Droga do serca ebook

Diana Palmer

Droga do serca

Tłumaczenie:

Dla Cinzii, Vondy, Cath i wszystkich dziewczyn z mojego fanklubu

Drogie Czytelniczki!

Odkąd postać Cane’a Kirka pojawiła się w moich myślach, chciałam opisać jego historię. To człowiek borykający się z poważnymi problemami, ale gdyby nie miał żadnych wad, nie byłby taki interesujący.

Powieść rozwijała się w miarę pisania. Miałam wprawdzie w głowie jej ogólny zarys, ale to sami bohaterowie ją tworzyli. Zdradzę Wam, że nie wymyśliłam fragmentu o kogucie, tylko niedawno sama miałam do czynienia z tak bojowym ptakiem.

Kiedyś, wyglądając przez okno, dostrzegłam na swoim podwórku czerwonego koguta z dwiema białymi kurami. Mieszkam w mieście, więc możecie sobie wyobrazić moje zaskoczenie. Następnego dnia znów się pojawiły. Wypędziłam je za furtkę, ale wracały, gdy tylko znów ją otworzyłam. Ostatecznie kury wprowadziły się na stałe i co dzień uszczęśliwiały mnie dwoma świeżymi jajkami, a kogut wrócił tam, skąd przyszedł. Nabrał jednak zwyczaju pojawiania się codziennie o świcie na moim dwumetrowym, drewnianym płocie.

Próbowałam go przegonić, ale wpadał w bojowy nastrój, a miał ostrogi i nieprzycięte skrzydła. Poturbował mnie dwukrotnie, zanim nauczyłam się przed nim bronić, nosząc metalową pokrywę od kubła na śmieci jak tarczę. Więc ganiałam go po podwórku (a raczej kuśtykałam za nim, bo nie mogę biegać) w trzydziestostopniowym upale. Najpierw więc kuśtykaliśmy, potem chodziliśmy coraz wolniej, ciężko dysząc, ale nadal nie mogłam się do niego zbliżyć bardziej niż na dwa metry. Wiem jednak, że w sieci można znaleźć sposoby na poradzenie sobie z tak agresywnymi ptakami. Nie, to wcale nie tak, jak myślicie. Lubię rosół, ale nie zgotowałabym takiego losu mojemu dzielnemu, pierzastemu przeciwnikowi. We właściwym czasie odszedł na zasłużoną emeryturę w bardziej dogodnym miejscu.

W każdym razie szczerze współczuje Cortowi Branntowi. Przekonacie się dlaczego, kiedy doczytacie książkę do końca.

Jak zawsze dziękuję serdecznie za waszą czytelniczą lojalność.

Wasza największa fanka

Diana Palmer

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bolinda Mays nie mogła skupić się na czytaniu podręcznika biologii. Nie spała dobrze, martwiąc się o dziadka. Miał dopiero sześćdziesiąt lat, ale nie był całkiem zdrowy i miał kłopot z opłacaniem rachunków.

Wróciła na weekend z college’u w Montanie, chociaż podróż w obie strony jej poobijaną, starą półciężarówką była kosztowna. Na szczęście praca w sklepie w czasie wolnym od nauki pozwalała jej uciułać parę groszy na odwiedziny u dziadka.

Był początek grudnia, ale w przyszłym tygodniu, jeszcze przed świętami, czekały ją egzaminy semestralne. Bolinda wiedziała, że niedługo pogoda się pogorszy, a ojczym znów zagroził, że wyrzuci dziadka z domu. Domu, który jeszcze niedawno należał do jej matki. Jej przedwczesna śmierć sprawiła, że dziadek został na łasce człowieka, który maczał swoje brudne paluchy we wszystkich ciemnych sprawkach w Catelow w Wyoming.

Bolinda z trudem zapłaciła za używane podręczniki potrzebne jej do nauki, a teraz jakimś cudem będzie musiała spłacić także zaległości w rachunkach ukochanego dziadka. Media są okropnie drogie, pomyślała ze smutkiem, a biedak już musi wybierać między zakupem świeżych warzyw i owoców a lekami na nadciśnienie. Przez chwilę zastanawiała się nad poproszeniem o pomoc Kirków. Jednak Cane – ten, którego znała najlepiej – nie miał powodów, by ją lubić. Niełatwo byłoby prosić go o pieniądze, nawet gdyby się odważyła.

Właściwie sporo jej zawdzięczał, skoro broniła przed nim mieszkańców niewielkiego Catelow, leżącego w pobliżu Jackson Hole. Cane stracił część ręki w walkach na Środkowym Wschodzie. Do domu wrócił odmieniony, zgorzkniały i pełen nienawiści do ludzi. Odmówił rehabilitacji oraz pomocy psychologa, uciekł w alkohol i zaczął szaleć.

Co parę tygodni demolował lokalny bar. Jego bracia, Mallory i Dalton, płacili za szkody znajomemu właścicielowi, który na razie powstrzymywał się od zgłaszania tych aktów wandalizmu policji. Jednak tak naprawdę jedyną osobą, która mogła uspokoić Cane’a, była Bolinda, lub Bodie, jak nazywali ją przyjaciele. Dla mężczyzn mógł być niebezpieczny, a Morie, młoda żona Mallory’ego, była onieśmielona w jego obecności.

Bolinda jednak go rozumiała, choć miała ledwie dwadzieścia dwa lata, podczas gdy on trzydzieści cztery. Dzieliła ich spora różnica wieku, która jakoś nigdy nie wydawała się mieć znaczenia. Cane rozmawiał z nią jak z kimś równym sobie, i to o sprawach, o których wcale nie musiała wiedzieć. Traktował ją jak swojego kumpla.

Wcale nie wyglądała jak facet, chociaż nie mogła pochwalić się szczególnie imponującym biustem. Miała niewielkie piersi, które zupełnie nie przypominały balonów z magazynów dla panów. Zdawała sobie z tego sprawę, ponieważ Cane spotykał się kiedyś z modelką pozującą dla jednego z takich pism i nie omieszkał opowiedzieć Bodie tego wszystkiego ze szczegółami. Była to kolejna krępująca rozmowa, której po wytrzeźwieniu zapewne nie pamiętał.

Bolinda pokręciła głową, starając się skupić na nauce. Westchnęła i przeczesała palcami krótkie, kręcone ciemne włosy. Jej jasnobrązowe oczy śledziły ilustracje ze szczegółami ludzkiej anatomii, ale mózg nie chciał współpracować. W przyszłym tygodniu czekał ją nie tylko pisemny, ale i ustny egzamin z tego przedmiotu, i nie chciała być jedyną studentką, która schowa się pod ławkę, kiedy profesor zacznie zadawać pytania.

Przekręciła się na brzuch i ponownie spróbowała skoncentrować się na książce, kiedy usłyszała melodyjkę. Przypominała muzyczny motyw ze Star Treka, który miała ustawiony jako dzwonek w telefonie.

– To do ciebie, Bodie! – zawołał dziadek z drugiego pokoju.

– Kto to?! – odkrzyknęła, wstając z podłogi.

– Nie wiem – odparł, podając wnuczce telefon wyłowiony z kieszeni jej kurtki.

– Dzięki – mruknęła, przykładając słuchawkę do ucha. – Halo?

– Panna Mays?

– O nie. Nigdzie nie jadę! – burknęła, zaciskając zęby, kiedy zorientowała się, kto dzwoni. – Uczę się do egzaminów!

– Proszę. – W głosie dzwoniącego pojawił się błagalny ton. – W barze grożą, że wezwą policję, i chyba tym razem naprawdę tak zrobią. Prasa będzie miała używanie…

– Niech to szlag! – zaklęła po chwili ciężkiego milczenia.

– Darby obiecał panią przywieźć – dodał kowboj z nadzieją. – Właściwie powinien już czekać pod domem.

Bodie podeszła do okna i rozchyliła żaluzje. Czarna furgonetka z rancza Kirków stała na jej podjeździe z pracującym silnikiem.

– Bardzo proszę – powtórzył kowboj.

– No dobrze – burknęła, rozłączając się w połowie jego pełnego ulgi podziękowania.

Po drodze do drzwi chwyciła kurtkę, torebkę i włożyła kozaki. Rafe Mays, widząc, co wnuczka robi, zacisnął usta.

– Powinni ci za to płacić.

– Niedługo wrócę – obiecała, wychodząc.

Kiedy wsiadła do furgonetki, Darby Hanes, wieloletni zarządca rancza Kirków, posłał jej przepraszający uśmiech.

– Wiem, co sobie myślisz, i przepraszam, ale tylko ty jesteś w stanie cokolwiek z nim zrobić. Niemal rozniósł bar, a właściciele mają dość cotygodniowej szopki – westchnął, wyjeżdżając na drogę. – Wczoraj wieczorem umówił się na randkę w Jackson Hole, i sądząc po jego dzisiejszym zachowaniu, spotkanie źle się skończyło.

Bodie nie odpowiedziała. Nie chciała słuchać o dziewczynach Cane’a. A wyglądało na to, że miał ich na pęczki mimo swojej niepełnosprawności. Nie żeby to robiło jej jakąkolwiek różnicę. Cane pozostanie Cane’em niezależnie od wszystkiego. Kochała go. Kochała go od ukończenia liceum, kiedy podarował jej bukiet różowych – jej ulubionych – róż i flakonik drogich kwiatowych perfum. Pocałował ją wtedy. Oczywiście jedynie w policzek. Jak całuje się siostrę. Bodie nie tylko była sąsiadką Kirków, ale też ich częstym gościem. Jej dziadek pracował na Rancho Real, dopóki pozwalało mu na to zdrowie. Musiał odejść mniej więcej wtedy, kiedy Cane w czasie drugiej wojny w Zatoce trafił na bombę, która urwała mu lewą dłoń i niemal pozbawiła go życia.

Cane miał słabość do Bolindy, co wyszło na jaw rok temu; okazało się, że dziewczyna ma niemal czarodziejską moc uspokajania go, gdy wpadał w pijacki amok. Odtąd to ją wzywano, żeby sprowadziła go do domu z kolejnej popijawy.

Był taki moment, kiedy Cane poszedł na terapię, otrzymał protezę i powoli zaczynał przystosowywać się do nowego życia. Wszystko nagle wzięło w łeb z nieznanych nikomu przyczyn, a Cane zaczął swoje wyprawy do barów. Wysoką cenę za jego wybryki, i to dosłownie, płacili bracia.

Cane otrzymywał miesięczną wypłatę z wojska, ale nikt nie był w stanie przekonać go, żeby ubiegał się o rentę. Kiedy nie pił, pracował na rodzinnym ranczu, jeździł na pokazy bydła z kowbojem, który oprowadzał za niego byki, i zajmował się logistyką oraz marketingiem. Współpracował także z hodowcami bydła w regionie i śledził zmiany w prawie. Ostatnio jednak rzadko bywał trzeźwy.

– Wiadomo, co się stało? – zapytała Bodie.

Darby wiedział o wszystkim, co działo się na Rancho Real, czyli na Królewskim Ranczu, tłumacząc z hiszpańskiego. Taką nazwę nadał mu po 1800 roku pierwszy właściciel, pochodzący z Valladolid na północny zachód od Madrytu.

Kowboj prychnął, zerkając na zmarzniętą Bodie. Było jej zimno, nawet mimo palta i włączonego w samochodzie ogrzewania.

– Domyślam się, ale jeśli Cane dowie się, że ci powiedziałem, będę musiał poszukać sobie innej pracy.

– Pewnie dziewczyna powiedziała coś o jego ręce – odgadła i spuściła oczy, skubiąc saszetkę umieszczoną na biodrze, której używała zamiast torebki.

– Też tak sądzę – przytaknął Darby. – Jest bardzo drażliwy na tym punkcie. A już myślałem, że mu się poprawiło.

– Poprawi mu się, kiedy wróci na terapię psychiczną i fizyczną.

– Szkoda tylko, że on nie chce nawet o tym rozmawiać. Zamknął się w sobie.

– To wprawdzie nie fizyka teoretyczna, ale i tak widać twój analityczny umysł – powiedziała z uśmiechem, bo niewiele osób wiedziało o wykształceniu Darby’ego.

– Daj spokój. Zajmuję się bydłem.

– W ciągu dnia, ale założę się, że wieczorami rozmyślasz o jednolitej teorii pola.

– Tylko w czwartki – poddał się ze śmiechem. – Przynajmniej mój kierunek studiów nie wymagał ode mnie latania z łopatą i kopania dziur w ziemi w całym kraju.

– Nie czepiaj się archeologii – mruknęła. – Kiedyś znajdę brakujące ogniwo i będziesz mógł się chwalić, że znałeś mnie, zanim stałam się sławna. Nie ma nic uwłaczającego w uczciwej pracy.

– Przy wykopywaniu kości – rzucił ironicznie.

– Można się z nich wiele dowiedzieć.

– Podobno. No, jesteśmy na miejscu – oznajmił Darby, zatrzymując wóz pod barem na uboczu, który ostatnio upodobał sobie Cane.

Przed barem wisiał znak stopu, który późną nocą lokalni amatorzy alkoholu traktowali jako tarczę strzelniczą. Teraz widać było jedynie pierwszą i ostatnią literę znaku. Dwie środkowe były kompletnie zatarte.

– Będą musieli go wymienić albo odnowić – zauważyła Bodie.

– Po co zużywać metal i farbę, skoro wszyscy wiedzą, co tu jest napisane? Znów go podziurawią jak sito. Niewiele tu lepszych rozrywek.

– Boję się, że możesz mieć rację.

Na niewielkim parkingu stały tylko dwa samochody, najprawdopodobniej należące do pracowników. Każdy przy zdrowych zmysłach ulatniał się, kiedy pijany Cane zaczynał kląć i rzucać czym popadnie.

– Zaczekam z włączonym silnikiem, na wypadek gdyby komuś jednak przyszło do głowy wezwać szeryfa.

– Cane się z nim przyjaźni – przypomniała mu.

– Ale to nie powstrzyma Cody’ego Banksa od zapuszkowania go, jeśli ktoś oskarży go o napaść albo pobicie – westchnął. – Prawo jest prawem, niezależnie od przyjaźni.

– Pewnie tak. Może pobyt w areszcie nauczyłby go rozumu.

– To już było grane – potrząsnął głową kowboj. – Mallory zostawił go w celi na całe dwa dni. Potem wpłacił kaucję, a Cane wyszedł, pojechał prosto do tej samej knajpy i ponownie ją zdemolował.

– Spróbuję go nieco okiełznać – obiecała.

Bodie wysiadła z furgonetki, stanęła przed barem i nerwowym gestem przeczesała krótkie ciemne włosy. Skrzywiła się paskudnie, zanim pchnęła drzwi i weszła.

Bar wyglądał jak po przejściu tornada. Poprzewracane stoliki, porozrzucane krzesła, jedno znalazło się za ladą wśród okruchów szkła. Kiedy uderzył ją zapach whisky, uznała, że ta wyprawa Cane’a będzie słono kosztować.

– Cane?! – krzyknęła.

– Bodie? Dzięki Bogu! – zawołał człowiek w hawajskiej koszuli, wyglądając zza baru.

– Gdzie on jest? – zapytała, a barman wskazał toaletę.

Poszła w tamtą stronę i niemal dostała drzwiami, kiedy Cane otworzył je z impetem. Jego wyjściowa kowbojska koszula była poplamiona krwią. Zapewne jego własną, sądząc po stanie nosa i szczęki. Zmysłowe usta miał spuchnięte i rozcięte i również sączyła się z nich krew. Gęste, ciemne, lekko falujące i krótko przycięte włosy były w nieładzie, a czarne oczy zaczerwienione. Jednak nawet w tym stanie był tak przystojny, że mocniej zabiło jej serce. Był wysokim mężczyzną o szerokich barkach i szczupłej talii. Długie, umięśnione nogi kryły się w obcisłych dżinsach, a duże stopy w kowbojskich butach, które mimo niefrasobliwego traktowania nadal lśniły. Miał trzydzieści cztery lata, ale kiedy patrzył na nią z miną skarconego uczniaka, wydawał się dużo młodszy.

– Dlaczego zawsze ściągają ciebie? – zapytał z wyrzutem.

– Ze względu na moją zdolność poskramiania rozszalałych tygrysów? – podpowiedziała ze wzruszeniem ramion.

Cane najpierw zamrugał, a potem wybuchnął śmiechem.

Bodie podeszła i ujęła jego wielką dłoń w swoje drobne ręce. Miał poobijane i otarte do krwi kłykcie.

– Mallory się wścieknie – westchnęła.

– Mallory’ego nie ma w domu – odparł scenicznym szeptem i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Pojechał razem z Morie do Luizjany obejrzeć byczka. Do jutra nie wrócą.

– Tank też się raczej nie ucieszy – zauważyła, używając przezwiska Daltona, najmłodszego z braci.

– Tank niczego nie widzi poza niemymi westernami z Tomem Mixem, które tak uwielbia. Jest sobotni wieczór, więc zrobił prażoną kukurydzę, wyłączył telefon i wgapia się w telewizor.

– Powinieneś robić to samo, zamiast demolować bary – mruknęła.

– Mężczyzna musi mieć jakąś rozrywkę, dziecinko – bronił się Cane.

– Ale nie taką – oznajmiła twardo. – Idziemy. Biedny Sid ma przez ciebie masę sprzątania.

Sid wyszedł zza baru. Choć był potężny i jego wygląd wzbudzał respekt, trzymał się z daleka od Cane’a.

– Dlaczego nie możesz zabawiać się tak w domu, Cane? – zapytał z wyrzutem, oceniając skalę zniszczeń.

– Bo mamy pełno cennych bibelotów w oszklonych szafkach – odparł przytomnie. – Mallory by mnie zabił.

Sid rzucił mu kwaśne spojrzenie.

– Kiedy pan Holsten zobaczy rachunek za szkody, możesz się spodziewać wizyty…

Cane wyjął z kieszeni portfel, a z niego pokaźny plik setek, które wręczył barmanowi.

– Daj mi znać, jeśli to nie wystarczy.

– Wystarczy, ale nie o to chodzi! – zawołał zdesperowany Sid. – Dlaczego nie pojedziesz zabawiać się w barach w Jackson Hole?

– Bodie miałaby tam za daleko i zostałbym aresztowany, zanim by dotarła.

– I tak powinno się stać!

Oczy Cane’a zwęziły się w szparki, kiedy podszedł bliżej Sida. Rosły mężczyzna natychmiast się cofnął.

– Dajcie spokój – mruknęła Bodie, ujmując rękę swojego kłopotliwego sąsiada. – Przez was obleję biologię. Uczyłam się do egzaminów!

– Biologię? Myślałem, że studiujesz archeologię – zdziwił się Cane.

– Tak, ale trzeba zdać dodatkowe przedmioty, a to jeden z nich. Nie mogę już dłużej zwlekać. Muszę dostać zaliczenie w tym semestrze.

– Aha.

– Do zobaczenia, Sid. Mam nadzieję, że niezbyt prędko – dodała z uśmiechem.

– Dziękuję, Bodie. – Barman również zdobył się na uśmiech. – Szczególnie za… – Urwał i wymownie wskazał Cane’a. – Zresztą sama wiesz.

– Wiem – przytaknęła.

Wzięła Cane’a pod rękę i wyprowadziła z baru.

– Gdzie masz kurtkę? – zapytała.

– Chyba w wozie – odparł, mrugając, kiedy uderzyło go lodowate powietrze. – Ale nie potrzebuję. Wcale nie jest mi zimno – zaprotestował bełkotliwie.

– Można zamarznąć!

– Ale ja jestem gorącokrwisty – oznajmił, rzucając jej znaczący uśmiech.

– No chodź, Darby czeka – mruknęła Bodie, wznosząc oczy do nieba. – Ja pojadę twoim autem na ranczo. Gdzie masz kluczyki?

– W prawej przedniej kieszeni dżinsów.

– Podasz mi je? – zapytała.

– Nie.

– Cane! – skarciła go, zaciskając usta.

– Musisz ich sama poszukać.

Bodie zerknęła na Darby’ego.

– O nie – zaprotestował Cane, nakrywając kieszeń dłonią. – Jemu nie pozwolę tu grzebać.

– Cane!

– Nie!

– Niech ci będzie!

Odsunęła jego dłoń i zanurzyła rękę w kieszeni. Kiedy wymownie jęknął, zaczerwieniła się po same uszy, wyrywając gwałtownie rękę z zaciśniętymi w niej kluczykami. Miała nadzieję, że nie dostrzegł zakłopotania, w jakie wprawił ją ten niemal intymny dotyk. W tej samej chwili Cane przysunął się do niej tak blisko, że jej drobne piersi otarły się o jego szeroki tors.

– To było miłe – wymruczał, zanurzając twarz w jej włosach. – Ładnie pachniesz – dodał, przyciągając ją mocno.

Bodie aż się zachłysnęła.

– Tobie też się to podoba, prawda? – szepnął. – Chciałbym zdjąć koszulę i poczuć twoje piersi na nagiej skórze…

Bodie odskoczyła od niego jak oparzona.

– Zamknij się! – wykrztusiła.

– Jak śmiesz! – przedrzeźniał ją Cane piskliwym głosem. – Ależ z ciebie mała cnotka – zaśmiał się gardłowo. – Już ja znam studencką brać. Podfruwajki sypiają z kim popadnie, uradowane, że antykoncepcja jest za darmo.

Bodie nie odpowiedziała. To był stereotyp, w który święcie wierzyło wielu ludzi, ale nie zamierzała dyskutować z Cane’em, który najwyraźniej dążył do kłótni, podpuszczał ją. Jednak nigdy dotąd nie robił tego w ten sposób. Flirtował z nią, a na Bodie jego słowa robiły za duże wrażenie, żeby mogła się czuć bezpiecznie.

– Wsiadaj – mruknęła, popychając go na siedzenie obok Darby’ego. – I zapnij pas! – dodała rozkazującym tonem.

– Ty to zrób – poprosił z przebiegłą miną i pijackim uśmiechem.

Bodie zaklęła, a potem znów się zaczerwieniła i przeprosiła.

– Nie musisz przepraszać – wtrącił Darby. – Jestem tak samo sfrustrowany.

– Nie jadę z tobą – oznajmił Cane w odwecie i wysiadł mimo protestów Bodie.

A kiedy Darby również wysiadł i spróbował go wepchnąć z powrotem, stanął w pozycji do walki. To przypomniało obojgu, że Cane ma czarny pas azjatyckich sztuk walki.

– Och, niech ci będzie. Możesz wsiąść do swojego samochodu, a ja poprowadzę – ustąpiła w końcu rozzłoszczona Bodie.

Cane uśmiechnął się szeroko, gdy tylko postawił na swoim. Spotulniał i grzecznie wsiadł do auta, zapinając pas.

Bodie uruchomiła silnik i machnęła, żeby Darby jechał przodem.

– Sprawiasz więcej kłopotów niż stado bydła! – powiedziała Cane’owi.

– Poważnie? Może przysuniesz się bliżej i porozmawiamy sobie o tym?

– Prowadzę – fuknęła.

– Och. No tak. W takim razie to ja się do ciebie przysunę – oznajmił i zaczął rozpinać pas bezpieczeństwa.

– Jak tylko to zrobisz, wzywam Cody’ego Banksa – zagroziła, chwytając za telefon. – Dopóki samochód jest w ruchu, masz mieć zapięty pas. Takie są przepisy!

– Przepisy śmisy.

– A tak. Rozpinasz pas, dzwonię po szeryfa.

Cane przestał szarpać się z pasem i wpatrzył się w nią z groźnym błyskiem w czarnych oczach. Prawdę mówiąc, Bodie wolałaby nie wykorzystywać ostatnich cennych minut na karcie telefonicznej, żeby poskarżyć się szeryfowi na Cane’a. Postanowiła więc jakoś odwrócić jego uwagę.

– Co stało się tym razem? – spytała cicho, choć wcale nie była pewna, czy chce poznać odpowiedź.

Cane zacisnął zęby tak mocno, że zadrgał mu mięsień na szczęce.

– Wiesz, że możesz mi powiedzieć – zachęciła go łagodnie. – Nikomu nie powtórzę.

– Większości tego, co ci mówię, wstydziłabyś się powtórzyć – zauważył wyjątkowo przytomnie.

– Właśnie – przyznała i zamilkła, dając mu czas na decyzję.

Cane sprawiał wrażenie, jakby nieco otrzeźwiał.

– Włożyłem tę pieprzoną protezę. Nieźle udaje prawdziwą dłoń, prawda? Przynajmniej z daleka – dodał i przez chwilę patrzył przez okno na mijane w ciemnościach nagie drzewa i puste pastwiska. – Spotkałem kobietę w hotelowym barze. Poszła ze mną do mojego pokoju. Minęło sporo czasu i byłem spragniony – powiedział, nie zauważając skurczu, który ściągnął twarz Bodie. – Zacząłem zdejmować koszulę, a kiedy ona zobaczyła paski podtrzymujące protezę, powstrzymała mnie. Powiedziała, że to nic osobistego, ale nie mogłaby tego zrobić z tak okaleczonym facetem. Potrzebowała kogoś w pełni sprawnego.

– Och, Cane. – Bodie westchnęła współczująco. – Tak mi przykro.

– Przykro. Właśnie. Ona też tak mówiła. Zdjąłem protezę i rzuciłem nią o ścianę. Potem wróciłem do domu – oznajmił i oparł głowę na zagłówku. – Nie mogłem przestać o tym myśleć. O jej wyrazie twarzy, kiedy zobaczyła tę cholerną rzecz… To prześladowało mnie przez cały dzień. Pod wieczór miałem dość. Musiałem jakoś pozbyć się tego wspomnienia. Musiałem się napić.

Bodie przygryzła dolną wargę. Co miała powiedzieć? Mogło wydarzyć się tyle innych rzeczy. Wcale nie chciała wiedzieć, że Cane miewa kobiety. To nie była jej sprawa. Ale nie mogła pogodzić się z myślą, że jakaś kobieta potraktowała go tak, jakby nie był prawdziwym mężczyzną, tylko dlatego, że będąc żołnierzem i walcząc dla swojego kraju, stracił część ręki. To było podłe.

– Nie mogę tak żyć! – wybuchł. – Budząc litość, bo nie jestem w pełni mężczyzną!

– Przestań! – krzyknęła, hamując gwałtownie. – Jesteś mężczyzną. Bohaterem! Wjechałeś prosto na bombę, wiedząc, że wybuchnie, żeby ochronić medyków w dżipie za tobą! Wiedziałeś, że twój wóz jest lepiej opancerzony i że nie da się jej ominąć. Poświęciłeś się, ale ocaliłeś bóg wie ile ludzkich istnień, ratując życie tamtym lekarzom. Jakaś głupia dziunia palnie coś bez zastanowienia, a ty od razu odrzucasz swój heroizm, ten akt straceńczej odwagi, jak zużytą chusteczkę. Nie zgadzam się! Nie pozwolę ci na to.

Przez chwilę Cane gapił się na nią w pijackim oszołomieniu. Potem pokręcił głową. Bodie wróciła na drogę, czując zdradliwe ciepło na policzkach.

– Skąd to wiesz?

– Tank mi powiedział, kiedy poprzednio wyciągałam cię z baru – przyznała cicho. – Mówił, że tragedią jest nie tylko to, co cię spotkało, ale też fakt, że chcesz zapomnieć o czymś, za co odznaczono cię Srebrną Gwiazdą.

– Och.

– Po co w ogóle spotykasz się z takimi kobietami? – spytała impulsywnie.

– Bo pozostałe są albo brzydkie, albo zajęte.

– Dziękuję za zaliczenie mnie do tej pierwszej kategorii – rzuciła z przekąsem.

– Nie mówiłem o tobie – odparł swobodnie, a potem przyjrzał się jej, mrużąc jedno oko. – Nie jesteś brzydka, ale masz za małe piersi.

– Cane! – krzyknęła Bodie i szarpnęła kierownicą, tak że o mało nie zjechali z drogi.

– Nie przejmuj się tak. Wielu facetów lubi małe piersi – pouczył ją. – Ja akurat wolę duże. I słodki, miękki brzuszek, o który się opieram, kiedy wchodzę w delikatne, wilgotne…

– Cane! – pisnęła, ponownie cała czerwona.

– Daj spokój. Dobrze wiesz, o czym mówię – mruknął, odchylając głowę do tyłu. – Nie ma nic przyjemniejszego niż kobiece wnętrze gotowe na twoje przyjęcie, rosnące uczucie wypełniania, aż nie możesz więcej znieść i wybuchasz, a ona krzyczy w ekstazie.

– Naprawdę dziękuję, ale uświadomili mnie już na lekcjach w szkole.

– Teoria to nie to samo co praktyka, czyż nie? Albo świadomość, że każdy facet ma inny kształt i rozmiar. Mnie na przykład natura wyposażyła dość hojnie…

– Przestaniesz wreszcie? – jęknęła.

– Kręci cię ta rozmowa? – zapytał Cane, śmiejąc się zmysłowo. – Nie jesteś w moim typie, dziecinko, i jesteś za młoda, ale potrafiłbym dać ci rozkosz jak nikt – oznajmił, patrząc, jak Bodie coraz szybciej oddycha i mocniej wciska pedał gazu. – Myślę jednak, że twój dziadek nigdy by mi tego nie wybaczył. Pewnie dlatego wybrałaś się na studia daleko od domu. Ilu miałaś kochanków?

– Może porozmawiamy o pogodzie – zaproponowała rozpaczliwie Bodie.

Ta rozmowa bardzo ją niepokoiła, ale nie mogła zdradzić Cane’owi, jak na nią działa, ani tym bardziej, że nadal jest dziewicą. Brak doświadczenia nadrabiała bujną wyobraźnią.

– Oczywiście. Ależ dziś jest zimno – zauważył Cane, siadając wygodniej.

– Dziękuję.

– Lubisz, kiedy facet jest na górze czy pod tobą? Jednak wolę zgłębiać ten temat – oznajmił po chwili i uśmiechnął się, kiedy jęknęła zawiedziona. -Pamiętam jedną babeczkę, która była tak drobna, że bałem się zrobić jej krzywdę. Ona się nie bała, tylko dosiadła mnie i ujeżdżała całą noc. – Uśmiechnął się z rozmarzeniem. – Lubiła też wypróbowywać nowe pozycje, więc raz…

– Nie mam ochoty słuchać o twoich akrobacjach seksualnych, Cane! – przywołała go do porządku nieco zbyt piskliwym głosem.

– Zazdrosna? – zapytał, obracając głowę w jej stronę.

– Wcale nie!

Uśmiechnął się, ale zaraz potem spoważniał.

– Musiałabyś być na górze – zdecydował lodowatym tonem. – Nie mam już dwóch rąk, na których mógłbym się wesprzeć. Nawet nie wiem, czy nadaję się jeszcze do seksu. Chciałem sprawdzić, czy wciąż jestem mężczyzną, ale…

– Cane, ty straciłeś dłoń. Innym może brakować ręki czy nogi, a jakoś sobie radzą z seksem – dodała, próbując zapanować nad coraz głębszym zażenowaniem.

– Chyba się nie odważę znów spróbować – mruknął, zaciskając powieki. – Nazwała mnie kaleką i powiedziała, że nie jestem w pełni mężczyzną…

Bodie gwałtownie zahamowała przed jego domem i rozpaczliwie nacisnęła klakson. Wystrzeliła z siedzenia jak z katapulty, gdy tylko Tank wyszedł na ganek.

Tytuł oryginału: Wyoming Fierce

Pierwsze wydanie: Harlequin Books, 2012

Opracowanie graficzne okładki: Madgrafik

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Sylwia Sandowska-Dobija

Korekta: Jolanta Rososińska

© 2012 by Diana Palmer

Fragment z Midnight Rider © 1998 by Susan Kyle

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2017

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-2394-2

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.