Alkohol i muzy. Polscy artyści i ich ulubione trunki audiobook

Alkohol i muzy. Polscy artyści i i ich ulubione trunki jest poprawioną  i rozszerzoną wersją książki Alkohol i muzy. Wódka w życiu polskich artystów

Projekt okładki i stron tytułowych Fahrenheit 451

Zdjęcie na okładce archiwum Filmu/Forum

Korekta Firma UKKLW – Małgorzata Ablewska, Elżbieta Steglińska

Dyrektor wydawniczy Maciej Marchewicz

ISBN 9788380798120

Copyright © Sławomir Koper  Copyright © for Fronda PL Sp. z o.o., Warszawa 2022

WydawcaWydawnictwo Fronda Sp. z o.o.ul. Łopuszańska 3202-220 Warszawatel. 22 836 54 44, 877 37 35 faks 22 877 37 34e-mail: [email protected]

www.wydawnictwofronda.pl

www.facebook.com/FrondaWydawnictwo

www.twitter.com/Wyd_Fronda

Przygotowanie wersji elektronicznejEpubeum

Od autora

Pierwsza wersja książki, którą mają Państwo przed sobą, powstała kilkanaście lat temu. Od tego czasu wiele się jednak zmieniło – część gotowego już tekstu wykorzystałem w innych swoich publikacjach, a w zamian wprowadziłem do niego nowe fragmenty. Poza tym prawie dziesięć lat w życiu autora to bardzo dużo czasu – piszę teraz zupełnie inaczej, dlatego książka uległa gruntownemu przeredagowaniu.

Tak się ostatnio składa, że we wstępach do swoich kolejnych książek tłumaczę się głównie z doboru tematów i bohaterów. Jako autor z pewnym już dorobkiem o wielu sprawach pisałem już wcześniej, a przecież nie chciałbym się powtarzać. Czasami jednak, kiedy jest to nieuniknione, staram się wykorzystać materiały wcześniej niepublikowane. I tak właśnie postąpiłem, pisząc w tej książce o Jaraczu – nie sposób bowiem pisać o alkoholu w środowisku aktorskim, nie wspominając o nim. W innych przypadkach nie było takich problemów. Kazimierz Wierzyński był jedynym ze skamandrytów, którym bliżej się nie zajmowałem, natomiast Konstanty Ildefons Gałczyński, Stanisław Przybyszewski, Stanisław Grochowiak oraz Ireneusz Iredyński w ogóle nie zaistnieli w moich wcześniejszych książkach.

Oddzielną sprawą jest lista nieobecnych w tej książce. Z rozmysłem pominąłem Władysława Broniewskiego i Marka Hłaskę. Przeznaczam dla nich miejsce w jednej ze swoich następnych książek – Skandaliści PRL. Podobnie jest w przypadku Jana Himilsbacha i Zdzisława Maklakiewicza. Co prawda wszyscy czterej panowie idealnie pasowaliby do książki o roli alkoholu w dziejach polskiej kultury, jednak ze względu na szczupłość miejsca, jakie mógłbym im w tej pracy poświęcić, zostaliby przedstawieni skrótowo. A zasługują przecież na znacznie więcej. Dokonałem zatem pewnego wyboru i mam nadzieję, że Czytelnicy wykażą zrozumienie.

O alkoholu w dziejach polskiej kultury można pisać bez końca. Wódka oraz inne trunki zawsze były obecne w życiu artystów i tak już chyba zostanie. To kwestia pewnej wrażliwości, sposobu życia. Zapewne nie bez powodu związki rodzinne artystów z reguły należały do wyjątkowo skomplikowanych, a życie pod jednym dachem z geniuszem nigdy nie było łatwe. Inna sprawa, że pikantne historie z życia prywatnego zawsze pobudzały ciekawość, stając się tematem licznych plotek w biurach i kawiarniach. Do niedawna nie było przecież tabloidów.

W naszym społeczeństwie panuje dziwna ambiwalencja postaw. Z jednej strony z zainteresowaniem (czasami niezdrowym) śledzimy skandale obyczajowe z udziałem artystów i prominentów (również te alkoholowe), a z drugiej mamy skłonność do stawiania spiżowych pomników i do tworzenia papierowych bohaterów. A kiedy jest mowa o zmarłych, to należy o nich mówić dobrze i tylko dobrze, aż do znudzenia. I tak oto podczas pogrzebu Stanisława Przybyszewskiego jeden z dostojników państwowych wygłosił nad trumną pisarza całą serię konwencjonalnych pochwał, po czym, opuszczając już cmentarz, powiedział do swojego otoczenia, że Przybyszewski był demoralizatorem społeczeństwa. Ale oficjalnie, na pokaz wszystko odbyło się tak, „jak Pan Bóg przykazał”.

Gdy jeden z polskich emigrantów paryskich wspomniał pewne wesele, na którym Adam Mickiewicz nadużył alkoholu i śpiewał nieprzyzwoite piosenki, natychmiast napadła na niego córka wieszcza, zarzucając mu „kalanie pamięci poety”.

Przytaczanie niewygodnych faktów jest zajęciem ryzykownym, o czym przekonałem się na własnej skórze. Gdy przypomniałem, że Józef Piłsudski miał dwie nieślubne córki, posypała się na mnie lawina oskarżeń. A przecież to prawda, która dla historyków nigdy nie była tajemnicą. Wanda i Jadwiga urodziły się w związku pozamałżeńskim, a marszałek poślubił ich matkę dopiero po śmierci swojej pierwszej żony. Od razu jednak dał im swoje nazwisko, a nieprawe pochodzenie w niczym nie odbierało dziewczynkom miłości ojca. Stosunki międzyludzkie bywają bowiem o wiele bardziej skomplikowane, niż chcieliby domorośli autorzy moralizatorskich książeczek.

Oddzielny problem dla badaczy stanowią dzieci występujące w charakterze biografów swoich rodziców. Co prawda posiadają one materiały, do których inni nie mają dostępu, jednak bardzo często dokonują ich cenzury. Rekordy na tym polu pobił Władysław Mickiewicz, który większość życia poświęcił na tropienie i niszczenie dokumentów przedstawiających ojca w złym świetle. W efekcie dzisiejsi badacze biografii wieszcza zamieniają się w detektywów, a rekonstrukcja życia Adama Mickiewicza przypomina pracę specjalistów od kryminalistyki.

Kira Gałczyńska nie niszczyła wprawdzie dokumentów, ale z premedytacją pomijała lub naginała fakty z życia Konstantego Ildefonsa. Jako córka miała do tego prawo, natomiast jako badaczka – nie. A przecież Gałczyński opisany bez żadnej cenzury może tylko zyskać, bo zostaje ukazany w pełni swojego człowieczeństwa. Dotyczy to również jego największych ekscesów alkoholowych. Równie barwnej postaci próżno by szukać w dziejach naszej literatury, z czego już jego współcześni zdawali sobie sprawę. Rysownik Zdzisław Czermański po raz pierwszy zetknął się z pijanym Gałczyńskim na warszawskim Powiślu i spotkanie to nie wywarło na nim najlepszego wrażenia. Wziął go za „tamtejszego człowieka”, za przedstawiciela miejscowego lumpenproletariatu. I dlatego nie potrafił ukryć zdumienia, gdy kilka dni później zobaczył na Mazowieckiej „tego morusa znad Wisły” idącego pod rękę z Tuwimem. Czy w tej anegdocie nie ma więcej prawdy o czasach i ludziach niż w pewnej teorii, według której permanentny stan upojenia Gałczyńskiego był spowodowany jego niespotykanie niską odpornością na działanie alkoholu?

„U innych narodów, nie obciążonych naszymi niedolami – pisał Tadeusz Boy-Żeleński – ta część krytyki literackiej przybrała od dawna charakter bardziej, można by powiedzieć, przyrodniczy. Obchodzi się i okrąża, bada i opisuje wielkiego pisarza jak np. lwa albo tygrysa. Naukowa bezinteresowność spojrzenia – też, oczywiście, o ile polityka nie zrobi swoich spustoszeń. Chowają geniusza w Panteonie, ale nie darowują mu żadnej słabostki. Profanacja? Nie sądzę. Raczej poczucie, że tajemnica geniuszu tkwi w czym innym niż w konwencjonalnej doskonałości. Że to »ziemskie, arcyziemskie«, z którego rodzi się boskie, to jest najbardziej wzruszające misterium: schwytać na gorącym uczynku owo skraplanie się geniuszu jest najpiękniejszym zadaniem krytyki. Ta pasja ducha łamiącego się, przedzierającego się przez ciemności, potykającego się w drodze, wybuchającego dziełami często ponad jego własną miarę – to najdziwniejsze, najciekawsze zjawisko. Żywot pisarza to księga, która zawsze działa budująco, ale niekoniecznie przez same swoje cnoty”1.

Z całego serca podpisuję się pod tym stwierdzeniem Boya. Do ludzi obdarzonych niezwykłym talentem, dotkniętych palcem Boga, należy przykładać inną miarę. A prawdziwy geniusz krytyk i tak się nie boi…

Sławomir Koper

PRZYPISY

1 T. Żeleński (Boy), Reflektorem w mrok, Warszawa 1978, s. 462–463.

Rozdział 1. Zamiast wstępu

Piwo, wino i okowita

Alkohol zawsze towarzyszył ludzkości i nic w tej kwestii nie zmieniło się przez tysiąclecia. Zdarzały się kultury, które nie wynalazły koła, lecz bez problemu opanowały proces fermentacji alkoholowej. Badacze odnajdywali w głębi Amazonii plemiona, które nigdy wcześniej nie widziały białego człowieka, ale wytwarzały na własne potrzeby wysokoprocentowe trunki.

Nie można sobie wyobrazić dziejów kultury polskiej bez alkoholu. Nie wiadomo, co pijali Gall Anonim, Wincenty Kadłubek czy Jan Długosz, ale na pewno mieli do dyspozycji piwo, wino i miód. Najpopularniejsze było piwo, a że zawierało znacznie mniej alkoholu niż jego dzisiejszy odpowiednik, to wypijano go ogromne ilości. Wielbiono je ponad wszelką miarę, a książę krakowski Leszek Biały z powodu tej miłości został nawet zwolniony z udziału w krucjacie do Ziemi Świętej. Wyjaśnił bowiem papieżowi, że nie może walczyć z niewiernymi na Bliskim Wschodzie, albowiem tam nie ma piwa, a bez tego napoju nie potrafi funkcjonować. Papież okazał wyrozumiałość i zezwolił Leszkowi na zorganizowanie wyprawy na ziemie nadbałtyckich Prusów. Tam piwa nie brakowało.

Inny piastowski wielbiciel tego trunku, książę śląski Władysław, był scholastykiem wrocławskim. Kiedy wybrano go na biskupa w Pasawie, nie przyjął tej godności, ponieważ uważał, że tamtejsze piwo jest podłej jakości. Podobny problem pojawił się, gdy mianowano go arcybiskupem Salzburga. Przez dwa lata nie objął swojej stolicy – oficjalnie z powodu oczekiwania na osiągnięcie wymaganych trzydziestu lat – aż wreszcie dał się przekonać. Z radością jednak przyjął dodatkową funkcję administratora rodzimej diecezji, tam bowiem mógł do woli raczyć się ulubionym trunkiem.

Dla ludzi epoki średniowiecza sporym problemem był okres Wielkiego Postu, gdy przez czterdzieści dni nie jedzono mięsa i ściśle przestrzegano zakazu spożywania alkoholu. Podczas śniadania wielkanocnego starano się sobie to powetować – nie inaczej postąpił książę legnicki Bolesław III Rozrzutny, który zjadł trzynaście kurczaków, popił je ogromną ilością piwa i wina, a następnie wyzionął ducha.

Upodobanie do pokaźnych dawek alkoholu nie przeszkadzało Bolesławowi Chrobremu w odnoszeniu sukcesów politycznych. Czasami jednak władca zapominał się na polu walki i potrafił nawet wydać ucztę, podczas której przyglądał się oblężeniu wrogiego grodu. Z podobnego powodu o mało nie doszło do tragedii w czeskiej Pradze, bo nasz władca, zajęty zakrapianą zabawą, zignorował meldunki o idących na miasto nieprzyjacielskich wojskach. Niemiecki kronikarz Thietmar nazywał Chrobrego „opojem”, a Nestor z Rusi dodawał, że Bolesław był tak otyły, iż „ledwo na koniu mógł usiedzieć, ale umysłu bystrego”.

Alkohol nie przeszkadzał Kazimierzowi Wielkiemu w jego politycznym i gospodarczym dziele, jednak pośrednio przyczynił się do jego śmierci. Król nie zachował bowiem abstynencji, gdy wieziono go do Krakowa ze złamaną na polowaniu nogą. Lekarze ostrzegali, władca to zignorował, a wszystko zakończyło się wysoką gorączką, zapaleniem płuc i zgonem.

Konsekwentnym alkoholikiem był następca Kazimierza, Ludwik Węgierski, który z reguły pijał w samotności. Natomiast Władysław Jagiełło w ogóle nie brał alkoholu do ust. Przezorny Litwin tak bardzo bał się otrucia, że pijał tylko wodę. Wiedział bowiem, że w wysokoprocentowych trunkach łatwo jest zamaskować obecność trucizny. Żył wprawdzie wyjątkowo długo jak na ówczesne standardy (84 lata), ale za to nie zaznał szczęścia w życiu prywatnym.

Skłonność do napojów wyskokowych skróciła panowanie Piastów na Mazowszu. Dwaj ostatni przedstawiciele tej linii rodu (Stanisław i Janusz III) prowadzili wesołe życie i zmarli wyjątkowo młodo (w wieku 24 i 25 lat). W przypadku Janusza III podejrzewano wprawdzie otrucie, ale bardziej prawdopodobna jest informacja podana przez jednego z kronikarzy, że książę po prostu zapił się na śmierć.

Alkohol był również dużym problemem w pomorskiej dynastii Gryfitów. Wśród tamtejszych książąt nie brakowało regularnych alkoholików, a Kazimierz, syn Bogusława X, poniósł śmierć, gdy w stanie nietrzeźwym spadł z drabiny.

Polskie piwo w tamtych czasach musiało być wyjątkowo dobrej jakości, bardzo zachwycali się nim cudzoziemcy. Szczególną reklamę naszemu piwu zrobił papież Klemens VIII, który w latach 1588-1589 przebywał w Polsce jako nuncjusz apostolski. Upodobał sobie wówczas piwo z browaru w Warce. Uważał, że „było wyborne, szczypiące, z koloru i smaku do wina podobne”. A gdy już będąc głową Kościoła, poważnie zachorował, w gorączce przypomniał sobie o zimnym napoju z Polski i wyszeptał: sancta piva di Polonia (święte piwo z Polski). Otaczający go duchowni uznali, że papież odwołuje się do nieznanej im patronki znad Wisły, wobec czego uklękli i zaczęli się modlić o wstawiennictwo do świętej Piwy…

Najstarsze wzmianki zawierające słowo „wódka” pochodzą z początku XV wieku. Początkowo używano go do określenia lekarstw i kosmetyków, a następnie, wymiennie ze słowem „gorzałka”, nazywano nim wysokoprocentowy napój alkoholowy. Natomiast staropolska nazwa „okowita” wzięła się od łacińskiego zwrotu aqua vitae, czyli „woda życia”. „Wódka” jest zresztą typowo polskim określeniem i zostało przejęte z naszego języka przez inne narody.

Początkowo gorzałka była uważana za trunek plebejski i dopiero z czasem trafiła do szlacheckich dworów. Zapotrzebowanie było duże, więc gorzelnictwo rozwijało się intensywnie, a zachowane dokumenty podatkowe świadczą o prężnym eksporcie. Mieszkańcy Rosji zapoznali się z wódką dzięki polskim wyrobom, albowiem kupcy moskiewscy nabywali je w naszym kraju w niemal hurtowych ilościach. Znakomicie rozwijał się również polski eksport na Śląsk i do Czech.

Niestety, upodobanie do okowity przyczyniło się do co najmniej dwóch katastrof militarnych Rzeczypospolitej. W maju 1648 roku armia kozacko-tatarska rozbiła pod Korsuniem wojska koronne, a głównymi winowajcami klęski okazali się polscy dowódcy.

„Więcej radził o kieliszkach i szklannicach – opisywał zachowanie hetmana Mikołaja Potockiego pamiętnikarz Joachim Jerlicz – niżeli o dobru Rzecz[y]p[ospo]litej i całości onej; jakoż w nocy radził o pannach albo dziewkach młodych, i nadobnych żonkach, będąc sam w starości lat podeszłych, nie znosząc się ani radząc kolegi swego, Marcina Kalinowskiego Hetmana Polnego, ani innych pułkowników i rotmistrzów, tak też Towarzystwa. Z powodu pijaństwa ustawicznego i wielkiego wszeteczeństwa zatracił wojsko, uczynił hańbę i niesławę wieczną koronie Polskiej, potracił synów koronnych, żołnierzy starych i czeladzi niemało”1.

Mikołaj Potocki nadużywał alkoholu nawet podczas bitwy, a jego zastępca hetman polny Marcin Kalinowski, mający poważną wadę wzroku, wydawał absurdalne rozkazy.

Cztery miesiące później alkohol stał się jedną z przyczyn kolejnej klęski armii polskiej. Pod Piławcami zdemoralizowane oddziały pod wodzą nietrzeźwych dowódców rozbiegły się na samą wieść o przybyciu Tatarów.

„(…) starszyzna, bez ujawniania komukolwiek tego zamiaru, potajemnie rzuciła się do ucieczki – zanotował książę Albrycht Radziwiłł – wszyscy rozbiegli się: wozy, żywność, uzbrojenie, łupy zostawiono pierwszemu, któremu posłuży szczęście… Działo się to w takim przerażeniu i pośpiechu, że niektórzy do obiadu ubiegli 18 mil [ponad 100 kilometrów – S.K.]. Uciekali więc, przez nikogo nie ścigani, niepomni na szlachectwo, na wstyd, na to, w jakim stanie pozostaje Rzeczypospolita”2.

Najgorsze były psychologiczne skutki tych porażek. Nikt na Ukrainie nie czuł już respektu przed Rzecząpospolitą.

„Już minęły te czasy, kiedy nas siodłali Lachy – mówił pół roku później niejaki pułkownik Jaszewski. – (…) Teper się ich nie boimy. Doznaliśmy my pod Piławcami: nie oni to Lachowie, co przedtem bywali i bijali Turki, Moskwę, Tatary, Niemce. Nie Zamojscy, Żółkiewscy, Chodkiewiczowie, Chmieleccy, Koniecpolscy; ale Tchórzewscy, Zajączkowscy, detynie [dzieci – S.K.] w żelazu poubierane. Pomerli od strachu, skoro nas ujrzeli, i pouciekali, choć Tatar więcej nie było z razu we środę, tylko 3000. Kiedy by, och, byli do piątku poczekali i jeden by był do Lwowa żyw nie uszedł”3.

Symbolem alkoholizmu elit Rzeczypospolitej Obojga Narodów są czasy saskie, ale wcześniej też nie było wiele lepiej. Wystarczy przypomnieć sobie obyczaje z dworu Jana III Sobieskiego w Jaworowie. Pod wpływem alkoholu dochodziło tam do najróżniejszych ekscesów, co pozwala stwierdzić, że był to sarmatyzm w najgorszym wydaniu. Oto kilka relacji pochodzących z zapisków posła francuskiego:

„W czasie wesela którejś z dworek królowej, podczas gdy król tańczył, dworzanin wojewody ruskiego ciął drugiego szablą w głowę”4.

„Wojewoda Jabłonowski i marszałek dworu Sieniawski nawymyślali sobie przy królu i omal się nie pobili; poszło o jakiegoś dworzanina wojewody, który jakoby obraził marszałka. Nazajutrz przy uczcie, podczas gdy król siedział przy stole, marszałek dworu widząc tego dworzanina, wyrżnął go w łeb maczugą”5.

Jan III Sobieski przejawiał czasami specyficzne poczucie humoru i pewnego dnia polecił przebudować mostki nad pobliskimi kanałami na huśtawki. Potem, stojąc w oknie rezydencji, zaśmiewał się do łez, kiedy wszyscy, bez względu na wiek, stan czy płeć, niespodziewanie wpadali do wody. Zapewne nie był wówczas specjalnie trzeźwy…

Alkohol, miłość i poezja

Artyści, a szczególnie poeci, zawsze mieli skłonność do trunków. Znakomitym tego przykładem jest fraszka Jana Kochanowskiego O doktorze Hiszpanie, dokumentująca radosną atmosferę na dworze ostatnich Jagiellonów. Wesoła kompania, budząca w nocy lekarza, przyniosła ze sobą alkohol w dzbanie, wyłamała drzwi („Doktor nie puścił, ale drzwi puściły”), a w końcu z jednego dzbana wina zrobiło się dziewięć. W finale nieszczęsny Hiszpan konstatuje, że poszedł „spać trzeźwo, a wstanie pijany”.

Wydawać by się mogło, że literaci epoki romantyzmu powinni być bardziej odporni na alkoholowe pokusy. W rzeczywistości jednak niczym nie różnili się od Kochanowskiego i jego kompanów. Nawet filomaci, owi młodzieńcy wielbiący cnotę i „estetyczne” uczucia, w swoim własnym, wąskim gronie wcale nie spożywali bułek z masłem, do czego tak zachęcali innych. Być może decydujący wpływ na ich postawę życiową miały nieustanne braki finansowe. Jak nie ma pieniędzy, to nie ma zabawy. Potwierdza to list Jana Czeczota do Onufrego Pietraszkiewicza, w którym opisuje swoje przygody w jakimś podejrzanym zajeździe w Warszawie.

„Byłem w wannie. Po korytarzu hałasują i skaczą wszeteczne. Wytrzymałem najspokojniej pokuszenie (…) aż przychodzi Francuz rajfur (…) rekomenduje (…) wdowy, panny, rozwódki, mężatki. Cena najniższa dukat. Wymoralizowałem Francuza (może bym, mówiąc między nami, i dopuścił się winy za tańsze pieniądze)”6.

Wygląda na to, że cnotę poczciwego Czeczota ocaliła wyłącznie pusta sakiewka…

Zachowały się dokładne informacje na temat liczby lokali z wyszynkiem w Wilnie w czasach Adama Mickiewicza. Na 20 tysięcy mieszkańców przypadało ich ponad 800 (!), a wśród nich 29 zajazdów, 45 jadłodajni, 19 restauracji, 61 kawiarni, 35 piwiarni i 614 szynków. A Wilno nie było wcale wyjątkowym miejscem, bo właśnie tak wyglądały w tym czasie polskie miasta.

Głównym wodzirejem filomatów był Onufry Pietraszkiewicz. Zawsze wiedział, gdzie w Wilnie można najtaniej zakupić alkohol (miał wyjątkowo mocną głowę) albo jakie zioła należy zażyć po wieczornym pijaństwie. Doskonale orientował się w topografii miasta – znał miejsca, w których można niedrogo i dobrze zjeść, wiedział, które domy uciech seksualnych są dostępne dla studenckiej kieszeni. Podobno sprowadził na złą drogę niewinnego Czeczota, pan Janek miewał bowiem po wypadach z Onufrym poważne wyrzuty sumienia („proszę mi więcej, na miłość braterską, trunkiem rozumu nie durzyć”).

Z powodów finansowych imprezy alkoholowe odbywały się jednak rzadko i praktycznie tylko imieniny lub urodziny któregoś z filomatów były okazją do ich organizowania. Odbywały się w warunkach domowych lub na łonie natury. Spożywano wówczas najtańsze wino muszkatołowe (osiemdziesiąt kopiejek za garniec, czyli około trzech litrów) i faktycznie hucznie świętowano. Pod wpływem trunków rozluźniała się atmosfera, a Tomasz Zan tańczył z Pietraszkiewiczem. Recytowano wiersze bardziej swobodne niż zwykle, nie szczędząc sobie żartobliwych docinków. Nawet poważny Zan z przyjemnością wspominał wesołe chwile spędzone przy kielichu na imieninach Pietraszkiewicza:

Ach, długo pamiętam: Owe

Onufrowie.

Pod stół wyskakują korki,

Z szyjek butlicy wychodzi para,

Pijane na wierzchu skaczą paciorki7.

Kilka lat później powstała słynna Pieśń filaretów pozostająca do dzisiaj symbolem młodzieńczej beztroski i swobody. Nie bez powodu wykorzystano ją w ekranizacji „Lalki” Bolesława Prusa – studenci wynajmujący pokój w kamienicy Wokulskiego tak oto drażnili głośnym śpiewem baronową Krzeszowską:

Hej, użyjmy żywota!

Wszak żyjem tylko raz;

Niechaj ta czara złota

Nie próżno wabi nas8.

Nieoceniony Jan Czeczot nawet na imprezach okolicznościowych filomatów notował improwizacje Adama Mickiewicza, których ten nie szczędził swoim przyjaciołom, podekscytowany atmosferą i winem.

Rysunki, wina daliście łaskawie;

Ja cóż wam przydam jeszcze?...

Co mam, to wystawię,

Oczy wytrzeszczę,

Gębę rozdziawię”.

„Słuchajcie! Adam zaczyna,

Bo się dobrze napił wina,

I coś wam powie…

Wiwat, Towarzystwa zdrowie!

Niech się mu tak szczęście uśmiecha

I tak ciągle płynie,

Jak, wąs umoczywszy w winie,

Adam wychylił kielicha9.

Mickiewicz powoli stawał się pierwszym autorem stowarzyszenia i nawet Tomasz Zan zorientował się, że nie dorównuje mu talentem. Nie protestował też, kiedy przyszły wieszcz żartobliwie dawał mu odczuć swoją przewagę:

Natura między nami

Wielką położyła miedzę,

Zan trzeźwy pisze wierszami,

A ja cedzę, a ja cedzę.

Lecz gdy winem łeb naleję,

Wiersz się składny wtenczas kupi…

Zan milczy tak jak głupi,

Adam jak wulkan zieje!10.

Pan Tomasz nigdy nie przekroczył przeciętnego poziomu twórczości, natomiast Adam dawał dowody talentu zarówno na trzeźwo, jak i pod wpływem alkoholu.

Mickiewicz improwizował po alkoholu również w późniejszych latach. Zachował się zapis jednego z takich jego popisów w Moskwie, a tym razem wieszcz nie był specjalnie subtelny:

Lejcie do szklanki!

Bijcie w kieliszki!

Wszyscy mężczyźni

Moi braciszki,

Wszyscy mężczyźni

Każdy mój bliźni,

Wszystkie kobiety

Moje kochanki

Bijcie w kieliszki!

Lejcie do szklanki!

Wśród szczęśliwości

Nie masz zazdrości,

Porzućmy plotki,

Śmieszki, zgryzotki,

Kto tam gdzie szlocha,

Kto się gdzie kocha,

Wszystkie tam gaszki,

Wszystko to fraszki!

Smutki porzućmy,

Tu się nie smućmy,

Wśród szczęśliwości

Nie ma zazdrości,

Wszystko to fraszki,

Dalej do flaszki!11.

Nie unikała alkoholu również polska emigracja romantyczna. Czasami trunków nadużywał nawet subtelny Fryderyk Chopin, a wówczas stawał się największą atrakcją wieczoru. Zachowała się relacja z jednego ze spotkań emigrantów, które początkowo przebiegało według utartego szablonu. Pojawił się Mickiewicz, zajrzał na chwilę Słowacki, podobno było bardzo nudno. Ale około północy „upił się Chopin i zaczął prześlicznie improwizować na fortepiano”.

Wydawać by się mogło, że muzycy powinni szczególnie uważać na alkohol, który osłabia sprawność manualną. I rzeczywiście, większość pianistów pijała tylko okazjonalnie, a Ignacy Jan Paderewski, ćwiczący od kilku do kilkunastu godzin na dobę, w ogóle nie miał na to czasu. Ale był też jeden ważny wyjątek. Artur Rubinstein czasami w ogóle nie otwierał wieka fortepianu, twierdząc, że życie jest zbyt ciekawe, aby tracić je na ćwiczenia muzyczne. Był wielbicielem dobrego szampana (w dużych ilościach) oraz najlepszych cygar. Upodobania te nie przeszkodziły mu w zrobieniu oszałamiającej kariery.

Natomiast Paderewski znalazł inny sposób na psychiczne podbudowanie się podczas monotonnych ćwiczeń. Temu człowiekowi potrzebna była publiczność, a nie alkohol. Z tournée po Australii przywieziono zatem papugę, którą nauczono kilku słów po polsku. Gdy Paderewski grał, ptak siadał w pobliżu, a zaraz po zakończeniu utworu krzyczał przeraźliwie: „Brawo, mistrzu! Bosko, bis!”, ewentualnie pochylał głowę i szeptał: „O Boże! Jakie to piękne!”.

Król życia

Rubinstein osiągnął sukces finansowy dopiero podczas I wojny światowej. Wcześniej, przez ponad dwadzieścia lat żył na koszt bogatych przyjaciół, a nie zwykł sobie niczego odmawiać. To była zresztą charakterystyczna cecha artystów labelle époque. Wprawdzie minęły już czasy literatów czy muzyków dworskich, jednak większość twórców z przełomu XIX i XX wieku zarabiała zbyt mało, aby samodzielnie utrzymać się przy życiu. Ale od czego byli bogaci sponsorzy i przyjaciele?

„Dzień rozpoczynał się późno – wspominał Rubinstein. – Śniadanie złożone z kawy, rogalików i miodu zjadałem zwykle w łóżku, czytając »Le Gaulois« (…) w południe, jeszcze w szlafroku, ledwie znajdowałem trochę czasu, by zagrać kilka pasaży na pleyelu, a już trzeba się było ubierać i iść na obiad [który] jadaliśmy zazwyczaj na miejscu, chyba że dla odmiany mieliśmy ochotę iść do prawdziwej restauracji. Popołudnia spędzaliśmy na wyścigach, jeśli akurat tego dnia się odbywały, lub hazardując się w którymś z paryskich klubów, albo też na prywatnej partyjce pokera – była to jedyna pora dnia, kiedy mogłem czasami być sam i ćwiczyć lub czytać. O zachodzie słońca nowe spotkanie w barze wytyczało program na resztę wieczoru, a zwłaszcza na noc. Mieliśmy słabość do music-halli, do francuskich café-concerts w dolnej części Pól Elizejskich, przeważnie na świeżym powietrzu. (…) Po spektaklu oczywiście kolacja, zwykle u »Maxima«, gdzie mieliśmy zarezerwowany najlepszy, narożny stolik. Noc kończyliśmy najczęściej na Montmartrze, w którymś z kabaretów – szczególnie en vogue. Przez całą noc piło się wyłącznie szampana, rzadko też trafiałem do łóżka przed czwartą rano!”12.

W bardzo interesujący sposób potoczyła się znajomość Rubinsteina z Fiodorem Szalapinem. Rosyjski bas znany był z tego, że nie oszczędzał gardła zarówno na scenie, jak i przy stole. Panowie mieli sposobność poznać się bliżej przy okazji festiwalu d’Orange na południu Francji. Śpiewak polubił pianistę, który doskonale mówił po rosyjsku. Po latach Rubinstein wspominał dni spędzone z Szalapinem jako „najburzliwsze w życiu”.

„Szalapin przekraczał wszelkie granice przyzwoitości; każda niewiasta, zmysłowo obiecująca, padała ofiarą jego niezaspokojonego erotyzmu – i to najczęściej z zadowoleniem. Mimo to Mefistofelesa śpiewał znakomicie. Kiedy w przyćmionym, niebieskawym świetle wyłaniał się z niszy w środku muru, pozornie nagi i z domalowaną muskulaturą, by w swój niezrównany sposób zaintonować długi Prolog, publiczność, podobnie jak w Paryżu, szalała z entuzjazmu. Jego triumfy czciliśmy w sposób tradycyjny. Inny przyjaciel śpiewaka, także mieszkający w naszej willi, miał szczególny dryg do wynajdowania atrakcyjnych kobiet w stosownym momencie. I dzięki temu stał się nad wyraz użyteczny. Tej nocy udało mu się sprowadzić cztery urocze stworzenia ze środowiska teatralnego. Bohater wieczoru, wzmocniwszy się kilkoma wódkami, zapragnął wszystkich czterech dla siebie, ostatecznie pozostał jednak przy dwóch, resztę pozostawiając dla nas. Ta skromna orgia stała się pierwowzorem naszego codziennego programu i wyznać muszę, że była naprawdę cudowna”13.

Jednym z wielbicieli talentu śpiewaka był sponsor Rubinsteina, Józef Jaroszyński. Zamożny ziemianin z kresów poprosił o przedstawienie go Szalapinowi, a pianista zaaranżował spotkanie. Zapowiedział przyjaciela jako studenta z Kijowa i panowie zjawili się u śpiewaka. Podwieczorek zakończył się jednak katastrofą.

„Stół nakryty był do podwieczorku w stylu rosyjskim z wódką, wędzonymi śledziami, sardynkami i zimnym mięsiwem – opisywał spotkanie Rubinstein. – Po paru wódkach wielki śpiewak oznajmił uroczyście:

– Otrzymałem list od mojego przyjaciela Gorkiego wraz z rękopisem jego ostatniego opowiadania. Jest przepiękne, koniecznie muszę je wam przeczytać – po czym wyszedł z pokoju, aby przynieść list.

Józef nie odezwał się dotąd ani słowem, opanowało go wzruszenie, spotęgowane jeszcze upałem i wódką. Szalapin z plikiem kartek w ręku usiadł i zabrał się do czytania. Potężny głos niósł się po całym pokoju, wypełniając go długimi, rozwlekłymi zdaniami Gorkiego o stepach, lasach i rzekach matuszki-Rosji, o głodzie, chorobach i nędzy. Długo słuchaliśmy w skupieniu, gdy nagle ku swemu przerażeniu zauważyłem, że Józef rozpaczliwie walczy ze snem. Daremnie otwierał szeroko oczy, na koniec zupełnie stracił panowanie nad sobą, głowa opadła mu na piersi i niebawem rozległo się chrapanie. Fiodor zerwał się z miejsca z morderczym błyskiem w oku.

– Paszoł won! Paszoł won! – ryknął. – Ty sukinsynu, żebym cię tu nigdy więcej nie oglądał!

Zaciągnąłem nieszczęsnego przyjaciela, jeszcze oszołomionego i ze łzami w oczach, do hotelu, gdzie przesiedział, niepocieszony, cały dzień, a wkrótce potem wyjechał na rodzinne Podole”14.

W Warszawie Rubinstein poznał rosyjskiego kupca Żiżina, nazywanego „królem kawioru”. Handlowiec zaprosił go do siebie na koncert do Astrachania, twierdząc, że dopiero tam naprawdę można się zabawić. Żiżin znał Szalapina, ale uważał, że jego imprezy „to tylko żarty”. Rubinstein nie byłby sobą, gdyby nie skorzystał z zaproszenia, nie przeraziła go nawet długa podróż koleją. Koncert w Astrachaniu zakończył się sukcesem, a następnie odbyła się uroczysta kolacja na cześć muzyka.

„Zaprowadził mnie do ogromnej sali hotelu, w którym się zatrzymałem – wspominał po latach pianista. – Stał tam olbrzymi stół, nakryty na jakieś trzydzieści osób, w środku leżał potężny, wydrążony blok lodu, wypełniony po brzegi świeżym, niesolonym kawiorem. Był to najznakomitszy kawior, jaki w życiu jadłem. Nim zdążyłem się zorientować, już wychyliłem dwie czy trzy wódki”15.

Czego i kogo tam nie było! Chór Tatarów śpiewający a capella poloneza „Wojskowego” A-dur Chopina i piękne, roznegliżowane kobiety. Jednak największe wrażenie zrobiły na nim miejscowe tancerki.

„Tureckie czy też perskie tancerki tańczyły taniec brzucha, szybkim ruchem to podrzucając obnażone łona, to obracając nimi wolno. Od czasu do czasu odwracały się i dla odmiany, ku wielkiej uciesze wszystkich widzów, wykonywały podobne ćwiczenia pośladkami”16.

Impreza trwała całą noc, Rubinstein dostał nawet ataku torsji, ale zaraz powrócił na salę. I dotrwał do końca orgii.

„Wczesny ranek na nowo ożywił przyjęcie. Podano królewskie śniadanie, zaczynające się od świeżej porcji kawioru wraz z nieodłączną wódką; po nim szły jaja, zimne mięsiwo, kiełbaski, sery, a na koniec gorąca kawa i przeróżne rodzaje bułeczek, chleba, ciast, miodu i dżemu. Wszystko to trwało do południa, tak, że ledwie zdążyłem się spakować i złapać pociąg”17.

Rubinstein idealnie odnalazł się również w szalonych latach dwudziestych. Był już wówczas człowiekiem zamożnym, a pomimo przekroczonej trzydziestki wciąż lubił się zabawić. Nad Sekwaną wprowadzał w życie towarzyskie znacznie młodszego od siebie skrzypka, Jaschę Heifetza. Obaj muzycy wzięli kiedyś udział w corocznym balu studentów Akademii Sztuk Pięknych.

„[Widziałem ich] w paryskiej restauracji (…) w noc słynnego balu Quat’z’Arts – relacjonował ze zgrozą szwagier skrzypka Samuel Chotzinoff. – Tej nocy (…) wszystkie narzucone cywilizacyjne więzy zostały zrzucone, uczestnicy zabawy pozwalali sobie na swobodę normalnie zakazaną lub potępianą. Rubinstein (w towarzystwie Jaschy Heifetza) miał na sobie cudaczną, długą do ziemi szatę bez rękawów, pod którą można było dostrzec błysk jego białej skóry. Równie nieodziane lub rozebrane osoby wparadowały do środka, pozornie nieświadome swojego dziwnego wyglądu. Niezgodne z przyjętymi normami zachowanie (…) gości na balu stało się tematem porannych gazet”18.

Bardziej szczegółową relację można znaleźć w pamiętnikach Rubinsteina. Jest ona drastyczna, albowiem nad Sekwaną w latach 20. bawiono się nie gorzej niż w Astrachaniu.

„Cała ogromna sala była zatłoczona. Pośrodku znajdowała się okrągła estrada. Dziewczęta, przeważnie modelki, miały na sobie lekkie tuniki korzystnie uwydatniające ich nagie ciała. (…) W miarę upływu czasu następowało coraz większe rozpasanie. Wiele tunik porzucono w loży na galerii będącej zaimprowizowaną garderobą. Taniec zamienił się w inny rodzaj zabawy doprowadzanej artystycznie do końca. Była to rzymska orgia, w porządku, jednakże wyobraźnia paryskich studentów według mnie znacznie przewyższyła wyobraźnię starożytnych Rzymian, z którymi chcieli rywalizować. Heifetz, lekko przerażony, patrzył na wszystko szeroko otwartymi oczami. Ujrzawszy śliczną modelkę gwałconą na estradzie przez dwóch przedsiębiorczych studentów (…), chciał już iść do domu w obawie, że za chwilę zjawi się policja, by aresztować »zbrodniarzy«. Uspokoiłem go i zabrałem do garderoby, gdzie można było także wypić czarną kawę, tam jednak natknęliśmy się na osobliwą scenę – niemłoda już kobieta pilnująca garderoby chętnie pozwalała nastawać na swoją cnotę kilku nader ochoczym amateurs. Bardzo mnie to ubawiło, ale Jascha z wrażenia omal nie zemdlał”19.

Wracając rano z imprezy, obaj muzycy odwiedzili jeszcze lokal na Montmartre. Usunęli z estrady miejscowego skrzypka i pianistę i ku zachwytowi właściciela i gości grali przez kilka godzin.

Problemy noblisty

„Jestem za absolutną prohibicją – pisał Witkacy w Narkotykach – ale muszę przyznać, że czasami, mimo że można by się ostatecznie bez niego obejść, alkohol załatwia mnóstwo nieporozumień, tak wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Według mnie powinien jedynie być dozwolony, do czasu, artystom i literatom, którzy wiedzą z absolutną pewnością, że w krótkim czasie mogą się »wyprztykać« i że bezwzględnie bez pomocy alkoholu nic by wartościowego nie stworzyli”20.

Naturalnym środowiskiem literata jest kawiarnia, a jak wiadomo, w tych lokalach pije się nie tylko kawę. I chociaż pisarze drugiej połowy XIX stulecia byli przepojeni ideami pracy organicznej i pracy u podstaw, to jednak znalazł się wśród nich jeden znaczący wyjątek. Władysław Reymont nie pasował do obiegowych opinii na temat literatów tej epoki, a o jego Nagrodzie Nobla pośrednio zadecydowało fałszerstwo medyczne.

Syn organisty z Tuszyna zawiódł bowiem nadzieje rodziny i prowadził mało budujący tryb życia. Od młodości uwielbiał kawiarnie, teatr i alkohol, w efekcie został wydalony z miejscowej szkoły. Dwukrotnie znikał na dłuższy czas, przyłączając się do wędrownych trup aktorskich, planował też wstąpienie do nowicjatu paulinów na Jasnej Górze.

Na początku 1890 roku odwiedził w Częstochowie znajomego nauczyciela gimnazjalnego i zapalonego spirytystę o nazwisku Push (Puszow, Puschow?). Była to przełomowa chwila w jego życiu.

„Wchodzę – salon obszerny, osób ze trzydzieści kilka – pisał w liście do brata – wszyscy z jakimiś dziwnie nastrojonymi twarzami mnie przyjmują, powstając z miejsc. Pan Push zbliża się do mnie i, schylając głowę szepce, »Bądź pozdrowiony«. Jestem zdumiony i mówię kilka słów usprawiedliwienia do pana Pusha, ten usuwa się w głąb salonu i całe zgromadzone towarzystwo przechodzi przede mną, chyląc głowy i szepcząc: »Bądź pozdrowiony«. Wyobraź sobie moje zdziwienie. Dopiero po jakimś czasie dowiaduję się, że znalazłem się w kółku tak zwanych spirytystów i widzę przed sobą najwybitniejszych przedstawicieli tej mrzonki czy nauki w Europie”21.

Obecni nie bez powodu zebrali się w tym miejscu. Objawiono im bowiem, że 10 lutego 1890 roku o siódmej wieczorem pojawi się osobnik „wybrany do głoszenia i zwyciężania głosem materii”. Wobec tego zapewnili Reymontowi utrzymanie oraz pomoc naukową i od tej chwili losy przyszłego noblisty miały się potoczyć zupełnie inaczej.

Razem z grupą ezoteryków podróżował po Europie jako medium, a po powrocie do kraju napisał znakomicie przyjęty reportaż z pielgrzymki na Jasną Górę (tam też trafił). Niebawem pojawiła się jego pierwsza powieść (Fermenty) i tak z medium astralnego narodził się pisarz.

Wprawdzie otrzymywał godziwe honoraria i mógł wybierać w ofertach wydawniczych, jednak z reguły nie miał pieniędzy. Uwielbiał bowiem podróże, długie wizyty w kawiarniach i drogie alkohole. W ten sposób były czeladnik krawiecki i niedoszły organista brał odwet za swoje ubogie lata. Ale na to potrzebne były środki, bo wesołe życie w żadnej epoce nie jest tanie.

Z pomocą przyszedł mu wypadek kolejowy, przy którego okazji Reymont wykazał się kompletnym brakiem skrupułów. Trzynastego lipca 1900 roku pociąg, którym podróżował, wpadł na inny skład w okolicach stacji Włochy pod Warszawą. Zginęły dwie osoby, było wielu rannych, wśród nich właśnie Reymont.

Miał złamane dwa żebra, ale doktor Jan Roch Raum sfałszował diagnozę lekarską, podając liczbę dwunastu złamanych żeber. A co ważniejsze, dodał jeszcze orzeczenie, że z powodu wypadku ucierpi sprawność umysłowa pisarza, zatem zostanie on pozbawiony swojego warsztatu pracy. Dzięki temu Reymont dostał bardzo wysokie odszkodowanie (38,5 tysiąca rubli srebrem), które zapewniło mu niezależność finansową.

Od tej pory mógł prowadzić życie, jakie naprawdę lubił. Podróżował, pisał i regularnie wprowadzał do organizmu duże dawki alkoholu. Powstało wówczas dzieło, które miało mu przynieść Nagrodę Nobla, czyli powieść Chłopi. Zgódźmy się co do tego, że rzadko kiedy pieniądze wydane przez kolej przynoszą tak dobroczynne efekty.

W Krakowie Reymont był osobą popularną w kręgach miejscowej bohemy, bo bez przerwy przesiadywał w kawiarniach, a mając gest, chętnie płacił rachunki za tutejszych artystów.

„Więc gdy przybył znów nazajutrz – wspominał Alfred Wysocki – powitaliśmy go hałaśliwie i serdecznie. (…) Reymont na razie leczył się zapamiętale – na koszt dyrekcji kolei – w sanatorium nie pił i nie palił, za to u Schmidta stawiał sobie i nam gęste kolejki i opowiadał o swoim życiu”22.

Najlepiej pisało mu się jednak w Paryżu – twierdził, że tam godziny pracy są święte i nikt nie odwiedza go bez zapowiedzi. A popołudniami mógł włóczyć się po knajpach, gdzie zwykle przesiadywał do późnej nocy. Na nic się zdały protesty żony – pisarz po prostu nie wyobrażał sobie innego życia.

Obyczajów nie zmienił również po powrocie do kraju. Osiadł w Poznańskiem i planował przekształcenie zakupionego dworu w Kołaczkowie na schronisko dla emerytowanych literatów. A że dobrze wiedział, co pisarzom jest najbardziej potrzebne, zawczasu przygotowywał dla nich piwniczkę z dobrym winem. Chciał tylko, żeby po jego śmierci od czasu do czasu wypijano za niego kolejkę.

Nic z tego jednak nie wyszło. Reymont nie pozostawił testamentu, sądząc, że ustne polecenie wystarczy. Wdowa po nim miała jednak inne zdanie i sprzedała majątek. Ponownie wyszła za mąż, a wola zmarłego nie miała dla niej żadnego znaczenia. Starzejący się koledzy po fachu musieli poszukać sobie innego azylu, tylko że tam nikt nie myślał już o suto zaopatrzonej piwniczce…

PRZYPISY

1Latopisiec albo kroniczka Joachima Jerlicza, Warszawa 1853, t. 1, s. 64.

2 A.S. Radziwiłł, Pamiętnik, Warszawa 1980, s. 117.

3 Za: J. Kaczmarczyk, Bohdan Chmielnicki, Warszawa 2002, s. 165.

4 Za: T. Żeleński (Boy), Marysieńka Sobieska, Warszawa 1956, s. 296.

5Ibidem, s. 296.

6 Za: A. Piroczkinas, Litewskie lata Adama Mickiewicza, Warszawa 1995, s. 173.

7 Za: ibidem, s. 91.

8http://literat.ug.edu.pl/amwiersz/0003.htm.

9 Za: A. Piroczkinas, op. cit., s. 106.

10Ibidem.

11http://pbi.edu.pl/book_reader.php?p=8904&s=1.

12 A. Rubinstein, Moje młode lata, Kraków 1986, s. 200.

13Ibidem, s. 233.

14Ibidem, s. 275.

15Ibidem, s. 430.

16Ibidem, s. 431.

17Ibidem.

18 Za: H. Sachs, Artur Rubinstein, Wrocław 1999, s. 238.

19 A. Rubinstein, Moje długie życie, Kraków 1988, t. 1, s. 122.

20 S.I. Witkiewicz, Dzieła wybrane, Warszawa 1985, s. 554.

21 Za: M. Sołtysik, Piękni szaleńcy, czyli sztuka skandalem podszyta, Warszawa 2006, s. 162–163.

22 Za: ibidem, s. 170.