Zdobyć Rosie. Czas próby ebook

Kirsty Moseley

Zdobyć Rosie. Czas próby

Tłumaczenie:

Rozdział pierwszy

Nate

Rano Rosie zadzwoniła do mnie i powiedziała, że Josh zawiódł na całej linii i nie zabierze DJ’a na resztę weekendu. Najwyraźniej zdążyła już zadzwonić do Anny, która zaoferowała się, że weźmie DJ’a na noc, więc będziemy mogli przynajmniej pójść gdzieś razem wieczorem. W czasie dnia mieliśmy zrobić sobie piknik w parku z małym.

Wyjechałem do niej tuż po dziesiątej. Rosie otworzyła mi drzwi, była bardzo zdenerwowana. DJ zanosił się płaczem w pokoju.

Wydało mi się czymś strasznie nie w porządku, żeby ktoś taki jak ona bez przerwy doznawał rozczarowań, i nie było to też fair wobec tak wspaniałego dzieciaka, jakim był DJ.

– Dobrze się czujesz? – zapytałem.

Zmusiła się do uśmiechu.

– Jasne. Wchodź. – Zaprosiła mnie ruchem ręki do środka i zamknęła za mną drzwi. Głos miała smutny, ale starała się to ukryć. Nie rozumiałem, dlaczego chciała udawać przede mną, że jest dobrze.

– DJ chyba bardzo to przeżywa – powiedziałem ze współczuciem.

Zacisnęła szczęki. Wyglądała jak ktoś, kto nie jest pewny, czy wybuchnąć płaczem, czy zapolować na Josha i uciąć mu jaja.

– Przejdzie mu za jakiś czas. Jest po prostu rozczarowany. Naprawdę nie mógł się doczekać tej wycieczki do zoo. – Spuściła wzrok i zadrżała.

Wziąłem ją za rękę i pociągnąłem do salonu. DJ leżał na sofie, przytulał figurkę Woody’ego, twarz miał wciśniętą w poduszki i zanosił się płaczem. Nie widziałem go jeszcze płaczącego, zawsze był takim radosnym dzieckiem i dlatego ten widok wywołał we mnie złość. Naprawdę nie zasługiwał na to, żeby go tak traktować.

– Cześć, mały. Masz ochotę pograć w piłkę w parku? Może wzięlibyśmy kawałek chleba i nakarmili kaczki? – zaproponowałem.

Pociągnął nosem i uniósł twarz znad poduszki. Oczy miał czerwone od płaczu, czoło i policzki w plamach.

– Nie chcę – odpowiedział łamiącym się głosem i pokręcił głową.

Rosie westchnęła i odciągnęła mnie, zanim zdążyłem mu odpowiedzieć i próbować go przekonać albo przekupić największymi lodami, jakie można dostać w kawiarni niedaleko ich domu. Zaprowadziła mnie do kuchni, objęła w pasie i przytuliła twarz do mojej piersi.

– Tak strasznie mi przykro, że znowu musiałam pokrzyżować nasze plany. Zrozumiem, jeśli będziesz na mnie zły. Nie jesteśmy ze sobą aż tak długo, a ja już rujnuję ci dzień, więc masz prawo być wkurzony.

Odgarnąłem jej kosmyki włosów z twarzy i zatknąłem za uszy.

– Dlaczego miałbym być na ciebie zły, to po prostu niemądre – wyszeptałem i delikatnie ją pocałowałem.

Oddała mi pocałunek, a potem odsunęła się i pokręciła głową.

– Nate, nie rozumiem, co ty tu robisz ze mną. Wiesz, że to się będzie powtarzało bez przerwy. Prawdopodobnie bardzo często będę odwoływała spotkania w ostatniej chwili. DJ zawsze będzie dla mnie najważniejszy. Powinieneś znaleźć sobie dziewczynę, dla której najważniejszy będziesz ty. – Broda jej drżała, kiedy mówiła.

Uśmiechnąłem się do niej, chcąc dodać jej otuchy.

– Paseczku, przestań tak myśleć. Chcę być z tobą i rozumiem, że masz syna. Wszedłem w ten związek, wiedząc o tym. Zdaję sobie sprawę, że zawsze trzeba będzie zmieniać plany z powodu DJ’a. Mnie to nie przeszkadza – powiedziałem, całując ją w czoło.

Westchnęła i pokręciła głową.

– Naprawdę jesteś aż za bardzo… – Nie dałem jej dokończyć.

– Wiem, kochanie – wszedłem jej w słowo, przewracając oczami.

– Dokładnie – wyszeptała, przyciskając policzek do mojej szyi, przez co dostałem gęsiej skórki.

I wtedy wpadłem na świetny pomysł. Dzieciak chciał iść do zoo, to dlaczego nie mielibyśmy go tam zabrać? Jasne, że Josha na pewno by to wkurzyło, bo wszedłbym w jego rolę, ale to on wystawił chłopca do wiatru i zdarzało mu się to często. Mieliśmy cały dzień przed sobą, więc zamiast iść do parku, moglibyśmy się wybrać do zoo.

– A może pójdziemy do zoo? – zaproponowałem.

Rosie odsunęła się ode mnie.

– Nie, nie możemy. Ja… – urwała. Wyglądała na skrępowaną.

Czekałem na wyjaśnienie, dlaczego nie możemy tam zabrać DJ’a.

– No co? Przecież to chyba wszystko jedno, dokąd pójdziemy.

Cofnęła się i unikała mojego wzroku.

– Pójdziemy do parku, tak jak planowaliśmy. Nic mu nie będzie. Za kilka minut zapomni o całej sprawie – jej głos nagle stał się szorstki i pobrzmiewała w nim irytacja.

Chwyciłem ją za łokieć i obróciłem twarzą do siebie.

– O co tak naprawdę chodzi? – zapytałem.

– Zoo jest naprawdę drogie, a ja nie mam… – urwała. – Pójdziemy do parku – wyszeptała.

Zaraz, ona się martwi o pieniądze? Z tym był problem? Wiedziałem, że nie miała góry pieniędzy, w końcu była samotną matką, do diabła.

– Paseczku, chodźmy do zoo. DJ chce tam pójść – zaproponowałem ponownie, żeby jej pokazać, jak niemądra jest nasza rozmowa.

– Nate, nie mogę! Nie mam po prostu… to niemożliwe. – Spuściła wzrok na podłogę zdenerwowana faktem, że nie stać jej na wycieczkę z dzieckiem.

Obróciłem się w stronę pokoju.

– DJ, zakładaj buty. Mama i ja zabieramy cię do zoo! – zawołałem.

Rosie przerażona chwyciła mnie za ramię.

– Nie! Nie możesz tak po prostu mówić takich rzeczy! Pewnie masz forsy jak lodu, ale ja nie! Nie możesz składać takich obietnic, to nie w porządku – burknęła, kręciła głową i ze złości zacisnęła szczęki.

DJ skakał z radości w salonie. Usłyszałem, jak pobiegł do swojego pokoju, a potem drzwi uderzyły o ścianę, tak bardzo się spieszył.

– Rose, zabieram moją dziewczynę i jej synka do zoo. Nie musisz za nic płacić. Przestań się wszystkim stresować. Dzisiaj będziemy się świetnie bawili – oświadczyłem, całując ją w czoło.

– Nate, poważnie, to kosztuje majątek. Nie pozwolę ci płacić. Nie ma mowy – odmówiła, ale jednocześnie popatrzyła na mnie, jakbym był najwspanialszym facetem na świecie. Uwielbiałem, kiedy tak na mnie patrzyła.

– Och, cicho bądź, głowa mnie przez ciebie rozbolała – skłamałem, machając nonszalancko ręką. Obróciłem się w kierunku drzwi. – Jak sobie radzisz z butami, mały? Pingwiny już na ciebie czekają!

Rosie wtuliła twarz w moją pierś.

– Nate, w ogóle cię nie rozumiem! Co ty będziesz z tego miał? – zapytała głosem stłumionym przez materiał podkoszulka. W oczach miała łzy. – Nie zasługuję na ciebie, naprawdę nie zasługuję.

Czułość w jej oczach, gdy na mnie spojrzała, sprawiła, że poczułem błogie ciepło. Russell miał rację – droga do serca matki prowadzi przez jej dziecko.

Rozmyślałem nad tym, co takiego działo się w moim życiu, zanim poznałem tę dziewczynę. Jak mogłem kiedykolwiek uważać się za szczęśliwego? Nie zdawałem sobie sprawy z tego, co mnie omija, dopóki jej nie spotkałem.

– Przygotujesz coś na piknik? – zapytałem.

– Odwdzięczę ci się, obiecuję.

– Możesz się odwdzięczyć w naturze. Chętnie przyjmę pocałunki, przytulanie i – moje ulubione – przysługi seksualne.

Uśmiechnęła się do mnie szelmowsko. DJ wbiegł do kuchni, machając butami nad głową. Złapałem go, posadziłem na kuchennym blacie i pomogłem zawiązać sznurowadła.

– Nogi mi się gramolą! – jęczał DJ.

– Nogi cię bolą? To może nie powinniśmy iść dalej, co? – drażniła się z nim Rosie, mierzwiąc mu ręką włosy.

Mały pokręcił głową.

– Chcę zobaczyć nosorożce, ale są tak daleko, daleko! Mam krótsze nogi od waszych, dlatego muszę iść dalej niż wy dwoje! – marudził.

Byliśmy tam od kilku godzin, pokonaliśmy spory kawał drogi między wybiegami dla zwierząt, a dzieciak naprawdę świetnie sobie radził jak na czterolatka.

– Zaniosę cię do nosorożców, co ty na to? – zaproponowałem.

Uniósł rączki na znak zgody. Obróciłem go, wsunąłem mu ręce pod pachy i posadziłem sobie na ramionach. Dziwnie się poczułem, zwłaszcza gdy objął mnie za czoło i położył brodę na czubku mojej głowy.

– No to gdzie te nosorożce? Widzisz je z góry, mały?

Rosie zatrzymała się i popatrzyła na mnie zdezorientowana, a potem wsunęła mi rękę do tylnej kieszeni spodni i lekko ścisnęła mnie za pośladek.

– Nie przeholowałaś, Rose? – zażartowałem, starając się nadać głosowi poważne brzmienie.

– A co to przeloho… przoholo… powtórzysz to słowo? – poprosił DJ, opuszczając trochę ręce w dół i na wpół zakrywając mi oczy.

– Mały, nie widzę, dokąd idę. Zaraz wpadniemy na drzewo.

Roześmiał się.

– Będę twoim przewodnikiem i będę ci mówił, jak masz iść – zaproponował, najwyraźniej bardzo zadowolony z tego pomysłu.

– W porządku, ale jak się wywalę, to mama będzie musiała leczyć nas obu – powiedziałem, uśmiechając się przewrotnie.

Rosie zachichotała.

– A może sama myślałam już o zabawie w lekarza, jeśli dobrze to rozegrasz – odpowiedziała.

O, tak. Bardzo mi się to spodobało!

– Już dobrze rozgrywam, możesz mi wierzyć – odpowiedziałem, puszczając do niej oko.

– A w co gracie? – dopytywał się DJ, a my wybuchnęliśmy śmiechem.

Zanim udało nam się wreszcie znaleźć nosorożce, wpadłem na drzewo, na płot i niemal staranowałem bok klatki dla małp, a wszystko dzięki DJ’owi. Dzieciak był przekomiczny i śmiał się tak bardzo, kiedy skierował mnie na szklaną ścianę jednego z wybiegów, że niemal spadł mi z ramion.

Postawiłem go na ziemi. Zaraz zaczął pokrzykiwać.

– Tutaj, nosorożcu, tutaj. Chodź się spotkać z przyjacielem! – krzyczał, ile sił w płucach.

Rosie stanęła blisko mnie i przytuliła się.

– Agencie Peters, czeka cię coś miłego dziś wieczorem, to pewne – wymruczała.

Coś miłego wieczorem? Mój fiut zaczął szaleć.

– Naprawdę? Rzeczywiście pobawimy się w lekarza?

– Pomyślałam, że może pobawilibyśmy się w policjantów i złodziei – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od moich oczu.

– Czy karanie też jest przewidziane? – wyszeptałem, patrząc, jak podniecenie narasta w jej oczach.

Skinęła głową.

– Jeśli uznasz to za konieczne. Ale może będą nagrody za dobre sprawowanie. – Uśmiechnęła się do mnie prowokacyjnie, a potem obróciła do DJ’a. Wyglądałem, jakbym przemycił broń do zoo i ukrył ją z przodu dżinsów. Drażniła się ze mną!

– DJ, nie dotykaj ogrodzenia. Widzisz to? Ogrodzenie jest pod prądem, a nie chcesz chyba, żeby cię kopnął prąd, prawda? – zapytała. Przykucnęła, objęła go i wskazała palcem drut znajdujący się w płocie.

– Włosy podniosłyby ci się na głowie, mały – zażartowałem i stanąłem za Rosie, bo jacyś ludzie ustawili się blisko nas.

Rosie obróciła głowę, a jej twarz znalazła się na wysokości mojego krocza. Posłałem jej ironiczny uśmieszek.

– Skoro już tam jesteś… – Urwałem w pół zdania i sugestywnie uniosłem brwi.

Pokręciła głową i śmiejąc się, wstała.

– Wszystko w swoim czasie – powiedziała, a dla mnie świat zatrzymał się na sekundę w miejscu. Czy ta obietnica była kolejnym kuszeniem? Mogłem tylko mieć taką nadzieję, ale oto zrobiłem kolejny krok w stronę zakochania się jej we mnie.

Po następnej godzinie spacerowania po zoo i zjedzeniu lodów ruszyliśmy do sklepu z pamiątkami. Dałem DJ’owi banknot dziesięciodolarowy i patrzyłem, jak oczy mu się świeciły, gdy oglądał półki sklepowe i szukał czegoś, na co mógłby wydać te pieniądze. Rosie objęła mnie w pasie i przytuliła się mocno.

– Wielkie dzięki za dzisiaj. Nigdy wcześniej z nim tu nie byłam. Cieszyłam się każdą chwilą spędzoną z wami dwoma – powiedziała, nie spuszczając ze mnie wzroku.

Głaskałem palcami jej policzek. To okropne, że musiała szczypać się z pieniędzmi i najwyraźniej Josh niewiele jej pomagał. Ciężko pracowała, żeby jakoś wiązać koniec z końcem, a przyjemności takie jak wyprawa do zoo były luksusem, na jaki rzadko sobie pozwalała.

– Ja też miałem wspaniały dzień – przyznałem i pochyliłem głowę ku niej, ale nie chciałem przeginać przy DJ’u. W końcu nadal uważał nas jedynie za parę przyjaciół. Ten dzień był naprawdę niesamowity, więc nie chciałem go zakończyć zgrzytem, jakim byłaby dla małego wiadomość, że jestem nowym chłopakiem mamy.

A Rosie chyba uznała, że nadszedł czas, żeby DJ się dowiedział, bo pocałowała mnie namiętnie i przytuliła się do mnie. Właśnie zrobiła kolejny ogromny krok, pokazując synowi, że jesteśmy czymś więcej niż tylko przyjaciółmi.

– Fuj! Czy ty pocałowałeś mamę?

O kurwa!

DJ stał obok z wyrazem twarzy zdradzającym lekkie zdezorientowanie i kompletne obrzydzenie. Patrzył to na mnie, to na Rosie. Nie miałem pojęcia, co powiedzieć, a serce waliło mi jak oszalałe.

Rosie odsunęła się ode mnie i zrobiła głęboki wdech. Byłem przyzwyczajony do ostrych sytuacji, ale sposób, w jaki mały na mnie patrzył, przerażał mnie. Nie miałem pojęcia, co o tym wszystkim myślał. Zdumiewające, jak bardzo byłem na to nieprzygotowany.

Skrzywiłem się i popatrzyłem na Rosie. Ze spokojem przykucnęła przy DJ’u i uśmiechnęła się ciepło do niego. Wzięła mnie za rękę i trzymała ją mocno. Spletliśmy palce. Chciała, żebym ją wspomógł, albo wyczuła, że wymiękam, i starała się dodać mi otuchy. Może jedno i drugie.

– Tak, całowaliśmy się. Nate i ja chodzimy ze sobą. To znaczy, że on jest moim chłopakiem, a ja jego dziewczyną.

Mały zmarszczył czoło.

– Jak ty i tatuś?

– Nie, synku. Tatuś i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi.

DJ skinął głową, wyglądało na to, że się zastanawiał, a my czekaliśmy na jego reakcję.

Po najdłuższej minucie w moim życiu DJ spojrzał na mnie i skrzywił się.

– Uważaj, Nate, bo od dziewczyn dostaje się wszy! – oświadczył smutno. Rosie wybuchnęła śmiechem, a ja gapiłem się na niego w szoku, podczas gdy on wyciągnął w moją stronę pluszowego pingwina. – Wystarczy mi pieniążków na to? – zapytał.

Nie zawracałem sobie głowy patrzeniem na cenę, bo wiedziałem, że zapłacę, ile by to nie kosztowało.

– Tak, mały, wystarczy. – Głos miałem lekko zachrypnięty, prawdopodobnie z szoku, że tak szybko mnie zaakceptował.

Rosie ponownie ścisnęła moją rękę.

– Po drodze do domu kupimy jakieś lekarstwo na wszy, Nate, nie martw się – droczyła się ze mną.

– Wygląda na to, że już mnie oblazły, więc może zanim wezmę lekarstwo, kilka więcej nie zrobi różnicy? – zażartowałem i spojrzałem na jej usta.

Stanęła na palcach i przycisnęła usta do moich.

– Całowanie się z dziewczynami jest obrzydliwe – zawyrokował DJ.

Wziąłem go na ręce, przełożyłem sobie przez ramię i ruszyłem do kasy.

– Masz rację, mały, nie całuj się z dziewczynami, bo potem są z tego tylko kłopoty. Trzymaj się od nich z daleka jeszcze przez jakiś czas.

Posadziłem DJ’a na kontuarze, podczas gdy kasjerka skanowała metkę pingwina. Mały wyciągnął naszyjnik z cukierków ze słoika stojącego na ladzie i patrzył na niego łakomie. Kiwnąłem głową do kasjerki.

– Możemy poprosić o dwa takie naszyjniki? – zapytałem uprzejmie. Wyjąłem jeden ze słoika, rozprostowałem i założyłem Rosie przez głowę. – Nie mogłem dopuścić, żebyś poczuła się pominięta, bo kupiłem biżuterię twojemu synowi, a tobie nie, dobrze mówię?

Wsunęła dłoń do tylnej kieszeni moich dżinsów.

– Może to trochę za wcześnie, żebyś kupował mi biżuterię?

Pochyliłem się i pocałowałem ją w szyję.

– Tak naprawdę nie kupiłem go dla ciebie, tylko dla siebie. – Wyszczerzyłem się w uśmiechu i pokazałem, że mam cukierek z naszyjnika na języku.

Rozdział drugi

Nate

Z zoo pojechaliśmy do Anny i Ashtona. DJ cały czas podskakiwał na fotelu z radości, że zostanie u nich na noc. Gadał bez przerwy, że Ashton pozwala mu grać na jego „puterze”. Rosie wciąż przypominała, że powinien być u nich cicho ze względu na Camerona. A ja, szczęśliwy, słuchałem ich rozmowy i prowadziłem samochód.

Kiedy zajechaliśmy na miejsce, wziąłem niewielką torbę z jego rzeczami.

– Mogę nacisnąć guziki? – zapytał DJ, gdy znaleźliśmy się w windzie.

Podniosłem go, żeby mógł sięgnąć, a Rosie zawołała:

– Tylko piętro Anny!

Za późno. Mały zdążył wcisnąć każdy przycisk na panelu i podświetlił je wszystkie.

– Och, DJ! – skarciła go.

Nie potrafiłem powstrzymać się od śmiechu.

– Wiesz, że powinieneś to robić, kiedy wysiadasz z windy, rozumiesz? Robisz to przy wyjściu, żeby następni pasażerowie musieli zatrzymywać się na każdym piętrze, a nie ty – powiedziałem do niego i puściłem oko.

Winda stanęła na pierwszym piętrze, drzwi się otworzyły, ale nikt za nimi nie czekał. Na szóstym piętrze dosiadła się do nas kobieta. Widziałem jej irytację, gdy zatrzymywaliśmy się na każdym piętrze, gdzie nikogo nie było.

Kobieta popatrzyła z naganą w kierunku DJ’a, dlatego wziąłem go za rękę i uśmiechnąłem się do niej.

– Już najwyższy czas, żeby naprawili tę windę, prawda? Ludzie płacą tyle pieniędzy, żeby kupić tu mieszkanie, i muszą zatrzymywać się na każdym piętrze, przecież to woła o pomstę do nieba – oświadczyłem, kręcąc głową z udawaną dezaprobatą.

Niezadowolenie kobiety jeszcze wzrosło.

– Mmm, tak – wymamrotała wyniośle. Wysiadając, nacisnęła przycisk o pięć pięter wyżej.

Uśmiechnąłem się i pomachałem do niej, gdy spojrzała na nas ponad ramieniem.

– Do widzenia, może spotkamy się, kiedy będziemy zjeżdżać.

Rosie dała mi kuksańca w bok, chichocząc jak nastolatka.

Kiedy dojechaliśmy na piętro Anny i Ashtona, wskazałem ręką panel z guzikami.

– Tak to się robi, mały – poinstruowałem go.

Rosie pokręciła głową, ale była uśmiechnięta, więc wiedziałem, że kłopoty mi nie grożą. DJ natychmiast zaczął wciskać przyciski, do których sięgał, a ja zająłem się tymi znajdującymi się wyżej. W chwili gdy drzwi windy miały się zamknąć, chwyciłem go za rękę i wyciągnąłem na zewnątrz.

– No co? – zapytałem głosem niewiniątka.

– Uczysz go złych nawyków – ofuknęła mnie, ale bez złości.

Pokręciłem głową, udając, że nie wiem, o co jej chodziło.

– Właściwie to korygowałem złe nawyki. Nigdy nie wciska się przycisków, kiedy jest się w środku, to błąd nowicjuszy. Powinnaś lepiej go uczyć. Pomogłem małemu dorosnąć.

Anna otworzyła drzwi, a DJ objął ją za nogi.

– Ciocia Ania! – wrzasnął.

Przytuliła go i ucałowała.

– Cześć, DJ! Jak tam twoje ramię? – zapytała.

– Spoko Maroko – odpowiedział, uśmiechając się i wchodząc do mieszkania bez czekania na zaproszenie. Kolejna rzecz, którą ten mały miał wspólną ze mną.

Anna zaśmiała się i powtórzyła cicho do Rosie „Spoko Maroko?”.

– Kto może wiedzieć, gdzie to podłapał – odpowiedziała rozbawiona.

– Cześć, żono najlepszego przyjaciela – przywitałem się z nią.

– Cześć, chłopaku najlepszej przyjaciółki – odpowiedziała, puszczając oko do Rosie, która zarumieniła się zawstydzona.

DJ wbiegł do salonu. Ashton podniósł go i przytulił.

– Cześć, smyku, dawno się nie widzieliśmy. Jak leci?

– Poszliśmy do zoo i dostałem gwina, i widzieliśmy, jak karmili lwy, i jechaliśmy kolejką! – powiedział na jednym wdechu. A potem pochylił się do ucha Ashtona, popatrzył na mnie i Rosie, najwyraźniej sprawdzając, czy go usłyszymy. – Zgadnij, co mama i Nate robili? – wyszeptał, ale na tyle głośno, że wszyscy go usłyszeli.

Ashton spojrzał na mnie i uniósł sugestywnie brwi.

– Co takiego robili mama i Nate? – zapytał głosem zdradzającym rozbawienie.

– Oni się całowali!

Ashton zachłysnął się powietrzem, udając przerażenie.

– Och, nie! Czy teraz i Nate ma już wszy od dziewczyny? – zapytał, kręcąc smutno głową. Rosie, Anna i ja wybuchnęliśmy śmiechem, ale Ashton zachował powagę, kiedy DJ pokiwał głową. – Nie ostrzegłeś go, że jak się całuje z dziewczynami, to ich robaki przechodzą na ciebie?

DJ westchnął i pokręcił głową.

– Teraz już za późno. Całowali się więcej niż raz. On na pewno ma już wszy. – Nagle poweselał i obrócił się do Ashtona. – Ej, jeśli on ma to samo co ty, czy to znaczy, że Nate i mama będą mieli dzidziusia tak jak ty i ciocia Ania? – spytał uradowany.

Zacząłem kasłać, zaszokowany tym, co powiedział. Rosie otworzyła usta, a Ashton i Anna roześmiali się głośno.

Ashton pokręcił głową.

– Myślę, że mama i Nate muszą jeszcze trochę się o to postarać.

Postawił DJ’a na podłodze. Mały natychmiast wskoczył na sofę i spojrzał wyczekująco na Ashtona.

– Możemy pooglądać telewizję?

Przez kilka następnych minut Rosie rozmawiała z Anną o porze kładzenia małego do łóżka, a ja, Ashton i DJ przeszukiwaliśmy kanały telewizyjne, aż natrafiliśmy na kreskówkę, która spodobała się małemu. Potem pożegnaliśmy się, a Rosie po raz ostatni przykazała DJ’owi, żeby był grzeczny i ostrożnie obchodził się z Cameronem.

Kiedy staliśmy przy windzie, roześmiała się.

– Schodami? – zaproponowała, gdy na wyświetlaczu ponad drzwiami pojawiła się informacja, że winda jest na trzydziestym czwartym, a potem trzydziestym piątym piętrze.

Zeszliśmy po schodach, trzymając się za ręce.

– Chyba zapytam cię teraz, zanim będziesz mógł powiedzieć, że jestem zbyt pijana, żeby wiedzieć, co mówię – zaczęła, lekko się rumieniąc.

Popatrzyłem na nią zaciekawiony, bo nie miałem zielonego pojęcia, ku czemu zmierzała.

– O co mnie zapytasz?

Uśmiechnęła się nerwowo.

– Mam dzisiaj wolną chatę w nocy, więc może u mnie zostaniesz i dotrzymasz mi towarzystwa?

Stłumiłem w sobie chęć, żeby przerzucić ją przez ramię i pobiec do jej mieszkania co sił w nogach. Usiłowałem zachować spokój i nie myśleć o spaniu z nią w jednym łóżku, przez całą noc. Marzyłem o tym od tygodni.

– Jasne, jeśli boisz się zostać sama w domu.

– Och, z pewnością będę potrzebowała wielkiego agenta SWAT, żeby mnie chronił.

– W takim razie zostanę. To będzie rutynowy dyżur, ale godzę się, jeśli to ma ci poprawić samopoczucie – zażartowałem. – Masz ochotę na obiad, a potem na drinka?

– Brzmi dobrze. Ale najpierw chyba jednak będę musiała się przebrać. Wyglądam jak łachmaniara.

Popatrzyłem na nią. Miała na sobie czarne spodnie opinające pośladki, sandały i czerwoną bluzkę bez rękawów z dekoltem w serek, na tyle obcisłą, żeby puls mi przyśpieszał za każdym razem, gdy na nią spojrzałem. Dla mnie wyglądała cholernie dobrze.

– Nie musisz. Już teraz wyglądasz niesamowicie.

Roześmiała się z niedowierzaniem.

– Niesamowicie?

Udałem zdziwienie.

– Powiedziałem „niesamowicie”? Miałem raczej na myśli, że wyglądasz znośnie.

Przytuliła się do mnie.

– Ty sam wyglądasz całkiem znośnie.

– No to postanowione. Jedzenie, potem picie. A tak przy okazji, mam zamiar cię znowu upić, bo pijana Rosie potrafi flirtować!

Po obiedzie poszliśmy do baru. Świetnie się bawiłem tego wieczoru. Prawdę mówiąc, cały dzień był nieziemski i, żeby użyć słów, które wypowiedziała wcześniej, cieszyłem się każdą chwilą. Kto by przypuszczał, że czas spędzony z dziewczyną i jej dzieckiem może być tak fantastyczny.

Zabawialiśmy się w wynajdowanie ludzi podobnych do celebrytów, a potem ocenialiśmy nawzajem nasze wybory w skali od jednego do dziesięciu.

Nagle Rosie zesztywniała.

– To chyba jakiś głupi żart – warknęła, a potem na sztywnych nogach ruszyła ku temu, co przyciągnęło jej uwagę. Obróciłem się zdezorientowany, chcąc sprawdzić, co wytrąciło ją z równowagi.

Patrzyłem, jak podeszła do grupy czterech facetów. Walnęła otwartą dłonią w plecy jednego z nich, przez co rozlał drinka. Odwrócił się, złość malowała mu się na twarzy, ale szczęka mu opadła, gdy ją spostrzegł.

Z całej siły uderzyła go dłońmi w pierś. Zachwiał się i zrobił kilka kroków do tyłu.

– Wcześniej skończyłeś pracę, Josh? – warknęła.

Zaraz, Josh? Przyszedł do knajpy napić się z kumplami po tym, jak jej powiedział, że nie może zająć się synem, bo będzie zajęty w pracy? Pieprzony gnój!

Patrzył na nią z otwartymi ustami, kiedy uderzyła go w ramię.

– Ty niepoważny, głupi, nieodpowiedzialny dupku! – krzyknęła, przyciągając spojrzenia ludzi znajdujących się w pobliżu. – Dlaczego znowu to zrobiłeś? Dlaczego to robisz swojemu synkowi przez cały czas? I mnie?

Natychmiast do niej podszedłem. Gdyby tylko pozwoliła, z prawdziwą przyjemnością sprałbym go na kwaśne jabłko. Posłał jej ironiczny uśmieszek i nie kryjąc się z tym, otaksował ją wzrokiem. Poczułem, że plecy mi sztywnieją. O ty w mordę, zabiję go!

– Jesteś bardzo seksowna, kiedy się złościsz – oświadczył, upijając łyk ze szklanki.

– No to pewnie jestem seksowna przez cały czas, bo zawsze mnie wkurzasz!

– O, jesteś, króliczku, jesteś – flirtował, puszczając do niej oko.

Króliczku? To dlatego powiedziała mi kiedyś, żebym jej tak nie nazywał, bo tak mówił do niej ten łobuz.

– Dorośnij, Josh! Czym się teraz wymówisz? Przyłapałam cię na gorącym uczynku! Miałeś dzisiaj pracować, więc co mi powiesz? Były ćwiczenia przeciwpożarowe i musiałeś się ewakuować, jakaś bomba wybuchła w budynku, ktoś zarażony cholerą zaczął biegać po pokojach i kazali wam tu przeczekać? – zapytała jadowitym tonem.

Uśmiechnął się do niej. Był to krzywy uśmiech, który mi powiedział, że Josh przebywał tu od jakiegoś czasu i zdążył się wstawić.

– Ale jesteś zabawna – odpowiedział, ponownie taksując ją wzrokiem.

– A ty jesteś palantem – odparowała, skrzyżowała ramiona na piersi, przez co jego spojrzenie skierowało się właśnie tam.

O, tak, muszę go zabić. Gdzie jest moja broń, do kurwy nędzy, kiedy jej potrzebuję?

Westchnął.

– Pracowałem cały dzień. Miałem zostać do dziesiątej, ale puścili mnie wcześniej. Skończyłem mniej więcej godzinę temu, dlatego pomyślałem, że już za późno, żeby do ciebie dzwonić i przyjść po niego – wyjaśnił, wzruszając ramionami, jakby nie było o czym mówić.

Popatrzyła na niego z zaciekawieniem.

– Naprawdę pracowałeś?

Pokiwał głową i pochylił się, żeby zrównać się z nią twarzą.

– Oczywiście, że pracowałem, króliczku. Przecież ci mówiłem, prawda? – Przekrzywił głowę i zrobił minę niewinnego chłopca, co DJ najwyraźniej po nim odziedziczył. Zabawne, bo kiedy DJ robił taką minę, wydawała mi się śliczna, ale kiedy Josh ją zrobił, miałem ochotę przywalić mu w pysk.

– Przestań mnie tak nazywać, Josh, bo to bardziej niż niewłaściwe – odparła ze złością.

Roześmiał się.

– Cokolwiek zechcesz… króliczku.

Przestąpiłem z nogi na nogę. Niemal czułem w ustach smak gniewu. To ten facet krzywdził bez przerwy moją dziewczynę, to przez tego faceta mały płakał całe rano, bo znowu ojciec wystawił go do wiatru.

Spojrzał na mnie, rysy twarzy mu stężały.

– Kto to? – zapytał ją, wskazując mnie głową ponad jej ramieniem i nie spuszczając ze mnie wzroku.

Rosie odwróciła się, spojrzała na mnie i uśmiechnęła się przepraszająco.

– Josh, to jest Nate Peters. Nate, to ojciec DJ’a, Josh Brody – przedstawiła nas sobie.

Zacisnął mocno szczęki, kiedy objąłem Rosie ramieniem i wyciągnąłem do niego drugą rękę. Uścisnął mi dłoń i przewiercał mnie wzrokiem. Widziałem wyraźnie, że najchętniej wyrwałby mi ramię, ja zresztą tłumiłem tę samą chęć.

Josh okazał się moim kompletnym przeciwieństwem. Miał ciemnobrązowe włosy, piwne oczy i smagłą cerę. Był dobrze zbudowany, niemal mojego wzrostu. Musiałem oddać mu sprawiedliwość, że był przystojny.

– Dużo o tobie słyszałem – powiedziałem. Nie potrafiłem się powstrzymać od ironicznego uśmieszku. Praktycznie wszystko, co usłyszałem o tym facecie, było złe, a mimo to uważał, że nadal ma szanse u Rosie.

Otaksował mnie spojrzeniem, jakby chciał ocenić, jakiego rodzaju zagrożeniem byłem. On też miał na ustach miał kpiący uśmieszek, który najchętniej zmazałbym mu z twarzy pięścią.

– Ja, niestety, nie mogę powiedzieć tego samego, bo żadne z nich nie wspominało nigdy o tobie. – Uśmiechnął się prowokacyjnie, najwyraźniej z siebie zadowolony, i obrócił się do Rosie. – To nowy chłopaczek do zabawy?

– On nie jest chłopaczkiem do zabawy! – warknęła.

Roześmiał się.

– No to kochaś, co wolisz. – Ponownie zerknął na mnie z ironią w oczach, na pewno myśląc, że wkurzy mnie tym przedstawieniem macho.

Prawdę mówiąc, właściwie mnie rozśmieszał. Pewnie, że najchętniej bym go zabił, ale wiedziałem, że robił to dlatego, bo był zazdrosny, w końcu to ja z nią byłem, nie on. Anna wspominała, że chciał rzeczy, których nie mógł dostać, a to był doskonały przykład takiej sytuacji.

– Josh, wkurzasz mnie jak nikt, wiesz o tym?! – krzyknęła, unosząc do góry ramiona ze złości.

Uśmiechnął się i znowu udawał niewiniątko.

– Przepraszam, króliczku. Przestanę, dobrze? Mogę postawić ci drinka? – Obrócił się potem do mnie z półuśmieszkiem na twarzy. – A ty chcesz drinka, chłoptasiu?

Rosie pokręciła przecząco głową.

– Wygląda na to, że jesteś dzisiaj przy forsie, Josh. Czy to znaczy, że nie spóźnisz się z alimentami w tym miesiącu? – zapytała, wyraźnie nadal na niego zła.

– Na pewno się nie spóźnię – obiecał, przykładając rękę do serca. – Zaraz, zaraz, skoro ty tu jesteś, to kto pilnuje DJ’a?

Rosie zaśmiała się gorzko.

– Czasami jesteś takim troskliwym ojcem. Potrzebowałeś zaledwie… – chwyciła mnie za nadgarstek i spojrzała na mój zegarek – …czterech minut, żeby w końcu się zorientować, że nasz syn nie jest ze mną – oświadczyła. – Powinieneś być z tego dumny.

– Jesteś taka seksowna, kiedy się wściekasz.

Westchnęła, pokonana.

– Został u Anny na noc.

Zmarszczył czoło i pokiwał głową.

– Świetnie. U Taylorów – wymamrotał, lekko ironizując.

Odniosłem niejasne wrażenie, że nie lubił Anny i Ashtona – prawdopodobnie dlatego, że Anna nie bała się mówić tego, co myśli, a Ashton wyrzucił go z mieszkania. Znowu się pochylił, żeby mieć twarz na wysokości jej twarzy.

– Naprawdę pracowałem, króliczku. Przysięgam ci. Nie wściekaj się na mnie, dobrze? Nie znoszę, kiedy jesteś na mnie taka zła. – Wyciągnął rękę i dotknął jej biodra, a ja miałem chęć złapać go za ramię i połamać wszystkie kości za to, że dotknął mojej dziewczyny.

Rosie pokiwała głową.

– W porządku, świetnie. Ale postaraj się nie łamać już więcej obiet… – zaczęła, ale dokładnie w tym momencie jeden z facetów, którzy byli z Joshem, został popchnięty od tyłu i wylał całą szklankę piwa na nią. – Co jest?! – krzyknęła, zaskoczona.

Josh roześmiał się, a jego przyjaciel popatrzył na nią przepraszająco.

– Przepraszam, kochanie – powiedział bełkotliwie.

Rosie popatrzyła na mnie.

– Muszę iść i osuszyć się, zaraz wrócę, dobrze?

Skinąłem głową, pochyliłem się i pocałowałem ją.

– Jasne. Będę tu na ciebie czekał.

Zagłębiła się w tłum, zmierzając na zaplecze baru. Zauważyłem, że wszyscy: Josh, ja i trzech jego kumpli, patrzyliśmy na tyłeczek Rosie, gdy odchodziła.

Wzrok Josha napotkał moje spojrzenie.

– Więc to ty jesteś daniem miesiąca? – zapytał, ponownie taksując mnie wzrokiem, tym razem nie siląc się nawet na ukrywanie niechęci.

Zaśmiałem się fałszywie.

– Tak, to chyba ja – zgodziłem się z nim, przystępując do jego gierki, dzięki której chciał mnie wkurzyć.

– Niedługo się tobą znudzi i znajdzie sobie następnego. Zawsze tak robi. Z takimi dupkami jak ty wytrzymuje najwyżej kilka tygodni – ostrzegł mnie.

Naprawdę liczył na to, że mu uwierzę?

– Warto wiedzieć, Josh. Ale ja i tak z nią zostanę, więc może zaczniemy się do siebie przyzwyczajać, co ty na to? – zaproponowałem, starając się zachowywać przyjacielsko, być mądrzejszy i ignorować fakt, że właśnie nazwał mnie dupkiem.

Widać było wyraźnie, że jest wściekły i zazdrosny.

– Wróci do mnie, kiedy przestanie się z tobą pieprzyć.

Tłumiłem chęć rozkwaszenia mu nosa.

– Nie ma szans, żeby tak się stało – odpowiedziałem, usiłując nie okazać, że poruszył we mnie czułą strunę. – Między wami wszystko skończone.

– Między nami nigdy nic nie będzie skończone – odparował.

– Ona nie zbliży się już do ciebie, nawet gdyby jej życie od tego zależało – poinformowałem go. Powiedziałem to bardziej stanowczo i groźnie, niż zamierzałem.

Uśmiechnął się do mnie z pewnością siebie.

– O co chodzi, chłoptasiu, boisz się odrobiny konkurencji?

Chłoptasiu? Naprawdę ma zamiar tak to ciągnąć? Palant!

– Nie ma żadnej konkurencji! – niemal warknąłem, a ręce świerzbiły mnie, żeby go udusić.

– Widzisz i tu się mylisz, chłoptasiu. Rosie i mnie zawsze będzie coś łączyło, mamy wspólną przeszłość i nic na to nie możesz poradzić. Niedługo wróci do mnie na kolanach.

Zmusiłem się do uśmiechu i pokiwałem głową.

– Masz rację. Wy dwoje macie wspólną przeszłość, ale chodzi o to, że ja mam z nią przyszłość.

– Czas pokaże. Na razie jesteś w grze, chłoptasiu. – Roześmiał się, stuknął szklanką z jednym z kumpli i upił łyk. Patrzył na mnie rozbawionymi oczami sponad okularów.

Żołądek mi się zacisnął, kiedy usłyszałem te słowa, ale bardzo się starałem, żeby nie było po mnie widać przerażenia. Czyżby Josh naprawdę uganiał się za moją dziewczyną i postanowił zrobić wszystko, żeby do niego wróciła?

Tytuł oryginału: Enjoying the Chase

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Barbara Żebrowska

Korekta: Jolanta Rososińska

© 2014 by Kirsty Moseley

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2017

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: iStock.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-3116-9

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.