Mściwość ebook

Mściwość

Lisa Jackson

CHŁÓD SERCA

DRESZCZE LODOWATA ŻĄDZA NAZAJUTRZ NOC TAJEMNIC PŁOMIEŃ ZEMSTY PODAROWANA ŚMIERCI PRZERWAĆ MILCZENIE STRACH ABSOLUTNY STRACONE DUSZE ŚMIERĆ NA RATY

LisaJackson

Mściwość

Przekład

EWA SPIRYDOWICZ

Redakcja stylistyczna

Barbara Walicka

Korekta

Barbara Cywińska

Elżbieta Szelest

Zdjęcie na okładce

Masterfile

Skład

Wydawnictwo Amber

Jacek Grzechulski

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

Malice

Copyright © 2009 by Susan Lisa Jackson.

All rights reserved.

For the Polish edition

Copyright © 2009 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-3401-4

Warszawa 2009. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13,620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Prolog

Culver City, przedmieścia Los Angeles

Więc dzisiaj nie wracasz do domu, o to ci chodzi? - Jennifer Bentz usiadła na łóżku. Przyciskając słuchawkę do ucha, usiłowała nie zwracać uwagi na zbyt dobrze znane pęta monogamii; dławiły ją nadal, mimo że pękły.

- Raczej nie.

Jak zawsze chętny do rozmowy, jej eks nie chciał się zdeklarować.

W zasadzie nie miała mu tego za złe. Ich związek był trudny, choć chwilami bardzo namiętny. A ona zawsze była tą złą, cudzołożnicą, jak sama o sobie myślała. Nawet teraz, w tej chwili, zapach seksu unoszący się w przegrzanym pomieszczeniu drażnił jej zmysły, przypominając o niedawnych grzechach. Na nocnym stoliku stały dwa napełnione do połowy kieliszki martini i ociekający wodą shaker, dowody, że nie jest sama.

- Więc kiedy? - zapytała. - Kiedy wrócisz?

- Jutro. Może. - Rick rozmawiał z komórki, był w wozie patrolowym.

W tle słyszała odgłosy ruchu ulicznego, wiedziała, że odpowiada krótko i zwięźle ze względu na siedzącego obok kolegę, który przecież wszystko słyszał.

Super.

Spróbowała jeszcze raz. Zniżyła głos.

- Czy jeśli powiem, że za tobą tęsknię, to coś zmieni?

Żadnej odpowiedzi. Jakżeż ona tego nienawidzi. Nienawidzi siebie żałosnej, błagającej go o spotkanie. To nie w jej stylu, absolutnie nie. To mężczyźni błagali ją, a ona się tym rozkoszowała.

Odezwały się w niej resztki skrupułów.

- RJ?

- Słyszę.

Zarumieniła się i spojrzała na bawełnianą pościel, która opadła na podłogę pastelową kaskadą.

O Boże. On wie. Miała w ustach metaliczny smak zdrady, ale grała dalej, nadal udawała niewinną. Nie może przecież podejrzewać, że była z innym, nie tak szybko po ostatniej zdradzie. Nawet ją samą to zaskoczyło.

Może on tylko blefuje.

Mimo...

Wzdrygnęła się na myśl o jego gniewie. Wyciągnęła asa z rękawa:

- Kristi będzie pytała, dlaczego nie wracasz. Już o ciebie pyta.

- I co jej mówisz? Prawdę?

Że matka nie umie utrzymać kolan razem? Nie powiedział tego, ale słyszała potępienie w jego głosie, wisiało między nimi. Boże, jak ona tego nienawidzi. Gdyby nie córka, gdyby nie ich córeczka...

- Nie wiem, ile czasu zajmie nam obserwacja.

Wygodne kłamstwo. Powoli krew zaczynała się burzyć w jej żyłach.

- Oboje wiemy, że nikt od ciebie nie wymaga, żebyś pracował dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- Oboje wiemy dużo różnych rzeczy.

Oczyma wyobraźni zobaczyła go tak jak wtedy, w drzwiach sypialni, z niemym oskarżeniem na twarzy, gdy zobaczył ją w ich łóżku. Nagą, spoconą, w ramionach innego mężczyzny, tego samego, z którym już kiedyś miała romans. Biologicznego ojca Kristi. Rick sięgnął po broń, po pistolet ukryty w kaburze pod pachą, i przez chwilę Jennifer poczuła prawdziwy strach. Lodowatą panikę.

- Wynoście się - warknął wtedy, patrząc na nich ze śmiertelnym spokojem. - Na rany boskie, wynoście się z tego domu i nie wracajcie. Oboje.

Odwrócił się, zszedł na parter i wyszedł; nawet nie trzasnął drzwiami. Ale jego gniew był autentyczny. Namacalny. Jennifer uszła z życiem, ale nie odeszła. Nie mogła.

Rick nie wrócił. Nawet się nie pokłócili. Po prostu wyszedł.

Nie odbierał jej telefonów.

Aż do dzisiaj.

Ale było już za późno.

Znowu spotkała się z kochankiem. Zarówno z zemsty, jak i z pożądania. Pieprzyć to. Nikt nie będzie za nią kierował jej życiem, nawet Rick-Su-perglina-Bentz. Więc spotkała się z mężczyzną, o którym nie mogła zapomnieć.

Szmata!

Dziwka!

To jej słowa. Zaniknęła oczy, spuściła głowę, zagubiona, zmieszana. Nigdy, naprawdę nigdy nie zamierzała zdradzić Ricka. Ale okazała się za słaba, a pokusa zbyt silna. Pokręciła głową. Pustka wypełniała ją całkowicie. Kogo tak bardzo chciała ukarać? Jego? Siebie? Przecież jeden z psychiatrów powiedział jej, że we własnym mniemaniu na niego nie zasługuje. Że dąży do samozagłady.

Co za bzdura.

- Nie wiem, czego chcesz - szepnęła cicho.

- Ja też nie. Już nie.

Zobaczyła, że w kieliszku zostało jeszcze trochę martini, i wypiła. Pętla na szyi raz zaciskała się, a raz rozluźniała. Boże, dlaczego z nim nie jest łatwo? Dlaczego nie może być mu wierna?

- Ja się staram, Rick - szepnęła, zaciskając zęby.

Nie kłamała. Problem w tym, że się starała, ale jej nie wychodziło.

Wydawało jej się, że na dole słyszy kroki. Zesztywniała, ale doszła do wniosku, że to tylko pogłos w słuchawce. Albo na dworze. Chyba zostawiła otwarte okno...

- Starasz się? - Rick się żachnął. - Ciekawe gdzie?

No wreszcie. Wiedział. Pewnie kazał ją śledzić, obserwować dom. Albo jeszcze gorzej: sam zaparkował niedaleko w nieznanym jej samochodzie i patrzył. Spojrzała na sufit: żyrandol, alarm przeciwpożarowy i wentylator, którego skrzydła przecinały gorące powietrze. Czyżby ukrył gdzieś kamerę? Sfilmował jej ostatni wybryk? Czy widział, jak wiła się i jęczała w ich małżeńskim łożu? Czy patrzył, jak przejęła kontrolę i błądziła ustami po brzuchu kochanka i niżej? Widział jej śmiech? Pieszczoty?

Boże, co za świr!

Zamknęła oczy wstrząśnięta.

- Walnięty sukinsyn.

- We własnej osobie.

- Nienawidzę cię. - Traciła panowanie nad sobą.

- Wiem. Nie wiedziałem tylko, czy zdołasz to przyznać. Odejdź, Jenni-fer. To koniec.

- Może nie doszłoby do tego, gdyby nie kręciły cię tak bardzo pościgi za zbrodniarzami, gdybyś nie odgrywał policyjnego superbohatera, może gdybyś poświęcał więcej uwagi żonie i dziecku.

- Nie jesteś moją żoną.

Klik.

Odłożył słuchawkę.

- Sukinsyn!

Cisnęła telefon na łóżko. Rozbolała ją głowa. Ty to zrobiłaś, Jennifer, ty, nikt inny. Wiedziałaś, że cię przyłapie, ale ryzykowałaś, posuwałaś się coraz dalej, odpychałaś wszystko, na czym ci zależy, także Kristi i szansę bycia z Rickiem, bo jesteś walnięta. Nie możesz się pohamować. Poczuła, że po policzku spływa jej łza, i otarła ją gniewnym ruchem. Nie ma czasu na płacz i użalanie się nad sobą.

Tłumaczyła sobie przecież, że nie ma szans na pogodzenie się z Rickiem. A jednak wróciła do tego domu, do ich wspólnego domu, wiedząc doskonale, że popełnia błąd, wielki błąd. Tak samo jak wtedy, gdy składała mu przed laty przysięgę małżeńską.

- Idiotka! - zaklęła pod nosem i poszła do łazienki. W lustrze nad umywalką zobaczyła swoje odbicie.

- Kiepsko - stwierdziła, obmywając twarz wodą.

W sumie nieprawda. Dopiero niedawno przekroczyła trzydziestkę, ciemne włosy nadal opadały na ramiona miękką, gęstą falą. Jej skóra wciąż jeszcze była gładka i jędrna, usta pełne, oczy zielone - ich odcień zdawał się fascynować mężczyzn. Niewłaściwych mężczyzn, skarciła się w duchu. Zakazanych. A ona uwielbiała ich zainteresowanie. Pragnęła go.

Otworzyła apteczkę, wyjęła fiolkę valium i zażyła kilka tabletek, żeby się rozluźnić i rozpędzić nadciągającą migrenę. Kristi po treningu pływackim wybiera się do przyjaciółki, Rick wróci nie wiadomo kiedy, więc miała dla siebie cały dom i cały wieczór. Nie odejdzie. Jeszcze nie.

Świst.

Z parteru na piętro dotarł nietypowy dźwięk.

Ruch powietrza? Ktoś otworzył drzwi? Okno?

Co tu się dzieje, do cholery? Zatrzymała się, nasłuchiwała, jej zmysły się wyostrzyły, dostała gęsiej skórki.

A jeśli Rick gdzieś tu jest?

A jeśli przez telefon kłamał, a w rzeczywistości jest już w drodze do domu, jak wtedy? Skurczybyk mógł ją oszukać.

Może śledzenie podejrzanego to zmyłka, a może naprawdę planował śledzić kogoś przez całą noc, tyle że tym kimś jest jego własna żona.

Była żona. Jennifer Bentz patrzyła na swoje odbicie w lustrze i skrzywiła się na widok drobnych zmarszczek między brwiami. Kiedy się pojawiły? W zeszłym roku? Wcześniej? A może dopiero w tym tygodniu?

Trudno powiedzieć.

Ale były tam i przypominały boleśnie, że nie staje się coraz młodsza.

Skoro pragnęło jej tylu mężczyzn, jakim cudem wyszła za mąż, rozwiodła się i zamieszkała z policjantem? W małym domku, od którego aż biło klasą średnią? Próbowali znowu być razem. Od niedawna, a teraz... a teraz wiedziała, że to koniec. Na dobre.

Bo nie mogła, po prostu nie mogła być wierna jednemu. Nawet jeśli go kochała.

Boże i co teraz? Zastanawiała się, i to nieraz, czy nie odebrać sobie życia. Już nawet napisała pożegnalny list do córki:

„Kochana Kristi,

Bardzo mi przykro, kochanie. Uwierz mi, kocham cię nad życie, ale ponownie związałam się z twoim biologicznym ojcem i obawiam się, że to złamie Rickowi serce”.

I tak dalej, i tak dalej...

Co za melodramatyczny bełkot.

I znowu wydawało jej się, że coś słyszy - odgłos kroków na dole.

Chciała zawołać, ale ugryzła się w język. Podeszła cichutko do schodów, przytrzymała się poręczy i nasłuchiwała. Przez monotonny szum wentylatora w sypialni słyszała coś jeszcze, jakiś cichy, niewyraźny odgłos.

Przeszył ją dreszcz.

Wstrzymała oddech. Słyszała każde uderzenie swego serca.

To tylko twoja wyobraźnia, zżera cię poczucie winy, pomyślała.

A może to kot sąsiadów. Tak, to na pewno ten wychudzony zwierzak, który wiecznie buszuje w pojemnikach na śmieci i poluje na myszy w garażu.

Na palcach wróciła do sypialni, podeszła do okna i wyjrzała na dwór. Tego popołudnia w południowej Kalifornii nie zauważyła niczego podejrzanego, tylko gęstą szarą mgłę. Smog zniekształcał nawet słońce, czerwony dysk wiszący nisko nad dachami domów.

Tego dnia od oceanu nie wiała nawet najlżejsza bryza, najsłabszy powiew nie wywoływał żadnego dźwięku. Nie dostrzegła też kota przemykającego się wśród suchych zarośli, na ulicy nie było rowerzysty. Ani samochodu.

Nic.

To tylko nerwy.

Uspokój się.

Wlała resztkę drinka z shakera do szklanki i wypiła łyk w drodze do łazienki. Stając w progu, zobaczyła własne odbicie i ponownie zaatakowały ją wyrzuty sumienia.

- Zdrówko - szepnęła i skrzywiła się, widząc siebie ze szklanką przy ustach. Nie takiego życia chciała. Nie tak miała ją zapamiętać córka. - Idiotka! - Kobieta w lustrze nabijała się z niej. Żartowała. Bez namysłu cisnęła szklanką w roześmiane odbicie. Szkło rozprysło się głośno.

Trzask.

Lustro pękało powoli, po tafli rozpełzła się pajęczyna pęknięć. Odłamki wpadły do umywalki.

- Jezu!

Coś ty narobiła, do cholery?

Chcąc zebrać co większe kawałki, przecięła sobie opuszkę palca. Krew kapała do umywalki. Wyjęła z apteczki plaster. Nie szło jej najlepiej, palce odmawiały posłuszeństwa, ale udało jej się oderwać ochronny pasek i okleić rankę. Krew jednak płynęła nadal, wypływała spod wąskiego opatrunku z plastiku i gazy.

- Niech to szlag - mruknęła i znowu zobaczyła swoje odbicie w resztkach lustra.

- Siedem lat pecha - szepnęła, zupełnie jak babka Nichols, która przewidziała okres katastrof, gdy wnuczka zbiła jej ulubione lusterko.

- Do dziesiątego roku życia będzie cię prześladował pech, Jenny! A kto wie, czy wtedy się skończy! - Zazwyczaj łagodna babka wyglądała wtedy strasznie, blade wargi wykrzywione gniewem odsłaniały pożółkłe zęby.

Jennifer, patrząc na odbitą w odłamkach zwierciadła własną twarz, ujrzała siebie jako starą kobietę - samotną starą kobietę.

Boże, co za dzień, pomyślała z trudem.

Idąc po szczotkę do zamiatania i szufelkę, potknęła się lekko na schodach. Znalazłszy się na parterze, weszła do schowka.

Przez uchylone drzwi.

Nie zostawiła ich tak, tego była pewna. A kochanek wyszedł przez garaż. Więc? Czyżby Kristi ich nie zamknęła, wychodząc do szkoły? Czasami się zacinają, ale...

Po plecach przebiegł jej dreszcz strachu. Może naprawdę wcześniej słyszała, że ktoś był na dole? Ą może to tylko dżin? Jest trochę pijana, mąci jej się w głowie, ale...

Oparła się o blat i nasłuchiwała, usiłowała myśleć rozsądnie. Dobry Boże, to mało powiedziane, że mąci jej się w głowie. Weszła od kuchni i nalała sobie wody. W powietrzu wyczuła zapach papierosa. Zapewne Ricka. Ile razy mu powtarzała, żeby palił na zewnątrz... I to z dala od werandy, skąd przeklęty smród wdzierał się podstępnie do domu.

Ale Ricka nie było tu od dwóch dni...

Znieruchomiała, jej wzrok powędrował w górę. Nic... A potem zaskrzypiała deska w podłodze. Rozległ się chrzęst szkła.

O Boże, nie.

Tym razem to nie domysły.

Tym razem miała pewność.

W domu ktoś jest.

I ten ktoś nie chce, aby o tym wiedziała.

I nie życzy jej dobrze.

Zapach papierosa drażnił jej nozdrza.

O Jezu. Nie, to nie Rick.

Bezgłośnie podeszła do blatu kuchennego, na którym stał stojak z nożami, i wybrała taki z długim ostrzem. Jednocześnie myślała o przestępcach, których ścigał Rick, o kryminalistach, których gniew kierował się na niego i jego bliskich, gdy ich aresztował i trafiali do więzienia. Niejeden ślubował detektywowi Bentzowi krwawą zemstę.

Nigdy jej o tym nie mówił, ale dowiedziała się od jego kolegów, którzy ochoczo rozpowiadali, jakie to groźby wygłaszali zbrodniarze.

A teraz ktoś jest w domu.

W ustach czuła suchość.

Wstrzymała oddech, zeszła do garażu i mało brakowało, a wywróciłaby się na progu, gdy się zorientowała, że drzwi do garażu są otwarte na oścież w niemym zaproszeniu, które intruz przyjął.

Bez zastanowienia wsiadła do samochodu. Kluczyki były w stacyjce.

Przekręciła je.

Silnik ożył.

Wrzuciła wsteczny, wyjechała z garażu, minęła podjazd. Tylko cudem nie rozjechała nieszczęsnego kota sąsiadów i nie przewróciła skrzynki na listy. Wyjeżdżając na ulicę, spojrzała w okna sypialni.

Jej serce na moment przestało bić.

W oknie stała ciemna postać, cień z okrutnym, krzywym uśmiechem.

- Cholera!

Światło się zmieniło i wizja zniknęła. A może był to tylko wytwór jej wyobraźni...

Czy to może być prawda?

Nie czekając, żeby się przekonać, nacisnęła pedał gazu i gnała na złamanie karku, akurat gdy stary pan van Pelt postanowił wyjechać swoim przedpotopowym czołgopodobnym buickiem na ulicę. Jennifer zahamowała z piskiem opon i wyminęła staruszka.

W oknie nikogo nie było i dobrze o tym wiesz, tłumaczyła sobie. Nikogo.

Z jedną ręką na kierownicy drugą szukała na siedzeniu pasażera torebki i komórki, które, jak sobie teraz przypomniała, zostały w sypialni, tej samej, w której oknie widziała ciemną postać.

To tylko rozszalała wyobraźnia, powtarzała sobie, manewrując w labiryncie przecznic, aż dojechała do autostrady i wtopiła się w ruch uliczny. Jej serce tłukło się o żebra, w głowie pulsowało. Krew z palca umazała kierownicę. Co chwila zerkała w boczne lusterko, szukała wozu, który jechałby za nią, w morzu chromu i stali szukała pojazdu, który ją śledzi. Słońce odbijało się w maskach i zderzakach. Była na siebie wściekła, że nie wzięła okularów przeciwsłonecznych.

Wszystko wyglądało normalnie. Tysiące samochodów w drodze na wschód: srebrne, białe, czarne, sedany, kabriolety, ciężarówki, SUV-y... To znaczy, wydawało jej się, że jedzie na wschód, nie była tego pewna. Nie zwracała na to uwagi, wreszcie się odprężała, nabierała pewności, że wymknęła się prześladowcy. O ile takowy istniał.

Kolejny dzień w południowej Kalifornii. Zobaczyła, jak szybko dogania ją granatowy SUV. Serce podeszło jej do gardła, ale minął ją, a w ślad za nim białe bmw.

Włączyła radio, chcąc ukoić nerwy. Pociła się, a palec nadal krwawił. Pokonywała kolejne kilometry, nic się nie działo, zaczynała oddychać spokojniej... Naprawdę się uspokoiła. Odpłynęła trochę i niemal wjechała w inny samochód. Kierowca zatrąbił głośno.

- Wzajemnie, palancie - mruknęła, ale zdawała sobie sprawę, że nie powinna siedzieć za kierownicą, nie przy takim natężeniu ruchu, nie w jej stanie. Na najbliższym zjeździe skręciła w... Dobry Boże, gdzie ona właściwie jest? Na wsi? Nie poznawała tej okolicy, dziwiły ją domy rozsiane z rzadka wśród pól i zarośli. Była nie wiadomo gdzie, valium zaczynało działać. Mrużąc oczy od słońca, zerknęła w boczne lusterko. Zbliżał się do niej granatowy SUV.

Ten sam, co poprzednio?

Nie!

Niemożliwe.

Ziewnęła. Explorer trzymał się za nią, towarzyszył jej na wąskiej dwu-pasmówce, która wiodła ku wzgórzom przez pola uprawne.

Czas zawrócić.

Była już bardzo zmęczona.

Przez chwilę wydawało się jej, że droga się rusza. Zamrugała. Miała ciężkie powieki, powinna się zatrzymać i odpocząć, oprzytomnieć, może napić się kawy...

Możliwe, że w domu nikogo nie było. Jezu... Zważywszy ostatnimi czasy na napięcie, wyrzuty sumienia i stres, pewnie wszystko sobie wyobraziła. Myśli nie dawały jej spokoju.

Zobaczyła zakręt przed sobą i zahamowała. I wtedy zauważyła explorera za sobą.

- Wyprzedzaj, kretynie - mruknęła roztargniona, wpatrzona w lusterko.

SUV miał zaciemnione szyby, ale dostrzegła kierowcę.

O Boże.

Serce stanęło jej w piersi.

Kierowca patrzył prosto na nią. Zdusiła krzyk. To był ten sam człowiek, którego widziała w oknie sypialni.

Przerażona do granic obłędu wcisnęła gaz do dechy.

Kto to jest, do cholery?

I dlaczego ją śledzi?

Zobaczyła zakręt i wzięła go ostro, licząc, że zgubi prześladowcę, ale źle oceniła odległość i wypadła z łuku. Koła zabuksowały na żwirze. Szarpnęła z całej siły, chcąc wrócić na jezdnię, ale wóz wpadł w poślizg, obracał się.

Dziko.

Szaleńczo.

Zupełnie straciła nad nim panowanie.

A potem zadrżał. Zakołysał się.

I runął w dół.

Przez ciągnącą się w nieskończoność chwilę Jennifer wiedziała, że umrze.

Co więcej, wiedziała, że zaraz stanie się ofiarą morderstwa, które prawdopodobnie zlecił jej przeklęty były mąż Rick Bentz.

Rozdział 1

Dwanaście lat później

Pogadamy za sześć tygodni.

Melinda Jasłciel była nieugięta. Zdecydowana. Rick Bentz stał na werandzie i czuł, jak telefon komórkowy przykleja mu się do ucha w dusznym upale bagien Luizjany. Zrozumiał, że szefowa się nie ugnie. Pot spływał mu z nosa. Spojrzał na czubek kuli tkwiący między kamiennymi płytami na patio. Bolały go plecy, każdy krok przynosił ból, ale nikomu się do tego nie przyzna, a już zwłaszcza nie Jaskiel. Jako szefowa nowoorleańskiego wydziału zabójstw mogła go przywrócić od czynnej służby. Albo nie. Wszystko od niej zależało.

Po raz kolejny Melinda Jaskiel trzymała jego los w swoich rękach.

Po raz kolejny ją błagał.

- Posłuchaj, muszę pracować. - Irytował go żałosny ton własnego głosu.

- Żeby wrócić, musisz być w świetnej formie, na sto procent, może na sto dziesięć.

Zacisnął zęby. W upalnym słońcu Luizjany z bagien otaczających domek ukryty wśród drzew unosiła się lekka mgła. Jaskiel zatrudniła go, gdy nikt inny nie chciał zaryzykować po bałaganie, jaki zostawił za sobą w Los Angeles. A teraz go odpycha.

Słyszał, jak mruczy coś pod nosem, i przez ułamek sekundy wydawało mu się, że zmieniła zdanie.

- Słuchaj, Rick, nie jesteś typem, który od rana do wieczora przekładałby dokumenty na biurku.

- Od kilku miesięcy mam fizjoterapię, jestem silny jak byk.

- Dość silny, by gonić podejrzanego? Powalić go na ziemię? Upaść, przeturlać się, wyjąć broń i osłonić partnera?

- To telewizyjne bzdury.

- Czyżby? - W głosie Jaskiel zabrzmiała nuta sceptycyzmu. - O ile pamiętam, do szpitala trafiłeś właśnie po takich telewizyjnych bzdurach. - Za dobrze go znała. - Znasz zasady. Przynieś zaświadczenie od lekarza, a porozmawiamy o powrocie do czynnej służby. Porozmawiamy. Niczego nie obiecuję. Sam wiesz, że emerytura to całkiem niezły pomysł.

- Jezu, Melinda, zaczynam podejrzewać, że chcesz się mnie pozbyć - żachnął się.

- Nadal chodzisz na fizykoterapię, nadal jesteś zbyt spięty. Koniec tematu. Pogadamy później. - Rozłączyła się.

- Cholera jasna! - Przesunął kulę. Czubek zastukał o kamienną płytę, płosząc drozda, który siedział na krzewie magnolii. - Jasna cholera! - Zacisnął dłoń na komórce. Miał ochotę cisnąć ją w bagno, ale się opanował. Jeszcze czego, nieźle musiałby się z tego tłumaczyć. Na razie czepiali się jedynie jego stanu fizycznego. Nie chciał im podsuwać pretekstu do zainteresowania się jego psychiką.

Żadnych psychiatrów. Żadnych analiz. Żadnych zwierzeń. O nie.

Wstał z trudem. Mimo zapewnień, które składał Jaskiel, od wypadku miał kłopoty z równowagą. A noga czasami bolała jak diabli. Zdawał sobie sprawę, że nie nadaje się jeszcze do czynnej służby, ale od siedzenia w domu dostawał świra. Do licha, nawet z Olivią przestawało im się układać. Jej zegar biologiczny tykał jak szalony i naciskała na dziecko. Jego córka Kristi zbliża się do trzydziestki. Nie był przekonany, czy na pewno chce zaczynać jeszcze raz.

I dlatego musi się wyrwać z domu i wrócić do pracy. Od wypadku minęły trzy miesiące, nie wytrzyma bezczynności ani dnia dłużej.

- Więc zrób coś - upomniał się.

Zacisnął zęby i zrobił krok bez kuli.

Najpierw jedna stopa, potem druga.

Żadne tam ciepłe kluchy - najpierw jedna stopa do przodu, potem dostawianie drugiej. O nie. Przejdzie przez całe cholerne patio normalnie, krok po kroku, choćby miał paść trupem. Już on im pokaże. Za miesiąc będzie biegał po tych cholernych kamieniach. Na dachu siedział kruk i krakał głośno. Ochrypły głos niósł się echem wśród dębów i sosen.

Bentz nie zwracał na to uwagi.

Trzeci krok.

Czwarty.

Pocił się. Koncentrował. Upał dawał się we znaki, słońce paliło bezlitośnie, nozdrza wypełniał ciężki zapach bagien. Kruk nie przestawał, nawoływał irytująco. Co za drań.

Kolejny krok. Bentz podniósł głowę znad nierównych kamiennych płyt i patrzył na swój cel - ławeczkę. Przejdzie całe patio na własnych nogach.

Jakby nigdy nie został ranny.

Jakby nie otarł się o śmierć.

Jakby nie musiał brać pod uwagę wcześniejszej emerytury.

Kolejny krok, pewniejszy, swobodniejszy.

I wtedy to poczuł.

Lodowatą pewność, że ktoś go obserwuje.

Ze ściśniętym sercem zerknął za siebie. Suche liście zaszeleściły, choć nie powiał nawet najlżejszy wiaterek.

Kruk odleciał, karcące okrzyki ucichły.

Błysk światła wśród drzew. Coś się poruszyło w zaroślach po drugiej stronie werandy. Jakiś cień przemknął wśród krzewów.

O Boże drogi.

Bentz instynktownie sięgnął po broń.

Odwrócił się w stronę zarośli z pustymi rękami.

Nie miał kabury.

Nie we własnym domu.

Zmrużył oczy.

Co to jest, do cholery?

Promienie słoneczne igrały z baldachimem liści i igieł. Jego serce biło jak szalone. Zaschło mu w ustach.

To tylko jego wyobraźnia.

Znowu.

Prawda?

Ale dreszcze na całym ciele i napięte mięśnie sugerowały, że jest inaczej. Idioto, jesteś u siebie! Na własnym podwórku!

Odwrócił się lekko, chcąc się przekonać, czy intruz to opos, jeleń, a może nawet aligator, który wypełzł z bagien, choć w głębi duszy wiedział, że to nie dzikie zwierzę zawędrowało zbyt blisko jego domu.

O nie.

Liście znieruchomiały w ten upalny, bezwietrzny dzień.

Bentz wytężył wzrok. Wiedział, że ją zobaczy.

Znowu.

I nie zawiódł się.

Widział ją w rozedrganym upalnym powietrzu. W tej samej czarnej seksownej sukience. Uśmiechnęła się lekko. Stała między dwoma wysokimi cyprysami.

Jennifer.

Jego pierwsza żona.

Kobieta, której ślubował miłość do grobowej deski.

Suka, która go zdradziła... Nadal równie zmysłowa i piękna jak przed laty. W powietrzu unosił się zapach gardenii.

Przełknął ślinę.

Głośno.

Duch?

Czy człowiek z krwi i kości?

Kobieta, sobowtór jego zmarłej żony, stała w lesie, patrzyła na niego wielkimi oczami, uśmiechała się lekko... Boże, kiedyś ten uśmiech doprowadzał go do szaleństwa.

Jego serce przestało bić.

Poczuł dziwny chłód w żyłach.

- Jennifer? - zapytał głośno, choć wiedział, że jego pierwsza żona nie żyje.

Uniosła brew. Jego żołądek fiknął kozła.

- Jen? - Zrobił krok do przodu, zahaczył stopą o nierówną płytę i upadł. Ciężko. Najpierw kolana. Bum! Potem podbródek - uderzył o kamień.

W jego głowie eksplodował ból. Kruk zarechotał, jakby się z niego śmiał. Telefon potoczył się po płytach patio.

- Cholera - zaklął pod nosem.

Przez kilka sekund leżał bez ruchu. Oddychał głęboko i powtarzał sobie, że jest cholernym idiotą, świrem, który widzi nieistniejące zjawiska. Poruszył najpierw jedną nogą, potem drugą i w myślach podliczał zniszczenia w umęczonym ciele.

Jeszcze nie tak dawno był sparaliżowany. Wskutek nieszczęśliwego wypadku podczas burzy z piorunami doszło do uszkodzenia rdzenia nerwowego. Powoli dochodził do siebie, a teraz coś takiego. Oby tylko nie doszło do ponownego uszkodzenia pleców i nóg.

Obolały przetoczył się na brzuch i uklęknął. Wbił wzrok w ten zakątek werandy, gdzie ją widział.

Jennifer, oczywiście, zniknęła.

Pyk.

Jak duch w starej kreskówce.

Wspierając się o ławeczkę, dźwignął się do pozycji pionowej i stał, potężny i silny. Ostrożnie, starając się nie zwracać uwagi na ból, podszedł do werandy. Mrużąc oczy, rozejrzał się za czymś, czymkolwiek, co świadczyłoby, że naprawdę tam była. Że go kusiła, drażniła. Sprawiała, że się obawiał, iż oszalał.

Ale w zaroślach nic się nie poruszyło.

W cieniu nie kryła się kobieta.

Nagły chłód nie zapowiadał nadejścia ducha.

A co najważniejsze, Jennifer nie żyła. Leżała pochowana na kalifornijskim cmentarzu, wiedział to równie dobrze jak to, że nazywa się Bentz. Czyż nie on sam ją zidentyfikował ponad dwanaście lat temu? Wypadek zmasakrował jej ciało, była niemal nie do rozpoznania, ale kobieta za kierownicą na pewno była jego piękną, niewierną pierwszą żoną.

Żołądek ścisnął mu skurcz niepokoju. Słońce skryło się za chmurą. Wysoko na niebie sunęły odrzutowce, przecinając błękit białymi pasmami. Dlaczego wróciła akurat teraz? W każdym razie dlaczego teraz o niej myślał. Przez komę? Przez dwa tygodnie leżał w śpiączce i z tych czternastu dni w szpitalu nie pamiętał niczego.

Gdy się w końcu obudził, zobaczył ją przez łzy. Smuga zimnego powietrza i upojny zapach jej perfum, znajomy aromat gardenii. I wtedy zobaczył ją w drzwiach, oświetloną blaskiem z korytarza. Posłała mu całusa, bardzo rzeczywista, namacalna.

Co oczywiście jest nieprawdą.

A jednak...

Teraz, gdy wpatrywał się w zamglone bagna, nad którymi kładły się wydłużone cienie, a zza cyprysów dochodził mdlący zapach stojącej wody, zaczął się zastanawiać, czy się nie pomylił. Kwestionował własną poczytalność.

Może to efekt środków przeciwbólowych, jakie podano mu zaraz po wypadku na żądanie córki, ich córki...

A może po prostu traci rozum?

- Bzdura - stwierdził, obrzucając las groźnym spojrzeniem.

Ani śladu Jennifer.

Oczywiście.

To tylko jego wyobraźnia.

Podczas tamtych dwóch tygodni, gdy był na granicy między życiem a śmiercią, coś się zmieniło.

- Weź się w garść - mruknął do siebie.

Ileż dałby teraz za jednego papierosa. Rzucił opalenie wiele lat temu, ale w sytuacjach stresowych nic tak nie uspokaja jak kłąb nikotynowego dymu w płucach.

Skrzywił się, gdy ciszę przerwało radosne ujadanie. Psia klapka w drzwiach otworzyła się z cichym trzaskiem i po chwili na patio zastukały pazurki. Przez werandę maszerował Hairy S, terieropodobny kundel jego drugiej żony Olivii. Spłoszona wiewiórka czmychnęła na wysoką sosnę. Hairy, którego ochrzczono na cześć Harry’ego S. Trumana, ulubionego prezydenta babki Olivii, dosłownie oszalał.

Obszczekiwał pień, usiłował się wspinać na gałęzie, a wiewiórka kpiła z niego w żywe oczy, siedząc spokojnie na wysokim konarze.

- Hairy, cicho!

Bentz nie był w nastroju. Czuł narastający ból głowy, a ponadto podczas upadku jego duma mocno dzisiaj ucierpiała.

- Co ty wyprawiasz, do cholery? - huknął Montoya i mało brakowało, a Bentz znowu runąłby jak długi.

- Chodzę bez kuli czy laski, a jak to wygląda?

Bentz odwrócił się i zobaczył, jak jego partner mija furtkę i pokonuje dzielącą ich przestrzeń z irytującym wdziękiem pumy. Jakby tego było mało, kundelek Olivii zapomniał o wiewiórce i biegał przy nogach młodszego policjanta, podczas gdy Bentz otrzepywał z kurzu dumę. Starał się tego po sobie nie okazywać, ale bolały go podrapane kolana. Na pewno będzie miał siniaki. Czuł też strumyk ciepłej krwi spływający po goleni.

- Obserwowałem cię zza furtki. Wydawało mi się, że chciałeś wykonać salto mortale.

- Bardzo śmieszne.

- Też tak sądzę.

Bentzowi nie uśmiechały się słowne przepychanki z przemądrzałym partnerem. Co gorsza, młodszym partnerem. O czarnych włosach, lśniących granatowo w popołudniowym słońcu, o bystrych oczach, kryjących się za lustrzanymi okularami. Montoya był od niego młodszy i silniejszy. I nie miał oporów, by mu o tym przypominać.

Idąc, niemal kołysał biodrami. Brylant w jego uchu rozbłysł w słońcu. Dobrze, że nie miał na sobie, jak zwykle, czarnej skórzanej kurtki, tylko białą koszulkę i dżinsy. W tym też wyglądał świetnie.

Bentza strasznie to zdenerwowało.

- Olivia w pracy?

Skinął głową.

- Wraca za kilka godzin.

Jego żona kilka godzin w tygodniu pracowała w newage’owym sklepie z upominkami niedaleko placu Jacksona, który przetrzymał niszczycielski huragan Katrina. Jakiś czas temu skończyła psychologię i zastanawiała się nad otwarciem własnego gabinetu, ale jeszcze nie do końca była zdecydowała. Bentz podejrzewał, że po prostu brakuje jej tętniącej życiem Dzielnicy Francuskiej.

Montoya znalazł jego komórkę koło wielkiej donicy, z której spływały białoróżowe petunie.

- Tego szukałeś? - Otrzepał telefon z kurzu i podał Bentzowi.

- Dzięki - syknął Bentz i wcisnął cholerny aparat do kieszeni.

- Złe wieści? - Montoya nagle spoważniał.

- Jaskiel uważa, że nie nadaję się do czynnej służby.

- Bo się nie nadajesz.

Bentz przełknął złośliwą odpowiedź. Powietrze przecięła ważka. W jego obecnym stanie nie bardzo mógł dyskutować.

- Miałeś jakiś konkretny powód, żeby przyjechać aż tu, czy chcesz mnie tylko wkurzyć?

- I jedno, i drugie - przyznał Montoya. Tym razem błysnął w uśmiechu białymi zębami, które podkreślały czerń małej bródki. - Doszło do zmian personalnych. Przydzielili mi Zaroster jako... - palcami zrobił w powietrzu znak cudzysłowu - nową partnerkę.

Lynn Zaroster miała niecałe dwadzieścia sześć lat i już dwa lata przepracowała w wydziale. Słodka, bystra i wysportowana, a do tego pełna entuzjazmu. W porównaniu ze zgorzkniałym Bentzem - idealistka.

- To czeka cię zmiana.

- Owszem. - Montoya spoważniał. - Czasami czuję się jak niańka.

- I obawiasz się, że tak już zostanie. - Bo jego, Bentza, wywalają z wydziału.

- Nie, jeśli będę miał cokolwiek do powiedzenia, ale uznałem, że sam cię o tym poinformuję. Nie chciałem, żebyś się dowiedział od kogoś innego.

Bentz skinął głową i rękawem koszuli otarł pot z czoła. Z głębi domu, przez otwarte okna, dobiegało skrzeczenie papugi, którą, podobnie jak psa i dom, Olivia odziedziczyła po babce.

- Jaskiel sugerowała, żebym przeszedł na emeryturę. - Skrzywił się na samą myśl. -1 rozkoszował się resztką życia.

Montoya się żachnął.

- Nie masz jeszcze nawet pięćdziesiątki. Spora ta resztka. Trzydzieści, czterdzieści lat wypadów na ryby, meczów w telewizji i leniuchowania.

- Nieważne.

Montoya podniósł z ziemi jego kulę.

- Może rzeczywiście powinieneś przejść na emeryturę, brać kasę i zdobyć licencję prywatnego detektywa.

- Taaak... Może. Miłego niańczenia. - Bentz udał, że nie widzi kuli i ruszył do domu. Psiak pobiegł za nim. - Chodź, zapraszam na piwo.

- Zacząłeś pić?

Montoya szedł tuż obok i podsuwał mu tę cholerną kulę.

- Jeszcze nie. - Bentz otworzył drzwi. - Ale dzień się jeszcze nie skończył.

Rozdział 2

Bentz odsuwał się od niej.

Olivia to wyczuwała.

I strasznie ją to wkurzało. Owszem, była też smutna, przyznawała to, pokonując gruntową drogę starym fordem rangerem z trzystoma tysiącami kilometrów na liczniku, z którym niedługo będzie musiała się rozstać.

Kochała męża i gdy ślubowała, że będzie z nim na dobre i na złe, mówiła szczerze. Naprawdę w to wierzyła, ale od wypadku...

Zahamowała przed skrętem w wiejską drogę, wijącąsię wśród bagien, na której końcu stał jej domek, mały bungalow wzniesiony nad rozlewiskiem. Mieszkała w nim z babcią Gin, zanim staruszka wybrała się na tamten świat. Potem przez jakiś czas była sama, następnie wyszła za Bentza i on wprowadził się do domku ukrytego wśród drzew.

Przez pewien czas mieszkała z nimi jego córka, choć to akurat wypadło nie tak, jak chcieli. Kristi była już wtedy dorosła i potrzebowała wolności. Ale i tak byli szczęśliwi.

Aż do tego cholernego wypadku.

Był to nieszczęśliwy zbieg okoliczności.

Piorun uderzył w stary dąb, gruby konar spadł na Ricka i powalił go na ziemię. Mało brakowało, a strzaskałby mu kręgosłup. Wzdrygnęła się gwałtownie na samo wspomnienie ponurych dni, gdy nie wiedziała, czy mąż w ogóle przeżyje.

Wybrał życie. Po długiej walce. W tym czasie po raz pierwszy zbliżyły się z jego córką. Trzymały się za ręce, stojąc przy szpitalnym łóżku i słuchając pesymistycznych rokowań lekarzy.

Obawiała się, że go straci, była pewna, że tak się stanie. I w tych strasznych chwilach żałowała, że nie mają dziecka, że nie zostanie jej żadna jego cząstka. Może to egoizm, ale nic jej to nie obchodziło.

Zobaczyła swoje odbicie w bocznym lusterku. Spoglądały na nią pełne smutku bursztynowe oczy. Nie podobało jej się to.

- Więc coś z tym zrób, do cholery! - powiedziała na głos.

Nigdy się nie powstrzymywała. Nieraz zarzucano jej wybuchowy temperament, a dokładnie rzecz biorąc, robił to Bentz. Kiedy się poznali, nie dawała mu spokoju, zgłosiła morderstwo, które widziała w wizji. To go zaskoczyło. Początkowo jej nie wierzył, ale go przekonała.

Teraz także musi to zrobić.

Skręciła między drzewa i usiłowała nie myśleć o tym, że odkąd Rick się ocknął ze śpiączki, z ich domu zdaje się wyciekać rodzinne ciepło. Stał się innym człowiekiem. Nie do końca oczywiście, ale coś się zmieniło. Początkowo brak czułości z jego strony odbierała jako oznakę przygnębienia. Najważniejsze, żeby wydobrzał. Ale nic się nie układało po jej myśli. W miarę upływu tygodni i powrotu sił wyczuła w nim rozczarowanie. Powtarzała sobie, że to się zmieni, gdy tylko wróci do pracy, którą tak kochał, i ponownie zajmie się rozwiązywaniem spraw o zabójstwo.

Jednak z czasem zaczęła się martwić. Choć nieraz rozmawiali o dziecku, Ricka interesowało to coraz mniej. Bentz zawsze był namiętny; nie tak gorący jak jego partner, Montoya, ale wytrwały, odważny i stały w uczuciach.

W łóżku był oddanym kochankiem, rozkosz czerpał również z zaspokajania partnerki.

Ale to się zmieniło.

Ani przez chwilę nie wątpiła, że nadal ją kocha. Ale zamiast z upływem czasu nabierać głębi, ich związek tracił świeżość. Nie wiedziała, jak to inaczej nazwać. I bardzo jej się to nie podobało.

Opuściła ochraniacz przeciwsłoneczny. Słońce kładło się jasnymi plamami na zacienionej szosie. Dziki królik przeniknął przez jezdnię i ukrył się w zaroślach.

Olivia nawet go nie zauważyła.

Ich związek potrzebuje świeżej krwi. A raczej jej mąż potrzebuje starannie wymierzonego kopa w seksowny zadek.

Skręciła na podjazd, rozpryskując wodę z kałuży pozostałej po porannym deszczu. Zostawiła samochód w garażu i weszła do domu, gdzie Bryan Adams na całe gardło śpiewał hit z lat osiemdziesiątych. Jej mąż, w koszulce i szortach, ćwiczył na przenośnym atlasie. Spojrzał na nią, gdy stanęła w progu.

- Cześć, Rambo - zażartowała.

Roześmiał się.

A to ostatnimi czasy rzadkość.

- We własnej osobie.

Właśnie skończył serię ćwiczeń na nogi, był skupiony i spięty. Patrzyła na napięte mięśnie jego ud. Od trzech tygodni, czyli kiedy usłyszał od szefowej, że może pomyślałby o emeryturze, ćwiczył ze zdwojonym wysiłkiem, rozpaczliwie walczył o odzyskanie dawnej formy. Najczęściej chodził tylko o lasce, bez kuli, choć momentami odrzucał i ją, tak jak wtedy, gdy zaczynał rehabilitację i miał chodzić o kuli. Ignorował ostrzeżenia lekarzy i zmuszał się do coraz większego wysiłku. Robił wielkie postępy, jednak w jego pojęciu wciąż niewystarczające.

Olivia nie mogła przestać się o niego martwić, świadoma, że ćwiczenia mają zmniejszyć stres. Sypiał niespokojnie. Jego człowiek w wydziale, Montoya, był pochłonięty pracą i rodziną. Nawet Kristi miała w głowie tylko własny ślub.

- Co powiedziałbyś, gdybym cię zaprosiła na kolację? - zapytała.

- Jest poniedziałek.

- I właśnie to trzeba uczcić.

Żachnął się, ale i uśmiechnął, wstając z atlasu. Otarł spoconą twarz ręcznikiem.

- Chyba się nudzisz, skoro uważasz, że poniedziałek to okazja do świętowania.

- Pomyślałam, że wyjście z domu dobrze ci zrobi.

Uniósł pytająco jedną brew. Owszem, jest już po czterdziestce i odkąd go poznała, nieraz zaglądał śmierci w oczy, ale wciąż jeszcze kawał przystojniaka z niego. Nadal traciła głowę, ilekroć się kochali, choć od wypadku dochodziło do tego, niestety, bardzo rzadko. Zastanawiała się przez chwilę, czy go nie uwieść tu i teraz, ale wiedziała, że będzie ją podejrzewał o ukryte motywy - chęć zajścia w ciążę. I mało by się pomylił.

- Może do U Michelle? - zaproponował.

- Ooo, to wyższa półka. Myślałam raczej o ulicznym straganie, gdzie sprzedają pikantne frytki i ostre krewetki. Na kubełki.

Ciemne oczy rozbłysły na wspomnienie ich pierwszej randki. Roześmiał się.

- Wiesz, Liwie, właśnie to mi się w tobie podoba; prawdziwa z ciebie romantyczka. Wygrałaś. - Dla zabawy zamachnął się na nią ręcznikiem i poszedł do łazienki.

Dwie godziny później siedzieli na niewielkim patio. W tle zachodziło słońce, akompaniament stanowiło gruchanie gołębi z apetytem zjadających okruchy. Wśród donic z ziołami, napełniającymi powietrze swym aromatem, ścieliły się cienie.

Restauracja była ciemna i wąska, ściany zdobiły rybackie sieci, stoliki były zastawione kubełkami pełnymi lodu i butelek piwa. Na szczęście i ten lokal oszczędził szalejący huragan.

Olivia sączyła mrożoną herbatę i z apetytem zajadała krewetki po ca-juńsku i frytki. Dokoła nich rozbrzmiewał gwar rozmów. Był to jej ulubiony lokal i często tu przychodzili. Bentz doszedł tu dziś bez laski. Poruszał się pewniej, swobodniej. Ale coś go dręczyło, coś, co przed nią ukrywał.

Miała już dosyć czekania, aż się otworzy. Chyba nigdy do tego nie dojdzie.

- No więc - zaczęła, odsunąwszy talerz i wytarłszy palce w plasterek cytryny i serwetkę. - Co się z tobą dzieje?

- Jak to?

- Nie rób tego, Rick. - Patrzyła mu prosto w oczy. - Oboje wiemy, że jest źle. Pewnie częściowo to efekt wypadku. Bóg jeden się, że sporo przeszedłeś, ale chodzi o coś więcej.

- Wykorzystujesz wobec mnie swój dar? - zapytał i podniósł do ust piwo bezalkoholowe.

- Chciałabym. - Starała się nie okazywać irytacji, ale znała go na tyle, by wiedzieć, że stosuje celowe uniki. - Odpychasz mnie.

Uniósł brew.

- Tak myślisz?

- Wiem to.

- A jednak to twój dar.

- Oboje wiemy, że mój dar znikł wiele lat temu. - Nie chciała o tym myśleć, wspominać, jak poznała Bentza i jak oczami mordercy widziała serię przerażających zbrodni. Początkowo zbywał jej rewelacje śmiechem, ale z czasem się do nich przekonał. I nigdy nie dał jej o tym zapomnieć. - Nie próbuj zmieniać tematu, to ci się nie uda. - Oparła łokcie na stoliku. - Chodzi o coś więcej niż uraz po wypadku. Coś cię gryzie. Coś dużego.

- Masz rację. Nie wytrzymuję bezczynności.

- Czyżby? - Nie uwierzyła. Przywiązanie do pracy nie tłumaczy dystansu między nimi. Zresztą odpowiedź padła za szybko. - Coś jeszcze?

Przecząco pokręcił głową. Krył się za murem.

- Powiedziałbyś mi, gdyby było?

- Oczywiście. - Posłał jej ten leniwy uśmiech, który tak bardzo kochała, pochylił się nad stolikiem, wziął ją za rękę. - Bądź cierpliwa, dobrze?

- A nie jestem?

Odwrócił wzrok.

- Chodzi o to, że chcę mieć dziecko?

Zawsze waliła prosto z mostu, uważała, że nie ma sensu unikać konfrontacji. Przez pierwsze tygodnie po wypadku był impotentem. Do cholery, z trudem dawał radę chodzić, a co dopiero uprawiać seks. Ale ten problem już sam się rozwiązał.

- Wydawało mi się, że już ci to tłumaczyłem. Zbliżam się do pięćdziesiątki, lada moment stracę pracę, ciągle chodzę o lasce i mam dorosłą córkę, która wybiera się za mąż. Nie chcę... nie chodzi o to, że nie chcę mieć dziecka z tobą, ale nie wiem, czy to dobry moment i czy chce mi się zaczynać od początku.

- Ja chcę. A ja dobijam do czterdziestki. Mój zegar biologiczny tyka jak szalony, jego uderzenia są jak grzmot. Nie mogę czekać i analizować. Jeśli chcę mieć dziecko, a chcę, musimy spróbować.

Zacisnął zęby, po chwili upił łyk piwa i odwrócił wzrok, jakby dach restauracji okazał się nagle bardzo interesujący. Czuła, jak przepaść pomiędzy nimi się powiększa, a gdy zobaczyła młode małżeństwo z trzyletnim dzieckiem, jej serce ścisnęło się boleśnie.

- Co się z nami dzieje, do cholery?

W jego szczęce zadrgał mięsień. Olivia wstrzymała oddech. Walczy z czymś, zastanawia się, czy może powiedzieć jej prawdę. Żołądek podszedł jej do gardła.

- O co chodzi? - zapytała szeptem. Przeszył ją nowy lęk, zapadł głęboko w serce. Uważała, że ją kocha, tak, ale...

I wtedy znowu zamknął się w sobie.

- Mam po prostu mnóstwo różnych spraw.

W wolnym tłumaczeniu: nie zawracaj mi głowy i, na rany boskie, nie naciskaj w sprawie dziecka.

- Jestem psychologiem. Czuję, że mnie odpychasz.

- A ja jestem policjantem. Detektywem. Czy raczej byłem. Muszę po prostu zrozumieć kilka rzeczy. - Spojrzał na nią nieprzeniknionym wzrokiem, ale tym razem mocno uścisnął jej dłoń. - Zaufaj mi.

- Ufam. Ale wydaje mi się, że masz depresję, co zresztą zrozumiałe. Może przyda się nam zmiana otoczenia, nowy początek.

- I dziecko? Nie sądzę, żeby to rozwiązało problemy. - Patrzył jej prosto w oczy. - Przed problemami nie uciekniesz, Liwie, i dobrze o tym wiesz. Prędzej czy później i tak cię dogonią. Błędy nie dają ci spokoju, nawet błędy przeszłości.

- O to ci chodzi? - W myślach gorączkowo odtwarzała nieliczne aluzje, które ostatnio robił. - O to, że odezwie się twoja kalifornijska przeszłość? - Wysunęła dłoń z jego uścisku.

- Nie wiem, o co mi chodzi, ale pracuję nad tym. W tej chwili nie stać mnie na nic więcej. - Skinął na kelnera, poprosił o rachunek i tym samym położył kres rozmowie.

Zapłacili i wyszli. Bentz szedł sztywno, ale bez kuli czy laski, w stronę dżipa. Uparł się, że to on będzie prowadził, i w drodze do miasta szło mu całkiem nieźle, ale teraz, gdy przyciskał pedał gazu, Olivia zmówiła kilka zdrowasiek i zarzuciła mu, że jeździ jak Montoya.

Błysnął zębami w uśmiechu i jeszcze przyspieszył.

Jechali do domu w milczeniu, pogrążeni w myślach, ciszę przerywał jedynie monotonny szum silnika i muzyka z radia. W domu Bentz przytrzymał drzwiczki, podał jej ramię... pozornie zachowywał się jak troskliwy mąż. Kochający.

Popadli w codzienną rutynę. Ona nakarmiła zwierzaki i poszła do łóżka poczytać, on obejrzał wiadomości, zanim udał się do sypialni. Niewiele mówili; nadal wyczuwali w powietrzu niepewność i napięcie.

Kątem oka obserwowała, jak Bentz się rozbiera, i zauważyła, że kładąc się do łóżka, skrzywił się lekko. Zaznaczyła, w którym miejscu przerwała lekturę, zamknęła książkę, odłożyła na nocnym stoliczku.

- Nie chcę się kłócić - powiedziała, wyciągając rękę do lampy. Przez chwilę leżała nieruchomo, czekała, aż jej wzrok przywyknie do ciemności. - Nie chcę zasypiać w gniewie.

- A gniewasz się?

Powiew znad rozlewiska poruszył zasłonką w oknie.

- Tak, trochę. Jestem sfrustrowana i... martwię się, chyba tak. Mam wrażenie, że... że jesteś tuż obok, a ja nie potrafię cię odnaleźć.

Materac zaskrzypiał, gdy odwracał się w jej stronę.

- To szukaj dalej - szepnął jej we włosy. Jego ciepły oddech łaskotał ją w szyję. Wielka dłoń odnalazła jej talię. - Nie skreślaj mnie.

- Nie skreślaj nas - szepnęła. Łzy dławiły ją w gardle.

- Nigdy. - Zaniknął ją w ramionach i przyciągnął do siebie. Odnalazł jej usta w ciemności i pocałował, mocno, namiętnie, aż poczuła, że i w niej rodzi się ogień.

Nie powinna tego robić, nie powinna wpadać w pułapkę zmysłów, gdy dręczy ją strach o ich wspólną przyszłość, ale jego dotyk uwodził jak zawsze, jego bliskość dawała ukojenie. Jego język naciskał, pokonał opór jej zębów, zapraszał do zabawy.

Nie, Liwie, nie daj się zaspokoić seksem, gdy pragniesz rozmowy.

Podciągnął jej koszulę nocną, muskał palcami jej skórę. Ciągle ją całował, błądził rękami po jej udach, biodrach, talii.

- Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł - szepnęła.

- Nie tylko dobry. Świetny. - Ściągnął z niej koszulę nocną, cisnął na podłogę i przykrył sobą. - Nawet przez sekundę nie waż się myśleć, że nas skreśliłem - powiedział, gdy mocowała się z jego bokserkami, pieszcząc przy okazji napięte pośladki i silne uda.

Chciała mu uwierzyć. Bardzo chciała.

- Rozkoszuj się - szepnął.

Oddała mu się duszą i ciałem.

Później nie spała. Wentylator młócił powietrze, zmuszał je do ruchu.

Boże, ależ ona go kocha. Od tej miłości aż bolało ją serce. Ale nie pozwoli, by to ją zniszczyło.

Pogłaskała go po szorstkich włosach, wsłuchana w jego ciche chrapanie. Gałki oczne poruszały się szybko, napiął się nagle, zamiast rozluźnić.

- Nie - powiedział na głos. - Nie, o Boże! Stój!

- Cicho - szepnęła. - Wszystko w porządku.

- Stój! Błagam! Nie! - Panikował, dyszał ciężko. - Jennifer! - Wykrzyczał jej imię przez sen i się uspokoił.

Olivia nie zmrużyła oka.

Cały czas miała w uszach jego głos, gdy wołał Jennifer. Wstała, zeszła na parter, owinęła się ciepłym kocem i ułożyła na kanapie. Pies przywarł do niej radośnie. Leżała wpatrzona w księżyc za oknem.

Nie wiedziała, co się dzieje z mężem, ale wyczuwała, że pierwsza żona w jakiś sposób pogłębia przepaść między nimi.

To idiotyczne. Poznała Ricka wiele lat po śmierci Jennifer i choć podejrzewała, że przedwczesna śmierć pierwszej żony go gryzie, że cierpi, iż on żyje, a ona nie, miała wrażenie, że się z tym uporał.

Aż do dwóch tygodni w śpiączce.

Coś się stało, gdy był nieprzytomny. Rick Bentz się zmienił. I właściwie nic w tym dziwnego, jeśli weźmie się pod uwagę okoliczności. Uniknął śmierci o włos.

Nie sposób wyjść z takich opałów bez zmian na psychice. Wycofanie się i introspekcja to normalne zjawiska. Na miłość boską, Bentzowi śmierć zajrzała w oczy, więc Olivia dawała mu czas na zaleczenie ran, nie tylko fizycznych, ale i psychicznych.

Ale, do cholery, co ma z tym wspólnego Jennifer Nichols Bentz?

Musiała zasnąć, bo otworzywszy oczy, ze zdumieniem ujrzała słońce wschodzące nad horyzontem. Na niebie ścieliły się pasy różu i fioletu i nagle poczuła, że nie wytrzyma na kanapie ani chwili dłużej. Bolała ją głowa - postanowiła, że zaparzy kawę. Bez kofeiny, napomniała się, idąc od łazienki. Otworzyła kosz na śmieci pod umywalką.

A tam, na stercie zużytych chusteczek, leżał ostatni test ciążowy w charakterystycznym opakowaniu. Różowa kreseczka nadal oznajmiała to samo, głosiła wszem wobec, że Olivia Bentz jest w ciąży.

Rozdział 3

Pomóż mi. - Głos Jennifer był równie wyraźny jak wtedy, gdy po raz ostatni widział ją żywą. - Rick... pomóż mi. - Leżała w samochodzie, zakrwawiona, połamana, nieruchoma. Ajednak ją słyszał, i to dwukrotnie.

- Nic ci nie będzie - powiedział. Starał się do niej podejść, ale nogi miał jak z ołowiu, poruszał się, jakby brodził w ruchomych piaskach. Im bardziej się starał, tym większy dystans ich dzielił. Jej twarz na jego oczach rozpadała się na kawałki.

Nagle uniosła powieki.

- To twoja wina - powiedziała, gdy z jej twarzy odpadały płaty skóry, zostawiając czaszkę i oskarżycielskie oczy. - Twoja wina.

- Nie!

Bentz gwałtownie otworzył oczy i znalazł się w łóżku. Sam. Serce waliło mu jak oszalałe, czuł jego uderzenia w głowie, ale wszystko zagłuszał warkot silnika ciężarówki na podjeździe i stukot opróżnianych kontenerów na śmieci.

Która jest godzina, do cholery?

Sypialnię zalewało słońce. Spojrzał na zegarek. Po dziewiątej. W końcu spał. Niespokojnie, ale długo. Potarł zarośnięty podbródek i usiłował odepchnąć wspomnienie Jennifer.

Olivia już wyszła.

Bo nadal ma własne życie.

Wściekły na cały świat zacisnął pięść, po chwili rozprostował palce.

Do cholery, Bentz, przestań się nad sobą użalać. To robi się nudne.

Skarcił się w myślach, poszedł do łazienki i pokusztykał do kuchni, gdzie w szklanym dzbanku czekała ciepła kawa. Olivia nie napisała ani słowa, ale wiedział, że umówiła się z przyjaciółką, z którą pracowała w sklepie. Zawsze tego dnia spotykały się z Mandą na ulicy Decatur, szły na cafe au lait, ciasteczka i ploteczki do Cafe du Monde. Przeglądały gazetę i obserwowały przechodniów, sącząc kawę przy stoliku na dworze.

Bentz nalał sobie kawy, wypuścił psa na dwór. Hairy S z zapałem obwąchiwał werandę. Rick zapatrzył się w las, w którym zaledwie kilka dni temu widział, był gotów przysiąc, Jennifer.

Albo kogoś, kto do złudzenia ją przypominał.

Oczywiście nie mogła tam być - sprawdził miejsce, gdzie ją widział, między dwoma wyblakłymi cyprysami. Na ziemi nie było śladów stóp, żadnych dowodów na to, że ktoś tam stał, nie ktoś, a, gotów był przysiąc na życie córki, jego cholerna pierwsza żona. Była żona. Kiedy zginęła, nie byli już małżeństwem.

Jeśli naprawdę zginęła w tamtym wypadku.

Zawsze uważał, że jej wypadek był ucieczką. Samobójstwem, choć wybrała bardzo nieciekawy sposób.

Wydawało mu się, że zżerały ją wyrzuty sumienia - nie dlatego, że go zdradziła, i to nie raz, ale dlatego, że przyłapał ją w łóżku z innym. Ze swoim przyrodnim bratem. Nawet teraz, po latach, ciągle odczuwał wściekłość, jaka go wtedy ogarnęła; bolały go jej niewierność i fakt, że był na tyle głupi, że po raz kolejny jej zaufał.

Więc zeszła mu z drogi, zostawiła samego, z córką. Napisała nawet do niej liścik, tłumacząc, co zrobiła, powołując się na poczucie winy.

Wtedy był pewien, że kobieta za kierownicą roztrzaskanego wozu to Jennifer i jako taką ją pochował. Nie było testów DNA, nie pobierano krwi. Wystarczyło jego oświadczenie, że za kierownicą siedziała jego żona.

Teraz, gdy patrzył na skraj rozlewiska, gdzie widział ją po raz ostatni, przeszył go dreszcz, miał wrażenie, że ktoś obserwuje go w milczeniu. Odwrócił się szybko, lekko szczękając zębami. Spojrzał w okna domu.

Nic.

Nikt go nie obserwuje zza firanek.

Nikt nie czai się za magnolią.

Powoli wypuścił powietrze z płuc.

Nie zwracał uwagi na ogarniającą go panikę.

Na miłość boską, Bentz, weź się w garść!

Czyżby zupełnie mu odbiło?

Był świadom, że widział Jennifer nie tylko kilka tygodni temu, właśnie tu, i wcześniej, w szpitalu, ale wiele razy. Kiedyś siedział na siedzeniu pasażera w pikapie Olivii, czekał, aż zaniesie ubranie do pralni, i wtedy mu mignęła. Szła szybkim krokiem, zniknęła w zaułku. Miała koński ogon, przyciskała torebkę do piersi. Wysiadł z samochodu i pokusztykał w stronę zaułka, ale zobaczył jedynie białego kota znikającego za ogrodzeniem i przepełnione kontenery na odpadki za starym garażem.

Innym razem dałby sobie rękę uciąć, że widział, jak idzie przez park, okrąża fontannę, a ciemnorude włosy złocą się w słońcu. Odwróciła się i posłała mu przez ramię uśmiech.

W oczach rozbłysło żartobliwe wyzwanie - złap mnie, jeśli potrafisz. Zatrzymał wtedy dżipa w niedozwolonym miejscu i pośpieszył za nią, wspierając się na lasce. Minął fontannę, a Jennifer znowu zniknęła.

A potem widział ją w lesie koło domu.

Wydawała się prawdziwa.

Wysiadał. O to chodzi. Albo miał halucynacje - efekt uboczny prochów, jakie zażywał. Rzecz w tym, że odstawił je miesiąc temu.

Na długo przed tym, nim zobaczył Jennifer kilka kroków od werandy.

Jennifer albo jej ducha.

Nie, nie ma mowy.

Nie wierzył w duchy, nie wierzył w zjawiska paranormalne czy nadprzyrodzone. Ba, nie do końca kupił nawet wizje własnej żony z czasów, gdy Wybraniec terroryzował Nowy Orlean.

A jednak był pewien, że ją widział.

Czyżby? W takim razie niewiele się zmieniła przez te dwanaście lat, prawda? I co ty na to? Dalej, Bentz, przyznaj, że ci odbija.

- Akurat - mruknął pod nosem, wypił łyk kawy, resztki wylał na rabatkę, na której kwiaty pyszniły się głębokim fioletem.

Miał dosyć myślenia o Jennifer, dosyć rozważania, czemu jego podświadomość z takim zapałem mu ją przypomina. Usiłował nie zwracać na to uwagi. Tłumaczył sobie, że widział tylko kobietę do niej podobną, a ponieważ w ciągu dnia wydawało mu się, że ją zobaczył, nocami dręczyły go koszmary z Jennifer w roli głównej.

Ale to nie tłumaczy, dlaczego widział ją tutaj, tak blisko domu. Nie na ulicy, nie w parku, ale tu, we własnym domu. Być może tamte spotkania, w miejscach publicznych, to tylko przypadkowe zderzenia z osobą do niej podobną, ale dwa razy w szpitalu i tu, na podwórzu - to co innego. Niełatwo uznać to za grę świateł.

Czy kobieta, którą widział na skraju lasu, to produkt jego wyobraźni? Tłumionych marzeń? Efekt uszkodzonych synaps w niesprawnym mózgu?

Kto to wie?

- Weź się w garść.

Zagwizdał na psa, wszedł do domu, wziął prysznic, ogolił się, zerknął na atlas i obiecał sobie, że poćwiczy po południu. Dzisiaj chciał pojechać do miasta i błagać Jaskiel o powrót do pracy, za wszelką cenę musiał się wyrwać z tego przytulnego domku.

Wziął ze sobą laskę.

Melinda Jaskiel poprosiła o sześć tygodni - połowa tego czasu już minęła. Nie mógł dłużej czekać. Musi przekonać szefową, że jest gotów do pracy, przynajmniej w niewielkim wymiarze godzin. Akurat wsiadał do dżipa, nie zwracając uwagi na ból w plecach, gdy rozdzwoniła się jego komórka.

Wyświetlacz poinformował go, że to prywatny numer Montoi.

- Cześć - rzucił do słuchawki.

- Siema. Masz chwilę?

Bentz odczekał sekundę. Oczywiście były partner nie przepuści okazji do żartów.

- Jedną - odparł sucho.

- Możemy się spotkać za... powiedzmy... godzinę? - Koniec żartów. Montoya mówił śmiertelnie poważnie.

- Na posterunku.

- Nie. Może w Cat’s Meow?

- Będę za pół.

- Dobrze.

Montoya rozłączył się, a Bentz został z niepokojem w sercu. Coś jest nie tak. Czyżby po wydziale krążyły plotki, że wyrzucają go na emeryturę?

- Cholera - zaklął i wsiadł do dżipa.

Na myśl o oddaniu odznaki zrobiło mu się niedobrze. Nie był gotów odejść, do cholery, a nie widział siebie w roli detektywa. Wrzucił wsteczny, skręcił ostro, dojechał do szosy i pognał do Nowego Orleanu, by usłyszeć złe wieści od Montoi.

Cat’s Meow to knajpa niedaleko Bourbon Street. Po huraganie przywrócono ją do dawnego stanu, dalekiego od świetności. Ceglane ściany, nawet świeżo wyszorowane, wyglądały, jakby miały lada chwila runąć. Drewniane podłogi, wprawdzie odświeżone, nosiły ślady wieloletniego zużycia. Surrealistyczne portrety muzyków jazzowych specjalnie postarzono, by wyglądały jak pokryte patyną i warstwą tytoniowych oparów. Ella Fitzgerald wisiała krzywo, jak dawniej, jakby właściciel szczycił się tym, że w jego barze nic nie wygląda jak należy.

Klimatyzator wył głośno, wentylatory na suficie poruszały się powoli, dym unosił się znad stolików, przy których siedziały grupki gości.

Montoya czekał nad filiżanką wystygłej kawy. Zmierzył Bentza wzrokiem, gdy ten usiłował nie skrzywić się, siadając naprzeciwko młodszego kolegi.

- Co jest? - Bentz nie owijał w bawełnę. Zamówił herbatę.

- Mam dla ciebie korespondencję.

- Co? - Bentz się zdziwił.

- Przyszło na posterunek.

Montoya poczekał, aż kelnerka postawi na stoliku szklankę z herbatą Bentza, i dopiero wtedy z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął kopertę: dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów, nazwisko Bentza wypisane drukowanymi literami, adres - nowoorleański wydział zabójstw. I wielka pieczątka: „Osobiste”.

Koperta była zamknięta.

- Dzisiaj przyszło?

- Mhm. - Montoya wypił łyk kawy.

- Prześwietlone? - Czyli sprawdzone pod kątem materiałów wybuchowych i groźnych substancji, na przykład wąglika.

- Owszem.

Bentz zmrużył oczy.

- Przez ciebie?

- Tak. Zobaczyłem to w poczcie, uznałem, że to tylko twoja sprawa, więc... - Wzruszył ramionami.

- Zwinąłeś to.

Montoya zrobił nieokreślony ruch ręką. Może tak, może nie.

- Jest zaadresowane do ciebie. Uznałem, że lepiej będzie, jeśli to dostaniesz, zanim zobaczy to Brinkman. - Zerknął na kopertę. - Pewnie nic takiego.

- Gdybyś tak uważał, nie zawracałbyś sobie głowy.

Kolejne wzruszenie ramion.

- Otworzysz czy nie?

- Teraz?

- Tak. - Znowu łyk kawy.

- Więc chodzi o to, że jesteś ciekawy.

- Tylko cię kryję.

- Jasne. - Bentz spojrzał na stempel pocztowy. Był zatarty, w mdłym barowym świetle niewiele widział, ale w kieszeni, przy breloczku, miał latarkę; poświecił nią na kopertę i żołądek podszedł mu do gardła.

Nazwa miasta była nieczytelna, ale rozpoznał kod - mieszkali tam z Jen-nifer, zanim zginęła.

Kluczem rozciął kopertę i ostrożnie wyjął zawartość. Pojedynczy arkusik i trzy zdjęcia.

Wstrzymał oddech.

Serce mu zamarło.

Na zdjęciach była jego pierwsza żona. Jennifer. I daty.

Boże drogi, co to ma znaczyć?

Czuł pulsowanie aż w mózgu. Najpierw wizje, a teraz to?

- Czy to...?

- Tak.

Zdjęcia były wyraźne. Kolorowe. Jennifer przechodzi przez ruchliwą ulicę. Jennifer wsiada do jasnego samochodu, model i marka nie do określenia. Jennifer przy stoliku w kafejce. Ostatnie zdjęcie zrobiono z ulicy, była za szybą. Przed lokalem fotograf uwiecznił tłum przechodniów i dwa stoiska z gazetami. Odczytał dwa tytuły: „USA Today” i „Los Angeles Times”.

Zmrużył oczy, wypatrując w szybie odbicia fotografa, ale niczego nie dostrzegł.

Szaleństwo.

- Stare zdjęcia? - zapytał Montoya.

- Nie, jeśli wierzyć datom z aparatu.

- Można je zmieniać.

- Wiem.

- A Photoshop pozwala robić cuda. Na przykład umieszczać cudzą twarz na zdjęciu.

Bentz podniósł głowę znad niepokojących fotografii.

- Ale po co?

- Ktoś się tobą bawi.

- Może.

Ponownie pochylił się nad zdjęciami. Zacisnął usta w wąską kreskę. Arkusik papieru okazał się aktem zgonu Jennifer. Oprócz suchych informacji widniał na nim wielki czerwony znak zapytania.

- Co to ma być, do cholery? - Montoya pochylił głowę.

Bentz przyglądał się pismu.

- Chory sposób, by mnie poinformować, że, być może, moja pierwsza żona żyje.

Montoya odczekał chwilę, obserwując minę partnera.

- To żart, tak?

- A wygląda ci to na żart? - Bentz wskazał zdjęcia i akt zgonu.

- Myślisz, że to Jennifer? E tam. - Spojrzał na partnera. - Nabijasz się ze mnie, tak?

3 - Mściwość

Bentz wszystko mu powiedział. Do tej chwili tylko córka, która była przy nim w szpitalu, gdy odzyskał przytomność, wiedziała, że widział pierwszą żonę. Kristi uznała to za efekt śpiączki i nadmiaru leków. Po pierwszej wizji trzymał buzię na kłódkę i córka, pochłonięta przygotowaniami do ślubu, nie poruszyła więcej tego tematu.

- Chwileczkę. - Montoya zastygł w bezruchu. Bentz sięgnął po szklankę. - Chcesz powiedzieć, że nie wykluczasz, że ona żyje?

- Sam już nie wiem, co myśleć.

- Bo w przeciwnym razie uganiasz się za duchem.

Bentz się skrzywił. Czuł na sobie spojrzenie Montoi.

- Nie uganiam się za duchem.

- Więc?

- I nie zwariowałem.

- Czyli zostaje... co? Uważasz, że ktoś się przebiera za twoją eks i straszy cię? Tak myślisz? Że to jakiś chory pomysł rodem z filmu Hitchcocka?

- Jak powiedziałem, sam nie wiem, co myśleć.

- Powiedziałeś Olivii?

- Nie. - Odwrócił wzrok. - Jeszcze nie.

- Obawiasz się, że wsadzi cię do czubków? - Montoya uniósł brwi.

- Nie, ale chyba nie zrozumie.

- Cóż, ja też nie rozumiem.

- No właśnie.

Montoya odsunął pustą filiżankę.

- Więc co mam zrobić?

- Zachować to dla siebie. Na razie. Ale niewykluczone, że będę potrzebował przysługi.

- Na przykład?

- Kilku rzeczy. Ponieważ jestem na zwolnieniu, nie mam tak łatwego dostępu do informacji jak ty. Niewykluczone, że będziesz musiał poszperać.

- Odnaleźć tę kobietę?

- Może. Na początek trzeba sprawdzić odciski palców i DNA - może zostało coś na znaczku. Załatwisz mi kopię wyników.

- Jasne. - Montoya spojrzał na dokument.

- I niech sprawdzą, czy przy zdjęciach majstrowano. Chyba mogą to stwierdzić, prawda?

- Raczej tak. - Spojrzał na zdjęcia. - Niech w każdym razie spróbują. Jeden koleś z laboratorium, Ralph Lee, specjalizuje się w fotografii.

- Świetnie. Najpierw zrobię kopie, potem dam ci oryginały. Niech je powiększy, wyostrzy, znajdzie szczegóły, które pozwolą określić miejsce i czas, gdy je zrobiono. Niech sprawdzi, czy da się odczytać adresy i numery rejestracyjne samochodów, zegary na budynkach, pozycję słońca, cokolwiek, co pozwoli określić czas i miejsce.

Montoya zmarszczył brwi.

- A co zrobisz z kopiami?

- Jeszcze nie wiem. Ciągle się nad tym zastanawiam.

Bentz wsunął zdjęcia i arkusik do koperty. Nie wiedział, czego potrzebuje, jeszcze nie, ale miał dosyć walki z cieniami, uczucia, że jego umysł rozpada się na kawałki. Nie mógł siedzieć z założonymi rękami i pozwalać, by każdy kolejny ruch należał do przeciwnika, kimkolwiek on jest.

- Na razie, buzia na kłódkę. Jeśli Jaskiel albo inni w wydziale uznają, że widzę duchy, bardzo trudno będzie ich przekonać, że mogę wracać.

Montoya podrapał się w podbródek, odsunął krzesło i wstał. Światło załamało się w brylantowym kolczyku.

Bentz dostrzegł cień zwątpienia w jego ciemnych oczach.

- Nie wierzysz mi.

- Ja? Nie wierzę? Skądże. To nie w moim stylu. - Uśmiechnął się ostro, po swojemu. - Ale sam powiedziałeś, że to dziwna sprawa. Jestem taki jak ty. Sam nie wiem, co o tym myśleć.

Rozdział 4

Stempel pocztowy z południowej Kalifornii nie dawał Bentzowi spokoju, ja-dąc Bourbon Street, miał go wciąż przed oczami. Znalazł punkt ksero, zrobił kopie zdjęć i aktu zgonu, powiększając je i wyostrzając, by widzieć jak najwięcej, a potem przekazał oryginały Montoi.

Był przekonany, że odnalazł go ktoś z przeszłości jego albo Jennifer. Ale kto? I dlaczego? I czemu igra z jego umysłem?

Stanął na czerwonym świetle i wpadł w zadumę. Nad jego głową kłębiły się ciemne chmury, w nozdrza uderzał zapach rzeki Missisipi.

Przypomniał sobie Jennifer na skraju lasu. Tak blisko domu - jego i Oli-vii. A teraz te zdjęcia. Zerknął na fotel pasażera i zobaczył Jennifer na zdjęciu, jak przechodzi przez jezdnię. Albo to jego była żona, albo jej sobowtór.

Duchów na zdjęciach nie widać.

Halucynacje nie są rzeczywiste, toteż nie można ich utrwalić na taśmie filmowej.

A więc istnieje naprawdę?

Zrobiło mu się niedobrze.

Kto w takim razie stał za jego domem, domem, który w ich związek wniosła Olivia? To ostatnie spotkanie nie dawało mu spokoju. Ze względu na Olivię.

Nie podobała mu się myśl, że w tę sprawę, o cokolwiek tu chodzi, wciąga się jego żonę. Mieszka tu i przerażała go sama myśl o tym, że coś mogłoby jej grozić. Zawsze czuła się tu bezpieczna. Choć Hairy S nie sprawdzał się jako pies obronny, mieli system alarmowy, na który Bentz nalegał przed laty. Rzadko go używali, ale teraz to się zmieni.

Światła się zmieniły. Bentz czekał, aż staruszka o kulach pokona jezdnię. Ledwie weszła na chodnik, przyspieszył, by po chwili ostro zahamować. Nastolatek w opadających dżinsach przechodził przez jezdnię w niedozwolonym miejscu, wsłuchany w muzykę z iPoda. Nawet nie zauważył, jak mało brakowało, by Bentz go przejechał.

Podjechał pod posterunek. Jego uwagi nie uszło, że Brinkman zaparkował na jego zwykłym miejscu. Brinkman to dobry glina, ale strasznie upierdliwy człowiek. Zresztą nie ma o co się gniewać i tak na razie z tego miejsca nie korzysta.

- Niech ci będzie - mruknął i pojechał do kafejki internetowej.

Popijał mrożoną kawę, czekając na połączenie z siecią, a potem wyszukał wszystko, co mógł znaleźć o byłej żonie. Ba, nawet siebie sprawdził w Google’u. Większość artykułów opisywała jego bohaterskie zatrzymania no-woorleańskich seryjnych morderców.

Ale znalazły się i ostre słowa. Z Los Angeles. Gorzkie opowieści o policjancie o zszarganej opinii, który odszedł z wydziału, nie rozwiązawszy trudnej sprawy.

Dalej - afera związana ze strzelaniną, gdy mylnie wziął dwunastolatka z pistoletem zabawką za mordercę, który celuje w partnera. Bentz ostrzegł dzieciaka i wystrzelił.

Chłopiec, Mario Valdez, zmarł w drodze do szpitala.

Bentz szukał zapomnienia w butelce i ze spapraną reputacją odszedł z wydziału. Na szczęście Melinda Jaskiel z Nowego Orleanu postanowiła dać mu jeszcze jedną szansę.

Więc się przeniósł.

Reszta, jak mówią, to już historia.

A teraz ktoś celowo ściąga go do Los Angeles. Ani przez chwilę nie wątpił, że ten, kto przysłał zdjęcia i akt zgonu, chce go zwabić do południowej Kalifornii.

Ale dlaczego? I dlaczego akurat teraz?

Dopił kawę, zadzwonił do Montoi i nagrał wiadomość z prośbą o kontakt. Rozejrzał się po małej knajpce; goście tłoczyli się przy niedużych stolikach, zajmowali miejsca w miękkich fotelach przy oknach. Trójka nastolatków, chłopak i dwie dziewczyny, leniwie sączyła czekoladowe napoje zwieńczone ogromną czapą bitej śmietany. Nie przerywając ani na chwilę rozmowy, cała trójka błyskawicznie wystukiwała SMS-y.

Na szczęście nigdzie nie widział pierwszej żony - ani jej ducha.

Nie żeby akurat ten widok miałby go jakoś specjalnie zdziwić.

Jednak zagadka Jennifer zaczyna się w Kalifornii. Ponownie wyjął fotografie. Tak, to na pewno Los Angeles. W rogu fotografii, na której przebiega przez ulicę, dostrzegał palmę i kalifornijskie numery rejestracyjne. Na zdjęciu w kawiarni dało się dostrzec fragment tabliczki z nazwą ulicy. Odczytał: ado Aven. Aven - czyli pewnie Avenue, aleja. Wiele jest ulic o takiej nazwie w obszarze Los Angeles. Myślał intensywnie, stare wspomnienia zjawiały się nie wiadomo skąd. Mercado, Loredo albo... Na myśl o Colorado Avenue w Santa Monica serce stanęło mu w piersi.

Jeśli to ta ulica, ktoś naprawdę sobie z nim pogrywa.

Spędzili z Jennifer niejedno sobotnie popołudnie na promenadzie przy Trzeciej ulicy, niedaleko Santa Monica Boulevard. Zaledwie jedna przecznica i jedno centrum handlowe dzieliły ich od Colorado Avenue. O ile dobrze pamiętał, do centrum można było wejść także od strony Colorado. Poczuł ów charakterystyczny dreszczyk, jak przypływ energii po kofeinie, na myśl, że układa kawałki układanki.

Zbyt łatwo.

Nie jest aż taki bystry.

Ale faktem jest, że Santa Monica, pełne sklepów pod gołym niebem, z długą plażą i modnymi knajpkami, należało do ulubionych miejsc Jennifer. Było ważne dla nich obojga, dla ich związku.

- Cholera. - Przejechał dłonią po karku. Wiedział już: czy mu się to podoba, czy nie, musi wrócić do Kalifornii.

Ktoś go wabi.

Ktoś chce, żeby wrócił.

- Skurczybyk - mruknął pod nosem.

W południowej Kalifornii przeszedł ciężkie chwile. I to niemało. Zostawił za sobą wiele nierozwiązanych spraw. Mało kto w wydziale zabójstw w Los Angeles uronił łezkę, gdy odchodził.

A teraz widzi duchy i dostaje dziwne przesyłki, nadane niedaleko jego dawnego domu, miejsca, w którym, jak przysiągł, jego noga więcej nie postanie.

W Złotym Stanie coś śmierdzi jak zgniłe jaja, to pewne.

A on musi się dowiedzieć co, nawet jeśli to oznacza, że robi dokładnie to, czego chciał psychopata. Irytowaała go ta świadomość, ale nie widział innego wyjścia.

Wyłączył komputer. Za piętnaście minut Olivia skończy pracę w sklepie. Idealnie. Nieważne, czy mu się to podoba, czy nie - czas powiedzieć jej, co się dzieje, do cholery.

Pogoda się pogorszyła; chmury nad miastem pociemniały groźnie. Powietrze - gęste i parne - niosło zapowiedź burzy. Wsiadł do samochodu, zamknął okna, pojechał do Dzielnicy Francuskiej. Udało mu się zaparkować dwie przecznice od placu Jacksona.

Wspierając się na przeklętej lasce, szedł do sklepiku Olivii. Jego zdaniem była to zwykła pułapka na turystów. Olivia lubiła poznawać nowych ludzi i dobrze jej się pracowało z Tawildą, szczupłą, elegancką ciemnoskórą sprzedawczynią, która tkwiła w Trzecim Oku od lat, i z Mandą, która niedawno dołączyła do personelu. I tak Liwie postanowiła zostać, póki nie ukończy studiów i nie otworzy własnego gabinetu.

Bentza przeszywał dreszcz, ilekroć przekraczał próg sklepu.

Większość przestrzeni sklepowej zajmowały półki pełne różnych gadżetów związanych z New Age - kryształy, przedmioty religijne, książki o wudu, różańce, miniaturowe łebki aligatorów łypiące błyszczącymi ślepkami. I jeszcze lalki - najróżniejsze lalki. Przywodziły mu na myśl martwe dzieci, ilekroć patrzył na malowane buzie, sztuczne uśmiechy, oczy osłonięte plastikowymi rzęsami. Lalki stanowiły najnowszy dodatek do oferty sklepu i, jeśli wierzyć Olivii, okazały się wielkim sukcesem; te najrzadsze, najdroższe, znacznie podwyższały obroty.

Bentz tego nie pojmował.

Kiedyś popełnił błąd i zapytał:

- Co za dumie kupują te bzdury związane z wudu?

Olivia stała wtedy przy oknie w kuchni, dosypywała karmę papudze. Nie obraziła się, spojrzała tylko przez ramię z tajemniczym uśmiechem i odparła:

- Nie chciałbyś wiedzieć. Uważaj, Bentz, każdy, kogo zdenerwowałeś albo wysłałeś za kratki, może rzucić na ciebie zaklęcie.

- Nie wierzę w takie bzdury.

- Na razie. Poczekaj, zmienisz zdanie, kiedy dostaniesz wysypki albo oczy ci nabiegnąkrwią, albo... Sama nie wiem... Staniesz się impotentem, i to do tego stopnia, że ulubiona część ciała po prostu ci odpadnie - przekomarzała się z nim, unosząc brew.

To wystarczyło.

- Sama się o to prosisz - ostrzegł, podchodząc bliżej.

- Owszem, ale czy mi to dasz?

Objął ją wtedy gwałtownie, porwał na ręce, aż ziarenka papuziej karmy rozsypały się po podłodze. Chia skrzeczała, Hairy S szczekał na całe gardło, gdy Bentz niósł żonę do sypialni. Olivia śmiała się głośno i piszczała. Jej sandałki upadły na schody.

Gdy doszedł do sypialni, zamknął drzwi jednym kopnięciem i rzucił się na łóżko z Olivią w ramionach. A potem udowodnił jej, że wszystkie części jego ciała są jak najbardziej na miejscu i działają jak należy.

Boże, jak bardzo ją kocha, pomyślał, gdy z ołowianego nieba spadły pierwsze krople deszczu. Szedł zatłoczonym chodnikiem w stronę placu Jacksona. Jednak obecnie ich związek przechodził kryzys; brakowało w nim dawnej żywiołowości, beztroski i flirtu.

Namiętność trwała, ale znikła spontaniczność i beztroska, które sprawiały obojgu taką przyjemność.

A niby czyja to wina, detektywie Bentz?

Rozbolała go noga, gdy mijał otwarte drzwi restauracji. Nawet nie słyszał dźwięków jazzu, nie czuł pikantnych zapachów cajuńskich dań, które unosiły się nad ulicą.

Zastanawiał się, czy nie powiedzieć Olivii o tej całej sprawie z Jennifer, ale nigdy nie lubił gadać; nie był typem, który dzieli się swoimi nadziejami i obawami. A teraz wszystko się zmieniło.

Minął grupę artystów prezentujących swoje dzieła na zewnątrz otaczającego plac ogrodzenia z kutego żelaza. Saksofonista pastwił się nad znanym motywem; otwarty futerał czekał na drobne od przechodniów. Nieco dalej ta-rocista czytał z karty, a dwudziestoparoletnia turystka chciwie chłonęła każde jego słowo.

Kolejny dzień w Dzielnicy Francuskiej.

Lało coraz mocniej. Bentz przeszedł przez jezdnię obok smętnej dorożki i wszedł do sklepiku. Olivia właśnie nabijała należność na kasę: kilka koszulek, pudełeczko piasku, kamieni, miniaturowe grabki - zestaw do relaksu - miniaturowa główka aligatora i dwie staroświeckie lalki.

Patrząc na makabryczny towar, Bentz doszedł do wniosku, że najwyższy czas, by żona zajęła się swoim gabinetem psychoterapeutycznym. Pora zostawić ten sklep z paskudztwami i pogadać z ludźmi, którzy mają prawdziwe problemy.

- Cześć. - Zauważyła go, gdy ustępował drogi obciążonej pakunkami klientce, która szybkim krokiem szła do drzwi.

- Cześć.

Olivia uśmiechnęła się i, jak zawsze na jej widok, serce stanęło mu w piersi.

- Co tu robisz?

- Szukam dziewczyny na kolację.

- Moi? - zapytała zalotnie, wskazując palcem siebie.

Zmarszczył brwi i zmierzył ją badawczym wzrokiem od stóp do głów.

- Tak, myślę, że się nadaj esz.

- Nieźle, Bentz. - Roześmiała się. - Ty też się nadajesz.

- A żebyś wiedziała.

- Samce tego gatunku słyną ze skromności - mruknęła do Mandy, zamykając kasę. Wyszła zza lady, podeszła do męża, cmoknęła go w policzek. -O co chodzi, tak naprawdę?

- Pytałaś, co się dzieje. Uznałem, że czas, żebyś się dowiedziała.

Spoważniała.

- Powinnam się martwić?

Zawahał się. Najchętniej powiedziałby, że nie, ale teraz postanowił grać w otwarte karty.

- Właściwie nie. W każdym razie jeszcze nie teraz i nie nami. Ale dzieje się coś bardzo dziwnego.

Dostrzegł jej parasolkę przy drzwiach, otworzył ją, szarmanckim gestem-podał żonie ramię i wyprowadził na dwór. Deszcz bębnił w chodniki, szumiał w rynsztoku. Malarze, tarociści, muzycy i klauni pospiesznie okrywali swoje dzieła płachtami plastiku i zwijali bagaż.

Bentz trzymał parasolkę nad głową Olivii. Szli coraz szybciej. Deszcz zalewał mu plecy. Starał się omijać i kałuże, i przechodniów. Przemknął obok nich rowerzysta nieskrępowany ulicznym korkiem. Gdzieś zatrąbił klakson. Nerwowo zarżał koń.

W ułamku sekundy deszcz przerodził się w oberwanie chmury.