Demon i mroczna toń ebook i audiobook

ZBRODNIE NA PEŁNYM MORZU. NIEZWYKŁY DUET DETEKTYWÓW. DEMON, KTÓRY BYĆ MOŻE NIE ISTNIEJE.

Rok 1634. Z Batawii wyrusza do Amsterdamu siedem statków należących do Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Na pokładzie jednego z nich, Saardama, płyną znamienici pasażerowie: gubernator kolonii, jego żona i córka oraz… kochanka. A także słynny detektyw Samuel Pipps i oddany mu uczeń Arent Hayes.

Zanim Saardam wypływa w morze, trędowaty w porcie wieści mu zły koniec – statek nie dotrze do celu. Wyjaśnienie, o jakiego rodzaju zagrożenie chodzi – o czyjeś świadome działanie czy siły nieczyste – spada na Hayesa, ponieważ jego mistrz, oskarżony o niesprecyzowaną zbrodnię, jest zamknięty w celi.

A tymczasem szybko się okazuje, że słów trędowatego nie można zlekceważyć. Na statku dzieją się zatrważające rzeczy. I niezależnie od tego, czy są wymierzone w konkretne osoby, czy mają związek z tajemniczym ładunkiem, nagromadzone na pokładzie zło jest tak ogromne, że przed pasażerami i załogą stoi pewne widmo katastrofy.

STUART TURTON

Dziennikarz piszący głównie o podróżach. Pracował jako wolny strzelec w Szanghaju i Dubaju. Jego debiutancka powieść Siedem śmierci Evelyn Hardcastle ukazała się w 2018 roku i odniosła niebywały sukces. Po jej wydaniu Turton pisał opowiadania, które doceniono w kilku konkursach literackich, a w 2020 roku opublikował kolejną powieść, pt. Demon i mroczna toń. Mieszka z żoną w zachodnim Londynie. Jeśli właśnie nie marszczy czoła, łatając dziury w jakiejś nowej fabule, zapewne wspina się, nurkuje, świetnie się bawi lub zaginął w głuszy na jakimś odległym lądzie. Niewątpliwie co najmniej trzy z tych rzeczy robi dokładnie w tym samym czasie.

Tego autora

SIEDEM ŚMIERCI EVELYN HARDCASTLE

DEMON I MROCZNA TOŃ

Tytuł oryginału:

THE DEVIL AND THE DARK WATER

Copyright © Stuart Turton 2020

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2021

Polish translation copyright © Jacek Żuławnik 2021

Redakcja: Marta Gral

Ilustracje na okładce: Nadezhda Molkentin/Shutterstock, Croisy/Shutterstock, iberica/Shutterstock, Adrian Niederhaeuser/Shutterstock

Ilustracja na wyklejce: Emily Faccini 2020

Projekt graficzny okładki oryginalnej: David Mann

Opracowanie graficzne okładki polskiej: Kasia Meszka

ISBN 978-83-8215-490-0

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, hachi.media

.Ado, która śpisz w swym łóżeczku.

Masz dwa latka, często nas zaskakujesz i prowokujesz do śmiechu. Gdy przeczytasz te słowa, będziesz już kimś zupełnie innym. Mam nadzieję, że pozostaniemy przyjaciółmi. Mam nadzieję, że jestem dobrym tatą. Mam nadzieję, że nie popełniam zbyt wielu błędów i że wybaczysz mi te, których nie udało mi się uniknąć. Bo choć poruszam się po omacku, to jednak zawsze bardzo, bardzo się staram.

Kocham Cię, maleńka. Tę książkę dedykuję Tobie – kimkolwiek się staniesz.

Prolog

W 1634 roku Holenderska Kompania Wschodnioindyjska, z placówkami rozsianymi w całej Azji i na Przylądku Dobrej Nadziei, była najbogatszym przedsiębiorstwem handlowym na świecie. Najbardziej dochodową spośród faktorii Kompanii była Batawia, z której na pokładzie galeonów zwanych indiamanami przywożono gałkę muszkatołową, pieprz i inne przyprawy oraz jedwab.

Pełne niebezpieczeństw rejsy trwały zwykle osiem miesięcy.

Oceany były w znacznej mierze nieskartografowane, posługiwano się prostymi, wręcz prymitywnymi instrumentami nawigacyjnymi. Istniał tylko jeden pewny szlak łączący Batawię z Amsterdamem. Statki, które z niego zbaczały, często przepadały bez wieści. Lecz nawet te trzymające się „kolein morskiego traktu” pozostawały na łasce chorób, sztormów i piratów.

Wielu spośród pasażerów statków wypływających z Batawii nigdy nie docierało do Amsterdamu.

1

Arent Hayes zawył z bólu, gdy w jego szerokie plecy trafił kamień.

Kolejny śmignął koło ucha. Trzeci uderzył w kolano i Arent się potknął. Powstrzymywany przez miejskich strażników motłoch – bezlitosna, idąca w setki ciżba z pianą na ustach, która pełnymi nikczemności czarnymi oczami rozglądała się już za kolejnymi pociskami – okrutnie szydził, wykrzykując obelgi.

– Kryj się, na litość boską! – zawołał błagalnie Sammy Pipps, przekrzykując wrzawę. Szedł chwiejnym krokiem po zakurzonej ziemi, jego kajdany lśniły w słońcu. – Im przecież chodzi o mnie.

Arent był znacznie roślejszy niż większość mężczyzn w Batawii, nie wyłączając Sammy’ego. Choć sam nie był więźniem, szedł tak, by jego potężne ciało znajdowało się pomiędzy dużo drobniejszym przyjacielem a tłumem, dzięki czemu skutecznie utrudniał atakującym celowanie.

Przed uwięzieniem Sammy’ego Pippsa przezywano ich Niedźwiedziem i Wróblem. Jeszcze nigdy oba te przydomki nie wydawały się tak adekwatne.

Pippsa wyprowadzono z lochu i powiedziono do portu, gdzie już czekał statek mający przetransportować go do Amsterdamu. Eskorta składała się z czterech muszkieterów, którzy trzymali się na dystans, aby przypadkiem nie stać się celem tłumu.

– Płacisz mi za ochronę – przypomniał mu Arent, ściągając z powiek zlepiony potem kurz i usiłując ocenić odległość, jaka dzieliła ich od bezpiecznego schronienia. – Będę to robił tak długo, jak zdołam.

Wejścia do portu na końcu głównego bulwaru Batawii strzegła wielka brama. Kiedy przez nią przejdą, znajdą się poza zasięgiem tłumu. Niestety, wlekli się w ogonie ślimaczo sunącego w upale długiego orszaku i wydawało się, że od chwili, w której w południe opuścili wilgotny loch, nawet na krok nie zbliżyli się do bramy.

Tuż przy nogach Arenta upadł z głuchym odgłosem spory kamień, obsypując mu buty wyschniętym błotem. Kolejny odbił się od oków Sammy’ego. Handlarze sprzedawali je prosto z worków i nieźle na tym zarabiali.

– Przeklęta Batawia! – warknął Arent. – Kanalie zrobią wszystko, by zapełnić sakiewkę.

W zwykły dzień ci sami ludzie kupowaliby u piekarzy, krawców, szewców, producentów lepiszcza, wytapiaczy świec i wszystkich tych, którzy rozstawiali stragany wzdłuż bulwaru. Śmialiby się i narzekali na piekielny upał. Ale wystarczy zakuć człowieka w kajdany i wystawić go na mękę, by nawet w najpotulniejsze dusze wstąpił diabeł.

– Zależy im na mojej krwi – rzucił Sammy, usiłując odepchnąć przyjaciela. – Ratuj skórę, błagam cię.

Arent spojrzał z góry na swego przerażonego druha, który bezskutecznie napierał dłońmi na jego pierś. Ciemne loki Sammy’ego kleiły się do czoła, wysokie kości policzkowe były fioletowe od razów, które spadły na niego za kratami, a z szeroko otwartych, zwykle pełnych kpiarskiego spojrzenia brązowych oczu biła rozpacz.

Nawet udręczony nic nie tracił ze swej urody.

Dla odmiany Arent był wystrzyżony i miał spłaszczony nos; wskutek niewprawnego posługiwania się batem kilka lat temu dorobił się długiej blizny na brodzie i szyi, a do tego w trakcie bójki ktoś odgryzł mu kawałek prawego ucha.

– W porcie będziemy bezpieczni. – Arent podniósł głos, by przekrzyczeć wiwaty, które zaczęto wznosić z przodu, tam gdzie na czele orszaku na grzbiecie białego ogiera jechał gubernator generalny Jan Haan, wyprostowany, w kaftanie pod napierśnikiem i z obijającym się o zbroję rapierem.

Przed trzynastoma laty w imieniu Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej nabył leżącą tu wioskę i niezwłocznie po podpisaniu umowy puścił ją z dymem, a popiół, w który się obróciła, wykorzystał do wykreślenia sieci ulic, kanałów i zabudowań mającego urosnąć na jej miejscu miasta.

Teraz, gdy Batawia cieszyła się sławą najbardziej dochodowej faktorii Kompanii, Haana wezwano do Amsterdamu, aby dołączył do Siedemnastu Panów, tajemniczej rady sprawującej kontrolę nad Kompanią.

Ogier biegł kłusem, a tłum na bulwarze zalewał się łzami, wznosił gromkie okrzyki i wyciągał dłonie, usiłując dotknąć nóg gubernatora. Błogosławiono mu i rzucano kwiaty.

Haan wszystko to ignorował, trzymał fason i patrzył prosto przed siebie. Łysy, z haczykowatym nosem, kojarzył się Arentowi z jastrzębiem, który przysiadł na końskim grzbiecie.

Próbowało za nim nadążyć czterech zasapanych niewolników niosących pozłacany palankin jego żony i córki. Tuż obok biegła, wachlując się w upale, poczerwieniała służąca gubernatorowej.

Dalej czterech krzywonogich muszkieterów dźwigało skrzynię zawierającą Kaprys. Pot spływał im po czołach i skapywał na dłonie, utrudniając chwyt. Często się potykali i wtedy na ich obliczach malował się strach, wiedzieli bowiem, jaka spotka ich kara, jeśli uszkodzą zdobycz gubernatora.

Podążał za nimi bezładny tłum dworzan i pochlebców, wysokich urzędników i faworytów rodziny, którzy w ramach nagrody za lata intryg zyskali krępującą sposobność odprowadzenia gubernatora na pokład statku opuszczającego Batawię.

Rozkojarzony obserwacją orszaku, Arent na chwilę odsłonił przyjaciela, co tłum natychmiast wykorzystał. Ktoś cisnął kamieniem i trafił Sammy’ego w twarz. Z rozcięcia na policzku popłynęła krew, rzecz jasna ku uciesze ciżby.

Straciwszy nad sobą panowanie, Arent schylił się, podniósł kamień i rzucił nim w człowieka, który wymierzył cios, po czym chwycił mężczyznę za bark i popchnął na ziemię. Oburzony motłoch zawył i naparł na strażników eskortujących więźnia.

– Niezły rzut – mruknął z uznaniem Sammy, chowając głowę przed deszczem kamieni.

Arent dotarł do portu, kulejąc, obolały na całym swym potężnym ciele. Sammy, mimo że praktycznie wyszedł bez szwanku, jeśli nie liczyć paru siniaków, wydał na widok otwierającej się bramy głośne westchnienie ulgi.

Witani gdakaniem kur w wiklinowych koszach oraz pełnymi smutku spojrzeniami świń i krów, wkroczyli do labiryntu skrzyń, zwojów grubych lin i beczek poustawianych w wysokie stosy. Hałaśliwi dokerzy ładowali towary na kołyszące się przy nabrzeżu łodzie, przewożące je na pokłady siedmiu indiamanów zakotwiczonych na połyskujących wodach portu. Ze zwiniętymi żaglami i nagimi masztami wyglądały jak martwe chrząszcze ze sterczącymi odnóżami, lecz wkrótce każdy z nich miał ożyć, zapełniając się trzema setkami pasażerów i członków załogi.

Ludzie potrząsali sakiewkami na kursujących tam i z powrotem przewoźników i przeciskali się do przodu, gdy wywołano nazwę ich statku. Dzieci bawiły się w chowanego wśród skrzyń albo trzymały maminych spódnic, podczas gdy ojcowie rzucali gniewne spojrzenia błękitnemu przestworowi, usiłując przegnać nimi dryfujące po niebie pojedyncze chmury.

Zamożniejsi pasażerowie trzymali się nieco z boku, stojąc pod parasolami w otoczeniu służby i drogich kufrów. Utyskiwali na upał, wachlowali się i pocili obficie w koronkach i krezach.

Gdy orszak się zatrzymał, brama zaczęła się zamykać. Hałaśliwe odgłosy tłumu nieco przycichły.

Od skrzyń odbiło się jeszcze kilka rzuconych w ostatniej chwili kamieni i atak dobiegł końca.

Arent odetchnął z ulgą i zgiął się wpół, opierając dłonie na kolanach. Krople potu skapywały z jego czoła na zapiaszczoną ziemię.

– Bardzo cię poturbowali? – spytał Sammy, patrząc na siniaki przyjaciela.

– Mam potężnego kaca – stęknął Arent. – Poza tym właściwie nic mi nie jest.

– Czy straż przejęła mój ekwipunek alchemiczny? – W głosie Sammy’ego pobrzmiewała autentyczna obawa. Jako człowiek licznych talentów, był zdolnym alchemikiem; jego wyposażenie obejmowało tynktury, proszki i mikstury, które wymyślał dla ułatwienia procesu dedukcyjnego. Stworzenie niektórych spośród tych specyfików zabrało wiele lat i wymagało wykorzystania trudno dostępnych składników.

– Nie, zabrałem go z twojego alkierza, zanim przeszukali dom – odparł Arent.

– To dobrze – ucieszył się Sammy. – W zielonym słoiczku znajdziesz balsam. Wcieraj go w rany codziennie rano i wieczorem.

– Masz na myśli tę cuchnącą szczynami breję? – spytał Arent, krzywiąc się z niesmakiem.

– Nie inaczej. Dobry balsam musi cuchnąć szczynami.

Od strony kei zbliżał się muszkieter, wołając Sammy’ego. Miał wysłużony kapelusz z czerwonym piórem i opadającym na oczy miękkim rondem. Na ramiona muszkietera spływała plątanina ciemnoblond włosów, a policzki porastała gęsta broda.

Arent spojrzał na niego z aprobatą.

Większość batawskich muszkieterów należała do gubernatorskiej straży przybocznej. Prężyli się, salutowali i celowali w spaniu z otwartymi oczami. Tymczasem złachany mundur tego żołnierza dowodził, że jego właściciel doświadczył prawdziwej wojaczki. Na podziurawionym od kul i rapierów, wielokrotnie łatanym niebieskim kaftanie widniały stare plamy po krwi. Z sięgających do kolan czerwonych pludrów wystawały opalone owłosione nogi, pełne blizn i śladów po ukąszeniach komarów. Przytroczone do pasa miedziane flaszki z prochem strzelniczym obijały się o woreczki z saletrowymi zapałkami.

Stanąwszy przed Arentem, muszkieter energicznie podniósł i opuścił jedną nogę.

– Poruczniku Hayes, jestem Jacobi Drecht – oznajmił, przeganiając sprzed nosa muchę. – Dowodzę gubernatorską strażą przyboczną. Popłynę z wami, aby zapewnić bezpieczeństwo rodzinie gubernatora generalnego. – Następnie zwrócił się do muszkieterów eskortujących Arenta i Sammy’ego: – Do łodzi, chłopcy. Gubernator chce, aby pan Pipps znalazł się na pokładzie Saardama, zanim…

– Wysłuchajcie mnie! – dobiegł z góry czyjś chrapliwy głos.

Mrużąc oczy i wyciągając szyje, cała trójka spojrzała pod słońce.

Na stercie skrzyń stała postać w szarych łachmanach. Jej dłonie i twarz, jeśli nie liczyć wąskiej szczeliny na oczy, spowijały przesiąknięte krwią bandaże.

– Trędowaty – mruknął ze wstrętem Drecht.

Arent odruchowo zrobił krok do tyłu. Od małego wpajano mu lęk przed tymi straconymi ludźmi, których sama obecność potrafiła sprowadzić nieszczęście na wioskę. Jedno kaszlnięcie, a nawet najlżejszy dotyk oznaczały długą i bolesną śmierć.

– Zabijcie go i spalcie – zarządził gubernator z czoła orszaku. – Nie ma przyzwolenia na obecność trędowatych w mieście.

Skonsternowani muszkieterzy spojrzeli po sobie. Człowiek w łachmanach znajdował się zbyt wysoko, by dało się go dosięgnąć pikami, muszkiety załadowano już na Saardama, a nikt nie miał łuku.

Nie zważając na poruszenie, które wywołał, trędowaty przeszywał wzrokiem stojących przed nim ludzi.

– Wiedzcie, że na pokładzie Saardama podróżuje mój mistrz. – Błądzące spojrzenie zahaczyło o Arenta, budząc trwogę w sercu najemnika. – Władca wszystkiego, co ukryte. Suzeren tego, co mroczne i rozpaczliwe. Wysłuchajcie ostrzeżenia wydanego na mocy pradawnych praw. Ładunek tego statku jest splamiony grzechem, toteż każdego, kto wejdzie na jego pokład, czeka niechybna zguba. Saardam nie dotrze do Amsterdamu.

Gdy trędowaty wypowiadał ostatnie słowo, brzeg jego złachmanionej szaty nagle stanął w płomieniach.

Ludzie jęknęli, a potem zaczęli krzyczeć z przerażenia. Dzieci wybuchnęły płaczem.

Z ust trędowatego nie dobył się ani jeden dźwięk. Ogień wspiął się po jego ciele i po chwili nieszczęśnik cały stanął w płomieniach.

Nawet się nie poruszył.

Płonął w milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w Arencie.

2

Nagle zaczął młócić dłońmi, strzepując ogień z łachmanów, jakby dopiero teraz dotarło do niego, co się dzieje.

Zatoczył się, spadł ze skrzyń i uderzył o ziemię z odgłosem, od którego robiło się niedobrze.

Arent pochwycił baryłkę, kilkoma długimi krokami pokonał odległość dzielącą go od trędowatego, gołymi rękami zerwał wieko z beczułki i chlusnął piwem.

Łachmany zaskwierczały i nozdrza Arenta wypełniła woń spalenizny.

Skręcając się z bólu, trędowaty rozorywał palcami ziemię. Miał okropnie poparzone przedramiona i niemal zwęgloną twarz. Jedyną wciąż ludzką jej częścią były oszalałe od cierpienia oczy z rozszerzającymi się i kurczącymi na błękitnym tle źrenicami.

Rozchylił usta jak do krzyku, lecz z gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

– To niemożliwe – mruknął Arent.

Łypnął na Sammy’ego, który napierał na łańcuchy i wyciągał szyję, żeby lepiej widzieć.

– Odcięto mu język! – zawołał Arent, usiłując przekrzyczeć zgiełk.

– Usuńcie się, jestem uzdrowicielką – odezwał się czyjś władczy głos.

Obok Arenta przepychała się dama, wciskając mu do ręki koronkowy czepek, który chwilę wcześniej zdjęła z głowy. Pośród jej ciasno spiętych rudych loków lśniły wysadzane klejnotami szpilki.

Kiedy tylko czepek wylądował w dłoni Arenta, natychmiast został z niej wyrwany przez rozgorączkowaną służącą, która starając się trzymać parasol nad głową swojej pani, usiłowała nakłonić ją do powrotu do palankinu.

Arent zerknął w tamtą stronę.

Wysiadając w pośpiechu, można pani musiała zerwać zasłonkę z haczyka i zrzucić na ziemię dwie duże jedwabne poduchy. Scenie przypatrywała się umoszczona w palankinie młoda dziewczyna o owalnej twarzy, czarnych włosach i ciemnych oczach – skóra zdjęta z gubernatora generalnego, który siedząc sztywno w siodle, z dezaprobatą obserwował poczynania żony.

– Mamo? – odezwała się dziewczyna.

– Chwileczkę, Lio – odparła gubernatorowa. Przyklękła przy trędowatym, nie bacząc na to, że rąbek jej brązowej sukni opada na rybie wnętrzności. – Spróbuję pomóc – odezwała się łagodnym głosem. – Dorotheo? – zwróciła się do służącej.

– Tak, pani?

– Podaj moją fiolkę.

Służąca sięgnęła do rękawa, wyciągnęła niewielkie naczynko, odkorkowała je i wręczyła swojej pani.

– To złagodzi ból – powiedziała żona gubernatora do cierpiącego i przechyliła fiolkę tuż nad jego rozchylonymi ustami.

– On jest chory na trąd – ostrzegł ją Arent, gdy jej bufiaste rękawy niemal otarły się o łachmany nieszczęśnika.

– Wiem o tym. – Nie odrywała oczu od grubej kropli, która zawisła na brzeżku naczynia. – Porucznik Hayes, prawda?

– Po prostu Arent.

– Arent. Dobrze. – Obróciła jego imię w ustach, jakby miało osobliwy smak. – Nazywam się Sara Wessel. – Zawiesiła głos. – Po prostu Sara – dodała, naśladując jego szorstką odpowiedź.

Delikatnie potrząsnęła fiolką i kropla płynu wreszcie spadła, trafiając do ust trędowatego. Mężczyzna z trudem ją przełknął, zadrżał na całym ciele i po chwili spazmy ustały, a jego spojrzenie stało się mętne.

– Jesteś, pani, żoną gubernatora generalnego? – spytał Arent z niedowierzaniem. Większość szlachetnie urodzonych kobiet nie wysiadłaby z palankinu, nawet gdyby ten zajął się ogniem; nie przyszłoby im do głowy rzucać się na pomoc obcemu człowiekowi.

– A pan… sługą Samuela Pippsa, prawda? – rzuciła z irytacją.

– E… – Zaskoczyło go jej rozdrażnienie. Czym zdołał ją urazić? Na wszelki wypadek zmienił temat. – Co było w tej fiolce?

– Coś na uśmierzenie bólu – odparła, zabezpieczając zawartość naczynka korkową zatyczką. – Specyfik przyrządzony z miejscowych roślin. Od czasu do czasu sama go stosuję. Pomaga na sen.

– Możemy coś dla niego zrobić, pani? – spytała służąca, odbierając fiolkę i umieszczając ją w swoim rękawie. – Mam pójść po kuferek z medykamentami?

Jedynie głupiec próbowałby coś robić, pomyślał Arent. Z życia na wojnie wyniósł naukę o tym, bez której części ciała może się obejść człowiek i jaka rana będzie go budzić po nocach potwornym bólem, aż w końcu po roku ukradkiem przyniesie śmierć. Gnijące ciało trędowatego było źródłem straszliwego cierpienia, a rany od ognia przysporzą go jeszcze więcej. Przy dobrej opiece ten mężczyzna przeżyje dzień, może nawet tydzień, ale ten czas nie zawsze jest wart ceny, jaką trzeba zapłacić.

– Nie – odpowiedziała Sara. – Dziękuję, Dorotheo, ale to chyba nie będzie konieczne.

Podniosła się z ziemi i dała Arentowi znak, by odszedł z nią na bok.

– Nic więcej dla niego nie zrobimy – przyznała cicho. – Możemy się jedynie nad nim ulitować. Czy byłby pan… – Przełknęła ślinę, wyraźnie zawstydzona tym, o co chciała poprosić. – Czy kiedykolwiek odebrałeś komuś życie, panie?

Arent skinął głową.

– Umiesz to zrobić bezboleśnie?

Ponownie skinął głową. Sara uśmiechnęła się z wdzięcznością.

– Żałuję, że brak mi hartu ducha, by zająć się tym własnoręcznie – rzekła.

Przecisnął się przez krąg rozszeptanych gapiów, podszedł do jednego z muszkieterów pilnujących Sammy’ego i wyciągnął rękę po rapier. Skamieniały z przerażenia młody żołnierz bez protestów wysunął broń z pochwy i oddał Arentowi.

Sammy Pipps przywołał przyjaciela.

– Mówisz, że trędowaty nie ma języka?

– Odcięto mu go – potwierdził Arent. – Chyba już jakiś czas temu.

– Przyprowadź do mnie Sarę Wessel, kiedy skończycie – poprosił Sammy. – Ta sprawa wymaga naszej uwagi.

Gdy Arent wrócił z rapierem, Sara przyklęknęła nad nieszczęśnikiem i wyciągnęła rękę, by ująć jego dłoń, ale w porę się zreflektowała.

– Nie potrafię cię uleczyć – powiedziała łagodnym tonem. – Lecz mogę ci ofiarować bezbolesne uwolnienie od cierpienia. Zgodzisz się?

Trędowaty poruszył ustami, z których dobył się tylko jęk. Ze łzami w oczach skinął głową.

– Zostanę przy tobie. – Spojrzała przez ramię na córkę przypatrującą się im ze swego miejsca w palankinie i wyciągnęła rękę. – Lio, chodź tu, proszę.

Dziewczyna wysiadła. Miała nie więcej niż dwanaście, trzynaście lat i patykowate kończyny. Niezgrabnie wisząca na jej chudych ramionach suknia wyglądała jak skóra, z której Lia nie zdołała się wygramolić.

Powitał ją szelest odzieży, gdy cały orszak – w tym Arent – odwrócił się, by zmierzyć gubernatorównę wzrokiem. W przeciwieństwie do matki, która każdego wieczoru udawała się do kościoła, Lia rzadko pokazywała się publicznie. Mówiono, że ojciec trzyma ją w ukryciu ze wstydu, ale kiedy tak szła z wahaniem w stronę trędowatego, Arent nie potrafił się dopatrzyć niczego, co mogło być powodem do wstydu. Była śliczną dziewczyną, nawet jeśli niezwykle bladą, jakby utkaną z cienia i księżycowej poświaty.

Sara posłała nerwowe spojrzenie mężowi, który siedział sztywno na koniu i zgrzytał zębami, nieznacznie poruszając żuchwą. Arent domyślał się, że gubernator gotuje się ze złości. Skurcze mięśni jego twarzy były wyraźnym sygnałem, że najchętniej nakazałby żonie i córce powrót do palankinu, lecz przekleństwo władzy zabraniało mu przyznać się do utraty kontroli.

Kiedy Lia podeszła do matki, Sara krzepiąco ścisnęła jej dłoń.

– Ten człowiek czuje straszny ból – powiedziała cicho. – Porucznik Hayes uwolni go od cierpienia. Rozumiesz?

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy i potulnie skinęła głową.

– Tak, mamo.

– To dobrze. On się bardzo boi. W takiej sytuacji nie powinien być sam. Będziemy czuwały przy nim, wesprzemy go naszą odwagą. Nie wolno ci odwracać wzroku.

Trędowaty z trudem uniósł dłoń, wziął osmalony i postrzępiony na brzegach niewielki kawałek drewna, który leżał na jego szyi, i mocno zaciskając powieki, przyłożył go do piersi.

– Jeśli jesteś gotowy… – zwróciła się Sara do Arenta.

Ten bezzwłocznie przeszył rapierem serce nieszczęśnika. Trędowaty wygiął plecy w łuk i zesztywniał, po czym opadł bezwładnie. Po chwili spod jego ciała zaczęła wypływać krew. W lśniącej w słońcu szkarłatnej kałuży odbijały się trzy stojące nad trupem postacie.

Dziewczyna złapała matkę za rękę, ale nie uciekła.

– Jesteś dzielna, skarbie – pochwaliła córkę Sara, głaszcząc ją po gładkim policzku. – Wiem, że to było nieprzyjemne, ale wykazałaś się odwagą.

Kiedy Arent wycierał ostrze rapiera o worek z owsem, wyciągnęła z włosów jedną z wysadzanych klejnotami szpilek, uwalniając rudy lok.

– Za pańską fatygę – powiedziała, wręczając mu cenny przedmiot.

– Akt dobroci przestaje nim być, gdy trzeba za niego zapłacić – odparł i nie przyjąwszy połyskującej szpilki od żony gubernatora, zwrócił rapier żołnierzowi.

Sara popatrzyła na niego z konsternacją pomieszaną z zaskoczeniem i po chwili, jakby poczuła się przyłapana na gorącym uczynku, odwróciła wzrok i przywołała dwóch dokerów siedzących na stercie porwanego płótna żaglowego.

Skoczyli na równe nogi jak użądleni i podeszli, przylizując włosy.

– Sprzedajcie ten przedmiot, spalcie ciało tego nieszczęśnika i zadbajcie o chrześcijański pochówek prochów – poleciła, kładąc szpilkę na zrogowaciałej dłoni jednego z nich. – Niech po śmierci zazna spokoju, którego nie doświadczył za życia.

Spojrzeli na siebie porozumiewawczo.

– Klejnot jest wart tyle, że wystarczy na pogrzeb i spełnienie waszych zachcianek. Ale wiedzcie, że każę mieć was na oku – ostrzegła złudnie uprzejmym tonem. – Jeżeli szczątki tego biedaka trafią do dołu dla niedotykalnych za murami miasta, zawiśniecie na stryczku. Czy to jasne?

– Tak, pani – wybąkali, z szacunkiem uchylając kapeluszy.

– Zechcesz, pani, poświęcić chwilę Sammy’emu Pippsowi? – spytał Arent, który stał teraz obok komendanta straży Jacobiego Drechta.

Sara zerknęła na męża, najwyraźniej starając się oszacować jego niezadowolenie. Arent doskonale ją rozumiał. Jan Haan potrafił się wściec o źle zastawiony stół; nic dziwnego, że widok żony pełzającej na kolanach w brudzie, niczym nierządnica za toczącą się monetą, mógł wyprowadzić go z równowagi.

Gubernator nawet nie patrzył na żonę. Za to przyglądał się Arentowi.

– Lio, wróć, proszę, do palankinu – odezwała się Sara.

– Ale, mamo – jęknęła dziewczyna, ściszając głos. – To Samuel Pipps.

– Tak.

– Ten Samuel Pipps!

– To prawda.

– Wróbel!

– Zapewne ubóstwia swoje przezwisko – zauważyła sucho gubernatorowa.

– Mogłabyś mnie przedstawić.

– Widzisz przecież, że nie jest odpowiednio ubrany.

– Mamo…

– Trędowaty dostarczył ci wystarczająco dużo emocji na jeden dzień – orzekła Sara, ruchem głowy wzywając Dorotheę.

Lia otworzyła usta, by zaprotestować, ale służąca tylko pogłaskała ją po ramieniu i delikatnie pociągnęła za sobą.

Sara tymczasem ruszyła przez rozstępujący się tłum w stronę więźnia, który zaczął pospiesznie poprawiać poplamiony kaftan.

– Krążą o panu legendy, panie Pipps – powiedziała, dygając.

Po niedawnym upokorzeniu ten nieoczekiwany komplement zbił Sammy’ego z tropu, tak że jego powitalny gest wyszedł niezgrabnie i z powodu ograniczających ruchy łańcuchów wyglądał raczej jak parodia ukłonu.

– O czym chciałeś ze mną mówić, panie? – spytała Sara.

– Błagam cię, pani, opóźnij wyjście Saardama w morze – powiedział. – Musisz posłuchać ostrzeżenia trędowatego.

– Wzięłam go za szaleńca – przyznała zaskoczona.

– Och, był nim, bez wątpienia – zgodził się Sammy. – Ale przemawiał, nie mając języka, i wspiął się na skrzynie, będąc chromym.

– Zauważyłam brak języka, lecz chromość nie rzuciła mi się w oczy. – Zerknęła na trupa. – Czy aby na pewno?

– Nawet mimo oparzeń wyraźnie widać upośledzenie. Domyślam się, że musiał poruszać się o kulach, co oznacza, że aby wspiąć się na skrzynie, potrzebował czyjejś pomocy.

– Sądzisz, panie, że miał wspólnika?

– Owszem. I to tym bardziej mnie niepokoi.

– Oczywiście. – Westchnęła. – Bo niepokój, tak jak nieszczęście, nie znosi samotności.

Sammy puścił jej komentarz mimo uszu.

– Spójrz, pani, na jego dłonie. Jedna jest bardzo poparzona, ale druga niemal nietknięta. Jeśli się przyjrzysz, zauważysz siniak pod paznokciem na kciuku i zobaczysz, że palec był złamany co najmniej trzykrotnie, przez co się zakrzywił. Przypadłość ta jest typowa dla cieśli, zwłaszcza okrętowych, którym kołysanie na falach istotnie utrudnia pracę. Mojej uwagi nie uszły również krzywe nogi, kolejna cecha charakterystyczna żeglarzy.

– Myślisz, że pływał jako cieśla na pokładzie jednostki należącej do floty? – wtrącił Arent, patrząc na siedem statków zakotwiczonych w porcie.

– Nie wiem – odparł Sammy. – Prawdopodobnie każdy cieśla w Batawii na pewnym etapie swojego życia pracował na którymś z indiamanów. Gdyby pozwolono mi obejrzeć ciało z bliska, mógłbym udzielić bardziej jednoznacznych odpowiedzi, ale…

– Nie ma mowy, żeby mój mąż pana uwolnił, panie Pipps – ucięła Sara. – Jeżeli właśnie o to panu chodziło.

– Nie. – Sammy zaczerwienił się. – Wiem doskonale, co gubernator o mnie myśli, i zdaję sobie sprawę, że nie weźmie pod uwagę moich obaw. Ale ciebie, pani, z pewnością wysłucha.

Sara w zakłopotaniu przeniosła spojrzenie na dokazujące w porcie delfiny. Wyskakiwały z wody, robiły obrót i znikały pod powierzchnią, prawie jej nie marszcząc.

– Błagam cię, pani. Musisz przekonać męża, aby opóźnił wypłynięcie floty, dopóki Arent nie zbada sprawy.

Arent drgnął zaskoczony. Ostatni raz prowadził dochodzenie przed trzema laty. Później starał się trzymać od takich spraw z daleka. Jego zadaniem było dbanie o bezpieczeństwo Sammy’ego i unieszkodliwianie każdego, kogo wskaże przyjaciel.

– Pytania są jak miecze, a odpowiedzi jak tarcze – upierał się Sammy, nie odrywając wzroku od Sary. – Błagam cię, pani, uzbrój się. Bo kiedy Saardam wypłynie z portu, będzie już za późno.

3

Sara Wessel ruszyła wzdłuż orszaku pod palącym słońcem Batawii, czując na sobie świdrujące spojrzenia dworzan, żołnierzy i pochlebców. Szła jak skazaniec: ze spiętymi ramionami, rękami wzdłuż boków, zaciśniętymi pięściami i wzrokiem wbitym w ziemię. Wstyd rozpalał jej policzki do czerwoności, którą większość gapiów błędnie brała za wypieki od gorąca.

Sama nie wiedziała, dlaczego nagle zerknęła przez ramię. Bez trudu wypatrzyła Arenta, wyższego o półtorej głowy od stojących wokół niego ludzi. Sammy polecił mu przyjrzeć się z bliska zwłokom i Arent właśnie grzebał w łachmanach trędowatego długim kijem używanym do transportowania koszy.

Poczuł na sobie spojrzenie Sary, podniósł wzrok i popatrzył jej w oczy. Speszona, błyskawicznie odwróciła głowę.

Kiedy podeszła do męża, jego koń – przeklęta bestia, której nigdy nie zdołała obłaskawić – parsknął i wierzgnął ze złością. W przeciwieństwie do Sary, rumak lubił być dosiadany przez gubernatora.

Ta myśl sprawiła, że na jej twarzy zagościł złośliwy uśmieszek; nie udało jej się go pozbyć z twarzy nawet wtedy, gdy już zatrzymała się przy mężu, który zwrócony do niej plecami i z pochyloną głową rozmawiał ściszonym głosem z Corneliusem Vosem.

Vos był jego szambelanem, najważniejszym spośród gubernatorowych doradców i jednym z najbardziej wpływowych ludzi w mieście. Na pierwszy rzut oka nic o tym nie świadczyło, nosił się bowiem ze swą władzą bez werwy i charyzmy. Nie był ani wysoki, ani niski; ani dobrze zbudowany, ani szczupły. Miał szare jak błoto włosy i ogorzałą twarz pozbawioną jakichkolwiek znaków szczególnych, jeśli nie liczyć błyszczących zielonych oczu, których spojrzenie zawsze wędrowało ponad ramieniem rozmówcy.

Nosił sfatygowane, ale nie złachmanione ubranie. Otaczała go tak silna aura beznadziei i rozpaczy, że chyba nikogo by nie zdziwiło, gdyby tam, gdzie stąpał, więdły kwiaty.

– Co z moim osobistym frachtem? Jest już na pokładzie? – spytał gubernator, ignorując żonę.

– Główny kupiec osobiście nadzorował załadunek, panie.

Nie przerwali rozmowy i nic w ich zachowaniu nie wskazywało na to, że w ogóle zauważyli Sarę. Jan nie cierpiał, kiedy mu przerywano, a Vos służył gubernatorowi wystarczająco długo, by o tym wiedzieć.

– Rozumiem, że zadbano o dyskrecję?

– Komendant straży Drecht osobiście czuwał nad załadunkiem. – Niespokojne palce szambelana zdradzały jakąś wewnętrzną kalkulację. – Porozmawiajmy o drugim ważnym ładunku, panie. Zechcesz zdradzić, gdzie życzysz sobie, abyśmy umieścili Kaprys na czas podróży?

– Myślę, że moja kajuta będzie do tego odpowiednia.

– Obawiam się, panie, że Kaprys ma na to zbyt duże rozmiary – powiedział Vos, poruszając palcami złożonych dłoni. – Może lepiej w luku towarowym?

– Mam pozwolić, by upchano przyszłość Kompanii w ładowni jak niechciany mebel?

– Niewielu ludzi wie, czym właściwie jest Kaprys – przypomniał szambelan. Na chwilę jego uwagę odwrócił plusk wioseł zbliżającej się łodzi. – Jeszcze mniej osób zdaje sobie sprawę, że będzie na Saardamie. Być może najlepszym sposobem na ukrycie Kaprysu okaże się właśnie potraktowanie go jak niechciany mebel.

– Pomysłowe. Ale luk jest za bardzo odsłonięty.

Zamilkli, głowiąc się nad rozwiązaniem.

Promienie słońca grzały kark Sary. Na jej czoło występowały grube krople potu i spływały po twarzy, zbierając drobinki białego pudru, którym Dorothea obficie posypała oblicze swej pani, aby ukryć piegi. Sara miała ochotę poluzować suknię, zdjąć opinającą szyję krezę i odkleić wilgotny materiał od ciała, ale jej mąż nie znosił, kiedy ktoś się wiercił, równie mocno jak nienawidził, gdy mu przeszkadzano.

– Wobec tego może w prochowni? – zaproponował Vos. – Jest zamknięta i strzeżona. Nikomu nie przyjdzie do głowy szukać w niej czegoś tak cennego jak Kaprys.

– Doskonale. Zajmij się tym.

Kiedy szambelan odszedł w stronę orszaku, gubernator wreszcie odwrócił się do żony.

Był od niej dwadzieścia lat starszy. Jego głowa miała kształt łzy i z wyjątkiem łączącej parę wielkich uszu ciemnej tonsury była zupełnie łysa. Większość mieszkańców Batawii nosiła kapelusze, które chroniły przed ostrym słońcem, ale Jan Haan uważał, że w takim nakryciu wygląda głupio. W rezultacie skóra na jego czaszce świeciła wściekłą czerwienią i jej złuszczone cząstki zbierały się w fałdach krezy.

Zmierzył Sarę ciemnymi oczami, które kryły się pod prostymi brwiami. Podrapał się po długim nosie. Był brzydkim mężczyzną, jakkolwiek patrzeć, lecz w przeciwieństwie do szambelana otaczał go nimb władzy. Każde słowo padające z jego ust brzmiało tak, jakby miało trafić na karty historii; każde spojrzenie zawierało subtelną naganę, zachętę dla innych, by stanęli obok niego i przekonali się, jak bardzo są niedoskonali. Był człowiekiem, który uważał się za żywy wzór kindersztuby, dyscypliny i moralności.

– Żono – odezwał się tonem udającym życzliwy.

Podniósł dłoń, by dotknąć jej twarzy, na co zareagowała wzdrygnięciem. Położył kciuk na jej policzku i usunął płat zlepionego pudru.

– Upał wyraźnie ci nie służy.

Przełknęła zniewagę i spuściła wzrok.

Byli małżeństwem od piętnastu lat, lecz Sara mogła policzyć na palcach jednej ręki sytuacje, w których zdołała wytrzymać jego spojrzenie.

To przez te czarne jak inkaust oczy. Ich córka miała identyczne, tyle że podczas gdy oczy Lii skrzyły się życiem, źrenice jej ojca przypominały dwie puste ciemne dziury, przez które dawno uleciała jego dusza.

Sara poczuła to już przy pierwszym spotkaniu, gdy razem z czterema siostrami została nagle, z dnia na dzień, przewieziona do jego salonu w Rotterdamie, dostarczona jak mięso zamówione na targu. Porozmawiał z każdą z nich osobno i bez wahania wybrał Sarę. Wygłosił przed jej ojcem starannie przygotowane oświadczyny, w których wymienił korzyści płynące z połączenia ich rodów. W skrócie: miała zostać zamknięta w pięknej klatce i dysponować mnóstwem czasu na przeglądanie się w lśniących prętach.

Przepłakała całą drogę powrotną do domu, błagając ojca, by jej nie odsyłał, ale nic nie wskórała. Wiano było zbyt nęcące. Wcześniej nawet nie zdawała sobie sprawy, że jest hodowana na sprzedaż jak cielę, tuczona manierami i wykształceniem.

Poczuła się zdradzona, ale tylko dlatego, że była wtedy młoda. Teraz znacznie lepiej rozumiała świat i wiedziała, że mięso nie ma nic do powiedzenia w kwestii tego, na czyim haku zawiśnie.

– Twój popis był niestosowny – zbeształ ją półgębkiem mąż, nie przestając uśmiechać się do dworzan, którzy podeszli bliżej, aby niczego nie przegapić.

– To nie był popis – bąknęła wyzywająco. – Nieszczęśnik cierpiał.

– Umierał. Sądziłaś, że wydobrzeje, gdy napoisz go miksturą? – Obniżył głos tak bardzo, że jego słowa miażdżyły biegające po ziemi mrówki. – Jesteś impulsywna, lekkomyślna i głupia, do tego masz zbyt miękkie serce. – Obrzucał ją obelgami, tak jak wcześniej tłum ciskał kamieniami w Samuela Pippsa. – Przymykałem oko na twoje słabości, kiedy byłaś dziewczęciem, ale przecież młodość dawno masz za sobą.

Reszty już nie słuchała; nie musiała. Same znajome reprymendy, pierwsze krople deszczu przed gwałtowną burzą. Wiedziała, że cokolwiek powie, niczego to nie zmieni. Kara nastąpi później, gdy zostaną sami.

– Samuel Pipps uważa, że naszemu statkowi zagraża niebezpieczeństwo – wypaliła.

Gubernator, nieprzyzwyczajony do tego, że mu się przerywa, ściągnął brwi.

– Pipps jest spętany – zauważył.

– Tylko jego ręce są skute łańcuchami – sprostowała. – Oczy i umysł pozostają wolne. Twierdzi, że trędowaty był cieślą i być może pracował na statku należącym do floty mającej zabrać nas do Amsterdamu.

– Trędowatym nie wolno służyć na indiamanach.

– A jeśli choroba ujawniła się dopiero po tym, jak przybył do Batawii?

– Zgodnie z moim zarządzeniem każdy trędowaty ma zostać stracony, a jego ciało spopielone. W Batawii nie ma dla nich miejsca. – Pokręcił z rozdrażnieniem głową. – Dałaś się zmamić paplaninie szaleńca i przestępcy. Nie ma żadnego zagrożenia. Saardam to świetny statek, którym dowodzi doskonały kapitan. Najsolidniejsza jednostka w całej flocie. Dlatego ją wybrałem.

– Pippsowi nie chodzi o obluzowaną deskę – odparowała, szybko ściszając głos. – Obawia się sabotażu. Ci, którzy wejdą dziś na pokład Saardama, w tym nasza córka, będą narażeni na śmiertelne niebezpieczeństwo. Naprawdę chcesz na to pozwolić po tym, jak straciliśmy synów… – Nabrała powietrza, by zapanować nad wzburzeniem. – Czy nie byłoby rozsądne porozmawiać z kapitanami floty, zanim wypłyniemy? Trędowaty miał odcięty język i kulał. Jeśli służył na którymś z tych okrętów, ktoś z pewnością musiał go zapamiętać.

– Czego ode mnie oczekujesz? – spytał, wskazując brodą setki tłoczących się na nabrzeżu spoconych dusz. Gapiom udało się bezszelestnie podejść na tyle blisko gubernatora i jego żony, żeby słyszeć wymianę zdań. – Że na rozkaz przestępcy każę tym wszystkim ludziom wracać do twierdzy?

– Kiedy sprowadziłeś Pippsa z Amsterdamu, żeby odzyskał dla ciebie Kaprys, wtedy jakoś potrafiłeś mu zaufać.

Gubernator groźnie zmrużył oczy.

– Czy ze względu na Lię nie moglibyśmy chociaż przesiąść się na inny statek? – naciskała dalej Sara.

– Nie. Popłyniemy na pokładzie Saardama.

– W takim razie niech sama Lia…

– Nie.

– Dlaczego? – Była tak skonfundowana uporem męża, że lekkomyślnie drążyła temat, zupełnie nie zważając na jego gniew. – Na innym statku będzie nam tak samo wygodnie. Czemu tak ci zależy, żebyśmy…

Mąż uderzył ją wierzchem dłoni. Policzek boleśnie zapiekł. Stłumiony okrzyk zdumienia dworzan wymieszał się z pojedynczymi chichotami.

Gdyby wzrok mógł zatapiać statki, wszystkie okręty w porcie poszłyby na dno, lecz gubernator generalny przyjął spojrzenie żony ze spokojem. Wyjął z kieszeni jedwabną chusteczkę. Wściekłość, która w nim narastała, nagle jakby wyparowała.

– Przyprowadź naszą córkę, abyśmy mogli wejść na pokład całą rodziną – powiedział, wycierając puder z palca. – Nasz czas w Batawii dobiegł końca.

Sara zacisnęła zęby i odwróciła się plecami do orszaku.

Wszyscy jej się przyglądali, rechocząc i szepcząc między sobą. Wbiła spojrzenie w palankin.

Lia z nieprzeniknioną miną przypatrywała się matce zza zerwanej zasłonki.

Niech go diabli, pomyślała Sara. Niech go diabli.

4

Krople skapujące z unoszących się i opadających wioseł mieniły się w słońcu. Łódź płynęła po lekko wzburzonych wodach portu, kierując się w stronę Saardama.

Komendant straży Jacobi Drecht siedział okrakiem na ławce w środkowej części łodzi i w zamyśleniu skubał blond brodę, wydłubując z niej resztki solonej ryby.

Odpięty od pasa rapier położył sobie na kolanach. Piękna broń, z rękojeścią osłoniętą metalem o misternym wzorze. Większość muszkieterów nosiła piki i muszkiety albo rdzewiejące szpady ukradzione poległym na polu bitwy. Tymczasem ostrze Drechta miało szlachetny sznyt, zdecydowanie zbyt wyrafinowany jak na skromnego żołnierza. Arent zastanawiał się, w jaki sposób komendant straży wszedł w posiadanie tego przedmiotu – i dlaczego jeszcze go nie sprzedał.

Trzymając dłoń na pochwie rapieru, Drecht co pewien czas posyłał więźniowi podejrzliwe spojrzenia. Ale ponieważ pochodził z tej samej wioski co przewoźnik, wdał się z nim w serdeczną pogawędkę o znajomych oberżach i dzikach, na które poluje się w tamtejszych lasach.

Tymczasem na dziobie Sammy, spętany wijącymi się jak węże łańcuchami, z ponurą miną gładził pordzewiałe okowy. Arent jeszcze nigdy nie widział swego kompana aż tak przybitego. Przepracowali razem pięć lat i przez ten czas Sammy bywał irytujący, porywczy, życzliwy, leniwy… lecz nigdy nie załamany. Wyglądał jak słońce zasnute grubą warstwą chmur.

– Jak tylko znajdziemy się na pokładzie, porozmawiam z gubernatorem – obiecał Arent. – Spróbuję przemówić mu do rozsądku.

Sammy pokręcił głową.

– Nie posłucha – odparł głucho. – Im zacieklej mnie bronisz, tym trudniej ci będzie zdystansować się ode mnie, kiedy założą mi pętlę na szyję.

– Sammy!

– Gubernator dopilnuje tego, gdy dotrzemy do Amsterdamu. – Prychnął. – Zakładając, że w ogóle tam dotrzemy.

Arent odruchowo rozejrzał się za łodzią gubernatora. Płynęła kilka pociągnięć wioseł przed nimi. Zwiewny materiał firan baldachimu, pod którym odbywała ten krótki rejs rodzina Haana, unosił się na wietrze, pozwalając dojrzeć Lię trzymającą głowę na kolanach matki. Gubernator zajął miejsce w niewielkim oddaleniu od żony i córki.

– Siedemnastu Panów nie pozwoli mu na to – powiedział Arent, który wiedział, jak wielkim szacunkiem darzą Sammy’ego ludzie kierujący Holenderską Kompanią Wschodnioindyjską. – Jesteś dla nich zbyt cenny.

– Gubernator udaje się do Amsterdamu, by zasiąść w radzie. Wierzy, że zdoła przekonać pozostałych.

Łódź wpłynęła pomiędzy dwa statki i znalazła się w krzyżowym ogniu wiszących na takielunkach marynarzy, przerzucających się sprośnymi dowcipami i sikających za burtę; żółte strugi o włos chybiały podróżnych.

– O co w tym wszystkim chodzi, Sammy? – zastanawiał się głośno Arent. – Przecież wywiązałeś się z zadania i odzyskałeś Kaprys. Wydano przyjęcie na twoją cześć! Jak to możliwe, że następnego dnia wszedłeś do gabinetu gubernatora jako bohater, a wyszedłeś z niego w kajdanach?

– Długo o tym myślałem i nie znalazłem wytłumaczenia – przyznał z przygnębieniem Sammy. – Gubernator zażądał ode mnie, bym się przyznał, a kiedy spytałem, do czego, dostał ataku furii i kazał trzymać mnie w lochu, dopóki nie zmienię zdania. Dlatego błagam cię, zostaw mnie i ratuj siebie.

– Sammy… – zaczął Arent, lecz przyjaciel wszedł mu w słowo.

– Najwyraźniej w trakcie tej sprawy zrobiłem coś, co go rozgniewało, a ponieważ nie wiem, o co może chodzić, nie jestem w stanie uchronić cię przed jego gniewem. Kiedy gubernator ze mną skończy, wszystkie nasze dawne sukcesy stracą na znaczeniu, a pozycja w Kompanii przestanie się liczyć. Stałem się dla ciebie obciążeniem, Arencie Hayes. Los karze mnie za lekkomyślne i aroganckie zachowanie. Nie zamierzam powiększać swej porażki, ciągnąc cię za sobą na dno. – Sammy pochylił się i wbił w przyjaciela wściekłe spojrzenie. – Wracaj do Batawii i choć raz pozwól, bym to ja uratował życie tobie.

– Płacisz mi za ochronę – odparł Arent. – Mam osiem miesięcy na to, by ocalić cię przed tym, byś stał się karmą dla wron, i zamierzam tego dokonać.

Sammy pokręcił głową, zgarbił się pod ciężarem przygnębienia i zamilkł.

Łódź dotarła do skrzypiącego potężnego kadłuba Saardama. Z tej perspektywy statek wyglądał jak wyłaniająca się z wody gigantyczna drewniana ściana. Minęło zaledwie dziesięć miesięcy od dnia, kiedy wyruszył z Amsterdamu, lecz w tym czasie zdążył się mocno postarzeć. W trakcie przeprawy przez lodowaty Atlantyk, a potem przez parne tropiki, czerwona i zielona farba złuszczyła się, a deski się wypaczyły.

To, że coś tak ogromnego mogło utrzymać się na wodzie, było dla Arenta, który nagle poczuł się tyci, zarówno cudem techniki, jak i czarną magią. Wyciągnął rękę i przesunął palcami po szorstkim drewnie. Wyczuł stłumioną wibrację. Spróbował wyobrazić sobie, co znajduje się po drugiej stronie: labirynt pokładów i schodów, przeszywające ciemność pojedyncze zabłąkane promienie słońca. Statek takich rozmiarów wymagał licznej – idącej w setki – załogi i zabierał równie wielu pasażerów. Wszystkim groziło niebezpieczeństwo. Jedynym człowiekiem, który mógł im pomóc, był spętany, pobity i upokorzony Sammy.

– Posłuchaj, Sammy. Ktoś zamierza zatopić tę łódź, a tak się składa, że pływam jak worek kamieni. Może więc z łaski swojej przestaniesz myśleć wyłącznie o własnym zadku i jednak spróbujesz coś zaradzić? – Arent wyraził się najjaśniej, jak potrafił.

Jego przyjaciel wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Doprawdy, takimi przemowami mógłbyś porywać tłumy – zadrwił. – Znalazłeś coś przy trędowatym?

Arent wyjął zawiniątko. Na kawałku płótna konopnego leżał wisior, który nieszczęśnik ściskał w garści, kiedy Arent go zabijał. Wyglądał jak bryłka węgla.

Sammy pochylił się i przyjrzał przedmiotowi.

– Złamany na pół – orzekł. – Tutaj widać postrzępione brzegi. – Zamyślił się, wciąż patrząc na wisior, po czym odwrócił się do Drechta i spytał głosem nieznoszącym sprzeciwu: – Służył pan wcześniej na indiamanie, komendancie?

Drecht zmrużył oczy, jakby odpowiedź na to pytanie była mroczną jaskinią, do której wcale nie miał ochoty wchodzić.

– Owszem.

– Jak najłatwiej zatopić taki statek?

Komendant straży uniósł krzaczastą brew i wskazał brodą Arenta:

– Poprosić kompana, żeby przebił pięścią kadłub.

– Pytam poważnie – zaznaczył Sammy.

– Dlaczego chcesz to wiedzieć, panie? – rzucił podejrzliwie Drecht. – Wiem, że nie udajesz się na bal, ale nie pozwolę, byś w drodze do piekła porwał ze sobą gubernatora.

– Nie lękam się o swoją przyszłość, bo ta jest w rękach Arenta – odparł Sammy. – Martwią mnie jednak groźby pod adresem statku. Wolałbym, żeby się nie spełniły.

Drecht przeniósł spojrzenie z Sammy’ego na Arenta.

– Naprawdę tylko o to mu chodzi, poruczniku? Przysięgnij na swój honor.

Arent potwierdził skinieniem głowy, na co Drecht wpatrzył się w otaczające ich indiamany. Ściągnął brwi i poprawił pas; zabrzęczały przyczepione do niego miedziane flaszki.

– Podłożyłbym ogień w prochowni – odezwał się po dłuższej chwili.

– Kto jej pilnuje?

– Konstabl za okratowanymi drzwiami.

– Arent, dowiedz się, kto ma dostęp do tego pomieszczenia, i wybadaj, czy nasz konstabl nie chowa jakiejś urazy – zakomenderował Sammy.

Zapał w głosie przyjaciela dodawał Arentowi animuszu. Przeważnie zajmowali się kradzieżami i morderstwami, przestępstwami znanymi ludzkości od dawien dawna i przez to zrozumiałymi. Ustalali przebieg wydarzeń na podstawie śladów na miejscu zdarzenia. To jakby przyjść do teatru po zakończonym przedstawieniu i na podstawie porzuconych fragmentów didaskaliów i pozostawionych na scenie rekwizytów spróbować odtworzyć historię, która rozegrała się na deskach. Tym razem chodziło o zbrodnię jeszcze niedokonaną; o szansę na to, by ocalić życia, zamiast mścić się za ich odebranie. Nareszcie sprawa godna talentu Sammy’ego. Przy odrobinie szczęścia odwróci jego uwagę do czasu, aż Arent znajdzie sposób na uwolnienie przyjaciela.

– Będzie wam potrzebne pozwolenie od kapitana Crauwelsa – uprzedził Drecht, strzepując z rzęs krople morskiej wody. – Nie dostaniecie się do środka bez jego błogosławieństwa. A niełatwo je uzyskać.

– Zacznij więc od kapitana – polecił Sammy, zwracając się do Arenta. – Po rozmowie z konstablem rozpytaj wśród załogi, czy ktoś nie kojarzy trędowatego. Zakładam, że był ofiarą.

– Ofiarą? – zakpił Drecht. – Przecież obrzucił nas klątwą.

– Jak, skoro ucięto mu język? Nieszczęśnik miał jedynie odwrócić naszą uwagę. Był tłem dla cudzego głosu. Nie wiemy, czy życzył nam źle, tak jak ten, który naprawdę przemawiał, ale jestem przekonany, że nie wspiął się na skrzynie o własnych siłach ani też sam nie podpalił swoich szat. Zaczął ruszać rękami, dopiero kiedy rzucił się na ziemię, i wszyscy widzieliśmy panikę w jego spojrzeniu, gdy zaczęły go trawić płomienie. Nie wiedział, co się z nim stanie, można zatem stwierdzić, że został zamordowany, i to w szczególnie haniebny sposób. – Sammy zauważył przemykającego po ogniwach łańcucha niedużego pająka; podstawił palec i pomógł stworzeniu przenieść się na ławkę. – Dlatego Arent najpierw postara się poznać tożsamość trędowatego, a następnie porozmawia z osobami, które go znały, i spróbuje odtworzyć ostatnie tygodnie jego życia. Dzięki temu być może zrozumiemy, w jaki sposób ten nieszczęśnik znalazł się na skrzyniach, i dowiemy się, czyj głos usłyszeliśmy i dlaczego jego właściciel tak bardzo nienawidzi załogi i pasażerów Saardama.

Speszony Arent poprawił się na ławce.

– Sammy, nie jestem pewien, czy podołam. Może znajdziemy…

– Przed trzema laty wyraziłeś chęć zostania moim terminatorem – uciął Sammy, rozdrażniony brakiem optymizmu przyjaciela. – Pora, byś pokazał, czego się przy mnie nauczyłeś.

Echo dawnych kłótni napęczniało jak obrzydliwe pęcherze na powierzchni bagna.

– Przecież już się przekonaliśmy, że nic z tego – przypomniał mu Arent. – Brakuje mi twoich zdolności.

– Przyczyną wydarzeń w Lille nie był twój niedostatek intelektu, lecz ułomność temperamentu. To przez swoją siłę stajesz się niecierpliwy.

– Nie przez siłę wtedy zawiodłem.

– To była tylko jedna sprawa, choć rozumiem, że nadwątliła twoją pewność siebie…

– Niewinny człowiek o mało nie stracił życia.

– Tak to już jest z niewinnymi ludźmi – orzekł Sammy. – Ile znasz języków? Jak łatwo się ich nauczyłeś? Obserwowałem cię przez te lata i wiem, że chłoniesz wiedzę i zatrzymujesz ją w sobie. W co była ubrana Sara Wessel, kiedy spotkaliśmy się z nią dziś rano? Od góry do dołu, po kolei, opowiadaj.

– Nie mam pojęcia.

– Ależ oczywiście, że masz. – Sammy skwitował śmiechem odruchowe kłamstwo przyjaciela. – Uparty z ciebie człek. Gdybym cię zapytał, ile nóg ma koń, powiedziałbyś, że w życiu nie widziałeś takiego stworzenia. Te wszystkie fakty… Co z nimi robisz? Do czego ci one?

– Do tego, aby utrzymywać cię przy życiu.

– I znów to samo: skłaniasz się ku sile, gdy potrzebujemy trzeźwej analizy. – Sammy uniósł ciężkie łańcuchy. – Moje możliwości są ograniczone. Dopóki nie odzyskam swobody ruchów, by móc przeprowadzić własne dochodzenie, oczekuję, że zadbasz o bezpieczeństwo statku. – Łódź uderzyła burtą o kadłub Saardama. – Jakaś kanalia miałaby mnie utopić, zanim gubernator włoży mi pętlę na szyję? Niedoczekanie!

5

Zaroiło się od łodzi. Ciągnęły do Saardama, płynąc w długim łańcuszku, jak mrówki przypuszczające atak na zdechłego wołu. Wypełniali je pasażerowie, każdy ściskający ten jeden jedyny tobołek, który pozwolono mu zabrać. Krzyczeli z dołu, aby spuścić im sznurową drabinkę, a z góry marynarze drwili z nich, ostentacyjnie udając, że nie słyszą albo bezskutecznie próbują odnaleźć zapodzianą drabinkę.

Zwykli pasażerowie nie mogli, niestety, liczyć na interwencję oficerów Saardama, ci bowiem cierpliwie czekali, aż gubernator generalny Haan wraz z rodziną wejdzie na pokład od strony rufy. Dopóki gubernator nie rozlokuje się w swojej kajucie, nikt inny nie miał prawa wstępu na statek.

Lia unosiła się na desce zamocowanej na czterech linach. Sara przyglądała się temu z dołu, siedząc ze splecionymi dłońmi, przerażona, że córka zsunie się z siedziska albo któraś lina pęknie z trzaskiem.

Jej mąż został już wyniesiony, ona była ostatnia w kolejce.

Ceremoniał zaokrętowania – jak zresztą każdy inny – stawiał ją na najdalszym miejscu w jej własnym życiu.

Kiedy nadeszła jej kolej, Sara usiadła na desce, chwyciła się lin i gdy uniesiono ją w powietrze, a wiatr zaczął szarpać suknią, wybuchnęła beztroskim śmiechem.

Poczuła, jak przepełnia ją radość.

Machając nogami, przyglądała się Batawii, od której oddzielały ją wody portu.

Przez trzynaście lat obserwowała z usadowionego na wzniesieniu fortu, jak leżące u jego stóp miasto rozpływa się niczym roztopione masło. Stamtąd wydawało się ogromne. Było plątaniną uliczek i sklepów, targowisk i parapetów murów obronnych.

Z perspektywy statku zakotwiczonego w porcie sprawiało wrażenie samotnego – jego ulice i kanały lgnęły do siebie, trzymały się kurczowo, stały odwrócone plecami do wybrzeża, jakby obawiały się nadciągającej dżungli. Nad dachami wisiały obłoki torfowego dymu, nad którymi krążyły ptaki o jaskrawym upierzeniu, czekając na sposobność, by zanurkować i pochwycić resztki pozostawione przez handlarzy, gdy ci zwiną stragany.

Coś ścisnęło ją za serce i raptem uświadomiła sobie, jak bardzo będzie tęskniła za tym miejscem. Każdego ranka Batawia budziła ją rejwachem, gdy tysiące papug zrywało się z wrzaskiem do lotu, wprawiając drzewa w drżenie i wypełniając niebo kolorami. Uwielbiała ten ptasi chór, tak jak przepadała za osobliwym, śpiewnym językiem tubylców i za wielkimi parującymi garami pełnymi pikantnych potraw, które wieczorami pichcili na ulicach.

W Batawii urodziła się jej córka i zmarło dwóch synów. W Batawii stała się kobietą, którą teraz była, na dobre i na złe.

W końcu wniesiono Sarę na tonący w cieniu wyniosłego grotmasztu pokład rufowy. Marynarze pomykali po takielunku jak pająki, poprawiając liny i zaciskając węzły, cieśle heblowali wypaczone deski, chłopcy okrętowi utykali szczeliwo i rozprowadzali smołę, starając się nikomu nie podpaść.

Sara podeszła do córki, która stała przy relingu i przyglądała się krzątaninie.

– Coś niezwykłego, prawda? – odezwała się dziewczyna z podziwem. – Tyle tu zbędnego trudu. – Wskazała grupę stękających z wysiłku marynarzy, którzy opuszczali ładunek przez luk, jakby Saardam był bestią wymagającą nakarmienia przed podróżą. – Gdyby zastosowali lepszy bloczek, mieliby o połowę mniej pracy. Mogę go dla nich zaprojektować, jeśli…

– Nie będą chcieli – przerwała jej matka. – Zachowaj to dla siebie, Lio. Otaczają nas mężczyźni, którym na pewno nie spodoba się twoja pomysłowość. Nie ma dla nich znaczenia, że kierujesz się dobrymi intencjami.

Lia spochmurniała i zagryzła wargę, wpatrując się w niewydajny bloczek.

– Przecież to taka drobnostka. Czemu nie mogę…

– Ponieważ mężczyźni nie lubią, gdy przez kogoś wychodzą na głupców, a jeśli się odezwiesz, bez wątpienia właśnie tak się poczują. Jak zawsze. – Sara pogłaskała córkę po policzku, żałując, że nie może nic zaradzić na jej zbolałą minę. – Jesteś bardzo pomysłową i bystrą młodą osobą, kochanie, ale duma, którą mężczyźni cenią ponad wszystko, nie pozwoli im zaakceptować kobiety silniejszej od nich. – Pokręciła głową, usiłując znaleźć właściwe słowa. – Tego nie trzeba rozumieć. Tak po prostu jest. Żyłaś bezpiecznie za murami fortu, otoczona kochającymi cię i truchlejącymi ze strachu przed twym ojcem ludźmi, ale na pokładzie Saardama nie możesz liczyć na uprzywilejowanie. To niebezpieczne miejsce. Pamiętaj o tym i dobrze się zastanów, zanim coś powiesz.

– Tak, mamo.

Sara westchnęła i objęła córkę. Serce jej się krajało. Oczywiście, że wolałaby nie podcinać skrzydeł własnemu dziecku, ale czy z tego, że pozwoliłaby Lii narazić się na niechęć marynarzy, wynikłoby coś dobrego?

– Obiecuję ci, że to nie potrwa długo. Wkrótce będziemy bezpieczne i będziemy mogły żyć tak, jak nam się podoba.

– Żono! – krzyknął gubernator z drugiego końca pokładu. – Chcę ci kogoś przedstawić.

– Chodź – powiedziała Sara, biorąc Lię pod rękę.

Gubernator rozmawiał ze spoconym tęgim mężczyzną z wyraźnie widoczną siateczką żyłek pod skórą na twarzy. Nieznajomy miał załzawione i przekrwione oczy. Było oczywiste, że obudził się późno i nie przyłożył do toalety. Nosił się wprawdzie zgodnie z obowiązującą modą, ale tasiemki zawiązał byle jak, a bawełnianą koszulę wetknął za pas tylko z jednej strony. Był nieupudrowany i nieuperfumowany – i stanowczo pilnie potrzebował obu tych rzeczy.

– Oto główny kupiec Reynier van Schooten – oznajmił gubernator. – To najważniejsza osoba z załogi. – Tonem głosu maskował ewidentną niechęć do tego człowieka.

Van Schooten wzrokiem położył Sarę na szalce, zważył ją, oszacował i przywiązał jej do ucha metkę z ceną.

– Sądziłam, że jest nim kapitan – odezwała się Lia.

Van Schooten zatknął kciuki za pas, nadął okrągły brzuch i przywołując resztki dumy, odparł:

– Nie na okręcie kupieckim, moja pani. Zadaniem kapitana jest tylko dowiezienie nas bezpiecznie do Amsterdamu. Za wszystko pozostałe odpowiadam ja.

Tylko, pomyślała Sara. Tak jakby istniało coś ważniejszego od niedopuszczenia do zatonięcia statku.

Oczywiście, że istniało.

W końcu był to statek handlowy pod banderą Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, co oznaczało, że pierwszeństwo przed wszystkimi innymi względami miał zysk. Powrót Saardama do macierzystego portu w Europie nie będzie miał znaczenia, jeśli towar się zepsuje bądź handel na Przylądku Dobrej Nadziei pójdzie nie po myśli kupców. Mógł zawinąć do Amsterdamu nawet pełen trupów na pokładzie, ale jeśli przyprawy pozostałyby suche, to Siedemnastu Panów i tak odtrąbiłoby sukces.

– Pozwolisz, pani, że oprowadzę cię po indiamanie? – zaproponował Reynier van Schooten i wyciągnął rękę do Lii, prezentując przy tym kolekcję wysadzanych klejnotami pierścieni. Niestety, ich blask nie zdołał przyćmić błyszczącej plamy potu na koszuli pod pachą.

– Mamo, może ty masz ochotę na zwiedzanie? – spytała Lia, odwracając się plecami do kupca i wykrzywiając usta z odrazą.

– Moja żona i córka mogą się później zaznajomić z rozkładem pomieszczeń – wtrącił zniecierpliwiony gubernator. – Teraz wolałbym obejrzeć mój ładunek.

– Twój ładunek, panie? – Chwila konsternacji i nagłe olśnienie. – Ach, naturalnie. Zabiorę cię, panie, prosto do niego.

– Doskonale – ucieszył się gubernator. – Córko, zajmiesz kajutę numer trzy. – Machnął w kierunku niewielkich czerwonych drzwi za ich plecami. – A ty, żono, numer sześć.

– Numer pięć, panie – poprawił przepraszająco główny kupiec. – Zmieniłem przydział.

– A to dlaczego?

– Ponieważ… – Van Schooten nerwowo przestąpił z nogi na nogę. Padający na niego kraciasty cień takielunku sprawiał, że kupiec wyglądał, jakby zarzucono na niego sieć. – Ponieważ kajuta numer pięć jest wygodniejsza.

– Nonsens. Wszystkie są identyczne. – Gubernatora wyraźnie zirytowało to, że ktoś ośmielił się zakwestionować jego polecenie, nawet tak błahe. – Zaznaczyłem wyraźnie: kajuta numer sześć.

– Ona jest przeklęta, panie – rzucił pospiesznie kupiec, czerwieniąc się ze wstydu. – Pierwszego z podróżnych, którzy zajmowali ją podczas naszego ośmiomiesięcznego rejsu z Amsterdamu, znaleziono powieszonego na haku u sufitu, a drugi zmarł we śnie z oczami szeroko otwartymi z przerażenia. Nocą słychać w niej kroki, nawet gdy jest pusta. Proszę cię, panie, to…

– Nie obchodzi mnie to! – wszedł mu w słowo gubernator. – Wybierz sobie tę kajutę, która bardziej ci odpowiada – zwrócił się do żony. – Do wieczora jesteś wolna.

– Panie. – Sara pokornie pochyliła głowę.

Odprowadziła wzrokiem van Schootena, który ruszył przed jej mężem w dół po schodkach, po czym chwyciła córkę za rękę i najszybciej, jak pozwalały na to ich niezbyt praktyczne na pokładzie statku suknie, pociągnęła ją w stronę kajut dla pasażerów.

– Skąd ten pośpiech, mamo? – zdziwiła się Lia, o mało się nie przewracając.

– Musimy zabrać Creesjie i chłopców z pokładu, zanim okręt wyjdzie z portu.

– Ojciec nigdy na to nie pozwoli – zauważyła dziewczyna. – Creesjie mówiła, że planowała opuścić Batawię dopiero za trzy miesiące, ale ojciec się uparł. Zażądał, by z nami popłynęła, i nawet wykupił jej kajutę.

– Dlatego nic mu nie powiem – odparła Sara. – Zorientuje się, że wysiadła, kiedy będziemy już na pełnym morzu.

Lia stanęła i obiema rękami szarpnęła matkę za ramię, zmuszając ją do zatrzymania.

– On ci tego nie daruje – szepnęła ze strachem w oczach. – Wiesz, co zrobi. Będzie gorzej niż…

– Musimy ostrzec Creesjie.

– Ostatnim razem nie mogłaś chodzić.

Sara złagodniała.

– Przepraszam, kochanie. – Położyła dłoń na policzku córki. – To było… Żałuję, że musiałaś mnie oglądać w takim stanie, ale nie mogę pozwolić na to, by nasza przyjaciółka znalazła się w niebezpieczeństwie tylko dlatego, że twój ojciec jest zbyt uparty, by posłuchać kobiecego głosu rozsądku.

– Mamo, proszę – jęknęła Lia, ale Sara już zdążyła zerwać z szyi krezę i dotrzeć do niskich czerwonych drzwi.

Za nimi znajdował się wąski korytarz oświetlony migoczącą we wnęce świecą. W ścianach po obu stronach korytarza zamontowano po czworo drzwi do kajut, każde opatrzone wypalonymi w drewnie rzymskimi cyframi. Stękający z wysiłku dokerzy przenosili kufry i meble, przeklinając ciężar bogactwa.

Nad ich pracą czuwała służąca Sary, w imieniu swej pani wskazując, co, gdzie i jak postawić.

– W której kajucie ulokowano Creesjie? – spytała Sara.

– W siódemce, naprzeciwko Lii – odparła Dorothea, po czym zagadnęła gubernatorównę o jakąś drobnostkę. Sara ruszyła dalej sama.

Przecisnęła się pomiędzy ścianą a przykrytą ochronnym suknem harfą, trącając struny instrumentu, lecz po chwili drogę zatarasował jej przewiązany szpagatem wielki dywan, który mężczyźni usiłowali wnieść do zdecydowanie zbyt małej kajuty.

– Nie wejdzie, kapitanie – poskarżył się jeden z marynarzy dźwigających dywan na ramieniu. Próbowali złamać go w wejściu. – Nie możemy go zanieść do ładowni?

– Wicehrabina Dalvhain miałaby się obejść bez swych wygód? – dobiegł ze środka rozdrażniony głos kapitana. – Spróbujcie na sztorc.

Marynarze zrobili, co im kazano. Rozległ się trzask.

– Coście, do stu diabłów, narobili?! – warknął ze złością kapitan. – Połamaliście futrynę?

– To nie my, kapitanie – zastrzegł stojący bliżej marynarz. Ze zwoju wysunął się ułamany na końcu cienki drewniany drążek i stuknął o podłogę.

Jeden z marynarzy pospiesznie odsunął go piętą.

– Wsadza się takie kijki, żeby dywan się nie zginał, kapitanie – wyjaśnił, lecz drobny grymas zdradził jego brak pewności.

– Szlag by to – mruknął kapitan. – Połóżcie go po skosie i tyle. Wicehrabina sama znajdzie dla niego miejsce, kiedy wejdzie na pokład.

Połknąwszy dywan, kajuta wypluła barczystego, muskularnego mężczyznę, który wypadł na korytarz i stanął oko w oko z Sarą. Miał błękitne jak ocean oczy i krótko przycięte włosy – profilaktycznie, z obawy przed wszami – do tego bujne, przesłaniające część brody i policzków rude wąsy, stanowiące ozdobę ogorzałej, kanciastej twarzy o przemijającej urodzie, trochę jak dowodzony przez niego statek.

Na widok Sary złożył kwiecisty, dworski pokłon.

– Wybacz niewybredne słownictwo, pani – powiedział. – Nie wiedziałem, że tu jesteś. Nazywam się Adrian Crauwels, jestem kapitanem Saardama.

Korytarz był wąski i ruchliwy, co zmuszało ich do stania w krępującej bliskości.

Kapitana spowijała dobywająca się z pomandera woń cytrusów; miał wyjątkowo białe zęby, a jego oddech świadczył o słabości do żucia mięty. Ubiór Crauwelsa niczym nie przypominał niechlujnego stroju głównego kupca, był wytworny i drogi: kaftan w kolorze głębokiej purpury, ze złotymi, mieniącymi się w blasku świecy haftami i rozcinanymi rękawami, oraz nałożone na rajtuzy pludry, przewiązane jedwabnymi tasiemkami z kokardkami, a także buty z połyskującymi klamerkami.

Tak szykowne odzienie wskazywało na udaną karierę. Kapitanowie floty dostawali procenty od zysków z towarów, które bezpiecznie dowieźli do celu. Sara nie zdziwiłaby się, gdyby Crauwels miał na sobie cały swój majątek.

– Sara Wessel – przedstawiła się i skinęła głową. – Mąż mój wyraża się o panu bardzo pochlebnie, kapitanie.

Rozpromienił się.

– Czuję się zaszczycony. Pływaliśmy razem dwukrotnie i w obu przypadkach rad byłem z jego towarzystwa. – Wskazał brodą krezę, którą Sara ściskała w dłoni. – Ciasne kajuty Saardama stanowią wyzwanie dla kanonów mody, nieprawdaż? – Z zewnątrz doleciał czyjś szorstki głos wzywający kapitana. – Wybacz, pani, ale potrzebuje mnie pierwszy oficer. Zechcesz dziś wieczorem usiąść przy moim stole? Podobno kuk przygotował coś wyjątkowego.

Odpowiedziała mu olśniewającym uśmiechem, wyćwiczonym w toku niezliczonych uciążliwych obowiązków towarzyskich.

– Naturalnie. Nie mogę się doczekać – skłamała.

– Doskonale. – Uniósł jej dłoń, złożył na niej uprzejmy pocałunek, po czym odszedł w stronę światła.

Sara zastukała do drzwi kajuty numer siedem. Usłyszała chichot przyjaciółki i piskliwy śmiech jej dwóch synków. Dźwięki te były dla niej niczym ożywczy powiew wiatru w morowej mgle i z miejsca poprawiły jej nastrój.

Rozległ się tupot małych stóp i po chwili jeden z chłopców ostrożnie uchylił drzwi. Rozpoznając gościa, wykrzyknął „Sara!” i rzucił się na nią, obejmując ją chudymi rączkami.

Creesjie Jens tarzała się po podłodze z drugim synem, nie zważając na to, że jedwabna koszula nocna, którą miała na sobie, może się pobrudzić. Obaj chłopcy byli w bieliźnie, mieli wilgotną skórę i mokre włosy. Ich przesiąknięte wilgocią ubrania leżały rzucone w kąt. Najwyraźniej przeżyli drobny wypadek w drodze na statek, co nieszczególnie zdziwiło Sarę.

Ci dwaj żyli od przygody do przygody. Dziesięcioletni Marcus był starszy od Osberta o dwa lata, ale nie dorównywał bratu błyskotliwością i żywością. To właśnie Marcus przywarł do Sary i zaczął ją wciągać do kajuty.

– Wychowałaś małego rzepa – zwróciła się do Creesjie, tkliwie głaszcząc chłopca po włosach.

Creesjie odsunęła młodszego syna od swojej twarzy i spojrzała na Sarę. Jej blond włosy układały się na podłodze w niezborny jasny nimb, a intensywnie niebieskie oczy lśniły w słońcu. Miała gładką, okrągłą twarz o bladych policzkach, teraz zarumienioną od wysiłku. Była najpiękniejszą kobietą, jaką Sara kiedykolwiek widziała. Jan również doceniał jej urodę i była to chyba jedyna rzecz, co do której się zgadzali.

– Witaj, Lio – odezwała się Creesjie do ciemnowłosej dziewczyny, która weszła za matką do kajuty. – Pilnujesz, żeby twoja mama nie pakowała się w kłopoty?

– Staram się, ale ona najwyraźniej ma do nich słabość.

Creesjie cmoknęła z niezadowoleniem na syna, który nadal trzymał się kurczowo Sary.

– Puść, Marcusie, bo zamoczysz Sarze suknię.

– Ochlapała nas fala – wyjaśnił Marcus, jak zwykle ignorując polecenie matki. – A potem…

– …chłopcy wstali, by przyjąć następną – dokończyła Creesjie, wzdychając na samo wspomnienie. – Niewiele brakowało, a wypadliby za burtę. Na szczęście Vos ich złapał.

Słysząc nazwisko szambelana, Sara uniosła brew.

– Płynęliście z Vosem?

– Raczej on z nami, z konieczności. – Creesjie przewróciła oczami.

– Strasznie się zdenerwował – dodał Osbert, wciąż leżąc na matce. Jego nagi brzuch podnosił się i opadał. – Ale przecież fala nic nam nie zrobiła.

– Troszkę nas zmoczyła – sprostował Marcus.

– Tylko troszkę – poprawił się Osbert.

Sara przyklęknęła i wbiła spojrzenie w szczere buzie chłopców.

Wpatrywały się w nią dwie pary bladoniebieskich oczu pełnych radości i prostolinijności. Byli tak bardzo do siebie podobni: obaj mieli rudawozłote włosy, czerwone policzki i odstające uszy. Marcus był wyższy, Osbert szerszy w ramionach, lecz poza tym niewiele ich różniło. Creesjie mówiła, że poszli w ojca, Pietera, jej drugiego męża. Zginął zamordowany przed czterema laty, ale nie lubiła o tym rozmawiać. Ze strzępków wspomnień przyjaciółki Sara wywnioskowała, że bardzo go kochała i rozpaczliwie opłakiwała.

– Chłopcy, muszę porozmawiać z waszą mamą – powiedziała Sara. – Pójdziecie z Lią? Lia chce wam pokazać swoją kabinę, prawda? – Zerknęła na córkę.

Dziewczyna z rozdrażnieniem zmarszczyła czoło. Nie cierpiała, kiedy traktowano ją jak dziecko, ale lubiła chłopców, więc jej usta ułożyły się w uśmiech.

– I to jeszcze jak. – Zrobiła śmiertelnie poważną minę. – Zdaje się, że jest w niej rekin.

– Nieprawda! – zaprotestowali chłopcy jednym głosem. – Rekiny żyją tylko w wodzie.

Lia udała, że jest zmieszana.

– Też tak słyszałam – rzuciła. – Może pójdziemy i się przekonamy?

Sara zamknęła za nimi drzwi.

– Myślisz, że pozwolą mi w niej chodzić po statku? – spytała Creesjie, która podniosła się z podłogi i otrzepała koszulę z kurzu. – Musiałam się w coś przebrać po tym, jak fala…

– Opuść pokład Saardama – weszła jej w słowo Sara, rzucając krezę na koję.

– Zwykle mija co najmniej tydzień, zanim ludzie zaczynają nalegać, bym się wyniosła. – Jej przyjaciółka skrzywiła się na widok plamki na rękawie.

– Statkowi grozi niebezpieczeństwo.

– Ze strony jakiegoś szaleńca w porcie – powiedziała Creesjie z powątpiewaniem. Podeszła do półki na ścianie, na której stały cztery gliniane dzbany. – Wina?

– Nie ma na to czasu – odparła z rozdrażnieniem Sara. – Musisz zejść z pokładu, zanim Saardam wyjdzie w morze.

– Czemu dajesz wiarę bredniom opętańca? – Creesjie napełniła dwa kielichy i wręczyła jeden przyjaciółce.

– Bo wierzy w nie Samuel Pipps.

Kielich zatrzymał się w połowie drogi do ust Creesjie. W jej oczach nareszcie pojawił się błysk zainteresowania.

– Pipps jest na pokładzie?

– Zakuty w kajdany.