Tytuł oryginału:
DIE SÜNDE DER ENGEL
Copyright © 1995 by Charlotte Link and AVA – Autoren- und Verlagsagentur GmbH, München – Breitbrunn, Germany
The book was negotiated through AVA – Autoren- und Verlagsagentur GmbH, Germany (www.ava-bookagency.com)
Copyright © 2010 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga
Copyright © 2010 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga
Projekt graficzny okładki: : Mariusz Banachowicz
Redakcja: Agnieszka Walczy
Korekta:Magdalena Bargłowska, Joanna Rodkiewicz, Agnieszka Majewska
Zdjęcie na okładce: Shutterstock
ISBN: 978-83-8110-093-9
Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.
Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.
Szanujmy cudzą własność i prawo!
Polska Izba Książki
Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl
WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.
Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice
tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28
e-mail:[email protected]
www.soniadraga.pl
www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga
E-wydanie 2017
Skład wersji elektronicznej:
konwersja.virtualo.pl
Bo nie ma tu różnicy:
wszyscy bowiem zgrzeszyli...
(Rz 3, 23)
Czwartek, 25 maja 1995 roku
Ringlestone Inn, jak z dumą wyjaśnił gospodarz, zbudowano w roku 1533 i od XVII wieku mieścił się w nim pub. Od tamtej pory niewiele się tu zmieniło. Niska powała wspierała się na ciężkich, dębowych, poczerniałych od sadzy belkach, zaś maleńkie okienka, osadzone głęboko w grubych, bielonych wapnem murach, składały się z oprawionych w ołowiane ramki gomółek. Tuż przy wejściu potężny murowany kominek witał gości trzaskającym ogniem. Przechodząc z jednej sali do drugiej, trzeba było pochylić głowę i uważać, by nie potknąć się o jakiś stopień czy wystającą z podłogi belkę. Ławy, krzesła i stoły były ustawione ciasno obok siebie, nad nimi kołysały się zawieszone u powały prastare lampy. Nikt by się nie zdziwił, gdyby nagle wdarł się do środka Oliver Cromwell, w wysokich butach, kapeluszu z piórami i w rozwianym czarnym płaszczu, zerkając nieufnym wzrokiem, czy w którymś kącie nie ukryli się rojaliści.
Na placu przed zajazdem powinny stać uwiązane konie, a nie parkować samochody, pomyślała Janet. O wiele lepiej pasowałyby do tego miejsca.
Już od kilku godzin miała wrażenie, że przeniosła się w zamierzchłą przeszłość. Wyruszyła z Londynu, jednak tuż przed Rochester zjechała z drogi prowadzącej w kierunku Dover i skręciła na południe. Trasa wiodła przez sielskie wioski, na pozór nietknięte przez upływ czasu, mijała ciche, idylliczne domy z epoki elżbietańskiej, otoczone omszałymi, rozsypującymi się murami, biegła wzdłuż zapuszczonych ogrodów, których drzewa tworzyły ponad wyboistą drogą dachy z gałęzi i listowia. Przydrożne tablice informowały, że niedługo dotrze do wybrzeża. Uświadomiła sobie wówczas, że od porannej mizernej przekąski w samolocie nie miała nic w ustach. Postanowiła, że zboczy z głównej drogi i rozejrzy się nieco po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś zajazdu. Był jasny majowy wieczór; po deszczowym dniu niebo nagle przetarło się i zatopiło wilgotną ziemię w powodzi słonecznego światła. Janet zawsze lubiła Kent, jednak rzadko kiedy czuła się tak urzeczona okolicą jak tego wieczoru. Wraz z chmurami znikły jej zmartwienia. Na kilka godzin stała się kobietą bez przeszłości i przyszłości, bez powinności i zobowiązań. Nikt nie wiedział, gdzie się znajduje, nikt nie mógł od niej niczego oczekiwać ani wymagać.
Kiedy zatrzymała się przed Ringlestone Inn i wysiadła z samochodu, w rześkim przedwieczornym powietrzu przeszedł ją dreszcz zimna. Mimo to już dawno nie czuła w sobie takiego wewnętrznego ciepła.
– Pewnie chce się pani dostać do Folkstone? – odezwał się gospodarz.
Janet potrząsnęła głową.
– Nie. Prawdopodobnie jeszcze dziś wrócę do Londynu. – Potarła dłońmi odkryte ramiona, ruchem głowy wskazując wolny stolik przy kominku. – Mogę tam usiąść?
– Oczywiście – gospodarz ochoczo podsunął jej krzesło.
Janet usiadła. Od kominka buchał nieznośny żar. Pewnie nie wytrzyma przy nim dłużej niż pół godziny, lecz będzie mogła się rozgrzać i wysuszyć wciąż wilgotne od deszczu buty. Obrzuciła wzrokiem pomieszczenie i stwierdziła, że znajdują się w nim głównie ludzie z okolicznych wiosek. Starsi mężczyźni popijali piwo, politykowali, dyskutowali o zbliżających się żniwach. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Coraz bardziej poddawała się błogiemu uczuciu odprężenia. Zamówiła kurczaka z ryżem oraz szklaneczkę ginger, ale rzuciła się na jedzenie, jakby umierała z głodu. Na talerzu nie został ani okruszek. Na deser poprosiła jeszcze o kawałek ciasta. Od lat cierpiała na niestrawność, często dostawała torsji. Dziś jednak czuła, że nie ma się czego obawiać. Nic jej nie zaszkodzi.
Kiedy sączyła kawę i zaciągała się papierosem, przysiadł się do niej gospodarz. Aż palił się do rozmowy; zagaił wielce oryginalnie... uwagą o pogodzie.
– Miała pani lepszą pogodę, tam, skąd pani przybywa? – zapytał.
Janet zmarszczyła czoło.
– Ma pani na sobie letnie ubranie – wyjaśnił.
Janet spojrzała na siebie. Bawełniany sweter z krótkimi rękawami, lekka spódnica, zamszowe buty z plamami wilgoci. Roześmiała się.
– Dziś wczesnym rankiem przyleciałam do Londynu z Hamburga. W Hamburgu rzeczywiście było ciepło.
– Hamburg? Mój ojciec był tam, po wojnie!
– Naprawdę? – zdziwiła się Janet.
Gospodarz patrzył na nią tak rozpromieniony, jakby odkryli właśnie wspólnego przodka. Poczuła, że musi to wyjaśnić:
– Jestem rodowitą Angielką.
– Jak długo mieszka pani w Niemczech?
– Od dwudziestu pięciu lat. Wyszłam za mąż za Niemca.
Słowa te omal jej nie przeraziły. Ćwierć wieku! Wyjechała, mając osiemnaście lat. Była zbyt młoda, by wiedzieć, na co się decyduje.
– A teraz wybrała się pani do swojej ojczyzny w odwiedziny – stwierdził gospodarz. – Miło jest wrócić do domu, prawda? Pochodzi pani z tych stron?
– Nie. Urodziłam się i dorastałam w Cambridge. A dziś tak naprawdę zamierzałam pojechać do Edynburga.
– Och... – gospodarz okazał zaskoczenie. Wydało mu się dość osobliwe, że ktoś wybiera się do Edynburga, a zamiast tego ląduje w Ringlestone Inn, pomiędzy Maidstone a Canterbury, w południowo-wschodniej Anglii.
Janet spojrzała na zegarek.
– Za dziesięć minut mój samolot do Edynburga startuje z Heathrow – powiedziała z zadowoleniem.
– Cóż, tego już pani nie złapie – przyznał gospodarz i uśmiechnął się nieco zakłopotany. Zaczął sobie uświadamiać, że w zachowaniu tej kobiety kryje się coś dziwnego. Nie potrafił tego nazwać, jednak było w niej coś szczególnego... Sprawiała wrażenie odprężonej, lecz wyczuwało się przejmujący ją strach i niepokój.
– No cóż – rzekł niepewnie – samoloty do Edynburga latają codziennie, nieprawdaż? W takim razie poleci pani jutro.
– Myślę – odparła Janet – że w ogóle tam nie polecę.
W zasadzie postanowiła tak postąpić już przed południem, kiedy około dziesiątej wysiadła w Londynie z samolotu. Celowo wybrała takie połączenie, by mieć jedenastogodzinną przerwę między lotami. Miałaby wówczas – jak wyjaśniła swemu mężowi, Phillipowi – dość czasu na niespieszne zwiedzanie Londynu.
– Przecież znasz Londyn jak własną kieszeń! – zauważył Phillip. – Co chcesz tam jeszcze zobaczyć?
– Już dawno tam nie byłam. Po prostu chcę nim odetchnąć, poczuć jego smak i zapach.
W rzeczywistości w ciągu tych jedenastu godzin zamierzała znaleźć jakiś sposób, by uniknąć wyprawy do Edynburga.
Sightseeing zakończyło się fiaskiem; deszcz lał jak z cebra i wcale nie zamierzał zelżeć. Janet skryła się w końcu u Harrodsa; biernie przemierzała piętro za piętrem. Kupiła herbatę, marmoladę z pomarańczy i ciasteczka dla Phillipa oraz zegarek Swatch dla Maria. Zapłaciła funta za dostęp do luksusowych, wyłożonych złotem i marmurami toalet na pierwszym piętrze, gdzie próbowała się nieco odświeżyć. Patrząc w lustro nad umywalką, zauważyła, że wygląda na nieco zaniedbaną. Mokre od deszczu włosy poskręcały się w niesforne kędziory, a z pobladłej twarzy znikły wszelkie ślady koloru. Szminką i różem przywróciła jej nieco blasku, jednak strapiony, zatroskany wyraz pozostał. By poprawić krążenie, wypiła przy barze w podziemiach dwa kieliszki szampana. W ten sposób odzyskała siły na tyle, by wrócić na lotnisko i wynająć samochód. Chciała znaleźć się jak najdalej od stolicy. Ruch lewostronny sprawiał jej z początku nieco trudności, ale gdy wjechała na autostradę, szło jej już znacznie lepiej. Na wąskich drogach Kentu poczuła się już całkiem pewnie. Wciąż mruczała pod nosem:
– Jeśli nie chcę, nie muszę lecieć. W ogóle nic nie muszę robić, jeśli tego nie chcę!
Chciałaby mieć w sobie na tyle niezależności, by po prostu wrócić na lotnisko i odwołać lot do Edynburga, zamiast oszukiwać samą siebie i robić wszystko, żeby tylko nie zdążyć na czas na Heathrow.
– Nadal jesteś małą dziewczynką, która nie chce wziąć odpowiedzialności za swoje postępowanie – mruczała do siebie z niezadowoleniem.
Bądź co bądź ta ucieczka od odpowiedzialności nagrodziła ją uroczym dniem. Zwiedziła kawałek Anglii i odkryła czarujący pub. Powróciły wspomnienia dni spędzonych z Andrew. Często wyruszali razem w nieznane, najchętniej zatrzymując się w miejscowościach, gdzie diabeł mówi dobranoc.
Gospodarz, który oddalił się na chwilę, wrócił z dwoma kieliszkami do wódki.
– Na koszt firmy – wyjaśnił.
Uniósł swój kieliszek.
– Pani zdrowie!
Janet odwzajemniła toast. Oboje wychylili kieliszki jednym haustem.
– Kiedy wraca pani do Niemiec? – spytał gospodarz.
Janet wzruszyła ramionami.
– Pewnie jutro. Ale kto wie... – Nie dokończyła zdania. Chcąc zmienić temat, zapytała: – Czy Ringlestone Inn należy do pana?
– Nie, nie. Tylko tu pracuję. Mieszkam w Harrietsham.
– Aha.
– Mam żonę i piątkę dzieci – powiedział z dumą. – Szóste w drodze!
Janet przeszedł dreszcz, jednak ukryła swe przerażenie.
– Zawsze chciałem mieć dużo dzieci – wyjaśnił gospodarz. – A pani ma dzieci?
– Tak, dwoje.
– Chłopcy czy dziewczynki?
– Dwóch chłopców, bliźniaków.
– Bliźniacy! – Gospodarz był zachwycony. – To nam się jeszcze nie udało! Ile mają lat?
– Dwadzieścia cztery.
– Co? Wygląda pani o wiele za młodo!
Janet uśmiechnęła się.
– Dziękuję. Miałam dziewiętnaście lat, gdy się urodzili.
– I naprawdę wyglądają identycznie?
– Najzupełniej. To znaczy, potrafię ich oczywiście rozróżnić. Ich oczy, uśmiech... Nigdy bym ich nie pomyliła. Ale inni ludzie nie są w stanie. Nawet własnego ojca potrafili wyprowadzić w pole.
Gospodarz słuchał z przejęciem. Nalegał tak długo, aż w końcu pokazała mu fotografię. Miała przy sobie tylko jedną; dziesięcioletni chłopcy siedzieli przy stole w pokoju dziennym. Obaj byli ubrani w jednakowe czerwone golfy i niebieskie dżinsy. Łagodnym wzrokiem patrzyli w aparat. Zbyt łagodnym, pomyślała nie po raz pierwszy. Dwa małe aniołki.
Gospodarz nie potrafił się opanować.
– To nieprawdopodobne! Żadnej różnicy! Dobry Boże, nie wiedziałbym, który jest który!
– Nauczyciele w szkole też nigdy tego nie wiedzieli. Kilka razy prosili mnie, bym przynajmniej ubierała ich inaczej. Ale nic nie mogłam na to poradzić, zawsze chcieli nosić te same rzeczy. Byli... – Janet ucięła, jednak po chwili ciągnęła dalej: – Czuli się tak, jakby byli jednym człowiekiem, rozumie pan? Ciągle zmieniali imiona, bo nie miały dla nich znaczenia. I zawsze wyręczali się nawzajem.
Gospodarz wpatrywał się w zdjęcie.
– Nie do wiary! – mruczał do siebie.
– To jest Maximilian – wyjaśniła Janet. – A to Mario. Jest pięć i pół minuty starszy.
– Mają miłe buźki, prawda? Musi pani zobaczyć moją piątkę. Bezczelne z nich smarkacze!
Oczywiście miał przy sobie stos zdjęć i pokazał je Janet. Wszyscy trzej synowie mieli szpary między zębami oraz piegi. Obie córki wyglądały jak chłopcy i na większości fotografii pokazywały język. Janet uznała, że dzieci gospodarza są nieco pospolite i nieokrzesane, powodem mógł być jednak fakt, że tak bardzo różniły się one od jej synów, co zauważyła z bólem. Odpowiedziała uprzejmie:
– Jakie miłe! – oraz – Naprawdę urocze! – po czym zdecydowanym ruchem sięgnęła po portfel i poprosiła o rachunek.
Gospodarz zdawał się rozczarowany i nieco poirytowany, niemniej niezwłocznie spełnił jej prośbę. Janet wynagrodziła jego uprzejmość iście królewskim napiwkiem, wstała i wyszła z sali. Na zewnątrz zrobiło się naprawdę zimno i zupełnie ciemno. Niebo było pogodne, toteż Janet miała nadzieję, że po drodze nie złapie jej deszcz. W nocy słabiej widziała, a plucha pogarszała jeszcze sprawę. W samochodzie nastawiła ogrzewanie na maksimum, lecz ciepło zrobiło się dopiero po jakimś czasie. Błądziła po okolicy, nim wreszcie znalazła wjazd na M 20, prowadzącą do Londynu. Zaraz jednak znów z niej zboczyła i ruszyła drogą krajową w kierunku Maidstone. Może tam przenocuje. Powrócił dawny niepokój. Musiała zadzwonić do Phillipa jeszcze dziś, to nie ulegało wątpliwości. Obiecała mu, że odezwie się najpóźniej z Edynburga. Jeśli tego nie zrobi, gotów pomyśleć, że przydarzyło jej się jakieś nieszczęście.
W Maidstone zatrzymała się przy pierwszej napotkanej budce telefonicznej. Wygrzebała wszystkie drobne i wybrała numer. Phillip czuwał chyba przy telefonie, gdyż odebrał zaraz po pierwszym sygnale.
– Janet! Myślałem, że odezwiesz się wcześniej! Jesteś już w Edynburgu?
– Nie. Phillip... jestem w Maidstone. W Kent.
Cisza.
– Co takiego? – zapytał zmieszany.
– Wypożyczyłam samochód i krążyłam po okolicy. Straciłam poczucie czasu.
– Nie, to niemożliwe! Jak chcesz teraz zdążyć na czas do Szkocji? Jutro rano, o dziewiątej, masz wizytę u tego pana... pana...
– Pana Granta.
– Tak, Granta. Wiesz przecież, jak trudno było to wszystko zorganizować! Janet, na Boga, ten człowiek nie musi się z nami liczyć, może cię już nie przyjąć w innym terminie... I co my teraz zrobimy? – Zdawał się zupełnie zdruzgotany.
Janet wrzuciła kolejną monetę. Jego przerażenie zabolało ją. Znów było widać, jak bardzo się różnią. Ich pragnienia były nie do pogodzenia.
– Nie mogłam, Phillipie – powiedziała cicho.
W słuchawce usłyszała głębokie westchnienie.
– Celowo spóźniłaś się na samolot, czy tak?
Milczała. W głosie Phillipa pobrzmiewała rozpacz.
– I co teraz zrobimy? Przecież wszystko omówiliśmy! Janet, nie ma innego wyjścia. Sama to w końcu przyznałaś!
– Nie, wcale nie. Ustąpiłam, ponieważ wywierałeś na mnie coraz większą presję.
– Janet, Maximilian nie może do nas wrócić! To po prostu wykluczone. Nie możemy wziąć na siebie takiej odpowiedzialności i...
Telefon już dwukrotnie ostro zapiszczał, połączenie w końcu zostało przerwane. Janet mogła wrzucić kolejne monety, ale nie chciała. Phillip z pewnością będzie chodził tam i z powrotem po pokoju, niczym tygrys w klatce, mającrozpaczliwą nadzieję, że telefon ponownie zadzwoni. Przez chwilę czuła, jak budzą się w niej wyrzuty sumienia, że zostawiła go w tym stanie wzburzenia. Potem jednak pomyślała przekornie, że zasłużył sobie na to. Lamentował i wykłócał się tak długo, aż w końcu uległa. Powinien był przewidzieć, że ona może zmienić zdanie już po wyjeździe. Wtedy nie czułby się, jakby spadł z obłoków.
Janet wzruszyła gwałtownie ramionami, jakby chciała strząsnąć z siebie jakiś ciężar. Następnie wrzuciła pozostałe monety i wybrała numer Andrew.
Phillip rzeczywiście stał koło telefoniu jak wmurowany, czekając, aż Janet znów zadzwoni. Kiedy po półgodzinie telefon nadal milczał, dał za wygraną; poszedł do kuchni, wyjął z lodówki butelkę białego wina i nalał sobie kieliszek. Albo zabrakło jej drobnych, albo – co bardziej prawdopodobne – nie chciała się przed nim tłumaczyć i w ten sposób uniknęła dyskusji. Ot, cała Janet. Zawsze tak robiła. Kiedy mnożyły się problemy, decydowała się na ucieczkę – albo dosłownie znikała i nigdzie nie można jej było znaleźć, albo też uciekała w jakąś tajemniczą chorobę, która rzeczywiście przyprawiała ją o silne bóle i wysoką gorączkę.
– Zachowujesz się jak mała dziewczynka! – wrzasnął kiedyś na nią Phillip. – Czekasz, aż zjawi się ktoś, kto cię ochroni. Zamiast wstać i wziąć sprawy w swoje ręce!
Powinien był wiedzieć, że i tym razem ucieknie.
Znużony i wyczerpany siedział przy kuchennym stole, opróżnił drugi kieliszek wina i nasłuchiwał delikatnego szemrania deszczu. Dopiero gdy usłyszał, że ktoś cicho otwiera drzwi wejściowe, uniósł głowę.
– Nie musisz się skradać! – zawołał. – Nie śpię.
Do kuchni wszedł Mario, jego dwudziestoczteroletni syn. Ciemne włosy miał mokre od deszczu, a w dłoni trzymał ociekający wodą bukiet bzu. Niepewnym wzrokiem rozejrzał się wokół.
– Czekałeś na mnie? – zapytał. – Zrywałem kwiaty.
Phillip spojrzał nań nieco zdumiony. Była już noc, padało.
– Zrywałeś kwiaty?
– Ja... nie byłem sam. – Mario wyjął z kuchennej szafki wazon, napełnił go wodą, po czym ułożył gałązki. Sprawiał wrażenie, jakby poczuwał się do winy, czego Phillip nie mógł zrozumieć. A zatem poznał jakąś dziewczynę – i widocznie zakochał się. Tylko w takim stanie zbiera się kwiaty w deszczową noc. Najwyższy już czas, by zaczął interesować się żeńską połową ludzkości. Mimo wszelkich zmartwień Phillip poczuł ulgę. Jak zawsze, gdy wśród członków swej rodziny zauważał oznaki normalności.
– Jak ma na imię? – zapytał.
– Tina. Znam... znam ją już od jakiegoś czasu.
Phillip uniósł ramiona.
– Nie musisz mi nic wyjaśniać. Cieszę się, Mario! – Jego syn sprawiał wrażenie, jakby zapędzono go w kozi róg, dlatego Phillip taktownie zmienił temat. – Która godzina?
– Niedługo północ. Postanowiłeś się wstawić?
– Nie. Wypiłem tylko dwa kieliszki, nie więcej.
– Masz jakieś wieści od Janet? – Już w wieku siedmiu lat Mario i Maximilian zaczęli zwracać się do matki po imieniu. Janet wcale się to nie spodobało, lecz bliźniacy nie zrezygnowali.
– Zadzwoniła – odpowiedział Phillip. – Z Maidstone. To miasteczko w hrabstwie Kent.
Mario wlepił wzrok w ojca.
– Jak to? Już dawno powinna być w Szkocji!
– Rozmyśliła się. To znaczy, prawdopodobnie nigdy nie zamierzała odwiedzić Granta. Ale ze mnie idiota! – Phillip uderzył się w czoło. – Powinienem był sam polecieć. Tylko... znasz mój mizerny angielski. I do tego jeszcze to ważne spotkanie w biurze... Mimo wszystko powinienem był to zrobić.
– I co teraz będzie?
– Jutro rano muszę zadzwonić do Granta i poprosić go o wyznaczenie nowego terminu. On naprawdę nie musi uczestniczyć w prywatnych sprzeczkach jakiejś niemieckiej rodziny. Blackstone Farm jest bardzo oblegana.
Mario przysiadł na krześle.
– Może Janet ma jednak rację – powiedział – że to wszystko nie jest dobre dla Maxa.
– To co w takim razie jest dla niego dobre? – spytał nerwowo Phillip.
– Chce wrócić do domu, znów z nami zamieszkać.
– To niemożliwe.
– Ale uważam, że...
– Mario, to wykluczone. Nikt nie może wziąć na siebie takiej odpowiedzialności. W każdym razie nikt, kto nie ma ku temu odpowiednich kwalifikacji.
– On jest zdrowy, ojcze. Profesor Echinger mówi...
– Nie wierzę mu. Nikt nie może tego zagwarantować.
Zmierzyli się wzrokiem. Phillip czuł gniew i głęboki niepokój, Mario siedział zamyślony i smutny.
– Najchętniej trzymałbyś go do końca życia pod kluczem, ojcze, to przecież jasne – odezwał się cicho.
– Dziwi cię to? – spytał szorstko Phillip.
– Nie podzielam twoich uczuć. – Głos Maria brzmiał łagodnie. – To mój brat. Brat bliźniak. Czasami bardzo za nim tęsknię. Nocami słyszę, jak mówi do mnie. To przygnębiające, że nie mogę mu odpowiedzieć.
Phillip milczał. W końcu odparł:
– Tak czy owak, jutro rano zadzwonię do Granta.
Mario skinął głową i podniósł się z krzesła.
– Idę spać. Jutro o dziewiątej mam pierwszy wykład.
– Dobranoc – pożegnał go Phillip.
Na dworze szum deszczu wzmagał się, krople zaczęły bębnić o dach. Mario odczekał jeszcze chwilę, lecz ojciec znów pogrążył się w rozmyślaniach. Po cichu wyszedł z kuchni.
Piątek, 26 maja 1995 roku
Tina Weiss prawie nie znała swej matki, dlatego też rzadko zdarzały się w jej życiu chwile, kiedy z bólem serca odczuwała nieobecność kobiety, która byłaby dla niej autorytetem. Ojciec pokazywał jej fotografie. Z głęboką czcią patrzyła na piękną kobietę o jasnych włosach, jednakże w jej pamięci odżywało jedynie mgliste wspomnienie. Tina miała dwa i pół roku, gdy Marietta Weiss zmarła na raka, lecz nawet do tego czasu matka rzadko z nią przebywała. Ojciec skrupulatnie gromadził wszelkie wycinki prasowe oraz dłuższe artykuły, które w entuzjastycznych słowach rozpisywały się o karierze aktorki teatralnej Marietty Weiss.
– Była wybitną artystką – opowiadał ojciec – i dlatego stale była w rozjazdach. Dostawała jeden angaż za drugim. Błagałem ją, by nie przesadzała, bo odczuwała potworną tremę. Kiedy miała wyjść na scenę, zieleniała na twarzy i drżała na całym ciele.
– Dlaczego w takim razie nie przestała? – spytała Tina, pełna współczucia dla tej obcej kobiety.
Michael Weiss potrząsnął głową.
– Nie potrafiła. Namiętność do teatru trzymała ją przy życiu. – Ściszonym głosem dodał: – I przyniosła śmierć. Jej organizm nie wytrzymał ciągłego napięcia. W końcu zemścił się za to.
Tina nie mogła narzekać na brak miłości, opieki czy wsparcia, ojciec obdarzał ją nimi w nadmiarze. Byli dla siebie wszystkim. Czasami nawet przychodziło jej do głowy, że nie wyobraża sobie obecności trzeciej osoby w swym domu, ba, nie potrafiłaby jej znieść. Dzielić z kimś miłość ojca? To nie do pomyślenia. Nie mogła nawet ścierpieć tego, że oprawiona fotografia jej matki wciąż stoi na nocnym stoliku Michaela, aczkolwiek nie odważyła się wyrazić swego niezadowolenia. Pocieszała się tym, że póki ojciec nie rozstaje się z Mariettą, w jego życiu nie pojawi się żadna inna kobieta. To bowiem bez wątpienia oznaczałoby prawdziwą katastrofę. Tina zdecydowanie wolała zdjęcie kobiety stojące obok jego łóżka niż leżącą w jego łóżku kobietę z krwi i kości.
A jednak od pewnego czasu ich stosunki popsuły się. Tina uświadomiła to sobie ponownie w ten piątkowy poranek, kiedy siedziała przy śniadaniu naprzeciw ojca i dostrzegła na jego czole bruzdę niezadowolenia. Widać było, że źle spał, i pewnie miało to związek z jego córką. Ściślej mówiąc: z jej późnym powrotem do domu poprzedniego wieczoru oraz z faktem, że znowu wałęsała się z „tym Mariem”.
– Jesteś dziś małomówny, ojcze – odezwała się Tina.
Michael chwycił łyżeczkę i trochę nerwowo zamieszał w swej filiżance kawy.
– Była już prawie dwunasta, kiedy wróciłaś – odparł.
Tina cicho westchnęła.
– Zrywaliśmy kwiaty. Bez. Widziałeś bukiet w pokoju dziennym?
– Nie.
– Ojcze, dwunasta to jeszcze nie tak późno!
– Za późno dla młodej dziewczyny, która za trzy dni zdaje ustną maturę!
– Przecież nie musisz się o to martwić!
To prawda. Zawsze miała celujące oceny.
– Dla mnie ten Mario jest po prostu podejrzany, to wszystko – wyznał bez ogródek Michael. – Tak czy owak, jesteś za młoda, by mieć chłopaka!
– Mam osiemnaście lat. A moje koleżanki... – Tina urwała; w ostatniej chwili postanowiła nie wyjawiać ojcu, jakimi to zapierającymi dech przeżyciami przechwalały się jej koleżanki. Gdyby nawet połowa z nich była zmyślona, starczyłoby, żeby dogłębnie zszokować Michaela, w niej samej zaś wywołać poczucie, że jest jakąś gąską, która jak najszybciej musi nadrobić parę nadzwyczaj istotnych w życiu doświadczeń.
Michael nie zwrócił uwagi na niedokończone zdanie. Przyglądał się córce z uczuciem prawdziwego bólu. Tina wytrzymała jego spojrzenie; uświadomiła sobie ze współczuciem, co ojciec przeżywa w głębi serca. Jednakże egoizm młodości niezwłocznie dał o sobie znać. Oczekiwała od ojca, że w sposób dojrzały i rozsądny przystanie na to, czego ona, będąc na jego miejscu, nigdy by nie zaakceptowała: zerwanie ich długoletniej, czułej przyjaźni oraz nieskrywane oddanie się nowej miłości.
Poznała Maria z początkiem lutego, w pewien mroźny wieczór, kiedy to jedna z jej koleżanek zaprosiła ją na przyjęcie urodzinowe swego starszego brata. Byli na nim sami studenci i Tina czuła się całkiem zagubiona. Stała pośrodku tłumu, ściskając w dłoni szklankę coli, i zastanawiała się, jak by tu niezauważenie zniknąć, gdy zagadnął ją jakiś młodzieniec. Miał ciemne włosy i bardzo ciemne oczy, a przy tym jego twarz była wyraźnie blada. Jak się potem okazało, gospodarz, który uważnie obserwował gości, poprosił go po cichu, by zajął się nieśmiałą Christiną Weiss. Szybko nawiązali rozmowę i wkrótce doszli do wniosku, że oboje niezbyt dobrze bawią się na tym przyjęciu, postanowili więc pójść razem coś zjeść. Kiedy Tina w końcu wróciła do domu, była pierwsza w nocy. Ojciec stał w drzwiach i aż kipiał ze złości.
– Umówiliśmy się na pół do dwunastej! – krzyknął, po czym chwycił ją za rękę i wciągnął do środka. – Gdzie byłaś?
– Pewien bardzo miły młody człowiek zaprosił mnie na kolację – odpowiedziała Tina, rozcierając obolały nadgarstek. – Straciliśmy poczucie czasu.
– Nigdy więcej się z nim nie spotkasz!
– Mam osiemnaście lat, ojcze – zaprotestowała Tina i spojrzała Michaelowi przekornie w oczy.
Następnego wieczoru Michael wziął ją w krzyżowy ogień pytań.
– Ile ma lat? Czym się zajmuje? Jak się nazywa? Kim są jego rodzice?
Tina odpowiedziała na wszystkie pytania w nadziei, że tym sposobem zdoła uniknąć sprzeczki z ojcem.
– Nazywa się Mario Beerbaum. Ma dwadzieścia cztery lata i studiuje prawo.
– Ach – odparł zaskoczony Michael, który sam był prokuratorem.
– Sześć lat temu przeprowadził się razem z rodzicami z Monachium do Hamburga. Założyli tu kancelarię doradztwa podatkowego i dobrze im się powodzi.
– Hm. Ma rodzeństwo?
– Nie.
Michael musiał przyznać, że nic w tej relacji nie budziło jakichkolwiek podejrzeń. Mimo to nie przypadła mu do gustu. Wzbraniał się poznać Maria osobiście i cierpiał katusze, kiedy Tina spędzała z nim czas.
– Wczoraj wieczorem, kiedy cię nie było, zadzwoniła ciotka Paula – oznajmił. – Chciała się dowiedzieć, jak tam twoja matura.
– Wszystko dobrze, jak mogłoby być inaczej – odparła chmurnie Tina.
Niezbyt lubiła ciotkę Paulę. Starsza siostra Michaela była surową, pozbawioną poczucia humoru kobietą, która nigdy nie wyszła za mąż. Mieszkała w Berlinie, twierdząc uporczywie, iż przed czterdziestu laty miała tam wielbiciela, który nieszczęśliwie zmarł na zapalenie płuc, zanim zdążył ją poślubić. Tina wątpiła w prawdziwość jej słów. Jej zdaniem Paula chciała w ten sposób zatuszować skazę staropanieństwa, jaka ją naznaczyła z racji kościstej sylwetki, wąskich ust oraz całkowitej rezygnacji z wszelkich ziemskich uciech. Brat i bratanica w równym stopniu traktowali ją jak swarliwą zrzędę, choć Michael przynajmniej rozumiał, że mimo wszystko była do nich serdecznie przywiązana, i dostrzegał tragizm jej samotnego, niewesołego życia. Tina natomiast nie potrafiła okazać wyrozumiałości kobiecie, która wciąż się jej czepiała i nieustannie ją krytykowała.
– Paula chciałaby zaprosić cię po maturze do siebie, do Berlina – powiedział Michael. – Chce ci pokazać miasto i okolicę.
– Chryste, przecież znam Berlin – obruszyła się Tina. – Byliśmy tam już ze sto razy!
– Ale zawsze tylko na krótko. A okolicy w ogóle nie znasz, przedtem nie wolno było tam jeździć.
– Ojcze, proszę! Nie chcę włóczyć się za tą zasuszoną, chodzącą książką historyczną i słuchać bez końca jej wywodów o tym, jak to powinnam porządnie czesać włosy i nie nosić tak obcisłych dżinsów!
– Ona ma dobre chęci. Chce ci sprawić frajdę i...
– To niemożliwe – przerwała mu Tina. Nie patrzyła na ojca. – Po maturze wyjeżdżam z Mariem na jakiś czas.
Cisza. Po chwili rozległ się cichy głos Michaela:
– Co takiego?
– Muszę. I tak zrobię.
– Dlaczego musisz?
– Nie zrozumiesz – ucięła Tina. Ojciec był ostatnim człowiekiem, z którym chciałaby porozmawiać o problemie dotyczącym Maria.
Dom był stary, liczył sobie ponad sto lat. Wzniesiony z kamienia, z zewnątrz nieco przysadzisty, wewnątrz chaotycznie rozplanowany, podniszczony, przytulny. Stał pośród rozległych łąk i pól. Przed portalem wejściowym znajdował się szeroki brukowany dziedziniec. Aleja targanych wiatrem wierzb prowadziła aż do lokalnej drogi, która niczym szara wstęga wiła się wśród pól rzepaku. Rzadko kiedy przejeżdżał nią jakiś pojazd. Tutaj, na północnym krańcu Niemiec, niecałe dwa kilometry od granicy z Danią, dni i noce mijały w spokoju. Kilka pojedynczych domostw z czerwonego klinkieru, łaciate krowy pasące się na soczyście zielonych łąkach, niewielkie miejscowości, w których wszyscy się znali. Turyści pojawiali się jedynie przejazdem, kierując się dalej, do Skandynawii, albo na Wyspy Północnofryzyjskie. Idylliczne zatoczki na wybrzeżu Bałtyku nie zostały jeszcze na dobre odkryte.
Ów stary dom był wcześniej częścią ogromnego majątku; stajnie i stodoły zostały w międzyczasie rozebrane. Rezydująca tu ongiś rodzina rozjechała się w cztery strony świata. Młode pokolenie właścicieli uznało w pewnym momencie, że niezwykle kosztowne utrzymywanie feudalnego dworu, który stał pusty praktycznie przez cały rok, było nieopłacalne. Od czasu do czasu szukała tam schronienia ta czy inna prawnuczka budowniczego domu, by otrząsnąć się z przygnębienia po miłosnym zawodzie bądź przygotować się do egzaminu. Niekiedy rodzina spędzała tam letnie wakacje, nudząc się niemiłosiernie. Parę razy podjęto też próbę zorganizowania w starodawnych wnętrzach uroczystości bożonarodzeniowych czy sylwestrowej zabawy dla wszystkich członków klanu, jednak zawsze dochodziło wówczas do gwałtownych kłótni i przedwczesnego wyjazdu gości. Z początkiem lat osiemdziesiątych podjęto w końcu decyzję o sprzedaży posiadłości. Nowym właścicielem został pewien samotny mężczyzna, profesor psychoterapii z Hamburga. Pięćdziesięcioletni Friedrich Echinger, otrzymawszy w odpowiedniej chwili spadek, zrealizował marzenie swego życia i w tej nordyckiej samotni założył prywatną klinikę neurologii i psychoterapii. Po trudnym początku obecnie zakład był już oblegany i niełatwo było zdobyć w nim miejsce. Echinger zatrudnił wybitnych lekarzy, ludzi pełnych idealizmu i zaangażowania, których nie odstraszało odosobnienie tego miejsca. Opieka uchodziła za wzorową.
Maximilian Beerbaum stał przy oknie w pokoju na pierwszym piętrze i spoglądał na zroszony deszczem majowy krajobraz. Właśnie teraz szemrzący przez całą noc deszcz nieco zelżał. Chmury rozeszły się, zajaśniał błękit nieba. Mokre od deszczu pola rzepaku kołysały się na lekkim wietrze. Olbrzymie liście rosnących w ogrodzie paproci połyskiwały ciemną zielenią i wilgocią. Ptaki witały głośnymi trelami pierwsze słoneczne promienie. Na okalającym ogród murze przysiadł rudzik i dziobał z zapałem w szczelinach między kamieniami. Stylowy mur, zbudowany z prostokątnych szarozielonych kamieni, miał trzy metry wysokości i należał do niewielu elementów, które przypominały, iż tego domu nie można opuszczać zupełnie swobodnie.
– Przestaje padać – stwierdził Maximilian, odwracając się od okna.
Profesor Echinger siedział w czarnym, obitym skórą fotelu w przedniej części pokoju. Założył nogę na nogę, ręce zaś oparł na kolanach. Obserwował Maximiliana sponad wąskich złotych oprawek okularów do czytania.
– Może wyruszy pan później na jedną ze swych długich wędrówek – zaproponował.
Maximilian wzruszył ramionami.
– Jeszcze nie wiem. Kiedy rok temu po raz pierwszy wolno mi było samemu, bez dozoru, przejść przez tę bramę, był to dla mnie istny cud. Nie mogłem się tym nacieszyć. Włóczyć się po łąkach, wylegiwać nad stawem, obserwować żaby...
– Brakowało panu tej wolności przez te wszystkie lata, nieprawdaż? – zapytał ostrożnie Echinger.
Maximilian przytaknął. Wrócił na swoje miejsce naprzeciw profesora. Nie rozsiadł się jednak wygodnie w fotelu, lecz oparł obie ręce na kolanach i skrył głowę w dłoniach.
– Z początku było mi bardzo ciężko, wie pan o tym. Pierwsze dwa lata były... ach, lepiej zapomnijmy o tym. Z biegiem czasu doceniłem to, że jestem tutaj, a nie w więzieniu. Zacząłem dostrzegać pozytywne strony mojej sytuacji. Ale wdzięczność nie jest szczególnie trwałym uczuciem, nie sądzi pan? Depresje już nie powracały, ale mimo wszystko czułem się... jakby to miejsce stało się więzieniem. – Maximilian umilkł na chwilę, po czym uniósł wzrok i spojrzał na profesora. – Mam nadzieję, że moje słowa nie uraziły pana?
– Ależ skąd – odparł Echinger. – Dobrze rozumiem pańskie odczucia. Proszę powiedzieć, co pan teraz czuje, kiedy pomyśli pan o powrocie do domu?
Maximilian zaśmiał się cicho, wstał znowu i stanął za fotelem.
– Do domu! Przecież wie pan, że to nie jest już dla mnie możliwe!
– Sprawy wciąż jeszcze się nie wyjaśniły?
– Mój ojciec stanowczo sprzeciwia się temu, bym wrócił do rodziny. Matka jest innego zdania, ale nie zdoła go przeforsować. Mam zapewnione miejsce na tej okropnej farmie w Szkocji.
– Ale pan bynajmniej nie dąży do tego, by tam się udać?
W oczach Maximiliana pojawił się wyraz cynizmu. Profesor Echinger uświadomił sobie po raz kolejny, jak inteligentnym i – by użyć banalnego słowa – przystojnym był on człowiekiem. Jego oczy miały barwę tak głębokiego brązu, że sprawiały wrażenie czarnych jak węgielki. Uśmiechem zdawał się obejmować każdego swego rozmówcę. W ciągu kilku sekund potrafiłby zjednać sobie sympatię zupełnie obcych ludzi. Niestety, umiejętność ta w żadnym razie nie ułatwiała mu życia.
– Wie pan, jacy ludzie mieszkają na tej farmie? Narkomani, kryminaliści, alkoholicy. Proste życie na wsi w niewielkiej społeczności, opieka nad zwierzętami, ciężka praca w polu mają umożliwić im powrót do życia w społeczeństwie. Być może niektórym to pomaga, ale...
– Tego rodzaju projekty sprawdziły się.
– Owszem. Ale ja jestem przecież zdrowy. Po co miałbym orać pole i spać na drewnianej pryczy?
– Inni młodzi ludzie, którzy tam przyjeżdżają, także nie są już chorzy – odparł Echinger. – To byli narkomani. Byli alkoholicy. Byli kryminaliści. Musi pan się nauczyć...
– Byli kryminaliści... – przerwał mu Maximilian. – Jak ja.
– Ma pan dwadzieścia cztery lata, jest pan dorosły. I wolny. Na podstawie wielu niezależnych ekspertyz sąd krajowy orzekł zawieszenie pańskiego pobytu tutaj. Nikt nie może pana zmusić, by udał się pan dokądkolwiek, jeśli pan tego nie chce. Owszem, podlega pan pewnej kontroli, sprawowanej przez pańskiego kuratora; co prawda wyraził on zgodę na wyjazd do Szkocji, niemniej nie będzie forsował tego planu wbrew pańskiej woli. Może pan odmówić.
Maximilian uśmiechnął się.
– Teoretycznie, być może. Ale jak będzie wyglądać moje życie, kiedy opuszczę te mury? Nie ukończyłem szkoły, nie mówiąc już o zdobyciu jakiegoś wykształcenia. Nie mam pieniędzy. Mam za to papiery poświadczające sześcioletni pobyt w klinice psychiatrycznej. Pomijając... – przygryzł wargi.
– Tak? – podjął Echinger.
– Powód, dla którego w ogóle tu się znalazłem – dokończył cicho Maximilian.
Echinger spojrzał na mały zegar stojący przed nim na stoliku. Dzięki niemu mógł kontrolować czas, nie drażniąc przy tym pacjentów zerkaniem na zegarek na ręce.
– Nasz czas, niestety, dobiegł końca. Z pewnością porozmawiam raz jeszcze z pańskim ojcem.
– To nic nie da. Chce, bym wyjechał jak najdalej od niego. Szkocja! Ustronna farma gdzieś w samotnej głuszy. Sądzi pan, że wybrał ją przypadkowo? To cud, że nie posyła mnie prosto do Ameryki! – Maximilian podszedł do drzwi. Profesor podniósł się z fotela, zdjął okulary. Maximilian wiedział, że terapia w tutejszej klinice pod okiem samego Echingera była przywilejem. Profesor miał wysokie kwalifikacje. Problem w tym, że jego wpływ sięgał co najwyżej do końca alei prowadzącej do jego dworu. Potrafił postawić pacjenta na nogi, potem jednak musiał pozwolić mu iść dalej samodzielnie. Maximiliana przeniknęło nagle uczucie, iż poza tą dziką, mokrą od deszczu, otaczającą go samotnością czyha świat, który kryje w sobie wyłącznie niebezpieczeństwo i wrogość – on zaś, po tylu latach spędzonych w tej bezpiecznej przystani, nie będzie umiał sobie z nim poradzić. Na kilka chwil poddał się owej panice, której doświadczył dopiero tutaj, a z którą zmagał się przez ostatni rok aż do całkowitego wyczerpania. Poczuł, że pobladł na twarzy. Ten krytyczny moment nie uszedł uwagi profesora.
– Pański brat – odezwał się – brat bliźniak... chce, żeby pan wrócił, prawda?
Maximilian, który położył już dłoń na klamce, odwrócił się.
– Mario... sam nie wiem. Zmienił się od jakiegoś czasu. Coś... on nie chce o tym mówić. Mam wrażenie, że oddala się ode mnie. – Wyszedł z gabinetu, zamykając za sobą drzwi.
Profesor podszedł zamyślony do swego biurka, wyjął z szuflady duży, oprawny w skórę notatnik i zapisał w nim kilka informacji uzyskanych w ciągu ostatniej godziny. Zastanawiał się, dlaczego nagle poczuł się tak bardzo znużony. Tak bardzo przygnębiony i stary.
Odłożył ołówek, wstał, podszedł do okna i otworzył je. Odetchnął głęboko świeżym, przesyconym wilgocią powietrzem.
Zawsze był zdeprymowany, kiedy musiał odesłać swojego pacjenta. Krytyczny wobec samego siebie, powtarzał sobie często, że takie postępowanie jest niewłaściwe i nie przystoi terapeucie. Mimo iż usilnie starał się tego unikać, wcielał się w rolę ojca każdego człowieka, który siedząc przed nim na krześle, pozwalał mu zajrzeć w głąb swej psychiki, szukał u niego rady, pociechy, pomocy, i przez pewien czas uznawał go za najwyższą instancję w zmaganiach z własnym życiem. A kiedy potem musiał odsyłać pacjentów z tych opiekuńczych murów swego domu, kiedy musiał ich znów powierzyć światu, życiu i całej jego nieprzewidywalności, czuł się tak, jakby odrywał od serca własne dzieci i wrzucał je do rzeki – nigdy nie mając pewności, czy umieją pływać. W chwilach gdy szczególnie surowo oceniał własne postępowanie, wyrzucał sobie, iż ów rzekomy strach o dalszy los swych podopiecznych to jedynie próba zwodzenia samego siebie – nawet jeśli nie powinien był traktować swych pacjentów jak dzieci, to jednak skrywał owo uczucie pod płaszczykiem troski, współczucia, odpowiedzialności. Niewybaczalnym błędem byłoby, gdyby w istocie nie potrafił znieść myśli, że traci swój wpływ na nich, że nie jest już dłużej kotwicą, której mogliby się uchwycić. Jakież urojenia o wielkości żywiło się w tym odosobnieniu, za wysokim murem kliniki, w której było się dla pacjentów ojcem, matką, Bogiem?
Dlaczego trapił go akurat los Maximiliana Beerbauma? Bo znał trudne problemy młodego człowieka, którego wciąż odpychał od siebie własny ojciec? Czy też dlatego, że musiał pożegnać pacjenta, który tak naprawdę nigdy do niego nie przylgnął, ani w ciągu dwóch pierwszych lat głębokiej depresji (tęsknił wówczas za matką i bratem), ani później, kiedy powracał do zdrowia. Wręcz przeciwnie; z pomocą swej cynicznej inteligencji Maximilian czasem odgradzał się od niego murem, stwarzając często drwiący dystans wobec swego terapeuty. Czy Maximilian Beerbaum – choć mógłby być dumny z błyskotliwego rozwoju swego „przypadku” – naruszał jego poczucie własnej wartości?
Myśl ta zasiała w nim głęboki niepokój. Mimo niezłomnej uczciwości wobec samego siebie nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie w sposób zadowalający. Kiedyż to jednak ludzka dusza podszeptywała zadowalającą – a zadowalającą profesor zdefiniowałby w tym przypadku jako jednoznaczną – odpowiedź na którekolwiek z pytań?
Być może to właśnie było powodem jego znużenia – zajmowanie się przez całe życie nauką, która w ścisłym znaczeniu nauką nie jest. Nauką, w której dwa plus dwa nie równa się cztery, lecz pięć albo osiem. W której rozmyślania nad psychiką, własną bądź cudzą, z łatwością mogły doprowadzić do nieustannego neurotycznego rozdarcia.
To męczące, pomyślał, bardzo męczące, nie znajdować nigdy odpowiedzi.
Zamknął oczy.
Andrew Davies wciąż zajmował niewielkie mieszkanie w Chelsea, którego adres podał Janet w swym ostatnim liście, wysłanym przed laty do Niemiec.
Kiedy Janet zadzwoniła do niego poprzedniego wieczoru z Maidstone, była niemal pewna, że odbierze ktoś obcy i poinformuje ją, iż Andrew wyprowadził się dawno temu. Kiedy usłyszała jego głos – owo charakterystyczne „Hello?” – wprost oniemiała ze zdziwienia. Dopiero gdy padło gniewne „Kto mówi?”, odzyskała panowanie nad sobą.
– To ja. Janet.
Tym razem zamilkł Andrew. Po chwili zapytał z niedowierzaniem:
– Janet? To niemożliwe!
– A jednak. Jestem przypadkiem w Anglii i pomyślałam, że się odezwę.
– Jesteś w Londynie?
– Nie, w Maidstone. Ale jutro rano będę w Londynie. – Co prawda zamierzała jeszcze dziś w nocy przybyć do Londynu i poszukać jakiegoś hotelu, nie chciała jednak, by odniósł wrażenie, że się mu narzuca.
– Jutro rano? – Rozważał coś przez moment. – Myślisz, że moglibyśmy się spotkać?
– Tak. Jeśli masz czas.
– Jutro przez cały dzień, niestety, nie mogę. Ale wieczorem, tak od pół do szóstej byłbym wolny. Nie będzie za późno?
Janet zastanawiała się, czy może jednak nie chce się z nią zobaczyć i przypadkiem nie zaproponował tego terminu w nadziei, że do tego czasu ona już wyjedzie. Postanowiła zaryzykować.
– Zabawię w Anglii na dłużej – odrzekła – a zatem mam czas.
Andrew sprawiał wrażenie szczerze uradowanego.
– A więc jesteśmy umówieni. Gdzie się spotkamy?
– Mogłabym wstąpić po ciebie. O szóstej.
– Okay, Janet. Cieszę się!
Na tym zakończyli rozmowę. Janet dojechała do Londynu, zwróciła samochód i wynajęła pokój w hotelu. Następnego ranka stwierdziła, że jeśli rzeczywiście zamierza zostać na dłużej, koniecznie musi kupić jakieś ubrania i przede wszystkim bieliznę na zmianę. Jej karta kredytowa była wystawiona na konto wspólne z Phillipem. Mogła sobie wyobrazić, że nie będzie zachwycony, jeśli pokryje z niego wszelkie wydatki swego nieplanowanego wypadu do Anglii; zaraz jednak przegnała tę myśl. Znów udała się do Harrodsa, kupiła bieliznę, pończochy, parę mocnych butów, dżinsy, dwa swetry oraz sukienkę. Zawsze kiedy obawiała się, że pogrąży się w rozmyślaniach o Phillipie i Mariu, nakazywała sobie natychmiast zająć się czymś zupełnie innym. Na przykład znikała w przymierzalni z sukienką, której zakup w ogóle nie wchodził w rachubę, i wciskała się w nią tylko po to, by roześmiać się na widok nazbyt śmiałego dekoltu. Zastanawiała się przy tym, czy rzeczywiście istnieją kobiety, które mają dość odwagi, by pokazać się w czymś takim między ludźmi. W ten sposób do popołudnia zdołała oderwać się od nierozwikłanych problemów rodzinnych, później zaś była tak bardzo zdenerwowana czekającym ją spotkaniem z Andrew, że nie potrafiła już myśleć o niczym innym.
Nagle uświadomiła sobie, że wygląda zupełnie nieatrakcyjnie. Sukienka, którą kupiła, źle na niej leżała, sprawiała wrażenie prostej i niemodnej. Jej włosy zlepiły się w strączki i straciły połysk. Miała zmęczone, zapadnięte oczy. Trwożliwie dotknęła szyi, omacała ją dłońmi, bezlitośnie szukała wzrokiem każdej zmarszczki. Nie należała do kobiet, które dręczy lęk przez starością, teraz jednak uprzytomniła sobie, że kiedy Andrew widział ją po raz ostatni, miała zaledwie dwadzieścia pięć lat – była wtedy bardzo seksowna, bardzo pociągająca, a czasem też nieco bezwstydna.
– A dziś masz czterdzieści trzy – powiedziała do swego odbicia w lustrze. – Po co w ogóle idziesz do tego mężczyzny?
Wydawało jej się, że to dobre pytanie. Zachowała się niestosownie. Andrew zastanawiał się nad tym, gdzie mogliby się spotkać, ona zaś od razu wypaliła, że przyjdzie do jego mieszkania. Czy tak wypada – nawet jeśli spędziło się z owym mężczyzną najbardziej szalone noce swego życia?
– Po prostu tam nie pójdę – powiedziała do siebie. – On nie wie, w którym hotelu mieszkam, więc nie może nawet zadzwonić i zapytać, gdzie się podziewam. Unieszkodliwi go tak samo jak Phillipa.
Tyle że Andrew nie był Phillipem i Janet zawsze traktowała go inaczej. Nie rzuciła go ot tak, bez słowa wyjaśnienia, nigdy nie wyładowywała na nim swych humorów, nie szarpała mu nerwów krzykiem, nie dobijała go zawziętym milczeniem. Phillip za każde niewłaściwe słowo mógł się spodziewać trzaskania drzwiami, potoku łez, tłuczenia naczyń oraz trwającej tygodniami odmowy współżycia. Andrew natomiast traktowała w aksamitnych rękawiczkach nawet wtedy, gdy ją zdradzał i upokarzał.
I tak oto Janet ruszyła na spotkanie, dodawszy sobie nieco odwagi buteleczką szampana z minibarku. Podjechała taksówką do Chelsea Embankment, a potem poszła piechotą wzdłuż rzeki aż do Cheyne Walk. Ciepły majowy wieczór sprawił, że od razu poczuła się lepiej. Przez cały dzień nie spadła już ani kropla deszczu, od wczoraj wyraźnie się ociepliło. Drzewa rozkwitły w pełni, ich gałęzie igrały na wietrze, wokół unosiła się woń rzeki i alg, na Tamizie kołysały się białe łódki. Złocisty blask wieczoru skusił wiele osób do spaceru. Panowie w szarych garniturach wracali z biur do domów, pary zakochanych, ciasno objęte, przechadzały się pod drzewami, staruszkowie drzemali na ławkach, a dzieci bawiły się lub jeździły na deskorolkach. Janet skręciła w Old Church Street. Kiedy dotarła do King’s Road, była w wyśmienitym nastroju, poczuła się piękna i polubiła nawet sukienkę, którą włożyła. Odżyły w niej uczucia, o których istnieniu zdążyła już niemal zapomnieć: wolność, lekkość, beztroskie, niecierpliwe wyczekiwanie na to, co przyniesie przyszłość.
Andrew mieszkał przy Chelsea Square. Kiedy Janet zadzwoniła pod „Davies”, poczuła rumieńce na policzkach i wiedziała, że jej oczy odzyskały blask. Rozległ się brzęczyk;weszła do środka. Andrew przechylił się przez poręcz na piętrze i zapytał:
– Janet?
Oczy z trudem przywykały do półmroku. Zamrugała powiekami.
– Tak, to ja.
Weszła po schodach na górę.
Kiedy Mario wrócił wieczorem do domu, był zaskoczony, widząc ojca w ogrodzie. Phillip na swój własny, powolny i pedantyczny sposób zabrał się za pielęgnowanie różanej grządki. W żadnym razie nie był miłośnikiem kwiatów i nie miał ani krzty zręczności w obchodzeniu się z nimi, stąd też unikał wszelkich prac w ogrodzie. Musiał go dopaść jakiś głęboki kryzys, skoro wyszedł z domu i zaczął grzebać w ziemi.
– Myślałem, że wyjedziesz do Szkocji – powiedział Mario.
Phillip, trzymając w rękach sekator jak bagnet, przycinał krzewy róż, zmieniając je w mizerne kaleki.
– Dzwoniłem do Granta – wyjaśnił wściekły. – To najbardziej arogancki człowiek, jakiego spotkałem. Powiedział, że skoro Janet nie uznała za konieczne pojawić się punktualnie w ustalonym terminie, przyznał miejsce komu innemu.
Phillip stulił usta w ciup i afektowanym falsetem naśladował mowę Granta.
– Jak pan sądzi, jak długa jest lista oczekujących? Nie mogę pozwolić, by inni ludzie potrzebujący pomocy czekali tylko dlatego, że pańska żona nie może się zdecydować!
Sekator szczęknął gniewnie, a gruba gałąź z ciemnoczerwonym pąkiem wystrzeliła w powietrze. Mario chwycił Phillipa za rękę.
– Co ty wyrabiasz z tymi biednymi różami?
– Trzeba je od czasu do czasu przycinać, prawda? – wyjaśnił niepewnie Phillip.
– Raczej jesienią. Na pewno nie teraz – odparł Mario. Zdjął okulary przeciwsłoneczne, w których wyglądał jak szarmancki, lekkomyślny włoski aktor. – Kiedy wraca Janet?
Phillip poniechał dalszego dręczenia róż i odłożył sekator. Powoli zdjął ogrodowe rękawice.
– Nie wiem – odpowiedział. – Od wczorajszego wieczoru nie mam od niej żadnych wiadomości.
Mario popatrzył na niego, zaskoczony.
– Nie zadzwoniła?
– Nie.
– I... mówisz to tak zwyczajnie? Może coś jej się stało!
– A co według ciebie powinienem zrobić?
– Nie wiem... Ale nie możemy tak po prostu nic nie robić!
– Może odwiedzi przyjaciół z dawnych czasów. Zadzwoniłem do jej ciotki Liz w Ely. Jeśli Janet zjawi się u któregoś z nich, Liz będzie o tym wiedzieć i powiadomi mnie.
– To nie w porządku z jej strony – powiedział rozgniewany Mario. – Włóczy się gdzieś po Anglii, zostawiając nas w niepewności!
– Myślę, że w tej chwili ucieka przed ciężarem problemów. Nie wie, podobnie jak ja, co zrobić z Maximilianem, i po prostu znika.
– Prawdę mówiąc, nie rozumiem tego wszystkiego. Dlaczego on nie może znowu zamieszkać z nami?
– Nikt tu nie wie o jego istnieniu. Jak mielibyśmy wyjaśnić jego nagłe pojawienie się?
– Chodzi ci tylko o ludzi?
– Wiesz, Mario, mamy tu już jako taką pozycję. Jestem doradcą podatkowym. Ludzie będą przychodzić do mnie, jeśli będą mi ufać. Wiem, że dla twojego pokolenia to zwykłe kołtuństwo, ale dla mnie to rzecz najwyższej wagi, by mieć dobrą reputację. Jeśli się rozniesie, że mój syn... – Umilkł. Rzucił niedbale rękawice w trawę. – Chodź. Wejdźmy do środka i zobaczmy, co można zjeść na kolację.
Kiedy obaj stali w kuchni, zajęci krojeniem pomidorów i szatkowaniem ogórków, Mario powiedział mimochodem:
– Tina zdaje w poniedziałek ustną maturę.
Phillip zdziwił się, po chwili jednak przypomniał sobie. Tina, dziewczyna, o której Mario opowiadał poprzedniego wieczoru.
– Jak długo się znacie? – spytał.
– Od początku lutego.
– Nigdy nic nie mówiłeś.
Mario wzruszył ramionami.
– Chciałem zachować to najpierw tylko dla siebie.
– Rozumiem. A teraz zdaje maturę?
– Zgadza się. Tydzień później, w poniedziałek po Zielonych Świątkach, chcielibyśmy razem wyjechać. Na dłużej.
Phillip zsunął pomidory do salaterki.
– Oczywiście. Musi wypocząć, czyż nie? Dokąd chcecie jechać?
– O tym właśnie chciałem z tobą porozmawiać. Myślałem o Prowansji.
– O Duverelle?
– Nikt z nas nie był tam od wieków. Można by przy okazji zrobić w domu porządki.
– Już od jakiegoś czasu zastanawiam się nad jego sprzedażą – przyznał Phillip. – Trzeba płacić za jego utrzymanie, choć w ogóle z niego nie korzystamy.
– Ale wiąże się z nim tyle wspomnień. Wszystkie nasze poprzednie wakacje...
– Tak – przerwał Phillip – poprzednie... – Przez chwilę igrał w myślach z kilkoma uroczymi mglistymi obrazami, potem jednak zauważył, że syn patrzy nań wyczekująco.
– Jeśli o mnie chodzi, możecie spędzić tam urlop. Kiedy bądź. Obawiam się jednak, że twoja Tina będzie się tam nudzić. Pewnie wolałaby zatrzymać się w jakimś szykownym hotelu na Lazurowym Wybrzeżu?
