PROLOG
Powoli, ostrożnie naciska klamkę i bezgłośnie wsuwa się do środka.
Widzi ją leżącą na łóżku z odrzuconą na bok pościelą. Tłumi swoją reakcję, kiedy jego wzrok przesuwa się wzdłuż jej ciała, od długich, nagich nóg wystawionych na działanie chłodnego wiatru powiewającego przez otwarte okno, po klatkę piersiową, która unosi się i opada z każdym łagodnym oddechem. W absolutnej ciszy panującej tej nocy słychać jedynie szum fal omywających kamienistą plażę.
Jej oddech się zmienia, a on natychmiast nieruchomieje. Czyżby się przebudziła?
Czeka, ale ona się nie porusza.
Wchodzi nieco głębiej do pokoju, zbliża się do łóżka i patrzy na nią tęsknym wzrokiem, pragnąc wyciągnąć dłoń i pogładzić jej jedwabistą skórę.
Stoi jednak bez ruchu, patrzy i nie dotyka.
1
5 dni wcześniej
– Nie ma mowy, Jay. Nie obchodzi mnie, co powiesz ani komu, ale nie zamierzam schodzić z tego cholernego klifu.
– Ale jesteś mi to winien – jęknął zawiedziony Jay. – A mama mnie zabije, jak zgubię jeden z tych trampków. One są nowe.
– To nie moja wina! – zawołał Ollie. – Nie powinieneś był się wydurniać. Sam sobie po niego zejdź.
Trampek, o którym była mowa, spoczywał na skale mniej więcej dziesięć metrów poniżej miejsca, w którym stali. Chwilę wcześniej Jay ściągnął go ze stopy i cisnął nim w Ollego w rewanżu za słowa dotyczące jednej z dziewczyn w szkole.
– Nie masz u niej szans! – droczył się z nim Ollie, po czym zwinnie uniknął pocisku. Źle wycelowany trampek przeleciał mu nad głową i spadł za krawędź klifu.
– To była twoja wina, Ollie – narzekał Jay. Jego głos brzmiał żałośnie, jakby chłopak miał pięć, a nie trzynaście lat. – Wkręciłeś mnie, a mama zamorduje nas obu. Jesteś moim starszym bratem. Powie, że powinieneś był mnie powstrzymać.
Jay miał rację. Wciąż był małym synkiem mamusi, choć uparcie deklarował zainteresowanie dziewczyną starszą od niego o rok. Ollie, bogatszy o dwa lata życiowego doświadczenia, popełnił prosty błąd, wyśmiewając brata.
– Nie wiedziałbyś nawet, co robić, gdyby zgodziła się z tobą chodzić – powiedział.
Zachował się jak kretyn, a potem przedstawił bratu w szczegółach, jak zaopiekowałby się osobiście Briony Evans. A teraz Jay groził ujawnieniem jego uczynków światu. Zważywszy na to, jak bardzo Ollie przesadził, mogło to oznaczać poważne kłopoty.
– Powiemy mamie, że to był wypadek, że zaatakowała mnie mewa i rzuciłeś w nią butem.
Jay się nachmurzył.
– Ona nie jest głupia. Wie, że usłyszałeś już milion razy, co zrobić, jeśli tak się stanie. Idź po ten cholerny trampek, Ollie. To nic trudnego. Zrobiłbym to sam, ale byłoby mi trochę trudno w jednym bucie.
Mruknąwszy z niezadowoleniem, Ollie popełzł na czworakach w miejsce, gdzie podłoże gwałtownie opadało w stronę morza daleko w dole. Przez całe życie chodził po klifach, ale zdecydowanie wolał się po nich wspinać, niż spuszczać na dół. Na szczęście ten odcinek nie wyglądał na zbyt niebezpieczny i było tam sporo podpór dla stóp i dłoni.
– Jezu, Jay, będziesz miał u mnie potężny dług.
Ollie odwrócił się tyłem do morza, położył na brzuchu i zsunął z krawędzi, aż metr niżej namacał stopą półkę, którą wcześniej sobie upatrzył. Było na niej dość miejsca na obie nogi, dzięki czemu miał szansę dobrze się uchwycić, zanim zsunie się niżej.
Uniósł głowę i zobaczył patrzącego na niego z góry Jaya.
– Nie gap się tak, to mnie rozprasza. Idź gdzieś, gdzie nie będę cię widział.
Jay się skrzywił, ale odsunął się od klifu, a Ollie powoli, ale pewnie opuścił się w dół.
Tuż pod nim fale rozbijały się o skały, a towarzyszący temu odgłos dzwonił mu w uszach.
– Już prawie tam jesteś! – zawołał Jay. – Po lewej!
– Odpieprz się, Jay. Mówiłem!
Ollie odchylił się nieco, by spojrzeć na brata i w tym samym momencie poczuł, że jego dłoń traci kontakt ze skałą.
– Cholera! – krzyknął i zaczął rozpaczliwie wymachiwać rękami, by się czegoś uchwycić.
Przez chwilę wydawało mu się, że coś złapał. Wtedy jednak jego stopa zsunęła się z półki i zaczął spadać. Słychać było tylko przeciągły wrzask „Ollie!!”, po czym uderzył w wodę.
*
Ollie wylądował w morzu nogami skierowanymi do dołu i pisnął w szoku, kiedy pochłonęła go zimna woda, która wlała mu się do ust i gardła. Zanurzał się coraz bardziej, a jego ciało gwałtownie tonęło, gdy walczył ze słoną wodą przedostającą się do płuc.
Kiedy stracił już niemal całkowicie nadzieję, jego opadanie spowolniło i natychmiast wierzgnął nogami, żeby ruszyć w stronę słońce wysoko w górze. Dławiąc się, przebił powierzchnię i nabrał głęboko powietrza, starając się wykaszleć całą wodę z dróg oddechowych.
Pośród huku fal i własnego rwanego oddechu usłyszał wołanie.
– Ollie! Ollie! Nic ci nie jest?
Miotając się wściekle w wodzie, zatoczył krąg. Jeśli znajdzie się przy skałach, fale rozbiją go na kawałki, a był zbyt daleko, żeby popłynąć na cypel. Jak miał się stamtąd wydostać? Nie mógł się przecież utopić, kiedy jego brat patrzył z góry.
Próbował się uspokoić. Choć spadł z wysokości blisko piętnastu metrów, nie odniósł chyba żadnych obrażeń. Dzięki Bogu trafił w miejsce, gdzie powierzchnia była stosunkowo spokojna, a woda spływała tam do szerokiej gardzieli jaskini. Zaledwie kilka metrów na lewo i prawo fale z hukiem uderzały o skały. Tam nie miałby żadnych szans.
– Ollie!
Uniósł głowę i spojrzał na trampek, wciąż leżący na jednym z występów, oraz na przerażoną twarz brata.
– Nie mogę się wydostać, Jay! Musisz wezwać pomoc. Weź mój telefon i dzwoń po straż wybrzeża. Powiedz im, żeby się pospieszyli, Jay! Proszę!
Nie sądził, że Jay zdołał go usłyszeć w kakofonii morza, ale chłopak zrozumiał chyba ogólną sytuację i oddalił się od krawędzi.
Ollie poczuł napływające do oczu łzy i otarł je gniewnym ruchem. Był zwykłym idiotą. Nie powinien drażnić się z Jayem ani zgodzić na zejście po klifie. Jeśli Jayowi nie uda się szybko sprowadzić pomocy, umrze tutaj. Wierzgnął nogami, żeby zbliżyć się do kamieni. Może uda mu się znaleźć jakieś miejsce, w którym wyjdzie z wody. Krzyknął, kiedy fala załamała się tuż nad jego głową i zagroziła ponownym posłaniem go w głębinę. Łkał, płynąc w stronę spokojniejszej wody przy jaskini.
Jego brata nie było nigdzie widać. Czy będzie wiedział, co robić?
Jeśli mnie stąd wydostaniesz, Jay, już nigdy więcej nie będę z ciebie żartował, pomyślał.
Ollie nie przestawał zagarniać wody, starając się przekonać samego siebie, że jeśli się zmęczy, zawsze będzie mógł odwrócić się na plecy i podryfować.
Dalej, Jay. Co ty tam wyczyniasz?
Jego ciało zaczynało sztywnieć z zimna pod wodą, a twarz paliła go we wrześniowym słońcu, kiedy usłyszał wołanie i uniósł głowę. Jay leżał płasko na ziemi i wyglądał zza krawędzi klifu.
– Pomoc w drodze, Ollie, ale chwilę to zajmie. Dasz radę wyjść z wody?
– Gdzie? Widziałeś te skały? Masz jakiś lepszy pomysł?
Znów się obrócił, starając się rękami zataczać kręgi i nogami pompować wodę. Jego wzrok spoczął na wejściu do jaskini. Może tam zdoła wydostać się z morza? W środku jest pewnie zimno, znacznie gorzej niż tutaj, ale mógłby przynajmniej spróbować.
– Jay! – krzyknął z całych sił.
Zapłakana twarz brata wciąż była widoczna przy krawędzi klifu. Jay przykładał dłoń za ucho, jak jego dziadek, który niedosłyszał.
– Jaskinia! – zawołał, wskazując w stronę skalnej ściany.
Musiał wydostać się z wody. Wczoraj mówili w wiadomościach, że temperatura wody wynosi piętnaście stopni, co było akceptowalne w przypadku pływania, ale niezbyt dobre przy pozostawaniu w bezruchu. A on miał na sobie jedynie szorty i koszulkę. Ile czasu mu pozostało, zanim zamarznie na śmierć?
Opuścił głowę i zaczął poruszać rękami, kierując się w stronę jaskini. Dygotał, płynąc w stronę lodowatej głębi, gdzie nie dochodziły promienie słońca.
Jego oczy powoli przyzwyczaiły się do mroku. Przez paszczę jaskini wpadało dość światła, żeby mógł się przekonać, że wnętrze jest wielkie, choć nie sposób było stwierdzić, jak jest głęboka. Nie miało to znaczenia, bo tuż nad linią wody zauważył płaski, skalny występ. Podpłynął do niego i wygramolił się z wody, ocierając sobie boleśnie golenie o ostrą skałę, a teraz drżał w ciemności.
Przyciągnął kolana pod brodę i objął nogi rękami. Niewiele mu to pomogło, więc zaczął wściekle pocierać skórę na nogach, a potem na rękach.
Ollie uniósł głowę, by przyjrzeć się jaskini. Nie miał pewności, czy jest przypływ czy odpływ, ale w przypadku przypływu będzie musiał poszukać wyżej położonego miejsca, w którym zaczeka na przybycie pomocy.
Spojrzał na przeciwległą ścianę jaskini, gdzie zobaczył inną skalną półkę, położoną znacznie wyżej nad powierzchnią morza. Rozważył przepłynięcie na drugą stronę, ale uznał, że nie da rady znów zanurzyć się w tej zimnej wodzie, zaczął więc poszukiwać występów z myślą o wspinaczce.
I wtedy to zobaczył na skraju jednej z półek. Przez chwilę nie miał pewności, co tak naprawdę widzi, ale szybko zrozumiał, że przypomina to ludzką stopę.
2
Rytmiczne, monotonne dudnienie pociągu toczącego się po torach do celu bywa uspokajające, dzięki czemu na moment opuszcza mnie panika, która trzymała mnie w żelaznym uścisku od momentu opuszczenia domu nad ranem. Chciałabym, żeby pociąg zwolnił, żeby się tak nie spieszył.
Źle postępuję.
Nie muszę tam jechać.
To wszystko jest jedną wielką pomyłką.
Przesiądę się i wrócę.
Moje myśli synchronizują się ze stukotem kół na złączach szyn, a ja wyglądam przez okno, zupełnie nieświadoma istnienia mijanej prowincji Cornish. Serce bije mi nieco szybciej, kiedy wracają wspomnienia z ostatniej wizyty w Kornwalii. Są ostre jak ciernie i przebijają zapory, które z takim trudem wznosiłam. Każda chwila tej wizyty była taka intensywna i tak przepełniona bólem, że chciałam je wszystkie wyrzucić z głowy.
Ostatnim razem nie jechałam jednak pociągiem i wcale nie byłam sama – choć mogło być i tak. Kiedy upakowaliśmy walizki w samochodzie, zamierzałam usiąść z tyłu. Chciałam się tam skulić i zamknąć w sobie, ale Lola mnie wyprzedziła.
– Ja siedzę z tyłu – oznajmiła. – Ty jesteś najstarsza. Twoje miejsce jest z przodu.
Byłam gotowa się z nią posprzeczać, ale na jej twarzy malowała się taka dzika determinacja, że odpuściłam i usiadłam na fotelu obok taty. Nie chciałam, żeby dostrzegł moje łzy, więc całą pięciogodzinną podróż ze Shropshire spędziłam z głową odwróconą do szyby, choć wcale nie przyglądałam się mijanym krajobrazom.
Tata nie próbował nawiązywać rozmowy, tylko zdecydował się posłuchać radia. Nie wiedziałam, jak daje sobie z tym radę. Lola założyła słuchawki i w sprytny sposób odcięła się od nas obojga. Nic nowego.
Wracam do teraźniejszości, kiedy pociąg wpada w otchłań tunelu, hałasując wściekle w ciasnej przestrzeni. Patrzę przez okno na własne odbicie na tle czarnej ściany. Widzę młodą kobietę z długimi, kręconymi, rudymi włosami i twarzą, która sprawia wrażenie wiecznie ponurej. Kiedy tak patrzę, na miejscu mojego pojawia się oblicze Loli – włosy zyskują jaśniejszy odcień, policzki się zaokrąglają. Wciąż widzę w niej dziecko, którym była, a jej opuszczone usta unoszą się w jednym miejscu, jakby rzucała mi szyderczy uśmiech. Po przeciwnej stronie przejścia siedzi samotny mężczyzna, a jego odbicie majaczy tuż nad moim ramieniem, jakby chciał się na mnie rzucić. On również się transformuje. Staje się moim tatą. Widzę pełną twarz z jasnymi brwiami tuż nad szarymi oczami, które wpatrują się we mnie w znajomy sposób. Nie zawsze był taki i nie wiem, dlaczego się zmienił. Ale nie ma go tu teraz, więc nie mogę zadać mu tego pytania. Brak również Loli.
Jestem wdzięczna, że w tym odbiciu nie ma kobiety, która mogłaby się zmienić w mamę. Nie potrafię zapomnieć jej twarzy od ostatniego razu, a wolałabym pamiętać inną jej wersję z dawniejszych czasów. Staram się.
Wyjeżdżamy z tunelu, odgłosy znów się zmieniają i czuję ulgę, że te obrazy znikły. Wspomnienia oczywiście pozostają.
Czy tak właśnie ma wyglądać mój powrót do Kornwalii? Czy każdy moment będzie bolesnym ukłuciem wspomnień o wszystkim, co wydarzyło się wcześniej, przed tym wyjazdem i po nim? Sądziłam, że miałam złamane serce jeszcze przed przyjazdem, ale dopiero gdy wyjechałam, rozpadło się na kawałki. Nie powinniśmy byli tam nigdy przyjeżdżać. To był poważny błąd, ale kiedy ciotka Helen ze strony mamy podeszła do mnie na pogrzebie, by zasugerować wyjazd, nie potrafiłam odmówić. Ubrana w czarny żakiet i kapelusz z woalką, miała w sobie coś przerażającego.
– Nancy, wiem dobrze, jakie to było dla ciebie trudne. Nie możesz się jednak winić za śmierć matki. Cokolwiek ci powiedzą, to nie była twoja wina. Rozumiesz?
Chciałam jej uwierzyć. Musiałam jej uwierzyć. Ale nie potrafiłam wtedy i nie potrafię również teraz.
Nie znałam dobrze ciotki Helen. Po raz ostatni widziałam ją dwa lata temu, kiedy mama zachorowała po raz pierwszy, a i wtedy krótko. Pamiętam, jaka była bezpośrednia – niemal agresywna, kiedy mówiła tym swoim rwanym głosem, niepozostawiającym wiele przestrzeni dla argumentów. Teraz trzymała mnie za obie dłonie i patrzyła mi prosto w oczy. Uświadomiłam sobie, że była jedyną osobą, która od wielu tygodni spojrzała na mnie w taki sposób. Nawet lekarz w krematorium minął mnie bez słowa, zaciskając wargi, jakby próbował się powstrzymać przed palnięciem czegoś niestosownego.
– Posłuchaj – powiedziała ciotka Helen. – Wyjazd dobrze by ci zrobił. Mam domek w Trevyan, małej wsi w Kornwalii. Nie mieszkałam tam od lat, ale powinnaś się tam zatrzymać na wakacje. Masz już prawie dziewiętnaście lat. Wystarczająco wiele, żeby pojechać sama. Możesz oczywiście zabrać Lolę i spędzić z nią czas. Napiszę do ciebie, Nancy, wyślę ci wszystkie informacje. Ale nie zwlekaj z tym. Takie oderwanie dobrze ci posłuży.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Przez dwa lata, kiedy opiekowałam się mamą, ledwie wychodziłam z jej pokoju i nie byłam przekonana, czy taki wyjazd byłby ekscytującą przygodą, czy może czymś zbyt przerażającym, by się nad tym zastanawiać.
– Nancy tego potrzebuje. – Usłyszałam, jak zwraca się do taty swoim nieznoszącym sprzeciwu głosem. – Przez cały ten czas żyła i oddychała tym samym powietrzem co Janice i musi bardzo odczuwać tę stratę. A ty nie okazałeś się szczególnie przydatny.
Chyba nie miałam tego usłyszeć.
Choć tata nie powiedział tego ciotce Helen, oznajmił później, że nasz samotny wyjazd nie wchodzi w rachubę.
– Opieka nad Lolą to zbyt duża odpowiedzialność dla ciebie, Nancy – stwierdził. Nie jestem przekonana, czy właśnie coś takiego miał na myśli. Chyba po prostu uważał, że jego zdaniem nie dam sobie rady. – Znajdę kogoś, kto zajmie się farmą, i również pojadę. Zapewnię ci trochę swobody i dopilnuję, by Lola była bezpieczna.
Nie podołał oczywiście, ale w pewien sposób ja również stałam się temu winna i choć wakacje nie były początkiem tego wszystkiego, co się wydarzyło, to z całą pewnością były początkiem końca.
Teraz pociąg zbliża się z każdą mijającą chwilą do celu, a mnie kręci się w głowie. Nie wiem, czy dam sobie radę, ale muszę spróbować.
3
Drogi zaczynają wyglądać dziwnie znajomo, kiedy taksówka jedzie z dworca w stronę Trevyan. Od razu rozpoznaję kilka miejsc.
Kierowca próbował nawiązać ze mną rozmowę i choć bardzo się starałam, moje monosylabowe odpowiedzi przekonały go zapewne, że nie warto marnować na mnie czasu. Nie chcę sprawiać wrażenia niegrzecznej, ale czuję ucisk w żołądku i kręci mi się w głowie.
Facet próbuje jednak po raz ostatni:
– Przyjechałaś tu na wakacje czy do pracy?
– Nie pracuję, ale nie jestem też pewna, czy można mówić o wakacjach – odpowiadam i od razu dostrzegam jego zamyśloną twarz w lusterku wstecznym. Mogłabym spróbować to wyjaśnić, ale nie jestem pewna, na ile byłoby to zrozumiałe. – Przykro mi, ale w ogóle nie jestem pewna, co tutaj robię.
Nie chciałam wypowiedzieć tych słów na głos, choć to prawda. Nie mam żadnego planu, co jedynie pogłębia moje uczucie zagubienia. Ostatnie tygodnie wymagały ode mnie podjęcia przerażającej liczby decyzji i jestem tym po prostu przytłoczona.
Zaczęło się dwa miesiące temu od rozmowy telefonicznej z domem opieki, w którym pracuję. Wykonywałam właśnie masaż stóp Doreen, przesympatycznej starszej pani po dziewięćdziesiątce, charakteryzującej się swoistym poczuciem humoru, kiedy ktoś zawołał mnie przez otwarte drzwi jej pokoju.
– Nancy! Telefon do ciebie!
– Mogłabyś zanotować numer? Nie chcę zostawiać Doreen w połowie masażu.
Staruszka do mnie mrugnęła.
– Idź, kochanie. To może być jakiś kawaler!
Stuknęłam ją w stopę palcem i podniosłam się z kolan.
– Dość tego, przestań mnie wreszcie swatać!
– Ale ty kogoś potrzebujesz, Nancy. Jesteś zbyt dobra, żebyś była sama.
Życzyła mi dobrze, podobnie zresztą jak wszyscy inni. Niektórzy posuwali się nawet do organizowania mi schadzek z wnukami, na których zawsze czułam się piekielnie niekomfortowo. Nie potrafiłam jednak wyjaśnić, dlaczego nie interesuje mnie związek. Przerażała mnie po prostu wizja nieuniknionego rozstania. Telefony do mnie w pracy zdarzały się jednak niezwykle rzadko, więc w końcu owinęłam jej stopy ciepłym ręcznikiem i poszłam do biura.
Długo docierała do mnie wieść o śmierci ciotki Helen, która pozostawiła mi w spadku swój dom na wsi. Z początku uznałam to za fatalną pomyłkę, ale kiedy wróciłam do pokoju Doreen i opowiedziałam jej o tym, co się stało, nie posiadała się z radości. Byłam oszołomiona, a myśl o domu wypełniał mnie niepokojem, którego nie odczuwałam już od lat. Moim zdaniem to miejsce cuchnęło poczuciem winy, smutkiem, rozpaczą i strachem i wcale nie miałam ochoty tam wracać.
Było mi przykro z powodu śmierci ciotki Helen, ale tak naprawdę ledwie ją znałam, co jedynie pogłębiało moje zdumienie wynikające z faktu, że postanowiła zapisać mi dom. Nie pamiętałam jej zbyt dobrze od spotkania w dzieciństwie. Opiekowała się mną chyba, kiedy mama urodziła Lolę, ale później nie widziałam jej przez wiele lat, aż do choroby matki i późniejszego pogrzebu.
Wakacje, które mi zaoferowała, zakończyły się katastrofą i nie wiem nawet, czy nie obwiniała się za to, co się wydarzyło. A może obwiniała mnie, bo nasze późniejsze kontakty były sporadyczne, a wszelkie próby ich utrzymania kończyły się dość gwałtownymi reakcjami. Kolejny powód do zastanawiania się, dlaczego jestem teraz właścicielką jej domu. Zrobiłabym oczywiście wszystko, żeby nią nie być.
Moje życie jest proste, poukładane, a najpoważniejsze decyzje sprowadzają się do tego, co zjeść danego dnia. Nawet to wymaga pewnego wysiłku, choć zwykle oznacza wybór dania znajdującego się akurat pod ręką w zamrażarce. Po pracy czytam albo oglądam telewizję. Ani nie potrzebuję, ani nie chcę niczego więcej, a przewidywalność każdego dnia przynosi mi ulgę. Znajomi stale próbują mnie gdzieś wyciągnąć, ale nie obrażają się, kiedy odmawiam. Akceptują mnie taką, jaką jestem.
Teraz moje życie stanęło na głowie. Nie tylko czeka mnie podjęcie decyzji, co zrobić z domem i jego zawartością, ale nie mam też pojęcia, jak się poczuję, kiedy przestąpię jego próg.
Z zamyślenia wyrywa mnie głos taksówkarza:
– Jesteśmy już prawie na miejscu, kochana – mówi, zerkając na mnie ponownie w lusterku, jakby kontrolował, czy nie przeszłam jakiegoś załamania na tylnej kanapie jego samochodu.
Kiedy taksówka przejeżdża wąskimi uliczkami, dostrzegam fragmenty morza, a po wjeździe do Trevyan, niewielkiej wioski leżącej nieopodal granic większego miasta, zalewają mnie wspomnienia. Przypominam sobie nadzieję, którą miałam w sercu ostatnim razem; wrażenie, że moja rodzina odnajdzie ukojenie w tym spokojnym miejscu; ulotne marzenia o dniach spędzonych razem i wspólnych wycieczkach wzdłuż wybrzeża i do miasteczka. Teraz już wiem, że byłam cholernie naiwna.
Odnoszę wrażenie, że nic się tutaj nie zmieniło. Wzdłuż cichej alei ciągnie się szereg kamiennych budynków w pastelowych odcieniach, których tyły sąsiadują z kamienistą plażą i oceanem. Nikt nie przyjeżdża tu pływać, bo linii brzegowej strzegą wielkie skały, które niemal uniemożliwiają wejście do morza. To rzadko spotykane, ciche miejsce w opanowanej przez turystów części Kornwalii. Może właśnie dlatego moja dość zamknięta w sobie ciotka Helen tak je lubiła.
Taksówka się zatrzymuje, a ja siedzę przez chwilę i wpatruję się w dom. Czuję, jak zaciska mi się gardło oraz usta.
Dalej, Nancy. Wiedziałaś przecież, że ten moment nadejdzie.
Wiedziałam. Przygotowywałam się na niego przez całą podróż. To punkt, który oznaczyłam sobie w głowie jako „etap pierwszy – przyjazd”.
Określiłam już również wszystkie pozostałe etapy, przez które będę musiała przejść, a to jest mój pierwszy płotek do przeskoczenia. Później będzie „etap drugi – wejście do domu”.
To tylko budynek.
Wiem o tym. Po prostu budynek.
Dom wygląda zupełnie tak samo. Z jakiegoś powodu oczekiwałam, że będzie inaczej, że skojarzy mi się z miejscem, którego nigdy dotąd nie widziałam. Opanowuję myśli i płacę taksówkarzowi, dorzucając mu suty napiwek w ramach przeprosin za moje milczenie. Mężczyzna patrzy na banknoty, po czym wciska je do kieszeni i siada za kierownicą, dziękując mi pod nosem. Chyba poczuł ulgę, że może już odjechać. Kiedy tak stoję samotnie na chodniku z walizką u nogi i obserwuję oddalający się samochód, ogarnia mnie panika. Mam ochotę zawołać kierowcę, żeby zawrócił i zabrał mnie z powrotem na dworzec, skąd ucieknę do świata, który może nie jest specjalnie porywający, ale w którym przynajmniej czuję się bezpieczna. Jest już niestety za późno.
Otwierana furtka skrzypi jak za każdym razem, a ja wtaczam walizkę do środka i staję bez ruchu. Dom nie jest duży, ale kremowe ściany i bladoniebieskie drzwi wejściowe dodają mu uroku. Jest ostatnim budynkiem w szeregu, widać z niego morze, a od frontu znajduje się niewielki, wyłożony brukiem dziedziniec, na którym stoi podniszczony metalowy stół i krzesła.
– Miej to już za sobą! – mówię na głos i pochylam się, żeby sięgnąć pod doniczkę.
Tak samo jak przed jedenastoma laty wyjmuję klucz, wkładam go w zamek i przekręcam.
4
11 lat wcześniej
– Zostawili nam klucz, jest pod donicą. Lola, możesz go wyjąć? – zapytał tata. Zignorowała go jednak i wbiła wzrok w morze. – Lola!
Przez całą podróż pokazywała swoje humory, a ja nie uważałam, żeby warto się było o to kłócić, więc odłożyłam walizkę i schyliłam do donicy. Podałam tacie klucz, a on przyjął go bez słowa.
– Musimy znaleźć lepsze miejsce, jeśli to jedyny klucz – mruknął, zerkając w stronę Loli.
Była poirytowana, ale ja wiedziałam, że tak naprawdę przyczyną tego jest smutek. Od śmierci mamy nie uroniła ani jednej łzy, nawet na pogrzebie. Stała tylko z zaciśniętymi wargami. Tata wyciągnął dłoń, by wziąć ją za rękę, ale wyrwała ją gwałtownym ruchem. Spróbowałam chwycić go z drugiej strony, przekonana, że tak samo jak my, potrzebuje odrobiny pocieszenia, ale zanim zdążyłam to zrobić, wsunął obie dłonie w kieszenie.
W przeciwieństwie do Loli ja płakałam co chwila i bolało mnie już od tego całe ciało. Lekarze oznajmili, że przy odpowiedniej opiece mama powinna wyjść z choroby, która powaliła ją przed czterdziestką. Nie polepszyło się jej jednak. Zamiast tego po prostu umarła, a to ja byłam jej opiekunką. Niezależnie od tego, co powiedziała ciotka Helen, wiedziałam, że mnie za to obwiniają.
Tata obrócił klucz i pchnął drzwi. Te zahaczyły o coś jednak w połowie drogi, więc pchnął je mocno, mamrocząc coś pod nosem. Nie wiedziałam, po co tak naprawdę tu przyjechał, a jeśli blokujące się drzwi wystarczyły, żeby go zirytować, to aż strach pomyśleć, co będzie dalej przez te dwa tygodnie.
Weszłam za nim do środka. Ruszył od razu w kierunku schodów, a ja rozejrzałam się dookoła. Dom był znacznie mniejszy niż nasz, w Shropshire, ale wnętrze okazało się przyjemne. Byłam wręcz zaskoczona, że patrzę na dom ciotki Helen. Kiedy miałam okazję się z nią widywać, zawsze była surowa, więc podświadomie wyobrażałam sobie, że zastanę same ostre kąty i nieskazitelne, bladoszare dywany. Zamiast tego ujrzałam wyłożoną kamienną podłogą przestrzeń, po lewej stronie znajdowała się kuchnia z jasnozielonymi meblami. Na wzorzystym dywanie na środku stał poorany nacięciami duży, sosnowy stół dla czterech osób i od razu wyobraziłam sobie siedzącą przy nim grupę przyjaciół spożywających solidne, przygotowane z uczuciem posiłki.
Po prawej stronie od centralnych, drewnianych schodów mieścił się pokój dzienny z podniszczoną dwuosobową sofą z brązowej skóry i fotelem zakrytym beżową narzutą. Zauważyłam też stary piec opalany drewnem. Pomyślałam, że musi tu być niezwykle przytulnie w chłodne zimowe wieczory, kiedy słychać fale omywające plażę, z filiżanką gorącej czekolady w dłoniach i książką. Albo na głębokiej kanapie przy oknie, pełnej różnokolorowych poduszek, z której widać morze tuż za uliczką.
W naszym domu panowała zupełnie inna atmosfera. Duże pokoje wiecznie omiatały przeciągi, a odkąd się urodziłam, w ogóle ich nie remontowano, toteż tapety odłaziły w miejscach, gdzie przebiła się wilgoć. Tata uznał, że poprzedni właściciele musieli mieć sublokatorów, bo układ pomieszczeń na piętrze był nietypowy – korytarz i łazienkę oddzielały od reszty przestrzeni solidne drzwi przeciwpożarowe. Niezależnie od przeszłości nikt nie miał ani czasu, ani pieniędzy, żeby cokolwiek wyremontować, więc skończyło się jedynie na pobieżnych naprawach. Nigdy się nad tym szczególnie nie zastanawiałam, dopóki nie stanęłam w domu należącym do ciotki Helen i nie poczułam, jak jego przytulne wnętrze obejmuje mnie ciepłem.
– Dość obijania się! – zawołał tata, schodząc głośno po schodach. – Zajrzałem na górę, są tam tylko dwa pokoje. Jeden z pojedynczym łóżkiem i jeden z dwoma. Możecie ustalić między sobą, które wybieracie. Ja śpię na sofie.
Rzuciłam mu zdziwione spojrzenie.
– Dlaczego nie mamy wziąć tego z dwoma łóżkami? Wyspałbyś się na dwuosobowym.
Wszedł do kuchni i zaczął napełniać czajnik. Nie miałam pojęcia, w jakim celu to robi, bo nie zabraliśmy ze sobą żadnej herbaty. Chciał się chyba czymś zająć, żeby nie musieć na mnie patrzeć.
– Nie wiem, czy to dobry pomysł. Chyba obie potrzebujecie teraz własnej przestrzeni.
Popatrzyłam na jego plecy. Czy właśnie próbował mi powiedzieć, że Lola nie miałaby ochoty dzielić ze mną pokoju? Poczułam łzy napływające do oczu, ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, usłyszałam głos Loli.
– Zostanę w jednym pokoju z Nancy.
Nie spojrzała na mnie, patrzyła na ojca.
– No nie wiem, Lola – mruknął.
– Guzik mnie obchodzi, czy wiesz, czy nie, tak właśnie zrobimy.
Z tymi słowami podniosła swoją torbę i pomaszerowała po schodach na górę. Stałam i patrzyłam, zaskoczona tonem, jakim zwróciła się do taty.
Odstawił czajnik z hukiem, nawet go nie włączając. Przemówił do ściany.
– Przemawia przez nią smutek. Lola nie jest taka, jak ty. Nie potrafi płakać. Kryje wszystko w sobie, a potem się wścieka na cały świat. Ja jestem po prostu łatwym celem, bo wie, że to rozumiem. – W końcu się do mnie odwrócił. – Nie próbuj z nią o tym rozmawiać, Nancy, bo tylko wszystko pogorszysz. Usłyszysz parę przykrych słów, i tyle.
Znów się odwrócił, nie wyjmując dłoni z kieszeni, i popatrzył przez okno. Rozmowa najwyraźniej dobiegła końca, ale nie musiałam go pytać, o co złości się Lola. Była wściekła na mnie. To z mojego powodu zmarła mama.
– Przykro mi, tato – wyszeptałam, zastanawiając się, czy kiedykolwiek mi wybaczy. Pytanie, czy kiedykolwiek wybaczę samej sobie.
Chciałam, żeby się do mnie odwrócił i powiedział, że rozumie, dlaczego połknęłam tabletkę nasenną w nocy, kiedy zmarła mama, że zdaje sobie sprawę, iż byłam wyczerpana i to nie moja wina, że nie usłyszałam jej wołania z łóżka. Że to nie mnie trzeba winić za jej odejście. Ale nie poruszył się ani nie odezwał.
Zwiesiłam głowę zrozpaczona z powodu potępienia ze strony siostry i milczenia taty.
Nie umiałam zapomnieć, jak bliscy byliśmy sobie z tatą przed chorobą mamy. Uwielbiałam pomagać mu na farmie, zwłaszcza przy zwierzętach. Mówił do mnie „kochanie” – słowo to podłapał, kiedy pracował jako steward na statkach wycieczkowych. Trudno było mi nawet wyobrazić sobie tę pracę. To słowo pochodziło z języka polskiego i zapytałam go pewnego razu, dlaczego mówi „kochanie” do mnie, a nie do Loli.
– Lola bardzo się od ciebie różni. Ty pomagasz mi w pracy przy świniach, bo je uwielbiasz. Nie obawiasz się pobrudzić sobie rąk. Lola uważa się za księżniczkę. Lubi pozostawać w centrum uwagi i niewiele musi tak naprawdę uczynić, żeby była urocza i słodka. Ty myślisz o innych, nawet jeśli twoimi ulubieńcami są właśnie te świnki. – Roześmiał się i wyprostował ręce, żeby mnie objąć.
Wydawało się, że ta rozmowa została przeprowadzona wieki temu, a kiedy tak staliśmy w kuchni ciotki Helen, a tata pokazywał mi swoje plecy, w końcu zrozumiałam, jak musiała się czuć Lola, kiedy to ja byłam tą faworyzowaną córką. Szkoda, że nie mogę jej o tym powiedzieć.
5
Sierżant Stephanie King nie miała w ostatnim czasie najlepszych dni. Od kilku tygodni borykała się z serią włamań i choć w wydziale kryminalnym, którego była częścią, podejrzewano o każde z nich ten sam gang, wciąż nie mogli zgromadzić sensownych dowodów.
Jakby tego było mało, cierpiała na niedobór snu. Jej partner Gus – główny inspektor Angus Brodie – po raz pierwszy od dziesięciu dni spędził wieczór w domu. Oboje mieli sporo do nadrobienia, myśl o tym wywołała na jej twarzy uśmiech.
Stephanie była przekonana, że po awansie Gusa na głównego inspektora przeniesie się on na drugi kraniec terytorium podlegającego dewońskiej i kornwalijskiej policji i drżała na myśl, że mógłby znaleźć się tak daleko. Odczuła ogromną ulgę, kiedy zaoferowano mu nowe stanowisko w Newquay i choć nie było to szczególnie po drodze do ich domu w Penzance, przy dobrych wiatrach dawało się tam dojechać w niecałą godzinę. Nie oznaczało to wcale, że każdego wieczoru mógł wrócić do domu. Pracował w ostatnim czasie nad sprawą wyjątkowo nieprzyjemnego morderstwa w Padstow, co wymagało od niego tymczasowego osiedlenia się w pobliżu pokoju operacyjnego. Teraz jednak był w domu i rozpoczynał kilkudniowy urlop. W tym samym czasie ona siedziała w pracy i żałowała, że nie może być przy nim.
Wróciła myślami do tamtego poranka. Gus był jak zwykle czuły, kiedy próbowała wyjść, ale kiedy ruszyła w stronę drzwi, wyciągnął ręce i przycisnął ją mocno do siebie.
– Kiedy dziś wrócisz z pracy, będziemy musieli o czymś porozmawiać. Jak sądzisz, dasz radę wyjść o czasie?
Stephanie nie znosiła tego typu rozmów. Jeśli chciał jej coś powiedzieć, to powinien albo zrobić to od razu, albo w ogóle o tym nie wspominać. Teraz będzie się martwiła przez cały dzień. Kiedy go pchnęła, nie wypuścił jej z rąk.
– Nie powinienem był w ogóle się odzywać – mruknął. Miał oczywiście rację. – To może zaczekać.
Rzuciła mu pochmurne spojrzenie, ale nie miała czasu na sprzeczki. I tak była już spóźniona.
Dzwonek telefonu wyrwał ją z zamyślenia. Odbierając, błagała w myślach, żeby nie było to kolejne włamanie.
– Sierżant King – przedstawiła się.
– Mówi inspektor Harris-Cooke.
Stephanie niemal jęknęła, usłyszawszy piskliwy głos nowej, miejscowej inspektor. Jej szefowej. Żałowała, że Stuart Wilcox odszedł na emeryturę. Należał przynajmniej do tych, którzy z chęcią chodzili ze swoim zespołem do pubu. Inspektor Harris-Cooke była karierowiczką, który szanowała hierarchię i granice.
– Tak, ma’am. W czym mogę pomóc?
– Mamy ciało. Szkielet, ściśle biorąc. Chciałabym, żebyś się tą sprawą zajęła. Niestety spoczywa on w jaskini, a kości znajdują się wysoko, na skalnej półce. Można się do niego dostać wyłącznie łodzią przy dużym przypływie, a nawet w tych warunkach nie jest to proste. Dziś jest już na to za późno, więc trzeba zaczekać do jutra rana. W normalnych okolicznościach byłabym na miejscu, ale mam ważne spotkanie, więc musisz mnie zastąpić.
Stephanie zagryzła wargę. Oczywiście, że pani inspektor miała na głowie coś ważniejszego niż rejs małą łódką o świcie, zwłaszcza że zapowiadano opady.
– Poinformowano już patomorfologa, ma’am?
– Tak. A ona już skontaktowała się z antropologiem sądowym, który przeprowadzi operację przenoszenia szczątków. Patomorfologiem jest Molly Treadwell, którą już zapewne znasz, a antropologiem… – urwała i zaszeleściła kartkami – doktor Carla Davies. Dzwoniliśmy już do straży wybrzeża i portu. Jutro o siódmej piętnaście odbiorą cię z przystani w Newlyn. Zabierz kilka strojów, żeby pomóc przy operacji, zorganizuj też technika kryminalistyki.
– Okej. Wiemy coś jeszcze?
– Nie. To odległe miejsce. Jakiś głupi dzieciak próbował wspinać się po klifie i wpadł do morza. Wpłynął do jaskini i wyszedł z wody na skalną półkę. Wydostali go stamtąd ratownicy wodni – ryzykując własne bezpieczeństwo, jak mniemam – ale chłopak się załamał, bo zobaczył na wyższej półce coś, co wyglądało jak stopa. Bał się, że zanim zostanie uratowany, przyjdzie przypływ i będzie zmuszony wejść wyżej i dotrzymać towarzystwa trupowi. Jeden z ratowników wszedł wyżej i potwierdził, że to kompletny szkielet.
– O Boże, mną też by to chyba nieźle wstrząsnęło.
– Przesłuchaliśmy chłopaka i jego brata, ale nie mieli nic przydatnego do powiedzenia.
– Dobrze, biorę się do tego. Sprawdzę, kto jest dostępny. Oddzwonię, kiedy pojawi się coś do zaraportowania.
Stephanie się rozłączyła.
Szkielet.
Odkąd rozpoczęła pracę w policji, widziała już sporo ciał, ale po raz pierwszy będzie miała do czynienia z samymi kośćmi. Nie potrafiła jeszcze ocenić, czy to lepiej, czy gorzej.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
Tytuł oryginału: Don’t Look Away
DON’T LOOK AWAY © Rachel Abbott, 2023
Copyright for the Polish edition © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.
Wydanie I, Poznań 2024
Projekt okładki: Mariusz Banachowicz
Redakcja: Jacek Ring
Korekta: Dorota Wojciechowska
Skład i łamanie: Jacek Antoniuk
Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:
„DARKHART”
Dariusz Nowacki
[email protected]
eISBN: 978-83-8357-403-5
Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
wydawnictwofilia.pl
[email protected]
Seria: FILIA Mroczna Strona
mrocznastrona.pl
