Nieproszony gość ebook

Inga człapała krok w krok za Mariusem po rozpalonej promieniami słońca wiejskiej uliczce. Nie po raz pierwszy, odkąd byli razem – przed dwoma laty wzięli nawet ślub – uznała, że traktuje ją w sposób bezwzględny. I nie po raz pierwszy doszła też do przekonania, że mimo wszystko z nim pozostanie, gdyż jakąś cząstką swej rozważnej, nieskomplikowanej natury kochała to jego chaotyczne szaleństwo, tak dlań charakterystyczne. To przez nie wciąż brnęli w sytuacje przypominające ich obecne położenie. On zaś był bezwzględny nie tylko wobec niej, w równym stopniu był bezwzględny wobec samego siebie. Owa bezwzględność brała się stąd, że zupełnie nie potrafił zaplanować swoich przedsięwzięć, rozważyć ich, przeanalizować ryzyka, by ewentualnie zarzucić ów świetny plan, gdy jego słabe strony przeważały te mocne.

„Aż w końcu – pomyślała, nie wiedząc, czy poddać się złości czy rezygnacji – człowiek ląduje przy prawie czterdziestu stopniach w cieniu na jakiejś wiejskiej, pełnej kurzu i pozbawionej cienia uliczce gdzieś na południu Francji i nie wie, co lepsze: pozostać przy życiu czy może jednak umrzeć! Cholernie to typowe dla tego faceta!”

Przystanęła i otarła pot z czoła. Miała na sobie T-shirt bez rękawów, klejący się do ciała niby mokra szmata, oraz pogniecione krótkie spodenki, które z ochotą zdarłaby z siebie, gdyż było jej w nich za gorąco. Najchętniej pomaszerowałaby dalej w samych majtkach, w tej jednak kwestii, choć miała wrażenie, że jest u kresu wytrzymałości, przeważyło poczucie wstydu. Do czasu! Wyobrażała sobie, że niedługo ruszy przed siebie zupełnie naga, w ogóle się nie przejmując, co ludzie sobie o niej pomyślą.

– Dostanę jeszcze łyk wody? – zapytała. Nie minęło dziesięć minut od chwili, gdy ugasiła pragnienie, lecz język znów kleił jej się do wyschniętego podniebienia, migotało jej przed oczami.

„Na tej ulicy pewnie jest nie czterdzieści, ale z pięćdziesiąt stopni” – pomyślała.

Marius się odwrócił. Na plecach, podobnie jak Inga, dźwigał wyposażenie kempingowe, lecz zaofiarował się także nieść prowiant. Niewiele tego było, również pod tym względem nie byli dość dobrze przygotowani.

– Nie mamy już prawie nic do picia – oznajmił. – Może powinniśmy zostawić co nieco na później.

– Ale ja muszę się czegoś napić. Inaczej nie dam rady zrobić ani kroku dalej!

Marius zrzucił na ziemię ogromny plecak, otworzył boczną kieszeń i sięgnął po plastikową butelkę z wodą. Była napełniona ledwie w jednej czwartej. Mimo to Inga chwyciła ją łapczywie, przytknęła do ust i oddałaby wszystko, by móc ją opróżnić do dna. Dla przyzwoitości musiała jednak zostawić połowę dla Mariusa. Z największym wysiłkiem się przemogła i oddała mu butelkę z ciepłą zawartością.

– Masz. To dla ciebie.

Marius dopił resztę, po czym cisnął pustą butelkę na zaniedbaną działkę po prawej stronie. W normalnych okolicznościach Inga, obrończyni środowiska naturalnego, zaprotestowałaby, w tej jednak chwili zabrakło jej na to sił.

– No to koniec – rzekł Marius. – Nie mamy już ani kropli wody!

– Ale gdzieś tu musi być jakiś sklep. Przecież ludzie z tej cholernej dziury muszą gdzieś robić zakupy! – Inga rozejrzała się dokoła. Opustoszała wiejska uliczka. Po lewej i prawej domy z zamkniętymi okiennicami. Grobowa cisza. W porze obiadu nikt rzecz jasna w takim upale nie wyścibiał z domu nosa. Tylko dwójka turystów z namiotem kempingowym na plecach mogła się tędy włóczyć, ryzykując przy tym udar cieplny.

– Na pewno jest tu jakiś sklep – odparł Marius – ale prawdopodobnie gdzieś w głębi wioski. Widocznie nie przy tej ulicy.

– Nie mam siły gonić teraz po całej wiosce. – Inga zsunęła z ramion plecak i przysiadła na nim. Jej nogi lekko dygotały. – Może powinniśmy zapukać do którychś drzwi i poprosić o trochę wody.

– Hm. – Marius również się rozejrzał, jakby tymczasem mogła się skądś pojawić jakaś ludzka istota. Nic się jednak nie poruszyło, po ulicy nie przemknął nawet najlżejszy podmuch wiatru.

Inga była bliska płaczu. Nie powinna się była zatrzymywać. Nie powinna była pić. A już na pewno siadać. Teraz bowiem miała wrażenie, że za nic w świecie nie zdoła się podnieść i pomaszerować dalej.

– Ach, Marius, dlaczego... to znaczy, jak w ogóle mogliśmy wyruszyć w lipcu autostopem nad Morze Śródziemne?

Właściwie sama mogła sobie odpowiedzieć na to pytanie: ponieważ Marius znów wpadł na fantastyczny pomysł i – jak zawsze – w końcu się okazało, że nie wszystko poszło tak sprawnie, jak to sobie wyobrażał. A jednak – jakże to dla niego typowe! – nie zarzucił swego planu.

– Inga, mam świetne nowiny – sypał słowami przez telefon. Inga w ramach swych studiów historycznych w trakcie przerwy semestralnej wzięła udział w dwutygodniowych zajęciach grupy roboczej w Berlinie, podczas gdy Marius pozostał sam w domu w Monachium. Oczywiście co wieczór do siebie telefonowali.

– Będę miał samochód! Znajomy pożyczy mi swoje auto. Pomyślałem sobie, że gdy wrócisz, pojedziemy nim nad Morze Śródziemne i miło spędzimy czas!

– Kto pożycza swój samochód? Kim jest ten znajomy?

– Nie znasz go. Pomogłem mu przy zaliczeniu i teraz chce się zrewanżować! Czy to nie zapowiada się fantastycznie?

Przeklinała sceptycyzm, który ogarniał ją za każdym razem, gdy Marius snuł swe pomysły, propozycje, plany. Dlaczego zawsze musiała od razu grać rolę guwernantki, przestrzegać przed kłopotami i studzić jego bezgraniczny entuzjazm?

– Nie mamy tam przecież żadnego lokum. I pewnie żadnego nie znajdziemy.

– Będziemy biwakować.

– Przecież nie mamy...

– Dostaniemy. Namiot, śpiwory, kuchenkę, naczynia kempingowe. Żaden problem.

– Ten znajomy musi ci być bardzo zobowiązany...

– No, w końcu dostał prawie całą gotową pracę domową! Jeszcze przez parę lat będzie mnie całował po rękach!

– Wiesz, obawiam się, że w lipcu nad Morzem Śródziemnym jest upalnie i tłumnie, i...

– Ale jesteśmy przecież mobilni. Możemy się zaszyć w jakimś spokojnym miejscu. Jeśli gdzieś nam się nie spodoba, ruszymy dalej. Inga, daj spokój, nie zachowuj się jak twoja babka! Po prostu zgódź się i ciesz z naszego wyjazdu!

I cóż innego jej pozostało? Przytaknęła, cieszyła się przynajmniej jego radością i usiłowała stłumić w sobie wewnętrzny niepokój. Nie próbowała triumfować, a jedynie cicho westchnęła z rezygnacją, gdy po powrocie do domu okazało się, że znajomy Mariusa nie odda mu jednak do dyspozycji swojego samochodu, a jedynie przyobiecane wyposażenie kempingowe, które tylko zagraciło ich niewielki przedpokój.

– Samochód to jednak dla niego zbyt drażliwa kwestia – wyjaśnił Marius – ze względu na ubezpieczenie i takie tam...

No właśnie. Od samego początku to przeczuwała. Przynajmniej dostali nowiuteńki namiot i fantastyczne śpiwory, świetne plecaki, także naczynia odpowiadały nawet najbardziej wybrednym wymaganiom. Wyposażenie kempingowe wydawało się w ogóle nieużywane i było najwyższej jakości.

– Ten gość ma mnóstwo kasy – stwierdziła Inga.

Marius wzruszył ramionami.

– Bogaci rodzice. Po prostu trzeba mieć szczęście.

Inga powróciła myślą do owego stwierdzenia w samo południe na rozgrzanej od upału wiejskiej ulicy, gdy sądziła, że zwariuje z pragnienia i nie zniesie już dłużej bólu, jaki powodowały pęcherze na jej stopach. Szczęścia im podczas tej podróży brakowało, choć Marius miał na ten temat odmienne zdanie. Szybko posuwali się naprzód, musiała to przyznać. Wyruszyli późnym popołudniem poprzedniego dnia, gdyż Marius był jeszcze w pracy – w trakcie wakacji zatrudnił się w firmie spedycyjnej. Para młodych ludzi podwiozła ich do Lyonu, przybyli tam jednak o trzeciej w nocy, w zupełnych ciemnościach musieli rozkładać namiot na zapaskudzonym polu kempingowym na peryferiach miasta. Inga była tak zmęczona, że chciało jej się wyć. Zdrzemnęli się ledwie trzy godziny, po czym, słaniając się na nogach, czekali na okazję przy wjeździe na autostradę. Kto chętnie zabierze ze sobą dwoje ludzi z taką ilością nieporęcznego bagażu? W końcu zlitowała się nad nimi młoda Francuzka, wioząca na tylnym siedzeniu małe dziecko, nie mogła ich jednak podwieźć daleko, gdyż zamierzała odwiedzić mieszkającą na odludziu matkę i spędzić u niej kilka dni. Wysadziła ich na rozwidleniu dróg, zapewniając, że do najbliższej wioski dotrą w niecałe pół godziny. W rzeczywistości maszerowali ponad godzinę. I znaleźli się daleko od autostrady, jak okiem sięgnąć nie było tam żadnego parkingu, stało się też jasne, że koniecznie muszą kupić zapas świeżej wody.

– Należało wysiąść na poprzednim parkingu – stwierdziła Inga.

– Tak, ale tym sposobem dotarliśmy dobre dwadzieścia kilometrów dalej.

– I co z tego? Co nam to dało? Prawdopodobnie nie pojawi się tu nikt, kto by się wybierał dalej niż do najbliższej wioski. A to oznacza, że musimy wrócić w pobliże autostrady, co najmniej pięć kilometrów. W tym skwarze...

Jej głos się załamał, przezornie nie powiedziała ani słowa więcej. W twarzy Mariusa ujrzała strach przed tym, iż rzeczywiście mogłaby się rozpłakać, jej łzy bowiem zawsze napełniały go poczuciem bezradności i nieszczęścia. A płakała nieczęsto, nawet bardzo rzadko. W tej wszakże chwili...

„Wyczerpanie – przemknęło jej przez myśl. – Jeśli teraz się rozryczę, to głównie z wyczerpania. Dłużej nie dam już rady. Dłużej już po prostu nie mogę”.

Rozwiązała sznurowadła grubych tenisówek. Kiedy powoli zdejmowała buty ze stóp, jęczała z bólu. Ostrożnie zwinęła skarpety. Zobaczyła nabrzmiałe, zaczerwienione pęcherze.

– Potrzebuję opatrunków – powiedziała, mając jednak świadomość, że w tej wiosce trudniej będzie znaleźć aptekę niż sklep spożywczy. Jeśli tu w ogóle jakaś działała.

Raczej nie. Pojawiła się pierwsza łza i spłynęła po gorącym zaczerwienionym policzku.

– Nie! – Marius natychmiast znalazł się przy niej, otarł palcem łzę. – Nie płacz. Słuchaj, niemądrze było zdejmować buty. Teraz to już na pewno ich z powrotem nie włożysz.

– Potrzebuję maści. I plastra. W przeciwnym razie dojdzie do zapalenia.

– Rzeczywiście kiepsko to wygląda – przyznał Marius uczciwie. – Ale przecież nie pokonaliśmy jakiegoś wielkiego dystansu, prawda?

Potrafił zakwestionować wszystko. Naprawdę, zawsze.

– Ta kobieta, która nas podwiozła, nigdy wcześniej nie pokonała tej drogi pieszo, a jeśli nawet, to przy chłodnej aurze, kiedy idzie się szybciej. Pół godziny! Dobre sobie!

– Mimo wszystko uważam, że twoje stopy...

Zerknęła na niego nerwowo, wiedziała bowiem, że popełniła wielki błąd.

– No dobra, OK, przyznaję, to nowe buty. Wiem, że nie wolno takich wkładać na dłuższe dystansy. Jednakże kiedy mówiłeś mi o tym bajkowym urlopie, nie miałam pojęcia, że wylądujemy na pustkowiu i będziemy maszerować wiele kilometrów. Jakoś zupełnie zapomniałeś mi o tym wspomnieć!

Przykucnął przy niej, obejrzał stopy, po czym spojrzał na nią. Widząc tę jego łagodną minę oraz niemal dziecięce błękitne oczy, nie potrafiła dłużej, jak zawsze zresztą, podsycać w sobie agresji i złości.

– Nie kłóćmy się – poprosił – to tylko wyczerpuje siły!

Przeczesała dłonią jego spocone jasne włosy tworzące nad czołem zmierzwiony kołtun – to przez tę czuprynę nigdy nie będzie wyglądał naprawdę poważnie.

– Okay. Ale... – Umilkła. Na niewiele by się teraz zdało wyjaśnienie, że to przez jego bezmyślność i nieroztropność znów znaleźli się w obecnym położeniu i że koniecznie powinien spróbować wykazać się nieco większą dojrzałością, jak na dorosłego mężczyznę przystało. Oczywiście, że nic by to nie dało, inni ludzie także nie zmieniają swej natury – a przynajmniej nie pod wpływem próśb lub rad innych. Tylko jakieś wstrząsające doświadczenie albo szokujące przeżycie mogłoby wpłynąć na jego postawę, doprowadzenie do tego nie leżało wszakże w jej mocy.

– Posłuchaj – rzekł Marius – zostaniesz tu i wypoczniesz. Złożę przy tobie cały nasz bagaż i pójdę poszukać apteki. I supermarketu. Przyniosę ci lodowatą lemoniadę i dobrą chłodną maść na twoje stopy. Co ty na to?

Propozycja brzmiała nadzwyczaj kusząco, lecz radość czy ulgę Inga gotowa była poczuć dopiero wtedy, gdy Marius stanie przed nią z obiecanymi zakupami. Tymczasem napełniała ją zbyt wielka obawa, że albo zabłądzi i wróci dopiero po kilku godzinach, albo też po drodze zapomni, po co właściwie wyruszył. Inga dopuszczała nawet myśl, że w którymś momencie pojawi się, trzymając w dłoni płytę CD z muzyką zespołu, której od dawna poszukiwał, a którą znalazł przypadkiem w jakiejś drogerii. I podekscytowany zapomni o swym pierwotnym zamiarze.

Skinęła jednak głową, gdyż nie miała wyboru.

– W porządku. To miłe z twojej strony. Jesteś pewien, że dasz radę?

– Czuję się całkiem dobrze. Przede wszystkim moje stopy są jeszcze zdrowe. No to – wyskoczył w górę jak sprężyna – czekaj tu na mnie, dobrze?

Uśmiechnęła się znużona, powiodła za nim wzrokiem, gdy ruszył wiejską uliczką, przeszedł kawałek, po czym skręcił w lewo, w boczny zaułek. Był wyraźnie w lepszej formie. Bądź co bądź sporo trenował, w przeciwieństwie do niej – zawzięcie, nie oglądając się na nic, skupiała się wyłącznie na swoich studiach.

„Powinnam przynajmniej zapisać się na kurs gimnastyki na uniwersytecie ludowym” – pomyślała.

Nieco dalej w dole ulicy dostrzegła mur, który oferował trochę cienia, postanowiła więc przenieść się w to miejsce, w przeciwnym bowiem razie niechybnie dostałaby porażenia słonecznego. Mnóstwo wysiłku kosztowało ją podniesienie się z ziemi, zebranie swoich rzeczy i pokonanie dwudziestu kroków; musiała przy tym jak najszybciej przebierać nogami, gdyż rozgrzany asfalt wywoływał nieznośny ból w jej nagich stopach. Przeszła ten dystans trzy razy tam i z powrotem, nim zdołała znieść pod mur wszystkie bagaże, po czym osunęła się na zwinięty śpiwór, sapiąc przy tym jak lokomotywa. Poczuła lekkie mdłości. Pewnie zbyt długo przebywała na słońcu, jej problemy z kondycją spowodowane były nie tylko mało sportowym trybem życia.

Cień okazał się zbawienny. Podobnie jak odpoczynek. Jeśliby jeszcze dostała trochę wody, z pewnością znów poczułaby się zupełnie dobrze.

Przymknęła powieki, baczyła jednak, by nie zasnąć. Bądź co bądź leżał wokół niej cały ich dobytek. Myśl ta wyrwała ją z odrętwienia.

Cały ich dobytek... Czy Marius w ogóle pomyślał o tym, by zabrać pieniądze?

Jęknęła cicho. Czemu od razu nie zwróciła na to uwagi? Sięgnęła do jego plecaka i otworzyła boczną kieszeń. Nie znalazłszy portfela, odetchnęła z ulgą. Najwyraźniej zabrał także telefon komórkowy, dzięki czemu miała z nim kontakt. Może zbyt łatwo przypinała mu zawsze łatkę człowieka nieporadnego, może jej opinia o nim już dawno mijała się z prawdą. Bądź co bądź dostawał przecież na studiach świetne oceny, pisał nawet prace domowe innym studentom. Był osobą dość chaotyczną, ale przecież nie zupełnym roztrzepańcem. Koniecznie – dla dobra ich związku – musiała to sobie od czasu do czasu uświadamiać.

Znów przymknęła powieki.

Musiała zasnąć, gdyż nie usłyszała nadjeżdżającego samochodu. Wystraszyła się, gdy nagle ktoś się nad nią pochylił. Być może dotknął jej nawet dłonią, tego jednak nie była pewna.

– Tak? – zapytała zmieszana, jakby odebrała telefon i czekała, aż ktoś się po drugiej stronie odezwie.

Zamiast tego zobaczyła przed sobą twarz obcego mężczyzny. Uznała, że jest od niej starszy, miał około czterdziestu pięciu lat, sprawiał wrażenie sympatycznego i zatroskanego.

Tak, przede wszystkim zatroskanego. To prawdopodobnie cecha, którą w tej chwili najprędzej by mu przypisała.

– Ach, pani jest Niemką! – Mówił zupełnie bez akcentu, pewnie sam był Niemcem, jak uznała Inga. Zauważyła też zaparkowany za jego plecami samochód. Numery monachijskie.

– Przysnęłam – odparła. – Która godzina?

Mężczyzna zerknął na zegarek.

– Kwadrans po pierwszej.

Kiedy Marius wyruszył na poszukiwania, było dwadzieścia po dwunastej. Przespała prawie całą godzinę.

Podniosła się, rozejrzała na prawo i lewo po rozpalonej słońcem opustoszałej ulicy.

– Czekam tu na mojego męża. Poszedł szukać czegoś do picia. – Mówiąc to, zauważyła, jak suche i popękane ma wargi. Dręczące ją pragnienie wydawało się nie do zniesienia.

– Mój Boże, ależ to żaden problem. Proszę zaczekać! – Wstał, poszedł do samochodu i wrócił z torbą termoizolacyjną. Otworzył ją i wyjął zimną, pokrytą kropelkami wilgoci puszkę coli.

– Proszę. W trakcie długich podróży samochodem piję colę jak wariat, dlatego nie mam niestety nic innego, ale...

Wyrwała mu puszkę z rąk, otworzyła drżącymi palcami, przystawiła do ust i piła, piła, jakby konała z pragnienia. Poczuła przy tym, jak z wolna ożywają w niej siły witalne, a nawet rodzą się nowe.

– Dziękuję – odezwała się, gdy opróżniła puszkę do dna. – Uratował mnie pan.

– Przejeżdżałem tędy, zobaczyłem, że pani tu leży, i zastanawiałem się, czy na pewno wszystko w porządku. Dlatego się zatrzymałem. – Powiódł wzrokiem w dół po jej nagich nogach i z przerażeniem zatrzymał go na stopach. – Dobry Boże! Pani stopy wyglądają strasznie!

– Przeszliśmy spory kawał drogi. A ja jak idiotka włożyłam nowiuteńkie buty. – Wzruszyła ramionami. – Wydawało nam się, że podróżowanie autostopem okaże się dużo prostsze.

Mężczyzna rozejrzał się wokoło.

– Myślę, że od dłuższego czasu nikt prócz mnie tędy nie przejeżdżał. Ta wioska nie jest najlepszym miejscem, by złapać jakąś okazję. W każdym razie... nie wiem, dokąd pani podróżuje, ale...

– Nad Morze Śródziemne.

– Wobec tego zboczyła pani nieco z drogi.

– Wiem. Chcieliśmy wrócić na autostradę, ale przy takim skwarze musimy chyba odczekać aż do wieczora.

Spojrzał na nią zamyślony. Sprawiał wrażenie, jakby coś w myślach rozważał i usiłował powziąć decyzję.

– Jadę nad Morze Śródziemne. Cap Sicié. Côte de Provence.

– Och... w takim razie pan także zboczył trochę z drogi, prawda?

Odgarnął włosy z czoła. Były ciemne, ledwie posiwiałe.

– W radio informowali o jakimś wypadku. Ogromny korek. Próbuję go właśnie ominąć.

Obrzuciła go wzrokiem. Wiedziała, że sama wzbudza u innych zaufanie. Zbyt dobrze jednak rozumiała ludzi, którzy z zasady nie zabierają autostopowiczów. Też się do nich zaliczała. Któregoś mroźnego zimowego dnia jedna z jej przyjaciółek, zdjęta litością, zabrała ze sobą pewną parę, gdyż oboje wydawali się przemarznięci do szpiku kości. W pewnej chwili mężczyzna przytknął jej nagle nóż do gardła i zmusił, by skręciła w leśną dróżkę. Tam kazali jej wysiąść i uciekli jej samochodem, zabierając z sobą także torebkę, w której trzymała pieniądze, książeczkę czekową oraz wszelkie dokumenty. I mogła przy tym mówić o szczęściu, że nie spotkało jej nic gorszego.

Mężczyzna westchnął.

– Właściwie to nigdy nie zabieram nieznajomych – oznajmił, jakby czytał w jej myślach – ale chyba nie mogę tu pani tak zostawić. No więc jeśli pani chce...

– Problem w tym...

Skinął głową.

– Pani mąż. Oczywiście, jego także musimy zabrać.

– Nie mogę go tu zostawić.

– To zrozumiałe. Wie pani, dokąd poszedł?

– W tamtym kierunku. – Wskazała w głąb ulicy. – A potem skręcił w pierwszą uliczkę w lewo. Nic więcej nie wiem. Miał nadzieję znaleźć tu gdzieś sklep spożywczy. Mogę spróbować złapać go przez komórkę.

– Proszę zaczekać. Wioska nie jest duża, na pewno zaraz go znajdziemy. – Mężczyzna zamknął torbę, po czym wstał. – Proszę ze mną, zapakujemy do auta pani bagaże i zaraz ruszymy.

– Przeze mnie ma pan teraz jeszcze kłopoty – stwierdziła Inga. Z trudem wstała, tłumiąc w sobie cichy krzyk bólu, gdy jej stopy dotknęły asfaltu. – Chryste, jaki gorący, jak kuchenna płyta!

– Proszę czym prędzej wsiąść do samochodu. Zajmę się bagażami. Nie może pani teraz biegać boso.

Z ulgą osunęła się na siedzenie pasażera. W samochodzie przez cały czas musiała działać klimatyzacja, gdyż we wnętrzu panowała przyjemna temperatura. Mężczyzna stanął obok Ingi i wepchnął jej do ręki apteczkę pierwszej pomocy.

– Proszę. Niech pani opatrzy stopy. Nie mogą się teraz zabrudzić.

Kiedy Inga przycinała opatrunki, jej wybawca umieścił wyposażenie kempingowe w bagażniku, a po części także na tylnej kanapie. Następnie usiadł za kierownicą i uruchomił silnik. Na jego czole połyskiwały krople potu.

– Boże! Wystarczyło pięć minut na zewnątrz, a człowiek czuje się jak ugotowany na miękko. A tak przy okazji – spojrzał na nią – nazywam się Maximilian. Maximilian Kemper.

– Inga Hagenau.

– Okay, Ingo – mogę tak do pani mówić, prawda? Poszukamy teraz pani męża. A jeśli wszystko pójdzie gładko, jeszcze dziś wieczorem znajdzie się pani nad Morzem Śródziemnym.

„Zbyt to piękne, by mogło być prawdą” – przemknęło jej przez myśl. Kiedy rozsiadła się wygodnie w chłodnym, wyściełanym gładką tapicerką fotelu, pomyślała, że – przynajmniej w oczach swej matki oraz życzliwych przyjaciółek – postępuje bardzo lekkomyślnie. Zastanawiała się, czy wygląda na osobę na tyle wzbudzającą zaufanie, by ją zabrać do samochodu. Ani razu jednak nie zapytała samej siebie, czy można zaufać jemu. Czy jest człowiekiem poważnym? Wiarygodnym?

Spod wpółprzymkniętych powiek zerkała na niego z ukosa. Patrzył na ulicę. Przynajmniej nie na jej gołe nogi. To by ją zdenerwowało. Przedtem krótkie spodenki wydały jej się za grube, teraz zaś uznała, że zostały uszyte z niepokojąco skąpego skrawka materiału. Chętnie naciągnęłaby coś na swoje nagie uda, nie mogła jednak dostać się do bagażu, wydałaby się zresztą dziecinna, gdyby nagle, w takim upale, narzuciła sobie na nogi sweter.

Ponownie zerknęła w jego stronę. W dalszym ciągu obserwował ulicę.

Inga westchnęła głęboko. Poczuje ulgę dopiero wtedy, gdy Marius znajdzie się w samochodzie.

W ów całkiem zwyczajny lipcowy środowy poranek Rebecca Brandt postanowiła zakończyć swe życie, uznając je za pozbawione wszelkiej wartości.

Myśl o samobójstwie nie naszła jej w sposób zupełnie niespodziewany. Czasem kołatała jej się po głowie, stając się dla niej ostatnią deską ratunku, której chwytała się w najmroczniejszych chwilach swojego życia, gdy brak nadziei oraz smutek wydawały się bezmierne, ona sama zaś nie widziała przed sobą jakiejkolwiek przyszłości. Myślała wówczas: jeśli nie zdołam dłużej wytrzymać, odejdę. To mi pozostanie. Decyzja, by dłużej już tego nie znosić.

Zabezpieczyła się. Morfina. Jej mąż był lekarzem, dzięki zaprzyjaźnionym kolegom z pracy nietrudno było wówczas zdobyć tabletki. Zgromadziła pokaźną ich ilość. Ekstremalna dawka powinna wystarczyć, by zasnąć i już nigdy się nie obudzić. Opakowania trzymała w szafce łazienkowej, z tyłu, ledwo ukryte za pudełkiem aspiryny, fiolką ze sprayem do nosa oraz rozmaitymi środkami nasennymi. Przez ostatnie miesiące przystawała czasem na chwilę przed otwartą szafką i wpatrywała się w zapas opakowań. Niekiedy dodawało jej to nieco sił.

Tego dnia już wiedziała, że to nie zadziała. Sam widok tabletek nie doda jej otuchy. Jej siły się wyczerpały. Zmagania z depresją okazały się bezowocne. Myśl, by je zakończyć, nabierała coraz cieplejszego, uwodzicielskiego blasku.

„Przez całe życie – rozmyślała tego ranka – uczymy się, że nigdy nie wolno dawać za wygraną. To dlatego przychodzi nam to z takim trudem. To dlatego tkwi w nas tyle sprzeciwu. I poczucia winy. Jego przede wszystkim”.

Nasłuchiwała głosu własnego wnętrza. Tego ranka nie potrafiła odnaleźć w sobie poczucia winy. O ile w ogóle jeszcze takowe się w niej kryło, nie zdołała nawiązać z nim kontaktu, i tę okoliczność koniecznie musiała wykorzystać. Poczucie winy stanowi najsilniejszą przeszkodę przy planowaniu i realizacji zamiaru odebrania sobie życia. Jego milczenie oznaczało, że los dawał jej szansę.

Tego dnia wszystko toczyło się zwyczajnym trybem. Wstała wcześnie, włożyła dres i wyszła do ogrodu. Poranek był bardzo świetlisty, czyste, rześkie powietrze wciąż jeszcze przyjemnie łaskotało po skórze i zostawiało na ustach posmak morskiej soli. Później zrobi się upalnie, bardzo gorąco i bardzo słonecznie.

Ogród był wielką miłością Feliksa. Zakochał się w nim, gdy oboje postanowili – osiem lat wcześniej – zakupić dom w Prowansji, gdzieś nad samym morzem. Niewielki dom w rozległym terenie. Tak naprawdę nie byli do końca pewni, czy tego rzeczywiście pragną. Rebecca miała z początku wrażenie, że chodzi im raczej o to, by pojeździć po okolicy, pomarzyć, obejrzeć rozmaite obiekty. Oboje byli w owym czasie bardzo pochłonięci pracą zawodową, wiedli w Monachium co prawda szczęśliwe, lecz bardzo stresujące życie. Sama myśl o jakimś odległym refugium, o miejscu służącym wyłączeniu się, zapomnieniu, odprężeniu, często wystarczała, by łatwiej było znieść natłok codziennych spraw. A wtedy pewna fotografia wystawiona w gablocie biura maklerskiego zawiodła ich do Le Brusc, położonego w pobliżu Cap Sicié, owej budzącej dość posępne wrażenie skały z czarnego kamienia, sterczącej w samym sercu rozsłonecznionego śródziemnomorskiego krajobrazu. Jej opływanie uchodziło wśród marynarzy za niebezpieczne i zawsze nieprzewidywalne. Naraz ta urocza myśl, tak chętnie śnione marzenie zdawało się przemieniać w namacalną rzeczywistość.

– Nie wiem, czy aż tak bardzo podoba mi się to miejsce – oznajmiła Rebecca, gdy samochodem pięli się po stromych wąskich drogach. Okolica była gęsto porośnięta lasem, odnosiło się wrażenie, jakby człowiek zamieniał słońce dnia na krainę cieni.

– Może po prostu je obejrzymy – odparł Felix.

Mijali zdziczałe łąki oraz stare, rozpadające się domy przycupnięte pośród zapuszczonych ogrodów. Tabor cygański z kolorowymi wozami na skraju drogi... Drzewa owocowe, zaskakująco zadbane, niby na jakiejś plantacji... A potem znów las. Skończyła się asfaltowa szosa, została jedynie polna droga pełna wyrw wypełnionych kałużami po ulewie sprzed kilku dni.

– Przecież to skraj świata – dziwiła się Rebecca głosem, w którym pobrzmiewał dreszcz zgrozy.

Jeden z ostatnich domów zdawał się najbardziej odpowiadać zdjęciu z gabloty. W każdym razie posiadłość była ogrodzona rozpadającym się białym płotem sztachetowym, który Felix dobrze zapamiętał. Sam dom prześwitywał bielą przez gąszcz krzaków. Rebeccę mimowolnie przeszedł dreszcz, kiedy wysiadła z samochodu. Pierwsza myśl, jaka jej przyszła do głowy, brzmiała: „Nigdy! Nigdy nie potrafiłabym wytrzymać tu choćby tygodnia”.

Felix otworzył właśnie ogrodową furtkę, która niemal wyskoczyła z zardzewiałych zawiasów, po czym wszedł na teren posiadłości.

– Stój – przestrzegła Rebecca. – Nawet nie wiesz, czy ci ludzie są w domu.

– Sądzę, że w ogóle nikt tu już nie mieszka – odparł Felix. – Wszystko wygląda na zupełnie opuszczone. Spójrz, jak wysoko urosła trawa! Nikt jej nie kosił od wieków ani nie przycinał krzewów czy drzew.

Gałęzie smagały ich po twarzach albo zaplątywały się we włosy, gdy stąpali po ledwie widocznej ścieżce prowadzącej w kierunku domu. Rebecca musiała przyznać, iż rzeczywiście było mało prawdopodobne, by ktoś tu nadal mieszkał. Dom wyglądał na równie zaniedbany jak ogród, ze ścian odpadał tynk, w niektórych oknach na pierwszym piętrze brakowało szyb. Drzwi wejściowe wisiały we framudze tak samo krzywo jak ogrodowa furtka.

– Trzeba by zainwestować masę pieniędzy – mruknął Felix.

Rebecca spojrzała na niego przerażona.

– Ty chyba nie myślisz poważnie...

– Nie, nie – zaprzeczył. Następnie obeszli dom dookoła – i wtedy wszystko się zmieniło. Światło, niebo, cały dzień. Przed nimi roztaczał się rozległy ogród, ogromna, z pozoru niekończąca się łąka, która przechodziła w skały. Za skałami zaś połyskiwało morze, błękitne i bezkresne, odbijało jak w lustrze słoneczne promienie padające z bezchmurnego nieba, rozpraszając ponury nastrój, jaki uprzednio dominował w tak przytłaczający sposób.

Oboje przystanęli poruszeni tym widokiem, zamarli z wrażenia, jakie w nich wywołał.

– To jest... – rzekł Felix z zachwytem.

– Niesamowite. Niewiarygodnie piękne – dokończyła Rebecca.

Przeszli całą łąkę aż do skał. Strome spadziste zbocze opadało w tym miejscu do morza. W dole szalała kipiel, ciskając o kamienie białe spienione grzywy burzącej się wody. Pomiędzy wodą a skałami połyskiwał jasny piasek niewielkiej zatoki.

– Można się tam kąpać – stwierdził Felix.

– Nie da się tam zejść – zauważyła Rebecca.

– Ależ na pewno się da. Można wytyczyć jakąś ścieżkę.

– Tak czy owak kipiel jest tu zbyt gwałtowna.

– Nie zawsze. Nie każdego dnia.

Spojrzeli za siebie w kierunku domu. Z tej jego strony widniała niewielka zadaszona weranda. Stał na niej rozklekotany leżak, nieco uschnięta bugenwilla pięła się po słupie i zakrywała daszek.

– Usiąść tam i patrzeć na morze...

– Wieczorem przy zachodzie słońca...

– Albo rankiem w pierwszych promieniach dnia...

– Wsłuchiwać się w odgłosy kipieli...

– Spoglądać w niebo...

– Jak skrzeczą mewy...

Wzięli się za ręce i powoli ruszyli przez ogród w stronę domu. Ich domu.

Kupili go dwa tygodnie później.

Tego ranka Rebecca obeszła ogród, wypalając przy tym papierosa, po czym wróciła do kuchni i zaparzyła sobie herbatę. Wypiła ją, bardzo gorącą, z dodatkiem odrobiny miodu, z ceramicznego kubka, na którym wymalowano na żółtym tle dwa grube czarne koty ze splecionymi w kształt serca ogonami. Rebecca miała taki sam w kolorze czerwonym, żółty należał do Feliksa – i tego właśnie zawsze używała. Dostali te kubki od przyjaciół z okazji dziesiątej rocznicy ślubu. Zabrali je do domu na przylądku, gdyż wydawały się doskonale tu pasować.

Podczas urlopu Felix zwykł jadać obfite śniadanie, toteż o siódmej rano Rebecca nakryła stół w pokoju dziennym. Podgrzane bagietki wyjęte z zamrażarki, masło, rozmaite rodzaje marmolady. Rozłożyła dwa talerze, usiadła, wlepiła wzrok w chleb, masło, marmoladę, i już wiedziała, że znów niczego nie tknie. Rankiem bywało najgorzej. Dzień otwierał się przed nią w całej swej okazałości, obiecywał niekończący się ciąg pustych samotnych godzin. Wieczór był tak odległy. A tym samym chwila, kiedy mogła łyknąć swoje środki nasenne, położyć się do łóżka i znaleźć kilka godzin zapomnienia.

W tym właśnie momencie, tym powracającym każdego dnia momencie najbardziej rozpaczliwej samotności oraz wywołującego mdłości lęku przed dniem, pomyślała: „Nie chcę tak dłużej. Nie chcę dłużej żyć. Lepiej nie będzie, a ja nie potrafię już znieść tych poranków”.

Snuła te myśli ze spokojem, czuła, jak zanika jej lęk, a poczucie samotności traci swe przerażające ostrze, stało się bowiem przewidywalne.

Uprzątnęła stół, posprzątała w kuchni, poszła do sypialni, rozłożyła na łóżku barwną narzutę. Sypialnia mieściła się na pierwszym piętrze, z okna roztaczał się wspaniały widok na morze. Białe firany wydymały się w podmuchach porannego wiatru. Na komodzie stała oprawiona w srebrną ramkę ich ślubna fotografia. Oboje rozpromienieni, zakochani, przeszczęśliwi. Wszystko wokół nich przykrywał śnieg, ślub brali w styczniu, w poprzedzającą go noc spadł świeży puch. Wielu zaproszonych gości z innych miast nie pojawiło się, gdyż nie odważyło się w taką pogodę wyruszyć w drogę. Uroczystość miała przez to intymny charakter, z czego oboje bardzo się ucieszyli.

Schowała do szafy kilka leżących na krześle T-shirtów. Jako że Felix tak bardzo polubił ten dom, chciała go zostawić w najlepszym porządku. Wyszoruje teraz wszystko gorącą wodą, aż będzie pachniało i błyszczało: okna, podłogi, wszystkie regały i szafy, płytki i armaturę w łazience. Powinien błyszczeć i lśnić, skoro ma się z nim na zawsze pożegnać.

Pracowała przez całe przedpołudnie, nie zważając na to, że pot spływał jej strumieniami po całym ciele. Było już po pół do drugiej, gdy wylała ostatnie wiadro brudnej wody, po czym się wyprostowała i cicho jęknęła z powodu bolących pleców.

Białe deski podłogi połyskiwały w słońcu. Rebecca poczuła w sobie dawno już nieobecny, niemal zapomniany wewnętrzny spokój, rodzaj kojącego zadowolenia. Wytyczyła sobie pewien cel, nareszcie, wokół niej panował porządek.

Weszła do łazienki, wyjęła z szafki tabletki. Zabrała je ze sobą na dół, opakowanie położyła na kuchennym stole. Raz jeszcze obejdzie dom i ogród, doglądnie wszystkiego, po czym je połknie. Może jeszcze weźmie dodatkowo kilka tabletek nasennych i wypije dwie lub trzy szklaneczki whisky. I wtedy wszystko będzie już miała za sobą.

Akurat w chwili gdy znalazła w pokoju dziennym pełną popielniczkę, którą koniecznie musiała opróżnić, zadzwonił telefon.

Przestraszyła się tego nieoczekiwanego, rozdzierającego ciszę dźwięku, przez moment nie wiedziała, skąd się bierze. Stanęła jak osłupiała, potem dotarło do niej, że to dzwonek telefonu i że musi zdecydować, czy podnieść słuchawkę.

Od czasu gdy wycofała się całkowicie ze swego dawnego życia, odsunęła się od wszystkiego i wszystkich, radykalnie zerwała kontakt z osobami, które wcześniej do niego przynależały, tak rzadko odbierała jakiekolwiek telefony, że niemal zupełnie zapomniała o obecności czarnego aparatu w pokoju dziennym. Ostatni raz zadźwięczał cztery tygodnie wcześniej, a i wówczas ktoś wybrał zły numer.

„Pewnie znowu pomyłka – pomyślała. – Wcale nie muszę reagować”.

Telefon umilkł. Wzięła głęboki oddech, sięgnęła po popielniczkę. Telefon znów zaczął dzwonić.

Pewnie to coś ważnego. Nie mogła jednak sobie wyobrazić, że cokolwiek mogło mieć jeszcze jakieś znaczenie. Zerwała wszelkie kontakty. Ludzie o niej zapomnieli. Należności wobec urzędu skarbowego regulowała zawsze w terminie, podobnie jak rachunki za prąd i wodę.

A może nie? Czy telefon mógł dotyczyć tego rodzaju kwestii? Czegoś, czym zapomniała się zająć?

Z wahaniem podniosła słuchawkę.

– Rebecca Brandt – powiedziała cichym głosem.

Chwilę potem gorąco tego pożałowała.

Popsuł jej cały plan. Oczywiście miała jeszcze mnóstwo czasu. Nie mógł się pojawić przed upływem dwu i pół godziny. Miałby wtedy przyjemność odkrycia jej zwłok. Było jej zupełnie obojętne, kto i kiedy ją znajdzie, bądź co bądź jednak ze względów estetycznych im wcześniej to nastąpi, tym lepiej. W przeciwnym razie jej zwłoki będą się rozkładać przez resztę upalnego lata. Pozostawało pytanie, czy ktoś w ogóle tu jeszcze kiedyś zajrzy.

Stała przy kuchennym stole i wpatrywała się w tabletki, zastanawiając się, co się właściwie zmieniło. Dlaczego nie była w stanie zrobić tego, co jeszcze kilka minut wcześniej uczyniłaby z poczuciem wewnętrznego spokoju i dawno już niezaznanym opanowaniem? Dzwonek telefonu. Głos, którego od tak dawna nie słyszała, który jednak wciąż był jej bliski. Wesoły śmiech.

Do diabła! Zacisnęła prawą pięść i z całej siły uderzyła nią w blat stołu. Kłujący ból przeszył jej przegub, miała jednak wrażenie, jakby nie należał do niej, jakby pulsował gdzieś indziej, z dala od niej. Ten człowiek zniweczył jej samotność, w tym właśnie rzecz, dzwoniąc do niej rozerwał kokon, którym się owinęła. Trzeba było absolutnego odosobnienia, całkowitego odsunięcia od świata zewnętrznego, by dotrzeć do punktu, w którym się dziś rano znalazła: by zdecydować o odebraniu sobie życia.

Proces ów był tak długotrwały, tak trudny i bolesny, że z wściekłości i rozczarowania mogłaby się zalać łzami. To również zupełnie nowe, dawno już zapomniane uczucie: łzy palące w kącikach oczu, gotowe w każdej chwili wypłynąć. Ostatnie wypłakała tuż po śmierci Feliksa. Nigdy potem. Jej smutek nie pozwalał płynąć łzom.

Teraz mogła zacząć od początku. Świat wyciągnął ku niej rękę, dotknął jej, uwolnił od łez. Można by powiedzieć, że ktoś pochwycił ją i odciągnął znad krawędzi przybrzeżnego klifu, z którego właśnie zamierzała skoczyć. Oznaczało to jedynie zwłokę, gdyż będzie teraz musiała podjąć na nowo długą wspinaczkę po stromej ścieżce ku skalnej krawędzi, piąć się krok za krokiem, wytężając wszystkie siły. Kiedyś jednak znów stanie na samym szczycie. A wtedy wyjmie z gniazda wtyczkę telefonu.

Zabrała opakowania z tabletkami i zaniosła do łazienki, schowała głęboko w szafce. Wryła sobie w pamięć ich obraz, ich pocieszający, pełen obietnic obraz. One tam są. W każdej chwili może po nie sięgnąć. Musi tylko wciąż to sobie uświadamiać.

W lustrze nad umywalką ujrzała upiornie pobladłą twarz. Jak w pełni lata na południu Francji można wyglądać tak blado? Jakby od co najmniej roku nie przebywała ani chwili na słońcu. W istocie tak właśnie było. Kiedy właściwie wychodziła z domu? Zawsze wczesnym rankiem, by przejść się po ogrodzie, wówczas jednak słońce dopiero wschodziło. Czasem siedziała wieczorami na tarasie. Ale rzadko. Felix uwielbiał spędzać tam długie wieczory, nawet pół nocy. Popijali czerwone wino i liczyli spadające gwiazdy. Jak mogłaby bez niego znieść letnie orzeźwiające powietrze, ciepłe podmuchy wiatru, blask księżyca?

Raz jeszcze przeczesała szczotką włosy. Skoro – niestety – będzie mieć gości, musi wybrać się do wsi po zakupy. Co prawda zamrażalnik wciąż był pełny, nie miała jednak zamiaru gotować. Emocjonalna udręka dzisiejszego ranka była zbyt wielka, nie starczy jej sił, by wieczorem stanąć jeszcze przy kuchni. Znała niewielki sklepik, w którym można było kupić gotowe sałatki, mieli tam również nadzwyczaj dobry ser. Do tego odgrzeje w piekarniku bagietkę. To musi wystarczyć. W końcu to nie ona wpraszała się w odwiedziny.

Sklep, do którego się wybierała, mieścił się tuż obok portu w Le Brusc. Na promenadzie tłoczyły się tłumy turystów, szpetni, świecący się od nadmiaru olejku do opalania półnadzy mężczyźni o dużych brzuchach, kobiety w skąpych bikini niezakrywających ani skrawka ich wyraźnego cellulitisu, rozwydrzone dzieci i niezadowolone nastolatki o ładnych co prawda sylwetkach, lecz raczej głupkowatym wyrazie twarzy. Z licznych budek rozstawionych wzdłuż ulicy roznosił się odór rozgrzanego tłuszczu. Serwowano frytki i kiełbaski, kurczaka z grilla, ociekającą tłuszczem pizzę oraz pachnącą wędzonym węgorzem quiche, do której właściciele budek najwyraźniej dodawali wszystko, czego nie zdołali się przez ostatni tydzień pozbyć; takie przynajmniej można było odnieść wrażenie, patrząc na te wypieki. Rebecca zastanawiała się, jak ludzie mogą jeść podobne rzeczy, i to w takim upale. Jakim sposobem nie dostają mdłości od samego zapachu? Jak w ogóle można znieść ten ścisk oraz bliskość nagich spoconych ciał?

I dlaczego dostrzegała wyłącznie odpychających ludzi?

Wiedziała oczywiście, iż kręcili się tu nie tylko brzuchaci mężczyźni, że Le Brusc nie było jedynie miejscem spotkań kobiet noszących bikini, choć niegrzeszących stosowną po temu figurą. Z całą pewnością pląsały tu również wesołe nastolatki i urocze małe dzieci. A jednak to co szpetne i wulgarne zazwyczaj usiłuje zdominować piękno i subtelność, aż uczyni je niewidzialnym. Poza tym miało to bez wątpienia związek z jej, Rebekki, nastrojem. Zamierzała pożegnać się ze światem i własnym życiem, a to oznaczało skupianie się na odpychających stronach ziemskiego istnienia i przemilczaniu tych dobrych.

Tego dnia na portowej promenadzie nie było to istotnie aż takie trudne. Nim dotarła do sklepu, w którym zamierzała zrobić zakupy, niezliczoną ilość razy ją potrącono, popchnięto i szturchnięto, na rękawku białego T-shirtu miała brązową plamę po olejku do opalania, ledwo też uniknęła zderzenia z małolatem pędzącym w zawrotnym tempie na deskorolce, mimo że panował tak duży tłok. Oblewały ją fale gorąca, wiedziała, że zaraz rozboli ją głowa. A jednak – choć w gruncie rzeczy czuła jedynie zdenerwowanie i wyczerpanie, a może właśnie dlatego – kiedy otworzyła drzwi niewielkiego sklepiku, przyszła jej do głowy myśl, iż to naprawdę dziwne, że się tu znalazła, czując ból przeszywający jej ociężałe spocone ciało. Gdyby jej plan dnia nie uległ nagle tak zaskakującej zmianie, o tej porze leżałaby już martwa. A wtedy obce byłyby jej wszelkie odczucia.

Nagle przeszedł ją dreszcz, drgnęła, i to nie tylko z powodu wyraźnie niższej temperatury panującej we wnętrzu klimatyzowanego sklepu.

Na szczęście za ladą nie stał jego właściciel, lecz nieznana jej młoda dziewczyna, prawdopodobnie zatrudniona na lato. Dawniej razem z Feliksem często robili tu zakupy, jednakże od dnia jego śmierci już tu nie wstępowała, nie chciała odpowiadać na pytania i udzielać wyjaśnień. A już najmniej przyjmować kondolencje. Choć ludzie czynili to oczywiście w dobrej wierze, od samego początku wszelkie komentarze na temat śmierci Feliksa wydawały się Rebecce zakłamane i nieszczere. W najmniejszym stopniu nie mogły bowiem dotrzeć do prawdziwej istoty bólu, jaki odczuwała, gdyż jakiekolwiek słowa współczucia i zrozumienia nie mogły wyrazić tego, co dla niej znaczyła utrata męża. Jego śmierć stała się kresem także jej życia, któż jednak potrafił to pojąć? Najbardziej szyderczo brzmiało w jej uszach zdanie Życie toczy się dalej. Bullshit, odparłby na to Felix. Życie wcale nie toczyło się dalej. Można oddychać, jeść, pić i czuć uderzenia własnego serca, a mimo to być martwym. Wyjaśnianie tego komukolwiek uznała jednak za zbyteczne.

Kupiła rozmaite gatunki sera, sałatki i oliwki, a kiedy znów znalazła się na ulicy, uświadomiła sobie, że mimowolnie zrobiła takie same zakupy jak dawniej, gdy Felix jeszcze żył. Wybrała to, co najbardziej lubił. Do dziś zresztą gotowała jego ulubione potrawy, nawet jeśli sama niechętnie je jadła, nie czuła głodu i w końcu wszystko wyrzucała. Była to jakby reguła, której wciąż musiała przestrzegać. Nie potrafiła postępować tak, jakby on już nie żył.

Postępować tak, jakby on już nie żył!

Omal się nie roześmiała, a przecież wcale nie było jej do śmiechu. Cóż za szalone sformułowanie. Nie potrafiła postępować tak, jakby on już nie żył. On nie żyje, do diabła. Stała nad jego grobem, sypała ziemię na jego trumnę, jak przez mgłę albo jakąś ścianę, wyczuwała zgromadzonych wokół ludzi, z których wszyscy bez wyjątku mieli smutne, skonsternowane miny, niektórzy nawet popłakiwali. Mówiono o niepowetowanej stracie oraz o tym, że Felix o wiele za wcześnie został wyrwany z ich grona.

– Proszę nie dostrzegać w jego śmierci samowolnego, niesprawiedliwego działania losu – rzekł do niej pastor; również jego głos zabrzmiał jakby z oddali. – Było mu przeznaczone umrzeć w tym czasie i w taki właśnie sposób. Któregoś dnia otrzyma pani odpowiedź na swoje rozpaczliwe Dlaczego?

„Mam to gdzieś” – pomyślała i odwróciła się.

Trzymając mocno papierową torbę z zakupami, przeciskała się przez tłum, zdeterminowana, by jak najszybciej się stąd wydostać i na powrót zaszyć w ciszy swego domu. Kiedy ktoś nagle chwycił ją za ramię, w pierwszej chwili usiłowała się wyrwać, na nikogo się nie oglądając. Gdy jednak usłyszała znajomy głos mówiący do niej „Madame!”, uniosła wzrok i spojrzała w ogorzałą twarz Alberta, kapitana portu.

On i Felix byli przyjaciółmi. Różnili się wykształceniem i wychowaniem, lecz połączyła ich namiętna miłość do żeglowania oraz wszystkiego, co miało związek z morzem i statkami. Potrafili spędzać razem całe godziny, snując rozmowy o swych minionych żeglarskich przygodach, popijali przy tym pastis, którego Rebecca nie lubiła. Rzadko brała udział w tych spotkaniach. Sama nie umiała żeglować, toteż nie mogła nic wnieść do rozmowy. Miała wrażenie, że jej obecność powstrzymuje tylko obydwu mężczyzn przed niepohamowanym wybuchem wszelkiego rodzaju przechwałek. Dlatego też się wycofała. Nie chciała psuć Feliksowi całej zabawy.

– Madame, jakże miło znów panią widzieć! – odezwał się Albert z promiennym uśmiechem na twarzy. Mówił po francusku z silnym prowansalskim akcentem, Rebecca jak zawsze miała trudności ze zrozumieniem jego słów.

– Jak się pani miewa, madame? Nie wiedziałem, że spędza tu pani lato!

Rebecca nie miała ochoty mu wyjaśniać, że mieszka tutaj już od dziewięciu miesięcy, że sprzedała swój dom w Niemczech i nie zamierza tam wracać. Nie chciała, by zaczął ją odwiedzać i obdarzać uczuciami przyjaźni, jaką żywił do Feliksa.

– Muszę doglądać posiadłości – rzekła wymijająco – w przeciwnym razie działka zdziczeje; także w domu... trzeba zrobić to i owo.

– Jeśli potrzebuje pani pomocy...

– Poradzę sobie, dziękuję. – Zauważyła, jak nieprzychylnym mówiła tonem, toteż dodała: – To naprawdę miło z pana strony, Albercie. Odezwę się do pana, jeśli pojawi się jakiś problem.

Albert westchnął.

– Tak bardzo go lubiłem, monsieur Brandta. Miły był z niego człowiek. I naprawdę wiele rozumiał z żeglarstwa. Był wspaniały.

– Tak – przyznała chłodno Rebecca.

Zapadło między nimi kłopotliwe milczenie, podczas gdy wokół nich nadal toczyło się gwarne i ruchliwe życie.

– A co teraz będzie z „Libelle”? – zapytał po chwili Albert. – To znaczy, nadal będę się nią opiekował, trochę jednak szkoda, że nikt nią już nie pływa. Taka ładna łódź! I płaci pani niemało za miejsce...

– Czy coś jest nie w porządku? – spytała Rebecca.

Albert uniósł obie dłonie w obronnym geście.

– Ależ broń Boże, nie! Mam tylko na myśli... chodzi mi o łódkę. Monsieur Brandt tak bardzo ją lubił. Czasem myślę sobie... – Nie dokończył.

– Tak?

– Czasem myślę sobie, że on by chyba nie chciał, żeby „Libelle” stała teraz w porcie na kotwicy. Taka łódź musi pruć fale pod pełnymi żaglami, czuć w sobie wiatr, pianę burzącej się wody, sól... A teraz tylko marnieje.

Również Felix zawsze wyrażał się o „Libelle” jak o jakimś żywym stworzeniu, stąd styl wypowiedzi Alberta nie był Rebecce obcy. Uśmiechnęła się nieco bezradnie.

– Nie umiem żeglować. Nigdy nie zrobiłam licencji.

– Ależ to może pani jeszcze nadrobić.

To jakiś żart. Cały ten dzień to po prostu jakiś absurd. Właśnie jej zaproponowano, by zrobiła licencję żeglarską.

O tej porze leżałabym już martwa!

Jakby życie raz jeszcze chciało nagle wytoczyć wszystkie swe działa. Odwieść ją od jej planu. Jakby próbowało stać się ważne i ciekawe, i wiele obiecujące. W jej przypadku to jednak nie zadziała. Co się tyczy życia, ona nie da się skorumpować.

– Pomyślę o tym – odparła wymijająco.

– Mógłbym też pani pomóc, gdyby chciała pani sprzedać „Libelle” – zaproponował Albert. – Postarałbym się, żeby trafiła w dobre ręce. Do kogoś, kto by ją docenił.

– Muszę to wszystko przemyśleć, Albercie. Odezwę się do pana. To miłe, że się pan tak zaangażował. Bardzo dziękuję.