Dom sióstr ebook

Nakładem Wydawnictwa Sonia Draga ukazały się następujące książki tej autorki:

Echo winy

Przerwane milczenie

Ostatni ślad

Grzech aniołów

Dom sióstr

Drugie dziecko

Obserwator

Wielbiciel

Siedzę przy biurku, stojącym przy oknie, i wyglądam na zewnątrz, na szerokie nagie połacie wysokich torfowisk, po których hula lodowaty wiatr grudniowy. Na niebie pełno szarych, wściekle skłębionych chmur. Podobno w święta ma spaść śnieg, ale nie wiadomo, czy te przepowiednie się sprawdzą. Tu, w Yorkshire, nigdy nie wiadomo, co się zdarzy. Żyje się nadzieją, że wszystko będzie lepiej, i czasem ta nadzieja wystawiana bywa na ciężką próbę – zwłaszcza na wiosnę, kiedy zima nie chce odejść jak uciążliwy gość, który zatrzymuje się jeszcze w hallu, zamiast wynieść się wreszcie za drzwi. Powietrze przeszywają przeraźliwe wrzaski głodnych ptaków, zimny deszcz zacina w twarz wędrowca, gdy ten ciepło opatulony podąża błotnistą drogą, niosąc w sobie niczym cenny skarb wspomnienie słońca i ciepła.

Teraz, w grudniu, mamy jeszcze przynajmniej przed sobą Boże Narodzenie. Nie, żeby święta miały dla mnie tak wielkie znaczenie, ale stanowią one jednak świetlisty punkt w okresie ciemności. Dawniej bardzo lubiłam święta. Ale wtedy dom był jeszcze pełen ludzi, pełen głosów i śmiechów, choć także sporów. Ozdabiało się go cały, tygodniami piekło się i gotowało, odbywały się przyjęcia i świąteczne kolacje. Nikt nie potrafił tak dobrze zorganizować świąt jak moja matka. Myślę, że właśnie po jej śmierci Boże Narodzenie przestało sprawiać mi radość.

Laura, poczciwa stara Laura, ostatnia moja towarzyszka, stara się urządzić mi święta jak najpiękniej. Niedawno słyszałam, jak znosiła ze strychu pudełka z ozdobami świątecznymi. Na dole rozbrzmiewają z gramofonu stosowne pieśni, a Laura trudzi się, próbując zawiesić nad kominkami girlandy z jedliny. Przynajmniej ma zajęcie.

To wzruszające, jak jest przywiązana do mnie i do domu, ale często działa mi nerwy, gdy drepcze za mną jak piesek i spogląda na mnie tymi dziecięcymi, wylęknionymi oczami. Laura skończyła pięćdziesiąt cztery lata, lecz w dalszym ciągu ma wyraz twarzy wystraszonej dziewczynki. I to się już nie zmieni. Podczas wojny, kiedy przeżyła zbyt wiele okropności, była jeszcze młoda, a o psychoterapii w leczeniu traumatycznych przeżyć prawie nic wtedy nie wiedziano. Lekarze mieli nadzieję, że wszystko ułoży się samo, lecz czasami wcale tak nie było.

Na tym polegało również nieszczęście mojego brata George’a. Podobnie jak Laura nie potrafił uporać się sam z tymi okropnymi przeżyciami. Zdarzają się tacy ludzie. Nie umieją wygrzebać się ze spustoszeń, jakie los wyrządza w ich psychice.

Na dworze powoli się ściemnia. Nagle pojawiło się parę wirujących płatków śniegu. Z radością wyglądam wieczoru. Będę siedzieć przy kominku i popijać starą whisky, Laura będzie siedzieć obok mnie i robić na drutach, i mam nadzieję, że nie będzie się za dużo odzywać. Jest osobą miłą, ale niezbyt bystrą i dowcipną. Ilekroć zaczyna mówić o polityce albo o jakimś filmie obejrzanym w telewizji, siedzę jak na szpilkach. Wszystko w niej jest zawsze takie przeciętne, zresztą Laura potrafi tylko w kółko opowiadać o tym, co inni przewałkowali już dziesiątki razy. A z drugiej strony nie robi nic, żeby podciągnąć się umysłowo. Nigdy nie przeczyta porządnej książki, tylko ciągle te romanse z serii „Miles & Boone”. Wzdycha wtedy z rozkoszy i całkowicie identyfikuje się z przedstawioną na okładce prześliczną bohaterką w różowych fatałaszkach, która spoczywa w ramionach silnego mężczyzny o ciemnych lokach i podaje mu do pocałunku nabrzmiałe usta. Laura jest wtedy zawsze taka przejęta, że z jej twarzy znika nawet na krótko wyraz strachu i przerażenia.

Potem naleję sobie może nawet jeszcze jedną whisky, choć ona pewnie znowu spojrzy na mnie z dezaprobatą i powie, że nadmiar alkoholu szkodzi. Dobry Boże, jestem starą kobietą! Co to ma za znaczenie, czy i ile piję?

Poza tym mam powód do świętowania, ale Laurze o tym nie powiem, bo zacznie lamentować. Dopiero co napisałam słowo KONIEC pod tekstem mojej powieści, więc czuję się jakby wyzwolona od ciężkiego brzemienia. Nie wiem, ile czasu mi zostało, zresztą nieznośna była dla mnie myśl, że mogę nigdy nie skończyć. Ale dokonałam tego, zatem mogę spokojnie oprzeć się w fotelu i czekać.

Spisałam dzieje swojego życia. Czterysta stron maszynopisu. Całe moje życie przelane na papier. No cóż – prawie całe życie. Ostatnie trzydzieści lat pominęłam milczeniem. Niewiele się już wydarzyło, kogo by zresztą interesowały kłopoty i zmartwienia wyznaczające rytm codziennego życia starej kobiety? Nie, żebym zamierzała kiedykolwiek pokazać komuś ten tekst! Ale opisywanie własnej starości nawet dla mnie samej nie byłoby przyjemne. Uczciwie musiałabym wspomnieć o reumatyzmie, coraz słabszym wzroku, gośćcu wykrzywiającym moje palce, które z wolna przypominają już szpony, a na takie wyznania nie miałam ochoty. Z niczym nie należy przesadzać, także ze szczerością.

W swoich wyznaniach zachowałam zresztą wystarczającą uczciwość. Nigdzie nie twierdziłam, że byłam szczególnie piękna, szczególnie szlachetna czy szczególnie dzielna. Naturalnie parę razy bardzo mnie korciło. Byłoby to całkiem łatwe. Tu i ówdzie kilka drobnych poprawek, kilka zgrabnie ukrytych faktów. Pewnie nałożyłabym coś w rodzaju werbalnej nasadki zmiękczającej, uzyskując w ten sposób rozmyte kontury. Gdybym nie powiedziała o pewnych sprawach albo powiedziała o nich inaczej, od razu powstałby upiększony obraz. I siłą rzeczy powstałaby inna historia. Naturalnie można kłamać i podbarwić własną historię, lecz wtedy nasuwa się pytanie, po co w ogóle pisać.

Można też trzymać się prawdy. Prawda bywa okrutna, a czasem bolesna, ale przynajmniej jest prawdą. Dzięki niej cała sprawa ma jakiś sens. Pamiętałam o tym podczas zapisywania każdej strony. Zastanawiam się wprawdzie, czy to, że pisałam o sobie, Frances Gray, nie w pierwszej osobie, tylko w trzeciej, wiązało się z tym, iż nieświadomie miałam nadzieję, że w ten sposób mogę jednak wygładzić to i owo. Pisanie w pierwszej osobie zmusza znacznie bardziej do uczciwych analiz niż używanie formy „ona”. Ale jeśli taki był istotnie mój ukryty, niehonorowy motyw, to mogę powiedzieć, iż nie uległam pokusie upiększania brzydoty. Zapewniam, że obchodziłam się bezlitośnie z fikcyjną Frances w trzeciej osobie. I daje mi to przyjemne poczucie własnej odwagi i siły.

Dobrze ukryję swoje zapiski. Choć Laura bardzo mnie kocha, po mojej śmierci natychmiast zniszczyłaby wszystko; tak się boi, że ktoś mógłby się dowiedzieć o pewnych sprawach. Nie potrafi być inna, ale kto tak naprawdę potrafi? Najbardziej sensowne byłoby z pewnością spalenie tego wszystkiego, bo w końcu na jedno wychodzi, czy tych kilkaset zapisanych stron będzie sobie gnić w jakiejś kryjówce, czy też w ogóle przestanie istnieć. Dla mnie zresztą pisanie spełniło swój cel: pisanie zmusza do precyzji. Mgliste wspomnienia przybierają ostre kontury i wyraźne barwy. Naprawdę musiałam sobie przypominać. I dzięki temu się pogodziłam. Pogodziłam się ze sobą, ze swoim życiem, z losem. Wybaczyłam ludziom, a przede wszystkim wybaczyłam samej sobie. To było dla mnie ważne – i udało się. A mimo to...

Nie mogę tak po prostu powierzyć tego wszystkiego płomieniom. Włożyłam w to zbyt wiele pracy, zbyt wiele czasu. Nie zdobędę się na to. Przeczuwam, że to błąd, ale popełniłam w życiu tyle błędów, że jeden więcej nie ma już znaczenia.

W międzyczasie ściemniło się zupełnie; od dawna pali się lampka na moim biurku. Na dole Laura, przygotowując kolację, puszcza po raz setny te same kolędy. Ucieszy się, gdy po tak długim czasie znów będę jeść z apetytem. Kiedy człowiek nie rzuca się na jedzenie, Laura zawsze z miejsca uważa, że źle gotuje. W miesiącach pisania żyłam jednak w zbyt wielkim napięciu, żeby odczuwać prawdziwy głód. A człowiek pokroju Laury, której fantazja porusza się w obrębie dość ciasnych granic, nie potrafi sobie wyobrazić czegoś takiego. Dlatego w pewnym momencie przestałam jej to wyjaśniać. Po kolacji będzie rozpromieniona i uzna, że wreszcie znowu utrafiła w mój smak. I będzie z tego powodu niezmiernie szczęśliwa.

Laura jest niemal chorobliwie uzależniona od opinii innych ludzi, a najbardziej od mojej. Często zastanawiam się, na kogo będzie patrzeć tym swoim dopraszającym się miłości spojrzeniem, kiedy mnie zabraknie. Jakoś nie wyobrażam sobie, żeby Laura wtedy nagle osiągnęła suwerenność i niezależność. Ona potrzebuje osoby, o której względy będzie mogła zabiegać, której będzie chciała we wszystkim dogodzić. W pewnym sensie potrzebuje nawet kogoś, kto wywiera na nią presję, w przeciwnym razie zadręcza się i czuje zagubiona na tym świecie.

Znajdzie się coś dla niej. Znajdzie się ktoś dla niej. Coś lub ktoś. Sprawy się rozwiną. Jak zresztą już wspomniałam: tu, w Yorkshire, nigdy nie wiadomo, co się zdarzy...

Frances Gray

Ta podróż od początku stała pod nieszczęśliwą gwiazdą.

Ralph od samego rana był małomówny i zamknięty w sobie, lecz jego nastrój stał się jeszcze bardziej posępny, kiedy na lotnisku, śpiesząc się, zwrócili uwagę na zdjęcie Barbary na stronie tytułowej jakiegoś szmatławca, umieszczonego na obrotowym stojaku przed kioskiem z gazetami. Ralph zatrzymał się i przez chwilę wpatrywał w pisemko, a następnie wyciągnął portmonetkę.

– Daj spokój! – zdenerwowała się Barbara. Popatrzyła na zegarek. – Lada chwila odlatuje nasz samolot!

– Mamy jeszcze dość czasu – odparł. Wziął czasopismo i podał monetę sprzedawcy za kontuarem. – Uważam, że to bardzo dobre zdjęcie. Nie powinniśmy go ignorować.

Zdjęcie rzeczywiście było dobre: Barbara miała na sobie czarny kostium, w którym wyglądała zarówno seksownie, jak i poważnie, głowę miała podniesioną wysoko, a usta lekko otwarte. Rozpuszczone jasne włosy rozwiane na wietrze. Nad zdjęciem widniał napis grubymi czerwonymi literami: ZWYCIĘŻCZYNI.

– Gazeta jest wczorajsza – wyjaśniła Barbara, rzuciwszy okiem na datę. – Zdjęcie zostało zrobione w piątek w sądzie, po zakończeniu procesu Kornbluma. Nie wiem, dlaczego ta sprawa wzbudziła taką sensację!

Brzmiało to tak, jakby się usprawiedliwiała. Zdenerwowało ją to. Dlaczego ma się tłumaczyć przed Ralphem z tego, że wygrała proces i że prasa tak żywo interesuje się sprawą? Dlatego, że Ralph czuje się zażenowany, gdy jego żona bywa przedmiotem sensacyjnych doniesień w prasie bulwarowej, że spektakularne rozprawy są tak czy owak poniżej jego poziomu, że uważa obrońców w procesach karnych za prawników drugiej kategorii? Ralph ściśle rozróżniał adwokatów i obrońców w sprawach karnych. On był oczywiście adwokatem. Pracował w renomowanej frankfurckiej kancelarii i zajmował się głównie wielkimi procesami w branży ubezpieczeniowej, którymi nie interesował się prawie nikt oprócz samych uczestników. Barbara broniła sprawców ciężkich przestępstw i odnosiła tyle sukcesów, że wciąż proponowano jej nowe sprawy, które opinia publiczna śledziła miesiącami z zapartym tchem. Ralph zarabiał więcej pieniędzy, Barbara była ulubienicą dziennikarzy. Każdemu z nich dwojga przeszkadzało to, co wyróżnia drugie.

Gdy w końcu siedzieli już w samolocie – w ostatniej chwili stawili się przy swojej bramce – i stewardesy zaczęły rozdawać napoje, Barbara zadała sobie pytanie, które zadawała sobie już nieraz w minionych miesiącach, kiedy w ich małżeństwie pojawił się ten ton wiecznego rozdrażnienia i ta permanentna agresja. Na pewno nastąpiło to niepostrzeżenie, gdyż nie mogła sobie przypomnieć żadnej konkretnej daty. Ona sama z pewnością nie dostrzegła pierwszych znaków ostrzegawczych. Pamiętała, że Ralph już od dłuższego czasu mówił o problemach.

Jej wzrok padł znowu na gazetę leżącą na kolanach Ralpha. ZWYCIĘŻCZYNI! Tego rodzaju prasa zawsze przesadzała, lecz faktem było, że Barbara rzeczywiście wygrała sprawę i wyciągnęła Petera Kornbluma z naprawdę poważnej opresji.

Kornblum, burmistrz pewnego miasteczka, nie był wprawdzie grubą rybą, lecz niewątpliwie człowiekiem ambitnym, dbającym o swój wizerunek, toteż starał się być stale obecny przynajmniej na łamach prasy lokalnej. Kiedy niespodziewanie posądzono go o zabicie siekierą swej dziewiętnastoletniej kochanki i porąbanie zwłok, stał się w jednej chwili osobą powszechnie znaną. Przy tej okazji także pani Kornblum dowiedziała się, że jej mąż utrzymywał intymne stosunki z dziewczyną ze środowiska prostytutek, co poważnie zachwiało jej poukładanym dotychczas światem. Peter Kornblum przeobraził się w biednego robaczka błagającego o łaskę i zrozumienie, a poza tym żarliwie zapewniającego o swej niewinności. Jak później wyznał Barbarze, zasięgnął rady najbardziej zaufanych kolegów w partii, kogo wybrać na swego obrońcę. Wybór padł jednogłośnie na Barbarę Amberg. „Ona każdego wyciągnie!”

Oczywiście wcale tak nie było. Miała jednak na swoim koncie szereg sukcesów.

– Jak sądzisz: to jego sprawka? – spytał Ralph, pokazując palcem małe zdjęcie Petera Kornbluma na dole strony.

Barbara pokręciła głową.

– Nigdy w życiu. W ogóle to do niego nie pasuje. Mimo to jego kariera polityczna legła w gruzach. Żona wniosła pozew rozwodowy. On jest skończony. – Wzięła gazetę i wsunęła ją do siatki z tyłu fotela znajdującego się przed nią. – Zapomnij teraz o tym – powiedziała – przecież wyjeżdżamy. A za dwa dni święta.

Uśmiechnął się z przymusem. Po raz pierwszy Barbara zaczęła poważnie wątpić, czy dobrym pomysłem było porywanie męża w samotne miejsce, aby ratować ich małżeństwo.

Od szesnastu lat zawsze to samo. Ilekroć Laura Selley opuszczała Westhill House na kilka dni czy tygodni i wynajmowała dom ludziom, którzy płacili za to, żeby móc się tym przechwalać i zachowywać jak gospodarze, tuż przed wyjazdem udawała się na żmudne i deprymujące, bo jak zwykle bezowocne, poszukiwanie czegoś, o czym koniec końców nie wiedziała na pewno, czy w ogóle istnieje. Czyżby ścigała wytwór swej wyobraźni? Czy już dawno nie przeszukała każdego zakątka tego starego wiejskiego domu? Czyż nie szukała ciągle w tych samych miejscach, dobrze wiedząc, że w międzyczasie to nie mogło się tam raczej pojawić?

Zasapana wygramoliła się ze ściennej szafy, do której weszła mimo bólu w kościach, żeby po raz setny wywrócić wszystko wewnątrz do góry nogami. Z siedemdziesiątką na karku nie zaliczała się już do najmłodszych, w dodatku od lat dręczyły ją silne bóle reumatyczne, które szczególnie zimą bywały często nie do zniesienia. Zimne ostre wiatry przewalające się przez doliny Yorkshire na pewno nie poprawiały jej samopoczucia. Dobrze jej zrobi spędzenie świąt i sylwestra u siostry w łagodnym klimacie południowo-wschodniej Anglii. Byle tylko w międzyczasie obcy ludzie...

Stojąc przed szafą, wyprostowała się powoli, z cichym jękiem przyciskając dłonią krzyże. Jej wzrok powędrował za okno, omiótł pagórki Wensleydale, które latem jako pastwiska były zielone i błyszczące, a teraz wydawały się łyse i szare. Nagie konary drzew wyginały się na wietrze. Niskie skłębione chmury pędziły po niebie. W powietrzu wirowały pojedyncze płatki śniegu. Tego ranka w radiu mówiono, że tu, w północnej Anglii, w święta może spaść śnieg.

Zobaczymy, pomyślała Laura, pożyjemy – zobaczymy. Tak czy owak zima będzie długa. Tu, na północy, zimy zawsze bywają długie. Powinnam sprzedać dom i przenieść się do jakiegoś ciepłego kraju.

Od czasu do czasu nosiła się z tą myślą, lecz równocześnie dobrze wiedziała, że nigdy tego nie zrobi. Westhill House był jedyną ojczyzną, jaką kiedykolwiek miała, jej ostoją, jej wyspą w świecie. Była przywiązana do tego domu, do tej krainy, choć nienawidziła samotności, chłodu i wspomnień, które towarzyszyły jej w tym więzieniu. Nie było innego miejsca, w którym potrafiłaby żyć.

– Gdzie mogłabym jeszcze poszukać? – zastanawiała się na głos. W domu było mnóstwo szaf ściennych, alkierzyków i rozmaitych zakamarków. Laura znała wszystkie i grzebała w nich już nieraz, lecz nigdy nie znalazła niczego ważnego. Przypuszczalnie nie było tam nic do znalezienia. Przypuszczalnie w ten sposób doprowadzała się tylko do szaleństwa.

Opuściła pokój i zeszła po stromych schodach na parter, weszła do kuchni. Pod blachą buzował ogień, czuć było zapach świątecznych ciastek, które upiekła przed południem i zamierzała wziąć do siostry. Mimo że od prawie czterdziestu lat w pomieszczeniu stała kuchenka elektryczna, Laura używała najchętniej żelaznej kolubryny z przełomu wieków, na której dawniej gotowano dla całej wielkiej rodziny. Uparcie trzymała się starych rzeczy, tak bojaźliwie, jakby bała się, że straci część samej siebie, jeśli rozstanie się z czymś, co należało kiedyś do jej życia. Wszystko, co nowe, traktowała z wrogością. Uważała, że świat idzie nadzwyczaj ryzykowną drogą, i każdą myśl o tym starała się stłumić jak najprędzej.

Nastawiła wodę, bo poczuła nieodpartą potrzebę wypicia filiżanki gorącej herbaty. Potem musiała się spakować i powlec pościel dla gości, którzy mieli się zjawić następnego dnia. Małżeństwo z Niemiec. Nigdy dotąd nie miała tutaj Niemców. Dla niej byli oni nadal wrogami z dwóch wojen światowych, ale z drugiej strony Peter też był Niemcem. O nim jednak także nie chciała myśleć, naprawdę wolałaby przyjmować tutaj Francuzów lub Skandynawów. Bardzo jednak potrzebowała pieniędzy, a poza tymi Niemcami nie było nikogo, kto chciałby wynająć Westhill House na święta.

Laura dawała regularnie ogłoszenia w katalogu z ofertami domów do wynajęcia dla wczasowiczów. Ze swej skromnej renty nie byłaby w stanie pokryć kosztów ciągłych koniecznych napraw, a stary budynek musiałby stopniowo popaść w ruinę. Wynajmowanie stanowiło jedyną możliwość dodatkowego zarobku, choć Laura po prostu nienawidziła wpuszczania do domu obcych. Teraz na przykład należało pilnie zadbać o nowe pokrycie dachu, najpóźniej przed następną zimą. Znalezienie gości było jednak trudne. Ktoś, kto jechał na północ, wybierał Krainę Jezior albo udawał się od razu do Szkocji. Yorkshire, kraina gór i torfowisk, zimnych wiatrów, masywnych domów zbudowanych z wapienia, nie przyciągało zbyt wielu turystów. Na myśl o Yorkshire ludzie wyobrażali sobie kopalnie ołowiu i węgla, osmalone kominy i posępne osiedla robotnicze w zamglonych dolinach.

Czy ktoś wiedział cokolwiek o przyjemnych, pogodnych dniach wiosennych, kiedy kraj zalewały jaskrawożółte narcyzy? Kto znał jasne szaroniebieskie mgiełki snujące się nad horyzontem w gorące letnie tygodnie? Czy ktoś wąchał kiedykolwiek aromatyczny zapach, który wiatr przynosił jesienią w doliny? Jak zawsze, kiedy Laura myślała o tym wszystkim, miłość do tej krainy wzbierała w niej niczym nagły bolesny skurcz i odbierała jej na chwilę oddech, a ona uświadamiała sobie wtedy znowu, że nigdy stąd nie wyjedzie. Że będzie znosić długie zimy. Samotność. Żyć wspomnieniami. Nie opuszcza się kogoś, kogo się kocha, takie było jej niezłomne przekonanie, choć można się ciągle na niego denerwować. Pewnego dnia można razem z nim zginąć, ale się nie wyjeżdża.

Rozległ się gwizd czajnika. Laura zalała wrzątkiem liście herbaty. Już ten aromatyczny zapach podziałał kojąco na jej nerwy; po pierwszym łyku, wiedziała to z doświadczenia, będzie nowym człowiekiem.

„Laura i jej filiżanka herbaty”, drwiła zawsze Frances, „jako jedyne w świecie lekarstwo na bóle brzucha, kurcze mięśni łydek, koszmary senne i depresje. Dla niej inne lekarstwa mogłyby nie istnieć”.

Frances też lubiła herbatę, lecz nigdy nie potrafiła z jej pomocą łagodzić problemów. Wolała mocniejsze rzeczy.

„Szklaneczka dobrej szkockiej z lodem”, mawiała, „a świat wraca do normy!”.

W piciu potrafiła przetrzymać każdego mężczyznę. Wydawało się, że ma wątrobę z gumy, zupełnie niewrażliwą na ból.

Laura zaciągnęła grube wzorzyste zasłony, zabraniając w ten sposób wstępu zapadającym ciemnościom i wiatrowi wyjącemu za oknem. Na myśl o Frances ogarnęła ją z powrotem nerwowość. Ponownie nasunęło się dręczące wyobrażenie, że zjawią się obcy i przez dwa tygodnie dzień w dzień będą mogli szperać w jej domu. Ludzie byli ciekawscy. Lubili odkrywać rzeczy związane z innymi. Laura wiedziała o tym, bo i ona czasami zaglądała do cudzych szuflad. Kiedyś listonosz zostawił u niej omyłkowo list do Leighów z dworu w Daleview. Przez pół dnia krążyła wokół listu, w końcu nie wytrzymała i otworzyła go nad parą. Była gorzko rozczarowana, gdy okazało się, że zawiera tylko zaproszenie na święto powitania wiosny od jakiejś rodziny z Hawes.

Laura przeszła z filiżanką w ręku do jadalni, sprawdziła w kredensach, czy porcelana i kieliszki do wina są ustawione jak należy. Białe lniane obrusy leżały uprasowane i złożone równo kant przy kancie na odpowiedniej półce w komodzie. Srebrne sztućce, podzielone na łyżki, noże i widelce, umieszczono według wielkości w wyłożonych aksamitem przegródkach. Laura z zadowoleniem pokiwała głową. Niemcy nie powinni mieć powodu do marszczenia swych delikatnych nosów.

Także tutaj zasunęła zasłony i ruszyła do wyjścia. Przez cały czas miała jednak wzrok spuszczony, bacząc na to, żeby ani przez chwilę nie wodzić już oczyma po pokoju. Ale gdy wychodziła, jej wzrok zatrzymał się na gzymsie kominka i zobaczyła stojącą na rogu dużą fotografię w pozłacanej ramce. Nie mogła się powstrzymać, musiała się zbliżyć. Czarno-białe zdjęcie przedstawiało siedemnastoletnią Frances Gray. Dziewczyna miała na sobie strój marynarski, który sprawiał bardzo obyczajne wrażenie, gładkie czarne włosy sczesane na boki. Była osobą w typie wybitnie celtyckim, świadczyła o tym blada cera i jasnoniebieskie oczy. Na zdjęciu uśmiechała się dosyć wyniośle: ten uśmiech służył jej nieodmiennie do onieśmielania innych, nie rozstawała się z nim nawet w najcięższych czasach, gdy ludzie mówili, że doprawdy nie ma już chyba rzeczy, do której mogłaby się z dumą odwołać. W rzeczywistości chodziło jedynie o to, że nigdy nie okazała słabości. Jej dzielność doceniło niewielu bliźnich. Większość ludzi uważała, że spokojnie mogłaby być trochę skromniejsza i trzymać się raczej w cieniu.

Frances i skromność! Laura omal nie wybuchnęła śmiechem. Popatrzyła na młodą dziewczynę na zdjęciu i powiedziała na głos:

– Powinnaś była mi powiedzieć! Po prostu powinnaś była mi powiedzieć, gdzie to ukryłaś!

Ale Frances uśmiechała się tylko i zachowywała milczenie.

Samolot wylądował w Londynie około siedemnastej. Barbara i Ralph zamierzali spędzić noc w hotelu, a następnego ranka wyruszyć do Yorkshire wynajętym wozem. Barbara sądziła, że przyjemnie byłoby pospacerować wieczorem po przystrojonym już świątecznie mieście, a później pójść na kolację do jakiejś przytulnej restauracji. Kiedy jednak wysiedli z samolotu, lało jak z cebra, a wieczorem nastąpiło jeszcze pogorszenie pogody. W takiej sytuacji nawet Regent Street ze swymi neonami i wielką choinką nie zachęcała do dłuższego zatrzymania się.

Zupełnie przemoczeni uciekli w końcu do taksówki i kazali się zawieźć do Covent Garden. Udało im się zdobyć ostatni wolny stolik u Maxwella. Było głośno i tłoczno, ale przynajmniej także ciepło i sucho. Ralph odgarnął z twarzy mokre włosy i marszcząc czoło, przeglądał menu.

– Wybierz sobie coś naprawdę dobrego – powiedziała Barbara. – Przez następne dwa tygodnie będziesz zdany na moją kuchnię, a wiesz, co to znaczy.

Ralph roześmiał się, ale nie wyglądał na wesołego.

– W Yorkshire też będą restauracje – zauważył.

– Z tego co zrozumiałam z opisu domu, wylądujemy mniej więcej pośrodku zupełnego pustkowia – wyjaśniła Barbara. – W pobliżu jest wprawdzie jakaś wioska, ale... – Nie dokończyła zdania, tylko wzruszyła ramionami.

Przez chwilę milczeli oboje, po czym Ralph zapytał cicho:

– Uważasz, że to wszystko naprawdę ma sens?

– To ty zawsze zachwycałeś się Anglią! Ty zawsze mówiłeś, że kiedyś chciałbyś pojechać do Yorkshire! To ty...

– Oczywiście, wcale nie o to chodzi – przerwał jej Ralph – tylko o nas. W tym stanie rzeczy... czy koniecznie musimy się tam zagrzebywać we dwoje na dwa tygodnie? Kisić się we własnym sosie i mierzyć ze wszystkim, co...

– Tak jest! Problem polega przecież na tym, że nigdy nie mamy czasu dla siebie. Że oprócz „dzień dobry” i „dobry wieczór” nie mamy sobie prawie nic do powiedzenia. Że każde z nas żyje tylko własną pracą i nie ma pojęcia, co przeżywa drugie!

– Dobrze wiesz, że chciałem inaczej.

– Owszem – odrzekła z goryczą Barbara – wiem o tym. Moim kosztem.

Oboje zamilkli, a po chwili Ralph zaczął znowu:

– Równie dobrze mogliśmy jednak porozmawiać w domu. Teraz, przez święta.

– Kiedy? Dobrze wiesz, jak mieliśmy rozplanowane całe święta!

Wiedział. W Wigilię mieli być u rodziców Barbary. W pierwszy dzień świąt u jego matki. W drugi dzień u brata Barbary. A następnego dnia, dwudziestego siódmego grudnia, wypadały jego, Ralpha, czterdzieste urodziny. I znowu rodzina. Ta podróż była zresztą prezentem urodzinowym od Barbary. I dlatego też nie mógł odmówić. Wszystko już zaplanowała, zorganizowała, opłaciła. Odbyła rozmowy ze wszystkimi członkami rodziny, udobruchała ich, wyjaśniła sytuację. Nie powiedziała prawdy, to oczywiste! „Wiecie, Ralph i ja, otóż nasze małżeństwo może się lada chwila rozlecieć i dlatego...” Nie, Ralph potrafił sobie wyobrazić, jak tego dokonała: jak złożyła wszystko na karb jego marzeń i własnego życzenia, aby te marzenia się spełniły. „Ralph zawsze marzył o czymś takim. Samotny domek na wsi w północnej Anglii. W Yorkshire, krainie sióstr Brontë. Jego czterdzieste urodziny to przecież godna okazja, nie uważacie? Musicie to zrozumieć. W przyszłym roku znów będziemy świętować Boże Narodzenie razem!”.

Jeśli dla nas dwojga będzie jeszcze jakiś przyszły rok, pomyślał Ralph.

Oni sami w osobliwy sposób zamienili się rolami. Barbara przez długi czas nie zauważała, że coś się między nimi psuje, i bojkotowała każdą jego próbę zdefiniowania i wyartykułowania problemu. Albo nie miała czasu bądź ochoty i była zbyt zmęczona, albo była przekonana, że w ogóle nie ma problemu. Wydawało się, iż nie dostrzega, że widują się praktycznie tylko w biegu.

W trakcie mijającego roku najwidoczniej zdała sobie jednak sprawę, że istnieją pewne poważne trudności, i teraz postanowiła sama je usunąć. Przyzwyczajona do chwytania byka za rogi i pokonywania przeciwności zabukowała wyjazd do odległego zakątka Yorkshire, gdzie przez dwa tygodnie nie powinni im przeszkadzać przyjaciele i krewni, a poza tym będą wolni od obowiązków zawodowych. Tak czy inaczej udało jej się zupełnie zawojować Ralpha, co było absolutnie typowe dla niej – a jego tylko irytowało. Odebrał to w ten sposób, że dała poniekąd sygnał startowy. Cel: uratowanie naszego małżeństwa. Czas: dwa tygodnie.

Czuł się niczym kandydat w quizie telewizyjnym. „Ma pan dokładnie sześćdziesiąt sekund!”. Ostatnimi laty, kiedy ogarniała go coraz większa frustracja, miał wrażenie, że został pozostawiony samemu sobie, i czuł, że zaczyna mu brakować tchu. Może też po prostu przestał wierzyć w to, że cokolwiek może się zmienić. Teraz to on nie chciał już mówić. Nie chciał prosić o coś, czego i tak by mu nie dała.

Barbara zaczęła studiować menu. Jej ciche pomruki zdradzały, że koncentruje się na tym. Zawsze robiła wszystko maksymalnie skoncentrowana. Kiedy pracowała, obok niej mogła wybuchnąć bomba, a ona nie zauważyłaby tego.

On wiedział, że od pewnego czasu za bardzo skłonny jest do litowania się nad sobą, lecz tak naprawdę nawet nie próbował z tym walczyć. Czasami dobrze mu robiło głaskanie własnej duszy i zapewnianie siebie o tym, że jest mu dosyć źle.

Barbara podniosła wzrok znad menu. – Znalazłeś już coś? – zapytała w końcu. Ralph wzdrygnął się.

– Och, przepraszam. Zamyśliłem się.

– Jest tu przekąska dla dwóch osób. Pomyślałam, że moglibyśmy się nią podzielić.

– W porządku.

– Naprawdę? Nie musisz, jeśli nie chcesz. Znajdę też coś innego.

– Barbaro, absolutnie byłbym w stanie powiedzieć, gdybym nie chciał – skontrował dość gwałtownie. – Jest okay!

– Z tego powodu nie musisz od razu tak na mnie wsiadać. Czasem mam wrażenie, że umyślnie pozwalasz mi postawić na swoim, żeby móc później twierdzić, że nie liczyłam się z twoim zdaniem.

– To absurd!

Wpatrywali się w siebie przez chwilę. Było jak zawsze: o wiele za często tłumiona agresja wyładowywała się na jakiejś zupełnie nieważnej sprawie i groziła eskalacją konfliktu: niewinna sytuacja mogła prędko przerodzić się w wielką kłótnię.

– W każdym razie ja nie wezmę tej przystawki dla dwojga osób – oświadczyła Barbara. – Znajdę sobie coś innego.

Wiedziała, że zachowuje się dziecinnie. I chciała się tak zachowywać.

– Przypuszczalnie masz rację – odpowiedział. – Dlaczego mamy dzielić się przystawką, skoro w życiu nie dzielimy się niczym.

– Co za głębokie spostrzeżenie! I jakie dowcipne! – Jak więc mam reagować na twoje dziwne humory?

– W ogóle nie musisz reagować. Po prostu mnie nie słuchaj!

– Sądziłem, że musimy wyjechać na dwa tygodnie właśnie po to, żebym cię słuchał – odparł chłodno.

Barbara nic nie odpowiedziała, tylko ponownie wsadziła nos w menu. Ale tym razem nie udało jej się skoncentrować, ledwo docierało do niej, co czyta. Ralph widział to po gniewnych błyskach jej oczu. On sam stracił apetyt. Kiedy obok nich pojawił się kelner, wyciągnął ołówek i spojrzał na nich wyczekująco, Ralph tylko westchnął.

– Jeszcześmy się nie zdecydowali – oświadczył.

Była gotowa do drogi. Dwie spakowane walizki stały na dole w hallu tuż przy drzwiach. Oprócz tego torba podróżna i plastikowa reklamówka. W reklamówce był prowiant na drogę. Ostatnimi laty Laura nauczyła się z konieczności oszczędzać na wszystkim, a restauracja w pociągu była na pewno za droga. Zrobiła więc sobie kanapki i napełniła gorącą herbatą dwa duże termosy. Ostatecznie miała przed sobą długą nocną podróż. Za to jutro będzie u siostry w Kent i dostanie prawdziwy, ciepły posiłek. To znaczy, dostanie, jeśli Marjorie będzie miała nastrój do gotowania. Bo przeważnie była w zbyt złym humorze, żeby zajmować się kuchnią, a wtedy można było się cieszyć, jeśli przynajmniej przygrzała konserwę. Marjorie zawsze znajdowała powód, żeby dawać się ponieść ponurym nastrojom: a to pogoda, a to rosnące koszty utrzymania, a to skandale w rodzinie królewskiej. Deprymowała otoczenie swymi czarnymi przepowiedniami i wciąż zapewniała, że ona na szczęście jest już w tak zaawansowanym wieku, iż będą jej oszczędzone wszystkie te tragedie, jakie czekają ziemię i ludzkość. W swym pesymizmie, z jakim odnosiła się do wszystkiego, co wiązało się z postępem i rozwojem, podobna była do Laury, ale jej zachowaniem kierował nie strach, tylko agresja. Marjorie nie dbała w ogóle o względy innych ludzi, natomiast Laura nie robiła nic innego od rana do nocy.

Pewnie znów będzie smętnie u Marjorie, pomyślała Laura. Gdyby co jakiś czas nie musiała opuszczać domu, żeby wynajmować go wczasowiczom, jeździłaby do niej najwyżej sporadycznie na jakiś weekend. Dla przyzwoitości, bo Marjorie była bądź co bądź jedyną jej żyjącą krewną. Może też od czasu do czasu napisałaby do niej list.

Im mniej dzieliło Laurę od momentu wyjazdu, tym gorzej się czuła. O piątej zjawi się Fernand Leigh z Dalview, żeby ją odwieźć na dworzec w Northallerton. Właściwie prosiła o to Lilian, jego żonę, ale to on zadzwonił poprzedniego wieczoru i powiedział, że się tym zajmie. Pewnie Lilian znów nie może opuszczać domu.

Miała nadzieję, że goście z Niemiec przyjadą wcześniej niż Fernand. W piśmie potwierdzającym ich rezerwację Laura wyraźnie podkreśliła, że to ważne dla niej, aby zjawili się najpóźniej o wpół do piątej. Ta Barbara taka i taka (mimo najlepszych chęci Laura nie potrafiła zapamiętać niemieckiego nazwiska) odpisała, że na pewno da się to zrobić.

Laura nie miała już nic do roboty. Z kubkiem herbaty w ręku wędrowała po pokojach. Za oknami padał śnieg. Podkręciła ogrzewanie w piwnicy i w domu czuć już było rozkoszne ciepło. Przyjemnie tutaj będzie tym obcym, którzy ją wypędzali, którzy...

Przestań! – rozkazała sobie. Nie bądź niesprawiedliwa! Nikt cię nie wypędza. Nikt nie zdoła nigdy tego dokonać.

Pieściła oczami każdy przedmiot i starała się zapamiętać jego obraz. Od czasu do czasu jej wzrok zatrzymywał się na jakiejś szufladzie albo na luźnej desce w podłodze. Podchodziła wtedy szybko, badała miejsce, które przyciągnęło jej uwagę, nie znajdowała nic podejrzanego i odwracała się.

Przestań szukać, napomniała siebie surowo, jeszcze oszalejesz, gdy będziesz ciągle myśleć tylko otym!

Spojrzała na zegarek. Wpół do trzeciej. Mimo to nie rozjaśniło się tak do końca, a już niedługo grudniowy dzień ustąpi z powrotem miejsca ciemności. Gdyby przynajmniej nie musiała wyjeżdżać!

Podeszła do jednego z okien wychodzących na podwórze przed domem i zaczęła wypatrywać, czy ktoś nie nadjeżdża drogą. Jak dotąd ani śladu gości.

W miarę posuwania się na północ deszcz przechodził w śnieg z deszczem. Barbara i Ralph prowadzili na zmianę. Oboje przyzwyczaili się szybko do ruchu lewostronnego. Przy dużym nasileniu ruchu wokół Londynu mieli jeszcze pewne trudności, ale A 1, Autostrada Północna, którą jechali teraz z południa Anglii na północ, nie stwarzała im żadnych kłopotów. Padający śnieg był jednak coraz gęstszy i coraz bardziej nieprzyjemny. Wycieraczki śmigały tam i z powrotem i Barbara, która siedziała akurat za kierownicą, stwierdziła, że widoczność pogarsza się coraz bardziej.

– Mam nadzieję, że wkrótce będziemy na miejscu – powiedziała.

– Chcesz, żebym cię zmienił? – spytał Ralph.

Przez cały czas w milczeniu wyglądał przez okno.

– Poprowadzę jeszcze kawałek, ale potem ucieszyłabym się, gdybyś mnie zmienił. Ta jazda zaczyna być jednak męcząca.

Barbara oderwała na chwilę wzrok od jezdni i popatrzyła na Ralpha. Obserwowała go ukradkiem już od wczesnego ranka. Zachowywała się naprawdę idiotycznie! Przecież znała tego mężczyznę od piętnastu lat, od jedenastu lat była jego żoną. A teraz posyłała mu takie same spojrzenia jak w wieku kilkunastu lat, gdy oglądała się za przystojnymi chłopcami, którzy byli dla niej nieosiągalni. Ale choć podobne zachowanie wydawało się niestosowne do jej wieku, a w dodatku mogło się odnosić do każdego, tylko nie do Ralpha, to nie potrafiła go zmienić. Tego dnia Ralph wyglądał zupełnie inaczej i było to kolejnym alarmującym znakiem, że spędzali ze sobą zbyt mało czasu i że za bardzo oddalili się od siebie. Znała go tylko w garniturze i krawacie, znała jedynie wziętego adwokata pod czterdziestkę wychodzącego do pracy, do swej kancelarii, z nieobecnym wzrokiem, bo myślą był już przy aktach procesowych, którymi się akurat zajmował. Po prostu ścięło ją z nóg, gdy zobaczyła go nagle w dżinsach i swetrze, z niedbale zaczesanymi ciemnymi włosami, także teraz nieobecnego duchem, ale zatopionego w kontemplacji krajobrazu, który śmigał za oknem, miękkiego i odprężonego.

– Właściwie wyglądasz dosyć młodo jak na faceta, który za kilka dni skończy czterdziestkę – zauważyła.

Ralph zmarszczył czoło.

– Czy to komplement?

– A co innego miałoby być?

Wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Spójrz, przy tej gospodzie możesz zjechać. Zamienimy się miejscami.

Zrobiła, jak powiedział, i zjechała na parking przed barem należącym do sieci Happy Eater. Ralph wysiadł i obszedł auto, a w tym czasie Barbara przesunęła się na jego poprzednie miejsce. Kiedy Ralph wsiadł z drugiej strony, jego włosy były białe od śniegu.

– Nieźle zaczęło sypać – powiedział. – Musimy się przyłożyć, żeby nam ubywało drogi. Jeśli śnieżyca się nasili, utkniemy jeszcze gdzieś w jakiejś zaspie.

– Zawsze myślałam, że w Anglii śnieg prawie nie pada!

– Stosunkowo rzadko na południu. Ale w północnej Anglii i w Szkocji zdarzały się już naprawdę wielkie opady śniegu, przypominające klęskę żywiołową. – Ralph wyprowadził samochód z powrotem na szosę. – Ale tym razem tak nie będzie – dodał uspokajającym tonem.

Około wpół do czwartej dotarli do Leyburn, gdzie zapytali policjanta o drogę do Leigh’s Dale.

– Cały czas A 684 – wyjaśnił. – Wensley, Aysgarth, Worton. W Worton proszę skręcić w kierunku Askrigg. Leigh’s Dale znajduje się jeszcze kawałek dalej na północ, w kierunku torfowisk Whitaside.

Kiedy zjechali z głównej drogi przecinającej Wensleydale, coraz mocniej opanowywało ich uczucie, że zagłębiają się w odcięte od świata pustkowie. Po obu stronach szosy ciągnęły się pagórkowate, przykryte już warstewką śniegu, poprzecinane niskimi murkami łąki. Drzewa sterczały w niebo niczym czarne kikuty. Tu i ówdzie w obniżeniu terenu kuliły się brązowe mury zabudowań lub jakiś inny dom wznosił się na szczycie wzgórza na przekór zimnemu wiatrowi. W zamieci śnieżnej ziemia zlewała się na horyzoncie z niebem w szare piekło. Nad rozległym pustkowiem krzyczały czarne ptaki. Kiedy pojawiła się zwietrzała tablica z napisem „Leigh’s Dale, 1 mila”, Barbara wydała głośne westchnienie ulgi.

– Wreszcie! Myślałam już, że tutaj nic nie ma!

Jak się okazało, Leigh’s Dale składało się z najwyżej tuzina domów, stojących w szeregu wzdłuż wąskiej drogi, a oprócz tego były kościół i cmentarz. Na zewnątrz nie było nikogo, tylko na skraju szosy parkowało parę samochodów. W niektórych oknach paliły się w każdym razie kolorowe żarówki, a na dwojgu drzwi wisiały bożonarodzeniowe wieńce z dużymi czerwonymi wstążkami.

– Ten dom z przodu wygląda na sklep – powiedział Ralph. – Tam z pewnością mogliby nam wyjaśnić, jak dojechać do Westhill House. Poza tym powinniśmy zrobić małe zapasy. Pani Selley na pewno nie czeka na nas z kolacją, a jestem głodny!

– Dobry pomysł – zgodziła się Barbara. – Kupimy teraz to, co najniezbędniejsze, a jutro zaopatrzymy się porządnie na święta. Zaparkuj od razu za tą wytworną bryką!

– To bentley – stwierdził z uznaniem Ralph. – Wygląda na to, że w okolicy mieszkają dość bogaci ludzie.

Wystarczyło, że przeszli kilka kroków od auta do drzwi sklepu, a oboje wyglądali niczym śnieżne bałwany. W międzyczasie szare jak antracyt niebo rozprysło się na miliony grubych płatków śniegu.

Starsza kobieta, która stała tuż obok drzwi i wyglądała na zewnątrz, obserwując zadymkę, skinęła życzliwie wchodzącym i powiedziała:

– Mnóstwo tego jeszcze nasypie! Mówiłam już w zeszłym tygodniu, ale nikt mi nie wierzył. Przez święta napada mnóstwo śniegu, mówiłam, ale moje wnuki stwierdziły, że nie mogę przecież tego wiedzieć! – Prychnęła pogardliwie. – Młodzi ludzie nie mają o niczym pojęcia! Siadają przed telewizorem i słuchają prognozy pogody, a potem trzymają się tego, bez względu na to, jak często ci tam się mylą. Wiecie państwo, tutejszą pogodę to ja mam we krwi. Poznaję ją po kolorze nieba. Wdycham zapachy bijące od ziemi. I wiem, co będzie. – Z dumą pokiwała głową. – Moja matka też tak potrafiła. Przepowiedziała wielkie opady śniegu w 1947 roku. Było go wtedy na ponad dwa metry. Niektóre domy to nawet pod nim zniknęły. A tym razem będzie niewiele lepiej. – Po tej pesymistycznej prognozie uśmiechnęła się i ciągnęła dalej: – Co mogę dla państwa zrobić? Państwo nie stąd, prawda?

– Nie. Jestem Barbara Amberg, a to mój mąż Ralph. Chcemy się dostać do Westhill House.

– Och... do domu sióstr! Jestem Cynthia Moore, właścicielka tego sklepu.

– Sióstr? – zapytała Barbara. – Myślałam, że panna Selley mieszka tam sama.

– Ach, to tylko dawna nazwa. Przyjęła się w czasie, gdy z całej rodziny w Westhill pozostały tylko dwie siostry, które nadal tam mieszkały. Obie już nie żyją, ale wszyscy w dalszym ciągu nazywają dom domem sióstr. – Uśmiechnęła się znowu, lecz zaraz zniżyła głos, jakby zadawała nieprzyzwoite pytanie: – Mimo że mówi pani bardzo dobrze po angielsku, wydaje mi się, że...

– Przyjechaliśmy z Niemiec – oświadczył Ralph.

– Z Niemiec? I zapuścili się państwo aż tutaj? Serdecznie witamy w Leigh’s Dale! Westhill Farm spodoba się państwu, mimo że mówienie o farmie jest już właściwie nieuzasadnione. Naturalnie Laura sama nie była w stanie hodować nadal owiec i koni. Jest trochę stuknięta, ale to dobry człowiek!

– Stuknięta? – zdziwiła się Barbara.

– No cóż. Stara panna. Trochę dziwaczka, czasami zachowuje się odrobinę histerycznie. Od trzynastego albo czternastego roku życia zna tylko Westhill i Leigh’s Dale, jeśli nie liczyć rzadkich wyjazdów do siostry w Kent. A i wtedy obie tylko siedzą w mieszkaniu, Marjorie zrzędzi bez przerwy, no to Laura może trochę zdziwaczała.

– Bylibyśmy pani bardzo wdzięczni, gdyby zechciała nam pani opisać drogę do Westhill – wtrącił Ralph, wykorzystując krótką przerwę, jaką zrobiła Cynthia. Miał wrażenie, że przymierza się właśnie do opowiedzenia im historii całego życia Laury, a tym akurat nie był wcale zainteresowany. – Poza tym chcielibyśmy kupić parę produktów żywnościowych.

– Ma się rozumieć – zgodziła się z zapałem Cynthia. – Proszę sobie wybrać, czego państwo potrzebują. Później pokażę państwu drogę!

Sklep ciągnął się w głąb dalej, niż wydawało się z zewnątrz. Długie rzędy regałów dzieliły pomieszczenie na kilka korytarzy. Kiedy Barbara skręciła w drugi korytarz, omal nie zderzyła się z wysokim mężczyzną, który wyrósł przed nią jak spod ziemi, trzymając w rękach stos konserw. Miał na sobie ciemnozieloną sztormówkę i buty z cholewami.

Barbara zatrzymała się raptownie, wskutek czego wpadł na nią Ralph, który szedł tuż za nią. Przez chwilę wszyscy troje patrzyli na siebie zaskoczeni, albowiem zarówno mężczyzna, jak i oni sądzili, że poza nimi nie ma w sklepie nikogo.

– Przepraszam – odezwał się w końcu nieznajomy.

– Nic się nie stało – odparła Barbara.

Mężczyzna przyjrzał się jej uważnie. Oczy miał ciemne, a wzrok przenikliwy. Barbara odwzajemniła to spojrzenie, lecz czuła się nieswojo, wiedziała, że pierwsza spojrzy w bok, jeśli on się teraz nie odwróci.

Na szczęście cofnął się i odwrócił.

– Lil! – Jeszcze przed chwilą uprzejmy ton zupełnie zniknął z jego głosu, który brzmiał teraz twardo i szorstko. – Przyjdziesz wreszcie?

Brzmiało to zresztą bardziej jak rozkaz niż pytanie. Chwilę później zjawiła się młoda kobieta, niepozorna z wyglądu i nieśmiała. Uśmiechnęła się z wahaniem do przybyszów, zaraz jednak speszona wbiła wzrok w podłogę. Mężczyzna wyciągnął jedną rękę spod stosu konserw, który zachwiał się niebezpiecznie, i ścisnął mocno kobietę za przedramię. Kobiecie wyrwał się stłumiony okrzyk bólu.

– Jak długo mam czekać? Nie mam czasu. Muszę jeszcze odwieźć Laurę Selley na pociąg.

– Jesteśmy wczasowiczami, którzy będą mieszkać u panny Selley – wtrąciła Barbara.

– Och... naprawdę? – Tym razem nie obdarzył jej takim głębokim spojrzeniem jak poprzednio, tylko popatrzył na nią przelotnie, bez zainteresowania. – W takim razie w najbliższym czasie będziemy sąsiadami. Leigh. Fernand Leigh.

– Barbara Amberg. Mój mąż.

Ralph potraktował Fernanda zdawkowym skinieniem głowy. Ten przypomniał sobie o kobiecie, którą w dalszym ciągu ściskał za nadgarstek tak mocno, że pobielały mu kostki palców.

– Moja żona Lilian – przedstawił.

Lilian przez cały czas wpatrywała się w podłogę, teraz na chwilę podniosła wzrok. Barbara osłupiała, usłyszała też, jak Ralph za nią oddycha głośno. W mętnym świetle słabej ze starości lampy pod sufitem oboje ujrzeli teraz coś, co nie rzuciło im się w oczy w pierwszej chwili, w momencie przelotnego powitania: lewe oko Lilian szpeciły powoli ustępujące resztki brzydkiego, niebieskozielonego krwiaka. Dolna warga była napuchnięta, w kąciku ust pozostało trochę zeskorupiałej krwi.

– Cieszę się, że państwa poznałem – rzekł Fernand Leigh. – Może się jeszcze kiedyś zobaczymy!

Skinął im na pożegnanie i ruszył do kasy, ciągnąc za sobą Lilian.

Barbara i Ralph popatrzyli na siebie.

– Przypuszczalnie tłumaczyłby się, że żona spadła ze schodów – odezwał się Ralph. – Sądzę jednak raczej...

Nie dokończył zdania, ale Barbara wiedziała, co miał na myśli. Pokiwała głową.

– Widziałam zbyt wiele takich twarzy – stwierdziła. – I mam tu na myśli nie tylko ślady krwi i siniaki. Wiele mówi wyraz oczu kobiety. I w jaki sposób się uśmiecha. Jak pochyla głowę. Jak na ciebie patrzy, jakby musiała przepraszać za to, że w ogóle żyje. Ta kobieta jest wrakiem, Ralph. A przypuszczalnie nie była nim, zanim go poznała.

Ralph wyjrzał przez okno.

– To do niego należy ten bentley. Właśnie wsiadają.

Niepostrzeżenie podeszła do nich Cynthia.

– Do niego należy praktycznie cała ziemia w okolicy – powiedziała – łącznie z wszystkimi domami w tej miejscowości. Leighowie byli w dawnych czasach prawdziwymi panami feudalnymi. Jedyną autonomiczną posiadłością była Westhill Farm, która należała do Grayów. Dosyć ich to drażniło. W międzyczasie Fernand wykupił sporą część ziemi należącej do Westhill. Wiele osób zastanawia się jednak, za co. Podobno pije za dużo i robi długi. A w dodatku nagle musiał zafundować sobie to auto! Gdzieś musi mieć jeszcze rezerwy.

– A co z jego żoną? – zapytała Barbara. – Wyglądała okropnie!

– To naprawdę duży problem – westchnęła Cynthia. – Bo wiecie państwo, Fernand Leigh nie jest właściwie złym człowiekiem. Nie wiem, jak się układa między nim a Lil, ale on najwidoczniej regularnie traci panowanie nad sobą. A ona często bywa poturbowana jeszcze gorzej niż dzisiaj.

– I nikt nic nie robi w tej sprawie? – spytał z niedowierzaniem Ralph. – Faceta można by przecież łatwo wsadzić za uszkodzenie ciała!

– Wtedy musiałaby się włączyć Lil. W przeciwnym razie pogrążyłoby ją to jeszcze bardziej – oświadczyła Cynthia. – Do tej pory zawsze go kryła. Jest niezwykle pomysłowa, gdy chodzi o wynajdywanie wytłumaczeń dla swych licznych obrażeń.

– Często się tak zdarza – przyznała Barbara. – Takim facetom jak ten Leigh trudno się dobrać do skóry, dopóki ich żony boją się przeciwko nim zeznawać.

– To naprawdę nie jest zły człowiek – upierała się Cynthia. – Miał trudne dzieciństwo. Jego ojciec też pił, a jego matka, emigrantka z Francji, stąd zresztą jego francuskie imię, z biegiem lat posępniała coraz bardziej, bo nigdy nie przestała tęsknić za krajem. Fernand był między nimi bez szans, jakby mielony przez dwa kamienie młyńskie.

– Mówiąc szczerze, takie wytłumaczenie czyjejś skłonności do używania przemocy już od lat nie robi na mnie specjalnego wrażenia – rzekł Ralph. – Człowiek rodzi się z wolną wolą. Obojętne, co działo się w jego życiu wcześniej, od pewnego momentu sam ponosi odpowiedzialność za to, co zrobi z resztą życia.

Cynthia pokiwała głową.

– W gruncie rzeczy ma pan rację, ale... No cóż, a więc – starała się szybko zmienić temat – mają państwo już wszystko, co potrzebne?

– Na razie tak – odpowiedziała Barbara. – Na pewno zajrzymy znowu jutro i zrobimy właściwe zakupy na święta.

Cynthia wyjrzała z powątpiewającą miną na dwór, gdzie wiatr, wyjąc, miotał na wszystkie strony płatki śniegu.

– Mam nadzieję, że jutro dostaną się jeszcze państwo tutaj. Kiedy mocno posypie, pomagają co prawda żołnierze z garnizonu w Catterick i odśnieżają swoimi czołgami główną szosę, ale o boczne drogi nikt się nie troszczy. A Westhill leży spory kawałek z boku!

– Ach, nie będzie tak źle! – stwierdziła niefrasobliwie Barbara. – W bagażniku mamy też łańcuchy przeciwślizgowe. Jakoś damy sobie radę. Czy zechciałaby pani teraz opisać nam drogę...?

Kiedy przez dom przetoczył się głuchy stukot mosiężnej kołatki, Laura wzdrygnęła się, choć w każdej chwili liczyła się z przybyciem gości. Wydała cichy okrzyk, a odrobina herbaty, jaka została w filiżance, wychlapała się jej na rękę. Co znowu działo się z jej nerwami? Wydawały się zupełnie zszargane tylko dlatego, że leżała jej na wątrobie zbliżająca się podróż i konfrontacja ze światem czyhającym za bezpiecznymi murami Westhill. Odstawiła filiżankę i pośpieszyła do hallu, przechodząc przed lustrem, poprawiła włosy, wyprostowała się i otworzyła drzwi.

Zawieja niemal wyrwała jej drzwi z ręki, a w twarz uderzyła ją fala śniegowych płatków. Było już prawie ciemno, toteż Laura ledwo widziała niewiele więcej niż zarysy stojących przed nią dwóch postaci.

– Dzień dobry, jestem Laura Selley – powiedziała. Musiała głośno mówić, żeby przekrzyczeć wiatr. – Proszę do środka!

Barbara zrozumiała, dlaczego Cynthia określiła Laurę jako „dziwaczkę”. Starsza pani była niewątpliwie miła, ale dosyć roztargniona i nerwowa. Najpierw zaprowadziła przybyłych do kuchni i zaproponowała im herbatę, ale ledwo usiedli z filiżankami w ręku, przypomniała sobie, że na początek musi im koniecznie pokazać cały dom, bo lada chwila przyjedzie auto, którym zostanie odwieziona na dworzec. Odstawili więc filiżanki i ruszyli za Laurą. Na parterze oprócz przestronnej kuchni znajdowały się jeszcze salon i jadalnia. W jadalni wzrok Barbary zatrzymał się natychmiast na zdjęciu wiszącym nad kominkiem.

– Kto to jest?

– Frances Gray. Wszystko tutaj należało do Grayów.

– A pani to od nich kupiła? – spytał Ralph, zastanawiając się, skąd ta prosta z wyglądu kobieta mogła mieć tyle pieniędzy.

– Ja to odziedziczyłam – odpowiedziała z dumą Laura. – Po Frances. Ona była ostatnia w rodzinie. Nie ma żadnych potomków.

– Czy nie dokucza tutaj często samotność? – spytała Barbara.

Wyobrażenie, że miałaby żyć tutaj sama rok po roku, wydawało jej się dość przygnębiające.

Laura pokręciła głową.

– Mnie nie. Mieszkam tutaj od ponad pięćdziesięciu lat.

Uznała pewnie, że takie wyjaśnienie powinno wystarczyć.

Po pomalowanych na biało schodach weszli na pierwsze piętro. Były tam dwie duże i trzy małe sypialnie oraz staroświecka łazienka, a w niej wanna stojąca na czterech ozdobnie wygiętych nóżkach.

– Pościeliłam państwu łóżko w jednej z trzech dużych sypialni – oświadczyła Laura. – Pomyślałam, że tam będą państwo mieli najwięcej miejsca.

Barbara i Ralph wymienili krótkie spojrzenie. Porozumieli się bez słów, postanowili nie wspominać w jej obecności, że od kilku lat mają osobne sypialnie.

Laura wyczuła jednak, że na chwilę zrobiło im się nieswojo, i właściwie zinterpretowała ten moment dzięki swej intuicji.

– Oczywiście mają też państwo do dyspozycji każdą z trzech małych sypialni – dodała z zakłopotaniem. – Tylko mój pokój powinien...

– Ma się rozumieć – potwierdził prędko Ralph.

Kiedy zstępowali po schodach, Barbara nie oparła się ciekawości i zapytała:

– Była pani przyjaciółką Frances Gray?

Ralph ledwo zauważalnie pokręcił głową. Znał Barbarę i jej zwyczaj wypytywania obcych ludzi bez owijania w bawełnę; nie potrafił tego zrozumieć. Jednak Laura chętnie udzieliła odpowiedzi.

– Tak, można to chyba tak nazwać. Właściwie byłam gospodynią, ale trafiłam tu już jako dziecko i Westhill House stał się po prostu moim domem rodzinnym. Frances i ja miałyśmy tylko siebie.

– Mieszkały panie tutaj zupełnie same?

Po twarzy Laury przemknął cień.

– Kiedy Adeline umarła i Victoria Leigh wyjechała... to owszem!

– Victoria Leigh?

– Siostra Frances.

– Czy ona była jakoś związana z tymi Leighami z... jakże to się nazywa?... z Daleview?

– Barbaro! – napomniał ją cicho Ralph.

– Była żoną ojca Fernanda Leigha. Ale się rozwiedli.

– Czy on znęcał się nad nią?

– Barbaro! – powiedział Ralph już ostrzejszym tonem.

Barbara wiedziała, co pomyślał: Zachowujesz się skandalicznie!

Laura wydawała się trochę zaskoczona tym pytaniem.

– Nie. Dlaczego?

– Spotkaliśmy Fernanda Leigha i jego żonę w Leigh’s Dale – wyjaśniła Barbara – i pani Leigh wyglądała na dosyć mocno poturbowaną.

– No cóż – twarz Laury przybrała zamyślony i nieco smutny wyraz – do czegoś takiego potrzeba zawsze dwojga, nieprawdaż? Czasem zadaję sobie pytanie, czy ktoś staje się ofiarą przez zrządzenie losu, czy sam się do tego przyczynia.

W czasie gdy Barbara, dość zaskoczona, starała się przetrawić tę odpowiedź – nie spodziewała się, że Laura zechce naświetlić sprawę w tak skomplikowanych psychologicznych aspektach – Ralph wyszedł, żeby przynieść bagaż z samochodu. W drzwiach omal się nie zderzył z Fernandem Leighem, który wynurzył się ze śnieżnej zadymki jako duża ciemna sylwetka. Mężczyźni wymienili chłodne pozdrowienia. Fernand cofnął się o krok, żeby wypuścić Ralpha, po czym wszedł do środka w obłoku śniegu i chłodu. Od razu wydawał się wypełniać sobą całe pomieszczenie. Mimo że był niewiele wyższy od Ralpha, w jego zachowaniu i charakterze przebijała taka dominacja, że wszystko wokół niego stawało się na pozór mniejsze.

– Panno Selley – powiedział – musimy ruszać. Pogoda pogarsza się z każdą minutą. Prawdopodobnie wsiądzie pani do ostatniego pociągu, jaki w najbliższych dniach w ogóle zdoła wyjechać.

– Dobry Boże, nie myślałam, że może być aż tak źle – wybąkała Laura i zaczęła gorączkowo biegać po pokoju, szukając rękawiczek, szalika i czapki.

– Chyba nas tu całkiem nie zasypie? – spytała Barbara.

Fernand odwrócił się do niej. W słabym świetle padającym z wąskiego korytarza bardziej czuła jego spojrzenie, niż widziała jego samego.

– Nie liczyłbym za bardzo na to – odpowiedział. – Niewykluczone, że utkniecie tu od jutra na dobre.

– Dosyć nieprzyjemna perspektywa!

Wzruszył ramionami.

– Nie sądzę, żeby pogoda stosowała się do tego, co dla pani jest przyjemne, a co nie.

– Sama też bym na to wpadła – odparła sztywno Barbara.

Roześmiał się i niespodziewanie uderzył w zgodny ton:

– Oczywiście. Przepraszam za tę głupią uwagę.

I już się od niej odwrócił, i sięgnął po czekające przy drzwiach obie walizki oraz torbę podróżną Laury.

– Gotowa, panno Selley?

– Gotowa – odpowiedziała Laura.

Naciągnęła na głowę czapkę – niewątpliwie zrobioną przez nią samą na drutach i trochę za małą – a następnie wzięła plastikową reklamówkę z prowiantem i damską torebkę, która wyglądała jak okrągła brązowa pralinka. Odetchnęła głęboko. Dopiero w ostatniej chwili pomyślała o tym, żeby pożegnać się z Barbarą. Następnie opuściła dom z miną bojaźliwego żołnierza, który musi wyruszyć na niebezpieczną bitwę i prawie nie ma żadnej nadziei na to, że wyjdzie z niej zwycięsko.

Młody człowiek siedzący naprzeciwko Laury przy oknie pochrapywał cicho. Opierał się policzkiem o zagłówek, usta miał lekko otwarte. Wyglądał jak niemowlę, miękkie i różowiutkie. Wydawało się, że śni jakiś przyjemny sen, gdyż na jego twarzy malowało się odprężenie i spokój.

Zasnęła także studentka przy drzwiach przedziału. Ściśle biorąc, Laura tylko przypuszczała, że w przypadku młodej kobiety chodzi o studentkę. Po prostu na taką wyglądała: dżinsy i bawełniana bluzka, inteligentna twarz, okulary w niklowanej oprawce, krótkie, trochę rozczochrane włosy. Przed zaśnięciem cały czas czytała książkę, o ile Laura zdołała stwierdzić, było to coś z dziedziny matematyki.

Pociąg dudnił wśród nocy i Laura nie mogła zasnąć. W przedziale paliło się jedynie słabe światło; za szybą widać było płatki śniegu. Fernand odwiózł ją na dworzec swoim jeepem, innym autem by nie dojechał. W Yorku musiała się przesiąść i długo czekać, bo cały rozkład jazdy był już postawiony na głowie. Ze wszystkich stron docierały do niej alarmujące informacje o pogodzie. Ludzie liczyli się już chyba z tym, że w północnej Anglii i Szkocji opady śniegu mogą spowodować prawdziwą klęskę żywiołową.

Zasypie tych dwoje na amen i będą mieli mnóstwo czasu, żeby szperać w mieszkaniu, pomyślała ponuro Laura. Żałowała już, że w ogóle wybrała się w tę podróż, najchętniej wysiadłaby na następnej stacji i natychmiast wróciła pociągiem jadącym w przeciwnym kierunku. Ale pominąwszy to, że swoim pojawieniem się w domu złamałaby warunki umowy i sprawiła niemały kłopot, wydawało się rzeczą wysoce wątpliwą, czy w ogóle zdołałaby dotrzeć do Westhill.

„Od tej pory nic już nie pojedzie”, powiedział Fernand na dworcu w Northallerton, po czym dodał, spoglądając w niebo na szalejącą zawieruchę: „Niech pani trzyma za mnie kciuki, żeby udało mi się jeszcze dotrzeć do domu!”.

Myślała o Barbarze. Ta kobieta wydawała jej się podejrzana. Nie, żeby niesympatyczna, ale też nie można było powiedzieć, że niegroźna. Świadomie dążąca do celu i bezpośrednia w sposobie zadawania pytań. Co dziwne, Laura nie uważała jej wcale za ciekawską; nadmierna ciekawość miała według niej nieprzyjemny posmak, a w Barbarze nie było nic nieprzyjemnego. Nadmiernej ciekawości towarzyszy zwykle żądza sensacji, a u Barbary nie wyczuwało się nic takiego. Sprawiała wrażenie człowieka opętanego autentyczną pasją, zainteresowanego wszystkim, co dzieje się wokół niego, i każdym, kto staje na jego drodze. To zainteresowanie kazało także poznawać tło, wcześniejsze dzieje jakiejś sprawy, nie bacząc na ryzyko, że w ten sposób sensacja zostanie oswojona i straci swój dramatyczny wymiar. Barbara nie zaglądała przez dziurkę od klucza, tylko wchodziła prosto do pokoju i pytała o to, co chciała wiedzieć.

Jak Frances, pomyślała Laura i w następnej chwili pojęła, że właśnie to skierowało jej sympatię ku Barbarze, a równocześnie wzbudziło w niej strach i nieufność:

Barbara była taka sama jak Frances Gray.

Barbara nie wiedziała, co ją zbudziło: wyjąca zawieja czy przerażenie własnym postępkiem, które musiało przeniknąć w głąb jej snu, bo kiedy usiadła w łóżku, jej twarz płonęła wstydem. Na zewnątrz szalała burza śnieżna. Wydawało się, że śnieżyca chce ruszyć z posad cały świat, miotała się wokół domu jak zawzięty wróg, łomotała szybami w oknach, wypełniała stare wysokie kominki straszliwymi odgłosami. To, co rozgrywało się na zewnątrz, miało w sobie coś z piekła, lecz w tym momencie wydawało się Barbarze tylko w połowie tak groźne jak to, co działo się w jej wnętrzu. Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio miała erotyczny sen.

– To absolutnie śmieszne – powiedziała na głos w ciemności, po czym padła na brzuch, wciskając twarz w poduszki i czekając, kiedy uspokoi się to łagodne, w dziwny sposób bolesne kołatanie w jej ciele.

Właśnie pozwoliła Fernandowi Leighowi, by ściągnął jej rajstopy na tylnym siedzeniu auta, kiedy na szczęście się obudziła, pamiętała też, że wprost szalała z podniecenia. Jeśli jęczała we śnie lub może nawet wypowiadała obsceniczne słowa, pozostanie to, dzięki Bogu, jej tajemnicą, bo była w pokoju sama. Ralph zostawił do jej dyspozycji duże pomieszczenie, które Laura przygotowała pierwotnie dla obojga, i przeniósł się z kołdrą i poduszką do jednego z małych pokoi. Załatwili to sprawnie, bez zbędnych słów.

„Przypuszczalnie tak wolisz”, powiedział jedynie Ralph, a ona odparła: „Po prostu będzie tak, jak jesteśmy przyzwyczajeni”.

Ponownie usiadła na łóżku i szukając wyłącznika nocnej lampki, zastanawiała się, czy był to sen kobiety, która już nazbyt długo obywała się bez życia seksualnego. Rok? A może nawet dłużej? Nigdy nie miała wrażenia, że czegoś jej brakuje. Zresztą z powodu ciągłych stresów zawodowych łóżko i tak wydawało jej się jedynie miejscem, w którym wykorzystywała do ostatniej sekundy krótkie godziny snu, na jakie mogła sobie pozwolić. Nie przyszłoby jej do głowy marnować choćby jednego z tych cennych momentów na coś innego. Prawie co wieczór miała dodatkowe spotkania zawodowe lub zobowiązania towarzyskie, toteż do domu przychodziła zazwyczaj dopiero wtedy, gdy Ralph już spał. Za to on wstawał rano wcześniej i nie było go już w domu, kiedy ona zaspana człapała do łazienki. W końcu uzgodnili, że będą spać w oddzielnych pokojach, bo lepiej dało się to pogodzić z ich różnymi porami snu.

Znalazła wyłącznik, ale światło się nie zaświeciło. Miała nadzieję, że to awaria lampki, a nie na przykład brak prądu w całym domu.

Wstała z łóżka i niepewnym krokiem – bardzo wolno i potykając się w obcym pokoju – podeszła do drzwi, gdzie znajdował się jeszcze jeden wyłącznik. Również tutaj nic. Tak samo było na korytarzu.

– O cholera – mruknęła. Podeszła do drzwi sypialni Ralpha i zapukała cicho. – Ralph! – szepnęła.

– Wejdź. – Jego głos brzmiał wyraźnie i czysto jak głos człowieka rozbudzonego. – I tak nie mogę spać. Zawieja jest zbyt głośna.

Barbara weszła do środka. Usłyszała kliknięcie, po czym zdziwiony głos Ralpha:

– Nie ma światła!

– To właśnie chciałam ci powiedzieć! – Barbara, marznąc, przestępowała z nogi na nogę, podłoga była lodowata. – Nigdzie nie ma!

– Na dole też?

– Tam nie próbowałam. Co to jest, jak sądzisz?

– Może tylko wyskoczył bezpiecznik. Zajmę się tym jutro rano.

– A może zawieja uszkodziła linię elektryczną. Wtedy nie moglibyśmy nic zrobić.

– Coś takiego na pewno szybko naprawiają.

Oczy obojga przyzwyczajały się stopniowo do ciemności, od biedy widzieli się nawet nawzajem. Ralph zauważył, że Barbara dygocze.

– Wracaj szybko do łóżka – powiedział – bo się przeziębisz. Albo... – zawahał się chwilę – albo chodź do mnie. Tylko już tak nie stój!

Pamiętając o swoim śnie, Barbara miała odczucie, że w żadnym wypadku nie powinna zbliżać się do Ralpha.

– Już znikam – powiedziała. – Miejmy nadzieję, że ta przeklęta śnieżyca osłabnie do rana. Dostanę szału!

Po ciemku odnalazła drogę do swego pokoju i z powrotem do łóżka, ale nie mogła już zasnąć, tylko przewracała się niespokojnie z boku na bok. Dopiero we wczesnych godzinach rannych zapadła w płytki sen.

Obudziło ją szarpanie za ramię. Stał nad nią Ralph. Był już ubrany, lecz jeszcze nieogolony, wyglądał na dosyć skonsternowanego.

– Barbaro, wstawaj! Musisz to zobaczyć! – Co takiego?

– Podejdź do okna!

Przezwyciężyła jakoś senność i postąpiła zgodnie z jego życzeniem. W następnej chwili nie mogła się jednak powstrzymać i wydała cichy okrzyk.

– Na miłość boską! To niemożliwe!

Świat za oknem tonął w śniegu. Jak okiem sięgnąć, śnieg, nic, tylko śnieg. Nie było różnicy między łąkami, drogami, podjazdem przed domem, ogrodem. Wszystko zniknęło przykryte grubą warstwą śniegu. Drzewa wzdłuż podjazdu wydawały się dziwnie małe, bo ich pnie ledwie do połowy wystawały ze śniegu, a gałęzie prawie załamywały się pod białym ciężarem. Wichura powaliła dwa drzewa, ich olbrzymie korzenie sterczały w górę, będąc świadectwem siły żywiołu, który nawiedził okolicę w nocy. Wiatr ustał, ale śnieg padał bez przerwy. Nad samotnym domem zaległa głęboka, tajemnicza cisza.

– Po prostu nie mogę w to uwierzyć! – zawołała Barbara zupełnie wytrącona z równowagi. – Czegoś takiego jeszcze nie widziałam!

– Nie mamy prądu w całym domu – zakomunikował Ralph. – Na dole też. Bezpieczniki są w porządku. A więc śnieżyca uszkodziła przypuszczalnie linię energetyczną.

– Ale coś takiego na pewno szybko naprawią, prawda? Moim zdaniem okolica jest trochę opuszczona, ale przecież nie całkiem odcięta od cywilizacji!

– Pytanie tylko, czy komuś uda się w ogóle przedrzeć tak daleko przez śnieg, żeby móc coś naprawić. Obawiam się, że nie pomogą nawet łańcuchy przeciwślizgowe.

– À propos łańcuchów przeciwślizgowych – podjęła Barbara. Wyglądała przez okno, jakby czegoś szukając. – A gdzie jest auto? Stało przecież przed drzwiami!

– I nadal tam stoi – odparł Ralph. W jego głosie słychać było rozbawienie z domieszką paniki. – Pod śniegiem!

– W takim razie nie możemy nawet pojechać do Leighów!

– Nie. Nie ma szans. Moim zdaniem śnieg sięga już na ponad metr i ciągle go przybywa. Nie damy rady.

Barbara skuliła się z zimna i skrzyżowała ramiona. Miała na sobie tylko majteczki oraz T-shirt i dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że w pokoju jest dosyć zimno.

– Czy ja jestem z samego rana taka wymarznięta – zapytała – czy wczoraj rzeczywiście było cieplej?

– Wczoraj wieczorem rzeczywiście było cieplej – potwierdził z przygnębieniem Ralph – bo działało jeszcze ogrzewanie.

– Co? – Wytrzeszczyła na niego oczy.

Pokiwał głową.

– Byłem w piwnicy. Bez prądu pompa nie działa. A agregatu awaryjnego nie ma.

– W takim razie nie mamy też ciepłej wody! Nie możemy uruchomić kuchenki. Ani...

– Poza tym nie działa telefon. Po prostu nie ma połączenia.

Barbara podeszła powoli z powrotem do łóżka, usiadła na nim i podparła dłońmi głowę.

– Niech to wszyscy diabli! – zaklęła z pasją.

Ralph próbował się uśmiechnąć, żeby jej dodać otuchy.

– To nie koniec świata, Barbaro. Chodzi mi o to, że nie siedzimy przecież gdzieś na śnieżnej pustyni, bez dachu nad głową, albo w aucie znikającym z wolna pod masami śniegu. Mamy solidny, suchy dom wyposażony w kilka kominków, w których możemy rozpalić ogień. Przez kilka dni będziemy odcięci od świata, ale przecież śnieg nie będzie padał wiecznie i sytuacja się unormuje. No bo pomyśl – dodał, ponieważ miał przeczucie, że może to zabrzmieć pocieszająco. – Nie jesteśmy przecież jedynymi ludźmi, których to spotkało. Wszyscy dookoła mają taki sam problem i oni też sobie z nim poradzą.

Barbara wstała i zdecydowanym ruchem sięgnęła po szlafrok.

– Przede wszystkim muszę się napić mocnej kawy – powiedziała. – Wcześniej nie potrafię myśleć. Idziesz ze mną do kuchni?

Przytrzymał ją za ramię.

– Jak chcesz...?

– Ten stary żelazny piec. Tak czy inaczej muszę go uruchomić. Choćbym miała rozpalić ognisko pośrodku salonu, muszę się teraz napić kawy!

W salonie przy kominku leżały jeszcze trzy szczapy, ułożone jedna na drugiej w mosiężnym koszu. Przypuszczalnie było to całe drewno, jakie znajdowało się w domu, lecz Ralph oświadczył, że jest przekonany, iż w pobliżu musi być większy zapas.

– Za domem znajduje się szopa, zauważyłem ją jeszcze wczoraj wieczór – wyjaśnił. – Panna Selley na pewno trzyma tam zapas drewna. Muszę się jakoś tam dostać. Ciekawe, czy jest tutaj łopata do odgarniania śniegu!

Zszedł do piwnicy, żeby się rozejrzeć, a tymczasem Barbara usiłowała uruchomić stary żelazny piecyk. Szybko stwierdziła, że samo drewno nie chce się palić. W jadalni leżało czasopismo z programem telewizyjnym, i tak zresztą niepotrzebne ze względu na brak prądu. Wyrwała kilka kartek i zmiąwszy je, wcisnęła między szczapy. Wkrótce zapłonął ogień i mogła nastawić wodę na kawę. Czuła się jak osadniczka w niecywilizowanym kraju. W jednej z szafek znalazła dzbanek na kawę i papierowe filtry. Postawiła na blaszanej płycie patelnię i usmażyła dwa jaja sadzone, a następnie wzięła dwie kromki z opakowania krojonego chleba. W kuchni zrobiło się trochę cieplej, świeża kawa roztaczała ożywiający aromat.

– Śniadanie gotowe – powiedziała Barbara, kiedy Ralph wrócił.

Miał brudną plamę na policzku i pajęczynę we włosach. Kichnął.

– Ta piwnica jest totalnie zakurzona i brudna. Ale jest przynajmniej kilka łopat do odgarniania śniegu, więc będę mógł się przekopać do szopy. – Podszedł do piecyka, otworzył drzwiczki i trzymał zgrabiałe dłonie przed ogniem. – Tam, na dole, jest zimno jak w grobie. Nawiasem mówiąc, przyjemnie tutaj pachnie!

– Kawa i jaja sadzone. Przynajmniej nie musimy rezygnować z ciepłego jedzenia.

Siadając przy stole, zauważył ostrożnie: