El Diablo ebook

Rozdział 1

To chyba jakieś jaja… Co za obrzydliwy typ! – burknęłam pod nosem i zdecydowanie mocniej, niż to było konieczne, zatrzasnęłam za sobą drzwi. Czym prędzej zrzuciłam wysokie, cholernie niewygodne szpilki, obijając się przy tym o meble w malutkim przedpokoju. – Kutas!

– Chcę wiedzieć, co tym razem się stało. – Z głębi mieszkania dobiegł mnie zmysłowy kobiecy głos.

Usłyszałam w nim troskę pomieszaną z odrobiną rozbawienia i moje usta mimowolnie rozciągnęły się w uśmiechu. Rzuciłam torebkę na podłogę obok butów i ruszyłam w głąb domu.

Dom, a raczej mieszkanko, które wynajmowałam z najlepszą przyjaciółką, w niczym nie przypominało mojego wymarzonego gniazdka. Miało zaledwie sześćdziesiąt metrów i było zagracone staromodnymi meblami właścicieli. Jego zaletę stanowiło idealne położenie – w samym centrum Madrytu. No i budynek miał windę.

– Powiedz, że mamy wino – wyjęczałam, wtaczając się do salonu.

Moja najlepsza przyjaciółka od czasów liceum, Zuza, siedziała na fotelu z podwiniętymi pod siebie nogami. Trzymała kieliszek z czerwonym winem, który uniosła w moim kierunku.

– W naszym domu może zabraknąć jedzenia, ale nie wina – powiedziała, zakładając za ucho niesforny kosmyk kasztanowych włosów.

Rzuciłam jej spojrzenie spod byka i poczłapałam do kuchni.

– Amen – skwitowałam.

Wyjęłam z szafki kieliszek i napełniłam go schłodzonym alkoholem. Wzięłam duży łyk, gdy dobiegł mnie głos Zuzy:

– Powiesz wreszcie, co się stało?

Przewróciłam oczami i wróciłam do salonu. Stanęłam w progu i oparłam się o futrynę, sącząc zbawienny trunek. Zuza zmarszczyła czoło i z troską spojrzała na moją udręczoną twarz. Miałam ochotę znowu przewrócić oczami, ale udało mi się utrzymać kontakt wzrokowy. Przyjaciółka wpatrywała się we mnie bez słowa.

Zuza była piękną kobietą o figurze modelki, czego jej zazdrościłam ze względu na swoje metr sześćdziesiąt pięć wzrostu. Miała długie nogi, wcięcie w talii, okrągły tyłek, niewielki, ale jędrny biust. Jej gęste kasztanowe włosy okalające anielską twarz z oczami niczym łani, ponętne usta i wydatne kości policzkowe niemal wpędzały mnie w kompleksy.

Wypielęgnowaną dłonią wskazała kanapę. Z westchnieniem opadłam na co najmniej dziesięcioletnią imitację sofy i postawiłam kieliszek na ławie przed sobą. Rozejrzałam się i prawie jęknęłam z rozpaczy. Kanapa była staroświecka, jasnobrązowa w czarne paski. Szklany stolik kawowy z czarnymi nogami nie pasował do reszty wystroju. W oknach wisiały ciężkie firany i brązowe zasłony. Jedynym nowoczesnym elementem był czterdziestocalowy telewizor, który udało nam się kupić parę lat temu w promocji. Natomiast regał, który go otaczał, wołał o pomstę do nieba.

Zmusiłam się, by skupić uwagę na przyjaciółce.

– Pieprzony Alfonso wezwał mnie dziś do swojego biura. Powiedział, że mam jutro spotkanie z jakąś ważną szychą i mogłabym się bardziej postarać, wybierając strój – wyplułam to zdanie, pogardliwie wykrzywiając usta.

Zuza jedynie parsknęła.

– Wspomniał nawet, że mogłabym zapomnieć o zapięciu jednego czy dwóch guzików koszuli.

– Co za zbok! Co to za seksistowskie podejście? – oburzyła się przyjaciółka i zaczęła wymachiwać kieliszkiem, w którym wino niebezpiecznie zbliżało się do krawędzi.

Wyciągnęłam nogi i oparłam je na stoliku przed sobą. Zgarnęłam pilot i włączyłam hiszpańską telewizję. Boże, jak mi brakowało polskiego pierdolenia!

– Mam nadzieję, że nie zamierzasz posłuchać tego palanta? – spytała przerażona Zuza.

Pokręciłam głową.

– W życiu! Włożę golf i spódnicę do kostek. Podobno to jakaś gruba ryba, może uda mi się dostać premię.

– I tak trzymaj – dodała Zuza, pociągając porządny łyk.

– A jak u ciebie? – zapytałam.

Wzruszyła ramionami.

– Dobrze, udało mi się dzisiaj wsadzić kolejnego dupka do pierdla – powiedziała skromnie, patrząc przed siebie.

– Gratuluję! – zawołałam zachwycona.

Zuza była początkującą prawniczką, która wielkimi krokami zmierzała ku sukcesowi. Byłam z niej bardzo dumna i traktowałam ją jak siostrę. Cieszyłam się, że jeśli chodzi o karierę, idzie jak burza, bo ja ciągle stałam w miejscu. Ona przynajmniej miała szansę na spełnienie swoich marzeń. Właściwie to nie rozumiałam, dlaczego w ogóle się ze mną użera. Było ją stać na wynajęcie własnego mieszkania. Nie chciałam, żeby ze względu na mnie się ograniczała. Ech…

Spojrzałam na nią spod rzęs.

– Właściwie co robisz w domu o tej godzinie?

Zuza była duszą towarzystwa. Kiedy nie przebywała z ludźmi, to jakby brakowało jej powietrza. Był czwartkowy wieczór, miasto tętniło życiem, a moja przyjaciółka siedziała skulona w fotelu, popijając wino. Coś tu nie grało…

– Zuzka?

– Nic mi nie jest, Leno, jestem po prostu zmęczona – odparła, unikając mojego wzroku.

Zmarszczyłam brwi i popatrzyłam na nią podejrzliwie. Ściągnęłam z nadgarstka gumkę i związałam sobie długie blond włosy w niechlujny kok na czubku głowy.

– Widzę, jak na mnie patrzysz, i powtarzam: nic mi nie jest. Idę zapalić.

Odstawiła kieliszek na stolik i wyszła na balkon. Zmęczenie zaczęło mi się dawać we znaki, walczyłam ze sobą, by nie zasnąć na kanapie. Przysięgłam sobie, że później przycisnę Zuzę, po czym poczłapałam do swojej sypialni.

– Kurwa! – wrzasnęłam i wybiegłam z łazienki jak oparzona. Za chwilę się spóźnię, a dziś przecież jest spotkanie z tym bucem, którego mam oczarować biustem. Szlag!

Tusz do rzęs odmawiał współpracy, włosy żyły swoim życiem, a bielizna postanowiła zmienić tymczasowe miejsce zamieszkania z mojej szuflady na podłogę pod łóżkiem. Złapałam biały stanik, który leżał na wierzchu, pudełko z nowymi pończochami i stanęłam przed lustrem. Zmierzyłam się krytycznym spojrzeniem i na widok swojej zmęczonej twarzy wydałam jęk rozpaczy.

Zuza wetknęła głowę do pokoju przez uchylone drzwi.

– Co to za dramatyczne jęki? Wyczerpały ci się baterie w wibratorze?

Posłałam jej lodowate spojrzenie.

– Nie, zaraz się spóźnię. Jestem w rozsypce – jęknęłam załamana.

Zuza westchnęła głośno i weszła do mojej sypialni.

– Mogłabyś tu czasem posprzątać – powiedziała na widok bałaganu, z niesmakiem marszcząc nos.

– Zamknij się i bierz do roboty, bo przysięgam, że do końca życia będziesz piła wodę zamiast wina – warknęłam, podając jej szczotkę i gumkę do włosów.

Zaśmiała się i stanęła za moimi plecami, a po chwili poczułam na głowie dotyk jej delikatnych palców.

Łatwo było jej się śmiać – wyglądała perfekcyjnie w kremowym kostiumie, z włosami upiętymi w elegancki kok. Prezentowała się naprawdę wytwornie, co całkowicie nie pasowało do jej imprezowego stylu życia. Nie stroniła od alkoholu i papierosów, zdarzało jej się wziąć coś mocniejszego, ale na szczęście rzadko. Mimo swoich wariactw i rozwiązłości była dla mnie najważniejszą osobą pod słońcem.

Szybko poprawiłam makijaż oczu i przypudrowałam się, a Zuza upięła mi włosy w elegancki koński ogon. Moja twarz wyglądała teraz poważniej. Zebrane włosy podkreśliły kości policzkowe, a brązowe cienie do powiek przyciągały uwagę do dużych zielonych oczu. Postanowiłam nie malować ust.

Włożyłam pończochy samonośne, a Zuza podała mi białą koszulę bez rękawów i czarną spódnicę ołówkową. Posłałam jej w lustrze przelotny uśmiech i pospiesznie się ubrałam. Kiedy skończyłam, przyjaciółki już nie było. Wsunęłam stopy w czarne szpilki, złapałam aktówkę i pognałam do drzwi, zabierając po drodze kluczyki do swojego mini coopera.

Droga upłynęła mi na trąbieniu i przeklinaniu innych kierowców. Miałam pokazać mojej przepustce do podwyżki penthouse w samym centrum miasta, a znalezienie wolnego miejsca parkingowego graniczyło z cudem. Kiedy misja zakończyła się sukcesem, wyskoczyłam z auta i pognałam w kierunku głównego wejścia. Zziajana stanęłam pod ogromnymi drzwiami wejściowymi. Dobrze, że Zuza związała mi włosy, bo czułam, jak pot cieknie mi po plecach. Hiszpańskie lato naprawdę dawało w kość.

Zasapana stanęłam przed portierem, który spojrzał na mnie wyczekująco. Ukryłam niepokój i uśmiechnęłam się promiennie.

– Tak? – zwrócił się do mnie po hiszpańsku.

– Lena Mazur. Jestem agentką nieruchomości, mam oprowadzić potencjalnego nabywcę po penthousie.

Portier kiwnął głową, odsunął się i otworzył drzwi. Obdarzyłam go uśmiechem i biorąc głęboki wdech, weszłam do budynku. Hol był ogromny i luksusowy. Obrzuciłam otoczenie zaciekawionym spojrzeniem. Białe marmurowe podłogi błyszczały tak, że można było się w nich przejrzeć. Ściany pomalowano na ciemnoczerwono, niemal na bordowo, ze złotymi elementami. Stało tam wiele ogromnych roślin w doniczkach, jakby ktoś chciał złagodzić wrażenie wszechogarniającego bogactwa. Jednakże kilka złotych kolumn na środku, które podtrzymywały sufit, skutecznie to uniemożliwiało.

– Winda po prawej zawiezie panią bezpośrednio do penthouse’u. – Lekko zachrypnięty głos portiera przywrócił mnie do rzeczywistości. Otrząsnęłam się z zamyślenia i uśmiechnęłam roztargniona.

– A dwie pozostałe windy?

Mężczyzna był niski jak na Hiszpana, ubrany w białą koszulę i czarną kamizelkę. Splótł ręce za plecami i zakołysał się na piętach. Mimo że się nie uśmiechał, było w nim coś przyjaznego, budzącego zaufanie.

– Dojeżdżają najwyżej na przedostatnie piętro. Penthouse ma własną windę – powiedział dumnie.

– Super, dziękuję. W takim razie jadę na górę się rozejrzeć. Gdyby klient się pojawił, proszę mu powiedzieć, że czekam.

Portier pokiwał głową.

– Oczywiście, pani Mazur.

Odwróciłam się w momencie, gdy rozdzwoniła się moja komórka. Zaczęłam jej szukać w torebce, nerwowo przerzucając w większości zbędną zawartość. Widok imienia na ekranie sprawił, że ścisnęło mnie w żołądku. Czego ta świnia chce?

– Alfonso, coś się stało? – spytałam, siląc się na uprzejmy ton. O mało się przy tym nie udławiłam.

– Jesteś już na miejscu? – Nawet jego głos był obleśny. Nienawidziłam tego typa. Ciągle się pocił, był łysy i gruby, a kiedy mnie widział, zaczynał się ślinić.

– Tak, właśnie podchodzę do windy.

– Ubrałaś się ładnie? – zapytał, a ja wykrzywiłam usta.

Zbok!

– Odpowiednio do wykonywanej pracy – burknęłam, wciskając przycisk przywołujący windę.

– Obyś tego nie spieprzyła, masz się ciągle uśmiechać. W końcu to sam Carlos Perez. Chcę, żebyś zrobiła na nim jak najlepsze wrażenie.

Dobrze, że stałam, bo na dźwięk tego nazwiska pewnie bym się potknęła. Carlos Perez! Ten człowiek to legenda wśród madryckich prawników. Podobno jest jak buldożer, wygrywa wszystkie sprawy. Jak ktoś taki jak Alfonso znalazł takiego klienta?

– Jeżeli we mnie nie wierzysz, to trzeba było przekazać klienta odpowiedniej osobie – warknęłam zirytowana. Był moim szefem, ale też palantem.

– Jesteś najładniejsza w całej firmie. Komu miałem to zlecić? Wypnij cycki i sprzedaj mu ten penthouse – wysyczał rozwścieczony moim komentarzem.

Upokorzona gwałtownie wciągnęłam powietrze.

– Zadzwonię po wszystkim – powiedziałam szorstko, maltretując telefon, aby zakończyć połączenie.

Byłam na siebie wściekła za to, że odebrałam i pozwoliłam mu się wyprowadzić z równowagi. Dopiero po chwili do mojego zaślepionego furią umysłu dotarło, że czekam na windę, a przecież penthouse jest pusty, nikt nie miał prawa tam być. Winda powinna stać na dole. Wkurzona na portiera za to, że nie uprzedził mnie o tej osobie, odwróciłam się w jego kierunku. Nagle usłyszałam dzwonek oznajmiający, że winda zjechała. Zmrużyłam wściekle oczy i wbiłam wzrok w powoli rozsuwające się drzwi.

– Bardzo przepraszam, ale to prywatna winda. Nie można sobie nią tak po prostu jeździć – wypaliłam niegrzecznie, zanim zobaczyłam, kto znajduje się w środku.

– To ja przepraszam, nie wiedziałem, że należy do pani. – Niski, zmysłowy głos wywołał u mnie gęsią skórkę. Potem drzwi stanęły otworem, a mnie zaparło dech w piersiach.

Mężczyzna był wysoki, mierzył jakieś metr osiemdziesiąt pięć, ubrany w idealnie dopasowany granatowy garnitur. Marynarka opinała szerokie ramiona i ukazywała błękitną koszulę z rozpiętym górnym guzikiem. Widok fragmentu opalonej skóry sprawił, że zaschło mi w ustach. Cholera, kobieto, weź się w garść!

Kiedy podniosłam wzrok na jego twarz, ścisnęło mnie w żołądku. To był jakiś cholerny półbóg! Mocna szczęka, prosty nos, zmysłowe usta, które aż błagały o pocałunki. Kasztanowe włosy były zmierzwione, jakby miał nawyk przeczesywania ich ręką, z tyłu zaś sięgały kołnierzyka koszuli. Ciemne oczy wpatrywały się we mnie tak intensywnie, że mimowolnie przestąpiłam z nogi na nogę. Kurwa, Leno, skup się! On coś do ciebie powiedział. Co to było? Coś o windzie? Zaraz! Kto to właściwie jest i co tu robi?

– Nie należy do mnie, jestem agentką nieruchomości. Właśnie czekam na klienta i byłabym wdzięczna, gdyby pan po prostu wyszedł i pozwolił mi pracować. – Zdawałam sobie sprawę z tego, że głos mi drży. Kolejny raz tego dnia byłam na siebie wściekła. To tylko góra cholernych mięśni z bardzo przystojną twarzą. Ogarnij hormony, kobieto!

Mogłabym przysiąc, że po jego twarzy przemknęło zaskoczenie, szybko się jednak zreflektował. Odsunął się, oczywiście nie na tyle, abym przechodząc obok niego, uniknęła kontaktu. Co za dupek. Ewidentnie nie zamierzał ustąpić, przez co poczułam się nieswojo. Chrząknęłam i popatrzyłam na niego, niepewna co robić. Kącik jego ust uniósł się w półuśmiechu. Mężczyzna nawet na chwilę nie przestał mierzyć mnie spojrzeniem niczym łowca na polowaniu.

Lena, weź dupę w troki i wejdź do tej pieprzonej windy. Zmusiłam swoje miękkie kolana do ruchu, dumnie uniosłam podbródek i spojrzałam mężczyźnie w oczy. Kiedy się obok niego przeciskałam, poczułam jego dłoń na swoim biodrze. Zadrżałam, a ten drań uśmiechnął się bezczelnie, świadomy reakcji, jaką u mnie wywołał.

Zamieniliśmy się miejscami. Ja stałam w środku, on na zewnątrz. Drzwi zaczęły się zamykać, a ja nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego przystojnej twarzy.

– Powodzenia, blondi! – zawołał.

Na dźwięk jego zmysłowego głosu poczułam motylki w brzuchu. Nie zdążyłam błysnąć żadną ciętą ripostą, bo drzwi się zamknęły i winda zawiozła mnie wysoko w chmury.

Położyłam dłonie na rozpalonych policzkach i spojrzałam w lustro. Miałam rumieńce, rozchylone usta, a oczy rzucały błyskawice. Wyglądałam, jakby mnie ktoś porządnie przeleciał, a nie jedynie wytrącił z równowagi.

Winda się zatrzymała. Wściekle stukając obcasami, przeszłam po ciemnym marmurze. Cichy dzwonek za moimi plecami oznajmił, że ktoś ściągnął windę na dół. To pewnie Perez. Zaraz tu wjedzie, a ja jestem w całkowitej rozsypce. Weź się w garść, do cholery!

Oparłam dłonie na biodrach i starałam się uspokoić oddech. Na panelu widziałam, że winda wjeżdża na górę. Przybrałam profesjonalny wyraz twarzy i patrzyłam, jak drzwi powoli się otwierają. Byłam gotowa posłać przybyszowi uprzejmy uśmiech, kiedy moje spojrzenie spotkało się z ciemnymi oczami faceta z windy. Powietrze uleciało mi z płuc, a nogi się pode mną ugięły.

Arogancki typ z windy to… Carlos Perez? Kurwa mać!

Rozdział 2

Zarozumiały uśmiech wykrzywił jego seksowne usta. Nigdy w życiu nie byłam tak zawstydzona! Telefon Alfonsa mnie rozkojarzył i wyprowadził z równowagi. Teraz nie miałam odwagi spojrzeć w oczy stojącemu przede mną mężczyźnie. Perez uniósł brew i spojrzał na mnie pytająco. Moje zakłopotanie wyraźnie go bawiło. Co za dupek.

– Nie oprowadzi mnie pani? – spytał, robiąc krok w przód.

Cholera, nie zbliżaj się do mnie! Cofnęłam się spanikowana, nerwowym ruchem wygładzając spódnicę. Bliskość tego adonisa zakłócała moją zdolność racjonalnego myślenia.

– Tak, oczywiście. – Odchrząknęłam i przywołałam profesjonalny uśmiech. Szybko odwróciłam się do niego plecami. Musiałam się skupić, a jego wygląd zdecydowanie mi tego nie ułatwiał.

Dopiero teraz rozejrzałam się po wnętrzu. Z windy wychodziło się na spory hol, z którego można było przejść do innych pomieszczeń. Kierowana ciekawością zrobiłam parę kroków i weszłam do ogromnego salonu. Zobaczyłam przed sobą przeszkloną ścianę, której okna sięgały od sufitu aż do czarnych marmurowych podłóg i zajmowały całą szerokość salonu.

Poczułam za sobą obecność Pereza i moje ciało spięło się mimowolnie. Musiał stać naprawdę blisko, bo czułam jego seksowny zapach. Nie rozpoznałam perfum, mimo to właśnie stały się moimi ulubionymi.

– Robi wrażenie – powiedział cicho, a jego oddech połaskotał mnie w ucho. Dostałam gęsiej skórki.

– Tak, a to dopiero początek. Wiele bym dała za taki widok każdego wieczoru – odparłam, patrząc przed siebie. – Ogromna prostokątna powierzchnia salonu daje dużo możliwości. Kominek na lewej ścianie dodaje klimatu i ogrzewa w chłodne wieczory. Przejdziemy dalej?

– Podążanie za panią to czysta przyjemność.

Zignorowałam komentarz mężczyzny zajęta wyjmowaniem dokumentów z aktówki. Dzięki temu przeszłam obok niego bez podnoszenia wzroku. Usłyszałam jego cichy śmiech. Nie ugnę się.

Z salonu można było przejść do przestronnej kuchni albo ogromnymi ciemnymi schodami ruszyć na górę. Najpierw skręciłam do kuchni, przebywanie z tym facetem w pomieszczeniu, gdzie znajduje się łóżko, mogło być bardzo niebezpieczne. Mój wzrok przyciągnęły ciemne szafki, idealnie zgrane z czarnymi blatami i ścianą pokrytą nowoczesnym drewnem. Rany, ktoś, kto zaprojektował te wnętrza, naprawdę zna się na robocie.

– Kuchnia jest spora i dobrze oświetlona. Przy wyspie na środku można zarówno gotować, jak i spożywać posiłki. Jednak nie sądzę, żeby pan z niej korzystał. – Ostatnie zdanie opuściło moje usta, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

Perez prychnął cicho.

– Sugeruje pani, że nie potrafię gotować? – Dźwięk jego oburzonego głosu wywołał u mnie uśmiech.

Nie dość, że arogancki, to jeszcze zarozumiały. Typowy samiec alfa.

Odpowiedziałam, wychodząc na długi korytarz:

– Uważam, że jest pan bardzo zajętym mężczyzną, i podejrzewam, że po całym dniu pracy gotowanie jest ostatnią rzeczą, o jakiej pan marzy. Chyba że robi to pańska żona.

Tym razem Perez zaśmiał się głośno. Poczułam skurcz w podbrzuszu.

– Oczywiście masz rację. Jedyne, o czym marzę po całym dniu pracy, to odpowiednia aktywność fizyczna…

Jego aluzja wywołała rumieniec na moich policzkach. Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz speszyłam się przez jakiegokolwiek faceta. Co takiego jest w tym pewnym siebie przystojniaku?

Z kuchni wychodziło się na ogromny taras z kanapami i fotelami. Doskonały na romantyczne kolacje. Albo imprezy z kumplami, co kto woli. Zatrzymałam się na korytarzu i poczekałam, aż Perez do mnie dołączy. Rany, jest naprawdę wysoki. Mimo że jestem w szpilkach, góruje nade mną dobre dziesięć centymetrów.

– Dalej mamy dwa pokoje gościnne, łazienkę dla gości, biuro, siłownię i bibliotekę. Na górze znajduje się główna sypialnia z oddzielną łazienką i garderobą, a także drugi taras. Proszę się rozejrzeć, nie będę panu deptała po piętach. W razie jakichkolwiek pytań jestem tutaj.

Twarz Pereza była poważna, gdy słuchał moich słów. Pokiwał głową i zaczął samotny spacer po penthousie. Kiedy oddalił się wystarczająco daleko, nerwowo wypuściłam powietrze. Zawróciłam do salonu i kierowana jakąś dziwną siłą podeszłam do przeszklonej ściany. Widok Madrytu z takiej wysokości zapierał dech w piersiach.

Ten penthouse był realizacją mojego wymarzonego mieszkania. Przestronny, w samym centrum, z garażem i oddzielną windą. Jednak biorąc pod uwagę moją pensję, nie sądziłam, aby kiedykolwiek udało mi się zamieszkać w takim miejscu.

Widok pozwolił mi się odstresować, aż całkowicie się wyłączyłam. Zapomniałam o swoim kliencie do tego stopnia, że wręcz podskoczyłam, kiedy poczułam za sobą jego obecność.

– Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Podjąłem już decyzję.

Nie mogłam dłużej unikać kontaktu wzrokowego. Uzbroiłam się w cały upór, jaki miałam, postawiłam wszystkie mury obronne i spojrzałam mu w twarz. Perez świdrował mnie spojrzeniem.

– Zatem? Podpisujemy dokumenty? – Uśmiechnęłam się lekko na zachętę. Płonący wzrok mężczyzny spadł na moje usta.

– Podpisujemy – powiedział, nie odrywając ode mnie oczu.

Nerwowo przygryzłam wargę. W jego obecności czułam się świadoma każdej cząstki swojej kobiecości. Bluzka zdawała się nagle zbyt wydekoltowana, a spódnica zbyt obcisła. Jutro założę do pracy worek po ziemniakach.

– Doskonale. W takim razie gratuluję panu wspaniałego mieszkania. Może przejdziemy do kuchni? Zdaje się, że blaty kuchenne to jedyna twarda powierzchnia, na jakiej można by podpisać dokumenty…

Na słowo „twardy” uśmiechnął się zarozumiale. Cholera, zrobiło mi się gorąco. Całą siłą woli zmusiłam się, aby nie zerknąć w dół i nie sprawdzić.

Usiłując zachować jak najbezpieczniejszą odległość od pana „jestem chodzący seks”, zatrzymałam się przy wyspie. Wyjęłam wszystko, co było potrzebne, i dałam mu do przeczytania. Kiedy czekałam, oparłam łokcie na blacie, a moje myśli uciekły w nieodpowiednim kierunku. Ciekawe, jak by to było uprawiać seks na takiej wyspie? Do mojego zdradzieckiego umysłu wdarła się wizja mnie na blacie z rozłożonymi nogami i Pereza pomiędzy nimi.

Kiedy nasze oczy się spotkały, zabrakło mi powietrza. Jakby był w stanie odgadnąć moją wizję, jego wzrok ześlizgnął się na mój biust, niezbyt duży, lecz dumnie wypychający koszulę. Potem zszedł niżej, do miejsca, gdzie kończyła się ołówkowa spódnica. Zatrzymał się, mięsień na jego szczęce drgnął, a oczy mu pociemniały. Zerknęłam w tamtym kierunku i zobaczyłam, że spódnica podwinęła mi się odrobinę, ukazując czarny pasek wieńczący pończochy. Szlag!

Poczułam skurcz i nerwowym ruchem poprawiłam spódnicę. Podniecenie rozlało się ciepłem po moim ciele, kończąc swoją drogę między udami.

Perez przeniósł wzrok na moją twarz, a jego rozpalone oczy skupiły się na wargach. Zaschło mi w ustach i oblizałam je bezwiednie. Carlos zacisnął mocno szczęki. Dzięki Bogu, w tej chwili zadzwoniła jego komórka. Zamrugał zaskoczony, po czym sięgnął po aparat. Powiedział bezgłośnie „przepraszam”. Spuściłam wzrok i wbiłam go w dokumenty.

Jezu, kobieto! Zachowujesz się, jakbyś nigdy nie widziała faceta. Jeszcze chwila, a dałabyś mu się wypieprzyć przy tym blacie. Mimowolnie wykrzywiłam wargi. Walczyłam ze sobą, by skupić się na pracy. Kątem oka widziałam, jak Perez podczas rozmowy podpisuje dokumenty. Zajebiście. To znaczy, że mogę szybciutko wracać do biura, a potem do domu. Muszę się napić.

Perez skończył rozmowę, jeszcze raz zerknął na papiery, po czym spojrzał mi w twarz.

– Podpisałem wszystko.

– Super, te kopie są dla pana, te dla mnie do biura – powiedziałam, siląc się na spokojny ton. Wyjęłam z torebki wizytówkę i położyłam ją przed nim.

– Tu jest numer do firmy na wypadek, gdyby miał pan jakieś pytania. Dalsze sprawy będzie pan załatwiał z moim szefem, panem Lazarem. Serdecznie dziękuję za zaufanie naszej firmie i życzę wszystkiego dobrego w nowym mieszkaniu.

Nawet na sekundę nie oderwał ode mnie wzroku. Pragnęłam już stamtąd uciec. Ten facet przyprawiał mnie o przyspieszone bicie serca, mącił mi w głowie i zabierał zdolność racjonalnego myślenia. Chciałam wyjść i znowu stać się niezależną kobietą. Perez otworzył usta, ale przerwał mu dzwonek telefonu. Jak na miliardera i tak rzadko do niego dzwonili. Zacisnął usta zirytowany.

– Dziękuję, na pewno jeszcze się z wami skontaktuję. – W powietrzu zawisła niedopowiedziana obietnica.

Boże, błagam, żeby nie trafiło znowu na mnie.

W pośpiechu zebrałam dokumenty i upchnęłam je do aktówki. Robiłam wszystko, by nie patrzeć na niego dłużej, niż to było konieczne. Jeszcze zrobiłabym coś głupiego, na przykład padłabym na kolana i obciągnęła mu, zanim zdążyłby wypowiedzieć moje imię.

– Do widzenia – powiedziałam cicho.

Perez na sekundę przerwał rozmowę.

– Do zobaczenia, pani…?

Uśmiechnęłam się lekko, zdając sobie sprawę, że się nie przedstawiłam. Postanowiłam tego nie zmieniać. I tak mieliśmy się już nigdy więcej nie spotkać. Mrugnęłam tylko i szybko ruszyłam w stronę windy. Odwróciłam się dopiero, kiedy drzwi się za mną zamykały, i zobaczyłam Pereza wpatrującego się we mnie z niedowierzaniem. Ogarnęła mnie dziwna satysfakcja. Udało mi się zaskoczyć nie byle kogo, bo miliardera i największego playboya w tej części kraju. Zdecydowanie muszę się dzisiaj napić!

Otworzyłam drzwi mieszkania i głośna muzyka zaatakowała moje bębenki słuchowe, o mało nie zwalając mnie z nóg. Kopniakiem zrzuciłam szpilki, położyłam torbę na szafce i zaczęłam szukać przyjaciółki.

– Zuzka? – zawołałam, wchodząc do salonu. Pusto. Muzyka leciała z telewizora, więc go ściszyłam. – Zuza?!

– Tutaj! – padła stłumiona odpowiedź.

Wychyliłam się na korytarz i skręciłam w kierunku sypialni przyjaciółki. Otworzyłam drzwi i znalazłam się na środku pokoju otoczona mnóstwem sukienek. Były wszędzie, walały się po podłodze i leżały porozrzucane na meblach.

– Co do… – urwałam, gdy wcisnęła mi do ręki parę zabójczych szpilek.

– Wyskakuj z tego habitu, idziemy na miasto – poleciła i posłała mi całusa.

Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, jednak nie zdołałam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Zuza zakręciła się na środku pokoju i padła na łóżko. Krótka, obcisła srebrna sukienka podjechała jej do góry, ukazując przejrzystą bieliznę. Uniosłam jedną brew.

Wyciągnęła przed siebie niesamowicie długie nogi z co najmniej piętnastocentymetrowymi szpilkami, błyszczącymi jak sukienka. Włosy upięła w niechlujny kok, a kilka kosmyków okalało jej twarz, podkreślając duże oczy. Wydęła usta niczym naburmuszone dziecko.

– Rozchmurz się. Idziemy się upić.

Upić się? To chyba dobry plan.

– Nie mam się w co ubrać – burknęłam, obrzucając ją zazdrosnym spojrzeniem. Czego bym na siebie nie założyła i tak nigdy jej nie dorównam.

Zuza poderwała się z łóżka i straciła równowagę.

– Cholera! – wrzasnęła.

Krzyknęłam, widząc, że leci prosto na mnie, i wyciągnęłam ręce, by ją złapać. Zuza wpadła prosto w moje ramiona i uderzyła głową w moją. Skrzywiłam się i poczułam, że również zaczynam się chwiać.

– Nie! – zawołałam.

Nogi się pode mną ugięły i runęłyśmy na podłogę. Zuza sturlała się ze mnie, zerknęła w moim kierunku i wybuchnęła śmiechem. Potarłam obolały tyłek i rzuciłam jej spojrzenie spode łba, co tylko spotęgowało jej atak śmiechu.

– Jesteś nienormalna, chciałaś mnie zabić!

Rzuciła mi w twarz poduszką. Otworzyłam usta i zachłysnęłam się powietrzem. Zaczęłam kasłać jak szalona, aż popłynęły mi łzy. Boże, zaraz się uduszę.

– Wstawaj, sieroto – rzuciła, podając mi rękę.

Dźwignęłam się na nogi. Atak na szczęście minął.

– Zabiję cię – wysapałam.

– Jak? Musiałabyś najpierw wejść na drabinę.

– Suka – skwitowałam ze śmiechem.

– W tym stroju na pewno. – Posłała mi kolejny całus.

Potrząsnęłam głową, poddając się.

– Dobra, zróbmy mnie na bóstwo.

Zuza zapiszczała i klasnęła w dłonie.

– Mam w szafie coś idealnego dla ciebie! – zawołała i zanurkowała w jeszcze większej ilości ubrań.

Uniosłam brwi, powątpiewając, że uda jej się znaleźć u siebie coś, co będzie na mnie pasowało. Opadłam jednak bezwładnie na łóżko i posłusznie poddałam się zabiegom Zuzy.

Godzinę później pociągnęłam usta błyszczykiem i zerknęłam w lustro ostatni raz. Zuza wykonała kawał dobrej roboty. Włożyłam złote sandałki na wysokim obcasie, które optycznie wydłużyły mi nogi. Mała czarna opinała mnie niczym druga skóra. W uszach błyszczały złote kolczyki, smokey eyes sprawił, że moje zielone oczy wyglądały jak kocie. Przyjaciółka ułożyła mi włosy w luźne fale.

– Laska! – zawołała zachwycona, wychodząc z łazienki. Pomalowała usta na neonowy róż.

– Gotowa? – spytałam.

Chwyciła torebkę i otworzyła drzwi.

– Masz dzisiaj zaliczyć. – Mrugnęła do mnie.

– Nie sądzę – burknęłam, cały czas mając przed oczami aroganckiego prawnika.

W taksówce opowiedziałam jej, co się wydarzyło tego dnia. Słuchała mnie z otwartą buzią. Kiedy skończyłam, spojrzała mi głęboko w oczy, chwyciła mnie za rękę i pochylając się w moją stronę, powiedziała z pełną powagą:

– Musisz go przelecieć.

Wybuchnęłam śmiechem i przecząco pokręciłam głową.

– Nigdy! Nie zamierzam się z nim więcej spotkać. Jest zarozumiały i arogancki.

– Ale jaki musi być w łóżku!

– Zuza, całkowicie postradałaś rozum. – Zaśmiałam się.

– Lena, od dwóch lat z nikim nie spałaś! Musisz sobie odświeżyć pamięć, bo zapomnisz, jak to się robi.

– Cicho bądź! – Zakryłam uszy rękoma.

Dobrze, że kierowca był Hiszpanem i nie rozumiał języka polskiego, bo zapadłabym się pod ziemię ze wstydu. Zuza jednak nie znała słowa „skrępowanie”. Ani „umiar”. A już na pewno nie wiedziała, co to kultura osobista.

– Jestem pewna, że to byłby najlepszy seks w twoim życiu. Poza tym sama mówiłaś, że facet na ciebie leci.

– I co z tego? – Westchnęłam zirytowana. – Stanął mu, jak zobaczył, że założyłam pończochy. To nie znaczy, że by się ze mną przespał.

– Założę się, że wypieprzyłby cię przy pierwszej lepszej ścianie.

Skrzywiłam się i odwróciłam wzrok. Mój podstępny umysł właśnie podsunął mi wizję. Ja przyciśnięta do ściany ze spódnicą podwiniętą do pasa. Z tyłu Perez wchodzący we mnie z całej siły… Stop! Mimowolnie zacisnęłam uda, a Zuza klasnęła podekscytowana. Widziałam w jej oczach dziki błysk. Oszalała.

– Wyczuwam romans dwudziestego pierwszego wieku!

Spojrzałam na nią z ukosa.

– Co ty bredzisz?

– Masz jego numer? Jeśli się krępujesz, mogę zadzwonić w twoim imieniu.

Wytrzeszczyłam na nią oczy.

– Zuzka!

– Jeśli można… pani przyjaciółka dobrze mówi. Powinna go pani zaliczyć, odrobina szaleństwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła – odezwał się niespodziewanie taksówkarz.

Spojrzałyśmy na niego zszokowane.

– Pan jest Polakiem?! – wykrzyknęła Zuza.

– Co, do kurwy… – mruknęłam.

– Dlaczego nie odezwał się pan przez całą drogę? – zapytała Zuza, pochylając się do przodu.

Kierowca na chwilę odwrócił głowę w naszą stronę.

– Pierwsze odezwałyście się po hiszpańsku…

– Bo jesteśmy w Hiszpanii! – wtrąciłam.

– Potem byłyście tak zajęte, że nie chciałem przeszkadzać. Poza tym byłem ciekaw, jak skończy się ta historia – kontynuował z uśmiechem.

Zawstydzona ukryłam twarz w dłoniach. Boże, co my wygadywałyśmy.

– Ale jaja! – zaśmiała się Zuza. Ona wcale nie była skrępowana.

Czy ta kobieta w ogóle wie, co to wstyd?

– Jesteśmy na miejscu – oznajmił kierowca, parkując przy krawężniku. Zuza wyciągnęła banknot z kieszeni i wcisnęła mu go do ręki. – Dobrej zabawy!

Zdołałam się jedynie blado uśmiechnąć, po czym zostałam wypchnięta z samochodu prosto na zatłoczony chodnik. Przeklinając przyjaciółkę pod nosem, poprawiałam sukienkę i fryzurę. Zuza jak zawsze prezentowała się nienagannie.

– Co to za miejsce? – spytałam, podejrzliwie patrząc na ogromny budynek.

Kolejka była tak długa, że nie wiem, co musiałybyśmy zrobić, żeby nas w ogóle wpuszczono.

– Negro – powiedziała z psotnym błyskiem w oku.

Zaczęłam się obawiać, co ta wariatka wymyśliła. Złapała mnie za rękę i pociągnęła prosto w stronę pilnującego wejścia bramkarza. Zaczęłam protestować, próbując wyrwać rękę z jej uścisku.

– Zuzka, co ty robisz? – syknęłam wściekle.

– Chcesz wejść do środka? To zamknij się i ładnie uśmiechaj – poleciła.

Z każdym krokiem moja niepewność rosła. Ludzie stojący w kolejce zaczęli protestować. Zainteresowany ochroniarz podniósł wzrok i spojrzał prosto na nas. Szlag. Zuza podskoczyła i pomachała do niego. Olbrzymi typek o ciemnej karnacji i łysej głowie wyszczerzył śnieżnobiałe zęby w uśmiechu. Zaskoczona o mało się nie potknęłam.

– Zuza!

– Mario! Możemy wejść? – spytała, stając przed nim na tyle blisko, że jej piersi niemal dotykały jego szerokiej klatki piersiowej. Zatrzepotała rzęsami, patrząc na niego zalotnie.

Serce mi zamarło, gdy czekałam na reakcję olbrzyma. Oczy mu zapłonęły, kiedy prześlizgnął się po sylwetce Zuzy. Zrobił krok w tył i przepuścił nas bez słowa. Zuza zapiszczała radośnie i posłała mu całusa. Ja również wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, po czym zostałam brutalnie wciągnięta do środka. Cholera, ta kobieta naprawdę chce mnie zabić.

– Skąd znasz tego typa?

– Spałam z nim – odparła po prostu, wzruszając ramionami.

Tym razem naprawdę się potknęłam.

– Zuzka! Czy ty musisz być taka łatwa?!

Odpowiedzią był jedynie jej śmiech.

Kupiłyśmy drinki w barze, po czym stałyśmy z boku i sączyłyśmy wódkę ze sprite’em, obserwując tańczących. Jakiś facet wbił wzrok w Zuzę i właśnie tanecznym krokiem zmierzał w naszą stronę. Starałam się nie wybuchnąć śmiechem, ale mi się nie udało. Szturchnęłam ją ramieniem.

– Bierz go, tygrysico.

Zuza podała mi szklankę i ruszyła w jego stronę. Jej biodra kołysały się zmysłowo w rytm piosenki, nie było na parkiecie samca, który nie zaszczyciłby jej spojrzeniem. Pozostawiona sama sobie ścisnęłam mocniej szklanki i ruszyłam do baru. Przysiadłam na stołku i pokazałam barmanowi, że zamawiam powtórkę. Pokiwał głową, kończąc obsługiwać innego klienta. Chociaż bardzo się starałam, moje myśli krążyły wokół Pereza. Co takiego ma w sobie ten mężczyzna, że po jednym spotkaniu zawrócił mi w głowie?

Barman postawił przede mną drinki, wzięłam swój i upiłam potężny łyk. Rozejrzałam się. Nigdy nie próbowałam przygodnego seksu. Prawdę mówiąc, wiedziałam, że to nie dla mnie. Jednak po dzisiejszym dniu potrzebowałam czegoś mocniejszego niż kilka drinków. Potrzebowałam seksu. Po chwili zauważyłam, że siedząca po drugiej stronie baru kobieta mi się przygląda. Była piękna. Chociaż piękna to za mało, aby oddać jej urodę.

Starsza ode mnie, około czterdziestki. Miała krótko obcięte czarne włosy, ułożone w modną fryzurę. Z tyłu ledwo zakrywały kark, z przodu zaś dotykały ramion. Zauważyła, że się jej przyglądam, i rozciągnęła ponętne czerwone usta w lekkim uśmiechu. Speszona szybko odwróciłam wzrok. Poczułam się odrobinę nieswojo. Lena, uspokój się. To pewnie lesbijka szukająca koleżanki na dzisiejszą noc. Wygląda na to, że według niej byłabym idealną kandydatką. Dobrze. Więc skąd te nerwy?

Przeczesywałam wzrokiem parkiet w poszukiwaniu Zuzy. Gdzie ta kretynka się podziewa, kiedy jest potrzebna? Ukradkiem rzuciłam okiem w stronę tajemniczej nieznajomej. Rozmawiała właśnie z barmanem, miałam więc kilka sekund, aby lepiej jej się przyjrzeć. Niezła z niej laska. Ubrana w czarny kostium bez rękawów i czerwone szpilki pokazywała światu zajebistą figurę. Ile bym dała, żeby tak wyglądać w jej wieku.

Dopiłam drinka i poczułam, że zaczyna mi szumieć w głowie. Musiałam znaleźć Zuzkę, by się dowiedzieć, czy wraca ze mną do domu. Wypiłam połowę drinka przyjaciółki i ostrożnie zsunęłam się ze stołka. Starając się utrzymać pion, szukałam wzrokiem w tłumie przyjaciółki, która pewnie poszła na szybki numerek. Orgazmu jej się zachciało, pieprzona zdzira. Przez tydzień będę jej zamieniać wino na oranżadę.

Zatrzymałam się na środku parkietu, po czym ruszyłam przed siebie. Było ze mną gorzej, niż myślałam. Zmęczona i przytłoczona dzisiejszymi wydarzeniami poczułam irytację. Chuj z tym, wracam do domu.

Odwróciłam się powoli, by zapanować nad zawrotami głowy, co niestety się nie udało. Zataczając się lekko, ruszyłam w stronę wyjścia. Klub był pełen ludzi, a ja i tak czułam na plecach wzrok kobiety siedzącej po drugiej stronie baru. Wsiadłam do wolnej taksówki i zamknęłam oczy. Głowa mi pulsowała i było mi niedobrze. Bałam się, że puszczę pawia.

Niestety nawet kiedy zamykałam oczy, nie mogłam wymazać z pamięci przystojnej twarzy Carlosa Pereza.

Rozdział 3

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści:

Redaktorka prowadząca: Joanna Pawłowska

Wydawczyni: Joanna Pawłowska

Redakcja: Monika Kardasz

Korekta: Małgorzata Hlal

Projekt okładki: Marta Lisowska

Zdjęcie na okładce: neonshoto / Stock.Adobe.com

Copyright © 2022 by Monika Czugała

Copyright © 2022 Niegrzeczne Książki

an imprint of Wydawnictwo Kobiece Łukasz Kierus

Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione.

Wydanie elektroniczne

Białystok 2022

ISBN 978-83-67247-73-3

Grupa Wydawnictwo Kobiece | www.WydawnictwoKobiece.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek