To, czego potrzebuję ebook

POLECAMY

J. Daniels

Moje miejsce na ziemi

Wszystko, czego pragnę

Gdy upadnę

Nasze miejsce na ziemi

Do wszystkich certyfikowanych dziewcząt z Bamy.Dziękuję wam, że pragnęłyście tej historii.I, co ważniejsze, że na nią czekałyście.„Już nigdy, tequilo. Nigdy. W. Życiu.Dla mnie jesteś martwa”.– Riley Tennyson

PROLOG

Riley

Chyba żartujesz? Nadal się tam wybierasz?

Patrzę w lustro i opuszczam dłoń, w której trzymam pomadkę.

Richard stoi w drzwiach sypialni, opiera się o framugę i patrzy na mnie spod na wpół przymkniętych powiek. Ma czerwone policzki, wygląda na wściekłego i jest piwo lub dwa od nawalenia się w sztok. Bierze łyk z butelki, krzywi się i macha ręką w moim kierunku.

– Ri, to wszystko jest pojebane – bełkocze. – Poważnie. Moim zdaniem.

Wzdycham, czuję ból w piersi.

– To mój brat – przypominam. – Szczerze, czego się spodziewałeś? – Wstaję zza toaletki i podchodzę do leżącej na łóżku torby podróżnej, cały czas mu tłumacząc. – Nie mogę przegapić ślubu Reeda. A Beth to moja najlepsza przyjaciółka. Jestem zaproszona na wesele. Muszę pojechać. – Chowam pomadkę do kosmetyczki, zamykam ją i wkładam do torby. Łapię za rączki i patrzę na Richarda. – Przykro mi – mówię z nadzieją, że tym razem do niego dotrze. – Jestem między młotem a kowadłem. Wiesz przecież, że chcę, żebyś tam ze mną był. Nie chcę jechać bez ciebie, tylko…

– Tylko twój brat to pieprzony idiota, a ty wolisz wspierać jego, zamiast trzymać moją stronę – warczy. – I pewnie sądzisz też, że zwolnienie mnie było w porządku.

Opuszczam ramiona.

– Nie mów tak. To nieprawda i doskonale o tym wiesz.

– Tak? Wiem? – Unosi wysoko brwi. Zanim mam szansę odpowiedzieć, Richard prostuje się w drzwiach i zaczyna kręcić głową. Na jego twarzy widać zawód. – A w dupie – mówi wreszcie i macha wolną ręką. – Jedź sobie. Rób, co chcesz. Wcale cię tutaj nie chcę.

– Co? Dlaczego? – Mrugam zdziwiona.

Chyba tak nie sądzi, prawda? Dlaczego miałby mnie tutaj nie chcieć? Co ja takiego zrobiłam? Przecież to nie ja go zwolniłam.

Podchodzę, żeby trochę go pocieszyć – złapać za rękę albo objąć za szyję – chcę przekazać, co czuję, ale zatrzymuję się pół metra przed nim, gdy podnosi głowę i widzę jego oczy. Płoną, są wściekłe, widzę w nich rozgoryczenie i wyrzut.

Wini mnie.

– To wszystko jest popieprzone – warczy. – Jesteś moją dziewczyną. Jesteśmy ze sobą, dlaczego więc nie zostałem zaproszony?

Przygryzam wargę, żeby się nie rozpłakać. Czuję, jak do oczu napływają mi łzy.

Jego argumenty są nie do przebicia. Ale co mogę zrobić? Nie mogę przyprowadzić na ślub kogoś, kto specjalnie nie został zaproszony. To by wywołało niepotrzebne napięcia, a przecież nie chcę zepsuć tego weekendu, byłoby nie fair wobec Reeda czy Beth.

– Zostanę jedynie dzisiaj – mówię z nadzieją, że jeśli skrócę wyjazd, Richard nieco się uspokoi. – Wyjadę po ślubie. Tuż po zakończeniu. Wrócę, zanim zdążysz za mną zatęsknić. A potem, gdy będę w domu, możemy razem poszukać ci pracy. Pomogę ci. – Podchodzę bliżej. – Dobrze?

– Nie, kuźwa, wcale nie jest dobrze. – Mruży oczy. – Co jest, do diabła? Naprawdę mnie o to pytasz? Ri, przecież wciąż się tam wybierasz i bierzesz jego stronę, jak więc, do cholery, może być dobrze?

– Nie biorę jego strony. Nie biorę niczyjej strony. Próbuję zrobić to, co należy, ale tak naprawdę nie wiem, co powinnam zrobić. Ale próbuję. Richardzie, staram się. Zrozum to, proszę. Ja… – Rozsypuję się, kręcę głową. Ból w mojej piersi zdaje się rozprzestrzeniać bardziej i bardziej, aż wreszcie czuję go w całym ciele. Teraz mnie owija. Nabieram powietrza, łzy płyną mi po policzkach. – Muszę iść – szepczę. – Przepraszam. Proszę, nie znienawidź mnie za to.

Uśmiecha się krzywo. Podnosi piwo i wypija duszkiem, patrzy na mnie zimnymi oczami. Potem wyciera usta wierzchem dłoni.

– Próbuję zrobić, co należy – przedrzeźnia mnie i kręci głową. – Zdrajczyni.

Krzywię się.

– Przecież mówiłam, że nie biorę żadnej ze stron. Chcę pozostać neutralna – przypominam i ostrożnie wycieram łzy. – Boże, nie widzisz, jakie to dla mnie trudne? Kocham cię, ale to mój brat.

– Ty suko, nie powinnaś pozostawać neutralna. Wyruchał mnie. Zapomniałaś? Powinnaś wybrać mnie. I to jest cały problem, Riley.

Nabieram powietrza. Z jego wypowiedzi usłyszałam jedno słowo. Jedno.

– Jak mnie nazwałeś?

Wzrusza ramionami i bierze kolejny łyk piwa.

– Bo zachowujesz się jak suka. Mówię, co widzę.

Otwieram usta ze zdziwienia.

Nigdy się tak do mnie nie odzywał. Nigdy. Czy to przez alkohol?

Ile wypił?

– Cofnij to – szepczę.

Wpatruje się we mnie. Jego wzrok jest twardy.

– Nadal się tam wybierasz?

– Muszę już iść.

– Nie cofnę. Wybrałaś jego. Jesteś suką.

Zaciskam zęby.

W złości ludzie mówią rzeczy, których nie mają na myśli. A alkohol dodatkowo rozwiązuje język.

Ale dość wymówek. Łamię się. Nie wytrzymam dłużej.

– Tak, dobrze, a wiesz co? Ty jesteś skończonym kutasem – syczę drżącym głosem. – Rozumiem, że jesteś zły na mojego brata, ale wyżywasz się na mnie. A ja na to nie zasługuję. Nie zasługuję na takie zachowanie. Odkąd zostałeś wyrzucony, nie robiłam nic oprócz wspierania cię i co dostaję w zamian? Nie pozwolę na to. – Kręcę głową, kapią kolejne łzy. – Zmieniłam zdanie. Nie chcę, żebyś jechał ze mną na ten weekend. Cieszę się, że Reed nie zgodził się, żebyś był moją osobą towarzyszącą. I tak, teraz biorę jego stronę. – Łapię się pod boki i wychylam do przodu. – Jego.

– Wypierdalaj z mojego domu – ryczy Richard. – Dupa w troki i spadaj na ślub tego palanta. Rób, co ci się żywnie podoba. Bardzo proszę. Mam to gdzieś.

– Och, tak właśnie zrobię! I tak, żebyś wiedział, jadę tam, bo chcę, a nie dlatego, że łaskawie mi pozwoliłeś. Uwierz mi – w ten weekend pragnę być jedynie tam.

– Tak? Mam tak samo! – ryczy, odwraca się na pięcie i znika w korytarzu.

– Świetnie! – wrzeszczę, odwracam się i idę w stronę łóżka. Mój makijaż spłynął. Nadal płaczę. Szlocham.

Boże… co właśnie się wydarzyło?

Biorę się w garść i szykuję do wyjścia. Szybko pakuję resztę rzeczy – coś do spania, poduszkę, kilka sukienek – i chociaż Richard nie stoi w drzwiach, nadal zachowuję się, jakby stał.

– Cały czas się na mnie wyładowujesz, jakbym to ja cię zwolniła. Przez cały tydzień mi to wypominasz. Nie zasługuję na to. Zasługuję na coś lepszego. I wiesz co? Założę się, że Reed zrozumiałby, gdybym nie przyjechała na jego ślub, bo on jest wyrozumiały. A ty nie jesteś! Oczekujesz, że dokonam wyboru między tobą a moją rodziną. To nie w porządku. To nie w porządku! Ale wiesz co? Dokonam tego wyboru. Chcesz, żebym to zrobiła? No to wybieram. Teraz.

Zakładam cieliste buty na platformie, biorę torebkę i kluczyki ze stolika przy łóżku, przerzucam torbę podróżną przez ramię i wymaszerowuję z pokoju wściekłym krokiem.

Mijam stojącego w kuchni Richarda.

– Powiedz temu sukinsynowi, że mam nadzieję, że ona go wystawi – mamrocze zza któregoś już piwa.

Co za dupek.

– Sam mu powiedz, gdy zobaczysz go w pracy – wrzeszczę. – A, prawda. Nie zobaczysz go, bo nie masz tej pracy!

Sięgam do klamki i wysuwam brodę. Ignoruję jej drżenie.

– Pierdol się! – wrzeszczy Richard.

Prostuję się i gwałtownie się odwracam.

– Sam się pierdol! – odkrzykuję.

A potem trzaskam drzwiami, wsiadam do samochodu i ponownie wybucham płaczem. Cały czas płacząc, wycofuję z podjazdu i ruszam w stronę Sparrow’s Island.

Sama.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Riley

Dziwne, jak szybko jedna emocja może zmienić się w inną. Dzieje się to tak błyskawicznie, że nie czujesz zmiany, dopóki nie jest za późno.

W jednej chwili jesteś zdenerwowana. Szlochasz. Zakrywasz dłonią usta i masz złamane serce. A w kolejnej…

Jesteś wściekła.

Wybiegam z domu, płacząc. Gdy wjeżdżam na autostradę, po mojej twarzy płyną łzy i cały ból skupia się na Richardzie, ale gdy coraz bardziej oddalam się od tego domu, coś się zmienia.

Przestaję mieć poczucie winy.

Reed.

Zaciskam palce na kierownicy. Zaczynam odczuwać wściekłość.

I mam pełne prawo być wściekła.

Owszem, Reed nienawidzi Richarda, i owszem, miał powód, by go zwolnić – spóźnił się tyle razy, że mój brat wreszcie stracił cierpliwość – ale czy naprawdę musiał zabraniać mi przyjścia z nim jako z osobą towarzyszącą?

Boże, ale mnie to bolało. Bardzo.

Może nie dotknęło Richarda, który był wściekły jak diabli, ale mnie strasznie bolało. Raniło mnie, że Reed nienawidził mężczyzny, którego kochałam. Zawsze tak było. Nie rozumiałam tego, zwłaszcza że Reed nigdy nie podał mi prawdziwego powodu niechęci do Richarda, ale to ignorowałam. Zrobiłam się naprawdę niezła w ignorowaniu niechcianych opinii. Nie pozwalałam, by wpływały na moje relacje. Ani z Richardem, ani z bratem. Ale coś takiego? Nie zniosę tego.

Czy Reed nie mógł odpuścić chociaż ten jeden raz?

Przecież mogli udawać, że się nie widzą. Jestem pewna, że plaża jest ogromna. I kto powiedział, że Richard w ogóle by przyjechał? Nie wiem, czy chciałabym brać udział w ślubie byłego szefa, ale przynajmniej zostałabym zaproszona. Wtedy nie czułabym się tak strasznie skrzywdzona przez brata. A Richard nie uważałby, że wybrałam czyjąś stronę. Zaproszenie powinno być otwarte. To znaczy, jest kwestią grzeczności zaproszenie chłopaka siostry, która jest z nim wystarczająco długo, na takie rodzinne wydarzenie, niezależnie od tego, czy go lubisz, czy nie.

Ale przecież Reed nie zna zasad grzeczności. Ani przez chwilę nie miał zamiaru zrozumieć moich uczuć. Nie był w stanie pomyśleć, w jaki sposób niezaproszenie Richarda wpłynie na mnie, i dlatego jestem na niego wściekła.

Tym razem jest inaczej, niż gdy byłam na Reeda o coś zła. Teraz jestem zła i zraniona, i czuję się tak od jakiegoś czasu. To bardzo głęboka rana.

Prawdopodobnie najgłębsza, jaką kiedykolwiek miałam.

Do lokalu z widokiem na ocean przyjeżdżam spóźniona dwie godziny, a ponieważ jestem tak sfrustrowana, nie mam wyrzutów sumienia, że ominęła mnie próbna kolacja i nie mam zamiaru się nikomu tłumaczyć. Nie czuję nawet bólu w sercu, który zwykle odczuwa się po zerwaniu.

Działam jak na autopilocie. Jestem zaprogramowana wyłącznie na wściekłość.

Biorę kluczyk do mojego domku od miłej pani z recepcji, rzucam bagaż na łóżko i wyruszam na poszukiwanie brata.

Muszę na niego nakrzyczeć. Wyrazić swoje zdanie. Wtedy poczuję się lepiej.

A potem muszę znaleźć jakiś alkohol.

Wtedy naprawdę poczuję się lepiej.

Chodzę po ośrodku, szukając Tiki Baru.

Podczas jazdy zignorowałam kilka telefonów od Reeda i dostałam dwie wiadomości od Beth. W jednej pytała, czy wszystko w porządku, bo wie, że Richard z pewnością urządził mi piekło, a w drugiej napisała, że po próbie wszyscy będą siedzieć w barze i żebym ich tam szukała.

Czyli szukam baru.

Chodzę po ośrodku, bryza od wody chłodzi mi szyję, gdy idę piaszczystą ścieżką w stronę dudniących basów. Gdzieś gra zespół. Kiedy się zbliżam, dostrzegam kolorowe latarnie wiszące na palmach i porozstawiane pochodnie.

Na parkiecie jest pełno ludzi. Ściśnięci tańczą, śpiewają i świętują.

Wygląda na to, że mają świetny nastrój. Pewnie dziewczyny są z chłopakami, którzy zostali zaproszeni. Założę się też, że ich bracia akceptują ich związki.

To musi być bardzo miłe.

Najpierw przyglądam się stłoczonym ludziom, a potem patrzę w stronę baru, nie widzę Reeda ani jego przyjaciół. Przeciskam się przez tłum i wreszcie dostrzegam siedzącego przy stoliku Bena Kelly’ego.

Trudno go przeoczyć.

Same mięśnie. I tatuaże. I ta jego twarz.

On ma naprawdę sympatyczną twarz.

Jego żona Mia siedzi obok i trzyma na kolanach jedno z ich dzieci. Obok niej jest Tessa, najlepsza przyjaciółka Reeda i siostra Bena. Znam ją od lat. Trochę szalona, ale zawsze była dla mnie miła. Luke Evans siedzi tuż obok, pije piwo i się uśmiecha. Pracuje z Benem w policji, w zeszłym roku ożenił się z Tessą.

Jego także trudno przegapić.

Ben jest tym dobrym gliną, a Luke – złym. Luke Evans zawsze wygląda, jakby miał ochotę komuś przyłożyć.

I to jest cholernie seksowne.

Reed i Beth siedzą razem na końcu stolika. Na widok brata ogarnia mnie furia.

Przepycham się przez tłum na parkiecie. Toczę pianę, głównie dlatego, że mężczyzna, na którego patrzę, nie potrafi być rozsądny nawet przez sekundę swojego życia, i dlatego, że przez jego zachowanie niedługo mogę zostać bezdomna.

Patrzymy sobie w oczy, gdy jestem kilka metrów od niego.

– Wreszcie – mówi z ulgą na mój widok. Zsuwa sobie Beth z kolan i oboje wstają, ona za nim, a potem on podchodzi bliżej i przygląda mi się z irytacją. – Gdzie byłaś? – pyta ostro. – Wydzwaniam do ciebie od kilku godzin. Wiesz, że nie przyszłaś na próbę?

Mrużę oczy, gotowa do ataku, ale przypominam sobie, że jestem wściekła jedynie na mojego brata, więc muszę się powstrzymać przy całej grupie.

– Przepraszam za spóźnienie – mówię. – W sumie to nie wiem, dlaczego robisz takie halo. Przecież noszenie kwiatków i przejście kilku metrów nie wymaga Bóg wie jakiego geniuszu. – Kieruję te słowa do Reeda, a dopiero później patrzę na resztę.

Nie jestem blisko z nikim poza Beth, ale wszystkich znam. Nieraz bawiliśmy się na tych samych imprezach. Trochę rozmawialiśmy. Łączą nas przyjazne relacje.

Uśmiecham się słabo do reszty. Na nic więcej nie mogę się zdobyć.

Zaraz potem, zanim ponownie spojrzę na Reeda, zamieram, bo widzę szeroką klatę z prężącymi się wielkimi muskułami.

Mrugam. O… wow! Cóż za imponujący widok. Czy ja kiedykolwiek widziałam taką pierś?

Właściciel tego wysportowanego ciała siedzi na drugim końcu stołu, obok Bena.

Wcześniej tłum musiał go zasłonić. Tylko takie mam wytłumaczenie faktu, że go do tej pory nie zauważyłam, bo z pewnością bym zwróciła na niego uwagę.

Musiałabym być ślepa.

Zaciekawiona podnoszę wzrok i patrzę w chłodne niebieskie oczy. Zaczyna mi brakować tchu, bo rozpoznaję CJ-a Tully’ego, kolejnego policjanta z Ruxton.

Dotąd się nie spotkaliśmy. Przynajmniej nie oficjalnie. Widywałam go z Benem i Lukiem na mieście. I raz się posprzeczaliśmy, ale założę się, że tego nie pamięta. Zanim zobaczyłam go po raz pierwszy, Reed mi o nim opowiadał. Beth prawie się z nim umówiła, co mogłoby zepsuć relacje między całą trójką, ale nie zepsuło. Wszyscy nadal się ze sobą przyjaźnią.

Wiem, kim jest CJ, po prostu nikt oficjalnie nas sobie nie przedstawił.

Ale to się wkrótce zmieni. Musimy się poznać. Przyszedł na wesele.

I nagle do głowy przychodzi mi pewna myśl. Otwieram oczy ze zdumienia.

O Boże… wesele.

Moją parą jest Pan Fantastyczna Klata!

Jak mogłam zapomnieć? Przecież wiedziałam o tym już miesiąc temu. Szlag. Wszystkie kłótnie z Richardem sprawiły, że zapomniałam, i teraz jestem kompletnie nieprzygotowana na bycie towarzyszką mężczyzny, który używa kajdanek na co dzień – i prawdopodobnie jest w tym rewelacyjny.

CJ jest seksowny.

Naprawdę.

Od szyi w dół ma boskie ciało, a od szyi w górę?

Boże. To niesprawiedliwe.

Krótkie jasnobrązowe włosy z kasztanowym odcieniem, celowo potargane. Prosty nos. Wysokie kości policzkowe. Pięknie wyrzeźbiona szczęka. Gęsty krótki zarost sięgający aż do szyi, dzięki któremu CJ wygląda męsko i surowo.

I… och, gapi się na mnie. Dlaczego on się na mnie gapi?

Może też się z kimś pokłócił i zapomniał, że mam przyjechać na wesele?

Nieznacznie przesuwa się do przodu i mamrocze słabo „cześć”, jakby nie był przygotowany na to spotkanie, potem jednak odchrząkuje i wyciąga dłoń.

– Przepraszam. My się chyba jeszcze nie znamy. Jestem CJ. Podczas jutrzejszej balangi będę twoim wspólnikiem w zbrodni. – Unosi brew, mruży oczy i patrzy w dół, cały czas wyciągając do mnie rękę. – Czy naprawdę użyłem policyjnej przenośni? – mruczy.

– Tak. – Luke się śmieje, przekrzywia głowę i jego uśmiech staje się jeszcze szerszy. Obejmuje Tessę. – I całkiem nieźle ci to wyszło.

Patrzę z powrotem na CJ-a i ściskam jego dłoń, uświadamiając sobie, że jeśli tego nie uczynię, zaraz ją opuści.

A jeśli jej nie uścisnę, wyjdę na niegrzeczną. To jedyny powód. Nic innego mną nie kieruje. Nie czuję potrzeby dotknięcia jego rąk ani tego, by on mnie dotknął.

Nie. To nie jest powód.

– Cześć – odpowiadam cicho i odczuwam potrzebę wyjaśnienia mu, jak następnego dnia będę się zachowywać. – Przykro mi, ale jutro prawdopodobnie będę ostatnią zołzą. Nie bierz tego do siebie – mówię.

Uśmiecha się, kąciki jego ust unoszą się w niesamowicie seksowny sposób, delikatnie ściska moją dłoń, a potem ją puszcza i cofa się, chowając ręce do kieszeni.

– Pewnie, kochanie.

Otwieram szeroko oczy.

Kochanie? Czy CJ Tully powiedział do mnie kochanie?

Czy to naprawdę się dzieje? A może mi się wydaje? Czy ktoś jeszcze to słyszał?

– Co?

Odwracam głowę na dźwięk ostrego, poirytowanego głosu Reeda, który patrzy wściekle na CJ-a.

O tak! Zrobił to. Nazwał mnie kochaniem. Reed usłyszał, więc na pewno tak było.

Aha. Nie wiem, co o tym sądzić.

Reed patrzy groźnie najpierw na CJ-a, a potem na mnie.

– Dlaczego będziesz jutro ostatnią zołzą? Co jest nie tak? – pyta.

Znów budzi się we mnie gniew. Zapominam, jak przed chwilą zostałam nazwana, i skupiam się na tej jedynej osobie na całej planecie, która wywołuje we mnie ogromną frustrację.

– Doskonale wiesz, co jest nie tak – warczę, zirytowana, że muszę mu się tłumaczyć.

Głupia.

– Reed, nie udawaj głupka – dodaję.

– On nie udaje – rzuca Ben i wybucha śmiechem.

Odwracam głowę i patrzę, jak Ben wstaje i ogłasza, patrząc na parkiet.

– Zaprowadzę Nolana do łazienki. Tańczy w bardzo charakterystyczny sposób.

Luke też wstaje.

– Pójdę z wami.

Obaj znikają w tłumie.

Przez ułamek sekundy patrzę na CJ-a. Spodziewam się, że też sobie pójdzie, by uniknąć sceny, która się tu rozegra.

Zostaje.

Stoi, nie uśmiecha się, tylko mnie obserwuje.

Mnie i nikogo innego. Żadnego z przyjaciół ani innych ludzi.

Mnie.

Co… co tu się w ogóle dzieje?

– Czy chodzi ci o Dicka? – pyta Reed, gwałtownie odwracam głowę w jego stronę. – Naprawdę masz zamiar wściekać się na mnie, ponieważ go wylałem? Riley, daj spokój. Wyświadczyłem ci przysługę.

Nadymam nozdrza. On wyświadczył mi przysługę?

O mój Boże. Czy on przed chwilą użył tego sformułowania?

– On ma na imię Richard – syczę, zaciskam dłonie w pięści, moja dolna warga zaczyna drżeć, gdy odwracam się i staję do walki z Reedem. – I tak, będę się na ciebie wściekać, bo go zwolniłeś. I nie pozwoliłeś mu przyjść jako moja para. To było świństwo.

Reed wzdycha i wyrzuca ręce w powietrze.

– Przykro mi, nie chciałem, żeby mój były pracownik obżerał się łososiem i opijał tequilą na moim weselu.

– On wcale nie pije tequili! – wrzeszczę. – Ale wiesz, kto pije? Ja! I zgadnij, na czyj koszt, braciszku?

Muszę się stąd zabierać, zanim go pobiję. Owszem, jestem wściekła, nie chciałabym jednak zepsuć zdjęć z wesela Reeda, który za chwilę będzie mieć podbite oko.

A obawiam się, że jeśli zaraz nie pójdę, zrobię to.

Odwracam się na pięcie i ruszam przed siebie, uderzając prosto w CJ-a. Nie pozwolę, by jego szeroka silna klata mnie powstrzymała. O nie. Prostuję się i pędzę dalej, prosto do baru.

Tequila. Oto odpowiedź na moje problemy.

– Poproszę tamto – ogłaszam, usiadłszy na stołku przy wysokim barze. Wskazuję palcem na butelkę w dłoniach barmana.

Starszy mężczyzna, ubrany w hawajską koszulę i z leiami na szyi w trzech różnych kolorach, patrzy na mnie, a potem podnosi drugą dłoń, w której trzyma blender wypełniony jasnozielonym płynem.

– Chce pani margaritę? – pyta.

– Nie. Tequilę – uściślam. – Gdy skończy pan robić drinka, wystarczy, że odstawi pan butelkę. Ja ją sobie wezmę.

Śmieje się, odwraca się ode mnie i zaczyna dodawać różne składniki do blendera.

Myśli, że robię sobie jaja.

A to nieprawda.

Mój brat to palant. Mój były chłopak to dupek. W ciągu ostatniego tygodnia za dużo płakałam.

Jedyne, czego potrzebuję, to butelka tequili.

– A może zaczniesz od kieliszka i sprawdzisz, jak to działa?

Odwracam głowę na dźwięk głębokiego głosu. CJ podchodzi do baru i patrzy na mnie.

Czuję ścisk w podbrzuszu. Prostuję się na stołku.

Czyżby przyszedł za mną?

Co? Po cholerę miałby to robić? I po co w ogóle tak myśleć?

Oczywiście, że nie przyszedł za mną. Zachciało mu się pić. Zobaczcie, jaki jest wielki. Żeby nie zemdleć z odwodnienia, musi pewnie pić cały czas.

CJ się na mnie gapi, jego oczy są jasne, czeka na odpowiedź, bo… cholera. Zadał mi pytanie. Jakie? Coś o piciu i pójściu z nim gdzieś?

Boże, o to mnie spytał? Czy on chce mnie gdzieś zabrać?

Oblizuję usta, przełykam resztki śliny, patrzę mu w oczy i odpowiadam zaskoczonym

– Eee?

Szczerze, musi mi dokładnie wyjaśnić, o co chodzi. Bo może coś sobie wymyśliłam.

Czy mogę z nim wyjść? To jakieś szaleństwo. Przecież go nie znam.

CJ bierze do ręki piwo, przechyla się nad barem, opiera łokieć o blat i przenosi na niego ciężar ciała. Patrzy na mnie i się uśmiecha.

– Nie wiem, czy dasz radę znieść całą butelkę, kochanie. Może powinnaś zwolnić. To świństwo jest rzeczywiście mocne.

Mrugam. Kochanie.

Boże. Czy jest coś seksowniejszego niż sposób, w jaki on wypowiada to słowo? I ten jego gładki południowy akcent, tak uroczo brzmiący.

Klatka piersiowa trzęsie mu się od cichego śmiechu.

– Czy ty mnie słuchasz? – pyta, przekrzywia głowę i szczerzy zęby. – Wyglądasz na trochę zagubioną, skarbie.

Skarbie.

Cholera. Musi przestać. Przestać mówić, uśmiechać się i tak na mnie patrzeć. Jeszcze się nie napiłam, a już myślę o rzeczach, o których zwykle myślę po alkoholu.

Przy CJ-u to łatwe. Naprawdę łatwe.

Udaje mi się odzyskać odrobinę zdrowego rozsądku, ignoruję krew buzującą w ciele, wysuwam brodę i odpowiadam:

– A skąd wiesz, że nie dam rady całej butelce tequili? Nie masz pojęcia, ile mogę wypić.

– Nie, ale widzę, że jesteś lekka jak piórko. Nie sądzę, żeby ktoś tak drobny był w stanie wypić całą butelkę i zachować pion.

– Wcale nie jestem lekka jak piórko – zaczynam pyskować i podnoszę głos. – Gdy jestem na górze, da się mnie poczuć.

Przy wypowiadaniu tych słów moje oczy robią się okrągłe ze zdziwienia.

O mój Boże.

Chyba tego nie powiedziałam. Prawda?

CJ uśmiecha się szerzej, oczy robią mu się większe i jaśniejsze, wpatruje się w moją twarz.

– Ale cudowna wizja – mówi i taksuje mnie wzrokiem. – Jeśli chcesz zgłębić ten temat, kochanie, jestem za całym sobą. Wystarczy, że powiesz słowo.

No, to mam potwierdzenie. Powiedziałam to.

Cudownie.

Jeśli mam przebywać w towarzystwie CJ-a Tully’ego, najwyraźniej potrzebuję jakichś zasad.

Zasada numer jeden: Nie odzywać się.

Prostuję się na stołku, przechylam przez blat i strzelam palcami, żeby zwrócić uwagę barmana.

– Hej! Tequila! – krzyczę.

Jeśli kiedykolwiek miał nadejść ten czas, żebym się upiła, to teraz. Po prostu zatkam sobie usta butelką. Mężczyzna patrzy na mnie przepraszająco i kończy robienie drinka dla innego klienta. Siadam wygodniej i patrzę, jak chodzi za barem. Bierze butelkę Patróna i nalewa mi.

– Przepraszam. Bardzo proszę – mówi i obok kieliszka stawia mały talerzyk z limonkami. Patrzy na CJ-a. – Coś dla pana?

– Nie, na razie mi wystarczy. Dziękuję – odpowiada CJ i podnosi butelkę, żeby mężczyzna ją widział.

Biorę solniczkę, liżę dłoń nad kciukiem, posypuję solą, potem ją zlizuję i natychmiast wypijam tequilę. Od razu wsadzam do ust plasterek limonki i wysysam sok.

– Wow – kaszlę. Boże, ale pali. Drapię się po szyi, a potem przypominam sobie, kto stoi obok i uważnie mnie obserwuje, osądza, myśli, że mnie zna i wie, ile mogę wypić. Kładę więc dłoń na blacie, odsuwam od siebie kieliszek i ponownie wołam barmana. – Proszę jeszcze raz! – mówię. – To jest… najlepsze. Takie płynne i gładkie. Mogłabym to pić całą noc.

Nalewa i przygląda mi się uważnie, podczas gdy CJ śmieje się pod nosem.

– No co? Takie właśnie jest. Kocham tequilę – mówię, odwracam głowę, zerkam na niedowierzającego CJ-a i uśmiecham się do niego. – I sprawia, że jest się ładną. Przeczytałam to w jakiejś toalecie w Teksasie.

CJ przystawia piwo do ust i powoli pije, nie spuszczając ze mnie wzroku. A potem odstawia butelkę i oblizuje usta.

– Nie wiem, czy potrzebujesz pomocy w tej kwestii – mówi poważnie.

Patrzę, jak jego oczy wędrują niżej… i niżej.

Czuję skurcz w podbrzuszu. Mam wrażenie, jakbym się spalała.

Szybko odwracam wzrok i szykuję się na kieliszek numer dwa.

Sól. Limonka już jest gotowa.

Potem patrzę, jak mój kieliszek się ode mnie odsuwa, gdyż CJ go zabiera i stawia obok swojego piwa.

Nie puszcza go. Obserwuje mnie. Czeka…

– Panie władzo… czy odmawia mi pan alkoholu? – pytam i delikatnie chwieję się na stołku.

CJ unosi brew.

– Wiesz, że jestem policjantem?

– Tak.

– Skąd?

– Bo cię widuję.

– Naprawdę? – Przekrzywia głowę i mi się przygląda. – To jakim cudem ja ciebie nie widuję?

Czuję, jak moje policzki stają się gorące.

Mhm. To pewnie przez alkohol.

– Raz nawet na siebie wpadliśmy. Dosłownie. Ja wchodziłam do sklepu Sam’s Deli, ty z niego wychodziłeś. Wpadłeś na mnie.

Ze zdziwienia jego brwi się ze sobą łączą.

– Jesteś pewna? Bo wydaje mi się, że bym to zapamiętał.

– Jestem pewna.

To było jedyne bliskie spotkanie z CJ-em Tullym. Nie mogłabym zapomnieć.

Czy popuszczam wodze fantazji? Tak. Być może. Ale z pewnością nie tym razem.

– Kiedy to było? – pyta.

– Nie mam pojęcia. Może rok temu? Rozmawiałeś przez CB-radio. Śpieszyłeś się. Chyba nawet na mnie nie spojrzałeś. Przeprosiłeś i wybiegłeś. – Wzruszam ramionami. – Nie martw się. Nie wzięłam tego do siebie.

Patrzy, jak zakładam nogę na nogę, i z uznaniem unosi brew.

– Dobrze wiedzieć, że nie schrzaniłem swojej szansy – mruczy.

Mrugam.

Jego szansy? Jakiej szansy? Chwileczkę. Czy on mówi o…

Śmieje się, podnosi piwo i pije.

Świetny pomysł. Potrzebuję więcej alkoholu. Bo zaraz oszaleję.

Odchrząkuję, prostuję się i wskazuję gestem na kieliszek, który mi zabrał.

– Wróćmy do mojej tequili. O co chodzi? Masz zamiar kontrolować ilość wypitego przeze mnie alkoholu?

Zlizuje pianę z ust i odstawia butelkę.

– Jeszcze nie. Wydaje mi się, że możesz wypić jeszcze kilka kieliszków, zanim będę musiał mieć cię na oku.

– A co teraz robisz?

Uśmiecha się szeroko i przyznaje:

– Próbuję nie mieć cię na oku.

– No cóż, kijowo ci idzie – mówię i uśmiecham się, gdy odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem.

Ale to miły dla ucha dźwięk.

– Mogę dostać z powrotem mój kieliszek? Proszę? – pytam, gdy ponownie na mnie patrzy.

– Jeśli najpierw odpowiesz na moje pytanie.

– Zależy, o co spytasz.

Mruży oczy i przez chwilę mnie obserwuje, zmuszając się do zrobienia poważnej miny.

A ja próbuję opanować śmiech, który zaraz rozerwie mi policzki.

To ta tequila.

Naprawdę. Jego urok osobisty nie ma tu nic do rzeczy.

CJ uśmiecha się i wreszcie pęka.

– Dlaczego pokłóciłaś się z bratem? O co poszło?

Przewracam oczami i przestaję się uśmiechać.

– Och, to proste. W zeszłym tygodniu zwolnił mojego chłopaka i zabronił mi przyjść z nim na swój ślub. To było okrutne. – Wzruszam ramionami i dodaję: – Moim zdaniem postąpił niegrzecznie, więc ja też byłam niegrzeczna.

– Uważasz za niegrzeczne, że go zwolnił?

– Nie, to, że nie pozwolił mi przyjechać z nim jako z moim partnerem – wyjaśniam. – Jestem pewna, że Reed miał jakiś powód, by go zwolnić. Gdyby nie miał, nie uczyniłby tego. Wiem o tym. Po prostu… Uważam, że mogłabym z nim przyjechać. Nie sądzisz?

CJ przez chwilę na mnie patrzy, zastanawia się, następnie kręci głową.

– Przykro mi, kochanie. W tej kwestii biorę stronę twojego brata.

– Co? – Unoszę brwi. – Dlaczego? Nie wydaje mi się, żeby było aż tak niezręcznie.

– Może nie. Ale to jego wesele. I skoro Reed nie chce mieć na nim jakiejś konkretnej osoby, ma prawo. Nie można go winić. – Potem przysuwa się bliżej i dodaje: – Poza tym, tak jest dla mnie lepiej. Dostałem śliczną dziewczynę, mogę z nią rozmawiać całą noc, i to bez jakiegoś dupka w gratisie, który tylko popsułby mi nastrój.

Mrugam i patrzę, jak powoli się prostuje i opiera o bar.

– Czyli uważasz, że jestem śliczna? – pytam.

Patrzy na mnie ze ściągniętą brwią.

– Pytasz poważnie?

Kiwam głową i przełykam z trudem ślinę. Wspomnienia sprzed wyjazdu kładą mi się ciężarem na piersi.

– Nazwał mnie suką.

– Kto?

– Richard. Mój już były – odpowiadam i patrzę na palce, które splotłam na kolanach. – On… kłóciliśmy się o to wesele. Kłóciliśmy się przez cały zeszły tydzień. Jego zdaniem nie powinnam tu przyjeżdżać, a ja odparłam, że nie powinien stawiać mnie w takiej sytuacji i kazać mi wybierać. I wtedy wyzwał mnie od suk. – Kręcę głową i mówię ciszej. – Nigdy nikt mnie tak nie nazywał. Nikt. Wiesz, czuję się, jakby mnie uderzył. Zachowywał się, jakby mnie nienawidził. Widziałam po jego oczach. – Patrzę na CJ-a. – Ja jedynie próbowałam mu wyjaśnić, dlaczego musiałam tutaj przyjechać. Chciałam, żeby zrozumiał. I jeśli rzeczywiście zachowywałabym się jak suka, może nie zwróciłabym na to uwagi, nie wiem, ale się tak nie zachowywałam. Tak więc nie odpuściłam. Wściekłam się i to zakończyłam. Nikt nie będzie tak do mnie mówił.

– I bardzo dobrze, skarbie – mówi CJ. – Nie powinnaś pozwolić, by jakikolwiek mężczyzna tak do ciebie mówił. Poza tym i tak się mylił. Nie powinien ci utrudniać i oczekiwać, że będziesz wybierać między nim a rodziną. To jakieś chore.

Odprężam się.

Nareszcie! Ktoś mi przyznaje rację.

– Dziękuję. Tak sądziłam.

Wzrusza ramionami, a potem przesuwa kieliszek w moją stronę.

– Moim zdaniem ten gość nie jest facetem, który pozwoliłby ci spędzić ten weekend bez płaczu. Nie pozwól, żeby popsuło ci to nastrój. Reed jest twoim bratem. Masz prawo tutaj być.

Poczułam, jak drżą mi usta.

CJ się do mnie uśmiecha, potem chichocze, kładzie dłoń na karku, a następnie na stole i kręci głową.

– Szlag. Naprawdę na ciebie wpadłem?

Śmieję się i kiwam głową.

– Ta.

– O cholera. – Pije piwo.

Patrzę, jak spogląda gdzieś nad bar, i przypominam sobie, jak zagadnął, czy mówiłam poważnie, pytając, czy rzeczywiście uważa mnie za śliczną, i że nie otrzymałam odpowiedzi.

A potwierdzenie tych słów bardzo by mi się przydało. Naprawdę chciałabym to wiedzieć…

– No dobrze – ciągnę dalej, wzdycham ciężko i rozplatam palce, by zapleść je po raz kolejny.

Nie wierzę, że to robię.

– Po wieczorze, jaki spędziłam, a w sumie to po całym zeszłym tygodniu, pytam poważnie. Jeśli to prawda, miło byłoby to teraz usłyszeć. Nie pamiętam, kiedy ostatnio usłyszałam jakiś komplement.

Wysunął podbródek.

– Czyli? – Wpatruję się niepewnie w jego twarz.

– Czyli?

Cholera. Będę musiała mu przypomnieć.

– Eee… czy ty… wcześniej, jakąś minutę temu, nazwałeś mnie śliczną, pamiętasz? A ja spytałam, czy naprawdę tak sądzisz.

Gdy kończę zdanie, płoną mi policzki. Na twarzy CJ-a powoli pojawia się pełen satysfakcji uśmiech. Wygląda na rozbawionego i uświadamiam sobie, że od początku doskonale wiedział, o co mi chodziło.

Szlag.

Zaczyna się śmiać.

Cholera jasna!

Szybko zlizuję sól, którą posypałam dłoń, łapię za kieliszek, którego on już nie trzyma, przełykam ogień, a potem zamieniam pusty kieliszek na cząstkę limonki, przyciskam ją do ust wszystkimi palcami i wysysam kwas.

– Smakuje ci? – pyta, patrząc na mnie.

Kiwam głową, odsuwam limonkę od ust, oblizuję się i odpowiadam zduszonym głosem i ze łzami w oczach:

– Tak. Zdecydowanie.

Boże. Właśnie wypaliłam sobie wszystkie kubki smakowe.

– Sądzisz, że powiedziałbym tak, myśląc inaczej?

Odwracam głowę i patrzę na niego, widzę powagę w jego oczach, słyszę ją w jego głosie, a potem odpowiadam szczerze:

– Może tak być, jeśli przemawia przez ciebie alkohol. Nie mam pojęcia, ile wypiłeś. Teraz każda dziewczyna może wydawać ci się śliczna. Nawet barman.

– No cóż, na bank tak nie będzie – mówi, wskazując na swoje piwo. – To nie przez alkohol, skarbie. To dopiero moje trzecie piwo.

Znowu czuję, jak kurczy mi się żołądek.

– No dobrze – odpowiadam cicho.

– Mówiłem poważnie. Tak właśnie uważam. – Przysuwa się, kładzie jedną dłoń na barze, prawie mnie dotyka. A potem pochyla się nade mną tak, że jego oddech łaskocze mnie w policzek. – Prawdopodobnie nie powinienem myśleć sobie tego wszystkiego, co sobie myślę. Jesteś siostrą Reeda, mojego dobrego przyjaciela. To wszystko jest popieprzone, skarbie, ale w tej chwili nie potrafię skoncentrować się na nikim innym. Skoro chcesz znać prawdę, powiem ci, że siedząc tak obok mnie, wyglądasz zajebiście ślicznie, Riley. No i bez przerwy się zastanawiam, jakim cudem do tej pory nie wiedziałem o twoim istnieniu.

Przestaję oddychać. Zapominam, jak to się robi.

CJ nieco się odsuwa, choć wciąż jest blisko, dotyka nogami moich nóg, a jego wielkie ciało nade mną góruje. Czeka na moją odpowiedź.

Chcę mu odpowiedzieć. Tylko w tej chwili nie bardzo potrafię się skupić. CJ przekazał mi informacje, na które powinnam jakoś zareagować – na przykład o myśleniu. O czym myślał? Chciałam go spytać, ale zamiast tego postanawiam porozmawiać z nim o jego ostatnim zdaniu.

Z trudem nabieram powietrza, patrzę w jego błękitne oczy i mówię:

– Rzadko spędzam czas z Reedem i jego przyjaciółmi. Jesteśmy ze sobą blisko, ale obracamy się w innym towarzystwie. Zawsze tak było. Jest ode mnie starszy, więc…

– O ile starszy? – pyta z powagą w głosie.

Wiem, dlaczego pyta.

Tak mi się przynajmniej wydaje.

– O pięć lat.

– Co oznacza, że ty masz…

– Dwadzieścia dwa.

Patrzę, jak błądzi wzrokiem po mojej twarzy. Wpatruje się w mój nos, w moje usta i policzki. Przysięgam, że widzi wszystkie piegi, które chciałam ukryć pod makijażem, i że zaraz zacznie je liczyć.

Wszystkie. Po. Kolei.

– A ty ile masz lat? – pytam nerwowo, ale mam nadzieję, że zaraz się rozluźnię.

– Trzydzieści.

– Dobry wiek. Podoba mi się.

Boże, co ja gadam? Podoba mi się trzydziestka? Dotąd nie zastanawiałam się nad niczyim wiekiem.

Kąciki jego ust się unoszą.

Pewnie zaraz się odwróci i zacznie szukać innej dziewczyny, bo ta, z którą siedzi, ewidentnie postradała zmysły, ale tego nie robi. Bezustannie się we mnie wpatruje.

Za to ja uświadamiam sobie, jak bardzo byłabym załamana, gdyby spojrzał na inną.

Podoba mi się. Podoba mi się, że to on na mnie patrzy. Jest w nim coś takiego… coś znajomego i ciepłego. Dopiero go poznałam, a mam wrażenie, że znam go od dawna.

To jakieś szaleństwo. Naprawdę. Jestem szalona.

Prawdopodobnie to wszystko sobie wyobraziłam. On zwyczajnie chce być miły. Tak, to to. Jestem zdenerwowana, serce mi wali. On nie liczy moich piegów. Boże, o czym ja myślę? Musze skupić się na czymś innym. Muszę przestać to roztrząsać, zmienić temat moich rozmyślań, zanim zacznę wyobrażać sobie coś jeszcze.

Postanawiam rzucić pierwszą myśl, jaka przychodzi mi do głowy.

– Czy kokosy rosną na palmach?

CJ mruga kilka razy i cofa się.

– Co powiedziałaś? – pyta i patrzy na mnie, jakby urosły mi dwie głowy, a on nie był zainteresowany liczeniem piegów na żadnej z nich.

W porządku. Teraz między nami jest większa przestrzeń. Mogę odetchnąć. Tak jest lepiej.

Czuję, jak moje ramiona się rozluźniają, wzruszam nimi i powtarzam:

– Czy kokosy rosną na palmach? Zawsze się nad tym zastanawiałam.

– I teraz też się nad tym zastanawiasz?

– No cóż, otaczają nas właśnie palmy. – Macham ręką w stronę rosnących wokół baru drzew. – Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby na wszystkich rosły kokosy. Może rosną tylko na palmach na wyspie, na przykład takiej, na którą został wyrzucony Tom Hanks. Ale nie jestem pewna, pomyślałam więc, że może wiesz. Bo jestem ciekawska z natury.

Gapi się na mnie i z lekkim uśmiechem kręci głową.

– Jesteś ciekawska z natury – powtarza.

Kiwam głową i mówię:

– Tak.

– I ciekawią cię palmy.

Czuję, jak kąciki moich ust unoszą się do góry.

– Ta.

Cofa się i rozgląda dookoła, drapiąc się po karku. Patrzę, jak jego podkoszulek trochę się podciąga, odsłaniając twardy opalony brzuch.

Co by się stało, gdybym go dotknęła?

Dobry Boże, co się ze mną dzieje? Nie! Oczywiście, że nie powinnam go dotykać! O czym ja myślę?

Zasada numer dwa w obecności CJ-a Tully’ego: Niczego nie dotykaj. Nawet nie myśl o dotykaniu czegokolwiek. I nie wmawiaj sobie, że on chce, żebyś dotknęła, bo nie chce.

Po chwili wyciąga do mnie rękę.

– Co? – Pytam, patrząc to na jego dłoń, to na twarz.

– Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, chodźmy się przekonać.

Mrugam gwałtownie.

– Naprawdę? Ty… chcesz, żebym gdzieś z tobą poszła?

Szybko rozglądam się po barze. Czy słyszał to ktoś jeszcze? Bo ta rozmowa nie odbywa się w mojej wyobraźni, prawda?

CJ się śmieje, patrzę ponownie na niego.

– Zdecydowanie – mówi i uśmiecha się szelmowsko. – Chodź, kochanie. Pójdź ze mną.

Przez kilka sekund zastanawiam się, czy rzeczywiście mam opuścić bar razem z CJ-em. Może zastanawiałabym się nad tym dłużej, gdyby nie uśmiechał się do mnie tak, jakby chciał zdradzić mi jakąś ważną tajemnicę, i nie wyciągał do mnie ręki jak prawdziwy dżentelmen. Nie śnię. I nie oszalałam. Powinnam się powstrzymać i nie brać CJ-a za rękę, ale to silniejsze ode mnie. Lubię go. I chcę wiedzieć, jak to jest.

Nawet jeśli będzie trzymał mnie za rękę jedynie przez sekundę.

– Tequila na koszt Tennysona – mówię barmanowi, następnie łapię wyciągniętą rękę i wstaję.

CJ prowadzi przez tłum, ciągle trzymając moją dłoń.

Nie przestaję się uśmiechać.

Przyśpieszam kroku, moje obawy się ulatniają.

CJ nie puszcza mojej dłoni aż do chwili, gdy dochodzimy do grupy palm oddzielających domki od plaży.

– Nie widzę żadnych kokosów – mówi i staje pod jednym z drzew, odchyla głowę do tyłu i opiera ręce na biodrach. – Ale stąd niewiele widać. Poczekaj.

Otwieram szerzej oczy ze zdumienia.

– O mój Boże. – Chichoczę i zasłaniam dłonią usta, gdy CJ łapie jedną z nisko wiszących gałęzi i zaczyna wspinać się po drzewie. Podchodzę bliżej i go obserwuję. – Jesteś szalony! Chyba nie wolno tego robić.

– I co mi zrobią? Zadzwonią po policję? Ja jestem policją.

Uśmiecham się szerzej.

– A nierozwiązanie tego problemu byłoby przestępstwem, prawda?

– Prawda, skarbie! – krzyczy.

Przyciskam dłonie do policzków, moje serce szaleje z ekscytacji. Podoba mi się takie ryzyko.

Kiedy ja się ostatnio tak świetnie bawiłam?

– Masz coś? – pytam po kilku minutach.

CJ mruczy coś, czego nie rozumiem, potem szybko przedziera się między gałęziami i zeskakuje na dół, wyciera dłonie o spodnie i staje przede mną.

– Nie wszystkie mają kokosy – mówi. – To wygląda na drzewo do randek.

Uśmiecham się szeroko. Przekrzywiam głowę i oznajmiam:

– W takim razie nie powinnam na nie wchodzić, dopóki nie będę miała kogoś na randkę.

Unosi brwi, w jego oczach pojawia się błysk.

– Wow – śmieje się, patrząc na mnie. – To było okropne.

– Nie. To było zabawne – zaczynam się kłócić, waląc pięścią w jego pierś. – Tequila nie tylko sprawia, że staję się śliczna, lecz także staję się dowcipna. Przyznaj. Nie możesz mi się oprzeć.

Chcę się cofnąć, ale CJ łapie mnie w pasie i przytrzymuje w miejscu.

– To nie ma nic wspólnego z tequilą, skarbie – mówi.

Oblizuję usta. Mój oddech się uspokaja.

– Poszedłeś za mną do baru? – pytam, bo stałam się odważniejsza.

Wolną ręką łapie mnie za biodro.

– Tak.

– I przez ten cały czas się na mnie gapiłeś?

– Tak.

– Nie mam przywidzeń?

– Nie.

– W porządku. – Oddycham z ulgą. – Dobrze wiedzieć.

Patrzy na mnie, ma rozchylone usta i ogniste oczy.

Ja wpatruję się w niego.

– Zdradź mi tajemnicę – mówię, przypominając sobie to jego spojrzenie, gdy wychodziliśmy z baru.

Przysuwa się bliżej i patrzy na moje wargi.

– Z trudem powstrzymuję się przed pocałowaniem cię – wyznaje.

Dzięki Bogu.

Wypuszczam powietrze, czuję mrowienie na całej skórze.

– A ty? – pyta i patrzy mi w oczy.

Przełykam z trudem ślinę.

Tak. Moja kolej. Dam radę.

Mam wrażenie, że serce skacze mi po całej klatce piersiowej. Łapię go za koszulę i przysuwam się.

– Bardzo chcę, żebyś mnie pocałował.

Nadyma nozdrza, czuję pod dłońmi, jak jego klatka piersiowa pracuje.

– Dwa kieliszki. Tyle dzisiaj wypiłaś, prawda? – pyta.

Kiwam głową.

– Dlaczego pytasz?

Obejmuje ręką moje plecy i przysuwa mnie do siebie, aż wreszcie się stykamy, jego ciało jest twarde, moje miękkie. Bierze moją twarz w dłonie i przejeżdża kciukiem po policzku.

– Bo chcę zabrać cię do mojego domku i robić rzeczy, o których nieustannie myślę, odkąd zobaczyłem cię po raz pierwszy pełną wściekłości przecinającą parkiet. Ale jeśli wypiłaś więcej, nie uczynię tego, skarbie. Chcę, żebyś jutro wszystko pamiętała.

Mój oddech przyśpiesza, jest tak szybki, jakby ktoś mnie gonił. Oblizuję usta.

Nie jestem pijana, wcale, ale czuję się lekko otępiała i dzika, dzięki czemu mam na tyle odwagi, by stanąć na palcach, przysunąć wargi do jego warg i odpowiedzieć:

– W takim razie sugeruję, żebyś się postarał. Wtedy zapamiętam.

Nie wierzę, że to powiedziałam. To nie ja. To przez tę tequilę. Naprawdę.

Tylko że…

To nie była tequila. Ani trochę.

W jego oczach płonie ogień, rzuca się na mnie i całujemy się zgłodniali, nasze języki są strasznie chciwe, nikogo tak wcześniej nie całowałam – nie pamiętam tak przeszywającego pożądania. Nigdy się tak nie czułam.

Owszem, czasami całowałam się z kimś namiętnie, moją skórę oblewał rumieniec, a oddech przyśpieszał, ale nic nie przypominało tego.

Choćby w najmniejszym stopniu.

Był to długi, powolny i nieprzerywany pocałunek.

CJ jedną rękę trzyma na moich plecach, a drugą przesuwa po mojej twarzy do szyi, wszędzie wywołując gęsią skórkę, a potem wplata palce w moje włosy, psując misterną fryzurę.

Chcę, żeby ją zepsuł. Nie ma znaczenia, że układałam ją czterdzieści pięć minut. Chcę być potargana.

Przechyla moją głowę, by pogłębić pocałunek, i robi językiem coś takiego, że jęczę i dyszę, a potem się prostuję i mocniej się do niego przytulam. Drżą mi nogi. Mogłabym tutaj stać do końca świata i całować go, żeby wszyscy widzieli.

Ale tego nie robię.

Moje stopy zaczynają się same poruszać, gdy CJ pociąga mnie za sobą. Nie obchodzi mnie, gdzie skończymy, u mnie czy u niego, w jakimś odległym miejscu czy na widoku wszystkich gości, mam to gdzieś. Jestem stracona. A to był jeden pocałunek. Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym poza jego miękkimi ustami, szorstkimi dłońmi, jego drapiącym zaroście, który, mam nadzieję, pozostawi ślad na mojej skórze.

Cokolwiek się wydarzy, chcę to pamiętać.

Czuję jego smak na języku. Pod wpływem jego szaleńczego dotyku zaciskam uda. Praktycznie mnie niesie, bo jestem w stanie wyłącznie powłóczyć nogami i bardzo nas spowalniam.

A on bez przerwy mnie całuje.

To najostrzejszy, najgłębszy i najbardziej niesamowity pocałunek mojego życia. Pragnę jedynie, by czas się zatrzymał albo żeby skończył się świat, tak by był to ostatni pocałunek mojego życia.

Trzęsę się, jęczę i wydaję odgłosy, jakich nigdy nie wydawałam, i to przed dotarciem do jego domku. A gdy zamykają się za nami drzwi, na moment się od siebie odsuwamy, by na siebie popatrzeć, by tak realnie popatrzeć – jego włosy potargane moimi dłońmi, moje usta nabrzmiałe i podrażnione od pocałunków – by dopadła nas rzeczywistość, która powinna kazać nam albo zwolnić, albo w ogóle przestać.

Ale na nas już nic nie działa.

Nic nie może na nas działać. Nic nie może nas powstrzymać. Oboje doskonale to wiemy.

CJ porusza się pierwszy, ale ja rzucam się na niego zaledwie sekundę później, łapię go i zdzieramy z siebie ubrania, całujemy skórę, której nigdy nie widzieliśmy, głaszczemy się wzajemnie, idąc jednocześnie przez pokój, aż wreszcie trafiamy na łóżko.

Przywieram do niego, gdy się na mnie kładzie, jeżdżę palcami w górę i w dół po jego twardych mięśniach i żałuję, że nie widzę, jak pod nim wyglądam.

Taka mała, drobna, zdenerwowana i niedoświadczona. Czy moje oczy patrzą na niego dziko, moje ręce drżą? Czy wyglądam na tak kruchą, jak się czuję?

Ssie skórę na mojej szyi i moje brodawki. Drażni jedną z nich językiem, czuję jego ostre zęby.

Dyszę, mocniej do niego przywieram.

– Podoba ci się tak? – pyta szeptem, przechodząc do mojej szyi.

– Tak.

Ledwo mówię, w porównaniu z walącym głośno sercem mój głos jest stłumiony.

Wyginam ciało w łuk i rozkładam nogi, a on przejeżdża dłonią po moim ciele. Piersi, żebra, brzuch, uda. Dotyka i pieści każdą część, aż wreszcie dochodzi do łechtaczki i zjeżdża jeszcze niżej.

– Boże – dyszę i wciskam głowę w poduszkę, gdy wkłada we mnie palec.

– Ale jesteś mokra – mruczy, całując moją szczękę. Policzek. Czuję, jak się uśmiecha. – Podoba mi się to, kochanie.

Kochanie.

O Boże…

Nie wierzę, że to się dzieje.

Nie wierzę… że to… się dzieje.

A to się dzieje, i jeszcze raz, i jeszcze.

Raz CJ jest na mnie, raz ja na nim, dotykamy się i uczymy się, co lubi ta druga osoba. Nasze ruchy są powolne, aż wreszcie nie możemy wytrzymać ani sekundy, bo ogarnia nas dzika desperacja. To wszystko jest takie nierzeczywiste. CJ jest wszędzie, jego usta, jego dłonie są takie chciwe, wciska w moją skórę urywane słowa, poznajemy każdy centymetr kwadratowy swoich ciał. Kręci mi się w głowie i czuję się jak pijana, jeszcze zanim we mnie wchodzi.

A potem mnie pieprzy.

I jeśli da się wejrzeć w głąb czyjejś duszy, przysięgam, że właśnie to robi. Wpatruje się we mnie z taką uwagą, jakbym coś dla niego znaczyła. Jakby to było ważne.

Między tym, co ostre, gwałtowne i niegrzeczne, daje mi coś uroczego, jakby naprawdę mu na mnie zależało, a moje małe naiwne serduszko w to wierzy.

Wierzy we wszystko.

Pięć orgazmów i dwa kondomy później CJ śpi i cicho chrapie. Mam ochotę zostać wtulona w niego, z głową na jego piersi i jego ręką obejmującą moje plecy, ale nie mogę.

Jeśli Reed nas przyłapie, zabije mnie.

I CJ-a też. Albo CJ zabije Reeda, bo jest wielką górą mięśni – nigdy takich nie widziałam.

Ubieram się szybko, biorę koturny pod pachę i wychodzę, gotowa do ucieczki do mojego domku.

Ale podnoszę głowę i widzę Mię, stojącą przed domkiem z dzieckiem na rękach, która się na mnie gapi.

Przyłapała mnie na gorącym uczynku.

Dyszę, przyciskam buty i zaczynam się rozglądać.

Szlag!

Nienienienie.

Mia bardzo przyjaźni się z Reedem. Powie mu, że mnie widziała.

O mój Boże…

Powie mu, z czyjego domku wyszłam.

Cholera jasna!

Patrzę na nią błagalnym wzrokiem z nadzieją, że widzi panikę w moich oczach, i kręcę głową, bezgłośnie błagając, by to zostało między nami. Następnie, zanim przyłapie mnie ktoś jeszcze, odwracam się na pięcie i biegnę ścieżką, wpadam do domku i zatrzaskuję drzwi.

I na wypadek gdyby jednak powiedziała Reedowi i gdyby on przyszedł mnie szukać, zanoszę poduszkę i miękką puchową kołdrę do łazienki, zamykam również te drzwi i spędzam noc w wielkiej wannie.

Śniąc o pocałunkach o smaku tequili.

Tytuł oryginału: What I Need

Copyright © 2017 J. Daniels

Opublikowano w porozumieniu z Bookcase Literary Agency, USA and Book/lab Literary Agency, Poland.

Copyright for the Polish Edition © 2019 Edipresse Kolekcje Sp. z o.o.

Copyright for the Polish translation © 2019 Edipresse Kolekcje Sp. z o.o.

All rights reserved.

Edipresse Kolekcje Sp. z o.o.

ul. Wiejska 19

00–480 Warszawa

Dyrektor zarządzająca segmentem książek: Iga Rembiszewska

Redaktor inicjujący: Natalia Gowin

Produkcja: Klaudia Lis

Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk, Beata Gontarska

Digital i projekty specjalne: Katarzyna Domańska

Dystrybucja i sprzedaż: Izabela Łazicka (tel. 22 584 23 51),

Beata Trochonowicz (tel. 22 584 25 73), Andrzej Kosiński (tel. 22 584 24 43)

Zdjęcia na okładce: coka i Svyatoslava Vladzimirska/Shutterstock.com

Redakcja: Anna Kielan

Korekta: Bożena Hulewicz

Projekt graficzny okładki i stron tytułowych: Magdalena Zawadzka

Skład i łamanie: Graph-Sign

Biuro Obsługi Klienta

www.hitsalonik.pl

mail: [email protected]

tel.: 22 584 22 22

(pon.-pt. w godz. 8:00–17:00)

www.facebook.com/edipresseksiazki

www.instagram.com/edipresseksiazki

ISBN: 978-83-8117-786-3

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych w całości lub w części tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.