze­go ocią­ga­nia się wy­cho­dzę. Uśmie­cham się do sie­bie na dźwięk gło­śne­go i sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce­go trza­sku drzwi.

Nic z tego. Nie czu­ję ani odro­bi­ny żalu.

***

Wcho­dzę do miesz­ka­nia, za­my­kam za sobą drzwi i od­kła­dam na szaf­kę klu­czy­ki i to­reb­kę. Po­tem od­wra­cam się i wi­dzę, jak znad opar­cia ka­na­py spo­glą­da­ją na mnie dwie pary za­cie­ka­wio­nych oczu.

No do­bra, prze­słu­cha­nie czas za­cząć.

– Tak? – za­ga­jam, zsu­wa­jąc szpil­ki i usta­wia­jąc je przy drzwiach. Bil­ly od­wra­ca się, obej­mu­jąc ra­mie­niem Jo­eya.

– I jak?

Wzru­szam nie­znacz­nie ra­mio­na­mi.

– Piąt­ka.

– Tyl­ko tyle? – Joey wzdry­ga się, a jego brwi pod­jeż­dża­ją aż po na­sa­dę blond wło­sów. – W ska­li je­den do dzie­sięć da­jesz mu w łóż­ku pięć? Mó­wisz se­rio?

– Aaa, o to ci cho­dzi. My­śla­łam, że py­tasz, jak miał du­że­go. – Sły­sząc to, Bil­ly chrzą­ka ner­wo­wo i roz­glą­da się nie­pew­nie do­oko­ła. Prze­no­szę wzrok z jed­ne­go na dru­gie­go. – Sió­dem­ka. W tym do­dat­ko­wy punkt za świn­tu­sze­nie w trak­cie.

Joey krzy­wi się, ma­cha­jąc do mnie współ­czu­ją­co ręką.

– Sió­dem­ka i fiu­tek mniej­szy od two­je­go wi­bra­to­ra? Bie­dacz­ko.

– No, fakt. Mia­łam się zmyć, gdy tyl­ko go zo­ba­czy­łam, ale po­my­śla­łam so­bie, że war­to się prze­ko­nać, co po­tra­fi. Znasz mnie, za­wsze je­stem chęt­na do współ­pra­cy. Poza tym miał w nim kol­czyk.

Ob­cho­dzę sofę do­oko­ła i sia­dam w rogu obok Jo­eya, któ­ry – są­dząc po wy­ra­zie twa­rzy – ma w tej chwi­li w gło­wie tyl­ko jed­no. Wi­dząc jego za­in­try­go­wa­ne spoj­rze­nie, Bil­ly’emu wy­ry­wa się bez­gło­śne „nie”, na któ­re Joey re­agu­je ci­chym par­sk­nię­ciem.

Ba­wię się swo­imi wło­sa­mi, za­krę­ca­jąc lok na pa­lec. Hm... Zna­jąc ich, ob­sta­wiam, że to ra­czej Joey miał­by się za­kol­czy­ko­wać. Bil­ly to sztyw­niak w gar­ni­tu­rze, a poza tym, czy ad­wo­ka­ci nie mu­szą przy­pad­kiem prze­cho­dzić w są­dzie przez bram­ki ma­gne­tycz­ne? Wąt­pię, żeby miał ocho­tę co­dzien­nie tłu­ma­czyć się przed straż­ni­ka­mi ze swo­je­go kol­czy­ka.

Roz­sia­dam się wy­god­nie, wtu­la­jąc w mięk­ką skó­rę sofy, i od­chy­lam gło­wę, wbi­ja­jąc wzrok w su­fit.

– Kie­dy wy­cho­dzi­łam, ze­bra­ło mu się na sen­ty­men­ty. Zro­bił oczy kota ze Shre­ka. Kom­plet­nie mnie tym za­sko­czył.

– Ula­la. Je­steś pew­na, że nie miał wa­gi­ny?

Pry­cham, roz­ba­wio­na uwa­gą Jo­eya.

– Ra­czej bym za­uwa­ży­ła. Tro­chę so­bie na nim po­uży­wa­łam.

Za­śmie­wa­my się ra­zem z Jo­ey­em. Bil­ly zry­wa się z miej­sca i pod­no­si ze sto­li­ka mi­skę wy­peł­nio­ną do po­ło­wy po­pcor­nem.

– Chcesz z nami obej­rzeć film? Wła­śnie za­czę­li­śmy Dla cie­bie wszyst­ko.

Po­sy­łam Bil­ly’emu iro­nicz­ny uśmiech.

– Ni­cho­las Sparks? Ja­sne, ide­al­ny dla pe­dziów.

Par­ska uda­wa­nym śmie­chem, ukła­da­jąc dłoń pła­sko na pier­siach.

– Bar­dzo śmiesz­ne, Bro­oke.

– Ale!

Od­wra­cam się po­śpiesz­nie na so­fie za Bil­lym, któ­ry wy­cho­dzi do kuch­ni, i klę­kam na ko­la­nach, żeby wi­dzieć ich obu.

By­ła­bym za­po­mnia­ła!

– Mo­że­cie być ze mnie bar­dzo, ale to bar­dzo dum­ni. Wstą­pi­łam dziś do Agent Pro­vo­ca­teur i nie wy­da­łam ani cen­ta. Nic a nic! Ma­cie po­ję­cie, jaki to dla mnie wy­czyn? Na wi­dok no­wej wio­sen­nej ko­lek­cji trzę­słam się jak nar­ko­man na gło­dzie. – Roz­pro­mie­nio­na uno­szę dłoń w stro­nę Jo­eya, któ­ry przy­bi­ja mi piąt­kę. – Mało tego, na­wet po­szłam coś przy­mie­rzyć. Na­praw­dę, ni­g­dy bym się nie po­dej­rze­wa­ła o tak sil­ną wolę. W za­sa­dzie po­win­nam tam wró­cić i coś so­bie ku­pić w na­gro­dę za to, że wcze­śniej nic nie ku­pi­łam.

Uda­ję, że wsta­ję, spo­glą­da­jąc w stro­nę drzwi, ale Joey bły­ska­wicz­nie ła­pie mnie za nad­gar­stek i ścią­ga z po­wro­tem na sofę. Wy­mie­nia­my roz­ba­wio­ne spoj­rze­nia.

– Tyl­ko żar­to­wa­łam, pew­nie i tak już za­mknę­li sklep. A tak na se­rio, praw­da, że cał­kiem nie­źle so­bie ra­dzę z wy­dat­ka­mi? Moje kon­to wy­glą­da już o wie­le le­piej. Jesz­cze parę ty­go­dni i mnie tu nie bę­dzie.

Eks­mi­sja z miesz­ka­nia, któ­ra przy­tra­fi­ła mi się dwa mie­sią­ce temu, była chy­ba naj­bar­dziej po­ni­ża­ją­cym do­świad­cze­niem w ca­łym moim ży­ciu. No do­bra, oprócz tego nu­me­ru ze sper­mą w oku w No­wym Or­le­anie.

Mo­gła­bym przy­siąc, że to przez nie­go na­ba­wi­łam się tiku.

Gdy zna­la­złam na drzwiach wia­do­mość od wła­ści­cie­la miesz­ka­nia, po­ka­za­łam mu w my­ślach środ­ko­wy pa­lec i za­czę­łam roz­my­ślać, co ze sobą zro­bić.

Wró­cić do swo­ich za­sad­ni­czych ro­dzi­ców? Broń Boże, już wo­la­ła­bym dać so­bie za­plom­bo­wać wszyst­kie zęby. Juls?

Ko­cham swo­ją sio­strę, na­praw­dę bar­dzo, ale nie mo­gła­bym z nią za­miesz­kać. Poza tym ona i Ian toną te­raz w pie­lu­chach. Co roku ro­bią so­bie nowe dzi­dzi, więc po­trze­ba im prze­strze­ni. I nie mam naj­mniej­szej ocho­ty wy­ja­śniać swo­je­mu czte­ro­let­nie­mu sio­strzeń­co­wi, dla­cze­go cio­cia Bro­oke trzy­ma w sy­pial­ni wi­bru­ją­ce za­baw­ki.

Do­sta­łam ty­dzień na wy­pro­wadz­kę. By­łam bli­ska za­ła­ma­nia i już pra­wie po­go­dzi­łam się z my­ślą, że znów będę mu­sia­ła się mę­czyć pod jed­nym da­chem z oj­cem. Na pew­no za­bro­nił­by mi póź­no wra­cać i jesz­cze paru in­nych rze­czy, choć mam dwa­dzie­ścia pięć lat i nie wiem, co to szla­ban, od­kąd skoń­czy­łam sie­dem­na­ście. Uda­ło mi się wte­dy opa­no­wać sztu­kę wy­kra­da­nia się z domu przez okno w swo­im po­ko­ju. Na szczę­ście tych dwóch nie­sa­mo­wi­tych fa­ce­tów ura­to­wa­ło mi ży­cie, po­zwa­la­jąc u sie­bie za­miesz­kać. Od­kąd za­czę­łam pra­co­wać w cu­kier­ni, na­sza trój­ka bar­dzo się z sobą zży­ła, szcze­gól­nie ja i Joey. Kto by po­my­ślał, że zo­sta­nie­my kum­pla­mi? W daw­nych cza­sach szcze­rze go nie zno­si­łam.

Bil­ly wra­ca i po­da­je mi da­iqu­iri. Po­tem sia­da z po­wro­tem na swo­im miej­scu, ob­rzu­ca­jąc mnie cie­płym i ła­god­nym spoj­rze­niem.

– Wiesz, że nie mamy nic prze­ciw­ko, że­byś z nami miesz­ka­ła, praw­da, Bro­oke? Nie myśl so­bie, że chce­my się cie­bie po­zbyć. Na­praw­dę nie ma po­śpie­chu.

– No ba! – od­zy­wa się prze­śmiew­czo Joey, uno­sząc zna­czą­co brwi i przy­tu­la­jąc się do boku Bil­ly’ego. – Ja­sne, że nie, choć trosz­kę mi żal, że nie mo­że­my się te­raz gło­śno bzy­kać. Dla­te­go tak ci ki­bi­cu­ję w two­jej wal­ce z za­ku­po­ho­li­zmem. Dzię­ki temu bę­dzie­my mo­gli szyb­ciej wró­cić do sta­rych zwy­cza­jów i dać cza­du.

Prze­ły­kam po­śpiesz­nie łyk da­iqu­iri, omal się nim nie krztu­sząc. Czu­ję prze­bie­ga­ją­cy po ple­cach dreszcz.

– Pro­szę cię! Za­kła­dam na uszy gi­gan­tycz­ne wy­ci­sza­ją­ce słu­chaw­ki, gdy za­bie­ra­cie się do rze­czy, a i tak sły­szę two­je bła­gal­ne jęki, Joey. Na­praw­dę my­ślisz, że je­ste­ście ci­cho?

– Och, a ty to co? – od­ci­na się Joey, prze­wra­ca­jąc ocza­mi i uno­sząc szklan­kę do ust. – Wy­dzie­rasz się, choć ro­bisz to sama, Bro­oke.

– To nie moja wina, że je­stem w tym tak do­bra. Spy­taj Pau­la, może po­twier­dzić.

Bil­ly tę­że­je na twa­rzy i gwał­tow­nym ru­chem się­ga po pi­lo­ta.

– Mo­że­my wresz­cie skoń­czyć z tym te­ma­tem i za­cząć oglą­dać? Nie mia­łem po­ję­cia, że nas sły­szysz.

– Wszy­scy was sły­szą – oznaj­miam, wska­zu­jąc pal­cem ścia­nę za swo­imi ple­ca­mi. Wi­dząc to, ob­rzu­ca mnie py­ta­ją­cym spoj­rze­niem. – W tam­tym ty­go­dniu do­pa­dła mnie w win­dzie pani Kes­sler i ko­niecz­nie chcia­ła wie­dzieć, czy ro­bi­cie ja­kiś re­mont. Bo któ­ryś z was krzy­czał: „Po­daj roz­pór­kę!”. Szko­da, że nie wi­dzie­li­ście jej miny, kie­dy wy­ja­śni­łam, że nie cho­dzi o taką ze skle­pu z na­rzę­dzia­mi, ale z sex sho­pu.

Bil­ly przy­my­ka z ję­kiem oczy.

– O nie, tyl­ko nie to.

– Nic dziw­ne­go, że ta flą­dra ostat­nio tak dziw­nie mi się przy­glą­da. – Joey ma­cha lek­ce­wa­żą­co ręką, po­pra­wia­jąc się na so­fie. – Chrza­nić sta­rą pru­kwę. Mamy od­lo­to­wy seks i nic in­ne­go mnie nie ob­cho­dzi, na­wet gdy­by całe mia­sto sły­sza­ło, jak mój skarb bła­ga, że­bym zro­bił mu loda. Nie bę­dzie­my się ha­mo­wać, dla ni­ko­go!

Od­su­wam szklan­kę od ust, par­ska­jąc śmie­chem. Bil­ly prze­cią­ga z re­zy­gna­cją dło­nią po twa­rzy. Wy­raź­nie ma już dość tej roz­mo­wy.

Jest zu­peł­nie inny niż Joey, kom­plet­ne prze­ci­wień­stwo. Mimo to ide­al­nie się uzu­peł­nia­ją.

Zwłasz­cza w łóż­ku. Sły­sza­łam to i owo.

– Mó­wi­łam już, że zo­sta­nę tyl­ko do cza­su, aż za­osz­czę­dzę tro­chę pie­nię­dzy na wy­na­ję­cie no­we­go miesz­ka­nia. Ko­cham was, chło­pa­ki, ale mu­szę mieć coś swo­je­go. Poza tym nie­dłu­go za­brak­nie tu miej­sca na na­sze ko­sme­ty­ki do wło­sów. – Prze­chy­lam gło­wę z kwa­śną miną, prze­no­sząc spoj­rze­nie z jed­ne­go na dru­gie­go. – Ale bę­dzie mi bra­ko­wa­ło wspól­ne­go no­co­wa­nia. Su­per się z tobą śpi na ły­żecz­kę, Bil­ly. Je­steś taki mię­ciut­ki i mi­lu­si.

Na te sło­wa marsz­czy brwi.

– Nie je­stem ma­łym chłop­czy­kiem, Bro­oke. Ani mię­ciut­kim – ury­wa i uśmie­cha się prze­wrot­nie. – Nie sły­sza­łaś?

Czu­ję na po­licz­kach go­rą­co. Do­bry Boże, co też ten Bil­ly su­ge­ru­je.

– Zde­cy­do­wa­nie nie – po­twier­dza z dumą Joey, ści­ska­jąc Bil­ly’ego za udo i prze­ry­wa­jąc po­tok ko­sma­tych my­śli prze­ta­cza­ją­cy się w tym mo­men­cie przez moją gło­wę. – Czy w kwe­stii kol­czy­ka to już de­fi­ni­tyw­ne „nie”? Może jest jesz­cze ja­kaś szan­sa?

Bil­ly bez sło­wa uru­cha­mia film. Jak wi­dać, ko­niec dys­ku­sji, de­cy­zja za­pa­dła.

Po­cią­gam ko­lej­ny łyk drin­ka, gdy na­gle czu­ję na wło­sach do­tyk ust Jo­eya.

– I jak było z kol­czy­kiem? Tyl­ko szcze­rze – szep­cze mi do ucha.

Cały on. Musi, ko­niecz­nie musi po­znać wszyst­kie pi­kant­ne szcze­gó­ły. Aż trud­no mi uwie­rzyć, że jesz­cze sam cze­goś ta­kie­go nie pró­bo­wał.

– Je­śli cho­dzi o ten punkt, do któ­re­go nie­któ­rym fa­ce­tom tak trud­no do­trzeć... – za­czy­nam pół­gło­sem, zgi­na­jąc przy tym ryt­micz­nie wska­zu­ją­cy pa­lec. Na­sze spoj­rze­nia spo­ty­ka­ją się. – To on nie miał z tym pro­ble­mu.

Joey wol­no od­chy­la się do tyłu.

– O kur­de, wi­dzę, że dużo mnie omi­ja.

– Ciiii!

Obo­je zer­ka­my na Bil­ly’ego, po czym znów za­czy­na­my szep­tać.

– Daj spo­kój, sły­sza­łam na wła­sne uszy, że Bil­ly do­cie­ra do wszyst­kich two­ich punk­tów. Są­sie­dzi z na­prze­ciw­ka zresz­tą też.

– No tak, ale lu­bię wy­pró­bo­wy­wać z nim nowe rze­czy. Może jed­nak po­wi­nie­nem się za­kol­czy­ko­wać? – Joey zer­ka na swój roz­po­rek, lek­ko się przy tym krzy­wiąc. – Choć z dru­giej stro­ny to mo­gło­by ze­psuć mój ide­al­ny kształt. Nie mó­wiąc już o tym, że pew­nie boli jak cho­le­ra.

Bil­ly od­wra­ca gło­wę i rzu­ca mi ostre spoj­rze­nie. Po­śpiesz­nie przy­wie­ram usta­mi do brze­gu szklan­ki i mam­ro­czę pod no­sem w od­po­wie­dzi:

– Mam za­dzwo­nić do Pau­la i za­py­tać? Pew­nie w tej chwi­li wpa­tru­je się tę­sk­nie w te­le­fon.

Joey uśmie­cha się prze­bie­gle.

– On cię ko­cha, Bro­oke. Jak mo­głaś tak po pro­stu z nie­go zre­zy­gno­wać?

O Boże, nie!

– Da­ruj so­bie.

– Je­stem pe­wien, że lada mo­ment by ci się oświad­czył. Albo przy­naj­mniej za­pro­po­no­wał, że­byś się do nie­go wpro­wa­dzi­ła.

Po­trzą­sam gło­wą.

– Wiesz, że był nie­zdro­wo za­fa­scy­no­wa­ny swo­ją sper­mą? Nie za­miesz­kam z nim. Nic by z tego nie wy­szło, nie łudź się.

Se­rio. Czy mi się wy­da­je, czy on fak­tycz­nie nie wy­rzu­cił tej gum­ki? Może chce ją so­bie opra­wić w ram­ki?

Fuj, Paul. W ten spo­sób ni­g­dy nie prze­ko­nasz żad­nej dziew­czy­ny, żeby z tobą zo­sta­ła.

Joey trą­ca mnie ra­mie­niem, opa­da­jąc na mnie ca­łym swo­im cię­ża­rem.

– Po­wiem ci, że to na­wet dość pod­nie­ca­ją­ce. Ale do­bra, wra­ca­jąc do kol­czy­ka, to był ćwiek czy sztan­ga? A! I jesz­cze jed­no, gdzie go miał do­kład­nie?

Dźwięk te­le­wi­zo­ra gwał­tow­nie milk­nie i miesz­ka­nie wy­peł­nia się ci­szą.

Bil­ly po­chy­la się do przo­du, opie­ra­jąc łok­cie na ko­la­nach z miną za­re­zer­wo­wa­ną dla ta­kich sy­tu­acji jak ta. Wi­dzia­łam ją już nie­raz, na przy­kład wte­dy, gdy pro­wa­dzi­my z Jo­ey­em przy sto­le oży­wio­ną dys­ku­sję na te­mat kształ­tów pe­ni­sów.

Od­chrzą­ku­ję, od­su­wa­jąc szklan­kę od ust.

– Spo­koj­nie, Ły­żecz­ko. Sor­ki, już bę­dzie­my ci­cho.

Jego po­wąt­pie­wa­ją­ce spoj­rze­nie wę­dru­je w kie­run­ku Jo­eya i mo­men­tal­nie ła­god­nie­je.

Cały on, sta­ry do­bry Bil­ly. Nikt nie pa­trzy w ten spo­sób na Jo­eya.

Joey prze­su­wa się na so­fie i wyj­mu­je z dło­ni Bil­ly’ego pi­lo­ta. Do­sko­na­le wie, że pora się za­mknąć i spo­koj­nie oglą­dać film, bo to je­dy­ny spo­sób, by jego mąż zo­stał z nami, za­miast za­szyć się w ga­bi­ne­cie i prze­glą­dać pa­pie­ry, któ­re rów­nie do­brze mo­gły­by po­cze­kać do ju­tra.

Film po­now­nie się uru­cha­mia.

Przy­cią­gam ko­la­na do pier­si, a oni wtu­la­ją się w sie­bie, jak to mają w zwy­cza­ju. Za spra­wą tej bli­sko­ści obo­je za­sty­ga­ją nie­ru­cho­mo, na­wet Joey, któ­ry prze­waż­nie nie po­tra­fi usie­dzieć w miej­scu i gada jak na­krę­co­ny.

Są­czę le­ni­wie da­iqu­iri, a moje my­śli krą­żą wo­kół kol­czy­ków i Pau­la. Oczy­ma wy­obraź­ni wi­dzę tego bie­da­ka, jak mio­ta się po miesz­ka­niu, nie mo­gąc się zde­cy­do­wać, gdzie naj­le­piej wy­eks­po­no­wać swo­ją zu­ży­tą pre­zer­wa­ty­wę.

***

W po­nie­dział­ko­wy po­ra­nek tuż po ósmej gnam do pra­cy za­tło­czo­ną już mimo wcze­snej pory uli­cą Fay­et­te. La­wi­ru­ję mię­dzy prze­chod­nia­mi ob­ju­czo­na czte­re­ma kub­ka­mi kawy, któ­re ku­pi­łam przed chwi­lą, prze­past­ną to­reb­ką mar­ki Co­ach (tak się skła­da, że to przez nią dwa mie­sią­ce temu mia­łam de­bet na kon­cie, ale na­praw­dę było war­to, jest fan­ta­stycz­na!) i se­gre­ga­to­rem z wzo­ra­mi tor­tów Dy­lan, któ­ry za­bra­łam w pią­tek po pra­cy do domu.

Po­sta­no­wi­łam zro­bić po­rzą­dek w jej od­ręcz­nych no­tat­kach, ja­kich spo­ro na­gro­ma­dzi­ło się w cią­gu mi­nio­nych lat, i ogól­nie wszyst­ko prze­or­ga­ni­zo­wać, żeby zro­bi­ło się bar­dziej czy­tel­ne. Uży­łam ozdob­ne­go pa­pie­ru i ele­ganc­kiej czcion­ki. Li­sty i kart­ki z po­dzię­ko­wa­nia­mi, któ­re Dy­lan do­sta­je od po­cząt­ku dzia­łal­no­ści cu­kier­ni i któ­re prze­le­ża­ły we­tknię­te za tyl­ną okład­kę, zo­sta­ły za­la­mi­no­wa­ne i udo­stęp­nio­ne klien­tom w dzia­le Słod­kie re­fe­ren­cje.

Szcze­rze mó­wiąc, nie wiem, jak Dy­lan przyj­mie moje ra­cjo­na­li­za­tor­skie po­my­sły od­no­śnie je­dy­nej rze­czy w ży­ciu, jaka za­przą­ta jej uwa­gę bar­dziej niż mąż. Peł­na obaw, że fak­tycz­nie może się wściec, bo zro­bi­łam coś w spra­wie jej uko­cha­nej cu­kier­ni bez wcze­śniej­sze­go uzgod­nie­nia, cał­kiem za­po­mi­nam o do­brze mi zna­nej wy­rwie w chod­ni­ku.

– Niech to szlag!

Pierw­szy leci w dół se­gre­ga­tor, a w ślad za nim moja cen­na to­reb­ka. Ale nie kawa. Ha! Tym ra­zem to ja je­stem górą, a nie to pod­stęp­ne mia­sto!

Kie­dy na­chy­lam się, żeby pod­cią­gnąć na ra­mię pa­sek to­reb­ki, trzy­ma­jąc koń­cem pal­ców ka­ta­log, roz­le­ga się klak­son sa­mo­cho­du. Kie­ru­ję spoj­rze­nie na jezd­nię i wi­dzę, że ruch nie­co ze­lżał. Prze­bie­gam wzro­kiem wzdłuż skle­pów po za­chod­niej stro­nie Fay­et­te, gdy na­gle na­po­ty­kam coś, cze­go tam nie było. Albo jak do­tąd tego nie za­uwa­ży­łam.

Nie, ra­czej nie. Nie­moż­li­we, że­bym coś ta­kie­go prze­oczy­ła.

Na ce­gla­nej fa­sa­dzie po­mię­dzy kwia­ciar­nią a ro­dzin­nym skle­pi­kiem ze świecz­ka­mi wisi krzy­kli­wy szyld z po­ma­rań­czo­wym na­pi­sem „HOT JOGA” i pro­stym logo w dol­nym rogu, tuż pod li­te­rą A.

Joga?

– Joga?

Pro­stu­ję się, wpa­tru­jąc w nowo otwar­ty lo­kal, któ­ry mie­ści się do­kład­nie na­prze­ciw­ko na­szej cu­kier­ni.

Czy to nie ko­micz­ny zbieg oko­licz­no­ści? Nie­zły układ – naj­pierw daj so­bie wy­cisk, żeby spa­lić ka­lo­rie, a po­tem skocz na dru­gą stro­nę uli­cy i je uzu­peł­nij. Może po­win­ni­śmy po­ga­dać z wła­ści­cie­lem na te­mat współ­pra­cy i zni­żek dla klien­tów.

Na przy­kład: pięć za­jęć i do­sta­jesz za dar­mo ba­becz­kę.

Z wy­sił­kiem tłu­mię śmiech.

Oto ja – praw­dzi­wy re­kin biz­ne­su. Mam spo­so­by, by po­zy­skać no­wych klien­tów, a przy tym pro­mu­ję inne lo­kal­ne fir­my.

Kur­czę, może po­win­nam star­to­wać na pre­zy­den­ta?

Otwie­ram drzwi do cu­kier­ni przy wtó­rze dzwon­ka i wcho­dzę do środ­ka. Na­tych­miast ude­rza mnie w noz­drza słod­ki za­pach, któ­ry ide­al­nie współ­gra z aro­ma­tem przy­nie­sio­nej prze­ze mnie kawy. Z wes­tchnie­niem ulgi od­kła­dam kar­to­no­we opa­ko­wa­nie z kub­ka­mi na szkla­ną wi­try­nę, a obok kła­dę to­reb­kę i ka­ta­log.

Na wi­dok tego ostat­nie­go Dy­lan gwał­tow­nie pod­ry­wa wzrok znad lady.

– A więc to ty go mia­łaś! Wiesz, że w week­end prze­szu­ka­łam cały sklep wzdłuż i wszerz, żeby go zna­leźć? Co ci strze­li­ło do gło­wy, Bro­oke?!

Kła­dę obie dło­nie pła­sko na szy­bie, po czym prze­su­wam nie­pew­nie se­gre­ga­tor w jej stro­nę.

– Ja tyl­ko... Tro­chę go upo­rząd­ko­wa­łam. Mam na­dzie­ję, że tak bę­dzie do­brze.

Wi­dząc jej ka­mien­ną twarz, bio­rę ner­wo­wy wdech.

Za­sa­da nu­mer je­den: nie iry­tuj swo­je­go sze­fa. Zwłasz­cza je­śli jest nim Dy­lan Car­roll, zna­na z tego, że ma szyb­ką rękę.

Dy­lan pod­cho­dzi bli­żej i otwie­ra se­gre­ga­tor. Prze­glą­da kil­ka ko­lej­nych stron, wo­dząc pal­cem po ozdob­nej czcion­ce. Bez sło­wa tak­su­je wzro­kiem moje ulep­sze­nia. W koń­cu do­cie­ra do roz­dzia­łu z re­fe­ren­cja­mi.

Ocie­ram dło­nią czo­ło, stwier­dza­jąc z ulgą, że mimo od­czu­wa­ne­go stra­chu nie ma na nim kro­pe­lek potu.

– Mhm.

Na­chy­lam się bli­żej, przy­glą­da­jąc się jej lek­ko zmarsz­czo­ne­mu no­so­wi.

– Mhm?

O Boże, dla­cze­go nie spy­ta­łam jej o zgo­dę? Może mnie za to wy­lać?

Mija kil­ka chy­ba naj­dłuż­szych w moim ży­ciu se­kund. Wresz­cie Dy­lan pod­no­si na mnie wzrok, mru­żąc po­wie­ki, a po­tem roz­pro­mie­nia się w uśmie­chu.

– Su­per, Bro­oke! Kto by po­my­ślał, że je­steś taka chęt­na do po­mo­cy.

Otwie­ram usta ze zdu­mie­nia. Kto by po­my­ślał?

– Ależ ja lu­bię po­ma­gać! Ro­bię to cały czas! Pa­mię­tasz, jak w ze­szłym ty­go­dniu Ryan upar­ła się na suk­nię Elsy, a Re­ese o mało nie osza­lał, kie­dy nie mógł jej ku­pić? Kto wkro­czył do ak­cji i was ura­to­wał? No kto? Kogo o mało nie aresz­to­wa­li w Tar­get? Cie­bie?

Dy­lan par­ska śmie­chem, od­gar­nia­jąc swo­je dłu­gie blond wło­sy za ucho.

– Pa­mię­tam. Tak tyl­ko żar­to­wa­łam.

Pro­stu­ję się z dumą i wyj­mu­ję z kar­to­no­we­go pu­deł­ka swój ku­bek z kawą.

– No do­bra, nie dzię­kuj. Mogę przy­jąć pod­wyż­kę, je­śli na­le­gasz.

Prze­chy­la gło­wę na bok, pio­ru­nu­jąc mnie wzro­kiem, aż ro­bię krok do tyłu. Bez ner­wów, Roc­ky.

Znów roz­le­ga się dźwięk dzwon­ka nad drzwia­mi, a tuż po nim grzmią­ce przy­wi­ta­nie Jo­eya. Cały on, zu­peł­nie jak­by miał tyl­ko je­den po­ziom gło­su.

Wi­dząc nas, wska­zu­je kciu­kiem przez ra­mię w kie­run­ku okna.

– Wi­dzia­ły­ście to nowe stu­dio jogi po dru­giej stro­nie uli­cy? O co w tym cho­dzi?

– Nie zwy­kłej jogi, ale hot jogi. Czy­li tłum spo­co­nych la­sek w leg­gin­sach i z ko­py­tem wiel­błą­da wy­gi­na­ją­cych się w naj­dzik­szych po­zach.

Joey par­ska gar­dło­wym śmie­chem.

– Przy­po­mi­na­ją mi się czy­jeś cza­sy li­ce­al­ne.

– Nie two­je przy­pad­kiem? – od­ci­na się Dy­lan, kła­dąc dłoń na swo­im za­okrą­glo­nym brzu­chu. – Czy to nie ty uwiel­bia­łeś wte­dy ela­stycz­ne ciu­chy?

Joey od­wra­ca kar­ton z kawą i wyj­mu­je ku­bek, na któ­rym na­pi­sa­no jego imię.

– Udam, że tego nie sły­sza­łem, ale tyl­ko dla­te­go że no­sisz pod ser­cem Jo­eya Ju­nio­ra.

– On nie bę­dzie miał na imię Joey.

– Co ta­kie­go? – Jego za­nie­po­ko­jo­ne spoj­rze­nie prze­ska­ku­je ko­lej­no na mnie i na Dy­lan. – No do­bra, Jo­seph? Też może być.

– Nie­ste­ty, ale nie.

Uśmie­cham się, nie od­ry­wa­jąc kub­ka od ust.

– Su­per. Czy­li jed­nak Bro­okes, tak jak się uma­wia­li­śmy? I co? Łyso panu, pa­nie McDer­mott?

Joey pio­ru­nu­je mnie wzro­kiem znad swo­jej kawy. Od­wdzię­czam mu się tym sa­mym, chi­cho­cząc pod no­sem. Dy­lan lek­ko wzdy­cha.

– Przy­kro mi. Zde­cy­do­wa­li­śmy się na Bla­ke’a. Oboj­gu nam po­do­ba się to imię.

– Ja­kim „nam”? – de­ner­wu­je się Joey, któ­re­go twarz robi się o dwa tony czer­wień­sza. – Nie pa­mię­tam, że­byś wcze­śniej o nim wspo­mi­na­ła. A już na pew­no nie przy­po­mi­nam so­bie, żeby ktoś do mnie dzwo­nił i py­tał o zda­nie, za­nim za­cznie­cie wszyst­ko gra­we­ro­wać.

– Dla­cze­go mia­ła­bym do cie­bie dzwo­nić? I co gra­we­ro­wać? Osza­la­łeś, Joey? Wi­dzia­łeś tu co­kol­wiek z wy­gra­we­ro­wa­nym imie­niem?

Z kuch­ni do­bie­ga nas stłu­mio­ny od­głos, a tuż po nim zna­jo­my tu­pot ma­łych nó­żek na pod­ło­dze z te­ra­ko­ty.

Joey za­ta­cza koło wol­ną ręką.

– Za­ło­żę się, że na pew­no coś tam już ma­cie. Moż­na wy­peł­nić me­try­kę uro­dze­nia jesz­cze przed po­ro­dem? Czy Re­ese już do­szedł, jak się to robi?

– Joey... – wzdy­cha Dy­lan z re­zy­gna­cją. – Bła­gam, uspo­kój się wresz­cie. Po­cze­kaj, aż usły­szysz dru­gie imię.

– Ma­mu­siu!!!

Do cu­kier­ni wpa­da jak po­cisk Ryan. Jej ciem­no­blond wło­sy spię­te są na czub­ku gło­wy w dwa mi­nia­tu­ro­we ku­cy­ki. Ubra­na w su­kien­kę w ko­lo­ro­we grosz­ki i tę­czo­we raj­stop­ki, pod­ska­ku­je jak pił­ka przy la­dzie, wy­rzu­ca­jąc piąst­ki w po­wie­trze.

– Ma­mu­siu, po­pac!!! Po­pac na moją su­kien­kę!!!

Dy­lan ze śmie­chem schy­la się i ca­łu­je ją w czu­bek gło­wy.

– Wy­glą­dasz prze­ślicz­nie, skar­bie! Ta­tuś po­zwo­lił ci sa­mej wy­bie­rać ubra­nia?

– Uhm. Pac, ma­mu­siu na moje buty, pac, ja­kie pięk­ne.

Zer­kam ką­tem oka na Jo­eya, któ­ry ukrad­kiem prze­cią­ga pal­cem po po­licz­ku, naj­wy­raź­niej ocie­ra­jąc łzę.

– W po­rząd­ku? – py­tam go ci­cho, pod­cho­dząc bli­żej, przy wtó­rze okrzy­ków ma­łe­go czło­wiecz­ka, któ­ry­mi za­sy­pu­je swo­ją mat­kę.

Waha się przez chwi­lę, po czym uśmie­cha do mnie prze­wrot­nie, z ło­bu­zer­skim bły­skiem w ja­sno­błę­kit­nych oczach.

– Dru­gie imię, sły­sza­łaś? I co? Łyso pani, pan­no Wicks?

– Oj tam. – Ude­rzam go żar­to­bli­wie w ra­mię, aż lek­ko się za­ta­cza. Nie żeby mnie to ja­koś obe­szło. Rzu­ci­łam swo­im imie­niem tyl­ko po to, żeby wku­rzyć Jo­eya. I jak wi­dać, uda­ło się.

– Cio­cia Blo­oke!!!

Od­wra­cam się, od­sta­wia­jąc ku­bek z kawą na wi­try­nę, i opie­ram dło­nie na ko­la­nach.

– Cześć, ko­le­żan­ko. Jaką masz ład­ną su­kien­kę!

Ryan okrę­ca się, aż ma­te­riał su­kien­ki wi­ru­je z fur­ko­tem do­oko­ła.

– Ta­tuś mówi, że je­stem jego kló­lew­ną. Po­zwo­li mi dziś kie­lo­wać, jak bę­dzie­my je­chać do bab­ci – oznaj­mia, wi­ru­jąc w ta­necz­nych pod­sko­kach po ca­łym skle­pie.

– Co ta­kie­go?! – Dy­lan za­ma­szy­stym ru­chem bie­rze się jed­ną ręką pod bok na wi­dok wcho­dzą­ce­go do środ­ka Re­ese’a z tor­bą z pie­lu­cha­mi na ra­mie­niu, no­si­deł­kiem w ręce i za­kło­po­ta­nym uśmiesz­kiem przy­ła­pa­ne­go ucznia­ka.

Aha, tu cię mamy.

– Ale co? – pyta nie­win­nym gło­sem, prze­no­sząc spoj­rze­nie mię­dzy swo­imi dziew­czy­na­mi. Z no­si­deł­ka roz­le­ga się ga­wo­rze­nie, więc na chwi­lę od­wra­ca gło­wę i uśmie­cha się do Drew – Boże, ten fa­cet to strasz­ny ka­peć – po czym po­now­nie pod­no­si wzrok na Dy­lan. – Nic ta­kie­go nie mó­wi­łem.

– Na pew­no. – Dy­lan pod­no­si gło­wę i od­da­je mu po­ca­łu­nek. – Bro­oke przy­nio­sła ci kawę.

– Uhm. Ale chy­ba mi nie bę­dzie po­trzeb­na, już na do­bre roz­bu­dzi­łem się po na­szym po­ran­nym nu­mer­ku pod prysz­ni­cem – mru­czy do­brze sły­szal­nym dla wszyst­kich gło­sem, nie od­ry­wa­jąc ust od jej warg.

– Niech mnie szlag! – roz­le­ga się jęk Jo­eya. Od­wra­cam gło­wę, spo­dzie­wa­jąc się, że stoi obok i mówi do mnie, ale on gapi się w okno, naj­wy­raź­niej po­chło­nię­ty czymś zu­peł­nie in­nym.

– Co tam wi­dzisz? – py­tam i pod­cho­dzę do nie­go, zli­zu­jąc z warg cie­płą mok­kę.

Po­dą­żam w ślad za jego wzro­kiem i na­gle oczy omal nie wy­ska­ku­ją mi z or­bit.

Moje uszy od­ru­cho­wo re­je­stru­ją brzęk dzwon­ka nad drzwia­mi, po­że­gnal­ne okrzy­ki – cich­sze Re­ese’a, bar­dziej oży­wio­ne Ryan – i od­po­wiedź Dy­lan, ale mó­wiąc szcze­rze, w tym mo­men­cie rów­nie do­brze w Zie­mię mógł­by wal­nąć me­te­or, a mnie i tak by to nie obe­szło.

Wcią­gam po­wie­trze, chy­ba odro­bi­nę zbyt gwał­tow­nie. Opie­ram się dłoń­mi o szy­bę, żeby od­zy­skać rów­no­wa­gę, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od fan­ta­stycz­ne­go fa­ce­ta, któ­ry stoi przed stu­diem jogi. Mru­gam in­ten­syw­nie, chcąc upew­nić się, że to nie sen i że za­raz nie roz­pły­nie się w po­wie­trzu.

On nie może być praw­dzi­wy.

Nie, to wy­klu­czo­ne.

Na pew­no mam ha­lu­cy­na­cje. Nie­moż­li­we, że­bym w tym mo­men­cie sta­ła na środ­ku cu­kier­ni, bli­ska tego, by rzu­cić się na szy­bę i za­cząć ją li­zać jak pa­cjent­ka z wa­riat­ko­wa. Je­stem na pu­sty­ni, umie­ram z pra­gnie­nia, mam gar­dło wy­schnię­te na wiór i wal­czę o prze­ży­cie. Pod­no­szę z wy­sił­kiem gło­wę i wi­dzę fa­ce­ta, któ­ry na pew­no jest fa­ta­mor­ga­ną i któ­ry przy­wo­łu­je mnie do sie­bie ski­nie­niem pal­ca, obie­cu­jąc wodę do pi­cia i dzi­ki seks.

By­ła­bym idiot­ką, gdy­bym nie sko­rzy­sta­ła. Prze­cież od tych dwóch rze­czy za­le­ży prze­ży­cie.

Przy­gry­zam war­gę z ci­chut­kim ję­kiem, wi­dząc, jak za­kła­da ręce z tyłu na kar­ku i spo­glą­da w górę na wi­szą­cy na bu­dyn­ku szyld.

O mój Boże, to musi być wła­ści­ciel stu­dia. Na pew­no! Co za cia­ło! Żywa re­kla­ma ciu­chów Aber­crom­bie i wie­lo­krot­nych or­ga­zmów.

Prze­śli­zgu­ję się nie­śpiesz­nie wzro­kiem po jego syl­wet­ce, za­trzy­mu­jąc się na bez­kon­ku­ren­cyj­nie zgrab­nym tył­ku. Na­wet z tej od­le­gło­ści je­stem stu­pro­cen­to­wo pew­na, że na jego wi­dok za­marł­by ruch na Ti­mes Squ­are.

– Przy­szło mi do gło­wy, że może war­to za­in­te­re­so­wać się hot jogą – mru­czy Joey pod no­sem. Na te sło­wa gwał­tow­nie od­wra­cam gło­wę w pra­wo.

– Je­steś po ślu­bie, więc za­kle­pu­ję go dla sie­bie.

– Za­kle­pu­jesz? Ile ty masz lat? Dzie­sięć?

– Ej, wy, na co się tak ga­pi­cie? – do­bie­ga nas z tyłu głos Dy­lan. – Czy któ­reś z was może ru­szyć ty­łek i po­ukła­dać to­war w ga­blo­cie, czy tyl­ko ja tu dziś pra­cu­ję?

Na co się ga­pię?

Na wcie­le­nie sek­su.

Spo­glą­dam po­śpiesz­nie po so­bie, żeby oce­nić swój wy­gląd, za­nim wy­ru­szę na pod­ryw. Czar­na ko­szul­ka z de­kol­tem w szpic, dżin­sy rur­ki i... Niech to ja­sny szlag!

Naj­ki? Dla­cze­go mu­sia­łam za­ło­żyć je aku­rat dziś! Kre­tyń­skie buty, któ­re trud­no na­zwać sek­sow­ny­mi i któ­re psu­ją cały efekt mo­ich bo­skich nóg.

Okrę­cam się na pię­cie, wy­mi­jam Dy­lan i pę­dzę w stro­nę kuch­ni.

– Mu­szę po­ży­czyć od cie­bie ja­kieś buty – rzu­cam przez ra­mię.

– Co ta­kie­go? – pyta za­sko­czo­na.

– Co ta­kie­go? – wtó­ru­je jej z od­da­li Joey. Je­stem już jed­nak w po­ło­wie scho­dów na górę, zbyt za­afe­ro­wa­na swo­im naj­now­szym po­my­słem, żeby któ­re­mu­kol­wiek się tłu­ma­czyć.

Szpil­ki, szyb­ko, po­trze­bu­ję szpi­lek! W każ­dym ra­zie cze­goś na wy­so­kim ob­ca­sie.

Prze­trzą­sa­jąc za­war­tość cia­snej sza­fy Dy­lan, co rusz na­tra­fiam na ja­kieś buty. Są do­słow­nie wszę­dzie. Nie mam po­ję­cia, ja­kim cu­dem po­tra­fi­ła w niej upchnąć ubra­nia wła­sne oraz Re­ese’a i jesz­cze swo­ją bo­ga­tą ko­lek­cję to­re­bek i in­nych do­dat­ków. Ko­niecz­nie przy­da­ło­by się im coś więk­sze­go, ale jest, jak jest i do­brze wiem dla­cze­go. Dy­lan bar­dzo chce miesz­kać nad cu­kier­nią, a Re­ese zgo­dzi się na wszyst­ko, byle tyl­ko ją uszczę­śli­wić.

Choć kie­dy uro­dzi im się trze­cie dziec­ko, jed­no z nich bę­dzie mu­sia­ło chy­ba spać w wan­nie. Nie ma mowy, żeby w tej cia­sno­cie zmie­ści­li jesz­cze jed­no łó­żecz­ko.

– Mam was, ró­żo­we ślicz­not­ki. – Za­ci­skam pal­ce na wy­strza­ło­wej pa­rze szpi­lek od Ste­ve’a Mad­de­na. Zrzu­cam po­śpiesz­nie naj­ki i ścią­gam skar­pet­ki.

Stą­pa­jąc ostroż­nie po scho­dach, wra­cam do cu­kier­ni, tym ra­zem wyż­sza pra­wie o osiem cen­ty­me­trów, co, jak się moż­na spo­dzie­wać, nie ucho­dzi uwa­gi Dy­lan ani Jo­eya.

– Oczy­wi­ście, Bro­oke, że mo­żesz je ode mnie po­ży­czyć – oznaj­mia z sar­ka­zmem w gło­sie.

– Dzię­ki.

Się­gam po fir­mo­we pu­deł­ko i otwie­ram wi­try­nę z to­wa­rem.

Joey trą­ca mnie łok­ciem.

– Na­praw­dę my­ślisz, że przy ta­kim de­kol­cie zwró­ci uwa­gę na nogi? – od­zy­wa się stłu­mio­nym gło­sem z usta­mi wy­pcha­ny­mi cia­stem duń­skim.

– Czu­ję się pew­niej na szpil­kach.

– A ba­becz­ki?

– To taki gest. No wiesz, wi­ta­my no­we­go są­sia­da, a po­tem wy­ska­ku­je­my z ubrań i zli­zu­je­my z sie­bie na­wza­jem ich krem.

Dy­lan śmie­je się pod no­sem.

– Moim zda­niem to bar­dzo miłe. Jak to mó­wią? Dro­ga do fiu­ta pro­wa­dzi przez żo­łą­dek?

– Mhm, wąt­pię, żeby to była praw­da – pro­te­stu­je uba­wio­ny Joey. – Cho­ciaż... Przy­po­mnij mi, ile roż­ków jabł­ko­wych zjadł Re­ese w cza­sach, gdy by­li­ście ra­zem, ale nie w związ­ku, za to na wy­łącz­ność?

– Przy­mknij się.

Pro­stu­ję się, za­my­kam pu­deł­ko i ob­cho­dzę ladę do­oko­ła, a po­tem zmie­rzam do wyj­ścia.

– No do­bra, mo­gła­bym po­wie­dzieć: „życz­cie mi szczę­ścia”, ale wszy­scy do­brze wie­my, że nie bę­dzie mi po­trzeb­ne – rzu­cam na od­chod­ne.

Ich ko­men­ta­rze – o ile w ogó­le się od­zy­wa­ją – nik­ną w zgieł­ku uli­cy, gdy tyl­ko uchy­lam drzwi. Wy­cho­dzę na chod­nik i prze­stę­pu­jąc nie­cier­pli­wie z nogi na nogę oraz płyt­ko od­dy­cha­jąc, cze­kam na lukę mię­dzy sa­mo­cho­da­mi, żeby prze­biec na dru­gą stro­nę jezd­ni.

Dla­cze­go na­gle tak się de­ner­wu­ję?

Bo za chwi­lę zło­żę wy­so­ce nie­przy­zwo­itą pro­po­zy­cję spę­dze­nia ra­zem go­rą­cej nocy fa­ce­to­wi, któ­ry jest cho­dzą­cym wcie­le­niem sek­su.

To ja­kiś ab­surd. Nie­moż­li­we, żeby był aż tak sek­sow­ny. Na pew­no dużo stra­ci, gdy obej­rzę go so­bie z bli­ska.

Ten fa­cet to fa­ta­mor­ga­na. Roz­pły­nie się, za­nim zdą­żę go do­tknąć.

Za­ci­ska­jąc moc­niej pal­ce na pu­deł­ku z ba­becz­ka­mi, prze­bie­gam szyb­ko na dru­gą stro­nę uli­cy.

Go­to­wa na wszyst­ko.

Choć może tro­chę prze­stra­szo­na.

Za to na­pa­lo­na na mak­sa.

Roz­dział 2

Ma­son

Uda­ło się.

Nie wie­rzę, na­praw­dę się uda­ło!

Spla­tam ręce na kar­ku, za­dzie­ram gło­wę i wpa­tru­ję się w za­mon­to­wa­ny wczo­raj szyld. Po­ran­ne słoń­ce od­bi­ja się od ostrych kra­wę­dzi li­ter, pod­kre­śla­jąc ich ja­skra­wy ko­lor.

Moja pierś prę­ży się z dumy, a jed­no­cze­śnie żo­łą­dek kur­czy się bo­le­śnie, przy­po­mi­na­jąc mi, na co się po­rwa­łem i czym ry­zy­ku­ję.

Wal­czą we mnie dwa zu­peł­nie prze­ciw­ne, choć jed­na­ko­wo in­ten­syw­ne uczu­cia. Je­stem w tym mo­men­cie wcie­le­niem od­wa­gi, a za­ra­zem kłęb­kiem ner­wów.

For­mal­no­ści za­ła­twio­ne, klam­ka za­pa­dła, a ja boję się jak dia­bli, bo to bez wąt­pie­nia naj­po­waż­niej­sza rzecz w ca­łym moim ży­ciu. Ma­rzy­łem, żeby otwo­rzyć wła­sne stu­dio już od lat, w za­sa­dzie od pierw­szej chwi­li, gdy za­czą­łem pra­co­wać jako tre­ner. Na­dal mam w so­bie tę samą pa­sję, ale tak­że świa­do­mość tego, w co tak na­praw­dę się pa­ku­ję. Praw­dę mó­wiąc, ni­g­dy na se­rio nie my­śla­łem, że kie­dyś to osią­gnę, że do­sta­nę swo­ją szan­sę. A jed­nak sta­ło się – otwie­ram wła­sne stu­dio, na do­da­tek w kom­plet­nie ob­cym mi mie­ście.

Za­ci­skam po­wie­ki, wcią­ga­jąc po­wo­li po­wie­trze w płu­ca.

To może być coś wspa­nia­łe­go. Naj­więk­sza rzecz, jaką uda­ło mi się do­tąd osią­gnąć. Do cho­le­ry, może na­wet je­dy­na, jaka bę­dzie coś zna­czy­ła w moim ży­ciu!

Choć jak znam sie­bie, rów­nie do­brze mogę wszyst­ko schrza­nić.

Ja­sne, sta­ry. Grunt to być opty­mi­stą.

– Po­dzi­wiasz wi­do­ki?

Opusz­czam cięż­ko ra­mio­na, po­śpiesz­nie roz­wie­ra­jąc po­wie­ki.

– A wiesz – cią­gnie ni­ski ak­sa­mit­ny głos za mo­imi ple­ca­mi – że wca­le ci się nie dzi­wię. Sama dziś rano nie mo­głam się na­pa­trzeć na pe­wien wi­dok.

Od­wra­cam gło­wę za­in­try­go­wa­ny.

Ko­bie­ta, to oczy­wi­ste. Wie­dzia­łem o tym, za­nim jesz­cze spoj­rza­łem jej w twarz. Ale ni­g­dy bym nie po­dej­rze­wał, że wła­śnie taka. W naj­śmiel­szych snach nie mógł­bym so­bie wy­obra­zić, że oto robi krok w moją stro­nę, a przy tym po­ty­ka się i omal nie upa­da. I to do­kład­nie w tej sa­mej se­kun­dzie, gdy spo­ty­ka­ją się na­sze spoj­rze­nia.

– Aj!

Ła­pię ją po­śpiesz­nie za ło­kieć i pod­trzy­mu­ję, czu­jąc pod pal­ca­mi elek­try­zu­ją­cy do­tyk jej skó­ry.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, złot­ko?

Od­zy­sku­je rów­no­wa­gę, po czym wol­no uno­si gło­wę. Roz­chy­la­jąc lek­ko war­gi, wpa­tru­je się w moje usta z za­gad­ko­wą miną, z któ­rej prze­bi­ja za­cie­ka­wie­nie, ale i nie­do­wie­rza­nie.

– Ro­bisz so­bie ze mnie jaja.

Par­skam śmie­chem.

– Nie bar­dzo wiem, co to zna­czy. Chy­ba coś złe­go, praw­da?

– Złe­go? – uśmie­cha się nie­znacz­nie, nie­przy­zwo­icie wol­no roz­cią­ga­jąc war­gi. Zu­peł­nie jak­by dzia­ła­ła we­dług z góry za­pla­no­wa­ne­go sce­na­riu­sza, wy­prze­dza­jąc mnie w tym mo­men­cie o kil­ka kwe­stii i cze­ka­jąc, aż ją do­go­nię. – Nie, nic złe­go. Po pro­stu nie spo­dzie­wa­łam się, że mo­żesz oka­zać się jesz­cze bar­dziej sek­sow­ny. A tu bum, otwie­rasz swo­je zmy­sło­we au­stra­lij­skie usta i kom­plet­nie tra­cę gło­wę. W two­im przy­pad­ku ten zwrot to zde­cy­do­wa­nie coś bar­dzo, ale to bar­dzo po­zy­tyw­ne­go.

– Ale moż­na go też zro­zu­mieć na od­wrót.

– Oczy­wi­ście. Na przy­kład gdy­byś te­raz zsu­nął spoden­ki i oka­za­ło się, że prze­sze­dłeś ope­ra­cję zmia­ny płci. W tym nie­for­tun­nym przy­pad­ku na­brał­by zu­peł­nie in­ne­go sen­su.

– No cóż, mogę cię za­pew­nić – oznaj­miam, na­chy­la­jąc się ku niej – że tak nie jest.

Uno­si po­wąt­pie­wa­ją­co brwi.

– Udo­wod­nij.

– Mó­wisz po­waż­nie?

Za­dzie­ra pod­bró­dek i wpa­tru­je się we mnie wy­cze­ku­ją­co.

Cho­le­ra! Ta mała za mo­ment do­pro­wa­dzi mnie do sza­leń­stwa.

Mam zsu­nąć spoden­ki? Tu, na uli­cy? Ja­sne, że tego nie zro­bię, ale niech mnie dia­bli, je­śli nie mam ocho­ty za­cią­gnąć jej do środ­ka i tro­chę się z nią po­draż­nić. Po­ka­zać jej to i owo, sko­ro wy­raź­nie daje do zro­zu­mie­nia, że ma na mnie ocho­tę.

Do­bie­ga mnie jej ci­chy śmiech, wi­docz­nie nie­źle się bawi. Przy­po­mi­na mi wil­ka krą­żą­ce­go wo­kół sta­da owie­czek.

Któ­ry ma na oku jed­ną, bar­dzo chęt­ną sztu­kę.

Uro­cze do­łecz­ki – chy­ba je­dy­na nie­win­na rzecz w jej wy­glą­dzie – spra­wia­ją, że prze­no­szę spoj­rze­nie z jed­ne­go jej po­licz­ka na dru­gi. A po­tem już bez za­ha­mo­wa­nia chło­nę wzro­kiem jej rysy, jak­bym chciał wy­ryć je so­bie w pa­mię­ci. Ciem­ne, mięk­kie loki. Ogrom­ne orze­cho­we oczy. Oliw­ko­wa cera i za­ró­żo­wio­ne po­licz­ki.

Uświa­da­miam so­bie na­gle, że te­raz to ja nie­przy­zwo­icie się na nią ga­pię. Od­zy­sku­ję rów­no­wa­gę i wte­dy do­cie­ra do mnie, że na­dal trzy­mam ją za ło­kieć.

– Prze­pra­szam. – Opusz­czam ręce. – Tak przy oka­zji, je­stem Ma­son.

– Bro­oke. I nie mu­sisz prze­pra­szać, na­praw­dę. Nie mia­ła­bym nic prze­ciw­ko, żeby po­czuć na so­bie two­je ręce.

W pierw­szym od­ru­chu omal się nie co­fam, oba­wia­jąc się, że wbrew wszyst­kie­mu za­raz po­rwę ją w ra­mio­na i spraw­dzę, czy mówi praw­dę. Dziw­ne, bo na ogół nie cią­gnie mnie do ob­ma­cy­wa­nia do­pie­ro co po­zna­nych dziew­czyn.

Ale jesz­cze ni­g­dy nie ku­si­ła mnie taka ko­bie­ta jak ona.

– Se­rio? – py­tam z uśmie­chem. – Nie mia­ła­byś nic prze­ciw­ko temu? Nie­waż­ne, co bym ci nimi ro­bił?

– Hm. Jest tyl­ko je­den spo­sób, żeby się o tym prze­ko­nać.

Ła­pię się od­ru­cho­wo dło­nią za kark.

– O rany. Czu­ję się, jak­bym wła­śnie spo­tkał dia­bła. Tak jak po­dej­rze­wa­łem, on musi być ko­bie­tą.

– Tyl­ko czy dia­beł przy­niósł­by ci w pre­zen­cie ba­becz­ki? – Bro­oke uchy­la po­kryw­kę trzy­ma­ne­go w rę­kach pu­deł­ka i wy­cią­ga je w moją stro­nę. – Pro­szę, sama pie­kłam.

Nie da się nie za­uwa­żyć dumy, z jaką wy­po­wia­da te sło­wa. Cie­pła nuta w jej gło­sie po­zwa­la mi na mo­ment uj­rzeć jej dru­gie ob­li­cze – naj­praw­do­po­dob­niej to na­tu­ral­ne i praw­dzi­we – ukry­te pod fa­sa­dą bez­pru­de­ryj­no­ści.

Przej­rza­łem cię, Bro­oke.

Opusz­czam wzrok na le­żą­ce w pu­deł­ku czte­ry ba­becz­ki, prze­śli­zgu­jąc się dłoń­mi po jej dło­niach. Te­raz już trzy­mam je ra­zem z nią.

Może po to, by jej po­móc.

Albo żeby znów po­czuć do­tyk jej skó­ry.

I wpa­try­wać się w jej oczy.

– Pew­nie gdy­by były za­tru­te, to tak. Po­dej­rze­wam, że mało któ­ry męż­czy­zna po­tra­fi się oprzeć pięk­nej ko­bie­cie i jej wy­pie­kom. Dia­beł zwy­kle jest nie­bez­piecz­ny, ale tak­że po­cią­ga­ją­cy, co nie?

– Tak sły­sza­łam.

– Od swo­ich po­przed­nich ofiar?

– Ofiar? – Wy­bu­cha śmie­chem, od­rzu­ca­jąc gło­wę do tyłu i od­sła­nia­jąc smu­kłą szy­ję. – Mó­wisz, jak­bym była ja­kąś mo­dlisz­ką. Nie je­stem aż taka strasz­na. Sam się prze­ko­naj. – Za­nu­rza pa­lec w kre­mie na ba­becz­ce, a po­tem wsu­wa go do ust.

Przy­my­ka z roz­ko­szą po­wie­ki, wy­da­jąc z sie­bie ci­chy jęk.

Niech mnie dia­bli!

Od­ru­cho­wo do­ty­kam dło­nią kro­cza. Kie­dy ostat­nio zda­rzy­ło mi się mieć erek­cję w cią­gu za­le­d­wie kil­ku se­kund? W wie­ku je­de­na­stu lat, gdy pierw­szy raz zo­ba­czy­łem gołe cyc­ki? Nor­mal­nie je­stem bar­dziej po­wścią­gli­wy i nie na­pa­lam się tak od razu, ale nic nie po­ra­dzę, że chy­ba w ży­ciu nie sły­sza­łem u ko­bie­ty bar­dziej sek­sow­ne­go jęku.

Wyj­mu­je pa­lec z ust, spo­glą­da­jąc mi w oczy. Czu­ję na­pły­wa­ją­cą na ję­zyk śli­nę, więc po­śpiesz­nie ją prze­ły­kam, za­nim za­cznie mi ciek­nąć po bro­dzie.

– Wi­dzisz? Nie mogą być za­tru­te, praw­da?

Uśmie­cham się, ona zaś bły­ska­wicz­nie prze­no­si wzrok na moje usta.

– Ra­czej nie.

Od­da­je mi pu­deł­ko. Za­my­kam po­kryw­kę i przy­glą­dam się umiesz­czo­nej na niej na­zwie cu­kier­ni.

– Dzię­ku­ję. Zo­sta­wię je so­bie na po­tem.

– A ja mia­ła­bym ocho­tę na cie­bie już te­raz.

Spo­glą­dam na nią za­sko­czo­nym wzro­kiem, po czym wska­zu­ję gło­wą uli­cę za jej ple­ca­mi.

– Nie mu­sisz wra­cać do pra­cy?

Wzru­sza ra­mio­na­mi.

– Mam jesz­cze kil­ka mi­nut.

– Kil­ka mi­nut? Ob­ra­żasz mnie, Bro­oke. Okaż wię­cej wia­ry we mnie, do­bra?

Jej usta wy­gi­na­ją się w prze­wrot­nym uśmiesz­ku.

Ach, te nie­grzecz­ne usta...

– No to ile cza­su po­trze­bu­jesz?

– Z tobą?

Prze­śli­zgu­ję się nie­śpiesz­nie wzro­kiem po jej cie­le. W koń­cu mam oka­zję le­piej się jej przyj­rzeć. Po­dzi­wiam peł­ne kształ­ty pier­si wy­py­cha­ją­cych ma­te­riał ską­pej ko­szul­ki, czu­jąc nie­mal bo­le­sne pra­gnie­nie, ja­kie­go jak do­tąd nie zna­łem. Chło­nę wzro­kiem ku­szą­co za­okrą­glo­ne łuki bio­der, po któ­rych mam ocho­tę prze­cią­gnąć dłoń­mi, a po­tem schwy­cić je i moc­no wbić pal­ce w jej skó­rę. Jest zgrab­na i sub­tel­na. De­li­kat­na, a przy tym nie­bez­piecz­na.

Ile cza­su po­trze­bu­ję? Mógł­bym pa­trzeć na nią przez resz­tę ży­cia.

– Ma­son?

Wra­cam spoj­rze­niem na jej twarz, do­strze­ga­jąc na niej roz­ba­wie­nie.

– Mhm?

Kur­czę, cie­ka­we jak dłu­go już się na nią ga­pię? I kto tu jest wil­kiem?

– Ej, Bro­oke!

Do­bie­ga­ją­cy z dru­giej stro­ny uli­cy głos od­cią­ga moją uwa­gę od Bro­oke. Obo­je pra­wie jed­no­cze­śnie od­wra­ca­my gło­wy w jego kie­run­ku. Do­strze­gam w drzwiach cu­kier­ni ja­kie­goś fa­ce­ta, któ­ry nie wy­glą­da na zbyt za­do­wo­lo­ne­go.

– Rusz się wresz­cie! Mu­sisz ude­ko­ro­wać tort uro­dzi­no­wy, pa­mię­tasz? Ma być go­to­wy na dzie­sią­tą, a Dy­lan jest za­wa­lo­na ro­bo­tą.

– Niech to szlag – mru­czy pod no­sem Bro­oke, od­wra­ca­jąc się z po­wro­tem do mnie. – Prze­pra­szam, na mnie już czas.

Cho­le­ra, więc musi wra­cać. Ja też mam kupę rze­czy do zro­bie­nia, ale to nie zna­czy, że z nią skoń­czy­łem. Co to, to nie!

– Co ro­bisz ju­tro wie­czo­rem? – do­py­tu­ję.

– A dla­cze­go py­tasz?

– Mam pierw­sze za­ję­cia o siód­mej. Może przyj­dziesz?

Za­pla­ta ręce na pier­siach, prze­chy­la gło­wę na bok z iro­nicz­nym uśmiesz­kiem.

– In­dy­wi­du­al­ne?

Marsz­czę brwi, zer­ka­jąc na szyld.

– Mam na­dzie­ję, że nie, bo po­trze­bu­ję dużo klien­tów. Roz­da­łem spo­ro ulo­tek re­kla­mo­wych pod­czas week­en­du. – Od­wra­cam gło­wę z po­wro­tem w jej stro­nę. – My­ślisz, że na po­czą­tek może nie być zbyt wie­lu chęt­nych?

Nie, że­bym nie miał ocho­ty na za­ję­cia in­dy­wi­du­al­ne z Bro­oke, ale spo­ro za­in­we­sto­wa­łem w otwar­cie stu­dia. A nie mam żad­nej al­ter­na­ty­wy.

– Sam roz­da­wa­łeś te ulot­ki ko­bie­tom na mie­ście?

Przy­ta­ku­ję.

– Fa­ce­tom też.

To praw­da, całą so­bo­tę cho­dzi­łem po skle­pach w ga­le­rii han­dlo­wej i sta­łem pod tar­giem jak że­brzą­cy me­nel. Ko­bie­ty, z któ­ry­mi uda­ło mi się po­roz­ma­wiać, spra­wia­ły wra­że­nie przy­naj­mniej w nie­wiel­kim stop­niu za­in­te­re­so­wa­nych, fa­ce­ci – nie bar­dzo.

Kil­ka osób jesz­cze przy mnie zgnio­tło ulot­kę i ci­snę­ło ją do ko­sza.

Bro­oke tak­su­je wzro­kiem moją syl­wet­kę z góry na dół i z po­wro­tem. W jej ciem­nych oczach błysz­czą fi­glar­ne ogni­ki.

– Nie są­dzę, żeby za­bra­kło ci klien­tek.

– Bro­oke! – roz­le­ga się po­now­nie po­na­gla­ją­cy okrzyk.

Znie­cier­pli­wio­na gwał­tow­nie od­wra­ca gło­wę do tyłu.

– Jezu! Sły­szę! Idź le­piej zjeść jesz­cze jed­no ciast­ko!

Męż­czy­zna pio­ru­nu­je ją wzro­kiem i coś od­krzy­ku­je, ale jego sło­wa za­głu­sza trą­bie­nie klak­so­nu. Za­raz po­tem zni­ka w cu­kier­ni.

Bro­oke od­wra­ca się do mnie, krę­cąc z nie­sma­kiem gło­wą, tak gwał­tow­nie, że jej loki pod­ska­ku­ją i opa­da­ją na ra­mio­na.

Prze­kła­dam pu­deł­ko do dru­giej ręki i po­da­ję jej pra­wą dłoń. Uj­mu­je ją bez wa­ha­nia.

– A więc do ju­tra?

De­li­kat­nie za­ci­ska na niej pal­ce.

– Może.

Pod­no­si na mnie wzrok, a ja od­wza­jem­niam jej spoj­rze­nie, prze­su­wa­jąc kciu­kiem po jej skó­rze.

– Dasz mi wresz­cie odejść? – pyta.

Wte­dy mam wra­że­nie, że wo­kół mo­jej klat­ki pier­sio­wej za­ci­ska się ob­ręcz.

Nie co­fam ręki, a może na­wet nie­co zwięk­szam uścisk.

Tyl­ko spró­buj mi uciec, owiecz­ko.

Moje war­gi le­ciut­ko drżą.

– A mam ja­kiś wy­bór?

– Nie.

– Nie? – Wy­pusz­czam jej dłoń z uści­sku i uj­mu­ję dwo­ma pal­ca­mi jej pod­bró­dek. Na­chy­lam się i wol­no przy­bli­żam do niej twarz. – A co, je­śli nie chcę dać ci odejść? – py­tam ci­cho. – Je­śli nie mogę?

Za­wie­sza wzrok na mo­ich ustach, któ­re dzie­lą od jej warg już tyl­ko cen­ty­me­try.

– Nic z tego. Nie masz wy­bo­ru.

– Za­wsze musi być tak, jak ty chcesz?

– Tak – od­po­wia­da gło­sem zni­żo­nym pra­wie do szep­tu.

Wiem, że spo­dzie­wa się, że ją po­ca­łu­ję. Zdra­dza ją to, jak zwil­ża war­gi i od­chy­la gło­wę do tyłu na spo­tka­nie mo­ich ust. I jej przy­śpie­szo­ny od­dech.

Mógł­bym ją po­ca­ło­wać. Bóg mi świad­kiem, że bar­dzo tego pra­gnę, ale...

Chcę cze­goś wię­cej niż tyl­ko po­ca­łun­ku. Wię­cej niż sama mi za­pro­po­no­wa­ła, od­kąd po­ja­wi­ła się w moim ży­ciu.

Od­wra­cam jej twarz lek­ko w lewo i mu­skam war­ga­mi po­li­czek.

– W ta­kim ra­zie do ju­tra. O siód­mej. Nie rób mi tego i nie każ się szu­kać – mó­wiąc to, cmo­kam ją po przy­ja­ciel­sku w po­li­czek.

Pod­no­si na mnie wzrok, mru­żąc oczy, kie­dy od­su­wam się i opusz­czam dłoń.

– Po­sta­raj się mnie nie za­wieść.

– Sta­ram się.

Wi­dzę jak przez mgłę, jak prze­bie­ga na dru­gą stro­nę jezd­ni. Jej zgrab­ny ty­łe­czek w kształ­cie ser­ca uświa­da­mia mi, że nie wiem, jak wy­trzy­mam bez niej aż do ju­tra. Wy­obra­żam so­bie, że zdzie­ram z niej dżin­sy i przy­wie­ram usta­mi do jej skó­ry. Pra­wie sły­szę już na­mięt­ne od­gło­sy na­szych ciał, gdy pod­ska­ku­je na mo­ich bio­drach...

O nie, zno­wu?

Wcho­dzę do stu­dia z pu­deł­kiem w rę­kach, po­tem idę na pod­da­sze, po­pra­wia­jąc po dro­dze spoden­ki w kro­czu.

Za­cho­wu­jesz się jak szcze­niak. Gdy­by się tyl­ko po­chy­li­ła, z miej­sca spu­ścił­byś się na środ­ku uli­cy.

Sta­ję przed ko­szem na śmie­ci. Po chwi­li wa­ha­nia spo­glą­dam na ba­becz­ki, a po­tem zer­kam na lo­dów­kę.

Bro­oke po­wie­dzia­ła, że sama je upie­kła. Wy­glą­da­ła wte­dy tak sek­sow­nie. W jej gło­sie sły­chać było dumę, ale też ja­kąś inną, cie­plej­szą nutę.

Sęk w tym, że ja już nie ja­dam sło­dy­czy. Na­wet nie trzy­mam ich w domu. Sie­dem lat temu prze­sze­dłem cał­ko­wi­tą me­ta­mor­fo­zę, koń­cząc rów­nież z nie­zdro­wym je­dze­niem. Jak to mó­wią: co z oczu, to z ser­ca – ta za­sa­da ide­al­nie spraw­dza się w moim przy­pad­ku. Nie pró­bo­wa­łem ba­be­czek od... Praw­dę mó­wiąc, nie pa­mię­tam, kie­dy ostat­nio zja­dłem coś słod­kie­go.

Ale te upie­kła ona. Było wi­dać, że jest z tego bar­dzo dum­na.

Po na­my­śle wsu­wam pu­deł­ko na pół­kę lo­dów­ki, za­sła­nia­jąc je bu­tel­ka­mi z so­sa­mi.

Po­tem się­gam po te­le­fon i wy­sy­łam swo­jej naj­lep­szej kum­pe­li, Tes­sie, krót­kie­go SMS-a.

Ja: Wła­śnie po­zna­łem ko­bie­tę, któ­ra ma więk­sze jaja niż ty.

Od­po­wiedź przy­cho­dzi w cią­gu kil­ku se­kund.

Tes­sa: Wąt­pię.

Par­skam śmie­chem, prze­ry­wa­jąc ci­szę pa­nu­ją­cą na pod­da­szu. Wi­dząc trzy nie­ode­bra­ne po­łą­cze­nia od mamy, wy­bie­ram jej nu­mer i przy­sia­dam na brze­gu łóż­ka.

– Cześć, skar­bie. Jak leci?

– Świet­nie. Po­wo­li za­czy­nam. Stu­dio jest fan­ta­stycz­ne, mamo. Spodo­ba­ło­by ci się.

– Och, na pew­no tak. Masz ja­kieś pro­ble­my? To cał­kiem na­tu­ral­ne. Wie­le firm ma kło­po­ty, zwłasz­cza na po­cząt­ku. Ale to nie zna­czy, że po­tem nie od­no­szą suk­ce­sów.

Mama jest peł­na obaw, sły­chać to w jej gło­sie. Zwłasz­cza że jej naj­młod­szy po­to­mek miesz­ka te­raz dwa­dzie­ścia sześć ty­się­cy ki­lo­me­trów od niej.

– Jak na ra­zie oby­ło się bez ka­ta­strof. Ale po­cze­kaj­my jesz­cze dzień czy dwa.

– Oj, Ma­son – wzdy­cha cięż­ko.

Uśmie­cham się, opie­ra­jąc łok­cie na ko­la­nach.

– A co u taty i El­lie?

– W po­rząd­ku. El­lie ma nową pra­cę, na ryn­ku, bli­sko domu. Chy­ba ją po­lu­bi­ła.

– Na­praw­dę? To su­per. Po­wiedz jej, żeby w wol­nej chwi­li za­dzwo­ni­ła do młod­sze­go bra­ta. Tę­sk­nię za nią.

Z uli­cy do­bie­ga­ją mnie dwa krót­kie sy­gna­ły klak­so­nu. Pod­cho­dzę po­śpiesz­nie do okna i wi­dzę w dole za­par­ko­wa­ną cię­ża­rów­kę do­staw­czą.

Przy­wieź­li za­mó­wio­ny prze­ze mnie sprzęt.

– Słu­chaj, mamo, mu­szę koń­czyć. Nie­dłu­go do cie­bie za­dzwo­nię, do­bra?

– Ko­cham cię, skar­bie.

– Też cię ko­cham.

Roz­łą­czam się i wsu­wam ko­mór­kę z po­wro­tem do kie­sze­ni.

Maty, ręcz­ni­ki, kli­ny – przy­jeż­dża­ją par­tia­mi, w kil­ku­go­dzin­nych od­stę­pach. Pod­pi­su­ję kie­row­com kwi­ty do­staw­cze i roz­kła­dam wszyst­ko na swo­im miej­scu, a po­tem po­pra­wiam to i owo.

Mam sie­dem sióstr, więc wiem coś nie coś na te­mat urzą­dza­nia wnętrz.

Stu­dio pre­zen­tu­je się wspa­nia­le, zwłasz­cza bam­bu­so­wa pod­ło­ga, któ­rą za­mó­wi­łem wcze­śniej. Po­przed­nia, z li­te­go drew­na, na pew­no nie wy­trzy­ma­ła­by star­cia z wil­go­cią, jaka bę­dzie tu pa­no­wać. Drew­no za­raz by się wy­pa­czy­ło i po­pę­ka­ło, a ja mu­siał­bym wy­ło­żyć co naj­mniej kil­ka ty­sia­ków na jego na­pra­wę.

Nie stać mnie na coś ta­kie­go w tym mo­men­cie. Nie przy mo­ich wy­dat­kach – wy­na­jem lo­ka­lu, czynsz za pod­da­sze, nowa pod­ło­ga, za­kup sprzę­tu, szyld...

Śmie­chu war­te, ile po­tra­fi kosz­to­wać ka­wa­łek bla­chy alu­mi­nio­wej. Roz­bój w bia­ły dzień. Za­nim wy­cho­dzę, się­gam po coś do prze­ką­sze­nia. Pla­ster­ki jabł­ka i tro­chę ma­sła mig­da­ło­we­go. Reszt­ka z mo­ich za­pa­sów, ja­kie przy­wio­złem ze sobą z Ala­ba­my. Za­pi­su­ję na kart­ce, że mam ku­pić nowy sło­ik i jesz­cze kil­ka in­nych rze­czy.

Na ze­wnątrz jest cie­pło, a na nie­bie nie wi­dać ani jed­nej chmu­ry. Na uli­cy pa­nu­je spo­ry ruch – sznur sa­mo­cho­dów za­sła­nia mi wi­dok na cu­kier­nię. I na okno wy­sta­wo­we, przez któ­re chciał­bym zaj­rzeć do środ­ka. Tyl­ko na mo­ment, żeby zo­ba­czyć, jak Bro­oke speł­nia się w swo­jej pra­cy.

Co ja­kiś czas mi­ja­ją mnie bie­ga­cze. Kom­plet­nie igno­ru­ją moją pod­nie­sio­ną dłoń, gdy pró­bu­ję ich za­trzy­mać, ści­ska­jąc w dru­giej ręce pęk swo­ich ulo­tek re­kla­mo­wych. Z nie­od­łącz­ny­mi słu­chaw­ka­mi na uszach spra­wia­ją wra­że­nie zu­peł­nie od­cię­tych od świa­ta, ani tro­chę nie zwra­ca­ją uwa­gi na to, co dzie­je się do­oko­ła. Nie wiem, ile do­kład­nie ulo­tek uda­ło mi się roz­dać w cią­gu week­en­du z przy­go­to­wa­nych dwu­stu sztuk, ale ich stos wy­raź­nie stop­niał.

Do­bry znak. Pod wa­run­kiem że każ­da z nich nie skoń­czy­ła w śmie­ciach.

Wcho­dzę do ma­łej księ­gar­ni, któ­ra znaj­du­je się za­le­d­wie kil­ka bu­dyn­ków da­lej. Na wy­sta­wie stoi kil­ka sta­rych wy­dań kla­sy­ki: Wi­chro­we Wzgó­rza, Za­bić droz­da, Moby Dick. Na dźwięk dzwon­ka u drzwi sto­ją­ca za ladą ko­bie­ta pod­no­si gło­wę.

– Dzień do­bry.

– Dzień do­bry. Jak się pani mie­wa?

Zsu­wa oku­la­ry, uśmie­cha­jąc się sze­ro­ko. Jej sre­brzy­ste wło­sy są przy­cię­te kró­cej niż moje i ster­czą na czub­ku gło­wy.

– Do­sko­na­le. W czym mogę po­móc?

Po­da­ję jej jed­ną z ulo­tek po­nad ladą.

– Otwie­ram stu­dio jogi, tu po są­siedz­ku. Pierw­sze za­ję­cia są za dar­mo, ju­tro wie­czo­rem, gdy­by była pani za­in­te­re­so­wa­na. Upra­wia­ła pani kie­dy­kol­wiek jogę?

Po­trzą­sa prze­czą­co gło­wą ze śmie­chem, kła­dąc ulot­kę przed sobą na la­dzie.

– Do­bry Boże, nie, ni­g­dy. Poza tym wąt­pię, że­bym była jesz­cze w sta­nie tak się wy­gi­nać. Mam już pra­wie sześć­dzie­siąt­kę.

– Kie­dy to na­praw­dę nic trud­ne­go, daję sło­wo. Cho­dzi głów­nie o ćwi­cze­nia od­de­cho­we. – Na te sło­wa pod­no­si z po­wro­tem ulot­kę do oczu, a ja wę­dru­ję wzro­kiem ku usta­wio­nej obok kom­pu­te­ra fo­to­gra­fii. – Czy to pani cór­ka? – py­tam, bio­rąc do ręki ram­kę.

– Tak, to moja Am­ber. Jest ślicz­na, praw­da?

Przy­glą­da­jąc się zdję­ciu, czu­ję, jak drga­ją mi ką­ci­ki ust. Za­raz jed­nak po­now­nie pod­no­szę na nią wzrok.

– To praw­da. A może ona by­ła­by za­in­te­re­so­wa­nia za­ję­cia­mi?

– Och, ekhm, może. Spy­tam ją. Ale ju­tro wie­czo­rem i tak jest za­ję­ta.

– Nie szko­dzi. – Od­kła­dam ram­kę, bio­rę do ręki pió­ro i od­wra­cam ulot­kę. Kre­ślę kil­ka słów, za­uwa­ża­jąc, że atra­ment prze­bi­ja na dru­gą stro­nę. – Pro­szę, to mój nu­mer te­le­fo­nu i ad­res e-mail. Spraw­dzam wia­do­mo­ści co­dzien­nie. Może pani do mnie zaj­rzeć po dro­dze albo za­dzwo­nić. Może uda­ło­by się na­mó­wić cór­kę? By­ło­by mi bar­dzo miło, gdy­by przy­szła.

Ko­bie­ta od­bie­ra ode mnie ulot­kę i pió­ro, ki­wa­jąc po­ta­ku­ją­co gło­wą.

– Do­brze. Do­sko­na­ły po­mysł. Mam na imię Trish. Wi­ta­my no­we­go są­sia­da.

– Ma­son. Bar­dzo dzię­ku­ję. Wszy­scy tu wo­ko­ło są tacy... – ury­wam, wra­ca­jąc my­śla­mi do Bro­oke. Jej głod­ne­go, tak­su­ją­ce­go spoj­rze­nia, któ­rym osa­cza­ła mnie jak dra­pież­nik po­ten­cjal­ną ofia­rę.

Prze­ły­kam z tru­dem śli­nę, od­zy­sku­jąc głos.

– …przy­ja­ciel­scy. Bar­dzo przy­ja­ciel­scy – do­da­ję.

Trish za­śmie­wa się ci­cho i opusz­cza rękę.

– Cie­szę się.

Ma­cham jej na po­że­gna­nie i wy­cho­dzę, wci­ska­jąc pod pa­chę ostat­nie sztu­ki swo­ich ulo­tek.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej

Spis tre­ści

Kar­ta ty­tu­ło­wa

Kar­ta re­dak­cyj­na

De­dy­ka­cja

Od au­tor­ki

Roz­dział 1

Bro­oke

Roz­dział 2

Ma­son

Roz­dział 3

Bro­oke

Roz­dział 4

Ma­son

Roz­dział 5

Bro­oke

Roz­dział 6

Ma­son

Roz­dział 7

Bro­oke

Roz­dział 8

Ma­son

Roz­dział 9

Bro­oke

Roz­dział 10

Ma­son

Roz­dział 11

Bro­oke

Roz­dział 12

Ma­son

Roz­dział 13

Bro­oke

Roz­dział 14

Ma­son

Roz­dział 15

Bro­oke

Roz­dział 16

Ma­son

Roz­dział 17

Bro­oke

Roz­dział 18

Ma­son

Roz­dział 19

Bro­oke

Roz­dział 20

Joey (za ja­kie grze­chy...)

Roz­dział 21

Ma­son

Roz­dział 22

Bro­oke

Epi­log

Bro­oke