Droga Cienia. Trylogia Anioła Nocy. Tom 1 ebook

Rozdział 1

Mer­ku­riusz przy­kuc­nął w zaułku; zimne błoto wci­skało mu się mię­dzy palce stóp. Gapił się na wąską prze­strzeń pod murem, pró­bu­jąc zebrać się na odwagę. Słońce nie wsta­nie jesz­cze przez wiele godzin, a tawerna była pusta. Więk­szość tawern w mie­ście miała kle­pi­ska, ale tę część Nor zbu­do­wano na pod­mo­kłym tere­nie, a nawet pijacy nie chcieli pić, sto­jąc po kostki w bło­cie. Dla­tego tawerny wzno­siły się na pod­pór­kach kilka cali nad zie­mią, a pod­łogę miały z gru­bych bam­bu­so­wych tyczek.

Cza­sem w szcze­liny mię­dzy bam­bu­sami wpa­dały monety, a prze­strzeń pod pod­łogą była dla więk­szo­ści ludzi za mała, żeby po nie wpeł­znąć. Duzi z gil­dii byli za duzi, a malu­chy za bar­dzo się bały, by wci­snąć się w duszną ciem­ność zamiesz­ki­waną przez pająki, kara­lu­chy, szczury i zło­śliwe, na wpół dzi­kie kocury trzy­mane przez wła­ści­cieli. Naj­gor­szy był nacisk bam­busa na plecy, roz­płasz­cza­jący cię za każ­dym razem, gdy prze­szedł nad tobą jakiś klient. Od roku to był ulu­biony punkt Mer­ku­riu­sza, który jed­nak nie był już taki drobny jak kie­dyś. Ostat­nim razem zakli­no­wał się i całymi godzi­nami pani­ko­wał, dopóki nie spadł deszcz i grunt nie zmiękł pod nim na tyle, że zdo­łał się wygrze­bać.

Dzi­siaj było błot­ni­ście, zja­wiło się nie­wielu klien­tów, a Mer­ku­riusz widział, że kocur gdzieś polazł. Powinno być w porządku. Poza tym Szczur będzie zbie­rał jutro opłaty, a Mer­ku­riusz nie miał czte­rech mie­dzia­ków. Nie miał nawet jed­nego, więc wybór był nie­wielki. Szczur nie nale­żał do wyro­zu­mia­łych i nie doce­niał wła­snej siły. Malu­chy nie raz umie­rały po jego laniu.

Odgar­nia­jąc na boki kop­czyki błota, Mer­ku­riusz poło­żył się na brzu­chu. Mokra zie­mia w jed­nej chwili prze­mo­czyła mu cienką, brudną tunikę. Musiał szybko pra­co­wać. Był chudy i gdyby się prze­zię­bił, miałby marne szanse na wyli­za­nie się z cho­roby.

Poru­sza­jąc się w ciem­no­ściach, zaczął się roz­glą­dać za bły­skiem metalu. W tawer­nie na­dal pło­nęło kilka lamp, więc świa­tło sączące się przez szcze­liny oświe­tlało błoto i sto­jącą wodę, rzu­ca­jąc na nie dziwne pro­sto­kąty. Cięż­kie bagienne opary uno­siły się w sno­pach świa­tła tylko po to, żeby zaraz znowu opaść. Paję­czyny dra­po­wały się na twa­rzy chłopca i rwały. Nagle Mer­ku­riusz poczuł szczy­pa­nie na karku.

Zamarł. Nie, tylko mu się wyda­wało. Powoli wypu­ścił powie­trze. Coś zalśniło i wresz­cie zła­pał pierw­szego mie­dziaka. Chło­pak prze­śli­zgnął się do nie­ohe­blo­wa­nej belki sosno­wej, pod którą ugrzązł ostat­nim razem, i odgar­niał błoto, dopóki woda nie zaczęła wypeł­niać zagłę­bie­nia. Szcze­lina była tak wąska, że musiał obró­cić głowę na bok, żeby się prze­ci­snąć. Wstrzy­mu­jąc oddech i wci­ska­jąc twarz w muli­stą wodę, zaczął powoli peł­znąć.

Głowa i ramiona prze­szły, ale wtedy kikut gałęzi zacze­pił się o tunikę, roze­rwał mate­riał i dźgnął go w plecy. Mer­ku­riusz omal nie krzyk­nął i natych­miast ucie­szył się, że tego nie zro­bił. Przez sze­roką szparę mię­dzy bam­bu­so­wymi tycz­kami zoba­czył sie­dzą­cego przy barze męż­czy­znę, który na­dal pił. W Norach trzeba szybko oce­niać ludzi. Nawet jeśli masz zręczne ręce jak Mer­ku­riusz, gdy krad­niesz dzień w dzień, w końcu ktoś cię zła­pie. Wszy­scy kupcy tłu­kli szczury z gil­dii, które ich okra­dały. Musieli, jeśli miało im zostać coś z towa­rów na sprze­daż. Dow­cip pole­gał na tym, żeby wybie­rać tych han­dla­rzy, któ­rzy zdzielą cię tak, żebyś następ­nym razem nie dobie­rał się do ich stra­ganu. Nie­stety, zda­rzali się też tacy, któ­rzy bili tak mocno, że już nie wcho­dził w grę żaden następny raz. Mer­ku­riuszowi wyda­wało się, że dostrzega życz­li­wość, smu­tek i samot­ność tego chu­dego męż­czy­zny. Mógł mieć około trzy­dziestki; nosił nie­chlujną jasną brodę i ogromny miecz przy bio­drze.

– Jak możesz mnie opu­ścić? – szep­nął męż­czy­zna, tak cicho, że Mer­ku­riusz ledwo wychwy­cił słowa; w lewej ręce trzy­mał kufel, a w pra­wej coś, czego Mer­ku­riusz nie mógł doj­rzeć. – Po tych wszyst­kich latach służby jak możesz mnie opu­ścić? To z powodu Vondy?

Coś poła­sko­tało Mer­ku­riu­sza w łydkę. Zigno­ro­wał to. Na pewno znowu mu się wyda­wało. Się­gnął za sie­bie, żeby odcze­pić tunikę. Musiał poszu­kać monet i wyno­sić się stąd.

Coś cięż­kiego upa­dło na pod­łogę nad Mer­ku­riu­szem, wpy­cha­jąc mu twarz w wodę i wyci­ska­jąc dech z piersi. Sap­nął i nie­wiele bra­ko­wało, a wcią­gnąłby do płuc wodę.

– No, pro­szę, pro­szę, Durzo Blint, ni­gdy nie prze­sta­niesz mnie zadzi­wiać – usły­szał Mer­ku­riusz.

Przez szpary nie było widać tego męż­czy­zny, tylko jego obna­żony szty­let. Musiał zesko­czyć z belki pod sufi­tem.

– Ej, pierw­szy jestem gotów uznać, że ktoś ble­fuje, ale trzeba było widzieć Vondę, kiedy się zorien­to­wała, że nie zamie­rzasz jej rato­wać. Pra­wie sobie oczy wypła­ka­łem.

Chudy męż­czy­zna odwró­cił się. Mówił powoli, łamią­cym się gło­sem:

– Dzi­siej­szego wie­czoru zabi­łem sze­ściu ludzi. Na pewno chcesz powięk­szyć tę liczbę do sied­miu?

Do Mer­ku­riu­sza powoli dotarło, o czym mówią. Tyko­waty męż­czy­zna był sie­pa­czem, Durzo Blin­tem. Można powie­dzieć, że sie­pacz to zabójca, mniej wię­cej tak jak tygrys jest kocia­kiem. Pośród sie­paczy Durzo Blint był bez­sprzecz­nie naj­lep­szy. Albo – jak to mówiła głowa gil­dii Mer­ku­riu­sza – ci, któ­rzy mieli na ten temat inne zda­nie, nie żyli zbyt długo.

A ja pomy­śla­łem, że Durzo Blint wygląda na życz­li­wego?

Znowu poczuł swę­dze­nie na łydce. Wcale mu się nie wyda­wało. Coś peł­zło w nogawce jego spodni. Miał wra­że­nie, że to coś dużego, ale nie tak wiel­kiego jak kara­luch. Z prze­ra­że­niem oce­nił cię­żar – pająk, biały wil­kosz. Jego jad roz­pusz­czał ciało w powoli roz­sze­rza­ją­cym się kręgu. Po uką­sze­niu nawet z pomocą uzdro­wi­ciela doro­sły mógł co naj­wy­żej liczyć na to, że straci tylko koń­czynę. Szczur z gil­dii nie miałby tyle szczę­ścia.

– Blint, będziesz miał fart, jeśli nie obe­tnę ci głowy po tym wszyst­kim, co wypi­łeś. Tylko przez ten czas, kiedy cię obser­wo­wa­łem, wypi­łeś…

– Osiem kufli. A wcze­śniej jesz­cze cztery.

Mer­ku­riusz się nie poru­szył. Jeśli gwał­tow­nie ści­śnie nogi, żeby zabić pająka, zachlu­po­cze woda i męż­czyźni zorien­tują się, że ktoś tu sie­dzi. Nawet jeśli Durzo Blint wyglą­dał na miłego, nosił okrop­nie duży miecz, a Mer­ku­riusz wie­dział, że lepiej nie ufać doro­słym.

– Ble­fu­jesz – powie­dział męż­czy­zna, ale w jego gło­sie było sły­chać strach.

– Nie ble­fuję – odparł Durzo Blint. – Dla­czego nie zapro­sisz do środka swo­ich przy­ja­ciół?

Pająk szedł po wewnętrz­nej stro­nie uda Mer­ku­riu­sza. Trzę­sąc się, chło­pak pod­wi­nął tunikę na ple­cach i roz­cią­gnął pas spodni, zosta­wia­jąc szcze­linę i modląc się, żeby pająk wyszedł tam­tędy.

Nad nim zabójca przy­ło­żył dwa palce do ust i zagwiz­dał. Mer­ku­riusz nie zauwa­żył, żeby Durzo się poru­szył, ale gwizd skoń­czył się char­ko­tem i chwilę potem ciało zabójcy zwa­liło się na pod­łogę. Roz­le­gły się krzyki, kiedy otwo­rzyły się fron­towe i tylne drzwi. Tyczki ugi­nały się i pod­ska­ki­wały. Sku­pia­jąc się, żeby nie trą­cić pająka, Mer­ku­riusz nie drgnął, nawet kiedy upa­dek kolej­nego ciała wepchnął mu na chwilę twarz pod wodę.

Pająk prze­lazł mu po tyłku i potem po jego kciuk. Powo­lutku Mer­ku­riusz prze­niósł rękę, żeby widzieć wil­ko­sza. Miał rację. To był biały wil­kosz o odnó­żach dłu­gich jak kciuk chło­paka. Strzą­snął go i natych­miast roz­tarł palce, upew­nia­jąc się, że nie został uką­szony.

Się­gnął do drza­zgi, o którą zacze­pił tuniką, i ode­rwał ją. Dźwięk roz­legł się bar­dzo gło­śno w nagłej ciszy, która zapa­dła na górze. Mer­ku­riusz nikogo nie widział przez szcze­liny. Kilka kro­ków dalej coś ska­py­wało z bam­busa do kałuży. Było za ciemno, żeby zoba­czyć co, ale nie potrze­bo­wał wiel­kiej wyobraźni, by się domy­ślić.

Zapa­no­wała upiorna cisza. Gdyby któ­ryś z męż­czyzn prze­szedł po pod­ło­dze, jęk desz­czu­łek i ugi­na­nie się bam­busa zdra­dzi­łyby go. Cała walka trwała może ze dwa­dzie­ścia sekund, a Mer­ku­riusz był pewien, że nikt nie wyszedł z tawerny. Poza­bi­jali się nawza­jem?

Zro­biło mu się zimno, i to nie tylko od wody. Śmierć to chleb powsze­dni w Norach, ale ni­gdy nie widział, żeby tylu ludzi zgi­nęło tak szybko i tak łatwo.

Nawet uwa­ża­jąc na pająka, w kilka minut Mer­ku­riusz zebrał sześć mie­dzia­ków. Gdyby był odważ­niej­szy, obro­biłby trupy w tawer­nie, ale nie wie­rzył, że Durzo Blint nie żyje. Może był demo­nem, jak mówiły inne szczury. Może stał na zewnątrz i cze­kał, żeby zabić Mer­ku­riusza za szpie­go­wa­nie.

Z pier­sią zaci­śniętą ze stra­chu Mer­ku­riusz zawró­cił i popełzł do swo­jej dziury. Sześć mie­dzia­ków to nie­zły wynik. Opłata wyno­siła tylko cztery, więc będzie mógł kupić jutro chleb, któ­rym podzieli się z Jar­lem i Laleczką.

Był rap­tem o stopę od wyj­ścia, kiedy coś jasnego zabły­sło tuż przed jego nosem. Zna­la­zło się tak bli­sko, że Mer­ku­riusz potrze­bo­wał chwili, by zogni­sko­wać wzrok. To był ogromny miecz Durzo, który prze­bił się przez pod­łogę i wbił w błoto, zagra­dza­jąc chło­pa­kowi drogę ucieczki.

Tuż nad Mer­ku­riu­szem, po dru­giej stro­nie pod­łogi Durzo Blint szep­nął:

– Ni­gdy nikomu o tym nie mów. Zro­zu­miano? Robi­łem gor­sze rze­czy niż zabi­ja­nie dzieci.

Miecz znik­nął, a Mer­ku­riusz wypełzł spod pod­łogi. Prze­biegł wiele mil, nim się zatrzy­mał.

Rozdział 2

– Cztery mie­dziaki! Cztery! To nie są cztery. – Twarz Szczura była tak czer­wona z wście­kło­ści, że prysz­cze wyglą­dały jak roz­rzu­cone białe plamki. Zła­pał Jarla za tunikę i pod­niósł.

Mer­ku­riusz scho­wał głowę. Nie mógł na to patrzeć.

– To są cztery! – wrza­snął Szczur, aż try­snęła ślina.

Ude­rzył Jarla w twarz i Mer­ku­riusz zdał sobie sprawę, że to jest przed­sta­wie­nie. Nie samo bicie – Szczur naprawdę ude­rzył Jarla – ale bił go otwartą ręką. Żeby był gło­śniej­szy dźwięk. Szczur nie zwra­cał uwagi na Jarla. Obser­wo­wał resztę gil­dii, roz­ko­szu­jąc się ich stra­chem.

– Kto następny? – zapy­tał, pusz­cza­jąc Jarla.

Mer­ku­riusz szybko wyszedł, żeby Szczur nie kop­nął przy­ja­ciela. Mając rap­tem szes­na­ście lat, Szczur już był wielki jak męż­czy­zna, i tłu­sty, co wyróż­niało go wśród dzieci nie­wol­ni­ków.

Mer­ku­riusz podał cztery mie­dziaki.

– Osiem, śmie­ciu – powie­dział Szczur, zbie­ra­jąc monety z jego dłoni.

– Osiem?

– Musisz zapła­cić za Laleczkę.

Mer­ku­riusz rozej­rzał się, szu­ka­jąc pomocy. Paru dużych krę­ciło się i patrzyło po sobie, ale żaden nie ode­zwał się nawet sło­wem.

– Jest za mała – powie­dział Mer­ku­riusz. – Malu­chy nie płacą, dopóki nie skoń­czą ośmiu lat.

Uwaga wszyst­kich sku­piła się na Laleczce, która sie­działa w brud­nym zaułku. Dostrze­gła spoj­rze­nia i okla­pła, skur­czyła się w sobie. Laleczka była drobna i miała ogromne oczy, ale pod war­stwą brudu jej twarz była ładna, ide­alna, jak suge­ro­wało jej prze­zwi­sko.

– Mówię, że ma osiem lat, chyba że ona powie ina­czej. – Szczur zer­k­nął na nią lubież­nie. – No, powiedz, Laleczko. Powiedz, albo zleję two­jego chło­paka.

Oczy Laleczki robiły się coraz więk­sze i więk­sze, a Szczur tylko się zaśmiał. Mer­ku­riusz nie zapro­te­sto­wał, nie wtrą­cił, że Laleczka jest nie­mową. Szczur o tym wie­dział. Wszy­scy wie­dzieli. Ale Szczur był Pię­ścią. Odpo­wia­dał tylko przez Ja’lalie­lem, a Ja’laliela tu nie było.

Szczur przy­cią­gnął do sie­bie Mer­ku­riu­sza i zni­żył głos.

– Dla­czego nie dołą­czysz do moich ślicz­nych chło­pacz­ków, Mer­kur? Oni już nie muszą pła­cić.

Mer­ku­riusz pró­bo­wał się ode­zwać, ale gar­dło mu się zaci­snęło i tylko pisnął. Szczur znowu się zaśmiał i wszy­scy dołą­czyli do niego, nie­któ­rzy cie­sząc się z upo­ko­rze­nia Mer­ku­riusza, inni mając nadzieję, że to wprawi Szczura w dobry humor, nim przyj­dzie ich kolej. Mer­ku­riusz zapa­łał dziką nie­na­wi­ścią. Nie­na­wi­dził Szczura, nie­na­wi­dził gil­dii, nie­na­wi­dził samego sie­bie.

Odchrząk­nął raz jesz­cze. Szczur zauwa­żył jego spoj­rze­nie i uśmiech­nął się krzywo. Był wielki, ale nie był głupi. Wie­dział, jak daleko może się posu­nąć. Wie­dział, że Mer­ku­riusz się uko­rzy ze stra­chu jak wszy­scy inni.

Mer­ku­riusz splu­nął mu w twarz.

– Goń się, Szczu­rza Mordo.

Zapa­dła cisza, która trwała wiecz­ność. Złota chwila zwy­cię­stwa. Mer­ku­riusz miał wra­że­nie, że sły­szy, jak wszyst­kim opa­dają szczęki. Zaczął odzy­ski­wać zdrowy roz­są­dek, gdy nagle Szczur rąb­nął go pię­ścią w ucho. Czarne kleksy zapla­miły świat, kiedy Mer­ku­riusz padł na zie­mię. Zamru­gał, patrząc na Szczura, któ­rego czarne włosy jaśniały jak aure­ola na tle słońca, i zro­zu­miał, że zaraz umrze.

– Szczu­rze! Szczu­rze, jesteś mi potrzebny.

Mer­ku­riusz prze­tur­lał się i zoba­czył Ja’laliela, który wycho­dził z domu gil­dii. Jego bladą skórę pokry­wały kro­pelki potu, cho­ciaż dzień nie był upalny. Zakasz­lał.

– Szczu­rze! Ale już!

Szczur otarł twarz, a widok jego wście­kło­ści, kiedy tak nagle gasła, był nie­mal rów­nie prze­ra­ża­jący jak widok, kiedy nagle wzbie­rała. Ze spo­kojną już twa­rzą tylko uśmiech­nął się do Mer­ku­riu­sza. Po pro­stu się uśmiech­nął.

***

– Hejka, Jay-Oh – powie­dział Mer­ku­riusz.

– Hejka, Mer­kur – odpo­wie­dział Jarl, pod­cho­dząc do przy­ja­ciela i Laleczki. – Wiesz, jesteś mniej wię­cej tak samo mądry jak pudło kła­ków. Latami będą go nazy­wać Szczu­rzą Mordą za jego ple­cami.

– Chciał, żebym został jedną z jego dziew­czy­nek.

Stali pod ścianą kilka prze­cznic dalej i dzie­lili się czer­stwym bochen­kiem, który kupił Mer­ku­riusz. Zapa­chy z pie­karni, cho­ciaż w połu­dnie już mniej inten­sywne, zabi­jały smród ście­ków, sto­sów gni­ją­cych śmieci na brze­gach rzeki, zjeł­czały fetor uryny i mózgów z gar­barni.

O ile ceu­rań­ska archi­tek­tura spro­wa­dzała się do bam­busa, ścian i prze­pie­rzeń z ryżo­wych włó­kien, o tyle cena­ryj­ska była surow­sza, cięż­sza i bra­ko­wało jej wyra­fi­no­wa­nej pro­stoty pro­jek­tów ceu­rań­skich. O ile ali­ta­erań­ska archi­tek­tura to sam gra­nit i sosna, o tyle cena­ryj­ska nie robiła takiego wra­że­nia i nie miała wytrzy­ma­ło­ści budowli ali­ta­erań­skich. O ile osse­iń­ska archi­tek­tura to były wysmu­kłe wieże i wzno­szące się łuki, o tyle cena­ryj­ska archi­tek­tura wzbi­jała co naj­wy­żej na jedno pię­tro w wypadku kilku dwor­ków ary­sto­kra­tów po wschod­niej stro­nie. Cena­ryj­skie budowle były krępe, wil­gotne, tanie i niskie, zwłasz­cza w Norach. Ni­gdy nie uży­wano dwa razy droż­szego budulca, nawet jeśli był cztery razy trwal­szy. Cena­ryj­czycy nie myśleli per­spek­ty­wicz­nie, bo i żyli krótko. Budo­wano czę­sto z bam­busa i włó­kien ryżo­wych, bo jedno i dru­gie rosło w pobliżu, zda­rzał się też gra­nit i sosna, które znaj­do­wano nie­wiele dalej, ale nie ist­niało coś takiego jak styl cena­ryj­ski. W ciągu ostat­nich wie­ków zbyt wiele razy pod­bi­jano ten kraj, żeby jego miesz­kańcy mogli się szczy­cić czymś wię­cej niż tym, że prze­trwali. A w Norach nawet nie wie­dziano, co to duma.

Mer­ku­riusz z roz­tar­gnie­niem roze­rwał boche­nek na trzy kawałki i skrzy­wił się. Dwa były mniej wię­cej tej samej wiel­ko­ści, a trzeci mniej­szy. Poło­żył jeden więk­szy na nodze, a drugi duży kawa­łek podał Laleczce, która nie odstę­po­wała go na krok. Już miał podać mniej­szą cząstkę Jar­lowi, kiedy zoba­czył, że Laleczka krzywi się z dez­apro­batą.

Wes­tchnął i wziął mały kawa­łek dla sie­bie. Jarl nawet tego nie zauwa­żył.

– Lepiej być jedną z jego dziew­czy­nek niż nie­bosz­czy­kiem – stwier­dził Jarl.

– Nie skoń­czę jak Bim.

– Mer­kur, gdy Ja’laliel wykupi ape­la­cję, Szczur zosta­nie głową gil­dii. Masz jede­na­ście lat. Zostało pięć do ape­la­cji. Nie doży­jesz tego. Szczur już zadba, żeby w porów­na­niu z tobą Bim wyszedł na szczę­ścia­rza.

– Więc co mam zro­bić?

Zwy­kle to była ulu­biona chwila dnia Mer­ku­riu­sza. Prze­by­wał z dwiema oso­bami, któ­rych nie musiał się bać, i uci­szał upo­rczywe nawo­ły­wa­nie głodu. Ale teraz chleb sma­ko­wał jak wióry. Chło­pak zaga­pił się na rynek, nawet nie dostrze­ga­jąc han­dlarki rybami, która biła męża.

Jarl uśmiech­nął się – zęby błysz­czały bielą na tle czar­nej, lade­skiej skóry.

– Jeśli zdra­dzę ci sekret, nie wyga­dasz się?

Mer­ku­riusz rozej­rzał się i pochy­lił do przy­ja­ciela. Gło­śne chru­pa­nie chleba i mla­ska­nie obok powstrzy­mało go.

– No, ja ow­szem, ale nie wiem, czy Laleczka.

Obaj spoj­rzeli na dziew­czynkę, która gry­zła piętkę chleba. Połą­cze­nie okrusz­ków na jej twa­rzy i wście­kłej miny spra­wiło, że zawyli ze śmie­chu.

Mer­ku­riusz zmierz­wił jej blond czu­prynę i, kiedy na­dal się krzy­wiła, przy­tu­lił ją. Odpy­chała go, ale gdy zabrał rękę, nie odsu­nęła się. Spoj­rzała na Jarla wycze­ku­jąco.

Jarl uniósł tunikę i zdjął szmatę, którą obwią­zał się jak szarfą.

– Nie będę taki, jak reszta. Nie pozwolę, żeby wszystko w życiu po pro­stu mi się przy­da­rzyło. Wyrwę się.

Roz­wi­nął szarfę. W fał­dach ukryto tuzin mie­dzia­ków, cztery srebr­niki i – co nie­wia­ry­godne – dwa złote gun­dery.

– Cztery lata. Oszczę­dza­łem cztery lata. – Dorzu­cił kolejne dwa mie­dziaki do szarfy.

– Chcesz powie­dzieć, że za każ­dym razem, kiedy Szczur cię lał, bo się nie opła­ca­łeś, mia­łeś to?

Jarl uśmiech­nął się i powoli Mer­ku­riusz zaczy­nał rozu­mieć. Lanie to mała cena za nadzieję. Po pew­nym cza­sie więk­szość szczu­rów z gil­dii wię­dła i pozwa­lała, żeby życie ich znisz­czyło. Sta­wali się zwie­rzę­tami. Albo wario­wali jak Mer­ku­riusz dzi­siaj i dawali się zabić.

Patrząc na ten skarb, część Mer­ku­riu­sza chciała ude­rzyć Jarla, zła­pać szarfę i uciec. Dzięki tym pie­nią­dzom mógłby się wyrwać, kupić sobie ubra­nie zamiast tych szmat, wpła­cić cze­sne i zacząć ter­mi­no­wać u kogoś, u kogo­kol­wiek. Może nawet u Durzo Blinta, jak wiele razy powta­rzał Jar­lowi i Laleczce.

I wtedy zoba­czył Laleczkę. Zda­wał sobie sprawę, jak by na niego patrzyła, gdyby ukradł tę szarfę pełną życia.

– Jeśli kto­kol­wiek z nas ma się wyrwać z Nor, to wła­śnie ty, Jarl. Zasłu­gu­jesz na to. Masz jakiś plan?

– Zawsze. – Jego brą­zowe oczy zabły­sły. – Chcę, żebyś ty je wziął, Mer­kur. Jak tylko dowiemy się, gdzie mieszka Durzo Blint, wycią­gniemy cię stąd. W porządku?

Mer­ku­riusz spoj­rzał na stos monet. Cztery lata. Dzie­siątki cio­sów. Nie tylko nie wie­dział, czy poświę­ciłby tyle dla Jarla, ale nawet kusiło go przez chwilę, żeby ukraść te pie­nią­dze. Nie potra­fił powstrzy­mać łez. Tak strasz­nie się zawsty­dził. Tak bar­dzo się bał. Bał się Szczura. Bał się Durzo Blinta. Zawsze się bał. Ale jeśli się wydo­sta­nie, będzie mógł pomóc Jar­lowi. A Blint nauczy go zabi­jać.

Mer­ku­riusz spoj­rzał na Jarla, nie ośmie­la­jąc się zer­k­nąć na Laleczkę, bo bał się tego, co może się kryć w jej wiel­kich, brą­zo­wych oczach.

– Wezmę je.

I wie­dział, kogo pierw­szego zabije.

Rozdział 3

Durzo Blint pod­cią­gnął się na nie­wy­soki mur wokół posia­dło­ści i obser­wo­wał prze­cho­dzą­cego straż­nika. Ide­alny straż­nik, pomy­ślał Durzo: tro­chę powolny, bez wyobraźni, obo­wiąz­kowy. Prze­szedł swoje trzy­dzie­ści dzie­więć kro­ków, podra­pał się po brzu­chu pod prze­szy­wa­nicą, rozej­rzał się na wszyst­kie strony i znowu ruszył.

Trzy­dzie­ści pięć. Trzy­dzie­ści sześć. Durzo wychy­lił się z cie­nia, jaki rzu­cała postać męż­czy­zny, i ostroż­nie opu­ścił się nad kra­wędź chod­nika. Trzy­mał się muru koniusz­kami pal­ców.

Teraz. Puścił się i zesko­czył na trawę aku­rat, kiedy straż­nik ude­rzył koń­cem hala­bardy o drew­niany chod­nik. Durzo i tak wąt­pił, żeby straż­nik go usły­szał, ale w fachu sie­pa­cza para­noja rodziła per­fek­cję. Dzie­dzi­niec był mały, a dom nie­wiele więk­szy. Zbu­do­wano go na modłę ceu­rań­ską z prze­świe­ca­ją­cymi ścia­nami z papieru ryżo­wego. Bez­listne cyprysy i białe cedry two­rzyły drzwi i łuki, a tań­szej, miej­sco­wej sosny użyto do fra­mug i pod­łóg. Dom był spar­tań­ski, jak wszyst­kie ceu­rań­skie domy, co paso­wało do natury woj­sko­wego gene­rała Agona i jego asce­tycz­nego cha­rak­teru. A co wię­cej, odpo­wia­dało jego budże­towi. Mimo roz­licz­nych suk­ce­sów gene­rała, król Davin ni­gdy nie nagro­dził go nale­ży­cie – po czę­ści z tego powodu zja­wił się tu dziś sie­pacz.

Durzo wypa­trzył otwarte okno na pierw­szym pię­trze. Żona gene­rała spała w łóżku – gospo­da­rze nie byli aż tak ceu­rań­scy, żeby spać na matach. Ale byli wystar­cza­jąco biedni, żeby korzy­stać z mate­raca wypcha­nego raczej słomą niż puchem. Żona gene­rała była pro­stą kobietą; pochra­py­wała cicho i wycią­gnęła się pra­wie pośrodku łóżka, zamiast trzy­mać się swo­jej połowy. Pościel po stro­nie, do któ­rej leżała zwró­cona twa­rzą, była wzbu­rzona.

Sie­pacz wśli­zgnął się do pokoju, posłu­gu­jąc się Talen­tem, aby wytłu­mić odgłos kro­ków na drew­nia­nej pod­ło­dze.

Cie­kawe. Szyb­kie spoj­rze­nie wystar­czyło, by potwier­dzić, że gene­rał nie przy­cho­dził do tej sypialni tylko po to, żeby dopeł­nić noc­nych obo­wiąz­ków mał­żeń­skich. Oni naprawdę sypiali razem. Może gene­rał był jesz­cze bied­niej­szy niż podej­rze­wali ludzie.

Durzo zmarsz­czył brwi pod maską. Nie potrze­bo­wał takich szcze­gó­łów. Wycią­gnął krótki, zatruty nóż i pod­szedł do łóżka. Kobieta niczego nie poczuje.

Zatrzy­mał się. Kobieta spała odwró­cona w stronę wzbu­rzo­nej pościeli. Spała bli­sko przy mężu. Nie na dru­gim krańcu łóżka, jak kobieta, która tylko wypeł­nia mał­żeń­skie powin­no­ści.

To było mał­żeń­stwo z miło­ści. Po zabi­ciu jej Ale­ine Gun­der pla­no­wał zapro­po­no­wać gene­ra­łowi ponowny ślub z bogatą ary­sto­kratką. Ale gene­rał, który oże­nił się z nisko uro­dzoną kobietą z miło­ści, zare­aguje zupeł­nie ina­czej na śmierć żony niż męż­czy­zna, który oże­nił się wie­dziony ambi­cją.

Idiota. Księ­cia tak poże­rały wła­sne ambi­cje, że wszyst­kich innych oce­niał tą samą miarą. Sie­pacz scho­wał nóż i wyszedł na kory­tarz. Musiał się dowie­dzieć, gdzie jest gene­rał. Natych­miast.

– Niech to szlag, czło­wieku! Król Davin umiera. Zdzi­wił­bym się, gdyby został mu jesz­cze tydzień.

Kto­kol­wiek to mówił, miał świętą rację. Sie­pacz podał dzi­siej­szego wie­czoru kró­lowi ostat­nią dawkę tru­ci­zny. Władca umrze, nim nasta­nie świt, zosta­wia­jąc tron dwóm rywa­lom, z któ­rych jeden był silny i spra­wie­dliwy, a drugi słaby i zepsuty. Pół­świa­tek Sa’kagé oczy­wi­ście był zain­te­re­so­wany wyni­kiem sporu.

Głos docho­dził z pokoju audien­cyj­nego na dole. Sie­pacz pośpiesz­nie doszedł do końca kory­ta­rza. Dom był tak mały, że pokój audien­cyjny peł­nił też funk­cję gabi­netu. Durzo miał dosko­nały widok na obu męż­czyzn.

Gene­rał Brant Agon miał siwie­jącą brodę, krótko przy­cięte włosy, któ­rych nie cze­sał. Poru­szał się ner­wowo, zawsze mając wszystko na oku. Był szczu­pły i żyla­sty, a nogi miał tro­chę krzywe po latach spę­dzo­nych w sio­dle.

Męż­czy­zną, który sie­dział naprze­ciwko niego, był diuk Regnus Gyre. Fotel z wyso­kim zagłów­kiem zaskrzy­piał, gdy diuk się poru­szył. Był potęż­nie zbu­do­wany, wysoki i sze­roki w barach, a nie­wiele z jego masy sta­no­wił tłuszcz. Splótł palce na brzu­chu.

Na Anioły Nocy. Mógł­bym zabić ich obu i od razu zakoń­czyć zmar­twie­nia Dzie­wiątki.

– Oszu­ku­jemy samych sie­bie, Brant? – zapy­tał diuk Gyre.

Gene­rał nie odpo­wie­dział natych­miast.

– Mój panie…

– Nie, Brant. Potrze­buję two­jej opi­nii jako przy­ja­ciela, nie wasala.

Durzo pod­kradł się bli­żej. Powoli, ostroż­nie, wyjął zatrute noże do rzu­ca­nia.

– Jeśli nic nie zro­bimy – powie­dział gene­rał – Ale­ine Gun­der zosta­nie kró­lem. To słaby, plu­gawy, zdra­dziecki czło­wiek. Sa’kagé już trzyma w ręku całe Nory; kró­lew­skie patrole nie scho­dzą z głów­nych dróg, a dobrze wiesz, że na pewno będzie jesz­cze gorzej. Igrzy­ska Śmierci umoc­niły Sa’kagé. Ale­ine nie ma wystar­cza­ją­cej siły woli, nawet nie zamie­rza prze­ciw­sta­wić się Sa’kagé teraz, cho­ciaż jesz­cze mogli­by­śmy je wyko­rze­nić. Więc czy oszu­ku­jemy się, myśląc, że był­byś lep­szym kró­lem? W żad­nym wypadku. Ze wszech miar tron należy się tobie.

Blint pra­wie się uśmiech­nął. Pano­wie świata prze­stęp­czego, Dzie­wiątka Sa’kagé zgo­dzi­łaby się z każ­dym sło­wem – i wła­śnie dla­tego Blint miał zadbać, żeby Regnus Gyre nie został kró­lem.

– A od strony tak­tycz­nej? Dali­by­śmy radę tego doko­nać?

– Z mini­mal­nym roz­le­wem krwi. Diuk Wesse­ros prze­bywa poza kra­jem. Mój wła­sny regi­ment sta­cjo­nuje w mie­ście. Ludzie wie­rzą w cie­bie, mój panie. Potrze­bu­jemy moc­nego króla. Dobrego króla. Potrze­bu­jemy cie­bie, Regnu­sie.

Diuk Gyre spoj­rzał na dło­nie.

– A rodzina Ale­ine’a? Czy wli­cza się do tego „mini­mal­nego roz­lewu krwi”?

– Chcesz znać prawdę? – Gene­rał ści­szył głos. – Tak. Nawet jeśli nie wydamy takiego roz­kazu, jeden z naszych ludzi zabije ich, żeby cię chro­nić, choćby to ozna­czało dla niego stry­czek. Tak bar­dzo w cie­bie wie­rzą.

Diuk Gyre wes­tchnął.

– Więc pyta­nie: czy dobro wielu w przy­szło­ści warte jest zabi­cia kil­korga w tej chwili.

Ile czasu upły­nęło, odkąd mia­łem takie skru­puły? Durzo ledwo zapa­no­wał nad pokusą, żeby rzu­cić szty­le­tami.

Wstrzą­snęła nim rap­towna wście­kłość. Co jest grane?

Cho­dziło o Regnusa. Ten czło­wiek przy­po­mi­nał mu innego króla, któ­remu kie­dyś słu­żył. Króla, który był wart tej służby.

– Sam musisz odpo­wie­dzieć na to pyta­nie, mój panie – odparł gene­rał Agon. – Ale, za pozwo­le­niem, czy to pyta­nie to naprawdę kwe­stia filo­zo­ficzna?

– Co chcesz przez to powie­dzieć?

– Na­dal kochasz Nalię, prawda?

Nalia była żoną Ale­ine’a Gun­dera.

Regnus spoj­rzał na niego zasko­czony.

– Byłem jej przy­rze­czony przez dzie­sięć lat. Byli­śmy dla sie­bie pierw­szymi kochan­kami.

– Mój panie, wybacz, to nie moja…

– Nie, Brant. Ni­gdy o tym nie mówi­łem. A skoro mam zde­cy­do­wać, czy być męż­czy­zną, czy kró­lem, pozwól mi mówić. – Wziął głę­boki wdech. – Minęło pięt­na­ście lat, odkąd ojciec Nalii zerwał nasze zarę­czyny i oddał jej rękę Ale­ine’owi. Powi­nie­nem już to prze­bo­leć. I rze­czy­wi­ście już mi prze­szło, poza tymi chwi­lami, kiedy widzę ją z dziećmi i muszę sobie wyobra­żać, jak dzieli łoże z Ale­inem Gun­de­rem. Jedyna radość, jaką dało mi wła­sne mał­żeń­stwo, to mój syn, Logan. Wąt­pię, żeby jej ukła­dało się dużo lepiej.

– Mój panie, zwa­żyw­szy, że oboje zosta­li­ście zmu­szeni do ślu­bów, nie mógł­byś się roz­wieść z Catrinną i oże­nić…

– Nie. – Regnus pokrę­cił głową. – Dzieci kró­lo­wej zawsze będą sta­no­wić zagro­że­nie dla mojego syna, nie­za­leż­nie od tego, czy je wygnam, czy adop­tuję. Naj­star­szy syn Nalii ma czter­na­ście lat, za dużo, by zapo­mniał, że był mu pisany tron.

– Spra­wie­dli­wość jest po two­jej stro­nie, mój panie. I kto wie, kiedy już zasią­dziesz na tro­nie, może pojawi się jakieś roz­wią­za­nie, któ­rego na razie nie dostrze­gamy?

Regnus nie­chęt­nie poki­wał głową, naj­wy­raź­niej świa­dom, że trzyma w swo­ich rękach życie setek, jeśli nie tysięcy ludzi, cho­ciaż nie wie­dział, że trzyma też wła­sne. Jeśli zapla­nuje teraz rebe­lię, to przy­się­gam na Anioły Nocy, od razu go zabiję. Teraz służę tylko Sa’kagé. I sobie. Zawsze sobie.

– Niech mi wyba­czą ci, któ­rzy dopiero mają się naro­dzić – powie­dział Regnus Gyre z oczami błysz­czą­cymi od łez. – Ale nie popeł­nię mor­der­stwa w imię tego, co może się wyda­rzyć. Nie potra­fię. Złożę przy­sięgę len­ni­czą.

Sie­pacz wsu­nął szty­lety z powro­tem do pochew, igno­ru­jąc pomie­szane uczu­cie ulgi i roz­pa­czy.

To przez tę prze­klętą kobietę. To ona mnie znisz­czyła. Znisz­czyła wszystko.

***

Blint dostrzegł zasadzkę z pięć­dzie­się­ciu kro­ków i wszedł pro­sto w jej pasz­czę. Słońcu bra­ko­wała jesz­cze godzina do wsta­nia i jedyni ludzie na wiją­cych się ulicz­kach Nor to byli kupcy, któ­rzy zasnęli tam, gdzie nie powinni, i teraz śpie­szyli do domów i swo­ich żon.

Szczury z gil­dii – Czar­nego Smoka sądząc po zna­kach, które minął – cho­wały się przy prze­wę­że­niu w zaułku, skąd mogły wysko­czyć, zamknąć oba wyloty uliczki i zaata­ko­wać z niskich dachów.

Udał, że ma chore prawe kolano, owi­nął się szczel­nie płasz­czem i nacią­gnął kap­tur na twarz. Kiedy, kuś­ty­ka­jąc, szedł pro­sto w pułapkę, jeden ze star­szych dzie­cia­ków – duży, jak je nazy­wano – wsko­czył do zaułka przed nim i zagwiz­dał, wyma­chu­jąc zardze­wiałą sza­blą. Szczury z gil­dii oto­czyły sie­pa­cza.

– Spryt­nie – powie­dział Durzo. – Trzy­ma­cie straż przed świ­tem, kiedy więk­szość gil­dii śpi, więc może­cie dorwać paru kloc­ków, któ­rzy całą noc byli na dziw­kach. Tacy wolą nie tłu­ma­czyć się z sinia­ków po bitce przed żonami, więc po pro­stu odda­dzą wam monety. Nie­źle. Czyj to pomysł?

– Mer­ku­riu­sza – powie­dział duży, wska­zu­jąc na postać za sie­pa­czem.

– Zamknij się, Roth! – krzyk­nął szef gil­dii.

Sie­pacz spoj­rzał na małego chłopca na dachu. Trzy­mał unie­siony kamień, a jego bla­do­nie­bie­skie oczy uważ­nie patrzyły, gotowe. Wyda­wał się skądś zna­jomy.

– Och, i teraz go wsy­pa­łeś – oznaj­mił Durzo.

– Ty też się zamknij! – powie­działa głowa gil­dii, potrzą­sa­jąc sza­blą. – Odda­waj sakiewkę, bo cię zabi­jemy.

– Ja’laliel – ode­zwał się czarny szczur gil­dyjny – on powie­dział „klocki”. Kupiec by nie wie­dział, że tak ich nazy­wamy. Musi być z Sa’kagé.

– Zamknij się, Jarl! Potrze­bu­jemy kasy. – Ja’laliel zakasz­lał i splu­nął krwią. – Daj nam po pro­stu swoją…

– Nie mam na to czasu. Prze­suń się – odparł Durzo.

– Odda­waj…

Sie­pacz sko­czył naprzód, lewą ręką wykrę­cił Ja’lalie­lowi dłoń od sza­bli, zła­pał broń i obró­cił się. Pra­wym łok­ciem wyrżnął głowę gil­dii w skroń, ale powstrzy­mał cios na tyle, żeby nie zabić dzie­ciaka.

Zanim szczury zdą­żyły się wzdry­gnąć, było po walce.

– Powie­dzia­łem, że nie mam na to czasu – powtó­rzył Durzo.

Odrzu­cił kap­tur.

Wie­dział, że nie wygląda szcze­gól­nie impo­nu­jąco. Był tyko­waty, miał ostre rysy, włosy ciemny blond i rzadką, jasną brodę na nieco ospo­wa­tych policz­kach. Ale rów­nie dobrze mógłby mieć trzy głowy, sądząc po tym, jak dzie­ciaki się wzdry­gnęły.

– Durzo Blint – mruk­nął Roth.

Kamie­nie ude­rzyły o zie­mię.

– Durzo Blint. – Imię roz­le­gło się echem wśród szczu­rów.

Sie­pacz zoba­czył strach i podziw w ich oczach. Wła­śnie pró­bo­wali obro­bić legendę. Uśmiech­nął się krzywo.

– Naostrz to. Tylko ama­tor pozwala, żeby jego broń zardze­wiała.

Rzu­cił sza­blę do rynsz­toka peł­nego ście­ków. A potem prze­szedł przez tłum. Dzie­ciaki roz­bie­gły się, jakby mógł je zabić wszyst­kie naraz.

Mer­ku­riusz patrzył, jak sie­pacz odcho­dzi, znika w poran­nej mgle, jak zni­kało tyle innych nadziei w odpły­wie, jakim były Nory. Durzo Blint był wszyst­kim, czym nie był Mer­ku­riusz. Był potężny, nie­bez­pieczny, pewny sie­bie, budził lęk. Był jak bóg. Patrzył na całą gil­dię, która sta­nęła prze­ciwko niemu – nawet na dużych, takich jak Roth, Ja’laliel czy Szczur – i był roz­ba­wiony! Roz­ba­wiony! Pew­nego dnia, przy­siągł sobie Mer­ku­riusz. Nie śmiał nawet pomy­śleć całego zda­nia, bo a nuż Blint wyczułby jego czel­ność, ale marzył o tym każdą cząstką ciała. Pew­nego dnia.

A kiedy Blint odda­lił się na tyle, żeby niczego nie zauwa­żyć, Mer­ku­riusz ruszył za nim.

Rozdział 4

Dwóch mię­śnia­ków strze­gą­cych pod­ziem­nej kom­naty Dzie­wiątki obrzu­ciło Durzo kwa­śnym spoj­rze­niem. Byli bliź­nia­kami i dwoma naj­więk­szymi face­tami w Sa’kagé. Każdy miał wyta­tu­owaną bły­ska­wicę na czole.

– Broń? – zapy­tał jeden z nich.

– Szmaja – powi­tał go Durzo, odpi­na­jąc miecz, wyj­mu­jąc trzy szty­lety, strzałki przy­mo­co­wane do nad­garstka i kilka szkla­nych kulek, które nosił przy dru­giej ręce.

– Ja jestem Szmaja – odparł drugi, obszu­ku­jąc Blinta.

– Był­byś tak łaskaw prze­stać? Obaj wiemy, że gdy­bym chciał kogoś zabić, zro­bił­bym to z bro­nią albo bez.

Szmaja zaru­mie­nił się.

– A może tak huknę tym ślicz­nym mie­czem…

– Szmaja chciał powie­dzieć, że może byś tak udał, że nie sta­no­wisz zagro­że­nia, a my będziemy uda­wać, że to dzięki nam – wtrą­cił się Ber­nerd. – To czy­sta for­mal­ność, Blint. Jak kiedy kogoś pytasz, jak się masz, ale wcale nie inte­re­suje cię odpo­wiedź.

– Ja nie pytam.

– Przy­kro mi z powodu Vondy – powie­dział Ber­nerd.

Durzo zamarł, jakby wbito mu w brzuch lancę.

– Serio – zapew­nił go zwa­li­sty męż­czy­zna. Przy­trzy­mał mu drzwi. Zer­k­nął na brata.

Durzo wie­dział, że powi­nien rzu­cić jakąś ciętą, ostrą albo zabawną odpo­wiedź, ale język miał jak z oło­wiu.

– Ehm, panie Blint? – ode­zwał się Ber­nerd.

Durzo otrzą­snął się i wszedł do pokoju spo­tkań Dzie­wiątki, nie pod­no­sząc wzroku.

To miej­sce miało wzbu­dzać lęk. Wyrzeź­biona w czar­nym szkli­wie wul­ka­nicz­nym plat­forma domi­no­wała w pomiesz­cze­niu. Na tym pod­wyż­sze­niu stało dzie­więć krze­seł. Dzie­siąte znaj­do­wało się ponad nimi jak tron. Przed krze­słami była tylko pusta pod­łoga. Ci, któ­rych odpy­ty­wała Dzie­wiątka, stali.

Kom­nata miała kształt wąskiego pro­sto­kąta, ale była prze­stronna. Sufit znaj­do­wał się tak wysoko, że ginął w ciem­no­ściach. Przez to prze­słu­chi­wani mieli wra­że­nie, że odpy­tuje się ich w samym pie­kle. Fakt, że krze­sła, ściany, a nawet pod­łogę ozdo­biono rzeź­bami małych, wrzesz­czą­cych gar­gul­ców, smo­ków i ludzi, nie dzia­łał łago­dząco.

Jed­nak Durzo wszedł ze spo­ko­jem bywalca. Noc nie kryła dla niego żad­nych stra­chów. Cie­nie powi­tały jego spoj­rze­nie, niczego przed nim nie cho­wa­jąc. Przy­naj­mniej tyle mu zostało.

Cała Dzie­wiątka oprócz Mamy K nosiła kap­tury, cho­ciaż więk­szość wie­działa, że nie ukryje swo­jej toż­sa­mo­ści przed Durzo. Ponad nimi sie­dział na tro­nie Shinga – Pon Dra­din. Był cichy i nie­ru­chomy, jak zawsze.

– Szona nie szyje? – zapy­tał Cor­bin Fishill.

Był moc­nym, przy­stoj­nym męż­czy­zną, sły­ną­cym z okru­cień­stwa, zwłasz­cza wobec dzieci w gil­diach, któ­rymi zarzą­dzał.

Śmie­chy, które mogło spro­wo­ko­wać jego seple­nie­nie, jakoś zga­sły pod wpły­wem zło­śli­wo­ści, która wiecz­nie malo­wała się na jego twa­rzy.

– Sprawy nie wyglą­dają tak, jak ocze­ki­wa­li­ście – odparł Durzo.

Zdał krótki raport. Król wkrótce umrze, a męż­czyźni, któ­rzy mogli – jak się oba­wiało Sa’kagé – zająć jego miej­sce, nie będą rościć pre­ten­sji do tronu. To ozna­cza, że tron przy­pad­nie Ale­ine’owi Gun­de­rowi, który jest za słaby, aby ośmie­lić się wejść w drogę Sa’kagé.

– Suge­ro­wał­bym, żeby­śmy prze­ko­nali księ­cia, by awan­so­wał gene­rała Agona na lorda gene­rała – powie­dział Durzo. – Agon zadba, żeby diuk nie skon­so­li­do­wał wszyst­kich sił, a jeśli Kha­li­dor wykona naj­mniej­szy ruch…

Drob­niutki czło­wie­czek, nie­gdyś han­dlarz nie­wol­ni­ków, prze­rwał mu:

– O ile uzna­jemy twoją… nie­chęć wobec Kha­li­doru, panie Blint, nie będziemy trwo­nić naszego kapi­tału poli­tycz­nego na jakie­goś gene­rała.

– Nie musimy – wtrą­ciła się Mama K.

Pani Roz­ko­szy na­dal była piękna, cho­ciaż minęły lata od cza­sów, kiedy była naj­zna­mie­nit­szą kur­ty­zaną mia­sta.

– Możemy dostać, co chcemy, uda­jąc, że pro­sił o to kto inny.

Wszy­scy zaczęli słu­chać.

– Książę był skłonny kupić gene­rała za pomocą stra­te­gicz­nego mał­żeń­stwa. Więc powiedzmy mu, że cena Agona jest inna: poli­tyczny awans. Gene­rał ni­gdy się nie dowie, a książę raczej o to nie zapyta.

– A to da nam punkt wyj­ścia do ponow­nego otwar­cia kwe­stii nie­wol­nic­twa – dodał han­dlarz nie­wol­ni­kami.

– Niech mnie szlag, jeśli znowu wró­cimy do han­dlu nie­wol­ni­kami – ode­zwał się ktoś inny.

To był wielki męż­czy­zna, który się roz­tył, o moc­nej szczęce, małych oczkach i pobliź­nio­nych pię­ściach, pasu­ją­cych do szefa mię­śnia­ków Sa’kagé.

– Ta rosmowa mosze pocze­kać. Durzo nie musi być pszy tym – wtrą­cił się Cor­bin Fishill. Spoj­rzał spod cięż­kich powiek na Blinta. – Nie sabi­łeś dzi­siaj.

Pozo­sta­wił to stwier­dze­nie w zawie­sze­niu, bez dal­szego komen­ta­rza.

Durzo spoj­rzał na niego.

– Na­dal potra­fisz sabi­jać?

Słowa są bez­u­ży­teczne w przy­padku takiego czło­wieka jak Cor­bin Fishill. On mówił języ­kiem pię­ści. Durzo pod­szedł do niego. Cor­bin nawet się nie wzdry­gnął, nie odwró­cił się, kiedy Durzo pod­szedł do plat­formy, cho­ciaż nie­któ­rzy z Dzie­wiątki zaczęli się dener­wo­wać. Blint doj­rzał napi­na­jące się mię­śnie pod aksa­mit­nymi spodniami Fishilla.

Cor­bin kop­nął sie­pa­cza w twarz, ale ten już się prze­su­nął. Durzo wbił igłę głę­boko w łydkę Cor­bina i się odsu­nął.

Zaraz potem roz­legł się dzwo­nek i do kom­naty wpa­ro­wali Ber­nerd ze Szmają. Blint skrzy­żo­wał ręce i nie wyko­nał nawet jed­nego ruchu, żeby się bro­nić.

Był wysoki, ale cała jego masa to były smu­kłe mię­śnie i ścię­gna. Szmaja szar­żo­wał jak koń bojowy. Durzo tylko wycią­gnął ręce przed sie­bie, nawet nie zaci­snął pię­ści. A kiedy Szmaja wpadł na niego, stała się rzecz nie­moż­liwa – bieg Szmai zakoń­czył się w jed­nej chwili.

Pierw­sza zatrzy­mała się jego twarz, gdy Szmaja wal­nął nosem w otwartą dłoń Durzo. Reszta ciała unio­sła się rów­no­le­gle do ziemi, a potem grzmot­nęła na kamienną posadzkę.

– Doszcz tego! – krzyk­nął Cor­bin Fishill.

Ber­nerd z pośli­zgiem wyha­mo­wał przed Durzo i zaraz przy­klęk­nął koło brata. Szmaja jęczał. Jego krwa­wiący nos wpa­so­wał się aku­rat w pysk wyrzeź­bio­nego w kamien­nej pod­ło­dze szczura.

Krzy­wiąc się, Cor­bin wycią­gnął igłę z łydki.

– Co to?

– Chcesz wie­dzieć, czy na­dal potra­fię zabi­jać? – Durzo poło­żył małą fiolkę przed mię­śnia­kiem. – Jeśli ta igła była zatruta, tu masz anti­do­tum. Ale jeśli nie, odtrutka cię zabije. Wypij albo nie.

– Wypij, Cor­bin – powie­dział Pon Dra­din. Shinga ode­zwał się po raz pierw­szy od wej­ścia Durzo. – Wiesz, Blint, był­byś lep­szym sie­pa­czem, gdy­byś nie wie­dział, że jesteś naj­lep­szy. A jesteś. Jed­nak na­dal przyj­mu­jesz roz­kazy ode mnie. Następ­nym razem, kiedy tkniesz kogoś z mojej Dzie­wiątki, ponie­siesz kon­se­kwen­cje. A teraz wynoś się stąd.

***

Z tune­lem było coś nie tak. Mer­ku­riusz cho­dził już wcze­śniej tune­lami i nawet jeśli nie prze­pa­dał za wędro­wa­niem w odpy­cha­ją­cej ciem­no­ści z pomocą samego dotyku, to był w sta­nie to zro­bić. Tunel zaczął się jak każdy inny: szorstka powierzch­nia, zakręty, i, rzecz jasna, ciem­ność. Ale w miarę jak zagłę­biał się bar­dziej w zie­mię, ściany sta­wały się prost­sze, pod­łoga gład­sza. Ten tunel był ważny.

Ale to tylko cie­ka­wostka, jesz­cze nic złego. Coś, co naprawdę nie paso­wało Mer­ku­riu­szowi, znaj­do­wało się teraz krok przed nim. Przy­siadł na pię­tach, odpo­czy­wa­jąc i się zasta­na­wia­jąc. Nie usiadł. Siada się tylko wtedy, kiedy się wie, że przed niczym nie będziesz ucie­kać.

Nie wyczuł żad­nej zmiany w zapa­chach, cho­ciaż powie­trze tu w dole było cięż­kie i gęste jak kleik. Gdy mru­żył oczy, wyda­wało mu się, że coś widzi, ale był pewien, że to tylko efekt zaci­ska­nia powiek. Znowu wycią­gnął rękę. Czy powie­trze zro­biło się tu chłod­niej­sze?

A potem był pra­wie pewien, że powie­trze się poru­szyło. Nagle prze­ra­ził się. Blint prze­szedł tędy dwa­dzie­ścia minut temu. Nie niósł ze sobą pochodni. Mer­ku­riusz nie pomy­ślał o tym wtedy, a teraz przy­po­mniały mu się różne opo­wie­ści.

Deli­katny podmuch kwa­śnego powie­trza owiał mu poli­czek. Nie­wiele bra­ko­wało, a Mer­ku­riusz puściłby się bie­giem, ale nie wie­dział, w którą stronę może bez­piecz­nie ucie­kać. Nie miał czym się bro­nić. Pięść Gil­dii trzy­mał całą broń. Kolejny podmuch musnął jego drugi poli­czek. Powie­trze pach­niało… Czosn­kiem?

– Ist­nieją sekrety na tym świe­cie, dzie­ciaku. Takie sekrety jak magiczne alarmy i toż­sa­mość Dzie­wiątki. Jeśli zro­bisz następny krok, poznasz jeden z nich. A potem znaj­dzie cię dwóch milut­kich mię­śnia­ków, któ­rzy otrzy­mali roz­kaz zabi­cia każ­dego intruza.

– Pan Blint? – Mer­ku­riusz roz­glą­dał się w ciem­no­ściach.

– Następ­nym razem, jak będziesz kogoś śle­dził, nie rób tego tak ukrad­kowo. Wtedy wyglą­dasz bar­dziej podej­rza­nie.

Cokol­wiek miał na myśli, nie brzmiało to dobrze.

– Panie Blint?

Usły­szał śmiech odda­la­jący się tune­lem.

Mer­ku­riusz sko­czył na równe nogi, czu­jąc, że nadzieja wymyka mu się wraz z tym gasną­cym śmie­chem. Pobiegł tune­lem w ciem­no­ści.

– Pocze­kaj!

Nie było odpo­wie­dzi. Mer­ku­riusz przy­śpie­szył. Zacze­pił stopą o kamień i padł jak długi, zdzie­ra­jąc skórę z kolan i rąk na kamien­nej pod­ło­dze.

– Panie Blint, pro­szę zacze­kać! Muszę zostać pana uczniem. Panie Blint, pro­szę!

Głos roz­legł się tuż nad nim, cho­ciaż kiedy Mer­ku­riusz się rozej­rzał, niczego nie zoba­czył.

– Nie biorę uczniów. Wra­caj do domu, mały.

– Ale ja jestem inny! Zro­bię wszystko. Mam pie­nią­dze!

Nie było odpo­wie­dzi. Blint znik­nął.

Cisza bolała, pul­so­wała roz­cię­ciami na kola­nach i dło­niach Mer­ku­riu­sza. Nie miał na to co zara­dzić. Chciał się roz­pła­kać, ale zara­zem czuł, że pła­czą tylko małe dzieci.

Mer­ku­riusz wró­cił na tery­to­rium Czar­nego Smoka, kiedy niebo jaśniało. Różne kwar­tały Nor otrzą­sały się z pijac­kiej drzemki. Pie­ka­rze wsta­wali, ter­mi­na­to­rzy u kowala roz­pa­lali ogień w kuźni, szczury gil­dyjne, dziwki, mię­śniaki i paję­cza­rze szli spać, a kie­szon­kowcy, oszu­ści, szu­le­rzy i reszta tych, co pra­co­wali za dnia, jesz­cze spała.

Zwy­kle zapa­chy Nor koiły. Nie­odmien­nie w powie­trzu wisiał zapach zagród dla bydła, prze­ty­kany smro­dem ludz­kich nie­czy­sto­ści pły­ną­cych sze­ro­kimi rynsz­to­kami przy każ­dej ulicy i jesz­cze gor­szym smro­dem rzeki Plith, zapach gni­ją­cej roślin­no­ści na pły­ci­znach i zale­wi­skach leni­wej rzeki, nieco mniej kwa­śny aro­mat oce­anu. Jeśli szczę­śli­wie powiała aku­rat bryza, smród śpią­cych żebra­ków, któ­rzy ni­gdy się nie myli i potra­fili zaata­ko­wać szczura bez żad­nego powodu poza wście­kło­ścią na cały świat. Po raz pierw­szy dla Mer­ku­riu­sza te zapa­chy zamiast ozna­czać dom, koja­rzyły się tylko z bru­dem. Odrzu­ce­nie i roz­pacz to odory uno­szące się z każ­dej zatę­chłej ruiny i dziury z szam­bem w Norach.

Opusz­czony młyn, w któ­rym kie­dyś łuskano ryż, nie był tylko pustym budyn­kiem, w któ­rym sypiała gil­dia. To był sym­bol. Młyny na zachod­nim wybrzeżu plą­dro­wali tylko despe­raci, gotowi prze­bić się przez wszyst­kich mię­śnia­ków naję­tych przez wła­ści­cieli. Gdzie­kol­wiek się nie spoj­rzało, było widać upa­dek i znisz­cze­nie, i Mer­ku­riusz sta­no­wił część tego świata.

Kiedy wró­cił do domu gil­dii, ski­nął głową do czujki i wsu­nął się do środka, nie siląc się nawet na dys­kre­cję. W gil­dii przy­zwy­cza­jono się do dzieci, które wstają w nocy wysi­kać się, więc nikt nie pomy­śli, że był gdzieś dalej. Gdyby spró­bo­wał zakraść się z powro­tem, tylko zwró­ciłby na sie­bie uwagę.

Może o to cho­dziło z tą ukrad­ko­wo­ścią.

Kła­dąc się na swoje zwy­kłe miej­sce obok okna, wsu­nął się mię­dzy Laleczkę i Jarla. Bywało tu zimno, ale pod­łoga była gładka, a w deskach nie było za wiele drzazg. Szturch­nął przy­ja­ciela.

– Jay-Oh, wiesz, co to zna­czy ukrad­kowo?

Jarl tylko prze­to­czył się na drugi bok, pomru­ku­jąc. Mer­ku­riusz szturch­nął go raz jesz­cze, ale przy­ja­ciel nawet nie drgnął. Pew­nie ma za sobą długą noc.

Jak wszyst­kie szczury z gil­dii, Mer­ku­riusz, Jarl i Laleczka spali bli­sko sie­bie, żeby im było cie­plej. Zwy­kle Laleczka lądo­wała pośrodku, bo była mała i łatwo mar­zła, ale dziś wie­czór Jarl i Laleczka nie leżeli bli­sko sie­bie.

Laleczka przy­su­nęła się i objęła Mer­ku­riu­sza, ści­ska­jąc go mocno, a Mer­ku­riusz ucie­szył się z jej cie­pła. Zmar­twie­nie gry­zło go w głębi duszy jak szczur, ale był za bar­dzo zmę­czony. Zasnął.

Rozdział 5

Kosz­mar zaczął się, gdy tylko Mer­ku­riusz się obu­dził.

– Dzień dobry – powie­dział Szczur. – Jak się miewa mój ulu­biony wypier­dek?

Radość na twa­rzy Szczura ostrze­gła Mer­ku­riu­sza, że święci się coś naprawdę złego. Roth i Zaję­cza Warga stali po obu stor­nach Szczura i aż ich roz­no­siło pod­nie­ce­nie.

Laleczka znik­nęła. Jarl też. Ni­gdzie nie było widać Ja’laliela. Mru­ga­jąc, ośle­piony sło­necz­nym świa­tłem wpa­da­ją­cym przez dziurę po zerwa­nym dachu, Mer­ku­riusz wstał i spró­bo­wał zorien­to­wać się w sytu­acji. Reszta gil­dii znik­nęła – szczury albo poszły do pracy, albo grze­bały w śmie­ciach, albo doszły do wnio­sku, że to dobry moment, by się ulot­nić. Zatem widziały, że Szczur wcho­dzi.

Roth stał przy tyl­nych drzwiach, a Zaję­cza Warga sta­nął za Szczu­rem, na wypa­dek gdyby Mer­ku­riusz chciał biec do fron­to­wych drzwi albo okna.

– Gdzie byłeś ostat­niej nocy? – zapy­tał Szczur.

– Musia­łem się wysi­kać.

– Długo sika­łeś. Prze­ga­pi­łeś całą zabawę.

Kiedy Szczur ode­zwał się w ten spo­sób, cał­ko­wi­cie bez­na­mięt­nie, bez jakiej­kol­wiek into­na­cji w gło­sie, Mer­ku­riusz poczuł strach zbyt głę­boki, by się z niego otrzą­snąć. Wie­dział, co to prze­moc. Widział mor­do­wa­nych żegla­rzy, widział pro­sty­tutki ze świe­żymi bli­znami, miał przy­ja­ciela, który umarł pobity przez han­dla­rza. Okru­cień­stwo spa­ce­ro­wało wśród Nor ręka w rękę z biedą i wście­kło­ścią. Ale śmierć w oczach Szczura ostrze­gała, że jest więk­szym dzi­wa­dłem niż Zaję­cza Warga. Zaję­cza Warga uro­dził się bez kawałka ust. Szczur uro­dził się bez sumie­nia.

– Co zro­bi­łeś? – zapy­tał Mer­ku­riusz.

– Roth! – Szczur ski­nął głową na dużego.

Roth otwo­rzył drzwi i zawo­łał „Do nogi”, jakby przy­wo­ły­wał psa, a potem coś zła­pał. Wcią­gnął to do środka i wtedy Mer­ku­riusz zoba­czył, że to Jarl. Usta miał spuch­nięte, oczy tak pod­bite, że aż czarne, i powieki tak obrzmiałe, że ledwo coś widział przez szparki. Bra­ko­wało mu paru zębów, a na twa­rzy miał zakrze­płą krew, która spły­nęła z miejsc, z któ­rych wyrwano mu gar­ści wło­sów.

Jarl nosił sukienkę.

Mer­ku­riu­szowi zro­biło się gorąco i jed­no­cze­śnie prze­bie­gły go zimne ciarki. Krew napły­nęła mu do twa­rzy. Nie mógł oka­zać swo­jej sła­bo­ści Szczu­rowi. Nie mógł się ruszyć. Odwró­cił się, żeby nie zwy­mio­to­wać.

Za jego ple­cami Jarl zakwi­lił cicho:

– Mer­kur, bła­gam, Mer­kur, nie odwra­caj się ode mnie. Nie chcia­łem…

Szczur ude­rzył go w twarz. Jarl padł na zie­mię.

– Jarl jest teraz mój – oznaj­mił Szczur. – Myśli, że będzie wal­czył każ­dej nocy, i rze­czy­wi­ście będzie. Przez jakiś czas. – Szczur uśmiech­nął się. – Ale zła­mię go. Czas działa na moją korzyść.

– Zabiję cię. Przy­się­gam – powie­dział Mer­ku­riusz.

– O, więc teraz ter­mi­nu­jesz u pana Blinta?

Szczur uśmiech­nął się, kiedy Mer­ku­riusz rzu­cił Jar­lowi spoj­rze­nie, bo poczuł się zdra­dzony. Jarl spu­ścił głowę; ramiona mu drżały, jakby bez­gło­śnie szlo­chał.

– Jarl powie­dział nam o tym, chyba gdzieś pomię­dzy Rothem i Davim. Ale cze­goś nie rozu­miem. Skoro pan Blint przy­jął cię na ucznia, to dla­czego tu jesteś? Wró­ci­łeś mnie zabić?

Jarl powstrzy­mał łzy i odwró­cił się, chwy­ta­jąc się ostat­niej nadziei.

Mer­ku­riusz nie miał nic do powie­dze­nia.

– Nie przy­jął mnie – przy­znał się.

Jarl zała­mał się.

– Wszy­scy wie­dzą, że nie przyj­muje uczniów, głupku – odparł Szczur. – Więc oto nasza umowa, Mer­kur. Nie wiem, co dla niego zro­bi­łeś, ale Ja’laliel powie­dział, że nie wolno mi cie­bie tknąć, więc cię nie tknę. Tyle że prę­dzej czy póź­niej, to będzie moja gil­dia.

– Pew­nie prę­dzej niż póź­niej – wtrą­cił się Roth.

Uniósł brew, patrząc na Mer­ku­riu­sza.

– Mam wiel­kie plany odno­śnie do Czar­nego Smoka i nie pozwolę, żebyś wszedł mi w drogę – powie­dział Szczur.

– Czego ode mnie chcesz? – Głos Mer­ku­riu­sza brzmiał cie­niutko i piskli­wie.

– Chcę, żebyś był boha­te­rem. Chcę, żeby każdy, kto nie śmie mi się posta­wić, patrzył na cie­bie i zaczął mieć nadzieję. A potem znisz­czę wszystko, co stwo­rzy­łeś. Znisz­czę wszystko, co kochasz. Znisz­czę cie­bie tak cał­ko­wi­cie, że nikt wię­cej nie ośmieli mi się prze­ciw­sta­wić. Więc sta­raj się jak naj­le­piej, nie sta­raj się wcale, albo w ogóle nic nie rób. I tak wygram. Zawsze wygry­wam.

Mer­ku­riusz nie uiścił opłaty następ­nego dnia. Miał nadzieję, że Szczur go ude­rzy. Wystar­czyłby jeden cios i Mer­ku­riusz spadłby z pie­de­stału. Ale Szczur go nie ude­rzył. Klął i wście­kał się, a jego oczy się śmiały, i kazał Mer­ku­riuszowi następ­nym razem przy­nieść dwa razy wię­cej.

Oczy­wi­ście nic nie przy­niósł. Wycią­gnął tylko pustą rękę, jakby już obe­rwał. To nie miało zna­cze­nia. Szczur wściekł się, oskar­żył go, że mu się sta­wia, ale nawet go nie tknął. I tak to wyglą­dało każ­dego dnia wno­sze­nia opłat. Stop­niowo Mer­ku­riusz wró­cił do pracy, zaczął zbie­rać mie­dziaki i odkła­dać je do oszczęd­no­ści Jarla. Te dni były straszne: Szczur nie pozwa­lał Jar­lowi roz­ma­wiać z Mer­ku­riuszem i po jakimś cza­sie Mer­ku­riusz nawet nie wie­dział, czy Jarl jesz­cze chce z nim roz­ma­wiać. Jarl, któ­rego znał, po tro­chu zni­kał. Nawet nie pomo­gło, kiedy prze­stali go zmu­szać do nosze­nia sukienki.

Noce były jesz­cze gor­sze. Szczur zabie­rał Jarla co noc, kiedy reszta gil­dii uda­wała, że nic nie sły­szy. Mer­ku­riusz i Laleczka kulili się razem, a potem w ciszy prze­ry­wa­nej cichym pła­czem Mer­ku­riusz leżał godzi­nami na ple­cach, snu­jąc wyra­fi­no­wane plany zemsty, któ­rych wie­dział, że ni­gdy nie zre­ali­zuje.

Stał się nie­ostrożny. Obrzu­cał Szczura wyzwi­skami, kwe­stio­no­wał każdy roz­kaz i sta­wał w obro­nie każ­dego, kogo Pięść bił. Szczur odpo­wia­dał prze­kleń­stwami, ale zawsze w jego oczach pło­nął uśmie­szek. Malu­chy i fra­je­rzy w gil­dii zaczęli kie­ro­wać się zda­niem Mer­ku­riu­sza i patrzyli na niego oczami peł­nymi uwiel­bia­nia.

Mer­ku­riusz poczuł, że sytu­acja w gil­dii prze­kro­czyła masę kry­tyczną, w dniu, kiedy dwóch dużych przy­nio­sło mu lunch i usia­dło razem z nim na ganku. To było jak obja­wie­nie. W życiu nie uwie­rzyłby, że któ­ry­kol­wiek z dużych przy­łą­czyłby się do niego. Dla­czego mie­liby to zro­bić? Nie miał nic. I wtedy zro­zu­miał swój błąd. Ni­gdy nie obmy­ślił planu, co zrobi, kiedy dołą­czą do niego duzi. Po dru­giej stro­nie podwó­rza Ja’laliel sie­dział bez­rad­nie, kasz­lał krwią i wyglą­dał żało­śnie.

Ale jestem głupi. Szczur tylko na to cze­kał. Tak to zaaran­żo­wał, żeby Mer­ku­riusz został boha­te­rem. Nawet wprost mu to powie­dział. To nie będzie prze­wrót. To będzie czystka.

***

– Ojcze, pro­szę, nie jedź. – Logan Gyre zła­pał za uzdę rumaka, igno­ru­jąc chłód przed świ­tem i powstrzy­mu­jąc łzy.

– Nie, zostaw to – powie­dział diuk Gyre do Wen­dela Nor­tha, swo­jego rządcy, który kie­ro­wał słu­żą­cymi nio­są­cymi skrzy­nię pełną ubrań diuka. – Ale chcę, żeby w ciągu tygo­dnia prze­słano mi tysiąc weł­nia­nych płasz­czy. Sko­rzy­staj z naszych wła­snych fun­du­szy i nie proś o zwrot z kró­lew­skiej kasy. Nie chcę dawać kró­lowi pre­tek­stu do odmowy. – Splótł za ple­cami dło­nie w ręka­wi­cach. – Nie wiem, w jakim sta­nie są gar­ni­zo­nowe staj­nie, ale chciał­bym dostać wie­ści z Haver­mere, ile koni mogą mi prze­słać przed zimą.

– To już zała­twione, milor­dzie.

Wszę­dzie krę­cili się słu­żący, ładu­jąc wozy, które pojadą na pół­noc z zapa­sami żyw­no­ści i wszel­kim zaopa­trze­niem. Setka ryce­rzy Gyre’a zaj­mo­wała się ostat­nimi przy­go­to­wa­niami, spraw­dza­jąc sio­dła, konie i broń. Słu­żący, któ­rzy mieli opu­ścić rodziny, żegnali się pośpiesz­nie.

Diuk odwró­cił się do syna, a już sam widok ojca w zbroi spra­wił, że w oczach Logana zalśniły łzy dumy i stra­chu.

– Synu, masz dwa­na­ście lat.

– Potra­fię wal­czyć. Nawet pan Vor­den przy­znaje, że obcho­dzę się z mie­czem nie­mal tak dobrze, jak żoł­nierz.

– Loga­nie, nie każę ci zostać, dla­tego, że wąt­pię w twoje zdol­no­ści. Prze­ciw­nie, naprawdę w nie wie­rzę. Prawda jest taka, że matka bar­dziej potrze­buje cię tutaj, niż ja będę potrze­bo­wał cię w górach.

– Ale ja chcę jechać z tobą.

– A ja w ogóle nie chcę wyjeż­dżać. To, czego chcemy, nie ma tu nic do rze­czy.

– Jasin powie­dział, że Dzie­wią­tak tylko pró­buje cię upo­ko­rzyć. Powie­dział, że to obraza dla diuka powie­rzyć mu tak mały poste­ru­nek.

Nie wspo­mniał o innych rze­czach, które powie­dział Jasin. Nie uwa­żał się za poryw­czego, ale w ciągu trzech mie­sięcy od śmierci króla Davina i przy­ję­cia przez Ale­ine’a Gun­dera tytułu Ale­ine’a IX – zwa­nego pro­tek­cjo­nal­nie Dzie­wią­ta­kiem – Logan wsz­czął już kilka bójek.

– A co ty myślisz, synu?

– Nie sądzę, żebyś kogo­kol­wiek się bał.

– Więc Jasin powie­dział, że się boję, tak? To dla­tego zaro­bi­łeś siniaki na knyk­ciach?

Logan nagle uśmiech­nął się sze­roko. Był wysoki jak ojciec, ale jesz­cze nie nabrał takiej same masy, ale dowódca ich straży, Ren Vor­den, powie­dział, że to tylko kwe­stia czasu. Kiedy Logan bił się z innymi chłop­cami, nie prze­gry­wał.

– Synu, nie popeł­nij błędu. Prze­ję­cie dowo­dze­nia nad gar­ni­zo­nem w Wyją­cych Wichrach to nic wiel­kiego, ale lep­sze to niż wygna­nie albo śmierć. Jeśli zostanę, król w końcu zafun­duje mi albo jedno, albo dru­gie. Każ­dego lata będziesz przy­jeż­dżał tre­no­wać z moimi ludźmi, ale potrze­buję, żebyś tu został. Przez pół roku będziesz moimi oczami i uszami w Cena­rii. Twoja matka… – Urwał i spoj­rzał gdzieś za Logana.

– Uważa, że twój ojciec jest głup­cem – oznaj­miła Catrinna Gyre, poja­wia­jąc się nagle.

Wywo­dziła się z innego rodu ksią­żę­cego – Gra­esi­nów – i miała typowe dla tej rodziny zie­lone oczy, drobne rysy i tem­pe­ra­ment. Mimo wcze­snej godziny była ubrana w piękną suk­nię z zie­lonego jedwa­biu obrę­bioną gro­no­sta­jem, a jej włosy błysz­czały po wyszczot­ko­wa­niu.

– Regnus, jeśli wsią­dziesz na tego konia, nie chcę cię ni­gdy wię­cej widzieć.

– Catrinna, nie będziemy teraz o tym roz­ma­wiać.

– Ten sza­kal będzie cię judzić prze­ciwko mojej rodzi­nie, wiesz o tym. Znisz­czy cie­bie, znisz­czy ich, tak czy ina­czej wygra.

– To jest twoja rodzina, Catrinno. I pod­ją­łem już decy­zję. – Głos diuka Gyre zabrzmiał ostro i roz­ka­zu­jąco jak trzask bicza. Sły­sząc ten ton, Logan chciał się sku­lić i stać nie­wi­dzial­nym.

– Którą ze swo­ich nie­rząd­nic zabie­rasz ze sobą?

– Nie zabie­ram żad­nej poko­jówki, cho­ciaż nie­które z nich trudno będzie zastą­pić. Zosta­wiam je z sza­cunku dla cie­bie…

– Uwa­żasz mnie za głu­pią? Znaj­dziesz sobie jakąś zdzirę na miej­scu.

– Catrinna. Wra­caj do domu. Natych­miast!

Posłu­chała. Diuk obser­wo­wał, jak odcho­dzi. Prze­mó­wił, nie odwra­ca­jąc się do Logana:

– Twoja matka… o pew­nych spra­wach powiem ci, kiedy będziesz star­szy. Na razie ocze­kuję, żebyś trak­to­wał ją z sza­cun­kiem, ale to ty będziesz lor­dem Gyre, kiedy ja wyjadę.

Logan wytrzesz­czył oczy.

Ojciec pokle­pał go po ramie­niu.

– To nie ozna­cza, że możesz ucie­kać z lek­cji. Wen­del nauczy cię wszyst­kiego, co musisz wie­dzieć. Przy­się­gam, ten czło­wiek lepiej się orien­tuje w kwe­stiach doty­czą­cych naszych ziem niż ja. Będę tylko cztery dni drogi stąd. Masz wspa­niały umysł, synu, i dla­tego musisz tu zostać. To mia­sto jest gniaz­dem żmij. Są tutaj tacy, któ­rzy chcie­liby nas znisz­czyć. Twoja matka zauwa­żyła oznaki tego i to po czę­ści ją nie­po­koi. Wpro­wa­dzam cię do tej gry, Loga­nie. Wolał­bym tego, nie robić, ale jesteś jedy­nym pion­kiem, jaki został mi w tej roz­grywce. Zaskocz ich. Bądź mądrzej­szy, lep­szy, odważ­niej­szy i szyb­szy niż kto­kol­wiek by się spo­dzie­wał. To nie w porządku, że zrzu­cam na cie­bie taki cię­żar, ale muszę. Liczę na cie­bie. Ród Gyre liczy na cie­bie. Cała nasza cze­ladź i wszy­scy wasale liczą na cie­bie, i może nawet całe kró­le­stwo.

Diuk Gyre wsko­czył na ogrom­nego, bia­łego rumaka.

– Kocham cię, synu. Ale nie zawiedź mnie.

Rozdział 6

Ciem­ność była wszech­ogar­nia­jąca i zimna jak obję­cia śmierci. Mer­ku­riusz przy­kuc­nął pod ścianą w zaułku, mając nadzieję, że nocny wiatr zagłu­szy dzwon jego serca. Piąty duży, który dołą­czył do niego, ukradł nóż ze składu z bro­nią Szczura i teraz Mer­ku­riusz ści­skał kawa­łek metalu tak mocno, że aż go roz­bo­lała dłoń.

W zaułku na­dal nie było żad­nego ruchu. Mer­ku­riusz wbił ostrze w zie­mię i wci­snął dło­nie pod pachy, żeby je roz­grzać. Może minąć wiele godzin, nim cokol­wiek się sta­nie. Ale to nie­ważne. Miał coraz mniej­sze szanse. Już zmar­no­tra­wił zbyt wiele czasu.

Szczur nie był głupi. Był okrutny, ale miał plan. A Mer­ku­riusz nie. Mio­tał się w stra­chu przez trzy mie­siące, zamiast pla­no­wać. Pięść jasno przed­sta­wił swoje zamiary. To wystar­cza­jąco uła­twiało sprawę. Mer­ku­riusz domy­ślał się, co pla­no­wał Szczur; musiał tylko poskła­dać wszyst­kie kawałki do kupy. Teraz, kiedy myślał, potra­fił wejść w skórę Szczura aż zbyt łatwo i myśleć tak jak on.

Czystka to za mało. Czystka zapewni mi bez­pie­czeń­stwo tylko na kilka lat. Inne głowy gil­dii też zabi­jały, żeby zacho­wać wła­dzę. Zabi­ja­nie nie wyróżni mnie w żaden spo­sób.

Mer­ku­riusz pra­co­wał nad pomy­słem. Szczur miał wiel­kie ambi­cje. Potra­fił ukry­wać nie­na­wiść przez trzy mie­siące. Dla­czego przez tyle czasu nie chciałby nawet ude­rzyć Mer­ku­riusza?

Znisz­cze­nie. O to cho­dziło. Szczur znisz­czy go w spek­ta­ku­larny spo­sób. Zaspo­koi wła­sne okru­cień­stwo i wzmocni wła­dzę. Zrobi coś tak potwor­nego, że Mer­ku­riusz sta­nie się legendą powta­rzaną przez gil­die. Może nawet go nie zabije, pozo­stawi oka­le­czo­nego w strasz­liwy spo­sób, żeby każdy, kto spo­tka Mer­ku­riusza, bał się Szczura jesz­cze bar­dziej.

W zaułku coś zaszu­rało i Mer­ku­riusz zamarł. Powoli, bar­dzo powoli, wycią­gnął maj­cher. Zaułek był wąski, budynki pochy­lały się tak bli­sko sie­bie, że doro­sły czło­wiek mógł dotknąć obu ścian jed­no­cze­śnie. Mer­ku­riusz wybrał go nie bez powodu. Ale teraz mury wyda­wały się zło­wro­gie, jakby wycią­gały ku sobie chciwe palce, odci­na­jąc blask gwiazd, jakby się­gały po niego. Wiatr szem­rał nad dachami, opo­wia­da­jąc histo­rie o mor­der­stwie.

Mer­ku­riusz znowu usły­szał sze­lest i się roz­luź­nił. Stary, prze­stra­szony szczur wyszedł spod kupy zatę­chłych desek i węszył. Mer­ku­riusz się nie poru­szył, kiedy szczur podrep­tał przed sie­bie. Obwą­chał nagą stopę Mer­ku­riusza, szturch­nął go mokrym nosem. Nie wyczu­wa­jąc nie­bez­pie­czeń­stwa, zaczął się szy­ko­wać do uczty.

Kiedy już miał ugryźć, Mer­ku­riusz zato­pił nóż za jego uszami i wbił ostrze tak mocno, że zazgrzy­tało o zie­mię. Szczur szarp­nął się, ale nie zapisz­czał. Mer­ku­riusz wycią­gnął wąskie żelazo, zado­wo­lony z tego, że zała­twił sprawę tak cicho. Rozej­rzał się po zaułku raz jesz­cze. Na­dal nic.

Więc gdzie jest moja sła­bość? Co ja zro­bił­bym na miej­scu Szczura, żeby mnie znisz­czyć?

Coś poła­sko­tało go w kark, strzą­snął to ręką. Cho­lerne robaki.

Robaki? Prze­cież jest potwor­nie zimno. Na dłoni, którą dotknął szyi, poczuł coś cie­płego i lep­kiego.

Mer­ku­riusz odwró­cił się i wziął zamach, ale nóż wypadł mu z ręki, kiedy obe­rwał w nad­gar­stek.

Durzo Blint kucał bli­żej niż stopę od niego. Nie ode­zwał się. Po pro­stu patrzył, a jego spoj­rze­nie było lodo­wate.

Cisza prze­cią­gała się, kiedy patrzyli się na sie­bie bez słowa

– Pan widział szczura – powie­dział Mer­ku­riusz.

Tam­ten uniósł brew.

– Zra­nił mnie pan tam, gdzie ja go zra­ni­łem. Poka­zał mi pan, że jest o tyle lep­szy ode mnie, o ile ja od szczura.

Ślad uśmie­chu.

– Dziwny z cie­bie szczu­rek gil­dyjny. Taki bystry, a taki głupi.

Mer­ku­riusz spoj­rzał na nóż – który jak za sprawą magii zna­lazł się teraz w dłoni Durzo – i zawsty­dził się. Rze­czy­wi­ście był głupi. Co sobie myślał? Że zagrozi sie­pa­czowi?

– Zamie­rzam u pana ter­mi­no­wać – powie­dział.

Blint otwartą dło­nią ude­rzył go w twarz i chło­pak wycią­gnął się na murze. Ude­rzył twa­rzą w kamień i klap­nął ciężko.

Kiedy się prze­tur­lał, Blint już stał nad nim.

– Daj mi jeden dobry powód, dla któ­rego nie powi­nie­nem cię zabić.

Laleczka. Była nie tylko odpo­wie­dzią na pyta­nie Blinta, ale też sła­bo­ścią Mer­ku­riu­sza. Tam wła­śnie Szczur ude­rzy. Mer­ku­riu­szowi zro­biło się nie­do­brze. Naj­pierw Jarl, teraz Laleczka.

– Powi­nien pan.

Blint znowu uniósł brew.

– Jest pan naj­lep­szym sie­pa­czem w mie­ście, ale nie jedy­nym. I jeśli nie przyj­mie mnie pan na ucznia, będę się uczył u Hu Szu­bie­nicz­nika albo Wra­ble’a Szramy. Poświęcę całe życie na naukę do chwili, kiedy będę miał z panem szansę. Pocze­kam, aż pomy­śli pan, że zapo­mnia­łem o dzi­siej­szym dniu. Pocze­kam, aż pan uzna, że to były tylko pogróżki głu­piego szczura z gil­dii. A kiedy stanę się mistrzem, przez jakiś czas będzie się pan bał wła­snego cie­nia. Kilka razy rzuci się pan na cień, ale mnie tam nie będzie, w końcu jeden jedyny raz pan sobie odpu­ści, i wła­śnie wtedy tam będę. Nie obcho­dzi mnie, czy przy tej oka­zji pan mnie zabije. Oddam swoje życie za pań­skie.

Spoj­rze­nie Durzo pra­wie się nie zmie­niło, gdy z nie­bez­piecz­nego, ale roz­ba­wio­nego, stało się po pro­stu nie­bez­pieczne. Ale Mer­ku­riusz nie widział tego przez łzy, które napły­nęły mu do oczu. Widział tylko pustkę, która poja­wiła się w spoj­rze­niu Jarla, i wyobra­ził ją sobie w oczach Laleczki. Wyobra­ził sobie jej krzyk, gdyby Szczur się poja­wiał i zabie­rał ją każ­dej nocy. Krzy­cza­łaby bez słów przez pierw­sze kilka tygo­dni, może by wal­czyła – gry­zła i dra­pała przez chwilę – a potem już by nie krzy­czała, już by nie wal­czyła. Byłoby tylko sły­chać poję­ki­wa­nie, odgłosy ciała i przy­jem­no­ści Szczura. Jak to było z Jar­lem.

– Czy twoje życie jest aż tak puste, chłop­cze?

Będzie, jeśli odmó­wisz.

– Chcę być taki jak pan.

– Nikt nie chce być taki jak ja.

Blint wycią­gnął ogromny miecz i przy­tknął go do gar­dła Mer­ku­riu­sza. Przez chwilę chłopcu było obo­jętne, czy ostrze wypije jego życie. Śmierć byłaby lep­sza niż patrze­nie, jak Laleczka znika na jego oczach.

– Lubisz ranić ludzi? – zapy­tał Blint.

– Nie, panie.

– Zabi­łeś już kogoś?

– Nie.

– Więc dla­czego mar­nu­jesz mój czas?

O co mu cho­dziło? Mówił poważ­nie? Nie­moż­liwe.

– Sły­sza­łem, że pan tego nie lubi. Nie trzeba tego lubić, żeby być dobrym – odpo­wie­dział Mer­ku­riusz.

– Kto ci to powie­dział?

– Mama K. Powie­działa, że tym różni się pan od nie­któ­rych.

Blint zmarsz­czył brwi. Wycią­gnął ząbek czosnku z sakiewki i wrzu­cił do ust. Prze­żu­wa­jąc, scho­wał miecz do pochwy.

– No dobra, dzie­ciaku. Chcesz się wzbo­ga­cić?

Mer­ku­riusz poki­wał głową.

– Szybki jesteś. A potra­fisz liczyć punkty, myśląc jed­no­cze­śnie i pamię­ta­jąc o pięć­dzie­się­ciu innych rze­czach? Masz zręczne ręce?

Za każ­dym razem Mer­ku­riusz kiwał głową.

– To zostań szu­le­rem. – Durzo się zaśmiał.

Ale nie Mer­ku­riusz. Spoj­rzał na swoje stopy.

– Nie chcę się wię­cej bać.

– Ja’laliel cię bije?

– Ja’laliel to pryszcz.

– Więc kto?

– Nasza Pięść. Szczur. – Dla­czego tak trudno wypo­wie­dzieć jego imię?

– Bije cię?

– Chyba że… chyba że się z nim robi… te rze­czy. – Zabrzmiało to słabo, ale Blint nic nie powie­dział, więc Mer­ku­riusz dodał. – Nie pozwolę już wię­cej, żeby ktoś mnie ude­rzył. Ni­gdy wię­cej.

Blint cały czas patrzył gdzieś w dal. Mer­ku­riusz miał czas, żeby, mru­ga­jąc, pozbyć się łez z oczu. Księ­życ w pełni zalał mia­sto zło­tym świa­tłem.

– Stara dziwka potrafi być piękna. Mimo wszystko.

Mer­ku­riusz podą­żył za wzro­kiem Blinta, ale nikogo nie zoba­czył. Sre­brzy­sta mgła pod­no­siła się znad cie­płego obor­nika w zagro­dach i snuła wokół sta­rych, popsu­tych akwe­duk­tów. W ciem­no­ściach Mer­ku­riusz nie mógł widzieć Krwa­wią­cego Czło­wieka dopiero co naba­zgra­nego na Czar­nym Smoku, ale wie­dział, że tam jest. Odkąd Ja’laliel zaczął cho­ro­wać, jego gil­dia sys­te­ma­tycz­nie tra­ciła tery­to­ria.

– Pro­szę pana?

– W tym miej­scu nie ma kul­tury. Poza kul­turą ulicy. Budynki są z cegły na jed­nej ulicy, z wikliny i błota na dru­giej, a z bam­busa na następ­nej. Tytuły są ali­ta­erań­skie, ubra­nia cal­la­eań­skie, a muzyka to tylko sethyj­skie harfy i liry lodri­car­skie, nawet te cho­lerne pola ryżowe ukra­dli­śmy Ceu­rze. Ale dopóki jej nie tkniesz, ani nie przyj­rzysz się jej z bli­ska, na­dal jest piękna.

Mer­ku­riusz pomy­ślał, że chyba rozu­mie. Trzeba uwa­żać, czego się tknie i dokąd pój­dzie w Norach. Kałuże rzy­go­win i innych fizjo­lo­gicz­nych pły­nów roz­le­wały się na uli­cach, a ogni­ska, na któ­rych palono obor­ni­kiem, i tłu­stawa para z nie­ustan­nie gotu­ją­cych się kadzi z łojem pokry­wały wszystko tłu­stą sadzą. Ale nie potra­fił odpo­wie­dzieć. Nawet nie był pewien, czy Blint mówił to do niego.

– Nie­wiele ci bra­kuje, chłop­cze. Ale ni­gdy nie biorę uczniów i cie­bie też nie wezmę. – Blint urwał, bawiąc się nożem, prze­su­wa­jąc go mię­dzy pal­cami. – Chyba że zro­bisz coś, czego nie potra­fisz.

Nadzieja zapło­nęła w piersi Mer­ku­riu­sza po raz pierw­szy od mie­sięcy.

– Zro­bię wszystko.

– Musiał­byś to zro­bić sam. Nikt inny nie może wie­dzieć. Musiał­byś wymy­ślić jak, kiedy i gdzie. Wszystko samo­dziel­nie.

– Co muszę zro­bić? – zapy­tał Mer­ku­riusz.

Czuł, jak Anioły Nocy zaci­skają palce na jego żołądku. Skąd wie­dział, co powie za chwilę Blint?

Sie­pacz pod­niósł mar­twego gry­zo­nia i rzu­cił go Mer­ku­riu­szowi.

– Tylko to. Zabij swo­jego Szczura i przy­nieś mi dowód. Masz na to tydzień.

Rozdział 7

Solon Tofu­sin pro­wa­dził szkapę ulicą Sidlin mię­dzy krzy­kli­wymi, cia­sno upa­ko­wa­nymi rezy­den­cjami wiel­kich rodów Cena­rii. Wiele z tych domów miało mniej niż dzie­sięć lat. Inne były star­sze, ale ostat­nio je prze­bu­do­wano. Budynki wzdłuż tej ulicy zasad­ni­czo róż­niły się od reszty archi­tek­tury cena­ryj­skiej. Te zbu­do­wali ci, któ­rzy mieli nadzieję, że za pie­nią­dze mogą kupić kul­turę. Wszy­scy oni rywa­li­zo­wali z sąsia­dami egzo­tycz­nymi pro­jek­tami, popi­su­jąc się fan­ta­zjami na temat lade­skich wież albo pawi­lo­nów rodem z Friaku, albo też nawią­za­niami do bar­dziej wyra­zi­stych rezy­den­cji ali­ta­erań­skich lub wier­nymi kopiami słyn­nych let­nich pała­ców ceu­rań­skich. Solon dostrzegł tu nawet coś, co chyba roz­po­zna­wał z jakie­goś obrazu – pękatą świą­ty­nię ymmur­ską do kom­pletu z cho­rą­giew­kami modli­tew­nymi. Pie­nią­dze z nie­wol­nic­twa, pomy­ślał.

Nie samo nie­wol­nic­two go prze­ra­żało. Na jego wyspie nie­wol­nic­two było powszechne. Ale nie w takim stop­niu jak tu. Te rezy­den­cje wybu­do­wano dzięki wal­kom nie­wol­ni­ków i dzie­ciń­com. Nie było mu po dro­dze, ale prze­szedł przez Nory, żeby zoba­czyć, jak wygląda mil­cząca część jego nowego mia­sta rodzin­nego. Nędza tam­tego miej­sca spra­wiała, że tutej­sze bogac­two było wręcz nie­przy­zwo­ite.

Ledwo szedł ze zmę­cze­nia. Był męż­czy­zną nie­zbyt wyso­kim, ale mimo wydat­nego brzu­cha sze­ro­kim w barach. Szkapa była zacnym koniem, ale był z niej żaden rumak i rów­nie czę­sto musiał ją pro­wa­dzić, jak na niej jeź­dził.

Wiel­kie posia­dło­ści cią­gnęły się przed nim, róż­niąc się od pozo­sta­łych nie tyle roz­mia­rem budyn­ków, ile obsza­rem ziemi w obrę­bie murów. O ile rezy­den­cje stały jedna obok dru­giej, o tyle posia­dło­ści były dość roz­le­głe. Straże czu­wały przy wro­tach ze wzmac­nia­nego żela­zem drewna zamiast przy zawi­łych kra­tach, przy bra­mach, które zbu­do­wano dla obrony, a nie dla ozdoby.

Bramę pierw­szej posia­dło­ści zdo­bił pstrąg Jadwi­nów pokryty płat­kami złota. Za bramą Solon dostrzegł wystawny ogród pełen posą­gów. Nie­które były z mar­muru, inne pokryto złotą folią. Nic dziw­nego, że mają tyle straży, pomy­ślał. Wszy­scy straż­nicy byli zawo­dow­cami i żad­nego nie dało się posą­dzić o urodę, co potwier­dzało plotki na temat duchessy; z przy­jem­no­ścią minął posia­dłość Jadwi­nów. Był przy­stoj­nym męż­czy­zną o oliw­ko­wej cerze, czar­nych oczach i wło­sach na­dal ciem­nych jak noc, nie­tknię­tych sza­rymi cie­niami świtu. Dzie­le­nie domu z wiecz­nie nie­za­spo­ko­joną duchessą, któ­rej mąż wyjeż­dżał w czę­ste i dłu­gie podróże dyplo­ma­tyczne to kło­pot, któ­rego nie potrze­bo­wał.

Co prawda tam, dokąd zmie­rzam, czeka mnie wcale nie mniej kło­po­tów. Doria­nie, mój przy­ja­cielu, mam nadzieję, że to był genialny plan. Nie chciał brać pod uwagę innej moż­li­wo­ści.

– Jestem Solon Tofu­sin. Przy­by­łem zoba­czyć się z lor­dem Gyre – powie­dział Solon, kiedy sta­nął przed bramą posia­dło­ści Gyre’ów.

– Z diu­kiem? – spy­tał straż­nik.

Zsu­nął hełm i podra­pał się po czole.

Co za głu­pek.

– Tak, z diu­kiem Gyre – powtó­rzył wol­niej i z więk­szym naci­skiem, niż to było konieczne, ale już był zmę­czony.

– To straszna szkoda – odparł straż­nik.

Solon pocze­kał, ale męż­czy­zna nie roz­wi­nął myśli. To nie głu­pek, tylko dupek.

– Lord Gyre wyje­chał?

– Gdzieżby.

Więc o to cho­dzi. Powi­nie­nem był się zorien­to­wać, widząc rude włosy.

– Wiem, że po tysiącu lat najaz­dów mądrzejsi Ceu­ra­nie prze­nie­śli się w głąb kon­ty­nentu, zosta­wia­jąc two­ich przod­ków na wybrzeżu, i zdaję sobie sprawę, że sethyj­scy piraci, któ­rzy napa­dali na wasze wio­ski, zabrali wszyst­kie zno­śne kobiety, ponow­nie zosta­wia­jąc two­ich przod­ków, więc w tym, że jesteś i głupi, i brzydki, nie ma two­jej winy. Może jed­nak poku­sił­byś się o próbę wyja­śnie­nia mi, jakim cudem lord Gyre może jed­no­cze­śnie wyje­chać i nie wyje­chać? Możesz uży­wać pro­stych słów.

Na prze­kór logice męż­czy­zna wyglą­dał na zado­wo­lo­nego.

– Nie ma żad­nych śla­dów na two­jej skó­rze, nie masz skrzeli i nawet nie gadasz jak ryba. I jesteś gruby jak na rybę. Niech zgadnę: zło­żyli cię w ofie­rze morzu, ale bogo­wie mor­scy nie przy­jęli cię, a kiedy fale wyrzu­ciły cię na brzeg, przy­gar­nęła cię trol­lica, która wzięła cię omył­kowo za swoje młode?

– Była ślepa – odparł Solon i, kiedy męż­czy­zna się zaśmiał, uznał, że lubi tego straż­nika.

– Diuk Gyre wyje­chał dziś rano. Nie wróci – wyja­śnił straż­nik.

– Nie wróci? Zna­czy ni­gdy?

– Nie moja rzecz gadać o tym. Ale nie, ni­gdy, chyba że się mylę. Wyje­chał objąć dowódz­two nad gar­ni­zo­nem w Wyją­cych Wichrach.

– Ale powie­dzia­łeś, że lord Gyre nie wyje­chał.

– Diuk wyzna­czył swo­jego syna lor­dem Gyre do czasu powrotu.

– Który nie nastąpi.

– Szybko chwy­tasz jak na rybę. Jego syn Logan jest głową rodu.

Nie­do­brze. Za żadne skarby nie potra­fił sobie przy­po­mnieć, czy Dorian powie­dział „diuk Gyre” czy „lord Gyre”. Solo­nowi nawet nie prze­szło przez myśl, że mogą być dwie głowy rodu Gyre. Jeśli prze­po­wied­nia mówiła o diuku Gyre, to powi­nien od razu ruszyć w drogę. Jeśli jed­nak doty­czyła jego syna, Solon zosta­wiłby swo­jego pod­opiecz­nego w cza­sie, kiedy chło­pak naj­bar­dziej go potrze­buje.

– Mogę poroz­ma­wiać z lor­dem Gyre?

– A potra­fisz posłu­gi­wać się tą stalą? – zapy­tał straż­nik. – Bo jak nie, to pro­po­no­wał­bym ją scho­wać.

– Słu­cham?

– Nie mów, że cię nie ostrze­ga­łem. Chodź za mną.

Wbrew sobie Solon był pod wra­że­niem. W posia­dło­ści Gyre’ów czuło się trwa­łość, powagę sta­rego rodu. Obie strony murów – zewnętrzną i wewnętrzną – obsa­dzono akan­tem, wyra­sta­ją­cym z czer­wo­nej gleby, o któ­rej Solon wie­dział, że musiano ją spe­cjal­nie po to spro­wa­dzić. Tę osto­watą roślinę wybrano nie tylko po to, by żebracy i zło­dzieje trzy­mali się z dala od murów, ale też ze względu na jej wie­kowe powią­za­nia z ary­sto­kra­cją ali­ta­erań­ską. Sama rezy­den­cja była rów­nie znie­chę­ca­jąca – z cięż­kiego kamie­nia, z sze­ro­kimi łukami i gru­bymi drzwiami, które sta­wi­łyby opór cięż­kiej maszy­ne­rii oblęż­ni­czej. Jedy­nym kom­pro­mi­sem mię­dzy siłą a pięk­nem były pnące róże w kolo­rze krwi, które obrę­biały każde drzwi i każde okno na par­te­rze. Na tle czar­nego kamie­nia i okra­to­wa­nych okien ich ide­alny odcień czer­wieni był ude­rza­jący.

Solon nie zwra­cał uwagi na podzwa­nia­nie stali, dopóki straż­nik nie minął wej­ścia do rezy­den­cji i nie ruszył na tyły budynku. Tutaj, na dzie­dzińcu z wido­kiem ponad Plith na Zamek Cena­ria, kilku straż­ników obser­wo­wało dwóch męż­czyzn w zbro­jach tre­nin­go­wych okła­da­ją­cych się nawza­jem. Mniej­szy cofał się, zata­cza­jąc kółka, pod­czas gdy ciosy więk­szego tra­fiały na jego tar­czę. Mniej­szy potknął się, a jego prze­ciw­nik natarł jak byk, oba­la­jąc prze­ciw­nika tar­czą jak try­ka­jący baran. Męż­czy­zna uniósł miecz, ale następny cios spra­wił, że broń wyle­ciała w powie­trze, a kolejny zadzwo­nił o hełm jak w dzwon.

Logan Gyre ścią­gnął hełm i roze­śmiał się, poma­ga­jąc straż­ni­kowi wstać. Serce Solona się zaci­snęło. To był lord Gyre? To rap­tem dziecko w ciele olbrzyma, na­dal miał dzie­cięcy tłusz­czyk na twa­rzy. Nie mógł mieć wię­cej niż czter­na­ście lat, pew­nie nawet był młod­szy. Solon już wyobra­żał sobie, jak Dorian się śmieje. Wie­dział, że Solon nie lubi dzieci.

Ceu­rań­ski straż­nik pod­szedł do lorda i powie­dział coś do niego cicho.

– Witam – zwró­cił się do Solona lord. – Mar­cus mówi mi, że uwa­żasz się za nie­złego szer­mie­rza. Rze­czy­wi­ście?

Solon spoj­rzał na Ceu­ra­nina, który uśmiech­nął się z zado­wo­le­niem. Nazywa się Mar­cus? Nawet z imio­nami w tym kraju nie doszli do ładu. Nie­spe­cjal­nie przej­mu­jąc się pocho­dze­niem ludzi, mie­szano imiona – ali­ta­erań­skie, jak Mar­cus czy Lucienne, mie­szały się swo­bod­nie z lodri­car­skimi, jak Rodo czy Day­dra, ceu­rań­skimi, jak Hideo lub Shi­zumi, i zwy­kłymi imio­nami cena­ryj­skimi w stylu Ale­ine albo Felene. Wła­ści­wie jedyne imiona, jakich ludzie nie nada­wali dzie­ciom, to prze­zwi­ska nie­wol­ni­ków powszechne w Norach, jak na przy­kład Bli­zna albo Zaję­cza Warga.

– Radzę sobie, lor­dzie Gyre. Ale to sło­wami chcia­łem się posłu­żyć w spo­tka­niu z tobą, nie bro­nią.

Jeśli ruszę teraz, dotrzemy z moją starą klaczką do gar­ni­zonu w sześć, może sie­dem dni.

– Poroz­ma­wiamy wobec tego, jak już się zmie­rzymy. Mar­cus daj mu jakąś zbroję tre­nin­gową.

Męż­czyźni wyglą­dali na zado­wo­lo­nych, a Solon zoba­czył, że kochali mło­dego lorda jak wła­snego syna. Zbyt swo­bod­nie się śmiali i roz­piesz­czali go. Nagle stał się głową rodu, ale męż­czyźni na­dal jesz­cze byli zadzi­wieni nowo­ścią tego faktu.

– Nie potrze­buję zbroi – odparł Solon.

Chi­choty urwały się i męż­czyźni spoj­rzeli na niego.

– Chcesz się mie­rzyć bez zbroi? – spy­tał Logan.

– W ogóle nie chcę się mie­rzyć, ale jeśli taka jest twoja wola, muszę się zgo­dzić. Nie będę jed­nak wal­czył ostrzem tre­nin­go­wym.

Męż­czyźni pokrzy­ki­wali, szy­ku­jąc się na wido­wi­sko – walkę niskiego Sethyj­czyka, i to bez zbroi, z ich olbrzy­mem. Tylko Mar­cus i jeden, może dwóch innych patrzyli zanie­po­ko­jeni. W gru­bym pan­ce­rzu, który nosił Logan, była nie­wielka szansa, że zosta­nie poważ­nie raniony, nawet ostrym mie­czem. Ale nie­bez­pie­czeń­stwo zawsze ist­niało. Solon, patrząc Loga­nowi w oczy, doj­rzał, że chło­pak też zdaje sobie z tego sprawę. Młody lord nagle zwąt­pił, czy powi­nien być tak zuchwały wobec kogoś, o kim nic nie wie­dział, kogoś, kto może mu źle życzyć. Logan przyj­rzał się raz jesz­cze krę­pej syl­wetce Solona.

– Milor­dzie – ode­zwał się Mar­cus – może naj­le­piej byłoby, gdy­byś…

– Zgoda – odpo­wie­dział Solo­nowi Logan.

Nało­żył hełm i opu­ścił przy­łbicę. Przy­go­to­wał miecz i powie­dział: