Master89wt
Napięcie, tajemnica, dużo trupów i szczypta romansu. Za to lubię tę autorkę i to dostałam w jej kolejnej powieści. Polecam jako odpoczynek i chęć odreagowania stresów 😀
Tytuł dostępny bezpłatnie w ofercie wypożyczalni Depozytu Bibliotecznego.
- Dostawca treści: Fundacja Krajowy Depozyt Biblioteczny
- Kategoria: Kryminał
- Język: polski
- Rok wydania: 2006
Tę książkę możesz wypożyczyć z naszej biblioteki partnerskiej!
Książka dostępna w katalogu bibliotecznym na zasadach dozwolonego użytku bibliotecznego.
Tylko dla zweryfikowanych posiadaczy kart bibliotecznych.
Opuszczony szpital psychiatryczny. Stary witraż. Okno, za którym przed laty rozegrała się tragedia. Detektyw Montoya ma tylko takie tropy. To za mało, żeby schwytać seryjnego mordercę, który dokonuje makabrycznych zbrodni i zostawia przy ciałach ofiar tajemnicze słowa: Ceną grzechu jest śmierć.
Cykl: New Orleans, t. 3
Książka dostępna w zasobach:
Miejska Biblioteka Publiczna im. Zofii Urbanowskiej w Koninie (3)
Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Barcin im. Jakuba Wojciechowskiego (2)
Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Asnyka w Kaliszu (4)
Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Kole
Biblioteka Publiczna Gminy Nadarzyn
Miejska Biblioteka Publiczna im. Jana Pawła II w Opolu (4)
Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Próchnika w Piotrkowie Trybunalskim (4)
Gminna Biblioteka w Pruszczu
Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Słupcy
Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna w Sompolnie
Biblioteka Publiczna im. H. Święcickiego w Śremie
Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Zagórów
Miejska Biblioteka Publiczna im. Stefana Żeromskiego w Zakopanem (2)
Publiczna Biblioteka w Zatorze im. Pawła z Zatora
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 439
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
4,5 (4 oceny)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Dreszcze
Powieści Lisy Jackson
Bez pamięciChłód sercaLodowata żądzaNazajutrzNoc tajemnicPłomień zemstyPrzerwać milczenieW afekcie
Lisa
Jackson
Dreszcze
Przekład
Joanna Nałęcz
AMBER
Dar od Czytelnika
Redakcja stylistyczna
Anna Tłuchowska
Redakcja techniczna
Andrzej Witkowski
Korekta
Zofia Firek
Jolanta Kucharska
Ilustracja na okładce
Dale Fiorillo
Opracowanie graficzne okładki
Studio Graficzne Wydawnictwa Amber
Skład
Wydawnictwo Amber
Druk
Wojskowa Drukarnia w Łodzi
Tytuł oryginału
Shiver
Copyright © 2006 by Susan Lisa Jackson.
All rights reserved.
For the Polish edition
Copyright © 2006 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
ISBN 83–241–2680–5
978–83–241–2680–4
Warszawa 2006. Wydanie I
Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13, 620 81 62
www.wydawnictwoamber.pl
Jackowi i Betty Pedersonom, wspaniałym rodzicom, cudownym przyjaciołom i ludziom, którzy wierzyli, że mogę dokonać wszystkiego. Mamo, Tato, dziękuję!
Prolog
Szpital Naszej Pani od Cnót Nowy Orlean, Luizjana
Czuła jego oddech.
Ciepły.
Zniewalający.
Zmysłowy i wywołujący lęk.
Czuła obecność, od której zjeżyły się jej włosy na karku, ścierpła skóra, a na plecach pojawiły się kropelki potu.
Serce jej waliło. Nie mogła się poruszyć. Stała w ciemności i gorączkowo przeszukiwała wzrokiem mroczne kąty swojego pokoju. Przez otwarte okno słyszała kumkanie żab na pobliskich moczarach i stukot przejeżdżających daleko pociągów.
Ale on tu był razem z nią.
Odejdź, chciała powiedzieć, ale powstrzymała się w nadziei, że nie dostrzeże jej, stojącej przy oknie. Po drugiej stronie ulicy latarnie rzucały na ziemię mdłe, błękitnawe światło; zdała sobie nagle sprawę, że jej okryta tylko cienką nocną koszulą sylwetka jest widoczna na tle upiornej poświaty.
Oczywiście, widzi ją i zaraz znajdzie.
Jak zawsze.
Zaschło jej w gardle. Zrobiła krok do tyłu i oparła się ręką o okienną framugę. Może tylko wyobraziła sobie jego obecność. Może wcale nie słyszała odgłosu otwieranych drzwi. Może po prostu zbyt szybko wybudziła się z wywołanego lekiem snu. W końcu nie było jeszcze tak późno, dochodziła dopiero ósma wieczorem.
Może jednak jest bezpieczna w tym pokoju, swoim pokoju, na drugim piętrze.
Może.
Sięgnęła do lampki na nocnym stoliku, kiedy usłyszała ciche szuranie na deskach podłogi.
Krzyk uwiązł jej w gardle.
Wzrok powoli przyzwyczajał się do półmroku. Spojrzała na skłębioną pościel na łóżku. Spała niespokojnie. Na toaletce stały lampa i dwa zdjęcia w ramkach – portrety jej córek. Po drugiej stronie pokoju był kominek. Widziała ozdobne kafelki, kratę i puste miejsce nad gzymsem, gdzie kiedyś wisiało lustro.
Gdzie on jest? Spojrzała na wysokie okna. Za nimi panował gorący październikowy wieczór. Widziała w szybie swoje odbicie: drobna, niewysoka, smutne złote oczy, wysokie kości policzkowe, lśniące kasztanowe włosy. A za nią... Czy to tylko jej wyobraźnia?
Czy ktoś się tam skrada?
Na tym właśnie polegał problem. Czasami się chował.
Ale zawsze był gdzieś w pobliżu. Zawsze. Czuła jego męski zapach, słyszała miękkie, stanowcze kroki w korytarzu, dostrzegała przemykający cień.
Nie było przed nim ucieczki. Nigdy. Nawet w środku nocy. Lubił ją zaskakiwać, zachodzić znienacka od tyłu, kiedy siedziała przy biurku, pochylać się nad nią, kiedy klęczała przy łóżku. Zawsze był gotów przycisnąć usta do jej karku i dotknąć jej piersi. Podniecało ją to, choć go nienawidziła. Przyciskał ją do siebie tak mocno, że czuła na plecach jego erekcję. Nigdy nie była bezpieczna, ani pod prysznicem, ani we własnym łóżku.
Co za ironia, że umieścili ją właśnie tutaj... dla jej bezpieczeństwa.
– Odejdź – szepnęła. Serce waliło jej jak młotem, w głowie czuła mętlik. – Zostaw mnie w spokoju.
Zamrugała i wytężyła wzrok.
Gdzie on jest?
Spojrzała nerwowo w stronę szafy. Tylko tam mógł się schować. Oblizała wargi. Drewniane drzwi były uchylone, lekko, ale wystarczająco, by ten, kto krył się w środku, mógł patrzeć przez szparę. Coś mignęło. Oczy?
Boże.
Może to on. Czeka.
Czuła gęsią skórkę na całym ciele. Powinna kogoś zawołać, ale jeśli to zrobi, znowu ograniczą jej wolność, nafaszerują lekami... albo jeszcze gorzej. Przestań, Faith. Dość tej paranoi! Ale lśniące w szparze oczy patrzyły na nią. Czuła jego wzrok. Objęła się rękami, drapiąc się nerwowo po ramionach.
Może to tylko zły sen. Koszmar. Czy nie tak mówiły siostry, cicho, uspokajająco? Poklepywały ją po ramieniu i patrzyły na nią ze współczuciem i niedowierzaniem. Zły sen. Tak! Makabryczny koszmar. Nawet pielęgniarka zgodziła się z zakonnicami. I lekarz, chłodny profesjonalista, który rozmawiał z nią tak, jakby była małym dzieckiem.
– Ależ Faith, nikt cię nie śledzi – powiedział z protekcjonalnym uśmiechem. – Wiesz przecież. Jesteś tylko... trochę zagubiona, to wszystko. Jesteś tu zupełnie bezpieczna. Pamiętaj, to teraz twój dom.
Poczuła gorące łzy pod powiekami i zaczęła się drapać coraz mocniej. Dom? To okropne miejsce? Zamknęła oczy i zacisnęła palce na wezgłowiu łóżka.
Czy naprawdę jest tak chora, jak mówią? Czy naprawdę widzi ludzi, których wcale przy niej nie ma? Ciągle to powtarzają i teraz sama nie jest już pewna, co jest prawdą, a co nie. Może to spisek? Może chcą, by uwierzyła, że jest tak szalona, jak twierdzą?
Usłyszała kroki.
Zadrżała; drzwi szafy się uchyliły.
– Słodki Jezu. – Cofnęła się, drżąc i nie spuszczając wzroku z szafy.
Rozejrzała się, szukając czegoś, co mogłoby posłużyć za broń, ale zabrali jej nawet nóż do otwierania listów.
Podniosła oczy. Był tu, widziała go teraz wyraźnie, wysoki mężczyzna, zagradzający jej drogę do drzwi. Było za ciemno, żeby dostrzec jego twarz, ale wiedziała, że uśmiecha się złośliwie.
Był Szatanem Wcielonym. Nie mogła przed nim uciec. Jak zawsze.
– Proszę, nie. – Jej głos brzmiał żałośnie słabo, nogi drżały.
– Co, nie?
Nie dotykaj mnie... nie kładź rąk na moim ciele... nie mów, że jestem piękna... nie całuj mnie...
– Wyjdź stąd. – Dobry Boże, nie miała broni, nic, co mogłoby go powstrzymać.
– Bo co?
– Bo zacznę krzyczeć i zawołam strażników.
– Strażników – powtórzył niskim głosem, w którym słyszała rozbawienie. – Tutaj? – Cmoknął, jakby mówił do nieposłusznego dziecka. – Już tego próbowałaś.
Wiedziała, że mu ulegnie. Jak zawsze.
– Strażnicy? Uwierzyli ci ostatnim razem?
Oczywiście, że nie. Dlaczego mieliby jej wierzyć? Dwóch chudych, pryszczatych chłopców. Nawet nie ukrywali, że uważają ją za wariatkę. Chociaż użyli innych, bardziej wyszukanych słów. Omamy... Paranoja... Schizofrenia...
A może w ogóle nic nie mówili? Może. Może tylko patrzyli na nią współczującym, ale i wygłodniałym wzrokiem. Czy jeden z nich nie powiedział, że jest seksowna? Drugi złapał ją za pośladek... a może to wszystko też było tylko złym snem?
– Odejdź – szepnęła znowu, wbijając paznokcie w ramię.
– Przestań, Faith – ostrzegł ją. – To nic nie da. Jestem tu, żeby ci pomóc. Wiesz o tym.
Pomóc jej? Nie... nie, nie, nie!
Miała ochotę skulić się na podłodze. Walcz! – nakazał jej jednak jakiś wewnętrzny głos. Nie pozwól, by cię zmusił, do robienia tego, czego nie chcesz robić! Masz wolną wolę.
Ale było już za późno.
Teraz był blisko niej, znów cmoknął. Widziała różowy, wilgotny koniuszek języka.
– Faith – powiedział chrapliwym szeptem. – Chyba znowu byłaś bardzo niegrzeczną dziewczynką.
– Nie – jęknęła. Znowu... Znowu poczuła, jak narasta w niej to okropne podniecenie.
– Nie wiesz, że to grzech tak kłamać?
Spojrzała na ścianę, na której wisiał krzyż. Poruszył się? Zamrugała i przez chwilę wydało się jej, że Jezus spogląda na nią łagodnie, ale karcąco.
Nie, to niemożliwe. Weź się w garść, na litość boską.
To tylko wizerunek, nic więcej...
Chwytając z trudem powietrze, oderwała wzrok od umęczonej twarzy Jezusa i spojrzała na kominek... zimny teraz i pusty. Powiedzieli, że to ona sama zbiła wiszące nad nim kiedyś lustro, w napadzie szału. I że pocięła się odłamkami szkła, bo jej własne odbicie sprawiało jej ból.
Ale to on to zrobił. Ten diabeł, którego jedynym celem było zadawanie jej bólu. Odmówiła mu, a on uderzył w lustro pięścią.
Tak było.
A może nie? Patrząc teraz na krew za swoimi paznokciami, nie była tego pewna. Co się ze mną dzieje?
Chciałaś go zabić... chciałaś się obronić!
Zamknęła oczy i jęknęła przeciągle. Nie wiedziała już, w co wierzyć. Cofnęła się do okna. Chciała odsunąć się od niego, od pokusy, od grzechu.
Gdzie jest jej mąż? I jej dzieci? Co się stało z dziewczynkami?
Ogarnęła ją panika. Zamrugała szybko, usiłując się skupić. Dziewczynki są bezpieczne. Muszą.
Skup się, Faith. Weź się w garść. Gina i Abby są z Jacques’em. Przyjadą dzisiaj, pamiętasz? Dziś są twoje urodziny.
A może nie?
Cofnęła się jeszcze trochę.
– Jesteś zagubiona, Faith, ale ja mogę ci pomóc – rzekł spokojnie, jakby nic się między nimi nie wydarzyło, jakby wszystko było tylko wytworem jej wyobraźni, jakby nigdy jej nawet nie dotknął.
Dobry Boże, jak bardzo musi być szalona?
Odwróciła się szybko, zahaczając stopą o brzeg dywanu. Dostrzegła w szybie odbicie swojej upadającej sylwetki. Widziała, jak rzucił się w jej stronę, poczuła na sobie jego dłonie.
– Nie! – krzyknęła, upadając.
Rozległ się brzęk tłuczonego szkła.
Szyba pękła.
Krata z kutego żelaza z chrzęstem wypadła z framugi.
Krzycząc, Faith zamachała w powietrzu ramionami, usiłując uchwycić się parapetu, występu w murze, cegły, czegokolwiek! Ale było za późno. Zachwiała się i runęła w dół. Kawałki szkła poszarpały jej nocną koszulę i skórę na obnażonych nogach.
W ułamku sekundy zrozumiała, że już po wszystkim. Już nigdy nie będzie cierpiała.
Faith Chastain zamknęła oczy, spadając w ciemność gorącej, dusznej nocy.
Rozdział 1
Dwadzieścia lat później
Cambrai, Luizjana
Chciałam ci tylko złożyć życzenia urodzinowe – powiedziała siostra do automatycznej sekretarki.
Abby stała pośrodku swojej małej kuchni. Słuchała i zastanawiała się, czy jednak nie podnieść słuchawki. W końcu postanowiła, że nie. Nie była w nastroju. Spędziła cały dzień w swoim studiu w Nowym Orleanie, użerając się z dziećmi, które miały własne pomysły na to, jak powinien wyglądać portret bożonarodzeniowy. Teraz miała tylko ochotę na kieliszek wina. Może dwa. A nie na wysłuchiwanie życzeń urodzinowych.
– No to... zadzwoń do mnie, jak już wrócisz. Na Zachodnim Wybrzeżu jest jeszcze dość wcześnie, wiesz. Chciałabym... chciałabym z tobą porozmawiać, Abby. Trzydzieści pięć lat to w pewnym sensie przełom.
Tak, pomyślała Abby, pod wieloma względami. Otworzyła lodówkę i wyciągnęła butelkę chardonnay. Kupiła ją miesiąc wcześniej, kiedy sądziła, że jej przyjaciółka, Alicia, odwiedzi ją w Luizjanie.
– Kiedy... kiedy odsłuchasz tę wiadomość... to znaczy, zakładając, że nie słuchasz jej teraz... tylko nie chcesz ze mną rozmawiać... W każdym razie zadzwoń do mnie, dobrze? – Gina urwała na moment. – Minęło dużo czasu, Abby – dodała. – Pora zakopać topór wojenny.
Abby nie była tego całkiem pewna. Odkręciła wodę i opłukała kieliszek, na którym od dwóch lat zbierał się kurz.
– Wiesz, Abby, że nie chodzi tylko o ciebie – przypomniała Gina.
Oczywiście, że nie. Chodzi o ciebie.
– Dla mnie to również ciężki dzień. Ona była także moją matką.
Abby zacisnęła zęby. Znowu zaczęła się zastanawiać czy nie podnieść słuchawki, i znowu zdecydowała, że nie. Sięgnęła do szuflady, wyciągnęła korkociąg i zaczęła otwierać butelkę wina.
– Słuchaj, Abbs, naprawdę mam nadzieję, że nie siedzisz teraz sama w domu i nie słuchasz tego, co mówię... Powinnaś się jakoś zabawić.
Mam zamiar.
Klik! Gina odłożyła w końcu słuchawkę.
Abby odetchnęła głęboko i oparła się o kuchenny blat. Może powinna jednak podnieść słuchawkę, przyjąć życzenia i udawać, że jest częścią jednej, wielkiej, kochającej się rodziny. Ale nie potrafiła tego zrobić. Nie dziś. Bo Gina na pewno na tym by nie poprzestała. W końcu zaczęłyby rozmawiać o matce, o tym, co się zdarzyło dwadzieścia lat temu, a potem pojawiłyby się te krępujące pytania o Nicka.
Odkorkowała butelkę.
Trudno wybaczyć siostrze, że spała z jej mężem. Oczywiście, to było dawno temu i zanim Abby wyszła za Nicka. Ale odkąd się o tym dowiedziała, to znaczy od pięciu lat, ta sprawa stanęła między nimi.
Cóż, Gina spotykała się z nim pierwsza, prawda?
No i co z tego? Abby nalała wina do kieliszka. Prawdę mówiąc, Nick nie sprawdził się ani jako chłopak, ani jako mąż. Abby rozwiodła się z nim, a Gina przecież pozostała jej siostrą. Tego nie da się zmienić. Może trzeba w końcu zostawić to wszystko za sobą, pomyślała, patrząc przez uchylone okno na zapadający zmierzch. Wieczorne powietrze, pachnące ziemią i wodą, wpłynęło do środka. Grały cykady, a na zamglonym, lawendowym niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. To ładne miejsce, choć odosobnione. Abby i Nick kupili ten dom z nadzieją, że się staną typową amerykańską rodziną z dwójką dzieci i samochodem kombi.
Marzenia.
Otworzyła okno szerzej, bo wieczór był bardzo ciepły. Z daleka dobiegał stukot pociągu, bliżej, u sąsiada, rozszczekał się pies. Przez gałęzie drzew przeświecał wschodzący księżyc.
Aparat leżał na blacie koło tylnych drzwi. Wieczór był tak cichy i spokojny, niknące powoli światło tak intrygujące, że Abby postanowiła pstryknąć kilka zdjęć i skończyć dawno rozpoczętą rolkę filmu. Teraz używała w pracy głównie aparatu cyfrowego. Wyszła na zewnątrz, a kot, Ansel, wymknął się za nią i wskoczył na ławkę pod drzewem magnolii. Zrobiła mu kilka zdjęć. Czemu nie miałaby uwiecznić dnia swoich trzydziestych piątych urodzin?
Nagle rozległ się głośny trzask łamanej gałęzi.
Serce podeszło jej do gardła.
Odwróciła się szybko, pewna, że ktoś czai się w krzakach. Na rękach pojawiła się jej gęsia skórka, serce waliło jak młotem. Ale choć wytężyła wzrok, nikogo nie zauważyła. Zdenerwowana wróciła do domu i zawołała kota przez otwarte drzwi. Ansel nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Stał nieruchomo, wpatrując się czujnie w mroczne krzewy.
– Daj spokój, Ansel. Dosyć wrażeń na dziś.
Kot zasyczał przeciągle, sierść na jego grzbiecie podniosła się powoli. Położył uszy po sobie, poruszył lekko ogonem i nagle rzucił się przez werandę w kierunku studia. Wiedziała, że nie da rady go złapać.
– No, no, ale bohater – mruknęła ironicznie, ale zamykając za sobą drzwi, ciągle była zaniepokojona. Nigdy dotąd nikt nie kręcił się koło jej domu, ale przecież zawsze jest pierwszy raz. Położyła aparat na stole w jadalni i poszła do kuchni. Czerwone światełko automatycznej sekretarki znowu przypomniało jej o Ginie.
Nigdy nie były sobie bliskie. Może dlatego, że była między nimi niewielka różnica wieku, zaledwie czternaście miesięcy? A może dlatego, że Gina była zawsze taka ambitna i żądna sukcesu? A może... może wina leżała, choćby częściowo, także po stronie Abby?
– Cholera – mruknęła, pociągając łyk z kieliszka. Zimne wino nie przyniosło ulgi.
Było gorąco. Wilgotno. Abby otarła pot z czoła ściereczką do naczyń.
Może jednak powinna odebrać ten głupi telefon?
Nie. Nie była na to gotowa. Nie dziś. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek będzie.
Dwadzieścia lat temu...
Przypomniała jej się ulubiona piosenka matki.
–Ani się waż – upomniała samą siebie. Nie będzie roztrząsać przeszłości, tak jak to robi od dwudziestu lat. Czas pójść do przodu, spojrzeć w przyszłość. Tak, obiecała sobie w duchu, zacznę dziś wieczorem. Spróbuję zapomnieć o tym, co wydarzyło się dokładnie dwadzieścia lat temu, kiedy jej matka kończyła trzydzieści pięć lat – tak jak Abby dzisiaj. Tyle że Faith Chastain w dniu urodzin zakończyła życie. W taki straszny, tragiczny sposób.
– Och mamo – szepnęła Abby. Wspomnienia, które tak bardzo chciała zostawić za sobą, napłynęły nieubłaganie.
Samochód ojca wjechał przez żelazną bramę i zatrzymał się przed starym budynkiem z czerwonej cegły, koło fontanny na podjeździe. Abby już zaczęła się interesować chłopcami, i rozmyślała właśnie o zaproszeniu Treya Hilliarda na potańcówkę u Sadie Hawkins. Wysiadła z samochodu, trzymając prezent z wielką kokardą w kolorze fuksji, i spojrzała w okno pokoju na drugim piętrze, który zajmowała jej matka.
Ale w pokoju nie paliło się światło.
Okno było ciemne.
Poczuła nagle, że stało się coś złego. „Mama?” – szepnęła, choć od dziesięciu lat nie zwracała się do matki w ten sposób. Ruszyła szybko schodami, kiedy usłyszała głośny trzask.
Uniosła głowę.
Tysiące odłamków szkła migotało w błękitnawym świetle.
A potem ciszę rozdarł ten straszny krzyk. Z okna wypadła ciemna sylwetka i z chrzęstem łamanych kości uderzyła w beton podjazdu.
Ogarnął ją przeraźliwy strach. Upuściła prezent i rzuciła się w stronę leżącego na podjeździe nieruchomego kształtu. Pod głową matki rosła kałuża krwi. Wielkie złote oczy patrzyły w niebo.
– Abby! – Usłyszała głos ojca, dochodzący jakby z bardzo daleka. – Abby, nie! O Boże! Pomocy! Niech ktoś nam pomoże! Faith!
Osunęła się na kolana, zaczęła płakać i wołać matkę. W końcu czyjeś silne ręce odciągnęły ją od ciała.
Teraz zamrugała, usiłując otrząsnąć się z koszmaru.
– Jezu – szepnęła.
Nagle uświadomiła sobie, że z kranu ciągle leje się woda. Ochlapała szybko twarz i szyję, a potem otarła je ściereczką do naczyń. Co się z nią dzieje? Czy nie obiecała sobie właśnie przed chwilą, że nie będzie o tym więcej myśleć?
– Weź się w garść – mruknęła i wzięła kieliszek do ręki. Przez chwilę patrzyła na niego, a potem go uniosła.
– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, mamo – szepnęła, jakby Faith była z nią w pokoju, i upiła łyk wina. – Za nas.
Matka zawsze jej powtarzała, że łączy je szczególna więź, bo mają urodziny tego samego dnia. Mawiała, że są Jak dwie krople wody”.
Cóż... niezupełnie.
Nie.
Wcale nie.
– A teraz... odejdź, proszę – wyszeptała. – Zostaw mnie w spokoju.
Dopiła wino, zakorkowała butelkę i wstawiła ją do lodówki, a potem stanowczym ruchem postawiła kieliszek na blacie. Zrobiła to chyba zbyt gwałtownie, bo nóżka pękła i Abby skaleczyła się w kciuk – Świetnie – mruknęła. Tylko tego jej brakowało. Wyjęła z szuflady plaster i owinęła ociekający krwią palec. Potem wytarła krople krwi z blatu, wyrzuciła szkło do kosza i poszła do garażu. Oparta o stos drewna stała tam tablica z napisem: Na sprzedaż bez pośredników. Wzięła ją, zaniosła na koniec podjazdu i powiesiła na paliku, który po południu wbiła w ziemię.
– Doskonale – mruknęła, choć w sercu poczuła ukłucie żalu. Kiedy kupowali dom, wiązała z nim tyle nadziei. Tak bardzo chciała znaleźć tu szczęście.
I była taka głupia. Spojrzała na dom w zapadającym zmierzchu. Został przebudowany i odnowiony. Teraz znajdowały się w nim dwie małe sypialnie, łazienka i stryszek, gdzie mieściło się biuro. W drugim, mniejszym budynku, który pierwotnie miał być domkiem dla gości, Abby urządziła studio fotograficzne, ciemnię i zainstalowała drugą łazienkę.
Pięć lat temu uznali, że dom jest idealny, i mieszkali w nim do czasu, kiedy wszystko się rozpadło. W końcu Nick wyprowadził się do innej kobiety... Nie, nie, było inaczej. Kobiety pojawiły się najpierw. Poczynając od Giny.
Teraz nie miało to żadnego znaczenia.
Nick Gierman, niegdyś szanowany spiker radiowy i dyskdżokej, był już zamkniętym rozdziałem jej życia. Od dnia, w którym sędzia oficjalnie uznał ich małżeństwo za rozwiązane, minął rok.
Abby podniosła młotek, który zostawiła tu wcześniej, i cofnęła się, żeby sprawdzić, czy tabliczka wisi równo. Jeszcze raz przeczytała napis i numer telefonu.
Tak bardzo chciała wyjść na prostą. Zrobiła wszystko, co sugerowali jej różni specjaliści, choć prawdę mówiąc, ich rady nie na wiele się zdały. Próbowała dać Nickowi jeszcze jedną szansę, ale nic z tego nie wyszło. Rozeszli się; jej został dom. Przyjaciele ostrzegali, że będzie jej przykro samotnie spędzać tu święta i rocznice, ale czas mijał, a jej wcale nie było aż tak ciężko. Może naprawdę straciła już serce do Nicka? Prawdopodobnie nigdy nie umiałby dochować wierności.
Trzask!
Pękła jakaś gałązka. Znowu! Abby spojrzała w stronę, z której dobiegł dźwięk, spodziewając się zobaczyć oposa czy nawet skunksa, ale wokół było pusto i cicho. Umilkły nawet żaby i cykady. Serce zaczęło jej bić szybciej, wytężyła słuch i nagle poczuła się całkiem bezbronna i samotna. Miała wrażenie, że ktoś jej się przygląda z krzaków. Zadrżała i natychmiast skarciła się w duchu. To urodziny i rozmyślania o matce tak ją rozstroiły.
Uspokój się, powiedziała sobie. Idź do domu. Tabliczka wisi i zrobiło się już ciemno.
Kątem oka dostrzegła jakiś ruch w krzewach, usłyszała szelest liści. Zamarła.
Spod jednego z krzaków wypełzł jakiś ciemny kształt. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, ale po chwili rozpoznała Ansela. Kot podszedł do niej, odwrócił głowę w stronę zarośli i głośno syknął.
Abby drgnęła.
– Na litość boską – szepnęła, kładąc dłoń na sercu. – Przestań! Chcesz, żebym dostała zawału? No to ci się prawie udało! – Schyliła się, żeby wziąć kota na ręce. – Ty też jesteś jakiś spięty. Może pójdziemy się napić? Dla mnie wino, dla ciebie świeżutka H2O.
Ale zanim zdążyła go złapać, Ansel rzucił się podjazdem w stronę domu i po chwili wbiegł do środka przez otwarte drzwi garażu. Czterysta metrów dalej pies sąsiadów rozszczekał się tak, że mógłby zbudzić umarłego.
Abby zacisnęła palce na młotku. Znowu miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Dość tego. Nie jesteś matką... Nie jesteś... szalona. Pies Pomerych szczeka. I co z tego?
Ruszyła do domu. Pod stopami szeleściły pierwsze jesienne liście. Weszła przez garaż do kuchni. Ansel siedział na parapecie nad zlewozmywakiem. Patrzył w okno, nerwowo poruszając ogonem.
– No, o co chodzi? – spytała.
Kot nie oderwał wzroku od szyby.
– Wiesz, że nie wolno ci wskakiwać na blat.
Nie poruszył się.
Stanęła przy zlewie i wbiła wzrok w ciemne drzewa, otaczające niewielki ogródek. Okno było lekko uchylone.
Znowu zaczął szczekać pies. W tej samej chwili drewniany dom jęknął, zaskrzypiały stare deski. Abby przepędziła kota z parapetu, zamknęła okno i zasunęła zasuwkę. Nie była szczególnie lękliwa, ale od jakiegoś czasu miała dość mieszkania na uboczu.
Ale to się wkrótce zmieni.
Przyjmie zaproszenie Alicii i przeprowadzi się do San Francisco. Będą dzieliły mieszkanie, jak w czasie studiów – z tą różnicą, że teraz obie są rozwiedzione, a Alicia ma pięcioletnie dziecko.
– Cudownie, prawda? – spytała kota, który, zrzucony z parapetu, schronił się pod stołem. – Tak, tak, Ansel, dąsaj się, proszę bardzo. To i tak nie był najmilszy dzień.
Zadzwonił telefon. Abby czuła się trochę winna, że nie odebrała telefonu siostry, teraz podniosła słuchawkę, nie patrząc na identyfikator numeru.
– Halo? – powiedziała, idąc do salonu.
– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin.
Stanęła jak wryta i omal nie wypuściła słuchawki z ręki. To był Nick.
– Dzięki.
– Pewnie jesteś zaskoczona.
Eufemizm roku.
– Nawet bardzo. Do głowy mi nie przyszło, że możesz zadzwonić.
– Abs – powiedział, pieszczotliwe przeciągając zdrobnienie. – Wiem przecież, że to dla ciebie trudny dzień, ze względu na matkę.
Nie wierzyła w to. Za dobrze go znała.
– I co, dzwonisz, żeby mi poprawić nastrój?
–Tak.
– Czuję się świetnie – powiedziała z pełnym przekonaniem.
– To dobrze. Bardzo dobrze – odparł, wyraźnie zaskoczony, jakby spodziewał się, że zastanie ją we łzach. – Naprawdę dobrze.
– Dziękuję. Do widzenia.
– Zaczekaj! Nie rozłączaj się.
Usłyszała w jego głosie determinację, a oczami wyobraźni zobaczyła, jak wyciąga do przodu wolną rękę, jakby chciał powstrzymać ją od odłożenia słuchawki. Zawsze tak robił, ilekroć czegoś chciał, a wydawało mu się, że ona go nie słucha.
– O co chodzi, Nick?
Stała teraz w salonie, gdzie kiedyś oglądali razem telewizję, jedli popcorn i omawiali bieżące sprawy.
Albo się kłócili. Co zdarzało im się bardzo często.
– Posłuchaj... masz jeszcze te rzeczy, które zostawiłem? – W końcu przeszedł do prawdziwego powodu rozmowy.
– Jakie rzeczy?
– No wiesz – powiedział lekko, jakby właśnie sobie przypomniał. – Moje wędki, skrzynka z narzędziami... zestaw kijów golfowych. Sprzęt do nurkowania.
– Nie.
– Co?
– Pozbyłam się wszystkiego.
Spojrzała na biblioteczkę. Wśród innych albumów ciągle stały tam te ze ślubnymi zdjęciami.
– Co to znaczy, że się ich „pozbyłaś”? – spytał. Abby niemal widziała, jak mruży niebieskie oczy. – Chyba nie rozdałaś moich rzeczy? – Jego głos brzmiał teraz zimno. Podejrzliwie. Oskarżycielsko.
– Oczywiście, że rozdałam – odparła bez cienia poczucia winy. – Dałam ci pół roku na ich zabranie, Nick. Znacznie dłużej, niż zamierzałam. Nie przyjechałeś po nie, zaprosiłam więc Armię Zbawienia. Zabrali wszystko, łącznie z resztą twoich ubrań i tych śmieci, które leżały w garażu i na strychu.
– Jezu, Abby! Niektóre z tych rzeczy były naprawdę cenne! Nie było żadnych śmieci.
– To trzeba je było odebrać.
Po drugiej stronie zapadła cisza. Abby zebrała się z sobie.
– Zaraz, zaraz... Nie pozbyłaś się moich nart, prawda? Nie zrobiłabyś tego. Te rossignole są ciągle na strychu? – Słyszała w jego głosie niedowierzanie. Wróciła do kuchni, otworzyła lodówkę i wyciągnęła butelkę z winem. – Abby, te narty kosztowały fortunę. Nie mogę uwierzyć, że... Chryste, powiedz, że deska surfingowa jest ciągle w garażu.
– Niestety. – Abby pokręciła głową. – Jestem pewna, że deskę także zabrali.
– Kupiłem ją na Hawajach! A kajak?
– Chyba poszedł na aukcji na rzecz Naszej Pani od Cnót.
– Naszej Pani?... To ten szpital, gdzie twoja matka...
– Fundusze poszły na kościół – przerwała. – Szpital od lat jest zamknięty.
– Kompletnie ci odbiło! – wybuchnął Nick. – Jesteś taką samą wariatką, jak twoja matka!
Abby zacisnęła zęby, ale postanowiła, że nie da się w to wciągnąć. Przytrzymując słuchawkę ramieniem, odkorkowała butelkę. Skaleczony palec znowu ją rozbolał. Nie jest wariatką. Tylko raz zabrakło jej zdrowego rozsądku – wtedy, kiedy zgodziła się wyjść za Nicka.
– To jakiś koszmar! Koszmar! Wyrzuciłaś też trzydziestkęósemkę mojego ojca? – Nie odpowiedziała, więc dodał: – Wiesz, ten rewolwer?
– Wiem, co to jest. – Abby nie zawracała sobie głowy szukaniem drugiego kieliszka i wyciągnęła ulubiony kubek.
– To rewolwer mojego ojca! Miał... miał go od lat. Był policjantem, do cholery... ten rewolwer miał dla mnie wartość sentymentalną. Nie mogłaś się go pozbyć!
– Hm. – Nalała wino do kubka, ochlapując przy tym blat kuchenny. – Pewnie się zastanawiasz, co zrobiłaby z nim Armia Zbawienia.
– Oni nie biorą broni palnej.
– Naprawdę? – Pociągnęła długi łyk wina. – To może wzięły go zakonnice z klasztoru Naszej Pani? Naprawdę nie pamiętam.
– Nawet nie wiesz, kto go zabrał? Oddałaś rewolwer i nawet nie wiesz komu? Abby, ten rewolwer został zarejestrowany na moje nazwisko! Jeśli ktoś go użyje...
– Cóż, nie mogę mieć co tego pewności i niech to zostanie między nami, ale wiele wskazuje na to, że matka przełożona nie zajmuje się na boku przemytem narkotyków.
– To wcale nie jest śmieszne!
– Ależ jest, Nick. Nawet bardzo.
– Te rzeczy należały do mnie! Do mnie! – Abby była pewna, że uderzył się przy tym kciukiem w klatkę piersiową. – Nie miałaś prawa rozdawać moich rzeczy!
– To pozwij mnie do sądu.
– Zrobię to! – rzucił ze złością.
– W takim razie nazywam się pani Sam-sobie-trzymaj-swoje-rzeczy. Nie prowadzę tu magazynu. Jeśli były takie cenne, czemu od razu nie zabrałeś ich ze sobą? Albo przynajmniej w ciągu następnych sześciu miesięcy?
– Nie mogę w to uwierzyć!
– To nie wierz. Nie wierz w to, Nick.
– To... to takie niskie, Abby. Jeszcze o tym usłyszysz, następną audycję poświęcę mściwym byłym żonom i temu, jak sobie z nimi radzić.
– Rób, co chcesz. Nie będę słuchać ani dzwonić do radia – rzuciła przez zęby i odłożyła słuchawkę. Żałowała, że nie sprawdziła, kto dzwoni, zanim odebrała telefon. – Nigdy więcej – obiecała sobie i upiła kolejny łyk w nadziei, że wino ją uspokoi. Nick miał irytującą zdolność wyprowadzania jej z równowagi. Jak nikt inny. Wcześniej myślała, że poczuje satysfakcję, kiedy w końcu powie mu, co zrobiła z jego skarbami, ale zamiast tego czuła dziwną pustkę. Jak to możliwe, że dwoje ludzi, którzy ślubowali sobie miłość, kończy w ten sposób?
Poszła do salonu i mimo upału rozpaliła ogień na kominku za pomocą zapalniczki do grilla. Płomienie buchnęły w górę, obejmując stertę przygotowanych wcześniej szczapek i starych gazet. Zawsze miała drewno na palenisku na wypadek spadku zasilania, tym razem jednak chodziło o coś innego. Zaplanowała ten mały rytuał na długo przed telefonem Nicka.
Z półki obok kominka zdjęła album ze ślubnymi fotografiami. Idąc za radą Alicii, przechowywała go przez cały rok po rozwodzie. Teraz nadszedł czas. Rozmowa z Nickiem tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że powinna wykonać swój plan.
Otworzyła oprawny w skórę album i spojrzała na pierwsze zdjęcie.
Tak, to oni, świeżo poślubieni małżonkowie, pod przeźroczystą plastykową osłoną. Panna młoda i jej oblubieniec. Nick, przystojny, dobrze zbudowany, obejmował ramieniem Abby, sporo od siebie niższą. Rudawe włosy okalały drobną twarz w kształcie serca. Oczy błyszczały nadzieją.
– Do diabła z tym – mruknęła Abby, wyciągnęła zdjęcie z albumu i wrzuciła do ognia.
Znowu spojrzała na album. Zdjęcie rodzinne. Abby z ojcem i siostrą; Nick z rodzicami, i dwoma braćmi, z których żaden nie dorównywał mu pod żadnym względem. Adamem i Leksem. Na zdjęciu była też jego siostra, Anna, z mężem.
– Nie czas na sentymenty – powiedziała Abby do Ansela, który wszedł do pokoju i wskoczył na sofę. Rzuciła zdjęcie na płonące polana.
Kolejny łyk wina i kolejne zdjęcie. Tym razem Nick, sam, wyprostowany i dumny w czarnym smokingu. Był naprawdę przystojny, musiała to przyznać. Tak, przyznała w duchu, kochała go kiedyś, ale to było całe wieki temu. On pracował w radiu w Seattle i stawał się coraz bardziej popularny. Przyszedł do jej studia, bo potrzebował nowego zdjęcia portretowego.
Natychmiast zaiskrzyło między nimi. Nick był pewny siebie, śmiał się i dowcipkował. Abby zachowywała się tak, jakby fakt, że ma czynienia z lokalną osobistością, nie robił na niej najmniejszego wrażenia. Właśnie ten udawany brak zainteresowania tak go zaintrygował.
Pół roku później oświadczył się i został przyjęty, a jeszcze później Abby dowiedziała się, dlaczego przyszedł wtedy do jej studia. Została zarekomendowana przez jego współpracownicę. Ginę. Żadne z nich nie wspomniało, że byli także kochankami. O nie. To wyszło na jaw później, prawie miesiąc po ślubie – ślubie, na którym Gina złapała bukiet panny młodej. Tej nocy, kiedy Nick nazwał Abby imieniem jej siostry. Nick i Gina przysięgali, że ich romans skończył się na długo przed ślubem, ale Abby w to nie wierzyła.
– Wspaniale, prawda? – zwróciła się do kota, który wdrapał się na oparcie sofy, ułożył na pledzie wydzierganym przez babkę Abby i ziewnął szeroko.
Szybko wytrząsnęła z albumu resztę zdjęć i zaczęła wrzucać je do ognia. Skręcały się i zwijały w płomieniach.
– Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz – szepnęła, kiedy ogień zaczął przygasać. Skończyła wino i przysięgła sobie, że teraz jej życie zmieni się diametralnie.
Nie wiedziała jeszcze, jak bardzo prawdziwe były te słowa.
Prześliznął się między deskami połamanego płotu i spojrzał na budynek, w którym wiele lat temu wszystko się wydarzyło.
Nocne owady brzęczały cicho, a mdłe światło księżyca ukazywało popękane cegły, suche, wyszczerbione fontanny i zarośnięte trawniki. Ogród, gdzie kiedyś były starannie przystrzyżone żywopłoty i porośnięte wodnymi liliami stawy, został zrujnowany. Budynek z czerwonej cegły, z wykuszami zdobnymi w maszkarony, chylił się ku upadkowi jak piękna kobieta, z której zostały tylko skóra i kości.
Zamknął na chwilę oczy. Przypominał sobie szpital w czasach jego świetności, dumną fasadę i brudne sekrety, które się za nią kryły. Zapachy i dźwięki: szepty modlitwy, tłumione krzyki. Tu Bóg spotykał się z Szatanem.
Dom.
Otworzył oczy i ruszył zarośniętą chwastami ścieżką, najwyraźniej od dawna zapomnianą przez wszystkich. Poza nim.
Dwadzieścia lat to całe pokolenie.
Dwadzieścia lat to całe życie.
Dwadzieścia lat to wyrok.
Dwadzieścia lat to dość, by zapomnieć.
Ale teraz nadszedł czas, by sobie przypomnieć.
Wyjął z kieszeni pęk kluczy i szybko podszedł do tylnych drzwi. Wybrany klucz bez trudu obrócił się w zamku.
Wszedł do środka i włączył małą kieszonkową latarkę. Przyzwyczajał się znowu do tego miejsca, wrócił tu niemal dwa miesiące wcześniej. Tyle czasu potrzebował, by się tu zadomowić i przygotować.
W środku było ciemno, latarka rzucała niewiele światła, ale w ciągu kilku ostatnich tygodni zdążył się ponownie zaznajomić z mrocznymi korytarzami, skrzypiącymi drewnianymi podłogami i zabitymi deskami oknami. Wbiegł lekko na schody i zatrzymał się na podeście. Stary witraż w oknie przetrwał w cudowny sposób. Skierował na niego snop światła i przypomniał sobie jej ciemną sylwetkę na tle barwnego szkła.
Ale nie było czasu na wspomnienia. Odwrócił się i szybko ruszył schodami na drugie piętro.
Do jej pokoju.
Poczuł ucisk w gardle na wspomnienie jej lśniących, kasztanowych włosów, błyszczących oczu, które otwierała tak szeroko, kiedy ją zaskoczył... linii jej policzków i szyi, którą tak pragnął całować...
Tak bardzo jej pożądał.
Nigdy nie pożądał nikogo tak jak Faith.
Znowu poczuł znajomy ból, zaczynający się w kroczu i obejmujący całe ciało. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu. Spodnie nagle wydały się za ciasne.
Z mocno bijącym sercem stanął u szczytu schodów.
Pokój 307 znajdował się w połowie korytarza, dokładnie nad półkolistym podjazdem. Tu, w tym małym pomieszczeniu jego życie zmieniło się na zawsze.
Ostrożnie otworzył drzwi i wszedł do pokoju, gdzie wszystko się wydarzyło.
Nie tak dawno temu...
Ten pokój zajmowała Faith. Piękna Faith. Przerażona Faith. Drżąca Faith.
Znowu ogarnęła go fala wspomnień. Tak wyraźnych, jakby nie minęło dwadzieścia lat.
Przypomniał sobie zapach jej skóry, słodki, niski głos, jej uśmiech, sposób, w jaki chodziła... pośladki unoszące się pod spódnicą.
Zacisnął zęby. Ból wzniecił w nim dawną żądzę, rozgrzewał krew, pulsował w skroniach.
Nie powinien jej pożądać.
To był grzech.
Nie powinien jej całować.
To był grzech.
Nie powinien zdejmować jej koszuli, by odsłonić piersi.
To był grzech.
Nie powinien jej brać, ociekając potem, podczas gdy ona zaciskała palce na jego ramionach i krzyczała z rozkoszy.
To było niebo.
I piekło.
Przeszedł przez pokój, gniewnie zaciskając dłonie w rękawiczkach. Faith. O, Faith, zostaniesz pomszczona.
Delikatnie, niemal z szacunkiem przesunął palcami po framudze okna, a potem spojrzał tam, gdzie kiedyś stało jej łóżko. Pamiętał, że w tym pokoju zawsze unosił się lekki zapach bzów i róż, a słońce przeświecało przez poruszane wiatrem muślinowe firanki.
Teraz było tu zupełnie pusto.
Oświetlił latarką zardzewiałe śruby, którymi kiedyś przykręcono łóżko do podłogi. Wokół leżały martwe muchy, kilka z nich tkwiło jeszcze w starych pajęczynach. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, z drewnianych framug okien i drzwi łuszczyła się farba. Tapeta w kwiaty zblakła i odpadała od ścian, z sufitu schodziły na nią ciemne, brązowe zacieki.
Tyle zła, tyle krzywdy wyrządzono w tym małym pokoju.
Ogarnął go ciemny, palący gniew.
W końcu będzie mógł naprawić wszystkie krzywdy.
Zemścić się.
Zacznie już dziś.
Rozdział 2
Abby jechała samochodem, znacznie przekraczając dopuszczalną szybkość. Była już spóźniona i starała się nadrobić stracony czas. Niebo zasnuwały ciemne burzowe chmury, przednią szybę zalewały strugi deszczu. Włączyła światła.
Kiedy życie staje się twarde, trzeba być twardym.
Przypomniało jej się credo Jacques’a Chastaina.
Próbowała stosować się do tej zasady tak jak Gina, czuła jednak, że nigdy nie była tak silna jak ojciec i siostra. Pod tym względem także była podobna do matki.
Wjechała na autostradę do Nowego Orleanu, włączyła radio i zaczęła słuchać programu swojego byłego męża, co nie było rozsądne.
Zgodnie z zapowiedzią Nick poświęcił audycję zgorzkniałym byłym żonom; kobietom, które nigdy nie zdołały się pogodzić z odrzuceniem i marzą o tym, by ponownie wyjść za mąż, ale nie mają na to najmniejszych szans. Kobietom brzydkim i grubym. Wrednym babom, które nie wiedzą, gdzie jest ich miejsce.
Najwyraźniej nie ochłonął jeszcze po rozmowie, którą odbył z Abby poprzedniego wieczoru, i gadał jak nakręcony. Nie obchodziło go to, kogo może urazić.
Abby miała wielką ochotę zadzwonić i powiedzieć mu, jak bardzo się myli, choć zapewne w głębi duszy sam o tym wiedział. Chodziło mu głównie o to, by zdobyć jak najliczniejsze grono słuchaczy i ani on, ani stacja radiowa, dla której pracował, nie dbali o to, czy ci słuchacze go lubią, czy nienawidzą, czy po prostu fascynują ich jego obrazoburcze opinie.
Abby zrobiło się niedobrze. Tak, najwyższy czas pojechać do Nowego Orleanu, gdzie czekały na nią jeszcze pewne niezałatwione sprawy. A potem musi się stąd wynieść.
– Na przykład moja była żona to niezły numer – mówił Nick z udawanym zdumieniem. – Przy niej Mata Hari sprawia wrażenie Najświętszej Panienki.
Głośny wybuch śmiechu w studiu.
– Ale ty jesteś dowcipny – mruknęła Abby, zaciskając palce na kierownicy z taką siłą, że aż zbielały jej kostki. Jak to możliwe, że kiedyś kochała tego drania?
– Po rozwodzie puściła mnie w skarpetkach, a teraz ma jeszcze czelność narzekać! O co jej chodzi? Dziewięćdziesiąt procent majątku to chyba dość?
– Chciałaby ci odebrać wszystko – wtrącił się asystent Nicka, Maury.
Abby spojrzała na torebkę, w której miała telefon komórkowy. Zawsze umiała wyjść obronną ręką ze słownych przepychanek z Nickiem, a teraz chętnie stanęłaby w obronie siebie samej i wszystkich innych oczernianych rozwodników i rozwódek na całym świecie.
Koła hondy zatańczyły na mokrym asfalcie, kiedy trochę za szybko weszła w zakręt.
– ...wiecie – ciągnął Nick – chyba wszyscy ludzie świrują po rozwodzie. A kobietom odbija bardziej niż facetom. Niektóre, jak moja była, dostają paranoi i żyją w fikcyjnym świecie.
Idiota Maury wybuchnął śmiechem.
– Nie uwierzycie, co zrobiła.
Teraz! Abby zacisnęła zęby.
– Pozbyła się wszystkiego, co miało dla mnie jakakolwiek wartość. Rozumiecie, męskie sprawy. Moje narty, rossignole, a jakże, kije golfowe, ręcznej roboty hawajską deskę surfingową... Dała to wszystko Armii Zbawienia.
– Nie! – zawołał Maury ze zgrozą. Abby była pewna, że teatralnym gestem położył przy tym dłoń na sercu.
– Tak. I wiecie co, to mi się bardzo nie podoba.
Na pewno, pomyślała Abby i już chciała zmienić stację, kiedy Nick dodał:
– Nie zrozumcie mnie źle. To piękna kobieta. Seksowna jak diabli. Inteligentna. Ale czasem myślę, że ma nierówno pod sufitem.
– W końcu wyszła za ciebie, prawda? – rzucił wesoło Maury.
– Idioci – rzuciła przez zęby Abby, dodając gazu.
Nick zaśmiał się swobodnie.
– No tak, ale tu chodzi o coś więcej. Jej matka była chora psychicznie, poważnie.
– Ty cholerny draniu. – Abby się zdenerwowała. To było naprawdę niskie.
– Jeśli komuś z was była żona robi takie numery, dzwońcie i opowiedzcie nam o tym. Ja zadzwoniłem do swojej wczoraj, żeby złożyć jej życzenia urodzinowe i powiedzieć, że zamierzam przyjechać po moje rzeczy... Właśnie wtedy mi powiedziała, że oddała wszystko Armii Zbawienia. Łącznie z nartami. A doskonale wiedziała, że w zimie wybieram się na narty. Czy ktoś słyszał o takiej mściwości?
– O rany. – Maury był w swoim żywiole. – Czy wybierasz się na te narty ze swoją dziewczyną?
– Oczywiście.
– A czy ona nie jest jakieś dwadzieścia lat młodsza od twojej byłej żony?
– Piętnaście.
– Noooo!
Abby zacisnęła znowu palce na kierownicy.
– Umówiliśmy się – ciągnął Nick – że przechowa moje rzeczy, łącznie z nartami, do czasu, aż znajdę sobie większe mieszkanie, bo po rozwodzie to ona dostała dom, studia, samochód... Prawie wszystko, co posiadaliśmy.
– Ty zakłamany sukinsynu – wycedziła Abby przez zaciśnięte zęby. Spłaciła połowę domu i studia, a samochód, mała honda, zawsze należał do niej. Nick jeździł lexusem. Wszystko zostało podzielone na pół.
– W dodatku pozbyła się wszystkiego, nawet rewolweru, który był pamiątką rodzinną. Powiedziała, że oddała to na cele dobroczynne.
– Na cele dobroczynne? – wtrącił Maury z niedowierzaniem.
Debil!
– Jakoś nie mogę uwierzyć, żeby jakakolwiek organizacja dobroczynna przyjmowała broń palną. Jestem pewien, że to kłamstwo. Ale rozumiecie chyba, jak się czuję, wiedząc, że moja nie całkiem zdrowa na umyśle była żona ma rewolwer?
– Lepiej zmień adres.
– Tak, zmienię albo sam kupię broń – odparł Nick, co Maury skwitował kolejnym wybuchem śmiechu.
Abby poczuła, że nie wytrzyma tego ani chwili dłużej. Sięgnęła do torebki, wyjęła telefon i szybko wystukała numer stacji.
– KSLJ. Program Nicka Giermana – poinformował ją uprzejmy damski głos.
W ostatniej chwili Abby zreflektowała się i szybko przerwała połączenie. Nie daj mu tej satysfakcji. Nie słuchaj dłużej tych żałosnych, kłamliwych wynurzeń. W przeciwnym wypadku to on wygra.
Z niesmakiem wyłączyła radio i zorientowała się, że minęła zjazd z autostrady i spóźniła na spotkanie w sprawie zdjęć ślubnych. Chwyciła leżące na tylnym siedzeniu portfolio i kuląc się w strugach deszczu, pobiegła spotkać się z panem młodym, panną młodą i zapewne jej matką.
Co za ironia, pomyślała. Fotografuje dziesiątki nowożeńców, a własne zdjęcia ślubne wrzuciła do ognia.
Kto powiedział, że Bóg nie ma poczucia humoru?
– Dokąd on ją zabiera?
Mary LaBelle, związana, zakneblowana, z opaską na oczach, zaczęła się modlić.
O pomoc.
O ratunek.
O zbawienie.
Było ciemno. Nic nie widziała. Czuła, że jest w jakimś samochodzie, najprawdopodobniej furgonetce, sądząc z odgłosu silnika. Nie widziała tej furgonetki, tak szybko wepchnięto ją na tylne siedzenie, pokryte szeleszczącą plastykową folią. Kierowca, mężczyzna, który zaszedł ją od tyłu, kiedy poszła pobiegać po kampusie, pojawił się znikąd. Najprawdopodobniej krył się za żywopłotem. Mary, która wracała już do akademika, nie zdołała dojrzeć jego twarzy. Czuła tylko siłę, kiedy chwycił ją od tyłu, naciągnął jej worek na głowę i wykręcił rękę, tak że upadła na kolana. Chciała krzyczeć, ale przyłożył jej rewolwer do głowy. Zamknęła więc usta i pogodziła się z losem.
Bóg ją uratuje.
A jeśli nie, to znaczy, że już wzywa ją do domu. Wiara doda jej sił... A jednak słuchając miarowego szumu silnika i dźwięków bryzgającej spod kół wody, czuła się jak skazaniec.
Pomyślała o rodzicach i poczuła łzy pod powiekami. Tak bardzo ich kocha! Nie może umrzeć! Nie! Musi walczyć o życie. Była drobna, ale silna i wysportowana, w szkole średniej uprawiała tenis i dbała o kondycję. Dlatego właśnie biegała wieczorami.
Ale w miarę upływu czasu zaczynała tracić nadzieję.
Nie była tak naiwna, by nie domyślać się, co chce zrobić ten człowiek. Chce ją zgwałcić, a potem zabić. Nie może na to pozwolić. Gdyby udało jej się uwolnić z więzów, może zdołałaby sięgnąć nad zagłówkiem i udusić go taśmą, którą skrępował jej ręce.
Ale morderstwo to grzech, pamiętaj o tym, Mary. Poza tym może wtedy stracić panowanie nad kierownicą, dojdzie do wypadku i tobie także coś się stanie.
Gdyby nawet doszło do wypadku, to co z tego? A gdyby zabiła człowieka w samoobronie, Bóg na pewno by jej wybaczył. Proszę, Jezu, proszę...
Nawet wypadek byłby lepszy od tego, co zapewne planuje ten szaleniec.
Mary była tego pewna.
Ale nie potrafiła uwolnić rąk, bez względu na to, jak się starała.
Ogarnęła ją panika.
Mamo, kocham cię. Chciałam, żebyś była dumna z tego, że postanowiłam wstąpić do zakonu.
Tatusiu, wybacz, że byłam taka głupia i pozwoliłam się porwać. Ostrzegałeś mnie, żebym nigdy nie biegała o zmroku. Chciałeś mi dać broń, a ja odmówiłam. .. Bardzo tego teraz żałuję...
Samochód zwolnił i zjechał z głównej drogi, zapewne autostrady, a zatem zbliżali się do celu. Mary gorączkowo próbowała uwolnić ręce. Serce biło jej jak oszalałe, na całym ciele wystąpił zimny pot.
Uwolnij się, Mary. Bóg pomaga tym, którzy sami sobie pomagają.
– Nie dasz rady – powiedział. Mary drgnęła. Do tej chwili nie wymówił ani jednego słowa. Jego głos był spokojny, przerażająco spokojny. – Nie uwolnisz się.
Zrobiło jej się niedobrze ze strachu. Kim jest ten szaleniec? Dlaczego wybrał właśnie ją? Nie znała jego głosu, ale niczego nie mogła być pewna.
– Jeszcze tylko kilka minut.
Mary zaczęła się modlić. Zdrowaś Mario, łaski pełna, Pan z tobą...
Samochód znowu zwolnił, a potem skręcił gwałtownie. Mary wytężyła słuch, ale znajome dźwięki ruchu samochodowego umilkły.
Błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota twojego, Jezus...
Jechali jeszcze przez chwilę, która wydawała jej się wiecznością. W końcu samochód się zatrzymał. Serce podeszło jej do gardła.
Święta Mario, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej...
Silnik zgasł i Mary usłyszała krople deszczu spadające na dach samochodu. Prawie nie oddychała.
Amen.
Drzwi otworzyły się, sekundę później została wywleczona z furgonetki.
Stopy zapadły się w coś grząskiego, omal nie upadła. Wykręciła rękę, usiłując się uwolnić.
– Nie ruszaj się! – krzyknął. Wtedy z przerażeniem pojęła, że skoro nie boi się mówić tak głośno, muszą być tu sami... zupełnie sami.
– Rozwiążę ci nogi, ale jeśli spróbujesz uciec... – Znowu przytknął jej do skroni zimną lufę rewolweru. – Zabiję cię.
Mary wiedziała jednak, że zabije ją tak czy inaczej. Postanowiła, że jeśli nadarzy się okazja, zacznie uciekać. Lepiej dostać kulę w plecy niż być gwałconym i bitym całymi godzinami. Musi uciec. Musi.
Ale on przejrzał jej plan. Jednym szybkim ruchem przeciął taśmę krępującą jej kostki, a potem nadgarstki i szybko chwycił ją za ramię.
– Nawet o tym nie myśl – rzucił ostrzegawczo. – Idziemy.
Zacisnął palce na jej ramieniu i zaczął ją popychać do przodu lufą rewolweru.
Słyszała cykady i kumkanie żab, pod stopami czuła liście, z włosów na kark spływały krople deszczu. Wydawało jej się, że czuje zapach rzeki gdzieś blisko, ale nie była pewna. Rozpłakała się. Potknęła się o coś i omal nie przewróciła. To zły sen, to musi być tylko zły sen.
– Teraz do góry – rozkazał, podniosła posłusznie stopę i weszła na dwa schodki. Usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. – Wchodź.
O Boże, więc to tu postanowił ją zabić.
W środku unosił się zapach kurzu. Wydawało jej się, że usłyszała na podłodze chrobot pazurów, jakby zaskoczone szczury próbowały się gdzieś ukryć. Potem za plecami zamknęły się drzwi.
Pchnął ją, zrobiła krok przed siebie i wtedy to usłyszała... jakiś stłumiony dźwięk, jakby był tu ktoś jeszcze.
Omal nie zemdlała.
Dobry Boże, czyżby przywiózł ją gdzieś, gdzie czekają na nią inni mężczyźni? Słyszała o barbarzyńskich, rytualnych mordach na kobietach i zebrała się w sobie na przyjęcie tego, co ją mogło oczekiwać.
– Dobrze, bądź grzeczna – wyszeptał jej do ucha. Poczuła gorący oddech na karku. – Rób to, co mówię, a nie zrobię ci krzywdy. Będziesz bezpieczna.
Nie wierzyła mu ani przez chwilę.
To pułapka.
– Rozbierz się.
Zmartwiała. Ogarnęły ją mdłości.
Przyłożył lufę do jej piersi. Przez chwilę miała zamiar nie posłuchać, w końcu jednak zrobiła to, co kazał. Zdjęła koszulkę i krótkie spodenki. Drżała na całym ciele. Nigdy dotąd w całym życiu nie czuła się tak bezbronna.
– Dobrze.
Znieruchomiała w majtkach i staniku. Czyżby nie chciał, żeby rozebrała się do naga?
– A teraz włóż to.
Usłyszała, jak rozpiął jakiś długi zamek błyskawiczny. Podał jej coś z miękkiego, jedwabistego materiału – sukienkę? Opuściła ją niżej i wsunęła w nią stopy.
– Odwróć – rozkazał.
Po omacku znalazła górę sukienki i podciągnęła ją lekko, potem włożyła ręce w rękawy.
Mężczyzna stanął za nią i powoli zapiął suwak. Jego oddech był gorący. Wilgotny.
– No, no – mruknął i przysunął się bliżej. Poczuła na swoich plecach jego pierś, a niżej, przez cienki materiał sukienki, erekcję.
Jej oczy wypełniły się łzami. Chce ją zgwałcić... i ci inni, którzy czekają tu w milczeniu, zapewne także.
Dlaczego? Ojcze, dlaczego?
Objął ją ramieniem w pasie i przycisnął do siebie.
– Mary – powiedział. Drgnęła, bo znał jej imię. Nie porwał jej przypadkowo. Chciał właśnie jej. – Powiem ci, co masz zrobić, żeby się ocalić. Słuchasz mnie?
Kiwnęła głową.
– Weźmiesz ten rewolwer i strzelisz w poduszkę.
Co?
– Tak, dam ci rewolwer, ale ty nie odwrócisz się, żeby zastrzelić mnie, dobrze? I tak na to nie pozwolę. Będę go trzymał razem z tobą. O tak... – Wcisnął rewolwer w jej drżącą, spoconą dłoń i położył jej palec wskazujący na cynglu, a potem wyciągnął jej rękę do przodu.
– Musisz tylko nacisnąć, to wszystko.
Mary dygotała jak w gorączce. To jakieś szaleństwo. Nie, nie strzeli po omacku w ciemność. Przyszło jej do głowy, że może to jakiś idiotyczny żart, ale sama w to nie wierzyła.
– No, dalej – ponaglił.
Znowu usłyszała ten stłumiony dźwięk – śmiech? płacz? Skąd dochodzi i kto go wydaje? Czy ktoś chowa się w szafie, czy patrzy na nią? Jedna osoba? Czy więcej?
Gdyby mogła się nagle zbudzić w swojej sypialni!
– Masz pięć sekund.
Nie! I znowu ten dźwięk.
– Pięć.
Proszę, pomóż mi, Ojcze.
– Cztery.
Nie opuszczaj mnie, błagam.
– Trzy.
Jestem Twoją pokorną sługą.
– Dwa.
Miej litość nad moją duszą!
– Jeden.
To on nacisnął spust.
Rewolwer wystrzelił, szarpiąc jej ręką.
Przed nią rozległ się stłumiony jęk.
Zmartwiała z przerażenia. Czyżby właśnie zastrzeliła innego człowieka?
Zaczęła krzyczeć przez knebel i wyrywać się gwałtownie, ale szaleniec trzymał ją mocno. Jednym ruchem zdjął jej opaskę z oczu i wyjął knebel z ust. Zwymiotowała.
Potem podniosła głowę i w słabym świetle jedynej lampy zobaczyła, co zrobiła. Jakiś mężczyzna, którego twarz mgliście wydała jej się znajoma, siedział na krześle, z poduszką przywiązaną do klatki piersiowej. Ręce miał związane z tyłu, nogi w kostkach przywiązane do nóg krzesła. Był pochylony do przodu, a przed nim, na podłodze, rosła powoli kałuża krwi. W powietrzu unosiły się białe pióra z rozdartej poduszki, powoli opadając na mokrą, czerwoną plamę.
Mary, w sukience zalanej wymiocinami, z twarzą zalaną łzami, patrzyła, jak umiera.
– Zabiłaś go, Mary – powiedział niemal czule oprawca, przyciskając ją do siebie. – A to jest grzech. Ale ty przecież dobrze o tym wiesz, prawda?
Nie odpowiedziała. Cokolwiek by powiedziała, nie miało to żadnego znaczenia. Wiedziała o tym.
– Właśnie zgrzeszyłaś, Mary – szepnął.
Mary przełknęła ślinę. Wiedziała, co się zaraz stanie.
Ojcze, wybacz mi...
– A wszyscy wiemy, że ceną grzechu jest śmierć.
Powoli odwrócił rewolwer w jej dłoni i przytknął lufę do jej skroni.
Rozdział 3
Może być o trzeciej – powiedziała Abby, przytrzymując słuchawkę ramieniem.
Od czasu, kiedy słuchała audycji Nicka, jadąc na spotkanie w sprawie ślubu, na którym miała robić zdjęcia, minęły dwa dni. Z torbą z zakupami w jednej ręce, a portfolio w drugiej wracała do domu. Prawie cały dzień spędziła w studiu, przeglądając rachunki i zdjęcia dyplomowe studentów college’u, później wstąpiła do sklepu i szybko wróciła.
Rzuciła torbę z zakupami na kuchenny blat. Ansel siedział koło okna i obserwował ptaki, nerwowo poruszając ogonem.
– Uciekaj stąd – powiedziała cicho do kota i wróciła do rozmowy z kobietą, która chciała zobaczyć dom.
Tabliczka z napisem Na sprzedaż bez pośredników wisiała przed domem zaledwie od dwóch dni, a już zadzwoniło kilku potencjalnych nabywców. Ta kobieta była pierwszą klientką, która chciała „obejrzeć nieruchomość” po usłyszeniu ceny. Abby poszła do salonu, zostawiła portfolio i wróciła do kuchni.
– Może pani powtórzyć nazwisko? I numer telefonu? – poprosiła, wyciągając z torebki długopis. Zanotowała je szybko w leżącym obok telefonu notatniku. – Dziękuję, do zobaczenia o trzeciej.
Odłożyła słuchawkę i spojrzała na zegarek. Do trzeciej zostały niecałe dwie godziny.
Na szczęście w domu panował względny porządek – pomijając szarą kocią sierść, która zbierała się w kątach. Mimo wysiłków nie była w stanie odkurzać domu wystarczająco często, zwłaszcza kiedy Ansel przechodził linienie.
– Może powinnam kupić golarkę dla ciebie zamiast odkurzacza, co?
Kot podszedł do tylnych drzwi i zaczął miauczeć. Otworzyła je i wypuściła go na zewnątrz, a potem sama wyszła na ganek. Słońce z trudem przeświecało przez gęste chmury. Wydawało jej się przez chwilę, że zobaczyła na niebie blady łuk tęczy, która jednak szybko zniknęła.
– Chciałabyś – mruknęła do siebie i wróciła do środka.
Rozejrzała się dookoła i doszła do wniosku, że będzie musiała jednak trochę posprzątać, zanim zacznie kogokolwiek oprowadzać po domu.
W sypialni zrzuciła bluzkę i spodnie i przebrała się w „rzeczy do sprzątania”, ukochane stare dżinsy i poplamiony podkoszulek. Potem zebrała rozwichrzone loki w koński ogon i zabrała się do polerowania stołów, mycia okien i pastowania drewnianych podłóg.
Włączyła telewizor i jednym uchem wysłuchała ostrzeżeń przed tropikalną burzą, zbierającą się na Atlantyku. Po prognozie pogody zaczęły się reklamy, a potem nastąpił ciąg dalszy wiadomości.
Abby wycierała właśnie parapet, kiedy usłyszała coś, co przykuło jej uwagę.
– Nasza Pani od Cnót...
Podniosła głowę. I spojrzała na mały telewizor stojący na półce z książkami.
– ...Szpital znajdował się w tej okolicy od prawie stu lat – mówiła dwudziestoparoletnia dziennikarka. – Budynek, który widzicie państwo za mną, przechodził w tym czasie wiele zmian i kryje w sobie ślady wielu, czasami sensacyjnych, historii.
O Boże, chyba nie wywloką teraz tego, co stało się z moją matką?
Abby zesztywniała, jakby w oczekiwaniu ciosu.
– Wybudowano go na sierociniec, po drugiej wojnie światowej w budynku urządzono szpital, prowadzony przez katolicki zakon żeński.
Teraz kamera objęła cały, niegdyś wspaniały budynek z czerwonej cegły.
– W ostatnich dziesięcioleciach mieścił się tu szpital psychiatryczny, lecz choć był własnością prywatną, także ucierpiał, kiedy skończyły się fundusze federalne. Po samobójstwie jednej z pacjentek, blisko osiemnaście lat temu został zamknięty...
Abby zacisnęła zęby i opuściła gąbkę. Widok na ekranie wydał jej się nagle dziwnie nierealny.
Nad telewizorem, na górnej półce obok kominka, stało duże zdjęcie jej matki. Była na nim uśmiechnięta, ciemne włosy okalały miękko jej twarz, a złoto– brązowe oczy nie zdradzały cierpień, jakich musiała doświadczać jej dusza.
Abby podeszła do półki i wzięła fotografię do ręki.
– ...szpital zostanie wyburzony, prawdopodobnie w przyszłym roku, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem...
Abby szybko spojrzała na ekran. Mają zamiar zburzyć stary szpital?
– W przyszłości powstanie tu dom opieki dla osób starszych wraz z przylegającym do niego ośrodkiem zdrowia.
– Dziękuję, Dario – powiedział spiker w studiu, podnosząc leżące przed nim kartki. – Po przerwie dalszy ciąg informacji na temat losów szpitala.
– Nie, dziękuję. – Abby wyłączyła telewizor i twarz spikera zniknęła.
Westchnęła głęboko i zaczęła myśleć o tym, co usłyszała. I co z tego, że szpital, w którym jej matka zakończyła życie, zostanie zburzony? Co z tego, że nowy budynek zastąpi stary? Na tym właśnie polega postęp, prawda?
Postawiła zdjęcie matki na półce, poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. Nie było wody mineralnej.
– Do diabła.
Wzięła szklankę z kredensu i odkręciła kran. W starych rurach zabulgotało jękliwie. Oparła się biodrem o blat, napełniła szklankę wodą i przypomniała sobie wszystkie powody, dla których postanowiła wrócić do Luizjany.
Bo właściwie wcale nie miała ochoty tu wracać.
Uważała, że Seattle – ze względu na swój klimat, bliskość gór, interesującą historię, a przede wszystkim ponad trzy tysiące kilometrów dzielące je od Luizjany – to dla niej wymarzone miejsce.
Obiecała sobie jednak, że wróci tam, gdzie jej życie zmieniło się na zawsze po tragicznej śmierci matki. Bo doszła do wniosku, że aby raz na zawsze odciąć się od duchów przeszłości, musi odwiedzić ten stary szpital, zrobić zdjęcia i jeszcze raz spróbować odtworzyć tę noc, którą pamiętała tak mgliście.
Zadzwoniła komórka w torebce, którą zostawiła w jadalni obok portfolio. Podeszła do niej szybko i wyciągnęła telefon.
– Halo?
– Cześć, Abby, tu Maury – usłyszała, nieprzyjemne zaskoczona. – Maury Taylor. Pamiętasz? Pracuję z Nickiem.
– Tak, pamiętam cię, oczywiście – odparła chłodno. Maury idiota
– Słuchaj... nie miałaś przypadkiem ostatnio wiadomości od Nicka?
– Nie – powiedziała powoli, podejrzewając, że to może być pułapka. Jeden z głupich kawałów Nicka. Był znany z tego, że wystawiał ludzi na pośmiewisko w czasie programu, bawił się cudzym kosztem.
– Na pewno?
– Oczywiście. Po co miałabym się z nim kontaktować?
– Nie wiem. – Maury wydawał się zdenerwowany. – On... eee... nie przyszedł wczoraj do radia. Nie zrobił programu. Musieliśmy puścić z taśmy jakiś stary materiał z ubiegłego lata.
Abby nie bardzo chciało się w to wierzyć, a poza tym doszła do wniosku, że nic jej to nie obchodzi. Skończyła z Nickiem Giermanem raz na zawsze.
– Dlaczego sądzisz, że mogłabym wiedzieć, gdzie on jest?
– Nie wiem... Pomyślałem, że może słuchałaś jednego z jego programów w tym tygodniu, tego o byłych małżonkach.
Abby nie odpowiedziała, ale nagle zrobiło jej się gorąco. Drań, pomyślała, przypominając sobie wszystkie kłamstwa, które Nick tak gładko wypowiadał do mikrofonu. Zacisnęła palce na telefonie.
– Nick... cóż, pewnie i tak już o tym wiesz... nie zostawił na tobie suchej nitki.
– I dlatego miałabym się z nim spotykać? – spytała drwiąco. Jakoś udało jej się opanować gniew. Ciągle nie była pewna, czy to nie pułapka. – Uroczy pomysł. Nie, nie mam pojęcia, gdzie jest Nick. Żegnam.
– Nie, zaczekaj, Abby! – rzucił Maury gorączkowo, jakby się bał, że Abby odłoży słuchawkę. – Przepraszam. Ten program był... no wiesz, naprawdę ostry, ale słuchacze takie właśnie lubią...
– Do rzeczy, Maury.
– No więc... po tym programie Nick zniknął. Nie pojawił się w swoim klubie fitness, a wiesz, że zawsze po pracy chodzi na siłownię.
Tak, pamiętała. Nick miał obsesję na tym punkcie. Dbałość o kondycję fizyczną przybrała u niego formę manii.
– Nikt nie miał od niego wiadomości. Poszedłem nawet do niego do domu, ale nie otworzył. Dzwoniłem na telefon domowy i na komórkę, ale nie odbiera.
– Na pewno wkrótce się pojawi – powiedziała Abby lekko. Postanowiła, że nie da się w to wciągnąć.
– Ale...
– Nie widziałam się z nim. Jak zauważył ostatnio na antenie, jestem jego byłą żoną. – Była już naprawdę zła i z trudem panowała nad sobą. – Nie interesuje mnie, co robi. Dlaczego nie porozmawiasz z jego dziewczyną?
– Nia... tak, no cóż... Nick i Nia... – zaczął Maury, ale urwał.
– Co? – spytała niecierpliwie.
– Nia nie wie, gdzie może być.
Abby czuła, że Maury mógłby jeszcze coś dodać na ten temat, ale nie była zainteresowana.
– Może wie, tylko nie chce powiedzieć.
– Nie... To takie do niego niepodobne. – Maury był zaniepokojony. Poważnie zaniepokojony.
Świetnie. Niech sam się martwi o Nicka. Jej nie obchodzą chore zabawy byłego męża ani jego życie osobiste. Nie martwiła się o niego. Był znany z tego, że sfingowałby własną śmierć, gdyby mogło mu to przysporzyć popularności.
– Nie widziałam Nicka od ubiegłego weekendu, kiedy przyjechał po Hershey, psa, którym się wspólnie opiekujemy. Niestety, nie mogę ci pomóc. I lepiej, żeby Nick dobrze się opiekował moim psem.
– W porządku, w porządku... ale gdyby się z tobą skontaktował, powiedz mu, żeby natychmiast zadzwonił do radia. Producent jest naprawdę wściekły.
– To świetnie. – Właśnie to miała ochotę usłyszeć. Rozłączyła się i postanowiła, że nie będzie więcej o tym myśleć. To, co robi Nick, nie ma żadnego znaczenia. Są rozwiedzeni. Koniec i kropka.
A jego rzeczy zniknęły z garażu.
Poszła jednak do sypialni i otworzyła drugą szufladę nocnej szafki.
Jak zawsze od lat leżał tam rewolwer, należący kiedyś do ojca Nicka. Podniosła go i ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Okłamała Nicka. Ale poczucie winy szybko minęło.
Na razie go zatrzyma.
– W porządku... Co my tu mamy? – detektyw Reuben Montoya, w dżinsach, podkoszulku i czarnej skórzanej kurtce, ruszył powoli w stroną niewielkiej, rozsypującej się chaty na obrzeżach moczarów. Poranne słońce przeświecało przez gałęzie drzew. Czuł ostry zapach moczarów, zapach stojącej wody, gnijących roślin... i czegoś jeszcze... Po chwili zorientował się, że to odór rozkładającego się ciała.
Zrobiło mu się trochę niedobrze, ale opanował mdłości. Zazwyczaj potrafił wykonywać swoją pracę, nie zwracając ostatniego posiłku.
– Wygląda na morderstwo i samobójstwo – powiedział Don Spencer, niski mężczyzna o błękitnych oczach i krótko przyciętych rudawych włosach. – Ale nie wszystko pasuje. Ciągle pracujemy. Zespół jest tu od godziny.
Montoya kiwnął głową i rozejrzał się dookoła. Chata została już otoczona żółtą taśmą, przy której stało teraz kilku policjantów.
– Ty byłeś tu pierwszy? – spytał Montoya, podpisując stosowny dokument.
– Tak. Mieliśmy telefon od jednego z miejscowych... Wędkarz, przyznał się, że wszedł do chaty. Jechał nad rzekę, zauważył, że drzwi są otwarte, i wszedł do środka.
– Jest tu jeszcze?
Policjant kiwnął głową.
– Siedzi w swojej furgonetce, tam. – Spencer wskazał ruchem głowy starego czerwonego dodge’a, który zdążył już spłowieć w ostrym słońcu Luizjany. Z tyłu leżał mały kajak i sprzęt wędkarski. W samochodzie siedział czarny mężczyzna. – Nazywa się Ray Watson. Mieszka jakieś siedem kilometrów stąd w górę rzeki. Nienotowany.
– To jedyny świadek?
– Jak dotąd tak.
– Zatrzymaj go jeszcze trochę. Będę chciał mu zadać kilka pytań.
– Jasne.
Montoya marzył o papierosie, ale włożył białe ochraniacze na buty i ruszył w stronę chaty, starając się nie przeszkadzać fotografowi, który właśnie utrwalał zarośniętą ścieżkę prowadzącą do drzwi. Chwasty były zdeptane, wyraźnie ktoś tędy niedawno chodził.
Montoya wszedł do środka i stanął jak wryty.
– Co to jest, do diabła? – spytał. Znowu ogarnęły go mdłości.
W ostrym świetle policyjnych lamp dostrzegł pióra, krew i wymioty pokrywające podłogę. W powietrzu unosił się silny zapach zgnilizny, krwi, uryny i kurzu. Po wnętrzu chaty krzątało się kilka osób, zbierających odciski palców i szukających innych dowodów.
Pośrodku leżało dwoje ludzi. Mężczyzna, biały, wysportowany, wyglądający na jakieś czterdzieści lat, leżał nagi jak go matka urodziła, z twarzą zwróconą do góry. Na jego piersi widniała rana od kuli i cienka strużka zakrzepłej krwi. Było jej jednak mniej, niż można by się spodziewać. Widać zmarł szybko.
– Jezu – szepnął Montoya.
Druga ofiara, młoda kobieta w białej sukni ślubnej, leżała na mężczyźnie, jakby upadła na niego po strzale wymierzonym w głowę. Długi koński ogon leżał na jej nagich plecach – suknia miała głęboki dekolt z tyłu. Jasne włosy na skroni były zlepione krwią.
Fotograf robił zdjęcie za zdjęciem, błyskając fleszem, a Bonita Washington, która tu dowodziła, dokonywała pomiarów wokół leżących ciał. Czarne włosy zwinęła w ciasny węzeł na karku, brwi zmarszczyła w skupieniu.
– Podpisałeś się, Montoya? – spytała, spoglądając na niego znad okularów z kwaśną miną. Była Afroamerykanką, dumną z tego. Lepiej było z nią nie zadzierać. Bonita zarządzała zespołem kryminologów żelazną ręką.
– A co myślałaś?
– Tylko pytam. Bez mojego zezwolenia nikt tu nie wejdzie. Muszę wiedzieć, kto tu wchodzi, i mieć to na liście. A tobie nieraz już zdarzało się naginać przepisy.
– Podpisałem się. Wszystko w porządku.
– To dobrze. Gdzie Benz?
– Na urlopie z żoną. W Vegas. – Rick Benz był partnerem Montoi od lat, odkąd przeprowadził się tu z Los Angeles. Montoya dopiero zaczynał pracę w policji. – Wraca za kilka dni – powiedział, potarł zarośnięty podbródek i uśmiechnął się do Bonity. – Na razie będziesz musiała radzić sobie ze mną.
– Szczęściara ze mnie – odparła, uśmiechając się lekko, ale zaraz znowu spoważniała. – Uważaj, gdzie stajesz i czego dotykasz. Ciągle zbieramy odciski.
Montoya spojrzał na nią z ukosa.
– Bywałem już na miejscach zbrodni i to dość często!
– W porządku. – Zmarszczyła brwi, ale kiwnęła głową. – Jestem już po wstępnych oględzinach. Wygląda na to, że wszystko wydarzyło się w tym pomieszczeniu. Z rozmieszczenia plam krwi i pozycji ciał wynika, że obie ofiary zostały zabite dokładnie w tym miejscu. Dłonią w rękawiczce wskazała podłogę. – Ale niewykluczone, że mamy do czynienia z upozorowaniem.
– Upozorowaniem?
– Aha. To albo morderstwo i samobójstwo, albo podwójne morderstwo. Jeszcze nie wiem. Ale się dowiem.
Montoya nie wątpił w to ani przez chwilę.
– Myślę, że mężczyzna był przywiązany do tego krzesła. – Wskazała stare plastykowe krzesło stojące w kącie. – Są na nim ślady krwi i widać, że zostało przeciągnięte po podłodze... Tu jest ślad ciągnięcia, a obok ślady stóp. W butach. Nasz przyjaciel – spojrzała na martwego mężczyznę – jest bosy. Nie znaleźliśmy tu męskich butów. Ślady są zbyt duże, by mogła je zostawić dziewczyna, myślę więc, że był tu ktoś jeszcze. Rosły mężczyzna, sądząc ze śladów stóp. Na razie będziemy go nazywać Rozmiar Dwanaście.
– Zabójca.
– Tak. Ten facet nosi rozmiar dziewięć i pół, najwyżej dziesięć. Wszystko tu sprawia wrażenie, jakby ktoś to upozorował, ale nie dość zręcznie, żebyśmy tego od razu nie zauważyli. Czyli albo ten ktoś jest idiotą, albo chce, żebyśmy wiedzieli, że za tym stoi. Popisuje się przed nami. – Bonita spojrzała na Montoyę znad okularów. – Na rękach kobiety jest trochę krwi, ale coś tu śmierdzi.
– Kto zwymiotował?
– Ona, sądząc po stanie sukienki.
– Suknia ślubna? Była panną młodą?
– Nie wiem. Nie sądzę. Widzisz te rzeczy? Szorty i podkoszulek. Przebrała się. Albo ktoś ją przebrał. Przed śmiercią, bo suknia jest cała zaplamiona krwią.
– Po co miałaby się przebierać?
– Nie mam pojęcia. Ale kimkolwiek jest zabójca, chce, żebyśmy zauważyli, że mężczyzna jest rozebrany, nagi wobec całego świata, a dziewczyna jest w drodze na swój ślub... czy coś w tym rodzaju.
Montoi nie podobała się ta sugestia. Spojrzał na leżącego na wznak martwego mężczyznę. Było w nim coś...
– Poznajesz go? – spytała Bonita, wskazując mężczyznę ołówkiem.
– A powinienem?
– To Nick Gierman. Lokalna osobistość. Prowadzi szokującą audycję w radiu.
– „Gierman i goście”. – Montoya przypomniał sobie kontrowersyjnego radiowca. Nigdy nie miał okazji go poznać, ale widział jego zdjęcie w gazetach.
– Miał przy sobie dowód, a także karty kredytowe i gotówkę. Wszystko nietknięte, w każdym razie w tej chwili na to wygląda. Dwieście sześć dolarów i pokwitowanie z bankomatu First Congressional Bank na Decatur Street, z datą z ubiegłej nocy i godziną szóstą trzydzieści sześć.
– Mógł zostać porwany mniej więcej o tej porze. – Montoya postanowił sprawdzić kamery w banku.
– Może. A jeśli chodzi o nią... – Bonita wskazała kobietę leżącą na Gier– manie. – Nazywa się Courtney LaBelle. Znaleźliśmy dowód w portfelu. Nie miała przy sobie torebki, tylko płaski skórzany portfelik w kieszonce szortów. Żadnych kart kredytowych i tylko pięć dolców. Ale miała przy sobie prawo jazdy, z którego wynika, że jest z tego miasta z Garden District. Bonita pokręciła głową ze smutkiem. – Osiemnaście lat. Lekarz obejrzał ją już i uważa, że biorąc pod uwagę zesztywnienie, plamy opadowe i temperaturę ciała, zgon nastąpił dwa dni temu, prawdopodobnie między dziesiątą wieczorem a trzecią rano. Na razie nie jest w stanie powiedzieć nam nic bliższego.
– Niedługo po wizycie Giermana w bankomacie.
– Tak.
– Znała Giermana? – spytał Montoya, spoglądając na dziewczynę. Jej skóra była woskowobiała, twarz zakrwawiona, ale nie można było mieć wątpliwości, że jeszcze kilka dni temu była naprawdę piękna.
– Tego właśnie musisz się dowiedzieć. Gierman miał podobno słabość do młodych dziewcząt, ta mogłaby mu wpaść w oko.
Montoya zaczął robić notatki. Bonita czasami strasznie go wkurzała, ale wiedział, że była dobra w pracy. Bardzo dobra.
– Mamy broń?
– Tak. Rewolwer, dwudziestkadwójka. Znaleziony w dłoni dziewczyny.
Montoya spojrzał na podłogę. Na starych zakurzonych deskach walały się pióra, pomieszane z błotem i krwią.
– Skąd te pióra?
– Z poduszki. Prawdopodobnie przywiązano ją do Giermana. Może zabójca chciał stłumić odgłos wystrzału. Zostawił ją koło krzesła. Strzelał z bliskiej odległości. Jak już mówiłam, ślady na rękach i nogach Giermana wskazują, że był skrępowany. Wygląda na to, że nogi w kostkach przywiązano mu do nóg krzesła. Sądzę też, że usta zaklejono mu taśmą. Nie ma jej teraz, ale na twarzy zostały ślady jakiejś klejącej substancji.
– Byli małżeństwem?
– Nie. Gierman był stanu wolnego, chyba rozwiedziony. Co do niej, nie ma pewności, ale na serdecznym palcu lewej ręki widać zadrapanie, jakby ktoś zdjął pierścionek czy obrączkę i zdarł jej przy tym sporo skóry.
– Jezu – mruknął Montoya, pochylając się nad dziewczyną.
– Zdaje się, że były problemy z przysięgą małżeńską – powiedziała Bonita. Czarny humor.
Montoya widział wiele dziwnych zabójstw, odkąd zaczął pracować w policji, ale to przechodziło wszelkie wyobrażenia. Wyprostował się.
– Myślisz, że to mógł być jakiś udawany ślub? Że zabójca był księdzem i najpierw włożył dziewczynie pierścionek na palec, a potem go zdarł? Znaleźliście ten pierścionek?
– Nie, nie znaleźliśmy żadnej biżuterii poza łańcuszkiem, który dziewczyna ma na szyi. – Bonita wskazała delikatny złoty łańcuszek z krzyżykiem złożonym z małych diamentów.
– A buty? – spytał. Zauważył teraz, że dziewczyna też ma bose stopy.
– Oboje mieli tylko adidasy. Chyba wybrali się poćwiczyć albo właśnie wracali z siłowni. Oboje na początku mieli na sobie szorty, podkoszulki i sportowe buty, ale on został całkiem nagi, a ona w sukni ślubnej. Żadnych butów, welonu ani pierścionka... Bardzo dziwne.
– Zgadzam się.
Washington przycisnęła notatnik do piersi i włożyła ołówek do ust.
– Wiesz, ten facet wkurzał mnóstwo ludzi. Mnóstwo. Grupy religijne. Stowarzyszenia rodziców. Miał nawet jakąś sprawę w sądzie. Był popularny, ale także znienawidzony.
–Nie lubiłaś go.
–Nie przepadałam za nim, fakt, ale pytanie brzmi: kto nienawidził go tak bardzo, by chcieć go zabić?
– Courtney LaBelle? – podsunął Montoya.
– Nie, nie sądzę. Po co studentka college’u miałaby go sprowadzić aż tutaj, związać, a na końcu zabić i jego, i siebie samą?
– Może był to rodzaj perwersyjnej zabawy seksualnej?
– On jest nagi, ale ona nie. On został przywiązany do krzesła, w pozycji mającej wyrażać uległość. – Bonita spojrzała na niego uważnie. – A poza tym suknie ślubne raczej nie należą do rekwizytów sado-maso.
– Skąd wiesz?
– Cóż, jest wiele rzeczy, których o mnie nie wiesz. Obroże, bicze, czarna skóra i tak dalej... – Uśmiechnęła się do niego żartobliwie. – Ciągle stawiam na naszego pana Rozmiar Dwanaście, ale dowiemy się czegoś więcej, kiedy skończymy badanie śladów.
– Dobrze.
– Proponuję, żebyś postarał się zebrać jak najwięcej informacji o ofiarach.
Montoya sam wiedział, że będzie musiał się tym zająć, ale miał ochotę się kłócić.
– A co z resztą chaty?
– Chyba nikt tam nie wchodził, ale sprawdzamy wszystkie pomieszczenia, łącznie ze strychem.
– Zamki w drzwiach?
– Stare i zardzewiałe. Zepsute. Pracujemy nad nimi.
– Czy ktoś wie, do kogo należy to miejsce?
Bonita spojrzała na niego ostro.
– Ktoś na pewno wie, ale nie ja. To jeszcze jedna rzecz, którą powinieneś się zająć – odparła i wróciła do swojego rysunku.
Montoya wyszedł, minął dwóch mężczyzn badających odciski opon i podszedł do starego czerwonego pikapa. Za kierownicą siedział postawny czarny mężczyzna, wystukując palcami rytm granej w radiu piosenki.
– Ray Watson? – spytał Montoya, pokazując mu odznakę przez okno.
– To ja. – Watson miał koło pięćdziesiątki, ciemną, płaską twarz o szeroko osadzonych oczach i kilka złotych zębów. Był ubrany w podkoszulek i dres, a na przetykanych siwizną włosach nosił podniszczoną czapeczkę bejsbolową. Na siedzeniu obok niego leżały: para krótkich wioseł, latarka i puszka tytoniu.
– Panie Watson, może mi pan powiedzieć, co pan tu zastał? I jak to się stało?
