Oszukana ebook

Diana Palmer

Oszukana

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maureen Harris już ponad godzinę była spóźniona do pracy. Od rana wszystko leciało jej z rąk. Musiała uprzątnąć wodę wyciekającą z pralki, a kiedy się ubierała, podarła ostatnią parę rajstop. Na koniec zapodziała gdzieś kluczyki od samochodu. Dysząc, wbiegła do biura MacFaber Corporation z gołymi nogami, kaskadą czarnych włosów, w sukience poplamionej pitą w gorączkowym pośpiechu kawą.

Wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna wyszedł zza zakrętu korytarza, trzymając w dłoni napełniony kubek. Dziewczyna zderzyła się z nadchodzącym, upadła na plecy i obserwowała z przerażeniem, jak kubek wolno szybuje w powietrzu, a jego zawartość wylewa się na dywan, na stojącego mężczyznę oraz na jej i tak zmaltretowaną sukienkę.

Maureen usiadła, szybko podniosła z podłogi modne, połyskujące drucianą oprawką okulary i założyła je na nos, by lepiej widzieć. Spojrzała z rezygnacją na milczącego, nieco ponurego mężczyznę w szarym kombinezonie.

– Nie zapłaciłam w terminie rachunku za telefon – powiedziała bez związku. – A ci od telefonów mają już swoje sposoby. Wyleją ci wodę z pralki, podrą rajstopy, wychlapią kawę i postawią na drodze kogoś nieznajomego.

Obcy uniósł brwi. Nie był ideałem męskiej urody. Bardziej wyglądał na zapaśnika niż na mechanika, choć kombinezon, który nosił, nie pozostawiał cienia wątpliwości co do jego profesji. Ciemne oczy mierzyły sylwetkę dziewczyny z uwagą, połączoną z zaciekawieniem. Lekki uśmiech zmącił kamienne rysy. Maureen spojrzała na jego usta – wydatne, pełne seksu i zadumy. Uznała, że przypomina Rzymianina, głównie dzięki wydatnemu nosowi i gęstym brwiom. O takich brwiach wiedziała nieomal wszystko – niegdyś uczęszczała na kurs rysunku i spędzała długie godziny na studiowaniu rzymskich profili. Oczywiście było to dawno, zanim proza życia zmusiła ją do przyjęcia posady sekretarki w MacFaber Corporation.

Ponieważ nieznajomy nie odezwał się ani nie wyciągnął dłoni, Maureen wstała z podłogi, spoglądając z niesmakiem na rozlaną po dywanie kawę. Przygładziła dłonią rozwichrzone włosy.

– Przepraszam, że wpadłam na pana. Nie chciałam. Nie wiem, co powinnam teraz zrobić – westchnęła. – Najlepiej będzie, jak sobie już pójdę.

– Ile masz lat? – spytał mężczyzna. Mówił bardzo głębokim, miękkim głosem.

– Dwadzieścia cztery – odparła zaskoczona pytaniem. Myślał, że jest zbyt młoda, by pracować?

– Ale zwykle doskonale daję sobie radę – dodała.

– Od jak dawna tu pracujesz? – spytał, patrząc nieco podejrzliwie.

– Od trzech miesięcy. To znaczy… w tym nowym budynku. Dla firmy pracuję już od pół roku.

Powinna dodać, że od śmierci rodziców. Nie uczyniła tego.

– Wybrano mnie, żebym zastąpiła jedną z sekretarek. Jestem szybka. Och… chciałam powiedzieć, że piszę bardzo szybko. Boże… Czy nie powinnam znaleźć gdzieś trochę piasku i przysypać ten dywan, nim ktokolwiek zobaczy?

– Zawiadom sprzątaczy. Za to im płacą. A sama wracaj do pracy. MacFaber nie znosi lenistwa. Tak słyszałem – dodał chłodnym tonem.

Westchnęła.

– On chyba nikogo nie lubi. Nigdy tu nawet nie zajrzał, cud że ten koncern w ogóle działa.

Krzaczaste brwi powędrowały w górę.

– Naprawdę? Myślałem, że ma tu swój gabinet.

– Wszyscy tak przypuszczali. Trzy miesiące temu przeniesiono nas ze starego biurowca i zwiększono liczbę pracowników. Głównie sekretarek. Nawet osobista sekretarka pana MacFabera, Charlene, jest nowa. Nikt więc nie wie, jak on wygląda. Charlene przyjmuje zlecenia od wiceprezesa do spraw produkcji, który jest kimś w rodzaju zastępcy szefa.

Zniżyła głos, przysuwając się.

– Podejrzewamy, że MacFaber przebrał się za ten wielki fotel w sali konferencyjnej.

– Zdumiewające. – Nieznajomy pokręcił głową. – Tak jakby szef był jedynie tworem czyjejś wyobraźni! – Na jego twarzy znów pojawił się cień uśmiechu.

Maureen przyglądała mu się przez chwilę. Nie wyglądał na kogoś, kto często się śmieje. Był potężny – niemal olbrzymi. Wysoki, dobrze zbudowany, o władczej postawie, szerokiej twarzy i głęboko osadzonych ciemnych oczach. Miał proste, gęste i czarne włosy, również nadgarstki pokrywał mu ciemny zarost. Maureen zastanawiała się, jak wygląda reszta jego ciała. Po chwili zdziwiła ją własna ciekawość. Była zwykłą dziewczyną o wesołym usposobieniu, skromnie, choć schludnie ubraną. Mężczyźni rzadko zwracali na nią uwagę, nawet gdy, tak jak dziś, miała makijaż wart co najmniej pięćdziesiąt dolarów.

– Jesteś tu nowy? – spytała nieśmiało, nieświadomie przechodząc na „ty”, tak jak on zwracał się do niej.

– Pracujesz jako mechanik? – dodała, poprawiając zsuwające się okulary. Cholera, dlaczego wybrała tak beznadziejną oprawkę? Nie powinna nosić okularów. Gdyby była piękna i pełna seksu…

– Można przyjąć, że jestem nowy – odparł na jej wcześniejsze pytanie – a ponieważ noszę kombinezon mechanika, reszty możesz domyślić się sama.

– Więc pracujesz przy nowym projekcie odrzutowca! – zawołała podekscytowana, lekko zdziwiona jego zmieszaniem.

– Tak – mruknął niechętnie. – Wiesz coś o tym?

– Niewiele – westchnęła. – Nikt nie rozumie, dlaczego praca idzie tak ciężko. Specjaliści opracowali na komputerach kosztowny projekt, który miał według nich poprawić stary projekt Fabera. Lecz lot próbny zakończył się fiaskiem. Kiepska sprawa – szczególnie, że w Peters Aviation tylko czekają na naszą porażkę.

Skrzywił się, słysząc nazwę konkurencyjnej firmy.

– Na ich miejscu nie liczyłbym na to – powiedział chłodno. – Nie zamierzasz dzisiaj pracować?

Zarumieniła się lekko. W głosie mężczyzny pobrzmiewał ton rozkazu. Musiał być przyzwyczajony do wydawania poleceń. Na pewno był żonaty i miał dzieci. W jego wieku… Ciekawe, ile ma lat? Spojrzała szybko w jego stronę, podnosząc torebkę i kubek po kawie. Trzydzieści pięć, może trochę więcej. Miał kilka siwych włosów i parę zmarszczek.

– Jestem Maureen – powiedziała. Przestąpiła z nogi na nogę, spoglądając zza szkieł okularów. Chciałaby umieć mówić tak gładko jak Charlene.

– Jak masz na imię? – spytała.

– Jake – mruknął. – Przepraszam. Nie mogę się spóźnić.

Jake. Nie wyglądał na Jake’a. Patrzyła, jak odchodził. Pociągający. Czuła, że dzieje się z nią coś dziwnego. Nigdy dotąd nie rozmawiała tak szczerze. Na dodatek spytała go o imię. To już szczyt odwagi.

Maureen uśmiechnęła się do siebie. Może nie jest z nią tak źle, jak to sobie wyobrażała. Może…

Była zadowolona, że zdecydowała się pozostać w Wichita. Co prawda, jej nowy znajomy wyglądał na niezbyt zainteresowanego kontynuowaniem znajomości, ale nie była tym zaskoczona. To chyba przez te okulary. Niestety, gdyby ich nie nosiła, prawdopodobnie próbowałaby rozmawiać z wieszakiem lub drzewem w parku. Była krótkowidzem.

Niemal bez tchu wpadła w drzwi gabinetu Arnolda M. Blake’a i zajęła miejsce za biurkiem. Rzuciła okiem na telefon. Linia była zajęta. Dzięki Bogu. Blake rozmawiał w swoim pokoju. Może nie zauważył jej spóźnienia. Chwyciła słuchawkę drugiego aparatu i połączyła się z pokojem sprzątaczy.

– Ktoś rozlał kawę na dywan leżący przy wejściu – powiedziała, starając się nadać głosowi najbardziej niewinne brzmienie. – Czy moglibyście się tym zająć?

Z drugiej strony dobiegło ciężkie westchnienie.

– Czy to pani, panno Harris? – Przełknęła ślinę.

– Tak.

– Załatwione – padła sucha odpowiedź. – Znów się pani spóźniła? – Maureen poczuła, że się rumieni.

– Wyciekła mi woda z pralki.

– Ostatnim razem – mruknął męski głos – na dywanie był koktajl truskawkowy…

– Przepraszam – jęknęła. – Ciąży nade mną klątwa. W poprzednim wcieleniu byłam psychopatką i mordowałam ludzi toporem.

– Bez obaw, usuniemy wszystkie plamy. I dziękujemy za czekoladki, które przywiozła pani z Nowego Orleanu – dodał głos. – Wszystkim bardzo smakowały.

Uśmiechnęła się smutno. Przez parę dni była w rodzinnym mieście, aby dopilnować sprzedaży domu rodziców – ostatniej rzeczy, jaka łączyła ją z dawnym życiem. Planowali przeprowadzić się razem z nią do Wichita, ale tuż przed wyjazdem zginęli w wypadku. Maureen uznała, że trzeba zacząć wszystko od nowa. Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży domu wynajęła dwupoziomowe mieszkanie w Wichita. Ponieważ pracowała w MacFaber Corporation, nie musiała się martwić o codzienne wydatki. Dobrze, że pomyślała o tych czekoladkach.

– Dziękuję. – Odłożyła słuchawkę i ponownie spojrzała na swoją sukienkę.

Powinna być jasnoniebieska. Tych plam niczym się nie da usunąć.

– Aaa, jest już pani – odezwał się z uśmiechem Blake, stojąc w drzwiach gabinetu. – Chciałbym podyktować list.

– Tak jest. – Schwyciła notes i ołówek. – Przepraszam. Spóźniłam się i wylałam kawę… Wszystko tak się poplątało…

– Nie ma sprawy – odparł łagodnie mężczyzna. – Proszę ze mną.

Podyktował jej kilka listów, wszystkie związane były z nowym projektem odrzutowca. Maureen nigdy nie zwracała uwagi na treść dokumentów, bo zawierały szereg mało zrozumiałych terminów technicznych. Blake kilkakrotnie musiał literować co trudniejsze zwroty, lecz nigdy nie tracił cierpliwości.

Powiadano, że gdy Joseph MacFaber wpadał we wściekłość, ryczał jak zraniony niedźwiedź. Ale on był potwornie bogaty, a na dodatek przejawiał zgoła samobójcze instynkty i uczestniczył w najrozmaitszych niebezpiecznych przedsięwzięciach. Teraz przebywał w Rio de Janeiro. Podobno w ten sposób próbował ukoić ból po śmierci matki. Pani MacFaber zginęła w wypadku samochodowym podczas podróży po Europie. Mówiono, że teraz lepiej nie jeździć z nim samochodem.

Blake skończył dyktować i Maureen wróciła do biurka, by przepisać listy. Kiedy skończyła, była już pora lunchu. Blake wyszedł, więc Maureen przez chwilę nie miała nic do roboty. Zwykle o dwunastej wychodziła na lunch, lecz dziś czuła się winna z powodu spóźnienia. Poszła więc jedynie do bufetu, kupiła napój owocowy i herbatniki i usiadła samotnie przy oknie. Kończyła właśnie pić, gdy jej nowy znajomy zajął miejsce opodal i otworzył pudełko z drugim śniadaniem.

Maureen bezwiednie obserwowała mechanika. Był taki duży. Zwykle nie interesowała się mężczyznami, a już tym bardziej nie gapiła się na nich podczas posiłku. Lecz on był taki… pociągający. Bardzo pociągający. Dziewczyna westchnęła, gdy popatrzył w górę i pochwycił jej spojrzenie. Błysnął gniewnie oczyma. Maureen zarumieniła się i szybko zerknęła w stronę okna. Głupia sprawa. Przez ten nawał pracy nie wiedziała już, co robić. Skończyła napój, zabrała butelkę i przechodząc posłała przelotny uśmiech mechanikowi. Miało to znaczyć „przepraszam”, lecz mężczyzna odpowiedział jeszcze jednym gniewnym łypnięciem. Chwilę później skierował wzrok na kubek z kawą, zupełnie ignorując obecność dziewczyny. Daszek czapki zasłonił mu twarz. Maureen poczuła się nieswojo. Wróciła do sekretariatu.

Blake prowadził długą dyskusję z kilkoma przedstawicielami zarządu.

Gdy wyszli, w zamyśleniu krążył po gabinecie.

– Czy coś się stało, proszę pana? – spytała Maureen. Spojrzał na nią, przesuwając dłonią po łysinie.

– Słucham? Och, nie. Nie kłopocz się tym. Niewielki problem. Rano przyjdzie inspektor z ministerstwa. Czy mogłabyś się nie spóźnić?

– Czy to ma związek z modernizacją odrzutowca? – spytała. Uśmiechnął się cierpko.

– Obawiam się, że tak. Możemy mieć kłopoty, jeśli wtrącą się przedstawiciele departamentu lotnictwa.

Skinęła głową. Chwilę później Blake opuścił biuro. Sprawdzanie korespondencji zajęło Maureen czas aż do szóstej trzydzieści. Gdy zamknęła laptopa i podniosła się zza biurka, większość pokoi była już pusta. Podchodząc do zegara kontrolnego, usłyszała głos dobiegający z gabinetu MacFabera.

Nie mogła rozróżnić słów, ale ktoś mówił głośno, natarczywym tonem. Prawdopodobnie rozmawiał przez telefon. Maureen zastanawiała się, czy to nie tajemniczy Joseph MacFaber. Może powrócił z Rio wcześniej, niż zamierzał. Postanowiła, że rano zapyta o to Charlene. Odeszła prędko, nie chcąc być przyłapaną na podsłuchiwaniu pod drzwiami gabinetu szefa.

Dzień był prawdziwie wiosenny. Trawnik przed budynkiem pokrył się świeżą zielenią, na drzewach widniały pierwsze pąki. Parking był niemal pusty. Poza poobijaną, czerwoną półciężarówką stał jedynie mały żółty volkswagen Maureen. Oba samochody czasy świetności miały już poza sobą. Jej garbus czasem spisywał się doskonale, ale tylko czasem.

Z głębokim westchnieniem Maureen zasiadła za kierownicą. Męczący dzień dobiegał końca. Przekręciła kluczyk i włączyła zapłon. Nic się nie wydarzyło.

Och nie, proszę! – jęknęła dziewczyna. – Tylko nie dzisiaj!

Wysiadła, otworzyła pokrywkę maski i uklękła, żeby lepiej widzieć niewielki silnik. Dostrzegła przyczynę swoich kłopotów – przeżarty kwasem kabel akumulatora. Zastanawiała się, czy uderzenie obcasem odblokuje zakleszczoną obejmę.

Nagle zobaczyła olbrzymiego mechanika, stojącego w pobliżu i taksującego ją wzrokiem. Zwróciła twarz w jego stronę, lecz nim zdołała coś powiedzieć, podszedł bliżej.

– Czy to nie nazbyt oczywiste? – spytał z lekkim rozbawieniem. – Najpierw wylewasz na mnie kawę. Potem twój samochód psuje się w sąsiedztwie mojego.

Jego samochód? Co za koszmarny dzień! Facet na pewno myśli, że ona próbuje zwrócić na siebie uwagę. Z drugiej strony, wszystko na to wskazywało. Przecież nie wiedział, jaka jest naprawdę. I do tego gapiła się na niego w bufecie.

– W porządku – powiedziała szybko. – Poradzę sobie.

– Dlaczego go po prostu nie uruchomisz? – spytał kpiąco, krzyżując ramiona na potężnej piersi. – I wiedz na przyszłość, że nie dam się złapać. Nie muszę uganiać się za kobietami oraz nie chcę, byś czyhała cały dzień na mnie. Jasne?

Maureen poczuła łzy napływające do oczu. Zatrzepotała powiekami, wstała z kolan i spojrzała rozżalonym wzrokiem. Od śmierci rodziców była mniej odporna na przykrości losu.

– Wiem, że masz prawo mnie podejrzewać – powiedziała cicho – ale się mylisz. Nie próbowałam cię… poderwać. Rano wpadłam na ciebie przypadkowo. Teraz mam kłopot z akumulatorem, który już dawno powinien być naprawiony, ale nigdy nie miałam na to czasu. Wszystko, co chcę teraz zrobić, to uderzyć butem w odpowiednie miejsce i odjechać. Nie fatyguj się dalszą rozmową.

Trzęsącymi się ze zdenerwowania dłońmi zdjęła pantofel i zdecydowanym ruchem uderzyła obcasem w złącze akumulatora. Wyprostowała się… i nieomal wpadła na stojącego obok mężczyznę.

– Pełno tu rdzy – mruknął mechanik, najwyraźniej zmieszany jej zachowaniem.

Nie odpowiedziała. Nawet nie spojrzała w jego stronę. Zamknęła pokrywę maski, usiadła za kierownicą i włączyła zapłon. Silnik zaskoczył.

Nie obróciwszy głowy, odjechała, z trudem powstrzymując się od szlochu. Ten facet był okropny – arogancki, złośliwy i pewny siebie. Chciałaby powiedzieć mu to prosto w oczy.

Nieśmiała i zamknięta w sobie Maureen prowadziła w rzeczywistości bardzo bogate życie wewnętrzne. W swej wyobraźni zdolna była uczynić niemal wszystko – pokonać każdego.

Sarkazm źle wychowanego mechanika przepełnił ją goryczą. Fakt, że był przystojnym mężczyzną, nie usprawiedliwiał jego podejrzeń. Za kogo się uważał? Nikt, kto znał Maureen, nie wziąłby jej za uwodzicielkę. Tylko, że… nikt nie znał jej naprawdę. Może rodzice, ale oni już nie żyli. Nie miała przyjaciół, bo nieśmiałość i skrytość nie pozwalały jej zbliżyć się do innych. Czekała, aż ktoś zrobi pierwszy krok. Lecz nikt nie chciał tego uczynić. A przecież wewnątrz duszy Maureen tętniła życiem, była wesoła, romantyczna i… uwodzicielska jak gwiazda filmowa. Jednak żadna z tych cech nie została wydobyta na zewnątrz. Może zabrakło odpowiedniego katalizatora?

Gdy wróciła do swego mieszkania, zrzuciła z nóg pantofle i opadła na tapczan. W życiu nie czuła się tak zmęczona. Każdy może mieć zły dzień, pomyślała. Lecz u niej wszystko szło ze złego na gorsze. Przebrała się w dżinsy i bawełnianą bluzkę, wyszczotkowała długie, ciemne włosy i boso weszła do kuchni, by usmażyć hamburgera. Po drodze omal nie rozdeptała Bagwella, który po raz kolejny wydostał się z klatki, a teraz krążył po podłodze, trzymając w szponach jedną z rozsypanych wokół łyżeczek.

– Na miłość boską, Bagwell co ty wyprawiasz?! – spytała Maureen. – Znów zapomniałam zamknąć klatkę?

– Cześć – odparła duża zielona papuga z gatunku amazonek, rozpościerając szeroko skrzydła. – Sie masz, Ma-u-u-u-reen!

– Cześć.

Wyciągnęła rękę, pozwalając ptakowi wspiąć się na jej ramię. Pozbierała łyżeczki i podeszła do klatki. Włożyła do niej i Bagwella, i kilka sztućców.

– Wypuszczę cię, gdy skończę z gotowaniem. Osmaliłbyś sobie skrzydła, szwendając się po kuchni.

– Niedobrrra pani – zamruczał Bagwell, wdrapując się na drążek z łyżeczką w łapie. Miał już niemal siedem lat i był bardzo cennym okazem. Jej rodzice przywieźli go z Florydy i szybko stwierdzili, że amazonki są zbyt hałaśliwe. Maureen opiekowała się nim od dwóch lat. Służył jej za towarzysza i obrońcę – z obu tych obowiązków wywiązywał się bardzo dzielnie. Zaproszony niegdyś na kolację mężczyzna ledwo uniknął utraty palców. Więcej nie wrócił.

– Rujnujesz moje życie towarzyskie – Maureen odezwała się w stronę ptaka. – Przez ciebie nikt nigdy tu nie zamieszka.

– Ko-cham cię – dobiegło zza prętów klatki.

– Lizus – stwierdziła dziewczyna. Uśmiechnęła się znad kuchenki. – Co powiesz na marchewkę?

– Marrrchewka! Marrrchewka! – wrzasnęła papuga.

Maureen wyjęła jarzynę z zamrażalnika i podgrzała w kuchence mikrofalowej do temperatury otoczenia. Potem wsunęła marchew do klatki. Bagwell podniósł pokarm do dzioba i zaczął dostojnie oddłubywać mniejsze cząstki.

– Przynajmniej mam ciebie – westchnęła Maureen. – Dobrze, że papugi są długowieczne. Jeżeli nie znajdę męża, spędzę życie w twoim towarzystwie.

Bagwell zerknął na nią bez zainteresowania i powrócił do obgryzania marchewki.

Z ulicy dobiegł głośny rumor. Ktoś podniesionym głosem wydawał polecenia. Zwykle w sąsiedztwie panował spokój. Maureen weszła do salonu, by spojrzeć przez okno. Zza firanki dostrzegła młodzieńca, który mieszkał od pół roku w sąsiednim mieszkaniu, a teraz najwyraźniej szykował się do wyprowadzki. Nie było w tym nic dziwnego, gdyż właściciel domu, wciąż podróżując, wynajmował mieszkanie przygodnym lokatorom. Ostatni z nich, stojący właśnie na schodach, był miłośnikiem muzyki hardrockowej i jego odejście Maureen powitała z ulgą. Ciekawiło ją tylko, kto okaże się nowym sąsiadem.

Odpowiedź poznała nieomal natychmiast. Potężny, nieco ponury mężczyzna podjechał wyładowaną bagażami, czerwoną półciężarówką.

Maureen szybko zaciągnęła zasłony, dziękując opatrzności, że jej żółty volkswagen nie został na ulicy i że nowy lokator nie domyśla się, kto mieszka w najbliższym sąsiedztwie. Inne domy były nieco oddalone, na dodatek przysłonięte drzewami. Dotąd jej to nie przeszkadzało, lecz teraz poczuła się nieswojo. Pomyślała o ogródku – jak będzie go uprawiać, czując na sobie wzrok obcego?

– AAACHHH! – wrzasnął Bagwell. – AAACHHH!

Dziewczyna wbiegła do kuchni, przykładając palec do ust i próbując uspokoić skrzeczącego ptaka. Bagwell wykonywał swój codzienny popis. Maureen słyszała, że niektóre papugi mruczą do siebie przed zaśnięciem. Bagwell z pewnością był inny. Co wieczór zwisał głową w dół uczepiony prętów i wrzeszczał, dopóki klatka nie została nakryta.

Przerażona, że nieproszony sąsiad lada moment zastuka do drzwi z pytaniem, kogo mordują, Maureen owinęła klatkę kocem i dopiero, gdy zapadła cisza, zajęła się wybieraniem z podściółki resztek marchewki. Zmieniła wodę w poidełku i z westchnieniem oparła się o ścianę. Dojrzała cień w sąsiednim oknie. Poczuła, jak miękną jej kolana. Skoro był w kuchni, z łatwością mógł dostrzec jej samochód, zaparkowany z drugiej strony domu. Zamarła w oczekiwaniu, lecz cień zniknął, a do drzwi nikt nie zastukał.

Maureen jeszcze przez minutę pozostawała bez ruchu. Cisza. Dzięki Bogu, chyba uniknęła kłopotów. Lecz jeśli jej sąsiad miłował spokój, to mógłby być niezadowolony z bliskiego towarzystwa wrzaskliwego Bagwella. Co za dzień!

Przygotowała sobie kanapkę i kawę, po czym zdjęła koc z klatki papugi.

Ptak miał zamknięte oczy i zmierzwione pióra i lekko pochrapywał.

– Histeryk – mruknęła dziewczyna.

Bagwell zaświstał melodyjnie, nie przerywając snu. Maureen popijała kawę, rozmyślając, jak powinna zachować się w obecności wroga, który zamieszkał tuż obok. Wyglądało na ironię losu, że z tysięcy domów i mieszkań wybrał właśnie ten adres. Powinna zastukać i oskarżyć go, że zrobił to specjalnie. Rachunek byłby wyrównany. Ale wiedziała, że nie starczy jej odwagi.

Włączyła telewizor. Nie było nic interesującego, w dodatku czuła narastające zmęczenie. Włożyła górę męskiej piżamy, jedyny strój, jakiego używała do spania. Kupiła ją na wyprzedaży w supermarkecie, gdyż wyglądała na luźną i niekrępującą ruchów. Maureen nie lubiła koronkowej bielizny, nigdy też nie znalazła odpowiedniej damskiej piżamy.

Zgasiła światło i położyła się na podwójnym łóżku, wsłuchana w odgłosy nocy – odległy warkot samochodów, pojedyncze szczeknięcie psa, dźwięk przelatującego samolotu. Nieco bliżej usłyszała inny hałas, przypominający przesuwanie ciężkiego przedmiotu. Zarumieniła się, gdy zrozumiała, że dźwięki dochodzą z mieszkania sąsiada. Prawdopodobnie tuż obok była jego sypialnia. Dziewczyna westchnęła z rezygnacją i postanowiła, że z samego rana przesunie łóżko pod przeciwległą ścianę.

Tytuł oryginału: Hoodwinked

Pierwsze wydanie: Harlequin Books, 1989

Redaktor serii: Dominik Osuch

Opracowanie redakcyjne: Barbara Syczewska-Olszewska

Korekta: Lilianna Mieszczańska

© 1989 by Diana Palmer

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 1992, 2018

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Gwiazdy Romansu są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-3689-8

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.