Bądź przy mnie zawsze ebook

Copyright © Agata Przybyłek, 2017

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie, 2017

Redaktor prowadząca: Sylwia Smoluch

Redakcja: Agnieszka Czapczyk / panbook.pl

Korekta: Kamila Markowska / panbook.pl

Projekt typograficzny i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl

Projekt okładki: Anna Damasiewicz

Fotografia na okładce: © Sandra Cunningham / Trevillion Images

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Wydanie elektroniczne 2017

eISBN 978-83-7976-778-6

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

[email protected]

www.czwartastrona.pl

Róża

– Konrad, pomóż pani, nie stój tak! – Kobieta przewiązana fartuchem szturchnęła chudego nastoletniego chłopca. – Pani Róża, tak?

– Tak. To ja. Róża Darska. Dziękuję bardzo. – Róża próbowała wygramolić się z auta, ale w jej wieku nie było to już takie łatwe. Dopiero pomocna dłoń chłopaka pozwoliła jej stanąć na nogi.

Jej staromodne pantofle nieznacznie zapadły się w piasku.

– Bardzo miło nam panią gościć, naprawdę! Bardzo miło! – Alberta rzuciła się do niej i starsza pani dostrzegła na jej policzku bieluchną smugę mąki. – Wyglądaliśmy pani od samego rana. Prawda, Konradzie?

Chłopiec od niechcenia wzruszył ramionami i zaczął siłować się z ogromną walizką, którą podał mu właśnie taksówkarz.

Róża uśmiechnęła się na ten widok.

– Ile płacę? – zwróciła się jeszcze do taksówkarza.

– Pięćdziesiąt wystarczy.

– W takim razie pięćdziesiąt – powtórzyła kwotę, a potem sięgnęła do portfela i podała mu gotówkę.

– Do widzenia. – Skinął służbowo w jej stronę.

– Do widzenia, do widzenia! – Uprzedzając Różę, machnęła do niego przewiązana fartuchem kobieta, a potem ujęła gościa pod ramię i pociągnęła w stronę domu. – Konrad, nie stój tak! – krzyknęła jeszcze tylko na chłopca, zanim znalazły się w pachnącym obiadem korytarzu.

Dom Alberty nie należał do najpiękniejszych i najnowszych, był brzydki i zaniedbany. Z sufitu w korytarzu patrzyła na kobiety zielonkawa pleśń, a pod drzwiami leżały sfatygowane dywaniki, które właścicielka już dawno powinna była wymienić.

– Gotuje pani? – zwróciła się do niej Róża, nie chcąc urazić gospodyni żadnym zbędnym komentarzem.

– Rosół. Z kury hodowanej własnoręcznie, można powiedzieć. I swojskie kluseczki.

– Zapowiada się apetycznie.

– Och, mój rosół to w całej okolicy chwalą. Nieskromnie mówiąc, oczywiście. – Alberta się zaczerwieniła. – No, ale zapraszam do salonu, zapraszam. Chyba że chce się pani najpierw odświeżyć, to zaraz wskażę łazienkę i…

– Nie, nie. – Róża dotknęła jej przedramienia. – Dziękuję. Ja już nie jestem w tym wieku, w którym to się trzeba odświeżać. Niestety.

Pani domu uśmiechnęła się szeroko, słysząc ten niewinny żarcik.

– No tak – odchrząknęła. – W takim razie zapraszam do salonu. Kawy, herbaty?

– Herbaty, jeśli można.

– Mam taką dobrą. Z lipy. Mąż jakiś czas temu kupił, ale okazji nie było, żeby kogoś poczęstować. Rzadko nam się zdarzają goście. Biedna okolica, to nikt nie przyjeżdża, a rodziny tu żadnej nie mamy.

– Z lipy będzie idealna. – Starsza pani skinęła głową, a potem dała się usadzić na nakrytej kocem kanapie.

– W takim razie przepraszam na moment. – Gospodyni ruszyła do kuchni i Róża została sama w pachnącym obiadem wnętrzu.

Salon w domu Alberty wydawał jej się miejscem o wiele bardziej przytulnym niż podwórze i korytarz. Jedynym, co trochę w nim przeszkadzało, były ciężkie i grube zasłony, niedbale zawieszone po obu stronach okna. Róża uwielbiała jasne i przestronne wnętrza, a kotary nie wpuszczały do pomieszczenia zbyt dużej ilości światła. No i te poprzykrywane kocami, poprzecierane meble. Wystarczyłoby przecież tylko wymienić tapicerki i…

– Tę walizkę to gdzie? – Chudy chłopaczek wpadł do salonu, przerywając Róży oględziny wnętrza. Ponieważ jednak nie zastał w nim matki, natychmiast bez słowa wycofał się na korytarz.

Róża uśmiechnęła się sama do siebie, kolejny raz widząc jego piegowatą buzię, i roztarła obolałe po podróży kolana. Jeśli kiedykolwiek wyobrażała sobie, że będzie miała syna, na pewno pojawiał się w jej myślach właśnie ktoś taki jak Konrad. Uroczy, choć trochę nieśmiały. Mały chłopiec zaklęty w ciele dorastającego mężczyzny. Najbardziej rozczulająca rzecz na całym tym świecie.

– No, jestem! – Z rozmyślań wyrwała ją Alberta, która pojawiła się w salonie, wypełniając go po chwili dźwiękiem nalewanej do filiżanek herbaty. – Proszę. – Kiwnęła głową, stawiając przed Różą aromatycznie pachnącą esencję. – Na zdrowie.

– Dziękuję.

– A może jest pani głodna, co? Do obiadu jeszcze chwila, planowałam na czternastą. Może jakaś szybka przekąska, tyle pani jechała.

– Nie, nie. Dziękuję. Wystarczy mi herbata. Nie chcę pani sprawiać kłopotu. – Róża spojrzała na nią, sięgając po gorącą filiżankę, i wsunęła dwa palce w maleńkie ucho. – Bardzo dobra. – Uśmiechnęła się po upiciu pierwszego łyku do siedzącej jak na szpilkach Alberty.

Kobieta odetchnęła z ulgą, jak gdyby od tego zdania zależało całe jej dalsze życie, i złożyła ręce na kolanach.

– A jak się jechało? – zapytała jeszcze.

– Och, dziękuję, dobrze. Niemalże przez cały czas miałam doborowe towarzystwo. W samolocie towarzyszyła mi kobieta w moim wieku, więc bardzo dobrze się dogadywałyśmy, a potem taksówkarz nie pozwalał mi nawet na chwilę znudzenia. Można nawet powiedzieć, że trochę brakowało mi podczas podróży samotności.

– A, to u nas sobie pani odpocznie, nie ma obaw! – Alberta machnęła ręką. – Większej głuszy niż u nas to już chyba nie ma. Cichutko, spokojnie. Sąsiadów też mamy niegłośnych. No, chyba że sobie trochę popiją, ale to rzadko, naprawdę rzadko. I pokój też pani dałam w takim zacisznym miejscu. Z dala od drogi. W sensie… na ogród.

Róża musiała przyznać, że zdenerwowanie Alberty powoli zaczynało ją bawić.

– Ładny salon – powiedziała, żeby nieco rozluźnić atmosferę.

– Mąż tu wszystko wyremontował. Właściwie to zupełnie sam. Kiedyś ten budynek był szopą, a tu, gdzie siedzimy, stały zwierzęta. Da pani wiarę?

– Trudno w to uwierzyć. – Róża jeszcze raz rozejrzała się po nieco pompatycznie urządzonym wnętrzu.

– Prawda? No, ale on potrafi, potrafi. Po tym, co tutaj wyczyniał, ludzie go teraz do remontów zatrudniają. Ten dom jest taką naszą, można powiedzieć, wizytówką. Znajomi byli, obejrzeli, polecili, komu trzeba – i proszę. Praca sama do niego przychodzi i aż pali mu się w rękach.

– Niesamowita historia. – Przed oczami Róży znów pojawił się zaniedbany ogród, korytarz i ganek. Nie wyglądały na wizytówkę.

– Niech pani poczeka, aż zobaczy górę! – wyrwało się jeszcze entuzjastycznie Albercie, ale szybko się opamiętała. – A pani? – zapytała po chwili. – Chciałaby mi pani w końcu zdradzić, czemu zawdzięczam tę wyjątkową wizytę? Nie będę ukrywała, że nieczęsto zdarzają mi się takie telefony, jak ten od pani. Prawdę powiedziawszy, to był to pierwszy i wszyscy tu w głowę zachodziliśmy, o co też może chodzić!

Róża popatrzyła na widniejące na czole Alberty pierwsze zmarszczki i odstawiła filiżankę na spodeczek.

– Tak – powiedziała tylko, a potem sięgnęła do leżącej tuż obok torebki.

Alberta poruszyła się niespokojnie w fotelu.

– Szukam kogoś – oznajmiła Róża, otwierając portfel. Po chwili wydobyła z niego niedużą, zalaminowaną, czarno-białą fotografię i pogładziła ją palcem.

– U nas? Matko kochana, ktoś pani coś zrobił? – Pochyliła się do przodu ożywiona Alberta.

– Nie, nie. – Róża potrząsnęła głową. – Prawdę powiedziawszy, to historia sprzed lat. W pewnym sensie szukam tego mężczyzny…

Laura

– Nie mówiłaś, że to aż taka willa – wyrwało się Magdzie, gdy dotarły w końcu do niezwykle bogato urządzonej posiadłości rodziców Laury.

Pokaźnych rozmiarów dom stał na niewysokiej skarpie i ogrodzony był wysokim, murowanym płotem, który od strony wewnętrznej gęsto obsadzono żywopłotem. Wokół podwyższenia wiły się kręte, wyłożone tłuczniem alejki. Kilka z nich prowadziło do altany, inne do niewielkiego stawu, w centrum którego stała gipsowa fontanna, a te najszersze do drzwi wejściowych albo pod balkon. Magda musiała przyznać, że rezydencja wyglądała niemalże jak pałac, a jedynym, czego jej tu brakowało, była fosa i zwodzony most. I nie było w tych słowach przesady.

– Wow! – Siedzące na tylnym siedzeniu Justyna i Olga rozdziawiły usta.

– A czy to ważne? – Laura zwróciła się do Magdy i wyłączyła silnik. – Ty nie mówiłaś mi, że nie przywykłaś do takich widoków. – Zabrała torebkę i wysiadła z samochodu, mocno trzaskając za sobą drzwiami.

Kilka ptaków siedzących na gałęzi rozłożystego judaszowca natychmiast poderwało się do lotu.

– I ty dobrowolnie godzisz się na mieszkanie w tej klitce w bloku? – Justyna nie mogła pohamować zdziwienia i poprawiając okulary przeciwsłoneczne, dokładnie zlustrowała wzrokiem skąpany w zieleni dom. Jej biała sukienka odbijała promienie zachodzącego słońca, rażąc Laurę w oczy.

– Jak w bajce – szepnęła Olga.

Laura przeniosła wzrok na królujący wokół podjazdu ogród, który o tej porze roku aż tętnił życiem za sprawą wynajętego przez rodziców ogrodnika zaglądającego w to miejsce co najmniej raz w tygodniu.

– Stąd musiałabym dojeżdżać codziennie do Gdańska przynajmniej dwie godziny. Tak po prostu jest mi wygodniej – stwierdziła.

– Ja chyba śnię! Ale że twoim rodzicom nie było szkoda zostawiać takiego domu…

– Idziecie czy będziecie tu tak stać i kontemplować? – Laura roześmiała się głośno, nie mogąc się napatrzeć na zdziwione twarze przyjaciółek. Nie widziała na ich buziach takiego zachwytu od czasu, gdy wybrały się razem do baru i zagadnął je facet będący modelem w jakimś ogólnopolskim magazynie.

– Idziemy, idziemy – mruknęła Olga.

– Ale nie wiem, czy jestem stosownie ubrana – zażartowała Magda. – Na pewno macie tam same marmury.

– Nie tylko. W pokojach króluje jednak drewno.

– Słuchaj, a czy ty nie masz jakiegoś zaginionego brata bliźniaka? – Justyna nachyliła się do Laury konspiracyjnie.

Dziewczyna parsknęła śmiechem.

– Nic mi o tym nie wiadomo.

– Może powinnyśmy podpytać twojego tatę?

– Justyna!

– Dobra, dobra. – Dziewczyna uniosła ręce w obronnym geście. – Żartowałam. Ale biorąc pod uwagę to, jak wygląda twój ojciec, musiałby być niezłym ciachem.

– Kto?

– No ten twój brat! Orientuj.

Laura pokręciła tylko głową, słuchając dalszych rozważań przyjaciółek. Była najstarsza z nich i najpoważniejsza. Czasem naprawdę zachodziła w głowę, zastanawiając się, jak mogą być tak infantylne. Chociaż, gdyby głębiej się nad tym zastanowić, właśnie to lubiła w nich najbardziej.

Kiedy weszły do domu, od razu uderzył je orzeźwiający chłód, stanowiący miły kontrast dla zewnętrznego upału.

– O raju, ale przyjemnie. Gwarantuję, że nie wytknę nosa na zewnątrz, dopóki nie zrobi się ciemno – pisnęła z zachwytu Magda. Słońce wpadające przez kuchenne okna od razu oświetliło jej twarz.

Laura popatrzyła na nią i znowu się zaśmiała.

– Chcecie się czegoś napić? – zapytała. Jej torebka wylądowała na szafce pod lustrem – rzucała ją tam zawsze, odkąd tylko lata temu zrezygnowała z plecaka – a dwie torby z zakupami od razu trafiły na kuchenny stół.

– Wody. Z lodem. Zimnej.

– Nie mam pojęcia, czy w zamrażarce jest lód.

– Ach, no tak – westchnęła Olga, opadając na jedno z krzeseł w otwartej na kuchnię jadalni. – W takim razie może być bez. Najwyżej tu umrę.

Uwadze Laury nie umknęło to, że przyjaciółki czuły się u niej wyjątkowo swobodnie.

– Chcecie coś zjeść? – zapytała jeszcze, stawiając na stole niewysokie szklaneczki.

– Nie męcz nas tak! Zaraz ducha wyzionę, a ty chcesz pchać w nas kalorie? – Justyna zmarszczyła brwi. – I tak po moim sześciopaku nie ma już ani śladu.

– Wypocisz.

– Nie, dzięki. Poczekam do kolacji.

– To jeszcze kawał czasu.

– A czy to ważne? – Magda machnęła ręką i wyciągnęła przed siebie idealnie opalone nogi. – Każdy dietetyk powie ci, że nieraz warto się trochę przegłodzić.

– Jak tam sobie chcecie, ja planuję zjeść pizzę. Miałyśmy dzisiaj świętować, więc nie zamierzam sobie odmawiać.

– Pizzę? – Olga się ożywiła.

– Aha. Ale jak nie chcecie, to nie. Nie będę przecież sabotować wyglądu brzucha Justyny.

– Dobra, przekonałaś mnie. – Dziewczyna popatrzyła na nią z błyskiem w oku. – Ale tylko jeden kawałek. W końcu Filipowi i tak bez różnicy, jak wygląda mój brzuch.

Laura popatrzyła na nią, unosząc brew.

– Serio? A czy przez większość drogi nie słuchałam wywodów o tym, że…

– Czasami wolałabym, żebyś nie słuchała mnie zbyt uważnie.

– Co poradzisz, taka rola psychologa. – Laura zachichotała cicho.

– Byłoby prościej, gdybyś rzuciła te studia w cholerę, tak jak ja. Pedagogika jest dużo mniej wymagająca – odezwała się Magda. – Właściwie to nawet jest fajna.

– Halo, ziemia do Magdy! – Laura machnęła jej przed oczami. – Czy ktoś tutaj zapomniał, że wczoraj się obroniłam?!

– Jesteś niemożliwa. Nie dasz mi się nacieszyć.

Olga z Justyną głośno się roześmiały.

– Nacieszyć czym?

– Nie wiem! Ale kłujesz mnie w oczy tym swoim dyplomem.

– Spójrz na to inaczej. Kiedy ja będę harować od świtu do nocy, ty nadal będziesz świetnie się bawić na studiach. Czy to nie kuszące? Rok więcej imprez, alkoholu i przypadkowego…

– Bla, bla, bla. – Magda wywróciła oczami, robiąc przy tym zabawny ruch ręką. – Dobrze wiesz, że bez ciebie to nie będzie to samo. Na co ci ten cholerny doktorat, co? Tak to mogłybyśmy się chociaż odwiedzać. Nie możesz zrobić go tutaj?

– No właśnie – zawtórowała jej Olga.

– Rozmawiałyśmy o tym setki razy… – zaczęła Laura.

– Tak, tak! – Magda nie dała jej skończyć. – Taka szansa nie trafia się każdemu, doktorat w Kanadzie to zupełnie inny prestiż niż nauka tu, w Polsce. Proszę bardzo, bądź kimś. Tylko to my będziemy potem słuchać, że nie masz przyjaciół. – Znów wywróciła oczami.

Laura natychmiast rzuciła jej się na szyję.

– Jesteś niezastąpiona! – Cmoknęła przyjaciółkę w policzek. – Nie zaszkodzi ci, jak trochę ode mnie odpoczniesz. Czy to nie ty ciągle mi powtarzasz, że jestem naprawdę nieznośna?

– Jesteś cholernie nieznośna! I w dodatku mnie zostawiasz. – Magda wydęła usta. – Ale znam sposób, w jaki możesz się zrekompensować.

– Serio? – Laura wróciła na swoje miejsce.

– Aha! Chodź ze mną na imprezę. Będziemy chociaż miały dobre wspomnienia!

– To jest myśl. – Justyna uśmiechnęła się, odsuwając szklankę od ust.

– Do klubu? Nie ma mowy!

– Laura… – jęknęła Magda – Nie bądź nudziarą. Każdy potrzebuje trochę rozrywki, nawet taki mól książkowy jak ty. Miałyśmy przyjechać do ciebie, żeby trochę poświętować. Co to za przyjemność opijać twój sukces zamknięte w czterech ścianach?

– Dobrze wiesz, że nie cierpię takich miejsc.

– No proszę! – Zatrzepotała rzęsami. – Zrób to dla mnie. W najbliższym czasie będę tylko pracować. Pomyśl o tym, jak będzie mi przykro.

– Może przez wzgląd na pracę powinnaś przystopować już teraz?

– Jesteś okrutna.

– Nie jestem!

– To znaczy, że się zgadzasz? – Magda pisnęła głośno, wieszając się Laurze na szyi. – Czy mówiłam ci kiedyś, że jesteś niezastąpiona?

– Raczej, że jestem nieznośna, wredna i introwertywna.

– Bo jesteś, ale nieważne. W tym momencie kocham cię nad życie.

– Dobrze, już dobrze! Udusisz mnie. Powietrza!

Magda roześmiała się głośno, czując ręce Laury na swoich nadgarstkach, i ponownie opadła na krzesło.

– Mam przeczucie, że to będzie najlepsza impreza w twoim życiu!

– Mówisz tak zawsze, gdy razem wychodzimy.

– I za każdym razem mam rację. – Upiła łyk wody.

Tym razem to Laura wywróciła oczami.

– Nie marudź. Już się zgodziłaś. – Magda klepnęła ją w udo. – Lepiej pomyśl, w co możesz się ubrać.

– Nie ma mowy. Na pewno w tym nie wyjdę. – Laura popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Czerwona szmatka, którą na siebie włożyła, ledwo zasłaniała jej majtki.

– Wyglądasz bosko! – pisnęła Magda, podskakując na łóżku, na które rzuciły się razem z Olgą zaraz po wejściu do sypialni. Justyna została na dole, rozmawiała przez telefon. – Aż chyba zrobię ci zdjęcie!

– Bosko? Raczej skąpo i tanio. Co myślisz, Olga? – Laura zerknęła na odbicie przyjaciółki w lustrze.

– Cóż… – Ta skwitowała jej strój cichym mruknięciem.

– Ty naprawdę jesteś cholernie nudna. – powiedziała Magda. – To jedna z moich lepszych sukienek! Idziesz w tym i już.

Laura jeszcze raz spojrzała w lustro. Nie wyglądała dobrze.

– Nie ma takiej opcji. Tobie może i ona pasuje, ale ja nie będę mogła w niej nawet usiąść.

– Nie wiem, jak ty chcesz poderwać kogokolwiek w tym klubie. Chyba właśnie o to chodzi, nie? Faceci lubią, jak pokazujesz im ciało, a ty najchętniej zrobiłabyś z siebie zakonnicę.

– Magda! – Olga zganiła przyjaciółkę.

– To może powinnam iść nago – stwierdziła Laura.

– To byłby naprawdę dobry pomysł, ale najpierw musiałabyś się opalić.

– Jędza! – Laura odwróciła się w jej stronę i trzepnęła w nią leżącą na fotelu poduszką.

Magda krzyknęła i machając nogami, przewróciła się na plecy. Sypialnię wypełnił jej głośny śmiech.

– Założę coś swojego – zadecydowała Laura i ściągnęła sukienkę przez głowę.

Magda jęknęła boleśnie.

– Tylko nie to…

– Przestań, ma być jej wygodnie – wtrąciła Olga.

– No właśnie. Skoro już mam tam iść, to chociaż chcę się dobrze czuć. Masz z tym jakiś problem? – Laura spojrzała na Magdę z wyrzutem.

– Nie, nie! Skąd. Ale błagam, żadnych golfów i sukni do ziemi. Może jakaś mała czarna?

– A chciałam założyć habit – wyrwało się Laurze nieco sarkastycznie.

– Oj, nie obrażaj się. Pokaż w końcu, co masz w tej szafie.

Laura odsunęła się od mebla i otworzyła drzwiczki na oścież. Wisiało w niej co najmniej kilkanaście wyjściowych strojów, wśród których zdecydowanie dominowała czerń.

– Dawno nie chodziłam w tych sukienkach, ale może coś się nada.

– No jak by mogło być inaczej – skomentowała Magda, wstając z łóżka.

Laura zaczęła przesuwać wieszaki i przeglądać kreacje.

– Może ta? – Wyciągnęła w stronę przyjaciółek nie za długą, koktajlową sukienkę z koronkową górą.

Olga natychmiast uniosła kciuki w górę. Magda natomiast dokładnie zlustrowała sukienkę wzrokiem. Nie była aż taka zła, chociaż w życiu nie założyłaby czegoś takiego na imprezę.

– Przymierz – rzuciła, ponownie opadając na łóżko.

Laura wsunęła na siebie delikatny materiał, który ostatni raz miała na sobie podczas studniówki. Przez chwilę znów poczuła się nastoletnią królową balu.

– Całkiem nieźle, chociaż i tak widzę cię tego wieczoru w czerwieni.

– A mnie się podoba – stwierdziła Olga.

Laura obróciła się przed lustrem. Materiał opinał dokładnie to, co trzeba, a do tego sięgał jej do połowy uda. Czuła się w tym stroju o wiele bardziej komfortowo.

– Idę w tym – zadecydowała.

– No to może chociaż czerwona szminka? – Magda spojrzała na nią błagalnie.

– Zapomnij!

– Ty naprawdę jesteś cholerna nudna!

– Jeszcze słowo, a pójdziesz tam sama. – Laura posłała jej mroźne spojrzenie.

Olga znowu parsknęła śmiechem. Magda tymczasem smętnie pokręciła głową.

– Dobra, oj dobra… Przecież nic nie mówiłam…

Róża

Alberta patrzyła na wyblakłą fotografię i Róża miała wrażenie, że uszami kobiety zacznie zaraz buchać para. Niemalże widziała, jak trybiki w jej głowie obracają się, przywołując z pamięci dziesiątki, a może nawet setki spotkanych osób, szukając w nich tej właściwiej. Chociaż nie było to do końca grzeczne, Róża nie mogła przestać przyglądać się pulchnej, pełnej zadumy twarzy, na której wyraźnie rysowały się pierwsze zmarszczki i kurze łapki. Ciekawe, ile ona mogła mieć lat…

– Przykro mi, nie znam nikogo takiego. – Alberta oderwała w końcu wzrok od fotografii.

Róża wzięła od niej zdjęcie.

– Ależ oczywiście, to niemożliwe. Ten człowiek nie żyje od dziesięcioleci. Nie może go pani znać.

Alberta spojrzała na nią z konsternacją.

– Nie bardzo rozumiem – wymruczała.

Na ustach Róży wymalował się delikatny uśmieszek.

– To bardzo stara historia. Powiedziałabym, że stara jak świat, ale trochę jej do tego brakuje. – Ponownie sięgnęła do portfela. – Nie tyle szukam tego mężczyzny, co tego miejsca – powiedziała, podając Albercie kolejną pożółkłą fotografię.

– To u nas?

Róża skinęła głową. Alberta dokładnie przyjrzała się zdjęciu. Było bardzo ciemne i wypłowiałe, ale bez trudu dostrzegła niewielki, drewniany domek i siedzącego na ganku mężczyznę.

– Nie wiem, gdzie mogłoby to być. Nie ma u nas we wsi takiego domu. Może się pani pomyliła, co? W pani wieku to chyba już pamięć nie ta.

– Jestem pewna, że to tutaj. – Róża postanowiła zignorować ten złośliwy komentarz. – Mam już swoje lata, ale z moją głową wszystko jest w porządku, zapewniam.

– O, kochaniutka! Ja ciebie, broń Boże, nie chciałam urazić. Tak tylko mówię. Mój wuj jak raz leżał właśnie w szpitalu, bo mu się dziury w głowie porobiły i nic nie pamięta. Ponoć alzheimer.

– Bardzo mi przykro.

– Przykro? Dziad był od cholery, to może i dobrze. Zawsze na wszystko skąpił i tylko biedę człowiekowi wytykał. Jest jednak sprawiedliwość na tym świecie, co? Dobrego to licho nie weźmie, wbrew temu, co mówią. No, ale wracając do pani spraw… – Wskazała na mężczyznę ze zdjęcia. – To ten sam, co na poprzednim?

Róża skinęła głową.

– Jak miał na imię?

– Jerzy.

Alberta spojrzała na Różę dociekliwie.

– To jakaś rodzina?

– Można tak powiedzieć. Znaliśmy się w młodości, a potem nasze drogi się rozeszły.

– Długo?

– Kilka lat.

– Zrobił pani jakąś krzywdę czy co, że go pani tak poszukuje? – Alberta powtórzyła swoje obawy. – Jeszcze mnie pani wkręci w jakieś mroczne sprawki i mi policję na kark sprowadzi albo jakie gorsze sądy! Strasznie pani tajemnicza!

Róża kolejny raz zlustrowała kobietę wzrokiem. Nie zgadzała się z jej ostatnim twierdzeniem. Miała prawie dziewięćdziesiąt lat i mówienie o swoim życiu i swoich problemach przychodziło jej zazwyczaj z łatwością, ale w Albercie było coś, co rodziło opory przed opowiadaniem. Była aż nader bezpośrednia i przenikliwa. Nie budziła zaufania i miała niewyparzony język. Nie ulegało wątpliwości, że należała do osób, które od razu chcą wiedzieć wszystko o wszystkich, i natychmiast roznoszą uzyskane informacje po najbliższej okolicy.

Róża westchnęła, czując na sobie świdrujący wzrok gospodyni. Historia, którą nosiła w sobie, nie potrzebowała rozgłosu. Nie chciała się z nią afiszować. Choć jej obawy nie miały żadnego sensownego uzasadnienia, starsza pani w przeszłości nauczyła się być wyjątkowo ostrożna i zostało jej to do dziś. Pewnych nawyków nie da się zmienić, a w jej wieku nie było już nawet takiej potrzeby. Gdy ktoś zwracał jej na to uwagę, wzruszała tylko ramionami i niby od niechcenia mówiła, że przecież niedługo i tak pokryje ją piach. To młodzi powinni się zmieniać. I zmieniać świat.

– No to mówi w końcu czy nie? – Wyrwała ją z zamyślenia wyjątkowo ożywiona Alberta.

Róża ponownie roztarła obolałe po podróży kolana. Nie miała zamiaru zdradzać tej kobiecie, że stoi właśnie u progu przejścia na tamten świat i postanowiła zrobić to w spokoju ducha, a nie z wyrzutami sumienia, że nigdy nie wróciła do tak ważnego dla siebie miejsca. Że nigdy nie dane jej było prawdziwie się z tym miejscem pożegnać.

– To bardzo długa historia. – powiedziała w końcu niechętnie. – Przepraszam, nagle poczułam się strasznie zmęczona. Czy mogłybyśmy dokończyć naszą rozmowę później? Powinnam się położyć. Mogłaby pani wskazać mi pokój?

Alberta popatrzyła na nią podejrzliwie. Na końcu języka miała już jakąś ciętą reprymendę, ale dała sobie z nią spokój. Róża wyglądała na naprawdę zmęczoną. Pomijając oczywiście kwestię jej przedpotopowego wieku.

– Ach tak. – Zerwała się więc na nogi i pomogła staruszce wstać. – Umieściliśmy panią na górze, ale gdyby miała pani problemy z wchodzeniem po schodach, to…

Róża uśmiechnęła się lekko i ścisnęła ją za przedramię.

– Spokojnie, nie jest jeszcze tak źle. Może wyglądam jak próchno, ale jeszcze się nie sypię. Po prostu źle się poczułam. W moim wieku to chyba normalne.

– To może potrzeba pani wody, co? Albo jakiegoś proszka? Moja apteczka, co prawda, świeci pustkami, bo u nas wszyscy zdrowi jak rydz, ale coś tam się zawsze znajdzie. Wie pani, zdrowsze powietrze, mięso swoje jemy, to i zdrowie inne niż to u ludzi z miasta – zaczęła trajkotać bez opamiętania, pomagając Róży wejść na górę. – A skąd pani jest?

– Urodziłam się niedaleko stąd.

– Naprawdę? A głowę bym dała, że pani nietutejsza. Jak to się człowiek jednak może pomylić, co? Zmyliło mnie to, że pani taka dobrze wychowana. U nas ludzie prości, można powiedzieć. Nic nadzwyczajnego. No, ale teraz to chyba pani tutaj już nie mieszka?

– Nie, nie. Aktualnie nie.

– To gdzie?

– W Sydney.

– O cholercia. Brzmi nieźle. A gdzie to? W Londynie?

– W Australii.

– Nie może być. – Alberta pokręciła głową. – Nie wiem gdzie to, ale brzmi poważnie. Pewnie pani bogata, co? Nie każdego stać na emigrację.

– Niektórzy nie mają wyjścia. – Róża postanowiła nie komentować jej wścibstwa. – Czasem po prostu trzeba. Pewne sprawy dzieją się poza nami i nie mamy nie ma wpływu. W takich sytuacjach należy się podporządkować, przyjmować życie takim, jakie jest, i mieć nadzieję, że przyszłość okaże się bardziej łaskawa.

– Ach, pani kochana! Mądrość przez panią przemawia, i to bezapelacyjnie! Ja też zawsze dzieciakowi powtarzam, żeby się podporządkował i brał, co jest.

– I co, słucha? – Róża wykorzystała ten moment, żeby odbiec od tematu.

– Gówniarz jeden w takim wieku jest, że za grosz! Nieposłuszny jak diabli i tylko mi pyskuje. Niby ludzie mówią, że to hormony, ale kto by tam w te brednie wierzył. Dupę mu trzeba prać, to się raz dwa nauczy szacunku do ojca i matki. Dobrze mówię?

Róża spojrzała na nią i nic nie odpowiedziała.

– A pani ma dzieci? – zapytała jeszcze Alberta, gdy znalazły się u drzwi niedużego pokoiku.

– Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – A teraz przepraszam bardzo, chciałabym zostać sama. Czy mogłaby mi pani jeszcze wskazać, gdzie znajduje się toaleta? Potrzebuję się jednak odświeżyć.

– Korytarzem do końca i na lewo. Czyste ręczniki ma pani w szafie, proszę się nie krępować i śmiało brać. Gdyby co było trzeba, to będę na dole. Rosół się jeszcze musi pogotować, to ziemniaki na drugie odbiorę. Zawołam panią na obiad, bez obaw. U nas się jeszcze nie zdarzyło, żeby kto głodny chodził, więc spokojnie. Zawsze dla wszystkich wystarcza, a nawet zostaje!

Róża uśmiechnęła się blado.

– Dziękuję.

– Jak pani płaci, to trzeba, nie? – Alberta kiwnęła głową.

Róża kolejny raz nie uraczyła jej odpowiedzią.

– No, to idę. Miłego dnia, czy coś – powiedziała więc jeszcze tylko Alberta i ruszyła schodami w dół.

Staruszka potrząsnęła głową i weszła do pokoju, w której czekały już na nią bagaże. Pomieszczenie nie było zbyt duże, ale czyste i zadbane. Już pierwszy rzut oka wystarczył, by zorientowała się, że ma tutaj wszystko, co potrzeba. Na łóżku piętrzyła się pachnąca kwiatami pościel, a w rogu stała niewielka szafa na ubrania. Życie nigdy nie przyzwyczaiło jej do luksusów, więc to minimum zdecydowanie jej wystarczało.

Obrzuciła pokój wzrokiem i podeszła do okna. Gdy odsłoniła kwiecistą zasłonkę, jej oczom ukazał się zaniedbany ogród Alberty i bardzo pokaźnych rozmiarów dom sąsiadów. Był w dużo lepszym stanie niż ten, ale nie miała na co narzekać. Zamierzała zostać tu przecież tylko kilka dni, a przynajmniej taką miała nadzieję. Najważniejsze, że nie było tu brudno.

Przysiadając na powleczonym prześcieradłem materacu, ponownie wyjęła z portfela stare fotografie i zamyśliła się. W jej oczach pojawiły się łzy. Przesuwając po nich palcami, pomyślała, że czekała na ten moment całe życie.

– Wreszcie nadszedł właściwy czas – szepnęła.

Laura

Muzyka dudniąca w klubie uderzyła Laurę już na parkingu. Nie przywykła do bywania w takich miejscach, a już na pewno nie robiła tego z własnej woli. Podczas gdy jej koleżanki ze studiów imprezowały w najlepsze czasem nawet cztery, a może i pięć razy w tygodniu, ona zdecydowanie wolała unikać takich miejsc. Głośna muzyka i klejące się do niej spocone ciała już po kilkunastu minutach zabawy zaczynały działać jej na nerwy. Nie chodziło nawet o to, że była nudziarą i nie lubiła tańczyć. Po prostu czuła się w takich miejscach niepewnie i niekomfortowo, a to wystarczyło, żeby skutecznie się do nich zniechęcić. Nie dla wszystkich ludzi atrakcją było obściskiwanie się z przypadkowymi, mocno już wstawionymi facetami. Laura należała właśnie do tego typu osób.

– Czy naprawdę musimy tam wchodzić? – zapytała podekscytowaną Magdę, zarzucając na ramię niewielką torebkę. Długie pasma opadających na plecy włosów muskały jej rozgrzaną po podroży szyję i musiała potrząsnąć głową, żeby zminimalizować swędzenie.

– Nie bądź nudziarą. Obiecałaś! – Magda spojrzała na nią karcąco. Olga z Justyną poszły już do klubu zająć stolik i zamówić trunki.

– Niczego ci nie obiecywałam.

– Ależ tak! – Magda złapała ją za rękę i pociągnęła do przodu. Ze wszystkich czterech współlokatorek one dwie były ze sobą najbliżej.

Laura zachwiała się lekko, czując pod szpilkami piaskową nawierzchnię.

– Oj, nie daj się prosić! – Magda przystanęła, widząc niepewną minę przyjaciółki. – Dopiero co skończyłaś studia. Masz przed sobą ostatnie kilka tygodni, zanim nie zaczniesz tego cholernego doktoratu. Po prostu wejdź tam i dobrze się baw. A może spotkasz jakiegoś gorącego przystojniaka i odechce ci się mnie zostawiać? – zachichotała jej prosto do ucha. – Nie bądź nudziarą!

Laura popatrzyła na wymalowaną twarz przyjaciółki i w końcu uniosła usta w niewielkim uśmiechu. Bijąca od Magdy pozytywna energia mogłaby wysadzić w powietrze niejedno miasto.

– Dobrze, już dobrze. Ten jeden raz jestem w stanie to dla ciebie zrobić. Ale tylko ten jeden!

– Jesteś niezastąpiona! – Słysząc te słowa, Magda natychmiast rzuciła jej się na szyję, a potem, piszcząc z radości, pognała do pękającego od nadmiaru ludzi klubu i zniknęła w tłumie, zostawiając ją samą.

Laura rozejrzała się jeszcze po parkingu, obciągnęła czarną sukienkę, odgarnęła włosy i podążyła za przyjaciółką, sprawnie kupując wejściówkę i mijając ochronę.

W klubie aż wrzało. Przepychając się między spoconymi ciałami bawiących się w najlepsze ludzi, Laura czuła, że zaczyna robić jej się niedobrze. Dziewczyny kręciły się już na parkiecie, ale ona nie miała na to ochoty. Pochylając głowę, starała się jak najszybciej dotrzeć do baru i usiąść na wygodnym stołeczku, a potem w spokoju złapać oddech i dojść do siebie.

Cholerna psychosomatyka!

– Co dla ciebie? – zagadnął ją natychmiast ubrany na czarno barman, kiedy dotarła w końcu do baru, mijając parę, która tańcząc, niemalże na siebie nie weszła.

– Cokolwiek, byle bez alkoholu – odpowiedziała głośno, chcąc przekrzyczeć muzykę, i położyła torebkę na blat. – Prowadzę.

– To może moją specjalność? – Chłopak wyszczerzył idealnie białe zęby i wbił w nią jedno z bardziej przenikliwych spojrzeń, z jakim kiedykolwiek się spotkała.

– Może być. – Skinęła głową i odwróciła wzrok.

Barman natychmiast sięgnął po niedużą szklaneczkę. Do Laury zbliżyła się Justyna.

– Nie siedź tu sama, mamy stolik. – Wskazała ręką do tyłu. Laura powiodła wzrokiem za jej spojrzeniem i zobaczyła rozchichotaną Magdę, która już przygruchała sobie jakiegoś chłopaka.

– Zaraz do was przyjdę – zbyła przyjaciółkę.

Justyna posłała jej uśmiech i wróciła na parkiet do Olgi.

– Wolne? – Stanął u boku Laury jakiś facet i bez pytania wśliznął się na miejsce obok niej.

– Jak widać, już nie – mruknęła niezadowolona.

– Jesteś sama? – zapytał bez ogródek. Spod jego kolorowej koszuli przebijał zarośnięty tors i Laura poczuła kolejne poruszenie w żołądku.

– Z przyjaciółkami – odpowiedziała, siląc się na uprzejmość.

– Mogę postawić ci drinka?

– Nie trzeba. – Odwróciła od niego głowę i z wyczekiwaniem popatrzyła na mieszającego napój barmana.

– Dla ciebie. – Podał jej w końcu szklaneczkę. – Na koszt firmy.

– Dzięki.

– Zatańczymy? – Mężczyzna siedzący obok nie dawał za wygraną. Pochylał się coraz bardziej w jej stronę.

– Muszę wypić! – odpowiedziała mu z nadzieją, że zrozumie, że nie jest zainteresowana, ale facet zlustrował ją tylko wzrokiem i szeroko się uśmiechnął.

– Poczekam. Nie spieszy mi się.

Laura westchnęła i zanurzyła usta w napoju, rozglądając się przy tym po zatłoczonym pomieszczeniu w nadziei, że dostrzeże na parkiecie którąś z dziewczyn i wzrokiem poprosi ją o pomoc. Te jednak rozpłynęły się gdzieś w powietrzu, w przeciwieństwie do mężczyzny, który przysuwał się do niej coraz bardziej i bardziej.

– Wypiłaś? – zagadnął ją ponownie po kilku minutach ciszy, widząc, że dziewczyna skończyła pić.

Laura jeszcze raz dokładnie mu się przyjrzała. W kącikach jego oczu znajdowała się zaschnięta ropa, a na policzkach dostrzec można było cień niedbale ogolonego zarostu. Przy każdym jego słowie aż bił od niego odór wódki, co dodatkowo ją obrzydzało. Zdecydowanie nie miała ochoty z nim choćby rozmawiać, a co dopiero tańczyć.

– Muszę iść do łazienki. Zaraz wrócę – rzuciła więc tylko wymijająco i sprawnie zeskoczyła ze stołeczka, a potem zaczęła ponownie przepychać się przez roztańczony tłum. Tym razem w kierunku wyjścia.

Będąc już na zewnątrz, wysłała Magdzie zdawkowego SMS-a i ruszyła do niedużego parku mieszczącego się tuż za parkingiem. W normalnych warunkach w życiu nie zdecydowałaby się na takie wyjście, ale w okolicy kręciło się sporo ludzi, a ławki wydawały się porządnie oświetlone. W tej sytuacji nic nie mogło jej się stać. Chociaż należała do osób raczej strachliwych, rozsądek podpowiadał jej, że nie ma się czego bać. Już prędzej jakieś nieszczęście mogło ją spotkać w tym diabelskim klubie. Że też dała się Magdzie namówić na to wyjście!

Park był dość kameralny. Kilka podświetlonych, pomalowanych na biało ławeczek porozstawiano wokół niewielkiego stawu, na środku którego znajdował się domek dla ptaków i fontanna. Pomimo późnej pory po wydeptanych alejkach przechadzało się sporo przechodniów. Świadomość, że kręcą się w pobliżu, tylko dodała Laurze odwagi.

Po niespiesznej rundce wokół stawu zdecydowała się zatrzymać na dłużej przy barierce odgradzającej urwisty brzeg zbiornika od jednej z alejek. Opierając dłonie na zimnej, metalowej rurce, popatrzyła najpierw na pływające po stawie kaczki, a potem na rozgwieżdżone niebo.

Przymykając oczy, Laura uśmiechnęła się pod nosem. No bo czy to nie zabawne, że w wieku dwudziestu kilku lat wolała towarzystwo cykających świerszczy niż dudniącego muzyką klubu? Momentami czuła się nawet jak własna matka, której na nieszczęście od kilku lat przy niej nie było.

Może Magda miała rację? Może w tych najbliższych tygodniach powinna przestać się hamować i pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa? Później czeka ją już przecież tylko nauka i praca, a ona, jeśli chodzi o sferę prywatną, w pewnym sensie zmarnowała sobie studia. No, może poza jednym nieudanym związkiem, przez który dość miała wszystkich innych. Ale tego nie warto było nawet wspominać.

– Ładnie się uśmiechasz. – Z rozmyślań wyrwał ją miękki, męski głos. Dotarł do jej uszu tak nagle, że Laura natychmiast otworzyła oczy i spojrzała w bok.

Przez całe to myślenie o zmianach nawet nie usłyszała, gdy chłopak stanął obok niej, a słuch miała naprawdę niezły. Przynajmniej tak jej wszyscy powtarzali.

– Dziękuję. – Uśmiechnęła się, lekko się przy tym rumieniąc. Gdyby wiedziała, że była obserwowana, z pewnością nie pozwoliłaby sobie na błogie rozkoszowanie się tym wieczorem. A już z pewnością nie na ten uśmiech, który wdarł jej się na usta.

– Alek. – Chłopak wyciągnął w jej stronę rękę.

– Laura – przedstawiła się i wbiła wzrok w jego oświetloną przez latarnię twarz.

Jego szare tęczówki skrzyły się w bladym świetle latarni wyjątkowo mocno, a ciemnoblond włosy nieco niedbale opadały na jego czoło. Jasna koszulka idealnie podkreślała świeżo nabytą opaleniznę.

– Ładną mamy noc. – Kiwnął głową w stronę jeziora.

– Tak. Niebo jest piękne. – Nie mogła się z nim nie zgodzić i ponownie spojrzała w górę. – Gwiazdy naprawdę świecą dziś wyjątkowo jasno. Jest w nich dziś coś magicznego – powiedziała, kiedy przez chwilę oboje po prostu spoglądali w niebo. – Nieczęsto można obserwować nieprzesłonięty niczym gwiazdozbiór.

– Znasz się na nich? Na gwiazdach? – zapytał Alek z zaciekawieniem.

– Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Wiem tylko, gdzie jest Wielki Wóz i Gwiazda Polarna. Ale to mi w niczym nie przeszkadza. I tak uważam, że są piękne. A ty?

– Trochę. W szkole byłem całkiem niezły z astronomii.

Spojrzała na niego z uznaniem.

– W zagadywaniu wpatrujących się w niebo kobiet też? – zapytała zadziornie.

Uśmiechnął się.

– Nie. W tym chyba nie.

Laura ponownie przeniosła wzrok na gwiazdy. Jedna z nich zamigotała i z gracją opadła w dół, nad staw. Woda roziskrzyła się jej intensywnym blaskiem, ale gwiazda zgasła równie szybko, jak zapłonęła. Choć trwało to tylko chwilę, Laura niemalże wstrzymała oddech.

– Często tutaj przychodzisz? – zagadnął ją po chwili milczenia.

Zdziwiła się, że nie poczuła dyskomfortu z powodu jego obecności w takim intymnym momencie i nie zareagowała na niego z taką awersją jak na mężczyznę w klubie.

– Nie. – Pokręciła głową. – Jestem tu pierwszy raz, chociaż słyszałam o tym parku wielokrotnie. A ty?

– Czasem mi się zdarzy. Byłaś w Arnie? – Wskazał na papierową bransoletkę zawiniętą luźno na jej nadgarstku.

– Tylko chwilę.

– Wnioskuję, że impreza nie była udana. Nie ma jeszcze jedenastej, a ciebie już stamtąd wywiało.

– Nie przepadam za takimi miejscami – wyznała zgodnie z prawdą.

– Serio?

– Pewnie będziesz się śmiał, ale jest w nich dla mnie zdecydowanie za głośno i… Męczy mnie całe to tarło.

– Tarło? – roześmiał się.

– Ach. To takie moje porównanie. – Zmieszana pokręciła głową i odgarnęła za ucho niesforny kosmyk włosów. – Patrzyłam kiedyś na klub z góry i skojarzyło mi się z…

– Nie, nie. Nie musisz tłumaczyć – wszedł jej w słowo. – Jest w tym sporo prawdy. Kluby to prawdziwe tarło. Właściwie nie chodzi w tym jakąkolwiek zabawę, ale dawanie upustu swoim… popędom.

Tym razem to ona parsknęła śmiechem, widząc jego zakłopotanie, gdy szukał odpowiedniego słowa.

– Wnioskuję, że ty też za nimi nie przepadasz?

Odpowiedział jej rozbawionym uśmiechem.

– Punkt dla ciebie. Rzadko bywam w takich miejscach.

– Nie widzę u ciebie bransoletki – zauważyła.

– Bo nie byłem w klubie. – Wzruszył ramionami.

– To wiele wyjaśnia.

– Grałem w pubie obok – sprostował.

– Jest obok jakiś pub? – Zdziwiła się, w charakterystyczny sposób marszcząc brwi, co nie zdołało umknąć jego uwadze.

– I to całkiem miły. A na pewno milszy niż ten… – Zawahał się przez chwilę. – Niż to tarło. I zdecydowanie tam ciszej.

– Brzmi kusząco. Chociaż po tym, jak szybko się z niego ulotniłeś, wnioskuję, że wcale nie jest tam aż tak przyjemnie jak mówisz – zauważyła, z uśmiechem unosząc brew.

Alka ujęła jej nieprzeciętna błyskotliwość i znów się roześmiał. Było w Laurze coś, co sprawiało, że czuł się przy niej wyjątkowo swobodnie. Jak gdyby nie zaczepił jej podczas wieczornego spaceru, ale znał od lat. I to całkiem dobrze znał, bo nie z każdym mógłby tak lekko żartować.

– Łapiesz mnie za słówka – odpowiedział jej w końcu. – Ale nie masz racji. Wyszedłem, żeby trochę ochłonąć.

– Ach, to znaczy, że impreza jest aż tak dobra? – nie zeszła z tonu i przechylając na bok głowę, ponownie wbiła wzrok w jego muśniętą słońcem twarz.

– Coś w tym rodzaju. – Kąciki jego ust znów uniosły się w górę. – Był tam dziś niezły koncert.

– Naprawdę?! Nic o tym nie wiedziałam! – Ożywiła się. – Kto grał?

– Taki wiejski zespół. Jeden z chłopaków naprawdę nieźle wymiatał na gitarze. Żałuj, że nie słyszałaś – do rozmowy nagle wtrącił się jeszcze jakiś głos, a potem obok Alka stanął kilka lat starszy mężczyzna. – Dałeś czadu, stary – jak gdyby nigdy nic zwrócił się do chłopaka.

Laura popatrzyła na niego niepewnie, ale natychmiast wróciła do tematu rozmowy.

– Jesteś gitarzystą? – zwróciła się do Alka.

– I to jakim! – odpowiedział tamten, nie dając chłopakowi otworzyć ust.

Ten wzruszył więc tylko ramionami i spojrzał wymownie w jego stronę.

– Dobra, dobra! Nie przeszkadzam! – Mężczyzna uniósł ręce w obronnym geście. – Gruchajcie tu sobie gołąbeczki, a ja wracam do pubu. Tylko racz do nas w końcu dołączyć, okej? – klepnął chłopaka w ramię. – Bez ciebie chłopakom nieźle odbija – rzucił jeszcze i tyle go widzieli.

Laura popatrzyła na Alka z uznaniem.

– Proszę, proszę. Gitarzysta?

– Nie chciałem się chwalić – powiedział z nieudawaną skromnością. – Przepraszam za niego, to nasz perkusista. Ma trochę niewyparzoną gębę.

– W porządku. – Skinęła głową. – Gołąbeczku.

– Bardzo śmieszne.

– Co gracie? – zagadnęła, ponownie opierając się o barierkę.

– Głównie jazz, chociaż zdarzają się nieco cięższe kawałki.

– Naprawdę? Czyli gracie porządną muzykę?

– Jeśli jazz jest dla ciebie porządną muzyką, to nie zaprotestuję.

– Gdybym wiedziała o tym wcześniej, na pewno poszłabym dziś na wasz koncert, a nie do tego…

– Tarła – dokończył za nią.

– Tak. – Uśmiechnęła się. – Swoją drogą, niezły czad, co? Stoję sobie w parku i zaczepia mnie gitarzysta. Czy powinnam piszczeć z radości i poprosić cię o autograf?

– Bardzo śmieszne.

– To może rozepnę sukienkę, żebyś mógł podpisać mi się na…

– Daj spokój – wpadł jej w słowo, starając się nie zarumienić. – To mały zespół, nie jesteśmy znani. Zaprosił nas do tego pubu znajomy jednego z kumpli i grzech było odmówić. Właściwie to nasz pierwszy koncert od bardzo dawna.

– A więc sława nie uderzyła ci jeszcze do głowy?

– Och, mam taką nadzieję. Bardzo gwiazdorzę? – Teatralnie założył ręce na piersi.

Roześmiała się w odpowiedzi. Jego poczucie humoru było co najmniej rozbrajające.

– Jeśli chcesz, to mogę ci dać znać, kiedy… – zaczął niepewnie, gdy przestała się w końcu śmiać, ale w dokończeniu zdania przeszkodził mu dzwonek jej telefonu. Był niezwykle irytujący i przez jego głowę przemknęła myśl, że on nigdy nie ustawiłby sobie takiego.

– Przepraszam, muszę odebrać. To moja przyjaciółka, jesteśmy tu razem – powiedziała, wyciągając z torebki telefon i nie zważając na jego reakcję, odeszła kilka kroków dalej, a potem przesunęła palcem po ekranie.

On natomiast ani drgnął i w milczeniu patrzył na jej drobną postać, gdy żywo gestykulując, rozmawiała z przyjaciółką. Przez czarną sukienkę jej sylwetka niemalże ginęła w mroku i musiał mocno wysilać wzrok, żeby dostrzec jej zgrabne uda ciasno opięte materiałem. I błyszczące włosy. Właściwie to nie wiedział, dlaczego chciał zaprosić ją na swój koncert. Może to właśnie przez nie? W dzieciństwie zawsze zachwycał się kobietami o długich włosach. Chociaż nie. Może to przez te jej lśniące oczy, niewiele różniące się od roziskrzonego nieba? Albo przez podobne poczucie humoru i bezpośredniość? Niedobrze, szepnął do siebie w myślach.

– Wybacz. To Magda. Dzwoniła, żeby zganić mnie za to wyjście, ale dała mi rozgrzeszenie. Wrócą z dziewczynami taksówką.

– Jest was więcej.

– Cztery. Mieszkałyśmy razem przez jeden rok akademicki. To znaczy w jednym mieszkaniu. Bardzo się zaprzyjaźniłyśmy, chociaż nasze drogi trochę się ostatnio rozeszły.

– Musiałyście mieć wesoło.

– Dlaczego tak sądzisz?

– Cztery kobiety w jednym mieszkaniu?

– Poza Magdą należymy do raczej spokojnych. No, ale jak widzisz, mogę śmiało wracać do domu. Chociaż ona twierdzi, że nie powinnam, bo dwa razy pytał ją o mnie jakiś facet siedzący przy barze. – Laura ponownie stanęła obok Alka. Z bliska jego oczy były niemalże krystaliczne.

– Ach tak – mruknął tylko w odpowiedzi. – Czyli chcesz przed nim uciec, co?

Posłała mu uśmiech.

– Nie był w moim typie. Przelotne romanse to raczej nie dla mnie. Nie bawię się w szybkie znajomości.

Nic nie odpowiedział.

– Więc… – zaczął po chwili trochę niepewnie. – Chcesz, żebym odprowadził cię do samochodu?

Popatrzyła na niego nieco zdziwiona, ale w końcu przytaknęła. Nie należała do kobiet, które chcą od mężczyzn czegokolwiek na siłę, a już na pewno nie zamierzała prosić się o czyjekolwiek zainteresowanie. Skoro zamierzał skończyć ten wieczór już teraz, nie zamierzała protestować. Nawet pomimo tego, że była tym trochę rozczarowana.

– No to ruszajmy! – powiedziała więc nieco przesadnie entuzjastycznie i oderwała ręce od barierki.

– Zaparkowałaś na parkingu przed klubem?

– Tak. – Skinęła głową. Przez chwilę szli w ciszy.

– Nie zapytasz, czym jeżdżę?

– Co? – zdziwił się.

– Myślałam, że facetów interesują takie rzeczy. Czy to, czym jeżdżę, nie świadczy o moim statusie albo czymś takim?

Alek niedbale wzruszył ramionami.

– Eee. Nie przykładam uwagi do takich rzeczy – powiedział.

Laura popatrzyła na niego zdziwiona. Czy w dwudziestym pierwszym wieku tacy mężczyźni jeszcze się zdarzali?

– Powinienem? – Zawahał się pod wpływem jej wzroku.

– Nie, nie! Po prostu to dziwne. Nie interesuje cię motoryzacja?

– Interesuje. Chyba każdego faceta interesuje. Umiem naprawić to i tamto, a w garażu mam nawet kanał, ale żeby oceniać kogoś po tym, czym jeździ? To słabe.

– No proszę. – Uśmiechnęła się, zerkając na niego z ukosa.

– Znów powiedziałem coś nie tak? – spojrzał na nią zaniepokojony.

– Wręcz przeciwnie. Ale w tej sytuacji nie mogę zapytać, czym ty jeździsz, by podtrzymać rozmowę.

– Najczęściej konno.

– Konno? Poważnie? – Nie mogła się nie zdziwić.

– Tam, skąd pochodzę, to raczej normalne.

– Ciężko mi uwierzyć, że ludzie poruszają się jeszcze innymi końmi niż…

– Niż tymi pod maską?

– Aha. – Skinęła głową. – Dokładnie.

– Prowadzę stadninę. Dziwne by było, gdybym nie jeździł konno, nie uważasz?

Uśmiechnęła się szeroko. Jej oczy rozbłysły w świetle mijanej miejskiej latarni.

– To chyba zmienia postać rzeczy.

– Chyba tak. – Alek wzruszył ramionami.

Przez kilka chwil szli w milczeniu. Ich buty kleiły się do rozdeptanej ziemi na parkingu.

– No to jesteśmy na miejscu – powiedziała Laura, gdy znaleźli się obok jej auta.

– Tak. – Alek odchrząknął, nerwowo przestępując z miejsca na miejsce.

Laura przez chwilę czekała na jeszcze jakieś słowa, z uwagą lustrując jego twarz.

– Dobrze – westchnęła w końcu. – To będę jechać.

Alek patrzył, jak wyjmuje z torebki kluczyki a potem otwiera drzwi.

– Miło było cię poznać – odezwała się jeszcze na pożegnanie. – Nieczęsto zaczepiają mnie w parku gitarzyści.

– Ja też raczej nie zagaduję patrzących w niebo kobiet.

– Szkoda. – Na jej twarzy odmalował się uśmiech. – Myślę, że byłbyś w tym naprawdę niezły. Dobrze mi się z tobą rozmawiało.

Pokiwał głową.

– Mnie z tobą też.

Znowu zapadło między nimi milczenie.

– Czy ty… – zaczął w końcu niepewnie.

– Tak? – Laura uniosła brew.

– Może wpadłabyś kiedyś na nasz koncert? – zapytał nieśmiało.

Na jej twarzy znowu wymalował się uśmiech.

– Mówiłeś, że raczej nie koncertujecie – zauważyła.

– No racja. – Alek podrapał się po głowie, nie bardzo wiedząc, co powinien teraz powiedzieć.

– To może mogłabym wpaść kiedyś na waszą próbę? – Laura postanowiła uratować sytuację. Za nic nie chciałaby rozstać się z nim bez perspektywy następnego spotkania. Był naprawdę fajnym facetem.

– Próbę? – Alek zdziwił się, słysząc jej słowa.

– Nie ćwiczycie?

– Ach, tak. Oczywiście, że mamy próby. Ćwiczymy we wtorki.

Na jej twarzy od razu wymalowała się ulga.

– A więc wtorek? – zapytała dla pewności.

– Tak. Wtorek. Super. Przyjechać po ciebie?

– Może prościej będzie, gdybyś dał mi swój adres?

– Nie gramy u mnie. Lepiej będzie, jak po ciebie przyjadę. – Odzyskał w końcu panowanie nad językiem i wyjął z kieszeni telefon. – Mogłabyś? – wyciągnął go w jej stronę.

Laura płynnie wstukała swój adres i numer telefonu.

– Proszę – powiedziała, oddając mu komórkę.

– Zadzwonię jeszcze, żeby się przypomnieć.

– Będę czekała. – Uśmiechnęła się do niego uszczęśliwiona i wsiadła do samochodu, głośno zatrzaskując za sobą drzwi.

Alek patrzył uważnie, jak zapina pas i odpala silnik.

– Do usłyszenia! – Pomachał jej jeszcze ręką, niepewny, czy to słyszała, a potem popatrzył na swój telefon i ukrył go w kieszeni najgłębiej, jak tylko się da.

Pierwszy raz w życiu zdarzyło mu się coś takiego. I już nie mógł się doczekać, kiedy do niej zadzwoni.

Konrad

Konrad odstawił na bok szczotkę, którą zamiótł właśnie korytarz, i zbiegł na dół po trzeszczących schodach.

– Wychodzę – krzyknął z nadzieją, że nikt go nie usłyszy, ale z salonu wyłoniła się matka.

– Dokąd? – zapytała uniesionym głosem.

– Do Alka.

– Powiedz mu, że rzucisz tę robotę, jeśli nadal będzie się spóźniał z wypłatą. Co on sobie wyobraża, że robisz u niego za darmo? Dwa dni po pierwszym, a pieniędzy jak nie było, tak nie ma.

– Powiem. – Konrad nerwowo przestąpił z nogi na nogę. Nie było sensu tłumaczyć matce, że po prostu nie był jeszcze u Alka, żeby odebrać wypłatę.

– I nie garb się tak! Nie stać mnie będzie na twoje leczenie.

– Tak, mamo. – Natychmiast się wyprostował.

– Nie stój tak! Ruszaj. Tylko zmień buty. Nie mam w tym miesiącu pieniędzy, żeby kupić ci drugie, a te już ledwo żyją – rzuciła Alberta i wreszcie zniknęła mu z oczu.

Konrad jeszcze przez chwilę patrzył w miejsce, w którym stała, po czym wytarł nos i zmienił buty na starsze. Klejona kilkukrotnie podeszwa zatrzeszczała złowrogo, kiedy wsuwał w nie stopy, nie mówiąc już o tym, że musiał uginać palce.

– Dokąd idziesz? – zagadnął go jeszcze siedzący na ganku ojciec. Zielona butelka, którą trzymał w ręku, była do połowy pusta.

– Do Alka.

– Zapytaj go, co z remontem stodoły. Będę miał czas w przyszłym miesiącu.

– Zapytam.

– Tylko powiedz mu, żeby się określił wcześniej. Potem mogę mieć nowe zlecenia. Nie będę specjalnie dla niego naginał grafiku. I przestań się garbić! Żadna panna cię w przyszłości nie zechce – skwitował i pociągnął kolejny łyk piwa.

Konrad popatrzył na jego wylewający się spod bluzki brzuch, ale nic nie powiedział. Z ojcem też nie było co dyskutować. Właściwie to ciężko było go wyczuć. Nieraz miał normalne dni i gadał z nim jak równy z równym, ale czasem coś mu się przestawiało i warczał na niego przy każdej okazji. Nie mówiąc oczywiście o tym, że czasem nie kończyło się tylko na słowach.

Konrad minął wylegującego się w słońcu psa i pchnął do przodu skrzypiącą furtkę.

– Może byś ją w końcu naoleił? – Głos ojca zdążył jeszcze do niego dobiec, ale postanowił nawet nie komentować tej uwagi. Podkurczając mocniej palce u stóp, ruszył w kierunku gospodarstwa Alka. Słońce padało mu na twarz, oświetlając dziesiątki rozsianych wokół nosa piegów.

Szło mu się przyjemnie. W przeciwieństwie do kilku ostatnich dni powiewał przyjemny wiaterek, przez co upał był trochę bardziej znośny. Wokół kwitnących w najlepsze lip aż roiło się od pszczół i kilka razy musiał odpędzić kilka z nich, żeby uniknąć ukąszenia.

– Ej, ty! – Usłyszał za sobą nagle czyjś głos.

Odwrócił się gwałtownie. Stał za nim starszy o kilka lat kolega popalający papierosa.

– Tylko umyj się, jak będziesz wracał, bo znowu cała wieś będzie śmierdziała krowami! – rzucił w jego stronę kpiącym głosem i głośno się roześmiał.

Po ciele Konrada przebiegł zimny dreszcz, ale postanowił go zignorować, tak samo, jak zaczepki chłopaka. Skulił się więc bardziej i ponownie ruszył w stronę gospodarstwa Alka. Napastnik rzucił w niego jeszcze jakimś niedużym kamykiem, ale nie widząc jakiejkolwiek reakcji na swoje zaczepki, dał sobie w końcu spokój.

Gdy tylko uzyskał pewność, że tamten stracił go z oczu, Konrad roztarł dłonią ramię, w które został uderzony. I tak gubił się już w rachubie swoich siniaków. Jeden mniej czy więcej, nie robiło mu żadnej różnicy.

Gospodarstwo mieściło się tuż za wsią. Chłopak zastanawiał się wielokrotnie, dlaczego Alek nie poszedł do urzędu, żeby ktoś przesunął znak za jego posesję. Płot pastwiska dla krów rozpoczynał się dokładnie w miejscu, w którym kończyła się rodzinna wieś Konrada.

Chłopak wszedł na podwórko i ruszył w stronę niedużej szopki na narzędzia. Już z daleka widział, że kręci się przy niej Alek.

– Cześć, młody – rzucił, spoglądając do tyłu.

– Cześć – bąknął cicho Konrad.

– Dobrze, że jesteś. Już od wczoraj czeka na ciebie wypłata. Chcesz teraz czy po robocie?

– Wolę po, bo jeszcze zgubię.

– Okej.

– Dziś udrażniamy rowy?

– Taki mam plan. Tylko że najpierw wypadałoby naostrzyć sprzęt. – Alek skinął głową i zniknął w szopce. Już od kilku tygodni zamierzał powiększyć pastwisko dla krów. Na poprzednim trawa zdążyła wyschnąć na wiór i nie było sensu wypędzać na nie zwierząt. W skład jego gospodarstwa wchodził na szczęście las i otaczające go tereny. To właśnie na jednej z zacienionych łąk miały się teraz paść krowy. Należało tylko wykarczować zarośnięty teren wokół rowów, żeby ułatwić im dostęp do wody, i wbić nowe słupki, żeby załatać stare ogrodzenie.

– Pomóc ci z tym sprzętem? – Konrad zmrużył oczy. Oślepiało go słońce.

– Poradzę sobie. Wiem, że jesteś chętny do każdej roboty, ale wolę dmuchać na zimne – odkrzyknął mu z szopki Alek.

Konrad wzruszył więc tylko ramionami i