Sztejer II. Wino, kobiety i śmierć ebook

Robert Foryś

SztejerII. Wino, kobiety i śmierć

© 2022 WARBOOK Sp. z o.o.

© 2022 Robert Foryś

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta: Word_Factor

eBook: Atelier Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Hevi

Ilustracja na okładce: Jan Jasiński

ISBN 978-83-66955-32-5

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.ul. Bładnicka 6543-450 Ustrońwww.warbook.pl

Prosta robota

Akto uma­rł, ten nie żyje. Tak mó­wią. Kto tak twier­dzi, ni­g­dy nie stał na­prze­ciw sza­rżu­jące­go umar­la­ka. Ten wy­sko­czył z mro­ku, sa­dząc wiel­kie susy w moją stro­nę. Był wiel­ki jak byk, a w ręku trzy­mał miecz. Po­rdze­wia­ła kol­czu­ga okry­wa­jąca jego tu­łów po­brzęki­wa­ła w dusz­nej ci­szy gro­bow­ca.

Ob­rzyn nie­mal sam wsko­czył w moją dłoń. Bli­źnia­cze lufy plu­nęły ogniem i oło­wiem. Im­pet po­ci­sków do­słow­nie wy­rwał umrzy­ka w górę i od­rzu­cił dwa kro­ki w tył. Grzmot­nął o zie­mię i prze­ko­zio­łko­wał dwa razy, nim wy­ci­ągnął się jak dłu­gi.

Zwy­kle dwa po­ci­ski z ob­rzy­na wy­star­cza­ją, by prze­ro­bić ka­żde­go na mącz­kę kost­ną. Tyle że na umar­la­ka to za mało. Sztu­ką jest oba­lić stwo­ra i do­ko­ńczyć spra­wę, póki ten sza­mo­cze się wy­wró­co­ny na grzbiet.

Wsu­nąłem dwu­rur­kę w fu­te­rał umo­co­wa­ny na bio­drze i do­by­łem ja­ga­than z po­chwy za­wie­szo­nej uko­śnie na ple­cach. W trzech su­sach do­pa­dłem po­wa­lo­ne­go mar­twia­ka i ci­ąłem od góry, ce­lu­jąc tak, by od­rąbać mu łeb.

Miecz mi­gnął w mym ręku jak bły­ska­wi­ca i… za­dzwo­nił me­ta­licz­nie o jego klin­gę. Za­bra­kło mi cza­su na zdzi­wie­nie, umar­lak prze­to­czył się przez bok i nim zdo­ła­łem temu za­po­biec, znów stał na no­gach go­tów do wal­ki.

Za­cząłem ob­cho­dzić mon­strum, dep­cząc bu­cio­ra­mi po­roz­rzu­ca­ne, ob­je­dzo­ne ludz­kie ko­ści. Sły­sza­łem po­gło­ski, że przez wie­le mie­si­ęcy z po­le­ce­nia kró­lo­wej Theo­dory do ka­ta­kumb wrzu­ca­no ka­le­kie dzie­ci i ska­za­ńców. Dla­te­go umar­lak był tak wy­trzy­ma­ły, szyb­ki i sil­ny.

Lu­dzie nie po­tra­fią po­ra­dzić so­bie ze śmier­cią bli­skiej oso­by i po­tem wy­ni­ka­ją z tego same kło­po­ty. Cho­ćby taki jak ten.

Ścier­wo­jad nie kwa­pił się z po­now­nym ata­kiem: świa­dec­two, że pod he­łmem miał coś wi­ęcej niż wy­su­szo­ny mózg. Głębo­ko za­pad­ni­ęte oczy wpa­try­wa­ły się we mnie bacz­nie, śle­dząc ka­żdy mój krok. Cze­kał, aż wy­ko­nam fa­łszy­wy ruch. Wie­dział, że będę chciał do­brać się do jego gło­wy.

Nie spusz­cza­jąc wzro­ku z wy­ce­lo­wa­ne­go we mnie dłu­gie­go mie­cza, wy­pro­wa­dzi­łem cios na szy­ję. Zo­stał spa­ro­wa­ny, a kontr­atak nie­mal roz­pła­tał mi skroń. Zro­bi­łem pi­ru­et i od­sko­czy­łem, klnąc w my­ślach głup­ców, któ­rzy po­cho­wa­li kró­la wraz z mie­czem i zbro­ją, nie spraw­dziw­szy wpierw, co go za­bi­ło.

Na­ta­rłem dru­gi i trze­ci raz, z po­dob­nie mar­nym skut­kiem. Zza po­ła­ma­nych zębów ścier­wo­ja­da wy­do­był się drwi­ący, hie­ni śmiech.

Chciał mnie spro­wo­ko­wać i, na Najświ­ęt­szą Pa­nią, uda­ło mu się to. Sko­czy­łem na mon­strum, a moje ści­ęgna i mi­ęśnie za­dzia­ła­ły jak na­oli­wio­ne spręży­ny. Spró­bo­wał ode­przeć atak, tyle że tym ra­zem nie ce­lo­wa­łem w szy­ję. Ja­ga­than śmi­gnął w ciem­no­ści i tra­fił w rękę trzy­ma­jącą miecz. Ostra jak brzy­twa klin­ga roz­chla­sta­ła po­rdze­wia­łą kol­czu­gę, od­ci­na­jąc dłoń, któ­ra za­wi­sła bez­wład­nie na wy­su­szo­nym ści­ęgnie.

Oręż mar­twia­ka ude­rzył z wi­bru­jącym dźwi­ękiem o ka­mien­ne pły­ty podło­gi w tym sa­mym mo­men­cie, gdy opa­dłem na zgi­ęte nogi. Do­ka­ńcza­jąc se­kwen­cję, wbi­łem ja­ga­than w ko­la­no, ści­na­jąc po­two­ra z nóg. Wy­ko­na­łem ob­rót, uwal­nia­jąc miecz, i zna­la­złem się za jego ple­ca­mi. Był mój. Wy­star­czy­ło tyl­ko ciąć w od­sło­ni­ęty kark.

Za­miast tego so­lid­nym kop­nia­kiem po­sła­łem ścier­wo na brzuch. Opa­dłem ca­łym ci­ęża­rem cia­ła, wbi­ja­jąc ko­la­na pod ło­pat­ki mu­tan­ta, i ze­rwa­łem hełm z jego gło­wy. Czasz­kę mężczy­zny po­kry­wa­ła gąb­cza­sta na­ro­śl si­ęga­jąca uszu i noz­drzy. Naj­wi­ęcej było jej na po­ty­li­cy i w tyle gło­wy, gdzie two­rzy­ła jak­by ol­brzy­mie­go guza.

Chwy­ci­łem nóż i wbi­łem go w na­brzmia­łą, pul­su­jącą hubę.

Ścier­wo­jad za­wył przej­mu­jąco nie­ludz­kim gło­sem, spró­bo­wał strząsnąć mnie z sie­bie. Nie zwa­ża­jąc na od­czu­wa­ny wstręt, chwy­ci­łem strąki wło­sów i trzy razy wal­nąłem jego twa­rzą o zie­mię, aż zwiot­czał, co umo­żli­wi­ło mi spo­koj­ne od­pi­ło­wa­nie pa­so­ży­ta. Scho­wa­łem tro­feum do tor­by, jako do­wód dla kró­lo­wej, że wy­ko­na­łem ro­bo­tę. Na­stęp­nie pod­nio­słem się w kuc­ki. Trzy­ma­jąc ostrze w po­go­to­wiu, ob­ró­ci­łem tru­po­sza na ple­cy. Pa­trzył na mnie pó­łprzy­tom­nym wzro­kiem czło­wie­ka, któ­ry zbyt dłu­go za­ży­wał opium. A jed­nak było w tym spoj­rze­niu coś ludz­kie­go: wdzi­ęcz­no­ść i jed­no­cze­śnie świa­do­mo­ść, że nie mogę mu po­móc. Za­bi­łem pa­so­ży­ta, lecz mózg zo­stał nie­od­wra­cal­nie znisz­czo­ny.

Przez mo­ment zo­ba­czy­łem go ta­kim, ja­kim był, nim po­grze­ba­no go w tych ka­ta­kum­bach: kró­lem Man­gup, opie­ku­nem swe­go ludu. Nie za­słu­żył na to, co go spo­tka­ło, ale to samo mo­żna po­wie­dzieć o wi­ęk­szo­ści zna­nych mi lu­dzi.

– Za­bij mnie – po­pro­sił le­d­wie sły­szal­nym gło­sem.

Nie mu­siał. Za to mi za­pła­co­no.

Ob­ci­ąłem mu gło­wę, od­rąba­łem dłoń i sto­py; tak dla pew­no­ści. Gdy sko­ńczy­łem, był mar­twy jak na­le­ży.

A kto uma­rł, ten nie żyje, tak było kie­dyś, przed Za­gła­dą. Te­raz wszyst­ko jest ina­czej.

Na­zy­wam się Vin­cent Szte­jer i za­bi­jam dla sre­bra. Wi­taj­cie w moim świe­cie.

***

Cze­ka­li na mnie u wy­jścia z ka­ta­kumb, pi­ęciu mężczyzn grze­jących się przy ogni­sku. Wi­dząc, jak wy­cho­dzę z pod­zie­mi, po­de­rwa­li się i chwy­ci­li za broń, jak­by nie do ko­ńca pew­ni, czy nie je­stem du­chem.

Nie dzi­wi­łem im się. Ni­ko­mu wcze­śniej nie uda­ło się wró­cić z gro­bow­ców, by ode­brać na­gro­dę wy­zna­czo­ną przez kró­lo­wą The­odo­rę.

W mia­stach na Po­łud­niu sły­sza­łem na te­mat tej wład­czy­ni nie­stwo­rzo­ne hi­sto­rie: że kąpie się we krwi mło­dych nie­wol­nic, by za­cho­wać uro­dę, ka­stru­je swych ko­chan­ków, gdy jej się znu­dzą, a na­wet że po­zwa­la, by po­su­wał ją ogier.

W rze­czy­wi­sto­ści kró­lo­wa The­odo­ra oka­za­ła się nie­głu­pią, pier­sia­stą bab­ką o wład­czym spoj­rze­niu, lu­bi­ącą po­sza­leć w po­ście­li z gwar­dzi­sta­mi. Jed­nym z tych szczęśliw­ców był do­wód­ca od­dzia­łku ocze­ku­jące­go na mój po­wrót. No­sił imię Hi­ron i był czem­pio­nem kró­lo­wej. Wy­sze­dł dwa kro­ki przed swych lu­dzi i przy­pa­try­wał mi się z na­my­słem. W zbroi i z mie­czem u boku wy­glądał im­po­nu­jąco. Nie no­sił he­łmu, a jego wy­go­lo­na na łyso gło­wa po­kry­ta była siat­ką wi­ęk­szych i mniej­szych blizn. Sze­ro­ką pie­rś chro­nił za na­pie­rśni­kiem z wi­ze­run­kiem czar­ne­go ogie­ra. Ta­kie same przed­sta­wie­nia zdo­bi­ły tar­cze resz­ty wo­jow­ni­ków – znak, że wszy­scy oni na­le­żą do eli­tar­nej stra­ży kon­nej.

No i ma­cie źró­dło plo­tek o kró­lo­wej i jej upodo­ba­niach łó­żko­wych. Cze­go to lu­dzi­ska nie po­kręcą, by tyl­ko wy­my­ślić ja­kieś świ­ństew­ko.

Hi­ron dał znak wy­so­kie­mu ru­dziel­co­wi sto­jące­mu przy ogni­sku. Mężczy­zna pod­nió­sł le­żące na zie­mi sak­wy. Usły­sza­łem przy­jem­ny dźwi­ęk ude­rza­jących o sie­bie mo­net.

– Pi­ęćset srebr­nych – oznaj­mił Hi­ron.

Spoj­rza­łem na nie­go za­sko­czo­ny.

– Uma­wia­li­śmy się na czte­ry­sta.

– Kró­lo­wa uzna­ła, że za­słu­ży­łeś na pre­mię – od­pa­rł z nie­szcze­rym uśmie­chem, zu­pe­łnie jak­by do­my­ślał się, że ubie­głej nocy wy­ręczy­łem go w obo­wi­ąz­ku do­go­dze­nia Jej Wy­so­ko­ści. Na tę myśl po­czu­łem nie­mi­łe ła­sko­ta­nie w do­łku.

Ryży stra­żnik zbli­żył się i wy­ci­ągnął ku mnie so­lid­nie na­bi­te sa­kwy. Sądząc po tym, jak pra­co­wa­ły mu chu­de bi­cep­sy, mu­sia­ły być od­po­wied­nio ci­ężkie.

Od­bie­ram sa­kwy i bły­ska­wicz­nie skręca­jąc tu­łów, z ca­łej siły częstu­ję Hi­ro­na pi­ęścią w skroń. Nie ma na­wet cza­su si­ęgnąć po miecz. Jesz­cze nim grzmot­nął o zie­mię, co­fam nogę i bio­dro, uni­ka­jąc noża trzy­ma­ne­go przez ru­dziel­ca, i dru­gą sa­kwą tra­fiam go w ryło. Nie­zbyt czy­sto, ale i tak wy­star­czy­ło, bym wy­bił mu szczękę. Fa­cet wyje z bólu, za­ta­cza się w tył, da­jąc mi czas na do­by­cie mie­cza. Ce­lu­ję ostrzem w pa­chwi­nę, tam gdzie ko­ńczy mu się kol­czu­ga. To za­ła­twia pro­blem. Wy­szar­pu­ję ja­ga­than z głębo­kiej rany i od­bi­jam lśni­ący grot włócz­ni trzy­ma­nej przez gwar­dzi­stę sza­rżu­jące­go z pra­wej. Fa­cet od­chy­la się, by za­dać ko­lej­ne pchni­ęcie, ale nie jest dość szyb­ki. Chwy­tam drzew­ce, przy­trzy­mu­ję je i szyb­kim ci­ęciem prze­bi­jam mu gar­dło. Upa­da na zie­mię, bu­cha­jąc krwią.

Od­ska­ku­ję od zwłok i ście­ram się z ko­lej­nym nad­bie­ga­jącym wo­jow­ni­kiem. Jest nie­mal tak wiel­ki i ci­ężki jak Hi­ron, a strach do­da­je mu sił.

Ude­rza wście­kle od góry, przez co uno­si tar­czę zbyt wy­so­ko. To częsty błąd, a te, jak wia­do­mo, kosz­tu­ją. Wbi­jam mu ostrze w brzuch, ale ob­ry­wam przy tym w gło­wę kra­wędzią tar­czy. Ogłu­szo­ny tra­cę grunt pod no­ga­mi, wy­wra­cam się na ple­cy. Prze­ta­czam się po zie­mi, nim przy­gnie­cie mnie mar­twy wiel­ko­lud. Nie­ste­ty ja­ga­than zo­sta­je w roz­pru­tym brzu­chu gwar­dzi­sty.

Ostat­ni wo­jow­nik nie cze­ka, aż doj­dę do sie­bie. Dźga od góry oszcze­pem z siłą zdol­ną prze­bić wołu na wy­lot. Ko­pię go w nogę, na któ­rej opie­ra swój ci­ężar, i sły­szę trzask pęka­jącej rzep­ki. Grot tra­fia tuż obok mnie, fa­cet drze ryja z bólu, ja zaś pod­kur­czam nogę, si­ęga­jąc cho­le­wy buta: w dłoń wsu­wa mi się wąski, ostry jak brzy­twa szty­let. Chla­śni­ęcie po ści­ęgnach wy­wra­ca go, traf chce, że pro­sto na mnie.

Chwy­ta moją rękę trzy­ma­jącą nóż, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc przy­gnie­ść mnie ci­ęża­rem swe­go cia­ła i kol­czu­gi. Tyle że je­stem sil­niej­szy, niż na to wy­glądam, po­wo­li, cal po calu, po­ko­nu­ję opór jego umi­ęśnio­nych przed­ra­mion, przy­su­wam wąską klin­gę do od­sło­ni­ęte­go gar­dła i pa­trząc w ja­sne, prze­ra­żo­ne oczy, wy­ci­nam mu krwa­wą dziu­rę w krta­ni.

Zrzu­ci­łem z sie­bie drga­jące w kon­wul­sjach zwło­ki, chwy­ci­łem ja­ga­than, po czym wsta­łem i ob­ma­ca­łem de­li­kat­nie gło­wę i kark. Coś tam strzyk­nęło, ale w su­mie na­wet nie za­bo­la­ło. Twar­dy ze mnie su­kin­syn, ale to już wie­cie. Prze­ta­rłem twarz z krwi sączącej się z roz­ci­ęcia na czo­le i pod­sze­dłem do Hi­ro­na, któ­ry pró­bo­wał pod­nie­ść się z zie­mi. Spoj­rzał na mnie i si­ęgnął po miecz. Był na wpół ogłu­szo­ny, więc roz­bro­je­nie go było dzie­cin­nie pro­ste. Przy­ło­ży­łem sztych mie­cza do jego gar­dła.

– To był twój po­my­sł czy ona ci ka­za­ła? – za­py­ta­łem, ma­jąc na my­śli kró­lo­wą The­odo­rę.

Po­pa­trzył na mnie bez stra­chu z po­gar­dli­wym gry­ma­sem na war­gach.

– Po­wi­nie­nem sko­rzy­stać z rady Jej Wy­so­ko­ści i za­strze­lić cię z ukry­cia, przy­błędo.

– Po­wi­nie­neś – zgo­dzi­łem się i sil­nym pchni­ęciem prze­bi­łem mu krtań.

Tro­chę po­dry­gi­wał, po­pu­ścił gów­no i zwiot­czał. To był wiel­ki, okrut­ny mężczy­zna, któ­ry w swym ży­ciu za­bił wie­lu lu­dzi, a jed­nak, przy­zna­cie to sami, uma­rł w dość podły spo­sób. Tak to już jest, gdy czło­wiek mie­sza pra­cę z wy­rów­ny­wa­niem oso­bi­stych uraz.

Zaj­rza­łem do sakw, we­wnątrz za­miast sre­bra były me­ta­lo­we krążki. Ze zło­ścią po­pa­trzy­łem na po­tężne mury Man­gup. Sto­li­ca gór­skie­go kró­le­stwa The­odo­ry zaj­mo­wa­ła pła­ski szczyt góry, ogra­ni­czo­ny z trzech stron urwi­ska­mi o wy­so­ko­ści sie­dem­dzie­si­ęciu sążni, a z czwar­tej trze­ma głębo­ki­mi wąwo­za­mi.

We­jście do ka­ta­kumb znaj­do­wa­ło się w za­chod­nim wąwo­zie, nie­da­le­ko sta­re­go cmen­ta­rza, po­cho­dzące­go jesz­cze z cza­sów sprzed Za­gła­dy. Gdy przy­by­li tam pierw­si ucie­ki­nie­rzy z głębi pó­łwy­spu, mia­sto było zwy­kłą ru­iną, za­po­mnia­nym re­lik­tem daw­no wy­ma­rłej cy­wi­li­za­cji. We wszyst­kich kra­inach kon­ty­nen­tu, od ka­li­fa­tu Tu­lu­zy przez ksi­ęstwa Her­co­gów aż po Im­pe­rium Jed­no­dzie­rżcy na wscho­dzie, za­wsze na­po­ty­ka­łem po­dob­ne hi­sto­rie. Ludz­ko­ść prze­trwa­ła tam, gdzie nie si­ęgnęła za­ra­za: w od­izo­lo­wa­nych osa­dach z dala od głów­nych dróg, gdzie często za­cho­wa­ły się po­zo­sta­ło­ści sta­ro­żyt­nych ob­wa­ro­wań, po­cho­dzących z cza­sów tak od­le­głych, że nic o nich nie wie­dzie­li­śmy.

By­łem pe­wien, że The­odo­ra cze­ka w pa­ła­cu na swe­go czem­pio­na, ma­jące­go przy­nie­ść jej moją gło­wę, chęt­na i go­to­wa do pa­rze­nia się ni­czym suka w rui. Przez chwi­lę wal­czy­łem z po­ku­są, by prze­do­stać się za mury, ode­brać za­pła­tę i na­uczyć zdzi­rę nie­co po­ko­ry, ale roz­sądek zwy­ci­ężył. Za­miast my­śleć o ze­mście, mu­sia­łem za­sta­no­wić się, jak ujść z ży­ciem z tej ka­ba­ły. Od po­cząt­ku było ja­sne, że nie będzie to wca­le ta­kie pro­ste.

Przez mo­ment prze­my­śli­wa­łem, czy nie udać się ście­żką pro­wa­dzącą przez cmen­tarz na za­chód, lecz wów­czas mu­sia­łbym obe­jść mur obron­ny, a po­tem ze­jść po stro­mym, od­sło­ni­ętym zbo­czu, dla­te­go też od­rzu­ci­łem ten plan.

Ści­ągnąłem z jed­ne­go z tru­pów płaszcz, taki mało po­bru­dzo­ny krwią, i na­ło­ży­łem na sie­bie, od in­ne­go wo­jow­ni­ka po­ży­czy­łem hełm pa­su­jący na moją gło­wę i tar­czę z wi­ze­run­kiem ogie­ra. Szyb­kim, ci­chym kro­kiem za­cząłem ma­sze­ro­wać w dół wąwo­zu. Od­kąd król Man­gup zo­stał po­grze­ba­ny w ka­ta­kum­bach, na­sta­ły spo­koj­ne cza­sy i dro­gi do mia­sta nie były strze­żo­ne zbyt do­kład­nie. Wie­dzia­łem jed­nak, że gdzieś u pod­nó­ża ska­ły mu­siał znaj­do­wać się po­ste­ru­nek.

Zmie­rza­jąc w dół, mi­ja­łem za­wie­szo­ne nad gło­wą pó­łki skal­ne, po­łączo­ne wąziut­ki­mi ście­żka­mi, z któ­rych w ra­zie po­trze­by ob­ro­ńcy mo­gli po­wstrzy­mać całą ar­mię, nim ta w ogó­le zbli­ży­ła­by się do bram i mu­rów.

Dla­te­go wła­śnie Man­gup ni­g­dy nie zo­sta­ło zdo­by­te, przy­naj­mniej od cza­sów, gdy za­częto za­pi­sy­wać po Za­gła­dzie pierw­sze kro­ni­ki. A wie­lu prze­cież pró­bo­wa­ło: Do­ńcy ze ste­pów, by po­zbyć się uci­ążli­we­go po­śred­ni­ka w han­dlu z wy­brze­żem, Czar­ne Mia­sta, dla któ­rych roz­bój­ni­cze pa­ństew­ko było ni­czym cie­rń tkwi­ący w za­dku, czy w ko­ńcu oko­licz­ni przy­wód­cy kla­nów, za­zdrosz­czący mia­stu jego he­ge­mo­nii na tym prze­klętym przez Pa­nią za­du­piu. Od trzech lat, czy­li od cza­su ob­jęcia wła­dzy przez The­odo­rę, na gra­ni­cach pa­no­wał spo­kój i żo­łnie­rze kró­lo­wej za­miast jak daw­niej łu­pić ka­ra­wa­ny, te­raz wy­naj­mo­wa­li się jako ich ochro­na.

Idąc tak, aby nie po­ru­szać drob­nych ka­mie­ni za­ście­ła­jących dno wąwo­zu, do­ta­rłem w po­bli­że jego gar­dzie­li. War­tow­ni­ków od­kry­łem bez tru­du. Za­szy­li się pod jed­nym ze skal­nych na­wi­sów, szu­ka­jąc przy ma­lut­kim ogniu ochro­ny przed pa­nu­jącym w nocy chło­dem.

Na­su­nąłem hełm na oczy i śmia­łym kro­kiem ru­szy­łem w stro­nę po­ste­run­ku.

– Kto idzie? – ode­zwał się z ciem­no­ści zde­ner­wo­wa­ny głos i za­raz po­tem zo­ba­czy­łem jego wła­ści­cie­la. Mie­rzył w moją stro­nę z wiel­kiej jak ar­ma­ta rusz­ni­cy. Dwaj inni war­tow­ni­cy, uzbro­je­ni w mie­cze i włócz­nie, trzy­ma­li się za ple­ca­mi strzel­ca.

– Swój! – od­krzyk­nąłem.

– Jaki swój? – za­py­tał by­stro. Usły­sza­łem trud­ny do po­my­le­nia z czym­kol­wiek in­nym od­głos od­ci­ąga­ne­go kur­ka.

– Z roz­ka­zem od set­ni­ka Hi­ro­na. – I na do­wód wy­po­wie­dzia­nych słów po­ka­za­łem mu wi­ze­ru­nek ogie­ra na tar­czy. Po­świe­cił po­chod­nią i przez jego twarz prze­mknęła źle skry­wa­na ulga. Nie­po­trzeb­nie.

Roz­pła­ta­łem mu czasz­kę jed­nym ci­ęciem, nim zdo­łał na­ci­snąć spust. Dwóch po­zo­sta­łych stra­żni­ków mia­ło wi­ęcej cza­su na re­ak­cję niż ich mar­twy to­wa­rzysz, lecz nie na wie­le im się to zda­ło. Szyb­ko pa­dli na zie­mię, wi­jąc się w przedśmiert­nych kon­wul­sjach.

Za­sty­głem, na­słu­chu­jąc, czy wal­ka nie przy­ci­ągnęła uwa­gi in­nych wart, je­śli ta­kie były w po­bli­żu. Uznaw­szy, że tym­cza­sem nic mi nie za­gra­ża, wy­ta­rłem klin­gę o płaszcz strzel­ca, po czym po­szu­ka­łem pro­wian­tu. Zna­la­złem tyl­ko chleb i tro­chę sło­ni­ny oraz me­ta­lo­wy po­jem­nik na wodę. Niby nie­wie­le, ale za­wsze coś, zwłasz­cza że cze­ka­ła mnie da­le­ka i pe­łna nie­bez­pie­cze­ństw dro­ga.

Było dla mnie spra­wą oczy­wi­stą, że The­odo­ra nie po­da­ru­je za­bi­cia jej czem­pio­na i ko­chan­ka. Do­świad­cze­nie mó­wi­ło mi, że ko­bie­ty by­wa­ją w ta­kich spra­wach nie­zwy­kle pa­mi­ętli­we.

Opu­ści­łem wąwóz i do­ta­rłem do trak­tu han­dlo­we­go. Podąża­łem nim do chwi­li, gdy zro­bi­ło się ja­śniej, po­tem zsze­dłem na bez­dro­ża i ru­szy­łem przez góry na po­łu­dnio­wy wschód.

Wszyst­kie trzy pa­sma po­kry­wa­jące po­łu­dnio­wą część pó­łwy­spu od­zna­cza­ły się ła­god­ny­mi zbo­cza­mi od stro­ny pó­łnoc­nej, skąd zmie­rza­łem. Po­ra­sta­ła je gęsta pusz­cza, ukry­wa­jąca w swym wnętrzu licz­ne jary, ka­nio­ny, wąwo­zy i do­li­ny. Ła­two było się tam skryć i unik­nąć in­nych lu­dzi, któ­rzy mo­gli­by na­pro­wa­dzić po­ścig na mój ślad.

Przed za­cho­dem sło­ńca do­ta­rłem do ma­low­ni­czej do­lin­ki z je­zio­rem. Po dru­giej stro­nie wody sta­ło kil­ka sło­mia­nych chat. Bur­cza­ło mi w brzu­chu i chęt­nie zja­dłbym cie­płą ko­la­cje, ale po­sta­no­wi­łem nie ku­sić losu. Zna­la­złem dla sie­bie kry­jów­kę w ci­so­wym za­gaj­ni­ku i otu­liw­szy się płasz­czem, za­pa­dłem w czuj­ny sen.

Do świ­tu nie wy­da­rzy­ło się nic nie­po­ko­jące­go, raz tyl­ko do kry­jów­ki po­de­szła puma, ale wi­dząc wy­mie­rzo­ne­go w sie­bie ob­rzy­na, po­sta­no­wi­ła po­szu­kać ła­twiej­sze­go po­si­łku.

W gór­skim po­wie­trzu czu­ło się już bli­sko­ść pory desz­czo­wej. Za dnia sło­ńce wi­sia­ło ni­sko nad szczy­ta­mi i kry­ło się w otu­la­jących je mgłach, zaś nocą zda­rza­ły się przy­mroz­ki.

Ran­kiem obu­dzi­łem się prze­mar­z­ni­ęty i obo­la­ły. Wy­ko­na­łem kil­ka ćwi­czeń roz­ci­ąga­jących i ru­szy­łem w dal­szą dro­gę. Wci­ąż nie wie­dzia­łem, do­kąd się udam, choć co­raz częściej my­śla­łem o po­wro­cie w ro­dzin­ne stro­ny.

Ale pew­nie cie­ka­wi was, jak wpa­ko­wa­łem się w tę ka­ba­łę w Man­gup. Oczy­wi­ście dla sre­bra, ale też by zna­le­źć so­bie za­jęcie po roz­sta­niu z Jiang.

Po uciecz­ce z Pio­łu­nu za­trzy­ma­li­śmy się w Syr­da­ku, naj­wi­ęk­szym z Czar­nych Miast. Przez pierw­sze mie­si­ące było nam ze sobą wspa­nia­le, nor­mal­nie mle­ko i miód. Wi­ęk­szo­ść cza­su spędza­li­śmy w łó­żku, nie dba­jąc o na­stęp­ny dzień.

Z cza­sem jed­nak fa­scy­na­cja opa­dła i jak to zwy­kle bywa, po­ja­wi­ły się pierw­sze pre­ten­sje. A to nie do­mknąłem sra­cza, rzu­ci­łem tam gdzie nie trze­ba ga­cie czy onu­ce albo przy­sze­dłem do domu urżni­ęty w środ­ku nocy, pach­nąc ta­ni­mi per­fu­ma­mi. Sami wie­cie, jak jest.

Mnie z ko­lei dra­żni­ło, że była taka nie­za­le­żna, osta­tecz­nie za­bi­ja­ła nie go­rzej niż ja. Za­cząłem po­dej­rze­wać, że je­stem jej po­trzeb­ny tyl­ko do jed­ne­go, i świa­do­mo­ść ta moc­no nad­szarp­nęła moją sam­czą dumę. Jiang na­zy­wa­ła to part­ner­stwem.

– Pa­triar­chat to szko­dli­wy, zbrod­ni­czy prze­sąd – tłu­ma­czy­ła mi z po­wa­żną miną. – Czy wiesz, Vin­cent, że przed Za­gła­dą mężczy­źni i ko­bie­ty byli so­bie rów­ni?

– I zo­bacz, do cze­go to do­pro­wa­dzi­ło – od­po­wia­da­łem zło­śli­wie na jej ar­gu­men­ty, pro­wo­ku­jąc ko­lej­ne kłót­nie.

Z ty­go­dnia na ty­dzień sta­wa­ło się oczy­wi­ste, że nie będzie­my ze sobą. Dwo­je za­bój­ców pod jed­nym da­chem – to nie mo­gło sko­ńczyć się do­brze. Zro­zu­mia­ła to pierw­sza i zo­sta­wi­ła mnie, nim zro­bi­li­śmy so­bie krzyw­dę. Nie wie­dzia­łem, gdzie od­pły­nęła, tak było le­piej.

Przez na­stęp­ne dwa ty­go­dnie pi­łem na umór, de­mo­lo­wa­łem po­ko­je w go­spo­dach i wda­wa­łem się w bój­ki, na­wet ko­goś za­bi­łem, ale do­brze nie pa­mi­ętam, o co po­szło. W ko­ńcu mu­sia­łem ucie­kać z mia­sta przed stra­żą kon­su­la.

I tak wy­lądo­wa­łem w Man­gup, gdzie jak do­szły mnie słu­chy, The­odo­ra szu­ka­ła ko­goś, kto do­ko­ńczy spar­to­lo­ny po­chó­wek kró­lew­skie­go ma­łżon­ka, uzna­jąc, że jej wła­śni woje nie mogą pod­nie­ść mie­cza na pana, któ­re­mu ślu­bo­wa­li słu­żyć, na­wet je­śli ten w za­sa­dzie był mar­twy.

Dziw­ny prze­sąd, ale wśród tu­tej­szych gó­ra­li ho­nor i przy­si­ęgi są wa­żniej­sze niż ży­cie. Stąd też by­łem pe­wien, że lu­dzie z Man­gup będą ści­ga­li mnie do upa­dłe­go.

O tym, że mia­łem ra­cję, do­wie­dzia­łem się przed po­łud­niem. Ostrze­gł mnie głu­chy ło­skot ga­lo­pu­jących je­źdźców i szczęka­nie że­la­za. Usko­czy­łem z dro­gi w chasz­cze po­ra­sta­jące po­bo­cze i przy­cup­nąłem z ob­rzy­nem go­to­wym do strza­łu.

Kil­ku­na­stu zbroj­nych prze­mknęło trak­tem, wzbi­ja­jąc tu­ma­ny ku­rzu. Po go­dłach wy­ma­lo­wa­nych na tar­czach po­zna­łem, że na­le­że­li do stra­ży kon­nej The­odo­ry. Po tym do­świad­cze­niu po­sta­no­wi­łem znów opu­ścić dro­gi i za­ry­zy­ko­wać wędrów­kę na prze­łaj przez pusz­czę.

Na pła­sko­wyż do­ta­rłem na kil­ka go­dzin przed zmro­kiem. Te­raz mo­głem do­strzec po­ten­cjal­ny po­ścig z da­le­ka, tyle że ho­ry­zont na pó­łno­cy był pu­sty. Nie zna­czy­ło to by­naj­mniej, że by­łem bez­piecz­ny. Po­wierzch­nia pła­sko­wy­żu to wa­pień, tak więc w po­zor­nie pła­skim kraj­ob­ra­zie kry­ły się set­ki ko­tlin, ja­skiń czy wąwo­zów, po­łączo­nych często pod­ziem­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi. Kil­ka razy wy­pa­trzy­łem śla­dy łap stwo­rzeń, któ­rych wo­la­łbym nie na­po­tkać.

Jed­nak to nie po­two­ry są naj­wi­ęk­szym pro­ble­mem dla wędrow­ca prze­mie­rza­jące­go tam­te te­re­ny, lecz brak wody: desz­czów­ka wsi­ąka bły­ska­wicz­nie mi­ędzy szcze­li­ny skal­ne, two­rząc pod­ziem­ne je­zio­ra i po­to­ki, nie­do­stęp­ne bez wcho­dze­nia w ukry­te ko­ry­ta­rze.

Za­trzy­ma­łem się, wo­dząc wzro­kiem po zwod­ni­czo pła­skim kra­jo­bra­zie, nad któ­rym wzno­si­ły się po­je­dyn­cze szczy­ty, osnu­te mgłą. Z ob­li­czeń, któ­re po­czy­ni­łem, wy­szło mi, że do kli­fów na wy­brze­żu zo­sta­ło nie wi­ęcej niż pięć wiorst. Niby nie­wie­le, lecz dla ści­ga­ne­go czło­wie­ka może być to dy­stans jak mi­ędzy ży­ciem a śmier­cią.

Jak­bym wy­kra­kał. Usły­sza­łem okrzyk i z niec­ki na wscho­dzie wy­pa­dło czte­rech je­źdźców z Man­gup, co po­zna­łem po wi­ze­run­ku ogie­ra umiesz­czo­nym na ich tar­czach. Zro­zu­mia­łem, że su­kin­sy­ny mu­sie­li roz­dzie­lić się na mniej­sze grup­ki, by prze­szu­kać jak naj­wi­ęk­szy te­ren, a te­raz je­den z ta­kich od­dzia­łków miał mnie jak na ta­le­rzu. Gdy­by byli mądrzy, uży­li­by łu­ków za­wie­szo­nych przy kul­ba­kach i za­mie­ni­li­by mnie w jeża z bez­piecz­nej dla nich od­le­gło­ści, gdyż do­ński łuk ma sku­tecz­ny za­si­ęg na dwie­ście pi­ęćdzie­si­ąt me­trów, sze­ść razy da­lej niż mój ob­rzyn. Ci jed­nak za­ata­ko­wa­li od razu wście­kłą sza­rżą, z za­mia­rem na­bi­cia mnie na włócz­nie o dłu­gich, li­ścia­stych gro­tach.

Ce­lo­wa­łem w zwie­rzęta; jed­na lufa, je­den koń. W kil­ka se­kund dwóch je­źdźców sza­rżu­jących na cze­le po­ści­gu zmie­ni­ło się w ko­tło­wa­ni­nę z po­ła­ma­nych ciał, swo­ich i wierz­chow­ców. Za­ła­do­wać po­now­nie już nie zdąży­łem.

Uska­ku­ję przed pędzącym z roz­wia­nym płasz­czem gwar­dzi­stą, o włos uni­ka­jąc wy­mie­rzo­nej we mnie włócz­ni, ob­ra­cam się w pi­ru­ecie i tnę mie­czem w od­sło­ni­ęty brzuch kla­czy.

Sztych ja­ga­tha­na za­ci­na zwie­rzę, to zaś wierz­ga, nie­mal zrzu­ca­jąc z sie­bie je­źdźca. Zy­skaw­szy na cza­sie, zaj­mu­ję się ko­lej­nym prze­ciw­ni­kiem, któ­ry usi­łu­je roz­nie­ść mnie na ko­py­tach swe­go ogie­ra. Ro­bi­ąc unik, tnę w nogę zwie­rzęcia: ostrze wcho­dzi głębo­ko w ści­ęgna i mi­ęśnie, jed­nak po­twor­na siła na­pędza­jąca wierz­chow­ca wy­ry­wa mi miecz z dło­ni, mogę tyl­ko pa­trzeć, jak ja­ga­than szy­bu­je kil­ka­na­ście kro­ków i wbi­ja się pio­no­wo w zie­mię. Cu­dem uni­kam zde­rze­nia z wierz­chow­cem, któ­ry pa­da­jąc, mia­żdży do­sia­da­jące­go go ka­wa­le­rzy­stę.

W tym cza­sie ostat­ni z gwar­dzi­stów opa­no­wał draś­ni­ętą klacz. Zgu­bił gdzieś włócz­nię i ru­sza te­raz do sza­rży ze wznie­sio­nym mie­czem. Prze­my­kam pod opa­da­jącym ostrzem, chwy­tam lan­cę na­le­żącą do mar­twe­go ka­wa­le­rzy­sty i na­dzie­wam mi­ja­jące­go mnie je­źdźca na grot, wy­sa­dza­jąc go z sio­dła.

Czas wo­kół mnie zwol­nił. Dy­sza­łem ci­ężko, ser­ce wa­li­ło mi jak dzwon, a ko­szu­la pod skó­rza­nym płasz­czem była mo­kra od potu. Ro­zej­rza­łem się, ocze­ku­jąc, że uj­rzę ko­lej­nych je­źdźców. Zo­ba­czy­łem tyl­ko czte­ry tru­py oraz mar­twe i oka­le­czo­ne wierz­chow­ce. Obła­ska­wi­łem spło­szo­ną klacz i obej­rza­łem szra­mę na jej brzu­chu: by­łem pe­wien, że do­wie­zie mnie do wy­brze­ża. Po­tem do­bi­łem ogie­ra i od­ci­ąłem gło­wy mar­twym wo­jow­ni­kom. Nie zro­bi­łem tego z ze­msty czy okru­cie­ństwa, ra­czej z ostro­żno­ści. Ka­żdy z nich mógł być no­si­cie­lem pa­so­ży­ta, któ­ry oży­wił ich nie­szczęsne­go kró­la.

Za­bi­łem ich raz i wo­la­łem, aby tak już zo­sta­ło.

***

Syr­dak uj­rza­łem o wscho­dzie sło­ńca, sto­jąc na skra­ju stro­me­go zbo­cza, opa­da­jące­go po­tężny­mi ob­ry­wa­mi w kie­run­ku wy­brze­ża. Per­łę Czar­nych Miast po­kry­wa­ły ty­si­ące ka­mie­nic, cer­kwi i bu­dyn­ków pu­blicz­nych.

Lu­dzie mó­wi­ąc o Czar­nych Mia­stach, my­ślą prze­wa­żnie o Syr­da­ku, któ­ry stwo­rzył unię ze słab­szy­mi mia­sta­mi-pa­ństwa­mi, ulo­ko­wa­ny­mi nie tyl­ko na pó­łwy­spie, ale i po dru­giej stro­nie Cie­śni­ny Do­ńskiej.

Mia­sto było wiel­kie, na­wet wi­ęk­sze niż Pio­łun, mo­gło li­czyć sie­dem­dzie­si­ąt ty­si­ęcy miesz­ka­ńców. Chro­nił je ka­mien­ny mur na­szpi­ko­wa­ny ba­stio­na­mi oraz twier­dza kon­su­lów wy­bu­do­wa­na w po­bli­żu por­tu. Po­de­jść do mu­rów mo­żna było wy­łącz­nie od pó­łnoc­ne­go wscho­du, a i z tej stro­ny Syr­da­kij­czy­cy wy­ko­pa­li głębo­ką fosę, nad któ­rą opusz­cza­no zwo­dzo­ny most, pro­wa­dzący do głów­nej bra­my.

O nie­zwy­kłym po­wo­dze­niu Syr­da­ku za­de­cy­do­wa­ły na rów­ni nie­prze­ci­ęt­ne wa­lo­ry obron­ne mia­sta, po­ło­że­nie na szla­kach han­dlo­wych i za­rad­no­ść jego pa­try­cju­szy. Mia­sto bo­ga­ci­ło się na wy­wo­zie ryb, w któ­re ob­fi­to­wa­ły tam­tej­sze wody, i soli z oko­licz­nych sa­lin. Z roz­le­głe­go Im­pe­rium Wła­dy­mi­ra Jed­no­dzie­rżcy na­pły­wa­ły zbo­że, skó­ry, miód i wosk, pod­czas gdy Po­łud­nie do­star­cza­ło wina i ału­nu. Jed­nak głów­nym to­wa­rem han­dlo­wym Czar­nych Miast byli nie­wol­ni­cy. Han­del ży­wym to­wa­rem od da­wien daw­na był do­me­ną Do­ńców, wła­da­jących ste­pa­mi po­ło­żo­ny­mi mi­ędzy Im­pe­rium Jed­no­dzie­rżcy a cha­na­tem Ka­łmu­ków na wscho­dzie i na poły nie­za­le­żny­mi ple­mio­na­mi za­miesz­ku­jący­mi Kau­kaz i jego przed­gó­rze.

W trak­cie nie­ustan­nych wo­jen i na­pa­ści na sąsia­dów Do­ńcy przy­ga­nia­li do Czar­nych Miast ko­lum­ny znie­wo­lo­nych Czer­kie­sów, Ap­su­anów, La­zów, Ka­łmu­ków i Ru­si­nów, któ­rych sprze­da­wa­no na pniu kup­com z Kre­ty lub z Per­sji. Kup­cy z Po­łud­nia pła­ci­li szta­ba­mi sre­bra i zło­ta, oli­wą, ce­ra­mi­ką oraz bro­nią, lecz naj­bar­dziej ce­nio­nym to­wa­rem była naf­ta do­star­cza­na z im­pe­rium Sza­chi­nów.

Skie­ro­wa­łem wzrok na nad­brze­że ma­ga­zy­no­we i port. Był tak wiel­ki, że mógł po­mie­ścić dwie­ście stat­ków, w tym ol­brzy­mie kogi, uży­wa­ne do trans­por­tu zbo­ża i naf­ty. Pa­trząc w tam­tą stro­nę, od razu od­nio­słem wra­że­nie, że coś jest nie tak. Nie wie­dzia­łem co i do­pie­ro po chwi­li po­jąłem, cze­go mi bra­ku­je. Przy nad­brze­żach było zbyt wie­le pu­ste­go miej­sca, zwy­kle wy­pe­łnio­ne­go przez stat­ki prze­wo­żące naf­tę z Kol­chi­dy, te zaś, któ­re sta­ły w por­cie, nie mia­ły wo­kół sie­bie wia­nusz­ka ru­chli­wych ba­rek trans­por­to­wych. Wy­gląda­ło to nie­mal tak, jak­by część por­tu od­po­wie­dzial­na za prze­ła­du­nek naf­ty za­ma­rła.

Ru­szy­łem wzdłuż kra­wędzi kli­fu w na­dziei, że na­tra­fię na ście­żkę pro­wa­dzącą w dół. Zna­la­złem taką wior­stę da­lej, na pierw­szy rzut oka zdat­ną bar­dziej dla ko­zic niż dla lu­dzi, chy­ba że tych szu­ka­jących śmier­ci. Była to jed­no­cze­śnie naj­szyb­sza dro­ga, któ­rą mo­głem wy­do­stać się z pła­sko­wy­żu, a po­wrót na trakt wy­dał mi się jesz­cze bar­dziej ry­zy­kow­ny ze względu na po­szu­ku­jące mnie pa­tro­le.

Po­że­gna­łem się z kla­czą, ma­jąc na­dzie­ję, że tra­fi w do­bre ręce, i ru­szy­łem wi­jącą się po zbo­czu ście­żką, uwa­ża­jąc przy ka­żdym kro­ku, aby nie skręcić nogi lub go­rzej – kar­ku.

Na nad­mor­ską rów­ni­nę zsze­dłem nie­da­le­ko ufor­ty­fi­ko­wa­ne­go ka­ra­wan­se­ra­ju, po­ło­żo­ne­go pod mia­stem. Na te­re­nie mi­nia­tu­ro­we­go mia­stecz­ka prócz wo­zow­ni, ma­ga­zy­nów czy karczm znaj­do­wa­ły się rów­nież świ­ąty­nie wy­znań, któ­rych ka­pła­ni mie­li za­kaz gło­sze­nia swych nauk za mu­ra­mi mia­sta. Obok strze­li­ste­go mi­na­re­tu i pa­go­dy bud­dyj­skiej wy­bu­do­wa­nej dla Ka­łmu­ków wi­dzia­łem opac­two Najświ­ęt­szej Pani oraz ko­ściół wy­znaw­ców Chry­stu­sa z No­we­go Rzy­mu, gdzie pod­ró­żni od­wie­dza­jący Syr­dak mo­gli od­dać się mo­dli­twie bez obaw, że zo­sta­ną zlin­czo­wa­ni przez fa­na­tycz­ny tłum. Po­my­śla­łem, że przyj­dę tam na­stęp­ne­go dnia i zło­żę przed ob­ra­zem Najświ­ęt­szej Pani ofia­rę z do­rod­nej owiecz­ki, w po­dzi­ęce za oca­le­nie.

Ka­ra­wan­se­raj na­le­żał do ku­piec­kie­go domu Gurn­sów, jed­nej z naj­po­tężniej­szych ro­dzin w Syr­da­ku. Przez jego bra­mę zwy­kle wy­pły­wał stru­mień wiel­kich wo­zów, ciąg­ni­ętych przez woły, na któ­rych trans­por­to­wa­no ka­dzie z naf­tą do miast i twierdz w głębi pó­łwy­spu, a na­wet da­lej, do po­łu­dnio­wych sta­nic Do­ńców.

Tam­te­go dnia ruch na trak­cie był nie­du­ży. Zde­cy­do­wa­nie w Syr­da­ku dzia­ło się coś nie­po­ko­jące­go. W prze­ko­na­niu tym utwier­dził mnie wi­dok dłu­giej ko­lej­ki po­jaz­dów, kon­nych i pie­szych, ocze­ku­jących na wpusz­cze­nie do mia­sta. Bez­po­śred­nią przy­czy­ną za­to­ru było sze­ściu war­tow­ni­ków strze­gących prze­jścia przez most zwo­dzo­ny. Mie­li na so­bie bry­gan­ty­ny, a za broń słu­ży­ły im sza­ble, krót­kie ha­la­bar­dy i spi­sy. Żo­łnie­rze prze­py­ty­wa­li ka­żde­go z przy­by­szów, cza­sem na roz­kaz do­wo­dzące­go nimi sie­rżan­ta prze­szu­ki­wa­li wozy i prze­trząsa­li sa­kwy pod­ró­żnych. Od razu zro­zu­mia­łem, że nie cho­dzi o zwyk­łe utrud­nia­nie lu­dziom ży­cia, by wy­łu­dzić ła­pów­kę.

Na blan­kach bar­ba­ka­nu wy­pa­trzy­łem kil­ku­na­stu żo­łnie­rzy, uzbro­jo­nych w ci­ężkie ku­sze. Ta strasz­li­wa broń po­tra­fi­ła prze­bić zbro­ję na­wet z trzy­stu sążni, a ra­zić sku­tecz­nie na pi­ęćset. Wła­śnie dzi­ęki ta­kim za­wo­do­wym kusz­ni­kom Czar­ne Mia­sta po­tra­fi­ły ode­przeć w prze­szło­ści ata­ki Do­ńców i gór­skich kla­nów, ma­jących chrap­kę na ze­bra­ne za mu­ra­mi bo­gac­twa.

Ukry­łem ob­rzy­na pod płasz­czem, zo­sta­wia­jąc na wi­do­ku ja­ga­than i noże.

Pra­wie go­dzi­na mi­nęła, nim do­czła­pa­łem do stra­żni­ków. Wnio­sku­jąc po mar­so­wych mi­nach pod dzwo­na­mi he­łmów, mie­li już dość tej słu­żby i byli moc­no pod­kur­wie­ni.

Zgar­bi­łem się i przy­bra­łem po­kor­ny wy­raz twa­rzy, choć przy mo­jej uro­dzie efekt tych sta­rań mu­siał być co­kol­wiek wąt­pli­wy. Stra­żnik za­trzy­mał mnie, pod­no­sząc otwar­tą dłoń. Jego nie­bie­skie oczy prze­su­nęły się po mo­jej syl­wet­ce, za­trzy­mu­jąc się dłu­żej na mie­czu.

– Skąd idziesz? – za­py­tał gło­sem czło­wie­ka, któ­ry jest zmu­szo­ny po­wtó­rzyć to samo zda­nie po raz ty­si­ęcz­ny.

– Z Tany – od­pa­rłem bez wa­ha­nia. Był to gród le­żący da­lej na wschód, nad cie­śni­ną.

– Co tam ro­bi­łeś?

– Wy­naj­mo­wa­łem się jako stra­żnik ka­ra­wan – mó­wi­ąc to, do­tknąłem prze­lot­nie ręko­je­ści mie­cza, by pod­kre­ślić wy­ko­ny­wa­ny fach.

Od­po­wie­dź zda­wa­ła się za­do­wa­lać war­tow­ni­ka, lecz jego kum­pel sto­jący z boku oka­zał się bar­dziej do­cie­kli­wy.

– Dla któ­re­go z do­mów pra­co­wa­łeś? – za­py­tał po­dejrz­li­wie.

– Dla Gza­ria­nów – od­pa­rłem na­tych­miast, wie­dząc, że ród ten ma fak­to­rię w Ta­nie.

– Cze­go szu­kasz w Syr­da­ku?

– No­wej ka­ra­wa­ny.

Pierw­szy ze stra­żni­ków splu­nął na zie­mię.

– No to ży­czę po­wo­dze­nia, nie będzie ła­two – rze­kł kwa­śnym to­nem i dał mi znak, że mogę prze­jść.

I tak zna­la­złem się po­now­nie w Syr­da­ku, z jego sze­ro­ki­mi ale­ja­mi i wiel­ki­mi tar­go­wi­ska­mi, wy­pe­łnio­ny­mi przez wie­lo­języcz­ny tłum. Od razu do­strze­głem, że na uli­cach pa­nu­je ospa­ło­ść, jak­by krwio­bieg mia­sta na­gle zwol­nił. Wie­lu lu­dzi kręci­ło się bez celu, a w knaj­pach mimo po­ran­ka było spo­ro go­ści. Od­nio­słem wra­że­nie, jak­by miesz­ka­ńcy Syr­da­ku za­sty­gli w ocze­ki­wa­niu na coś strasz­ne­go. Na­wet bez­no­gi że­brak, któ­ry zła­pał mnie za połę płasz­cza, gdy prze­cho­dzi­łem przez skrzy­żo­wa­nie ulic, zro­bił to ja­koś bez prze­ko­na­nia.

Za­mie­rza­łem za­trzy­mać się w dziel­ni­cy por­to­wej, gdzie cze­ka­ła na mnie opła­co­na z góry kwa­te­ra. Po­sta­no­wi­łem przy­cza­ić się tam kil­ka dni, ze­brać pie­ni­ądze i po­szu­kać ja­kie­goś stat­ku, któ­ry wy­wió­złby mnie z Syr­da­ku. W mie­ście nie mo­głem zo­stać. Do Man­gup nie było stąd da­le­ko i wkrót­ce spo­dzie­wa­łem się kło­po­tów ze stro­ny sie­pa­czy na­sła­nych na mnie przez kró­lo­wą The­odo­rę.

Za­py­ta­cie, skąd wie­dzia­łem, że nie zre­zy­gnu­ją po tym, jak za­bi­łem ich kil­ku­na­stu kom­pa­nów. Od­po­wie­dź jest pro­sta: ci lu­dzie żyli we­dle praw ze­msty ro­do­wej. Ka­żdy z nich miał sy­nów, bra­ci czy krew­nych, któ­rym pra­wo kla­no­we na­ka­zy­wa­ło po­mścić ich śmie­rć. W prze­ciw­nym ra­zie cały ród tra­cił ho­nor, ten zaś dla gó­ra­la jest rów­nie bez­cen­ny jak jego jaja.

Przed uda­niem się na kwa­te­rę po­sta­no­wi­łem od­wie­dzić sta­re­go przy­ja­cie­la. Mo­na­styr, do któ­re­go zmie­rza­łem, znaj­do­wał się kil­ka prze­cznic od bra­my i już na pierw­szy rzut oka przy­wo­dził na myśl bar­dziej twier­dzę niż miej­sce od­osob­nie­nia mni­chów. Ob­szer­ny bu­dy­nek na pla­nie czwo­ro­bo­ku chro­ni­ły wy­so­kie, gru­be mury, wzmac­nia­ne że­la­zem bra­my i basz­ty, z któ­rych mo­żna było pro­wa­dzić krzy­żo­wy ostrzał z łu­ków i kusz.

No­ri­sja­nie wy­zna­wa­li wschod­nią wer­sję wia­ry w Chry­stu­sa, a za­tem od­ma­wia­li uzna­nia wła­dzy Pa­pie­ży w No­wym Rzy­mie. Z tego, co mi nie­gdyś tłu­ma­czo­no, spór mi­ędzy wschod­ni­mi a za­chod­ni­mi chrze­ści­ja­na­mi po­wstał na ty­si­ąc lat przed Za­gła­dą i he­ka­tom­ba ludz­ko­ści wca­le go nie zła­go­dzi­ła. Mo­na­styr No­ri­sjan pod­le­gał ofi­cjal­nie zwierzch­nic­twu Pa­triar­chy Syr­da­ku, w rze­czy­wi­sto­ści jed­nak mni­si cie­szy­li się dużą au­to­no­mią.

Ta re­al­na nie­za­le­żno­ść zda­wa­ła się wy­star­czać wiel­kim mi­strzom No­ri­sjan – nie dąży­li oni do wy­kro­je­nia dla sie­bie za­kon­ne­go pa­ństwa, jak to zro­bi­li Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy z To­ru­nium.

Człon­ko­wie brac­twa Świ­ęte­go No­ri­sa w prze­ci­wie­ństwie do in­nych wschod­nich zgro­ma­dzeń nie sku­pia­li się na ży­ciu mo­na­stycz­nym, mo­dli­twie czy prze­pi­sy­wa­niu ksi­ąg, by za­cho­wać reszt­ki wie­dzy, jaka po­zo­sta­ła ludz­ko­ści po Za­gła­dzie. Po­wo­ła­niem tych mni­chów była obro­na lu­dzi przed po­two­ra­mi i chro­nie­nie czy­sto­ści wia­ry.

Do No­ri­sjan przyj­mo­wa­no tyl­ko chłop­ców do ośmiu lat, dzi­ęki cze­mu mni­si mie­li dość cza­su, by ukszta­łto­wać ich cia­ła i umy­sły i stwo­rzyć z mło­dych ako­li­tów wo­jow­ni­ków do­sko­na­łych. Wie­le lat temu wi­dzia­łem, jak mistrz No­ri­sjan za­trzy­mał złączo­ny­mi dło­ńmi cios mie­czem i ode­brał ostrze prze­ciw­ni­ko­wi, nie do­by­wa­jąc bro­ni. Od­by­ło się to na po­ka­zie urządzo­nym w pa­ła­cu kon­su­la i wąt­pi­łem, czy taka sztucz­ka spraw­dzi­ła­by się w re­al­nej wal­ce, ale i tak efekt zro­bił na mnie nie­li­che wra­że­nie.

Wła­śnie przez tego typu de­mon­stra­cje No­ri­sja­nie pod­trzy­my­wa­li w lu­dziach prze­świad­cze­nie, że mni­si po­sie­dli nad­ludz­kie umie­jęt­no­ści, ta­kie jak cho­dze­nie po ścia­nach, sko­ki na kil­ka­na­ście sążni czy zdol­no­ść chwy­ta­nia strzał lub be­łtów w lo­cie. W za­sa­dzie mni­si wo­jow­ni­cy mie­li tyl­ko jed­ną, acz istot­ną wadę: ich re­gu­ła bez­względ­nie za­bra­nia­ła ko­rzy­stać z bro­ni pal­nej. Po Za­gła­dzie lu­dzie wro­go od­no­si­li się do wszel­kiej tech­ni­ki, a już tej zwi­ąza­nej z za­bi­ja­niem w szcze­gól­no­ści. Sły­sza­łem, że po­dob­ny za­kaz obo­wi­ązy­wał rów­nież w To­ru­nium, lecz Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy, któ­rzy słusz­nie ucho­dzi­li za re­ali­stów, jako pierw­si do­strze­gli war­to­ść eku­me­nicz­ną nie­sio­ną przez ten na nowo od­kry­ty wy­na­la­zek.

Gdy do­ta­rłem pod bra­mę mo­na­sty­ru, do­łączy­łem do stra­żni­ków ka­ra­wa­no­wych i żo­łnie­rzy przy­by­łych po­mo­dlić się do swe­go pa­tro­na. Szyb­ko jed­nak po­rzu­ci­łem pąt­ni­ków zmie­rza­jących do sank­tu­arium i zna­nym mi prze­jściem mi­ędzy mu­ra­mi do­sta­łem się na we­wnętrz­ny dzie­dzi­niec.

Na pla­cu za­sta­łem kil­ku­dzie­si­ęciu mło­dzie­ńców ćwi­czących cio­sy i kop­ni­ęcia. Mi­ędzy ich sze­re­ga­mi prze­cha­dza­li się do­stoj­nym kro­kiem star­si mni­si.

Inna gru­pa pod okiem odzia­ne­go w bia­ły strój mi­strza roz­łu­py­wa­ła usta­wio­ne w rzędy ce­gły – czo­łem, łok­cia­mi czy kan­tem dło­ni. Na kimś, kto nie prze­sze­dł szko­le­nia, mo­gło ro­bić to wra­że­nie, lecz tak na­praw­dę to nie ta­kie trud­ne: je­śli przez lata, me­to­dycz­nie, ude­rzasz ja­kąś częścią cia­ła w twar­de przed­mio­ty, to skó­ra, mi­ęśnie i ko­ści tak uod­par­nia­ją się na cio­sy, że nie zro­bisz so­bie wi­ęk­szej krzyw­dy.

Czło­wiek, dla któ­re­go tu przy­sze­dłem, nie wy­ró­żniał się z tłu­mu mni­chów sza­tą, po­stu­rą czy też ob­li­czem. W Ar­ki­nie We­isie wszyst­ko było prze­ci­ęt­ne prócz du­cha i czy­sto­ści cha­rak­te­ru, któ­re mnie, za­twar­dzia­łe­mu grzesz­ni­ko­wi, zda­wa­ły się czy­mś nie do po­jęcia.

Gdy tyl­ko wkro­czy­łem na dzie­dzi­niec, Ar­kin zo­sta­wił grup­kę tłu­kących się mło­dzie­ńców i wy­sze­dł do mnie z po­wi­ta­niem, nim uczy­nił to któ­ryś z bar­dziej krew­kich uczniów.

– Niech Świ­ęty No­ris będzie z tobą – wy­po­wie­dział gło­śno sto­sow­ną for­mu­łkę.

– I z tobą, mi­strzu – od­pa­rłem, po czym śmie­jąc się, pa­dli­śmy so­bie w ra­mio­na.

– Cie­szę się, że wró­ci­łeś – po­wie­dział ze szcze­rą ulgą. – O tej The­odo­rze sły­szy się ró­żne rze­czy.

– Nie jest to wzór cnót nie­wie­ścich – przy­zna­łem. – Pró­bo­wa­ła mnie za­bić.

Weis po­pa­trzył na mnie z na­my­słem, a po­tem ści­szył głos i za­py­tał z bły­skiem w oku:

– Mu­sia­łeś nie­źle za­le­źć jej za skó­rę?

– Nic nad­zwy­czaj­ne­go – od­pa­rłem z wła­ści­wą mi skrom­no­ścią.

– Wszyst­ko mi opo­wiesz. Pój­dzie­my do mo­jej celi, tam nikt nie będzie nam prze­szka­dzał.

Zro­bi­li­śmy tak, jak za­pro­po­no­wał. Cela była prze­stron­na i po­sia­da­ła okno wy­cho­dzące na mały ogród. Skrom­ne ume­blo­wa­nie skła­da­ło się z pry­czy, sto­łu, trzech krze­seł, ko­mo­dy i dwóch skrzyń.

Dwie naj­wa­żniej­sze rze­czy w po­miesz­cze­niu, ka­plicz­ka i sto­jak na mie­cze, sta­ły pod ścia­ną na­prze­ciw we­jścia. W ka­plicz­ce umiesz­czo­no ob­raz przed­sta­wia­jący wy­so­kie­go bia­łe­go mężczy­znę z moc­ną mu­sku­la­tu­rą, w lu­źnych spodniach i z na­gim, buj­nie ob­ro­śni­ętym tor­sem. Wi­ze­ru­nek był pe­łen dy­na­mi­zmu, czu­ło się, że Świ­ęty No­ris za­raz kop­nie ko­goś z pó­ło­bro­tu w szczękę. Po­dob­no ob­raz ten był wier­ną ko­pią ory­gi­na­łu za­cho­wa­ne­go po Za­gła­dzie przez uczniów Świ­ęte­go.

Plot­ka mó­wi­ła też, że w ta­ber­na­ku­lum świ­ąty­ni mni­si prze­cho­wu­ją me­ta­lo­we krążki z ru­cho­my­mi ob­ra­za­mi o ży­ciu Świ­ęte­go No­ri­sa, nie­ste­ty w obec­nych cza­sach nikt już nie po­tra­fił ich od­czy­tać.

Mie­cze, dłu­ższy i krót­szy, skry­te w drew­nia­nych, ob­ci­ągni­ętych skó­rą po­chwach, le­ża­ły po­zio­mo na sto­ja­ku z bej­co­wa­ne­go na czar­no orze­cha. Obie klin­gi były wąskie i pro­ste, ide­al­ne tak do ci­ęcia, jak i do kłu­cia. Wie­dzia­łem, że gdy­by wy­jąć te ostrza z po­chew, za­lśni­ły­by sta­lą tak wy­trzy­ma­łą i gi­ęt­ką, a przy tym ostrą, że mo­gła prze­ci­ąć me­ta­lo­wy pręt, nie po­no­sząc przy tym uszczerb­ku.

Te zna­ko­mi­te klin­gi No­ri­sja­nie wy­ra­bia­li sami w swych warsz­ta­tach, a ich pro­duk­cja i spo­sób łącze­nia se­tek warstw sta­li po­zo­sta­wa­ły naj­wi­ęk­szą ta­jem­ni­cą mni­chów wo­jow­ni­ków.

Miecz to du­sza No­ri­sja­ni­na, a to, jak wal­czy, zdra­dza, kim jest – tak brzmi sta­ro­żyt­na for­mu­ła tego zgro­ma­dze­nia. W przy­pad­ku We­isa nad­zwy­czaj traf­na.

Żeby le­piej nam się roz­ma­wia­ło, Ar­kin wy­ci­ągnął ze schow­ka dzban wina i roz­lał tru­nek do pu­char­ków.

– Do­sko­na­łe gru­zi­ńskie – za­chwa­lił.

Wino rze­czy­wi­ście było zna­ko­mi­te, a sta­ło się praw­dzi­wym ra­ry­ta­sem, od­kąd Sza­chin­szach po de­por­to­wa­niu Gru­zi­nów na wschod­nie pust­ko­wia swe­go im­pe­rium ka­zał no­wym, mu­zu­łma­ńskim osad­ni­kom wy­ci­ąć wszyst­kie tam­tej­sze win­ni­ce.

Krew bu­rzy się we mnie na taki fa­na­tyzm. Ty­ra­nia abs­ty­nen­tów jest naj­gor­szą z ty­ra­nii, bez względu na to, czy kie­ru­je nimi re­li­gia, czy tro­ska o zdro­wie bli­źnich.

Opró­żni­li­śmy trzy ta­kie pu­char­ki, nim zre­la­cjo­no­wa­łem mu przy­go­dę w Man­gup.

– …wkrót­ce za­okrętu­ję się na ja­kiś sta­tek – za­ko­ńczy­łem opo­wie­ść.

– Nie będzie ła­two, w por­cie te­raz mały ruch – stwier­dził z tro­ską w gło­sie Ar­kin.

– Za­uwa­ży­łem. Co się sta­ło?

– Kło­po­ty, Vin­cent. Sza­chin wpro­wa­dził em­bar­go na naf­tę. A gdy prze­sta­je pły­nąć naf­ta, za­miast niej za­czy­na lać się krew.

– Cze­mu to zro­bił?

– Ró­żnie mó­wią. We­dług mnie Sza­chin szy­ku­je się do woj­ny na Kau­ka­zie i chce wy­mu­sić na Czar­nych Mia­stach so­jusz albo i cho­ćby neu­tral­no­ść. Ale to nic pew­ne­go. Od dwóch ty­go­dni ża­den sta­tek nie wy­pły­nął z Kol­chi­dy.

Wie­dzia­łem, że ma na my­śli port na po­łu­dnio­wo-wschod­nim wy­brze­żu Mo­rza Burz, opa­no­wa­ny przez woj­ska Sza­chi­na po tym, jak roz­pra­wi­ły się one z Gru­zi­na­mi.

– Czym jest ży­cie bez odro­bi­ny naf­ty? – za­dał mi py­ta­nie Weis i za­raz sam so­bie od­po­wie­dział: – Ciem­no­ścią, Vin­cent, mro­kiem bar­ba­rzy­ństwa, któ­ry po­chło­nie le­d­wie co pod­nie­sio­ną z upad­ku cy­wi­li­za­cję. I nie cho­dzi tyl­ko o to, że w ka­żdym domu, na­wet naj­skrom­niej­szym, jest lam­pa, w bo­gat­szym kil­ka, a u kre­zu­sów bywa i kil­ka­set, bo to tyl­ko wy­go­da, któ­ra przy­cho­dzi wraz z po­stępem, ale po­my­śl, ile wy­ro­bów pro­du­ku­je się dzi­ęki temu czar­ne­mu zło­tu.

– Co po­sta­no­wi­li kon­sul i se­nat?

– Nie wiem, ale boję się, że ule­gną żąda­niom tego fa­na­ty­ka. A wów­czas niech Świ­ęty No­ris ma nas w swej opie­ce, bo po Gru­zi­nach przyj­dzie ko­lej na nas. Kon­sul to mądry czło­wiek, wie, że to by­łby ko­niec nie­za­le­żno­ści Syr­da­ku. Nie boję się o kręgo­słup Ni­ko­la­ja Gurn­sa, to czło­wiek twar­dy, wy­bie­rze woj­nę, ale o in­nych człon­ków rady. Wie­lu z nich uto­pi­ło całe ma­jąt­ki w han­dlu naf­tą, a nic tak nie skła­nia do zdra­dy jak pie­ni­ądze.

– Wci­ąż mo­że­cie ku­po­wać naf­tę na Pod­gó­rzu, tra­sa rze­ką Czar­ną nie jest może tak ła­twa i zy­skow­na jak ta z Kol­chi­dy, ale po­zwo­li Czar­nym Mia­stom prze­trwać naj­ci­ęższy czas.

– W tym sęk, Vin­cent, że już nie mo­że­my. W głębi lądu coś się wy­da­rzy­ło, kon­sul i se­nat nie wie­dzą co. Z fak­to­rii w gó­rze rze­ki od wie­lu mie­si­ęcy nie do­cie­ra­ją wie­ści. Rada ar­ma­to­rów z Mi­tri­cy wy­sła­ła eks­pe­dy­cję, by spraw­dzo­no, co tam się sta­ło, ale ta prze­pa­dła bez śla­du.

– Nikt nie wró­cił? – za­py­ta­łem.

– Nikt.

Wy­chy­li­łem kie­lich do dna i od­sta­wi­łem go na stół. Hi­sto­ria z za­gi­nio­ną wy­pra­wą sama w so­bie była in­te­re­su­jąca, lecz mnie za­sta­no­wi­ło co in­ne­go.

– Spo­ro wiesz na ten te­mat – stwier­dzi­łem.

– To dla­te­go, że mam wzi­ąć udział w ko­lej­nej eks­pe­dy­cji, tym ra­zem wy­sy­ła­nej przez Syr­dak. Wy­pły­wa­my za kil­ka dni, jak tyl­ko za­czną się desz­cze.

– W ilu lu­dzi? – za­py­ta­łem od nie­chce­nia.

– Pra­wie dwie set­ki.

Za­gwiz­da­łem z po­dzi­wem, to była nie­mal mała ar­mia. Ro­bi­ło się cie­ka­wie. Do­rze­cze rze­ki Czar­nej na­le­ży do naj­dzik­szych miejsc Mi­ędzy­mo­rza. Za­miesz­ku­ją je dzi­kie ple­mio­na i be­stie ro­dem z kosz­ma­rów. Na prze­strze­ni se­tek wiorst nie było tam żad­nej cy­wi­li­za­cji, wy­jąw­szy fak­to­rie han­dlo­we kon­tro­lu­jące spław naf­ty, drew­na i nie­wol­ni­ków z gór­ne­go bie­gu rze­ki.

Nie py­ta­łem Ar­ki­na, cze­mu mnich ma uczest­ni­czyć w eks­pe­dy­cji. Aku­rat to było oczy­wi­ste. W ka­żdej wy­pra­wie uda­jącej się w dzi­kie ostępy znaj­do­wa­li się lu­dzie zna­jący się na za­bi­ja­niu po­two­rów. No­ri­sja­nie zaś byli w tym fa­chu jed­ny­mi z lep­szych, nie­mal tak do­brzy jak Za­przy­si­ęże­ni, gwar­dzi­ści z To­ru­nium.

– I za­mier­za­cie do­trzeć do Pod­gó­rza – upew­ni­łem się.

– Taki mamy za­miar. Kon­sul i se­nat chcą, aby bar­ki z naf­tą spły­nęły do Mi­tri­cy jesz­cze przed ko­ńcem pory desz­czo­wej.

Za­sta­no­wi­łem się nad jego sło­wa­mi. Od Pod­gó­rza było już tyl­ko kil­ka­set wiorst że­glu­gi Wrzącą do sa­me­go To­ru­nium. Po kil­ku la­tach tu­łacz­ki stęsk­ni­łem się za ro­dzin­ny­mi stro­na­mi, no i mia­łem tam nie­co ra­chun­ków do wy­rów­na­nia. Oczy­wi­ście po­wrót na zie­mie rządzo­ne przez Oj­ców Pro­tek­to­rów był de­cy­zją ry­zy­kow­ną, zwa­żyw­szy na fakt, że w ka­żdym klasz­to­rze i opac­twie wi­siał mój por­tret z na­pi­sem „po­szu­ki­wa­ny żywy lub mar­twy”, a pod spodem wid­nia­ła obiet­ni­ca ba­jecz­nej na­gro­dy w zło­cie.

To miło, kie­dy do­ce­nia­ją czło­wie­ka w oj­czy­źnie.

– Pew­nie przy­da­łby się wam do­świad­czo­ny tro­pi­ciel i łow­ca? – za­py­ta­łem.

Weis zmie­rzył mnie ba­daw­czym spoj­rze­niem.

– To nie będzie wy­ciecz­ka, Vin­cent. Nie wia­do­mo, co spo­tka­my na miej­scu.

– Mimo to pod­trzy­mu­ję pro­po­zy­cję.

Ar­kin uśmiech­nął się i roz­lał do pu­cha­rów resz­tę wina chlu­po­czące­go w bu­tel­ce.

– Jesz­cze dziś po­wia­do­mię do­wód­cę wy­pra­wy, że ma no­we­go łow­cę – oznaj­mił.

– Jaki do­sta­nę żołd?

– My­ślę, że uda mi się wy­ne­go­cjo­wać staw­kę jak dla No­ri­sjan; dwa srebr­ne dzien­nie, płat­ne w po­ło­wie przed wy­pły­ni­ęciem i po po­wro­cie, plus pre­mia za ka­żde­go za­bi­te­go po­two­ra.

Wy­pra­wa mo­gła trwać dwa, może trzy mie­si­ące, a to zna­czy­ło, że za­ro­bię ja­kieś sto srebr­nych na czy­sto, plus ewen­tu­al­ne łupy oraz zy­ski ze sprze­da­ży schwy­ta­nych je­ńców. Nie było źle. Zda­rza­ło mi się za­ra­biać wi­ęcej, ale też bra­ło się ro­bo­tę za kil­ka mo­net.

Do­pi­łem wino i za­cząłem zbie­rać się do wy­jścia.

– Może za­trzy­masz się tu­taj? – za­pro­po­no­wał Ar­kin.

Przez chwil­kę roz­wa­ża­łem pro­po­zy­cję. Za mu­ra­mi mo­na­sty­ru by­łbym bez­piecz­ny, ale prze­by­wa­nie w go­ści­nie mni­chów mia­ło jed­ną, acz po­wa­żną wadę: u No­ri­sjan nie było na­wet mni­szek, nie mó­wi­ąc już o nie­wia­stach, któ­re sprze­da­ją swe wdzi­ęki za brzęczącą mo­ne­tę.

– Mam opła­co­ny apar­ta­ment w Je­dwa­biu – oznaj­mi­łem.

Ar­kin po­ki­wał gło­wą ze zro­zu­mie­niem.

– Jak chcesz, ale uwa­żaj na sie­bie.

Umó­wi­li­śmy się na pó­źne po­po­łud­nie, by ra­zem zło­żyć wi­zy­tę do­wód­cy wy­pra­wy, i roz­sta­li­śmy się. Uda­łem się na skraj dziel­ni­cy por­to­wej, gdzie znaj­do­wa­ły się lep­sze ta­wer­ny i go­spo­dy. Ta­kie jak wspo­mnia­ny Je­dwab.

Jego wła­ści­ciel Mar­co Pa­luch był jed­nym z tych mężczyzn, któ­rzy po­tra­fią za­dbać, by ży­cie ukła­da­ło się po ich my­śli. Kil­ka mie­si­ęcy temu zda­rzy­ło mi się dla nie­go pra­co­wać, gdy gang czar­nych, jak na­zy­wa­no tu przy­by­szów z Kau­ka­zu, chciał po­ło­żyć łapę na zy­skach z in­te­re­sów pro­wa­dzo­nych przez wła­ści­cie­la Je­dwa­biu.

Wy­ja­śni­łem to nie­po­ro­zu­mie­nie z ich hersz­tem. Na­zy­wał się Ab­dul ja­kiś tam i oka­zał się czło­wie­kiem ro­zum­nym, choć ma­ło­mów­nym. Nie prze­szka­dza­ło mi to, gdyż to głów­nie ja mó­wi­łem, a on przy­ta­ki­wał, trzy­ma­jąc w ustach lufę ob­rzy­na. No ale ja­koś do­szli­śmy do po­ro­zu­mie­nia i roz­sta­li­śmy się, jak mnie­mam, bez ura­zy.

Mar­co po­wi­tał mnie oso­bi­ście w holu. Za­pew­nił, że apar­ta­ment cze­kał na mój po­wrót, tak jak go zo­sta­wi­łem, prze­pro­sił też za ogra­ni­cze­nie licz­by lamp w kom­na­tach z po­wo­du de­fi­cy­tu naf­ty na ryn­ku i za­stąpie­nie ich lamp­ka­mi oliw­ny­mi, któ­re mają to do sie­bie, że kop­cą i zo­sta­wia­ją smro­dli­wą woń. Zna­jąc uwa­run­ko­wa­nia, pod­sze­dłem do tej pod­mia­ny ze zro­zu­mie­niem i ku wi­docz­nej uldze Mar­ko nie za­żąda­łem zwro­tu części za­pła­ty. Ode­bra­łem z re­cep­cji dwa klu­cze i ru­szy­łem po scho­dach na ostat­nie, czwar­te pi­ętro, gdzie mie­ścił się apar­ta­ment, któ­ry przez ostat­nie mie­si­ące wy­naj­mo­wa­łem w Je­dwa­biu.

Uci­ążli­wą wspi­nacz­kę wy­na­gra­dzał fakt, że z pod­da­sza w ra­zie kło­po­tów ła­two mo­żna było prze­do­stać się na dach i, co rów­nie wa­żne, miesz­ka­jąc tam, uni­ka­łem kon­tak­tów z po­zo­sta­ły­mi go­śćmi. Wdra­pa­łem się pod drzwi, prze­kręci­łem klucz w zam­ku i wsze­dłem do nie­wiel­kie­go przed­po­ko­ju, otwie­ra­jące­go się na ob­szer­ny sa­lon.

Przy­wi­tał mnie za­duch, zwy­kła rzecz w daw­no nie­wie­trzo­nych po­miesz­cze­niach. Przed opusz­cze­niem Syr­da­ku po­le­ci­łem bo­wiem, by słu­żba nie za­gląda­ła tu pod­czas mo­jej nie­obec­no­ści.

Sa­lon ume­blo­wa­ny był w kla­sycz­nym sty­lu Czar­nych Miast: wiel­kie łoże, stół z parą sto­jących przy nim krze­seł, ci­ężka, po­jem­na sza­fa, kre­dens z cisu oraz dwie skrzy­nie zdol­ne po­mie­ścić spo­ry ba­gaż. Podło­gę po­kry­wał wzo­rzy­sty ko­bie­rzec wy­two­rzo­ny w tkal­niach Ha­je­rów.

Roz­wa­rłem okien­ni­ce na oścież i wyj­rza­łem na pla­cyk przed ho­te­lem, za­sta­wio­ny przez stra­ga­ny z owo­ca­mi. Przez kil­ka mi­nut przy­gląda­łem się znaj­du­jącym się tam lu­dziom: nikt spo­śród mężczyzn czy ko­biet nie wzbu­dził we mnie po­dejrz­li­wo­ści. Po­tem prze­sze­dłem do sąsied­niej izby, słu­żącej za po­miesz­cze­nie dla nie­wol­ni­ków, w ra­zie gdy­by któ­ryś z go­ści po­sia­dał ta­ko­wych. Izba była spo­ro mniej­sza od sa­lo­nu, a jej su­fit opa­dał pod sko­sem do podło­gi. U góry znaj­do­wał się właz pro­wa­dzący na dach. Za po­mo­cą dru­gie­go klu­cza otwo­rzy­łem go i wyj­rza­łem na ze­wnątrz. Owia­ło mnie wil­got­ne mor­skie po­wie­trze, w któ­rym czu­ło się bli­ską już porę desz­czo­wą.

Ka­mie­ni­ca na­le­żąca do Mar­ko była naj­wy­ższym bu­dyn­kiem przy uli­cy, mo­głem więc swo­bod­nie ro­zej­rzeć się po oko­licz­nych da­chach; tam rów­nież nie do­strze­głem nic nie­po­ko­jące­go.

Za­mknąłem kla­pę i wró­ci­łem do sa­lo­nu. Ści­ągnąłem z sie­bie rynsz­tu­nek i okrwa­wio­ny, prze­po­co­ny strój, a na­stęp­nie pod­sze­dłem do ku­fra sto­jące­go przy łożu. Wie­ko było tyl­ko do­mkni­ęte, otwo­rzy­łem je bez uży­cia klu­cza.

W Je­dwa­biu naj­wi­ęk­szą gwa­ran­cją, że nie zo­sta­niesz okra­dzio­ny, nie były zam­ki, klu­cze czy kłód­ki, lecz oso­ba jego wła­ści­cie­la i strach, jaki wzbu­dzał. Ka­żdy zło­dziej w Syr­da­ku wie­dział, że ci, co okra­da­ją klien­tów Je­dwa­biu, lądu­ją mar­twi w ba­se­nie por­to­wym, lecz wpierw mają nie­przy­jem­no­ść za­po­znać się oso­bi­ście z Mar­co i jego sław­nym se­ka­to­rem do ob­ci­na­nia pal­ców.

Te­raz już wie­cie, skąd ksyw­ka Pa­luch.

Zaj­rza­łem do ku­fra i stwier­dzi­łem, że wszyst­kie rze­czy są na miej­scu. Mój ekwi­pu­nek nie był może duży, lecz z pew­no­ścią kosz­tow­ny. Już sama skła­da­na lu­ne­ta, praw­dzi­wy ar­te­fakt z daw­nych cza­sów, war­ta była ład­ny grosz. Do tego do­cho­dzi­ło pięć ła­dow­nic z amu­ni­cją do ob­rzy­na. Otwo­rzy­łem po ko­lei ka­żdy z po­jem­ni­ków. W dwóch mie­ści­ły się po­ci­ski na po­two­ry i zmu­to­wa­ne ga­tun­ki wy­wo­dzące się od czło­wie­ka. Na­bo­je wy­ko­na­no ze sre­bra sto­pio­ne­go ze zło­tem, cyną, że­la­zem i kil­ko­ma in­ny­mi skład­ni­ka­mi, któ­rych mo­głem się wy­łącz­nie do­my­ślać.

Po­wi­nie­nem wam chy­ba to nie­co ob­ja­śnić. Ka­żdy ga­tu­nek po­two­rów jest wra­żli­wy na pew­ne ro­dza­je me­ta­lu lub ich sto­py, uczą tego już na pierw­szym roku se­mi­na­rium w To­ru­nium. Sku­tecz­no­ść amu­ni­cji za­le­ży od za­sto­so­wa­nych przy jej wy­ro­bie pro­por­cji oraz umie­jęt­no­ści od­lew­ni­ka. Naj­lep­si byli w tym zbroj­mi­strze za­trud­nia­ni przez Oj­ców Pro­tek­to­rów z To­ru­nium i rusz­ni­ka­rze Vet­ha­iów. W ca­łym Mi­ędzy­mo­rzu było rów­nież spo­ro rusz­ni­ka­rzy, któ­rzy w mniej lub bar­dziej uda­ny spo­sób ko­pio­wa­li „ory­gi­na­ły”, a część z nich osi­ągnęła w tej sztu­ce na­praw­dę do­bre re­zul­ta­ty.

Rzecz ja­sna, ka­żde­go po­two­ra czy mu­tan­ta mo­żna było za­ła­twić kla­sycz­nie: oło­wiem, a po­tem po­sie­kać mie­czem. Tyle że to zwi­ęk­sza­ło ry­zy­ko za­wo­do­we, a czło­wiek nie po to cho­dzi do ro­bo­ty, aby się w niej za­bi­jać.

Odło­ży­łem ła­dow­ni­ce ze sre­brem, a po­tem prze­li­czy­łem po­ci­ski z po­zo­sta­łych po­jem­ni­ków. Były to zwy­kłe oło­wia­ne be­ret­ki, gru­be jak kciuk ko­wa­la, po­zba­wio­ne łu­ski i po­kry­te spi­ral­ny­mi na­ci­ęcia­mi. Wy­strze­lo­ne z dwu­dzie­stu kro­ków oba­la­ły na zie­mię wi­ęk­szo­ść zna­nych mi stwo­rzeń, zmu­to­wa­nych czy też nie. Choć tyl­ko idio­ta zgo­dzi­łby się po­de­jść tak bli­sko do no­so­ro­ga, wu­dru­ła­ka czy lik­tor­na.

Oto cały ja.

Ostat­ni­mi cza­sy po­lo­wa­łem głów­nie na lu­dzi i przy­znam szcze­rze, czu­łem z tego po­wo­du dys­kom­fort mo­ral­ny. Chy­ba tak to się mówi?

Okre­śle­nie to po­zna­łem od jed­nej z mo­ich przy­ja­ció­łek, jesz­cze w To­ru­nium. Po­mi­ńmy w tej hi­sto­rii jej imię, gdyż za­pew­ne wci­ąż jest szczęśli­wą mężat­ką. Wy­star­czy wam wie­dzieć, że była drob­na, ciem­no­wło­sa i ogni­sta, a jej uda… nie będę wcho­dził w szcze­gó­ły.

Po­zna­li­śmy się zwy­czaj­nie, w ko­ście­le na mszy. Gdy tyl­ko spoj­rza­ła na mnie, wie­dzia­łem od razu, że jest w niej ten głód.

Spra­gnio­ne­go na­pój­cie, głod­ne­go na­karm­cie – na pew­no to zna­cie. Tak też uczy­ni­łem.

Spo­tka­łem się z czar­nul­ką na­stęp­nej nocy w jej domu. Wy­ja­wi­ła mi, że sza­cow­ny ma­łżo­nek pro­wa­dzi sklep z su­tan­na­mi, w mo­ich stro­nach to bar­dzo do­cho­do­wy in­te­res, i dzień wcze­śniej wy­je­chał po par­tię suk­na do Li­che­ńbur­ga.

Wte­dy też po raz pierw­szy usły­sza­łem o dys­kom­for­cie mo­ral­nym. Wpierw po­my­śla­łem, że to ja­kaś wsty­dli­wa cho­ro­ba, i po­spiesz­nie na­ci­ągnąłem ga­cie na ty­łek, ale nie… Luba wy­tłu­ma­czy­ła mi wszyst­ko. Po pro­stu czu­ła się źle z tym, że zdra­dza męża, bo to do­bry chłop, ro­bot­ny, uczci­wy i po­tra­fi za­dbać o ro­dzi­nę, a po­tem szyb­ko zrzu­ci­ła z sie­bie sza­tę, od­sła­nia­jąc za­chwy­ca­jącą na­go­ść.

Taki to mia­ła dys­kom­fort. Zro­zum tu ko­bie­ty – ja już prze­sta­łem pró­bo­wać.

Na sa­mym dnie ku­fra le­ża­ły dwa na­bi­te trzo­sy ze sre­brem. Wy­jąłem je i po­ło­ży­łem na sto­le. Na­stęp­nie wdzia­łem czy­ste spodnie ze skó­ry je­le­nia, ja­sną ko­szu­lę i ka­ftan z cien­kiej we­łny oraz prze­ta­rłem cho­le­wy dłu­gich bu­tów. Na sam ko­niec za­ło­ży­łem na sie­bie uprząż z bro­nią i okry­łem się wy­słu­żo­nym skó­rza­nym płasz­czem. Trzo­sy ze sre­brem scho­wa­łem do wi­ęk­sze­go wor­ka i tak obła­do­wa­ny uda­łem się do dziel­ni­cy han­dlo­wej.

Już wcze­śniej wi­ęk­szo­ść za­ro­bio­nych w Czar­nych Mia­stach oszczęd­no­ści ulo­ko­wa­łem w domu han­dlo­wym Gaw­ra­sów. Sie­dzi­ba tego rodu znaj­do­wa­ła się tuż przy cy­ta­de­li, gdzie sta­cjo­no­wa­ły miej­skie ko­hor­ty, i z wy­glądu przy­po­mi­na­ła prze­ro­śni­ęty sejf. Bank stwo­rzo­ny le­d­wie trzy­dzie­ści lat wcze­śniej przez Le­oni­da Gaw­ra­sa udzie­lał po­ży­czek kup­com, szlach­cie, a na­wet ksi­ążętom i kró­lom. Ostat­ni­mi cza­sy kil­ka do­mów ban­kier­skich ogło­si­ło upa­dło­ść po tym, jak za­ra­za wy­bi­ła wi­ęk­szo­ść nie­wol­ni­ków prze­zna­czo­nych do wy­wo­zu na Po­łud­nie, lecz Gaw­ra­sów pro­ble­my nęka­jące in­nych ban­kie­rów zda­wa­ły się nie do­ty­kać. Może dla­te­go, że pa­ra­li się głów­nie li­chwą.

Kan­tor znaj­du­jący się na par­te­rze bu­dyn­ku był już otwar­ty dla klien­tów. Wkro­czy­łem do przed­sion­ka, w któ­rym z po­wo­dze­niem mo­gła za­cu­mo­wać nie­du­ża ga­le­ra. We­wnątrz sta­li uzbro­je­ni stra­żni­cy. Mój wy­świech­ta­ny, po­bru­dzo­ny krwią płaszcz i miecz na ple­cach po­win­ny na­stra­jać ich wo­bec mnie nie­uf­nie, mimo to żad­ne­mu na­wet nie drgnęła po­wie­ka, gdy wkro­czy­łem do głów­nej sali, przy­wo­dzącej na myśl świ­ąty­nię za spra­wą dwóch rzędów ko­lumn pod­trzy­mu­jących bo­ga­to zdo­bio­ny su­fit.

Prócz mnie było tam jesz­cze czte­rech klien­tów i aż osiem otwar­tych kan­to­rów, w któ­rych przyj­mo­wa­no in­te­re­san­tów. W jed­nym z nich przy­wi­tał mnie ły­sie­jący mężczy­zna z wy­pa­lo­nym na dło­ni pi­ęt­nem nie­wol­ni­ka. Mu­si­cie wie­dzieć, że w tam­tej­szych do­mach ku­piec­kich nie za­trud­nia się lu­dzi wol­nych, zgod­nie z za­sa­dą, że pra­cow­nik na­jem­ny ni­g­dy nie będzie tak lo­jal­ny i su­mien­ny jak ten, któ­re­go pra­co­daw­ca ma pra­wo obe­drzeć żyw­cem ze skó­ry. Wia­do­mo, w ro­bo­cie naj­wa­żniej­sza jest zdro­wa mo­ty­wa­cja.

Wy­jąłem trzo­sy z wor­ka i rzu­ci­łem je na mar­mu­ro­wą ladę. W nie­mal ko­ściel­nej ci­szy sre­bro za­dzwo­ni­ło wa­bi­ąco. Wszy­scy obec­ni w sali mężczy­źni spoj­rze­li w na­szą stro­nę.

– Czym mogę słu­żyć szla­chet­ne­mu panu? – za­py­tał rach­mistrz, prze­ry­wa­jąc na­bo­żną at­mos­fe­rę.

– Czy po­sia­da­cie fi­lie w Czer­wie­niu? – chcia­łem upew­nić się, nim przej­dę do omó­wie­nia trans­ak­cji.

– Tak, pa­nie, a ta­kże we wszyst­kich wi­ęk­szych mia­stach Mi­ędzy­rze­cza, nie wy­łącza­jąc sa­me­go To­ru­nium.

Ostat­nia in­for­ma­cja nie­co mnie zdzi­wi­ła, gdyż Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy nie lu­bią kon­ku­ren­cji ze wscho­du, tak je­śli idzie o re­li­gię, jak i ob­rót pie­ni­ędz­mi, ale wi­dać sta­ry Le­onid Gaw­ras i na nich zna­la­zł spo­sób.

– Chcia­łbym zde­po­no­wać sre­bro i ode­brać je w Czer­wie­niu.

Rach­mistrz zer­k­nął na sa­kwy.

– Jaka to suma?

– Sze­ść se­tek srebr­nych i sto dwa­dzie­ścia di­na­rów w zło­cie, któ­re mam u was na ra­chun­ku.

Rach­mistrz prze­li­czył szyb­ko kwo­ty za po­mo­cą li­czy­dła.

– Opła­ta wy­no­si pi­ęt­na­ście pro­cent od ca­ło­ści zde­po­no­wa­nej sumy – oznaj­mił.

Było to zło­dziej­stwo w bia­ły dzień, ale idąc do ban­ku, nie mo­żna spo­dzie­wać się cze­go in­ne­go. Nie mia­łem zresz­tą wy­jścia, tasz­cze­nie ze sobą kil­ku ki­lo­gra­mów mo­net nie wcho­dzi­ło w ra­chu­bę. Zo­sta­wi­łem so­bie dwa­dzie­ścia zło­tych i trzy­dzie­ści srebr­nych, a resz­tę prze­ka­za­łem rach­mi­strzo­wi.

Cała trans­ak­cja nie trwa­ła na­wet pół go­dzi­ny. Po tym cza­sie wręczo­no mi do­ku­ment na gru­bym czer­pa­nym pa­pie­rze. Wid­nia­ła tam suma, jaką prze­ka­zy­wa­łem w de­po­zyt ban­ko­wi, kil­ka pie­częci oraz sze­reg za­szy­fro­wa­nych ozna­czeń, roz­po­zna­wal­nych tyl­ko przez wy­szko­lo­nych urzęd­ni­ków słu­żących do­mo­wi Gaw­ra­sów.

Ma­jąc ten pa­pier w kie­sze­ni, mo­głem ode­brać zde­po­no­wa­ne sre­bro wszędzie tam, gdzie dom Gaw­ra­sów miał swo­ich przed­sta­wi­cie­li. W dzi­siej­szych cza­sach, gdy czło­wiek za­bi­ja dru­gie­go za jed­ną mar­kę, taki spo­sób prze­wo­zu pie­ni­ędzy był nie­oce­nio­ną po­mo­cą w in­te­re­sach.

Za­dbaw­szy o przy­szło­ść, po­sta­no­wi­łem resz­tę cza­su po­zo­sta­łe­go do spo­tka­nia z Ar­ki­nem wy­ko­rzy­stać na przy­jem­no­ści. Wró­ci­łem do Je­dwa­biu, gdzie sa­mot­ny mężczy­zna mógł za­spo­ko­ić wszel­kie pra­gnie­nia, w tym rów­nież wzi­ąć go­rącą kąpiel.

Ła­źnia, ulo­ko­wa­na w ofi­cy­nie, po­sia­da­ła prze­my­śl­ny sys­tem pod­grze­wa­nia podło­go­we­go, za­czerp­ni­ęty od Kre­te­ńczy­ków. Ob­szer­ne po­miesz­cze­nie po­dzie­lo­no na dzie­wi­ęć sal, w któ­rych znaj­do­wa­ły się okrągłe ba­se­ny z go­rącą wodą.

Za­pła­ci­łem za czas od­mie­rzo­ny przez stan­dar­do­wą klep­sy­drę, po czym wsze­dłem do od­po­wied­nie­go po­miesz­cze­nia. Zrzu­ci­łem z sie­bie strój i usta­wi­łem broń, tak by mieć ją w za­si­ęgu ręki. Nie to, żeby w Je­dwa­biu coś mi gro­zi­ło, ale w moim fa­chu ostro­żno­ści ni­g­dy za wie­le.

Sam ba­sen był na tyle duży, by mógł po­mie­ścić kil­ka osób, a jego dno po­kry­wa­ła mo­zai­ka przed­sta­wia­jąca ogród, w któ­rym naga nim­fa za­spo­ka­ja­ła usta­mi ma­łe­go, gru­be­go fa­ce­ci­ka z ró­żka­mi wy­sta­jący­mi z ku­dła­tej gło­wy i ko­pyt­ka­mi za­miast nóg. Kim­kol­wiek był ten stwo­rek, wy­glądał na bar­dzo za­do­wo­lo­ne­go.

Za­nu­rzy­łem się po­wo­li w go­rącej wo­dzie, moje mięś­nie roz­lu­źni­ły się, a skó­rę ob­lał pot pod wpły­wem roz­grza­ne­go i wil­got­ne­go po­wie­trza.

Na­gle przez gęstą za­sło­nę z pary uno­szącej się w ła­źni usły­sza­łem ude­rze­nia bo­sych stóp. Od­ru­cho­wo si­ęgnąłem po miecz, lecz za­raz cof­nąłem rękę, wi­dząc dwie nie­wol­ni­ce zbli­ża­jące się do kra­wędzi ba­se­nu. Obie ład­ne i mło­de, o szczu­płych no­gach pod­kre­ślo­nych przez krót­kie tu­ni­ki i kszta­łt­nych bio­drach uwy­dat­nio­nych przez opa­su­jące ta­lie sznu­ry. Ni­ższa była bru­net­ką o oliw­ko­wej skó­rze i ciem­no­brązo­wych oczach osa­dzo­nych w szczu­płej twa­rzy, oko­lo­nej kasz­ta­no­wy­mi wło­sa­mi. Jej to­wa­rzysz­ka, o pół gło­wy wy­ższa, bez wąt­pie­nia po­cho­dzi­ła z pó­łno­cy. Mia­ła ja­sną cerę i zło­ci­ste wło­sy si­ęga­jące ra­mion oraz oczy w bar­wie let­nie­go nie­ba.

Przy­pa­try­wa­ły mi się spod dłu­gich rzęs, a ich usta roz­chy­la­ły ku­szące uśmie­chy. Szcze­re czy nie, było mi w za­sa­dzie obo­jęt­ne. Mar­co i tak do­li­czy wszyst­ko do ra­chun­ku.

– Czy ży­czysz so­bie, pa­nie, to­wa­rzy­stwa? – za­py­ta­ła ciem­no­wło­sa w języ­ku han­dlo­wym.

Spoj­rza­łem w dół. Mój czło­nek i ja by­li­śmy w tej spra­wie zgod­ni. Po­zo­sta­wa­ło py­ta­nie: bru­net­ka czy blon­dyn­ka, trud­ny wy­bór. Po krót­kim na­my­śle wzi­ąłem obie.

***

Trzy go­dzi­ny pó­źniej le­ża­łem w swo­im łó­żku z miną sa­ty­ra z mo­zai­ki, zaś Olga i Sara, dziew­częta po­zna­ne w ła­źni, spa­ły obok wtu­lo­ne w sie­bie w taki spo­sób, że ich twa­rze opie­ra­ły się o we­wnętrz­ną stro­nę uda ko­chan­ki.

Gdy pa­trzy­łem na na­gie, sple­cio­ne ze sobą cia­ła, na­szły mnie wspo­mnie­nia o mo­ich by­łych. Jak­by tak do­brze się za­sta­no­wić, tro­chę ich się uzbie­ra­ło, choć wi­ęk­szo­ści twa­rzy już nie pa­mi­ęta­łem. Z za­my­śle­nia wy­rwa­ło mnie ci­chut­kie pu­ka­nie do drzwi. Wsta­łem z po­ście­li, nie bu­dząc dziew­cząt, i z mie­czem w dło­ni po­sze­dłem zo­ba­czyć, kto zacz. Na­trętem oka­zał się mło­dy No­ri­sja­nin imie­niem Ki­rył, któ­ry po­wia­do­mił mnie, że jego mistrz cze­ka na mnie w por­cie.

Ka­za­łem mu po­cze­kać na ko­ry­ta­rzu i wró­ci­łem, by się ubrać. Ha­łas, jaki ro­bi­łem, obu­dził dziew­częta. Wręczy­łem im po zło­tej mo­ne­cie i ka­za­łem zbie­rać się, jak tyl­ko wyj­dę.

Zo­sta­wi­łem uchy­lo­ne drzwi i gdy wró­ci­łem, za­sta­łem Ki­ry­ła ca­łe­go w pąsach. Za­pew­ne wci­ąż był pra­wicz­kiem. W re­gu­le No­ri­sjan obo­wi­ązy­wał bo­wiem częścio­wy ce­li­bat: mnich mógł za­ło­żyć ro­dzi­nę, gdy już uko­ńczył trzy­dzie­ści lat, oczy­wi­ście o sek­sie po­za­ma­łże­ńskim nie było mowy.

Po­pa­trzy­łem na Ki­ry­ła ze szcze­rym wspó­łczu­ciem: chło­pak miał przed sobą do­bre pi­ęt­na­ście lat wa­le­nia grusz­ki. Pew­nie dla­te­go cho­dził taki oso­wia­ły.

W To­ru­nium pod­cho­dzo­no do tych spraw bar­dziej ra­cjo­nal­nie, gdyż jak miał po­wie­dzieć Świ­ęty Teo­deus, le­gen­dar­ny za­ło­ży­ciel i pa­tron klasz­to­rów: „Wszyst­ko to rób­cie, ale rób­cie z gło­wą”.

W mo­jej oj­czy­źnie Oj­co­wie Gło­si­cie­le oraz Na­bo­żne Sio­stry rów­nież pod­le­ga­li ce­li­ba­to­wi, w rze­czy­wi­sto­ści jed­nak był to mar­twy prze­pis. Licz­ba utrzy­ma­nek i dzi­wek oboj­ga płci w To­ru­nium nie­mal do­rów­ny­wa­ła tej w No­wym Rzy­mie. W ten spo­sób za ka­żdą su­kien­ką du­chow­ną ci­ągnął się tłu­mek ma­łych bękar­tów i nikt o zdro­wych zmy­słach nie miał o to do ni­ko­go pre­ten­sji. Po­tem dzie­ci te od­da­wa­no do przy­klasz­tor­nych szkół. Co zdol­niej­si szli w śla­dy oj­ców i ma­tek, a pozo­sta­li zo­sta­wa­li człon­ka­mi spo­łecz­no­ści i naj­gor­liw­szy­mi po­plecz­ni­ka­mi wła­dzy klasz­to­rów w mo­jej oj­czy­źnie. W ten spo­sób wszyst­ko zo­sta­wa­ło w ro­dzi­nie Najświ­ęt­szej Pani, a w ka­żdej osa­dzie oj­co­wie mie­li gor­li­wych do­no­si­cie­li.

Teo­deus to mój ulu­bio­ny świ­ęty, praw­dzi­wy ge­niusz, a do tego czy­nił naj­praw­dziw­sze cuda. Le­gen­da mówi, że gdy wy­gła­szał ka­za­nia w To­ru­nium, jego głos sły­sza­no w ca­łym Mi­ędzy­rze­czu, a na­wet za Wrzącą. Do­praw­dy nie­zwy­kły czło­wiek.

Po opusz­cze­niu Je­dwa­biu Ki­rył za­pro­wa­dził mnie od razu do por­tu. Przy­wi­ta­ły nas chłod­na wil­got­na bry­za i krzy­ki mew krążących nad masz­ta­mi stat­ków. Przeda­rłszy się przez por­to­we zbio­ro­wi­sko, we­szli­śmy na nad­brze­że.

Ar­kin, jak zwy­kle wy­pro­sto­wa­ny i spo­koj­ny, cze­kał na nas, sto­jąc w cie­niu pu­stej becz­ki do prze­wo­zu naf­ty.

– I jak ci się po­do­ba? – za­py­tał z uśmie­chem, wska­zu­jąc ga­le­rę, któ­rej dziób zdo­bi­ła wspa­nia­ła fi­gu­ra czar­ne­go ła­będzia.

Spoj­rza­łem zdu­mio­ny na okręt – był na­praw­dę wiel­ki, choć jak wi­ęk­szo­ść tego typu jed­no­stek smu­kły i dłu­gi, co przy na­pędzie wio­sło­wym po­zwa­la­ło na roz­wi­ni­ęcie znacz­nej pręd­ko­ści.

Na ka­żdą z burt przy­pa­da­ło dwa­dzie­ścia je­den wio­seł, usta­wio­nych w jed­nym rzędzie. Ga­le­ra po­sia­da­ła po­je­dyn­czy maszt o oża­glo­wa­niu re­jo­wym, na szczy­cie któ­re­go ło­po­tał sztan­dar Syr­da­ku, czar­ny or­to­dok­syj­ny krzyż na bia­łym tle.

– Spo­dzie­wa­łem się cze­goś mniej­sze­go. Jak mamy tą ko­by­łą wpły­nąć na rze­kę?

– „Czar­ny Ła­będź” ma nas tyl­ko za­wie­źć do Mi­tri­cy, da­lej uda­my się ło­dzia­mi, któ­re do­star­czy nam gil­dia ku­piec­ka za­rządza­jąca mia­stem. Cho­dź, cze­ka­ją na nas. – Wska­zał na kasz­tel dzio­bo­wy, gdzie sta­ło dwóch mężczyzn.

Oby­dwaj mie­li czar­ne wło­sy, lecz poza tym szcze­gó­łem wszyst­ko ich ró­żni­ło. Star­szy, w ma­ry­nar­skim stro­ju, był chło­pem na schwał, wy­so­kim i bar­czy­stym, o gru­bym kar­ku i mi­ęsi­stej twa­rzy na­zna­czo­nej kil­ko­ma bli­zna­mi, w tym co naj­mniej jed­ną za­da­ną no­żem. Wie­kiem mu­siał zbli­żać się już do pi­ęćdzie­si­ąt­ki, a mimo to jego syl­wet­ka i po­sta­wa bu­dzi­ły re­spekt.

Jego to­wa­rzysz, ni­ski i szczu­pły, ubra­ny był jak za­mo­żny szlach­cic. Przy pa­sie no­sił po­je­dyn­ko­wy ra­pier. Coś w jego po­sta­wie su­ge­ro­wa­ło mi, że jest do­sko­na­łym szer­mie­rzem.

– Star­szy to ka­pi­tan Ti­chon – po­in­for­mo­wał mnie Ar­kin, nim we­szli­śmy na trap. – Jest ple­be­ju­szem, co już samo w so­bie jest nie­zwy­kłe jak na ka­pi­ta­na ga­le­ry wo­jen­nej. Tu, w Syr­da­ku, szlach­ta nie­chęt­nie od­da­je swo­je przy­wi­le­je czer­ni. Mó­wią, że jest sy­nem por­to­wej dziw­ki i jako nie­mow­lę zo­stał pod­rzu­co­ny na scho­dy cer­kwi. Jako wy­ro­stek za­ci­ągnął się na sta­tek i po dwu­dzie­stu la­tach słu­żby do­ro­bił się pa­ten­tu ka­pi­ta­na. „Czar­ny Ła­będź” ucho­dzi za je­den z naj­lep­szych okrętów we flo­cie wo­jen­nej Syr­da­ku, a jego ma­ry­na­rze to praw­dzi­we dia­bły. Ka­pi­tan zwi­ąza­ny jest z ro­dem Gurn­sów i ucho­dzi za za­ufa­ne­go czło­wie­ka kon­su­la.

– A ten szlach­cic?

– To Vic­tor La­brus, cho­rąży pły­nących z nami żo­łnie­rzy. Sta­ra szlach­ta, choć zu­bo­ża­ła. Cie­szy się za­ufa­niem prze­ciw­ni­ków kon­su­la w se­na­cie i ma pa­trzeć na­sze­mu ka­pi­ta­no­wi na ręce. Uwa­żaj na nie­go, to czło­wiek nie­bez­piecz­ny i prze­wrot­ny, pod po­wierz­chow­no­ścią fir­cy­ka ukry­wa bru­tal­no­ść i za­chłan­no­ść.

Do­ta­rłszy do scho­dów pro­wa­dzących na kasz­tel, mu­sie­li­śmy prze­rwać roz­mo­wę i chwi­lę po­tem sta­nęli­śmy przed ka­pi­ta­nem ga­le­ry i jego to­wa­rzy­szem.

Na­wet bez ob­ja­śnień Ar­ki­na, pa­trząc z bli­ska, oce­ni­łem ka­pi­ta­na jako czło­wie­ka po­ryw­cze­go i krew­kie­go, któ­ry le­d­wie ha­mu­je roz­pie­ra­jącą go ży­wot­no­ść.

Za to szlach­cic ule­pio­ny był z in­nej gli­ny. Dum­ny i prze­si­ąk­ni­ęty na­by­tym od dziec­ka prze­świad­cze­niem, że ży­cie jest po to, by mógł czer­pać zeń pe­łny­mi ga­rścia­mi. Jed­no spoj­rze­nie w zim­ne, ciem­ne oczy prze­ko­na­ło mnie, że mam do czy­nie­nia z mor­der­cą.

Obaj mężczy­źni mu­sie­li wie­dzieć, kim je­stem, gdyż nie pa­dły py­ta­nia o moją oso­bę.

– Wie­leb­ny Ar­kin za­pew­nił mnie, że je­steś zna­ko­mi­tym fa­chow­cem – rze­kł bez zbęd­nych wstępów ka­pi­tan, przy­pa­tru­jąc mi się ba­daw­czo.

– To praw­da, ka­pi­ta­nie – od­pa­rłem z wła­ści­wą so­bie skrom­no­ścią.

Mu­sia­ła mu się spodo­bać taka od­po­wie­dź, gdyż ro­ze­śmiał się w głos przy­jem­nym dla ucha ba­sem.

– Za­tem wi­tam na po­kła­dzie, Szte­jer – po­wie­dział i pod­nió­sł dłoń, by nas od­pra­wić, lecz prze­szko­dził mu w tym La­brus.

– Mo­żna wie­dzieć, gdzie słu­ży­łeś wcze­śniej? – za­py­tał, wpa­tru­jąc się we mnie ni­czym kro­gu­lec w mysz.

Na­sze spoj­rze­nia skrzy­żo­wa­ły się, ża­den nie spu­ścił wzro­ku.

– Tu i tam – od­pa­rłem cierp­kim to­nem.

Na cien­kich ustach, okry­tych wy­pie­lęgno­wa­nym wąsi­kiem, po­ja­wił się wy­ra­cho­wa­ny uśmiech.

– Sły­sza­łem kil­ka razy opo­wie­ści o kimś na­zwi­skiem Szte­jer i je­śli choć część z nich jest praw­dzi­wa, musi to być nie­zwy­kły czło­wiek.

– Nie wiem, nie znam go – od­pa­rłem wy­zy­wa­jącym to­nem.

– Dość tego, pa­nie La­brus! – za­grzmiał ka­pi­tan. – Wie­leb­ny Ar­kin po­ręczył za tego czło­wie­ka, to w zu­pe­łno­ści mi wy­star­cza.

Kon­kret­ny fa­cet, ta­kich wła­śnie lu­bię.

– Jaki to żo­łnierz ten La­brus? – za­py­ta­łem Ar­ki­na, gdy po­now­nie zna­le­źli­śmy się na nad­brze­żu.

– Z tego, co wiem, do­bry. Jego od­dział wal­czył z Do­ńca­mi pod Taną, gdy miej­sco­wy ata­man chciał po­ło­żyć łapę na zgro­ma­dzo­nych tam za­pa­sach je­dwa­biu, a rok temu wzi­ął udział w eks­pe­dy­cji prze­ciw pi­ra­tom z Ne­se­by­ru. Mimo mło­de­go wie­ku i nie­zbyt wiel­kiej for­tu­ny wró­żą mu, że wkrót­ce za­si­ądzie w se­na­cie. Je­śli wy­pra­wa się po­wie­dzie, za­pew­ne jesz­cze w tym roku.

– O ile do­ży­je – rze­kłem bez­na­mi­ęt­nie.

Ar­kin zer­k­nął na mnie z nie­po­ko­jem, sta­ry drań znał mnie jak zły sze­ląg.

– Vin­cent, chy­ba nie za­mie­rzasz…? – Nie mu­siał ko­ńczyć.

– Tak tyl­ko so­bie ga­dam – za­pew­ni­łem go po­spiesz­nie. Nie za­brzmia­ło to chy­ba zbyt szcze­rze. Ar­kin za­trzy­mał się, chwy­cił mnie za ra­mię i znów się ode­zwał, tym ra­zem twar­dziej.

– Vin­cent, nie chcę pro­ble­mów, po­ręczy­łem za cie­bie w imie­niu Świ­ęte­go No­ri­sa – przy­po­mniał mi z wy­rzu­tem.

– Do­bra, do­bra, nie tknę go pal­cem, chy­ba że sam za­cznie.

Ar­kin uśmiech­nął się do­bro­dusz­nie, przyj­mu­jąc moje sło­wa za do­brą mo­ne­tę, i wie­dzia­łem już, że po­sta­ram się go nie za­wie­ść, bo kto by miał su­mie­nie na­ra­żać na kło­po­ty ta­kie­go do­bre­go chło­pa.

***

Po roz­sta­niu się z Ar­ki­nem wró­ci­łem do Je­dwa­biu na wie­cze­rzę. Ja­dal­nia mie­ści­ła się w sali na par­te­rze bu­dyn­ku, tak du­żej, że mo­gło w niej jed­no­cze­śnie prze­by­wać kil­ka­dzie­si­ąt osób. Tam­te­go wie­czo­ra tyl­ko trze­cia część sto­li­ków była za­jęta, co było dla mnie oczy­wi­stym do­wo­dem na sku­tecz­no­ść em­bar­ga na­ło­żo­ne­go na mia­sto przez Sza­chi­na.

Mój sto­lik znaj­do­wał się w rogu po­miesz­cze­nia, mi­ędzy ko­lum­ną pod­trzy­mu­jącą su­fit a oknem, dzi­ęki cze­mu mia­łem wi­dok na ka­żde­go, kto wcho­dził przez drzwi.

Dziew­ka słu­żeb­na zja­wi­ła się przy mnie mi­giem, aby ode­brać za­mó­wie­nie. Po­le­ci­ła na­dzie­wa­ną gęś z przy­pra­wa­mi i wa­rzy­wa go­to­wa­ne na pa­rze. Już sam z sie­bie do­bra­łem jesz­cze do kom­ple­tu kwar­tę wód­ki.

Za­mó­wie­nie zo­sta­ło zre­ali­zo­wa­ne szyb­ko i smacz­nie, pra­cow­ni­cy Mar­co wie­dzie­li o spe­cjal­nych sto­sun­kach łączących mnie z ich pa­nem.

Po ja­ki­mś kwa­dran­sie od mo­men­tu, gdy pa­ru­jące pó­łmi­ski wje­cha­ły na stół, bez­wied­nie za­re­je­stro­wa­łem, że do sali wsze­dł Mar­co. Wy­so­ki, bar­czy­sty, z nie­wiel­kim brzusz­kiem ry­su­jącym się pod lu­źnym, wy­szy­wa­nym zło­tą ni­cią ka­fta­nem, bu­dził po­żąda­nie u ko­biet i za­zdro­ść u mniej za­rad­nych mężczyzn. Od razu pod­sze­dł do mego sto­li­ka. Wy­star­czył rzut oka na jego przy­stoj­ną twarz, by zro­zu­mieć, że szy­ku­je się in­te­res. Tyle że mia­łem na ra­zie za co żyć i nie by­łem pe­wien, czy chce mi się co­kol­wiek ro­bić przed wy­pły­ni­ęciem na pe­łne mo­rze.

– Mogę się przy­si­ąść? – za­py­tał, choć prze­cież był u sie­bie. Do­ce­niam ta­kie dro­bia­zgi u lu­dzi.

Ski­nąłem gło­wą, wska­zu­jąc wi­del­cem na wol­ne krze­sło.

Usia­dł i od razu prze­sze­dł do rze­czy.

– Mam kło­pot, Szte­jer.

– Znów czar­ni? – za­py­ta­łem, nie prze­ry­wa­jąc je­dze­nia.

Mar­co mach­nął dło­nią.

– A nie, z tam­ty­mi to spo­kój, do­sko­na­le się spra­wi­łeś. Inna rzecz leży mi na wątro­bie.

– O wątro­bę trze­ba dbać – zgo­dzi­łem się, wy­chy­la­jąc kie­li­szek wód­ki. – To o co się roz­cho­dzi?

– Moja sio­strze­ni­ca upa­rła się i po­szła do klasz­to­ru.

Spoj­rza­łem zdzi­wio­ny.

– Szpet­na ja­kaś czy nie­mo­ta?

– Skąd, pi­ęk­no­ść ja­kich mało i by­stra – wy­ja­śnił, chy­ba ura­żo­ny moją oce­ną cech dzie­dzi­czo­nych w jego ro­dzi­nie. – Tyle że za­ko­cha­na nie­szczęśli­wie w ta­kim jed­nym ła­chu­drze z ru­skiej dziel­ni­cy. Żad­na par­tia dla ta­kiej dziew­czy­ny jak Iri­na.

Wy­pi­łem dru­gi kie­li­szek wód­ki, ob­li­za­łem war­gi, przy­pa­tru­jąc się mo­je­mu stu­pro­cen­to­wo nie­szcze­re­mu roz­mów­cy.

– Czy­li mam po­zbyć się absz­ty­fi­kan­ta?

– Nie w tym rzecz, mło­dzie­niec już wy­je­chał – od­pa­rł enig­ma­tycz­nie Mar­co. – Głu­pia wy­pła­ki­wa­ła za nim oczy, gło­dzi­ła się, gro­zi­ła, że obe­tnie war­ko­cze i wstąpi do klasz­to­ru, a na­wet tar­gnie się na swo­je ży­cie, je­śli nie spro­wa­dzę jej uko­cha­ne­go.

– Do­my­ślam się, że stam­tąd, do­kąd udał się uko­cha­ny, po­wrót ra­czej nie jest mo­żli­wy? – za­py­ta­łem ostro­żnie.

– Tra­fi­łeś w samo sed­no, Szte­jer. – Wes­tchnął tak ci­ężko, że nie­mal uwie­rzy­łem, że tra­pi go po­czu­cie winy. Wra­że­niu temu prze­czy­ły oczy: zim­ne i bez­li­to­sne jak du­sza Mar­ko.

– Wci­ąż za bar­dzo nie wiem, w czym mogę się przy­dać.

– Dziew­czy­na ucie­kła do klasz­to­ru, trze­ba ją stam­tąd za­brać.

Osku­ba­łem mi­ęso z gna­ta i prze­żu­wa­jąc, spy­ta­łem:

– Nie chce wró­cić do wuja?

– Pro­blem leży gdzie in­dziej.

– Tak? – Prze­łk­nąłem.

– To męski klasz­tor.

I tu, moi dro­dzy, o małą chrząst­kę opo­wie­ść by się sko­ńczy­ła, gdyż za­krztu­si­łem się tak, że gały wy­szły mi na wierzch.

Mar­co mi­ło­sier­nie po­dał mi kie­li­szek z go­rza­łką. Ode­tka­ło mi prze­łyk i mo­głem wy­krztu­sić bły­sko­tli­wie:

– Że co?

– To męski klasz­tor – po­wtó­rzył Mar­co cier­pli­wie.

– Ale na Pa­nią, jak? – za­krzyk­nąłem, nie zwa­ża­jąc na to, że wy­sze­dł ze mnie he­re­tyk. – Prze­cież mni­si mu­szą się po­znać, a wte­dy… – Nie do­ko­ńczy­łem przez de­li­kat­no­ść względem wuja mło­dej damy.

– Oba­wiam się, Szte­jer, że już się po­zna­li – rze­kł cierp­ko.

– Ale po co to zro­bi­ła?

– Żeby mnie upo­ko­rzyć, bo wie, że ją ko­cham – wy­znał Mar­co i za­ci­snął war­gi, jak­by po­wie­dział o jed­no sło­wo za dużo.

– Cze­mu więc sam jej stam­tąd nie za­bie­rzesz?

– Bo po­szła do Sy­me­ona w do­li­nie Kar­mel. Sły­sza­łeś o nim?

– Nie­wie­le, po­dob­no to ja­kiś świ­ęty.

Mar­co wy­krzy­wił twarz z nie­na­wi­ścią.

– Ob­wo­ła­li go pro­ro­kiem, niech go za­ra­za po­żre. By­łem u nie­go, ale nie chce wy­pu­ścić Iri­ny z mo­na­sty­ru. Po­wie­dział, że ona jest te­raz słu­żeb­ni­ca pa­ńska. Na­wet nie po­zwo­lił mi się z nią zo­ba­czyć. Boję się o nią, bo ten by­dlak nie­na­wi­dzi ko­biet.

– A co z wy­ku­pem?

Mach­nął dło­nią zre­zy­gno­wa­ny.

– Za­pro­po­no­wa­łem dra­nio­wi ty­si­ąc srebr­nych, ale od­mó­wił.

– Od­mó­wił ty­si­ąca srebr­nych? – upew­ni­łem się, czy do­brze sły­szę.

– Tak, po­wie­dział, że nie przyj­mie pie­ni­ędzy za­ro­bio­nych na nie­rządzie i ludz­kiej krzyw­dzie, gni­da jed­na. – Mar­co aż po­czer­wie­niał pod wpły­wem słusz­ne­go obu­rze­nia.

– No ale żeby nie przy­jął ty­si­ąca srebr­nych – dzi­wi­łem się na­dal. – To chy­ba rze­czy­wi­ście świ­ęty – stwier­dzi­łem.

– On taki świ­ęty, jak ze mnie uczci­wy czło­wiek – za­pe­rzył się Mar­co. – Su­kin­syn zwy­czaj­nie się mści. Osiem lat temu by­łem jed­nym z tych, któ­rzy wy­rzu­ci­li go z Syr­da­ku. Już wów­czas pod­bu­rzał mo­tłoch na uli­cach do nisz­cze­nia do­mów gry, za­mtu­zów i ła­źni. Zgi­nęło wte­dy kil­ka mo­ich dziew­czyn i o mało co nie spa­li­li Je­dwa­biu. Po­zby­li­śmy się go i my­śle­li­śmy, że to ko­niec kło­po­tów, ale Sy­me­on nie jest czło­wie­kiem, któ­ry ła­two się pod­da­je. Za­szył się w mo­na­sty­rze od­da­lo­nym dzień dro­gi od mia­sta i szyb­ko zo­stał tam pro­ro­kiem. Te­raz z ca­łe­go pó­łwy­spu walą do nie­go piel­grzym­ki. Ist­ne sza­le­ństwo. Mówi się, że po śmier­ci sta­re­go Jo­gri­ko­sa to wła­śnie Sy­me­on zo­sta­nie no­wym Pa­triar­chą Syr­da­ku. A wte­dy ko­niec z dziw­ka­mi, ha­zar­dem i opium.

– A do kon­su­la nie mo­żesz się zwró­cić? Z tego, co mi mó­wio­no, Ni­ko­laj Gurn­sa to roz­sąd­ny czło­wiek.

– Zbli­ża­ją się wy­bo­ry do se­na­tu i na kon­su­la. Nikt, kto ma am­bi­cje po­li­tycz­ne, nie za­drze te­raz ze świ­ętym mężem, któ­ry ma kil­ka ty­si­ęcy wy­znaw­ców na jed­no ski­nie­nie. Sy­me­on po­czuł się tak pew­nie, że w ze­szłym mie­si­ącu pod­bu­rzył miesz­ka­ńców wio­ski za mu­ra­mi, a ci za­bi­li ka­ra­ima pro­wa­dzące­go za­jazd, zaś jego żonę i dzie­ci uka­mie­no­wa­li. Nikt na­wet pal­cem nie kiw­nął, żeby uka­rać wi­no­waj­ców.

Za­sta­no­wi­łem się nad pro­po­zy­cją zło­żo­ną przez Mar­co. Ro­bo­ta wy­da­wa­ła się pro­sta i mało ry­zy­kow­na, osta­tecz­nie to byli tyl­ko mni­si. Za dwa dni wy­pły­wa­łem i nie za­mie­rza­łem wra­cać do Syr­da­ku przez kil­ka naj­bli­ższych lat.

– Za­pła­cisz mi ty­si­ąc, któ­ry za­pro­po­no­wa­łeś Sy­me­ono­wi, ale w po­sta­ci we­ksla z ban­ku Gaw­ra­sów – za­strze­głem.

Mar­co nie tar­go­wał się, co wy­wo­ła­ło we mnie przy­kre uczu­cie, że mo­głem za­żądać wi­ęcej. Uści­snęli­śmy so­bie dło­nie i na tym się roz­sta­li­śmy. Po do­ko­ńcze­niu ko­la­cji wró­ci­łem do apar­ta­men­tu. Przez chwi­lę na­my­śla­łem się nad wzi­ęciem nie­wol­ni­cy na noc, ale zre­zy­gno­wa­łem z przy­jem­no­ści. Na­stęp­ne­go dnia cze­ka­ła mnie dłu­ga dro­ga i mu­sia­łem być w for­mie.

Po­ło­ży­łem się do łó­żka z my­ślą, że ni­ko­go dziś nie za­bi­łem, nie okra­dłem ani nie po­bi­łem. Co wi­ęcej, przyj­mu­jąc zle­ce­nie Mar­co, spe­łnia­łem do­bry uczy­nek. Dziw­ne uczu­cie.

Za­snąłem czuj­nym snem czło­wie­ka spra­wie­dli­we­go.

***

Wy­ru­szy­łem z sa­me­go rana uzbro­jo­ny w miecz, ga­ro­tę i kil­ka szty­le­tów, za­bra­łem też lu­ne­tę. Ob­rzy­na dla od­mia­ny zo­sta­wi­łem w skrzy­ni na kwa­te­rze. Po­wo­dy ta­kiej de­cy­zji były dwa. Raz, zle­co­ną mi przez Mar­co ro­bo­tę oce­nia­łem jako pro­stą: wy­kra­ść dzie­wu­chę od mni­chów i od­wie­źć do wuja. Ła­twi­zna. Wszyst­ko zaś mia­ło od­być się dys­kret­nie, po ci­chut­ku, bez ro­bie­nia roz­ró­by czy strze­la­nia do mni­chów. Skąd ta ostro­żno­ść i nie­chęć do roz­gło­su, za­py­ta­cie? To oczy­wi­ste.

Za moją gło­wę Oj­co­wie Pro­tek­to­rzy wy­zna­czy­li so­wi­tą na­gro­dę i wie­lu lu­dzi już pró­bo­wa­ło na nią za­pra­co­wać, a inni tyl­ko cze­ka­li na oka­zję. Nie po to przez lata my­li­łem tro­py i za­cie­ra­łem śla­dy, by te­raz zdra­dzać się przez lek­ko­my­śl­no­ść.

No i oczy­wi­ście zo­sta­wał Ar­kin. On za­raz do­my­śli­łby się wszyst­kie­go i z pew­no­ścią nie za­bra­łby mnie na wy­pra­wę, aby nie ry­zy­ko­wać, że to­wa­rzy­sze ze­chcą po­de­rżnąć mi gar­dło we śnie, kie­ro­wa­ni mo­ty­wa­mi re­li­gij­ny­mi lub dla zy­sku, co za­zwy­czaj często idzie w pa­rze.

No ale dość o tym, zaj­mij­my się pod­ró­żą, ta zaś, jak zwy­kle bywa, za­czy­na się od wy­bo­ru środ­ka lo­ko­mo­cji. Ja po­sta­no­wi­łem je­chać kon­no.

Ko­by­ła po­le­co­na mi przez Mar­co była spo­koj­na i uło­żo­na. Na prze­kór tem­pe­ra­men­to­wi kla­czy ktoś nadał jej imię Iskra, co było po­bo­żnym ży­cze­niem lub for­mą ma­gicz­ne­go obrzędu ma­jące­go wpły­nąć na źre­bię. Jaka by nie była in­ten­cja po­my­sło­daw­cy imie­nia – Iskra spa­li­ła na pa­new­ce.

Po opusz­cze­niu mia­sta przez kil­ka wiorst je­cha­łem wśród wzgórz po­kry­tych gęsty­mi ła­na­mi zbo­ża, mi­ja­jąc za­sob­ne cha­ty rol­ni­ków. Szyb­ko jed­nak miej­sce upraw za­jęły ska­ły i trakt za­głębił się w głębo­kie wąwo­zy i gór­skie do­li­ny. Pod­ró­żnych na dro­dze spo­tka­łem nie­wie­lu, nie­mal sa­mych piel­grzy­mów z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi ga­łąz­ka­mi oliw­ny­mi w dło­niach. Raz tyl­ko mi­nąłem ka­ra­wa­nę ku­piec­ką chro­nio­ną przez stra­żni­ków.

Wy­gląda­ło na to, że…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej